Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

JAPONICA PARTNERS: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ 18% ΤΟΥ ΑΕΠ




Τα λάθη στη διαχείριση του ελληνικού χρέους και στην επικοινωνία προς τα έξω επισημαίνει ο Αρμένης ιδρυτής του Fund της Japonica και μεγαλοεπενδυτής ελληνικών ομολόγων κ. Paul Kazarian.
«Xρησιμοποίησε το τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, ως δικό σου πλεονέκτημα» είναι ο τίτλος της παρουσίασης που πραγματοποιεί αύριο η Japonica επιχειρώντας να εξηγήσει τα πάντα για το ελληνικό χρέος.
Πώς τα λογιστικά πρότυπα Δημοσίου Τομέα αποτυπώνουν το ελληνικό χρέος στο 18% του ΑΕΠ και όχι στο 175%. 2. Ότι, το καθαρό επιτοκιακό έξοδο της Ελλάδας στα δάνεια είναι στο 1/3 από αυτό των ανταγωνιστών της (Πορτογαλία, Ισπανία). Όπως είπε και στην παρουσίασή του, η «παρούσα αξία του χρέους αναφέρεται ως δίκαιη αξία ή λογιστική αξία η οποία δεν θα πρέπει να συγχέεται με τις παρούσες αξίες αγοράς».
ΕΈνας άλλος ορισμός που δίνει ο κ. Κazarian είναι ότι η οικονομική αξία του χρέους είναι η παρούσα αξία των μελλοντικών ταμειακών ροών, με έκπτωση (discounted) στα πιο συγκρίσιμα επιτόκια αγοράς. Για παράδειγμα, αν το ελληνικό Δημόσιο κατασκευάζει μια γέφυρα 200 εκατ. ευρώ, δανείζεται και μετά από 2 χρόνια την λειτουργεί έχοντας έσοδα. Το χρέος λοιπόν δεν είναι πλέον 200 εκατ. ευρώ αφού υπάρχουν έσοδα για 98 χρόνια.
Το ελληνικό χρέος λοιπόν με την βοήθεια των Διεθνών λογιστικών προτύπων Δημοσίου τομέα φθάνει σε ένα δείκτη (Καθαρό χρέος προς ΑΕΠ) σημαντικά χαμηλότερο του 60%, καθώς η Ελλάδα πληρώνει στα δάνειά της χαμηλότερο επιτόκιο σε σύγκριση με τους τόκους που πληρώνουν οι υπόλοιπες χώρες. Κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού τόσο ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος και ο υπουργός Οικονομικών κ. Χαρδούβελης σημείωσαν ότι, υπάρχει διαφορετική μέτρηση για το χρέος- στάση η οποία είναι διαφορετική από ό,τι λεγόταν στο παρελθόν.
443 δισ. πλούτος μεταφέρθηκε στην Ελλάδα
Σε μια σελίδα από τις παρουσιάσεις ο κ. Kazarian συγκέντρωσε τα ποσά που έχουν δοθεί στην Ελλάδα. Από τους ιδιώτες επενδυτές (ομολογιούχους) δόθηκαν 199 δισ. ευρώ και η σημερινή αξία τους μετά το «κούρεμα» είναι 50 δισ. ευρώ. Στον επίσημο τομέα (σ.σ Τράπεζες όχι κυβερνήσεις) δόθηκαν μέσω διακρατικών δανείων 243 δισ. ευρώ και η αξία τους σήμερα είναι 52 δισ. ευρώ. Συνολικά, οι ζημιές των πιστωτών διαμορφώνονται σε 340 δισ. σε ένα συνολικό ποσό 443 δισ. ευρώ. Οι πιστωτές έχουν αντέξει 340 δισ. ευρώ, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Μοναδική δομή χρέους η ελληνική
Τα 275 δισ. ευρώ από τα 319 δισ. ευρώ (86%) έχουν ευνοϊκούς όρους περιλαμβάνοντας:
-μηδενικό επιτόκιο για 10 χρόνια
- επιδοτούμενα επιτόκια χαμηλότερα απο την αγορά
- μαζικές ωριμάνσεις ομολόγων σε 40 χρόνια
- χρέος με επιτόκια και αρχικές εκπτώσεις
- 30 δισ. σε περιουσιακά στοιχεία χρηματοδοτημένα με δάνεια του επίσημου τομέα
Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα κάνουν τον ιδρυτή της Japonica να διαφημίζει την Ελλάδα απ άκρου εις άκρον στον κόσμο. Όταν του θυμίζουμε πως στην προηγούμενη παρουσίαση του έλεγε ότι, το ελληνικό χρέος διαμορφώνεται κάτω από 60%, μας διορθώνει λέγοντας «σημαντικά χαμηλότερα απο 60. Ναι, είναι στο 18%»!
Μιλώντας για την κακή επικοινωνία έφερε ένα παράδειγμα: Σε πληρωμένη διαφήμιση του ελληνικού Δημοσίου σε αμερικανική εφημερίδα, μέσα στο κείμενο αναφέρεται «οι Έλληνες δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους», «γιατί κάνετε τέτοια κακή επικοινωνία στο εξωτερικό;». «Πώς θα προσελκύσετε κεφάλαια με αυτόν τον τρόπο» σημειώνει.
Ποιος είναι ο Paul Kazarian
Ο Αρμένης Paul Kazarian που ασχολήθηκε με το ελληνικό χρέος μετά τον θάνατο του πατέρα του, επένδυσε στην Ελλάδα και από τότε έχει προχωρήσει σε διεθνή καμπάνια για την χώρα μας. Αγόρασε πάνω από 3 δισ. δολάρια ελληνικών ομολόγων, αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησε μια πολύ δύσκολη δουλειά. Την αποτύπωση του ελληνικού χρέους με βάση τα λογιστικά πρότυπα του Δημόσιου Τομέα. Για το σκοπό αυτό προσέλαβε τους 4 μεγαλύτερους αμερικανικούς ελεγκτικούς οίκους -οι οποίοι κατέληξαν σε πολύ διαφορετικά νούμερα από το επίσημο χρέος, αφού με τα πρότυπα το χρέος είναι εξαρτάται και από τα έσοδα. Στο χρέος, με βάση τα πρότυπα του ΙPSAS δεν περνούν μόνο τα δάνεια.".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Η Παγκοσμιοποίηση, η Ρωσία και η Αριστερά

ΠΗΓΗ: Pravda.ru ―ελληνική μετάφραση― (6 Δεκεμβρίου 2014)


