Τύμπανα πολέμου στη γειτονιά της Κίνας

Του Κώστα Μπετινάκη


«Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος» ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ, προειδοποιεί με κύριο άρθρο της που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Δευτέρας, η κινεζική κρατική εφημερίδα «Global Times».

Αναπόφευκτος ο πόλεμος Κίνας-ΗΠΑ λόγω των επεκτατικών βλέψεων του Πεκίνου στην περιοχή Ασίας - Νότιου ΕιρηνικούΣτο δημοσίευμα επισημαίνεται ότι η σύρραξη μπορεί να αποφευχθεί στην περίπτωση που η Ουάσινγκτον σταματήσει να απαιτεί από το Πεκίνο τον τερματισμό των εργασιών για την κατασκευή τεχνητών νήσων στα αμφισβητούμενα νερά της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. 

Σύμφωνα με το άρθρο της εφημερίδας, (απογευματινής έκδοσης του επίσημου κομματικού φύλλου «Λαϊκή Ημερησία») «η Κίνα είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει το έργο», χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα μια «από τις βασικότερες προτεραιότητές της».

Η είδηση αυτή έρχεται σε μια περίοδο έντασης, λόγω των κινεζικών διεκδικήσεων στα νησιά Σπράτλι στο αρχιπέλαγος της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Ενδεικτικό της έκρυθμης κατάστασης αποτελεί η επίσημη ανακοίνωση της Κίνας για την πτήση αμερικανικού κατασκοπευτικού αεροσκάφους πάνω από την περιοχή. Μέσω αυτής το Πεκίνο εκφράζει την έντονη δυσφορία του για το συγκεκριμένο περιστατικό.

«Η Κίνα θα πρέπει να αρχίσει προσεκτικά να προετοιμάζεται για την πιθανότητα σύρραξης με τις ΗΠΑ. Αν η Ουάσινγκτον πιστεύει ότι το Πεκίνο πρέπει να σταματήσει τη δραστηριότητά του στην περιοχή, τότε η σύρραξη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι αναπότρεπτη», προστίθεται στο ίδιο δημοσίευμα.

ΕΑμφισβητούμενες περιοχές

Όπως επισημαίνουν σχολιαστές, παρόμοια δημοσιεύματα δεν αποτελούν επίσημες δηλώσεις Κινέζων αξιωματούχων, αντανακλούν ωστόσο τις σκέψεις της ηγεσίας στο Πεκίνο, καθώς η εφημερίδα «Global Times» αποτελεί την πλέον εθνικιστική έκφραση στην ασιατική χώρα.

Η Κίνα διεκδικεί στο σύνολό της τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, την οποία διασχίζουν καθημερινά εμπορικά σκάφη με εμπορεύματα αξίας 5 τρις δολαρίων κάθε χρόνο. 

Κυριαρχικά δικαιώματα στη θαλάσσια περιοχή διεκδικούν επίσης οι Φιλιππίνες, το Βιετνάμ, η Μαλαισία, η Ταϊβάν και το Μπρουνέι. Από τη μεριά της η Ουάσινγκτον διαμηνύει ότι διατηρεί το δικαίωμα να πραγματοποιεί εναέριες και θαλάσσιες περιπολίες στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Την ίδια στιγμή, διεθνείς παρατηρητές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας πως η Κίνα ετοιμάζεται να επιβάλει περιορισμούς μετά την ολοκλήρωση των εφτά τεχνητών νησίδων κοντά στα Σπράτλι. Το Πεκίνο έχει επανειλημμένα τονίσει ότι έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει Αεροπορική Αμυντική Ζώνη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Πάντως στο άρθρο της η κινεζική εφημερίδα υποστηρίζει πως «οι κίνδυνοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται υπό έλεγχο, με δεδομένο ότι η Ουάσινγκτον δείχνει να κατανοεί τα ειρηνικά δικαιώματα της Κίνας».

«Δεν επιθυμούμε στρατιωτική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, αλλά αν είναι να έρθει θα την αποδεχτούμε», καταλήγει το άρθρο.

