Καληνύχτα ΑΟΖ…

Του Θεόδωρου Καρυώτη 

Ποτέ στην Ελλάδα, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν είχαμε μια τόσο φιλοαμερικανική κυβέρνηση όσο η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Έρχονται Αμερικανοί υπουργοί, υφυπουργοί, βοηθοί υπουργοί και τους υποδεχόμεθα μετά Βαΐων και Κλάδων λες και είναι οι σωτήρες της Ελλάδας που θα μας απελευθερώσουν από τους κακούς Ευρωπαίους και θα υπερασπιστούν το μαρτυρικό νησί και το Αιγαίο Πέλαγος από τους κακούς Τούρκους.

Βέβαια, οι Αμερικανοί κάνουν την δουλειά τους, αλλά αυτή η αφέλεια της κυβέρνησης δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην εξωτερική μας πολιτική. Δεν υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν σπουδάσει και εργαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και έτσι δεν μπορούν να καταλάβουν τις κινήσεις των Αμερικανών. Ο μόνος ειδικός στα αμερικανικά θέματα στην κυβέρνηση τοποθετήθηκε Διοικητής της ΕΥΠ.

Για ένα χρόνο τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες παριστάνουν τα φιλαράκια του Τσίπρα. Στέλνουν τους «φιλέλληνες» υπουργούς να μας βοηθήσουν στις τραγικές αυτές στιγμές της ιστορίας μας αλλά κανείς από αυτούς τους παντοδύναμους άνδρες του αμερικανικού κατεστημένου δεν ζήτησαν ούτε από μια αμερικανική εταιρία να κάνει μια σημαντική επένδυση στη φτωχή Ελλάδα. Οι φιλέλληνες Ομπάμα, Μπάϊντεν, Κλίντον και Κέρυ δεν έφεραν ούτε ένα δολάριο στην Ελλάδα.ΕΌταν οι Αμερικανός εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών χρειάστηκε να απαντήσει σε ερώτηση του Μιχάλη Ιγνατίου για τις χιλιάδες παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας από την Τουρκία, μετά από διάφορες δικαιολογίες είπε κάτι που οι Αμερικανοί παπαγαλίζουν εδώ και 40 χρόνια

«Η πολιτική μας είναι ότι επί μακρόν έχουμε καλέσει την Ελλάδα και την Τουρκία ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ να συνεργαστούν για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα.»

Μια παρόμοια ερώτηση έκανε στον Τζον Κέρυ και ο Νίκος Μελέτης στην Αθήνα όταν τον ρώτησε εάν υπάρχουν δύο μέτρα και δυο σταθμά, ο Τζον σαν Πόντιος Πιλάτος απάντησε:

«Δεν πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απλώς θα πω ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μακροχρόνιους διπλωματικούς διαύλους για να συζητάνε τα θέματα του Αιγαίου και δεν θα αλλάξω αυτούς τους διαύλους. Απλώς προτρέπω την Ελλάδα και την Τουρκία ως συμμάχους στο ΝΑΤΟ να συνεργαστούν για να διατηρήσουν καλές σχέσεις γειτονίας».

«Οι ΗΠΑ στηρίζουν την Ελλάδα». Με αυτή τη φράση, στα ελληνικά, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι θέλησε να δώσει το μήνυμα της αμερικανικής φιλίας στη χώρα μας επισημαίνοντας ότι «οι σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας είναι αδιάσπαστες».

Μετά τη συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας έδωσε τα εύσημα στην Ελλάδα τόσο για τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση στον οικονομικό τομέα, όσο και για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, τονίζοντας ότι η Ελλάδα μπορεί να βασίζεται και στην υποστήριξη των ΗΠΑ όσον αφορά στις επενδύσεις, με κλειδί τον ενεργειακό τομέα. Η ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας δημιουργεί νέες ευκαιρίες, όπως είπε ο Τζον Κέρι, για τη συμμετοχή των ΗΠΑ στα προγράμματα αυτά και χαιρέτισε τις συμφωνίες για τους αγωγούς ΤΑΡ και IGB. Βέβαια δεν ήθελε να αναφερθεί στον αγωγό East Med που ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα γιατί αυτός ο αγωγός δεν συμφέρει την Τουρκία.

Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια. Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο τραγούδι στο βιολί τους λέγοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να κάνουν μια μονομερή  ανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να τα βρούνε με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έκαναν και αυτοί το 1983. Μια από τις πιο σημαντικές δηλώσεις, από αμερικανικής πλευράς, έγινε στις 27 Ιουλίου 2011 από τον βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον που δήλωσε, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, ξεκάθαρα την απαράδεκτη αυτή δήλωση:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε μια δύσκολη περίοδο και φαίνεται να μη γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν αναφέρομαι εδώ ειδικά στο θέμα της Συρίας ή της Ρωσοτουρκικής διένεξης, αλλά στη γενικότερη συμπεριφορά τους στην περιοχή. Παρακολουθώντας κανείς στην Ουάσιγκτον, για δεκαετίες τώρα, τις απόψεις των Αμερικανών προέδρων σε σχέση με την Τουρκία, απορεί για την απροκάλυπτη υπεράσπιση των τουρκικών θέσεων στην σημερινή εποχή. Η θέση αυτή εύκολα μπορούσε παλαιότερα να υποστηριχθεί, διότι η Τουρκία συνόρευε με το ν κόκκινο μπαμπούλα, την τότε Σοβιετική Ένωση, αλλά όταν ο μπαμπούλας εξαφανίστηκε όλοι απόρησαν που η Ουάσιγκτον αγκάλιασε πιο πολύ την Τουρκία. Σήμερα, μετά την πτώση του Ρωσικού αεροπλάνου,  η απαράδεκτη, αλαζονική και προκλητική διαγωγή της όχι μόνο δεν της κόστισε αλλά αντίθετα οι Αμερικανοί της δίνουν εύσημα!

