Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Η ευρωπαϊκή ελίτ στηρίζει το ευρώ

του Μέιντερτ Φενέμα   

De Europese economische elite zet in op de euro

©De Volksrant / Presseurop

 


Γράφοντας στην «ντε φόλκσραντ» στις 2 Οκτωβρίου, ο Φριτς Μπολκενστάιν (Frits Bolkestein) πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και πρώην πρόεδρος του φιλελεύθερου ολλανδικού κόμματος VVDεξομολογήθηκε την δυσθυμία του με το ευρώ: «η νομισματική ένωση απέτυχε. Το ευρώ τελικά λειτούργησε σαν υπνωτικό, που οδήγησε τις χώρες στην ονειροπόληση του dolce far niente αντί να ανησυχούν για την ανταγωνιστικότητά τους. Το αποτέλεσμα είναι μια ένωση όπου η μεταφορά πόρων κινδυνεύει να γίνει ο κανόνας. Υποτίθεται πως η νομισματική ένωση θα δυνάμωνε τη φιλία μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Αντ' αυτού, στις υπερχρεωμένες χώρες η Γερμανίδα καγκελάριος 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) παρομοιάζεται με τον Χίτλερ (Hitler). Οι Ολλανδοί πιαστήκαμε στη φάκα και δεν ξέρουμε πια πώς να ξεφύγουμε».

Σύμφωνα με τον Μπολκεστάιν, η κατάρρευση του ευρώ δεν είναι μόνο αναπόφευκτη, αλλά και αναγκαία. Αλλά αυτή η προοπτική δεν είναι ούτε πιθανή, ούτε ελκυστική. Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα όχι μόνο διότι πλέον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποφασίζουν μέτρα διάσωσης της οικονομίας με ιλιγγιώδη ταχύτητα -όπως επί παραδείγματι την εξονυχιστική επιθεώρηση των προϋπολογισμών των κρατών-μελών ή την ενδυνάμωση και αναβάθμιση του «ευρωπαϊκού ελεγκτικού συνεδρίου» (ECA) ή ακόμα και τη δημιουργία ενός μόνιμου «ευρωπαϊκού ταμείου σταθερότητας» (EFSF). Πριν πέντε μόνο χρόνια, αυτά τα μέτρα θα ήταν αδιανόητα.
. ΕΟι επιχειρήσεις ποντάρουν στην επιτυχία της ενωμένης Ευρώπης εδώ και χρόνια

Αλλά αν θεωρώ πως η ΕΕ θα συνεχίσει να πορεύεται προς την πολιτική της ενοποίηση, όπως είχε προβλέψει από το 1991 ο Χέλμουτ Κολ (Helmut Kohl) είναι επίσης διότι η ευρωπαϊκή ελίτ έχει πια κάνει δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο. Στις έρευνες της διαμόρφωσης δικτύων επαφών ανάμεσα στους μεγάλους Ευρωπαίους επιχειρηματίες, που πραγματοποίησα με τον Έλκε Χέμσκερκ (EelkeHeemskerk), καταλήξαμε πως οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ευρώπης ποντάρουν εδώ και πολύ καιρό στην ενοποίηση της Ευρώπης. Αυτό ήταν φανερό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '70.

Οι σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων πύκνωσαν απότομα τότε, και η τάση αυτή ενισχύθηκε κατά τον 21ο αιώνα. Πέραν των διαβουλεύσεων και των συναντήσεων ανταλλαγής απόψεων, διαπιστώσαμε πως μεταξύ 2005 και 2010 επιτείνεται η εμφάνιση διακρατικών διοικητικών συμβουλίων στις μείζονες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις (που συγκαταλέγονται στις 300 πρώτες του δείκτη Eurofirst). Αυτό το φαινόμενο αφορά πλέον σήμερα σχεδόν 400 εταιρείες, έναντι 300 πριν μια πενταετία.

Μολοταύτα μοιάζει να φθίνει αυτού του είδους ο επιχειρηματικός διεθνισμός με τις εταιρείες πέραν του Ατλαντικού. Η Ευρώπη είναι η μόνη οικονομική οντότητα όπου οι οικονομικές της ελίτ συγχωνεύονται. Τουλάχιστο το 42% των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων διαβλέπουν επιχειρηματικές ευκαιρίες στην Ευρώπη. Σχεδόν το ένα τρίτο εξ αυτών, αναμένει πως η δυτική Ευρώπη θα αναδειχθεί το επόμενο διάστημα σε πρωταγωνιστή όσον αφορά της συγχωνεύσεις και της εξαγορές επιχειρήσεων. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, οι επιχειρήσεις προσβλέπουν κυρίως στη Γερμανία (62%), με τη Γαλλία (22%) και την Ολλανδία (21%) να βρίσκονται πολύ πιο πίσω.

Τα λαϊκιστικά κόμματα είναι διαιρεμένα

Εντούτοις, ο Φριτς Μπολκεστάιν έχει τα δίκια του. Χάρη στο φτηνό δανεισμό από την ευρωζώνη, τα κράτη της νοτίου Ευρώπης έζησαν επί χρόνια πολύ πέραν των δυνατοτήτων τους. Αλλά πλέον αυτές οι χώρες ανακλήθηκαν στην τάξη από τη Γερμανία, την Ολλανδία και -μετά από κάποιους αρχικούς δισταγμούς- τη Γαλλία. Στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία, επιβλήθηκαν βαθιές μεταρρυθμίσεις και δρακόντεια μέτρα λιτότητας.

Όπως φαίνεται, η Ισπανία βρίσκεται ήδη σε τροχιά οικονομικής ανάκαμψης: «η Ισπανική οικονομία ξεφεύγει προσεκτικά από την κρίση» έγραφε το πρωτοσέλιδο της «ντε φόλκσραντ» στις 10 Οκτωβρίου. Πλέον, ο ισπανικός τραπεζικός τομέας βρίσκεται υπό ευρωπαϊκή εποπτεία και ο ισπανικός δημόσιος τομέας φαίνεται επίσης αποφασισμένος να αναδιοργανωθεί. Ενώ όμως η Ισπανία ξεπερνά την κρίση, και η Ιταλία φαίνεται να έχει όλες τις δυνατότητες να πετύχει κάτι ανάλογο. Ως προς αυτό, η αποδυνάμωση του Μπερλουσκόνι (Berlusconi) είναι άλλο ένα ενθαρρυντικό σημάδι.

