Όλα όσα αποκρύπτουν για τη Συρία

Του  Κώστα Μπετινάκη


Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα λεγόμενα… Μέσα Ενημέρωσης του Συρμού μάς ταΐζουν με την προπαγάνδα των ισχυρών που δικαιολογούν τις επεμβάσεις και τις καταστροφές σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Είναι, όμως, μερικά πράγματα που τα κρύβουν. Και όπως λέει το ρητό: «Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα μεγάλα ψέματα».

Τα δυτικά... media δεν λένε κουβέντα για τα μη επανδρωμένα αναγνωριστικά αεροσκάφη (drone) που δεν σταματούν να γυροφέρνουν βόλτες στον εναέριο χώρο της πολύπαθους χώρας​

Να ξεκινήσουμε, ωστόσο, από την πιο πρόσφατη εξέλιξη: την κατάρρευση της κατάπαυσης του πυρός στη Συρία, που αποδόθηκε σε ρωσικές παραβιάσεις και βομβαρδισμούς νοσοκομείων στο Χαλέπι. Άσχετο αν αυτό δεν αποδεικνύεται με ντοκουμέντα. Όπως και στην περίπτωση του «βομβαρδισμού» της ανθρωπιστικής αυτοκινητοπομπής του ΟΗΕ προς το Χαλέπι, τα στοιχεία δείχνουν πως «άλλοι ήταν υπεύθυνοι»…

Τα δυτικά Μέσα, όμως, δεν ανέφεραν ότι οι ΗΠΑ δεν τήρησαν βασικό όρο της συμφωνίας, που απαιτούσε να διαχωρίσουν ποιους θεωρεί τζιχαντιστές και ποιους «μετριοπαθείς αντάρτες», ώστε να γνωρίζει ποιους θα πρέπει να βομβαρδίζει η Ρωσία.Ε

Συγγνώμη... λάθος

Επίσης, θεώρησαν ως… λάθος τον βομβαρδισμό στρατιωτικής βάσης των δυνάμεων του Άσαντ από τα μαχητικά του Διεθνούς Συνασπισμού, στον οποίον επικεφαλής είναι η Ουάσινγκτον. Αποτέλεσμα ήταν 83 Σύροι στρατιώτες να σκοτωθούν και οι τζιχαντιστές να βρουν την ευκαιρία να καταλάβουν τη συγκεκριμένη εγκατάσταση. Παράλληλα, τα δυτικά... media δεν λένε κουβέντα για τα μη επανδρωμένα αναγνωριστικά αεροσκάφη (drone) που δεν σταματούν να γυροφέρνουν βόλτες στον εναέριο χώρο της πολύπαθους χώρας.


Χαλέπι: Μια πόλη χωρισμένη στα δύο

Εκείνο, επίσης, που ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε είναι πως το Χαλέπι -η ακμάζουσα οικονομική πρωτεύουσα της Συρίας πριν από τον πόλεμο- είναι διαιρεμένο στα δύο: στο δυτικό τμήμα (με περίπου 1.750.000 κατοίκους) που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του κυβερνητικού στρατού και στο ανατολικό (με 250.000 κατοίκους) που ελέγχεται από τους αντικαθεστωτικούς. Οι τελευταίοι ανήκουν στο Μέτωπο αλ-Νούσρα (πρώην αλ Κάιντα που επί ημερών Μπους θεωρείτο «τρομοκρατική οργάνωση»).

Η Ρωσία βομβαρδίζει το ανατολικό Χαλέπι. Αν τελικά κι αυτό πέσει στα χέρια των κυβερνητικών δυνάμεων, αυτό θα σημάνει το τέλος της εισβολής των μισθοφόρων στη Συρία και μια σημαντική νίκη για τον πρόεδρο Άσαντ. Εξέλιξη που δυσαρεστεί όσο δεν λέγεται τους… εμπνευστές του αιματηρού «εμφυλίου» που ξεκίνησε με αφορμή τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» τον Μάρτιο του 2011.


Ο πόλεμος με τη Ρωσία

Νεοσυντηρητικοί ηγέτες στις ΗΠΑ (π.χ. Χίλαρι Κλίντον) προπαγανδίζουν τη δημιουργία «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία» σε μια προσπάθεια να δοθεί ένα τέλος στην εμφύλια σύρραξη. Η πρόταση αυτή στηρίζεται σε ανάλογο προηγούμενο (Ιράκ, προ του πολέμου στον Κόλπο). Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, τα… Μέσα του Συρμού παρέλειψαν να μας ενημερώσουν τι είπε στην κατάθεσή του στο αμερικανικό Κογκρέσο ο αρχηγός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Dunford:

«Για να ελέγξουμε ολόκληρο τον εναέριο χώρο της Συρίας, θα πρέπει να πάμε σε πόλεμο με τη Συρία και τη Ρωσία. Πολύ σημαντική απόφαση, που δεν πρόκειται να λάβω μόνος μου».

Ο στρατηγός Dunford

Φανταστείτε πως κάποιοι στις ΗΠΑ είναι σε θέση ακόμη και να ονειρεύονται να κάνουν πόλεμο εναντίον μιας χώρας που διαθέτει ούτε ένα ούτε δύο αλλά... 7.000 θερμοπυρηνικά όπλα.

