| του Βλάντιμιρ Πούτιν |
©New York Times
Οι πρόσφατες εξελίξεις γύρω από τη Συρία με οδηγούν να απευθυνθώ άμεσα στον αμερικανικό λαό και τους ηγέτες του. Είναι σημαντικό να το κάνω αυτό σε μια περίοδο ελλιπούς επικοινωνίας μεταξύ των κοινωνιών μας.
Οι διμερείς μας σχέσεις έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», βρεθήκαμε αντιμέτωποι. Αλλά υπήρξαμε και σύμμαχοι: μαζί νικήσαμε το ναζισμό. Οπαγκόσμιος διεθνής οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) ιδρύθηκε τότε, προκειμένου να μην ξανασυμβεί παρόμοια καταστροφή.
Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Εθνών κατανόησαν πως οι αποφάσεις για πόλεμο θα έπρεπε να προκύπτουν από συναίνεση, πράγμα που καθιέρωσε στη χάρτα του ΟΗΕ το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο) για τα μόνιμα μέλη του «συμβουλίου ασφαλείας» του οργανισμού (UNSC), με τη συμφωνία της Αμερικής. Η βαθιά σωφροσύνη αυτής της πρόνοιας διατήρησε τη σταθερότητα στις διεθνείς σχέσεις επί δεκαετίες.
|
Το πιθανολογούμενο πλήγμα των ΗΠΑ κατά της Συρίας παρά την έντονη αντίθεση πολλών κρατών και θρησκευτικών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του πάπα, θα πολλαπλασιάσει τα αθώα θύματα και θα κλιμακώσει τη σύγκρουση στην ίδια τη Συρία, πιθανότατα επεκτείνοντάς την και πέραν των συνόρων της. Ένα αμερικανικό πλήγμα θα αυξήσει τη βία και θα προκαλέσει νέο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων. Θα μπορούσε να υπονομεύσει τις πολυμερείς προσπάθειες να διευθετηθεί το πυρηνικό πρόβλημα του Ιράν και η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση και θα αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την Μέση Ανατολή και τη βόρειο Αφρική. Θα μπορούσε να ανατρέψει ολόκληρο το σύστημα του διεθνούς δικαίου και την παγκόσμια τάξη.
Στη Συρία δεν διεξάγεται κάποιος αγώνας για τον εκδημοκρατισμό της, αλλά μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, σε μια χώρα με θρησκευτική ποικιλομορφία. Υπάρχουν πολλοί οπαδοί της δημοκρατίας στη Συρία. Αλλά σε όσους αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση συμπεριλαμβάνονται περισσότεροι του αναγκαίου μαχητές της «αλ κάιντα» και εξτρεμιστές κάθε λογής. Το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών έχει κατατάξει στις τρομοκρατικές οργανώσεις το «μέτωπο Αλ Νούρσα» και το «ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε», που μάχονται στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση, που τροφοδοτείται από τον εξοπλισμό της αντιπολίτευσης από το εξωτερικό, είναι σήμερα μία από τις πιο αιματηρές στον κόσμο.
Εξίσου μας ανησυχεί η ύπαρξη μισθοφόρων από τις αραβικές χώρες που μάχονται εδώ, αλλά και εκατοντάδων μαχητών από δυτικές χώρες, ακόμα και τη Ρωσία. Πώς θα αξιοποιήσουν τις εμπειρίες τους όταν επιστρέψουν στις χώρες μας; Όπως είδαμε, οι εξτρεμιστές που πολεμούσαν στη Λιβύη, μετά την κατάπαυση του πυρός μεταφέρθηκαν στο Μαλί. Πρόκειται για κάτι που μαςαπειλεί όλους.
Εξαρχής η Ρωσία τάχθηκε υπέρ του ειρηνικού διαλόγου μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών,που θα επέτρεπε στους Σύριους να βρουν μια συμβιβαστική διέξοδο προς το κοινό τους μέλλον. Δεν τασσόμαστε στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης, αλλά του διεθνούς δικαίου. Ας αξιοποιήσουμε το «συμβούλιο ασφαλείας» κι ας πιστέψουμε πως η διαφύλαξη του διεθνούς δικαίου και της τάξεως στο σημερινό πολύπλοκο και πολυτάραχο κόσμο είναι ένας από τους λίγους τρόπους που διαθέτουμε ώστε να μην επιτρέψουμε τις διεθνείς σχέσεις να γλιστρήσουν στο χάος. Ο νόμος είναι νόμος, και οφείλουμε να τον τηρούμε είτε μας αρέσει, είτε όχι. Υπό τους ισχύοντες νόμους, η άσκηση βίας επιτρέπεται μόνον σε περίπτωση αυτοάμυνας ή μετά από έγκριση του UNSC. Σύμφωνα με τη χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, κάθε τι διαφορετικό είναι απλά απαράδεκτο -και θα αποτελούσε επιθετική ενέργεια.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως στη Συρία χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα. Αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστέψουμε πως αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τις συριακές ένοπλες δυνάμεις, αλλά από αντιπολιτευόμενες ομάδες. Σκοπός τους να προκαλέσουν την ένοπλη παρέμβαση των ισχυρών ξένων δυνάμεων, που έτσι θα τάσσονταν στο πλευρό των φονταμενταλιστών. Οι πληροφορίες πως οι μαχητές της αντιπολίτευσης προετοιμάζουν και δεύτερη επίθεση, αυτή τη φορά εναντίον του Ισραήλ, δεν πρέπει να υποτιμώνται.
