Καληνύχτα ΑΟΖ…

Του Θεόδωρου Καρυώτη 

Ποτέ στην Ελλάδα, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν είχαμε μια τόσο φιλοαμερικανική κυβέρνηση όσο η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Έρχονται Αμερικανοί υπουργοί, υφυπουργοί, βοηθοί υπουργοί και τους υποδεχόμεθα μετά Βαΐων και Κλάδων λες και είναι οι σωτήρες της Ελλάδας που θα μας απελευθερώσουν από τους κακούς Ευρωπαίους και θα υπερασπιστούν το μαρτυρικό νησί και το Αιγαίο Πέλαγος από τους κακούς Τούρκους.

Βέβαια, οι Αμερικανοί κάνουν την δουλειά τους, αλλά αυτή η αφέλεια της κυβέρνησης δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην εξωτερική μας πολιτική. Δεν υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν σπουδάσει και εργαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και έτσι δεν μπορούν να καταλάβουν τις κινήσεις των Αμερικανών. Ο μόνος ειδικός στα αμερικανικά θέματα στην κυβέρνηση τοποθετήθηκε Διοικητής της ΕΥΠ.

Για ένα χρόνο τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες παριστάνουν τα φιλαράκια του Τσίπρα. Στέλνουν τους «φιλέλληνες» υπουργούς να μας βοηθήσουν στις τραγικές αυτές στιγμές της ιστορίας μας αλλά κανείς από αυτούς τους παντοδύναμους άνδρες του αμερικανικού κατεστημένου δεν ζήτησαν ούτε από μια αμερικανική εταιρία να κάνει μια σημαντική επένδυση στη φτωχή Ελλάδα. Οι φιλέλληνες Ομπάμα, Μπάϊντεν, Κλίντον και Κέρυ δεν έφεραν ούτε ένα δολάριο στην Ελλάδα.ΕΌταν οι Αμερικανός εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών χρειάστηκε να απαντήσει σε ερώτηση του Μιχάλη Ιγνατίου για τις χιλιάδες παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας από την Τουρκία, μετά από διάφορες δικαιολογίες είπε κάτι που οι Αμερικανοί παπαγαλίζουν εδώ και 40 χρόνια

«Η πολιτική μας είναι ότι επί μακρόν έχουμε καλέσει την Ελλάδα και την Τουρκία ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ να συνεργαστούν για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα.»

Μια παρόμοια ερώτηση έκανε στον Τζον Κέρυ και ο Νίκος Μελέτης στην Αθήνα όταν τον ρώτησε εάν υπάρχουν δύο μέτρα και δυο σταθμά, ο Τζον σαν Πόντιος Πιλάτος απάντησε:

«Δεν πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απλώς θα πω ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μακροχρόνιους διπλωματικούς διαύλους για να συζητάνε τα θέματα του Αιγαίου και δεν θα αλλάξω αυτούς τους διαύλους. Απλώς προτρέπω την Ελλάδα και την Τουρκία ως συμμάχους στο ΝΑΤΟ να συνεργαστούν για να διατηρήσουν καλές σχέσεις γειτονίας».

«Οι ΗΠΑ στηρίζουν την Ελλάδα». Με αυτή τη φράση, στα ελληνικά, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι θέλησε να δώσει το μήνυμα της αμερικανικής φιλίας στη χώρα μας επισημαίνοντας ότι «οι σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας είναι αδιάσπαστες».

Μετά τη συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας έδωσε τα εύσημα στην Ελλάδα τόσο για τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση στον οικονομικό τομέα, όσο και για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, τονίζοντας ότι η Ελλάδα μπορεί να βασίζεται και στην υποστήριξη των ΗΠΑ όσον αφορά στις επενδύσεις, με κλειδί τον ενεργειακό τομέα. Η ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας δημιουργεί νέες ευκαιρίες, όπως είπε ο Τζον Κέρι, για τη συμμετοχή των ΗΠΑ στα προγράμματα αυτά και χαιρέτισε τις συμφωνίες για τους αγωγούς ΤΑΡ και IGB. Βέβαια δεν ήθελε να αναφερθεί στον αγωγό East Med που ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα γιατί αυτός ο αγωγός δεν συμφέρει την Τουρκία.

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια. Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο τραγούδι στο βιολί τους λέγοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να κάνουν μια μονομερή  ανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να τα βρούνε με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έκαναν και αυτοί το 1983. Μια από τις πιο σημαντικές δηλώσεις, από αμερικανικής πλευράς, έγινε στις 27 Ιουλίου 2011 από τον βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον που δήλωσε, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, ξεκάθαρα την απαράδεκτη αυτή δήλωση:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε μια δύσκολη περίοδο και φαίνεται να μη γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν αναφέρομαι εδώ ειδικά στο θέμα της Συρίας ή της Ρωσοτουρκικής διένεξης, αλλά στη γενικότερη συμπεριφορά τους στην περιοχή. Παρακολουθώντας κανείς στην Ουάσιγκτον, για δεκαετίες τώρα, τις απόψεις των Αμερικανών προέδρων σε σχέση με την Τουρκία, απορεί για την απροκάλυπτη υπεράσπιση των τουρκικών θέσεων στην σημερινή εποχή. Η θέση αυτή εύκολα μπορούσε παλαιότερα να υποστηριχθεί, διότι η Τουρκία συνόρευε με το ν κόκκινο μπαμπούλα, την τότε Σοβιετική Ένωση, αλλά όταν ο μπαμπούλας εξαφανίστηκε όλοι απόρησαν που η Ουάσιγκτον αγκάλιασε πιο πολύ την Τουρκία. Σήμερα, μετά την πτώση του Ρωσικού αεροπλάνου,  η απαράδεκτη, αλαζονική και προκλητική διαγωγή της όχι μόνο δεν της κόστισε αλλά αντίθετα οι Αμερικανοί της δίνουν εύσημα!

Οι Αμερικανοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελούν τα μόνα κράτη στα οποία μπορούν να βασιστούν οι σχεδιασμοί της Αμερικής στην κρίσιμη αυτή περιοχή. Η νέα αυτή κατάσταση αρχίζει να παίρνει μορφή σαν αποτέλεσμα τριών μεγάλων γεγονότων: Πρώτον, με τον ανασχεδιασμό του χάρτου των υδρογονανθράκων στην περιοχή, δεύτερον, με την ανακάλυψη σημαντικών πηγών υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου, και τρίτον, με τη στροφή και την υιοθέτηση από την Τουρκία μιας εχθρικής νεοοθωμανικής ιδεολογίας, η οποία θα την καθοδηγήσει στον εικοστό πρώτο αιώνα.

U.S. Secretary of State John Kerry and Greek Foreign Minister Nikos Kotzias enter news conference held at the Greek Ministry of Foreign Affairs after their meeting in Athens, Greece, on December 4, 2015. [State Department photo]

Ο ρόλος της Αμερικής στην Κυπριακή Τραγωδία

Όταν οι Αμερικανοί επισκέπτονται την Κύπρο, οι Κύπριοι, συνήθως, δεν ενθουσιάζονται όπως οι καλαμαράδες αλλά αυτή την φορά παγιδεύτηκαν και αυτοί με τα ωραία λόγια του πανύψηλου Τζον που τους γέμισε με αισιοδοξία για την πολυπόθητη λύση που ο Νορβηγός μεσολαβητής, ο μέγας φιλέλληνας Άϊντα, του εξήγησε διεξοδικά ότι σύντομα έρχεται. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Κύπρος και η Ελλάδα δεν πρέπει να περιμένουν από τον Ομπάμα και τον Κέρυ μια πραγματική βοήθεια, μια και δεν είναι σε θέση να ξεριζώσουν την ρίζα του κακού που εδρεύει στην Άγκυρα.

Όπως γράφτηκε σε αυτή την ιστοσελίδα, από τον Γιώργο Πετράκη:

«Η Τουρκία  ακόμη πριν ξεδιπλωθεί η νεοοθωμανική αλαζονεία του καθεστώτος Ερντογάν, είχε  προειδοποιήσει ότι έχει δικαιώματα και πρέπει να έχει λόγο σε κάθε οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δυτικά των ακτών της Κύπρου, ενώ παλαιοτέρα είχε παρέμβει και στην διαδικασία των συνομιλιών Ελλάδας-Λιβύης για την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δυο χωρών.»