Αλλά ένα βασικό ερώτημα που ουδέποτε έθεσαν τα δυτικά «Μέσα Παραπληροφόρησης» και χρειάζεται κάποιος επιτέλους να απαντήσει είναι το εξής: από πού απέκτησαν οι ΗΠΑ το δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα πρέπει να κυβερνά, για παράδειγμα, στη Συρία; 

Τι μας έχει δείξει, άλλωστε, η αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν;

Θυμίζουμε ότι από τα δυτικά Μέσα του Συρμού ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε memorandum που είχε αποκαλύψει ο στρατηγός… τεσσάρων αστέρων Wesley Clark το 2011 και χρονολογείται λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Τότε, το Πεντάγωνο είχε υιοθετήσει σχέδιο για την ανατροπή των κυβερνήσεων σε επτά χώρες, μέσα στην επόμενη (από το 2001) πενταετία: Ιράκ, Λίβανος, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Συρία και Ιράν.


Όπως όλοι γνωρίζουμε:

# Η εισβολή στο Ιράκ έγινε το 2003. 
# Ο στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, το Ισραήλ, είχε εισβάλει στον Λίβανο, το 2006. 
# Η Λιβύη (η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Αφρική) καταστράφηκε με ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση το 2011. 
# Αμερικανικά μη επανδρωμένα αναγνωριστικά «drones» πραγματοποιούν συνεχείς πτήσεις πάνω από τη Σομαλία.
# Αμερικανικά στρατεύματα σταθμεύουν στο Νότιο Σουδάν μετά τον βίαιο διαμελισμό της χώρας από αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
# Η Συρία γνωρίζει τα δεινά ενός υποστηριζόμενου από τους Δυτικούς πολύνεκρου πολέμου από το 2011.


Ενεργειακά «προβλήματα»

Η περίπτωση του Ιράν είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη. Την περασμένη δεκαετία αποτελούσε καθημερινό στόχο των δυτικών Μέσων με την υπόθεση του περιβόητου «επικίνδυνου πυρηνικού προγράμματός του».

Η κατάσταση γινόταν ακόμη πιο περίπλοκη, αφού τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα στάθηκαν στο πλευρό του Ιράν και της Συρίας​

Τα δημοσιεύματα παρέλειπαν ότι υπήρχε από το 2005 η ενοχλητική κοινή αμυντική συμφωνία με τη Συρία, για την παροχή αμυντικών πιστώσεων ενός δις δολαρίων μαζί με στρατιωτική εκπαίδευση και αποστολή μάχιμων μονάδων αντιμετώπισης εξωτερικών κινδύνων. Η κατάσταση γινόταν ακόμη πιο περίπλοκη, αφού τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα στάθηκαν στο πλευρό του Ιράν και της Συρίας. Με αποκορύφωμα την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας στον συριακό εμφύλιο έπειτα από αίτημα του ίδιου του Άσαντ προς το Κρεμλίνο.

Α, και κάτι που παραλείπουν συνεχώς τα δυτικά Μέσα: το Ιράν παραμένει ένα ανταγωνιστικό… αγκάθι για τον καλό σύμμαχο των ΗΠΑ, το αυταρχικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (βασίλειο των Σαούντ). Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Επιπλέον, κουβέντα δεν γίνεται για το γεγονός ότι το 2009 το Κατάρ είχε προτείνει να κατασκευαστεί ενεργειακός αγωγός που θα διέσχιζε το συριακό έδαφος για να φθάσει στην Τουρκία και να την εφοδιάζει με σαουδαραβικό αέριο (χωρίς φυσικά την άδεια της Δαμασκού). Τότε, ο πρόεδρος Άσαντ είχε απορρίψει την ιδέα και είχε υπογράψει μάλιστα συμφωνία με το Ιράκ και το Ιράν για την κατασκευή αγωγού, ανεφοδιασμού των ευρωπαϊκών χωρών, αποκόπτοντας τον ενεργειακό δρόμο στο Κατάρ και στη Σαουδική Αραβία προς τα τουρκικά εδάφη. Με αυτόν τον τρόπο μπήκε και η Άγκυρα στο παιχνίδι της ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας.


Η υπόθεση «τρομοκρατία»

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούν τα δυτικά Μέσα «μετριοπαθείς αντάρτες». Ο αποκαλούμενος από αυτά τα Μέσα «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» (FSA) αποτελείται εδώ και πολύ καιρό από εξτρεμιστικά στοιχεία.

Ο αποκαλούμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» (FSA) αποτελείται εδώ και πολύ καιρό από εξτρεμιστικά στοιχεία​Κι όμως, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να τους ανεφοδιάζουν με όπλα. Παρόλο που από το 2012 οι «New York Times» είχαν παραδεχθεί πως το μεγαλύτερο μέρος των όπλων αυτών πέφτει στα χέρια των τζιχαντιστών. Επίσης, απόρρητη έκθεση της DIA προέβλεπε άνοδο του ISIS (Ισλαμικού Χαλιφάτου - Daesh κ.λπ.) περιγράφοντας: «…υπάρχει πιθανότητα δημιουργίας σαλαφιστικής οντότητας στην ανατολική Συρία… Κάτι ακριβώς που οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις επιθυμούν, ώστε να απομονωθεί το συριακό καθεστώς».

