Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η Κύπρος στο χείλος της καταστροφής

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε ρόλο Αντι-Παπαδόπουλου και Δεξιού Χριστόφια

Περικλής Νεάρχου
του Περικλή Νεάρχου

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν διέψευσε, δυστυχώς, τον παλιό εαυτό του του φανατικού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, το 2004. Δέκα χρόνια μετά,  έρχεται να διαψεύσει, αντιθέτως, από όσα έλεγε και υποσχόταν για να εκλεγεί Πρόεδρος, αποστασιοποιούμενος από το σχέδιο Ανάν και διακηρύσσοντας ότι θα σεβασθεί τη γνώμη που εξέφρασε ο λαός στο δημοψήφισμα. Εξελέγη Πρόεδρος γιατί τον κατέστησε εκλέξιμο η πολιτική του προκατόχου του Δημήτρη Χριστόφια, που άφησε πίσω της ερείπια και προετοίμασε το δρόμο για τις σημερινές εξελίξεις.

Το κοινό ανακοινωθέν, στο οποίο συμφώνησε, δεν είναι ένα απλό ανακοινωθέν για την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών. Είναι ένα περίγραμμα της σχεδιαζόμενης «λύσεως», στο οποίο περιλαμβάνονται υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς, πριν την έναρξη ακόμη των διαπραγματεύσεων, πάνω σε όλα σχεδόν τα επίμαχα θέματα, που χώριζαν τις δύο πλευρές.

Ο Κύπριος Πρόεδρος, ακολουθώντας την ίδια τακτική, που ακολούθησε και στις εκλογές, προσπαθεί να παραπλανήσει τον Κυπριακό λαό ότι δήθεν έχουν κατοχυρωθεί η ενιαία κυριαρχία, η ενιαία ιθαγένεια και η ενιαία διεθνής προσωπικότητα, που η Ελληνική πλευρά έθετε ως κόκκινη γραμμή στις διαπραγματεύσεις. Προσπαθεί επίσης να συσκοτίσει το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος και να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι έπεται η διαπραγμάτευση και ότι η ουσία των πραγμάτων δεν έχει προκριθεί με τις παραμέτρους που έχουν συμφωνηθεί.

Η αλήθεια, όμως είναι, δυστυχώς, πολύ διαφορετική και φέρνει την Κύπρο στο χείλος της καταστροφής. Μόνη ελπίδα πλέον είναι η απόρριψη της «λύσεως» στο προβλεπόμενο δημοψήφισμα. Ακόμη όμως και τότε η ζημιά που θα έχει υποστεί το εθνικό θέμα θα είναι ανεπανόρθωτη. Η Ελληνική πλευρά θα έχει ήδη αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, υπό την προϋπόθεση κάποιων εδαφικών αλλαγών, για τις οποίες δεν γίνεται, άλλωστε, κανένας λόγος στο κοινό ανακοινωθέν, ως επικράτεια περίπου των Τουρκοκυπρίων, με θεμιτό δικαίωμα χωριστής κυριαρχίας, χωριστής ιθαγένειας, χωριστής ταυτότητας και «ακεραιότητας» ακόμη, όπως αναφέρεται στο κοινό ανακοινωθέν. Η ζημία επίσης θα είναι πολύ μεγάλη, ακόμη και αν δεν ευοδωθούν οι νέες διαπραγματεύσεις και οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Η Τουρκική αδιαλλαξία έσωσε πολλές φορές την Ελληνική πλευρά από τα λάθη της. Τη φορά όμως αυτή, η Τουρκική πλευρά έχει ήδη πάρει αυτά που ήθελε και στοχεύει επιπλέον στο φυσικό αέριο της Κύπρου. Δύσκολα θα αφήσει την Ελληνική πλευρά να διαφύγει από τον σημερινό αυτοεγκλωβισμό της. Παρά την εσωτερική αναταραχή, θα είναι πολύ ευπρόσδεκτη για την Άγκυρα μια τεράστια διπλωματική και γεωστρατηγική επιτυχία στην Κύπρο, που θα ενέγραφε επίσης υποθήκες και για άλλες Τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος και θα δημιουργούσε πρότυπο.
  ΕΣυζητούνται επίσης Μέτρα Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία έχουν, υποτίθεται, ως στόχο να καλλιεργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την αποδοχή της «λύσεως». Πραγματικός όμως στόχος είναι να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα, με τα οποία να προκαταλαμβάνεται και να εκβιάζεται η απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα, υπό την απειλή της διεθνούς αναγνωρίσεως του ψευδοκράτους.

Τι Περιλαμβάνει Ακριβώς το Κοινό Ανακοινωθέν;

Ας δούμε όμως τι περιλαμβάνει, συγκεκριμένα, το κοινό ανακοινωθέν. Στο πρώτο άρθρο, γίνεται αναφορά στην παρούσα κατάσταση, χωρίς, βεβαίως, οποιαδήποτε μνεια στην Τουρκική κατοχή και τονίζεται ότι η παράτασή της θα έχει αρνητικές συνέπειες και για τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους. Αμέσως μετά, με τη γνωστή μέθοδο του αμαλγάματος ανομοίων πραγμάτων, ταυτίζει «τον σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες» με «τις ξεχωριστές ταυτότητες και την ακεραιότητα αμφοτέρων» (εννοεί των δύο συνιστώντων κρατών).

Η «ακεραιότητα» εισάγεται ως νέα Τουρκική αξίωση, κοντά στη χωριστή κυριαρχία, τη χωριστή ταυτότητα και τη χωριστή ιθαγένεια, που διεκδικούσε μέχρι τώρα.

Στο δεύτερο άρθρο γίνεται εμμέσως αποδεκτή η Τουρκική αξίωση οι διαπραγματεύσεις να συνεχισθούν από το σημείο στο οποίο διεκόπησαν. Να θεωρηθούν δηλαδή ως κεκτημένο των συνομιλιών οι μονομερείς υποχωρήσεις του πρώην Προέδρου Χριστόφια. Οι τελευταίες είχαν προκαλέσει σάλο στην Ελληνική πλευρά. Ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως αλλά και ως υποψήφιος στις Προεδρικές εκλογές, είχε δεσμευθεί να τις ανακαλέσει ως απαράδεκτες. Στις υποχωρήσεις αυτές περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η αποδοχή της εκ περιτροπής Προεδρίας, υπό τον όρο σταθμισμένης ψήφου στις Προεδρικές εκλογές, και των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών (ελεύθερη διακίνηση, ελεύθερη εγκατάσταση, δικαίωμα εργασίας και δικαίωμα περιουσίας) για όλους τους υπηκόους της Τουρκίας (τα 76 δηλ. εκατομμύρια των Τούρκων), ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι και μόνο η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου, θα μετέτρεπε την Κύπρο σε Τουρκική επαρχία.

Οι παραχωρήσεις Χριστόφια κωδικοποιήθηκαν από τον πρώην ειδικό σύμβουλο για το Κυπριακό του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ, ως κείμενο συγκλίσεων και προόδου των διαπραγματεύσεων. Η Τουρκική πλευρά επέμενε να μη αποσυρθεί από το τραπέζι το έγγραφο Ντάουνερ αλλά να παραμείνει ως κεκτημένο των συνομιλιών, με δεσμευμένη την Ελληνική πλευρά στις υποχωρήσεις Χριστόφια.

Το κοινό ανακοινωθέν δίνει ικανοποίηση στην Τουρκική πλευρά, αναφέροντας, συγκεκριμένα, στο άρθρο 2 ότι «όλα τα άλυτα βασικά θέματα θα είναι στο τραπέζι και θα συζητηθούν αλληλένδετα». Ποιά είναι τα λελυμένα θέματα; Προφανώς, αυτά που περιλμβάνονται στο έγγραφο συγκλίσεων Ντάουνερ.

Στο άρθρο 3 περιγράφεται η μορφή της λύσεως, τονίζεται ως αρχή η «πολιτική ισότητα» και θίγονται τα κρίσιμα θέματα της κυριαρχίας και της ιθαγένειας. Κατά τη γνωστή τακτική της διφορούμενης διατυπώσεως, εξαγγέλλεται στην αρχή ότι το σχεδιαζόμενο νέο κράτος «θα έχει μια ενιαία νομική προσωπικότητα και μια κυριαρχία». Αμέσως όμως μετά διευκρινίζεται ότι η κυριαρχία «θα προέρχεται εξίσου από τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους». Δηλαδή δύο «ίσες» κυριαρχίες, κατά 50% με 50%, σε τυπική συσκευασία μιας κυριαρχίας. Η ίδια μέθοδος ακολουθείται και για την ιθαγένεια. «Θα υπάρχει», αναφέρεται, «μια ενιαία Κυπριακή ιθαγένεια, που θα ρυθμίζεται από την ομοσπονδιακή νομοθεσία».  Αμέσως όμως μετά, διευκρινίζεται ότι «όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του Ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του Τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους». Για να μετριασθούν οι εντυπώσεις, προστίθεται ότι «αυτή η ιδιότητα θα είναι εσωτερική και θα συμπληρώνει και δεν θα αντικαθιστά, με οποιοδήποτε τρόπο, την ενωμένη Κυπριακή ιθαγένεια». Έπεα πτερόεντα.

Στο ίδιο άρθρο 3, για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο σαφή και οδυνηρά για την Ελληνική πλευρά, γίνεται αναφορά στο κατάλοιπο της εξουσίας. Η Τουρκική πλευρά διεκδικούσε ανυποχώρητα τη λεγόμενη παρθενογένεση. Την αποδοχή δηλαδή ότι το νέο κράτος της «Ενωμένης Κύπρου» θα προκύψει όχι από συνέχεια και μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά από «συνεταιρισμό» των δύο «ίσων» συνιστώντων κρατών, οπότε και το κατάλοιπο εξουσίας θα παραμείνει σ’αυτά. Το κείμενο του ανακοινωθέντος δίνει πλήρη ικανοποίηση στην Τουρκική πλευρά. Αναφέρει συγκεκριμένα: «το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα προνοεί επίσης ότι το κατάλοιπο εξουσίας θα ασκείται από τα συνιστώντα κράτη».

Στο ίδιο σημείο, για να μη δημιουργηθεί καμία αμφιβολία σχετικά με τις εξουσίες της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως, αναφέρεται επίσης: «τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση».

Τι γίνεται αν στην άσκηση των εξουσιών και αρμοδιοτήτων αυτών προκύψει διαφωνία ή διαμάχη; «Οποιαδήποτε διαμάχη σε σχέση με τα παραπάνω», αναφέρεται στο κείμενο, «δικάζεται από το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο». «Καμιά»,  προστίθεται παρακάτω, «από τις δύο πλευρές, δεν θα μπορεί να διεκδικεί εξουσία ή δικαιοδοσία από την άλλη».

Ποιοί θα αποτελούν και τί ρόλο γενικότερα θα παίζει το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο, για το οποίο γίνεται λόγος; Προφανώς, θα έχει την ίδια σύνθεση και θα παίζει τον ίδιο ρόλο που προέβλεπε γι’αυτό το σχέδιο Ανάν. Θα έχει δηλαδή ίσο αριθμό Τούρκων και Ελλήνων Δικαστών και ένα ή περισσότερα ξένα μέλη, τα οποία θα έχουν ρυθμιστικό ρόλο και την αποφασιστική ψήφο. Ο καθένας μπορεί να υποθέσει από πού θα ελέγχονται αυτοί και ποιόν πραγματικό ρόλο θα παίζουν, υπό τον δικαστικό μανδύα, αναλώμασι της πραγματικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Κύπρου.

Ελληνική Υποχώρηση και στο Μέγα Θέμα του Πρωτογενούς Ευρωπαϊκού Δικαίου

Στο άρθρο 4, με τη γνωστή μέθοδο του αμαλγάματος, δίνεται εμμέσως ικανοποίηση και σε μια άλλη επίσης Τουρκική αξίωση. Η «λύση» που θα συμφωνηθεί, επειδή είναι βέβαιο ότι θα συγκρούεται με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, να καταστεί πρωτογενές Ευρωπαϊκό δίκαιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα μπορεί κανείς ή θα γίνει πολύ δύσκολο να προσφύγει εναντίον της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επικαλούμενος το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος του με τη Συνθήκη της Λισσαβώνος.

«Το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα ορίζει ότι η Ενωμένη Κυπριακή Ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα ίσα κράτη. Η δικοινοτική, διζωνική φύση της Ομοσπονδίας και οι αρχές, πάνω στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλο το νησί».

Η κατάφωρη αντίφαση μεταξύ των αρχών, πάνω στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, και της παραβιάσεως κάθε έννοιας της δημοκρατικής αρχής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που περιλαμβάνει το σχέδιο «λύσεως», αποσιωπάται και παραπέμπεται σε συγκάλυψη και ανοχή, με τη μορφή του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου. Η εξαίρεση των Ελλήνων της Κύπρου από την Ευρωπαϊκή προστασία των βασικών δημοκρατικών αρχών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιρρίπτεται ως ευθύνη στους ίδιους, που αποδέχθηκαν, εάν αποδεχθούν, μια τέτοια «λύση».

Η Επιδιαιτησία δεν Έγινε τη Φορά αυτή από τον Γ.Γραμματέα του ΟΗΕ. Έγινε από τον Ίδιο τον Πρόεδρο της Κύπρου

Στο άρθρο 6 σημειώνεται, κατά τραγική ειρωνεία, ότι «οποιασδήποτε μορφής διαιτησία αποκλείεται». Κενός λόγος για παραπλάνηση των αφελών. Δεν χρειάζεται επιδιαιτησία, γιατί την έχει ήδη ασκήσει, πριν ακόμη από τις διαπραγματεύσεις, υπέρ της Τουρκικής πλευράς, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κύπρου, αποδεχόμενος τις θέσεις της πάνω σε όλα σχεδόν τα σημαντικά επίμαχα θέματα. Συγκεκριμένα:

  • στο θέμα της χωριστής ταυτότητας και «ακεραιότητας»,
  • στο θέμα της κυριαρχίας και της ιθαγένειας, που κατ’επίφαση είναι ενιαία και στην πραγματικότητα είναι τρικέφαλη,
  • στο θέμα της αποδοχής ως κεκτημένου των υποχωρήσεν Χριστόφια και του εγγράφου Ντάουνερ,
  • στο θέμα του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου,
  • στο θέμα του καταλοίπου της εξουσίας και της παρθενογενέσεως,
  • στο θέμα της αδύναμης ομοσπονδιακής εξουσίας.


Πριν ακόμη από το κοινό ανακοινωθέν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε δώσει δείγμα γραφής της γραμμής αυτής, ενσωματώνοντας σε δικές του προτάσεις τις Τουρκικές θέσεις, τις οποίες μετά η Τουρκική πλευρά, βεβαίως, αποδεχόταν.

Το ίδιο έκανε και με τα Μέτρα Οικοδομλησεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Πρώτο παράδειγμα, είναι η πρότασή του για την Αμμόχωστο, την οποία αποσυνέδεσε από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τη συνέδεσε με όρους «απευθείας εμπορίου» μεταξύ κατεχομένων και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Σχετικά με το Λιμάνι της Αμμοχώστου, υπήρχε διαπραγματευτικό προηγούμενο. Περιέλαβε όμως στην πρότασή του και το αεροδρόμιο της Τύμπου, υπό προϋποθέσεις σεβασμού, υποτίθεται, της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο εκτός και εκφυλισθεί σ’ένα προσχηματικό φύλλο συκής, που θα άνοιγε το δρόμο για το «απευθείας εμπόριο» και την έμμεση, ντε φάκτο, αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο υπουργός Εξωτερικών Γιαννάκης Κασουλίδης συνέδεσε την ίδια πρόταση για την Αμμόχωστο και με άλλα «ανταλλάγματα» προς την Τουρκική πλευρά. Άρση του βέτο της Κύπρου για το άνοιγμα δύο νέων κεφαλαίων στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Αλλαγή στάσεως της Κύπρου έναντι των Τουρκικών διεκδικήσεων στη συνεργασία ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Η Τουρκία, με πρόσχημα το ΝΑΤΟ, διεκδικεί δικαιώματα μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην Ευρωπαϊκή πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας.

Το κείμενο του συμφωνημένου κοινού ανακοινωθέντος, επαναλαμβάνει, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, την πρόταση, που είχε υποβάλει η Ελληνική πλευρά στις 18 Δεκεμβρίου προς την Τουρκική. Η Αμερικανική διπλωματία, που πρωτοστάτησε, με διακριτικό συνεργό και υποβολέα τη Βρετανική διπλωματία, που σκοπίμως διατηρεί χαμηλό προφίλ, παρουσιάζει την πρόταση ως Ελληνική, και την παρέμβασή της ως απλώς υποβοηθητική. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι καθόλου αυτή. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυναμική Αμερικανική παρέμβαση, που συνδέεται με τη γενικότερη κατάσταση στην περιοχή και έχει στόχους υψηλής στρατηγικής και γεωπολιτικής.

Η Αμερικανική Παρέμβαση και οι Στόχοι της Αμερικανικής Πολιτικής

Η Αμερικανική παρέμβαση γίνεται σε μια στιγμή που θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να ολοκληρωθούν και στο διπλωματικό επίπεδο οι στόχοι που ετέθησαν με τη διπλή επιχείρηση του πραξικοπήματος και της εισβολής, υπό την υψηλή εποπτεία του Χένρυ Κίσσιγκερ. Η εκτίμηση αυτή συνδέεται με το υπολογισμένο κτύπημα κατά της οικονομίας της Κύπρου, την εκλογή στην Προεδρία ενός υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν και την πλειοδοσία του ΑΚΕΛ, που είναι σήμερα η αξιωματική Αντιπολίτευση, υπέρ της γραμμής Αναστασιάδη και «λύσεως» τύπου σχεδίου Ανάν.
  
Συνδέεται επίσης με τις εξελίξεις στην περιοχή: την ανεύρεση μεγάλων ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ΑΟΖ της Κύπρου, τον πόλεμο στη Συρία και τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο ισχυρής μοίρας Ρωσικού στόλου και τη ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ.

Η κατάσταση άλλαξε, βεβαίως, σημαντικά από την εποχή του Κίσσιγκερ. Δεν άλλαξε όμως ο στόχος της νομιμοποιήσεως, με κάποιες αλλαγές, των τετελεσμένων γεγονότων της Τουρκικής εισβολής και της παγιώσεως, μέσα από τη «λύση», του ελέγχου της Κύπρου, με τη μοναδική γεωστρατηγική σημασία της, από το ΝΑΤΟ. Πυλώνες του ελέγχου αυτού θα ήταν, σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία με τη Μ. Βρετανία. Προφανώς, το δικέφαλο κράτος που σχεδιάζεται δεν θα έχει καμιά πραγματική ανεξαρτησία και κυριαρχία και η Κυπριακή Εθνική Φρουρά θα διαλυθεί, στο πλαίσιο της αποστρατικοποιήσεως της Κύπρου, στην οποία περιέργως εμμένει ακόμη η Ελληνική πλευρά. Οι μόνες στρατιωτικές δυνάμεις, που θα έμεναν στο νησί, θα ήταν ουσιαστικά οι Βρετανικές βάσεις και τα στρατιωτικά αποσπάσματα Ελλάδος και Τουρκίας, που θα συμφωνούνταν να μείνουν, στο πλαίσιο των εγγυήσεων και της στρατιωτικής παρουσίας, την οποία απαιτεί ανυποχώρητα η Άγκυρα. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι, με αιχμάλωτη την Κύπρο, μέσα από μια λύση δύο ίσων κρατών, και με Τουρκικό δικαίωμα βέτο σε όλα τα επίπεδα, η Ελληνική στρατιωτική παρουσία τύπου ΕΛΔΥΚ, θα είχε εντελώς συμβολικό χαρακτήρα. Ουσιαστικά, η Ελλάδα, με εξουδετερωμένο το βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, μέσα από μια τέτοια «λύση», θα έχανε την Κύπρο ως έρεισμα για γεωπολιτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα, η Τουρκία, λόγω ακριβώς μιας τέτοιας Τουρκικής «λύσεως» αλλά και λόγω γεωγραφικής γειτνιάσεως, θα ενίσχυε τον γεωπολιτικό της έλεγχο στην Κύπρο και θα εγκαθιστούσε, ντε φάκτο, καθεστώς συγκυριαρχίας με τους Βρετανούς.

Η Αμερικανική πολιτική και στρατηγική στο Κυπριακό επαναλαμβάνει, για άλλη μια φορά, το γνωστό πρότυπο της πολιτικής της στα Ελληνο-Τουρκικά. Κινούμενη από τον υστερικό γεωπολιτικό ανταγωνισμό της με τη Ρωσία, επιδιώκει, αναλώμασι των Ελληνικών συμφερόντων, να προαγάγει τη στρατηγική οργανική σύνδεση του Ελληνικού και του Τουρκικού χώρου σ’ένα ενιαίο σύνολο, στο πλαίσιο των λεγομένων Ευρω-Ατλαντικών θεσμών, με ιδεολογική επίφαση την Ελληνο-Τουρκική φιλία, συνεννόηση και συνεργασία.

Η «λύση» του Κυπριακού υπέρ των Τουρκικών συμφερόντων είναι ένα αντάλλαγμα και δέλεαρ για τον προσανατολισμό της Τουρκίας προς τη Δύση και την ασφαλέστερη πρόσδεσή της σ’αυτήν, με την ενίσχυση, μεταξύ άλλων, της Ευρωπαϊκής της πορείας. Η επωδός αυτή, ότι δηλαδή μπορεί η Τουρκία να στρέψει την πλάτη προς την Ευρώπη και ν’ακολουθήσει ανεξάρτητη δική της πολιτική, όπως δείχνουν ορισμένες ενέργειες του Ερντογάν, επιστρατεύεται ως επιχείρημα για να πεισθούν και όσοι Ευρωπαίοι δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι για να προωθήσουν την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας.

Μεταξύ των ήδη πεπεισμένων, είναι, δυστυχώς, κατ’εξοχήν και ο υπουργός Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Ευάγγελος Βενιζέλος. Ενστερνίσθηκε πλήρως την Αμερικανική πολιτική, που του μετέφερε ο Αμερικανός ομόλογός του στην Ουάσιγκτον και αργότερα η Αμερικανίδα υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ, κατά την επισκεψή της στην Αθήνα. Μετά την επίτευξη συμφωνίας για το κοινό ανακοινωθέν, τηλεφωνήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του και συνεχάρησαν αλλήλους για την «πρόοδο» στο Κυπριακό. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου έχει κάθε λόγο να χαίρεται και να πανηγυρίζει. Προσβλέπει σε μια απίστευτη Τουρκική διπλωματική και στρατηγική επιτυχία. Ο Έλληνας όμως υπουργός γιατί χαίρεται;
  
Στο πλαίσιο της ίδια στρατηγικής αντιλήψεως, που θέλει ενιαίο στρατηγικό σύνολο την Ελλάδα και την Τουρκία, με θυσία όμως Ελληνικών συμφερόντων, η Αμερικανική πολιτική επιδιώκει, με ισχυρές πιέσεις, την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Βλέπει ιδιαίτερα, με μεγάλη ανησυχία, τη στρατηγική σύγκλιση Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ, που θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στη  στρατηγική της απέναντι στην Τουρκία και στη συνοχή του ΝΑΤΟ.