Φαίνεται πάντως ότι δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι την κυπριακή ΑΟΖ και σίγουρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει πικρά μετανιώσει που επέτρεψε στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακηρύξει και να οριοθετήσει την ΑΟΖ του μαρτυρικού νησιού. Αντιλήφθηκαν το λάθος τους πολύ αργά αλλά δεν πρόκειται να το επαναλάβουν με την Ελλάδα και έτσι, με προσεκτικά βήματα, για πολλά χρόνια τώρα τορπιλίζουν τις προσπάθειες των Αθηνών να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ διότι δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τον Σουλτάνο της Άγκυρας.

Όπως πολύ σωστά έγραψε η εφημερίδα Φιλελεύθερος της Λευκωσίας:

«Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει πέντε μόνιμα μέλη κι εμείς καταφέραμε να παραδώσουμε το Κυπριακό στα δύο, στα πιο εχθρικά, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Η Ρωσία, η Γαλλία και η Κίνα, που πολλές φορές εμπόδισαν στο παρά πέντε βρετανικά κόλπα (αλλά όχι όλα) εναντίον των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες παρά μόνο στο τελικό στάδιο, όταν πια Βρετανία και ΗΠΑ ορίσουν τις αποφάσεις. Είτε πρόκειται για ψηφίσματα είτε για σχέδια είτε για συγκάλυψη και νομιμοποίηση τουρκικών παρανομιών. Το σημαντικό, λοιπόν, ένα από τα σημαντικά, που συναποτελούν την πολιτική μας, είναι να αντιληφθούμε ότι επί τέσσερις δεκαετίες δεν είχαμε παρά μόνο αρνητικά αποτελέσματα από αυτή την οικειοθελή παράδοσή μας στους Βρετανούς και στους Αμερικανούς, που ισοδυναμεί με αυτοχειρία.»

Τέλος, ο Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής της Στρατιωτικής Ιστορίας, συγγραφέας και αρθρογράφος Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον αναφέρει ότι η Τουρκία είναι, de facto, εχθρός του ΝΑΤΟ και μόνο κατ’ όνομα σύμμαχος. Επίσης, αναφέρει «Το πρόβλημα με την Τουρκία και τη Δύση είναι πως η σχέση τους έχει μείνει πίσω για δεκαετίες. Αυτό που κάποτε ήταν μια συμμαχία δεν πλέον τίποτα, σήμερα». Αντίθετα, ο Ελληνοαμερικανός Ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης είχε αντίθετη γνώμη και έγραψε ότι τώρα το ΝΑΤΟ πρέπει να υποστηρίξει όσο το δυνατόν πιο πολύ την Τουρκία. Κρίμα τα παράσημα και βραβεία που του έδωσαν οι Ελληνοαμερικανοί. Έπρεπε να του ζητήσουν να τα επιστρέψει.

Το καταραμένο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Ξαφνικά, ο Αλέξης Τσίπρας, παριστάνοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, που σε ανύποπτο χρόνο, πριν 40 χρόνια, είχε μιλήσει κατά του ΔΝΤ, αποφάσισε να εκδιώξει το καταραμένο ΔΝΤ από την Ελλάδα. Εκείνο που δεν έχει, βέβαια, καταλάβει είναι το σημαντικό ρόλο που παίζουν στον διεθνή αυτό οργανισμό οι Αμερικανοί φίλοι του. Το κύριο κτίριο του ΔΝΤ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον Λευκό Οίκο και το Υπουργείο Οικονομικών και η Αμερικανή αντιπρόσωπος ενημερώνει συνεχώς την κυβέρνησή της για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και αυτός είναι ένας λόγος που η Αμερική επιθυμεί την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι δεν ήταν σύμπτωση το γεγονός ότι το ΔΝΤ και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μια κοινή στάση στο θέμα του χρέους;

Χάνουμε την ΑΟΖ, χάνουμε το ΔΝΤ και τώρα χάνουμε και τα γλυπτά του Παρθενώνα. Με την φόρα που έχουμε πάρει θα χάσουμε και το Ευρώ. Ίσως ήρθε η ώρα να ασχοληθώ και εγώ με τις προφητείες του Άγιου Παϊσιου και να δω γιατί ξέχασε να ασχοληθεί με την ΑΟΖ!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ζω στην πανέμορφη Ουάσιγκτον εδώ και 45 χρόνια τώρα και αισθάνομαι μια μεγάλη πικρία προς την δεύτερη πατρίδα μου για τον τρόπο που χειρίζεται τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ακόμα και σήμερα που η Τουρκία προκαλεί τους πάντες στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξηγούν πάντα ότι δεν έχουν μια φιλοτουρκική πολιτική αλλά μια φιλοαμερικανική πολιτική εξηγώντας την αξία της Τουρκίας λόγω του μεγέθους της και της γεωγραφικής της θέσης. Βέβαια, όπως έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, έτσι έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά όταν εξηγούν την σχέση τους με το Ισραήλ. Γνωρίζουν ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος μικρότερο της Ελλάδας περικυκλωμένο από Αραβικά κράτη με τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και επομένως χρησιμοποιώντας την δικαιολογία που υποστηρίζουν την Τουρκία θα έπρεπε να υποστηρίζουν τα Αραβικά κράτη και όχι το Ισραήλ, αλλά δεν το έκαναν και υποστηρίζουν το μικρό αυτό κράτος. Πιστεύω απόλυτα ότι έτσι έπρεπε να συμπεριφερθούν και στην Ελλάδα. Κρίμα που δεν ζει ο μεγαλύτερος Αμερικανός φιλέλληνας και η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Αμερικής, ο Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον, που δεν θα επέτρεπε στην κυβέρνησή του να έχει μια τέτοια στάση προς το κράτος που η αρχιτεκτονική του κυριαρχεί στα μεγάλα κυβερνητικά κτίρια της Ουάσιγκτον.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η επίθεση της Ρωσίας

Το δολάριο, καθώς επίσης η στρατιωτική υπεροχή, είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της παγκόσμιας ηγεμονίας των Η.Π.Α. – οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί στο στόχαστρο του Putin, με τη βοήθεια του πετρελαίου, της Κίνας και του πολέμου στη Συρία 

(

.

«Πολλοί αναρωτιούνται για πόσον καιρό ακόμη θα είναι το δολάριο το νούμερο ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Η απάντηση, με κριτήριο την οικονομική ιστορία, είναι σαφής: τα πάντα εξαρτώνται από τον ανταγωνισμό. Εάν λοιπόν υπάρξει μία εναλλακτική δυνατότητα, το δολάριο θα μπορούσε πολύ γρήγορα να χάσει τα σκήπτρα – όπως συνέβη με την αγγλική στερλίνα, την οποία διαδέχθηκε τη δεκαετία του 1920″.

.

Ανάλυση

Είναι προφανές πως επιδιώκεται η τριχοτόμηση της Τουρκίας , χωρίς όμως να γνωρίζουμε επακριβώς ποιός είναι αυτός που κινεί πραγματικά τα νήματα. Πιθανότερη εκδοχή είναι οι Η.Π.Α. από το παρασκήνιο, οι οποίες αφήνουν τη «βρώμικη» δουλειά στη Ρωσία, έχοντας δώσει αυτές την εντολή κατάρριψης του ρωσικού βομβαρδιστικού από τους Τούρκους – όπως άλλωστε συμβαίνει και στη Συρία, αφού οι Ρώσοι έχουν  αναλάβει την εκκαθάριση της ISIS.