Το τέλος του ευρώ, που εύχονται τόσο η άκρα αριστερά όσο και η άκρα δεξιά, θα σηματοδοτούσε μια μεγάλη οπισθοχώρηση. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν παύουν να συναντούν δυσκολίες, λόγω των έντονων αντιευρωπαϊκών συναισθημάτων των λαών. Σε όλες τις χώρες, αυτό το κλίμα θα μεταφραστεί σε μόνιμες εκλογικές επιτυχίες για τα αντιευρωπαϊκά κόμματα. Αλλά οι λαϊκιστές είναι έντονα διχασμένοι, και θα παραμένουν ανίσχυροι για όσο καιρό οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ παραμείνουν γερά ενωμένες. Η Ελλάδα ίσως τελικά να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την νομισματική ένωση. Αλλά ακόμα κι αν παραμείνει, το ευρώ δεν κινδυνεύει.

Ο Meindert Fennema είναι ομότιμος καθηγητής πολιτικής επιστήμης του πανεπιστημίου του 'Αμστερνταμ".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Είναι μάταιη η Ευρώπη;

 του Ιμπέρ Βεντρίν    

Europe's Flight from Futility

©Project Syndicate

 

 

 

Την επόμενη εικοσιπενταετία, το μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό και το παγκόσμιο ΑΕΠ αναμένεται να μειωθεί ραγδαία. Σημαίνει αυτό πως η εξασθενημένη Ευρώπη είναι καταδικασμένη να πέσει θύμα των αναδυόμενων δυνάμεων του 2040;

Δεδομένου πως οι προοπτικές της Ευρώπης εξαρτώνται κατά πολύ από εξωτερικούς παράγοντες, κάθε εκτίμηση για το μέλλον της οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τις παγκόσμιες συνθήκες. Ένα είναι το βέβαιο: αν και η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ανέδειξε τα σοβαρά ελαττώματα του συστήματος της ελεύθερης αγοράς, η οικονομία της αγοράς αναμένεται να παραμείνει το κυρίαρχο σύστημα και τις επόμενες δεκαετίες.

Επιπλέον, καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να απομονωθεί κανείς από τις παγκόσμιες αγορές, είναι απίθανο να δούμε μεγάλης κλίμακας προστατευτισμό. Αν και είναι μάλλον βέβαιο πως το νέο ρυθμιστικό πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοπιστωτικών και εμπορικών ρυθμίσεων, της φορολογίας και των διευθετήσεων στο κοινωνικό κράτος, θα συμπεριλαμβάνει ορισμένα προστατευτικά μέτρα, εντός κρατών και διακρατικών μπλοκ.
. ΕΠαράλληλα, η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση και να καταπολεμηθεί η κλιματική αλλαγή, καθώς και η ανάδειξη φρέσκων πρωτοβουλιών, νέων οδηγιών και επιστημονικών καινοτομιών, θα οδηγήσουν σε μια απτή πρόοδο προς την «πράσινη» οικονομία, συμπεριλαμβανομένων της γεωργίας και της βιομηχανίας, των μεταφορών, της οικοδομής, της ενέργειας κ.λπ. Ως το 2040, οι περιβαλλοντικές προδιαγραφές θα συμπεριλαμβάνονται στους βασικούς δείκτες ανταγωνιστικότητας.

Από αυτή την άποψη, η Ευρώπη μοιάζει να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την ανταγωνιστικότητά της στη μελλοντική παγκόσμια οικονομίαΚαθώς όμως έχει πρόβλημα με την αντιμετώπιση της κρίσης, μπορεί να δει να την ξεπερνούν άλλες, δυναμικές και αναδυόμενες, οικονομίες. Στο κάτω-κάτω, το 2040 θα έχουν εμφανιστεί πολλές ακόμα αναδυόμενες οικονομίες. Αρκεί να αποφύγουν την στασιμότητα ή την κατάρρευση και να αντιμετωπίσουν τις πελώριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα. Ο διαχωρισμός μεταξύ αναπτυγμένων καιαναπτυσσομένων κρατών θα αντικατασταθεί από το διαχωρισμό μεταξύ ισχυρών και αδύναμων οικονομιών, με τη Ρωσία να εξακολουθεί να παραμένει ειδική περίπτωση.

Από γεωπολιτικής απόψεως, πολλά είναι τα πιθανά σενάρια. Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσίευσε το «εθνικό συμβούλιο πληροφόρησης» (NIC) των ΗΠΑ, το μερίδιο των δυτικών κρατών στο παγκόσμιο εισόδημα θα έχει πέσει «πολύ κάτω του 50% ως το 2030», έναντι 56% που είναι σήμερα, πράγμα που σημαίνει πως τα επόμενα χρόνια η Ευρώπη θα εξακολουθεί να συναντάει δυσκολίες.

Υπάρχει φυσικά πάντα η πιθανότητα της παρακμής της Αμερικής και της αναγέννησης της Ευρώπης, αν και αυτό το ενδεχόμενο μοιάζει μάλλον απίθανο. Πάντως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα μπορούσε να βελτιώσει την παγκόσμια επιρροή της μέσω μιας στρατηγικής συμμαχίας της με τη Ρωσία ή διαπραγματευόμενη μια ευρω-μεσογειακή συνεργασία με την Τουρκία και τις υπό μετάβαση χώρες της νοτίου Μεσογείου και της Αφρικής.

Ένα άλλο σενάριο είναι να διαμορφώσουν ΗΠΑ και Κίνα ένα G-2 ή -αν συμπεριληφθεί και η ΕΕ- έναG-3 που θα αντισταθμίσει την ισχύ των κρατών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική). Ό,τι και να συμβεί όμως, απειλείται μείζων γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, καθώς θα απαιτηθεί βαθύς εκδημοκρατισμός της Κίνας.

Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να διαμορφωθεί ένας πολυπολικός κόσμος με 12-15 μεγάλες δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της Ινδίας, της Βραζιλίας, του Μεξικό, της συμμαχίας του ΕιρηνικούASEAN, της Νοτίου Αφρικής και της Νιγηρίας). Αλλά ενώ ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να ισορροπήσει τις δυνάμεις του ανταγωνισμού και της συνεργασίας, δεν θα διέθετε τους πυλώνες που θα εξασφάλιζαν την πλανητική σταθερότητα.

Τέλος, υπάρχει και το σενάριο του χάους: επί παραδείγματι, αν ένας υπεριός καταστρέψει τα παγκόσμια δίκτυα από τα οποία έχει φτάσει να εξαρτάται η ζωή μας, μπορεί να πυροδοτηθεί γενικευμένη οικονομική, δημογραφική και περιβαλλοντική κατάρρευση.

Σε όλα αυτά τα πιθανά ενδεχόμενα, ένα πράγμα παραμένει αναλλοίωτο: η αβεβαιότητα όσον αφορά το ρόλο της Ευρώπης στο μελλοντικό παγκόσμιο σύστημα. Προκειμένου να αποφύγει μια παρακμή δίχως τέλος, η Ευρώπη χρειάζεται να λάβει ξεκάθαρες αποφάσεις σε τρία μείζονα ζητήματα.

Ÿ Πρώτον, οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει να αποφασίσουν πώς θα επιλύσουν την κρίση της ευρωζώνης. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να κινηθούν προς μια ισχυρότερη και πιο ενοποιημένη Ευρώπη. Η ομοσπονδιακή διευθέτηση δεν είναι μονόδρομος, πόσο μάλλον που θα συναντούσε πλατιά λαϊκή αντίδραση. Αλλά το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να παραμείνει πάση θυσία μέλος μιας ΕΕ με 28 ή 30 μέλη, ενώ η Τουρκία μπορεί επίσης να επιλέξει την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ.
Ÿ Δεύτερον, οι ηγέτες των κρατών-μελών θα πρέπει να συμφωνήσουν για το πόση ακριβώς εθνική κυριαρχία θα μεταβιβαστεί στην ΕΕ και να κερδίσουν την επιδοκιμασία των πολιτών στο σχέδιό τους.
Ÿ Τρίτον, πρέπει να αποσαφηνίσουν πόσο ακόμα θα διευρυνθεί η ΕΕ -και να προσδιορίσουν τον οριστικό διαχωρισμό ΕΕ-ευρωζώνης.

Αν δε λυθούν τα ζητήματα αυτά και οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίσουν να αποτυχαίνουν να παραδώσουν «περισσότερη Ευρώπη», με τους λαούς να αντιδρούν ολοένα και περισσότερο σε αυτή την προοπτική, η Ευρώπη απλά θα οδεύει από κρίση σε κρίσηΊσως να μην καταρρεύσει, αλλά δεν πρόκειται να ανακάμψει, λόγω της απουσίας μιας σταθερής, βιώσιμης και αποτελεσματικής θεσμικής συγκρότησης με οριστική και αποδεκτή διευθέτηση.

Πάνω απ' όλα, οι ελίτ της Ευρώπης θα πρέπει να παράσχουν στους πολίτες το μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε συναίνεση για το μέλλον της ΕΕ: το τέλος της υπερ-ρύθμισης και της υπεξαίρεσης εθνικής κυριαρχίας μέσω υπερβολικά λεπτομερών ρυθμίσεων. Το ευρωπαϊκό σύστημα οφείλει να λειτουργεί επ' ωφελεία του ευρωπαϊκού συμφέροντος στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον, πράγμα που τα επόμενα χρόνια θα χρειαστεί πολυμερείς διαπραγματεύσεις. Αλλιώς, η ανανέωση της Ευρώπης θα αποδειχθεί φενάκη.

O Hubert Védrine είναι σοσιαλιστής πρώην υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Ο «ΑΓΩΓΟΣ ΦΙΛΙΑΣ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η …ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ


Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Για να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει.
Το μεγάλο παιχνίδι Τουρκίας, Κατάρ και ΗΠΑ, που προκάλεσε τα εκατοντάδας χιλιάδες θύματα του αιματηρού εμφύλιου στην Συρία.

