Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Τα έθιμα της Πρωτομαγιάς σε όλη την Ελλάδα


H Πρωτομαγιά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι η πρώτη ημέρα του Μαΐου και η γιορτή της Άνοιξης.

Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα.Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.

Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία..............
Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.

Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.

Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος.

Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.

Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές ( περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).

Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών, οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.

ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι

Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.

Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων.

Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ - Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου.

Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε "ανοιχτομάτη" και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.

Το αμίλητο νερό

Σε νησιά του Αιγαίου την Πρωτομαγιά, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το «αμίλητο νερό» (αμίλητο γιατί το κουβαλούσαν χωρίς να μιλούν). Όταν το έφερναν στο σπίτι, πλένονταν όλοι με αυτό.

Η Πρωτομαγιά των αγροτών

Οι αγρότες φτιάχνουν το Μάη τους με πρασινάδες, καρπούς, σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.

Στις περιοχές της Σμύρνης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, οι αγρότες πήγαιναν στην εξοχή, για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό: σιτάρι, κριθάρι, σκόρδα, κρεμμύδια, κλαδιά συκιάς με τα σύκα, κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.

Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα "δαιμοναριά", άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.

Στη Σέριφο, από το βράδυ της παραμονής, κρεμούν στην πόρτα ένα στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο.

Το Μαγιόξυλο

Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.

Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.

Το Πήδημα της φωτιάς

Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.

Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια. Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά.

Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) στο δήμο Κόζιακα, το έθιμο της πιπεργιάς στην Εύβοια, τα Ξόρκια της Πρωτομαγιάς για το διώξιμο των φιδιών στην Ήπειρο, κ.λπ.

newsit
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η αναγκαιότητα του νέου συντάγματος και η θέσπισή του χωρίς βίαιη επανάσταση

(ή όπως οι Ισλανδοί και οι Αιγύπτιοι) / του Απόλλωνα Μπαζάντε
Αναδημοσίευση από το «αντίφωνο»



Τὸ Πρόβλημα:
1. Ὅλα τὰ προβλήματα τῆς χώρας προέρχονται ἀπὸ Τὸ Πρόβλημα: τὴν ἀπουσία Δημοκρατίας.
2. Ἡ λεγομένη «(Προεδρευομένη) Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία» (1§1 τοῦ Συντάγματος1975) ἔχει ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὴν Κομματοκρατία καὶ τὴν Μηντιοκρατία: Κομματοκρατία+Μηντιοκρατία≠Δημοκρατία
3. Κομματοκρατία και Μηντιοκρατία ἀδιαφοροῦν ἢ καὶ ἀδυνατοῦν νὰ λύσουν ὁποιοδήποτε πρόβλημα, ἀπὸ τὸ ἁπλούστερο (λ.χ. σκουπίδια) μέχρι τὸ συνθετώτερο (λ.χ. οἰκονομία).
4. Κόμματα και ΜΜΕ παρουσιάζουν τὴν χειρότερη λύση ἢ τὴν μή-λύση ὡς τὴν μοναδικὴ λύση. Κόμματα και ΜΜΕ ἀναδεικνύουν τοὺς χειρότερους ἐκπροσώπους (Mετριοκρατία). Τὰ Κόμματα κατέλαβαν τὰ πάντα (Πανεπιστήμια, συνδικαλισμό, αγροτικοὺς συνεταιρισμούς) καὶ τὰ κατέστρεψαν, μαζὶ μὲ τὸ Παρὸν καὶ τὸ Μέλλον τῆς χώρας. Τὰ ΜΜΕ τοὺς ἔκαναν πλάτες (καὶ συνεχίζουν).
5. Ἐνῷ, ἀντίθετα, ἡ Δημοκρατία -στὸν ὀργανισμὸ τοῦ Κράτους/Κοινωνίας καὶ στὸν ὀργανισμὸ τῶν Κομμάτων (ἐσωκομματικὴ δημοκρατία)- θὰ ὁδηγοῦσε στὶς καλύτερες λύσεις καὶ στοὺς ἄριστους ἐκπροσώπους, ἀναδεικνύοντας τὸ (θαμμένο σήμερα) δυναμικὸ τοῦ Λαοῦ.
6. Μὲ λίγα λόγια, τὸ Πολίτευμα ἔχει ἐκτραπῇ σὲ Κομματοκρατία, «Mηντιοκρατία», Μοναρχία Πρωθυπουργοῦ, Ὀλιγαρχία (ἐντοπίων καὶ ξένων ἰσχυρῶν), σὲ Φαυλοκρατία (καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι πού, προφανῶς, δὲν ἤθελαν οἱ Πατέρες τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους, οἱ Ἀγωνιστὲς καὶ οἱ πρῶτες Συντακτικὲς Ἐθνοσυνελεύσεις...)
Ἡ Λύση....................
7. Μόνο τὸ Σύνταγμα (Σ) προστατεύει τὸν Λαὸ ἀπὸ τὶς Ἐκτροπές τοῦ Πολιτεύματος! Τὸ παρὸν Σ.1975(/86/01/08) ἀδυνατεῖ νὰ μᾶς προστατεύσῃ, ἄρα πρέπει νὰ ἀλλάξῃ!
8. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος θὰ πρέπῃ νὰ γίνῃ σὲ 2 στάδια:
Πρῷτο στάδιο (ἄμεσα ὑλοποιήσιμο, μὲ ἁπλὴ ἀναθεώρηση): γιὰ νὰ ξαναγίνῃ τὸ Πολίτευμα Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, πρέπει νὰ γίνῃ καὶ πάλι Προεδρευομένη. Διότι:
Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (ΠτΔ) εἶναι ρυθμιστὴς (ἐκ τοῦ Σ., ἄ.30§1) καὶ ἐγγυητὴς τῆς Κοινοβουλευτικῆς Δημοκρατίας , ὥστε αὐτὴ νὰ μὴν ἐκτρέπεται (ὅπως ἔχει συμβῇ σήμερα, βλ. ἄνω).
Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα «προεδρ-εύ-ομαι» σημαίνει: ἐλέγχομαι ἀπὸ πρόεδρο.
Ἀπὸ ἀμέλεια(;), οἱ διατάξεις τοῦ Σ.1975 γιὰ τὸν ΠτΔ ἦσαν ἐλλιπέστατες (λ.χ. ἐκλέγεται ἀπὸ τὰ Κόμματα! Ὁ ἐλέγχων ἐκλέγεται ἀπὸ... τοὺς ἐλεγχόμενους!)
Ἀπὸ δόλο τῶν κομματικῶν παικτῶν, ὁ ΠτΔ ἀποψιλώθηκε καὶ ἀπὸ τὶς λίγες ἐξουσίες ποὺ εἶχε, μὲ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ 1986.
9. Ἄρα, μὲ νέα συνταγματικὴ ἀναθεώρηση, μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀποκατασταθῇ ὁ ΠτΔ, ὥστε:
νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸν Λαὸ καὶ
νὰ ἔχῃ τὶς βασικὲς ἁρμοδιότητες τοῦ ρυθμιστῆ (ὅπως καὶ κατὰ τὸ γράμμα τοῦ παρόντος Σ.), καὶ ἐγγυητῆ, δηλαδή νὰ ἔχῃ:
διαχείριση τῶν δημοψηφισμάτων,
veto λόγῳ προφανοῦς ἀντισυνταγματικότητας νόμου,
τὶς ἀνεξάρτητες ἀρχές ὑπὸ τὴν αἰγίδα του (ΕΣΡ, Ἐθνικὴ Στατιστικὴ Ὑπηρεσία, Συνήγορο τοῦ Πολίτη, ΑΣΕΠ κ.λπ.), ἡ ἐκλογὴ τῆς ἡγεσίας τῶν ὁποίων νὰ ἀφαιρεθῇ ἀπὸ τὰ Κόμματα,
τὸν ἔλεγχο τῆς ἀξιοκρατικῆς ἐκλογῆς τῆς ἡγεσίας τοῦ Στρατοῦ (τὴν ἐγγύηση ὅτι δὲν θὰ κομματικοποιῆται καὶ τὸ στράτευμα...!).
10. Οἱ αὐτονόητες (σὲ πολλὰ ἄλλα κράτη) ἁρμοδιότητες αὐτὲς τοῦ ΠτΔ δὲν μετατρέπουν τὸ Πολίτευμα σὲ Προεδρικό, ἀλλὰ συγκροτοῦν τὴν ἔννοια «προεδρευομένη» (βλ. 10. καὶ Ἐπίμετρο), ἄρα μποροῦν νὰ τεθοῦν καὶ μὲ Ἀναθεώρηση (ἐνῷ ἡ διάταξη γιὰ τὸ Πολίτευμα δὲν εἶναι ἀναθεωρήσιμη).
11. Γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητὸς ὁ ρόλος τοῦ Προέδρου, χρήσιμο εἶναι νὰ παραβληθῇ πρὸς τὸν ρυθμιστικὸ ρόλο τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνταγωνισμοῦ, μὲ παράθεση τῶν προβλημάτων ἔνθεν κακεῖθε: μονοπώλια/καρτέλ/ὀλιγοπώλια ἐκεῖ, δικομματισμὸς μονοκομματικοῦ τύπου ἐδῶ· καταχρηστικὲς πρακτικὲς ἐκεῖ, ὑφαρπαγὴ ψήφου/προεκλογικὴ ἐξαπάτηση ἐδῶ· παραπλανητική, μαύρη διαφήμιση ἐκεῖ, ἀπουσία προεκλογικοῦ διαλόγου ἐδῶ· νόθευση ἀνταγωνισμοῦ ἐκεῖ, μονοπώληση τῆς προσβάσεως στὰ ΜΜΕ, φίμωση/ περιθωριοποίηση τῶν νέων κομμάτων, ἐδῶ...
12. Μετὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς Προεδρευομένης, θὰ μποροῦμε νὰ περάσουμε στὸ δεύτερο στάδιο (πιὸ μακροχρόνιο καὶ ἐπίπονο): σὲ Νέο Σύνταγμα, κατόπιν Δημοψηφίσματος ποὺ θὰ διεξαγάγῃ ὁ ΠτΔ, μὲ 3 ἐπιλογές:
ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος (δηλ. Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση),
ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος ἢ
καμμίαν ἀλλαγή.
13. Τὸ Νέο Σύνταγμα (ἐὰν αὐτό διαλέξῃ ὁ Λαός) θὰ πρέπῃ νὰ ἐγγυᾶται τὴν δημοκρατικότητα τῶν Κομμάτων καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν ΜΜΕ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξουν πάλι τόσο στυγνὴ Κομματοκρατία καὶ Μηντιοκρατία. Μὲ θεσμικὲς πρόνοιες & δικλεῖδες, καὶ ὄχι μὲ εὐχολόγια. Ἁπλὸ παράδειγμα: μὲ συνταγματικὴ ἀπαγόρευση τῆς συμμετοχῆς ἀνηλίκων σὲ κομματικὲς νεολαῖες. Σήμερα ἡ στρατολόγηση στὰ κομματικὰ φυτώρια ἐπιτρέπεται συνταγματικά (!), ἐνῷ ἀντίκειται καταφανῶς στὴν προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας καὶ ἔχει καταστρέψει ἄπειρες ζωὲς νέων ἀνθρώπων, εὐνοῶντας καίρια τὴν Κομματοκρατία... Ὁ ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸν Λαὸ ΠτΔ θὰ ἐγγυηθῇ ὅτι ἡ σύνθεση τῆς Συντακτικῆς Ἐθνοσυνέλευσης θὰ εἶναι ἀντιπροσωπευτικὴ τοῦ Λαοῦ καὶ ὄχι κομματική...
Ὡραῖα ὅλα αὐτά... Πῶς, ὅμως, θὰ δεχτῇ τὸ Κατεστημένο τὴν διόρθωσή του;! Μόνον ἐὰν τὸ αἴτημα γιὰ Συνταγματικὲς Ἀλλαγὲς (1ον. Ἀναθεώρηση, 2ον. Νέο Σύνταγμα) γίνῃ Παλλαϊκὸ (ἐπ' οὐδενὶ κομματικό), ὅπως παλλαϊκὸ ἦταν στὴν Ἰσλανδία καὶ τὴν Αἴγυπτο. Τότε τὸ Κατεστημένο θὰ πιεστῇ ἀπὸ μία κρίσιμη μάζα, ἐπίμονη, μὲ στοχοπροσήλωση καὶ διαρκῶς ὀγκούμενη.

Καὶ πῶς θὰ γίνῃ παλλαϊκὸ ἕνα τέτοιο αἴτημα, ὅταν ὁ κόσμος ἀγνοεῖ τὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἀξία τοῦ Συντάγματος (ἐνίοτε κι αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του); Ἐνῷ ὁ ὑπερπληθυσμὸς τῶν δικηγόρων (ἀναλογικὰ μὲ τὸν πληθυσμὸ τῆς χώρας) ἔχει πολλὰ ἀρνητικά, νά ποὺ ἔχει καὶ ἕνα θετικό! Στὴν Ἀθῆνα ὑπάρχουν περίπου 8,000 νέοι (25 μὲ 35 ἐτῶν) δικηγόροι. Οἱ νέοι δικηγόροι εἶναι πολίτες μὲ νομικές-πολιτειακὲς προσλαμβάνουσες καὶ γι' αὐτὸ μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὸν πυρῆνα τῆς ἐνημέρωσης και κινητοποίησης τοῦ κόσμου σχετικὰ μὲ τὴν ἀξία τοῦ Συντάγματος. Λόγῳ ἐπαγγέλματος δε, γνωρίζονται μεταξύ τους καὶ ἔχουν εὐρὺ κοινωνικὸ κύκλο...

Γιατί ἔλαχε σὲ μᾶς; Γιατὶ τώρα ὡρίμασαν οἱ συνθῆκες (βλέπε Κρίση, Μνημόνιο, 50-60% ἐκλογικὴ ἀποχή).