ΠερίληψηΤο άρθρο αυτό εξετάζει τη στάση της Αριστεράς σε σχέση  με την παγκοσμιοποίηση και δείχνει γιατί ήταν η θεωρητική αποτυχία της να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινόμενου, αυτού της ανόδου της Υπερεθνικής Επιχείρησης και της συνακόλουθης ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης  της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησηςκαθώς και η συνακόλουθη πολιτική χρεοκοπία της, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της ανόδου της εθνικιστικής δεξιάς στην Ευρώπη
Αυτή η νέα εθνικιστική δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα  θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Eυρώπηιδιαίτερα από την εργατική τάξη που υποστήριζε συνήθως την Αριστεράενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτικήιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση,έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.
Η Παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όρισαν τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία έχει εδραιωθεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ως αποτέλεσμα της Διεθνοποίησης της Οικονομίας της Αγοράς και της παράλληλης κατάρρευσης του πρώην σοβιετικού μπλοκ.
 Επιπλέον, μπορεί να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, που θεμελιώθηκε στη μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), μπορεί να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη.[1]
Με αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντιπροσωπεύει απλά μια αλλαγή πολιτικής ή ένα σατανικό δόγμα (αν όχι μια συνωμοσία!), όπως υποστηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή που σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα μορφή νεωτερικότητας η οποία ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων.
 ΕΕδώ όμως, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της αντισυστημικής Αριστεράς και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η πρώτη (κυρίως μαρξιστικής προέλευσης), χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική και τακτική που στοχεύουν στην άμεση ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, της Διεθνούς Τάξης στο σύνολό της. 
Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική της δεύτερης έχουν άμεσο στόχο την μεταρρύθμιση ή βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος, ―έστω και αν η ρητορική τους μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται στην τελική αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος και της Διεθνούς Τάξης που το στηρίζει.
Η αντισυστημική Αριστερά, ιδιαίτερα η παλαιάμαρξιστική Αριστερά (με την εξαίρεση ορισμένων φωτισμένων νεο-Μαρξιστικών εξαιρέσεων[2]) έχει προσκολληθεί σε θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πριν από έναν αιώνα, και, ως εκ τούτου, έχει αποτύχει ακόμη και να συλλάβει την έννοια της ίδιας της παγκοσμιοποίησης και της πελώριας σημασίας της ανόδου ενός νέου φαινομένου, δηλαδή, της Υπερεθνικής Επιχείρησης, θεωρώντας την, αντίθετα, ως τίποτε περισσότερο από τα καρτέλ που περιγράφονται στον Ιμπεριαλισμό του Λένιν!
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ίδια Αριστερά δεν κατανόησε ποτέ τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους που οδήγησαν στην ανάδυση της Υπερεθνικής Ελίτ ―δηλαδή του δικτύου των διεθνικών ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ που εδράζονται κυρίως στις χώρες που απαρτίζουν το «G7». Αυτή η Αριστερά αδυνατεί επομένως να συλλάβει ότι βασικός στόχος της Υ/Ε είναι να ενσωματώσει πλήρως τις περιφερειακές χώρες ―πέρα από την αυταπόδεικτη ανάγκη της να ελέγχει όσες από αυτές διαθέτουν πλούσια ενεργειακά αποθέματα― στη Νέα Διεθνή Τάξη που όρισε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Είναι δηλαδή φανερό ότι, γενικά, η σημερινή αντισυστημική Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντέρνου «αναρχισμού», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον αντισυστημικό αναρχισμό, και φυσικά των Οικολόγων-Πράσινων, οι οποίοι σήμερα έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ΝΔΤ, (όπως έχει δείξει η πλήρης υποστήριξή τους σε όλους τους πολέμους της Υ/Ε) δεν έχει ιδέα (ή κάποιοι προτιμούν να μην έχουν ιδέα!) για αυτές τις παγκόσμιες σεισμικές αλλαγές.
Ωστόσο, εάν η αντισυστημική Αριστερά, παρά τα ξεπερασμένα θεωρητικά εργαλεία της, τουλάχιστον αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και τους βασικούς οικονομικούς θεσμούς του, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ κ.λπ., η ρεφορμιστική Αριστερά δεν τολμά καν να αμφισβητήσει τους εν λόγω θεσμούς! Το μόνο που συνήθως κάνει είναι να αμφισβητεί και να επικρίνει τις πολιτικές λιτότητας, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία έχουν πλέον ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ, με τη μορφή σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων. Τα εν λόγω κόμματα, μαζί μετα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες, οι Βρετανοί Συντηρητικοί, κ.λπ.) έχουν, για παράδειγμα, συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο αποκλείει, στο οποιοδήποτε προβλέψιμο μέλλον, κάθε σημαντική αλλαγή στις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από τις Πολυεθνικές και τη ΝΔΤ.
Αυτού του είδους η «Αριστερά» προφανώς δεν μπορεί να προσφέρει καμία πραγματική εναλλακτική λύση στα θύματα της παγκοσμιοποίησης για τους παρακάτω δύο βασικούς λόγους.
Πρώτον, επειδή δεν είναι σε θέση να καταργήσει τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες δεν επιβάλλονται απλώς από κάποιους «κακούς», (δηλαδή τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και οικονομολόγους), αλλά από τη λογική και τη δυναμική μιας διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Σε μια τέτοια διεθνοποιημένη οικονομία, οποιοσδήποτε σημαντικός κοινωνικός έλεγχος επάνω στις αγορές θα υπονόμευε δραστικά την ανταγωνιστικότητα ―το κριτήριο επιτυχίας για την προσέλκυση κεφαλαίων.
 Σε παρόμοιο πλαίσιο, οι χώρες πρέπει να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, κυρίως από το εξωτερικό, μέσα από ανοικτές και ‘απελευθερωμένες’ αγορές που, τελικά, διασφαλίζουν απλώς την διεθνή ομογενοποίηση των πραγματικών μισθών και των συνθηκών εργασίας.
 Δεν προκαλεί συνεπώς ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει σοσιαλδημοκρατική ή «Αριστερή κυβέρνηση» στηνΕυρώπη που να έχει καταφέρει να απορρίψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικέςτης ΝΔΤ. Γεγονός βέβαια που εκ των πραγμάτων αποκλείει Κεϋνσιανές και μετα-Κεϋνσιανές πολιτικές, οι οποίες άλλωστε και εξ ορισμού αποκλειόντουσαν, εφόσον είχαν σχεδιαστεί για την περίοδο των κρατών εθνών. Αυτός είναι ο λόγος που η ρεφορμιστική Αριστερά είναι νεκρή στην Ευρώπη (εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ελλάδας που θα δούμε παρακάτω), και ο μόνος λόγος για τον οποίο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εξακολουθούν να επιβιώνουν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, είναι επειδή έχουν γίνει σοσιαλ-φιλελεύθερα κόμματα, δηλαδή ένα είδος υβριδικών κομμάτων με «σοσιαλιστική» ρητορική και νεοφιλελεύθερη πρακτική.
Όταν τα κόμματα αυτά έρχονται στην εξουσία εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές με ορισμένες επουσιώδεις παραλλαγές —κάποτε συμμαχώντας και με συντηρητικά κόμματα (πχ Ελλάδα). Είναι άλλωστε το ίδιο συμπαγές μπλοκ συντηρητικών και σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων, το οποίο ελέγχει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, και αποκλείει οποιεσδήποτε εναλλακτικές πολιτικές από τις σημερινές . Οι πολιτικές αυτές έχουν επιφέρει είτε μαζική ανοιχτή ανεργία ακόμα και σε περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, (η οποία αγγίζει το ένα τέταρτο του πληθυσμού και πάνω από το μισό ανάμεσα στους νέους), είτε συγκαλυμμένη ανεργία που παίρνει διάφορες μορφές: συμβάσεις μηδενικών ωρών «εργασίας», μαζική μερική ή περιστασιακή απασχόληση, και παγωμένους πραγματικούς μισθούς για όσους «τυχερούς» έχουν κάτι που να μοιάζει με πλήρη απασχόληση, όπως στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, κ.λπ.
Δεύτερον, διότι ακόμη και αν ερχόντουσαν στην εξουσία κόμματα με προγράμματα αντίθετα στις πολιτικές λιτότητας, εφόσον εξακολουθούν να είναι μέλη οικονομικών οργανισμών όπως η ΕΕ, θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε καταστροφικές νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις.
Ακόμη περισσότερο αν είναι επίσης μέλη της Ευρωζώνης, οπότε δεν ελέγχουν ούτε καν το δικό τους νόμισμα, το οποίο ελέγχεται απευθείας από την Υ/Ε, μέσω των ευρωπαϊκών μελών της και κυρίως της γερμανικής ελίτ.
Και αυτό, διότι ως μέλη της ΕΕ δεσμεύονται από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις μετέπειτα Συνθήκες που την συμπληρώνουν, να υιοθετούν όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσειςπου θεσμοθετούν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση,και ιδίως τις πολιτικές που επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των «τεσσάρων αγορών», δηλαδή των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Αυτές είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή σε όλη την ΕΕ και, φυσικά―μέσω της Υ/Ε―σε όλο τον κόσμο, όσον αφορά στις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των χωρών που υποτίθεται αποσκοπούν στη δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου σε αυτή, όπως η «ομάδα των 20» (G20), που μόλις υπέγραψε ένα ανακοινωθέν, το οποίο γιορτάζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες αρχές. [3]
Με αυτή την έννοια, η υποτιθέμενη αναβίωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, μέσω των ανερχόμενων κομμάτων των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, είναι στην πραγματικότητα άλλη μία πολιτική φούσκα έτοιμη να σκάσει μόλις έλθουν στην εξουσία.
 Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτό το είδος της Αριστεράς προωθήθηκε ακόμη και από ένα από τα κύρια όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ, τους Financial Times, οι οποίοι την παρουσίασαν ως την «ριζοσπαστική» αριστερά που κάνει λογικές προτάσεις.[4]
Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το ριζοσπαστικό σε αυτά τα δύο κόμματα, τα οποία όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ποτέ την ίδια την ΕΕ, αλλά ούτε καν τόλμησαν να δεσμευτούν κατηγορηματικά για έξοδο από την Ευρωζώνη —μολονότι βέβαια μια έξοδος από την Ευρωζώνη, που δεν συνοδεύεται από έξοδο από την ΕΕ, είναι σχεδόν εξίσου καταστροφική.
Επομένως, είναι σαφές ότι αυτό το είδος της Αριστεράς παίζει ένα προφανώς αποπροσανατολιστικό ρόλο όταν επιτίθεται μόνο στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες, όμως, είναι απλώς η αναπόφευκτη παρενέργεια της ένταξης στην ΝΔΤ και της συνακόλουθης υιοθέτησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε άλλωστε ότι σημαντικοί σοσιαλδημοκράτες πριν από τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τις σημαντικότερες χώρες του πυρήνα της ΕΕ όπως η Γαλλία και η Γερμανία, είχαν επίσης προσπαθήσει να αντιστρέψουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και είτε εξαναγκάστηκαν πάραυτα σε στροφή 180 μοιρών (Φρανσουά Μιτεράν, Φρανσουά Ολάντ) είτε πετάχτηκαν ακόμη και έξω από την κυβέρνηση (Όσκαρ Λαφοντέν).
Ούτε, βέβαια, έχει την παραμικρή βάση το επιχείρημα των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ, πως τώρα οι Ευρώ-ελίτ θα αναγκαστούν να αντιστρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, εφόσον αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανόδου στην εξουσία πραγματικά αντί-ΕΕ κομμάτων (δηλαδή των εθνικιστικών κομμάτων) .