Προκαλεί βαθιά ανησυχία πως η στρατιωτική παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών σε εσωτερικές συγκρούσεις έχει καταντήσει συνήθης πρακτική για την Ουάσινγκτον. Υπηρετεί άραγε αυτό το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Αμερικής; Πολύ αμφιβάλλω. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο τείνουν να μη βλέπουν την Αμερική ως φάρο της δημοκρατίας, αλλά ως μια οντότητα που στηρίζεται στην ωμή ισχύ και στην ωμή σύναψη συμμαχιών με εκβιασμούς του τύπου «είτε είστε μαζί μας, είτε εναντίον μας».
Αλλά η επίδειξη δύναμης αποδείχθηκε αναποτελεσματική και άχρηστη. Το Αφγανιστάν παραπαίει, και κανείς δε γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί εκεί μετά την αποχώρηση της διεθνούς δύναμης. Η Λιβύη διασπάστηκε σε φυλές και ένοπλες ομάδες. Στο Ιράκ ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται, με δεκάδες θύματα καθημερινά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλοί παραλληλίζουν το Ιράκ με τη Συρία και αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνησή τους εννοεί να επαναλαμβάνει τα ίδια σφάλματα.
Ανεξαρτήτως του πόσο «χειρουργικά» θα είναι τα αεροπορικά πλήγματα και πόσο σύγχρονα τα όπλα, είναι αναπόφευκτες οι απώλειες αμάχων -συμπεριλαμβανομένων ηλικιωμένων και παιδιών, που υποτίθεται πως οι επιθέσεις αυτές θα έχουν σκοπό να προστατεύσουν.
Πολλοί στον κόσμο αναρωτιούνται: «αν το διεθνές δίκαιο δεν αρκεί για να με προστατεύσει, τότε είμαι υποχρεωμένος να αναζητήσω άλλους τρόπους να προασπίσω την ασφάλειά μου». Εξ ου και όλο και περισσότερες χώρες αναζητούν τρόπους να αποκτήσουν «όπλα μαζικής καταστροφής» (WMD). Αυτό είναι λογικό: αν έχεις πυρηνική βόμβα, κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει. Συνεχίζουμε να φλυαρούμε για την ανάγκη της μη επέκτασης των WMD, ενώ στην πραγματικότητα αυτή διαβρώνεται καθημερινά.
Χρειάζεται να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα της ισχύος και να επιστρέψουμε στην οδό των πολιτισμένων διπλωματικών και πολιτικών διευθετήσεων.
Τις τελευταίες ημέρες αναδύθηκε μια νέα ευκαιρία να αποφευχθεί η στρατιωτική δράση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας οφείλουν να αξιοποιήσουν την προθυμία της συριακής κυβέρνησης να θέσει το χημικό της οπλοστάσιο υπό διεθνή έλεγχοπροκειμένου να καταστραφεί εν ευθέτω χρόνω. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα(Obama), οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτιμούν πως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική επιλογή στη στρατιωτική δράση.
Καλωσορίζω το ενδιαφέρον του προέδρου να συνεχιστεί ο διάλογος με τη Ρωσία σχετικά με τη Συρία. Χρειάζεται να συνεργαστούμε για να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή, όπως συμφωνήσαμε τον Ιούνιο στη σύνοδο του G8 στο Λαφ Έρνι της Βορείου Ιρλανδίας, και να θέσουμε το ζήτημα των διαπραγματεύσεων ξανά στην ημερήσια διάταξη. Αν αποφευχθεί η άσκηση βίας στη Συρία, το κλίμα στις διεθνείς σχέσεις θα βελτιωθεί και θα ενισχυθεί η αμοιβαία μας εμπιστοσύνη. Θα είναι μια κοινή μας επιτυχία, που θα ανοίξει το δρόμο για καλύτερη συνεργασία μας και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα.
Η συνεργασία μου και η προσωπική μου σχέση με τον πρόεδρο Ομπάμα κινείται στον αστερισμό της αυξανόμενης εμπιστοσύνης. Το εκτιμώ αυτό. Μελέτησα με προσοχή το διάγγελμά του προς τον αμερικανικό λαό της Τρίτης (10/9). Θέλω να εκφράσω την διαφωνία μου για την θέση που υποστήριξε περί αμερικανικής «ιδιαιτερότητας», λέγοντας πως η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών «είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς, Που μας κάνει εξαιρετικούς». Είναι πολύ επικίνδυνο να ενθαρρύνουμε τον κόσμο να θεωρεί εαυτόν «εξαιρετικό», ανεξαρτήτως του κινήτρου μας. Υπάρχουν μεγάλες χώρες και μικρές χώρες, πλούσιοι και φτωχοί, χώρες με μακρά δημοκρατική παράδοση και άλλες, που ακόμα μάχονται να βρουν το δρόμο τους προς τη δημοκρατία. Οι πολιτικές τους επίσης μπορεί να διαφέρουν. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά όταν ζητούμε την ευλογία του Κυρίου, ας μην ξεχνούμε πως ο Θεός μας έκανε όλους ίσους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου