“ΠΟΥΤΙΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΥΤΙΝ”: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ALEXANDR DUGIN

ΟΙ  ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ  ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ ALEXANDR DUGIN ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΤΤΟ POUTIN (21/09/14 αποκλεστική συνέντευξη που παραχώρησε στην Πηνελόπη Σταφυλά για το dimpenews.com)

Εάν προτιμάτε το ηχητικό ντοκουμέντο στα αγγλικά, ακούστε το 

00:00

00:00

AD: O κόσμος βρίσκεται στη φάση της λήξης του μονοπολισμού. Οι ΗΠΑ και γενικά η Δύση δεν δύνανται να ηγηθούν  του κόσμου.Έχουν αποτύχει σε αυτήν τους την αποστολή και δημιουργούν μόνο χάος. Επιχειρούν να διαιωνίσουν  την επικυριαρχία τους χωρίς να είναι σε θέση να θεμελιώσουν ως αξίες τους την αξιοπρέπεια και την τιμή. Αυτό το γεγονός είναι η απαρχή της λήξης του μονοπολισμού.Το θέμα είναι τι θα τον ανατικαταστήσει. Για μένα αυτό που μπορεί να υπάρξει δεν είναι ο πολυπολισμός κι όχι ο μονοπολισμός.

DP: Nαι το καταλαβαίνω δεν μπορούμε να έχουμε μια επιστροφή στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης με δύο κυρίαρχες δυνάμεις.

AD: Ακριβώς. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορούσε να εξισορροπήσει την κατάσταση με  τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες υπερδυνάμεις. Στον πολυπολισμό, που τώρα αναδύεται θα υπάρχουν κέντρα εξουσίας, δύναμης:  Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και βέβαια η Ρωσία. ΕDM: Kαι κάποιοι λαοί στην  Αφρική μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι’ αυτό και ο ορθόδοξος κόσμος με τις κοινότητές του…

AD: Ακριβώς, βέβαια. Έχουμε πολλούς οπαδούς αλλά λίγες υπερδυνάμεις που θα μπορούσαν να επωμισθούν την εναντίωση  στις ΗΠΑ και η Ρωσία σε αυτό το σημείο είναι διακριτική. Ιστορικά η Ρωσία, είναι αποστασιοποιημένη από την υπεράσπιση του δόγματος του πολυπολισμού κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Πούτιν  πολλές φορές επιχειρεί να ασκήσει μια πολιτική εξουσίας για να αντισταθεί στην επίθεση των ΗΠΑ.

DP: Kαι όμως εμείς δεν έχουμε αυτό το αίσθηση…Νιώθουμε  ότι η πολιτική της Ρωσίας δεν είναι αρκετά δυναμική και θέλω να σας μεταφέρω το κλίμα ότι σε όλον τον κόσμο κι ακόμη και σε αυτήν την Αφρική οι άνθρωποι περιμένουν μια πολύ δυνατή απάντηση από τον Πούτιν. Αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει ελπίδα γιατί έχουμε την ανάγκη να πρωπορευτεί μια μεγάλη δύναμη  και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουμε…

AD: Θα σας εξηγήσω…Ο Πούτιν μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας και την υποστήριξή του στη Νέα Ρωσία βρέθηκε σε μεγάλη σύγκρουση με την Αμερική και με όλη την Δύση.Την ίδια στιγμή άρχισε να διστάζει.Τώρα είναι κατά το ήμισυ δυνατός ηγέτης και κατά το ήμισυ αδύναμος ηγέτης. Σύντομα, σε λίγες ημέρες θα εκδοθεί στην Ευρώπη και στην αγγλική γλώσσα το βιβλίο μου « Πούτιν εναντίον Πούτιν».

DP: Μα αυτή είναι η καθημερινή εσωτερική πάλη του κάθε ανθρώπου σε καθημερινή βάση…..

AD: Ακριβώς. Η ιδέα μου είναι ότι υπάρχουν 2 Poutin, όχι ένας Poutin. Ο ένας είναι ο ασυμβίβαστος ηγέτης και ο άλλος  είναι αυτός που υποστηρίζεται από τις ολιγαρχικές ελίτ. Αυτός είναι ο Πούτιν που διαπραγματεύεται με τη Δύση. Ο πρώτος Πούτιν είναι ο εθνικός ηγέτης, ο δυναμικός ηγέτης της Ρωσίας.

DP: Συγγνώμη, αλλά ο Πούτιν που μεγάλωσε υπό αντίξοες συνθήκες και που το κράτος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης τον γαλούχησε με τόση παιδεία και τον επάνδρωσε με εξουσία και τον έφτασε ν΄αναλάβει αυτό το αξίωμα δύναται να ξεχάσει όλα αυτά που η χώρα  του έδωσε;

AD: Όμως παράλληλα του δόθηκε μια θέση που ήταν  σαν ένα είδος συνομοσίας των ολιγαρχών. Υπήρξε ένα είδος γραμματέα του εβραίου φιλολιγάρχη Δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκε από την KGB αλλά στην πολιτική ήταν αναμεμειγμένος στα deals (διαπραγματεύσεις) των φιλοολιγαρχικών. Γι’ αυτό κι έχει διπλή προσωπικότητα. Αυτές είναι οι 2 πλευρές του Πούτιν. Υπάρχει ο φωτεινός Πούτιν και ο σκοτεινός Πούτιν. Ο Πούτιν του ήλιου και ο Πούτιν της σελήνης. Για παράδειγμα ο φωτεινός Πούτιν είναι αυτός που πήρε την Κριμαία και ο σκοτεινός Πούτιν είναι αυτός που παζαρεύει τη μοίρα της Νέας Ρωσίας. Ο Πούτιν δεν είναι μια ομοιογενής προσωπικότητα.Είναι μισός δυνατός πατριωτικός ηγέτης και μισός φιλελεύθερος, φιλολιγάρχης. Ένας συμβιβασμένος που διστάζει και έχει την τάση να διαπραγματεύεται μαζί τους και με τις ΗΠΑ.

DP: Συγγνώμη κ.καθηγητά αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα που πραγματευόμαστε σχετικά με τον Πούτιν δεν μπορούμε να το εξετάσουμε μόνο με πολιτικούς όρους γιατί πρόκειται για ένα τεράστιο δίλλημα. Αν μπορεί να επωμιστεί τον ρόλο του ιστορικού προσώπου που θα αλλάξει την Ιστορία. Διότι αν πάρει κάποια απόφαση είναι σίγουρο ότι αυτό το πρόσωπο θα είναι ο πρωτοπόρος που θα θέσει τα θεμέλια που θα αλλάξουν τον κόσμο. Και είναι πολύ λογικό να έχει αυτό το δίλημμα και δεν ξέρω αν είναι αρκετά δυνατός σαν προσωπικότητα γιατί δεν ξέρω και τι ηλικία έχει….

AD: Eίναι 60 ετών και δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτήν την ηλικία. Έχει διπλή προσωπικότητα και δεν θα μπορούσε τώρα να γίνει σε αυτήν την ηλικία μια ομοιογενή προσωπικότητα. Και αυτήν την στιγμή ή θα λήξει ο μονοπολικός κόσμος ή θα τελειώσει η Ρωσία. Γιατί είναι άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει ούτε την πλήρη προδοσία ούτε να οπισθοχωρήσει.

DP: Συγγνώμη καθηγητά μου αλλά δεν θα είναι μόνο το τέλος της Ρωσίας θα είναι όλου του Ορθόδοξου Κόσμου και όταν λέω Ορθόδοξου δεν το εννοώ μόνο στη θρησκευτική του διάσταση αλλά και στην πολιτική του.

AD: Συμφωνώ

DP: Υπάρχει μια “ορθοδοξία” και στα πολιτικά πράγματα.

AD: Αλλά βλέπετε στη Ρωσία είχαμε  Προέδρους σαν τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν οι οποίοι πρόδωσαν τα πάντα....

DP:To νιώσαμε πολύ έντονα αυτό, μην επεκτείνεσθε.

AD: Eίναι πολύ σημαντικό να σας πω ότι στην ιστορία της Ρωσίας υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο της προδοσίας του Προέδρου ή του Τσάρου. Δεν μπορούμε να τρέφουμε απόλυτη ελπίδα στον Poutin γιατί η προδοσία είναι πάντα πιθανή. Άλλωστε συμβαίνει και τώρα στη Νέα Ρωσία. Πολύ γενναίος και πολύ θαρραλέος άνθρωπος για την Κριμαία και πολύ αδύναμος και διστακτικός για τη Νέα Ρωσία. Θα έλεγα ότι βρίσκεται στο μεταίχμιο της προδοσίας της Νέας Ρωσίας.

Βλέπουμε αυτήν την ίδια διπλή προσωπικότητα του Πούτιν εναντίον Πούτιν, του φωτεινού –σκοτεινού σε κάθε κίνησή του σε κάθε στιγμή σε κάθε περίοδο της νεώτερης Ρωσίας. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Είμαι ρεαλιστής: είναι μισός δικός μας και μισός από την πλευρά των εχθρών. Ο Ρωσικός λαός ευρέως υποστηρίζει τον Πούτιν στη συντριπτική του πλειοψηφία αλλά οι άνθρωποι θέλουν να δουν σε αυτόν, τον εθνικό πατριωτικό ηγέτη και κατ΄ουσία  τον ηγέτη του κόσμου. Όλα τα άτομα κατά της παγκοσμιοποίησης, οι αντιαμερικάνοι,  οι ορθόδοξοι όπως λέτε. Αλλά την ίδια στιγμή μία πολιτική ελίτ γύρω του είναι ολοκληρωτικά φολοδυτική ,φιλελεύθερη,ολοκληρωτικά ολιγαρχική και αντιρωσική. Μισούν τον λαό μας.