Οι Αμερικανοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελούν τα μόνα κράτη στα οποία μπορούν να βασιστούν οι σχεδιασμοί της Αμερικής στην κρίσιμη αυτή περιοχή. Η νέα αυτή κατάσταση αρχίζει να παίρνει μορφή σαν αποτέλεσμα τριών μεγάλων γεγονότων: Πρώτον, με τον ανασχεδιασμό του χάρτου των υδρογονανθράκων στην περιοχή, δεύτερον, με την ανακάλυψη σημαντικών πηγών υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου, και τρίτον, με τη στροφή και την υιοθέτηση από την Τουρκία μιας εχθρικής νεοοθωμανικής ιδεολογίας, η οποία θα την καθοδηγήσει στον εικοστό πρώτο αιώνα.

U.S. Secretary of State John Kerry and Greek Foreign Minister Nikos Kotzias enter news conference held at the Greek Ministry of Foreign Affairs after their meeting in Athens, Greece, on December 4, 2015. [State Department photo]

Ο ρόλος της Αμερικής στην Κυπριακή Τραγωδία

Όταν οι Αμερικανοί επισκέπτονται την Κύπρο, οι Κύπριοι, συνήθως, δεν ενθουσιάζονται όπως οι καλαμαράδες αλλά αυτή την φορά παγιδεύτηκαν και αυτοί με τα ωραία λόγια του πανύψηλου Τζον που τους γέμισε με αισιοδοξία για την πολυπόθητη λύση που ο Νορβηγός μεσολαβητής, ο μέγας φιλέλληνας Άϊντα, του εξήγησε διεξοδικά ότι σύντομα έρχεται. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Κύπρος και η Ελλάδα δεν πρέπει να περιμένουν από τον Ομπάμα και τον Κέρυ μια πραγματική βοήθεια, μια και δεν είναι σε θέση να ξεριζώσουν την ρίζα του κακού που εδρεύει στην Άγκυρα.

Όπως γράφτηκε σε αυτή την ιστοσελίδα, από τον Γιώργο Πετράκη:

«Η Τουρκία  ακόμη πριν ξεδιπλωθεί η νεοοθωμανική αλαζονεία του καθεστώτος Ερντογάν, είχε  προειδοποιήσει ότι έχει δικαιώματα και πρέπει να έχει λόγο σε κάθε οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δυτικά των ακτών της Κύπρου, ενώ παλαιοτέρα είχε παρέμβει και στην διαδικασία των συνομιλιών Ελλάδας-Λιβύης για την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δυο χωρών.»

Φαίνεται πάντως ότι δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι την κυπριακή ΑΟΖ και σίγουρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει πικρά μετανιώσει που επέτρεψε στον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακηρύξει και να οριοθετήσει την ΑΟΖ του μαρτυρικού νησιού. Αντιλήφθηκαν το λάθος τους πολύ αργά αλλά δεν πρόκειται να το επαναλάβουν με την Ελλάδα και έτσι, με προσεκτικά βήματα, για πολλά χρόνια τώρα τορπιλίζουν τις προσπάθειες των Αθηνών να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ διότι δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τον Σουλτάνο της Άγκυρας.

Όπως πολύ σωστά έγραψε η εφημερίδα Φιλελεύθερος της Λευκωσίας:

«Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει πέντε μόνιμα μέλη κι εμείς καταφέραμε να παραδώσουμε το Κυπριακό στα δύο, στα πιο εχθρικά, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Η Ρωσία, η Γαλλία και η Κίνα, που πολλές φορές εμπόδισαν στο παρά πέντε βρετανικά κόλπα (αλλά όχι όλα) εναντίον των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες παρά μόνο στο τελικό στάδιο, όταν πια Βρετανία και ΗΠΑ ορίσουν τις αποφάσεις. Είτε πρόκειται για ψηφίσματα είτε για σχέδια είτε για συγκάλυψη και νομιμοποίηση τουρκικών παρανομιών. Το σημαντικό, λοιπόν, ένα από τα σημαντικά, που συναποτελούν την πολιτική μας, είναι να αντιληφθούμε ότι επί τέσσερις δεκαετίες δεν είχαμε παρά μόνο αρνητικά αποτελέσματα από αυτή την οικειοθελή παράδοσή μας στους Βρετανούς και στους Αμερικανούς, που ισοδυναμεί με αυτοχειρία.»