Ο αγωγός φυσικού αερίου με την ονομασία «Ισλαμικός Αγωγός»,  η κατασκευή του οποίου είχε υπογραφεί στις 27 Ιουλίου 2011 μεταξύ των χωρών Ιράν, Ιράκ και Συρία, και ο οποίος προέβλεπε να διοχετεύει το ιρανικό φυσικό αέριο από το Assaloyeh του Ιράν προς Βαγδάτη, Δαμασκό, Βηρυτό, Κύπρο και στη συνέχεια στην Ελλάδα για να προεκταθεί στην δυτική Ευρώπη, είναι ο βασικός λόγος για την έκρηξη του εμφύλιου πολέμου στη Συρία. Η αποκάλυψη αυτή έρχεται κατ αρχή από την πολύ γνωστή τουρκική ειδησεογραφική ιστοσελίδα, «İnternethaber», η οποία επικαλείται σχετική αναφορά της ιστοσελίδας της Deutsche Welle, καθώς και εκπομπή σχετική με το θέμα του αραβόφωνου καναλιού Al Jazeera. Η προέκταση  του αγωγού αυτού, (ο οποίος από το Ιράν είχε ονομαστή χαρακτηριστικά, «Doştluk Boru Hattı», δηλαδή, «Αγωγός Φιλίας»), στην Ελλάδα, ήταν μια από τις βασικές αιτίες  για την απότομη και για πολλούς ανεξήγητη αλλαγή της στάσης τη Τουρκίας, η οποία μέχρι τότε ήταν στενή φίλη  χώρα της Συρίας και ο Ερντογάν αποκαλούσε τον Άσαντ «αδελφό» του σε κάθε ευκαιρία.
ΕΗ υπογραφή αυτής της συμφωνίας έφερε τα πρώτα σύννεφα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας και ξαφνικά ο Ερντογάν άρχισε να γίνεται πολύ «ευαίσθητος» για τις δημοκρατικές ελευθερίες στην Συρία του  μέχρι τότε «αδελφού» του Άσαντ. Οι Τούρκοι δεν ήθελαν με τίποτα να γίνει  αυτός ο αγωγός γιατί θα ακύρωνε τις όλες τις προσπάθειες τους να περνούν από το έδαφος τους οι ενεργειακοί αγωγοί της Μέσης Ανατολής όπως ο περίφημος «ΤΑΡ», για τον οποίο πανηγύρισε η ελληνική μνημονιακή κυβέρνηση. Ο ιρανικός αγωγός θα είχε σαν συνέπεια την ενεργειακή αναβάθμιση της Ελλάδας, κάτι που δεν γίνονταν με τίποτα αποδεκτό από την Άγκυρα. Παράλληλα η συμφωνία αυτή για τον «Αγωγό Φιλίας», προκάλεσε την οργή των ΗΠΑ που έβλεπαν να σπάει το εμπάργκο κατά του Ιράν, ειδικά από μια χώρα όπως το Ιράκ το οποίο μέχρι τότε θεωρούνταν ότι είναι  υπό αμερικανική επιρροή και για το οποίο οι ΗΠΑ είχαν εξοδεύσει δισεκατομμύρια δολάρια για να κάνουν την πολεμική επέμβαση στην χώρα αυτή. Από την άλλη ο βασικός ανταγωνιστής  του Ιράν στο ζήτημα των ενεργειακών αγωγών, δηλαδή το Κατάρ, εξοργίστηκε γιατί έβλεπε να παραμερίζεται από το παιχνίδι κάτι που θα έβλαπτε καίρια τα ζωτικά οικονομικά συμφέροντα του. Η επιδίωξη του Κατάρ σε συνεννόηση με την Τουρκία ήταν η κατασκευή ενός μεγάλου ενεργειακού αγωγού για το φυσικό αέριο του Κατάρ ο όποιος μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας, θα προωθούσε στην Ευρώπη το φυσικό αέριο του Κατάρ. Φυσικά προϋπόθεση για την κατασκευή του αγωγού αυτού θα ήταν η συμμετοχή της Συρίας, η οποία όμως με την συμφωνία που είχε υπογράψει με το Ιράκ και το Ιράν έβγαζε έξω από το παιχνίδι το Κατάρ. Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να ανατραπεί ο Άσαντ. Έτσι με τις «ευλογίες» των Κατάρ, ΗΠΑ και Τουρκιάς, αλλά και με την συμβολή των ευρωπαϊκών χωρών Αγγλίας, Γαλλίας, που δεν θα ήθελαν με τίποτα να εξαρτώνται από το φυσικό αέριο του Ιράν και παράλληλα από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος για τα υποτιθέμενα «δημοκρατικά δικαιώματα» των Σύριων πολιτών. Δηλαδή η σφαγή της Συρίας με την εισβολή έξωθεν και κυρίως από τα τουρκικά σύνορα, δεκάδων χιλιάδων εξτρεμιστών ισλαμιστών δολοφόνων. Όσον άφορα το Ισραήλ, το οποίο είναι επίσης βασικός παίκτης στο όλο ενεργειακό πάζλ της Μέσης Ανατολής υπήρξε από την αρχή έντονη διαφωνία στο να σπάσει το εμπάργκο κατά του Ιράν που θωρείται ο βασικός εχθρός του στην περιοχή. Από την άλλη μόλις άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία και με τη προσδοκία της γρήγορης ανατροπής του Άσαντ, Οι Ισραηλινοί ανακάλυψαν τότε «ξαφνικά» τα τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα φυσικού αερίου του Λεβιάθαν, ενώ υπέγραψαν και τις πρώτες ενεργειακές συμφωνίες με την Κύπρο για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Η προφανής επιδίωξη του Τελ Αβίβ, σύμφωνα με τους Τούρκους, ήταν να συνδυαστεί ο αγωγός του Κατάρ-Τουρκίας με ένα αγωγό Ισραήλ-Τουρκίας, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα τεράστιος αγωγός φυσικού αερίου που θα αποδέσμευε ενεργειακά την Ευρώπη  από το Ιράν και την Ρωσία. Ένα άλλο στοιχείο όμως που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος και αποκαλύπτεται από την ιδία την τουρκική ιστοσελίδα, είναι ότι τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή λίγο μετά την υπογραφή της συμφωνίας κατασκευής του «Αγωγού Φιλίας»,  η Δαμασκός είχε αναγγείλει την ανακάλυψη τεραστίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που υπολογίζονταν στα 284 δισεκατομμύρια κυβικά στην περιοχή της πόλης Χομς, (Humus στα τουρκικά), γεγονός που ανέβαζε ακόμα περισσότερο το θερμόμετρο στον εμφύλιο που μόλις είχε αρχίσει να φουντώνει. Δεν είναι ίσως άσχετο το γεγονός ότι στην περιοχή της πόλης αυτής γίνονται οι πιο σκληρές μάχες εδώ και μήνες μεταξύ των ανταρτών και του τακτικού συριακού στρατού.