DP: Δεν έχουν πατρίδα αυτοί οι άνθρωποι.

AD: Nαι στο ευαγγέλιο υπάρχει το εξής :”όπου γαρ εστίν ο θησαυρός ημών εκεί έσται και η καρδία υμών” η καρδιά σου βρίσκεται όπου κι ο πλούτος σου. Αυτοί ακριβώς είναι οι κοσμοπολίτες, οι φιλελεύθεροι, η φιλοδυτική ελίτ που μισεί το λαό μας,τη χώρα μας, την πατρίδα μας και εργάζονται εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων. Έτσι ο Πούτιν έχει πατριώτες ανθρώπους και αντιπατριώτες φιλοδυτικούς εντελώς πουλημένους στους παγκοσμιοκράτες, φιλελεύθερους καπιταλιστές. Ασφαλώς ο Πούτιν είναι καλύτερος από τον Γιέλτσιν. Και αυτό που κάνουμε τώρα είναι να δημιουργήσουμε ανεξάρτητους πόλους παράλληλα σε αυτήν την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε γιατί δεν μπορούμε πια να επαφιόμαστε μόνο στον Πούτιν. Διότι πρόδωσε τις ελπίδες όχι μόνο της Ρωσίας αλλά όλου του κόσμου.

DP: Eίναι η Συρία, ο Λίβανος, η Αφρική είναι κάθε δημοκρατικός λαός που φωνάζει και λέει “σε παρακαλούμε κάνε κάτι διότι δεν αντέχουμε άλλο”.

AD: Kάνει πάντα κάτι.  Αλλά το κάνει μισό και όντας άνω των 60 ετών δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε μια αλλαγή. Είναι ένας  ρεαλιστής. Δεν μας μισεί αλλά ούτε μας αγαπάει. Δεν είναι εναντίον μας  αλλά ούτε είναι υπέρ μας.  Είναι διπλή προσωπικότητα και η Ρωσία τώρα περνάει μια πολύ κρίσιμη καμπή. Ο Πούτιν  αντιδρώντας στη Δύση ως δυνατός ηγέτης πήρε την Κριμαία   και τώρα αντιμετωπίζει σαν ένας πολύ αδύναμος άντρας τα κύματα που τον χτυπάνε. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Το να συμπεριφέρεσαι σαν ένας πολύ δυνατός άντρας όταν δεν είσαι.

DP: Έχουν ταπεινώσει όλη την Ρωσία.

AD: Nαι έχουν ταπεινώσει όλη την εθνική μας αξιοπρέπεια.

DP: Καθηγητά μου θέλω να καταλάβετε ότι αυτή η ταπείνωση δεν αφορά μόνο την Ρωσία αλλά στρέφεται κατά κάθε δημοκράτη. Εσείς οι ρώσοι αντιπροσωπεύετε κάτι υψηλό για εμάς οπότε αυτήν την ταπείνωση την  υφιστάμεθα κι εμείς γι αυτό και μας ενδιαφέρει τι πρόκειται να γίνει.

AD: Εμείς έχουμε αυτήν τη στιγμή το δικό μας αγώνα. Υποστηρίζουμε τον Πούτιν όταν κάνει μεγάλα και δυνατά βήματα και του ασκούμε κριτική όταν διστάζει όπως τώρα.

DP: Έχετε την ελευθερία να ασκείται κριτική, έτσι ; όχι όπως άλλοτε. Γιατί κάποια στιγμή είχαμε την εντύπωση ότι γυρίσαμε στην  εποχή του Κρεμλίνου της Σοβιετικής Ένωσης. Βλέπαμε ότι όλα τα ρώσικα ΜΜΕ όπως το RT ,Ria Novosti  δεν έδειχναν τις σφαγές στη Νέα Ρωσία και είχαμε επίσης την αίσθηση ότι οι ρώσικες πρεσβείες ανά τον κόσμο έδιναν εντολές να μην περνούν στα ΜΜΕ αυτό που πραγματικά συνέβαινε στη Νέα Ρωσία. Είχαμε κάποια στιγμή την εντύπωση ότι έπρεπε να δώσουμε αγώνα και με την ίδια τη Ρωσία η οποία δεν ήθελε να φαίνεται τι έκανε ο Ποροσένκο. Ακόμα και η ορολογία των ρωσικών ΜΜΕ ήταν σαν να διαβάζεις δυτικά μέσα.Τώρα αυτό άλλαξε αλλά πρέπει πρώτα να περάσουν 20 δημοσιεύματα σε νεορωσικά ΜΜΕ,  να μεταδοθεί έπειτα από κάποια μικρά ρωσικά ΜΜΕ , μερικές φορές ακόμα και με δημοσιεύσεις από άλλα κράτη και μετά να έρθει και η επίσημη πληροφόρηση από τη Ρωσία.

AD: Nαι έχουμε το site novorossiainfo και προσπαθούμε να στραγγαλίσουμε αυτές τις πολιτικές. Ο Πούτιν δεν είναι κακός αλλά δεν είναι και καλός.

DP: To ξέρουμε, τον αγαπάμε.

AD: H ιδέα μας είναι να υποστηρίξουμε την πατριωτική πλευρά,τη φωτεινή πλευρά και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τον Πούτιν του ημίφωτος. Αυτή λίγο πολύ είναι η δική μου στάση και αυτή είναι και η στάση των περισσοτέρων συνειδητοποιημένων σε πατριωτικό επίπεδο. Γιατί έχουμε κι ένα τρίτο τμήμα της ρωσικής κοινωνίας το κομφορμιστικό, που προσιδεάζει σε αυτό της Σοβιετικής Ένωσης που υποστηρίζει κάθε βήμα του Πούτιν και την καλή και την κακή του πλευρά και αυτό δημιουργεί μια άσχημη εικόνα στην κοινωνία.

DP: Με συγχωρείτε που σας διακόπτω και πάλι αλλά έχω δει σε ευρωπαικά γκρουπ κι άλλες οργανώσεις να έχουν ως δόγμα το Κρεμλίνο και να μην αφήνουν να εκφραστεί καμιά προσωπική άποψη.

AD: Απόλυτα. Εγώ απολύθηκα από το Πανεπιστήμιο γιατί έλεγα την άποψή μου για τον Πούτιν και ενώ είμαι πουτινικός ! Αλλά δεν μπορώ να μην πω κάτι που φαίνεται κακό ή προδοτικό στα μάτια μου. Εγώ βασίζω τις πληροφορίες μου στη γεωπολιτική ανάλυση με  επιστημονική μεθοδολογία και αναδημοσιεύω συμπεράσματα που λαμβάνω και που διεξάγω αποστασιοποιημένα, μέσα από αναλύσεις που βασίζονται σε επιστήμη κι επιχειρηματολογία. Αλλά αντ΄αυτού εκείνο που τώρα έχει αξία στην κοινωνία είναι ότι έχουμε έναν κομφορμισμό,ένα βόλεμα που πάλι είναι κατάλοιπο  του σοβιετισμού.

DP: Υπάρχει δόγμα….

AD: Απόλυτα. Πρόκειται για μια αυταρχική διακυβέρνηση χωρίς καμιά αυταρχική ατζέντα! Είναι μισός φιλελεύθερος και μισός πατριώτης. Θα έλεγα ότι αυτό άρχισε ήδη να γίνεται πολύ βαρετό,πολύ ενοχλητικό. Έχει αρχίσει να μας ενοχλεί γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει αρχίσει να επιβάλει τον εαυτό του ως την μόνη αυθεντία. Και όταν κάνει τα πολύ ωραία βήματα όλοι τον επικροτούμε , τον επιβραβεύουμε αλλά είναι αφύσικο που μετά  αλλάζει βηματισμό.

DP: Καθηγητά μου συγγνώμη του ρίχνουνε τίποτα φάρμακα ;γιατί ένας ψυχίατρος  βλέποντάς τον να κλαίει με τον εθνικό ύμνο και έπειτα αυτή η λυπημένη έκφραση που παίρνει τόσο συχνά παρουσιάζει την συμπτωματολογία κάποιου που βρίσκεται υπό αντικαταθλιπτική αγωγή.

AD: Ίσως. Δεν είμαι ψυχίατρος, δεν μπορώ να κρίνω. Εγώ κοιτάω γεωπολιτικά και είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι τα μισά του βήματα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση  και τα υπόλοιπα προς την κακή  σε κάθε επίπεδο. Είναι ένα είδος ψυχοπαθητικού συνδρόμου. Δεν είμαι ειδικός …είμαι ειδικός στην κοινωνιολογία, πολιτειολογία, γεωπολιτική και σε αυτό το επίπεδο όλες οι ενέργειες του Poutin είναι διπλές, κατά το ήμισυ καλές και κατά το ήμισυ κακές. Και αυτό γινόταν από την αρχή της διακυβέρνησής του αλλά τότε ήταν 50. Τώρα στα 60 του είναι μάλλλον απίθανο να βελτιώσει αυτήν του την τάση   να είναι ημιφιλελεύθερος και συνάμα ημιπατριώτης. Πρόκειται για μια αντιφατική στάση. Αλλά όλα αυτά στην  παρούσα φάση γίνονται καταστροφικά γιατί είναι επικίνδυνα.    Πρέπει να επιτεθούμε στον μονοπολισμό και να επιμείνουμε στον πολυπολισμό. Ή διαφορετικά θα πρέπει να αποδεχθούμε το αμερικανικό χάος. Θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε.

