Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ΕΜΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΤΗΣ BILDERBERG ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΛΙΣΤΑΣ -

Ποιοι καλύπτουν τον άνθρωπο που βύθισε τη χώρα;


Από τον Βασίλη Μπόνιο

Η σχέση της καλοντυμένης- γοητευτική για πολλούς και σίγουρα μυστηριώδης- Γαλλίδας επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ με την Ελλάδα της κρίσης είναι σχεδόν μεταφυσική. Δύο λίστες που πέρασαν από τα χέρια της θα μπορούσαν να αποτελούν σημεία αναφοράς σε όλα τα ντοκυμαντέρ αλλά και τις ταινίες που θα γυρισθούν στο μέλλον για την κρίση που βιώνει η Ευρώπη και την πολύ πιθανή διάλυση της ευρωζώνης. Δεν θα κάνουμε λόγο για το ξέσπασμα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που αχνοφαίνεται στο βάθος, για να μην χαλάσουμε την σκηνή που ακολουθεί. 

Mάιος 2009. Στον “Αστέρα Βουλιαγμένης” διεξάγεται η ετήσια σύνοδος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ο τότε τσάρος της Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου πλησιάζει την υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας και της δίνει μια κόλλα χαρτί που είχε δανεισθεί από την ρεσεψιόν και πάνω στην οποία είχε γράψει μια λίστα με τα μέτρα που επρόκειτο να πάρει η κυβέρνηση του Καραμανλή για την οικονομία και το ελληνικό χρέος. Σε αντίθεση με την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά του Έλληνα υπουργού η λίστα της Λαγκάρντ ήταν σε ηλεκτρονική μορφή και περιείχε κοντά στα 2.000 ονόματα Ελλήνων φοροφυγάδων. Την παρέλαβε ο διάδοχος του Παπαθανασίου Γιώργος Παπακωνσταντίνου και έκτοτε η τύχη της αγνοείται.
 ΕΈνα βράδι εκείνου του Μαίου του '09 μια παρέα Ελλήνων που παίρνουν μέρος στις εργασίες της Συνόδου της Λέσχης αποτελούμενη από τους Γιάννη Παπαθανασίου, Αννα Διαμαντοπούλου, Γιάννη Στουρνάρα, Γιώργο Αλογοσκούφη και ο Οδυσσέα Κυριακόπουλο αποφάσισαν να καλέσουν και ορισμένους από τους διακεκριμένους ξένους προσκεκλημένους της λέσχης και, όλοι μαζί, να πάνε για φαγητό. Επέλεξαν το «Nobu», το θεωρούμενο ως το καλύτερο γιαπωνέζικο εστιατόριο του κόσμου (και κατά πάσα πιθανότητα το ακριβότερο στην Ελλάδα), το οποίο στεγάζεται στις εγκαταστάσεις του «Αστέρα»-όπως μας πληροφορεί ο Στέφανος Κασιμάτης-που τότε εργάζονταν ακόμη στο “ΒΗΜΑ”. 

Στο βάθος του εστιατορίου είδαν τον μετέπειτα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να δειπνεί με την σύζυγό του Άντα. Η έκπληξή τους τεράστια όχι γιατί δεν περίμεναν από έναν λάτρη της σωστής διατροφής να βρίσκεται ανάμεσά τους αλλά γιατί ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ενημερώσει τους ιθύνοντες της Λέσχης οι οποίοι τον είχαν καλέσει να παρευρίσκεται και να μιλήσει ότι θα βρίσκεται στη Κίνα όπου θα πραγματοποιούσε επίσκεψη με την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!

Σε αντίθεση με τον χαμένο στον κόσμο του πρώην πρωθυπουργό, ο εκ Κοζάνης τσάρος της Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου τα 3 χρόνια που ακολούθησαν θα έδινε το παρόν με απόλυτη συνέπεια στις Συνόδους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το 2010 στο Sitges νότια της Βαρκελώνης, το 2011στην Ελβετία και το 2012 στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ. 



Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκτιμούσαν πως ο ΓΑΠ θα επιλέξει έναν πιο έμπειρο πολιτικό να του αναθέσει την οικονομία μιας χώρας που λίγους μήνες αργότερα θα έβαζε φωτιά στην Ευρώπη. Διαψεύσθηκαν. Ο Παπανδρέου εθισμένος στον χαοτικό τρόπο σκέψης ανέθεσε σε έναν άπειρο γόνο γνωστής πολιτικής οικογένειας της Κοζάνης την ελληνική οικονομία λίγο πριν εκείνη πέσει στο παγόβουνο. Βέβαια είχε προηγηθεί η αμέριστη βοήθεια του γερμανοτραφή Κώστα Σημίτη στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου, τον οποίο είχε αναγάγει σε σύμβουλο-μαζί με τον Πανταγιά, τον Νεονάκη και άλλους φωστήρες.

Ο Παπακωνσταντίνου έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να σιγουρέψει αυτή τη σύγκρουση. Κι αφού τα κατάφερε συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς εγωπάθειας και ωχαδελφισμού έως πρόσφατα που έγραψε κανονικά την Επιτροπή της Βουλής που τον είχε καλέσει να καταθέσει για την Λίστα Λαγκάρντ και άρχισε ένα αδιόρατο ταξίδι κάπου ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Βρετανία. Φυσικά κανείς δεν τον ενόχλησε. Ούτε καν η κυβέρνηση Σαμαρά τόλμησε να αναφέρει το όνομά του. Μόνο ο Βενιζέλος καταθέτοντας στην επιτροπή της Βουλής, είπε ότι η λίστα που του έδωσε ο Παπακωνσταντίνου περιείχε πάνω πάνω εβραικά ονόματα με αποτέλεσμα να γίνει μύλος με τους Έλληνες Εβραίους οι οποίοι νόμιμα διατηρούν καταθέσεις στο εξωτερικό.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Ο ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΔΕΗ.