Η Αμερικανική πολιτική βλέπει ευνοϊκά την προσέγγιση Κύπρου και Ελλάδος με το Ισραήλ, υπό την προϋπόθεση όμως αυτή να μην έχει αντι-Τουρκική αιχμή. Υπό την προϋπόθεση επίσης να μην ενθαρρύνει την Ελλάδα προς μια πιο ενεργό αποτρεπτική πολιτική έναντι της Τουρκίας και την Κύπρο προς μια πολιτική, που δεν θα συμβιβαζόταν με τα προωθούμενα σχέδια για φιλοτουρκική «λύση» τύπου σχεδίου Ανάν.

Το Ισραήλ παρακολουθεί, με ανησυχία, τον νεο-Οθωμανικό και φιλο-Ισλαμικό προσανατολισμό της Τουρκίας και τις φιλοδοξίες της ν’αναδειχθεί σε περιφερειακή στρατιωτική δύναμη, με έμφαση στην ισχυρή αεροναυτική παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο. Η παρουσία αυτή είναι εκ των πραγμάτων ανταγωνιστική για το Ισραήλ, που, ακόμη και αν αποκατασταθούν οι σχέσεις, δεν θα έχει την παλαιά εμπιστοσύνη και σχέση με την Τουρκία. Με τη λογική αυτή, ο γεωπολιτικός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία, έστω σε συγκυριαρχία, ντε φάκτο, με τους Βρετανούς, δεν είναι επιθυμητός από το Ισραήλ, αντίθετα με τη στάση που τήρησε κατά την προώθηση του σχεδίου Ανάν, όταν οι Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις ήταν ανέφελες.

Σήμερα έχει κάθε συμφέρον να προωθήσει τη στρατηγική σύγκλιση και συνεργασία με την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι ενδεικτικές, από την άποψη αυτή, οι κοινές αεροναυτικές ασκήσεις με την Κύπρο στις 13-15 Φεβρουαρίου.

Η Αμερικανική όμως πολιτική, ασκώντας πιέσεις στον αδύνατο κρίκο της συμμαχίας, που είναι οι ενδοτικές πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο και την Ελλάδα και προτάσσοντας γι’αυτές την προσέγγιση με την Τουρκία, υπονομεύουν την προοπτική και την αξιοπιστία μιας τέτοιας τριπλής συγκλίσεως και πιέζουν το Ισραήλ προς την αποκατάσταση των σχέσεων με την Άγκυρα.

Τί θα Σήμαινε για την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια «Λύση» Δικέφαλου  Κράτους;

Πολλοί βαυκαλίζονται, όπως και πριν για το σχέδιο Ανάν, ότι το Ευρωπαϊκό πλαίσιο θα λειτουργήσει περιοριστικά και θα μετριάσει τις απαράδεκτες πλευρές ενός κακού σχεδίου «λύσεως».

Η εφαρμογή πρωτογενούς Ευρωπαϊκού δικαίου για τη «λύση», δεν θ’αφήσει, δυστυχώς, πολλά περιθώρια προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντιθέτως, η ένταξη δύο «ίσων» και «κυριάρχων» κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα βάλει από την πίσω πόρτα στην ΕΕ, μέσω του Τ/Κ κρατιδίου, την Τουρκία στην Ευρώπη, εφόσον θα έχει αποφασιστικό λόγο για τη ψήφο της Κύπρου. Το Τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα γίνει ο μπαϊρακτάρης (σημαιοφόρος) της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


Σύμφωνα με τις συγκλίσεις που επιτεύχθησαν, με τις υποχωρήσεις Χριστόφια, το υπουργείο Εξωτερικών της Κύπρου θα διχοτομηθεί σε υπουργείο Εξωτερικών και σε Υπουργείο Ευρωπαϊκής Ενώσεως, για να πάρει το κάθε κρατίδιο από ένα υπουργείο και ν’αλλάζουν εκ περιτροπής. Η Τουρκική πλευρά, το 18% δηλαδή του πληθυσμού, διεκδικεί επίσης τις μισές σημαντικές πρεσβείες και τις μισές υψηλές θέσεις σ’όλη τη δημόσια ομοσπονδιακή υπηρεσία.

Η Κύπρος, με άλλα λόγια, έδωσε αγώνα για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις, που μπορεί να έχει κανείς σήμερα γι’αυτήν, για να μην έχει τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι και για να μετατραπεί σε ενεργούμενο της Άγκυρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των ισοτίμων Τουρκοκυπρίων και της επαίσχυντης «λύσεως», που σχεδιάζεται.

Η Άγκυρα Θέλει Τώρα Επειγόντως Λύση για να Μπει, Εκτός των Άλλων, Λεόντειος Συνέταιρος στο Φυσικό Αέριο της Κύπρου

Ο πρώην Πρόεδρος Χριστόφιας άνοιξε την πόρτα, με πρόσχημα τους Τουρκοκυπρίους, για να νομιμοποιηθούν Τουρκικές αξιώσεις στο φυσικό αέριο της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, ακόμη και πριν τη λύση του Κυπριακού. Ο ξένος παράγων άρπαξε την ευκαιρία για να χρησιμοποιήσει το φυσικό αέριο ως καταλύτη για «λύση». Εάν επρόκειτο για μια λύση, που θα διεσφάλιζε τα βασικά συμφέροντα και των Ελληνοκυπρίων, θα ήταν κατανοητό. Στην πραγματικότητα όμως, η δήθεν «λύση» θα υφαρπάξει από την Κύπρο τον έλεγχο του φυσικού αερίου της, πριν προλάβει να το αξιοποιήσει και να ενισχύσει την οικονομική και τη διπλωματική της θέση.


Ειδικότερα η Άγκυρα εγείρει τρεις αξιώσεις σχετικά με το φυσικό αέριο της Κύπρου:

  • μερίδιο για τους «ισότιμους» Τουρκοκυπρίους
  • εξαγωγή του φυσικού αερίου της Κύπρου, με αγωγό μέσω Τουρκίας
  • οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου, με βάση τις δικές της γνωστές απόψεις και θέσεις. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα δημιουργούσε μια νέα κατάσταση. Η Κύπρος θα ήταν δέσμια της σύμφωνης γνώμης και του βέτου της Τουρκοκυπριακής πλευράς.


Οι Επιπτώσεις για το Μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού και την Ελλάδα



Η επιβολή μιας απαράδεκτης «λύσεως» στην Κύπρο, με τη μορφή ενός δικέφαλου κράτους, με τρικέφαλη κυριαρχία και ιθαγένεια, και με αυτοκαταστροφική συνέργεια, στρατηγική μυωπία και απουσία γεωπολιτικής αντιλήψεως της Κυπριακής ηγεσίας αλλά και της πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα, θα ήταν μια τραγική κατάληξη ενός αιώνα σχεδόν αγώνα της Κύπρου για ελευθερία και ανεξαρτησία.


Θ’αποτελούσε στρατηγική νίκη για την Άγκυρα και πολύ επικίνδυνο προηγούμενο για τις διεκδικήσεις της στον άλλο Ελληνικό χώρο. Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα είχε, σε μια τέτοια περίπτωση, πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία. Θα ήταν όμηρος της Άγκυρας, υπό την επίφαση μιας δήθεν ομοσπονδίας, που θα ήταν στην πραγματικότητα λεόντεια συνομοσπονδία. Όχι μόνο, άλλωστε, με τους Τουρκοκυπρίους αλλά, μέσω αυτών, και με την Άγκυρα, που τους ελέγχει πολιτικά, δημογραφικά, μέσω των εποίκων, και στρατιωτικά.


Η ευθύνη ανήκει τώρα στον Κυπριακό λαό αλλά και σ’ολόκληρο τον Ελληνισμό να αποτρέψει μια τέτοια καταστροφική «λύση».


Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Κύπρος: Πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων

Διαπραγματεύσεις ναι ή όχι; Το ζήτημα είναι η αφετηρία, οι αρχές και οι προϋποθέσεις

Παναγιώτης Ήφαιστος
του Παναγιώτη Ήφαιστου

Οι αυτοκτονικές αφελείς και ασυνάρτητες γνώμες για τις διαπραγματεύσεις γύρω από το κυπριακό οργιάζουν. Επισκιάζουν το γεγονός αφενός ότι για κάθε κοινωνία προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας είναι η πολιτική της κυριαρχία που διασφαλίζεται από ένα κυρίαρχο κράτος σύμφωνα με τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και αφετέρου ότι προϋπόθεση πολιτικής ελευθερίας είναι ανεξαρτησία του κράτους, οι δημοκρατικές αρχές και η απουσία κάθε εσωτερικής διαίρεσης των πολιτειακών θεσμών. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί πολιτειακή σχιζοφρένεια και πολιτικό μαζοχισμό.

Η κυριαρχία ανορθολογικών πολιτικών θέσεων στην Ελλάδα και Κύπρο δεν είναι τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα της συντρέχουσας κρίσης που ανέδειξε όλες τις αδυναμίες μας, της εργολαβικής επί δεκαετίες πνευματικής αποδυνάμωσης με την καταπολέμηση της φιλοπατρίας, την καλλιέργεια ακραία ανορθολογικών αντιλήψεων για την διεθνή πολιτική, την υιοθέτηση της πολιτικά εγκληματικής άποψης ότι «στον σύγχρονο κόσμο η κρατική κυριαρχία είναι αναλώσιμη» και της υπονόμευσης των σχέσεων Κύπρου και νεοελληνικού κράτους, αρχής γενομένης με το εγκληματικό πραξικόπημα του 1974.

Εδώ θα θιγούν δύο κύρια ζητήματα. Αφενός, οι αρχές, οι όροι και οι προϋποθέσεις διεξαγωγής διαπραγματεύσεων που αρχίζουν αλλά και κάθε ανάλογων διαπραγματεύσεων. Αφετέρου, οι δυναμικές κάθε διαπραγμάτευσης, ιδιαίτερα όταν η ασυμμετρία ισχύος είναι δεδομένη και όταν αρχίζει εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων. Άξονας των πάντων θα είναι τα ρευστά συμφέροντα και στα στρατηγικά παίγνια που σχετίζονται με αυτά.
  
Μια λύση είναι βιώσιμηόταν ισχύουν δύο πράγματα τα οποία ισχύουν σε όλα τα βιώσιμα και δημοκρατικά κράτη:

            Πρώτον, ισχύει η δημοκρατική αρχή. Επίσης, όταν τα δικαιώματα όλων των πολιτών διασφαλίζονται. Η ΚΔ έχει υπογράψει όλες τις σχετικές συμβάσεις ενώ είναι και μέλος της ΕΕ. Όριο ο ουρανός, επίσης, για αυτοδιοίκηση, αποκέντρωση εξουσιών κτλ. Αυτά δεν μπορούν να ρυθμίζονται σε εθνική ή ρατσιστική βάση, ενώ η αυτοδιάθεση στα ζητήματα πολιτισμού και θρησκείας στα πολιτισμένα κράτη το πεδίο είναι πάντα ελεύθερο.

            Δεύτερον, η μη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Αποκλείονται δηλαδή εγγυήσεις, ξένα στρατεύματα και κάθε ανάμειξη άλλου κράτους. Αυτό επιτάσσουν οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου και ασφαλώς ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι αδιαπραγμάτευτοι. Εμείς, εν τούτοις, δεχθήκαμε να καθίσουμε ξανά σε διαπραγματεύσεις χωρίς να υπάρχει μια προγραμματική δέσμευση ότι θα ισχύουν ως πλαίσιο λύσης. ΕΕξ αντικειμένου αυτό σημαίνει προγραμματική αποδοχή νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής, αποδοχή ότι το νέο κράτος που θα διαδεχθεί την ΚΔ δεν θα είναι βιώσιμο αλλά υπό εποπτεία και επιτήρηση ξένων κρατών και αποδοχή ότι οι κύπριοι θα στερούνται συλλογικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας. Η Κύπρος θα καταστεί εστία διενέξεων, παρεμβάσεων και επεμβάσεων. Δέστε γειτονικά κράτη κ αι θα καταλάβετε τι σημαίνει αυτό.

            Ταυτόχρονα, το «κοινό ανακοινωθέν» απερίφραστα προοιωνίζει εσωτερική διχοτόμηση. Διχοτόμηση που παραδόξως κάποιοι την … επικαλούνται δήθεν για να … την αποφύγουμε. Κυριολεκτικά, τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα και κάποιοι περιφρονούν τον κοινό νου. Επειδή ακριβώς προγραμματικά δεχθήκαμε να δρομολογήσουμε την υιοθέτηση ενός μη βιώσιμου κρατιδίου η Τουρκία έχει κάθε λόγο να συμφωνήσει.

«Προβλέπω» μάλιστα ότι η Τουρκία θα φροντίσει οι διαπραγματεύσεις να επιταχυνθούν για να μην χάσει την γι’ αυτή πολύ μεγάλη ευκαιρία δημιουργίας προϋποθέσεων ολοκληρωτικής κατάληψης ενός από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη. Αυτό όχι μόνο επειδή η Τουρκία θα αποφύγει την διχοτόμηση που δεν την συμφέρει (αναρίθμητες φορές οι τούρκοι δηλώνουν ότι αυτό που φοβούνται είναι ότι θα η Ελλάδα θα έλθει στον νότο τους – ούτε βέβαια και εμείς την θέλουμε), αλλά επιπλέον θα της προσφερθεί η δυνατότητα μιας ρευστής μετάβασης που θα επαναλάβει τις πρακτικές που συστηματικά ακολούθησε μετά το 1922 με το να εκδιώκει ή να αφομοιώνει κάθε μη τούρκο που είχε την ατυχία να εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της.

Είναι πολιτικά εγκληματικός και παιδαριώδης ακόμη και ο παραμικρός υπαινιγμός ότι η Τουρκία δεν θα επαναλάβει ακριβώς τα ίδια. Γιατί; Μήπως για να αυτό-δικαιολογηθούν τα σύνδρομα ενοχών του κ Αναστασιάδη και της παρέας του για την απαράδεκτη στάση τους την περίοδο 2003-4! Τι άλλο, εν τέλει, όσον αφορά αυτούς και όσους τους πίστεψαν. Αφορμές η Τουρκία μπορεί να κατασκευάσει ανά πάσα στιγμή. Ίσως και να μην χρειαστεί, γιατί:

α) οι περισσότεροι Έλληνες θα προτιμήσουν να φύγουν (αυτό δεν έγινε μετά τις συμφωνίες του 1922 και εντεύθεν;),
β) όσοι μείνουν υπό τέτοιες προϋποθέσεις τουρκικής κυριαρχίας θα μετατραπούν σε εθελούσιους γενίτσαρους και Λεβαντίνους («μιας χρήσεως» - http://www.antibaro.gr/article/10127 – αυτό συμβαίνει ιστορικά και στις «καλύτερες εθνικές οικογένειες») και
γ) όσοι Έλληνες μείνουν θα υποταχθούν στην υπέρτερη ισχύ λόγω απουσίας εξωτερικής βοήθειας. Στο τέλος όλοι θα φύγουν ή θα αφομοιωθούν τερματίζοντας μια ελληνική παρουσία χιλιάδων χρόνων. Ψάξτε εάν θέλετε να βρείτε Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο ή την Τένεδο.  
              
Πολλοί όμως αφελώς και εξίσου πολιτικά εγκληματικά λένε ότι «ένα ανακοινωθέν είναι και τι έγινε». «Εάν δεν συμφωνήσουμε δεν θα πάθουμε κάτι». Εν τέλει, λένε ακόμη όσοι δεν έχουν κουκούτσι πολιτικό μυαλό: «Εάν δεν το θέλουμε θα το απορρίψουμε». Εν τέλει όσοι λένε τέτοια και άλλα παρόμοια αγνοούν ή έχουν λόγο! να παραβλέπουν ότι κριτήριο των στάσεων και αποφάσεων μεταξύ κρατών είναι τα συμφέροντά τους και τίποτα!! άλλο. Εάν εθελούσια εμείς οι ίδιοι δεχθούμε να ξαπλώσουμε πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων θα αφανιστούμε.

