Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Το «παιχνίδι» της Ρωσίας στο Άγιο Όρος πίσω από τη «θρησκεία»

Την σημασία της ουσιαστικής απουσίας της Διευθύνσεως Εκκλησιών αντιληφθήκαμε με την επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος, όπως επίσης και την απουσία μνήμης και συνείδησης του πόσο πολύπλοκες είναι οι σχέσεις μας με το «αδελφό ορθόδοξο έθνος».
Θυμίζουμε μόνο ότι το Άγιο Όρος καταλήφθηκε από τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη το 1912 μέσα στη σπουδή να προληφθούν ύποπτες κινήσεις των Βουλγάρων.
Στην κατάληψη αυτή αντέδρασαν τότε οι Ρώσοι που ήδη από τις αρχές του 20ου αι. είχαν αυξήσει υπερβολικά την παρουσία τους στο Άγιο Όρος φθάνοντας στον αριθμό των 3000 περίπου μοναχών που από μόνοι τους υπερέβαιναν σε αριθμό τους μοναχούς όλων των άλλων 19 μονών μαζί, ενώ πλην της Μονής Αγίου Παντελεήμονος, έλεγχαν 2 σκήτες (Αγίου Ανδρέου και Προφήτου Ηλιού) έναντι 12 και 31 κελιά έναντι 204.
ΕΥπενθυμίζεται ότι από το 1838 είχε αρχίσει η προσπάθεια διεισδύσεως στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στην οποία το 1875 εξελέγη Ρώσος ηγούμενος, ενώ με τη παρέμβαση των Οθωμανών και του Άγγλου πρέσβη αποφεύχθηκε το 1860 και η επικράτηση των Ρώσων στη Μονή Κουτλουμουσίου.
Η διείσδυση των Ρώσων είχε διευκολυνθεί από την κακή οικονομική κατάσταση των μονών που τις ανάγκαζε να δέχονται τις πλούσιες προσφορές των Ρώσων, ενώ αντίστοιχη προσπάθεια διεισδύσεως επιχειρούνταν και στην Αγιοταφιτική Αδελφότητα (μήπως υπάρχει και εδώ σήμερα κάποιος κίνδυνος;).
Στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου οι Ρώσοι επρότειναν τότε την ανακήρυξη του Αγίου Όρους σε ανεξάρτητο κράτος προτεκτοράτο των 6 ορθοδόξων κρατών (Ρωσία, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία, Ρουμανία) υπό την πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Έντονη ήταν τότε η αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και των ελληνικών μονών, ενώ σημαντικός ήταν και ο ρόλος του τότε μητροπολίτη Κιτίου (συνέχεια του σημαντικού ρόλου του στην επίλυση του Αρχιεπισκοπικού Ζητήματος στην Εκκλησία της Κύπρου) και στη συνέχεια Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Οικουμενικού Πατριάρχη και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μελέτιου Μεταξάκη.