Η σχέση της οικογένειας Παπακωνσταντίνου με το εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα περιγράφεται στο νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Μια οικογένεια για όλες τις εποχές», που διατρέχει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία από το 1941 μέχρι σήμερα.

Μέσω σπάνιων φωτογραφιών - ντοκουμέντων, ο ιστορικός και δημοσιογράφος Δημοσθένης Κούκουνας παραθέτει στοιχεία για το εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που η οικογένεια Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα ο Γεώργιος Μ. Παπακωνσταντίνου, είχε αποκτήσει το 1941 σύμφωνα με το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα που του είχε παραχωρήσει ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου.

Ο Μακεδόνας πολιτικός Σωτήριος Γκοτζαμάνης, ως υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολόκογλου, υπέγραψε τα κατοχικά δάνεια, που θα όφειλε η μεταπολεμική Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα.


Το 1958 ο τότε πρωθυπουργός Κων. Καραμανλής θα επισκεπτόταν την Πτολεμαίδα για να επιθεωρήσει από κοντά το εκεί εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που η ΔΕΗ είχε αποκτήσει από την οικογένεια Παπακωνσταντίνου.

Ο Μακεδόνας πολιτικός Σωτήριος Γκοτζαμάνης, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολόκογλου υπέγραψε τα κατοχικά δάνεια, που θα όφειλε η μεταπολεμική Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα. Το 1954 ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου τον είχε χαρακτηρίσει ως τη “μεγαλυτέρα ζώσα πολιτική φυσιογνωμία της Ελλάδος” και υπήρξε θερμός οπαδός και συνεργάτης του. Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εγγονός του επιχειρηματία που ευνοήθηκε από τον Τσολάκογλου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση των κατοχικών δανείων προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Τρεις γενιές – τρία σκάνδαλα…θα σημειώσει ο Δημοσθένης Κούκουνας στο βιβλίο του.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΡΑΞΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μόλις σήμερα το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» σε ρεπορτάζ αναφέρει μεταξύ άλλων για την περίφημη Λίστα Λαγκάρντ

Χαρακτηριστική της χαλαρότητας στην αντιμετώπιση των φοροφυγάδων είναι η επονομαζόμενη λίστα Λαγκάρντ. Για μήνες λογιζόταν εξαφανισμένη, ενώ στις αρχές Οκτωβρίου επανεμφανίστηκε. Στο μεταξύ βρίσκεται στον οικονομικό εισαγγελέα. Η λίστα περιλαμβάνει 1991 έλληνες ιδιοκτήτες ελβετικών τραπεζικών λογαριασμών. Πολλά γνωστά ονόματα της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού λέγεται ότι είναι ανάμεσά τους.

Η ιστορία αυτής της λίστας δείχνει κυρίως την έλλειψη βούλησης των πολιτικών να αλλάξουν κάτι. Το φθινόπωρο του 2010 η Κριστίν Λαγκάρντ, τότε ακόμη υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, έδωσε στον έλληνα ομόλογό της Γιώργο Παπακωνσταντίνου μία ψηφιοποιημένη λίστα τραπεζικών λογαριασμών με στοιχεία ελλήνων πελατών της τράπεζας HSBC στην Ελβετία, όπου είχε κατατεθεί συνολικά 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ το γαλλικό κράτος με τη βοήθεια της λίστας εισέπραξε από τους φοροφυγάδες του μισό δισ. ευρώ και πλέον, το ενδιαφέρον των Ελλήνων να επιχειρήσουν το ίδιο παρέμεινε περιορισμένο.

Μόνο πολλούς μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 2011, ο Παπακωνσταντίνου έδωσε τελικά -μόνο- δέκα ονόματα από τη λίστα στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Τότε δεν διαβίβασε όλα τα στοιχεία, επειδή δεν «εμπιστευόταν την Αρχή», δήλωσε ο πρώην υπουργός πριν από λίγες μέρες.

Ο διάδοχός του ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και εκτός αυτού μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού. Επί εννέα μήνες ο Βενιζέλος ήταν υπουργός οικονομικών, διαπραγματεύτηκε την απομείωση του χρέους και το δεύτερο πακέτο διάσωσης -και επανειλημμένα διαμαρτυρόταν για το μεγάλο πρόβλημα της φοροδιαφυγής.

Στο συρτάρι της γραμματέως του υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα στικ USB με τα ήδη συγκεντρωθέντα στοιχεία ελλήνων φοροφυγάδων: η λίστα Λαγκάρντ. Απλώς έπρεπε να ξεκινήσει κάποιος τις έρευνες. Αλλά ο Βενιζέλος δεν ανέθεσε στο ΣΔΟΕ έρευνες -ούτε ενημέρωσε κανέναν για τα διαθέσιμα στοιχεία. Η κυβέρνηση νόμιζε ότι η λίστα είχε χαθεί. Μόλις ο νυν υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας έμαθε για τα χαμένα στοιχεία και θέλησε να ζητήσει ένα αντίγραφο από το Παρίσι, ο Βενιζέλος θυμήθηκε το στικ στο συρτάρι και το έστειλε στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά με ταχυμεταφορά. Όπως είπε, δεν γνώριζε «ότι κανείς εκτός από μένα δεν έχει αντίγραφο».

Εν τω μεταξύ, τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Παπακωνσταντίνου αναγκάστηκαν να δικαιολογηθούν ενώπιον Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Και οι δύο προσπάθησαν να μεταθέσουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο.

Και καλά ο Βενιζέλος φιλοτιμήθηκε και προσήλθε στην Εξεταστική. Ο Παπακωνσταντίνου επέλεξε να περιπλανηθεί ανα τον πλανήτη όταν η Βουλή τον κάλεσε να καταθέσει. Το πιο προκλητικό στην περίπτωσή του δεν είναι ο ίδιος αλλά η αφασία του ελληνικού κράτους. Θα τολμούσε Γερμανός πρώην υπουργός Οικονομικών να εγκαταλείψει την Γερμανία αγνοώντας πρόσκληση της γερμανικής Βουλής; Ούτε με σφαίρες-στην κυριολεξία. Αντίθετα ο άνθρωπος που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο το οποίο είναι πιθανό να οδηγήσει στην διάλυση της Ευρωζώνης μπήκε σε μια κάψουλα σαν τον Αυστριακό Felix Baumgartner και επιχειρεί να σπάσει κάθε ρεκόρ αφασίας.

Ο τέως υπουργός οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μιλάει στο συνέδριο που είχε διοργανώσει η Transparency International (Διεθνής Δαφάνεια) για «Κράτος και διαφθορά», στον Μάιο του 2011 -

φωτ.αρχείου [International AP Photo/ Petros Giannakouris]-photo από το ΒΗΜΑ.



.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Έτσι θα γίνουμε αποικία της ΕΕ! ...

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά είναι το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλια αποικία του Βερολίνου και της ΕΕ, το οποίο...

έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος. «Εξωτερικά διαχειριζόμενος λογαριασμός καταπιστεύματος» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος που βάζουν οι Γερμανοί, όπου «καταπίστευμα» στη νομική γλώσσα είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζει κανείς σε κάποιον άλλο με σκοπό τη διασφάλιση των απαιτήσεών του. Με άλλα λόγια, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση μεταβιβάζει τη διαχείριση αυτού του δεσμευμένου λογαριασμού στους ευρωπαίους δανειστές.Ο ελληνικός λαός δηλαδή φορτώνεται με δάνεια, αλλά τα λεφτά των δανείων δεν θα τα παίρνει να τα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση, θα διαχειρίζονται μόνοι τους και όπως θέλουν οι… δανειστές!!! Τινάζοντας στον αέρα όλα τα προπαγανδιστικά ψέματα των κυβερνήσεων των γερμανοτσολιάδων που μας κυβερνούν, το έγγραφο τονίζει ότι η ενίσχυση του ελέγχου αυτού του λογαριασμού γίνεται «για να διασφαλιστεί ότι οι πόροι του προγράμματος χρησιμοποιούνται μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους». Ούτε ένα ευρώ δηλαδή από τα χρήματα των δανείων που τα μνημόνια φορτώνουν στους Έλληνες δεν θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ή άλλα έξοδα του ελληνικού κράτους, όπως λένε οι πολιτικοί απατεώνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη! Ούτε ένα ευρώ! Ολόκληρα τα ποσά των δανείων θα πηγαίνουν για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μάλιστα κατά το δοκούν των Γερμανοευρωπαίων. Όχι μόνο τα ποσά των δανείων. Θέλουν και ποσοστό του ΦΠΑ που εισπράττεται από την ελληνική κυβέρνηση «να μεταφέρεται κάθε μήνα στον καταπιστευματικό λογαριασμό ως συνεισφορά της Ελλάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους». Όχι μόνο δηλαδή δεν θα πέφτει ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα δάνεια, αλλά θα παίρνουν και από τα έσοδα του κράτους το οποίο γδέρνει τους πολίτες για να τους προσφέρει πολύ λιγότερες παροχές από παλιά και να τους εξαθλιώνει κάθε μέρα περισσότερο. ΕΓια όποιον δεν κατάλαβε, οι Γερμανοί το ξανατονίζουν στο έγγραφό τους: «Εάν προκύψουν περαιτέρω τρύπες στον προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του προγράμματος, η Ελλάδα θα καλύπτει τα κενά αυτά με δικά της μέσα» υπογραμμίζουν. Δεν αρκούνται σε αυτό. Μεθοδικοί όπως είναι θέλουν να λύσουν μια για πάντα το πρόβλημα μέσω της… αυτοματοποίησης της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού: «Ελλείμματα μετρητών (αποκλίσεις από το σχέδιο του προϋπολογισμού) οδηγούν αυτομάτως σε περικοπές δαπανών κατανεμόμενες εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών σύμφωνα με το μερίδιο τους στον προϋπολογισμό» αναφέρει το γερμανικό έγγραφο. Με άλλα λόγια, θα ξοδεύει περισσότερα λεφτά η κυβέρνηση στην κατασκευή ενός δρόμου και αυτομάτως θα κόβονται οι προϋπολογισμένες δαπάνες για την… υγεία και την παιδεία!



Επιπροσθέτως, ούτε το δάνειο δε θα μπορεί να αποφασίσει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση από πουθενά, από καμιά χώρα του κόσμου! Αυτό απαιτούν οι Γερμανοί: «Ένας εξωτερικός θεσμός σαν την Κομισιόν της ΕΕ μπορεί να ζητηθεί για να εγκρίνει γραπτώς οποιαδήποτε μορφή επιπρόσθετων δανείων» απαιτούν χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα δηλαδή δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα ή τη… Ζιμπάμπουε, αν δεν εγκρίνει γραπτώς η Κομισιόν το να υποβάλουμε αίτημα δανειοδότησης. Απίστευτη η αποικιοποίηση της χώρας μας, της οποίας άλλωστε οι Γερμανοί καταλύουν τον κρατικό μηχανισμό και τον αντικαθιστούν με υπαλλήλους των ξένων κατοχικών δυνάμεων. Στο έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών απαιτείται ρητά η «υποχρεωτική χρησιμοποίηση τεχνικής βοήθειας από το εξωτερικό»! Προσδιορίζονται μάλιστα και οι τομείς που θα εγκατασταθούν υποχρεωτικά οι ξένοι: Συλλογή φόρων, μείωση διαφθοράς, στατιστική, αναπτυξιακές επενδυτικές στρατηγικές, χρησιμοποίηση διαρθρωτικών πόρων, διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων…». Τα πάντα στα χέρια των δυνάμεων κατοχής. Οι Γερμανοί έχουν και πρόγραμμα εκκαθάρισης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από τους… Έλληνες!!! Ζητούν «να προσδιοριστούν οι θέσεις - κλειδιά εντός της ελληνικής δημόσιας διοίκησης για την δέουσα εκτέλεση και έλεγχο του προγράμματος προσαρμογής» και «να στρατολογηθούν και να σταλούν ευρωπαίοι ειδικοί ή έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους θα δοθεί το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς προκειμένου να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την (ελληνική) πολιτική εξουσία (σ.σ. μιλάμε δηλαδή για έλληνες «κουκουλοφόρους» που θα είναι όργανα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής) για να τοποθετηθούν στις θέσεις κλειδιά… για να αντικαταστήσουν έλληνες αξιωματούχους»!!!

Ανενδοίαστα δηλαδή το Βερολίνο απαιτεί να αναλάβουν οι ίδιοι οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι οποίοι μάλιστα θα τεθούν υπεράνω των νόμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας! Και αυτά τα κατάπτυστα ανθρωπάρια, οι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, λένε «ναι» στην παράδοση της χώρας, από την οποία βεβαίως θα ωφεληθούν οι σύγχρονοι αδίστακτοι «μαυραγορίτες» του ελληνικού κεφαλαίου.


.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

H Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας 1981-2011









Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο..............................  ΕΑνδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.



Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! 

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

Παραπομπές:


[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998..
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

«Σκούπα» Γερμανών στη χώρα

Στην τελική ευθεία βρίσκεται το «γερμανικό σχέδιο» οικονομικήςκατάληψης της χώρας μέσω της παραχώρησης της δημόσιας περιουσίας και της αρπαγής της ιδιωτικής. Όπως αναφέρει το περιοδικό «Επίκαιρα», ο σχεδιασμός, τον οποίο….
έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση, προβλέπει τη μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, απόκτηση κυρίως από τους Γερμανούς ακινήτων του Δημοσίου. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι πρόθεση των δανειστών είναι να εντάξουν και το ΤΑΙΠΕΔ, με όλη την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, στον ειδικό λογαριασμό Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ώστε όλα τα ακίνητα να αντιμετωπιστούν ως «πόροι του ελληνικού κράτους» και να τα διαχειριστεί η τρόικα μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στο στόχαστρο των δανειστών βρίσκονται και τα ακίνητα που ανήκουν στην ιδιοκτησία των ΑΕΙ και των ΤΕΙ.
Που δείχνουν ενδιαφέρον ΕΣτις προτεραιότητες των Γερμανών βρίσκεται και η απόκτηση της περιουσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, με δεδομένη τη μείωση της χρηματοδότησης από το κράτος, οι δήμοι-πέραν της φορολογίας που θα επιβάλλουν στους δημότες για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα λειτουργίας τους-θα βάζουν ως εγγύηση την ακίνητη περιουσία τους είτε για να συμμετάσχουν σε κοινές αναπτυξιακές επιχειρήσεις με γερμανικές εταιρείες είτε για να λαμβάνουν δάνεια.
Σύμφωνα με τα «Επίκαιρα», παράλληλα με το σχεδιασμό για την εκποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου εξελίσσεται και σχέδιο μεταβίβασης σε ξένους της ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Κομβικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία διαδραματίζουν οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες πιέζουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά για προσημειώσεις ακινήτων ακόμα και για καταναλωτικά δάνεια ή κάρτες.
Η ιδιωτική περιουσία έχει στοχοποιηθεί από την τρόικα και κυρίως από τους Γερμανούς. Η αύξηση της φορολογίας στα ακίνητα σε συνδυασμό με τη ραγδαία μείωση των εισοδημάτων οδηγεί χιλιάδες δανειολήπτες σε αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων τους αλλά και χιλιάδες ιδιοκτήτες σε αδιέξοδο, καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αλλεπάλληλα χαράτσια.
Η περαιτέρω μείωση των τιμών των κατοικιών θα απαξιώσει τις περιουσίες, αλλά θα δημιουργήσει ευκαιρίες σε κάποιους άλλους. Σε περίπτωση, δε, που το ύψος του στεγαστικού δεν θα καλύπτεται από τον πλειστηριασμό, η τράπεζα θα εκποιεί και τυχόν άλλα ακίνητα του δανειολήπτη.
Τα «πακέτα» των ακινήτων που θα μαζέψουν οι τράπεζες θα περάσουν στη συνέχεια είτε σε γερμανικές εταιρείες real estate που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό είτε απευθείας σε γερμανικές τράπεζες, που θα ελέγχουν τις ελληνικές. Το ίδιο θα συμβεί και με τις χρεωμένες ελληνικές επιχειρήσεις.
Η πολιτική των εκβιασμών που ακολουθεί η τρόικα πριν από την εκταμίευση κάθε δόσης την τελευταία διετία, ώστε να επιβάλλει κάθε φορά όλο και πιο επώδυνα μέτρα, θα συνεχιστεί τουλάχιστον έως το τέλος του 2014. Τα 31,5 δισ. ευρώ δεν θα είναι το τελευταίο ποσό που θα πάρουμε από τα δάνεια ύψους 240 δισ. ευρώ-110 δισ. ευρώ από την πρώτη δανειακή σύμβαση και 130 δισ. ευρώ από τη δεύτερη- από τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Εφόσον η Ελλάδα πάρει το Νοέμβριο τα 31,5 δισ. ευρώ, τα οποία με βάση τη σύμβαση του περασμένου Μαρτίου θα έπρεπε να έχει πάρει τον Ιούνιο, και εξασφαλίσει και τα επιπλέον 5 δισ. ευρώ, που διεκδικεί για τη δόση του Σεπτεμβρίου, θα έχει λαμβάνει ακόμη 59 δισ. ευρώ. Τα χρήματα είναι πολλά και με βάση τη δανειακή σύμβαση θα δίνονται ανά τρίμηνο κι αφού θα έχει προηγηθεί η σχετική έκθεση αξιολόγησης από την τρόικα.
Το γαϊτανάκι των πιέσεων θα συνεχιστεί και στο μέλλον και δεν θα αφορούν μόνο στη λήψη νέων δημοσιονομικών μέτρων, με νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και στην περαιτέρω αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Εκβιασμός με κάθε δόση
Από τις επόμενες δόσεις, οι δύο μεγαλύτερες προβλέπονται για το Μάρτιο του 2013 (9,8 δισ. ευρώ) και το Μάρτιο του 2014 (12,3 δισ. ευρώ) ενώ στα άλλα τρίμηνα κυμαίνονται περί τα 5 δισ. ευρώ. Ο εκβιασμός γύρω από τις δόσεις αυτές θα γίνεται, ανεξάρτητα από το ότι αυτές θα αφορούν κυρίως στην εξυπηρέτηση των δανείων που έχουμε λάβει από τους πιστωτές μας.
Οι πιέσεις για μέτρα θα συνοδεύονται πιθανότατα και με νέες χρονικές καθυστερήσεις στις εκθέσεις της τρόικας και συνεπώς στην εκταμίευση των δόσεων, με αποτέλεσμα να διατηρείται συνεχώς το πρόβλημα της ρευστότητας και της ασφυξίας της οικονομίας.
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών- θα ολοκληρωθεί με τη δόση των 31,5 δισ. ευρώ, δεν θα λύσει το πρόβλημα της ρευστότητας που απασχολεί τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις μικρομεσαίες, και συνολικά την οικονομία.
Για να λυθεί το πρόβλημα, θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη χρηματοδότηση των τραπεζών από την ΕΚΤ απευθείας ή μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η ΕΚΤ, που ελέγχεται από τη Γερμανία, θα κινηθεί σε τέτοια κατεύθυνση.
Η ασφυξία στην αγορά εντείνεται από την εμπλοκή στην απορρόφηση των κοινοτικών πόρων που είναι διαθέσιμοι στην Ελλάδα με το ΕΣΠΑ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Η απορρόφηση των αδιάθετων πόρων του ΕΣΠΑ έχει κολλήσει, ενώ η Ομάδα Δράσης του Χορστ Ράιχενμπαχ υποτίθεται ότι ασχολείται εδώ και ένα χρόνο για να διευκολύνει την κατάσταση. Αντί για βελτίωση, όμως, δημιουργούνται εμπλοκές λόγω των πολύπλοκων γραφειοκρατικών διαδικασιών των Βρυξελλών, ενώ στελέχη της τρόικας να θεωρούν ότι ο κ. Ράιχενμπαχ σκοπίμως δεν βοηθά ουσιαστικά την κατάσταση. Επίσης, ασφυξία δημιουργούν στα νοικοκυριά και στην αγορά οι συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις.
Ορισμένες πληροφορίες φέρουν την τρόικα να μη δέχεται την πρόταση της κυβέρνησης για αποπληρωμή των φορολογικών χαρατσιών σε πολλές μηνιαίες δόσεις, μετά τη διαπίστωση ότι το 40% των φορολογουμένων δεν μπορεί να είναι συνεπές στην πληρωμή τους..
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Τρομερή δήλωση από πρώην σύμβουλο του Reagan


Σύμφωνα με τον Paul Craig Roberts ο πόλεμος με το Ιράν δεν έχει καμία σχέση με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα αλλά με το νερό που βρίσκεται στα σύνορα του Ιράν με το Λίβανο. "Αυτό το κίνητρο έχει ένα νόημα" λέει ο πρώην σύμβουλος της κυβέρνησης Reagan, "αφού το Ισραήλ έχει μεγάλη ανάγκη από ζωτικούς πόρους καθώς βρίσκεται στη μέση μιας ερήμου." Και δεν έμεινε σ' αυτό. " Περιμένω τις χώρες που ανατράπηκαν στην Αραβική Άνοιξη να ενωθούν με το Ιράν, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν σε μια ισλαμική συμμαχία  ενάντια στη Δύση. Τα καρτέλ των τραπεζών θα χαρούν πολύ να χρηματοδοτήσουν έναν τέτοιο πόλεμο όχι μόνο γιατί θα μοιράσουν δάνεια αλλά γιατί έτσι θα μπορέσουν να φέρουν το παγκόσμιο νόμισμα και μία παγκόσμια κυβέρνηση. Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Θέλουν να υποδουλώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έχουν αυτό το σχεδιασμό για εκατοντάδες χρόνια και παίρνουν κοντά στο στόχο τους.
O Paul Craig Roberts είναι γνωστός για τις αμφιλεγόμενες απόψεις του, καθώς ανάμεσα σε άλλα έχει δηλώσει ότι οι επιθέσεις στους δίδυμους πύργους ήταν inside job, ενώ μιλάει ανοικτά κατά του FED και των αμερικανικών κυβερνήσεων θεωρώντας της μαριονέτες των Ολιγαρχών. θα συμφωνήσετε πως για ένα πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης Reagan όλα αυτά είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτα.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Αναμένοντας τη δόση

Image
«Νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση», λοιπόν. «Αν δεν την πάρουμε», σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών, «θα πεινάσει κόσμος». Όπερ μεθερμηνευόμενο, «πρέπει» να αποδεχθούμε όλα τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα, ακόμα κι εκείνα που ξέρουμε ότι θα δημιουργήσουν, μεσοπρόθεσμα, μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που λύνουν.
Αυτή είναι αναμφίβολα η θέση και το σκεπτικό της κυβέρνησης. Κανείς τους δεν πιστεύει, ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ. Στουρνάρας ούτε κάποιος από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν, ότι το νέο πακέτο μέτρων θα βοηθήσει στην επίτευξη του στόχων του προγράμματος. Γνωρίζουν καλά ότι, με το τραπεζικό σύστημα και το ελληνικό δημόσιο να βουλιάζουν σφικτά αγκαλιασμένα στον ωκεανό της πτώχευσης, οι μειώσεις στις κρατικές δαπάνες της τάξης των περίπου 7 δις (την επόμενη χρονιά) θα μειώσουν το εθνικό εισόδημα τουλάχιστον κατά 10 δις, με αποτέλεσμα οι στόχοι για τα φορολογικά έσοδα της επόμενης χρονιάς να είναι πέρα για πέρα άπιαστοι.
Γνωρίζουν, με άλλα λόγια, ότι ετοιμάζονται να βάλουν την υπογραφή τους σε σειρά μέτρων που θα φέρουν την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση τέτοια εποχή του χρόνου απ’ ότι είναι σήμερα. Γνωρίζουν πλήρως πως η επιμήκυνση που ζητούν, και να δοθεί, θα θυμίζει εκείνη που πήρα με τον Μάρτιο του 2011 – μια τρύπα στο νερό που μετά από μερικούς μήνες ανάγκασε την Ευρώπη να παραδεχθεί την αποτυχία του Μνημονίου 1(*). Τα ξέρουν όλα αυτά, αλλά πιστεύουν ότι έτσι η Ελλάδα παραμένει εντός του ευρώ και έτσι μπορεί στο μέλλον να διασωθεί πραγματικά, όταν η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία) αποφασίσει, επί τέλους, να δώσει την συνολική λύση στην Κρίση που υπόσχεται τόσο καιρό. ΕΑνεξάρτητα του αν συμφωνεί κανείς με αυτό το σκεπτικό, ένα είναι σίγουρο: Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Στουρνάρας έχουν ηθική υποχρέωση να ζητήσουν συγγνώμη, επισήμως και ευθαρσώς, από τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Παπακωνσταντίνου αντίστοιχα. Πράγματι, το παραπάνω σκεπτικό δεν είναι παρά μια απλή επανέκδοση του Συνδρόμου Παπακωνσταντίνου: να κάνουμε ό,τι μας ζητούν, χωρίς να απαιτήσουμε τίποτα (πέρα κάποιων αιτημάτων τα οποία θα αποσύρουμε με το που μας πουν nein), με στόχο την επόμενη δόση και με το επιχείρημα ότι χωρίς την επόμενη δόση «θα πεινάσει πολύς κόσμος».
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ακόμα κι όσοι δεν έχετε ξαναδιαβάσει τις απόψεις μου, θεωρώ το συγκεκριμένο σκεπτικό σαθρό, υποδεέστερο των καταστάσεων, και καταστροφικό για την χώρα και για την Ευρώπη. Θα ήταν ευχής έργο όχι μόνον να μην μας δώσουν την επόμενη αλλά και να μην μας είχαν δώσει πολλές από τις προηγούμενες καθώς, δεδομένης της αδυναμίας τους να μας διώξουν από το ευρώ, έτσι θα αναγκάζονταν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της Κρίσης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Με τις δόσεις να μην δίνονται, η ΕΚΤ θα αναγκαζόταν να βρει μια λύση τόσο για τα τραπεζικά συστήματα όσο και για την κατ’ ελάχιστο χρηματοδότηση των κρατών-μελών έξω από την λογική των δανείων. Το αποτέλεσμα θα ήταν η λήξη της Κρίσης από την Ιρλανδία στην Ελλάδα και από την Ισπανία στις ανατολικές επαρχίες της Γερμανίας.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη, κουβέντα. Δεν θα σταθώ σήμερα σε αυτές μου τις απόψεις. Δεν θα εξηγήσω γιατί τα μέτρα που εισάγονται απομακρύνουν, αντί να επισπεύδουν, την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος. Αντίθετα, θέτω το ρώτημα στους νυν κυβερνώντες: Σε τι διαφέρει το σκεπτικό σας από εκείνο του κ. Παπακωνσταντίνου; Αν, όπως είναι προφανές, είναι ίδιο και απαράλλακτο, τότε παρακαλώ πολύ να ζητήσετε συγγνώμη από τον τέως υπουργό οικονομικών και τον πρωθυπουργό του. Αν διαφέρει, πείτε μας που διαφέρει.
Η μόνη διαφορά που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος κυβερνητικός σήμερα είναι ότι η Ευρώπη φαίνεται να έχει κάνει κάποιες σημαντικές κινήσεις προς την κατεύθυνση μιας επίλυσης, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε πέρσι τέτοιον καιρό. Για αυτό τον λόγο ίσως οι μεγαλύτερες θυσίες σήμερα να έχουν λογική καθώς, παρά την ανοησία που διακρίνει τα μέτρα που απαιτούν οι της τρόικας να επιβάλουμε, μας κρατούν εντός της ευρωζώνης έως ότου έρθει το ιππικό της κυοφορούμενης επίλυσης και μας... σώσει.
Η απάντησή μου σε αυτό το επιχείρημα είναι διττή:
Πρώτον, δεν αναιρεί την ανάγκη μιας συγγνώμης προς το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, καθώς αυτή ήταν η στρατηγική τους: να λέμε ναι σε όλα έως ότου το Άγιον Πνεύμα επισκεφτεί τους ευρωπαίους και ολοκληρωθεί η επιφοίτησή τους. Δεύτερον, κι αυτή είναι η δική μου ερμηνεία των πρόσφατων εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καμία τέτοια επιφοίτηση δεν έχει προκύψει, καμία λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αυτό το τελευταίο αξίζει επεξήγησης – με την οποία κλείνω το σημερινό άρθρο.
Σας θυμίζω ότι στην Σύνοδο του Ιουνίου, Μόντι, Ραχόι και Ολλάντ επέβαλαν στην κα Μέρκελ την ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της Ισπανίας ώστε να αρχίσει η αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση του δημόσιου χρέους. Η κα Μέρκελ, «στριμωγμένη» από την λατινική αυτή συμμαχία, αποδέχθηκε την ιδέα υπό τον όρο η επιτήρηση του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης να περάσει στην ΕΚΤ. Αυτή ήταν η συμφωνία. Όλο το καλοκαίρι όμως, η γερμανική πλευρά την υπονόμευε επιμένοντας ότι η συμφωνία αφορά 25 μεγάλες τράπεζες και όχι όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Στην πρόσφατη Σύνοδο του Οκτωβρίου, ο κ. Ολλάντ επανήλθε απαιτώντας να μπει τέλος στην υπονόμευση αυτή έτσι ώστε η Συμφωνία του Ιουνίου να εφαρμοστεί εντός του 2013, δίνοντας ανάσες αρχικά στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, κατόπιν στην Ιταλία και, χωρίς να το ομολογεί, μειώνοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το γαλλικό τραπεζικό σύστημα.
Και τι έγινε; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όποιος άκουσε τον κ. Ολλάντ, αλλά και τα ελληνικά ΜΜΕ, δικαιολογείται να συμπεράνει ότι η γαλλική άποψη επιβλήθηκε, πως η Γερμανία αποδέχθηκε την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος εντός του 2013 και πως η αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση δημόσιου χρέους είναι προ των θυρών (και άρα κάτι στο οποίο μπορεί να προσβλέπει και η Ελλάδα). Όποιος όμως άκουσε την ερμηνεία που έδωσε η κα Μέρκελ, καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: Σε συνομιλία της με οικονομικούς συντάκτες την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, η γερμανίδα καγκελάριος ξεκαθάρισε ότι οι ζημίες των ισπανικών και ιρλανδικών τραπεζών δεν θα επανακεφαλαιποιηθούν από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, το ESM, χωρίς να καταγραφούν στο δημόσιο χρέος των χωρών αυτών. Πως ο ESM θα βοηθά άμεσα μόνο μεγάλες τράπεζες που αντιμετωπίζουν «φρέσκιες» ζημίες από τούδε και στο εξής. Ουσιαστικά, η κα Μέρκελ αναίρεσε τις προσδοκίες όλων περί καταπολέμισης της σημερινής Κρίσης μέσω της πολυπόθητης αποσύνδεσης της σημερινής τραπεζικής κρίσης από την σημερινή κρίση χρέους.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Ισπανία ερρίφθη μόλις στον Καιάδα. Μην ξεχνάμε ότι οι ισπανικές τράπεζες, για να συνεχίσουν να λειτουργούν, «τραβάνε» 40 δις από την ΕΚΤ κάθε μήνα. Ότι αναγκάζονται, για να επιβιώνουν, να πουλάνε περισσότερα ισπανικά ομόλογα από όσα αγοράζουν, με αποτέλεσμα η ΕΚΤ να είναι σχεδόν ο μόνος οργανισμός που αγοράζει ισπανικό χρέος. Ότι το 18% των καταθέσεων στις ισπανικές τράπεζες έφυγε για το εξωτερικό τους τελευταίους 8 μήνες. Ότι εντός του 2013, οι ισπανικές τράπεζες πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν το 20% των χρεών τους. Ότι το ισπανικό δημόσιο που πρέπει να τις κρατήσει εν ζωή (λόγω της εμμονής της κας Μέρκελ να μην επιτρέψει την άμεση επανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών από τον ESM) αναγκάζεται να προβεί σε περικοπές και λιτότητα που καταδικάζουν μια οικονομία με 25% ανεργία στην περαιτέρω συρρίκνωση.
Εν κατακλείδι, η σημερινή κυβέρνηση βασίζει την στρατηγική της στην ίδια σαθρή λογική του κ. Παπακωνσταντίνου που παρέσυρε την χώρα στο σημερινό τέλμα και έδωσε στην Ευρώπη την ευκαιρία να ρίξει στο ίδιο με εμάς τέλμα σοβαρές χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία (χρησιμοποιώντας πολιτικές που «εξελίχθηκαν» στο ελληνικό «πειραματικό εργαστήρι»). Όσο τα εκλογικά οφέλη της κας Μέρκελ από την επέκταση του τέλματος (με την ελεγχόμενη εισαγωγή σε αυτό χωρών όπως η Ισπανία και η Ιταλία) μεγεθύνονται, χώρες όπως η δική μας έχουν εξασφαλισμένη την δόση τους. Μπορεί βέβαια να σφάλω. Αν είναι έτσι, τουλάχιστον να ζητήσουν συγγνώμη στον κ. Παπακωνσταντίνου και να τον επαναφέρουν σε κυβερνητικό πόστο. Αν δεν είναι, κι έχω δίκιο, τότε να παραιτηθούν πριν κάνουν ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στον τόπο και στην Ευρώπη.
(*) Και που σηματοδότησε τις Συνόδους Κορυφής του Ιουνίου και Οκτωβρίου του 2011 οι οποίες, με την σειρά τους, οδήγησαν (πέραν από την εκπαραθύρωση του κ. Παπανδρέου) στο κούρεμα του Μαρτίου του 2012 (αν δεν θυμάστε την πρόσφατη εκείνη πτώχευση, ρωτήστε τους ομολογιούχους του δημοσίου που έχασαν τα χρήματά τους) το οποίο, μοναδικά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας, αύξησε αντί να μειώσει το χρέος μιας υπό πτώχευση χώρας!
[Του Γιάννη Βαρουφάκη από protagon.gr[.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Πολιτικό θρίλερ στην Αθήνα με φόντο τις αμερικανικές εκλογές. Γιατί ο Σαμαράς φοβάται τη πτώση της κυβέρνησής του.




