Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ESM(Ευρωπαικός μηχανισμός στήριξης): Το μεγάλο κόλπο λεηλασίας!

Η επιμονή διάσωσης του Ευρώ και η πάση θυσία να προλάβουν να οργανώσουν το μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ESM) για τη "σωτηρία" των ευρωπαϊκών λαών, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο κόλπο λεηλασίας που στήνεται στις πλάτες όλων μας!
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή Ευρωπαϊκός ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ;
Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο!!!................................. 
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Stratfor: Η πραγματική κρίση της ΕΕ

George Friedman
Όλοι αναρωτιούνται ποιον θα χτυπήσει η επόμενη καταστροφή στην Ευρώπη. Η Ιταλία βρίσκεται στο επίκεντρο, ενώ μεγάλες πιθανότητες συγκεντρώνει και η Ισπανία. Όμως, αυτές οι κρίσεις είναι ήδη προδιαγεγραμμένες.

Η επόμενη πάντως θα είναι πολιτική, όχι υπό την έννοια ποιος συμβατικός πολιτικός θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός, αλλά με τη βαθύτερη έννοια, αν η πολιτική ελίτ της Ευρώπης μπορεί να διατηρήσει την εξουσία της ή αν θα αναδυθούν νέες πολιτικές δυνάμεις που θα αλλάξουν τελείως το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης. Αν γίνει αυτό, θα είναι μακράν η πιο σημαντική επίπτωση της χρηματοοικονομικής κρίσης της Ευρώπης.
Μέχρι τώρα, έχουμε δει κάποιες αλλαγές στις προσωπικότητες των χωρών που βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης. Στην Ελλάδα, ο Γιώργος Παπανδρέου παραχώρησε τη θέση του, ενώ στην Ιταλία ο Silvio Berlusconi παραιτήθηκε. Αν και αυτές οι παραιτήσεις αντιπροσωπεύουν μια επίσημη αλλαγή στις κυβερνήσεις, δεν αντιπροσωπεύουν επίσημη αλλαγή στην πολιτική. Στην πραγματικότητα, τόσο ο Παπανδρέου όσο και ο Berlusconi παραιτήθηκαν υπό τον όρο ότι οι κυβερνήσεις τους θα υιοθετήσουν τις πολιτικές λιτότητας που είχαν προταθεί κατά τη διάρκεια της θητείας τους.  ..............................................Στους συνασπισμούς που αντικατέστησαν τους δύο άνδρες κυριαρχούν οι ευρωπαϊστές. Προέρχονται από μια γενιά και μια τάξη που είναι βαθύτατα νοητικά και συναισθηματικά προσηλωμένη στην ιδέα της Ευρώπης. Γι' αυτούς, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο ένα χρήσιμο εργαλείο για την επίτευξη εθνικών στόχων. Είναι μια εναλλακτική στον εθνικισμό και στα φρικιαστικά γεγονότα που αυτός προκάλεσε στην Ευρώπη. Είναι ένα όραμα μιας ενιαίας ηπείρου, που έχει έναν κοινό σκοπό, την ευημερία, ο οποίος εξαλείφει τους κινδύνους ευρωπαϊκού πολέμου, δημιουργεί ένα συνεργατικό οικονομικό πρότζεκτ και φέρνει την Ευρώπη στη θέση που της αξίζει, στην καρδιά του διεθνούς πολιτικού συστήματος.

---Η Ελλάδα και η μάχη της ευρωπαϊκής ελίτ


Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ο αγώνας της υπάρχουσας ελίτ να διατηρήσει το όραμά της. Όταν ο Παπανδρέου ζήτησε δημοψήφισμα για τη λιτότητα, η ευρωπαϊκή ελίτ του άσκησε τρομακτικές πιέσεις να εγκαταλείψει την πρωτοβουλία του. Δεδομένης της σημασίας που έχουν οι συμφωνίες των μέτρων για το μέλλον της Ελλάδας, η ιδέα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε απόλυτη λογική. Ένα δημοψήφισμα θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι οι ενέργειές της έχαιραν της στήριξης της πλειονότητας των Ελλήνων. Βέβαια, δεν είναι ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες θα ενέκριναν τελικά τη συμφωνία.

Με «επικεφαλής» τη Γερμανίδα καγκελάριο Angela Merkel, η ευρωπαϊκή ελίτ έκανε το παν για να αποτρέψει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Στις ενέργειές της συμπεριλαμβάνονταν το μπλοκάρισμα της επόμενης δόσης του πακέτου διάσωσης και το πάγωμα οποιασδήποτε άλλης διάσωσης, μέχρις ότου οι Έλληνες πολιτικοί δεσμευτούν για όλα τα μέτρα λιτότητας για τα οποία είχαν ήδη πραγματοποιηθεί διαπραγματεύσεις. Η οργή της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα επίσης έχει απόλυτη λογική.

Υπό την πίεση της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής ελίτ, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από έναν πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ιδέα του δημοψηφίσματος εγκαταλείφθηκε.

Υπάρχουν δύο διαστάσεις που εξηγούν αυτό το αποτέλεσμα: Η πρώτη είναι εθνική. Η κοινή αντίληψη στον οικονομικό Τύπο είναι ότι η Ελλάδα δανείστηκε χρήματα με ανεύθυνο τρόπο για να στηρίξει τα υπερβολικά κοινωνικά της προγράμματα και μετά δεν μπορούσε να αποπληρώσει αυτά τα δάνεια. Και η ελληνική θέση όμως έχει βάση. Από αυτήν την άποψη, υπό χρηματοοικονομική πίεση, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένας μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε για να αυξήσει η Γερμανία τις εξαγωγές της στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ε.Ε. μέσω του συστήματος ελεύθερου εμπορίου της Ένωσης. Η Γερμανία επίσης εκμεταλλεύτηκε τους κανονισμούς των Βρυξελλών και διαχειρίστηκε το ευρώ με τέτοιον τρόπο που οι Έλληνες βρέθηκαν σε απίθανη κατάσταση. Η Γερμανία απαίτησε τότε από την Αθήνα να επιβάλει λιτότητα στους Έλληνες για να σώσει τους ανεύθυνους χρηματοδότες, οι οποίοι, γνωρίζοντας απόλυτα την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, προθυμοποιήθηκαν να δανείσουν χρήματα στους Έλληνες. Κάθε εκδοχή για τα γεγονότα ενέχει μια δόση αλήθειας, όμως ουσιαστικά η διαμάχη ήταν μεταξύ των ελίτ της Ευρώπης και της Ελλάδας. Ήταν μια εσωτερική διαμάχη και -είτε προς όφελος της Ελλάδας είτε προς όφελος του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος- και οι δυο πλευρές ήταν αποφασισμένες να βρουν μια λύση.