Πολεμικές προετοιμασίες

Καθώς η ένταση στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ανάμεσα σε Ουάσινγκτον και Πεκίνο αυξάνεται, το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό και η αεροπορία εντείνουν την παρουσία τους σε αυτό το αμφισβητούμενο κομμάτι του πλανήτη. Μπορεί οι δύο χώρες να υποστηρίζουν ότι δεν επιθυμούν στρατιωτική αντιπαράθεση, ωστόσο, συμπεριφέρονται σαν να προετοιμάζονται για πολεμική αναμέτρηση.

Οι αναλυτές επιμένουν ότι όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι, καθώς το Πεκίνο αναδύεται ως μεγάλη οικονομική δύναμη. Οι πλέον αισιόδοξοι επιμένουν ότι «η ειρηνική επίλυση των διαφορών είναι δυνατή».

Πάντως, ο σπουδαίος δημοσιογράφος John Pilger, με δημοσίευμα του στην προσωπική του ιστοσελίδα στις 11 Δεκεμβρίου, διαφήμιζε το νέο του ντοκιμαντέρ: «Ο επικείμενος πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας». Όπως γράφει, το ντοκιμαντέρ που εν μέρει χρηματοδοτείται και από το αμερικανικό δίκτυο ITV, «περιγράφει τη διόλου γνωστή αμερικανική στρατηγική πολιτική προετοιμασίας ενός νέου Ψυχρού Πολέμου -που ενδεχομένως να εξελιχτεί σε θερμό».

Αυτό προκύπτει και από τη μεταφορά αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων και μεγάλων ναυτικών δυνάμεων στη περιοχή Ασίας - Νότιου Ειρηνικού, σε μια κίνηση περικύκλωσης της Κίνας. 

Η μεγάλη κινεζική οικονομική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια έχει θεωρηθεί από τους αμερικανικούς συντηρητικούς κύκλους ως απειλή για την αμερικανική παγκόσμια κυριαρχία, με την Ουάσινγκτον να επιχειρεί να διατηρήσει πάση θυσία τη θέση της στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη.

Πηγές: Reuters / GMA News/ informationclearinghouse.info / http://johnpilger.com".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τα ψέμματα μιας διάσωσης (1)

Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουν όσοι κοιμούνται ακόμη, να ξεχάσουμε όλες εκείνες τις ωραίες κουβέντες περί "επαχθούς χρέους", "σκληρών διαπραγματεύσεων" κλπ, να το πάρουμε απόφαση πως η ελπίδα που περιμέναμε χάθηκε στον δρόμο και να χωνέψουμε πως και τα χρέη μας ως χώρα θα πληρώσουμε και καινούργιο μνημόνιο θα φάμε κατακέφαλα.

Όπως μας έχει εξηγήσει εδώ και χρόνια (από την εποχή που ήταν ακόμη πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου) ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, "όταν η κατάσταση σοβαρεύει, πρέπει να πεις ψέματα" (*). Κι είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια ειπώθηκαν τόσα ψέματα μαζεμένα ώστε οι ελάχιστες αλήθειες πνίγηκαν μέσα τους. Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που ακούστηκε πριν πέντε χρόνια και που ακόμα αναμεταδίδεται από πολλά "έγκυρα" στόματα ήταν εκείνο περί ανάγκης διασώσεως της χώρας με την βοήθεια που θα μας πρόσφερε λόγω αλληλεγγύης η τρόικα  Αυτό το ψέμα, όπως και άλλα σχετικά ψέματα, θα επιχειρήσουμε να αποκαλύψουμε σιγά-σιγά.

Bank of Greece Berlin...

Το "Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων" (Council on Foreign Relations - CFR) είναι ένα πανίσχυρο, ανεξάρτητο think-tank, όπου συμμετέχουν διάφορες ετερόκλητες προσωπικότητες, από τον οικονομολόγο Ρόμπερτ Ρούμπιν μέχρι τον δημοσιογράφο Φαρίντ Ζακάρια αλλά και την ηθοποιό Αντζελίνα Τζολί. Σε περυσινό άρθρο του με τίτλο "Ουκρανία, Ελλάδα και ΔΝΤ: Και πάλι déjà vu;", το CFR διαπιστώνει με κατηγορηματικό τρόπο:"Με δυο λόγια, δεν βλέπουμε τις προβλέψεις τού ΔΝΤ περί προοπτικών ανάπτυξης της Ουκρανίας και της Ελλάδας καθόλου ως προβλέψεις αλλά μάλλον ως υποθέσεις απαραίτητες για να δικαιολογηθούν οι παρεμβάσεις τού ΔΝΤ".