Και στο μεν Λονδίνο το ζήτημα έμεινε άνευ συνεχείας λόγω και της αδιαφορίας των άλλων μεγάλων δυνάμεων (οι οποίες πάντως υποψιάζονταν τους Ρώσους ότι επιθυμούσαν να μετατρέψουν το Άγιο Όρος σε ναυτικό οχυρό για να αποκτήσουν ναυτική παρουσία στη Μεσόγειο), αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσχώρησε μάλλον στη ιδέα ενός διμερούς διακανονισμού με την Ρωσία, ο δε τσάρος μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (που περιέλαβε το Όρος στα εδάφη που παραχωρούνταν στην Ελλάδα) άρχισε να επιδιώκει την λύση στο πλαίσιο μιας ελληνορωσικής συγκυριαρχίας στο Άγιο Όρος.
Για τη διευκόλυνση της διαμόρφωσης συμφωνίας έπρεπε να εξαφανιστούν κάποια μικροεμπόδια, ένα από τα οποία ήταν μια θεολογική διαμάχη μεταξύ των Ρώσων μοναχών σχετικά με το εάν λέξεις όπως «Θεός» και «Χριστός» είναι άγιες από μόνες τους ή λόγω της θεϊκής πραγματικότητας που αντιπροσωπεύουν.
Οι απλοί Ρώσοι μοναχοί υποστήριζαν την πρώτη άποψη αφού αυτό ανταποκρινόταν καλύτερα στην μυστικιστική εμπειρία που ένοιωθαν επαναλαμβάνοντας τις λέξεις αυτές πάλι και πάλι.
Η άποψη τους όμως θεωρήθηκε θεολογικά ύποπτη και καθώς στο Καθεστώς του Αγίου Όρους απαγορεύεται η εγκαταβίωση στο Όρος στους αιρετικούς, το θέμα ανέλαβε να λύσει το ρωσικό ναυτικό!
Το καλοκαίρι του 1913 (με το Άγιο Όρος υπό ελληνική κατοχή) ένας λόχος Ρώσων αποβιβάστηκε και εξανάγκασε 800 Ρώσους μοναχούς να εγκαταλείψουν το Όρος με πλοία που ακολουθούσαν τα ρωσικά πολεμικά.
Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο του 1914 άρχισε η διαπραγμάτευση για το θέμα ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρώσο πρέσβη στη Κωνσταντινούπολη με τον Ρώσο πρέσβη De Giers να επιδίδει στον Έλληνα πρέσβη σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα αναγνωριζόταν η ελληνική κυριαρχία με την παρουσία Διοικητή, με περιορισμούς όμως, δικαίωμα της Ρωσίας για επέμβαση και προστασία των Ρώσων μοναχών και προαγωγή των δύο ρωσικών σκητών σε μονές.
Ευτυχώς το ξέσπασμα στο μεταξύ του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου άφησε το θέμα εκκρεμές εις όφελος της χώρας μας η οποία ασκούσε κυριαρχία.
Το θέμα της κυριαρχίας λύθηκε με τις συνθήκες του 1920 με τη Βουλγαρία (Neuilly) και τη Τουρκία (Σεβρών) και την συνθήκη προστασίας των μειονοτήτων του 1920 (Σεβρών), αλλά κυρίως με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), όπου η Σοβιετική Ρωσία ουδέν ενδιαφέρον πλέον εκδήλωσε για το Άγιο Όρος.
Με άλλα λόγια η κομμουνιστικοποίηση της Ρωσίας και στη συνέχεια της Ανατολικής Ευρώπης διέσωσε το Άγιο Όρος για την Ελλάδα και εμπέδωσε την ελληνική κυριαρχία.
Οι δε Σλάβοι ορθόδοξοι αδελφοί ουδέν ενδιαφέρον έδειχναν (πλην σποραδικών πρακτόρων της KGB που εγγράφονταν στα μητρώα ως μοναχοί για να εξαφανιστούν αργότερα με ελληνικό διαβατήριο προς άγνωστη κατεύθυνση).

***

Ήδη πλέον έχουμε δυναμική επιστροφή της Ρωσίας ως ορθόδοξης δύναμης τόσο στο Άγιο Όρος όσο και στο κλίμα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (όπου δίπλα στο ποίμνιο των Παλαιστινίων ορθοδόξων έχουν προστεθεί οι ορθόδοξοι συγγενείς των μεταναστών Εβραίων από την τέως Σοβιετική Ένωση).
Κατά τη προετοιμασία της επισκέψεως Πούτιν στο Άγιο Όρος το πράγμα κάπως μπερδεύτηκε.
Επιδίωξη του ΥΠΕΞ, που εκφράστηκε μέσω του Διοικητή κ. Αρίστου Κασμίρογλου, ήταν να παρευρεθεί στην λειτουργία στο Πρωτάτο δίπλα στο κ. Πούτιν και ο κ.Παυλόπουλος που ως κυρίαρχος επί του Αγίου Όρου θα έπρεπε κανονικά να καθίσει στον θρόνο του ηγεμόνα.
Επειδή όμως ο κ. Πούτιν είναι επίσης αρχηγός κράτους και επισκέπτης θα έπρεπε να στηθεί για λόγους κομψότητας (για να μην σταθεί σε μικρότερο θρόνο από το κ. Παυλόπουλο) ένας «ισουψής» θρόνος.
Ενώ αρχικά οι Αγιορείτες συναίνεσαν, στη συνέχεια άλλαξαν γνώμη, γεγονός που εξέφρασαν ως φαίνεται και με δριμύτητα στον Ειδικό Γραμματέα Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας κ. Στάθη Λιάντη.
Σημειωτέον ότι ενώ το Άγιο Όρος υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ο ΥΦΥΠΕΞ κ. Αμανατίδης είναι «παιδί» του Οικουμενικού Θρόνου, ο κ. Λιάντης χρεώνεται στον κ. Κοτζιά και στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που άλλαξαν γνώμη οι Αγιορείτες και ανάγκασαν τον κ. Παυλόπουλο να υποδεχτεί τον κ. Πούτιν εκτός Πρωτάτου και να μην παρακολουθήσει τη λειτουργία αποτελούν ερωτηματικό. Κάποιοι αποδίδουν την μεταβολή σε ρωσική παρέμβαση (και χρήμα, λένε οι πιο κακεντρεχείς).
Άλλοι πάντως βλέπουν εδώ τις συνέπειες της κατάρρευσης της πρόσφατης προσπάθειας διαμεσολάβησης στο θέμα των ζηλωτών της Μονής Εσφιγμένου υπό τον ηγούμενο Μεθόδιο που είχε αναλάβει πρόσφατα ο κ. Αμανατίδης.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι δικηγόρος της κοινότητας των ζηλωτών (που μεταξύ άλλων έχουν διακόψει τη κοινωνία με το Πατριαρχείο το 1972 επί ηγουμένου Αθανασίου λόγω του ανοίγματος προς την Καθολική Εκκλησία – το ίδιο είχαν πράξει τότε και άλλες 10 μονές οι οποίες όμως στη συνέχεια αποκατέστησαν τις σχέσεις με το Πατριαρχείο) είναι η νυν πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης καθηγήτρια κα Ιφιγένεια Καμτσίδου (σύντροφος του Υπουργού Δικαιοσύνης καθηγητή κ. Νίκου Παρασκευόπουλου) που υπερασπίσθηκε τους ζηλωτές όταν -χαρακτηρισμένοι πλέον σχισματικοί– διετάχθη η απέλαση τους από το Όρος (η απόφαση δεν έχει εκτελεστεί).
Κατά έμπειρους διπλωμάτες η αποχή του κ. Παυλόπουλου (επ’ αδελφή ανεψιού, θυμίζουμε, του μακαριστού Μητροπολίτη Γαλλίας Μελέτιου Καραμπίνη) από τη λειτουργία και την επίσημη υποδοχή ήταν τελικά η καλύτερη λύση.
Οι μοναχοί ακολούθησαν το δικό τους εθιμοτυπικό (που προβλέπει την υποδοχή ενός αρχηγού κράτους), ενώ η λύση των «ισουψών» θρόνων υποδείκνυε ακριβώς την συγκυριαρχία που δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Ως «παρανυχίδα» στο όλο θέμα της επισκέψεως του κ. Πούτιν, επισημαίνουμε ότι κατά το σχεδιασμό του κ. Πούτιν θα ευρίσκετο στο Άγιο Όρος από ημέρες ο γνωστός σύμβουλός του Αλεξάντερ Ντούγκιν (την παλιότερη επίσκεψή του σε σεμινάριο του κ. Κοτζιά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς την έχει πληρώσει με ουκ ολίγα δημοσιεύματα ο νυν ΥΠΕΞ).
Κατά την άφιξη όμως του κ. Ντούγκιν στη Θεσσαλονίκη του απαγορεύθηκε η είσοδος στο έδαφος της ΕΕ λόγω «ερυθρού δελτίου» που έχει εισάγει στο σύστημα Σένγκεν η Ουγγαρία.".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης: Ώρα για μια νέα στρατηγική και νέα μοντέλα!




FILE PHOTO: Jeffrey Immelt (L), CEO of General Electric (GE) and GE France Director Clara Gaymard (R) leave the Elysee Palace in Paris, France. EPA, IAN LANGSDON JUNE 9, 2016

 Του Δημήτρη Γ. Απόκη*

 Τα τελευταία εβδομήντα χρόνια το διεθνές σύστημα σε πολιτικό, στρατηγικό αλλά και οικονομικό επίπεδο λειτουργεί με βάση την αρχή της παγκοσμιοποίησης. Κυβερνήσεις και πολυεθνικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο δρούσαν και αποφάσιζαν τις κινήσεις τους σε όλα τα επίπεδα με βάση αυτή την αρχή.
 Υπήρχε εποχή που ανάμεσα στις παγκόσμιες ελίτ επικρατούσε μια ρήση σύμφωνα με την οποία, ότι προωθούσε ο αμερικανικός κολοσσός, General Motors, αποτελούσε παγκόσμια πολιτική επιταγή. 

General Electric 

Σήμερα όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα θα μπορούσαν να πουν το ίδιο για τον επίσης αμερικανικό κολοσσό, General Electric. 
Μια γιγαντιαία εταιρία πολυεθνικών συμφερόντων της οποίας τα πλοκάμια απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και σε οποιονδήποτε τομέα παραγωγής μπορεί να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου. Με βάση λοιπόν αυτό το δεδομένο, αποκτούν τρομερή σημασία οι απόψεις που εξέφρασε ο επικεφαλής της GE, Jeffrey Immelt, στην τελετή αποφοίτησης μια από τις καλύτερες σχολές επιχειρήσεων στον κόσμο, του Stern School of Business του New York University

Η Μετά την Παγκοσμιοποίηση Εποχή

 Σε αυτή την εξαιρετικής σημασίας ομιλία του ο κ. Immelt, αφού επιτέθηκε στην πολιτική του προστατευτισμού, άφησε να εννοηθεί ότι η GE, έχει αρχίσει ήδη να σχεδιάζει μια νέα παγκόσμια στρατηγική έτσι ώστε να μπορέσει να ηγηθεί και να είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στη νέα, μετά το τέλος της παγκοσμιοποίησης, εποχή. 
Οι πολιτικές πιέσεις προστατευτισμού σε παγκόσμια κλίμακα, θα αναγκάσουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς να κάνουν μια δραστική στροφή στην στρατηγική τους.
Εισερχόμαστε σε μια εποχή μεταβαλλόμενης και ασταθούς παγκόσμιας οικονομίας, ίσως της πιο αβέβαιης που έχει υπάρξει ποτέ. 
Μια εποχή που η αρχή της παγκοσμιοποίησης δέχεται μια επίθεση, όπως δεν έχει δεχθεί ποτέ.
 Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον παγκόσμιου προστατευτισμού, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τον ηγέτη της GE, θα πρέπει να κατευθύνουν το πηδάλιο από μόνες τους. 
Με απλά λόγια, θα πρέπει να ισορροπήσουν το γήπεδο, χωρίς την ανάμιξη κυβερνήσεων. Κάτι τέτοιο απαιτεί δραματική μεταρρύθμιση σκέψης και στρατηγικής.