Η έκθεση, ωστόσο, παραλείπει να αναφέρει πως το ISIS δημιουργήθηκε μετά την αμερικανική (και βρετανική) εισβολή στο Ιράκ το 2003 και όχι στον πόλεμο της Συρίας. Ειδικότερα, όταν ο Πολ Μπρέμερ είχε διορισθεί ανώτατος άρχων του Ιράκ, ως προεδρικός απεσταλμένος, τον Μάιο του 2003, μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν η διάλυση του ιρακινού στρατού, απολύοντας 400.000 ενστόλους. Ανάμεσά τους και όλους τους ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς. Είναι οι ίδιοι στρατηγοί που σήμερα αποτελούν την ηγετική ομάδα του ISIS.

Τα… Μέσα του Συρμού, πάντως, μας είπαν πως η εμφάνιση της συγκεκριμένης οργάνωσης έγινε «ξαφνικά» στη Συρία το 2014 και σήμερα τη βρίσκουμε να έχει εξαπλωθεί και στη Λιβύη.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πέντε Ιστοριογραφικοί μύθοι για τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 και η απόρριψη τους

Η ιστορική έρευνα θα έπρεπε να είχε διαλύσει προ πολλού ορισμένους μύθους που συντηρούνται ακόμη για την πολεμική συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μύθοι αυτοί είναι άλλοτε ιστοριογραφικοί, δηλαδή αποτέλεσμα ελλειπτικών ερμηνειών των δεδομένων της σύγκρουσης άλλοτε ιδεολογικοί, αφού καθίσταται δυσχερές να αναγνωριστούν με νηφαλιότητα τα ιστορικά δεδομένα, τα οποία συχνά παρουσιάζονται υπό την διαθλασμένη οπτική της πολιτικής τοποθέτησης ή της ιδεοληπτικής συναίνεσης.

Γράφει ο ιστορικός Ιωάννης Κωτούλας

ΕΟ πρώτος από αυτούς τους μύθους είναι ότι η ελληνική πλευρά ήταν ανέτοιμη από στρατιωτικής άποψης για το ενδεχόμενο ιταλικής εισβολής.

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Το καθεστώς του πρωθυπουργού (1936-41) Ιωάννη Μεταξά (1871-1941) είχε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην στρατιωτική αναβάθμιση της Ελλάδος, διαβλέποντας ορθά τον κίνδυνο από τις ιταλικές νεο-αυτοκρατορικές φιλοδοξίες στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και από την αναθεωρητική στάση της Βουλγαρίας. Ο ελληνικός στρατός είχε αναδιοργανωθεί την περίοδο 1936-40, εκπαιδευτεί άρτια και εξοπλιστεί κατάλληλα, δεδομένα που επαληθεύτηκαν κατά τη σύγκρουση με τους Ιταλούς. (Βλ. ενδεικτικά ΓΕΣ/ΔΙΣ (εκδ.), Η προς πόλεμον προπαρασκευή του ελληνικού στρατού 1923-1940, Αθήναι 1983 [1969]).

Η κατασκευή του πλέγματος αμυντικών οχυρώσεων στην Θράκη, η λεγόμενη «γραμμή Μεταξά» στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, δεν αποτέλεσε λανθασμένη τακτική κίνηση, όπως κρίνουν ορισμένοι συγγραφείς εκ των υστέρων και με βάση απλώς το προτερόχρονο της ιταλικής εισβολής στο μέτωπο της Ηπείρου, αλλά απαραίτητη και συνετή ενέργεια, η οποία διασφάλιζε την ελληνική άμυνα στο ευαίσθητο μέτωπο της Θράκης, όπου εκδηλωνόταν η βουλγαρική απειλή, η κυριότερη στον χώρο της Βαλκανικής έως τουλάχιστον το 1939. Ως τεχνικό δε έργο αποτελούσε σημαντικό επίτευγμα τόσο για τα δεδομένα του ελληνικού κράτους όσο και για την ευρύτερη κατάσταση στην χερσόνησο του Αίμου, παρά βέβαια την εξυπηρέτηση της αναχρονιστικής στατικής μορφής πολέμου που εκπροσωπούσε.

Τέλος, σε επίπεδο στρατηγικής προσέγγισης της επερχόμενης σύγκρουσης, η ελληνική πλευρά ήταν πεπεισμένη για το αναπόφευκτο του ελληνο-ιταλικού πολέμου και είχε προετοιμαστεί από κάθε άποψη για το ενδεχόμενο αυτό, χωρίς να αιφνιδιαστεί από το ιταλικό τελεσίγραφο. Έτσι, άλλωστε, εξηγείται η επιτυχία του ελληνικού στρατού στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, καθώς πρόκειτο για μία σημαντική επιτυχία, ανάλογη, αν και ανώτερη, της αντίστασης της Φινλανδίας στην εισβολή της ΕΣΣΔ, το 1939.