 Για να καταλάβουμε καλύτερα την σημασία του  «Αγωγού Φιλίας» του Ιράν θα πρέπει να γνωρίζουμε τα εξής : Η συμφωνία για τον «Αγωγό Φιλίας» υπεγράφη στις 27/7/2011 στην ιρανική πόλη Assaloyeh, στην επαρχία Μπουσίρ. Από την αρχή ο σχεδιαζόμενος αγωγός θεωρήθηκε ανταγωνιστικός στα σχεδία των αγωγών τόσο του Nabucco όσο και του South Stream και φυσικά και στον αγωγό TAP, στον οποίο μετέχει τώρα και η Ελλάδα. Το κόστος κατασκευής αυτού του αγωγού υπολογίζονταν στα 10 δις δολ., ενώ η συμφωνία αφορούσε την εξαγωγή ιρανικού φυσικού αερίου από το πεδίο South Pars, στον Περσικό Κόλπο, προς την Ευρώπη μέσω Ιράν, Συρίας και Λιβάνου και στην συνέχεια μέσω Κύπρου και Ελλάδας, (αν βέβαια υπήρχε συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών του αγωγού). Το βασικό τμήμα του αγωγού που θα συνδέει το Assaloyeh με τη πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκό, θα είχε μήκους 1.500 χλμ. Η δυναμικότητα του αγωγού θα είναι 110 εκατ. κυβικά μέτρα  φυσικού αερίου την ημέρα, ή περίπου 40 bcm κατ’ έτος ενώ υπολογίζονταν να φτάσει τα 1,2 δισεκ. κυβ. μέτρα μετά και την ενεργοποίηση των νέων φάσεων του South Pars μέσα στο 2012.
Εντύπωση προκαλεσε τότε  το γεγονός ότι το Ιράν είχε προχωρήσει  στην σύναψη αυτής της συμφωνίας, παρά το διεθνές εμπάργκο εναντίον του. Ακόμη πιο σημαντικό θεωρήθηκε το γεγονός ότι στη συμφωνία συμμετείχε το Ιράκ, το οποίο είχε ομαλές σχέσεις με την Δύση, και, επιπλέον, τότε τελούσε  υπό αμερικανική κηδεμονία. Όπως είχε γίνει τότε γνωστό μέχρι την ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας  είχαν ήδη κατασκευαστεί 661 χλμ του αγωγού εντός του Ιράν. Η πρώτη αυτή επίσημη συμφωνία για εξαγωγή και μεταφορά φυσικού αερίου μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας υπεγράφη τότε  από τον Ιρακινό υπουργό Πετρελαίου, Abdul Karim al-Luaibi, τον Σύριο υπουργό Πετρελαίου και Μεταλλευμάτων, Sofian Allaw και τον προσωρινό Ιρανό υπουργό Πετρελαίου Mohammad Aliabadi. Η εξαγωγή φυσικού αερίου αναμένονταν να πραγματοποιηθεί προς την Ευρώπη με την μορφή υγροποιημένου φυσικού αερίου από εγκαταστάσεις υγροποίησης που θα κατασκευάζονταν επί συριακού εδάφους. Η χρηματοδότηση αναμένονταν να προέλθει από κοινοπραξία των τριών χωρών Ιράν, Ιράκ και Συρίας, καθώς και ξένες από εταιρείες, (;;;) ενώ διεθνής σύμβουλος θα αναλάμβανε  την εκπόνηση της σχετικής μελέτης. Ας σημειωθεί ότι  ιρανικές κυβερνητικές πηγές ανέφεραν τότε ότι ήδη πέντε διεθνείς επενδυτές είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για άμεση συμμετοχή στην κατασκευή του ιρανικού «Αγωγού Φιλίας».

Ενδιαφέρων παρουσιάζει η όλη στάση της Τουρκίας η οποία έβλεπε με την κατασκευή αυτού του αγωγού να καταρρέουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια της για να καταστεί παγκόσμιο ενεργειακό κέντρο με την  επιδίωξη το φυσικό αέριο της Κασπίας, του Ιράν, του Ιράκ, της κεντρικής Ασίας, ακόμα και της Ρωσίας, να διοχετεύονται μέσω του εδάφους της προς τις δυτικές χώρες. Η αναγγελία της κατασκευής του «Αγωγού Φιλίας», εξόργισε την Άγκυρα και σύμφωνα με την τουρκική ειδησεογραφική ιστοσελίδα αυτό θεωρήθηκε σαν αιτία πολεμίου από την Τουρκία προς την Συρία του Άσαντ, η οποία συγκέντρωνε τα μαζικά πυρά και των άλλων ενδιαφερόμενων για δήθεν παραβίαση των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» των Σύριων πολιτών. Ο Τούρκος πρωθυπουργός άρχισε τότε υπόγειες διαβουλεύσεις με τις κυβερνήσεις του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και φυσικά των Ηνωμένων Πολιτειών και σαν πρώτη κίνηση είχε προειδοποιήσει τον Άσαντ για την κατασκευή του αγωγού αυτού, ενώ δημόσια είχε τότε διαδώσει ότι είχε κάνει συστάσεις στον Σύριο πρόεδρο για την… αποκατάσταση της δημοκρατίας στην χώρα του. Δηλαδή ένα υποκριτικό  παιχνίδι με τα υποτιθέμενα δημοκρατικά δικαιώματα. Παράλληλα η Τουρκία άρχισε να συγκεντρώνει τις πρώτες μεγάλες ομάδες των εξτρεμιστών ισλαμιστών στο έδαφος της για να εισβάλουν στην Συρία για την ανατροπή του Άσαντ. Αλλά στο θέμα της διασύνδεσης της Τουρκιάς με τους ισλαμιστές αντάρτες που συνδέονται και με την Αλ Καιντα έχει ασχοληθεί σε μεγάλη έκταση η τουρκική επιθεώρηση Aydınlık. Στις 9/9 η Aydınlık δημοσίευσε δυο αποκαλυπτικά άρθρα με τους τίτλους, «AKP EL NUSRA’ YA SİLAH GÖNDERDİ 400 tonluk silah sevkiyatı», δηλαδή,  «Το ΑΚΡ, (το κόμμα του Ερντογάν), παρέδωσε 400 τόνους οπλισμό στην ΑΛ ΝΟΥΣΡΑ»,  και,  «GEYLANPINARDAKİ TİĞEM ARAZISI  EL NUSRA YA MI TAHSİS EDILDI ?», δηλαδή, «Η περιοχή του TİĞEM στα σύνορα Τουρκίας Συρίας παραχωρήθηκε για να γίνει αρχηγείο στην ΑΛ ΝΟΥΣΡΑ», ενώ στις 12/9 δημοσίευσε ένα πολύ αποκαλυπτικό δημοσίευμα με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «NUSRA TÜRKIYE DE SARİN ÜRETTİ»,  δηλαδή το γνωστό χημικό όπλο SARIN που χρησιμοποιεί η ΑΛ ΝΟΥΣΡΑ, παράγεται στην Τουρκία, (για να παραδοθεί στη συνέχεια στην εξτρεμιστική αυτή ισλαμική οργάνωση .