Η δεύτερη διάσταση έχει να κάνει με τον ελληνικό λαό και τις ελίτ της Ελλάδας και της Ευρώπης. Η ελληνική ελίτ είναι ξεκάθαρο ότι ωφελήθηκε οικονομικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός είχε μια ανάμεικτη εμπειρία. Σίγουρα, τα 20 χρόνια ευημερίας από τη δεκαετία του 1990 ωφέλησαν πολλούς, όχι όμως όλους. Η οικονομική ενοποίηση άφησε την ελληνική οικονομία «ορθάνοιχτη» για να μπουν οι Ευρωπαίοι, θέτοντας ορισμένα κομμάτια της ελληνικής οικονομίας σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση. Οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές «έπνιξαν» τους εργαζομένους σε πολλούς κλάδους και ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων. Έτσι υπήρχε πάντα μια διαφωνία στην Ελλάδα σε ό,τι αφορούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αυστηρές επιλογές που δημιουργεί η τρέχουσα κατάσταση απλώς ενισχύουν αυτές τις διαφωνίες και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ποιος θα επωμιστεί το βάρος της δυσλειτουργίας του ευρωπαϊκού συστήματος στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, υποθέτοντας ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση σώζεται, ποιος θα απορροφήσει το κόστος; Τα πακέτα διάσωσης που υποσχέθηκε η Γερμανία εκ μέρους της Ευρώπης θα επιτρέψουν στους Έλληνες να σταθεροποιήσουν το χρηματοοικονομικό τους σύστημα και να αποπληρώσουν τουλάχιστον μέρος των δανείων που έχουν λάβει από την Ευρώπη. Αυτό θα άφηνε την ελληνική ελίτ σε γενικές γραμμές ανέπαφη. Το τίμημα θα είναι η λιτότητα, όμως δεν είναι η ελληνική ελίτ που θα το πληρώσει. Αυτή που θα το πληρώσει είναι η ελληνική κοινωνία - μέσω της απώλειας θέσεων εργασίας, συντάξεων και μισθών.

Ουσιαστικά, το πρώτο ερώτημα ήταν εάν η Ελλάδα, ως κράτος, θα χρεοκοπούσε εκούσια -όπως κάνουν πολλές επιχειρήσεις-, εξαναγκάζοντας μια αναδιάρθρωση με δικούς της όρους, ασχέτως με το τι χρειάζεται το ευρωπαϊκό χρηματοοικονομικό σύστημα, ή αν θα προσπαθούσε να διευκολύνει το ευρωπαϊκό σύστημα. Το δεύτερο ερώτημα ήταν αν θα διευκόλυνε την Ευρώπη με τέτοιον τρόπο που το βάρος να μην το επωμιστεί η κοινωνία, αλλά η ελληνική ελίτ.


Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να διευκολύνει τις ανάγκες της Ευρώπης και να επιτρέψει το μεγαλύτερο μέρος των επιπτώσεων της λιτότητας να πέσει στην κοινωνία, ως συνέπεια των συμφερόντων της ελίτ στην Ευρώπη και της ιδεολογίας του ευρωπαϊσμού. Αφού από τη φύση της η λιτότητα θα έπληττε την ευρύτερη κοινωνία, ήταν ζωτικής σημασίας να μη διενεργηθεί δημοψήφισμα. Ακόμα και έτσι, όμως, οι Έλληνες αναμφίβολα θα προσπαθούσαν να αποφύγουν τις σκληρότερες διαστάσεις της λιτότητας. Αυτό είναι το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα: Οι Έλληνες θα υπόσχονταν στους Ευρωπαίους αυτού που ήθελαν, αλλά θα προστάτευαν την ελληνική κοινωνία μέσω της διπροσωπίας. Μπορεί αυτή η προσέγγιση να πιάνει στην Ελλάδα, δεν πιάνει όμως σε χώρες όπως η Ιταλία, η έκθεση της οποίας είναι πολύ μεγάλη για να μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη διπροσωπία. Παρομοίως, η διπροσωπία δεν μπορεί να είναι η ύστατη λύση για την ευρωπαϊκή κρίση.

---Η πραγματική ευρωπαϊκή κρίση

Και ερχόμαστε στην πραγματική κρίση της Ευρώπης. Δεδομένης της φύσης της, η ευρωπαϊκή ελίτ μπορεί να σώσει την ευρωπαϊκή ιδέα και τα δικά της συμφέροντα μόνο αν μεταφέρει το κόστος στο ευρύτερο κοινό, και όχι μόνο στους δανειστές.

Η Ευρώπη, όμως, δεν θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποσχόταν αιώνια ευημερία. Αυτό, σε συνδυασμό με την αποτροπή πολέμου, ήταν η μεγαλύτερη υπόσχεση της Ευρώπης. Η αποτυχία εκπλήρωσης οποιασδήποτε υπόσχεσης υπονομεύει τη νομιμότητα του ευρωπαϊκού πρότζεκτ. Αν το τίμημα της διατήρησης της Ευρώπης είναι μια μαζική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων, τότε αποδυναμώνεται και το επιχείρημα υπέρ της διατήρησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επίσης, αν η Ευρώπη αρχίσει να θεωρείται ότι καταρρέει διότι απέτυχε η ευρωπαϊκή ελίτ και η ευρωπαϊκή ελίτ θεωρηθεί ότι υπερασπίζεται την ευρωπαϊκή ιδέα ως μέσο για τη διατήρηση των δικών της συμφερόντων και θέσεων, τότε η προσήλωση της κοινωνίας στην ευρωπαϊκή ιδέα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Στην Ευρώπη είναι διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η κρίση μπορεί να είναι διαχειρίσιμη εντός των υφιστάμενων δομών της Ε.Ε. Οι Γερμανοί, ωστόσο, προωθούν προτάσεις που θα έδιναν στους πιστωτές τη δυνατότητα να επιβλέπουν τις οικονομικές αποφάσεις των δανειοληπτών. Αυτό θα υπονόμευε δραματικά την εθνική κυριαρχία. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας προς όφελος μιας μεγαλύτερης ευημερίας θα είχε αποτέλεσμα στην Ευρώπη. Όμως, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για να αποπληρωθούν χρέη στις ευρωπαϊκές τράπεζες είναι δύσκολο να περάσει.

--- Ο παράγοντας «μετανάστευση» και οι επερχόμενες εκλογές

Και όλα αυτά έρχονται σε μια περίοδο όπου είναι εμφανές το αντιμεταναστευτικό αίσθημα στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Σε ορισμένες χώρες, η αγανάκτηση στρέφεται προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και στις πολιτικές της για τη διαφύλαξη των συνόρων - και στις εθνικές και διεθνείς ελίτ των χωρών της Ευρώπης, που χρησιμοποίησαν τη μετανάστευση για να τροφοδοτήσουν την οικονομία, δημιουργώντας παράλληλα τόσο οικονομικές όσο και πολιτισμικές εντάσεις στον γηγενή πληθυσμό. Έτσι, η μετανάστευση έχει συνδεθεί με τη γενική αντίληψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανοίγοντας αφενός ένα θεμελιώδες οικονομικό χάσμα και αφετέρου ένα πολιτισμικό χάσμα μεταξύ των ελίτ της Ευρώπης και της κοινωνίας.

Οι φυλετικές και οι εθνικές εντάσεις, σε συνδυασμό με την οικονομική λιτότητα και το αίσθημα προδοσίας προς τις ελίτ, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα.

Η Ευρώπη έχει αποφύγει μέχρι στιγμής την έκρηξη. Όμως, υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια. Το 2012 και το 2013 έχουν προγραμματιστεί ή αναμένονται εκλογές σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Γαλλίας (το 2012) και της Γερμανίας (το 2013). Οι αντιευρωπαϊκές και αντιμεταναστευτικές ομάδες υπήρχαν στην Ευρώπη ακόμα και την περίοδο όπου η Ε.Ε. λειτουργούσε. Πλέον, όμως, αντιευρωπαϊκές ομάδες έχουν αρχίσει να αναδύονται και εντός ορισμένων παραδοσιακών κομμάτων που κυριαρχούν στην Ευρώπη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν αποκλείεται να συσταθούν νέα κόμματα ή να αυξηθούν οι αντιευρωπαϊκές ομάδες εντός των παραδοσιακών κομμάτων.

Τα λαϊκιστικά συναισθήματα, σε συνδυασμό με τις φυλετικές και τις πολιτισμικές ανησυχίες, αποτελούν το κλασικό θεμέλιο των ακροδεξιών κομμάτων. Ως εκ τούτου, φαίνεται λογικό να αναμένεται ενίσχυση αυτών των ομάδων, καθώς το τίμημα της κρίσης -αλλά και το ποιος θα το επωμιστεί- γίνεται εμφανές.

Ως εκ τούτου, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πώς θα λυθεί η χρηματοοικονομική κρίση, αλλά αν θα επιβιώσει το ευρωπαϊκό πρότζεκτ. Και αυτό εξαρτάται από το εάν η ευρωπαϊκή ελίτ μπορεί να διατηρήσει τη νομιμότητά της. Η νομιμότητα αυτή, βέβαια, δεν έχει εξαφανιστεί, δοκιμάζεται όμως σκληρότατα και είναι δύσκολο να δούμε πώς θα μπορέσει η ελίτ να τη διατηρήσει.

Ασχέτως με το αν η επόμενη άμεση ευρωπαϊκή κρίση θα επικεντρώνεται στην Ισπανία ή στην Ιταλία, εξυπακούεται ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας το ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό θα έχει αλλάξει δραματικά και θα αναδύονται νέα κόμματα, προσωπικότητες και αξίες.

Η ευρωπαϊκή κρίση είναι μια κρίση κυριαρχίας, πολιτισμικής ταυτότητας και νομιμοποίησης της ελίτ. Η χρηματοοικονομική κρίση έχει πολλά αποτελέσματα και κανένα από αυτά δεν είναι καλό. Και ασχέτως από το ποιο αποτέλεσμα επιλεγεί, η επίπτωσή του στο πολιτικό σύστημα θα είναι δραματική.
euro2day
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Σε ποιόν ανήκει η Γή; Ποιός είναι το αφεντικό της παγκόσμιας Οικονομιας;

Ας μάθουν τα πρόβατα της κυρίας Παπαρήγα σε ποιόν ανήκει το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο συνεχώς αναφέρει, χωρίς όμως να το κατονομάζει (συμφέρει να το πείς, κυρία Παπαρήγα; Θα χάσεις αμέσως τις παροχές και την υποστήριξη που σου παρέχει πλουσιοπάροχα)

Μας έχει όλους δεμένους

του Εμμανουήλ Σαρίδη* 
   

Κατα την κυρία Παπαρήγα του ΚΚΕ τα πράγματα είναι απλά. Κυρίαρχος της οικονομίας είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Ποιό όμως; Τσιμουδια, αυτό φτάνει για τα συντρόφια, που πολλά καλοπροαίρετα κουβαλάνε κατα τις συχνές διαδηλώσεις που κάνουν τις κόκκινες σημαίες που τους δίνουν και άλλοι, οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ, σπάζουν τα κοντάρια τους ...στα κεφάλια αστυνομικών. 

Και αν ρωτήσουμε την κυρία Παπαρήγα ποιός είναι ο κυρίαρχος της παγκόσμιας οικονομίας, πάλι τα ίδια θα μας πεί: Το μεγάλο κεφάλαιο.
Αυτό το μεγάλο κεφάλαιο όμως έχει ένα όνομα. Και αν ενώσουμε τα νήματα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της κυρίας Παπαρήγα, θα φτάσουμε κάποτε σ' ένα χοντρο σκοινί,  ......................... που θα φέρει το όνομα Rothschild!

Το να βρεί όμως κάποιος τις μεγάλες επιχειρήσεις, που εξουσιάζουν οικονομικά και κατα συνέπεια πολιτικά κ.κπ. τον κόσμο είναι μια δύσκολη υπόθεση. Είναι σαν να γυρεύεις ψύλλους στα άχυρα. Μια παροιμία, που την λέμε όταν βλέπουμε ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί το ζητούμενο. Που στην προκειμένη περίπτωση είναι όμως σχετικά απλό.

Και αυτό το βρήκε ένας αναγνώστης της ιστοσελίδας Lupo Cattivo, το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του κόσμου. Διαβάστε λοιπόν τι βρήκε.

Τα "νήματα της οικονομίας" ξεσκεπάσθηκαν πρώτα σ' ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http:/www.theintelligence.de. Ένας αναγνώστης του Lupo Cattivo το πήρε στα χέρια του και ...ώ του θαύματος, με τη βοήθεια του Google διαπίστωσε, ότι τα μεμονομένα νήματα καταλήγουν σ' ένα χοντρο σχοινί, την τριχιά, που λέγαμε παραπάνω. Το ότι αυτή η τριχιά φέρει το όνομα Rothschild είναι βέβαια γνωστό, ποτέ όμως δεν παρουσιάστηκε με μια τέτοια μορφη, μια τέτοια καθαρότητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Το εν λόγω άρθρο το έγραψε ο Konrad Hausner στις 20.10.2011 και έχει τον τίτλο "147 Unternehmen herrschen über die Weltwirtschaft" ("147 εταιρείες κυριαρχούν την παγκόσμια οικονομία"). Η Deutsche Bank (η Γερμανική Τράπεζα) βρίσκεται στην 12η θέση!