Η άριστη προετοιμασία του ελληνικού στρατού καταδείχθηκε, άλλωστε, από την επιτυχία του συστήματος επιστράτευσης και συγκρότησης μονάδων, οι οποίες προωθήθηκαν σε σύντομο διάστημα στο πολεμικό μέτωπο. Αποτέλεσμα της επιτυχούς επιστράτευσης και γενικής οργάνωσης ήταν η αριθμητική υπεροχή του ελληνικού στρατού στην Βόρειο Ήπειρο έναντι των Ιταλών έως την άνοιξη του 1941, όταν εκδηλώθηκε η ιταλική Εαρινή Επίθεση. Το ελληνικό κράτος, δηλαδή, επέδειξε σαφώς ανώτερες ικανότητες στην αντιμετώπιση της πολεμικής κρίσης απ’ ό,τι συνέβη το 1915 ή και το 1974.

22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940: Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ

Ο δεύτερος μύθος αφορά την υποτιθέμενη απροθυμία του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά να διεξάγει ακόμη και αυτόν τον πόλεμο.

Με άλλα λόγια η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου, η σταθερή απόφαση της ελληνικής πλευράς να πολεμήσει σε περίπτωση εκδήλωσης αναπόδραστης ιταλικής επιθετικότητας, δεν αποτέλεσε ούτε συνέπεια της «πίεσης του ελληνικού λαού» – παράγοντας, άλλωστε, δευτερεύων σε ένα καθεστώς δικτατορικής υφής – ούτε προσαρμογή ενός απρόθυμου να πολεμήσει δικτάτορα στις αγγλικές πιέσεις, αλλά μία καθαρή και ψυχρά υπολογισμένη στρατηγική επιλογή, η οποία είχε ληφθεί πολύ πριν το 1940, στην πραγματικότητα ήδη από το 1936. Η ελληνική εξωτερική πολιτική του καθεστώτος του Μεταξά συνέχιζε αφενός την τακτική διπλωματικής και στρατιωτικής απομόνωσης της Βουλγαρίας που είχε εγκαινιαστεί το 1934 με το Σύμφωνο της Βαλκανικής Συνεννόησης και το παρεπόμενο στρατιωτικό σύμφωνο μεταξύ Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας και Τουρκίας αφετέρου την προσεκτική στάση έναντι της ιταλικής επιθετικότητας, καθώς μάλιστα ανάλογη πολιτική κατευνασμού ακολουθούσε το ισχυρότερο ευρωπαϊκό κράτος, η Βρετανική Αυτοκρατορία.

Οι μάλλον ελλιπείς αυτές αναγνώσεις της σύγκρουσης του 1940 προέρχονται, εκτός από ανεπαρκή κατανόηση του συστήματος των διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής συμπεριφοράς των κρατικών οργανισμών, και από ιδεοληπτικές εμμονές, αλλά και από τη μεταγενέστερη διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και της πολιτικής του ηγεσίας κατά την διεξαγωγή του ελληνο-ιταλικού πολέμου, σχήμα δυσλειτουργικό έως αδόκιμο, τουλάχιστον έως τον Απρίλιο του 1941.

O τρίτος μύθος είναι η παράβλεψη της συμμετοχής της Αλβανίας στην επίθεση κατά της Ελλάδος, γεγονός που παραβλέπεται ενίοτε και για ιδιότυπους πολιτικούς ή ιδεοληπτικούς λόγους.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση, από το έδαφος της Βορείου Ηπείρου, όχι μόνο της Ιταλίας, αλλά και της συνενωμένης κάτω από το ίδιο στέμμα Αλβανίας. Στο πλευρό του ιταλικού στρατού μαχόταν τόσο τακτικός αλβανικός στρατός συνολικής δύναμης δεκαπέντε ταγμάτων όσο και παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες κατά την διάρκεια της Κατοχής ανέλαβαν την τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού της Ηπείρου και την αλλοίωση των εθνολογικών δεδομένων. Με κυβερνητικό διάταγμα (Β.Δ. 194/ΦΕΚ 93/10-6-1940) η Αλβανία δεσμευόταν να κηρύξει τον πόλεμο σε όσα κράτη θα ήταν αντιμέτωπα με την Ιταλία, δέσμευση που επικυρώθηκε κατά την εισβολή στην Ελλάδα. Για αυτόν τον λόγο η Αλβανία χαρακτηρίστηκε με ελληνικό Βασιλικό Διάταγμα εμπόλεμο κράτος, χαρακτηρισμός που ήρθη μόλις το 1988. Ώστε, ο πόλεμος του 1940-41 διεξήχθη από το ελληνικό κράτος κατά της Ιταλίας, της Αλβανίας και της Γερμανίας.

Ο τέταρτος μύθος αφορά τον χαρακτήρα του πολέμου, ο οποίος ενίοτε παρουσιάζεται ως πόλεμος κατά του φασισμού, αν και διεξήχθη από ένα δικτατορικό καθεστώς με φασιστικά στοιχεία.

Ο μύθος αυτός προέρχεται από δύο πηγές: την βρετανική προπαγάνδα και την κομμουνιστική προπαγάνδα. Η βρετανική προπαγάνδα επεδίωκε νααποδώσει στην ελληνική πολεμική προσπάθεια έναν ιδεολογικό χαρακτήρα, δηλαδή να τον παρουσιάσει ως αγώνα κατά του φασισμού, ενώ η ελληνική κυβέρνηση του Μεταξά να τον εμφανίσει ως αγώνα κατά ενός γεωπολιτικού εχθρού, της Ιταλίας. Είναι ενδιαφέρον ότι λόγω της μεταπολεμικής σύγκλισης σε επίπεδο διεθνών σχέσεων στο πλαίσιο της κυοφορούμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης και λόγω της απουσίας εδαφικών διεκδικήσεων γενικά στην Ευρώπη, έχει επικρατήσει στην ιστοριογραφική παραγωγή η αντίληψη του πολέμου του 1940 ως πολέμου κατά του φασισμού, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα καθεστώς με δικτατορικό χαρακτήρα και κάποια φασιστικά μορφολογικά στοιχεία (η 4η Αυγούστου) που διεξήγαγε τον πόλεμο και μάλιστα χάρισε την πρώτη νίκη στις συμμαχικές δυνάμεις. Αναπαράγονται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, άκριτα τα έντεχνα ιδεολογικά σχήματα της μετά την γερμανική εισβολή ελληνικής κομμουνιστικής προπαγάνδας, που εκπορευόταν από την άλλοτε σύμμαχο του Τρίτου Ράιχ ΕΣΣΔ, για πόλεμο κατά ενός ιδεολογικού αντιπάλου.

Ο πέμπτος μύθος, ο οποίος εν πολλοίς ακόμη ισχύει, είναι αυτός των αγνών προθέσεων της βρετανικής πλευράς έναντι της Ελλάδος.

Η επιμονή της Μεγάλης Βρετανίας για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος αποτελούσε όχι τόσο απόπειρα συμβολής στην αμιγώς πολεμική προσπάθεια του ελληνικού κράτους, αλλά περισσότερο ενέργεια προπαγανδιστικής υφής, ώστε να διατηρηθεί το καταρρακωμένο κύρος της δοκιμαζόμενης Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κυρίως έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, δευτερευόντως δε έναντι της Τουρκίας, που ήλεγχε τα ζωτικής σημασίας Στενά και την διέλευση προς τη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός (1940-45, 1951-55) Ουίνστον Τσώρτσιλ (Winston Churchill, 1874-1965) σε ομιλία του στις 27 Απριλίου 1941, την ημέρα που η Αθήνα κατελήφθη από τον γερμανικό στρατό, παρουσίαζε την βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα ως μία γενναιόφρονα παροχή βοήθειας στην Ελλάδα, αναπαράγοντας το στερεότυπο της ευγενούς αυτοκρατορικής δύναμης που, πιστή σε μία υψηλή ηθική αποστολή, υπαγορευμένη από την παράδοσή της, συνέδραμε τα αδύναμα έθνη απέναντι στην επιθετικότητα της Γερμανίας.

Από αυτήν την άποψη η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα αποτέλεσε προφανώς ευτύχημα για τους βρετανικούς υπολογισμούς. Στην έκθεση του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα (1936-41) Βίκτωρ φον Έρμπαχ (Victor Prinz zu Erbach-Schönberg, 1903-1971), με ημερομηνία 15 Νοεμβρίου 1940, αναφέρεται ότι η ιταλική επίθεση κατ’ ουσίαν εξυπηρετούσε τους βρετανικούς σχεδιασμούς. Χαρακτηριστική είναι η διατύπωση σε βρετανικό διπλωματικό έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών από τον Ιανουάριο του 1941, όπου είναι εμφανής η προσπάθεια να παρελκυστεί ακόμη πιο ουσιωδώς η Ελλάδα στον πόλεμο και να προκληθεί γερμανική επίθεση κατά του ελληνικού κράτους: «[…] μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο να κάνουμε τους Έλληνες να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία, εάν η Γερμανία πρώτα δεν προβεί σε κάποια επιθετική ενέργεια. Αυτό θα είναι πιθανότερο εάν εδραιωθούμε γερά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσουμε το ζήτημα των αεροδρομίων (στη βόρειο Ελλάδα) το συντομότερο δυνατόν». Οι Βρετανοί είχαν αποστείλει από τον Νοέμβριο του 1940 στην Ελλάδα μοίρες αεροπορικών δυνάμεων, οι οποίες όμως παρέμεναν στα αεροδρόμια του Τατοΐου και της Ελευσίνας, καθώς η ελληνική ηγεσία δεν επέτρεπε την χρήση των αεροδρομίων της βορείου Ελλάδος, αφού μία τέτοια ενέργεια θα συνιστούσε casus belli για την γερμανική πλευρά, δεδομένου ότι από τα αεροδρόμια αυτά η βρετανική αεροπορία θα μπορούσε να προσβάλει τις πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι (Ploesti) της Ρουμανίας, τις μοναδικές πετρελαιοπηγές στον χώρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Συνεπώς, η βρετανική σπουδή για επιχειρησιακή δράση στην βόρειο Ελλάδα ουσιαστικά αποσκοπούσε να εμπλέξει την Ελλάδα στον πόλεμο κατά της Γερμανίας.

ARCHIBALD WAVELL, 1883-1950

Τον Φεβρουάριο του 1941, καθώς πλέον εξέλιπε ο Μεταξάς, ο οποίος σε γενικές γραμμές αντιτασσόταν στην άφιξη βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, η βρετανική πλευρά επεδίωξε τη δημιουργία ενός βαλκανικού μετώπου με τη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Τουρκίας, ώστε να δημιουργηθεί μία εστία έντασης στην ηπειρωτική Ευρώπη κατά της Γερμανίας.

Στις 22 Φεβρουαρίου κατέφθασε στην Αθήνα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών (1935-38, 1940-45, 1951-55) Άντονυ Ήντεν (Anthony Eden, 1897-1977) , καθώς και ο στρατηγός Άρτσιμπαλντ Ουέηβελ (Archibald Wavell, 1883-1950), επικεφαλής των βρετανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή (1939-41), μαζί με το επιτελείο τους. Η κίνηση αυτή επεδίωκε να πείσει τις κυβερνήσεις των τριών κρατών να συγκροτήσουν έναν συνασπισμό κατά των Γερμανών, έναν συνασπισμό, ωστόσο, τον οποίον οι Βρετανοί δεν ήταν σε θέση να στηρίξουν με ικανοποιητικό αριθμό δυνάμεων, αφού τελικά διέθεσαν μόλις 57.000 στρατιώτες. Αλλά και όταν συμμετείχαν στις επιχειρήσεις, τον Απρίλιο του 1941, στην ηπειρωτική Ελλάδα, σκοπός τους ήταν η προβολή συμβολικής αντίστασης με την ελάχιστη δυνατή απώλεια Βρετανών στρατιωτών, δεδομένης και της επικείμενης άφιξης πρόσθετων γερμανικών δυνάμεων στο μέτωπο της βορείου Αφρικής.

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

Μετά την κατάρρευση της αμυντικής διάταξης στη γραμμή του ποταμού Αλιάκμονα και τον εγκλωβισμό του μεγαλύτερου μέρους των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο μέτωπο της Ηπείρου, η πρωτοβουλία συνθηκολόγησης του αντιστράτηγου Γεώργιου  Τσολάκογλου (1886-1948), διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού (πρώην Σώματος Στρατού Δυτικής Μακεδονίας) στις 20 Απριλίου 1941 – όπως και η προγενέστερη συνθηκολόγηση του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας στις 9 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη – θεωρήθηκε από τον εμπνευστή της ότι αποτελούσε τη σωφρονέστερη επιλογή, διότι με αυτόν τον τρόπο αφενός απετράπη η διάλυση του ελληνικού στρατού αφετέρου αποφεύχθηκε – χάρις στη μεσολάβηση του Χίτλερ στις 2 Μαΐου 1941 – η αιχμαλωσία των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών και η μεταφορά τους στη Γερμανία ή στην Ιταλία, όπως λ.χ. είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη κατεχόμενη χώρα της Ευρώπης, ακόμη και στον μελλοντικό ευρωπαϊκό εταίρο του Γερμανικού Ράιχ, τη Γαλλία, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες του γαλλικού στρατού είχαν μεταφερθεί σε γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων μετά τον Ιούνιο του 1940. Οι περίπου 270.000 Έλληνες αιχμάλωτοι αφέθησαν ελεύθεροι. Είναι σαφές ότι σε περίπτωση μη συνθηκολόγησης και αιχμαλωσίας των Ελλήνων στρατιωτών είναι πιθανόν ότι δεν θα είχε υπάρξει αντιστασιακή δραστηριότητα στην Ελλάδα επί Κατοχής ούτε αξιόμαχος στρατός μεταπολεμικά.

Η παράταση των πολεμικών επιχειρήσεων εξυπηρετούσε ουσιαστικά μόνον τους Βρετανούς, ώστε να καλυφθεί η υποχώρηση του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος με τη θυσία των τελευταίων δυνάμεων του Ελληνικού Στρατού. Διαφαίνεται έτσι ότι το ευφυολόγημα ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν αποφασισμένη να πολεμήσει μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος των Ευρωπαίων δεν στερείτο αντικειμενικής βάσης.

Άλλωστε οι ίδιοι οι απλοί Έλληνες στρατιώτες είχαν αντιληφθεί τη ματαιότητα της συνέχισης του αγώνα κατά της γερμανικής επίθεσης, την οποία επιθυμούσε μόνον η πολιτική ηγεσία, δηλαδή το Παλάτι, για να εξυπηρετήσει τα βρετανικά συμφέροντα με την όσο το δυνατόν αναίμακτη απαγκίστρωση του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος από την ηπειρωτική Ελλάδα. Η αναπόφευκτη από στρατιωτικής άποψης συνθηκολόγηση – καθώς οι γερμανικές μονάδες είχαν σχεδόν αποκλείσει τον ελληνικό στρατό του μετώπου της Ηπείρου, φθάνοντας στα μετόπισθέν του στο Μέτσοβο σε ταχύ διάστημα – υπήρξε μία επιλογή οπωσδήποτε σκληρή, η οποία συγκρούστηκε με δύο παράγοντες. Πρώτον με την πολιτική βούληση για συνέχιση του αγώνα χάριν των βρετανικών συμφερόντων και δεύτερον με την αδιόρατη και αβάσιμη λαϊκή αίσθηση ότι η στρατιωτική ηγεσία συνθηκολογώντας «πρόδωσε» τον αγώνα των απλών στρατιωτών, των ίδιων που είχαν αρχίσει να διαφεύγουν από το μέτωπο παραβιάζοντας τη στρατιωτική πειθαρχία την άνοιξη του 1941 μετά την αποδιοργάνωση των ελληνικών μονάδων. 