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Η υπόθεση δολοφονίας της Χρυσής Αυγής, ο Λάρι Σάμερς και ο νέος φασισμός

του Γκρεγκ Πάλαστ   

©Truthout
  

Στις 18 Σεπτεμβρίου, ο καλλιτέχνης του χιπ-χοπ Παύλος Φύσσας (ή «Killah P»), μαχαιρώθηκε έξω από ένα μπαρ στο Κερατσίνι, στην Ελλάδα. Ο Λάρι Σάμερς (Larry Summers) έχει γερό άλλοθι, αλλά δεν τον πιστεύω. Όχι, ο Λάρι δεν κατηγορείται πως κρατούσε το μαχαίρι: ο δολοφόνος ομολόγησε -είναι ένα άσημο μέλος της «χρυσής αυγής» (ΧΑ), ενός κόμματος που αποτελείται από φρικαρισμένους σκίνχεντ, αντισημίτες, ξενόφοβους, αντιαλβανούς και ισλαμόφοβους παράφρονες, και θερμοκέφαλους υπερπατριώτες. Σκεφτείτε το σαν την ελληνική εκδοχή του «κόμματος του τσαγιού»!

Μετά τη δολοφονία του Φύσσα, κάτι άλλες ομάδες επικίνδυνων ψυχοπαθών, ονόματι «Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)» και «ελληνική δικομματική κυβέρνηση», βάλθηκαν να απαγορέψουν την ΧΑΟι Έλληνες ηγεμόνες συνέλαβαν έξι βουλευτές της ΧΑΠροφανώς, οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες είναι θαυμαστές της δημοκρατίας όπως την ορίζει ο Αιγύπτιος στρατηγός Σίσι (Sisi).

Προς τους Έλληνες αριστερούς φίλους μου: έχω σιχαθεί να σας βλέπω να πανηγυρίζετε για τις συλλήψεις των βουλευτών της ΧΑ. Σημειώστε την ώρα που σας το λέω: θα είστε οι επόμενοι.
 ΕΑκούστε με: σύμφωνα με τις πηγές μου, πίσω από την απαγόρευση της ΧΑ, πέραν της οικείας σε όλους μας απέχθειας της Ευρώπης προς τη δημοκρατία, κρύβεται κάτι πολύ χειρότερο: τα κυβερνητικά κόμματα αποπροσανατολίζουν το κοινό από τις δικές τους ευθύνες στο έγκλημα.

Δεν υπάρχει τίποτα περίεργο στο ξέσπασμα της βίας και των εγκλημάτων μίσους: επισήμως, η ανεργία στην Ελλάδα φτάνει το 28% -πάνω από 60% στους νέους. Είναι αναμενόμενο απελπισμένοι νεαροί να βουτάνε καδρόνια με ελληνικές σημαίες και να ξυλοφορτώνουν μετανάστες: όταν κολλάς τον κόσμο στον τοίχο, αναζητάει κάπου να ξεσπάσει -και συχνά το κάνει σε όποιον βρει εμπρός του.

Η οικονομική κατάρρευση κυοφορεί το φασισμό. Τη δεκαετία του '30 οι πεινασμένοι και οργισμένοιαναζήτησαν ανακούφιση στον υπερπατριωτισμότο ρατσισμό και τα πογκρόμΤη δεκαετία του '80 επί Ρέιγκαν (Reagan), όταν η ύφεση σάρωνε τις ΗΠΑ και τα εργοστάσια έκλειναν το ένα μετά το άλλο στις μεσοδυτικές πολιτείες, οι απελπισμένοι άνεργοι σχημάτισαν ακροδεξιές ομάδεςσκίνχεντ και βάλθηκαν να σκοτώνουν κόσμο -αρχής γενομένης από τη δολοφονία του εβραίου δημοσιογράφου 'Αλαν Μπεργκ (Alan Berg) ως τον βομβαρδισμό του κυβερνητικού κτιρίου της Οκλαχόμα, με 168 νεκρούς.

Γύπες πάνω από την Αθήνα

Η ΧΑ είναι σύμπτωμα της ελληνικής ασθένειας -όχι η αιτία της. Ατυχώς, οι τύποι με τα μαύρα μπλουζάκια κυνηγάνε εύκολους στόχους –Πακιστανούς, τσιγγάνους, Αφρικανούς, όποιον είναι διαφορετικός και ανυπεράσπιστος. Είναι πολύ ευκολότερο να μαχαιρώσεις έναν τραγουδιστή χιπ-χοπ από το να κυνηγήσεις έναν καρχαρία των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Οι πραγματικοί ένοχοι για τα δεινά της Ελλάδας είναι καλά κρυμμένοιΛοιπόν, επιτρέψτε μου να κατονομάσω ορισμένους: ας αρχίσω με τους δισεκατομμυριούχους Κένεθ Νταρτ (Kenneth Dart) καιΠολ Σίνγκερ (Paul Singer) τον επονομαζόμενο και «γύπα». Ο Νταρτ και ο Σίγνκερ αγόρασαν ένασωρό ελληνικά ομόλογα για πενταροδεκάρες. Κι ενώ το 97% των κατόχων των ελληνικών ομολόγων συμφώνησαν να χάσουν το 75% της αξίας τους, οι Νταρτ και Σίνγκερ απαίτησαν να τα πουλήσουν πολλές φορές πάνω από την αξία τους. Ακολούθως, οι Νταρτ και Σίνγκερ δεν δίστασαν να απειλήσουν ευθέως τη χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση: αν δεν έπαιρναν τα λύτρα που απαιτούσαν, οι Νταρτ και Σίνγκερ θα ανακήρυσσαν αναξιόχρεα τα ελληνικά ομόλογα. Όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν ελληνικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκιά τους θα αντιμετώπιζαν το φάσμα της τεχνικής χρεοκοπίας· η αξία όλων των κρατικών ομολόγων στον κόσμο θα κατέρρεε· ολόκληρος ο αναπτυγμένος κόσμος θα αντιμετώπιζε μια ακόμα χρηματοπιστωτική κρίση.