Στην πραγματικότητα καμία κυβέρνηση χώρας που είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ δεν έχει άλλη επιλογή από τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επομένως, ούτε οι Podemos ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ποτέ σε θέση να εφαρμόσουν αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, παρά την απατηλή ρητορική τους, και το μόνο που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, είναι ένα είδος ανάπτυξης όπως αυτή της Βρετανίας, όπου η ανοικτή μαζική ανεργία έχει απλά αντικατασταθεί με συγκεκαλυμμένη ανεργία και παγωμένους μισθούς.[5]
Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της παταγώδους αποτυχίας της Αριστεράς είναι η ανάδυση μιας νέας εθνικιστικής Δεξιάς στην Ευρώπη, που αγωνίζεται γιατην έξοδο από την ΕΕ. Αυτό, βέβαια, εκτός από την περίεργη περίπτωσητων Ουκρανών νεο-ναζί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι εθνικιστές που αντιτίθενται στην ΕΕ, και εντούτοις έχουν πλήρως υποστηριχτεί και χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Ρώσους και την Ευρασιατική Ένωση ―δηλαδή, δυνητικά, το μόνο πραγματικό εναλλακτικό παγκόσμιο κέντρο εξουσίας στο σημερινό μονοπώλιο της εξουσίας της Υπερεθνικής Ελίτ!
Με άλλα λόγια, η εθνικιστική Δεξιά, (οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ουκρανία!) απλώς κάλυψε το τεράστιο κενό που άφησε αυτή η χρεοκοπημένη Αριστερά, η οποία, αντί να τεθεί επί κεφαλής όλων αυτών των λαών που μάχονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή εξάλειψη της οικονομικής και εθνικής τους κυριαρχίας, απλά κατέφυγε σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, δικαιολογώντας ουσιαστικά την παγκοσμιοποίηση, και μάλιστα από δήθεν Μαρξιστική σκοπιά…
Η νέα αυτή εθνικιστική Δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνήθως υποστήριζε την Αριστερά,[6] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ —πράγμα που αποτελεί καθοριστική αιτία της σημερινής πνευματικής και πολιτικής χρεοκοπίας της.
Η διαδικασία της χρεοκοπίας της Αριστεράς ενισχύθηκε παραπέρα από το γεγονός ότι, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πολιτικής κατάρρευσης στις εκλογές του Μαΐου 2014 για το Ευρώ-κοινοβούλιο, συμμάχησε με τις ελίτ στον χαρακτηρισμό αυτών των κομμάτων ως φασιστικών και νέο-ναζιστικών, κάποτε ακόμη και συναινώντας στη χρήση σαφώς ολοκληρωτικών μεθόδων για την καταστολή τους (όπως π.χ. στην Ελλάδα).
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι κάποια από αυτά πράγματι χρησιμοποιούν νέο-ναζιστική ρητορική, οι μόνοι πραγματικοί νεοναζί στην Ευρώπη σήμερα, όχι μόνο από την άποψη της ρητορικής τους, αλλά προπαντός των πρακτικών τους, είναι οι Ουκρανοί νέο-ναζί, οι οποίοι, όμως, υποστηρίζονται πλήρως από την Υ/Ε και (παραδόξως;) ακόμη και από την Σιωνιστική ελίτ[7] (παρά τον ξεκάθαρο αντισημιτισμό τους!) στην επίτευξη του στόχου αλλαγής του καθεστώτος και μετατροπής της Ουκρανίας σε προτεκτοράτο της ΕΕ.
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε το εκπληκτικό σε αυτή τη στάση της Υ/Ε, η οποία είχε επίσης συμμαχήσει με τους Αφγανούς αντάρτες για να νικήσει τον Σοβιετικό στρατό, και στη συνέχεια με τους εγκληματίες τζιχαντιστές στη Λιβύη και τη Συρία, προκειμένου να ανατρέψει τα εθνικό-απελευθερωτικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες (τους γνωστούς ISIS που δέχονται σήμερα, για άλλους λόγους, την επίθεση της Υ/Ε).
Όμως, υπάρχει μια υπόρρητη συνέπεια εδώ που πρέπει να τονιστεί. Η άνοδος στην εξουσία ενός πραγματικά φασιστικού ή νέο-ναζιστικού κόμματος σήμερα είναι αδύνατη για οποιαδήποτε χώρα που είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Και αυτό, διότι ο πραγματικός φασισμός και Ναζισμός ήταν ιστορικά φαινόμενα της εποχής των εθνών-κρατών, πριν από την εποχή της παγκοσμιοποίησης, μιας εποχής που παρείχε σημαντικό βαθμό εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Εντούτοις, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς αυτή η κυριαρχία, η οποία είναι ανέφικτη για οποιαδήποτε χώρα που έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο είδος«φασισμού» που είναι δυνατό σήμερα είναι ο ψευδο-φασισμός, ο οποίος υποστηρίζεται από την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, όπως η περίπτωση της Ουκρανίας έχει σαφώς δείξει!
Είναι, επομένως, ξεκάθαρο ότι ο στόχος της Υ/Ε που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, είναι να μετατρέψει τα έθνη-κράτη, μέσω της σταδιακής κατάργησης της οικονομικής και της εθνικής κυριαρχίας τους, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα είδος Νομαρχιών μέσα σε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε ένα είδος άτυπων προτεκτοράτων (όπως π.χ. η περίπτωση της Ελλάδας). 
Η σημερινή Κοινωνική Πάλη επομένως δεν είναι πια μόνο μια πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, όπως ήταν στο παρελθόν, αλλά, επίσης, ένας αγώνας για την εθνική απελευθέρωση.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, την επιστροφή στην εποχή των εθνών-κρατών, όπου θα πολεμάει το ένα κράτος το άλλο για οικονομικούς λόγους (για το μοίρασμα των αγορών κ.λπ.) ή για γεωπολιτικούς λόγους. Θα μπορούσε να σημαίνει, αντίθετα, τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατικής τάξης, όπως αυτή που περιέγραψα αλλού,[8] και η διαδικασία για την ανάπτυξη μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων λαών θα μπορούσε δυνητικά να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτή η διαδικασία δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την «αναδιάταξη του κόσμου με βάση τις «σφαίρες επιρροής», όπως ισχυρίζονται οι ιδεολόγοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και υποστηρικτές του σχεδίου για την παγκόσμια διακυβέρνηση, σε μια προφανή προσπάθεια να δυσφημίσουν τον αγώνα των λαών για κυριαρχία[9] και αυτοκαθορισμό.
Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να αντιτείνουν εδώ τον κίνδυνο που μπορεί να προκύψει σε ένα τέτοιο σενάριο, καθώς, όταν ένα έθνος σπάει τα δεσμά του από τη ΝΔΤ, νέες δυνάμεις μπορεί να προκύψουν που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ανάκτηση της εθνικής-οικονομικής κυριαρχίας, προκειμένου να εφαρμόσουν π.χ. ρατσιστικές πολιτικές.
Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς αν τα επιχειρήματα αυτά μπορούν ακόμη να υποστηριχθούν σήμερα, όταν οι υποτιθέμενοι φάροι της δημοκρατίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, έχουν δείξει ξεκάθαρα το πραγματικό ρατσιστικό τους πρόσωπο. Οι πρώτες, όταν φανερώνουν ότι δεν είναι μόνο η εγγενής οικονομική βία που ασκείται κατά των Αφρο-Αμερικανών αλλά και ότι η ίδια η φυσική βία δεν σταμάτησε ποτέ αλλά απλά είχε γίνει πιο συγκαλυμμένη, ενώ το Σιωνιστικό κράτος επικυρώνει τώρα και με τη στάμπα του νόμου το καθεστώς δεύτερης κατηγορίας για τον γηγενή πληθυσμό, τους Παλαιστινίους.
Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο γιατί φανέρωσε τη μονοπολική φύση της σημερινής παγκόσμιας τάξης, όπως εκφράζεται από την«διεθνή κοινότητα», (δηλαδή την Υ/Ε μαζί με τις διαπλεκόμενες πελατειακές ελίτ), αλλά, επίσης, γιατί μπορεί να είναι και προάγγελος του τέλους της παρούσας διεθνούς τάξης και της εμφάνισης ενός νέου δι-πολικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, η αναχρονιστική Αριστερά, στερούμενη σύγχρονα θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσει την παγκοσμιοποίηση, αδυνατεί να εξηγήσει πώς η Υ/Ε μπορεί και επιβάλλει, και μάλιστα χωρίς καμιά ουσιαστική διαφωνία από τα μέλη της, την πλήρη πολιτική, οικονομική και ιδεολογική απομόνωση της Ρωσίας, απλώς και μόνο επειδή τόλμησε να αντιταχθεί στα σχέδιά της για την πλήρη ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ΝΔΤ, μέσω της ΕΕ.
Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο όταν η ίδια «Αριστερά» ακόμη προσπαθεί να «εξηγήσει» τον σημερινό μονοπολικό κόσμο με αναχρονιστικές θεωρίες για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις!
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν όμως καθόλου δύσκολο έργο για την Υ/Ε να εξοστρακίσει τη Ρωσία, δεδομένου ότι, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την παράλληλη χρεοκοπία της Αριστεράς, αυτή ελέγχει πολύ περισσότερα από την παγκόσμια οικονομία (μέσω των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων).
Έτσι, η Υ/Ε ελέγχει επίσης:
  • την διεθνή πολιτική, μέσω των προτεκτοράτων και ημι-προτεκτοράτων που έχει εγκαθιδρύσει σε όλο τον κόσμο, και των πολυποίκιλων διεθνών οργανισμών που επηρεάζει αποφασιστικά, (από τον ΟΗΕ μέχρι διεθνή δικαστήρια κ.λπ.).
  • την παγκόσμια ιδεολογία και την αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας, μέσα από τον έλεγχο που ασκεί διαμέσου των ΜΜΕ (που ανήκουν σε οικονομικούς μεγιστάνες ή σε πολυεθνικές), των διεθνών Πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων (των οποίων η έρευνα χρηματοδοτείται άμεσα ή έμμεσα απο την Υ/Ε), των διαφόρων ιδιωτικών «δεξαμενών σκέψης» (think tanks), των διεθνών ΜΚΟ κ.λπ..
  • την διεθνή κουλτούρα, μέσω του ελέγχου που ασκεί η Υ/Ε στην παραγωγή και τη διανομή των πολιτιστικών αγαθών.
Τέλος, ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι η Υ/Ε έχει εξασφαλίσει την αποτελεσματική ανοχή της αναχρονιστικής «Αριστεράς» σε πολέμους και προσχεδιασμένες εξεγέρσεις, αφού η στάση της Αριστεράς σε αυτά τα θέματα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια στάση «ίσων αποστάσεων» μεταξύ των ανταγωνιστικών «ιμπεριαλισμών», και, στη χειρότερη περίπτωση, μια στάση ανοιχτής υποστήριξης προς τους υποτιθέμενους «επαναστάτες» στη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ.―στάση που τήρησαν Τροτσκιστές και μεταμοντέρνοι «ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών.
Και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η στάση αφήνει δυνητικά την Υ/Ε ελεύθερη να καταστρέψει την τελευταία σημαντική προσπάθεια για αποτελεσματική αντίσταση κατά της ΝΔΤ, μέσω της δημιουργίας ενός εναλλακτικού παγκόσμιου πόλου κυρίαρχων εθνών, όπως η Ευρασιατική Ένωση είχε αρχικά σχεδιαστεί.
Όμως η εθνική και οικονομική κυριαρχία είναι η αναγκαία συνθήκη (αν και όχι επίσης επαρκής) για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή ―μια αλλαγή που εξακολουθεί υποτίθεται να είναιο στόχος της αντισυστημικής Αριστεράς!
Υ.Γ. Στο άρθρο μου σχετικά με το «Διαδίκτυο και την ελευθερία του λόγου», αναφερόμουν στην περίπτωση της πολιτικής λασπολογίας ως μία από τις χειρότερες μορφές κατάχρησης της ελευθερίας του λόγου που υποτίθεται ότι παρέχεται από το διαδίκτυο. Φαίνεται τώρα ότι ένας λασπολόγος, που συμβαίνει επίσης να είναι ένα υπερήφανο μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης για μια Συμμετοχική Κοινωνία (International Organization for a Participatory Society – IOPS), εμπνεύστηκε τόσο πολύ από αυτό το άρθρο ώστε να γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πως τώρα «γράφω για», «και λαμβάνω χρήματα από» τη «βρώμικη φυλλάδα του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος », (Σ.Σ. εννοεί προφανώς την «Pravda» του ΚΚΡ που είναι βέβαια διαφορετική έκδοση από την Pravda.ru που δεν είναι κομματικό όργανο κανενός, μολονότι στη Συντακτική Ομάδα υπάρχουν βέβαια και κομουνιστές), και ότι αυτό με καθιστά «εγκάθετο ενός τμήματος της ρωσικής ελίτ»(sic!). Όμως, καθώς, «κατά σύμπτωση», στο παρελθόν είχα ασκήσει εμπεριστατωμένη κριτική στο συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα (Πάρεκον) (χωρίς ποτέ να έχω λάβει απάντηση σε αυτή), ελπίζω το παραπάνω να μην σημαίνει ότι αυτό το είδος της «Αριστεράς» που έχει μια μικρή ομάδα και στην Ελλάδα, καταφεύγει τώρα στη λασπολογία για να επιτεθεί στους επικριτές της!