Γιατί θεωρεῖς (ἢ πιθανολογεῖς) ὅτι θὰ πετύχῃ; Γιατὶ οἱ νέοι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν κάτι... Πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ βελτιώσουν, κατὰ τὰ περιγραφόμενα, τὸ ζοφερὸ παρὸν καὶ τὸ κατάμαυρο μέλλον τους. Διότι οἱ νέοι ἔχουν παρέες, γνωρίζουν τὸ Διαδίκτυο κι ἔχουν φτύσει τὰ Κόμματα. Γιατί, ἂν εἶναι παλλαϊκό (καὶ ὄχι κομματικό) αἴτημα/κίνημα, θὰ εἶναι καὶ ἀνιδιοτελές! Γι' αὐτὸ θὰ πετύχῃ! Παλλαϊκό=Ἀνιδιοτελές

Μιὰ ποὺ τὸ ἔθιξες: γιατὶ νὰ μὴ τὸ ἀναλάβῃ ὅλο αὐτὸ ἕνα Κόμμα;... Ἡ θεμιτή/εὐκταία προώθηση ἰδεῶν/λύσεων/θέσεων ἀπὸ κόμματα, θὰ ἦταν πρωθ-ύστερο στὴν παροῦσα φάση. Πρῶτα ἡ ἐπαναφορά/ἑδραίωση τῆς Δημοκρατίας καὶ ὕστερα ὁ κομματικὸς ἀγῶνας και διάλογος (γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναλύθηκαν)! Ἐξάλλου, 50% ἀποχή =ἀπόρριψη τῶν Κομμάτων. Κάτι λέει...

Ὅμως..., ἀξίζει τὸν κόπο τελικά; Μία εἰρηνικὴ Ἐπ-Ανάσταση ἀνατρέπει τὸν παραλογισμὸ ἑνὸς παρατεταμένου (τρεισήμιση δεκαετιῶν!) συλλογικοῦ Θανάτου καὶ δίνει Νόημα στὴν Ζωή. Ἀξίζει τὸν κόπο, ἐὰν ἀξίζῃ νὰ σωθῇ αὐτὸς ὁ πανέμορφος τόπος, μὲ τὴν μοναδικὴ γεωστρατηγικὴ θέση, μὲ τοὺς ὄμορφους ἀνθρώπους (παρὰ τὴν χρόνι-α σπίλωση καὶ αὐτοαμαύρωσή τους) καὶ μὲ τὴν οἰκουμενικῆς ἀξίας Πρότασή τους γιὰ τὴν Ζωή. Δὲν ἀξίζει;

Ἐπίμετρο

Τὸ παράδειγμα τῆς Ἰσλανδίας: Ὀκτώβριος 2008: Καταρρέει μὲ πάταγο τὸ τραπεζικὸ σύστημα τῆς Ἰσλανδίας, λόγῳ μίας ἐξωφρενικῆς φοῦσκας ποὺ εἶχαν δημιουργήσει Ἰσλανδοὶ τραπεζίτες ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἕως τότε εὐφορία («πάρτυ») τοῦ παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακοῦ καπιταλισμοῦ. Ἡ «κορῶνα» (νόμισμα) ἔπεσε στὰ τάρταρα, οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις δεσμεύτηκαν, οἱ Ἰσλανδοὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους μὲ ἄγριες διαθέσεις...

2009: Πρόωρες ἐκλογές, σάρωση τῆς δεξιᾶς κυβέρνησης καὶ ἀνάδειξη σοσιαλιστικῆς λόγῳ καὶ τῆς ὑπόσχεσης ὅτι θὰ προχωροῦσε σὲ σύγκληση συντακτικῆς ἐθνοσυνέλευσης γιὰ σύνταξη Νέου Συντάγματος, προκειμένου νὰ μὴν ἐπαναληφθῇ στὸ μέλλον παρόμοιο «κράχ» (θεωρήθηκε ὅτι τὸ πολιτικὸ σύστημα «ἔκανε πλάτες» στοὺς τραπεζίτες, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ρόλο του, νὰ ρυθμίζῃ καὶ ἐλέγχῃ τὴν οἰκονομία). Πείσθηκαν οἱ Ἰσλανδοί, ἴσως, διότι τὸ «crash» (τὸ «κρὰχ» στ' ἀγγλικά) μίας ἐθνικῆς οἰκονομίας ὁμοιάζει μὲ τὸ crash ἑνὸς ὑπολογιστῆ: ἡ πρώτη λογικὴ ἀντίδραση τοῦ χρήστη εἶναι ἡ ἐπανεκκίνηση (restart), πιὸ δυναμικὴ ἀντίδραση εἶναι τὸ format (ἂν τὸ πρόβλημα ἐπιμένει καὶ τὸ μηχάνημα σέρνεται), ἡ πλέον δραστικὴ καὶ μόνιμη εἶναι ἡ ἀλλαγὴ λειτουργικοῦ συστήματος -ὄχι ἁπλὸ update, ἀλλὰ καινούργιο λειτουργικὸ σύστημα (OS).

Αὐτὴν τὴν λύση ἐπέλεξαν οἱ Ἰσλανδοί, τὴν δραστικὴ καὶ μόνιμη: καινούργιο Σύνταγμα, καινούργιο Λειτουργικὸ Σύστημα.

Ὅμως, ἡ νέα κυβέρνηση δὲν προχωροῦσε στὴν προεκλογική της ὑπόσχεση. Ἀντιθέτως, πιεζόμενη ἀπὸ ξένους (Ἀγγλία, Ὁλλανδία, ΕΕ), κατέθεσε νομοσχέδιο γιὰ τὴν ἐπιβάρυνση τῶν φορολογούμενων Ἰσλανδῶν μὲ τὸ χρέος τῶν ἰσλανδικῶν Τραπεζῶν πρὸς Ἄγγλους καὶ Ὁλλανδοὺς καταθέτες... Ἡ πρόταση τῶν «δανειστῶν» τους: ἀποπληρωμὴ σὲ 13 χρόνια μὲ 5.5% ἐπιτόκιο (σᾶς θυμίζει κάτι;).

Καὶ πάλι στοὺς δρόμους οἱ Ἰσλανδοί, ἐξοργισμένοι, ὠθοῦν τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας τους νὰ θέσῃ βέτο(!) καὶ νὰ προκηρύξῃ Δημοψήφισμα ἐπὶ τοῦ κυβερνητικοῦ νομοσχεδίου: 93,5%(!!!) τῶν Ἰσλανδῶν λέει βροντερὸ «όχι» στὸ νομοσχέδιο καὶ ρίχνει βροντερὸ χαστούκι σὲ κυβέρνηση ἑνὸς ἔτους (προφανῶς ἐπειδὴ ἀθετοῦσε προκλητικὰ τὶς προεκλογικές της ὑποσχέσεις)! Ἕνας Λαὸς διαπραγματεύεται ὁ ἴδιος μὲ τοὺς «δανειστές» του χάρη στὶς πρόνοιες ἑνὸς Συντάγματος, ποὺ χρονολογεῖτο στὰ 1944 καὶ θεωρεῖτο καὶ ἀνεπαρκές!...

Πείθεται ἡ κυβέρνηση, γιὰ λόγους πολιτικῆς ἐπιβίωσης (καὶ «ἐθνικῆς συμφιλίωσης»-αὐτολεξεί), νὰ ὑλοποίησῃ τὴν ὑπόσχεσή της γιὰ Νέο Σύνταγμα.

2010: ἐπιλέγεται μὲ κλήρο (ὅπως στὴν ἀρχαία Ἀθῆνα!) ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα 1,300 Ἰσλανδῶν (ἀπὸ πληθυσμὸ 350.000!) γιὰ νὰ προτείνουν τὶς ὑποψήφιες πρὸς ἔνταξη στὸ Νέο Ἰσλανδικὸ Σύνταγμα διατάξεις! Ἐν συνεχείᾳ, ἐπιλέγεται καὶ πάλι ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα 500 Ἰσλανδῶν ὑποψηφίων γιὰ 30 θέσεις στὴν Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση. Ὅλοι διαθέτουν ἴσο χρόνο στὰ κρατικὰ ΜΜΕ! Οἱ Ἰσλανδοὶ ἐπέλεξαν τὸ νέο Λειτουργικό τους νὰ εἶναι «Ἀνοιχτό» (Open Source)!..

Φεβρουάριος 2011: ξεκινᾷ τὶς ἐργασίες της ἡ Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἰσλανδίας, ἡ ὁποία ἔχει ἐξέλθει τῆς ὕφεσης καὶ δέχεται νέα πρόταση ἀπὸ τοὺς «δανειστές» της: νὰ τοὺς «ξεχρεώσῃ» σὲ 35 χρόνια μὲ 3.3% ἐπιτόκιο (κι ἕπεται νέο Δημοψήφισμα)!.. Ὅ,τι ἀκριβῶς δὲν κάναμε ἐμεῖς μὲ τοὺς «δανειστές» μας...

Ὅπως οἱ Αἰγύπτιοι: Μὲ ὑπομονή, ἐπιμονή, λαϊκότητα, ἰσχὺ ἐν τῇ ἑνώσει, φιλειρηνικὸ τρόπο, ἐπαναλαμβανόμενες συναντήσεις (ραντεβού) στὴν Πλατεία, ἰδίως μετὰ τὴν προσευχὴ τῆς Παρασκευῆς (ἐμεῖς ἐδῶ: τὴν Κυριακή), ὁδηγήθηκαν σὲ ἀνατροπὴ τοῦ Τυράννου, Δημοψήφισμα προσφάτως καὶ διαδικασίες καταρτίσεως Συντάγματος.

Ο Απόλλων Μπαζάντες είναι νέος δικηγόρος
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Κατέβασαν την ελληνική σημαία από τα Ιεροσόλυμα



της Μαρίας Γιαχνάκη

Με πόνο ψυχής αντίκρυσαν οι Έλληνες των Ιεροσολύμων, αλλά και οι επισκέπτες στους Αγίους Τόπους την αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων χωρίς την ελληνική σημαία.

Για 2.000 χρόνια κυμάτιζε η γαλανόλευκη δίπλα σε αυτήν του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου, μέσα κι έξω από αυτό, ακόμα και τις δύσκολες ώρες για τον Ελληνισμό. Λίγο πριν την 25η Μαρτίου όμως η ελληνική σημαία δεν ξανατοποθετήθηκε μετά από εντολή του Έλληνα Πατριάρχη, Θεόφιλου. Παρά τις αντιδράσεις κάποιων από τους ιεράρχες, το σχέδιο να μην υπάρχει κανένα ελληνικό διακριτικό στο Πατριαρχείο έχει αρχίσει να μπαίνει σε εφαρμογή γεγονός που έχει.......................... πανικοβάλλει και ανησυχήσει όλους όσοι ζουν ή επισκέπτονται την περιοχή.

Πριν εξαφανιστεί η ελληνική σημαία μάλιστα από την αίθουσα του θρόνου του ελληνικού Πατριαρχείου είχε αρχίσει ήδη να διαδίδεται ότι ο Έλληνας Πατριάρχης συζητούσε έντονα να προβεί σε αυτήν την ενέργεια.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ντοκιμαντέρ για την ιστορία του Πατριαρχείου, ο Ιεροσολύμων μάλιστα είχε σημειώσει ότι προσπαθεί να μην ξεσηκώνει αντιδράσεις από επισκέπτες άλλων ορθοδόξων εκκλησιών, ούτε να δημιουργεί προκλήσεις με αποτέλεσμα να σκέφτεται σοβαρά να κατεβάσει την ελληνική σημαία από τα προσκυνήματα. Σύμφωνα με την ίδια συνέντευξη ο Θεόφιλος είχε τονίσει ότι το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων πρέπει να είναι το πατριαρχείο όλων των Ορθοδόξων και όχι μόνο των Ελλήνων, άρα η ελληνική σημαία είναι πρόκληση.

Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι γίνονται διερευνητικές συζητήσεις προς τους ηγούμενους των μοναστηριών που ανήκουν στο Πατριαρχείο και βρίσκονται έξω από τα Ιεροσόλυμα στις πιο δύσβατες περιοχές να κατεβάσουν κι εκείνοι την ελληνική σημαία για τους ίδιους λόγους. Όμως η αντίδραση των μοναχών ήταν αρνητική απέναντι σε αυτήν την πρόταση και προς το παρόν δεν έχει υπάρξει μια τέτοια αλλαγή . Πάντως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ πολλοί είναι οι πατέρες που εμφανίζονται δυσαρεστημένοι από όλες αυτές τις αλλαγές που φοβούνται ότι στο μέλλον μπορεί και να στοιχίσει την ελληνικότητα του Πατριαρχείου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό επισκεπτών στην Αγία Γη ανήκει στους Ρώσους και ότι οι Έλληνες Πατέρες λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ σε αντίθεση με τους άραβες Ορθόδοξους που πληθαίνουν και μάλιστα έχουν επίσημα πια παρουσία στις λειτουργίες που μέχρι πρόσφατα γινόταν από έλληνες πατέρες.

Την ίδια ώρα οι λιγοστοί Αγιοταφίτες μοναχοί και πατέρες εκπέμπουν sos για την λειψανδρία που μαστίζει το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αρκετοί πατέρες να υπηρετήσουν τα βασικά προσκυνήματα δημιουργώντας προβλήματα ακόμη και στις ακολουθίες που τελούνται στον Πανάγιο Τάφο.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Πήρε την ελληνική υπηκοότητα ο Σταύρος Λάλας



231110-lalas


Επιτέλους και μία ευχάριστη είδηση, μέσα στην μαυρίλα η οποία δείχνει να έχει πλακώσει την χώρα μας τις τελευταίες ημέρες. Ο Σταύρος Λάλας, ο άνθρωπος ο οποίος πέρασε τόσα χρόνια στην φυλακή, επειδή επιχείρησε να βοηθήσει την χώρα μας, πήρε την ελληνική υπηκοότητα, την προηγούμενη εβδομάδα, ανήμερα την Μεγάλη Δευτέρα.
Βέβαια, το να “ πανηγυρίζουμε” για τα αυτονόητα, είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο βαίνουν τα πράγματα στην χώρα μας, αλλά όπως είπαμε καλό είναι να έχουμε και καμία ευχάριστη είδηση.
Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι........................  “ αναστολή” της ποινής του Σταύρου Λάλα, από τις αμερικάνικες φυλακές, έληξε τον περασμένο Ιούνιο. Ο ελληνικός λοιπόν γραφειοκρατικός μηχανισμός, χρειάστηκε έναν περίπου χρόνο για να δώσει την ελληνική υπηκοότητα σε έναν άνθρωπο που θυσίασε τόσα για την χώρα μας, την ίδια στιγμή που μοιράζει απλόχερα “ ιθαγένειες” δεξιά και αριστερά. Και ένας χρόνος, υπό την πίεση χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν, με όποιον τρόπο μπορούσαν τον Σταύρο Λάλα, σε κάθε επίπεδο.
Ο “ ΕΚ” ήταν από τους πρώτους που κινητοποιήθηκαν για την στήριξη του Σταύρου Λάλα, όχι μόνο ενημερώνοντας το κοινό με συνέντευξη, του μεγάλου αυτού Έλληνα πατριώτη, αλλά τιμώντας τον και στην 1η γιορτή του περιοδικού Patria αλλά και στηρίζοντας τις διάφορες προσπάθειες αλληλεγγύης υπέρ του, από όπου και αν προέρχονταν, αλλά και δίνοντας δημοσιότητα στο θέμα, το οποίο έφτασε μέχρι την Βουλή των Ελλήνων, με ερώτηση που υπέβαλλαν οι Θάνος Πλεύρης και Άδωνις Γεωργιάδης.
Όλα αυτά, ίσως βοήθησαν τον αργοκίνητο μηχανισμό του ελληνικού κράτους να λειτουργήσει. Ας ελπίσουμε ότι τώρα δεν θα αφήσει τον Στάυρο Λάλα εγκαταλελειμμένο, όταν είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει τεράστια οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα. Το πραγματικά ενδιαφέρον της υπόθεσης όμως είναι το ότι για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι εάν οι Έλληνες πατριώτες κινητοποιηθούν μπορούν να πετύχουν πράγματα και να επιβάλλουν στο κράτος να πράξει τα δέοντα.
ΠΗΓΗ elladasimera

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ο ελληνικός "σύνδεσμος" του Τζορτζ Σόρος στην Αθήνα


Όταν στο γάμο σου κουμπάροι είναι δυο μέλη της λίστας των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου που καταρτίζει κάθε χρόνο το «Forbes» και καλεσμένοι πρώην πρωθυπουργοί, εφοπλιστές, επιχειρηματίες και ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της οικονομικής ζωής του τόπου, τότε σίγουρα κάτι κάνεις σωστά. 

Του Νίκου Χρυσικόπουλου

Τις τελευταίες ημέρες το όνομα του...

Στέλιου Ζαββού έγινε γνωστό ως εκείνο του μεσολαβητή για τη συνάντηση του μεγαλοεπενδυτή Τζορτζ Σόρος με τον πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου. Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, ο Έλληνας οικονομολόγος, διεθνής επενδυτής και ενεργό μέλος του ελληνοαμερικανικού λόμπι, θεωρείται και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού ως άνθρωπος δύσκολων αποστολών, λειτουργώντας συχνά ως «σύνδεσμος» μεταξύ διαφορετικών πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.

Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα για τον δαιμόνιο financier κάνουν λόγο για μια προσωπική ατζέντα που περιλαμβάνει ορισμένους από τους ισχυρότερους ανθρώπους στα σημαντικότερα κέντρα αποφάσεων. Ο -μεταξύ άλλων- πρόεδρος του Harvard Business School Club of Greece διοργανώνει συχνά δείπνα εργασίας και εκδηλώσεις με διεθνές ενδιαφέρον.

Πρόσφατα σε ανάλογη εκδήλωση στο Μανχάταν συζητήθηκε το θέμα της ραγδαίας οικονομικής και πολιτικής ανέλιξης της Κίνας στο πλαίσιο των μεγάλων αλλαγών του 21ου αιώνα. Συνδαιτυμόνες ήταν, μεταξύ άλλων, ο παγκοσμίου φήμης οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Κίνας, Αι Μπαοντόνγκ, τραπεζίτες και υψηλόβαθμα στελέχη του διεθνούς χρηματοοικονομικού κλάδου.

Σε άλλες περιπτώσεις τα events του Σ. Ζαββού τίμησαν με την παρουσία τους νομπελίστες οικονομολόγοι, όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο Νουριέλ Ρουμπινί αλλά και ο γνωστός επενδυτής Τζον Πόλσον. Το όνομα του τελευταίου είχε γίνει ουκ ολίγες φορές πρωτοσέλιδο στον ελληνικό Τύπο, έπειτα από την αποκάλυψη των «Financial Times» για τη συμμετοχή του μαζί με την Goldman Sachs πέρυσι τον Ιανουάριο στο διαβόητο «δείπνο των κερδοσκόπων» που επί μήνες σόρταραν το ευρώ, τζογάροντας συγχρόνως πάνω στα ασφάλιστρα κίνδυνου του ελληνικού χρέους (CDS). Λεπτομέρεια με σημασία: Λίγο καιρό αργότερα, στις 17 Φεβρουαρίου, ένα άλλο δείπνο στο ξενοδοχείο Plaza Athenee» στο Upper East Side του Μανχάταν έφερε στο ίδιο τραπέζι τον Τζον Πόλσον με τον Τζορτζ Σόρος...

Πάντως, η πρόσφατη εκδήλωση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης με ομιλητή τον Τζορτζ Σόρος προκάλεσε αίσθηση και για ακόμα έναν λόγο. Το παρασκήνιο θέλει τον μεγαλοεπενδυτή (με προσωπική περιουσία που υπολογίζεται στα 14,5 δισ. δολάρια, σύμφωνα με το «Forbes») να βρίσκεται την ίδια ημέρα στην Τουρκία για τις εργασίες του συνεδρίου της οργάνωσης International Crisis Group.

Η πρόσκληση, ωστόσο, από τον κουμπάρο του, Στ. Ζαββό, και η υπόσχεση ενός ραντεβού με τον πρωθυπουργό έβαλαν τον μεγαλοεπενδυτή στο αεροπλάνο με κατεύθυνση την Αθήνα. Οι φήμες θέλουν να μην είναι η πρώτη φορά που Σόρος και Γ. Παπανδρέου συναντώνται σε ελληνικό έδαφος, με τον πρωθυπουργό να έχει επισκεφθεί συχνά την οικία Ζαββού, σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους της Αθήνας...

Ο Έλληνας οικονομολόγος και ενεργό μέλος του ελληνοαμερικανικού λόμπι θεωρείται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού άνθρωπος δύσκολων αποστολών.

«Κωδικός Αντίπαρος»

Πώς, όμως, ένας Έλληνας με σπουδές στην Αμερική και απόφοιτος εν έτει 1982 του τμήματος διοίκησης επιχειρήσεων του Harvard κάνει «κουμπαριά» με έναν από τους διασημότερους επενδυτές στον κόσμο, γνωστό ως τον «κερδοσκόπο που γονάτισε την Τράπεζα της Αγγλίας»; Ο μύθος θέλει ως συνεκτικό δεσμό την... Αντίπαρο.

Εκεί ο Ελληνοαμερικανός εφοπλιστής Πέτρος Παππάς (ιδιοκτήτης της Oceanbulk και εκ των μετόχων -μέχρι νεοτέρας- της ΠΑΕ ΑΕΚ) είχε πραγματοποιήσει μια σημαντική οικιστική επένδυση, η οποία προσέλκυσε αγοραστές ακόμα και από το Χόλιγουντ.

Μέσω ενός Αμερικανού κινηματογραφικού παραγωγού, ο οποίος, τελικά, απέκτησε σπίτι στο νησί από τον εφοπλιστή (αργότερα ήρθε και ο... Τομ Χανκς), ο Ζαββός, στενός φίλος του Π. Παππά (ο τελευταίος, μάλιστα, μετέχει και στο δ.σ. της Zeus, της εταιρείας του Στ. Ζαββού), ήρθε σε επαφή με τον γνωστό μεγαλοεπενδυτή. Και, επειδή ο κόσμος είναι μικρός, ακόμα ένας πρώην συνεργάτης του Τζορτζ Σόρος, ο Μίλτος Καμπουρίδης της Dolphin Capital, βρέθηκε να έχει συγγενικούς δεσμούς (η αδελφή του, Κάλια, είναι παντρεμένη με τον Κώστα Μπακογιάννη) με τις οικογένειες Μπακογιάννη και Μητσοτάκη, με τις οποίες ο Στέλιος Ζαββός διατηρεί στενές σχέσεις.

Στον γάμο του, άλλωστε, τον Μάιο του 2006, με τη Σοφία Δοξιάδη, κόρη του γνωστού αρχιτέκτονα, με κουμπάρους τον Στ. Χατζηιωάννου και τον Τζ. Σόρος, επίτιμοι καλεσμένοι ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, καθώς και πρώτης γραμμής πολιτικοί, εφοπλιστές και επιχειρηματίες.

Με τη δύναμη του Δία

Κινούμενος μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής, τα τελευταία χρόνια ο Στέλιος Ζαββός αναζητά επενδυτικές ευκαιρίες στην αγορά ακινήτων της νοτιοανατολικής Ευρώπης ως διευθύνων σύμβουλος της επενδυτικής εταιρείας Zeus Capital Partners.

Μια από τις επενδύσεις που έχουν υλοποιηθεί αφορά οικιστικά συγκροτήματα στη Ρουμανία, χωρίς, ωστόσο, να υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες, ενώ ο Έλληνας οικονομολόγος έχει επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές και τη Βουλγαρία, προς διερεύνηση των εκεί επενδυτικών συνθηκών. Η δραστηριοποίηση του financier στον χρηματοοικονομικό τομέα χρονολογείται από την εποχή της οργάνωσης και σύστασης της εμπορικής τράπεζας Interbank of New York, η οποία το 2004 πουλήθηκε στη Marathon Bank, συμφερόντων της Τράπεζας Πειραιώς. Νωρίτερα είχε διατελέσει στέλεχος της Citibank και Johnson & Johnson, ενώ αργότερα προχώρησε στην ίδρυση της επενδυτικής εταιρείας στον τομέα των ακινήτων Continental American Capital.

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 16ης Απριλίου

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Σήμερα η επέτειος του «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν

Τὴν Μεγάλη Τετάρτη 7 Ἀπριλίου 2004, ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Τάσσος (Εὐστάθιος) Παπαδόπουλος (+12-12-2008) κάλεσε τὸν ἑλληνικὸ κυπριακὸ λαὸ νὰ ἀπορρίψει τὸ Σχέδιο Ἀνᾶν στὸ δημοψήφισμα στὶς 24 Ἀπριλίου μὲ ἕνα δυνατὸ ΟΧΙ καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δίκαιο, τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἱστορία του.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ............... 
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο


Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (3)
Ανακαλύψτε 10 από τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο…
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (1)
1. Ίσως το πιο παράξενο έθιμο κατά την περίοδο του Πάσχα το συναντάμε στην Τσεχία, στην Ουγγαρία και την Σλοβακία. Εκεί, η παράδοση θέλει τους άντρες να χτυπούν τις γυναίκες την Μεγάλη Δευτέρα με ένα χειροποίητο καμουτσίκι, φτιαγμένο από ιτιά και διακοσμημένο με μια λωρίδα στην άκρη του. Το χτύπημα υποτίθεται ότι είναι συμβολικό και σύμφωνα με τον μύθο, οι γυναίκες πρέπει να δέρνονται, έτσι ώστε να διατηρούν την υγεία και την ομορφιά τους τον επόμενο χρόνο. Πριν βιαστείτε να λυπηθείτε τις καημένες τις γυναίκες, μάθετε ότι αυτές παίρνουν την εκδίκηση τους πετώντας κουβάδες με κρύο νερό στους άντρες (και αυτό δεν νομίζω να είναι απλώς συμβολικό).

 Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (2)

2. Στην Φιλανδία, τα παιδιά ντύνονται ζητιάνοι και γυρνάν στους δρόμους με καπνισμένα πρόσωπα, ζητιανεύοντας και κρατώντας σκουπόξυλα (εμένα μου ακούγεται κάτι σαν Halloween). Επιπλέον σε ορισμένα μέρη της Δυτικής Φιλανδίας ανάβουν μεγάλες φωτιές την Κυριακή του Πάσχα. Το έθιμο αυτό γίνεται για να ξορκίσουν τις μάγισσες που πετάνε τριγύρω, την περίοδο ανάμεσα στην καθαρά δευτέρα και την Κυριακή του Πάσχα.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (3)
3. Στην Verges της Ισπανίας, την μεγάλη πέμπτη λαβαίνει χώρα ο παραδοσιακός “χορός του θανάτου” που περιλαμβάνει παρέλαση στους δρόμους της μεσαιωνικής πόλης. Όλοι όσοι παίρνουν μέρος είναι ντυμένοι με στολές και η διαδικασία τελειώνει με ανθρώπους ντυμένους σκελετούς που κουβαλούν κουτιά με στάχτες. Ο τρομακτικός χορός ξεκινάει τα μεσάνυχτα και συνεχίζεται για τρεις ώρες.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (4)
4. Αν ο άντρας του σπιτιού στην Πολωνία, πάρει μέρος στην προετοιμασία του Πασχαλινού ψωμιού, η παράδοση λέει ότι το μουστάκι του θα γίνει γκρι κα το ζυμάρι δεν θα φουσκώσει. Έτσι απαγορεύεται στους άντρες να πάρουν μέρος. ( Μια παράδοση που μάλλον επινοήθηκε από άντρες )
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (5)
5. Περισσότερα από 4.500 αυγά χρησιμοποιούνται για να φτιαχτεί μια τεράστια ομελέτα στους δρόμους της πόλης Haux στην Γαλλία. Το γεύμα πρέπει να ταΐσει πάνω από 1.000 άτομα και προετοιμάζεται στην κεντρική πλατεία την ώρα του μεσημεριανού.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (6)
6. Στην Ελβετία, τα χωριά μετατρέπουν τις πηγές σε πασχαλινές κρήνες, χρησιμοποιώντας χαρτί, λουλούδια και βαμμένα αυγά για την διακόσμηση. Η παράδοση γίνεται για να τιμήσουν το σύμβολο του νερού και την σημασία του στις ξηρές περιοχές των Άλπεων.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (7)
7. Στην Γερμανία, η παράδοση είναι να ανάβουν πασχαλινές φωτιές από χρησιμοποιημένα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Η φωτιά θεωρείται ως ένα σύμβολο νίκης των όμορφων ηλιόλουστων ημερών της άνοιξης επάνω στις κρύες χειμωνιάτικες ημέρες.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (8)
8. Το πασχαλινό λαγουδάκι είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο του Πάσχα, προερχόμενο από την Αμερική. Στην Αυστραλία όμως προτιμούν το τοπικό μαρσιποφόρο, το Bilby. Αυτό κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι ο λαγός έχει προκαλέσει τεράστιες καταστροφές στις σοδειές και την βλάστηση της ηπείρου.
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (9)
9. Στο φεστιβάλ Hocktide στο Hungerford της Μ. Βρετανίας, η αστυνομία καλεί όλους τους άντρες στο δημαρχείο της πόλης. Εκεί, δυο τυχεροί εκλέγονται και παρελαύνουν στους δρόμους της πόλης, δίνοντας πορτοκάλια στις γυναίκες με αντάλλαγμα ένα φιλί. Είναι άξιο απορίας το με πια κριτήρια εκλέγονται αυτοί οι άντρες…
Τα πιο παράξενα έθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο (10)
10. Στην Αίγυπτο, την Μεγάλη Δευτέρα τρώνε ψάρι που προηγουμένως ήταν θαμμένο στο χώμα, μια παράδοση που χρονολογείται από το 2.700 π.χ.
Πηγή: Blog.gr

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Ο Επιτάφιος


Το Πάσχα, η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης 
γιορτάζεται με έντονο το χρώμα της παράδοσης.

Ο Επιτάφιος

Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός η Παναγία καθόταν στπν παρηγοριά, στο τραπέζι που γίνεται μετά τις κηδείες. Πέρασε μια καλογριά την είδε και σχολίασε: 
"Ποιος είδε γιο στο σταυρό και μάνα στο τραπέζι." 
Η Παναγία ακούγοντας την της είπε: 
"Σύρε, μάνα Καλή, μήτε να ψάλλεσαι, μήτε να λειτουργιέσαι. 
Αν κρεμασθώ εγώ, θα κρεμασθούν μανάδες κι αν πνιγώ εγώ, θα πνιγούν μανάδες. Μονάχα κάθομαι στην παρηγοριά για να παρηγορηθούν όλες οι μανάδες". 
Η μάνα Καλή έφυγε μετανιωμένη και λυπημένη και γι αυτό ενώ υπάρχει Αγία Καλή δεν λειτουργιέται. Αυτή η παράδοση ζωντανεύει κάθε Μεγάλη Παρασκευή.
Η Μεγάλη Παρασκευή, είναι ημέρα απόλυτης αργίας και νηστείας. Ημέρα πένθους. Σχεδόν ολόκληρη η μέρα, αφιερώνεται στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και..................................  στην Ακολουθία του Επιταφίου.
Στα χωριά της Πυλίας, την Μεγάλη Παρασκευή, πίνουν ξίδι και καπνιά για να δείξουν την αγάπη τους στο Χριστό, που τον πότισαν ξύδι. Στην Κρήτη βράζουν σαλιγκάρια και πίνουν το ζουμί τους, που είναι σα χολή.
Στην Κορώνη δε βάζουν τίποτα στο στόμα τους. Κάποιοι βάζουν σε ένα ποτήρι ξύδι, ρίχνουν μέσα και λίγη αράχνη και πίνουν τρεις γουλιές γιατί έτσι πότισαν και το Χριστό.
Εκείνη τη μέρα κανένας δεν κάρφωνε:
"Μάστορης-ξεμάστορης καρφί δεν εκάρφωνε"
γιατί ο γύφτος σταύρωσε με καρφιά το Χριστό.

Κατά το μεσημέρι, όταν γίνει η Αποκαθήλωση και εκτεθεί σε προσκύνημα η
χρυσοΰφαντη παράσταση του νεκρού Ιησού, πάνω σε φορητό κουβούκλιο,
τότε αρχίζει ο στολισμός του Επιταφίου.
Οι κοπέλες στολίζουν τον Επιτάφιο με άνθη της άνοιξης: βιολέτες, μενεξέδες, τριαντάφυλλα, λεμονανθοί.
Όλα τα λουλούδια πλέκονται σε στεφάνια και γιρλάντες και
ο Επιτάφιος γίνεται όλος μια κορόνα από άνθη, ενώ ψέλνουν το μοιρολόγι της Παναγίας.
Όλοι προσκυνάνε τον Επιτάφιο και οι γυναίκες και τα παιδιά,
"για να τους πιάσει η χάρη", περνάνε από κάτω.
Το βράδυ γίνεται η περιφορά του Επιταφίου.
Η πομπή σχηματίζεται από τα Εξαπτέρυγα και το Σταυρό μπροστά , τον Επιτάφιο και τους ιερείς πιο πίσω. Στις πόλεις προηγούνται οι μουσικοί, παίζοντας πένθιμα εμβατήρια. Ο κόσμος που ακολουθεί κρατάει στα χέρια αναμμένες λαμπάδες.
Κατά διαστήματα η πομπή σταματά σε πλατείες και σταυροδρόμια και εκεί οι ιερείς ψάλλουν δεήσεις.
Σε μερικά μέρη, την ώρα εκείνη, ανάβουν φωτιές και καίνε τον Ιούδα.
Τη Μεγάλη Πέμπτη ετοιμάζουν τον Ιούδα. Από παλιά ρούχα φτιάχνουν το ομοίωμα του και το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι ζητώντας "καψίδια".
Κάθε νοικοκυρά δίνει ό,τι της βρίσκεται.
Κληματόβεργες, λινάτσες ή του ρίχνει πετρέλαιο.
"Ράτσα, κεράτσα
δώσ' μια κληματσίδα
να κάψουμε τον Οβριγιό
πόχει πολλή κασσίδα,
Οβριγιός φορεί φτερό
στο κεφάλι τ' το ξερό..."
τραγουδούν τα παιδιά
Στο Μελιγαλά, τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, ανάβουν "φουνταρίες".
Κάθε νοικοκυρά, όταν σημαίνει η καμπάνα για τον Επιτάφιο, ρίχνει μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της δυο - τρία μάτσα κληματόβεργες και τους βάζει φωτιά. Μέχρι να βγει
ο Επιτάφιος, οι κληματόβεργες έχουν πλέον γίνει θράκα. Την ώρα που o παπάς περνά έξω από το δρόμο του σπιτιού της, η νοικοκυρά ρίχνει πάνω στη θράκα μια χούφτα μοσχολίβανο και ο παπάς κάνει εκεί παραστάσιμο.

Στις Σέρρες έβαζαν μπροστά στην πόρτα τους, πάνω σε ένα τραπέζι, την εικόνα του Χριστού, στολισμένη με λουλούδια και δίπλα άναβαν κεριά και λιβάνι. Μέσα σε ένα πιάτο είχαν φυτεμένη φακή ή κριθάρι που μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει. Παρόμοια φυτά τοποθετούσαν και οι γυναίκες στην αρχαιότητα, στη γιορτή του Άδωνη.
Το έθιμο "των Αδώνιδος κήπων". Σε νεκροκρέβατο, τοποθετούσαν το κέρινο ομοίωμα του πρόωρα χαμένου Άδωνη και μέσα σε αγγεία είχαν φυτά που πολύ γρήγορα Βλάσταιναν αλλά και το ίδιο γρήγορα μαραίνονταν, όπως εκείνος και η άνοιξη την οποία εκπροσωπούσε.

Τα λουλούδια του Επιταφίου ονομάζονται Χριστολούλουδα, Σταυρολούλουδα και τους αποδίδεται μεγάλη θαυματουργός Δύναμη.
Στη Μυτιλήνη, άμα τελειώσει η περιφορά, "αρπάζουν" τα λουλούδια, γιατί πιστεύουν πως κλεμμένα έχουν πιο θαυματουργές ιδιότητες. Τα "Χριστολούλουδα" τα φυλάνε για το καλό. Με αυτά γιατρεύουν τον πονοκέφαλο, τα κάνουν φυλαχτά και με αυτά γαληνεύουν τη θάλασσα όσοι ταξιδεύουν.
Στην Ύδρα κάνουν το "έθιμο της δέησης". Τα παλικάρια βγάζουν τα παπούτσια και τις κάλτσες και μπαίνουν με τον Επιτάφιο στη θάλασσα. Τον ακουμπάνε στο νερό και
ο παπάς κάνει δέηση για τους ταξιδεμένους.
Στην Αθήνα, σκούπιζαν από νωρίς και κατάβρεχαν τους δρόμους για να περάσει ο Επιτάφιος και όταν πλησίαζε, έβγαιναν όλοι στις πόρτες τους με ένα κεραμίδι που είχε κάρβουνο αναμμένο και λιβάνι.
Στη Νάξο, δε φιλάνε, εκείνη τη μέρα, γιατί με το φιλί του πρόδωσε ο Ιούδας το Χριστό, δε σφάζουν, για το αίμα του Χριστού, δεν καρφώνουν γιατί καρφώθηκε ο Χριστός και δε γελάνε.

Πηγή: Έθιμα του Πάσχα - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Γιατί βάφουμε τα αυγά κόκκινα και γιατί τα τσουκρίζουμε

 Το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός - όπως το περίβλημα του αυγού -, αλλά έκρυβε μέσα του τη "Ζωή", αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε!
Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα είναι το βάψιμο των αυγών σήμερα Μεγάλη Πέμπτη.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το αυγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα, όμως η παράδοση τα θέλει κόκκινα. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.

Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι εξηγήσεις που υπάρχουν, είναι πολλές. Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους, τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.

Η Παναγία πίσω από το έθιμο των "κόκκινων αυγών"

Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να του φέρονται καλά! Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα!
Τα κόκκινα αυγά και η Μαγδαληνή.................... Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη "όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα". Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Η δύσπιστη γυναίκα

Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: "Όταν τα αυγά που κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός". Και τότε αυτά έγιναν κόκκινα"!

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικήτης! Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να το "τσουγκρίζουμε" .

Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη την χρονιά! Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι γόνιμα.
newit


Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η ποινή της σταύρωσης ως μέσο βασανισμού (ιστορικές αναφορές)


