Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

H μονοπολική ορμή και η εποχή Oμπάμα

NOAM TΣOMΣKI O ΣXEΔIAΣMOΣ THΣ ΠOΛITIKHΣ ΠPAΓMATIKOTHTAΣ AΠO TA OIKONOMIKA ΣYMΦEPONTA, BAΣEI TΩN ΔOΓMATΩN ΠEPI ΠAΓKOΣMIAΣ TAΞHΣ

«H πολιτική επί Oμπάμα άρχισε να επιστρέφει στο μετριοπαθές μοντέλο της δεύτερης θητείας του Mπους, με ένα διαφορετικό ρητορικό ύφος, το οποίο γοητεύει τον κόσμο»

Oταν εξετάζουμε διεθνείς υποθέσεις, είναι χρήσιμο να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες γενικές αρχές με σημαντική βαρύτητα.

Η πρώτη είναι η ρήση του Θουκυδίδη ότι: οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται. Αυτό έχει μια σημαντική συνέπεια: Kάθε ισχυρό κράτος στηρίζεται σε ειδικούς στην Απολογητική, που έχουν ως καθήκον τους να δείξουν ότι αυτό που κάνουν οι ισχυροί είναι ευγενές και δίκαιο και, ταυτόχρονα πως, αν οι αδύναμοι υποφέρουν, είναι δικό τους λάθος. Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, αυτοί οι ειδικοί ονομάζονται «διανοούμενοι» και με ελάχιστες εξαιρέσεις, εκπληρώνουν το καθήκον με το οποίο έχουν επιφορτιστεί με επιδεξιότητα και ευλάβεια, όσο εξωφρενικοί και αν είναι οι ισχυρισμοί τους, μια πρακτική που μας γυρίζει πίσω στις αρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας.

Το δεύτερο κυρίαρχο θέμα εκφράστηκε από τον Aνταμ Σμιθ. Εκείνος αναφερόταν στην Αγγλία, την ισχυρότερη δύναμη της εποχής του, αλλά οι παρατηρήσεις του μπορούν να γενικευθούν. Ο Σμιθ παρατήρησε, λοιπόν, ότι οι «βασικοί αρχιτέκτονες» της πολιτικής στην Αγγλία είναι οι «έμποροι και οι κατασκευαστές», οι οποίοι προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι τα δικά τους συμφέρονται εξυπηρετούνται από την πολιτική, χωρίς να τους ενδιαφέρει πόσο οδυνηρές μπορεί να είναι οι συνέπειες για τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου του λαού της Αγγλίας, αλλά πολύ χειρότερα για εκείνους που υφίστανται τη «βίαιη αδικία των Ευρωπαίων», οπουδήποτε. Ο Σμιθ ήταν μία από εκείνες τις προσωπικότητες που εγκατέλειψαν την κοινή πρακτική της απεικόνισης της Αγγλίας ως μιας αγγελικής δύναμης, μοναδικής στην παγκόσμια ιστορία, που ήταν αφοσιωμένη χωρίς ίχνος φιλαυτίας στην ευημερία των βαρβάρων. Ζωντανό παράδειγμα ήταν ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, από τους πλέον αξιοπρεπείς και ευφυείς Δυτικούς διανοούμενους. Σε ένα κλασικό του δοκίμιο, εξηγούσε με αυτή τη λογική γιατί η Αγγλία έπρεπε να ολοκληρώσει την κατάκτηση της Ινδίας εξυπηρετώντας καθαρά ανθρωπιστικούς σκοπούς. Το έγραψε, μάλιστα, την περίοδο που βρίσκονταν σε εξέλιξη οι χειρότερες θηριωδίες της Αγγλίας στην Ινδία, όταν στην πραγματικότητα η περαιτέρω κατάκτηση θα εξασφάλιζε στην Αγγλία το μονοπώλιο του οπίου και την καθιέρωση της πλέον αναπτυγμένης επιχείρησης διακίνησης ναρκωτικών στην παγκόσμια ιστορία, προκειμένου να υποχρεωθεί η Κίνα με κανονιοφόρους και δηλητήρια να δεχθεί τους Βρετανούς εργοστασιάρχες, τους οποίους δεν ήθελε.
Η συνέχεια εδώ

Bookmark and Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου