Στόχος: Η Γερμανία Πρέπει Να Απολέσει Τη Θέση Ισχύος Που Κατέχει

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας

Η Γερμανία του σήμερα αποτελεί μια χώρα που έχει σημείο αναφοράς σχεδόν από κάθε δυσαρεστημένο Ευρωπαίο στον πλανήτη και ίσως , όχι μόνο. Πολλές χώρες διαμαρτύρονται για τον τρόπο που χειρίζεται το Βερολίνο την οικονομική πολιτική της Ένωσης που πλέον άνετα θα μπορούσε να ονομαστεί χρηματοοικονομική εταιρεία και να απολέσει τον ιδεολογικό της χαρακτήρα.

Αυτό οδηγεί σε μια τάση διαμαρτυρίας και επικέντρωσης, πλέον, καθαρών βολών προς την Καγκελαρία. Είναι κάτι, όμως, που έχει και ιστορικό και παροντικό παρασκήνιο, αν μη τι άλλο. Πάντοτε αποτελούσε άλλωστε χώρα υπό επιτήρηση για την διαχείριση της δύναμης της. Ο Κίσιντζερ είχε αναφέρει 3 τάσεις που θα είχε η χώρα των Βαυαρών στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.ΕΗ Γερμανία θα γίνει όλο και πιο άτεγκτη και απόλυτη εντός της Ε.Ε. και θα θελήσει να ταυτίσει την θέση της μέσα στην Ένωση όπως είναι εντός ΝΑΤΟ (κυρίαρχη)

Δεν θέλει να διαταράξει την σχέση της με τις ΗΠΑ, αλλά θέλει συνάμα να είναι και ισότιμος συνομιλητής/εταίρος!

Θα θελήσει να διατηρήσει το αξίωμα Μπίσμαρκ όπου όταν η Γερμανία και η Ρωσία συνεργάζονται διατηρούν μια μεγάλη επιρροή στην Ευρώπη εφόσον πάντα η Ρωσία δεν θα είναι ισχυρότερος εταίρος αυτής. Σε αυτή την περίπτωση θα διατηρήσει συνεργασία αλλά θα προσπαθήσει να μετριάσει τις σχέσεις εξάρτησης.

Σύμφωνα με τον Μπρενζίνσκι, η Γερμανία είναι μια χώρα που έχει μια ιδιαίτερη αντίληψη για την ηγεμονία της στην Ε.Ε. ως ένα εξ ορισμού δικαίωμα που προέρχεται από την αίσθηση που διατηρούσε στον 18 και 19ο αιώνα στην Κεντρική Ευρώπη. Μάλιστα, θεωρεί πώς η ταύτιση της Ευρώπης με την Γερμανία πρέπει να ισχυροποιηθεί με την δική της ηγεσία να διατηρεί τα ηνία σε κάθε πράξη που θα γίνεται ως διαπραγμάτευση με Ρωσία και ΗΠΑ.

Τα παραπάνω είναι μέρος σκέψεων σε βιβλία των δύο διπλωματών, όπου περιγράφεται η σχέση εξάρτησης που θέλει να έχει η Γερμανία με τον υπόλοιπο κόσμο αναβιώνοντας ως ένα βαθμό που έχει ως πρότυπο ηγεμονίας τον Καρλομάγνο και την «Ευρωπαϊκή Ειρήνη». Το μόνο δίπολο ισορροπίας θεωρείται πώς είναι η Γαλλία.

Μια Γαλλία, όμως, που πλέον είναι αδύναμη οικονομικά μπροστά στην Γερμανική ατμομηχανή και έχει αποδυναμώσει και το σύμφωνο συμμαχίας και συνεργασίας με την Μεγάλη Βρετανία που προτιμά να είναι με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός Ένωσης.

Η μανία της Γερμανίας να κυριαρχήσει επί της Ευρώπης καθώς θεωρεί ευθύνη της την ηγεσία της Ένωσης, δεν βρίσκει καν αντίβαρο στην αιματηρή ιστορία της που έχει ξεχαστεί από τις νεότερες γενιές που δεν την έζησαν. Η τακτική διαγραφής του παρελθόντος βρίσκει βέβαια και εμπόδια καθώς οι Ελληνικές αιτήσεις για αποζημιώσεις έχουν ανακινήσει μνήμες σε Ιταλία και πλέον και σε Ρωσία που είναι αρκετά νωπές ακόμα.

Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, διαβλέποντας μια νέα δύναμη στην Ένωση που θέλει να υπερισχύσει και εντός ΝΑΤΟ «εκπροσωπώντας» τρόπον τινά το σύνολο των χωρών μελών ως μια οντότητα, έχουν θεωρήσει πώς αυτό πρέπει να σταματήσει πριν γίνει επικίνδυνο και σχηματιστεί συνεργασία με Ρωσία ωθώντας τις ΗΠΑ σε μια νέα απομόνωση πέρα από τον Ατλαντικό.

Έτσι, διάφορες πράξεις κατασκοπείας, υποκλοπών, ακόμη και τοποθετώντας την Γερμανία ως μπροστάρη στο ζήτημα της Ουκρανίας, είχαν σκοπό την δολιοφθορά των σχέσεων των δύο χωρών, αλλά συνάμα και την «απασχόληση» της Γερμανίας σε ένα άχαρο ρόλο του μεσάζοντα.

Παράλληλα οι υποκλοπές, η παρουσία Αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή της Ευρασίας, οι δηλώσεις προτροπές από τον Λ. Οίκο, είναι για να βάλουν την «Καγκελαρία στην θέση της» και να μην ξεχνάει ποιος είναι ο ρόλο της. Ομολογουμένως. οι Αμερικανοί τελευταία τα έχουν κάνει θάλασσα σ΄αυτό το τομέα, αφού και οι ίδιοι εκτίθενται και οι Γερμανοί υπεραμύνονται των πολιτικών τους.

Έτσι, έχει αρχίσει ένα περίεργο παρασκηνιακό παιχνίδι που μόνο οι ΗΠΑ γνωρίζουν να κάνουν. Αντιδράσεις από διάφορα κινήματα, πιέσεις από φανατικούς Ισλαμιστές που διαλύουν τον παράδεισο της Ένωσης και σχηματίζουν ένα πιο αυστηρό πλαίσιο λειτουργίας, παρεμβάσεις από οίκους και ανθρώπους με ιδιαίτερο οικονομικό μέγεθος κτλ, δίνουν καθαρά σημεία πώς η Γερμανία είναι πλέον στον στόχο. Η δύναμη της ερεθίζει και πρέπει να της υπενθυμίσουν πως, ναι μεν, είναι ηγέτης της Ένωσης για να μην μιλάνε οι άλλες χώρες με άλλους 20 που ο κάθε ένας έχει το δικό του εθνικό συμφέρον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει τους μεγάλους παίκτες.Κάτι που πλέον εφαρμόζει και η πλευρά Πούτιν με την δυναμική των στρατιωτικών επεμβάσεων.

Η πορεία της Γερμανίας δείχνει να οδεύει προς σταδιακό στιγματισμό και απομόνωση από όλες τις χώρες. Εντός και εκτός συνόρων Ένωσης. Η Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία αντιδρούν στην λιτότητα έντονα και έχουν την Ελλάδα ως μπροστάρη για να βρούνε τα αδύναμα σημεία. Η Βρετανία θέλει την Γερμανία ισχυρή λόγω Ρωσίας αλλά όχι ως αφεντικό της. Η Ρωσία βλέπει την Γερμανία ως μόνο εμπόδιο στην προσέγγιση με την Ένωση καθώς ακολουθεί τις οδηγίες των ΗΠΑ αλλά με δική της μέθοδο. Οι ΗΠΑ απλά θέλουν να μειωθεί η δύναμη της.

Τα παραπάνω, θυμίζουν έντονα την προπολεμική περίοδο του Α’ παγκοσμίου με την Βαυαρία και το Γερμανοκεντρικό (Sonderweg) σύστημα διακυβέρνησης να δέχεται βολές πανταχόθεν. Αν τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται, το λιγότερο που θα μπορούσε κάποιος να πει, είναι πώς η Γερμανία οδεύει για μια νέα απομόνωση ή ακόμα και χειρότερα. Ας μην ξεχνάμε πως ως χώρα έχει ακόμα προβλήματα συνοχής, με την Ανατολική Γερμανία να θεωρείται υποδεέστερη στα μάτια εκείνων που ζούσαν άλλες εποχές εκεί.

πηγές:

http://www.express.gr/news/finance/758043oz_20140926758043.php3
« Η μεγάλη Σκακιέρα» – Μπρενζίνσκι
« ΗΠΑ. Αυτοκρατορία ή μια ηγέτιδα δύναμη» – Κίσσιντζερ

http://historyreport.gr/index.php/.