Επρόκειτο περί οικονομικής τρομοκρατίας, και η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησεΠλήρωσε ό,τι της ζήτησαν. Ο Νταρτ ενθυλάκωσε πάνω από μισό δις δολάρια (513 εκατομμύρια) από το ελληνικό κράτος, και μόνον οι θεοί γνωρίζουν πόσα τσέπωσε ο Σίνγκερ.

Πώς ταΐστηκαν αυτά τα κοράκια; Χάρη στη λιτότητα και το σφίξιμο του ζωναριού, που ήταν ήδη στην τελευταία τρύπα του. Για να πληρώσει τους Σίνγκερ και Νταρτ, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα απολύσει 15 χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτό που είναι άθλιο με τον κυβερνώντα (ο Θεός να το κάνει) συνασπισμό είναι πως δεν αποκαλύπτει πως απολύει τον κόσμο για να ταΐσει τα χρηματοπιστωτικά κοράκια. Αντί να ορθώσει το ανάστημά του στους οικονομικούς τρομοκράτες, προτιμά να κατηγορεί τα θύματά τους και να χαρακτηρίζει τους ίδιους τους συμπατριώτες του τεμπέληδες και άπληστους ρεμπεσκέδες, που αξίζει να τιμωρηθούν. Και η τιμωρία τους λέγεται «λιτότητα».

Το παραμύθι της «λιτότητας»

Τα παιδιά μου με ρωτάνε συχνά: «Μπαμπά, από πού ήρθε η "λιτότητα";». Έτσι, σκάρωσα αυτό το παραμύθι: «μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια καλή νεράιδα που λεγόταν Τζον Μάιναρντ Κέινς(John Maynard Keynes). Αυτή ήθελε να σταματήσει τις υφέσεις, τις οικονομικές κρίσεις και τα βάσανα του κόσμου, κι έτσι σκέφτηκε να φτιάξει το "διεθνές νομισματικό ταμείο" (ΔΝΤ) και την "παγκόσμιο τράπεζα". Μετά ζήτησε από τις πλούσιες χώρες σαν τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να δανείζουν μέσω αυτού του ΔΝΤ όποιο φτωχό κράτος είχε δημοσιονομικό πρόβλημα (π.χ. την Ελλάδα αν οι τιμές των καυσίμων ανέβαιναν και ο τουρισμός της μειωνόταν λόγω υπερτίμησης του νομίσματός της). Κι έτσι οι πλούσιοι δάνειζαν τους φτωχούς, ο κόσμος ευημερούσε κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... μέχρι τη δεκαετία του '80. Τότε μια κακιά μάγισσα, γνωστή ως "σιδηρά κυρία" κι ένας Αμερικανός παλιόγερος, ο "λεφτάς Ρέιγκαν" επέμειναν πως το ΔΝΤ έπρεπε να δέρνει τα φτωχά κράτη με ένα ραβδί, που το έλεγαν "διαρθρωτική διόρθωση". Έτσι τα κράτη που αντιμετώπιζαν οικονομική κατάρρευση λόγω αύξησης των δαπανών τους, ανισορροπίες στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους ή κερδοσκοπικά επιτόκια πάθαιναν "διαρθρωτική διόρθωση". Αυτή είναι άπονες και αναρίθμητες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, φτηνό ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και απορρύθμιση των κερδών των επιχειρήσεων. Αυτό το ξεπουπούλιασμα των καλύτερων αγγέλων του κράτους λέγεται "λιτότητα".

Αλλά η καλή νεράιδα Κέινς είχε προειδοποιήσει τι θα πάθαινε όποιος έπινε το μαγικό φίλτρο της κακιάς μάγισσας, το δηλητήριο της "λιτότητας". Το να περικόπτεις τις κρατικές δαπάνες σε καιρούς ύφεσης, είχε πει, μπορεί μόνο να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Έτσι κι έγινε: κάθε φορά που μια χώρα πάθαινε "διόρθωση", η οικονομία της ισοπεδωνόταν».

H «διαρθρωτική διόρθωση» έφτασε στο ολέθριο απόγειό της στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπό την καθοδήγηση του επικεφαλής οικονομολόγου της «παγκοσμίου τράπεζας», του προαναφερόμενου Λάρι Σάμερς. Αλλά τότε, το 1997, τη θέση του Σάμερς πήρε ένας καθηγητής, ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Joseph Stiglitz).

Το 2001 συνάντησα τον Στίγκλιτς που τον είχα ακούσει να εκφράζει χαμηλόφωνα σοβαρές αμφιβολίες για την λιτότητα και την αλά Σάμερς διαρθρωτική διόρθωση. Συμφώνησε να το κάνεικαι δημόσιαΣτις πολύωρες συνομιλίες μας, που μαγνητοσκοπήθηκαν για την τηλεόραση τουBBC, ο Στίγκλιτς παρομοίασε τα προγράμματα λιτότητας που επέβαλλε το ΔΝΤ «σαν τις θεραπείες του μεσαίωνα. Όταν πέθαινε ο ασθενής, έλεγαν πως είχαν σταματήσει πολύ νωρίς την αφαίμαξή του·δυστυχώς είχε φαίνεται μείνει μέσα του λίγο αίμα ακόμα».

Ο Στίγκλιτς μου ανέλυσε λεπτομερώς τις ολέθριες παρενέργειες των απαιτήσεων της «διαρθρωτικής διόρθωσης», συμπεριλαμβανομένων:

Ÿ της «απελευθέρωσης» του εμπορίου, που την παρομοίασε με τους «πολέμους του οπίου»·
Ÿ της απορρύθμισης του τραπεζικού συστήματος, που την εύρισκε φοβερά επικίνδυνη·
Ÿ των ιδιωτικοποιήσεων, που τις αποκαλούσε «δωροδοκοποιήσεις» και
Ÿ των προγραμμάτων λιτότητας και τις περικοπές των δαπανών.

Οι περικοπές των δαπανών και η κατίσχυση των αγορών, μου είπε ο Στίγκλιτς, δεν ήταν μόνο επώδυνες, αλλά και ανόητες. Αναφερόμενος σε όσους επωφελούνται από τις οδηγίες του ΔΝΤ, μου είπε: «δεν δίνουν δεκάρα αν ο κόσμος θα ζήσει ή θα πεθάνει». Λόγω αυτού του σκεπτικισμού του για τις αγορές über alles, ο Στίγκλιτς τελικά τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.

Λοιπόν, δέκα χρόνια αφού αποκαλύφθηκαν και απαξιώθηκαν η λιτότητα και η «δωροδοκοποιήσεις» κ.λπ. πώς φτάσαμε στο σημείο να πέσει η Ελλάδα (αλλά και η Ισπανία, η Πορτογαλία και πολλοί ακόμα) στα αιματοβαμμένα νύχια της λιτότητας;

Κατ αρχήν, το 2000 ο Λάρι Σάμερς έγινε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ και απαίτησε και πέτυχε να απολυθεί ο Στίγκλιτς από την «παγκόσμια τράπεζα» και να εκκαθαριστούν από αυτήν και το ΔΝΤ όλοι οι αντιφρονούντες στην λιτότητα. Γιατί; Μα διότι η λιτότητα μπορεί να βλάπτει τον πολύ κόσμο, αλλά είναι επικερδέστατη στους εντός των τειχών.

Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια εξέγερση και μερικά πτώματα.

Οι εξεγέρσεις του ΔΝΤ

Μια από τις εκπληκτικές αποκαλύψεις που μου έκανε ο Στίγκλιτς ήταν όταν μου περιέγραψε τις «εξεγέρσεις του ΔΝΤ». Του επέδειξα μερικές εμπιστευτικές εκθέσεις της «παγκοσμίου τράπεζας» και του ΔΝΤ για τον Ισημερινό. Σε αυτές αναγραφόταν πως ο υπουργός οικονομικών του Ισημερινού ανησυχούσε πως η επιβεβλημένη στη χώρα του λιτότητα θα οδηγούσε σε ταραχές («κοινωνική αστάθεια») που η «παγκόσμια τράπεζα» του συνιστούσε να τις αντιμετωπίσει «με αποφασιστικότητα», που ήταν ένας ευφημισμός για το κατέβασμα των τανκς στους δρόμους.

Υπήρχε μήπως περίπτωση το ΔΝΤ να είχε συμπεριλάβει εκ των προτέρων αυτές τις ταραχές στα σχέδιά του; Απολύτως, μου απάντησε ψυχρά ο Στίγκλιτς. «Έχουμε κι ένα όνομα για αυτό: τις λέμε "εξεγέρσεις του ΔΝΤ"». Όταν ένα κράτος «είναι νοκ άουτ (το ΔΝΤ) βρίσκει την ευκαιρία να ξεζουμίσει και την τελευταία σταγόνα αίμα του. Ρίχνει συνέχεια λάδι στη φωτιά -έως ότου σκάσει το καζάνι».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2010, όταν μια δράκα αρρωστημένων και παραπλανημένων παλαβών έβαλαν φωτιά στο υποκατάστημα μιας τράπεζας, καίγοντας τέσσερις υπαλλήλους της. Αυτή η δολοφονία κατάφερε να ανακόψει τις διαμαρτυρίες της αριστεράς κατά τις παράφρονος λιτότητας και του γκανγκστερισμού των τραπεζιτών. Αλλά ο πολύς κόσμος συνέχιζε να καταλαβαίνει πως η θεραπευτική αγωγή της λιτότητας σκότωνε την Ελλάδα. Έτσι επένδυσε τις ελπίδες τους σε ένα νεοσύστατο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που από το πουθενά έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα, υποσχόμενο πως θα έβαζε ένα τέλος στη λιτότητα. Αλλά μόλις ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα, ο ψευτο-αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ξεπούλησε όλες τις θέσεις του.

Έτσι η ΧΑ -αν και ήταν ένα κόμμα βαθιά άρρωστο από ρατσισμό και βία- παρέμεινε το μοναδικό από τα τέσσερα μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα που στεκόταν αναφανδόν κατά της λιτότητας και της πρόσδεσης της ελληνικής οικονομίας στο γερμανικό νόμισμα, σαν δαρμένος σκύλος σε στύλο.

Η πυρπόληση της τράπεζας του 2010 αξιοποιήθηκε για να απαξιωθούν οι διαμαρτυρίες της αριστεράς. Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση -ενώ χορεύει στα δύο ποδαράκια της εκλιπαρώντας ένα μπισκοτάκι από το χέρι των Γερμανών τραπεζιτών αφεντικών της- αξιοποιεί μια δολοφονία για να βγάλει εκτός νόμου το μόνο μείζον κόμμα που διαφωνεί με το σύμφωνο αυτοκτονίας της λιτότητας.

Μακάρι να μπορούσα να πω πως ο λόγος που η ΧΑ βγαίνει εκτός νόμου είναι οι βιαιότητες των ρατσιστών οπαδών της. Αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει.


Λοιπόν, ποιοι είναι οι πραγματικοί φασίστες;

Από τον καιρό του Ντούτσε, φασισμός είναι η επίσημη σύντηξη της κρατικής εξουσίας με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από αυτή την άποψη, η ΧΑ είναι στην Ελλάδα το μόνο μη φασιστικό κόμμα από τα τέσσερα μεγαλύτερα. Κι αυτός είναι ο λόγος που μπήκε στο στόχαστρο με σκοπό την εξόντωση.

Ελπίζω οι ομοϊδεάτες μου προοδευτικοί να με συγχωρέσουν που δεν χειροκροτώ μαζί τους.

Ο Greg Palast είναι συγγραφέας και αρθρογράφος ειδικευμένος στη λατινοαμερικανική πολιτική".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........