Όποιος προσπαθεί να μάθει σε ποιόν ανήκει μια επιχείρηση, βρίσκεται όμως μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, γιατί αντι για ιδιοκτήτη, θα βρεί μια σειρά απο ατέλειωτες διακλαδώσεις, Holdings, επαναλαμβανόμενα ονόματα με διαφορετικά είδη επιχειρήσεων, διασταυρούμενες συνδέσεις, μετοχές σε ελεύθερη διασπορά - εν ολίγοις, η έρευνα βαλτώνει. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα 37 εκατομμυρίων επενδυτών και επιχειρήσεων, μια μικρή ομάδα Ελβετών αναλυτών κατάφερε να ρίξει περισσότερο φως σ' αυτή την διαρθρωτική ζούγκλα.

Εδώ και πολύ καιρό οι ασκούντες κριτική του επικρατούντος συστήματος υποθέτουν, ότι τα νήματα της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να καταλήγουν κάπου. Όμως οι διεθνείς διασυνδέσεις κάνουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς των πολυεθνικών εταιρειών τόσο συγκεχυμένο, ώστε η λάθε προσπάθεια για να λυθεί μοιάζει με έναν "γόρδιο δεσμό".

"Η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη. Πρέπει να απαλλαγούμε από όλα τα δόγματα, ανεξάρτητα από το αν είναι θεωρίες συνομωσίας ή οι ελεύθερες αγορές. Η ανάλυσή μας βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά", δήλωσε ο Dr. James Glattfelder απο την Eidgenössische Technische Hochschule (το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη σχετικά με την παρούσα μελέτη.

Αξιολογήθηκαν 37 εκατομμύρια μεμονομένα στοιχεία από διεθνείς εταιρείες και επενδυτές του έτους 2007. Διαπιστώθηκαν 43.060 πολυεθνικές εταιρίες. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των μεταξύ τους διασυνδέσεων. Απο τις λεγόμενες Holdings και άλλες δικτυώσεις προέκυψε, ότι καθε μία από αυτές τις εταιρείες συμμετέχει κατα μέσον όρο σε 20 άλλες. Αυτό έδειξε με τη σειρά του, ότι υπάρχουν μόνο 1.318 επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα αυτων των πολυσύνθετων ιδιοκτησιών.

Μ' αυτό όμως η ανάλυση δεν είχε τελειώσει. Ακόμη και μέσα σ' αυτό τον "σκληρό πυρήνα" διαπιστώθηκε μια δομή διασταυρούμενων δεσμών.

Στο κέντρο της δεν υπήρχαν πάνω από 147 εταιρείες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι τράπεζες που ελέγχουν σε τελική ανάλυση το 40 τοις εκατό του συνόλου της παγκόσμιας οικονομίας.

Στην κορυφή τους βρίσκεται η Barclays PLC με έδρα το Λονδίνο, ακολουθούμενη απο την Capital Group Companies Inc. και την FMR Corporations. Στην κορυφή βρίσκονται επίσης η γερμανική Deutsche Bank, η UBS, η Goldman Sachs, η JP Morgan Chase και η Merrill Lynch & Co.

Η μελέτη αυτή θα δημοσιευθεί στο διάσημο επιστημονικό περιοδικό «Public Library of Science" (PLoS ONE).

Οι ήδη διαθέσιμες πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων των ισυρότατων εταιριών που θα αναφερθούν παρακάτω, δημοσιοποιήθηκαν στις 19. Οκτωβρίου 2011 απο το NewScientist.

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, με εξαίρεση το Mail-Online, δεν έκαναν μέχρι τώρα τον κόπο να αφιερώσει ούτε ένα άρθρο για τα δεδομένα αυτά.

Ο Dan Braha, καθηγητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, δήλωσε, ότι αυτή η συγκέντρωση κεφαλαίου είναι απολύτως φυσιολογική. Όπως είπε, οι πολυεθνικές εταιρείες αποκτούν μερίδια εταιριών για οικονομικούς λόγους και όχι με σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία. Πιστεύει όμως, ότι αυτές οι 147 υπέρ-εταιρείες βρίσκονται μεν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά συνενώνονται, όταν πρόκειται να διεκδικήσουν κοινά συμφέροντα. Σε περίπτωση που η διεθνής πολιτική θα ζητούσε μια αλλάγή της δομής αυτού του δεσπόζοντος δικτύου, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι αυτό θα το θεωρούσε σαν μια επίθεση εναντίον των κοινών συμφερόντων του.

Οι 50 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου:

1. Barclays plc – Marcus A.P. Agius – η σύζυγος του οποίου είναι η κόρη του Edmund de Rothschild

2. Capital Group Companies Inc – Steven M. Rothschild Return to Capital Research Group, Inc … He is Director of three companies, the College of St. Benedict and

3. FMR Corporation – Rothschild Bank AG

4. AXA – M&A: Rothschild GmbH

5. State Street Corporation – Edmond de Rothschild

6. JP Morgan Chase & Co – συνδεδεμένη με τον Rothschild – μέσω FED

7. Legal & General Group plc – JP Morgan Europe Ltd, N M Rothschild

8. Vanguard Group Inc – ROTHSCHILD ASSET MANAGEMENT INC

9. UBS AG – Rothschild

10. Merrill Lynch & Co Inc – συνδεδεμένος με τον Rothschild

11. Wellington Management Co LLP – Rothschild Asset Management, Inc.

12. Deutsche Bank AG – ιστορικά συνδεδεμένη με την Mayer Carl και Wilhelm Carl v. Rothschild, υπερχρεωμένη στους Rothschild

13. Franklin Resources Inc – Rothschild Fund Management

14. Credit Suisse Group – Ο μακροχρόνιος διευθυντής του Private Banking της Credit Suisse έγινε δεκτός στην διοίκηση της Genfer Edmond de Rothschild Holding

15. Walton Enterprises LLC – Ο John Walton έχει μακροχρόνιες στενές σχέσεις με τους Rothschild

16. Bank of New York Mellon Corp – Στενές σχέσεις με Rothschild

17. Natixis – N M Rothschild & Sons • Oppenheimer

18. Goldman Sachs Group Inc – ιστορικά δεμένη με Rothschild – FED

19. T Rowe Price Group Inc – Citigroup Inc., Wells Fargo & Co., J.P. Morgan Chase & Co., and Morgan Stanley. Merrill Lynch & Co. and T. Rowe Price … Rothschild Group (LCF Rothschild …

20. Legg Mason Inc – from Rothschild Asset Mangement Ltd

21. Morgan Stanley – Η Federal Reserve Bank FED είναι ιδιωτικής ιδιοκτησίας του Rockefeller (Chase Manhattan Bank), Morgan Stanley, Rothschild, Goldmann Sachs κ.λπ

22. Mitsubishi UFJ Financial Group Inc – Banque Privée Edmond de Rothschild

23. Northern Trust Corporation – NM Rothschild Northern Trust Novartis

24. Société Générale – Société Générale (SocGen) απευθύνθηκε στους Merrill Lynch και Rothschild, για να αναπτύξει ένα σχέδιο αμύνης

25. Bank of America Corporation – They join Bank of America from N M Rothschild & Sons Limited

26. Lloyds TSB Group plc – N M Rothschild & Sons

27. Invesco plc – British investment bank, whose investment division subsequently became INVESCO Plc amd … In addition he sat on the Asia Strategy Committee and was Chairman of Rothschild Japan KK

28. Allianz SE 29. TIAA – Allianz SE 29. TIAA 30. Old Mutual Public Limited Company 31. Aviva plc 32. … All controlled by Rothschild Fronts
30. Old Mutual Public Limited Company – Group Limited, Nedbank Limited and Old Mutual Life Assurance Company … He joined Rothschild in 1977

31. Aviva plc – Aviva plc, the savings, investments and insurance group, announces today that Alain … that he was director of capital markets at La Compagnie Financiere Edmond de Rothschild

32. Schroders plc – fund manager in 1998 and managed retail funds at HSBC Asset Management and Rothschild … Authorised and regulated by the Financial Services Authority © Copyright 2010 Schroders plc.

33. Dodge & Cox – Rothschild Investments : SNC Capital Management Stifel Financial … Dodge & Cox Invstmnt. Mgrs East West Securities Freemont Group J.P. Morgan Chase & Co

34. Lehman Brothers Holdings Inc* – ώσπου να ρίξει φαλιμέντο ανήκε στους Rothschild, αλλά η – Jack Klues Return to Lehman Brothers Holdings Inc … La Compagnie Financière Edmond de Rothschild Banque

35. Sun Life Financial Inc – Fidelity Investments, Sr. Operations Manager at Sun Life Financial … Human Resources at Hometown Forecast Services, Inc. … Partner at Fox Rothschild

36. Standard Life plc – Legal & General Group; Prudential PLC; Standard Life. Key Dates: 1977: Lord Jacob Rothschild forms an entity to control financial services and investment companies.

37. CNCE – BNP Paribas: Société Générale: Axa: Crédit Foncier: CNCE: Edmond de Rothschild Asset Management

38. Nomura Holdings Inc – Press Release Tokyo, 15 February 2005 Nomura and Rothschild Form M&A Alliance Nomura Securities Co., Ltd., a wholly-owned subsidiary of Nomura Holdings, Inc

39. The Depository Trust Company – Rothschild Bank of London Rothschild Bank of Berlin Warburg Bank of Hamburg … OrgName: The Depository Trust Company OrgID: THEDEP Address: 55 Water Street, 19th Floor New York

40. Massachusetts Mutual Life Insurance – Rothschild Bank of London Rothschild Bank of Berlin Warburg Bank of Hamburg … OrgName: The Depository Trust Company OrgID: THEDEP Address: 55 Water Street, 19th Floor New York

41. ING Groep NV – ING Group still operates ING Bank of Canada, also known as … Moelis & Company • N M Rothschild & Sons • Oppenheimer … ABN Amro Bank NV • De Nederlandsche Bank • ING Bank NV

42. Brandes Investment Partners LP – dissolution of Atticus Capital in 2009, Rothschild became co-chairman of the hedge fund Attara Capital LP, the successor investment … retailer and owner of the Kookai clothing Brandes Investment Partners LP

43. Unicredito Italiano SPA – όλες οι ενδείξεις δείχνουν Rothschild

44. Deposit Insurance Corporation of Japan – The Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) is an independent agency … Japan-United States Friendship Commission; Joint … Rothschild North America, Inc.; Rothschild, Inc
45. Vereniging Aegon – €3.5 billion secondary offering ABN Amro Rothschild LLC, AEGON NV, Morgan Stanley & Co Inc, Vereniging AEGON. Vereniging Aegon, Aegon NV’s (Aegon) largest shareholder, has disposed

46. BNP Paribas – BNP Paribas is a European banking and financial group specialized in corporate, private … Η καρριέρα του διευθυντή ξεκίνησε στην Deutschen Bank μέχρι που το 2000 πήγε στον Rothschild

47. Affiliated Managers Group Inc – Petroleum Exporting Countries (OPEC) investment managers … complete without some mention of the missions of Rothschild Capital Group and its more than 3,500 world-wide affiliated

48. Resona Holdings Inc – Simon Rothschild

49. Capital Group International Inc – James Rothschild. Prior to joining Monument Capital Group, Mr. Rothschild was an investment professional with … focused role, being responsible for identifying international partners

50. China Petrochemical Group Company – Resona Holdings Inc 49. Capital Group International Inc 50. China Petrochemical Group Company … All controlled by Rothschild

*Με υλικά απο άρθρο της Maria Lourdes στο http://lupocattivoblog.wordpress.com και δημοσίευμα στο http://www.theintelligence.de/index.php/wirtschaft/finanzen/3424-147-unternehmen-herrschen-ueber-die-weltwirtschaft.html

http://www.berlin-athen.eu
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

INSIDE JOB: ΕΝΑ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ

Το εξαιρετικό (και πολυβραβευμένο) ντοκιμαντέρ του Charles Ferguson
 με τίτλο «Inside Job» ξεσκεπάζει τους υπαίτιους της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και κρατάει τη χώρα μας ακόμη δέσμια των δανειστών μας...
Στο ντοκιμαντέρ αυτό που περιλαμβάνει συνεντεύξεις πολιτικών, δημοσιογράφων και ισχυρών οικονομικών στελεχών, σκιαγραφείται η παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος και η διαπλοκή των οικονομικών και πολιτικών παραγόντων...
Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τους πραγματικούς υποκινητές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και την απληστία της Γουόλ Στριτ και των golden boys της Goldman suchs.

Σκηνοθεtημένο από τον Charles Ferguson.  ..............................
anti-ntp.blogspot
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Εconomist: «Λίγες εβδομάδες ζωή έχει το ευρώ εκτός εάν….»