Βεβαίως, σε έναν φυσιολογικό κόσμο, κάθε πράξης προηγείται η αιτιολογία και, σε περίπτωση αστοχίας, έπεται η δικαιολογία. Οι δικαιολογίες προηγούνται μόνον όταν η πράξη αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις. Το ΔΝΤ, δηλαδή, δεν θα είχε λόγο να ψάχνει δικαιολογίες αν δεν έκανε παρεμβάσεις που θα προκαλούσαν. Ποιός είναι, λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο το ΔΝΤ αναζητά δικαιολογίες εκ των προτέρων;ΕΗ Κάριν Λίσσακερς είναι σήμερα διευθύντρια του ανωτάτου συμβουλίου του ΔΝΤ. Στο παρελθόν, η Λίσσακερς έχει διατελέσει υψηλόβαθμο στέλεχος σε πολλές κυβερνητικές θέσεις των ΗΠΑ. Στις 16 Μαρτίου 1983, ενώ υπηρετεί στο υπουργείο εξωτερικών ως αναπληρώτρια διευθύντρια προσωπικού στο τμήμα σχεδιασμού πολιτικής, η Λίσσακερς δημοσιεύει ένα άρθρο με τίτλο "Γουώλ Στρητ: Οικονομικά του Φάουστ" και επεξηγηματικό υπότιτλο "Η σημερινή λύση του προβλήματος του διεθνούς χρέους είναι ανησυχητικά όμοια με τις πολιτικές και τις διαδικασίες που δημιούργησαν την κρίση την προηγούμενη φορά". Σ' εκείνο το -ηλικίας 32 ετών πια- άρθρο, η Λίσσακερς δεν μασάει τα λόγια της: "Πράγματι, το Ταμείο (σ.σ.: το ΔΝΤ) ενεργεί ως νταβατζής των τραπεζικών δανειακών συμβάσεων επειδή η συνεχής πρόσβαση σε πόρους τού ΔΝΤ εξαρτάται από τις τακτικές πληρωμές των οφειλετών. Επί πλέον, τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ σχεδιάζονται για να απελευθερώσουν συνάλλαγμα το οποίο θα εξυπηρετεί τα χρέη". 

Το ότι αυτή είναι η φιλοσοφία τού ΔΝΤ έχει αποδειχθεί στο διάβα των χρόνων κατ' επανάληψη από τις "επιχειρήσεις διάσωσης" που έχει στήσει παγκοσμίως το Ταμείο. Φαίνεται, όμως, ότι μ' αυτή την φιλοσοφία συμφωνούν και οι ευρωπαίοι. Πριν δυόμισυ περίπου χρόνια, σε συνέντευξή του στοSpiegel online, ο επί κεφαλής τού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ) Κλάους Ρέγκλινγκ δήλωσε ευθέως: "Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι τα δάνεια θα αποπληρωθούν, επειδή αυτό που εμείς κάνουμε τώρα στην Ευρώπη είναι ό,τι ακριβώς έχει κάνει το ΔΝΤ σε όλον τον κόσμο εδώ και δεκαετίες χωρίς ποτέ να χάσει χρήματα. Τα δάνεια του ΔΝΤ συνδέονται, όπως τα δικά μας, με όρους βάσει των οποίων η χώρα (ενν.: που δανείζεται) αναμορφώνει την οικονομία της".