Το δράμα του Γολγοθά, η σταύρωση του Ιησού Χριστού, ήταν μεν μια από τις πολλές σταυρώσεις της εποχής Του, ήταν όμως αυτή που είχε μοναδική σημασία για την ανθρώπινη Ιστορία σε νόημα και συνέπειες. Η εκούσια θυσία Του στο σταυρό πρόσφερε τη σωτηρία στον αμαρτωλό άνθρωπο και άνοιξε το δρόμο προς τον Πατέρα.
Αν και έχουν περάσει από το γεγονός της θυσίας Του τόσοι αιώνες, δεν έχει ακόμα εξαντληθεί το ενδιαφέρον των Χριστιανών για την εξακρίβωση των λεπτομερειών της σταύρωσης του Χριστού. Το ενδιαφέρον αυτό δεν βρίσκει επαρκή και πλήρη ικανοποίηση στη λακωνική συντομία των Ευαγγελίων. Οι πληροφορίες τους για τη σταύρωση Του Ιησού και των ληστών που σταυρώθηκαν μαζί Του είναι λιγοστές, πιθανώς επειδή η διαδικασία αυτή ήταν γνωστή στους συγχρόνους τους, προς τους οποίους και απευθύνονταν τα Ευαγγέλια. Η λακωνικότητα των πληροφοριών αφήνει πάρα πολλά κενά και δεν προσφέρει σαφή και πλήρη εικόνα της σταύρωσης. Για παράδειγμα, μόνον η αφήγηση του Ιωάννη γι’ αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ του αναστημένου Ιησού και του Θωμά που δυσπιστούσε, η οποία αναφέρει για τον «τύπο των ήλων», μας δίνει την πληροφορία της «καθήλωσης», της σταύρωσης δηλαδή με το κάρφωμα των χεριών και των ποδιών Του, αν και μερικοί αμφισβητούν την καθήλωση των ποδιών. Με τον ίδιο τρόπο και η πράξη του βουλευτή από την Αριμαθαία αποκτά την έννοια της «αποκαθήλωσης».
Η προ-ρωμαϊκή προέλευση και εξέλιξη του σταυρού και της σταύρωσης
1) Οι αρχαίοι Έλληνες, από τον Όμηρο και πέρα, ονόμαζαν σταυρούς τους ξύλινους πασσάλους, τους οποίους έμπηγαν στο έδαφος και χρησίμευαν για περίφραξη (σταύρωση, σταύρωμα) διαφόρων χώρων (οικιών, αυλών, στρατοπέδων, κτημάτων, κήπων, στάβλων ή ναυστάθμων). Οι Έλληνες δεν είχαν όρο που να αποδίδει τον σύνθετο δίξυλο σταυρό. Η πήξη των πασσάλων αυτών κι η περιχαράκωση αποδιδόταν με το ρήμα «σταυρόω», η περίφραξη λεγόταν «σταύρωση» και το περίφραγμα «σταύρωμα». Οι σταυροί ή πάσσαλοι, με την παραπάνω έννοια, ήταν κλαδιά και κορμοί δένδρων. Οι έννοιες «σταυρός» και «δένδρο» ήταν συγγενείς κι αλληλοεξαρτώμενες, πριν ακόμα συνδεθούν με την ποινική τιμωρία. Κατά μια άποψη η λέξη «σταυρός» προέρχεται από τη ρίζα «σταF» του ρήματος «ίστημι». Αντίστοιχη είναι στην ινδική σανσκριτική η ρίζα stav- στη λέξη stavaras (σταθερός) και στο γλωσσικό ιδίωμα Zend των Ιρανών στη λέξη stavra (σταθερός, άτεγκτος, αυστηρός, δυνατός). Επίσης στις λατινικές λέξεις stiva και instauro και στη γοτθική sturjan (ιστάναι, μεταφορικά: διαβεβαιώνω).
Σχεδόν ταυτόσημες έγιναν οι.................. έννοιες σταυρός – δένδρο, όταν η ανθρωπότητα, από την πρώιμη κιόλας ιστορία της, χρησιμοποίησε το δένδρο για κάποιου είδους μαρτύριο, του οποίου ο σκοπός ήταν να συνδυάζει όσο το δυνατόν σφοδρότερους πόνους με τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εξευτελισμό. Το μαρτύριο αυτό ήταν η ανάρτηση προς βαθμιαία θανάτωση. Το πιο πρόχειρο μέσο γι’ αυτό ήταν το δένδρο, ο αρχαίος σταυρός. Σταύρωση από τότε ονομάστηκε η ανάρτηση πάνω σε κορμό δένδρου προς βαθμιαία θανάτωση. Έτσι, ο κορμός του δένδρου είναι το πιο αρχαίο σχήμα του σταυρού σαν θανατικού οργάνου, η σύνδεση δε σταυρού και δένδρου μεταφυτεύθηκε στην ποινική πρακτική των λαών.
Όπου δεν υπήρχαν δένδρα, στερέωναν στο έδαφος ξύλα υψηλά, όμοια με κορμούς δένδρων, και τέτοιοι «σταυροί» (μονόξυλα ικριώματα) εξυπηρετούσαν πιο πρόχειρες λύσεις και η σταύρωση πάνω σ’ αυτούς (η δια αναρτήσεως θανάτωση) γινόταν σε ομαδικές σταυρώσεις, γιατί ήταν πιο απλή διαδικασία κι απαιτούσε λιγότερο χρόνο. Τέτοιου είδους σταυροί χρησιμοποιούνταν όπου δεν υπήρχαν δενδρόφυτες εκτάσεις, ακόμα και σε εποχές που το σχήμα του σταυρού είχε εξελιχτεί.
Έτσι, ο Δαρείος μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας «ανασκολόπισε (κάρφωσε, παλούκωσε, σταύρωσε) τρεις χιλιάδες άνδρες, τους κορυφαίους από τους Βαβυλωνίους»[1] (Ηρόδοτος, Γ,159). Ο Αλέξανδρος ο Ιαννέας ή Ιανναίος, βασιλιάς και αρχιερέας των Ιουδαίων (103-76 π.Χ.), μετά την κατάκτηση της Βεθόμης, «ανασταυρώσαι πρόσταξε αυτών ως οκτακόσιους» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 13,14,2). Ο Γκουιντίλιους Βάρους, ανθύπατος της Συρίας, «ανεσταύρωσε περί δισχιλίους» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι 2,5,2). Ο Τίτος για πολλούς μήνες πάνω από 500 αιχμαλώτους καθημερινά, έξω από την Ιερουσαλήμ, «μαστιγούμενοι δε και προβασανιζόμενοι του θανάτου πάσαν αικίαν, ανεσταυρούντο του τείχους αντίκρυ» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι 5,11,1).
Για το σχήμα του σταυρού, σαν αυτό που εμείς σήμερα εννοούμε με τη λέξη αυτή, αποτελούμενο από δυο ξύλα συναρμοσμένα, οι αρχαίοι δεν είχαν ξεχωριστή λέξη. Η ετυμολογία της λέξης crux είναι άγνωστη. Οι Ρωμαίοι μεταχειρίζονται τη λέξη palus, που είναι ταυτόσημη με τη λέξη crux.
2) Στους Αιγύπτιους η σταύρωση με την έννοια της ανάρτησης πάνω σε κάθετα μπηγμένο στο έδαφος ξύλου, ήταν γνωστή ήδη από τα μέσα του 17ου π.Χ. αιώνα. Επιβαλλόταν σαν ποινή σε πρόσωπα που ήταν κάτω από κυρίους και αυθέντες. Αυτό συνάγεται από τη Γένεση 40:18-19, όπου ερμηνεύοντας ο Ιωσήφ στη φυλακή το όνειρο του αρχισιτοποιού του Φαραώ είπε: «Εντός τριών ημερών ο Φαραώ θα σε καλέσει και θα σε κρεμάσει σε δένδρο, τα δε πτηνά θα φάνε τη σάρκα σου από πάνω σου».[2]
Οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο γνώριζαν τη σταύρωση σαν θανάτωση πάνω σε κάθετο ξύλο, όταν βρίσκονταν στη Γεσέν κάτω από την ισχυρή προστασία του Ιωσήφ. Δεν την συμπεριέλαβαν όμως στις θανατικές ποινές και περιορίστηκαν στην ανάρτηση επί ξύλου των νεκρών σωμάτων αυτών που είχαν ήδη θανατωθεί με άλλον τρόπο, χάριν ονειδισμού.
3) Στους Πέρσες συναντάμε τη σταύρωση και σαν μεταθανάτια ανάρτηση πάνω σε ξύλο για παραδειγματισμό και σαν τρόπο θανάτωσης. Κατά τον Ηρόδοτο (Ζ,238), ο Ξέρξης, μετά τη μάχη στις Θερμοπύλες (480 π.Χ.), «διήλθε δια μέσου των νεκρών και την κεφαλή του Λεωνίδα, μόλις άκουσε ότι ήταν αρχηγός και βασιλιάς των Λακεδαιμονίων, διέταξε, αφού την κόψουν, να την κρεμάσουν σ’ ένα πάσσαλο (ανασταυρώσαι)».[3]
Είναι γνωστό το περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Ιουδαίο αυλικό Μαρδοχαίο, ο οποίος το 484 π.Χ. αποκάλυψε συνωμοσία κατά της ζωής του Ξέρξη. Μετά από δέκα χρόνια, ο Αμάν, ύπατος αξιωματούχος της αυλής, ετοίμαζε την εξόντωση του Μαρδοχαίου κι όλων των Ιουδαίων του Βασιλείου. Η Εσθήρ άσκησε όλη την επιρροή της στον βασιλιά να αλλάξει γνώμη. Πράγματι αυτό έγινε, όταν ο Ξέρξης ξαναθυμήθηκε την προ δεκαετίας πολύτιμη υπέρ της ζωής του υπηρεσία που του είχε προσφέρει ο Μαρδοχαίος. «Είπε δε Βουγαθάν (εβραϊκό κείμενο: Αρβωνά), ένας από τους ευνούχους, προς τον βασιλέα: Ιδού και ξύλο, πενήντα πήχεις ύψος, ετοίμασε Αμάν για τον Μαρδοχαίο, ο οποίος μίλησε για το καλό του βασιλιά, και στέκεται στο σπίτι του Αμάν. Είπε δε ο βασιλιάς: Κρεμάστε τον (σταυρωθήτω) πάνω σ’ αυτό. Και κρέμασαν τον Αμάν πάνω στο ξύλο» (Εσθήρ 7:9-10).
Η εποχή αυτή της Περσικής ακμής είναι για την ιστορία της σταύρωσης μεταβατική εποχή στην περιοχή της Ανατολής. Αρχίζει να εφαρμόζεται σαν θανατική ποινή βαρύτατης μορφής και όχι απλά σαν επίταση του ονειδισμού κάποιου, που είχε προηγουμένως θανατωθεί με άλλο τρόπο. Έτσι αποκρυσταλλώθηκε η σημασία του όρου «σταύρωση», που σήμαινε πλέον τη θανάτωση με την ανάρτηση κάποιου σε μονόξυλο σταυρό (ικρίωμα).
Στους Έλληνες και στους Ρωμαίους σταύρωση ονομαζόταν και ο ανασκολοπισμός. «Σκόλοψ» ήταν το θανατικό ξύλο, λεπτότατο και αιχμηρό στην πάνω του άκρη για να εισχωρεί ευκολότερα με τα χτυπήματα του πέλεκυ στα σπλάγχνα του ανασκολοπιζόμενου και να τον διαπερνά σουβλίζοντάς τον. Στη συνέχεια ο «σκόλοψ» στερεωνόταν στο έδαφος. Από τη διάτρηση αυτή μπορεί κάποιος να φανταστεί τη φλόγωση των σπλάγχνων και τη δριμύτητα των πόνων. Το μόνο ελαφρυντικό αυτού του μαρτυρίου ήταν ότι ο θάνατος ερχόταν ταχύτερα από τη συνήθη σταύρωση.
Και αυτοί που σταυρώνονταν και αυτοί που ανασκολοπίζονταν, εφόσον έμεναν εκτεθειμένοι πάνω στο ξύλο, γίνονταν βορά των γυπών και των αρπακτικών ορνέων.
4) Οι Έλληνες γνώρισαν τη σταύρωση και με την αρχαία μορφή θανάτωσης με την ανάρτηση πάνω σε μονόξυλο, και με τη μορφή του ανασκολοπισμού, ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα στη Μ. Ασία από τους ανατολικούς λαούς.
Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, ο βασιλιάς Κρέων απειλεί αυτούς που φρουρούσαν το πτώμα του Πολυνείκη: «Δεν θα είναι αρκετός μόνος ο Άδης για σας, αλλά θα σας κρεμάσω πρώτα ζωντανούς ώσπου να μου φανερώσετε ποιος έκανε αυτή την αισχρή πράξη» (Αντιγόνη, 308-309).