Ένα πολιτικό θρίλερβρίσκεται σε εξέλιξη με επίκεντρο τηνΑθήνα και συγκεκριμένα την επιβίωση της κυβέρνησης Σαμαρά.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός τις τελευταίες ώρες στέλνει διαρκώς μηνύματα τόσο στηνΆνγκελα Μέρκελ, όσο και στον Φρανσουά Ολάντ με τα οποία τους ζητεί να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε να εκταμιευθεί η δόση των 31 δις πριν τις αμερικανικές εκλογές.
Το Μέγαρο Μαξίμου έχει γίνει αποδέκτης της δυσφορίας των Αμερικανών οι οποίοι δεν είδαν με καλό μάτι το ταξίδι της Μέρκελ στην Αθήνα καθώς και την μεταστροφή της Γερμανίδας Καγκελαρίου υπέρ της Ελλάδας.
Η αίσθηση που υπάρχει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είναι ότι ο Σαμαράς έδωσε στους Γερμανούς πολύ περισσότερα απ΄ όσα επιβάλλουν οι συσχετισμοί δυνάμεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία.
Για την ακρίβεια οι γερμανικές πολυεθνικές εμφανίζονται να έχουν επιλεγεί για την μερίδα του λέοντος των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, κάτι που έχει θορυβήσει τους Αμερικανούς, οι οποίοι είναι γνωστό ότι αποκάλυψαν το σκάνδαλο των δωροδoκιών της   Siemens παγκοσμίως. ΕΤόσο η Μέρκελ όσο και ο Αντώνης Σαμαράς τρομάζουν στην ιδέα επικράτησης του Μίτ Ρόμνευ καθώς η μάχη των αμερικανικών εκλογών προμηνύεται αμφίρροπη.
Να σημειώσουμε οτι ο Ρόμνευ υπήρξε συμφοιτητής και συγκάτοικος του Μπένζαμιν Νετανιάρχου. Αμφότεροι εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικοί απέναντι στο Ιράν και τη Συρία, κάτι που προβληματίζει τους Ευρωπαίους.
Οι Ισραηλινοί από την άλλη μεταδίδουν στους Αμερικανούς μια εικόνα που θέλει τηνελληνική κυβέρνηση έρμαιο των παραδοσιακών συμφερόντων της διαπλοκής που κυριαρχούν δεκαετίες τώρα στο εσωτερικό της χώρας.
Ισραηλινοί επιχειρηματίες που εμφανίζονται πρόθυμοι να επενδύσουν στην Ελλάδα συναντούν μπροστά τους τα ίδια πρόσωπα και συμφέροντα που δεκαετίες τώρα λυμαίνονται τη χώρα.
Η αντίδραση των Αμερικανών στην αδιαφορία της ελληνικής κυβέρνησης να συγκρουσθεί με την εγχώρια διαπλοκή- η οποία προωθεί κατ΄εξοχήν γερμανικά συμφέροντα-είναι αυτή που κάνει τον Αντώνη Σαμαρά να ανησυχεί ιδιαίτερα για το αν θα κατορθώσει να περάσει το νέο Μνημόνιο από τη Βουλή χωρίς να πέσει η κυβέρνηση των 3.
Ο Σαμαράς βρίσκεται στην blacklist  των Αμερικανών και για το λόγο ότι δεν πάτησε ακόμη το πόδι του στην Αμερική- το πρόβλημα του ματιού δεν επιτρέπει υπερατλαντικές πτήσεις. 
Σε αντιστάθμισμα έχει ζητήσει από τον υπουργό Εξωτερικών Δημ. Αβραμόπουλο, ο οποίος διατηρεί άριστη σχέση τόσο με τον Λευκό Οίκο όσο και με το Τελ Αβίβ, να καθησυχάσει Αμερικανούς και Ισραηλινούς και να τους μεταφέρει την πρόθεση του πρωθυπουργού για δίκαιη μοιρασιά των ελληνικών φιλέτων σε ενέργεια, ορυκτό πλούτο, ακίνητα κλπ.
Μόνο που οι Αμερικανοί δεν δείχνουν να πείθονται και μέσα από συγκεκριμένους διαύλους υπενθυμίζουν στο Μέγαρο Μαξίμου και ειδικά στον πρωθυπουργό, την τύχη του προκατόχου του στην ηγεσία της ΝΔ όταν κοντραρίστηκε μαζί τους στο σχέδιο Ανάν.
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα με τον Σαμαρά να θέτει θέμα πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησής του και να πιέζει για έκτακτο Eurogroup και γρήγορη εκταμίευση της δόσης-πριν τις αμερικανικές εκλογές.
Σ΄αυτή την πίεση αντιδρούν οι Αμερικανοί οι οποίοι δείχνουν να έχουν και τον Σόιμπλε με το μέρος τους, ο οποίος επιθυμεί, στην καλύτερη περίπτωση, να μας δοθεί η δόση των 31 δις καθώς και τα 5 δις του Ιουνίου με το μαρτύριο της σταγόνας-κάτι που θα έστελνε για βρούβες την συγκυβέρνηση Σαμαρά.
Έτσι έχουν τα πράγματα κι αν δείτε ότι δεν έχουμε πάρει τα λεφτά ως τις αμερικανικές εκλογές ετοιμαστείτε για έναν εκρηκτικό χειμώνα που θα μας μείνει αλησμόνητος....
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........