Τέλος, ο Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής της Στρατιωτικής Ιστορίας, συγγραφέας και αρθρογράφος Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον αναφέρει ότι η Τουρκία είναι, de facto, εχθρός του ΝΑΤΟ και μόνο κατ’ όνομα σύμμαχος. Επίσης, αναφέρει «Το πρόβλημα με την Τουρκία και τη Δύση είναι πως η σχέση τους έχει μείνει πίσω για δεκαετίες. Αυτό που κάποτε ήταν μια συμμαχία δεν πλέον τίποτα, σήμερα». Αντίθετα, ο Ελληνοαμερικανός Ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης είχε αντίθετη γνώμη και έγραψε ότι τώρα το ΝΑΤΟ πρέπει να υποστηρίξει όσο το δυνατόν πιο πολύ την Τουρκία. Κρίμα τα παράσημα και βραβεία που του έδωσαν οι Ελληνοαμερικανοί. Έπρεπε να του ζητήσουν να τα επιστρέψει.

Το καταραμένο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Ξαφνικά, ο Αλέξης Τσίπρας, παριστάνοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου, που σε ανύποπτο χρόνο, πριν 40 χρόνια, είχε μιλήσει κατά του ΔΝΤ, αποφάσισε να εκδιώξει το καταραμένο ΔΝΤ από την Ελλάδα. Εκείνο που δεν έχει, βέβαια, καταλάβει είναι το σημαντικό ρόλο που παίζουν στον διεθνή αυτό οργανισμό οι Αμερικανοί φίλοι του. Το κύριο κτίριο του ΔΝΤ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον Λευκό Οίκο και το Υπουργείο Οικονομικών και η Αμερικανή αντιπρόσωπος ενημερώνει συνεχώς την κυβέρνησή της για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και αυτός είναι ένας λόγος που η Αμερική επιθυμεί την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι δεν ήταν σύμπτωση το γεγονός ότι το ΔΝΤ και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μια κοινή στάση στο θέμα του χρέους;

Χάνουμε την ΑΟΖ, χάνουμε το ΔΝΤ και τώρα χάνουμε και τα γλυπτά του Παρθενώνα. Με την φόρα που έχουμε πάρει θα χάσουμε και το Ευρώ. Ίσως ήρθε η ώρα να ασχοληθώ και εγώ με τις προφητείες του Άγιου Παϊσιου και να δω γιατί ξέχασε να ασχοληθεί με την ΑΟΖ!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ζω στην πανέμορφη Ουάσιγκτον εδώ και 45 χρόνια τώρα και αισθάνομαι μια μεγάλη πικρία προς την δεύτερη πατρίδα μου για τον τρόπο που χειρίζεται τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ακόμα και σήμερα που η Τουρκία προκαλεί τους πάντες στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξηγούν πάντα ότι δεν έχουν μια φιλοτουρκική πολιτική αλλά μια φιλοαμερικανική πολιτική εξηγώντας την αξία της Τουρκίας λόγω του μεγέθους της και της γεωγραφικής της θέσης. Βέβαια, όπως έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, έτσι έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά όταν εξηγούν την σχέση τους με το Ισραήλ. Γνωρίζουν ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος μικρότερο της Ελλάδας περικυκλωμένο από Αραβικά κράτη με τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και επομένως χρησιμοποιώντας την δικαιολογία που υποστηρίζουν την Τουρκία θα έπρεπε να υποστηρίζουν τα Αραβικά κράτη και όχι το Ισραήλ, αλλά δεν το έκαναν και υποστηρίζουν το μικρό αυτό κράτος. Πιστεύω απόλυτα ότι έτσι έπρεπε να συμπεριφερθούν και στην Ελλάδα. Κρίμα που δεν ζει ο μεγαλύτερος Αμερικανός φιλέλληνας και η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Αμερικής, ο Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον, που δεν θα επέτρεπε στην κυβέρνησή του να έχει μια τέτοια στάση προς το κράτος που η αρχιτεκτονική του κυριαρχεί στα μεγάλα κυβερνητικά κτίρια της Ουάσιγκτον.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η επίθεση της Ρωσίας

Το δολάριο, καθώς επίσης η στρατιωτική υπεροχή, είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της παγκόσμιας ηγεμονίας των Η.Π.Α. – οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί στο στόχαστρο του Putin, με τη βοήθεια του πετρελαίου, της Κίνας και του πολέμου στη Συρία 

(

.

«Πολλοί αναρωτιούνται για πόσον καιρό ακόμη θα είναι το δολάριο το νούμερο ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Η απάντηση, με κριτήριο την οικονομική ιστορία, είναι σαφής: τα πάντα εξαρτώνται από τον ανταγωνισμό. Εάν λοιπόν υπάρξει μία εναλλακτική δυνατότητα, το δολάριο θα μπορούσε πολύ γρήγορα να χάσει τα σκήπτρα – όπως συνέβη με την αγγλική στερλίνα, την οποία διαδέχθηκε τη δεκαετία του 1920″.

.

Ανάλυση

Είναι προφανές πως επιδιώκεται η τριχοτόμηση της Τουρκίας , χωρίς όμως να γνωρίζουμε επακριβώς ποιός είναι αυτός που κινεί πραγματικά τα νήματα. Πιθανότερη εκδοχή είναι οι Η.Π.Α. από το παρασκήνιο, οι οποίες αφήνουν τη «βρώμικη» δουλειά στη Ρωσία, έχοντας δώσει αυτές την εντολή κατάρριψης του ρωσικού βομβαρδιστικού από τους Τούρκους – όπως άλλωστε συμβαίνει και στη Συρία, αφού οι Ρώσοι έχουν  αναλάβει την εκκαθάριση της ISIS.