            Πρώτον, σε μια διαπραγμάτευση στο πλαίσιο της οποίας εσύ ο ίδιος μάλιστα δέχεσαι να συζητείς την νομιμοποίηση της παράνομης άσκησης βίας σημαίνει ότι «ο ισχυρός θα επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος θα υποχωρεί και θα συμβιβάζεται». Αυτό είναι ανελέητα επιβεβαιωμένο στην διεθνή πρακτική και μάλιστα καθημερινά.

            Δεύτερον, τα άλλα κράτη, εκτός του ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να γνωρίζουν ή να νοιάζονται για την ελευθερία μας και για την επιβίωσή μας,  αυτό που λογικότατα θα κάνουν είναι να προσαρμοστούν με την δική μας συμβιβαστική στάση και να προσπαθήσουν να κάνουν συναλλαγές συμφερόντων με τον αυριανό κυρίαρχο του κυπριακού χώρου.

Πιο πρακτικά σημαίνει ότι θα μας πιέζουν να αποδεχθούμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους υποταγής μας σε όσα θα συμφωνούνται στα υπόγεια των στρατηγικών παιγνίων. Ήδη, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της στρατηγικής φρασεολογίας, τα διπλωματικά λογάκια που ακούμε πριν και μετά το «κοινό ανακοινωθέν» είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο θα προχωρούν οι διαπραγματεύσεις οι πιέσεις θα γίνονται αφόρητες και ασήκωτες.

            Τρίτον και πιο σημαντικό, στην δική μας πλευρά γίνονται αυτιστικές και αυτοκτονικές αναφορές για τις παρελθούσες στάσεις μας και αποφάσεις μαςΣτο παρελθόν και επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες πηγαίναμε σε διαπραγματεύσεις και αντί να επιμένουμε στην εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας δεχόμασταν διάφορες ονοματολογίες νομίζοντας ότι ήταν … αθώες ή άνευ συνεπειών (διζωνική, δικοινοτική και η πολιτειακά ακραία διεστραμμένη «πολιτική ισότητα»).

Βέβαια, παρενθετικά, υπενθυμίζουμε ότι αυτά πήγαμε να ανατρέψουμε με την «τριπλή στρατηγική» (βλ. www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm): 1) Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, 2) ενιαίος αμυντικός χώρος, 3) ένταξη στην ΕΕ και διαπραγματεύσεις για μια βιώσιμη λύση όταν αυτά θα εκπληρωνόταν. (http://www.ifestosedu.gr/42memoriamkranidioti.htm). Την τελευταία στιγμή, δυστυχώς, οι ίδιοι εγχώριοι μεταπράτες ή αφελείς και ευκολόπιστοι που ξανά και ξανά ρέπουν προς τον κατευνασμό τίναξαν τα πάντα στον αέρα με το σχέδιο Αναν.

Κατά την διάρκεια διαπραγματεύσεων πολλών δεκαετιών η τουρκική πλευρά, εξάλλου, ήταν πάντα αμετακίνητη: Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, τι έκανε και τι ανέμενε. Μέχρι που ήρθε ακριβώς, το «ανακοινωθέν» που για πρώτη φορά δικαιώνει τις επεκτατικές αξιώσεις της σαρώνοντας την διεθνή νομιμότητα εκτός διαπραγματεύσεων. Η αρχή του τέλους (μας), εκτιμώ ήταν η εκλογή ενός ανανικού Προέδρου στο τιμόνι της Κύπρου τον Φεβρουάριο 2013.

Για το επιχείρημά μας εδώ σημασία έχει πως επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες επιμέναμε στο ενιαίο κράτος και σε μια βιώσιμη λύση. Αυτή την στάση την υιοθετούσαμε ανεξάρτητα των κούφιων ονοματολογιών που κάποιοι έφερναν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (διζωνική, δικοινοτική και η τερατώδης «πολιτική ισότητα») και που ανοήτως και ανεύθυνα δεχόμασταν να συζητάμε.

Το 2004 αυτή η διαπραγματευτική στάση κατέρρευσε λόγω του πολύ μεγάλου λάθους της αποδοχής επιδιαιτησίας του 2004 η οποία έφερε το σχέδιο Αναν και τον εξαναγκασμό μας να προχωρήσουμε σε δημοψήφισμα. Πολύ ορθά η κυπριακή κοινωνία απέρριψε με αποτέλεσμα να υποστούμε το συνεπαγόμενο μεγάλο πολιτικό κόστος. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε στον γράφοντα ότι εκτός του ότι το δεχόταν η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της Κύπρου τον πίεσε αφόρητα και η Αθήνα. Ανεξάρτητα του πως και γιατί φτάσαμε σε επιδιαιτησία ιστορικά αποτελεί ένα φρικτό λάθος και το υπογράμμισα στον αείμνηστο πρώην πρόεδρο.

Μεγάλο τελικά και το κόστος όταν η κοινωνία είπε ΟΧΙ στα ανοσιουργήματα που αποφάσισαν οι «ηγέτες» της. Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλο γιατί γύρω από τις στάσεις και αποφάσεις των εμπλεκομένων εκτελούνται και τα στρατηγικά παίγνια και εμείς τα περιπλέξαμε. Οι στρατηγικές των εμπλεκομένων δυνάμεων συγκροτήθηκαν με δεδομένες τις «υποσχέσεις» των «ηγετών» μας, κυρίως των Κληρίδη, Σημίτη και μετά Παπανδρέου ότι θα το υπερψηφίζαμε. Αυτές τις στρατηγικές ανατρέψαμε προσωρινά και όταν τον Φεβρουάριο του 2013 μας δόθηκε η ευκαιρία να υπερψηφίσουμε μια άλλη προεδρική ατζέντα απερίσκεπτα και σε κομματική βάση εκλέχθηκε πρόσωπο που υπήρξε από τους πλέον φανατικούς ανανιστές.

Σε οριακές ιστορικές στιγμές υπάρχουν πανταχόθεν και πολλοί νεροκουβαλητές. Βασικά όσοι υποστήριζαν ότι με το ΟΧΙ ακυρώναμε τις προοπτικές της … ειρήνης. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που μέσα από εργαλειακού χαρακτήρα «μη κυβερνητικούς» (sic) οργανισμούς «τα έπαιρναν» κανονικά για να διαδραματίζουν τον γελοίο ρόλο του ετοιμοπόλεμου χρήσιμου ηλίθιου.

Υπήρχαν ακόμη και εκείνοι στους οποίους κάποιοι ξένοι ή και οι Τούρκοι τους έταζαν θέσεις και εξουσίες στην νέα κατάσταση. Που να ξέρεις τι λέγεται και τι συμφωνείται στα υπόγεια και στα καταγώγια της πολιτικής ή στην άβυσσο της ψυχής της κάθε ασθενούς ύπαρξης; Ιδιαίτερα στα καταγώγια της διεθνούς πολιτικής όπου κυκλοφορούν όχι μόνο θηριώδεις ηγεμονικοί δρώντες αλλά και αντιπρόσωποι των υποψηφίων θυμάτων σπιθαμιαίου αναστήματος. Και να μην ξεχνάμε τους λιλιπούτειους διανοούμενους οι οποίοι όταν αφήσουν για λίγο τον παρασιτικό βίο μέσα στα ακαδημαϊκά άσυλά τους φορούν περικεφαλαίες κατασκευαστών του κόσμου. Αυτοί και εάν είναι οι πιο χρήσιμοι ηλίθιοι.