DP: Αν θα έχουμε τον χρόνο να αυτοκτονήσουμε…πριν μας αποκεφαλίσουν…

AD: Ή ξεκινάς να κάνεις κάτι ή αποδέχεσαι την αυτοκτονία. Αλλά ο Poutin μας προτείνει μισή αυτοκτονία και μισό αγώνα για να ζήσουμε. Είναι οξύμορο κι όμως αυτή είναι η πολιτική γραμμή της Ρωσίας .Μισή κατά και μισή υπέρ των ολιγαρχών, μισή φιλορωσική και μισή φιλελεύθερη που μισεί τη Ρωσία. Είναι μισός αντιαμερικάνος αλλά το άλλο μισό του εαυτού του είναι φιλοαμερικανός και προσπαθεί να κάνει διαπραγματεύσεις με αυτούς. Πρόκειται για μια γεωπολιτική σχιζοφρένεια. Έχουμε μια σχιζοφρενική πολιτική και γεωπολιτική κατάσταση.

DP: Μας έχει κάνει κι εμάς σχιζοφρενείς.

AD: Nαι, ναι η κοινωνία είναι σχιζοφρενής. Γιατί οι μάζες πιστεύουν ότι είμαστε εντάξει, όλοι φιλορώσοι, κι όμως ακολουθούμε αντίθετη κατεύθυνση. Οι μάζες βλέπουν την σωστή κατεύθυνση κι αυτός μας οδηγεί στην αντίθετη. Σχιζοφρένεια. Ο καθένας θα έπρεπε να ζει ειρηνικά. Είναι φυσιολογικός κανόνας οι ελίτ να επιχειρούν να πνίξουν το λαό και ο λαός να πνίξει τις ελίτ. Όμως εμάς  δεν μας απασχολεί  αυτή η διαμάχη  γιατί σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χώρα μας . Δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Μας προβληματίζει το σχιζοφρενικό μοντέλο που βάζει σε κίνδυνο  το ίδιο το ρωσικό κράτος.

Αλλά επειδή είμαι πολύ οπτιμιστής πιστεύω ότι τώρα είμαστε σε φάση που θα δημιουργήσουμε μια εθνική συνοχή. Επικεντρώνομαι στον Sterlgov τον εθνικό ήρωα της Νέας Ρωσίας. Είναι έτοιμος να ξεκινήσει ένα πολιτικό κίνημα και είναι ο 2ος σε δημοφιλία μετά τον Πούτιν. Είμαι υποχρεωμένος να επικεντρώσω την προσπάθειά μου στην υποστήρτιξη ενός εναλλακτικού ηγέτη όπως ο Sterlgov που διαθέτει μια προσωπικότητα  συνεκτική. Είναι πραγματικά πολύ δημοφιλής, είναι λαικό ίνδαλμα,ένας εθνικός ήρωας της Νέας Ρωσίας που υπερασπίστηκε το Σλαβιάνσκ. Ήταν ηρωικός στις πράξεις του και πρόκειται για ακέραιη προσωπικότητα, με ηθική, με αρχές. Είναι ρώσος πατριώτης και υποστηρίζει τον Πούτιν στην πατριωτική γραμμή του Πούτιν. Δεν είναι κατά του Πούτιν.

DP: Αυτό είναι το καθήκον σας σαν Ρώσοι να υποστηρίξετε τον Πούτιν.

AD: Bεβαίως.Υποστηρίζουμε τον Πούτιν, προσπαθούμε να διαφυλάξουμε το κράτος μας αλλά την ίδια στιγμή κοιτάμε κι εμείς να έχουμε κι έναν άλλον πολιτικό πόλο.

DP: Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση αλλά θα ήθελα να μου πείτε απόλυτα την αλήθεια.Υπάρχουν ρώσοι που δεν θέλουν να γίνει αυτή η σύγκρουση με τη Δύση επειδή σκέφτονται με τη λογική “ας περάσουν ακόμη κάποια χρόνια και βλέπουμε”;

AD: Σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές παρουσιάστηκαν δημοσκοπήσεις σχετικά με τη στάση των Ρώσων απέναντι στη Δύση. Πλέον του 70% ως και 80% είναι έτοιμοι να πολεμήσουν κατά της Δύσης. Αλλά την ίδια στιγμή εξέχοντες πολιτικοί είναι έτοιμοι να διαπραγματευθούν με τη Δύση.

DP: O στρατός αποδέχεται τόσες ταπεινώσεις ;

AD: O στρατός εκ παραδόσεως δεν έχει πολιτική δύναμη στη χώρα μας όπως σε άλλες χώρες όπως η Toυρκία η Λατινική Αμερική συμπεριλαμβανομένης και της δικής σας χώρας κ. ά..

DP: Δεν έχουμε καλή εμπειρία από το στρατό εξ αιτίας της δικτατορίας…

AD: O στρατός παραμένει εντελώς ουδέτερος στην εξωτερική πολιτική. Στη Ρωσία ποτέ ο στρατός δεν αποτελούσε αυτόνομη δύναμη. Οι στρατηγοί μας θα πολεμήσουν αν πάρουν εντολές και μπορούν σε μια τέτοια περίπτωση να κάνουν τα πάντα.

DP: Δεν υπάρχουν κάποιοι στρατηγοί να του μιλήσουν και να του εξηγήσουν ότι με την πολιτική του όλα μπορούν να εξελιχθούν προς το χειρότερο αφού το ΝΑΤΟ πλησιάζει αν και το καταλαβαίνει κι από μόνος του ως Πρόεδρος….

AD: O στρατός δεν ασχολείται. Τώρα πρέπει να σας αφήσω. Ευχαριστώ.

DP: Εμείς ευχαριστούμε

dimpenews.com".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η νέα παγκόσμια τάξη όπως την σχεδιάζει ο Βλαντιμίρ Πούτιν

Μια ανάλυση έξω από τα δόντια

Η στρατιωτική επέμβαση στα ανατολικά της Ουκρανίας δεν είναι παρά ένα στοιχείο σε ένα πιο ευρύ σχέδιο για τον Ρώσο πρόεδρο: θέλει να τελειώνει με τον χάρτη ασφαλείας που οριοθετήθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Στόχος του το ΝΑΤΟ και η ευρωπαϊκή Ενωση

Θέλει να τελειώνει με ένα πολύπλοκο σύνολο συμφωνιών, συνθηκών, προσπαθειών συνεργασίας ακόμη και ενσωμάτωσης, μεταξύ της Ρωσίας και των διεθνών θεσμών και οι οποίες ήταν ήδη ενεργές στην Ευρώπη την εποχή του ψυχρού πολέμου, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αλλάζοντας με τη βία τα σύνορα που έχουν χαραχθεί στην Ευρώπη, όπως έκανε προσαρτωντας στρατιωτικά την Κριμαία τον περασμένο Μάρτιο, ο ρώσος πρόεδρος καταπατά έναν κανόνα τον οποίο είχαν όλοι σεβαστεί κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και είχε καταγραφεί στην τελική πράξη της Συμφωνίας του Ελσίνκι το 1975: τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας των ευρωπαϊκών κρατών.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που είχαν καταλήξει στη Συμφωνία του Ελσίνκι, μακρές συζητήσεις είχαν γίνει σε ένα ερώτημα που ήταν κυρίως πολιτικό: τα σύνορα που προέκυψαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα έπρεπε να θεωρούνται «απαραβίαστα» ή «μη επιδεχόμενα αλλαγές;»

Η Σοβιετική Ενωση ήθελε το δεύτερο. Ενας από τους βασικούς της στόχους, στις διαπραγματεύσεις του Ελσίνκι, ήταν να αναγνωριστεί για πάντα η επέκταση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου ως τα σύνορα του Ελμπε που χωρίζει τις δύο Γερμανίες, όταν ο σοβιετικός στρατός κατέλαβε την Ανατολική, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τελικά, επειδή οι Γερμανοί ήθελαν να αφήσουν ένα ανοιχτό παράθυρο στην επανένωση των δύο Γερμανιών, η Δύση πέτυχε ώστε τα σύνορα να δηλωθούν μέσα στη Συμφωνία «απαραβίαστα» που σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν με τη βία αλλά μπορούν να αλλάξουν ειρηνικά, μετά από συμφωνία των δύο πλευρών και ανάλογα με την επιθυμία των πληθυσμών που ζουν εκεί. Αυτό συνέβη το 1990 με την επανένωση των δύο Γερμανιών.
Αμφισβητεί και τον ΟΑΣΕ

Από τη Συμφωνία του Ελσίνκι γεννήθηκε στο σύμφωνο του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη), μετά την διάλυση των δύο μπλοκ –ανατολικού και δυτικού. Όμως, με την εν ψυχρώ προσάρτηση της Κριμαίας και με το εν εξ εξελίξει παιχνίδι στην ανατολική Ουκρανία η οποία έχει καταληφθεί από ρωσόφιλους αυτονομιστές, ο Πούτιν αμφισβητεί ένα από τα θεμέλια της ευρωπαϊκής σταθερότητας η οποία χρονολογείται για πάνω από σαράντα χρόνια.
Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά ως τώρα περιοριζόταν στο να αμφισβητεί τον ΟΑΣΕ. Παρότι ο Οργανισμός αυτός συνενώνει 57 κράτη-μέλη, συν τους μη ευρωπαίους εταίρους, και παρότι λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες των συμβιβασμών, η Ρωσία τον θεωρεί σαν μια δυτική μηχανή πολέμου, η οποία στηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εμποδίζει την χειραγώγηση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Εδώ και καιρό ζητάει την αναμόρφωσή του. Οι αυτονομιστές της ανατολικής Ουκρανίας, τους οποίους στηρίζει η Μόσχα, έδειξαν πόσο λίγο σέβονται τους παρατηρητές του ΟΑΣΕ αιχμαλωτίζοντάς τους στην αρχή της διένεξης.

Νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας

Ο ΟΑΣΕ δεν είναι ο μόνος θεσμός που βρίσκεται στο στόχαστρο του Πούτιν. Την δεκαετία του 1990 πολλές συμφωνίες υπεγράφησαν μεταξύ της Ρωσίας και του Ατλαντικού Συμφώνου –το οποίο επιβίωσε του ψυχρού πολέμου, αντίθετα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, το οποίο συνένωνε τις σοσιαλιστικές χώρες γύρω από την μακαρίτισσα σοβιετική ένωση.
Αμερικανοί και Γερμανοί δεσμεύτηκαν όταν επανενώθηκε η Γερμανία να μην εξαπλώσουν το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά; Η ερώτηση δεν έχει απαντηθεί. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι τα κράτη που απελευθερώθηκαν από την σοβιετική κυριαρχία έκαναν αίτηση να μπουν στο ΝΑΤΟ και άρχισαν να γίνονται δεκτές σε μικρές δόσεις μετά το 1999. Μόνο η Ουκρανία και η Γεωργία δεν έγιναν δεκτές στο ΝΑΤΟ το 2008, επειδή αντέδρασαν η Γαλλία και η Γερμανία, στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου, στην οποία ήταν παρών ο Πούτιν. Το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν να «προκαλέσουν» τη Μόσχα. Ο Πούτιν ερμήνευσε αυτή την απόφαση σαν ένδειξη αδυναμίας και επωφελήθηκε με τον πόλεμο στη Γεωργία, την ίδια χρονιά, για να την κόψει σε κομάτια.
Σαν ένα είδος ανταλλάγματος στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ οι Δυτικοί πρότειναν στο Κρεμλίνο, στη δεκαετία του 1990, διάφορους τρόπους συνεργασίας με την Ατλαντική Συμμαχία: Συμμαχία για την ειρήνη, αλλά δεν άρεσε στη Ρωσία γιατί την έβαζε στο ίδιο βάθρο με τις «μικρές» χώρες που ήταν δορυφόροι της. Στη συνέχεια προτάθηκε το Forum NATO-Rωσίας και το 1997 προτάθηκε η ιδρυτική πράξη ΝΑΤΟ-Ρωσία, η οποία πρότεινε μια στενή σχέση.
Ολες αυτές οι προτάσεις δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Ρωσίας, η οποία ήθελε να έχει δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Αυτή η αντίφαση φάνηκε περίτρανα το 1999, όταν η Ατλαντική Ενωση αποφάσισε να παρέμβει στρατιωτικά στο Κόσοβο, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας.
Γι'αυτό το λόγο η ηγεσία του Κρεμλίνου ακολουθούν μια γραμμή που χάραξαν ήδη από τον καιρό της σοβιετικής ένωσης: μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη. Με αυτή τη διπλωματική φόρμουλα οι Ρώσοι κρύβουν τη θέλησή τους να συναποφασίζουν για θέματα ασφαλείας στην Ευρώπη, για την ασφάλεια και τη δομή της Ηπείρου, ακόμη και για τις σφαίρες επιρροής.
Οι Ρώσοι προσπάθησαν να επιβάλλουν την άποψή τους, όπως φάνηκε από την ομιλία του Πούτιν στη Γερμανία, το 2001, μπροστά στη Γερμανική Βουλή. Στη συνέχεια έγιναν πιο απειλητικοί, το 2007, στην Σύνοδο του Μονάχου για την ασφάλεια. Εκεί ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ενώ υπηρετούσε την πρωθυπουργία μεταξύ δύο προεδρικών θητειών του Πούτιν, επανέλαβε την πρόταση, στην οποία οι Δυτικοί αντέδρασαν με παγερή ευγένεια.

Η δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων

Σήμερα, ο Ρώσος πρόεδρος είναι προφανές ότι άλλαξε πολιτική. Θέλει τώρα να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα που θα υποχρεώνουν τους συνομιλητές του να τοποθετούνται με την πλευρά που εκείνος θα έχει επιλέξει. Παρατηρητές στη Μόσχα ισχυρίζονται ότι είναι έτοιμος να ανατρέψει όλες τις συμφωνίες πάνω στις οποίες είναι θεμελιωμένη η ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Ηδη, η Ρωσία απεσύρθη από το σύμφωνο για τα κλασικά όπλα, το οποίο έβαζε πλαφόν στους ευρωπαϊκούς και στον ρωσικό στρατό στην Ευρώπη και υποχρέωνε να ανακοινώνονται οι σημαντικές στρατιωτικές ασκήσεις.
Επίσης η Ρωσία αμφισβητεί το σύμφωνο για τις πυρηνικές δυνάμεις μεσαίου βεληνεκούς, το οποίο υπέγραψαν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο Ρόναλντ Ρήγκαν το 1987. Αυτοί οι πυρηνικοί πύραυλοι αποτέλεσαν σημείο τριβής Ανατολής-Δύσης όλη τη δεκαετία του 1980 και προκάλεσαν ειρηνικές διαδηλώσεις στην δυτική Ευρώπη, πράγμα που είχε προκαλέσει την διαβόητη φράση του Φρανσουά Μιτεράν το 1983: «Οι πύραυλοι είναι στην Ανατολή και οι ειρηνιστές στη Δύση».
Ειδικοί σημειώνουν ότι η καταγγελία αυτών των συμφωνιών δεν θα έχει πρακτικές συνέπειες γιατί, στην πραγματικότητα, η Ρωσία διαθέτει κατώτερο αριθμό κλασικών ή πυρηνικών όπλων από το όριο που έχει τεθεί από κοινού.
Αλλά το πράγμα είναι συμβολικό.

Θυσιάζονται τα μη-μέλη του ΝΑΤΟ;

Μια άλλη συμφωνία, η ιδρυτική πράξη ΝΑΤΟ-Ρωσία του 1997, απομένει τελευταία προσπάθεια συνεργασίας μεταξύ των δύο πρώην εχθρών του ψυχρού πολέμου. Αυτή η πράξη θα μπορούσε να είχε κάνει τη Ρωσία επίτιμο μέλος του ΝΑΤΟ αν και οι δύο πλευρές το είχαν δει πιο σοβαρά. Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν αυτή η ιδρυτική πράξη δεν έχει ισχύ αλλά ο ρώσος πρόεδρος θέλει να κρατήσει για τον εαυτό του τον καλό ρόλο και αφήνει τους Δυτικούς να την παραβιάζουν. Προβλέπει ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διαθέτει μόνιμες βάσεις στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή όσες έχουν κοινά σύνορα με την Ρωσία.
Ωστόσο, για να αντιμετωπίσουν την ανερχόμενη ρωσική απειλή, όπως πιστεύουν, από την έναρξη της ουκρανικής διένεξης οι Πολωνοί και οι Βαλτικές χώρες ζητούν να έρθουν μόνιμες στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφός τους. Οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και άλλοι εταίροι αντιτίθενται σε αυτή την απόφαση προκειμένου να μη δώσουν άλλο πάτημα στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Το ΝΑΤΟ ανακαλύπτει εκ νέου ότι η Ευρώπη χρειάζεται όπλα που δεν θα είναι μόνο πυρηνικά. Ως τώρα, ο Πούτιν επενέβη στρατιωτικά μόνο στις γειτονικές χώρες που δεν ήταν μέλη του ΝΑΤΟ και κατά συνέπεια δεν προστατεύονται από το άρθρο 5 της Χάρτας της Ουάσινγκρον του 1949. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, κάθε απειλή εναντίον χώρας μέλους του ΝΑΤΟ θεωρείται από τα άλλα κράτη ως απειλή εναντίον τους. Ο Μπαράκ Ομπάμα επανέλαβε τη δεσμευσή του στο άρθρο 5 όταν επισκέφθηκε πρόσφατα την Εσθονία, μια από τις τρεις βαλτικές χώρες που απειλούνται άμεσα από τις κινήσεις της Μόσχας.
Ωστόσο, «αγιοποιώντας» το έδαφος των χωρών μελών του το ΝΑΤΟ υπονοεί ότι οι χώρες που δεν είναι μέλη, όπως η Ουκρανία, δεν επωφελούνται από την ίδια ασφάλεια. Σε αυτές λοιπόν τις χώρες ο Βλαντιμίρ Πούτιν πειραματίζεται για την νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων που θέλει να θεμελιώσει.