Ο σταυρός και η σταύρωση στους Ρωμαίους
Στο ρωμαϊκό κράτος η ιστορία της σταύρωσης παρουσιάζει άφθονες περιπτώσεις, γιατί για την ποινική αυτή πράξη έχουμε πάρα πολλές μαρτυρίες και γιατί το Ρωμαϊκό Δίκαιο, που αποτέλεσε την πηγή και τη βάση όλων των μετέπειτα Δικαίων, ερευνήθηκε κι ερευνάται ακόμα και σήμερα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο Δίκαιο.
Οι Ρωμαίοι διέκριναν τα εγκλήματα: α) σε criminal capitalia, τα οποία τιμωρούνταν με κάποια poena capitalis, δηλαδή με κάποια ποινή που στερούσε τον κατάδικο και από την προσωπική του κατάσταση (status) και τη ζωή του, εξαφανίζοντας και την ηθική του υπόσταση και τη φυσική του ύπαρξη, και β) σε delicta publica, τα οποία διώκονταν από τη δημόσια κατηγορία (accusatio publica), σαν εγκλήματα που πρόσβαλλαν την κοινή ασφάλεια.
Στην Καινή Διαθήκη περιέχονται αρκετές πληροφορίες για τη προφυλάκιση των κατηγορουμένων και τον τρόπο διαβίωσης στις φυλακές. Όσοι συλλαμβάνονταν προφυλακίζονταν μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσή τους (Πράξεις 12:4). Μπορούσαν μάλιστα να εκμισθώνουν δικό τους διαμέρισμα, όπου εξέτιαν την προφυλάκισή τους (Πράξεις 28:16), και να δέχονται επισκέψεις, κατά τις οποίες συνομιλούσαν ελεύθερα (Πράξεις 28:30-31) και μέσω των οποίων επικοινωνούσαν με τον έξω κόσμο (Ματθαίος 11:2-4, Πράξεις 24:23, Φιλιππισίους 1:12). Από τον Ιησού Χριστό επιβάλλονταν τέτοιες επισκέψεις σε όσους βρίσκονταν στις φυλακές, σαν εκδήλωση φιλαλληλίας και χριστιανικής αγάπης (Ματθαίος 25:36). Οι κρατούμενοι μπορούσαν να ψάλλουν στα κελιά τους (Πράξεις 16:25). Επίσημους κρατουμένους, των οποίων η απόδραση θα είχε συνέπειες, τους έδεναν με αλυσίδες (Πράξεις 28:20, Εφεσίους 6:20, Φιλήμονας 9, Κολοσσαείς 4:3,18), στις οποίες δένονταν μαζί του και οι φρουροί εναλλάξ (Πράξεις 12:6), άλλοι δε φρουροί φρουρούσαν τις πόρτες εσωτερικά κι εξωτερικά (Πράξεις 12:10). Αν υπήρχε ανάγκη, έπαιρναν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα φρούρησης (Πράξεις 12:4, 16:24).
Οι πριν από τη σταύρωση θανατικές ποινές ήταν:
1) Η κρήμνιση από την Ταρπηία πέτρα. Πριν την περίοδο της Δημοκρατίας (510 π.Χ.), η θανατική ποινή εκτελείτο με την κατακρήμνιση του κατάδικου από υψηλό βράχο, στη Ρώμη από την Ταρπηία πέτρα.
2) Η furca (φούρκα). Η στήριγξ, στην ελληνική γλώσσα, ήταν τριγωνική σύνθεση τριών ξύλων, βρισκόταν συνήθως στα αγροκτήματα και χρησίμευε για τη στήριξη του άξονα των τροχοφόρων, όταν δεν ήταν ζεμένα στα ζώα. Το απλό και αθώο αυτό αγροτικό αντικείμενο, λόγω του ότι ήταν πρόχειρο και άφθονο στην ύπαιθρο, χρησίμευε σαν μέσο τιμωρίας των δούλων, που όμως στην αρχή δεν έφτανε μέχρι τη θανάτωση. Δεν ήταν θανατική, αλλά μόνο διαπομπευτική, χλευαστική, ατιμωτική ή απλώς πειθαρχική ποινή που εφαρμοζόταν στους δούλους. Τους ξεγύμνωναν, πάνω στον τράχηλό τους τοποθετούσαν την πάνω γωνία της furca, στους δυο πλάγιους δοκούς έδενε με σχοινί ο ραβδούχος (lictor) τα μπράτσα του δούλου, έτσι ώστε η υποτείνουσα του τριγώνου να είναι προς τα εμπρός. Έτσι το θύμα, σκύβοντας από το βάρος της, διαπομπευόταν εκτεθειμένος σε γέλια και χλευασμούς, «καλείτο δε furcifer» (Πλούταρχος, Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, 24). Αυτή η τιμωρία θεωρείτο πολύ εξευτελιστική, επειδή στερούσε από αυτόν που τιμωρείτο κάθε τιμή και εμπιστοσύνη.
Αργότερα, για να αυξηθεί η ατίμωση, η ad furcam damnatio συνδυάστηκε με ραβδισμούς (virgis verberatio), οι οποίοι, σε ηλικία πέρα από την εφηβική, θεωρούνταν πολύ προσβλητικοί και ατιμωτικοί. Για ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ατίμωσης συνδυάστηκε με μαστίγωση (verberatio, flagellatio), η οποία, όταν οι δούλοι είχαν υποπέσει σε θανάσιμο έγκλημα, συνεχιζόταν μέχρι θανάτωσης.3) Το patibulum (πατίμπουλουμ). Όσο πρόχειρη ήταν η furca στην ύπαιθρο, τόσο πρόχειρο ήταν στις πόλεις το patibulum. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα patere (είναι ανοικτό) και δηλώνει κατά αντίφραση (a non patendo, είναι στο μη ανοικτό), το κλείστρο, αυτό που στην ύπαιθρο χρησιμοποιείται με την ονομασία μάνταλο, το επίμηκες ξύλο με το οποίο οι αρχαίοι Ρωμαίοι και μερικοί από τους ανατολικούς λαούς ασφάλιζαν εσωτερικά τις πόρτες σε όλο το μήκος τους. Αυτό ή παρόμοιο ξύλο τοποθετούσαν στη ράχη του θύματος και τα τεντωμένα μπράτσα του έδεναν στα άκρα από τη μια και την άλλη μεριά. Το θύμα κάτω από το βάρος του patibulum κι ενώ μαστιγωνόταν, περιφερόταν δια μέσου του όχλου, εκτεθειμένο στη χλεύη, την περιφρόνηση και τον εξευτελισμό. Συνήθως το θύμα υπέκυπτε σύντομα στον βασανισμό αυτόν.Η σταύρωση
Το patibulum διαδέχτηκε σαν ποινή η ανάρτηση πάνω σε δένδρο, δηλαδή ο πιο αρχαίος τύπος σταύρωσης. Σκοπός της σταύρωσης ήταν ο συνδυασμός όσο το δυνατόν πιο σφοδρών πόνων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εξευτελισμό.
Σαν θανατική ποινή η σταύρωση επιβαλλόταν:
α) Από τα ιεροδικαστήρια στους ιερόσυλους, σε αυτούς δηλαδή που πρόσβαλλαν κάποια θεότητα. Η ποινή στην περίπτωση αυτή είχε εξιλαστήριο χαρακτήρα.
β) Σ’ αυτούς που πρόσβαλλαν με ανόσια συνουσία την τιμή των Εστιάδων, των αφιερωμένων δηλαδή στη θεά Εστία παρθένων. Αυτοί καταδικάζονταν σε θάνατο ή με μαστίγωση βρισκόμενοι κάτω από τη furca, ή με σταύρωση, οι δε παρθένες θάβονταν ζωντανές.
γ) Στους δούλους. Πριν από την εποχή των αυτοκρατόρων, ρωμαϊκή νομοθεσία επέβαλλε την ποινή της σταύρωσης μόνο στους δούλους. Η σκληρότητα πάνω τους ήταν παροιμιώδης. Σαν επίταση της μαστίγωσης προστέθηκε η στίξη γραμμάτων με πυρακτωμένο σίδερο στο μέτωπο των δούλων (literati).
δ) Σε αυτούς που συνέτασσαν, υπεξαιρούσαν, αντικαθιστούσαν ή παραβίαζαν διαθήκες και σε όσους χρησιμοποιούσαν πλαστές σφραγίδες.
ε) Στις γυναίκες που ατιμάζονταν κι εκπαρθενεύονταν και στους κίναιδους άνδρες.
στ) Στους υπαίτιους για το θάνατο γυναίκας από έκτρωση ή από πόση φίλτρου και γενικά στους μάγους και συνεργούς μαγείας.
ζ) Σ’ αυτούς που παραβίαζαν τα ιερά και τα όσια κάποιου ή αποκάλυπταν απόρρητα για δυσφήμιση, βλάβη ή εκβιασμό.
η) Στους ένοχους έσχατης προδοσίας για εγκλήματα που στρέφονταν κατά της αυτοκρατορικής ιδιότητας και εξουσίας.
θ) Στους πιο διάσημους ληστές. Οι άσημοι θανατώνονταν με αποκεφαλισμό με πέλεκυ.
ι) Στους στρατιώτες, σε περίπτωση βαριάς αμέλειας στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.
ια) Στους εχθρούς που έπεφταν στα χέρια τους αιχμάλωτοι.
ιβ) Στους Ρωμαίους πολίτες που ήταν ένοχοι βαρύτατων εγκλημάτων, κυρίως από την εποχή των αυτοκρατόρων και μετά. Πρέπει να σημειωθεί ότι γενικά απαγορευόταν αυστηρά η δέσμευση, μαστίγωση και θανάτωση, και μάλιστα σταύρωση, Ρωμαίου πολίτη.

Η εξέλιξη του σχήματος του σταυρού και οι αντίστοιχοι τρόποι σταύρωσης
1) Ο αρχαιότερος σταυρός ήταν μονόκερως (simplex crux), ξύλο υψηλό κάθετα μπηγμένο στο έδαφος, συνήθως κορμός δένδρου. Όπου δεν υπήρχαν δένδρα, σε μέρη δημόσιας θέας που επιλέγονταν ειδικά για σταυρώσεις, στερέωναν στο έδαφος δοκούς.
Δυο ειδών σταυρώσεις πάνω σε μονόξυλο, του κυρίως «σταυρού», αναφέρονται:
α) Ο ανασκολοπισμός. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το αιχμηρό στην πάνω κορυφή του μονόξυλο (acuta crux) διατρυπούσε το υπογάστριο και τα εντόσθια του θύματος, με ισχυρά κτυπήματα με τον πέλεκυ διαπερνούσε τα σπλάγχνα και τη θωρακική κοιλότητα κι έβγαινε από τον θώρακα ή τη ράχη. Έπειτα στερεωνόταν στο έδαφος με τον ανασκολοπισμένο πάνω του.
β) Η ανασταύρωση. Η ανάρτηση και η πρόσδεση ή καθήλωση πάνω στον μονόξυλο σταυρό. Άλλοτε αυτόν που σταυρωνόταν τον κρεμούσαν νεκρό, αφού πρώτα είχε θανατωθεί με άλλον τρόπο, οπότε η ανασταύρωση ήταν αύξηση της ατίμωσης και αποσκοπούσε στον παραδειγματισμό των θεατών, άλλοτε πάλι το θύμα κρεμιόταν ζωντανό, για να πεθάνει στο σταυρό με «αργό θάνατο». Τέλος, το θύμα μπορούσε να κρεμαστεί στο σταυρό μόνο για να μαστιγωθεί, μετά το κατέβαζαν και το θανάτωναν με άλλον τρόπο.
2) Ο σύνθετος σταυρός σε σχήμα Τ (crux comissa). Αποτελείτο από ένα κάθετο ξύλο (staticulum) κι ένα οριζόντιο (antemna). Είναι μεταγενέστερη εξέλιξη του σχήματος του σταυρού. Το νέο αυτό σχήμα («ξύλο δίδυμο», «δίγλυφος δοκός») εμφανίζεται στην ακμή του Ρωμαϊκού κράτους, λίγο πριν την εποχή του Χριστού. Πάνω στον κυρίως σταυρό, δηλαδή στο κάθετο ξύλο (lignum, palus, crux) ανάρτησαν και προσάρμοσαν το patibulum, που ο καταδικασμένος πηγαίνοντας προς τον τόπο της σταύρωσης που ήταν έξω από την πόλη, το κουβαλούσε πάνω στους μαστιγωμένους ώμους του, έχοντας τα χέρια του σε έκταση δεμένα πάνω του από τη μια και την άλλη μεριά. Έτσι λοιπόν ο νέος αυτός τύπος του σταυρού σε σχήμα Τ ήταν η σύνθεση του crux και του patibulum (crux patibulata). Στο νέο αυτό σχήμα προσαρμόζεται νέος τρόπος σταύρωσης. Αυτός που κρεμιέται δεν προσδένεται, αλλά καθηλώνεται, δηλαδή καρφώνεται στο σταυρό. Πάνω στο οριζόντιο σκέλος απλώνονται τα χέρια του και στερεώνονται στα άκρα με ένα καρφί στο καθένα. Με τον ίδιο τρόπο καρφώνονται και τα πόδια στο κάθετο ξύλο, με ένα καρφί στο καθένα ή με ένα καρφί και στα δυο.
3) Άλλο σχήμα σταυρού είναι ο σταυρός Χ (crux decussata), ο λεγόμενος και Ανδρεανός (crux Andreana), γιατί σύμφωνα με την παράδοση, σε τέτοιο σταυρό υπέστη το σταυρικό μαρτύριο ο απόστολος Ανδρέας.
4) Σύνθετος σταυρός + (crux immissa). Πάνω στο σταυρό έπρεπε να υπάρχει αναρτημένη πινακίδα (titulus, δελτίο, αιτία, σανίδα), που ανέγραφε την κατηγορία που είχε σαν συνέπεια τη σταύρωση. Γι’ αυτό το λόγο κρίθηκε ότι το κάθετο σκέλος του σταυρού (stipes) έπρεπε να προεξέχει λίγο πάνω από το οριζόντιο. Έτσι προήλθε το νέο σχήμα του σταυρού (crux immissa), το οποίο έκτοτε επικράτησε και το οποίο εμείς σήμερα ονομάζουμε «σταυρό» στην κυριολεξία, και από αυτόν σχηματίσαμε τις λέξεις «διασταυρώνω» και «διασταύρωση». Το σχήμα αυτό είναι το πιο πιθανό να είχε ο σταυρός του Χριστού.
Περιγραφή της σταύρωσης
Μετά την εξαγγελία από τη ρωμαϊκή αρχή της διοικητικής ή δικαστικής απόφασης για σταύρωση, που γινόταν με διαταγή («ibis in crucem») που απευθυνόταν προς τον κατηγορούμενο, ακολουθούσε η μαστίγωση πριν από τη σταύρωση (verberatio, flagellatio). Η μαστίγωση ή φραγγέλωση εφαρμοζόταν από τους Ρωμαίους σαν αυτοτελής ποινή, σαν ανακριτικό μέσο για εκβιασμό απάντησης ή ομολογίας και σαν αιματηρή εισαγωγή στη σταύρωση. Σαν προοίμιο της φρικτής τραγωδίας καθιερώθηκε από τον Πόρκιο Νόμο (lex Porcia). Ο καταδικασμένος ξεγυμνωνόταν και μαστιγωνόταν δεμένος σε χαμηλή στήλη ή σε πάσσαλο ή στο δοκό (patibulum). Η μαστίγωση γινόταν συνήθως από δούλους, οι οποίοι χρησιμοποιούνταν συνήθως σαν εκτελεστικά όργανα της σταύρωσης κάτω από τη εποπτεία ενός ραβδούχου σαν δημίου. Η φραγγέλωση ήταν σκληρή και επώδυνη. Με τα πρώτα κιόλας πλήγματα η ράχη κοκκίνιζε από το αίμα που ανάβλυζε από τις σάρκες. Η διατάραξη που επερχόταν στην κυκλοφορία του αίματος και την ισορροπία του οργανισμού, η δοκιμασία της καρδιάς και του νευρικού συστήματος ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πολλές φορές ο καταδικασμένος υπέκυπτε στη μαστίγωση.
Μετά τη μαστίγωση ακολουθούσε πορεία διαπόμπευσης. Οδηγούσαν τον κατάδικο στον τόπο της εκτέλεσης μέσα από τους δρόμους της πόλης υπό συνεχή και πάλι μαστιγώματα και κτυπήματα της πληγωμένης του πλάτης με αιχμηρές ράβδους. Κάτω από τα χλευαστικά σχόλια του όχλου, έφερε ο ίδιος είτε ολόκληρο το σταυρό, είτε το οριζόντιο σκέλος του , στο οποίο ήταν δεμένα τα χέρια του.
Από τον τράχηλο του κατάδικου ήταν κρεμασμένη κι έπεφτε στο στήθος του η επιγραφή (δελτίο, σανίδα, αιτία, τίτλος, titulus), που ανέγραφε το έγκλημά του, για προφύλαξη ή προειδοποίηση των θεατών από τις συνέπειες παρόμοιου εγκλήματος.
Όταν η αποτροπιαστική πομπή έφτανε στον τόπο της σταύρωσης, είχε ήδη στηθεί το ικρίωμα, σπανιότερα μπηγόταν εκείνη την ώρα στο έδαφος το κάθετο ξύλο, που αποτελείτο είτε από ακατέργαστο κορμό δένδρου, είτε από κατεργασμένο (ιστός). Στη συνέχεια ανύψωναν το θύμα μαζί με το patibulum πάνω στο κάθετο ξύλο με τη βοήθεια σχοινιών, σταθεροποιούσαν τα δύο ξύλα και κάρφωναν τα χέρια και τα πόδια του (καθήλωση ή προσήλωση). Για να αποφύγουν το ενδεχόμενο της απόσχισης των καθηλωμένων άκρων, λόγω των σπασμών του σώματος από τους πόνους, μερικές φορές τα έδεναν και με σχοινιά. Για τον ίδιο λόγο παρέστη ανάγκη να σφηνώσουν μικρό πάσσαλο (cornu, κέρας, sedile, σκαλμός, πήγμα) στη μέση του κάθετου ξύλου, μεταξύ των μηρών του σταυρωμένου, για να μπορεί αυτός να στηρίζεται, ιππεύοντας πάνω στο στήριγμα αυτό. Το υποπόδιο (suppedaneum), στο οποίο υποτίθεται ότι καρφώνονταν τα πόδια, είναι μεταγενέστερη επινόηση αυτών που απεικονίζουν τη σταύρωση, που οφειλόταν στο ότι, επειδή το sedile δεν μπορούσε να ζωγραφιστεί, κάτι έπρεπε να φαίνεται ότι στηρίζει το σώμα. Η εικονογραφία λοιπόν δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Οι πόνοι του σταυρού ήταν φοβεροί. Η βεβιασμένη και μόνο στάση του σώματος, χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής θέσης, συνεπαγόταν φρικτούς πόνους. Η ματωμένη και, από τις πληγές που προκάλεσε η μαστίγωση, ανοιχτή πλάτη, τα διάτρητα σε έκταση άκρα, η στενοχώρια των σπλάγχνων, η εναλλαγή φλόγωσης και κρύας εφίδρωσης, οι σπασμοί της ακινησίας, η ανωμαλία της κυκλοφορίας του αίματος επέτειναν τη δριμύτητα των πόνων. Τα καρφωμένα άκρα ήταν πιο ευαίσθητα, γιατί έφεραν το βάρος όλου του σώματος, το οποίο είχε συσπάσεις από το φρικτό πόνο. Ακολουθούσαν καρδιολογικές επιπλοκές. Ο ισχυρός πυρετός που εισέβαλλε και η δίψα που κατάκαιγε επαύξανε την οδύνη. Το σώμα μελάνιαζε, τα νεύρα και οι μύες εξείχαν συσπασμένοι, οι φλέβες διογκώνονταν τα μάτια φλογισμένα πρόβαλλαν εξογκωμένα. Συμφορήσεις του εγκεφάλου, των πνευμόνων και της καρδιάς διαδέχονταν η μία την άλλη. Τα σκέλη, μετά τους σπασμούς, τα καταλάμβανε ακαμψία, λόγω της αφύσικης θέσης του σώματος, η δύσπνοια μαρτυρούσε επιθανάτιο άγχος κι όμως ο θάνατος, ιδίως σε ισχυρές κράσεις, δεν ερχόταν γρήγορα. Στις περιπτώσεις αυτές ο θάνατος επισπευδόταν με τη σκελοκοπία (crurifragium), δηλαδή με θλάση των κνημών ή με πλήγματα κάτω από τις μασχάλες ή με διάτρηση του στήθους ή της πλευράς του σταυρωμένου με το δόρυ ή με στραγγαλισμό με τη χρήση σχοινιού ή με το κάψιμό του μαζί με το σταυρό. Αλλιώς ήταν δυνατό να παρατείνεται η ζωή για δυο και τρεις μέρες, παράταση που επέτεινε τη σκληρότητα της ποινής. Η κύρια αιτία επέλευσης του θανάτου ήταν η παρά φύση θέση του σώματος, η εξαιτίας αυτής διαταραχή της κυκλοφορίας του αίματος, οι τρομεροί πόνοι στο κεφάλι, η εξασθένηση της καρδιάς και τέλος η ακαμψία των σκελών.