Μίας οργάνωσης που λέγεται ότι «έστησαν» οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. στο παρελθόν, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή αμερικανών στρατιωτών –έχοντας όμως αυτονομηθεί, με τις σημερινές συνέπειες. Είναι όμως σωστό να λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν του τα δυτικά εγκλήματα κατά την εισβολή στο Ιράκ, καθώς επίσης την αντίστοιχη στη Λιβύη – η οποία ουσιαστικά εξέθρεψε την Boko Haram στην Αφρική, μία κατά πολύ πιο βίαιη «ομάδα» από την ISIS, με πλήθος ανατριχιαστικές δολοφονίες στο ενεργητικό της.
ΕΗ πραγματική σύγκρουση βέβαια της Ρωσίας με τις Η.Π.Α. διαπιστώνεται στο οικονομικό επίπεδο – όπου ο πρόεδρος Putin δρομολογεί σημαντικές ενέργειες, για να σπάσει το μονοπώλιο της υπερδύναμης στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής του, με στόχο την αποδέσμευση της ρωσικής οικονομίας, ειδικά των πολύ σημαντικών εξαγωγών ενέργειας, από το δολάριο – το οποίο αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της χώρας.

Με δεδομένο όμως το ότι, το δολάριο είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο των Η.Π.Α. ενώ, εάν χαθεί η θέση του ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η υπερδύναμη θα καταρρεύσει οικονομικά, η μάχη μάλλον θα φτάσει στα άκρα – αν και οι πιθανότητες να επικρατήσει η Ρωσία είναι μεγαλύτερες, λόγω της στενής συμμαχίας της με την Κίνα, με το Ιράν, καθώς επίσης με τις άλλες χώρες των BRICS (ενώ φαίνεται πως έχει προστεθεί η Γαλλία).

Αναλυτικότερα, το υπουργείο ενέργειας της Ρωσίας δήλωσε το Νοέμβριο ότι, θα ξεκινήσει μία δοκιμαστική φάση εμπορίου, στη βάση ενός καινούργιου «σημείου αναφοράς» (Benchmark) για το ρωσικό πετρέλαιο. Αν και φαίνεται ακίνδυνη αυτή η αλλαγή, στην πραγματικότητα έχει τεράστια σημασία – αφού, εάν πετύχει η δοκιμή, τότε τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης με τιμή αναφοράς το ρωσικό πετρέλαιο, το οποίο θα διαπραγματεύεται στο ρωσικό χρηματιστήριο, δεν θα κλείνονται πλέον σε δολάρια, αλλά σε ρούβλια. Αυτό θα διευκόλυνε την αποδέσμευση από το δολάριο όχι μόνο της Ρωσίας αλλά, επίσης, της Κίνας, όπως πολλών άλλων κρατών.

Στο σημείο αυτό είναι ίσως απαραίτητο να αναφερθεί τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «σημείο ή τιμή αναφοράς». Με απλά λόγια, κατά την αξιολόγηση της απόδοσης μίας οποιασδήποτε επένδυσης, είναι σημαντική η σύγκριση της με το κατάλληλο σημείο αναφοράς – με δείκτες δηλαδή που χρησιμοποιούν οι αναλυτές, για να μετρούν τις αποδόσεις των πάσης φύσεως επενδύσεων, όπως είναι ο MSCI για τις διεθνείς επενδύσεις. Οι δείκτες αυτοί αντικατοπτρίζουν τους κινδύνους που είναι πρόθυμος να αναλάβει ένας επενδυτής, το ποσόν που θα επενδύσει, καθώς επίσης το κόστος που είναι διατεθειμένος να πληρώσει.

Στα πλαίσια αυτά, ο ορισμός ενός σημείου αναφοράς (Benchmark) για το πετρέλαιο είναι το σημαντικότερο εργαλείο, μέσω του οποίου οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street ελέγχουν (χειραγωγούν) την τιμή του πετρελαίου (γράφημα σημείου αναφοράς).

.

.

Σήμερα, η τιμή του ρωσικού πετρελαίου έχει σημείο αναφοράς, είναι συνδεδεμένη δηλαδή με αυτήν τουBrent – η εξόρυξη του οποίου, όπως επίσης πολλών άλλων κοιτασμάτων της Βόρειας θάλασσας, μειώνεται συνεχώς.

Το μεγάλο πρόβλημα της Ρωσίας δεν είναι όμως αυτό, αλλά το ότι τα συμβόλαια του πετρελαίου ελέγχονται από τη Wall Street, μέσω της χειραγώγησης τους με τα παράγωγα από τις μεγάλες τράπεζες, όπως είναι η Goldman Sachs και η Morgan Stanley – οπότε οι τιμές του διαμορφώνονται με βάση τα εκάστοτε συμφέροντα τους.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Οι συναλλαγές σε δολάρια

Περαιτέρω, οι παγκόσμιες συναλλαγές πετρελαίου σε δολάρια είναι πολύ σημαντικές για τη στήριξη του αμερικανικού νομίσματος – αφού οι κεντρικές τράπεζες σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Ευρωζώνης, είναι υποχρεωμένες να διατηρούν συναλλαγματικά αποθέματα σε δολάρια, τόσο για το εξαγωγικό τους εμπόριο, όσο και για τις εισαγωγές ενέργειας. Στα πλαίσια αυτά, το δολάριο είναι ένας από τους δύο βασικούς πυλώνες της αμερικανικής ηγεμονίας, με δεύτερο τη στρατιωτική της ισχύ – μέσω της οποίας διενεργούνται οι πόλεμοι του δολαρίου .

Όπως έχουμε αναλύσει δε στο παρελθόν, είναι υποχρεωμένες οι πλεονασματικές χώρες, όπως η Κίνα, να επενδύουν τα πλεονάσματα τους σε δολάρια, στα αμερικανικά ομόλογα ή σε ισοδύναμα κυβερνητικά χρεόγραφα – χρηματοδοτώντας έτσι τα τεράστια ελλείμματα της οικονομίας της υπερδύναμης.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα πλεονάσματα του εμπορικού ισοζυγίου της Κίνας (αριστερή κάθετος, γαλάζια καμπύλη), καθώς επίσης τα μεγάλα ελλείμματα των Η.Π.Α. (δεξιά κάθετος, διακεκομμένη καμπύλη).

.

.

Περαιτέρω, μέσω της εκτύπωσης νέων δολαρίων σε απεριόριστες ποσότητες χρηματοδοτούνται επίσης τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α. – χωρίς να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού τους.

Επίσης το δημόσιο χρέος τους, το οποίο έχει εκτοξευθεί στα 18,6 τρις $ ή στο 111% του ΑΕΠ τους, ειδικά μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας – ο οποίος έχει κοστίσει ασύλληπτα ποσά στο κράτος (το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 55% έκτοτε).

Επομένως, η οικονομία τους είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη θέση του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η οποία εξασφαλίζεται σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο του πετρελαίου – οπότε οι προθέσεις της Ρωσίας αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία «αιτία πολέμου» για τις Η.Π.Α.

.

Το εμπόριο του πετρελαίου

Συνεχίζοντας, έως τη δεκαετία του 1980 οι τιμές του πετρελαίου διαμορφώνονταν από την πραγματική ζήτηση και προσφορά – δηλαδή από τους πωλητές, καθώς επίσης από τους αγοραστές. Η διαδικασία αυτή άλλαξε σταδιακά, όταν η Goldman Sachs εξαγόρασε το 1981 για στρατηγικούς λόγους τη μικρή μεσιτική εταιρεία πρώτων υλών J. Aaron, έχοντας στόχο να αλλάξει ριζικά τους όρους του εμπορίου πετρελαίου παγκοσμίως.

Έτσι ξεκίνησε η εποχή του «χάρτινου πετρελαίου», όπως ονομάσθηκε από τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης που δρομολόγησε η τράπεζα, τα οποία άρχισαν σιγά-σιγά να αποδεσμεύονται από την ύπαρξη πραγματικού πετρελαίου. Ουσιαστικά λοιπόν το εμπόριο πετρελαίου μετατράπηκε σε ένα καζίνο, τον έλεγχο των τραπεζιών του οποίου ανέλαβαν οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, μαζί με τις υπόλοιπες πολυεθνικές εταιρείες.

Από την άλλη πλευρά, όταν η τιμή του πετρελαίου που παρήγαγαν οι χώρες του OPEC τετραπλασιάστηκε, μερικούς μήνες μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973, το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών συμφώνησε με τη Σαουδική Αραβία, να διεξάγεται το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου σε δολάρια – με αντάλλαγμα τη στρατιωτική εγγύηση της υπερδύναμης, καθώς επίσης τον πολεμικό εξοπλισμό της χώρας.