πηγή: Το απόσπασμα προέρχεται από την Εισαγωγή του βιβλίου Αδόλφος Χίτλερ, Η εκστρατεία στα Βαλκάνια,εκδόσεις Περίπλους 2009

".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Το «παιχνίδι» της Ρωσίας στο Άγιο Όρος πίσω από τη «θρησκεία»

Την σημασία της ουσιαστικής απουσίας της Διευθύνσεως Εκκλησιών αντιληφθήκαμε με την επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος, όπως επίσης και την απουσία μνήμης και συνείδησης του πόσο πολύπλοκες είναι οι σχέσεις μας με το «αδελφό ορθόδοξο έθνος».

Θυμίζουμε μόνο ότι το Άγιο Όρος καταλήφθηκε από τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη το 1912 μέσα στη σπουδή να προληφθούν ύποπτες κινήσεις των Βουλγάρων.

Στην κατάληψη αυτή αντέδρασαν τότε οι Ρώσοι που ήδη από τις αρχές του 20ου αι. είχαν αυξήσει υπερβολικά την παρουσία τους στο Άγιο Όρος φθάνοντας στον αριθμό των 3000 περίπου μοναχών που από μόνοι τους υπερέβαιναν σε αριθμό τους μοναχούς όλων των άλλων 19 μονών μαζί, ενώ πλην της Μονής Αγίου Παντελεήμονος, έλεγχαν 2 σκήτες (Αγίου Ανδρέου και Προφήτου Ηλιού) έναντι 12 και 31 κελιά έναντι 204.
ΕΥπενθυμίζεται ότι από το 1838 είχε αρχίσει η προσπάθεια διεισδύσεως στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στην οποία το 1875 εξελέγη Ρώσος ηγούμενος, ενώ με τη παρέμβαση των Οθωμανών και του Άγγλου πρέσβη αποφεύχθηκε το 1860 και η επικράτηση των Ρώσων στη Μονή Κουτλουμουσίου.

Η διείσδυση των Ρώσων είχε διευκολυνθεί από την κακή οικονομική κατάσταση των μονών που τις ανάγκαζε να δέχονται τις πλούσιες προσφορές των Ρώσων, ενώ αντίστοιχη προσπάθεια διεισδύσεως επιχειρούνταν και στην Αγιοταφιτική Αδελφότητα (μήπως υπάρχει και εδώ σήμερα κάποιος κίνδυνος;).

Στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου οι Ρώσοι επρότειναν τότε την ανακήρυξη του Αγίου Όρους σε ανεξάρτητο κράτος προτεκτοράτο των 6 ορθοδόξων κρατών (Ρωσία, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία, Ρουμανία) υπό την πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Έντονη ήταν τότε η αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και των ελληνικών μονών, ενώ σημαντικός ήταν και ο ρόλος του τότε μητροπολίτη Κιτίου (συνέχεια του σημαντικού ρόλου του στην επίλυση του Αρχιεπισκοπικού Ζητήματος στην Εκκλησία της Κύπρου) και στη συνέχεια Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Οικουμενικού Πατριάρχη και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μελέτιου Μεταξάκη.

Και στο μεν Λονδίνο το ζήτημα έμεινε άνευ συνεχείας λόγω και της αδιαφορίας των άλλων μεγάλων δυνάμεων (οι οποίες πάντως υποψιάζονταν τους Ρώσους ότι επιθυμούσαν να μετατρέψουν το Άγιο Όρος σε ναυτικό οχυρό για να αποκτήσουν ναυτική παρουσία στη Μεσόγειο), αλλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσχώρησε μάλλον στη ιδέα ενός διμερούς διακανονισμού με την Ρωσία, ο δε τσάρος μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (που περιέλαβε το Όρος στα εδάφη που παραχωρούνταν στην Ελλάδα) άρχισε να επιδιώκει την λύση στο πλαίσιο μιας ελληνορωσικής συγκυριαρχίας στο Άγιο Όρος.

Για τη διευκόλυνση της διαμόρφωσης συμφωνίας έπρεπε να εξαφανιστούν κάποια μικροεμπόδια, ένα από τα οποία ήταν μια θεολογική διαμάχη μεταξύ των Ρώσων μοναχών σχετικά με το εάν λέξεις όπως «Θεός» και «Χριστός» είναι άγιες από μόνες τους ή λόγω της θεϊκής πραγματικότητας που αντιπροσωπεύουν.