Διατυπώσεις μετά τη σταύρωση
Ο ρωμαϊκός νόμος «De bonis damnatotum» εκχωρούσε στο δήμιο και στους εκτελεστές της σταύρωσης τα ρούχα του σταυρωμένου. Η ταφή απαγορευόταν για τους σταυρωμένους. Την παρείχαν μόνο στους έντιμους ανθρώπους. Οι σταυρωμένοι έμεναν κρεμασμένοι μέχρι να αποσυντεθούν και πολλές φορές γίνονταν βορά των ορνέων. Για να εμποδίζονται οι συγγενείς στην προσπάθειά τους να παρατείνουν τη ζωή του θύματος, με την ελπίδα της απονομής χάρης και της αποδέσμευσης από το σταυρό, ενώ ακόμα ο κατάδικος ήταν ζωντανός, υπήρχε φρουρά στρατιωτών για τη φύλαξή του. Στην Παλαιστίνη επέτρεψαν την αποκαθήλωση του Ιησού από σεβασμό στην τοπική γιορτή των Ιουδαίων και στην ειδική σχετική διάταξη του νόμου τους (Δευτερονόμιο 12:13, Ιώσηπος ΙΙΙ, 4,5,2), σύμφωνα με την πολιτική της Ρώμης απέναντι στους υποτελείς λαούς.

Επίλογος
Το παιδί του Θεού που έχει δεχθεί με πίστη τη θυσία του Υιού Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ευγνωμονεί με ακόμα μεγαλύτερη ζέση το Σωτήρα του, διαβάζοντας αυτό το μικρό πόνημα. Το μυαλό τρέχει σε εκείνες τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου, τότε που «αυτός τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν πάνω σ’ αυτόν και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε» (Ησαΐας 53:5). Η καρδιά καταθέτει στα πόδια Του το αιώνιο «ευχαριστώ» της, καθώς πλέον «εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα που ήταν εναντίον μας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στο σταυρό» (Κολοσ.2:14).

[1] Μετάφραση από το αρχαίο κείμενο, από τον Κ. Αραπόπουλο.
[2] Μετάφραση από το εβραϊκό κείμενο, από τον Αθ. Χαστούπη.
[3] Μετάφραση από το αρχαίο κείμενο, από τον Κ. Αραπόπουλο.

history-pages.blogspot.com
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους φαίνεται αναπόφευκτη


των Πέτερ Μίλερ, Κρίστιαν Ράιερμαν και Κρίστοφ Σουλτ    
Greek Debt Restructuring Looks Inevitable
©Der Spiegel


Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (Wolfgang Schäuble) σιχαίνεται να του χαλάνε τα Σάββατα το απόγευμα. Είναι η ώρα που ο Γερμανός υπουργός οικονομίας και φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου, θα κάτσει στην τηλεόραση  να δει το παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας, της «Μπάγερν Μονάχου».

Αλλά το Σάββατο 2 Απριλίου οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον ανάγκασαν να χάσει το ματς και να λάβει μέρος σε μια τηλεδιάσκεψη. Στη γραμμή τον περίμεναν οι ομόλογοί του των σημαντικών κρατών της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίδας υπουργού οικονομίαςΚριστίν Λαγκάρντ (Christine Lagarde), του επιτρόπου νομισματικών υποθέσεων της ΕΕ Όλι Ρεν(Olli Rehn) και του Ζαν-Κλοντ Τρισέ (Jean-Claude Trichet), προέδρου της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ).

Ο λόγος της ενόχλησης δεν ήταν άλλος από την κρίση -που του έχει καταστρέψει πολλά Σαββατοκύριακα τους τελευταίους μήνες (περισσότερα ακόμα και από τις κακές εφετινές εμφανίσεις της Μπάγερν). Για άλλη μια φορά, το θέμα συζήτησης ήταν η κατάσταση της «οικονομικής νομισματικής ενότητας» (ΟΝΕ) και το πώς να βοηθηθούν τα κράτη-μέλη που αντιμετώπιζανοικονομικά προβλήματα.

Μετά από μια χρονιά γεμάτη.......................
οικονομικές συμφορές, ελλείψεις ρευστότητας και παραλίγο χρεοκοπιών, η κατάσταση πολύ απέχει από το να έχει σταθεροποιηθεί. Μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες η κρίση του ευρώ επιδεινώνεται.

Αφού επί μήνες οι πάντες διαβεβαίωναν πως η χρεωμένη Πορτογαλία δε θα προσφύγει στο «μηχανισμό στήριξης», τελικά αυτό δεν απετράπη. Σε τηλεοπτικό του διάγγελμα την Πέμπτη 7 Απριλίου ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες (José Sócrates) ανακοίνωσε πως η υπηρεσιακή του κυβέρνηση δεν μπορούσε να αντέξει άλλο μόνη τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των αγορών. Λίγο πριν, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας του είχαν ξεπεράσει τα επίπεδα ρεκόρ του 10%.

Η αλήθεια είναι πως όσοι ήταν χρεωμένοι με την διάσωση του ευρώ στις Βρυξέλλες και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μέχρι τώρα μάλλον απέτυχαν: όλες σχεδόν οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν. Και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Αρχικά, ο κόσμος πίστεψε πως τα ποσά που διατέθηκαν για τον «ευρωπαϊκό μηχανισμό χρηματοοικονομικής σταθερότητας» (EFSF) -το προσωρινό ταμείο διάσωσης που θα αντικατασταθεί το 2013 από τον μόνιμο «ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας» ESM) in 2013- θα έφταναν και θα περίσσευαν για να καθησυχάσουν τις αγορές, και πως ούτως ή άλλως κανείς εντέλει δε θα προσέφευγε σε αυτόν. Να όμως που δύο ακόμα κράτη-μέλη, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία κατέφυγαν εκεί και κανείς δεν στοιχηματίζει πως δε θα τις ακολουθήσουν κι άλλες.

Παραδοχή αποτυχίας

Αλλά εκεί που τα πράγματα πάνε ακόμα χειρότερα, είναι στην Ελλάδα. Πέρσι η «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν) η ΕΚΤ και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) κατόρθωσαν να βρουν ένα ειδικό «πακέτο διάσωσης» για την Ελλάδα, για να τη σώσουν από τη χρεοκοπία. Αλλά από τότε η κατάσταση της χώρας δε βελτιώθηκε και πολύ.

Μετά από ένα έτος οικονομικών διορθώσεων και μεταρρυθμίσεων, τα ελληνικά ομόλογα βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν και όταν ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια και τα επιτόκιά τους βρίσκονται στα ύψη. Πράγματι, η κυβέρνηση έχει τους ίδιους δείκτες αξιοπιστίας που είχε εδώ και δώδεκα μήνες.

Αυτή η εξέλιξη ισοδυναμεί με άρση της εμπιστοσύνης των επενδυτών προς τα μέτρα διάσωσης που υπέδειξε η ΕΕ. Οι παράγοντες των αγορών απλά δεν πιστεύουν πως η Ελλάδα θα κατορθώσει σύντομα να σταθεί μόνη στα πόδια της. Και εμφανίζεται πια ο κίνδυνος να γίνει πραγματικότητα αυτό που οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν να αποφύγουν όλη την προηγούμενη χρονιά: η υποχρεωτική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας.

Παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως μακροπρόθεσμα είναι αδύνατο να αποφευχθεί το λεγόμενο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Το «Σπίγκελ» την περασμένη εβδομάδα ανέφερε πως το ΔΝΤ πιέζει την Αθήνα να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Αλλά φαίνεται πως δεν είναι μόνο το ΔΝΤ που πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση: αρκετοί υπουργοί οικονομίας κρατών-μελών της ευρωζώνης θεωρούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ως μια ριζοσπαστική μεν, αλλά ενδεδειγμένη λύση, που θα εξανάγκαζε τους κατόχους των ελληνικών ομολόγων να αναλάβουν μέρος της ζημιάς.

Την περασμένη εβδομάδα, σε μια συνεδρίαση της Κομισιόν, ο επίτροπος Όλι Ρεν ζήτησε από τους ομολόγους του να μην αναφέρονται δημοσίως στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, αλλά πρόσθεσε πως αυτή αργά ή γρήγορα θα γίνει. Αν πράγματι φτάσουμε ως εκεί, αυτό θα ισοδυναμεί με παραδοχή πως η προσέγγιση της ευρωζώνης στην αντιμετώπιση της κρίσης απέτυχε, τουλάχιστο προς το παρόν.

Αυξανόμενο έλλειμμα

Αλλά το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους επανήρθε στην τηλεδιάσκεψη του Σόιμπλε. Πολλοί συνάδερφοί του συμφώνησαν μαζί του πως οι εξελίξεις στην Ελλάδα είναι ανησυχητικές και εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το αν εντέλει θα πετύχουν τα μέτρα που εφαρμόζονται.

Οι αμφιβολίες τους είναι δικαιολογημένες. Οι τελευταίες εκτιμήσεις της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ ως προς το αν η Ελλάδα θα μπορέσει τελικά να αναχρηματοδοτήσει μόνη της το χρέος της, σήμαναν συναγερμό. Η σχετική μελέτη έδειξε πως η οικονομία της χώρας συρρικνώνεται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από όσους φοβούνταν και πως ένας από τους κύριους λόγους της ύφεσης αυτής είναι τα εφαρμοζόμενα κυβερνητικά μέτρα λιτότητας, που υποχρεώθηκε να εφαρμόσει η Αθήνα σε αντάλλαγμα με τη λήψη εξωτερικής βοήθειας. Το αποτέλεσμα ήταν το δημόσιο χρέος της χώρας να αυξηθεί πέραν του αναμενομένου.

Η έκθεση των εμπειρογνωμόνων προσθέτει πως το πρόγραμμα που εφαρμόζει η χώρα για να βελτιώσει τα οικονομικά της, έχει φτάσει στα όριά του. Για να μπορέσει η Ελλάδα να χειριστεί μόνη το χρέος της, η οικονομία της χώρας θα έπρεπε να ανακάμψει και η κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι εις θέση να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Αλλά προς το παρόν τίποτα από αυτά δε φαίνεται στον ορίζοντα. Κατά τη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης, ορισμένοι υπουργοί οικονομίας υπέδειξαν, πολύ προσεκτικά, πως τελικά ίσως θα ήταν καλύτερα η Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της.

«Δεν είμαι έτοιμος να αναφερθώ σε κάτι τέτοιο», κραύγασε ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Με δεδομένα τα ποσά που χρωστά η Ελλάδα, αν οι επενδυτές δέχονταν αίτημα μείωσης της αξίας των χρεογράφων τους, θα ήταν δυνατό να πυροδοτηθεί κρίση αξιοπιστίας προς ολόκληρη την ευρωζώνη.