Μίας οργάνωσης που λέγεται ότι «έστησαν» οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. στο παρελθόν, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή αμερικανών στρατιωτών –έχοντας όμως αυτονομηθεί, με τις σημερινές συνέπειες. Είναι όμως σωστό να λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν του τα δυτικά εγκλήματα κατά την εισβολή στο Ιράκ, καθώς επίσης την αντίστοιχη στη Λιβύη – η οποία ουσιαστικά εξέθρεψε την Boko Haram στην Αφρική, μία κατά πολύ πιο βίαιη «ομάδα» από την ISIS, με πλήθος ανατριχιαστικές δολοφονίες στο ενεργητικό της.
ΕΗ πραγματική σύγκρουση βέβαια της Ρωσίας με τις Η.Π.Α. διαπιστώνεται στο οικονομικό επίπεδο – όπου ο πρόεδρος Putin δρομολογεί σημαντικές ενέργειες, για να σπάσει το μονοπώλιο της υπερδύναμης στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής του, με στόχο την αποδέσμευση της ρωσικής οικονομίας, ειδικά των πολύ σημαντικών εξαγωγών ενέργειας, από το δολάριο – το οποίο αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της χώρας.

Με δεδομένο όμως το ότι, το δολάριο είναι το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο των Η.Π.Α. ενώ, εάν χαθεί η θέση του ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η υπερδύναμη θα καταρρεύσει οικονομικά, η μάχη μάλλον θα φτάσει στα άκρα – αν και οι πιθανότητες να επικρατήσει η Ρωσία είναι μεγαλύτερες, λόγω της στενής συμμαχίας της με την Κίνα, με το Ιράν, καθώς επίσης με τις άλλες χώρες των BRICS (ενώ φαίνεται πως έχει προστεθεί η Γαλλία).

Αναλυτικότερα, το υπουργείο ενέργειας της Ρωσίας δήλωσε το Νοέμβριο ότι, θα ξεκινήσει μία δοκιμαστική φάση εμπορίου, στη βάση ενός καινούργιου «σημείου αναφοράς» (Benchmark) για το ρωσικό πετρέλαιο. Αν και φαίνεται ακίνδυνη αυτή η αλλαγή, στην πραγματικότητα έχει τεράστια σημασία – αφού, εάν πετύχει η δοκιμή, τότε τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης με τιμή αναφοράς το ρωσικό πετρέλαιο, το οποίο θα διαπραγματεύεται στο ρωσικό χρηματιστήριο, δεν θα κλείνονται πλέον σε δολάρια, αλλά σε ρούβλια. Αυτό θα διευκόλυνε την αποδέσμευση από το δολάριο όχι μόνο της Ρωσίας αλλά, επίσης, της Κίνας, όπως πολλών άλλων κρατών.

Στο σημείο αυτό είναι ίσως απαραίτητο να αναφερθεί τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «σημείο ή τιμή αναφοράς». Με απλά λόγια, κατά την αξιολόγηση της απόδοσης μίας οποιασδήποτε επένδυσης, είναι σημαντική η σύγκριση της με το κατάλληλο σημείο αναφοράς – με δείκτες δηλαδή που χρησιμοποιούν οι αναλυτές, για να μετρούν τις αποδόσεις των πάσης φύσεως επενδύσεων, όπως είναι ο MSCI για τις διεθνείς επενδύσεις. Οι δείκτες αυτοί αντικατοπτρίζουν τους κινδύνους που είναι πρόθυμος να αναλάβει ένας επενδυτής, το ποσόν που θα επενδύσει, καθώς επίσης το κόστος που είναι διατεθειμένος να πληρώσει.

Στα πλαίσια αυτά, ο ορισμός ενός σημείου αναφοράς (Benchmark) για το πετρέλαιο είναι το σημαντικότερο εργαλείο, μέσω του οποίου οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street ελέγχουν (χειραγωγούν) την τιμή του πετρελαίου (γράφημα σημείου αναφοράς).

.

.

Σήμερα, η τιμή του ρωσικού πετρελαίου έχει σημείο αναφοράς, είναι συνδεδεμένη δηλαδή με αυτήν τουBrent – η εξόρυξη του οποίου, όπως επίσης πολλών άλλων κοιτασμάτων της Βόρειας θάλασσας, μειώνεται συνεχώς.

Το μεγάλο πρόβλημα της Ρωσίας δεν είναι όμως αυτό, αλλά το ότι τα συμβόλαια του πετρελαίου ελέγχονται από τη Wall Street, μέσω της χειραγώγησης τους με τα παράγωγα από τις μεγάλες τράπεζες, όπως είναι η Goldman Sachs και η Morgan Stanley – οπότε οι τιμές του διαμορφώνονται με βάση τα εκάστοτε συμφέροντα τους.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Οι συναλλαγές σε δολάρια

Περαιτέρω, οι παγκόσμιες συναλλαγές πετρελαίου σε δολάρια είναι πολύ σημαντικές για τη στήριξη του αμερικανικού νομίσματος – αφού οι κεντρικές τράπεζες σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Ευρωζώνης, είναι υποχρεωμένες να διατηρούν συναλλαγματικά αποθέματα σε δολάρια, τόσο για το εξαγωγικό τους εμπόριο, όσο και για τις εισαγωγές ενέργειας. Στα πλαίσια αυτά, το δολάριο είναι ένας από τους δύο βασικούς πυλώνες της αμερικανικής ηγεμονίας, με δεύτερο τη στρατιωτική της ισχύ – μέσω της οποίας διενεργούνται οι πόλεμοι του δολαρίου .