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στην ηλεκτρονική εφημερίδα Pravda.ru. Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.
[1] Βλ. Takis Fotopoulos, Ukraine, the Attack on Russia and the Eurasian Union (προς δημοσίευση σύντομα από τον Progressive Press), κεφ. 1
[2] Ένας πολύ σημαντικός νέο-Μαρξιστής όπως ο Leslie Sklair (βλ. The Transnational Capitalist Class (Oxford: Blackwell, 2001), ο οποίος επιχείρησε να ερμηνεύσει την άνοδο του νέου φαινομένου των Υπερεθνικών/Πολυεθνικών Επιχειρήσεων, με όρους μιας ανανεωμένης Μαρξιστικής θεωρίας, εν πολλοίς αγνοήθηκε από τον σκληρό πυρήνα της Μαρξιστικής Αριστεράς, η οποία προτίμησε να προσκολληθεί στην «Παλαιά Διαθήκη», ίσως επειδή έτσι θα μπορούσε να δικαιολογήσει καλύτερα την πλήρη αδράνεια της ενάντια στην παγκοσμιοποίηση!
[3] Βλ. “Η Ρωσία σε Σταυροδρόμι”, ελληνική μετάφραση από Pravda.ru, 30/11/2014
[4] Wolfgang Münchau, “Radical left is right about Europe’s debt”, Financial Times, 23/11/2014
[6] Francis Elliott et al. “Working class prefers Ukip to Labour”, The Times, 25/11/2014
[8] “Towards a new Democratic World Order”, Pravda.ru, 3/11/2014 και συντομότερη εκδοχή στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
[9] Gideon Rachman, “China, Russia and the Sinatra doctrine”, Financial Times, 24/11/2014