Λίγες εβδομάδες ζωής δίνει στο ευρώ το οικονομικό περιοδικό Economist, στο τεύχος που πρόκειται να κυκλοφορήσει. «Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει άμεσα να πάρουν τολμηρές αποφάσεις για να αποτρέψουν την καταστροφή», αναφέρει το περιοδικό. Το Economist τάσσεται υπέρ των προτάσεων για ένα είδος ευρωομόλογου σε συνδυασμό με αυστηρή πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις στην ευρωπεριφέρεια «στις οποίες ήδη δεσμεύτηκαν κυβερνήσεις όπως της Ιταλίας και της Ελλάδας».
Έχοντας στο εξώφυλλο ένα ευρώ που πέφτει σαν φλεγόμενος μετεωρίτης, το Economist εκτιμά πως η ενδεχόμενη κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος θα προκαλέσει παγκόσμια ύφεση μεγαλύτερη απο αυτή του 2008-2009, χρεοκοπίες, λουκέτα τραπεζών, σπάσιμο της Ευρωζώνης στα δύο ενώ θα απειλήσει ακόμα και την υπόσταση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Οι πιθανότητες για μία ασφαλή έξοδο από τη διογκούμενη κρίση μειώνονται με ταχύτητα», επισημαίνει το έγκυρο οικονομικό περιοδικό.
«Μέσα ένα περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας, αντιδημοφιλών μέτρων λιτότητας και πτώσης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης, το 2012 μπορεί να  .....................................................................................να φέρει την Ευρωζώνη σε βαθιά ύφεση. Αυτό θα τροφοδοτήσει ένα φαύλο κύκλο ελλειμμάτων, λιτότητας και όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας. Αν δεν δοθούν λύσεις, το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε εβδομάδες».
«Μόνο η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει μία λύση που θα ανακουφίσει άμεσα το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει ο πιστωτής έσχατης ανάγκης ή –αν δεν συμφωνήσουν οι κυβερνήσεις για αυτό– να συνεχίσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα κυρίως της περιφέρειας, να μειώσει και άλλο τα επιτόκια και να εγκαινιάσει πολιτική πιστωτικής χαλάρωσης όπως έπραξε η Fed».
Αναγκαίο είναι ακόμη να καθιερώσει ένα είδος ευρωομολόγου όπως αυτό που πρότεινε η Κομισιόν. Η άρνηση της Γερμανίας να δεχτεί και αυτήν την πρόταση, χωρίς αλλαγή στάσης εκ μέρους της, εκτιμά το περιοδικό, θα φέρει σύντομα την καγκελάριο Μέρκελ μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Νόαμ Τσόμσκι: «Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει»

tsomski
Ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σε μια εκ βαθέων και εξαιρετικά επίκαιρη συνέντευξη...
Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου».
Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί.
Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ' ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.
Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Tμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας.
Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια:
«Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».
Ενα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν.
Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence».
Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι:
«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους».
Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά.
Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος:......................................... «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται».

Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Ακουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Ομως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό;

«Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα.

Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι' αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας;

«Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν "αγορές", δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος;

«Ηδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Επαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν "δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος" και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα».

Πιστεύετε, παρ' όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς;

«Ναι, παρ' ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι' αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: "Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα". Αυτό είναι το ΔΝΤ.

Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».

Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;

«Είναι το οικονομικό σύστημα "στυγνή ληστεία"».

Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα...

«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε "κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής". Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ' τα πάρουν πίσω».

Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας;

«Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».

Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες;

«Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ.

Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι "γκανγκστερικό". Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι.

Ονομάζεται "πολύ μεγάλο για να αποτύχει". Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική "παροχής εξασφάλισης" από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως "ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων". Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα

Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;

«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το "γκανγκστερικό σύστημα", αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι' αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του '70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.

«Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: "Σας αρέσει το ΔΝΤ;". Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».

Γι' αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη;

«Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους "υπεύθυνους" να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση;

«Οχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%.

Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν "Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της", στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Εγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ' ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Αραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά "απέτυχαν", δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».

Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει;

«Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».

Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο;

«Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».

Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων;

«Οταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».

Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

«Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».

Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη;

«Οχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Εχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον "Πλούτο των εθνών") δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας;

«Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».

Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς.

«Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ' αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως "διαφημιστικό", ως "teaser" για άλλες χώρες.

Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία;
«Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του '90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι;

«Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».

Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε;

«Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά.

Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».

Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου;

«Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».

Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου;

«Οχι,ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».

Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα;

«Οχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».

Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή;

«Ακριβώς. Γι' αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ηταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Ολα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Ομως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».

Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»;

«Εχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».

Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα;

«Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».

Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών;

«Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».

Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό;

«Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».

Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις;

«Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».

Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό;

«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ' ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι "δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο". Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».

Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς;

«Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου 2011.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

2021: Όχι πια ευρωζώνη αλλά Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης

Μαρίνα Χατζηδημητρίου


Ο Niall Ferguson, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και συγγραφέας επιχειρεί να μας παρουσιάσει την εικόνα που θα έχει η Ευρώπη το 2021, δέκα χρόνια μετά την οικονομική κρίση. Οι κυρίαρχοι Γερμανοί, οι Έλληνες... κηπουροί και η μορφή της Νέας Ευρώπης

Σε δημοσίευμά του στην Wall Street Journal, ο καθηγητής βλέπει Έλληνες κηπουρούς και Γερμανούς να καλοπερνούν κάνοντας ηλιοθεραπεία στα εξοχικά τους στο νότο καθώς μια νέα δημοσιονομική ένωση έχει σχηματιστεί. "Καλωσήρθατε", όπως λέει, "στις άλλες ΗΠΑ".
Δέκα χρόνια πέρασαν από την κρίση που επηρέασε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένου της Ισπανίας και της Γαλλίας. Μερικά πράγματα παρέμειναν ίδια, ενώ αρκετά έχουν αλλάξει.
Στην νέα Ευρώπη του 2012, το ευρώ εξακολουθεί να κυκλοφορεί, αν και τα τραπεζογραμμάτια είναι πλέον σπάνια. Η ευκολία των ηλεκτρονικών πληρωμών τώρα κάνουν τον κόσμο να αναρωτιέται αν ποτέ άξιζε τον κόπο η δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Επίσης, οι Βρυξέλλες δεν είναι πια το "αρχηγείο" της Ευρώπης αλλά η Βιέννη.
"Υπάρχει κάτι σχετικά με την κληρονομιά των Αψβούργων", εξηγεί η νέα καγκελάριος της Αυστρίας Marsha Radetzky, προσθέτοντας πως κάνει την πολυεθνική πολιτική διασκεδαστική.
Σχετικά με τους Γερμανούς, ο καθηγητής αναφέρει πως φαίνεται να τους αρέσει η νέα πραγματικότητα. "Για κάποιο λόγο ποτέ δεν αισθανθήκαμε ευπρόσδεκτοι στο Βέλγιο", θυμάται η Γερμανίδα καγκελάριος Reinhold Siegfried von Gotha-Dämmerung.................................. Μάλιστα, το δημοσίευμα σημειώνει πως ο συνασπισμός της Α. Μέρκελ ηττήθηκε το 2013 κάτι που δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ο Γερμανικός λαός απηύδησε να ξελασπώνει συνεχώς τους τραπεζίτες.
Η ζωή είναι ακόμη πιο εύκολη στις περιφερειακές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, όπως είναι πλέον γνωστή η ευρωζώνη. Η ανεργία στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία έχει διαμορφωθεί στο 20% αλλά η δημιουργία ενός νέου συστήματος δημοσιονομικού φεντεραλισμού το 2012 έχει εξασφαλίσει μια σταθερή ροή των funds από τον πυρήνα της Β. Ευρώπης.