Όπως έχουμε αναλύσει δε στο παρελθόν, είναι υποχρεωμένες οι πλεονασματικές χώρες, όπως η Κίνα, να επενδύουν τα πλεονάσματα τους σε δολάρια, στα αμερικανικά ομόλογα ή σε ισοδύναμα κυβερνητικά χρεόγραφα – χρηματοδοτώντας έτσι τα τεράστια ελλείμματα της οικονομίας της υπερδύναμης.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα πλεονάσματα του εμπορικού ισοζυγίου της Κίνας (αριστερή κάθετος, γαλάζια καμπύλη), καθώς επίσης τα μεγάλα ελλείμματα των Η.Π.Α. (δεξιά κάθετος, διακεκομμένη καμπύλη).

.

.

Περαιτέρω, μέσω της εκτύπωσης νέων δολαρίων σε απεριόριστες ποσότητες χρηματοδοτούνται επίσης τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α. – χωρίς να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού τους.

Επίσης το δημόσιο χρέος τους, το οποίο έχει εκτοξευθεί στα 18,6 τρις $ ή στο 111% του ΑΕΠ τους, ειδικά μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας – ο οποίος έχει κοστίσει ασύλληπτα ποσά στο κράτος (το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 55% έκτοτε).

Επομένως, η οικονομία τους είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη θέση του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η οποία εξασφαλίζεται σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο του πετρελαίου – οπότε οι προθέσεις της Ρωσίας αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία «αιτία πολέμου» για τις Η.Π.Α.

.

Το εμπόριο του πετρελαίου

Συνεχίζοντας, έως τη δεκαετία του 1980 οι τιμές του πετρελαίου διαμορφώνονταν από την πραγματική ζήτηση και προσφορά – δηλαδή από τους πωλητές, καθώς επίσης από τους αγοραστές. Η διαδικασία αυτή άλλαξε σταδιακά, όταν η Goldman Sachs εξαγόρασε το 1981 για στρατηγικούς λόγους τη μικρή μεσιτική εταιρεία πρώτων υλών J. Aaron, έχοντας στόχο να αλλάξει ριζικά τους όρους του εμπορίου πετρελαίου παγκοσμίως.

Έτσι ξεκίνησε η εποχή του «χάρτινου πετρελαίου», όπως ονομάσθηκε από τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης που δρομολόγησε η τράπεζα, τα οποία άρχισαν σιγά-σιγά να αποδεσμεύονται από την ύπαρξη πραγματικού πετρελαίου. Ουσιαστικά λοιπόν το εμπόριο πετρελαίου μετατράπηκε σε ένα καζίνο, τον έλεγχο των τραπεζιών του οποίου ανέλαβαν οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, μαζί με τις υπόλοιπες πολυεθνικές εταιρείες.

Από την άλλη πλευρά, όταν η τιμή του πετρελαίου που παρήγαγαν οι χώρες του OPEC τετραπλασιάστηκε, μερικούς μήνες μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973, το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών συμφώνησε με τη Σαουδική Αραβία, να διεξάγεται το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου σε δολάρια – με αντάλλαγμα τη στρατιωτική εγγύηση της υπερδύναμης, καθώς επίσης τον πολεμικό εξοπλισμό της χώρας.

Παρά τις αντιδράσεις δε των άλλων κρατών, έκτοτε οι συναλλαγές πετρελαίου διεξάγονται μόνο σε δολάρια– ενώ η τιμή του διαμορφώνεται στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, καθώς επίσης στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Ντουμπάι, όπου ορίζεται η τιμή αναφοράς του αραβικού πετρελαίου. Όλα αυτά τα χρηματιστήρια ευρίσκονται στην ιδιοκτησία της πολύ στενά δικτυωμένης ομάδας των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών – με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά.

Στα πλαίσια αυτά η Ρωσία, υιοθετώντας μία δική της «τιμή αναφοράς» για το πετρέλαιο που εξάγει, επιδιώκει την «απελευθέρωση» της από το σύστημα – έτσι ώστε οι συναλλαγές να διενεργούνται σε ρούβλια, ενώ το πετρέλαιο της να διαπραγματεύεται στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Πετρούπολης (SPIMEX).

Περαιτέρω, τα συμβόλαια που στηρίζονται στην τιμή αναφοράς του Brent, δεν δεσμεύουν μόνο το ρωσικό πετρέλαιο, αλλά τα δύο τρίτα περίπου των παγκοσμίων συναλλαγών – παρά το ότι η εξόρυξη του συγκεκριμένου είδους πετρελαίου από τη Βόρεια Θάλασσα μειώνεται συνεχώς, έχοντας περιορισθεί στο 1 εκ. βαρέλια την ημέρα.

Εν τούτοις, η μικρή αυτή ποσότητα χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς για το 67% των συναλλαγών διεθνώς – ενώ, εάν γίνει αποδεκτό το ρωσικό πετρέλαιο ως σημείο αναφοράς, εκπεφρασμένο σε ρούβλια, τότε θα υπάρξει μία σοβαρή μείωση των συναλλαγών που διεξάγονται σε δολάρια, αφού η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου διεθνώς, προηγούμενη ελάχιστα της Σαουδικής Αραβίας.