Ας αλλάξουμε για λίγο οπτική γωνία. Ένα άλλο ψέμα, το οποίο δένει με το προηγούμενο και το οποίο βαρεθήκαμε να ακούμε τόσα χρόνια, είναι αυτό που λέει πως, αν δεν προστρέχαμε στο ΔΝΤ και στην τρόικα εν γένει, πολύ σύντομα το κράτος θα αδυνατούσε να καταβάλει μισθούς και συντάξεις. Πρόκειται για ένα τεράστιο και χυδαίο ψέμα, το οποίο "εκλαϊκεύει" το περίφημο μήνυμα του Καστελλόρριζου κατά τέτοιον τρόπο ώστε ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι που πιστεύουν πως θα είχαν πεινάσει δίχως την τρόικα.

Η αλήθεια, φυσικά, είναι τελείως διαφορετική. Από την πρώτη δόση τής τροϊκανής "βοήθειας" τον Μάιο του 2010 μέχρι και την τελευταία πέρυσι το καλοκαίρι, από τα δυο προγράμματα στήριξης πήραμε 226,7 δισ. ευρώ: 73 από το πρώτο και 153,7 από το δεύτερο. Κατ' αρχή, αυτά τα ποσά αρκούν για να αποδείξουν την προχειρότητα με την οποία σχεδιάστηκε το πρώτο πρόγραμμα και τα τεράστια λάθη του ενώ το επικείμενο τρίτο πρόγραμμα (συμφωνία, μνημόνιο, όπως θέλετε πείτε το) οδηγεί σε παρόμοια συμπεράσματα για την αξιοπιστία και του δεύτερου. Ας μη μείνουμε, όμως, εδώ. Η ουσία είναι ότι πήραμε 226,7 δισ. Πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Ο παρακάτω πίνακας είναι σαφής:

(Διάγραμμα: www.macropolis.gr  -  Απόδοση στα ελληνικά: Cogito ergo sum)

Τόμπολα! Από τα 226,7 δισ. μιας ολόκληρης πενταετίας, μόνο τα 27 (λιγώτερο από 12%, δηλαδή) έμειναν στην τσέπη μας. Τα υπόλοιπα 200 σχεδόν δισ. επέστρεψαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στις τσέπες εκείνων που μας τα δάνεισαν. 

Ομολογώ ότι όλα αυτά δεν περιέχουν το παραμικρό ίχνος αλληλεγγύης. Αντίθετα, πιστοποιούν τα όσα υποστήριξαν παραπάνω η Λίσσακερς και ο Ρέγκλινγκ. Δηλαδή, η υποτιθέμενη βοήθεια προς την Ελλάδα δεν ήταν παρά στήριξη των δανειστών της. Επειδή, όμως, το θέμα έχει πολύ ζουμί ακόμη, θα συνεχίσουμε αύριο.

--------------------------------------------
(*) Ακούστε στο YouTube τον Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ να εξηγεί σε λιγότερο από 2,5 λεπτά τους λόγους για τους οποίους η οικονομική πολιτική τής ευρωζώνης πρέπει να αποφασίζεται σε "σκοτεινά, μυστικά δωμάτια". Στο 0:20 του βίντεο, ο Γιουνκέρ είναι σαφής: "When it becomes serious, you have to lie".".

πηγη teddygr.blogspot

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

What Is China's Navy Doing in Mediterranean?

By Noah Feldman, Bloomberg

Why is China announcing joint naval exercises with Russia in the Mediterranean, so far from home? There’s a global answer connected to the new cool war and China’s interest in responding to U.S. initiatives in the Pacific. But there’s also a more revealing local answer arriving from the nature of China’s growing involvement in the Middle East and North Africa.

The global geopolitical explanation for the exercises, expected this month, is certainly interesting and distinctive. China’s military and security aims are primarily focused on the Pacific, and it can’t reasonably hope to compete with the U.S. or European powers in their own backyards. Yet China gains symbolic value from presenting itself as an increasingly global power. A naval exercise in the Mediterranean -- even one on a very small scale -- is the kind of thing great powers do. The announcement is therefore useful to communicate China’s seriousness and commitment to this rise. It may be even more valuable within China, where President Xi Jinping is nurturing an increasingly nationalist strain of pride under the slogan of the “Chinese dream.

”ΕSeen in this light, the Chinese-Russian exercises also look like a symbolic response to U.S. efforts to strengthen security relationships with China’s Asian neighbors. Japanese Prime Minister Shinzo Abe’s recent visit to Washington is a case in point. Abe has begun a genuine discussion within Japan about whether to amend the pacifist constitution, transforming the country’s self-defense force into something more like a standard military. 