Οι επιπτώσεις στην εικόνα της ΕΚΤ

Ο Τρισέ προειδοποίησε επίσης για τα πλήγματα που θα υφίσταντο σε μια τέτοια περίπτωση οι τράπεζες που κατέχουν πολλά ελληνικά χρεόγραφα. Πάντως, αυτός ο κίνδυνος δεν απέτρεψε τον ίδιο τον Τρισέ να ανακοινώσει την Πέμπτη (7/4) άνοδο του επιτοκίου της ευρωζώνης, επιδεινώνοντας έτσι τη θέση των υπερχρεωμένων κρατών.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Σόιμπλε θεωρεί υπερβολικές και αστοιχείωτες τις ανησυχίες του Τρισέ για το πώς θα αντιδράσουν οι αγορές σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Επιπλέον θεωρεί πως ο Τρισέ δε θα παραδεχτεί ποτέ δημοσίως το πραγματικό κίνητρό του: σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την Ελλάδα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει ελληνικά χρεόγραφα ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό καθιστά το ίδρυμά του μέλος των επενδυτών που θα πληγούν σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, με αποτέλεσμα να μειωθεί το ενεργητικό της ΕΚΤ, κάτι που ο Τρισέ θέλει να αποφύγει πάση θυσία την τελευταία χρονιά της θητείας του στην προεδρία της τράπεζας.

Η αλήθεια είναι πως ο Σόιμπλε και οι ομόλογοί του εξαγριώνονται όλο και περισσότερο με τον Τρισέ. Θεωρούν πως αν ο Τρισέ θέλει να παραμένει τόσο επίμονα αρνητής κάθε προοπτικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να τους εξηγήσει πώς ακριβώς πιστεύει πως θα μπορέσει η Αθήνα να αντλήσει χρήματα από τις χρηματαγορές τόσο σύντομα όσο στις αρχές του 2012, όπως προβλέπει το πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας της. Στην τηλεδιάσκεψη ο Γερμανός υπουργός οικονομίας δήλωσε πως αυτό σήμερα δεν αποτελεί παρά «ευσεβή πόθο»

Η Γερμανία είναι απρόθυμη να βοηθήσει κι άλλο την Ελλάδα

Πέραν της ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, μόνη εναλλακτική λύση απομένει η περαιτέρω οικονομική της ενίσχυση. Αλλά ο Σόιμπλε έχει καταστήσει σαφές στον Τρισέ πως είναι εξαιρετικά απρόθυμος να παράσχει στους Έλληνες περαιτέρω βοήθεια. Το βασικό επιχείρημα του Σόιμπλε είναι πως η «μπούντεσταγκ» (η γερμανική κάτω βουλή) ουδέποτε θα ενέκρινε συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα.

Αυτοί που αποκλείουν με περισσότερη έμφαση κάθε σκέψη για περαιτέρω ενίσχυση της Ελλάδας είναι οι βουλευτές του φιλικού προς τις επιχειρήσεις «κόμματος ελευθέρων δημοκρατών» (FDP) που συγκυβερνούν ως ελάσσων εταίρος στον κυβερνητικό συνασπισμό της καγκελαρίου 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), μαζί με την κεντροδεξιά «χριστιανική δημοκρατική ένωση» (CDU) και το «αδερφό» της κόμμα στην Βαυαρία, τη «χριστιανική κοινωνική ένωση» (CSU). «Το συμφέρον των Γερμανών φορολογουμένων επιτάσσει να μη δώσει η χώρα μας περαιτέρω οικονομική βοήθεια στους Ευρωπαίους εταίρους μας», όπως το θέτει ο Βόλκερ Βίσινγκ (Volker Wissing) ο βουλευτής του FDP που προεδρεύει της οικονομικής επιτροπής της «μπούντεσταγκ».

«Αν μπούμε στη λογική πως είσαι διαρκώς εξαναγκασμένος να παρέχεις οικονομική βοήθεια, δε θα πάψουμε ποτέ να πληρώνουμε», προσθέτει ο οικονομικός εμπειρογνώμων του FDP Φρανκ Σάφλερ (Frank Schäffler). «Αλλά κάτι τέτοιο θα καθιστούσε ευάλωτη την κοινότητά μας στον εκβιασμό -όχι από τις τράπεζες μόνο, αλλά και τις χώρες που βοηθούνται»

Όσο για την αντιπολίτευση, εκφράζει κι αυτή ανησυχίες: «στο φως των νέων δεδομένων, η Ελλάδα δε θα μπορέσει να επιβιώσει χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους της», επισημαίνει ο Κάρστεν Σνάιντερ (Carsten Schneider) εκπρόσωπος του «γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος» (SPD) για την οικονομία, πριν προσθέσει πως «δεν είναι πλέον ανεκτό να χρησιμοποιούνται τα χρήματα των φορολογουμένων για να ανακουφίζονται οι τράπεζες κι άλλοι ιδιώτες επενδυτές και να διαιωνίζεται ο κρατικός δανεισμός της Ελλάδας».

Από τη στιγμή που πολλές από τις υπόλοιπες χώρες που είναι υποψήφιες «να βάλουν το χέρι στην τσέπη» για να βοηθήσουν την Ελλάδα είναι εξαιρετικά απρόθυμες να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό, ο Σόιμπλε και οι ομόλογοί του έχουν πάνω-κάτω συμφωνήσει σιωπηλά ποια θα είναι η συνέχεια: αν και κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει την Αθήνα να ξεκινήσει συζητήσεις με τους δανειστές της για αναδιάρθρωση του χρέους της, κανείς δε θα την εμποδίσει να το κάνει αυτό, όποτε εκείνη το αποφασίσει.

Ο Μπαρόζο στη Λισσαβόνα, σε αναζήτηση στήριξης

Ενώ όμως στην περίπτωση της Ελλάδας οι υπουργοί οικονομίας της ΕΕ δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, στην περίπτωση της Πορτογαλίας εξάντλησαν κάθε δυνατότητα πίεσης που διέθεταν: απέρριψαν ομόφωνα το αίτημα της Πορτογαλίας για παροχή ενός πρόσκαιρου δανείου άνευ όρων, ώστε η χώρα να μπορέσει να επιβιώσει τουλάχιστο ως τις εκλογές του Ιουνίου.

Αντ' αυτού, οι υπουργοί οικονομίας αποφάσισαν πως θα ήταν προτιμότερο η χώρα να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία της προσφυγής στην Κομισιόν και το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης. Βέβαια έτσι η υπηρεσιακή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σόκρατες αναγκάστηκε να αναλάβει δεσμεύσεις που θα προτιμούσε να είχε αποφύγει. Προκειμένου να πειθαναγκασθούν μάλιστα οι ατίθασοι Πορτογάλοι, οι υπουργοί οικονομίας αποφάσισαν να στείλουν στη Λισαβόνα τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (Jose Manuel Barroso), για να πείσει τους συμπατριώτες του να δεχτούν τη λύση αυτή. Έστω και απρόθυμα, ο Μπαρόζο πήγε πράγματι στη Λισσαβόνα και συναντήθηκε με στελέχη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.

Την περασμένη Τρίτη (5/4) οι πρόεδροι των πέντε μεγαλυτέρων τραπεζών της Πορτογαλίας είχαν ενημερώσει τον Πορτογάλο υπουργό οικονομίας Φερνάντο Τεϊξέιρα Ντος Σάντος (Fernando Teixeira dos Santos) πως δεν ήταν πια εις θέση να συνεχίσουν να αγοράζουν κρατικά χρεόγραφα. Οι τραπεζίτες υπογράμμισαν στην κυβέρνηση πως τα πράγματα είχαν γίνει πολύ ριψοκίνδυνα για εκείνους και του θύμισαν πως ήδη είχαν στα θησαυροφυλάκιά τους πορτογαλικά κρατικά χρεόγραφα ύψους 14 δις ευρώ. Την Πέμπτη (7/4) ο Μπαρόζο ανακοίνωσε πως οι ανυπότακτοι Πορτογάλοι είχαν συνθηκολογήσει και τα πράγματα θα μπορούσαν να πάρουν το δρόμο τους.

Ασαφείς δεσμεύσεις

Δύο μέρες αργότερα, έφτανε στις Βρυξέλλες το επίσημο αίτημα της Πορτογαλία για οικονομική βοήθεια. Οι υπουργοί οικονομίας της ΕΕ, που ευρίσκοντο σε σύνοδο κοντά στη Βουδαπέστη, διαμήνυσαν στην Κομισιόν να κρίνει το αίτημα αυτό όσο γρηγορότερα γίνεται. Την Παρασκευή (9/4) οι υπουργοί οικονομίας ανακοίνωσαν από τη Βουδαπέστη πως η Πορτογαλία θα λάμβανε βοήθεια ύψους 80 δις ευρώ. Αλλά οι προϋποθέσεις ενθυλάκωσης αυτού του «πακέτου» εξακολουθούν να είναι ασαφείς. Οι Πορτογάλοι εξακολουθούν να αρνούνται την επίσκεψη μελών του ΔΝΤ στη χώρα τους. Το σχέδιο τώρα είναι να σταλεί τις επόμενες ημέρες στη Λισσαβόνα μια ομάδα «επενδυτών» (μια «αποστολή» του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ) προκειμένου να αξιολογήσει με ακρίβεια ποια είναι η δημοσιοοικονομική κατάσταση της χώρας. Υπολογίζεται πως το σχέδιο διάσωσης των οικονομίας της Πορτογαλίας θα έχει εκπονηθεί λεπτομερώς ως τα μέσα Μαΐου. Μόνο τότε θα μπορεί να αρχίσει η εκταμίευση του δανείου.

Αν και οι υπουργοί οικονομίας μοιάζουν ευτυχείς από τις εξελίξεις αυτές, υπάρχουν άλλοι που ανησυχούν πως οι εκλογές του Ιουνίου ίσως δημιουργήσουν απόπειρες αναδιαπραγμάτευσης του σχεδίου σωτηρίας. Κάτι παρόμοιο έγινε εξάλλου πρόσφατα στην Ιρλανδία, όπου η νεοεκλεγμένη συντηρητική κυβέρνηση συνεχίζει να ευελπιστεί πως θα κατορθώσει να τροποποιήσει ορισμένους από τους όρους στους οποίους υποχρεώθηκε η χώρα τους προκειμένου να λάβει οικονομική βοήθεια.

Επιβεβαίωση των φόβων

Αυτό όμως που ανησυχεί περισσότερο τους Ευρωπαίους, είναι η πιθανότητα να ζητήσουν βοήθεια κι άλλες χώρες πέραν της Πορτογαλίας. Το Βέλγιο και η Ισπανία βρίσκονται επίσης σε δεινή θέση.

Τα καλά νέα είναι πως η υπουργός οικονομίας της Ισπανίας Έλενα Σαλγκάδο (Elena Salgado) υπογράμμισε πως τα επιτόκια των ισπανικών ομολόγων μειώθηκαν κατά 30% από την αρχή του έτους. Ακόμα και την Πέμπτη, την ημέρα που η Πορτογαλία προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, τα ισπανικά επιτόκια μειώθηκαν.

Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, πολλοί εκτιμούν πως η Ισπανία εξακολουθεί να κινδυνεύει να βρεθεί σε δημοσιονομικό αδιέξοδο. Η απαισιοδοξία εξάλλου, έχει λόγους να επιμένει: ως τώρα, στην κρίση του ευρώ, όλοι οι εκπεφρασμένοι φόβοι έχουν επιβεβαιωθεί.

Αλλά αν το Βέλγιο ή η Ισπανία αντιμετωπίσουν πράγματι οικονομικό αδιέξοδο, τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης θα βρεθούν εμπρός σε προκλήσεις εντελώς διαφορετικής κλίμακας. Το αργότερο ως τότε, οι υπουργοί οικονομίας της ΕΕ θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει να ενισχύσουν το ταμείο διάσωσης. Προς το παρόν, προτιμούν να αναβάλουν την εξέταση αυτού του προβλήματος.

Καθίζοντας το ταμείο διάσωσης στο εδώλιο του κατηγορουμένου

Από τη Δευτέρα όμως (11/4) το ζήτημα της οικονομικής βοήθειας στην Πορτογαλία δε θα απασχολεί μόνο τους υπουργούς οικονομίας της ΕΕ, αλλά και το εδρεύον στην Καρλσρούη γερμανικό ανώτατο δικαστήριο, το «ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο». Ο νομικός και οικονομολόγος Μάρκους Κέρμπερ (Markus Kerber), ζητά από το δικαστήριο να εκδώσει προσωρινή δικαστική απαγόρευση κατά της απόφασης της κυβέρνησης να ενισχύσει οικονομικά την Πορτογαλία.

Στην 37 σελίδων αγωγή του, ο Κέρμπερ ισχυρίζεται πως αν το δικαστήριο δεν αποδεχθεί το αίτημά του, θα υπάρξει κίνδυνος «μετά την ενίσχυση της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας από τον "ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας" και το σχετικό αίτημα της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας, να υπάρξουν και άλλα παρόμοια αιτήματα, από τις κυβερνήσεις κρατών σαν την Ισπανία, το Βέλγιο και την Ιταλία».

Πέρσι, ο Κέρμπερ και άλλοι 50 οπαδοί του, είχαν καταθέσει αίτημα αντισυνταγματικότητας του ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης. Θεωρεί πως η εξέταση του αιτήματός του θα καταστεί εκ των πραγμάτων περιττή, αν η μια χώρα μετά την άλλη προσφεύγουν στο μηχανισμό αυτό. «Τι νόημα θα έχει η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου, αν ήδη έχουμε καταβάλει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων μας;», αναρωτιέται ο Κέρμπερ.

Οι Peter Müller, Christian Reiermann και Christoph Schult είναι συντάκτες του «Σπίγκελ»
πηγη pool


Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........