Την ανάλυση έγραψε ο Ντανιέλ Βερνέ για το Slate

.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η «μαύρη διεθνής» απειλεί τον Πούτιν

Έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά για την ουκρανική ακροδεξιά, και για τα τουλάχιστον περίεργα παιχνίδια μεγάλων δυτικών χωρών με αυτήν. Λίγο φως όμως, έχει πέσει στη ρωσική ακροδεξιά, η οποία έχει παίξει πολύ σοβαρό ρόλο στην Ουκρανία, και εσχάτως εξαπολύει πυρά στο «περιβάλλον Πούτιν».

Φέτος, στο τέλος του Αυγούστου, αρχή Σεπτεμβρίου, η διεθνής κοινή γνώμη με κομμένη την ανάσα έβλεπε την κλιμάκωση της έντασης στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, που συνοδευόταν από μαζική προέλαση των «φιλορώσων» και την άτακτη υποχώρηση των –πιστών στο Κίεβο- δυνάμεων. Ένα ξαφνικό ξέσπασμα που έφερε τα πάνω – κάτω, και εκεί που οι «φιλορώσοι» αντάρτες ήταν άσχημα «στριμωγμένοι» από το Κίεβο, ξαφνικά οι όροι αντιστράφηκαν πλήρως, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην –έστω προσωρινή, όπως φαίνεται- κατάπαυση του πυρός, και μάλλον στη δημιουργία πολιτικών-στρατιωτικών δεδομένων υπέρ της Ρωσίας. Η Δυτική κοινή γνώμη, προς το παρόν, μπορεί να ανασάνει ανακουφισμένη. Ευτυχώς, ο «τρίτος παγκόσμιος» δεν ήλθε. Όχι, πως τον περίμενε κανείς. Πόσο μάλλον, αφού ούτε η Δύση ούτε και η Ρωσία επεδίωκαν κάτι τέτοιο. Αλλα, όταν βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση ανάμεσα σε τόσο σημαντικές δυνάμεις, ουδείς μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Κάτι, άλλωστε, που εξακολουθεί και τώρα να μένει αναπάντητο. ΕΌμως, αυτό που δεν είδε και δεν άκουσε η κοινή γνώμη στη Δύση, και βέβαια στην Ελλάδα, ήταν ότι στο μέσον του καλοκαιριού είχε αποκεφαλιστεί σχεδόν σύσσωμη η ηγεσία των «φιλορώσων» ανταρτών, και κυρίως είχε φύγει από τη μέση ο άνθρωπος, τον οποίο η φιλορωσική προπαγάνδα είχε καταστήσει εμβληματική ηγετική φιγούρα της ένοπλης σύγκρουσης στην Α.Ουκρανία. Πρόκειται για τον «στρατιωτικό επικεφαλής» των ανταρτών, Ιγκορ Στρελκόφ (ή Γκίρκιν), ο οποίος έκτοτε είχε γίνει καπνός για σχεδόν ένα δίμηνο. Το θέμα αυτό ούτε καν απασχόλησε τον Δυτικό Τύπο. Αντίθετα, ήταν ένα από τα βασικά, καθημερινά θέματα στον ρωσικό (και τον ουκρανικό) Τύπο. Τι άραγε έγινε ο άνθρωπος, που κάποιοι τον έφεραν ως απεσταλμένο της Μόσχας στην εμπόλεμη ζώνη για να καθοδηγήσει τους αντάρτες; Τον σκότωσαν; Τον έβγαλαν από τη μέση, επειδή άλλαξαν τα σχέδια του Κρεμλίνου; Ήταν, εν πάση περιπτώσει, πραγματικά αχυράνθρωπος του Κρεμλίνου ή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα άλλων ισχυρών, διαπλεκόμενων κύκλων της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας –και παραεξουσίας- της Ρωσίας;

Προ δύο εβδομάδων, αυτός ο φερόμενος ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού, με την «γραφική» εμφάνισή του, που ντυμένος με στολές του τσαρικού στρατού έπαιρνε μέρος σε αναπαραστάσεις μαχών, έκανε την εμφάνισή του στο κέντρο της Μόσχας, ντυμένος με τη γνωστή στολή παραλλαγής που φορούσε πάντα στην Αν.Ουκρανία. Στολή, με την οποία έκανε πάρα πολύ συχνές εμφανίσεις σε ρωσικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Που εμφανίστηκε. Σε ένα εκκλησιαστικό συγκρότημα, την έδρα ουσιαστικά της ρωσικής Εκκλησίας, στη Μόσχα. Δεν είχαν ειδοποιηθεί ούτε κάμερες, ούτε δημοσιογράφοι, ενώ μόνον κάποιες «κλεφτές» φωτογραφίες από κινητά τηλέφωνα, ανέβηκαν στα social media. Πάντως, ούτε ευλογία πήρε από τον Πατριάρχη, αλλά ούτε και συνάντηση πέτυχε μαζί του ή με άλλους υψηλόβαθμους της ρωσικής Εκκλησίας, όπως τουλάχιστον ο ίδιος υποστηρίζει.

Κατά Πούτιν

Μόλις προ ημερών, όμως, έδωσε συνέντευξη Τύπου, και ανοικτά εστράφη κατά του περιβάλλοντος Πούτιν, κατηγορώντας το ότι πούλησε τον αγώνα των ανταρτών. Ειδικότερα, ότι, ενώ η Μόσχα θα μπορούσε να τους έχει προσφέρει στρατιωτικό εξοπλισμό την Άνοιξη ή και μέσα στο καλοκαίρι, δεν το έκανε, με αποτέλεσμα να υποστούν βαριές ήττες και να κινδυνεύσουν να με πανωλεθρία. Κατά την άποψή του, εάν είχαν δοθεί όλα αυτά, οι αντάρτες θα είχαν κιόλας νικήσει. Όλα αυτά που λέγει ο Στρελκόφ, όμως, ανατράπηκαν τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, με την ενίσχυση (το ΝΑΤΟ κάνει λόγο και για είσοδο ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία) των ανταρτών, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα. Ουσιαστικά, ο Στρελκόφ λέγει, λοιπόν, ότι η Μόσχα δεν ήθελε την απόλυτη νίκη, και άρα, την προσάρτηση της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας στη Ρωσία. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να βγει ένα τέτοιο συμπέρασμα, αν και όλα δείχνουν ότι το Κρεμλίνο δεν θα ήθελε να κάνει «μαντάρα» τις λεπτές γεωπολιτικές ισορροπίες. Τουλάχιστον, μόνο με πόλεμο.

Το θέμα με τον Στρελκόφ, όμως, είναι πιο σοβαρό. Κι’ αυτό διότι πίσω του έχει ένα ολόκληρο λόμπι πολιτικών-ιδεολογικών και οικονομικών κύκλων της Ρωσίας. Πολλές από τις ένοπλες «φιλορωσικές» οργανώσεις που δρουν στην Α. Ουκρανία τον έχουν χαρακτηρίσει ως Ρώσο ακροδεξιό, όργανο κύκλων που εκφράζουν φασιστικές ιδέες. Να σημειωθεί ότι στην Α. Ουκρανία, αν και οι αντάρτες φαίνονται ως ένα ενιαίο κίνημα που στηρίζεται και καθοδηγείται από τη Μόσχα, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, ακόμα και κάποιες περιορισμένες συγκρούσεις. «Ιδεολογικός πατήρ» του Στρελκόφ θεωρείται –και το πιθανότερο είναι- ο φιλόσοφος, καθηγητής Πανεπιστημίου, Αλεξάντερ Ντούγκιν. Με τον Ντούγκιν, εξάλλου, ήταν που ο Στρελκόφ έκανε προ εβδομάδων την πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο κέντρο της Μόσχας. Είναι ο άνθρωπος που προ μηνών συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της Χρυσής Αυγής στη Μόσχα. Η ΧΑ βέβαια, προκειμένου να αυτοδιαφημιστεί, τον παρουσίασε ως σύμβουλο του Πούτιν. Κάτι όμως, που κάθε άλλο παρά ισχύει. Μάλιστα, φαίνεται πως ο ίδιος χάνει –εάν δεν έχει κιόλας χάσει- και τη θέση του στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας.

Η συνάντηση της «μαύρης διεθνούς»

Ο Ντούγκιν είναι ο «εμπνευστής» της ονομαζόμενης θεωρίας της Ευρασίας, που θέλει Ευρώπη και Ρωσία να ενώνονται, υπό την ηγεσία της Ρωσίας, με στόχο την αναχαίτιση και, τελικώς, την ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ίδιος θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας GRECE του γνωστού γάλλου ακροδεξιού φιλόσοφου, παλαιότερα στελέχους της Δεξιάς εφημερίδας, Le Figaro, Alain de Benoist. Τις ιδέες του τελευταίου, όπως βέβαια, και του Ντούγκιν, αναπαράγουν όλες οι ακροδεξιές, νεοφασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις της Ευρώπης και του κόσμου. Στην Ελλάδα αναφορές έχουν γίνει και από τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από site που πρόσκειται στον Αριστοτέλη Καλέντζη, ο οποίος κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει την ΧΑ.