Το ζήτημα είναι να μην καταντήσεις έρμαιο του τσούρμου ηγεμόνων, ανίκανων ηγετών, διεθνών τεχνοκρατών οι οποίοι ποτέ δεν λειτουργούν ανεξάρτητα, διεθνικών δρώντων και χρήσιμων ηλιθίων που κυκλοφορούν σε όλα τα επίπεδα. Το κατορθώνεις όταν μεριμνάς για ισχυρό κράτος, κοινωνική συνοχή γύρω από θέσφατα και έσχατες λογικές επιβίωσης και ασφάλειας και όταν η φιλοπατρία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όταν αντίθετα το κράτος πάσχει πάσχουν και οι πολίτες. Μερικοί πολίτες, εξάλλου, είναι ευκολόπιστοι ή λυγίζουν. Άλλοι φοβούνται και πολλοί από άγνοια πείθονται για διάφορα πράγματα. «Ένα ανακοινωθέν είναι, δεν χάλασε ο κόσμος» αντέταξαν κάποιοι στις αντιρρήσεις για το θανατηφόρο «κοινό ανακοινωθέν». Μερικοί, επιπλέον, σαν έτοιμοι από καιρό, θα έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, δέχονται να γίνουν λεβαντίνοι. Ελπίζουν, μέχρι να υποστούν τις συνέπειες της ανοησίας τους, στην ανοχή του δεσπότη. Αυτά συμβαίνουν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κράτη, ιδιαίτερα όταν τα τελευταία παρακμάζουν και ασθενούν.
  
Για πρώτη φορά, λοιπόν, και ΑΥΤΉ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΛΉΘΕΙΑ, το σημερινό «κοινό ανακοινωθέν» με το οποίο αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις, αποδέχεται τα τετελεσμένα. Δηλαδή την δημιουργία ενός διαιρεμένου κρατιδίου υπό επιτήρηση. Η στρατηγική σημασία του νησιού αμέσως μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων κυριολεκτικά περνά στα χέρια άλλων και όχι των νόμιμων κατοίκων του. Είναι η αρχή του τέλους της στρατηγικής εκποίησης της Κύπρου. Αυτό ξέρουν όλοι εκτός από εμάς, όπως φαίνεται, γεγονός που θα προκαλέσει μεγάλες εκπλήξεις σε όσους σκέφτονται αφελώς και απλουστευτικά. Συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου!

Τέταρτον, το «κοινό ανακοινωθέν» ακυρώνει και τις αποφάσεις του ΣΑ που αποτελούσαν το διαβατήριο για τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας. Αυτό γιατί οι αποφάσεις του ΣΑ μετά την εισβολή και το 1983, αλλά και όλες οι επόμενες, αυτό ζητούσαν. Τίποτα δεν άλλαξε ως προς τούτο μέχρι και το «κοινό ανακοινωθέν» του οποίου οι πολιτειακά διαστρεμμένες πρόνοιες εάν εφαρμοστούν ακυρώνονται όλα, συμπεριλαμβανομένου και του κράτους.

Βασικά, θα είναι η πρώτη φορά που εθελούσια η κοινωνία ενός κράτους δέχεται να αυτοκαταργηθεί. Καμιά απόφαση του ΣΑ δεν έλεγε ή υπονοούσε κάτι τέτοιο. Αποτελεί ουρανομήκη ερασιτεχνισμό, αυτισμό και αυτοκτονία να πει κάποιος ότι διάφορες κούφιες ονοματολογίες που καταγράφηκαν σε κάποιες αποφάσεις ισχύουν έστω και εάν τίποτα δεν συμφωνήθηκε στις διαπραγματεύσεις. Στις πολιτικές διαπραγματεύσεις ποτέ δεν υπάρχει «κεκτημένο», και μάλιστα που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου, εάν δεν καταλήξουν σε συμφωνία. Εκτός του ότι οι ονοματολογίες αυτές εντάσσονταν σε διαπραγματεύσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, υπερισχύει η διεθνής νομιμότητα έναντι της άνευ ουσίας και νοήματος καταγραφής κούφιων και μη συμφωνηθέντων όρων (διζωνική, δικοινοτική και η διαστροφή της «πολιτικής ισότητας»).

Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, το υπέρτατο κείμενο της διεθνούς δικαιοταξίας του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2, παράγραφος 7: «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει το δικαίωμα στα Ηνωμένα Έθνη να επεμβαίνουν σε ζητήματα που αφορούν στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη»

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει επί ενός κράτους κατιτί που αφορά την εσωτερική τάξη. Αυτό είναι θέσφατο του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Εμείς βέβαια τα δεχόμασταν αυτές τις ονοματολογίες επειδή βρισκόμασταν υπό εκβιασμό και με προσδοκία ότι θα γίνει αποδεκτή η δική μας ερμηνεία περί ενιαίου και βιώσιμου κράτους (αυτό δεν έλεγαν όλοι και πάντα!). Δεν είχαμε αυτά τελείωσαν και καμιά καταγραφή δεν ισχύει.

ΑΥΤΉ, επαναλαμβάνουμε, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΆΛΗ ΑΛΉΘΕΙΑ. Καταγράφουμε ρεκόρ Γκίνες αυτισμού με το να λέμε ότι δεχθήκαμε ένα μη βιώσιμο κράτος στο παρελθόν ή ότι αποφάσεις του ΟΗΕ υπονοούν κάτι τέτοιο. Εν τέλει, ποτέ δεν συμφώνησε με κάτι τέτοιο η κυπριακή κοινωνία και όταν την ρώτησαν είπε ΟΧΙ. Τελεία και παύλα.

Σε κάθε περίπτωση, εν τέλει, τίποτα δεν μπορεί να ισχύσει που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου. Την διεθνή τάξη και ασφάλεια την παραβίασαν όλοι εκτός των κυπρίων. Δεν είναι δυνατό να υποστηριχθεί σοβαρά ότι μπορούν να υπάρξουν ερμηνείες των αποφάσεων του ΣΑ που α) αντιβαίνουν στον Χάρτη, στην διεθνή νομιμότητα και που θυματοποιούν για δεύτερη φορά το θύμα ανταμείβοντας τον επιτιθέμενο, β) που νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της βίας και γ) που δρομολογούν την καταστροφή μιας κοινωνίας. Να  μην ξεχάσουμε, επίσης, ότι οι τερατώδεις ρυθμίσεις δεν αποτελούν μόνο καταστροφή για τους κύπριους. Θα αποτελέσουν εστία διενέξεων που θα θέσουν ακόμη μια φορά σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια γιατί δεν την προτάσσουμε!
  
Όποιος έχει κουκούτσι μυαλό και στοιχειώδη λογική πρέπει να γνωρίζει ότι σε κανένα κράτος δεν μπορεί να ισχύσει η τρισδιάτατη ανωμαλία ονόματι«δικοινοτικό», «διζωνικό» κράτος και εσωτερική «πολιτική ισότητα» σε ρατσιστική και εθνική βάση. Θα εγκαθιδρύσει μια πολιτειακή σχιζοφρένεια και θα δημιουργήσει ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υποχείριο της απροσχημάτιστα επεκτατικής Τουρκίας.

Διαβάστε τι γράφει στο «Στρατηγικό βάθος» ο Αχμέτ Νταβούτογλου, διαβάστε τι λένε όλοι οι Τούρκοι ηγέτες τις τελευταίες δεκαετίες. Το κρατίδιο αυτό δρομολογεί προκατασκευασμένες διενέξεις. Διενέξεις οι οποίες δεν θα προκαλέσουν διχοτόμηση. Θα προσφέρουν τις νομιμοπολιτικές και στρατηγικές δυνατότητες πρόκλησης αφορμών ολικής κατάληψης της Κύπρου από την αδίστακτη Τουρκία. Επεκτατικό κράτος το οποίο αφού ελέγξει το νησί πολιτικά και νομικά θα αναβαθμιστεί με δραστικά. Θα συμμετέχει με πολλά πλέον ερείσματα στις στρατηγικές ανακατατάξεις στην περιοχή. Όλα τα άλλα κράτη, εξάλλου, θα προσαρμοστούν όπως είπαμε αναλόγως. Ήδη άρχισαν. Παρακολουθείστε τι θα λέγουν και τι θα πράττουν εφεξής.

Με το κοινό ανακοινωθέν έχουμε λοιπόν για πρώτη φορά ολοκληρωτική παράκαμψη των αρχών και προϋποθέσεων της διεθνούς νομιμότητας.Εμείς, επιπλέον, για πρώτη φορά δεν εμμένουμε σε μια λειτουργική βιώσιμη λύση εντός ενός πραγματικά ενιαίου κράτους και αποδεχόμαστε, ουσιαστικά, να συζητήσουμε με όρους νομιμοποίησης των τετελεσμένων της βίας.