ΠΗΓΗ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Η δωροδοκία Α. Παπανδρέου - Μητσοτάκη από την ITT (έγγραφο - βόμβα)


Στο άρθρο αυτό θα αναφερθούμε με συντομία στον τρόπο με τον οποίο επενέβη η γιγαντιαία αμερικάνικη εταιρεία ITT στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας το 1965 και στην απόφασή της να δωροδοκήσει με μεγάλο χρηματικό ποσό τους Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (της Ένωσης Κέντρου) για να υπονομεύσουν την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου και να συμβάλλουν με διάφορους τρόπους στην πτώση της και στη δημιουργία κλίματος πολιτικής αστάθειας.

Η γιγαντιαία εταιρεία ITT Corporation (Διεθνής Τηλεφωνία Τηλεγραφία) εδρεύει στις ΗΠΑ (USA), είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστικός όμιλος εταιρειών τηλεπικοινωνιών στον κόσμο και διαθέτει πλήθος θυγατρικών εταιρειών. Έχει από παλιά συγκεντρώσει στα χέρια της και οικονομική και πολιτική δύναμη με αποτέλεσμα να δρα ανεξέλεγκτα και να επεμβαίνει ωμά και παρασκηνιακά στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα διαφόρων χωρών, χρησιμοποιώντας διάφορα αθέμιτα μέσα για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά της. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία και χρηματοδότηση τουστρατιωτικού πραξικοπήματος του ακροδεξιού Πινοσέτ (το 1973) που ανέτρεψε τον νόμιμα εκλεγμένο σοσιαλιστή πρόεδρο της ΧιλήςΣαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος ήταν ένας από τους ικανότερους κυβερνήτες στην ιστορία της Νότιας Αμερικής.

Βρώμικο ρόλο δεν έπαιξε μόνο στη Χιλή η αμερικάνικη ITT, αλλά και στην Ελλάδα. Το 1965, όταν η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου βρισκόταν στην εξουσία, η πανίσχυρη εταιρεία ITT αποφάσισε να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και να χρηματοδοτήσει την πτώση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) και τη δημιουργία κλίματος πολιτικής αστάθειας, το οποίο θα οδηγούσε σε σύντομο χρονικό διάστημα στην πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τους ακροδεξιούς συνταγματάρχες.  ΕΟ Χάρολντ Τζενήν [Harold "Hal" Sydney Geneen (1910 - 1997)] ήταν ο πρόεδρος της ITT που αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το βρώμικο σχέδιο αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα. Στενοί συνεργάτες του ήταν : 1) ο Ουίλιαμ Μέρριαμ (William R. Merriam), επικεφαλής στο γραφείο της ITT στην Washington των ΗΠΑ και 2) η Ντίτα Μπέαρντ (Dita Beard), γραμματέας της ITT, οπαδός των Ρεπουμπλικάνων και φίλη του επιχειρηματία Ροκφέλλερ (Rockefeller). 

Ο πρόεδρος της ITT κάλεσε τον Ουίλιαμ Μέρριαμ και του ανέθεσε το σχέδιο «Προσέγγιση» (Approaching Project), δηλαδή την αποστασία βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) για να πέσει η κυβέρνηση και να δημιουργηθεί κλίμα πολιτικής αστάθειας. Ο Ουίλιαμ Μέρριαμ ήρθε σε επαφή με υψηλόβαθμο στέλεχος της CIA, το οποίο του συνέστησε να απευθυνθεί στον Ουίλιαμ Μπρόου, πράκτορα εκπαιδευμένο στην αποσταθεροποίηση καθεστώτων (ο ίδιος ο Μπρόου εργάστηκε έπειτα στη Χιλή για την ανατροπή του σοσιαλιστή Προέδρου Αλλιέντε). 

Τελικά ο πράκτορας Μπρόου συναντήθηκε με τον Χάρολντ Τζενήν στην Ουάσινγκτον, στις 8 Απριλίου 1965 και του είπε ότι η CIA θα μπορούσε να εφαρμόσει το αποσταθεροποιητικό σχέδιο «Προσέγγιση» στην Ελλάδα με επιτυχία, αρκεί να είχε την απαραίτητη οικονομική υποστήριξη. Ο Τζενήν έμεινε ευχαριστημένος και του υποσχέθηκε ότι θα δώσει όσα χρήματα ήταν απαραίτητα. Η επόμενη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε στις 16 Μαΐου 1965. Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα υπήρχαν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, ξέσπασε το σκάνδαλο της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ και οι σχέσεις του Γ. Παπανδρέου με το βασιλιά χειροτέρευαν όλο και περισσότερο.

Στο σημείο αυτό, αποφάσισε να αναλάβει δράση η Ντίτα Μπέαρντ (Dita Beard), γραμματέας της ITT και άτομο της απόλυτης εμπιστοσύνης του Χ. Τζενήν. Στις 13 Μαΐου 1965 η Ντίτα Μπέαρντ συνάντησε τον Μέρριαμ της ITT και τον πράκτορα Μπρόου της CIA.Στη συνάντηση αυτή, αποφασίστηκε να μεταφερθούν στην Αθήνα 50 εκατομμύρια δολλάρια, στο τέλος του μήνα, από τον Ουίλιαμ Μέρριαμ και τον Ρόμπερτ Μπέρετζετζ, υπό την κάλυψη της CIA στην Ελλάδα. Πριν το σχέδιο «Προσέγγιση» τεθεί σε εφαρμογή, η Ντίτα Μπέαρντ έστειλε στον Ρόστοου, σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, ένα εμπιστευτικό κείμενο όπου εξηγούσε σε ποιους Έλληνες θα δίνονταν τα 50.000.000 δολλάρια για να επιτευχθεί το σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα.

Παραθέτουμε παρακάτω το έγγραφο – βόμβα, στο οποίο η Ντίτα Μπέαρντ, γραμματέας της αμερικάνικης ITT ανέφερε ότι μέρος των 50 εκατομμυρίων δολλαρίων θα δινόταν για τη δωροδοκία των Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με σκοπό να υπονομεύσουν με διάφορους τρόπους την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) και να συμβάλουν στην πτώση της. Το συγκεκριμένο έγγραφο δεν υπάρχει πουθενά στο Internet.




Στις 30 Μαΐου 1965 το βράδυ, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ένα ιδιωτικό τζετ. Ένας άντρας κατέβηκε και μπήκε σε ένα αυτοκίνητο που τον περίμενε. Μέσα σε αυτό ήταν ο Ρίτσαρντ Μπάρουμ, ο Τζων Πάτρικ Όουεν και ο υποσταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα Σ. Γκρην. Κατευθύνθηκαν σε μια βίλα στο Παλαιό Ψυχικό. Εκεί τους περίμεναν ο Ρίτσαρντ Λούθερ (προσωπικός φίλος του μετέπειτα δικτάτορα Παπαδόπουλου), ο Ντάνιελ Μπρούστερ, ο Τζον Μώρυ της CIA και άλλοι. Ο άνδρας που ήρθε με το ιδιωτικό τζετ ήταν ο Ουίλιαμ Μέρριαμ (William Merriam) της ITT. Στη συνάντηση παρευρέθηκε και ο Ρόμπερτ Μπέρετζετζ της ITT, ο οποίος κρατούσε τη βαλίτσα με τα χρήματα για τη δωροδοκία των πολιτικών. 