Στον κύκλο της GRECE ανήκουν γνωστοί φιλο-φασίστες και φιλο-ναζί, κάποιοι εκ των οποίων ήταν και μέλη των SS. Τι πρεσβεύουν όλοι αυτοί, εκτός από την πίστη στις παραδοσιακές αξίες, και τη σωτηρία της Ευρώπης από το λόμπι του φιλελευθερισμού και το λόμπι των gay; Ότι μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες ακόμα και ανάμεσα σε κομμουνιστές και φασίστες, Δεξιούς και Αριστερούς, αρκεί αυτό να εξυπηρετεί τον σκοπό της ανάσχεσης των ΗΠΑ και τον πόλεμο κατά της παγκοσμιοποίησης. Και βέβαια, συμφωνούν με τον Ντούγκιν, για την ενότητα Ευρώπης-Ρωσίας με στόχο τις ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα «γραφής» τους είναι η άποψη που είχε εκφράσει ο Ντούγκιν για την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία ο ίδιος είναι υπέρ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΑ (!).

Αυτό, λοιπόν, που επίσης έμαθε με καθυστέρηση η διεθνής κοινή γνώμη ήταν ότι την Άνοιξη έγινε μια μυστική συνάντηση της «μαύρης διεθνούς», όπως την χαρακτήρισε αργότερα η ιταλική Republica, στη Βιέννη. Αυτή οργανώθηκε από τον Ρώσο ολιγάρχη, Κωνσταντίν Μαλοφέεφ, και το Ιδρυμά του, «Αγιος Βασίλειος». Στη συνάντηση μετείχαν, μεταξύ των άλλων, οι εξής: Ντούγκιν, ο γνωστός Ρώσος εθνικιστής, ο καλλιτέχνης, Ιλιά Γκλαζουνόφ, η ανηψιά του Μαρί Λεπέν, Μαριόν Μαρσάλ Λεπέν, ο Ελβετός Σερζ Ντε Παλέν, επικεφαλής χρηματιστηριακής της Γενεύης, η σύζυγος της απογόνου του ιδιοκτήτη της FIAT, Margharita Agnieli de Pahlen, ο αυστριακός ακροδεξιός Heinz Cristian Strache, ο αυστριακός πολιτικός, Jochann Herzog, καθώς και άλλοι από την Ισπανία, τη Βουλγαρία (κόμμα «Ατάκα»), την Κροατία, τη Γεωργία, τη Ρωσία, κ.ο.κ. Σύμφωνα με κάποια λίγα δημοσιεύματα του ελβετικού Τύπου, εκεί συζητήθηκαν οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις και οι πάγιες ιδεολογικές αρχές του «κλάμπ».

Η διασύνδεση

Ο άνθρωπος-κλειδί, όπως φαίνεται, δεν είναι άλλος από τον Μαλοφέεφ. Αυτός είναι σε στενότατη σχέση με τον Ντούγκιν, και φέρεται να έχει στείλει στην Ουκρανία τον Στρελκόφ και άλλους που βρέθηκαν ή και βρίσκονται στην ηγεσία των ανταρτών. Όπως και να’ χει, οι πολιτικές-ιδεολογικές (και προφανώς, όχι μόνο) των τριών πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Μερίδα κομμουνιστών στην Α.Ουκρανία, που διαθέτει και ένοπλες ομάδες κατά του Κιέβου, κατηγορεί τον Μαλοφέεφ ότι στο παρελθόν είχε ενισχύσει και χρηματοδοτήσει τη γνωστή ουκρανική ακροδεξιά, νεοφασιστική οργάνωση, «Πράβι Σέκτορ» (Δεξιός Τομέας). Είναι η πιο ακραία οργάνωση στην Ουκρανία, που και αυτή διαθέτει ένοπλες μονάδες που μάχονται κατά των «αυτονομιστών» στην Α.Ουκρανία. Ετερο ακροδεξιό κόμμα στην Ουκρανία είναι το «Σβόμποντα», το οποίο μάλιστα έχει προβεί και σε μικροσυγκεντρώσεις συμπαράστασης της Χρυσής Αυγής.

Οι Ουκρανοί κομμουνιστές, πάντως, καταγγέλλουν τον Μαλοφέεφ ότι, εκτός των άλλων, έχει αποκτήσει στενές σχέσεις με τη «σκληρή» Δεξιά στις ΗΠΑ (τους κύκλους των Τσέϊνι, Μπούς, και Φόρντ), καθώς και με Δεξιούς-μέλη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τις οποίες έστησε, μέσω «λευκών» ρώσων εμιγκρέδων (οπαδοί του Τσάρου, που μετά την ήττα τους από τους «κόκκινους», μετανάστευσαν στις ΗΠΑ).

Μαριονέττες ή απειλή;

Όλα αυτά σε μας τους θνητούς, που βλέπουμε μόνον τη διάσταση τις γεωπολιτικής σύγκρουσης μεταξύ γιγάντων (Δύσης-Ρωσίας), μπορεί να φαίνονται σενάρια «πολιτικής φαντασίας», αλλά –πολύ πιθανώς- δεν είναι. Σίγουρο είναι ότι προβληματίζουν ιδιαίτερα μια σημαντική μερίδα του Τύπου, τουλάχιστον στη Ρωσία.

Προτού, λοιπόν, εμφανιστεί προ ημερών ο Σρελκόφ να μιλήσει για «προδότες» μέσα στο περιβάλλον Πούτιν, και άλλοι από τον κύκλο Ντούγκιν, είχαν σπεύσει να στοχοποιήσουν το Κρεμλίνο για τους χειρισμούς του στο ουκρανικό ζήτημα. Βέβαια, είναι εμφανές ότι ήθελαν να κτυπήσουν τον γάϊδαρο, αλλά βάραγαν το σαμάρι. Κοντολογίς, στόχος τους ήταν ο Πούτιν, αλλά δεν μπορούν να τον πλήξουν διότι διαθέτει ακόμα ισχυρή δημοτικότητα στη Ρωσία. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, στα social media έγραφαν ότι, εάν χαθεί η Ουκρανία, στη Ρωσία θα γίνει νέο Μαϊντάν (εξέγερση στην ομώνυμη πλατεία του Κιέβου που έριξε τον πρόεδρο της χώρας, Γιαννουκόβιτς, το Φεβρουάριο).

Άραγε, αυτή η ομάδα των ακραίων ρώσων εθνικιστών, που, κατά πληροφορίες, άρχισε να ανδρώνεται από τους πολέμους στην Τσετσενία (μέσον δεκαετίας του 1990, και αρχή του 2000), σε στενή συμμαχία με ισχυρούς διαπλεκόμενους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους, καθώς και κύκλους των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, ποιο ρόλο παίζει; Ήταν αχυράνθρωποι του Κρεμλίνου που τους χρησιμοποίησε τόσο στην Κριμαία, όσο και στη ΝΑ Ουκρανία και τώρα έχουν καταστεί ανεξέλεγκτοι; Είναι απλά ένα παιχνίδι του Κρεμλίνου για να δείξει στη Δύση ότι δέχεται πιέσεις από το εσωτερικό της χώρας στο θέμα της Ουκρανίας και δεν μπορεί να κάνει πίσω; ‘Η, πραγματικά, το Κρεμλίνο θα έχει πρόβλημα εάν απωλέσει η Ρωσία τη ΝΑ Ουκρανία, και πληγεί η ρωσική οικονομία από τις Δυτικές κυρώσεις;

Le Canard πηγη antinews".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

«Το ευρώ σπέρνει διχόνοια»

Το ευρώ δεν ενώνει, αλλά διχάζει την ΕΕ, εκτιμά ο γερμανός οικονομολόγος Τ. Μάιερ, παραπέμποντας στο οικονομικό χάσμα που χωρίζει τα κράτη-μέλη, ενώ συμβουλεύει το Βερολίνο να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.

Αυτό που ξεκίνησε ως «πρότζεκτ ειρήνης» προκαλεί σήμερα διχόνοια και διαμάχες υποστηρίζουν ο γερμανός οικονομολόγος Τόμας Μάιερ και ο συνεκδότης της Frankfurter Allgemeine Zeitung Χόλγκερ Στέλτσνερ. Με διαφορά μιας μέρας Μάιερ και Στέλτσνερ αναφέρονται σε άρθρα τους στους αρχικούς στόχους των εμπνευστών του κοινού νομίσματος και στην σημερινή κατάληξη του εγχειρήματος.

Οι εξελίξεις στην ευρωζώνη δικαιώνουν τις προγνώσεις της Θάτσερ

Ο γερμανός οικονομολόγος Τόμας Μάιερ

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όφειλε να δώσει την απάντηση για το ποια θα πρέπει να είναι η δέουσα θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη, μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους. «Μέσω του κοινού νομίσματος, έπρεπε να αποτραπεί μια γερμανική ηγεμονία στην οικονομία, η οποία μέσω της γερμανικής επανένωσης έγινε -στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων- πιθανότερη», παρατηρεί ο Τόμας Μάιερ. Ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank και συντάκτης της πρώτης εκείνης έκθεσης το 2009 που «έβλεπε» την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, υπενθυμίζει ότι ήταν ο Φρανσουά Μιτεράν εκείνος που μετά την επανένωση επέμενε στο εγχείρημα του κοινού νομίσματος, πιστεύοντας ότι έτσι θα λυνόταν το «γερμανικό ζήτημα». Αντίθετα, επισημαίνει ο Μάιερ, η Μάργκαρετ Θάτσερ προειδοποιούσε στις αρχές της δεκαετίας του '90, ότι «μια ενωμένη Ευρώπη με κοινό νόμισμα θα ενίσχυε την επιρροή της Γερμανίας και προφήτευσε τον ηγεμονικό της ρόλο». ΕΟ Τόμας Μάιερ, που σήμερα είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνών Flossbach von Storch, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι προγνώσεις της Θάτσερ ήταν πιο κοντά στα γεγονότα σε σχέση με εκείνες του Μιτεράν. Η Γερμανία διευθύνει την ευρωπαϊκή ορχήστρα, «όχι επειδή το επεδίωξε, αλλά επειδή το επέβαλαν οι συνθήκες», τονίζει ο Μάιερ προσθέτοντας πως σε μια κοινή αγορά με ενιαίο νόμισμα οι αποτελεσματικοί απωθούν τους πιο αναποτελεσματικούς ανταγωνιστές, δημιουργώντας έτσι ένα χάσμα μεταξύ των οικονομιών των κρατών-μελών. «Χωρίς μια πολιτική ένωση που θα αποκαθιστούσε με πολιτικά μέσα της ισορροπίες, το οικονομικό χάσμα αντανακλάται και στην κατανομή της πολιτικής ισχύος», επισημαίνει ο γερμανός οικονομολόγος, χαρακτηρίζοντας «ειρωνεία της ιστορίας» το γεγονός ότι το κοινό νόμισμα που όφειλε να δώσει την οριστική απάντηση στο γερμανικό ζήτημα, ουσιαστικά το επαναφέρει μετά από έναν αιώνα.