Και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων με αυτά τα δεδομένα θα δημιουργήσει απίστευτες αρνητικές δυναμικές που θα μας συνθλίψουν πολιτικά, διπλωματικά και διαπραγματεύσεις. Εκτός του ότι η διαδρομή του κυπριακού μετά το 1977 καταμαρτυρεί τι έπεται, το καταμαρτυρούν επίσης όλες οι άλλες διεθνείς διενέξεις. Ποτέ και κανείς σώφρων δεν δέχεται να συρρικνωθεί η πολιτική κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή γιατί αυτό μαζί με τις εγγυήσεις (και όχι μόνο αλλά και τα στρατηγικά παίγνια της Τουρκίας και άλλων) οδηγεί σε μοιραίους προσανατολισμούς.

Αυτό που στην παρούσα συγκυρία επιτυγχάνει η Τουρκία με τον μοιραίο άνθρωπο στην εξουσία είναι η δυνατότητα που θα της δοθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις που έπονται να εμπεδωθεί ως ο στρατηγικός κυρίαρχος της Κύπρου. Η δική μας παρουσία εκεί, πολιτικά και στρατηγικά μιλώντας, θα είναι υπό αίρεση. Θα είμαστε στο τραπέζι του Προκρούστη ενός εύκολου για την Άγκυρα θύματος υποψήφιου για ολοκληρωτική εθνοκάκαθαρση. Αφορμές δεν χρειάζονται. Τις δημιουργούν  όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή σε τόσες άλλες χώρες εκτός και εάν στην Ουκρανία, Συρία κτλ όλα όσα βλέπουμε είναι … αυθόρμητα (δέστε την καταπληκτική ανάλυση http://www.ifestosedu.gr/55SoftPower.htm). Όσοι ενδιαφέρεστε τι μεθοδεύσεις λαμβάνουν χώρα αυτή την στιγμή διαβάστε προσεκτικά αυτό το κείμενο.

Μια μόνο διέξοδος υπάρχει. Επειδή ο νυν πρόεδρος της Κύπρου αθέτησε τις υποσχέσεις του προς τους ψηφοφόρους να παραιτηθεί και να ζητήσει ανανέωση της θητείας του. Η κοινωνία για λόγους αυτοσυντήρησης πρέπει να πιέσει ασφυκτικά γι’ αυτό.

Π. Ήφαιστος
https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos ".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

To μεγάλο «μυστικό» του ελληνικού χρέους!

Η ευρωζώνη έχει λάβει τις αποφάσεις της για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους χωρίς το «κούρεμα» που προκρίνουν το ΔΝΤ και άλλοι. Πίσω από αυτήν την αμφισβητούμενη απόφαση κρύβεται κάτι άλλο που η Γερμανία, κι όχι μόνο, δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί.
To μεγάλο «μυστικό» του ελληνικού χρέους!
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης (eurogroup) θα δώσει στις αρχές Μαΐου τη συγκατάθεσή του επί της αρχής σε ένα σχέδιο για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Η απόφαση θα συμπεριλαμβάνει την επιμήκυνση των διμερών δανείων του α΄ μνημονίου, συνολικού ύψους 53 δισ. ευρώ, κατά 20 χρόνια, και τη μείωση του επιτοκίου κατά μισή μονάδα, σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα, π.χ. Bloomberg.
Επομένως, η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκιο ίσο με το 3μηνο επιτόκιο Euribor γι' αυτά τα δάνεια.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι θετική, αλλά θα έχει μικρή έως αμελητέα επίδραση στον στόχο για μείωση του χρέους στο 124% του ΑΕΠ το 2020 και κάτω από το 110% το 2022, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Nomura.
Ένας λόγος για τη μικρή αυτή επίδραση είναι η συμπερίληψη της μείωσης του επιτοκίου κατά μισή μονάδα στην ανάλυση για τη φερεγγυότητα του ελληνικού χρέους (DSA) του ΔΝΤ που ενέκρινε το eurogroup τον Νοέμβριο του 2012 ΕΜεγαλύτερα οφέλη στο μέτωπο της φερεγγυότητας του χρέους προκύπτουν μελλοντικά μετά το 2022 με βάση τον ιαπωνικό οίκο. Aπό την άλλη, υπάρχει μείωση του ελληνικού χρέους σε όρους καθαρής τωρινής αξίας.
Για τους οπαδούς του «κουρέματος», η ανωτέρω λύση που προωθεί η Ε.Ε. είναι μεσοβέζικη και δεν επιλύει το πρόβλημα της υπερχρέωσης.
Όμως, το ερώτημα είναι το εξής: τι συνιστά υπερχρέωση; Μια χώρα που έχει υψηλό χρέος ως προς το ΑΕΠ είναι υπερχρεωμένη;
Η καταφατική απάντηση από μόνη της δεν είναι αρκετή, παρότι βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη. Αν ήταν έτσι, τότε η Ιαπωνία της οποίας το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 200% του ΑΕΠ θα είχε βαρέσει κανόνι.
Προφανώς, παίζει σημαντικό ρόλο επίσης αν το χρέος είναι σε εθνικό νόμισμα ή σε ξένο και ποιος το κατέχει. Αν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι σε εθνικό νόμισμα και σε ντόπια χέρια, ο κίνδυνος χρεοκοπίας λόγω του υψηλού χρέους ως προς το ΑΕΠ μειώνεται.
Για τη Γερμανία, την ευρωζώνη και γενικότερα τους υποστηρικτές της λύσης με επιμήκυνση και μειωμένα επιτόκια η τελευταία είναι πολιτικά πιο ανώδυνη.
Το βασικό επιχείρημά τους είναι οι σχετικά χαμηλές, ετήσιες τοκοχρεολυτικές δόσεις που θα πρέπει να πληρώνει η χώρα επί δεκαετίες.
Όμως, υπάρχει ένας ακόμη λόγος υπέρ της ήπιας λύσης.
Απλά δεν αρέσει σε πολιτικούς, κυρίως του ευρωπαϊκού Βορρά, να τον προβάλλουν γιατί δεν θα άρεσε στους ψηφοφόρους τους. Μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους έχει «παρκαριστεί» στην Ε.Ε. και η τελευταία δεν έχει καμία διάθεση να χρεοκοπήσει την Ελλάδα.
Οι χώρες-μέλη δεν θέλουν να υποστούν ζημίες από ενδεχόμενο κανόνι της χώρας και δεν θέλουν να τορπιλισθεί το πρότζεκτ του ευρώ.
Αν όμως ο υπερχρεωμένος δεν θέλει να βαρέσει κανόνι και οι δανειστές του δεν θέλουν να τον αφήσουν στη μοίρα του για δικούς τους λόγους, οι πιθανότητες χρεοκοπίας είναι μικρές έως πολύ μικρές. Ακόμη και αν η χώρα έχει υψηλό δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. Το δημόσιο χρέος μεταφέρθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους ιδιώτες στα κράτη-μέλη μετά το PSI Plus.
Eπομένως, ο υψηλός ελληνικός λόγος χρέους προς ΑΕΠ δεν μεταφράζεται σε αφερεγγυότητα, όπως θα συνέβαινε υπό άλλες συνθήκες.
Ο τελικός κριτής για την ορθότητα του ανωτέρου επιχειρήματος θα είναι εκείνοι στους οποίους θα απευθυνθεί σε κάποιο σημείο η Ελλάδα για να καλύψει τις ανάγκες της.
Οι αγορές.
Μερικοί πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν πολιτικοί λόγοι δεν εμπόδιζαν τη γερμανική και άλλες κυβερνήσεις να αποκαλύψουν το «μυστικό τους» στους πολίτες τους.
Κοινώς, ότι έχουν ντε φάκτο αναλάβει μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους.
Dr. Money.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........