 United Nations Secretary-General Ban Ki-moon. EPA, JUSTIN LANE 

Η Στρατηγική της Εντοπιότητας 

Η απάντηση της GΕ, σε αυτή την σεισμική εξέλιξη, είναι η εφαρμογή μιας στρατηγικής εντοπιότητας, μέσα σε ένα παγκόσμιο γήπεδο. Δηλαδή, η διαρκής ανάπτυξη θα απαιτεί τοπικές δυνατότητες, με παγκόσμια παρουσία. 
Για παράδειγμα η GE, έχει 420 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, και αυτό της δίνει τεράστια ευελιξία. Στο παρελθόν, είχε ένα εργοστάσιο κατασκευής μηχανών. Σήμερα έχει πολλά και σε όλο τον κόσμο, γεγονός που της δίνει πρόσβαση στις αγορές.
 Η στρατηγική της εντοπιότητας, δεν μπορεί να πληγεί από τις πολιτικές προστατευτισμού. 
Εταιρίες όπως η GE, θα συνεχίσουν να παράγουν στις χώρες τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά λόγω του κλίματος προστατευτισμού οι εξαγωγική τους δύναμη θα δεχθεί πλήγμα.
 Το αφεντικό της GE, μπορεί σε αυτή την κομβικής σημασίας ομιλία του για τις παγκόσμιες εξελίξεις να μην ανέφερε τον Ντόναλντ Τράμπ και τη Χίλαρι Κλίντον, ονομαστικά, αλλά έκανε αναφορά σε μια προεδρική εκλογή γκρίνιας, όπου όλοι οι υποψήφιοι είναι υπέρ του προστατευτισμού.
 Όπως τόνισε η παγκοσμιοποίηση κατηγορείται για τα επίπεδα ανεργίας και την ανισότητα στις αμοιβές, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η άποψη ότι πρόκειται για το λάθος κάποιου άλλου και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν αποτελεί επιλογή.
 Μάλιστα, αποκήρυξε την κριτική πολιτικών ανά τον κόσμο εναντίον της εταιρίας του και άλλων πολυεθνικών κολοσσών, σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε απόψεις ατόμων που δεν διαθέτουν παγκόσμια αντίληψη, δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε εργοστάσιο και δεν επιθυμούν να μπουν στον ανταγωνισμό. 

Η Επερχόμενη Σεισμική Αλλαγή Στην Παγκοσμιοποίηση 

Μια προσεκτική ανάλυση της ομιλίας του αφεντικού της GE, σε συνδυασμό με μια επίσης προσεκτική ανάλυση του κλίματος που διαμορφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνει ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο σεισμικής αλλαγής του παγκοσμίου συστήματος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
 Για δεκαετίες, οι πολυεθνικοί κολοσσοί ήταν οι κινητήριες μηχανές του πλανήτης.
 Παρήγαγαν προϊόντα, δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, και είχαν την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο. 
Σήμερα, οι μεγάλες εταιρίες αντιμετωπίζονται με καχυποψία, οι κυβερνήσεις και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του πλανήτη. 
Η παγκοσμιοποίηση βάλλεται από παντού. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά παντού. 
Σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική, επικρατεί παρόμοιο συναίσθημα και βρίσκει απήχηση και στην αριστερά και στη δεξιά. 
Στην Ευρώπη, ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για την επιβίωση ή όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Τείχη προστατευτισμού έχουν αρχίσει να υψώνονται σε Ασία και Αφρική. 
Η Κίνα επανατοποθετεί την οικονομία της έτσι ώστε να γίνει πιο διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς. 
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι έχουν αφεθεί πίσω και η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται με υπερβολικά αργούς ρυθμούς. Μεγάλος αριθμός εργατικού δυναμικού έχει χάσει τις δουλειές του λόγω διαφυγής θέσεων εργασίας σε άλλες χώρες. 
Η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό, και το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχιας έχει διευρυνθεί.
Όσο η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση τρέχει, τόσο οι άνθρωποι τρέμουν για τις δουλειές τους και το εισόδημά τους, και σαν αποτέλεσμα δεν εμπιστεύονται εταιρίες και κυβερνήσεις.