Θα ήταν προς το συμφέρον της γερμανογαλλικής φιλίας να εγκατέλειπε η Γερμανία την Νομισματική Ένωση

Μάργκαρετ Θάτσερ, Χέλμουτ Κολ και Ρόναλντ Ρέηγκαν, την εποχή των μεγάλων αποφάσεων

Το αίτημα των Φεντεραλιστών για την ολοκλήρωση της πολιτικής ένωσης θα καταργούσε την πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας, όχι όμως την οικονομική, η οποία θα δηλητηρίαζε το πολιτικό κλίμα στους κόλπους της πολιτικής ένωσης. Άλλοι θέλουν να εξαναγκάσουν τις πιο αδύναμες χώρες της Νομισματικής Ένωσης να αυξήσουν την οικονομική τους αποτελεσματικότητα ή να αποδυναμώσουν τη γερμανική οικονομία προκειμένου αυτή να φθάσει στο επίπεδο της κοινότητας. «Και οι δύο θεραπείες πάσχουν στο ότι θέλουν να αλλάξουν με τεχνοκρατικό τρόπο ιστορικά διαμορφωμένες οικονομικές και κοινωνικές δομές στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», υπογραμμίζει ο Τόμας Μάιερ, υπενθυμίζοντας ότι η αγοραστική αξία ενός νομίσματος αντανακλά τις οικονομικές και κοινωνικές δομές μιας κοινωνίας. «Και εάν αυτές οι δομές δεν συγκλίνουν, τότε ένα κοινό νόμισμα δεν προκαλεί τίποτε άλλο παρά μόνο διχόνοια μεταξύ των μελών της».

Ο γερμανός οικονομολόγος αναφέρει ότι στην παρούσα φάση πολλές χώρες-μέλη της ευρωζώνης προσπαθούν να φτάσουν στο οικονομικό επίπεδο της Γερμανίας. Στην διαδικασία αυτή, η Γαλλία έχει κεντρικό ρόλο. «Εάν δεν καταφέρει η Γαλλία να πλησιάσει το επίπεδο της Γερμανίας δια της μεταρρύθμισης της οικονομικής της τάξης, μακροπρόθεσμα θα ήταν προς το συμφέρον της γερμανογαλλικής φιλίας να εγκατέλειπε η Γερμανία την Νομισματική Ένωση».

Σταμάτης Ασημένιος, FAZ, FAS".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Άσα Τζένινγκς , ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% των Ελλήνων της Μικρασίας το 1922.

Άσα Τζένινγκς , λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του,ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.
.Σεπτέμβρης του 1922. Τελειώνει ο πόλεμος της Ελλάδας με την Τουρκία. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει την πόλη και οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη,
Αρχίζουν πογκρόμ, ληστείες και δολοφονίες, στις οποίες παίρνουν ενεργό μέρος και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι. Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκινά πυρκαγιά, την φωτιά κατευθύνουν προς τις χριστιανικές συνοικίες, φτιάχνοντας διάδρομο με εύφλεκτα υγρά. Στην προσπάθεια να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα, οι περισσότεροι Χριστιανοί στοιβάζονται στην προκυμαία. Οι Τούρκοι στρατιώτες περικυκλώνουν την παραλία, αφήνοντας τον κόσμο χωρίς νερό και τροφή. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την πείνα και την δίψα, άλλοι αυτοκτόνησαν, πέφτοντας στη θάλασσα.

Οι φόνοι, οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί γίνονταν κάτω από την μύτη των «συμμάχων», που παρακολουθούσαν αδιάφοροι από μακριά τον «συνωστισμό στην αποβάθρα». Φωτογράφιζαν απαθέστατοι το «show», πετώντας μάλιστα πίσω στην θάλασσα τους απεγνωσμένους που έφταναν ως τα πλοία. Προδομένοι από τους ξένους αλλά -το χειρότερο- και από τους Έλληνες, όσοι τελικά σώθηκαν, το κατάφεραν ύστερα από την ανθρωπιστική παρέμβαση του Αμερικανού Άσα Τζένιγκς που μεσολάβησε και τελικά ύστερα από δύο ημέρες δόθηκε η δυνατότητα σε χιλιάδες πρόσφυγες να βρουν καταφύγιο στα «Πλοία της Συμπόνιας» και να καταλήξουν στην Ελλάδα. ΕΠροπομπός του Τζένιγκς και φωτεινή εξαίρεση της διεθνούς απάθειας μπροστά στο έγκλημα ήταν ένας άγνωστος Ιάπωνας πλοίαρχος που τις ώρες της μεγάλης σφαγής μόνος αυτός και το πλήρωμα του άδειασαν στην θάλασσα το φορτίο τους για να μαζέψουν όσον το δυνατόν περισσότερες κυνηγημένες ψυχές.

Από τις προκυμαίες έφευγαν οι βάρκες γεμάτες με Έλληνες και Αρμένιους πρόσφυγες, κατευθύνονταν προς τα ξένα πλοία, που παρέμεναν για να υπερασπιστούν και να δεχτούν τους συμπατριώτες τους, αλλά δεν είχαν διαταγές να δεχτούν τους ντόπιους για να μην προσβάλουν τους Τούρκους. Όταν οι βάρκες προσάραζαν στα βρετανικά πολεμικά πλοία και προσπαθούσαν να δέσουν, οι ναύτες έκοβαν τα σκοινιά. Μερικές βάρκες καταποντίστηκαν, τους ανθρώπους τους έριχναν στη θάλασσα και από την προκυμαία άλλοι προτιμούσαν να πνιγούν κι από μόνοι τους. Κάποιοι προσπαθούσαν να ανέβουν στα πλοία αλλά οι Άγγλοι τους έλουζαν με καυτό νερό. Οι Ιταλοί, που έμειναν στη θάλασσα της Σμύρνης περισσότερο από τους άλλους, δέχονταν στα πλοία όσους κατάφεραν να τους πλησιάσουν. Οι Γάλλοι δέχονταν μόνο όσους μπορούσαν να προφέρουν στα γαλλικά έστω με κακή προφορά «Είμαι Γάλλος, όλα τα χαρτιά μου κάηκαν.» Σε λίγο τους Αρμένιους καθηγητές περικύκλωσαν πιτσιρίκια και προσπαθούσαν να μάθουν αυτή τη μαγική φράση.
Ο πλοίαρχος του αμερικάνικου αντιτορπιλικού έδιωχνε τα παιδιά, φωνάζοντας: «Μόνο Αμερικάνοι!» Στα πολεμικά πλοία οι ξένοι ναυτικοί παρακολουθούσαν με τα κιάλια τη σφαγή και φωτογράφιζαν. Αργότερα άρχισαν να παίζουν οι μπάντες, στραμμένες προς την προκυμαία. Δεν άντεχαν να ακούνε τον κόσμο να σφάζεται.

Όμως ο Τζένινγκς δεν ήταν από τους ανθρώπους, που θεωρούσε, ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Ούτε από εκείνους, που ξεχώριζε τους ανθρώπους σύμφωνα με το θρησκευτικό τους «πιστεύω». Σύμφωνα με μια αρμενική παροιμία, «μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου κοιμάται ένα λιοντάρι.»

Όταν ο ελληνικός στρατός εγκατέλειψε τη Σμύρνη, είχε οργανώσει την Επιτροπή Σωτηρίας και παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια στον πληθυσμό. Μετά από την πυρκαγιά η έλλειψη νερού, καυσίμων και γενικώς – της τάξης ταλαιπωρούσε τον κόσμο, και ο Τζένινγκς πήγε στο τουρκικό στρατόπεδο για να συναντήσει τον Κεμάλ. Οι Τούρκοι έδωσαν στον πάστορα επτά ημέρες για να φυγαδέψει από την πόλη τον κόσμο, εκτός τους άνδρες 17-45 ετών, τους οποίους τους περίμεναν τα στρατόπεδα εργασίας προκειμένου να εργασθούν για να επανορθώσουν τις ζημιές που έγιναν από την ελληνική εκστρατεία.