Ακόμη περισσότερο, επειδή η εγχώρια αγορά της καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από το φυσικό αέριο, είναι σε θέση να εξάγει το 75% της συνολικής παραγωγής της – σημειώνοντας πως η Ευρώπη εισάγει 3,5 εκ. βαρέλια ημερησίως, αποτελώντας με μεγάλη απόσταση το σημαντικότερο πελάτη της Ρωσίας (δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής της Ευρώπης είναι η Σαουδική Αραβία με 890.000 βαρέλια, ακολουθούμενη από τη Νιγηρία με 810.00, το Καζακστάν με 580.000 και τη Λιβύη με 560.000 βαρέλια).

Την ίδια στιγμή, η εξόρυξη πετρελαίου στην Ευρώπη μειώνεται συνεχώς, έχοντας φτάσει στα 3 εκ. βαρέλια το 2013 – οπότε αυξάνεται η εξάρτηση της από τη Ρωσία η οποία, εάν συμπεριλάβουμε το φυσικό αέριο, είναι εξαιρετικά μεγάλη.

Ολοκληρώνοντας, η επίθεση εναντίον των πετροδολαρίων  εκ μέρους της Ρωσίας στηρίζεται από την Κίνα, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας πετρελαίου παγκοσμίως – ενώ σχεδιάζει την υιοθέτηση μίας δικής της τιμής αναφοράς σε γουάν, με διαπραγμάτευση στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Σαγκάης (INE).

Πολλές άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες προγραμματίζουν επίσης την αποδέσμευση τους από το δολάριο – γεγονός που σημαίνει ότι, αργά η γρήγορα θα τελειώσει η ηγεμονία του στον πλανήτη, υπενθυμίζοντας πως δεν είναι απίθανο να υιοθετήσει η Ρωσία, το χρυσό ρούβλι , επιταχύνοντας την κατάρρευση του δολαρίου.

.

Επιμύθιο

Η επίθεση της Ρωσίας στο πετρέλαιο, θα αποδυναμώσει τελικά τον πρώτο πυλώνα της παγκόσμιας ηγεμονίας των Η.Π.Α. Παράλληλα, η επιτυχημένη συμμετοχή της στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, την έχει βοηθήσει να αναδειχθεί σε μία εναλλακτική δυνατότητα στη στρατιωτική παντοδυναμία των Η.Π.Α. – με αποτέλεσμα να κινδυνεύει και ο δεύτερος πυλώνας της υπερδύναμης.

Θεωρείται λοιπόν πολύ πιθανόν να χάσουν οι Η.Π.Α. την πρωτοκαθεδρία του πλανήτη, οπότε να μετατραπεί ξανά σε «πολυπολικό» – κάτι που όμως μέλει να αποδειχθεί, αφού δεν πρέπει κανένας να υποτιμάει την αμερικανική ισχύ σε πάρα πολλά επίπεδα, ευχόμενος βέβαια να αποφευχθεί μία καταστροφική, παγκόσμια σύρραξη.

Η Ευρώπη πάντως αποτελεί «το μήλο της Έριδος» για τις δύο μεγάλες δυνάμεις – με τις δυνατότητες της Ρωσίας να την «προσαρτήσει», με τη βοήθεια της ενέργειας, καθώς επίσης της προστασίας της από τους τρομοκράτες, να θεωρούνται μεγαλύτερες. Οι Η.Π.Α. όμως ηγούνται του ΝΑΤΟ, προωθώντας παράλληλα την οικονομική του παραλλαγή – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολες οι προβλέψεις.

Βιβλιογραφία: Engtahl, Mahler

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η Γερμανία που αρνείται να αποζημιώσει Έλληνες θύματα της Βέρμαχτ, αποζημιώνει Ισπανούς θύτες της ίδιας Βέρμαχτ!!!

Ήταν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη όταν η είδηση έπεφτε σαν βόμβα στην Ισπανία: Η Γερμανία πληρώνει ακόμα και τώρα συντάξεις στους Ισπανούς φασίστες που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ! Με αφορμή αυτή την είδηση, εντελώς ξαφνικά, η μια μετά την άλλη οι περισσότερες ισπανικές εφημερίδες ξέθαβαν για εβδομάδες το –οδυνηρό- παρελθόν και αφιέρωναν άρθρα επί άρθρων στη διαβόητη «Γαλάζια Μεραρχία» (Division Azul) και στους 37.000 εθελοντές της που, με τις ευλογίες του δικτάτορα Φράνκο, βρέθηκαν πριν από 73-74 χρόνια στη μακρινή Ρωσία για να συνδράμουν τη ναζιστική Γερμανία στην απόπειρά της να συντρίψει …τον μπολσεβικισμό!