Οι παρευρισκόμενοι απόφασισαν ότι θα έπρεπε να ρίξουν την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου μέσω της εξαγοράς συνειδήσεων. Η ITT υποσχέθηκε ότι θα έδινε ακόμα 20 εκατομμύρια δολάρια μετά την εκδήλωση του σχεδίου «Προσέγγιση». Συμφώνησαν να δωροδοκήσουν αρχικά : 1) τον Κ. Μητσοτάκη για να πληρώσει διάφορα μέλη της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) με σκοπό να αποχωρήσουν από αυτήν και να την ρίξουν από την εξουσία (να κάνουν δηλαδή Αποστασία) και 2) τον Ανδρέα Παπανδρέου για να μην αποκαλύψει το σχέδιο αποσταθεροποίησης και για να «σπρώξει» ορισμένους πολιτικούς της ΕΚ στην έξοδο από το κόμμα, απειλώντας τους ότι σε ενδεχόμενη αναρρίχησή του στην αρχηγία της ΕΚ θα τους διέγραφε ο ίδιος από το κόμμα με συνοπτικές διαδικασίες. 

Ο Αμερικανός πρεσβευτής Χένρυ Λαμπουίζ θα έκλεινε στις 20 Μαΐου 1965 συνάντηση με τους Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη στην Αθήνα, όπου ο Τζον Μώρυ της CIA θα τους μοίραζε τα χρήματα.

Το σχέδιο της εξαγοράς συνειδήσεων είχε τελικά μεγάλη επιτυχία. Ο Α. Παπανδρέου (που αργότερα ίδρυσε το ΠΑΚ και το ΠΑΣΟΚ) δεν αποκάλυψε ποτέ τίποτα για αυτό, παρακολουθώντας απτόητος και ατάραχος την πτώση της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ), ο Κ. Μητσοτάκης (που αργότερα έγινε αρχηγός της ΝΔ) μαζί με Τσιριμώκο, Στέφανο Στεφανόπουλο και άλλους παράτησαν την ΕΚ, ρίχνοντάς την από την εξουσία και σχηματίζοντας βραχύβιες κυβερνήσεις αποστατών που στηρίχθηκαν με την ψήφο της ΕΡΕ. 

Τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά.

15 Ιουλίου 1965 : παραίτηση Γ. Παπανδρέου. Ο Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας που αποστάτησε από την ΕΚ, ορκίζεται Πρωθυπουργός.

4 Αυγούστου 1965 : καταψηφίζεται στη Βουλή η κυβέρνηση του αποστάτη Αθανασιάδη - Νόβα 

20 Αυγούστου 1965 : σε κλίμα μεγάλης έντασης και πολυάριθμων μαζικών διαδηλώσεων από υποστηρικτές της ΕΚ και της ΕΔΑ, ο αποστάτης Ηλίας Τσιριμώκος ορκίζεται Πρωθυπουργός. Στις 28 Αυγούστου η κυβέρνησή του καταψηφίζεται από τη Βουλή.

17 Σεπτεμβρίου 1965 : ορκίζεται Πρωθυπουργός ο αποστάτης Στέφανος Στεφανόπουλος. Αντιπρόεδροι ορκίζονται οι Τσιριμώκος και Νόβας, ενώ ο Μητσοτάκης γίνεται υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών. Στις 21 Δεκεμβρίου 1966 πέφτει και αυτή η κυβέρνηση. Η πολιτική αστάθεια συνεχίζεται.

21 Απριλίου 1967 : Μια ομάδα ακροδεξιών στρατιωτικών κάνει πραξικόπημα, εγκαθιδρύοντας χούντα.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι κυβερνήσεις των αποστατών ήταν αυτές που τοποθέτησαν σε θέσεις – κλειδιά του στρατιωτικού μηχανισμού τους επίδοξους πραξικοπηματίες (π.χ. τοποθέτηση του Παττακού στα τεθωρακισμένα στο Γουδί τον Οκτώβριο του 1966 κ.α.).

Σχετικά με την αποστασία του 1965, προκύπτει (από το έγγραφο της δωροδοκίας και άλλα γεγονότα) το συμπέρασμα ότι μερίδιο ευθύνης για την πτώση της κυβέρνησης της ΕΚ είχαν

όχι μόνο οι Μητσοτάκης - Νόβας – Τσιριμώκος – Στεφανόπουλος, αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου.πηγη ΦΙΠΠΑΚ".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Ἡ διαφθορὰ εἶναι ἔμφυτη στὸν κοινοβουλευτισμό: Ἡ περίπτωση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ


Μανώλης Γλέζος-Ηλίας Ηλιού- Νικολάε Τσαουσέσκου


Ὁ κοινοβουλευτισμὸς εἶναι τὸ χειρότερο σύστημα διακυβερνήσεως ποὺ ὑπῆρξε ποτὲ διότι βασίζεται σὲ ἀντιπροσώπους ὑποχρεωτικὰ ψεῦτες, ποὺ ὑποχρεωτικὰ ἐκμαυλίζονται καὶ ποὺ ἐκλέγονται  ἀπὸ τοὺς πάντες, ἠλιθίους καὶ μεγαλοφυεῖς, ὡς νὰ ὑπῆρχε ἰσότης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐνῷ ἡ ἁπλὴ λογικὴ γνωρίζει ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἴσοι μεταξύ τους οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἴσοι.

Ἐδῶ θὰ προβῶ γιὰ πρώτη φορὰ σὲ μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη ποὺ ἀποδεικνύει τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ ποὺ εἶχα κρατήσει μυστικὴ μέχρι στιγμῆς, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ ΚΚΕ ποὺ ἄλλωστε δὲν ὑπῆρξε ὑπεύθυνο γιὰ τὴν πορεία ἑνὸς ἐπιφανοῦς μέλους του, τοῦ Ἠλιοῦ.

 Ὁ πατέρας μου, ὁ κορυφαῖος ἐπιστήμων Νῖκος Κιτσίκης, εἶχε δεχθῆ, ὡς μέλος τοῦ ΚΚΕ καὶ ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς ΕΔΑ, νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸ 1956 μέχρι τὸ 1967, βουλευτὴς τῆς ΕΔΑ. Ὅμως, ἐνώπιον τῆς ἀβυσσαλέου μονίμου διαφθορᾶς τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς μοῦ ἐπανελάμβανε κάθε τόσο, «Δημήτρη, ντρέπομαι ποὺ εἶμαι βουλευτής». ΕΤὸ 1965, ἐσφυροκόπη ἀνηλεῶς στὴν Βουλὴ τὴν Κυβέρνηση ἡ ὁποία παρεῖχε ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα σὲ ἐξευτελιστικὴ τιμὴ στὴν ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ἀλουμινίου γαλλικῶν συμφερόντων Πεσινέ (Pechiney) ποὺ ἦταν ἐγκατεστημένη ἀπὸ τὸ 1960 στὴν τοποθεσία Ἄσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Κάποιαν ἡμέρα μοῦ ἐτηλεφώνησε ὁ πρώην φοιτητής μου στὸ Παρίσι καὶ ἀκόλουθος Τύπου τῆς Ἑλληνικῆς πρεσβείας στὴν Γαλλία, ὁ Ἀλεξανδρινὸς Πέτρος Χαριτᾶτος (ἡ ἀδελφὴ τοῦ ὁποίου εἶχε παντρευτῆ τὸν  φιλόσοφο Στέλιο Ῥάμφο), καὶ ἀδελφὸς τοῦ Μάνου Χαριτάτου ἱδρυτοῦ τοῦ ΕΛΙΑ (Ἑλληνικοῦ Λογοτεχνικοῦ καὶ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου), γιὰ νὰ μοῦ διαβιβάσῃ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Αἰγυπτιώτη πατέρα του ποὺ ἦταν διευθυντὴς Δημοσίων Σχέσεων τῆς Πεσινέ, νὰ πείσω τὸν πατέρα μου νὰ πᾶμε ἐκδρομὴ στὰ Ἄσπρα Σπίτια, στὰ παρακείμενα κοιτάσματα βωξίτου, μὲ τὸ αὐτοκίνητο τοῦ πατέρα του καὶ μὲ πρόφαση νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὴν παραπλήσια ἱστορικὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ.

Ὁ πατέρας μου ἐδέχθη καὶ ἔτσι ὁ πατέρας Χαριτᾶτος ἐπέρασε νὰ μᾶς πάρῃ μὲ τὸ αὐτοκίνητό του ἕνα πρωί, μὲ προοροσμὸ τὰ Ἄσπρα Σπίτια. Φθάνοντας ἐκεῖ μᾶς ὑπεδέχθη ἡ διεύθυνση τῶν Γάλλων τῆς Πεσινέ. Μᾶς ἔδειξαν ὅλες τους τὶς ἐγκαταστάσεις καὶ τὸ ἐργοστάσιο καὶ ἐνεθουσιάσθησαν ὅτι ὁ πατέρας μου εἶχε ἐμένα ὡς υἱὸ ποὺ ἡ μητρική μου γλῶσσα ἦταν ἡ γαλλικὴ καὶ ποὺ ἤμουν Γάλλος ὑπήκοος. Κατόπιν αὐτοῦ μᾶς παρέθεσαν ἕνα λουκούλειο γεῦμα μὲ χαβιάρι καὶ σαμπάνια καὶ ὅταν στὸ ἐπιδόρπιο ἀντελήφθησαν τὸν πατέρα μου νὰ ἔχῃ ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὰ ποτά, ἄρχισαν νὰ τοῦ λένε:

«Κύριε καθηγητά, γιατὶ μὲ τόση μανία μᾶς κτυπᾶτε στὴν Βουλή; Καὶ τοῦ ἀράδιασαν τὰ ἐπιχειρήματά τους ποὺ κεντρικὸ σημεῖο ἦταν ὅτι ἠργάζοντο γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ἐκβιομηχανήσεως τῆς Ἑλλάδος. Ἀφοῦ τὸν παρεκάλεσαν ἐπανειλημμένως νὰ ἀλλάξῃ στάση καὶ βλέποντας ὅτι ὁ πατέρας μου δὲν ἀντεπεκρίνετο, κατέληξαν στὸ νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ γράψῃ μία καλὴ λέξη γιὰ τὴν Πεσινὲ στὸ βιβλίο ἐπισκεπτῶν. Ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ ἐδέχθη νὰ κάμῃ ὁ πατέρας μου. Ἀντ’ αὐτοῦ τοὺς εἶπε νὰ γράψω ἐγώ, ποὺ ἤμουν καὶ Γάλλος, ἕνα εὐχαριστῶ στὰ γαλλικά, στὸ βιβλίο τους, κάτι ποὺ ἔκαμα καὶ τοὺς εὐχαρίστησα γιὰ τὴν σαμπάνια.

Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἀθήνα συναντηθήκαμε μὲ τὸν στενό μας φίλο τὸν Ἠλία Ἠλιοῦ ποὺ ἦταν καὶ ὁ κοινοβουλευτικὸς ἐκπρόσωπος τῆς ΕΔΑ καὶ μέλος τοῦ ἐκτὸς νόμου τότε ΚΚΕ, ὅπως καὶ ὁ πατέρας μου. Ὁ Ἠλιοῦ λέγει στὸν πατέρα μου. «Νῖκο τί σοῦ ἔδωσε ἡ Πεσινὲ σὲ ἀντάλλαγμα, γιὰ νὰ παύσῃς νὰ τοὺς ἐπικρίνῃς στὴν Βουλή;» Ὁ πατέρα μου ἐξεπλάγη ἀπὸ τὴν ἀπρόσμενη αὐτὴ ἐρώτηση καὶ τοῦ ἀπήντησε: «Μὰ φυσικὰ τίποτα, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐνέδωσα». «Κρῖμα, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἠλιοῦ. Ἐγὼ ἐνέδωσα καὶ ἔλαβα χρήματα ἀπὸ αὐτούς!»

Ὁ υἱὸς τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ, ὁ ἱστορικὸς Φίλιππος Ἠλιοῦ, ἐσπούδαζε τότε στὸ Παρίσι μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα του τὴν Μαρία Ἠλιοῦ. Καὶ οἱ δύο μέλη τοῦ ΚΚΕ. Ἤμασταν ἀχώριστοι καὶ μοῦ εἶχαν βαπτίσει τὴν  μεγάλη μου κόρη, τὴν Τατιάνα, γεννημένη τὸ 1960. Ὁ Φίλιππος ἐξεφράζετο πάντα ἄκρως ἀρνητικὰ γιὰ τὸν πατέρα του, κατηγορῶντας τον ὅτι ἦτο διεφθαρμένος. Μοῦ ἔλεγε ὅτι ἐκεράτωνε ἀνοικτὰ τὴν γυναίκα του, τὴν Ἐλευθερία Καλδῆ, καὶ μητέρα τοῦ Φιλίππου, μὲ μία Ἑλληνορουμάνα. Μάλιστα, εἶχε ἐπέμβει ὁ Ἠλίας Ἠλιοῦ ὡς κομμουνιστὴς ἠγέτης, στὸν σύντροφο Ῥουμᾶνο πρόεδρο Τσαουσέσκου μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιστρέψῃ τὸ ῥουμανικὸ κράτος, τὴν περιουσία τῆς ἐρωμένης τοῦ Ἠλιοῦ, τῆς Ἑλληνορουμάνας, ποὺ εἶχε δημευθῆ, καὶ ὅτι αὐτὸ τὸ εἶχε ἐπιτύχει.

Αὐτὸς ἦταν ὁ κοινοβουλευτικὸς ἀνὴρ Ἠλίας Ἠλιοῦ γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἐπροβλήθη ὁμοφώνως ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία μετὰ τὸ 1974. Τὸ 1981 εἶχε τολμήσει νὰ δηλώσῃ: «Οἱ γκάφες τῶν ὁμοφρόνων μου κατέστρεψαν ἕνα πανίσχυρο προοδευτικὸ κίνημα καὶ μᾶς πῆγαν πολλὲς δεκαετίες πίσω»! Τὸ ἀστικὸ κατεστημένο τὸν ἐτίμησε γιὰ τὴν συνεργασία του δίδοντας τὸ ὄνομά του, τὸ 1986 σὲ κεντρικὴ λεωφόρο τῶν Ἀθηνῶν.


            Δημήτρης Κιτσίκης                                 14 Σεπτεμβρίου 2014".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Ευγένιος Ρωσσίδης: Ένας σπουδαίος Ελληνας


Του Μελ. Μελετόπουλου
Ειχα την μεγάλη τύχη, το περασμένο Σάββατο, να γνωρίσω και να συζητήσω επί δύο ώρες με έναν σπουδαίο Αμερικανό και ταυτόχρονα σπουδαίο Έλληνα, τον Ευγένιο Ρωσσίδη. 