Να πως καταγράφει τα σχετικά γεγονότα ο εγγονός του Ασα Τζένιγκς , Roger

«Αφού έγινε η συμφωνία με τον Κεμάλ ο Asa ζήτησε και έλαβε μια βάρκα με πηδαλιούχο από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Πρώτον, πήγε στο γαλλικό εμπορικό πλοίο Pierre Loti. Το πλοίο είχε άφθονο χώρο για να αναλάβει τους πρόσφυγες για την ασφάλεια τους σε ένα κοντινό ελληνικό νησί. Ο γάλλος καπετάνιος δεν ήθελε να εμπλακεί, και απέπλευσε με ένα άδειο πλοίο, ενώ χιλιάδες ικέτευαν να διασωθούν. Μακρύτερα στο λιμάνι ήταν ένα ιταλικό πλοίο, η Κωνσταντινούπολη. Ο Ιταλός καπετάνιος του πλοίου συμφώνησε να αναλάβει 2000 άτομα, αλλά πρώτα έπρεπε να λάβει ένα ποσό O Asa, το θεώρησε ρεαλιστικό και πλήρωσε το τίμημα- δωροδοκία και επιβιβάσθηκαν τα 2000 άτομα. Στη συνέχεια ο Ιταλός καπετάνιος απαίτησε μια αύξηση της δωροδοκίας. Όταν τους προκάλεσε ο Jennings, οι Ιταλοί είπαν ότι οι Έλληνες μπορεί να μην αφήσουν τους πρόσφυγες να αποβιβασθούν. Ο Asa απάντησε ότι θα πήγαινε μαζί στο ταξίδι προς το λιμάνι της Μυτιλήνης και θα αναλάβει την ευθύνη για την αποβίβαση.
Όταν το πλοίο έφθασε στην Μυτιλήνη ο Asa Κ. Jennings είδε με έκπληξη Έλληνες στρατιώτες παντού και τα πλοία να βρίσκονται αγκυροβολημένα. Δεν υπήρχαν προβλήματα να βγουν οι πρόσφυγες από το πλοίο και Asa πήγε στο ελληνικό αρχηγείο του Στρατού. Επανειλημμένα ζήτησε από τον Έλληνα στρατηγό Φράγκου τα πλοία για την απομάκρυνση των προσφύγων από τη Σμύρνη. Οι Τούρκοι είχαν εγγυηθεί την ασφαλή διέλευση, καθώς και το Ναυτικό των ΗΠΑ είχε υποσχεθεί προστασία των ελληνικών εμπορικών πλοίων. Ο Στρατηγός επανειλημμένα αρνήθηκε να θέσει στην διάθεση του τα πλοία και ο Asa ήταν πολύ απογοητευμένος με τον στρατηγό Φράγκου, έναν Έλληνα ο οποίος ήταν απρόθυμος να σώσει 300.000 από τους συμπατριώτες του. Ωστόσο, Jennings δεν γνώριζε εκείνη την ώρα ότι ο στρατηγός ήταν μέρος μιας ομάδας Ελλήνων αξιωματικών που σχεδίαζαν πραξικόπημα εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης. Οι αξιωματούχοι χρειάζονταν τα πλοία και τους στρατιώτες για να κερδίσουν την εξουσία και ήταν πιο σημαντικό γι “αυτούς από τις ζωές τόσων ανθρώπων.
Καθώς ο Asa, εξαγριωμένος, βγήκε από μια νωρίς το πρωί συνάντηση με τον στρατηγό είδε ένα θωρηκτό να μπαίνει στο λιμάνι. Ο Asa Jennings επιβιβάστηκε στο ελληνικό θωρηκτό Κιλκίς. Ο καπετάνιος του, Θεοφανίδης, ήταν πολύ πρόθυμος να βοηθήσει παρά το γεγονός ότι ένας ανώτερος στρατιωτικός είχε απορρίψει τον Asa. Ο Asa στη συνέχεια προχώρησε σε μια σειρά από μηνύματα για τον Έλληνα Πρωθυπουργό, τα οποία ο καπετάνιος Θεοφανίδης μετάφραζε στα ελληνικά. Τα μηνύματα αστάλησαν από την αίθουσα ραδιόφωνου (ασυρμάτου) ως κωδικοποιημένα μηνύματα για ασφάλεια.

Στην αρχή η απάντηση ήταν ο πρωθυπουργός κοιμόταν. Ο Asa ζήτησε ο πρωθυπουργός να ξυπνήσει. Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός ήθελε μια συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Αγγελιοφόροι έπρεπε να σταλούν σε όλη την Αθήνα για να αφυπνίσουν τους υπουργούς να παραστούν στη συνεδρίαση. Ο Asa είχε μια επταήμερη προθεσμία και βρισκόταν αντιμέτωπος με κυβερνητικούς αξιωματούχους που δεν συμμερίζονται την αίσθηση του επείγοντος. Τέλος, ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, απάντησε λέγοντας ότι δεν θα μπορούσαν τα πλοία να πάνε στη Σμύρνη. Φοβόντουσαν ότι οι Τούρκοι θα συλλαμβάνανε τα πλοία και θα εισέβαλαν στην συνέχεια στα ελληνικά νησιά.
Ύστερα από αυτό ο Asa έστειλε τελεσίγραφο. Εάν τα πλοία δεν διατίθεντο για τη διάσωση των Ελλήνων και άλλων στη Σμύρνη, το επόμενο μήνυμα του Asa δεν θα ήταν σε κώδικα. Το μήνυμα θα σταλεί ανοιχτά έτσι ώστε ο κόσμος θα γνωρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε τους Τούρκους να σκοτώσουν 300.000 Έλληνες πολίτες. Ο εκβιασμός λειτούργησε. Όλα τα πλοία στην περιοχή τέθηκαν υπό έλεγχο Asa, καθιστώντας τον προσωπικά υπεύθυνος για κάθε πλοίο που θα χανόταν. Οι καπετάνιοι των εμπορικών πλοίων ενημερώθηκαν ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε επιτάξει τα πλοία τους και άρχισαν να σηκώνουν ατμό για την Σμύρνη. Οι καπετάνιοι φοβόντουσαν να μπούνε σε ένα τουρκικό λιμάνι. Κάποιοι είπαν ότι τα πλοία τους είχαν μηχανικά προβλήματα και δεν θα είναι σε θέση να κάνουν το ταξίδι. Ο καπετάνιος Θεοφανίδης διέταξε τους καπετάνιους των εμπορικών πλοίων για μια συνάντηση στο θωρηκτό Κιλκίς. Ενημέρωσε τους καπετάνιους των εμπορικών πλοίων ότι θα αντιμετωπίσουν στρατοδικείο εάν τα πλοία τους δεν ήταν έτοιμοι να φύγουν από τα μεσάνυχτα. Όλα τα πλοία έπλεαν τα μεσάνυχτα με τον Asa στο πρώτο πλοίο.»
Όλα τα πλοία στο Αιγαίο τίθενται στη διάθεσή σας για την απομάκρυνση των προσφύγων της Σμύρνης. Του παραχώρησαν 26 πλοία, με τα οποία κατάφερε να βγάλει πάνω από 350.000 άτομα (οι Τούρκοι έδωσαν παράταση μέχρι 11 ημέρες). Ταυτόχρονα έφτασαν εκκλήσεις για βοήθεια και από άλλα λιμάνια, και η ελληνική κυβέρνηση αύξησε τον αριθμό των πλοίων σε 55.
Όταν η απομάκρυνση των προσφύγων από την Σμύρνη ολοκληρώθηκε οι Τούρκοι αξιωματούχοι επέτρέψαν τον Asa να πάει τα πλοία σε όλα τα λιμάνια από την Μαύρη Θάλασσα ως τη Συρία

Ένας άγνωστος, ένα παιδί για τα θελήματα στην Χριστιανική Ένωση, ο πιο ασυνήθιστος «ναύαρχος» στην ιστορία, ο 44χρονος Αμερικανός Άσα Τζένινγκς (1877-1933), καμπούρης με 1.60 μπόι, μεθοδιστής πάστορας, έγινε διοικητής όλου του ελληνικού στόλου. Κάνοντας δυο δρομολόγια, ο Τζένινγκς φυγάδεψε 58.000 άτομα. Τα πλοία του αμερικανικού και αγγλικού στόλου άρχισαν επίσης να μεταφέρουν κόσμο, και προς τα τέλη του Οκτώβρη την Τουρκία εγκατέλειψαν 200.000 άτομα.

Μέχρι το Δεκέμβριο 500.000 άνθρωποι είχαν σωθεί. Ο Πατριάρχης της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας ανέφερε ότι 1.250.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν με ασφάλεια μέχρι η επιχείρηση διάσωσης ολοκληρωθεί..
Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας ότι Asa Κ. Jennings απέκτησε το σεβασμό, τη φιλία και την εμπιστοσύνη του Μουσταφά Κεμάλ και της τουρκικής κυβέρνησης τον διόρισε να είναι ο διπλωμάτης που εκπροσωπεί την Ελλάδα για τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων πολέμου στη Συνθήκη της Λωζάννης.

Για την υπηρεσία του στην Ελλάδα, στον Asa Jennings Κ. απονεμήθηκε το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο στην Ελλάδα, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας και η υψηλότερο πολιτική διάκριση Αυτή ήταν η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ένα άτομο έλαβε τις υψηλότερες στρατιωτικές και μη στρατιωτικές διακρίσεις ταυτόχρονα.

Ο Άσα Τζένινγκς πέθανε το 1933. Λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του. Και δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο, αφιερωμένο στον άνθρωπο, που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.  ΠΗΓΗ  constantinoupoli.com/  ".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........