 Απονομή Ευθύνης

Ποιος ευθύνεται για αυτό το κλίμα; 
Κατά ένα μέρος οι επιχειρήσεις και κατά ένα μέρος η τεχνολογία. Επίσης ένα μέρος της ευθύνης βρίσκεται και στις κυβερνήσεις. Στις επιχειρήσεις τα πράγματα έχουν γίνει πολύ περίπλοκα. Η χρηματοδότηση και οι επενδύσεις έχουν πληγεί. Σαν αποτέλεσμα πλήττεται η παραγωγή, από την οποία εξαρτάται το ύψος των αμοιβών. Στην τεχνολογία η εφευρετικότητα έχει ενισχύσει την ανάπτυξη, αλλά έχει δημιουργήσει και αστάθεια. Το Ιντερνέτ έχει κάνει εύκολη τη σύνδεση των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα δημιουργία θέσεων εργασίας. 
Η τεχνολογία αυξάνει την ανταγωνιστικότητα για επιχειρήσεις και ανθρώπους, αλλά διευρύνει την οικονομική ανασφάλεια. 
Οι κυβερνήσεις σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν αποτύχει να προωθήσουν την ανάπτυξη. 
Στις ΗΠΑ οι κανόνες έχουν αυξηθεί και οι υποδομές έχουν μείνει πίσω.
 Η εκπαίδευση έχει αποτύχει να συμβαδίσει με τις νέες δεξιότητες. 
Οι μικρές επιχειρήσεις, βασικό συστατικό της ανάπτυξης, έχουν αποδυναμωθεί σε σχέση με το παρελθόν. 
Η πολιτική εμποδίζει την μεταρρύθμιση των παλιών συστημάτων. 
Τα φορολογικά συστήματα είναι απαρχαιωμένα. 
Το μεταναστευτικό σύστημα είναι διαλυμένο. 
Όλα αυτά δημιουργούν κλίμα ελλείματος για το μέλλον. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανίκανη να προωθήσει την ανάπτυξη.
 Αντί να λύνει προβλήματα, προσθέτει γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες.
 Η έμφαση της οικονομίας της Κίνας στις εξαγωγές πυροδότησε λαϊκίστικη έξαρση στη Δύση, επηρεάζοντας την παγκόσμια δυναμική. Οι Κινέζοι είναι φοβερά ικανοί στο να συνδέουν την οικονομική ανάπτυξη με την γεωπολιτική επιρροή. Η Συνταγή Χρειάζεται ευέλικτη σκέψη και στρατηγική. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει χωρίς ηγετικό ρόλο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλες οι χώρες θέλουν και επιδιώκουν νέες θέσεις εργασίας. 
Το συναίσθημα εναντίον του ελεύθερου εμπορίου δεν είναι εύκολο να επιλυθεί. 
Άρα η παγκοσμιοποίηση που γνωρίζουμε , βασισμένη στο εμπόριο και την παγκόσμια ενοποίηση, αλλάζει. 
Το επόμενο κύμα ανταγωνιστικότητας θα βασιστεί στην ικανότητα των επιχειρήσεων να μπορούν να επικρατήσουν στην ψηφιακή εποχή. 
Η επιτάχυνση της ανάπτυξης θα έρθει μέσα από την επίλυση προβλημάτων σε τοπικό επίπεδο, σε αντίθεση με το παρελθόν που κάθε λύση αντιμετωπίζονταν μέσα από παγκόσμια οπτική. Η εφαρμογή της νέας παγκόσμιας στρατηγικής, απαιτεί απλουστευμένους οργανισμούς. 
Οι πολύπλοκες και συγκεντρωτικές γραφειοκρατίες είναι πλέον δεινόσαυροι και θα αφανιστούν.
 Η εποχή προώθησης οικουμενικών ιδεών μέσω κεντρικών διοικήσεων έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
 Ακούγοντας αυτή την τοποθέτηση, ας φέρουμε στο μυαλό μας την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών κ.λπ. 
Η νέα παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση νέων επιχειρησιακών μοντέλων, λιτών, γρήγορων, και αποκεντρωμένων. 
Η Νέα Παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση δυνατοτήτων σε τοπικές ομάδες που έχουν τη δύναμη να πάρουν ρίσκα, χωρίς αμφισβήτηση.
 Μέχρι σήμερα η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζονταν ως φιλοσοφία. Στην ουσία είναι περισσότερο το τι κάνεις επί τόπου. Η επιτυχία, στην νέα εποχή, απαιτεί μικρά πράγματα, και αποφάσεις που λαμβάνονται με γνώμονα το τοπικό πλαίσιο.
 Ένας καλός παγκόσμιος ηγέτης, στη νέα εποχή, πρέπει να αντιλαμβάνεται πως οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά σε μια τοπική κοινωνία και κουλτούρα. Προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά της ομάδας σημαντική για τη χώρα τους. Αυτό επιτρέπει την πρόσληψη των καλύτερων ταλέντων σε κάθε χώρα, όπου βρίσκεται ο ανταγωνισμός. Σε αυτή τη νέα στρατηγική δεν υπάρχει τίποτα ελιτίστικο, δεν υπάρχει κατεστημένο (βλέπε άνοδο Τράμπ και κατάκτηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, κόντρα στο κατεστημένο του κόμματος).
".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........