Ο Ρωσσίδης γεννήθηκε στο Μπρούκλιν το 1927 από πατέρα Κύπριο και μητέρα Μανιάτισσα. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές των ΗΠΑ (απέκτησε το παρωνύμιο“GoldenGreek”), και ως πρωταθλητής απέκτησε τεράστια αναγνωρισιμότητα και δημοτικότητα. Σπούδασε νομική στο Columbia, έγινε νομικός και ασκεί την δικηγορία σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε από νέος με την πολιτική και έχει συνεργαστεί με τρεις Αμερικανούς προέδρους (με πρώτον τον Άϊζενχάουερ, τον οποίον θεωρεί τον σπουδαιότερο όλων).
Ο Ρωσσίδης το 1952 έγινε συνεργάτης της Rogers & Wells, το δικηγορικό γραφείο του πρώην Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ και κατόπιν υφυπουργού WilliamP. Rogers. Στην συνέχεια υπηρέτησε στο Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Νέας Υόρκης από το 1956 έως το 1958, οπότε διορίστηκε Βοηθός Υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Μετά από τρία χρόνια υπηρεσίας του στην κυβέρνηση Αϊζενχάουερ, επέστρεψε στον ιδιωτικό τομέα. Το 1969 ο Νίξον τον διόρισε Βοηθό Υπουργό Οικονομικών έως το 1973. Διετέλεσε και αντιπρόεδρος τηςINTERPOL, καθώς και εκδότης του «Εθνικού κήρυκα», της μεγαλύτερης ομογενειακής εφημερίδας των ΗΠΑ. ΕΜετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου του 1974, ο Ρωσσίδης οργάνωσε το μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας μπροστά στον Λευκό Οίκο, που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη, και στην συνέχεια πρωταγωνίστησε στην επιβολή εμπάργκο όπλων στην Τουρκία λόγω της εισβολής στην Κύπρο.Ταυτόχρονα, ο Ρωσσίδης ίδρυσε το AmericanHellenicInstitute, με σκοπό να αφυπνίσει την αμερικανική κοινή γνώμη και να ασκήσει πίεση στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα γιά το Κυπριακό.
Ο Ρωσσίδης εξέδωσε πρόσφατα ένα συγκλονιστικό βιβλίο, με τίτλο «KissingerandCyprusAStudyinLawlessness»., στο οποίο όχι μόνον καταγγέλλει με ισχυρές αποδείξεις τον ρόλο του Kissinger στα δραματικά γεγονότα της Κύπρου (ενεθάρρυνε το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο καθοδηγούμενος από μίσος για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος ακολουθούσε αδέσμευτη πολιτική, υποστηρίζει ο Ρωσσίδης), αλλά ασχολείται εκτενώς και με την Τουρκία, την οποία χαρακτηρίζει αναξιόπιστο «σύμμαχο» της Δύσης. Στην Λευκωσία, όπου παρουσίασε την προηγούμενη εβδομάδα το βιβλίο του, είχε συνάντηση με τον Αμερικανό πρέσβη στη Λευκωσία, στον οποίον συνέστησε να σταματήσει η παρασκηνιακή διπλωματική προσπάθεια εξεύρεσης «λύσης» στο Κυπριακό και να ασκηθούν πιέσεις ώστε η Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο.
Ο Ρωσσίδης ήρθε στην Ελλάδα γιά την παρουσίαση του βιβλίου του και με αυτήν την ευκαιρία παραχώρησε στους συνεργάτες μου και εμένα μία συνέντευξη που θα δημοσιευθεί στο περιοδικό ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ψήγματα της οποίας παρουσιάζω τώρα: α. σύμφωνα με τον Ρωσσίδη, η Τουρκία είναι ένα “roagstate”, δηλαδή κράτος-παρίας, σε ελεύθερη μετάφραση κράτος εκτός διπλωματικών κανόνων, που γεννήθηκε πάνω στις στάχτες της ελληνικής, της αρμενικής και της ασσυριακής γενοκτονίας. Η γεωστρατηγική της σημασία έχει υπερεκτιμηθεί λόγω της προπαγάνδας που ασκεί η Τουρκία μέσω διαφόρων λόμπυ στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Αντιθέτως η Ελλάδα αποτελεί πολύτιμο σύμμαχο, ολόκληρη δε η δυτική γεωστρατηγική αρχιτεκτονική του Ψυχρού Πολέμου για την Ανατολική Μεσόγειο βασίστηκε στην βάση της Σουδας. Σήμερα, ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ αποτελεί την βάση της δυτικής πολιτικής στη περιοχή.
Ο Ρωσσίδης επέμενε στην ανάγκη δραστηριοποίησης της Ελλάδας με σκοπό την ενημέρωση του αμερικανικού πολιτικού συστήματος για τα ελληνικά εθνικά θέματα και το κυπριακό, ενώ ζήτησε η Ελλάδα να ανταποκριθεί άμεσα σε οποιοδήποτε αίτημα αρωγής υπάρξει στην κρίση στην Εγγύς Ανατολή. Εξέφρασε δε την εκτίμηση ότι οι Αμερικανο-ρωσσικές  και οι Αμερικανο-κινεζικές σχέσεις θα βελτιωθούν και ότι η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει τις σχέσεις με τις χώρες αυτές, χωρίς να παραμελήσει όμως την πολύ σημαντική-και λόγω ομογένειας- σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κρίμα που στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχουν προσωπικότητες σαν του Ευγένιου Ρωσσίδη. πηγη kontranews".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει ξεκάθαρα πως τα δάνεια και τα μνημόνια είναι προιόν παράνομων συναλλαγών;

Απ' τον παππού, στον εγγονό: Ποιοι μας ξαναφόρτωσαν τα διαγραμμένα προπολεμικά χρέη το 1964;



______________________________________________________

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα χρέη των εμπόλεμων χωρών-συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας- διεγράφησαν. Σημειωτέον, ότι η διαγραφή των προπολεμικών χρεών των χωρών, ήταν απ’ τα κυριότερα αιτήματα των αντιφασιστικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων αντίστασης, όπως του ΕΑΜ.

Η χώρα μας όμως, ήταν... ιδιάζουσα περίπτωση. Μετά τη λήξη του εμφυλίου, οι ΗΠΑ φρόντισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε επίσημη αποικία τους, μέσω της πιο αλάνθαστης και δοκιμασμένης μεθόδου: Της -μέσω του χρέους-εξάρτησης. Ποιου χρέους όμως, αφού τα προπολεμικά χρέη είχαν διαγραφεί; Όταν έχεις να κάνεις, ίσως με το πιο εθελόδουλο, ξευτιλισμένο και διεφραρμένο πολιτικό προσωπικό, τέτοιου είδους εμπλοκές ξεπερνώνται εύκολα.

Έβαλαν την κυβέρνηση της ΕΚ του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού ΓΑΠ), με Υπ. Οικονομικών το Κων/νο Μητσοτάκη (ή «Δράκουλα», ή «μαιμούνι των αντρώς» στην κρητική διάλεκτο) να αναγνωρίσει και να επαναδιαπραγματεί  τα διαγραμμένα χρέη, ως εξής:

Πρώτο: Αναγνωρίστηκε, αφενός ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους (!), αφετέρου ότι θα έπρεπε να καταβληθεί στους δανειστές, ως ασφάλιστρο κινδύνου, ποσό ίσο με το 60-70% του κεφαλαίου!

Δεύτερο: Βάσει του διακανονισμού, η περίοδος αποπληρωμής των (επ)αναγνωρισθέντων δανείων ορίστηκε για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, οπότε κι χρεοκοπήσαμε για 5η φορά στην  ιστορία μας, με ηγέτη τον εγγονό του «Γέρου της Δημοκρατίας».
Άλλωστε, το τι συμφωνήθηκε τότε, μας το περιγράφει η  προσκείμενη στον Κ. Μητσοτάκη, εφημερίδα «Ελευθερία», στο φύλλο της 16ης Ιουλίου 1964: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν, υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι μεγάλο μέρος των νέων ομολόγων, (βάσει των οποίων το διεγραμμένο χρέος αντικαταστάθηκε με το καινούργιο), πήγε τότε στα χέρια μεγάλων πολιτικών, επιχειρηματικών και άλλων οικογενειών, στο Παλάτι κλπ, με αποτέλεσμα πολλοί απόγονοί τους, να είναι σήμερα κάτοχοι ομολόγων και δανειστές της Ελλάδας... ΕΕδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια, η οποία δεν αναφέρεται καθόλου στα...politicaly corect πάνελς, στα οποία συμμετέχει κι η Αριστερά. Τη δεκαετία 1999-2009, η Ελλάδα δανείστηκε –αποτιμώμενο σε ευρώ -το συνολικό ποσό των 490 δις €. Βάσει των επίσημων στοιχείων (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ΤτΕ κλπ), εκ των 490 δις €, το ποσό των 20 δις € πήγε στα πραγματικά ελλείμματα , διότι τα (πραγματικά) ελλείμματα της Ελλάδας είναι το πολύ 20-22 δις. Το ποσό των 450 δις € πήγε σε τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων!
Περισσεύει το ποσό των 20 δις, το οποίο-βάσει των ιδίων παραπάνω στοιχείων-ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ! Όπως το διαβάζετε: Αγνοείται, δηλαδή δεν ξέρουν που πήγε, γεγονός το οποίο είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του κι ο τέως Υπ. Οικονομικών της ΝΔ, Πέτρος Δούκας.

Αυτά τα ολίγα, για τους οικονομολογούντες της υπεύθυνης κι ευρωπαίζουσας Αριστεράς, οι οποίοι μας τσαμπουνάνε ότι το απεχθές (κι όχι  επαχθές κ Στρατάκη) χρέος είναι μόνο... 5%, αποφεύγοντας να πουν τη μια και μοναδική αλήθεια στο λαό: Ότι τα δάνεια, τα μνημόνια κλπ, είναι προιόν παράνομων συναλλαγών, από πρόσωπα που πρέπει να οδηγηθούν και να λογοδοτήσουν στα (εγχώρια και διεθνή) δικαστήρια, τα σχετικά ποσά δεν αξιοποιήθηκαν για δημόσιο σκοπό κι ως εκ τούτου πρέπει να διαγραφούν ολοκληρωτικά και μονομερώς.
Γιατί δεν το λένε άραγε;

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του μετώπου! 

πηγη tsak-giorgis".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........