Παρά τις αντιδράσεις δε των άλλων κρατών, έκτοτε οι συναλλαγές πετρελαίου διεξάγονται μόνο σε δολάρια– ενώ η τιμή του διαμορφώνεται στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, καθώς επίσης στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Ντουμπάι, όπου ορίζεται η τιμή αναφοράς του αραβικού πετρελαίου. Όλα αυτά τα χρηματιστήρια ευρίσκονται στην ιδιοκτησία της πολύ στενά δικτυωμένης ομάδας των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών – με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά.

Στα πλαίσια αυτά η Ρωσία, υιοθετώντας μία δική της «τιμή αναφοράς» για το πετρέλαιο που εξάγει, επιδιώκει την «απελευθέρωση» της από το σύστημα – έτσι ώστε οι συναλλαγές να διενεργούνται σε ρούβλια, ενώ το πετρέλαιο της να διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Πετρούπολης (SPIMEX).

Περαιτέρω, τα συμβόλαια που στηρίζονται στην τιμή αναφοράς του Brent, δεν δεσμεύουν μόνο το ρωσικό πετρέλαιο, αλλά τα δύο τρίτα περίπου των παγκοσμίων συναλλαγών – παρά το ότι η εξόρυξη του συγκεκριμένου είδους πετρελαίου από τη Βόρεια Θάλασσα μειώνεται συνεχώς, έχοντας περιορισθεί στο 1 εκ. βαρέλια την ημέρα.

Εν τούτοις, η μικρή αυτή ποσότητα χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς για το 67% των συναλλαγών διεθνώς – ενώ, εάν γίνει αποδεκτό το ρωσικό πετρέλαιο ως σημείο αναφοράς, εκπεφρασμένο σε ρούβλια, τότε θα υπάρξει μία σοβαρή μείωση των συναλλαγών που διεξάγονται σε δολάρια, αφού η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου διεθνώς, προηγούμενη ελάχιστα της Σαουδικής Αραβίας.

Ακόμη περισσότερο, επειδή η εγχώρια αγορά της καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από το φυσικό αέριο, είναι σε θέση να εξάγει το 75% της συνολικής παραγωγής της – σημειώνοντας πως η Ευρώπη εισάγει 3,5 εκ. βαρέλια ημερησίως, αποτελώντας με μεγάλη απόσταση το σημαντικότερο πελάτη της Ρωσίας (δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής της Ευρώπης είναι η Σαουδική Αραβία με 890.000 βαρέλια, ακολουθούμενη από τη Νιγηρία με 810.00, το Καζακστάν με 580.000 και τη Λιβύη με 560.000 βαρέλια).

Την ίδια στιγμή, η εξόρυξη πετρελαίου στην Ευρώπη μειώνεται συνεχώς, έχοντας φτάσει στα 3 εκ. βαρέλια το 2013 – οπότε αυξάνεται η εξάρτηση της από τη Ρωσία η οποία, εάν συμπεριλάβουμε το φυσικό αέριο, είναι εξαιρετικά μεγάλη.

Ολοκληρώνοντας, η επίθεση εναντίον των πετροδολαρίων  εκ μέρους της Ρωσίας στηρίζεται από την Κίνα, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας πετρελαίου παγκοσμίως – ενώ σχεδιάζει την υιοθέτηση μίας δικής της τιμής αναφοράς σε γουάν, με διαπραγμάτευση στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Σαγκάης (INE).

Πολλές άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες προγραμματίζουν επίσης την αποδέσμευση τους από το δολάριο – γεγονός που σημαίνει ότι, αργά η γρήγορα θα τελειώσει η ηγεμονία του στον πλανήτη, υπενθυμίζοντας πως δεν είναι απίθανο να υιοθετήσει η Ρωσία, το χρυσό ρούβλι , επιταχύνοντας την κατάρρευση του δολαρίου.

.

Επιμύθιο

Η επίθεση της Ρωσίας στο πετρέλαιο, θα αποδυναμώσει τελικά τον πρώτο πυλώνα της παγκόσμιας ηγεμονίας των Η.Π.Α. Παράλληλα, η επιτυχημένη συμμετοχή της στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, την έχει βοηθήσει να αναδειχθεί σε μία εναλλακτική δυνατότητα στη στρατιωτική παντοδυναμία των Η.Π.Α. – με αποτέλεσμα να κινδυνεύει και ο δεύτερος πυλώνας της υπερδύναμης.

Θεωρείται λοιπόν πολύ πιθανόν να χάσουν οι Η.Π.Α. την πρωτοκαθεδρία του πλανήτη, οπότε να μετατραπεί ξανά σε «πολυπολικό» – κάτι που όμως μέλει να αποδειχθεί, αφού δεν πρέπει κανένας να υποτιμάει την αμερικανική ισχύ σε πάρα πολλά επίπεδα, ευχόμενος βέβαια να αποφευχθεί μία καταστροφική, παγκόσμια σύρραξη.

Η Ευρώπη πάντως αποτελεί «το μήλο της Έριδος» για τις δύο μεγάλες δυνάμεις – με τις δυνατότητες της Ρωσίας να την «προσαρτήσει», με τη βοήθεια της ενέργειας, καθώς επίσης της προστασίας της από τους τρομοκράτες, να θεωρούνται μεγαλύτερες. Οι Η.Π.Α. όμως ηγούνται του ΝΑΤΟ, προωθώντας παράλληλα την οικονομική του παραλλαγή – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολες οι προβλέψεις.

Βιβλιογραφία: Engtahl, Mahler

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η Γερμανία που αρνείται να αποζημιώσει Έλληνες θύματα της Βέρμαχτ, αποζημιώνει Ισπανούς θύτες της ίδιας Βέρμαχτ!!!

Ήταν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη όταν η είδηση έπεφτε σαν βόμβα στην Ισπανία: Η Γερμανία πληρώνει ακόμα και τώρα συντάξεις στους Ισπανούς φασίστες που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ! Με αφορμή αυτή την είδηση, εντελώς ξαφνικά, η μια μετά την άλλη οι περισσότερες ισπανικές εφημερίδες ξέθαβαν για εβδομάδες το –οδυνηρό- παρελθόν και αφιέρωναν άρθρα επί άρθρων στη διαβόητη «Γαλάζια Μεραρχία» (Division Azul) και στους 37.000 εθελοντές της που, με τις ευλογίες του δικτάτορα Φράνκο, βρέθηκαν πριν από 73-74 χρόνια στη μακρινή Ρωσία για να συνδράμουν τη ναζιστική Γερμανία στην απόπειρά της να συντρίψει …τον μπολσεβικισμό!

 Πρωταγωνιστής αλλά και πρωτεργάτης αυτής της απρόσμενης επιστροφής σε ένα παρελθόν που πολλοί νόμιζαν οριστικά ξορκισμένο, είναι ο Andrej Hunko, ο τόσο αγαπητός –και- στην Ελλάδα βουλευτής της γερμανικής Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο με την πρωτοβουλία του να ζητήσει εξηγήσεις από την Καγκελάριο Μέρκελ. Γνωρίζοντας τους αγώνες του φίλου Andrej για την υπεράσπιση των δικαίων του ελληνικού λαού, μπορούμε να πούμε ότι κίνητρό του στη κατάθεση των κοινοβουλευτικών του ερωτήσεων στη γερμανική κυβέρνηση δεν ήταν η αποκάλυψη  ενός αλλά μάλλον δυο σκανδάλων: του φανερού της συνταξιοδότησης από το Γερμανικό κράτος των Ισπανών φασιστών αλλά και του λιγότερο ορατού, εκείνου της μόνιμης άρνησης του Γερμανικού κράτους να αποζημιώσει τους Έλληνες πολίτες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών!