 Πρωταγωνιστής αλλά και πρωτεργάτης αυτής της απρόσμενης επιστροφής σε ένα παρελθόν που πολλοί νόμιζαν οριστικά ξορκισμένο, είναι ο Andrej Hunko, ο τόσο αγαπητός –και- στην Ελλάδα βουλευτής της γερμανικής Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο με την πρωτοβουλία του να ζητήσει εξηγήσεις από την Καγκελάριο Μέρκελ. Γνωρίζοντας τους αγώνες του φίλου Andrej για την υπεράσπιση των δικαίων του ελληνικού λαού, μπορούμε να πούμε ότι κίνητρό του στη κατάθεση των κοινοβουλευτικών του ερωτήσεων στη γερμανική κυβέρνηση δεν ήταν η αποκάλυψη  ενός αλλά μάλλον δυο σκανδάλων: του φανερού της συνταξιοδότησης από το Γερμανικό κράτος των Ισπανών φασιστών αλλά και του λιγότερο ορατού, εκείνου της μόνιμης άρνησης του Γερμανικού κράτους να αποζημιώσει τους Έλληνες πολίτες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών!

 Δυστυχώς, η είδηση ότι η γερμανική κυβέρνηση πληρώνει τους Ισπανούς φασίστες που συμπολέμησαν με το ναζιστικό στρατό (1) ενώ αρνείται πεισματικά να πληρώσει τους Έλληνες που μακέλεψε ο ίδιος ναζιστικός στρατός δεν φαίνεται να προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τόσο στις ελληνικές αρχές όσο και στα ελληνικά ΜΜΕ. Καμιά αντίδραση, και ακόμα χειρότερα, καμιά πληροφόρηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Μόνον απόλυτη εκκωφαντική σιωπή…

 Αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν μπορεί όμως να μείνει έτσι. Καθώς μάλιστα συμπυκνώνει μέσα του όλα τα προβλήματα της εποχής μας, το εφιαλτικό παρελθόν με το εξίσου απειλητικό παρόν και μέλλον, είναι στα χέρια όλων των άμεσα θιγόμενων από αυτό,  Γερμανών, Ελλήνων και Ισπανών πολιτών, να το αναδείξουμε και να του δώσουμε τη συνέχεια που του αξίζει. Και το πρώτο βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση είναι η συνέντευξη που ακολουθεί. Δίνοντας το λόγο στον ίδιο τον Andrej Hunkoευελπιστούμε ότι, αυτή τη φορά, θα σπάσει το τείχος της σιωπής και οι αντιδράσεις θα σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων…

Γιώργος Μητραλιάς

ΕΣυνέντευξη με τον Andrej Hunko, βουλευτή Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο

 Γ. Μητραλιάς: Θα ήθελες να μας πεις ποιες ήταν οι κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που απηύθυνες στη γερμανική κυβέρνηση σχετικά με τις συντάξεις που αυτή εξακολουθεί να πληρώνει σε Ισπανούς βετεράνους της Γαλάζιας Μεραρχίας (Division Azul) και ποια ήταν η επίσημη απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης;

 Andrej Hunko: Οι ερωτήσεις μας προς τη Γερμανική Κυβέρνηση σχετικά με τις πληρωμές σε πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» αφορούσαν το ποσό που καταβλήθηκε και τον αριθμό των ανθρώπων στους οποίους έγιναν αυτές οι πληρωμές.  Θέλαμε να μάθουμε  πόσα πληρώνει σήμερα η Γερμανία σε αυτούς του συνεργάτες των Ναζιστών και ποια ήταν η εξέλιξη αυτού του ποσού από τότε που η σχετική διμερής συμφωνία υπογράφηκε το 1962 και κυρώθηκε το 1965.

 Οι απαντήσεις έφεραν στο φως ότι η Γερμανία συνεχίζει και σήμερα να πληρώνει περισσότερα από 100.000 ευρώ το χρόνο σε 41 πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» και σε εννιά επιζώντες συγγενείς.  Είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το ποσό ήταν πολύ μεγαλύτερο προηγουμένως, καθώς η «Γαλάζια Ταξιαρχία» υπήρξε πριν από πάνω από 70 χρόνια  και πολλοί από τους πολεμιστές της έχουν πεθάνει. Όμως, η Κυβέρνηση δεν έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς ποσών για ολόκληρη τη χρονική περίοδο. Θα χρειαστεί να γίνουν έρευνες στα δημόσια αρχεία για να μάθουμε τα συγκεκριμένα ποσά.

 Επίσης, η Κυβέρνηση μάς δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να δώσει τέλος σε αυτές τις πληρωμές. 

Γ.Μ.: Γνωρίζουμε τώρα ότι η συμφωνία για τη πληρωμή συντάξεων στους βετεράνους της «Γαλάζιας Ταξιαρχίας» έγινε το 1962 μεταξύ της Ομοσπονδιακής Γερμανίας του τότε Καγκελάριου Αντενάουερ και της κυβέρνησης του δικτάτορα Φράνκο η οποία, σε αντάλλαγμα, συμφώνησε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να πληρώνει συντάξεις, στους βετεράνους της αιματοβαμμένης  ναζιστικής «Λεγεώνας Κόνδωρ», που ευθύνεται για πολλά εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, μεταξύ των οποίων και η ισοπέδωση της βασκικής πόλης Γκερνίκα. Τώρα, μόλις λίγες μέρες μετά από τη 40^η επέτειο του θανάτουτου Φράνκο (20 Νοεμβρίου 1975), θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το ίδιο καθεστώς του Φράνκο που συνήψε αυτή τη συμφωνία με την Ομοσπονδιακή Γερμανία το 1962, προσέφερε άσυλο σε διάσημους Ναζιστές όπως π.χ. ο Όττο Σκορτσένι (Otto Skorzeny) ή ο Λεόν Ντεγκρέλ (Leon Degrelle) μέχρι το θάνατό τους.(2)  Πιστεύεις ότι η συμφωνία του 1962 είναι εμβληματική των «εκλεκτικών συγγενειών» που υπάρχουν μεταξύ του καθεστώτος του Φράνκο και της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας;