Όπως οι ανατολικογερμανοί πριν από αυτούς, οι νοτιοευρωπαίοι έχουν συνηθίσει αυτή τη κατάσταση. Με το ένα πέμπτο του πληθυσμού να είναι άνω των 65 χρονών, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζωή. Υπάρχουν δε αρκετά χρήματα σε αυτή την παραοικονομία καθώς αρκετοί είναι αυτοί, όπως οι Έλληνες οι οποίοι εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί και κηπουροί στους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν και δεύτερες κατοικίες στον ηλιόλουστο νότο!
Η μορφή της Νέας Ευρώπης
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης έχουν ενταχθεί κάποια νέα μέλη. Η Λιθουανία και η Λετονία παρέμειναν προσκολλημένες στο σχέδιό τους να ενταχθούν στο ευρώ, ακολουθώντας το παράδειγμα της γειτονικής Εσθονίας.
Αυτές οι νέες χώρες είναι τα μεταγενέστερα παιδιά της Νέας Ευρώπης, τα οποία προσέλκυσαν τις γερμανικές επενδύσεις με τους σταθερούς φόρους και τους σχετικά χαμηλούς μισθούς τους.
Ωστόσο, κάποιες χώρες έφυγαν από την ζώνη του ευρώ. Ο καθηγητής αναφέρεται στον πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον λέγοντας πως αποφάσισε να διακινδυνεύσει ένα δημοψήφισμα σχετικά με την είσοδο της χώρας του στο ευρώ.
Παρακινούμενος από τος εριστικές εφημερίδες του Λονδίνου, ο λαός ψήφισε με 59% έναντι 41% την μη ένταξή τους στην ευρωζώνη.
Τώρα η Μ. Βρετανία είναι ο αγαπημένος προορισμός των Κινεζικών επενδύσεων. Οι Κινέζοι αγαπούν τα διαμερίσματά τους αλλά και τα υπέροχα σκωτσέζικα κτήματα για σκοποβολή!
'Κατά ένα τρόπο αυτή η ομοσπονδιακή Ευρώπη θα χαροποιούσε τους ιδρυτές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης", σημειώνει.
Ωστόσο οι Η.Π.Ε του 2021 διαφέρουν κατά πολύ από την ΕΕ που διαλύθηκε το 2011. Έμελλε η διάλυση της Ευρωζώνης να επικεντρώνεται στα δύο λίκνα του δυτικού πολιτισμού, την Αθήνα και τη Ρώμη.
Αλλά ο Γ. Παπανδρέου και ο Σ. Μπερλουσκόνι δεν ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι ηγέτες που έπεσαν θύματα της κατάρας του ευρώ. Από τότε που ο φόβος της κρίσης άρχισε να εξαπλώνεται στην ευρωζώνη τον Ιούνιο του 2010, όχι λιγότερες από επτά κυβερνήσεις έπεσαν: Στην Ολλανδία, τη Σλοβακία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία, την Φινλανδία, την Πορτογαλία και τη Σλοβενία.
Το γεγονός πως εννέα κυβερνήσεις έπεσαν σε λιγότερο από 18 μήνες ήταν κάτι το αξιοσημείωτο.
Το ευρώ είχε μετατραπεί σε φονική μηχανή που έτρωγε κυβερνήσεις αλλά προωθούσε επίσης και μια νέα γενιά λαϊκών κινημάτων όπως το ολλανδικό κόμμα για την Ελευθερία και οι True Finns.
Το Βέλγιο ήταν στα πρόθυρα της διάσπασης και οι δομές της Ευρώπης κατέρρεαν.
Στην ερώτηση ποιος θα ήταν ο επόμενος, η απάντηση είναι προφανής: η Ισπανία. Μετά τις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου ο Θαπατέρο παραιτήθηκε, ενώ ο επόμενος που θα έμπαινε στο μάτι του κυκλώνα ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Το ερώτημα όλων τον Νοέμβριο του 2011 ήταν κατά πόσο η νομισματική ένωση θα κατέρρεε. Ωστόσο αν έβγαινε η Ελλάδα και η Ιταλία πχ από την ευρωζώνη θα ήταν δύσκολο να διασωθεί το ενιαίο νόμισμα και η αποκατάσταση των νομισμάτων των χωρών θα ήταν εξοντωτικά δαπανηρή διαδικασία.
Έτσι, σημειώνει, το ενιαίο νόμισμα διασώθηκε αλλά η ευρωζώνη αναγκάστηκε να διασπαστεί, να χωριστεί αλλά δεν κατέρρευσε.
Ο ρόλος του Δημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD)
Στην ουσία ήταν το Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας που πίεσε τις 21 χώρες να ενταχθούν στη Γερμανία και στις Η.Π.Ε υπό την συνθήκη του Πότσνταμ το 2014. Μάλιστα με την ένταξη και των έξι υπόλοιπων χωρών, κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Βοσνία, Κροατία, Κόσοβο, Σκόπια, Μαυροβούνιο και Σερβία), η Νέα Ευρώπη αριθμεί 28 μέλη, ένα μέλος περισσότερο από την Ευρώπη προς κρίσης. Και με τον διαχωρισμό Φλάνδρας και Βαλονίας, τα μέλη έγιναν 29.
Έτσι, η ΕΕ δεν κατέρρευσε παρά τις ολέθριες προβλέψεις του 2011 αλλά αντίθετα το 2021 το ευρώ χρησιμοποιείται από ακόμα περισσότερες χώρες από ότι πριν τη κρίση.
"Κοιτάζοντας πίσω, στα 10 δέκα χρόνια που πέρασαν, ο αρχιδούκας της Αυστρίας von Habsburg θα ήταν περήφανος, καθώς όχι μόνο διασώθηκε το ευρώ αλλά επειδή με κάποιο τρόπο πριν από έναν αιώνα η αυτοκρατορία των Αψβούργων είχε ανασυσταθεί όπως οι Η.Π.Ε", καταλήγει ο καθηγητής τονίζοντας πως για αυτό και δεν αποτελεί απορίας άξιον γιατί οι Βρετανοί και οι Σκανδιναβοί την αποκαλούν "Wholly German Empire".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η επικείμενη προδοσία: Το μεγάλο μυστικό της Συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου


Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.
Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.
Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα. ..............................Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Η τεχνοκρατία δεν είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος

του Γκουίντο Ρόσι   
©Il sole-24 Ore


 
Η αποσυρθείσα πλέον πρόταση του αποχωρήσαντος Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τις πολιτικές λιτότητας που σχεδίασε η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) ανέδειξε το γεγονός πως το πρόβλημα της διάσωσης του ευρώ είναι εξόχως πολιτικό και λιγότερο οικονομικό και αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να αποσπασθεί η συναίνεση των Ευρωπαίων πολιτών.
Στην Ευρώπη, τα δημοψηφίσματα ατυχώς έχουν αποδείξει πως στα μεμονωμένα κράτη-μέλη οι πολίτες συχνά αντιδρούν στο να γίνουν Ευρωπαίοι πολίτες. Δείτε τη Δανία, που το 1992 καταψήφισε τη συνθήκη του Μάαστριχτ· το 2005, Γαλλία και Ολλανδία απέρριψαν αμφότερες το σχέδιο της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης. Κι αξίζει να θυμηθούμε την αρχική απόρριψη της συνθήκης της Λισαβόνας από τους Ιρλανδούς, το 2008. 
Σήμερα η πραγματική πολιτική κρίση αφορά διάφορες εκδοχές της έμμεσης δημοκρατία. Οι πολίτες έχουν απλά το δικαίωμα να επιλέγουν τους πολιτικούς στους οποίους εναπόκειται να λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις. Όπου κι αν κοιτάξει όμως κανείς, αυτοί οι αιρετοί αξιωματούχοι δε φαίνεται να είναι εις θέση να λαμβάνουν αποφάσεις υπέρ του κοινού καλού.
Το κράτος είναι το ψυχρότερο από όλα τα τέρατα
Μοιάζει πράγματι να λειτουργούν σαν παθητικά ενεργούμενα της πίεσης των λόμπι, ενώ στους διαδρόμους της εξουσίας κυριαρχεί μια βαριά ατμόσφαιρα διαφθοράς και υπεράσπισης διαφόρων κατεστημένων συμφερόντων, σε τέτοιο βαθμό που ούτε η πλειοψηφία αλλά και ούτε η μειοψηφία να μοιάζουν διαθέσιμες για την απαιτούμενη διαμεσολάβηση υπέρ των πολιτών. 
........................
Αλλά όταν οι πολίτες νιώσουν πως οι ζωές και οι προϋποθέσεις για την προσωπική τους ελευθερία υπονομεύονται από μικροπολιτικά παιχνίδια, αναδύονται βίαιες αντιδράσεις που αποδομούν την ίδια τη λειτουργικότητα των κρατών.
Για το τι συμβαίνει στη συνέχεια, ας προσφύγουμε στη σκέψη του Νίτσε (Nietzsche), που γράφει στο αριστούργημά του «τάδε έφη Ζαρατούστρας»: «το κράτος είναι το ψυχρότερο από όλα τα τέρατα. Ψεύδεται ψυχρά: εγώ το κράτος, είμαι ο λαός».
Σύμφωνα με τον Κέλσεν (Kelsen) η κοινωνική τάξη βρίσκεται στα χέρια των κατόχων των πολιτικών δικαιωμάτων μόνο στην άμεση δημοκρατία, όπου η εξουσία ασκείται από λαϊκές συνελεύσεις, όπως άλλοτε στην αθηναϊκή Αγορά.
Αυτή η αρχή ενέπνευσε και κινήματα σαν το «καταλάβετε την Ουολ Στριτ» και τους μη-βίαιους «αγανακτισμένους» ολόκληρου του κόσμου και εξόχως, τούτη την ώρα, τους Έλληνες. Κατά μία έννοια, αυτή είναι η εκδίκηση της Αγοράς.
Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι πως η ΕΚΤ -ή το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ)- σήμερα επιτάσσουν δημοσιονομικές πολιτικές και μέτρα λιτότητας χωρίς να έχουν καν τη δικαιοδοσία να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτός ο ανώμαλος (τεχνοκρατικός) έλεγχος των οικονομιών των κρατών-μελών μπορεί να οδηγήσει σε τρεις πιθανές εξελίξεις.

Η βεντέτα της Αγοράς
Η πρώτη, και μακράν η προβληματικότερη, είναι μια σειρά κρατών να οδηγηθούν εκτός ευρωζώνης, προκαλώντας το οικονομικό χάος που κατά τη διάρκεια της συνόδου του G20 έδειξε να φοβάται μέχρι και ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια χώρα που, για ταυτόσημους σχεδόν λόγους με την Ευρώπη, βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Η δεύτερη οδηγεί στη αδιανόητη διάσπαση του ευρώ στα δύο -με ένα ισχυρό ευρώ για τα κράτη με πιο τακτοποιημένες οικονομίες σαν τη Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες κι ένα ασθενέστερο ευρώ για τα κράτη της νότιας Ευρώπης που κινδυνεύουν με χρεοκοπία.
Η τρίτη υπόθεση θα έλυνε όλα τα τρέχοντα προβλήματά μας. Συνεπάγεται τον εκ του μηδενός επανασχεδιασμό της Ευρώπης ως μιας «ελεύθερης και ενιαίας» οντότητα, για να παραφράσω το «μανιφέστο της Αθήνας». Αυτή εξάλλου ήταν και η πρόθεση των ιδρυτών-πατέρων της Ευρώπης.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η τυφλή-τεχνοκρατική διακυβέρνηση της Ευρώπης που ως σήμερα δεν παρήγαγε παρά μόνο ανισότητες ανάμεσα στους πολίτες των διαφόρων κρατών-μελών, θα χρειαστεί να παραδώσει τη θέση της στη δημοκρατική πολιτική, προκειμένου να αναδειχθεί μια ευρωπαϊκή πολιτικότητα για όλους τους λαούς της Ευρώπης, βασισμένη στις αρχές της ισότητας και της ισοτιμίας, στις οποίες έχω αναφερθεί διεξοδικά στο παρελθόν.
Αυτή είναι η μόνη λύση για να αποφευχθεί η «βεντέτα της Αγοράς», η μόνη που θα εξαλείψει τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των πολιτών των διαφόρων κρατών-μελών και η μόνη που εμπεδώνει, στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, μια αποτελεσματική και όχι διάσπαρτη πολιτική παρουσία.
Μια τέτοια Ευρώπη θα ήταν δυνατό να καθίσει σε ένα τραπέζι με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες, προκειμένου να εκπονήσουν νέους κανόνες που θα καταπολεμούσαν και θα κατανικούσαν τις ζημιές και τα άγχη που δημιουργεί η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.
Ο Guido Rossi είναι νομικός και πρώην κεντροαριστερός γερουσιαστής
ppol
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........