 Δυστυχώς, η είδηση ότι η γερμανική κυβέρνηση πληρώνει τους Ισπανούς φασίστες που συμπολέμησαν με το ναζιστικό στρατό (1) ενώ αρνείται πεισματικά να πληρώσει τους Έλληνες που μακέλεψε ο ίδιος ναζιστικός στρατός δεν φαίνεται να προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τόσο στις ελληνικές αρχές όσο και στα ελληνικά ΜΜΕ. Καμιά αντίδραση, και ακόμα χειρότερα, καμιά πληροφόρηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Μόνον απόλυτη εκκωφαντική σιωπή…

 Αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν μπορεί όμως να μείνει έτσι. Καθώς μάλιστα συμπυκνώνει μέσα του όλα τα προβλήματα της εποχής μας, το εφιαλτικό παρελθόν με το εξίσου απειλητικό παρόν και μέλλον, είναι στα χέρια όλων των άμεσα θιγόμενων από αυτό,  Γερμανών, Ελλήνων και Ισπανών πολιτών, να το αναδείξουμε και να του δώσουμε τη συνέχεια που του αξίζει. Και το πρώτο βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση είναι η συνέντευξη που ακολουθεί. Δίνοντας το λόγο στον ίδιο τον Andrej Hunkoευελπιστούμε ότι, αυτή τη φορά, θα σπάσει το τείχος της σιωπής και οι αντιδράσεις θα σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων…

Γιώργος Μητραλιάς

ΕΣυνέντευξη με τον Andrej Hunko, βουλευτή Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο

 Γ. Μητραλιάς: Θα ήθελες να μας πεις ποιες ήταν οι κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που απηύθυνες στη γερμανική κυβέρνηση σχετικά με τις συντάξεις που αυτή εξακολουθεί να πληρώνει σε Ισπανούς βετεράνους της Γαλάζιας Μεραρχίας (Division Azul) και ποια ήταν η επίσημη απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης;

 Andrej Hunko: Οι ερωτήσεις μας προς τη Γερμανική Κυβέρνηση σχετικά με τις πληρωμές σε πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» αφορούσαν το ποσό που καταβλήθηκε και τον αριθμό των ανθρώπων στους οποίους έγιναν αυτές οι πληρωμές.  Θέλαμε να μάθουμε  πόσα πληρώνει σήμερα η Γερμανία σε αυτούς του συνεργάτες των Ναζιστών και ποια ήταν η εξέλιξη αυτού του ποσού από τότε που η σχετική διμερής συμφωνία υπογράφηκε το 1962 και κυρώθηκε το 1965.

 Οι απαντήσεις έφεραν στο φως ότι η Γερμανία συνεχίζει και σήμερα να πληρώνει περισσότερα από 100.000 ευρώ το χρόνο σε 41 πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» και σε εννιά επιζώντες συγγενείς.  Είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το ποσό ήταν πολύ μεγαλύτερο προηγουμένως, καθώς η «Γαλάζια Ταξιαρχία» υπήρξε πριν από πάνω από 70 χρόνια  και πολλοί από τους πολεμιστές της έχουν πεθάνει. Όμως, η Κυβέρνηση δεν έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς ποσών για ολόκληρη τη χρονική περίοδο. Θα χρειαστεί να γίνουν έρευνες στα δημόσια αρχεία για να μάθουμε τα συγκεκριμένα ποσά.

 Επίσης, η Κυβέρνηση μάς δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να δώσει τέλος σε αυτές τις πληρωμές. 

Γ.Μ.: Γνωρίζουμε τώρα ότι η συμφωνία για τη πληρωμή συντάξεων στους βετεράνους της «Γαλάζιας Ταξιαρχίας» έγινε το 1962 μεταξύ της Ομοσπονδιακής Γερμανίας του τότε Καγκελάριου Αντενάουερ και της κυβέρνησης του δικτάτορα Φράνκο η οποία, σε αντάλλαγμα, συμφώνησε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να πληρώνει συντάξεις, στους βετεράνους της αιματοβαμμένης  ναζιστικής «Λεγεώνας Κόνδωρ», που ευθύνεται για πολλά εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, μεταξύ των οποίων και η ισοπέδωση της βασκικής πόλης Γκερνίκα. Τώρα, μόλις λίγες μέρες μετά από τη 40^η επέτειο του θανάτουτου Φράνκο (20 Νοεμβρίου 1975), θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το ίδιο καθεστώς του Φράνκο που συνήψε αυτή τη συμφωνία με την Ομοσπονδιακή Γερμανία το 1962, προσέφερε άσυλο σε διάσημους Ναζιστές όπως π.χ. ο Όττο Σκορτσένι (Otto Skorzeny) ή ο Λεόν Ντεγκρέλ (Leon Degrelle) μέχρι το θάνατό τους.(2)  Πιστεύεις ότι η συμφωνία του 1962 είναι εμβληματική των «εκλεκτικών συγγενειών» που υπάρχουν μεταξύ του καθεστώτος του Φράνκο και της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας;

 Andrej Hunko: Πιστεύω ότι αυτό ισχύει. Όμως, δεν αντανακλά μόνο τις σχέσεις μεταξύ της μεταπολεμικής Γερμανίας και του φασιστικού καθεστώτος Φράνκο.  Νομίζω ότι μπορούμε να το δούμε και σαν απόδειξη της συνέχειας του Ναζιστικού προσωπικού στη δημόσια διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, και στις μυστικές υπηρεσίες της μεταπολεμικής Γερμανίας.  Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε είτε καθόλου είτε περιορισμένη αποναζικοποίηση και πολλά πόστα πληρώθηκαν, σε κάποιες περιπτώσεις, από υψηλόβαθμους Ναζιστές.  Μια από τις πιο διάσημες από αυτές τις περιπτώσεις, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, ήταν εκείνη του Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Gehlen) που ίδρυσε τις μυστικές υπηρεσίες (BND) της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.

 Αν δούμε τα πράγματα από αυτή την οπτική γωνία, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερμανία της κυβέρνησης Αντενάουερ υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία με την Ισπανία του Φράνκο. Αυτό βέβαια δεν την κάνει λιγότερο αποκρουστική.

 Γ.Μ. : Ποια ήταν η απήχηση στη Γερμανία των κοινοβουλευτικών σου ερωτήσεων και της απάντησης της Γερμανικής κυβέρνησης; Υπήρξαν καθόλου αντιδράσεις που συνέδεαν αυτή τη σκανδαλώδη υπόθεση με τη μόνιμη άρνηση των Γερμανικών κυβερνήσεων να καταβάλουν πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις στο Ελληνικό Κράτος και σε Έλληνες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών;

 Andrej Hunko: Φυσικά προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτή τη σύνδεση στα σχόλια μας για τις απαντήσεις της Γερμανικής κυβέρνησης.  Για μένα είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι η σημερινή Γερμανία έχει αρνηθεί να πληρώσει αποζημιώσεις και επανορθώσεις στα θύματα. Δεν έχει αποπληρωθεί ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο που η Χιτλερική Γερμανία επέβαλε στην Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής. Και αρκεί  μια ματιά στις δικαιολογίες που χρησιμοποίησε το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών για να μην πληρώσει, για να τις χαρακτηρίσουμε σκανδαλώδεις.

 Από την άλλη μεριά, άνθρωποι που εθελοντικά πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο πόλεμο εξόντωσης που αυτή έκανε στην Ανατολική Ευρώπη εξακολουθούν και σήμερα να πληρώνονται από τη Γερμανία. Αυτό μου είναι ακατανόητο.

 Όμως, οι αντιδράσεις στα γερμανικά ΜΜΕ ήταν αρκετά περιορισμένες. Έγινε αναφορά στις απαντήσεις της Κυβέρνησης αλλά δεν συζητήθηκε ευρύτερα αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι η αντίδραση στα ισπανικά ΜΜΕ ήταν πολύ σημαντικότερη. Ένας λόγος για αυτό θα μπορούσε να είναι ότι το τέλος της φασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία είναι πολύ πιο πρόσφατο από ό,τι στη Γερμανία.