 Andrej Hunko: Πιστεύω ότι αυτό ισχύει. Όμως, δεν αντανακλά μόνο τις σχέσεις μεταξύ της μεταπολεμικής Γερμανίας και του φασιστικού καθεστώτος Φράνκο.  Νομίζω ότι μπορούμε να το δούμε και σαν απόδειξη της συνέχειας του Ναζιστικού προσωπικού στη δημόσια διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, και στις μυστικές υπηρεσίες της μεταπολεμικής Γερμανίας.  Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε είτε καθόλου είτε περιορισμένη αποναζικοποίηση και πολλά πόστα πληρώθηκαν, σε κάποιες περιπτώσεις, από υψηλόβαθμους Ναζιστές.  Μια από τις πιο διάσημες από αυτές τις περιπτώσεις, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, ήταν εκείνη του Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Gehlen) που ίδρυσε τις μυστικές υπηρεσίες (BND) της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.

 Αν δούμε τα πράγματα από αυτή την οπτική γωνία, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερμανία της κυβέρνησης Αντενάουερ υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία με την Ισπανία του Φράνκο. Αυτό βέβαια δεν την κάνει λιγότερο αποκρουστική.

 Γ.Μ. : Ποια ήταν η απήχηση στη Γερμανία των κοινοβουλευτικών σου ερωτήσεων και της απάντησης της Γερμανικής κυβέρνησης; Υπήρξαν καθόλου αντιδράσεις που συνέδεαν αυτή τη σκανδαλώδη υπόθεση με τη μόνιμη άρνηση των Γερμανικών κυβερνήσεων να καταβάλουν πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις στο Ελληνικό Κράτος και σε Έλληνες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών;

 Andrej Hunko: Φυσικά προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτή τη σύνδεση στα σχόλια μας για τις απαντήσεις της Γερμανικής κυβέρνησης.  Για μένα είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι η σημερινή Γερμανία έχει αρνηθεί να πληρώσει αποζημιώσεις και επανορθώσεις στα θύματα. Δεν έχει αποπληρωθεί ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο που η Χιτλερική Γερμανία επέβαλε στην Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής. Και αρκεί  μια ματιά στις δικαιολογίες που χρησιμοποίησε το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών για να μην πληρώσει, για να τις χαρακτηρίσουμε σκανδαλώδεις.

 Από την άλλη μεριά, άνθρωποι που εθελοντικά πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο πόλεμο εξόντωσης που αυτή έκανε στην Ανατολική Ευρώπη εξακολουθούν και σήμερα να πληρώνονται από τη Γερμανία. Αυτό μου είναι ακατανόητο.

 Όμως, οι αντιδράσεις στα γερμανικά ΜΜΕ ήταν αρκετά περιορισμένες. Έγινε αναφορά στις απαντήσεις της Κυβέρνησης αλλά δεν συζητήθηκε ευρύτερα αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι η αντίδραση στα ισπανικά ΜΜΕ ήταν πολύ σημαντικότερη. Ένας λόγος για αυτό θα μπορούσε να είναι ότι το τέλος της φασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία είναι πολύ πιο πρόσφατο από ό,τι στη Γερμανία.

 Γ.Μ.: Τι θα έλεγες αν Έλληνες, Ισπανοί και Γερμανοί ακτιβιστές και κοινωνικά κινήματα έδιναν συνέχεια σε αυτή την σκανδαλώδη υπόθεση; Πιστεύεις ότι θα ήταν χρήσιμο και δυνατό να ληφθεί μια τέτοια πρωτοβουλία;

 Andrej Hunko : Ναι, οπωσδήποτε. Ένα βήμα που κάναμε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ήταν να θέσουμε αυτό το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνεργασία με τον Josu Juaristi Abaunz από τη Χώρα των Βάσκων, που είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Αριστεράς-Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL). Προς το παρόν, προσπαθούμε πάντα να συγκεντρώσουμε περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις πληρωμές σε φασίστες εθελοντές και την απουσία αποζημιώσεων σε θύματα του πολέμου και της κατοχής.  Ωστόσο, πιστεύω ότι η εμπλοκή ακτιβιστών σε αυτή την υπόθεση  όχι μόνο θα ήταν σπουδαίο σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά και θα μπορούσε τελικά να βοηθήσει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλους εκείνους που υπέφεραν από τη φασιστική τυραννία ή πολέμησαν εναντίον της. 

 Σημειώσεις

2. Ο Όττο Σκορτσένυ ήταν αξιωματικός των SS που έγινε διάσημος για τις παράτολμες επιχειρήσεις του, μια από τις οποίες ήταν η απαγωγή και απελευθέρωση του Μουσολίνι το 1943. Ο Λεόν Ντεγκρέλ ήταν ιδρυτής και ηγέτης του βελγικού φασιστικού κινήματος Rex και επικεφαλής της «Ταξιαρχίας των Βαλόνων» που πολέμησε στη Ρωσία στο πλευρό της Βέρμαχτ.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........