The impetus for this change is China’s increasing security threat to its Asian neighbors -- and a nagging uncertainty on the part of Japanese about whether the U.S. would go to war to defend Japan in a pinch. Abe’s visit is part of an attempt by the Barack Obama administration to reassure the Japanese, but also to implicitly to lend credibility to Abe’s defense initiatives. 

It’s worth noticing that this military positioning on both sides, even if symbolic, coexists with close economic cooperation between China and both Japan and the U.S. if this seems unusual, that’s because it is: The chief feature of the cool war is the coexistence of strategic competition and economic cooperation. One reason China can get away with a little minor saber rattling in the Mediterranean -- alongside Vladimir Putin’s belligerent Russia -- is that it won’t affect China’s economic partnerships with anyone, including the U.S. or European powers. That’s just the way the new cool war game is played. 

Yet this geopolitical angle doesn’t necessarily explain why the Mediterranean. Naval exercises almost anywhere could’ve expressed the same thing, perhaps even more strongly, because China’s naval assets in the Mediterranean aren’t particularly significant. 

The better explanation for why the Mediterranean is much more local. China has twice in recent years had to send its ships to rescue and evacuate significant numbers of Chinese workers who fell into danger as a result of regional instability. The first time was in Libya, where 35,800 Chinese workers had to be evacuated after the 2011 uprising and subsequent bombing campaign to bring down Muammar Qaddafi. The second time was in late March and early April, when Chinese ships helped offload several hundred Chinese workers from Yemen as the situation there further deteriorated and Saudi airstrikes escalated. 

These episodes brought home China’s evolving role in the Middle East and North Africa. So far, Chinese policy makers have shown no interest in inheriting the traditional U.S. role of maintaining hegemony in the Middle East to create stability and facilitate the flow of oil. However, China has to some degree included the Middle East in its strategy of building infrastructure projects in less-developed countries and establishing substantial settlements of Chinese workers there. 

In sub-Saharan Africa, the point of this strategy is to build government-to-government relationships and keep steady the flow of raw materials that China needs to grow economically. Chinese political influence is primarily an adjunct to business interests. In Libya, the strategy accounted for the Chinese presence. A comparable number of Chinese workers probably still exists in Algeria -- perhaps 40,000 -- and there are Chinese workers elsewhere in the region, although exact numbers are difficult to ascertain. 

Over time, China’s increasing presence in the region will shift China’s interest in the Mediterranean. Large business investments will drive a national interest in, you guessed it, stability. Instability is what caused China to have to evacuate workers, which is the local reason China now has a naval presence in the Mediterranean. But over the long term, a more significant Chinese naval presence could be used to help create stability -- not just to rescue Chinese workers when instability comes. 

What I’m proposing is that China is at the very early stages of Middle Eastern mission creep – and that its Mediterranean naval exercises are a leading indicator of how that creep will proceed. Once a country is a great power, and once the country is prepared to boast of its naval presence in a region, strategic logic requires that force to be able to accomplish strategic objectives. Right now, China’s Mediterranean fleet (if you can call it that) is doing rescue. Eventually it will need to do more than that, or else it’ll become a symbol of Chinese weakness, rather than growing Chinese strength. 

The day when China becomes an important Middle Eastern power is still some time away. Much will depend on the trajectory of Iran, a Chinese ally that's rising in the region even as it continues to face challenges to the regime’s legitimacy at home. But when a history of China’s rise in the region is written, it’ll have a page for these naval exercises. As China will learn, asserting its presence has benefits -- but also comes with some significant costs.

1. I call this the traditional U.S. role because it was obtained roughly from the beginning of the Cold War until 2003. With the invasion of Iraq, the U.S actually inverted the goal of stability by trying to create instability through regime change. That happened.

http://www.bloombergview.com/articles/2015-05-01/what-is-china-s-navy-doing-in-mediterranean-
To contact the author on this story:
Noah Feldman at nfeldman7@bloomberg.net 
To contact the editor on this story:
Stacey Shick at sshick@bloomberg.net ".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........