 Γ.Μ.: Τι θα έλεγες αν Έλληνες, Ισπανοί και Γερμανοί ακτιβιστές και κοινωνικά κινήματα έδιναν συνέχεια σε αυτή την σκανδαλώδη υπόθεση; Πιστεύεις ότι θα ήταν χρήσιμο και δυνατό να ληφθεί μια τέτοια πρωτοβουλία;

 Andrej Hunko : Ναι, οπωσδήποτε. Ένα βήμα που κάναμε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ήταν να θέσουμε αυτό το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνεργασία με τον Josu Juaristi Abaunz από τη Χώρα των Βάσκων, που είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Αριστεράς-Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL). Προς το παρόν, προσπαθούμε πάντα να συγκεντρώσουμε περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις πληρωμές σε φασίστες εθελοντές και την απουσία αποζημιώσεων σε θύματα του πολέμου και της κατοχής.  Ωστόσο, πιστεύω ότι η εμπλοκή ακτιβιστών σε αυτή την υπόθεση  όχι μόνο θα ήταν σπουδαίο σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά και θα μπορούσε τελικά να βοηθήσει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλους εκείνους που υπέφεραν από τη φασιστική τυραννία ή πολέμησαν εναντίον της. 

 Σημειώσεις

2. Ο Όττο Σκορτσένυ ήταν αξιωματικός των SS που έγινε διάσημος για τις παράτολμες επιχειρήσεις του, μια από τις οποίες ήταν η απαγωγή και απελευθέρωση του Μουσολίνι το 1943. Ο Λεόν Ντεγκρέλ ήταν ιδρυτής και ηγέτης του βελγικού φασιστικού κινήματος Rex και επικεφαλής της «Ταξιαρχίας των Βαλόνων» που πολέμησε στη Ρωσία στο πλευρό της Βέρμαχτ.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η κατάρρευση των οικονομικών παραγώγων

Δρ. Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Η κατάρρευση του τραπεζικού εκτρώματος των οικονομικών παραγώγων (Goldman Sachs – JP Morgan – Deutsche Bank) και οι τραγικές συνέπειές της…

Το σημερινο χρηματικο συστημα που βασιζεται στα πανωτοκια εχει τις ριζες του στην εποχη των αρχαιων Σουμεριων και ηλικια τουλαχιστον 6.000 ετων. Το συστημα αυτο διαφοροποιηθηκε με το ρωμα’ι’κο δικαιο για αντικειμενα και χρεη στο οποιο η σκλαβια ανηκε ακομη στην ημερησια διαταξη και οι σκλαβοι μεταχειριζονταν και οφειλαν να μεταχειριζονται τελειως νομιμα ως αντικειμενα και διαφοροποιηθηκε ακομη μια φορα δια μερικων νεωτερισμων οπως η καθιερωση της διατηρησης της διπλης λογιστικης στον 15^ον μ.Χ. αιωνα και η καθιερωση των ιδιωτικων κεντρικων τραπεζων το ετος 1694 μ.Χ. στην Αγγλια.

Μετα τις ως ανω διαφοπροποιησεις η βασικη δομη του χρηματικου συστηματος παρεμεινες αμεταβλητος και για τον λογο αυτον παρεμειναν ακατανοητοι και δεν συζητηθηκαν ποτε απο τους ανθρωπους και οι λογοι ολων των μετεπειτα οικονομικων κρισεων. Γ’ αυτο οι ανθρωποι αισθανονται μεχρι σημερα την λεηλασια που υποκεινται απο τους εφευρετες του χρηματικου συστηματος και απο την μερικη καταρρευση αυτου κατω απο το βαρος της μαζικης απατης καθε 70 εως 80 χρονια, ως κατι το φυσιολογικο. Μονο το γεγονος οτι τα πανωτοκια συνδεονται με την εκθετικη αναπτυξη της οικονομιας και οτι αυτη με απολυτη μαθηματικη ακριβεια οδηγει στην οικονομικη κριση και ποτε δεν απασχολησε ιδιαιτερα τους οικονομολογους, δειχνει την τραγικοτητα της ολης καταστασης.ΕΜια φυσιολογικη οικονομικη αναπτυξη δεν μπορει να ειναι απεραντος. Μια γραμμικη οικονομικη αναπτυξη δεν ειναι δυνατη για μεγαλο χρονικο διαστημα διοτι δεν υπαρχει αιωνια οικονομικη αναπτυξη. Μια εκθετικη οικονομικη αναπτυξη ειναι μια αυταπατη και ηδη θανατηφορα σε μικρο χρονικο διαστημα διοτι εισερχεται γρηγορα στην φαση της καταρρευσης. Με την αυταπατη της εκθετικης οικονομικης αναπτυξης προκαλειται μισος μεταξυ των λαων και οπως δειχνει η σημερινη Ελλαδα και η Κυπρος και ανεκπληρωτες υποσχεσεις και ελπιδες. Ενα χρηματικο συστημα με πανωτοκια δεν μπορει να λειτουργηση απεριοριστα και καταληγει στο τελος στην απαλλοτριωση των περιουσιων των ανθρωπων. Αναμφισβητητα το συστημα αυτο πολυ συντομα θα καταρρευσει και δη αυτην την φορα τελεσιδηκα.

Οχι μονο οι οικονομολογοι αλλα και οι απλοι ανθρωποι του πλανητη μας δεν μπηκαν στον κοπο να αναρωτηθουν για το ποιος πραγματι εχει το δικαιωμα της δημιουργιας του χρηματος και με ποιες διαδικασιες λαμβανει η δημιουργια αυτη χωρα και ποιες επιδρασεις μπορει να εχει αυτη στους δημιουργους και στους χρηστας του χρηματικου συστηματος. Με το ισχυον αυτο χρηματικο συστημα αυξανονται τα χρεη σε ολους και στον καθενα, στους ιδιωτες, στις μεγαλες επιχειρησεις, στους δημους, σε ολοκληρα τα κρατη και σε ενωσεις κρατων και δη σε μεγεθη που κανουν την αποπληρωμη αυτων αδυνατη.

Οι λογοι ειναι ξεκαθαροι: Η κατασταση αυτη του χρηματικου συστηματος δημιουργηθηκε απο τις τραπεζες που παραχωρουν δανεια, απο τις εταιρειες που εξεταζουν την πιστοληπτικη ικανοτηα των κρατων και απο την κορυφη της πολιτικης, δηλαδη απο μια γκαγκστερικη ομαδα που συμπεριφερεται και κατα των κανονισμων της. Παραχωρηθηκαν σε μεγαλα μεγεθη δανεια π.χ. σε χωρες που εκ των προτερων ηταν γνωστο οτι ποτε αυτα δεν ηταν δυνατον να αποπληρωθουν. Σκοπημα βαθμολογηθηκαν θετικα απο τις εταιρειες εξετασης της πιστοληπτικης ικανοτητας χωρες που δεν εκπληρουσαν τις προ’υ’ποθεσεις για πολυμορφους λογους.

Οι καλπικες αυτες βαθμολογησεις διοχετευθηκαν ως αξιοχαρτα στις τραπεζες οι οποιες τα πουλησαν σε αλλες τραπεζες και αυτες στα κρατη και στους ιδιωτες.

Δια των Μνημονιων Ι, ΙΙ, ΙΙΙ ‘η καλυτερα δια των σωσιβιων σωτηριας απο μολυβδο αυξηθηκε το δημοσιο χρεος της Ελλαδος απο 115 % του ΑΕΠ το 2007σε 180 % του ΑΕΠ το 2015. Οι αλητες της οικονομιας στην Ε.Ε. αυξησαν ξαφνικα και εντος μερικων μηνων το αθροισμα των ελληνικων δανειων κατα 500 % λογω των ληξηπροθεσμων στοιχηματων των δανειων αυτων που συνδεονται παντοτε με τα ασφαλιστρα τους (CDS = Credit Default Swaps) τα οποια οι απατεωνες της Wall Stree μπορουν και αυξανουν κατα βουληση!

Υπαρχουν σημερα οροι του παιχνιδιου στις οικονομιες παγκοσμια οι οποιοι ειναι γνωστοι μονο στους μεμυημενους;

Επιτρεπεται στα κρατη να σωζουν τις τραπεζες τους, οι οποιες χρεωθηκαν με δικες τους πρωτοβουλιες στην κερδοσκοπια, με τους φορους, με κουρεματα των καταθεσεων των πολιτων τους και με μειωση των κοινωνικων δαπανων οπως γινεται σημερα στην Ελλαδα;

Γιατι εκβιαζεται με «Bail–In» σημερα η Ελλαda απο τα καθαρματα της E.E. για να στηριξη τις ιδιωτικες τραπεζες της που οι ιδιες ευθυνονται για την καταντια τους, την οποια δημιουργησαν οι τραπεζες των Μεγαλοαπατεωνων με τα σαπεια δανεια τους, με «Bail–Out», δηλαδη με συμπληρωματικη φορολογηση των πολιτων της; Προς τα που ρεουν τα χρηματα αυτα απατης σε βαρος των Ελληνων πολιτων;

Σε ποιον χρωστουν χρηματα οι υπερχρεωμενες ιδιωτικες τραπεζες της Ελλαδος που καθε αλλο παρα ελληνικες τραπεζες ειναι;

Γιατι χρεωνονται τα κρατη και μαλιστα με τοκους σε ιδιωτικες κεντρικες τραπεζες ενω αυτες οφειλαν να ειναι στην απολυτη δικαιοδοσια των κρατων;

Για καθε Ελληνα που εχει μυαλο και οχι αχυρο στο κεφαλι του (ο Ρωμιος εχει αχυρο!) και σκεφθεται βασιζομενος στην Λογικη του Αριστοτελη, γινεται ξεκαθαρα κατανοητο, οτι οι Μεγαλοαπατεωνες δημιουργουν τεραστια εσοδα απο το τιποτε! Οσο καιρο θα ισχυει ακομη ο ως ανω μηχανισμος του καπιταλιστικου οικονομικου συστηματος και οι λαοι του πλανητη μας δεν κατανοησουν την μεθοδο λεηλασιας και του εκβιασμου τους με ελεγχους των τραπεζικων κεφαλαιων, οπως γινεται σημερα στην Ελλαδα, τιποτε δεν προκειται να αλλαξη απο την σημερινη τραγικη κατασταση τους.

Το χρημα, σε ολες τις μορφες του, οπως και στην μορφη των οικονομικων παραγωγων, ειναι παντοτε ο καταμετρητης της αξιας των προ’ι’οντων παραγωγης της πραγματικης οικονομιας και οχι της αξιας καθ’ αυτης και οπως θελουν να λειτουργη οι εφευρετες του. Οικονομικα παραγωγα (επιλογες και προθεσμιακες συμβασεις) ειναι συμβολαια των οποιων η αξια παραγεται απο την αξια του αντικειμενου διαπραγματευσης (Derivat = Παραγωγο).

Με μια «Option =Επιλογη» αποκταται το δικαιωμα αγορας (επιλογη αγορας) ‘η πωλησεως (επιλογη πωλησης) περιουσιακου στοιχειου σε ενα καθωρισμενο χρονικο σημειο ‘η εντος ενος χρονικου διαστηματος. Μια «επιλογη» κοστιζει πολυ λιγωτερο απο μια μετοχη. Εδω κρυβεται για καποιον η ευκαιρια με κεφαλαιακη επενδυση να κερδιση πολλα χρηματα ‘η να χαση τα χρηματα της επενδυσεως του.

Επιλογες στην μοντερνα μορφη τους προσφερονται απο το 1973 στο Chicago Board of Options Exchange (CBOE). Στα παραγωγα του Chicago περιλαμβανονται σημερα πανω απο 1700 μετοχες και μεμονομενες αξιες ως και περισσοτερες απο 50 ενδειξεις και περισσοτερα απο 60 Exchange Traded Funds.

Ακομη ποιο επικινδυνη γινεται η κατασταση με τις «προθεσμιακες συμβασεις». Εδω ισχυει η υποχρεωση να αγοραση ‘η να πωληση καποιος ενα περιουσιακο στοιχειο σε ενα καθωρισμενο χρονικο σημειο και σε μια καθωρισμενη τιμη. Οι προθεσμιακες συμβασεις διαπραγματευονται κυριως στο Chicago και στην ευρωπα’ι’κη Eurex. Εν τω μεταξυ υπαρχουν πολλα διαπραγματευτικα οργανα, ως π.χ. Swaps τοκων, Swaps νομισματος, ολικως επιστρεομενα Swaps, Swaps διαλειψης δανειου, Portofolio-ασφαλειες κ.α. πολλα. Μπορει καποιος να διαπραγματευεται με παραγωγα ηλεκτρικου ρευματος (European Energy Exchange στην Λειψια Γερμανιας), με παραγωγα του καιρου και με παραγωγα γεωργικης παραγωγης στην Ινδια (Munbai Stoch Exchange). Tα ρισκα μπορουν κατα το δοκουν να κατακερματισθουν σε εν μερη ρισκα και μετα να διαπραγματευτουν ως αξιοχαρτα.

Οι «Επιλογες» ειναι δηθεν ιδιαιτερα ευνο’ι’κα αξιοχαρτα για την ασφαλιση (Hedge) σε περιπτωση διακυμανσων των τιμων. Βεβαιως μπορει καποιος να περιοριση της απωλειες του αλλα και οι «Επιλογες» κοστιζουν χρηματα. Σημερα προσφεονται αυξημενα στους ιδιωτες επενδυτες προ’ι’οντα με δηθεν «αποκρουστηρες ασφαλειας», ως π.χ. Discount-Πιστοποιητικα (Zertifikate), Bonus-Πιστοποιητικα και Sprint-Πιστοποιητικα. Προκειται βεβαια για ρισκα στοιχηματα σε μελλοντικες εξελιξεις και δεν εχουν καμια σχεση με εντιμες επενδυσεις. Τα οικονομικα παραγωγα δεν συντασσωνται στους ισολογισμους με τις πραγματικες αγοραστικες δαπανες αλλα με τις «fairen -τιμες». Αυτα που επινοηθηκαν για προφυλαξη μπορουν να χρησιμοποιηθουν για κερδοσκοπια και να γινουν πολυ επικινδυνα.

Τα οικονομικα παραγωγα συνεπως ειναι «στοιχηματα στις διακυμανσεις τιμων με ημερομηνια ληξεως» και μπορουν να οδηγησουν τους παιχτες (ιδιωτες και κρατη) σε πτωχευση και στην ολικη οικονομικη καταστροφη. Το κοινο σημειο ολων των ειδων των παιχνιδιων με παραγωγα ειναι, οτι οι αγοραστες ονειρευονται αιωνιες αποδοσεις των επενδυσεων τους και γι’ αυτο εξελισουν πολυπλοκες στρατηγικες που συνηθως οδηγουν μονο στην απωλεια των χρηματων τους.. Τρισεκατομμυρια δολλαρια των ΗΠΑ χανονται διοτι οι παιχτες βασιζονται σε ασφαλεις δηθεν στρατηγικες.

Τα οικονομικα παραγωγα δεν ειναι μονο στενα συνδεδεμενα με την ηλιθιοτητα, απερισκεψια, αυταπατη και ανικανοτητα, αλλα επισης και με την απατη σε μεγαλη κλιμακα. Ετσι γινεται μεσω των οικονομικων παραγωγων δυνατο, το ρισκο ενος αξιοχαρτου π.χ. ενος δανειου σε μια επιχειρηση, να κατατεμνεται και να διαπραγματευεται σε εν μερη ρισκα, δηλαδη να πωλειται ‘η να ασφαλιζεται. Στην περιπτωση αυτη ειναι αξιοπροσεκτη η εννοια της Αγορας/Πωλησης, δηλαδη της Ασφαλειας να εξεταζεται και να διαχωριζεται λεπτομερως απο τα ρισκα. Επειδη ουδεις απο τους παιχτες με οικονομικα παραγωγα δεν διαθετει σοβαρες πληροφοριες για την ποιοτητα των προ’ι’οντων που αγοραζει και δεν διαθετει ιδιαιτερες ικανοτητες κρισης (εκτος εαν ειναι μελος του συστηματος, πραγμα που απαγορευεται) ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα χασει τα χρηματα του.

Οι παιχτες μελη του συστηματος ειναι απατεωνες μεγαλης ολκης που δυσκολα μπορει κανεις να τους κυνηγηση νομικα. Στην πραγματικοτητα η απατη με τα οικονομικα παραγωγα σχεδιαζεται με λεπτομερειες στο παρασκηνιο απο τους ανθρωπους του συστηματος. Δεν ειναι αγνωστο το γεγονος, οτι πολλες μεγαλες ιδιωτικες τραπεζες των Μεγαλοαπατεωνων συστηματικα αμοιβουν πλουσιοπαροχα τους συνεργατες τους για να μεταφερουν σοβαρες πληροφοριες στις επι μερους τραπεζες για την ολοκληρωση της απατης. Τα τεραστια κλερδη των Μεγαλοαπατεωνων διοχετευονται μετα, για την επιτευξη πολιτικων επιδιωξεων με «δραστηριοτητες κατω απο ψευτικες σημαιες».

Μια αλλη μεθοδος της μεγαλοαπατης με οικομικα παραγωγα λειτουργει ετσι ωστε το οικονομικο προ’ι’ον, δηλαδη το παραγωγο να υποκειται δηθεν στατιστικα σε κανονισμους οι οποιοι επιτρεπουν να υπολογισθη με μαθηματικη μεγαλη ακριβεια η μελλοντικη εξελιξη της αξιας του. Αυτο που δεν γνωριζουν οι παιχτες ειναι, οτι στο παρασκηνιο αλλαξουν απο τους ανθρωπους του συστηματος οι κανονισμοι ετσι ωστε να οδηγουν αυτοι μακρια απο τις προσδοκιες των παιχτων.

Για μερικους απο τους παιχτες αυτους η επισημη πτωχευση π.χ. της Ελλαδος θα ηταν καταστροφικη. Για τους αλλους στο παρασκηνιο ομως πολυ κερδοφορα. Λογω της μη ελεγχομενης Αγορας με παραγωγα δεν γνωστοποιουνται πληροφοριες σχετικα με τις συμβασεις. Οι παιχτες ομως γνωριζουν οτι π.χ. στην περιπτωση της πτωχευσης της Ελλαδος θα ρευσει τοσο πολυ χρημα, οσο ειναι η αξια ολοκληρης της Ελλαδος.

Δεν υπαρχει καμια αμφιβολια, οτι η παγκοσμιοποιηση ακολουθει τους κανονες που καθωριζουν οι ΗΠΑ. Ενα σπουδαιο οργανο για την μυστικη και ανιση ανακατανομη του χρηματος αποτελουν οι ετσι ονομασθεισες «Ελευθερες Αγορες», οπου ομως πουθενα δεν εξηγειται απο που και γιατι η «Ελευθερια» αυτη προερχεται στις ως ανω «Αγορες»..

Οι τραπεζες δεν ειναι σε θεση να παραχωρουν δανεια βασει της εμπειριας τους στις εταιρειες που γνωριζουν. Ειναι αναγκασμενες να λειτουργουν βασει των κανονισμων των οικων αξιολογησης. Η κατασταση αυτη ευνοει τα θεσμικα οργανα τα οποια λειτουργουν βασιζομενα στο μοντελο του αγγλοσαξωνικου καπιταλιστικου συστηματος.

Το ιδιο συμβαινει και στην πολιτικη εμποριου στην οποια οι ΗΠΑ επισης καθωριζουν τους ορους του παιχνιδιου. Η συμφωνια GATT της Χαβανας της Κουβας του ετους 1947 μετανομασθηκε το 1995 σε WTO, δηλαδη σε παγκοσμια οργανωση εμποριου στην οποια σημερα ανηκουν 149 χωρες και διαπραγματευονται για περαιτερω ανοιγμα της αγορας εμποριου. Και εδω η ΗΠΑ καθωριζουν τα παντα για να τσιμεντοποιησουν τα συμφεροντα τους χωρις να υπολογιζουν κανεναν ακομη και τον ιδιο των πληθυσμο τους.

Τα νεα οργανα ΤΤΙP και CETA στοχευουν στην καταργηση των ισχυοντων ακομη κανονισμων της συμφωνιας WTO για να εξασφαλισθη η κυριαρχια των μεγαλων βιομηχανικων και οικονομικων συγκροτηματων. Ακομη και εαν η σημερινη αντιδραση των λαων κατα της TTIP εχει επιτυχια, δια της CETA, δηλαδη δια της εμπορικης συμφωνιας των ΗΠΑ με τον Καναδα εξασφαλιζονται και οι επιδειωξεις της ΤΤΙP. Τα μεγαλα οικονομικα συγκροτηματα θα κυριαρχουν παντου χωρις να εχουν καμια δυνατοτητα να παρεμβαινουν νομικα τα κρατη. Δηλαδη θα συμπεριφερονται οπως θελουν!

Σε περιπτωση καταρρευσης του τραπεζικου εκτρωματος παραγωγων, δηλαδη των τραπεζων Goldman Sachs, JP Morgan και Deutsche Bank που κατεχουν και ελεγχουν το 97 % της Αγορας Παραγωγων οι επιδρασεις σε παγκοσμια κλιμακα θα ηταν καταστροφικες. Μια τετοια «Γιγαντια Οικονομικη Κριση» δεν θα την αντεχε το στενα συνδεδεμενο παγκοσμιο οικονομικο συστημα. Το αποτελεσμα θα ηταν μια «Παγκοσμια Οικονομικη Κριση» τετοιου μεγεθους που ποτε δεν γνωρισε μεχρι σημερα η ανθρωποτητα. Ας μην αυταπατωμεθα!

Ο σημερινος Κοσμος βρισκεται στο κεντρο μις πυρηνικης συντηξης στην οποια αεροποιηται η ρευστοτητα. Η ανθρωποτητα δεν βρισκεται μονο μπροστα στην καταρρευση μιας αυτοκρατοριας αλλα και μπροστα στην καταρρευση ενος ελλειπους οικονομικου συστηματος που επεζησε με απατες για πολλα χρονια.

Οι σημερινες συνθηκες ειναι ωριμες για μια Παγκοσμια Οικονομικη Κριση που θα οδηγησει μεταξυ αλλων και στην διακοπη παραχωρησης δανειων και στον πολυ θερμο 3^ον Παγκοσμιο Πολεμο.

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

H Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος-περιοδικό  Athens Review of Books, τεύχος 23, Νοέμβριος 2011

 

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.«Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.Ε«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξίαψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον,να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μίαριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
 

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! 

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

O Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος γιος του Χαρίλαου και της Μάρως, γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό το 1941. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Πάτρα. Πραγματοποίηοε τις γυμνασιακές του σπουδές διαδοχικά, στη Σχολή Μπερζάν, στο Λεόντειο Λύκειο και στο Αρέθειο. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βέλγιο Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες εφαρμοσμένες στις υπό ανάπτυξη χώρες. Πτυχιούχος του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Μονς, παρακολούθησε, επίσης, στα πανεπιστήμια της Λιέγης, της Λίλλης και των Βρυξελλών, Πολιτική Οικονομία και Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία και Τεχνικές Επικοινωνίας, Φιλοσοφία και Οικονομική των Επιχειρήσεων. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε το 1956, σαν συνεργάτης της "Αθλητικής Ηχούς" και του "Νεολόγου Πατρών". Το 1963 προσελήφθη ως συντάκτης στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" και το "Οικονομικό Βήμα" και από το 1966 υπήρξε ανταποκριτής τους στο Βέλγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και ξανάρχισε τη συνεργασία του με τον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" στο τέλος της ίδιας χρονιάς. Συνεργασία που σταμάτησε τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού. Στην πολυετή σταδιοδρομία του συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Απογευματινή", "Τύπος της Κυριακής", "Πελοπόννησος" της Πάτρας, "Μακεδονία", "Θεσσαλονίκη", κ.α. Όπως επίσης και με τα γνωστά περιοδικά "Status", "Manager", "Retail", κ.α. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες "Εστία", "Ναυτεμπορική", "Κόσμος Σαββατοκύριακο" και "Βήμα της Αιγιαλείας". Επιμελείται την εκπομπή "Δρόμοι της Ανάπτυξης" της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων στο Κανάλι 10/ Sbc και είναι σύμβουλος της εκπομπής "Καρριέρα: Πού;" στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι. Είναι επίσης επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, πρόεδρος του ελληνικού της τμήματος και μέλος της ΔΣ της Ένωσης Συντακτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει βραβευθεί με 42 ελληνικά και διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής και της Ουγγρικής Δημοκρατίας.

Παραπομπές:


[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.

[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........