Οι απλοί Ρώσοι μοναχοί υποστήριζαν την πρώτη άποψη αφού αυτό ανταποκρινόταν καλύτερα στην μυστικιστική εμπειρία που ένοιωθαν επαναλαμβάνοντας τις λέξεις αυτές πάλι και πάλι.

Η άποψη τους όμως θεωρήθηκε θεολογικά ύποπτη και καθώς στο Καθεστώς του Αγίου Όρους απαγορεύεται η εγκαταβίωση στο Όρος στους αιρετικούς, το θέμα ανέλαβε να λύσει το ρωσικό ναυτικό!

Το καλοκαίρι του 1913 (με το Άγιο Όρος υπό ελληνική κατοχή) ένας λόχος Ρώσων αποβιβάστηκε και εξανάγκασε 800 Ρώσους μοναχούς να εγκαταλείψουν το Όρος με πλοία που ακολουθούσαν τα ρωσικά πολεμικά.

Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο του 1914 άρχισε η διαπραγμάτευση για το θέμα ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρώσο πρέσβη στη Κωνσταντινούπολη με τον Ρώσο πρέσβη De Giers να επιδίδει στον Έλληνα πρέσβη σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα αναγνωριζόταν η ελληνική κυριαρχία με την παρουσία Διοικητή, με περιορισμούς όμως, δικαίωμα της Ρωσίας για επέμβαση και προστασία των Ρώσων μοναχών και προαγωγή των δύο ρωσικών σκητών σε μονές.

Ευτυχώς το ξέσπασμα στο μεταξύ του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου άφησε το θέμα εκκρεμές εις όφελος της χώρας μας η οποία ασκούσε κυριαρχία.

Το θέμα της κυριαρχίας λύθηκε με τις συνθήκες του 1920 με τη Βουλγαρία (Neuilly) και τη Τουρκία (Σεβρών) και την συνθήκη προστασίας των μειονοτήτων του 1920 (Σεβρών), αλλά κυρίως με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), όπου η Σοβιετική Ρωσία ουδέν ενδιαφέρον πλέον εκδήλωσε για το Άγιο Όρος.

Με άλλα λόγια η κομμουνιστικοποίηση της Ρωσίας και στη συνέχεια της Ανατολικής Ευρώπης διέσωσε το Άγιο Όρος για την Ελλάδα και εμπέδωσε την ελληνική κυριαρχία.

Οι δε Σλάβοι ορθόδοξοι αδελφοί ουδέν ενδιαφέρον έδειχναν (πλην σποραδικών πρακτόρων της KGB που εγγράφονταν στα μητρώα ως μοναχοί για να εξαφανιστούν αργότερα με ελληνικό διαβατήριο προς άγνωστη κατεύθυνση).

***

Ήδη πλέον έχουμε δυναμική επιστροφή της Ρωσίας ως ορθόδοξης δύναμης τόσο στο Άγιο Όρος όσο και στο κλίμα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (όπου δίπλα στο ποίμνιο των Παλαιστινίων ορθοδόξων έχουν προστεθεί οι ορθόδοξοι συγγενείς των μεταναστών Εβραίων από την τέως Σοβιετική Ένωση).

Κατά τη προετοιμασία της επισκέψεως Πούτιν στο Άγιο Όρος το πράγμα κάπως μπερδεύτηκε.

Επιδίωξη του ΥΠΕΞ, που εκφράστηκε μέσω του Διοικητή κ. Αρίστου Κασμίρογλου, ήταν να παρευρεθεί στην λειτουργία στο Πρωτάτο δίπλα στο κ. Πούτιν και ο κ.Παυλόπουλος που ως κυρίαρχος επί του Αγίου Όρου θα έπρεπε κανονικά να καθίσει στον θρόνο του ηγεμόνα.

Επειδή όμως ο κ. Πούτιν είναι επίσης αρχηγός κράτους και επισκέπτης θα έπρεπε να στηθεί για λόγους κομψότητας (για να μην σταθεί σε μικρότερο θρόνο από το κ. Παυλόπουλο) ένας «ισουψής» θρόνος.

Ενώ αρχικά οι Αγιορείτες συναίνεσαν, στη συνέχεια άλλαξαν γνώμη, γεγονός που εξέφρασαν ως φαίνεται και με δριμύτητα στον Ειδικό Γραμματέα Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας κ. Στάθη Λιάντη.

Σημειωτέον ότι ενώ το Άγιο Όρος υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ο ΥΦΥΠΕΞ κ. Αμανατίδης είναι «παιδί» του Οικουμενικού Θρόνου, ο κ. Λιάντης χρεώνεται στον κ. Κοτζιά και στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο.

Ποιοι ήταν οι λόγοι που άλλαξαν γνώμη οι Αγιορείτες και ανάγκασαν τον κ. Παυλόπουλο να υποδεχτεί τον κ. Πούτιν εκτός Πρωτάτου και να μην παρακολουθήσει τη λειτουργία αποτελούν ερωτηματικό. Κάποιοι αποδίδουν την μεταβολή σε ρωσική παρέμβαση (και χρήμα, λένε οι πιο κακεντρεχείς).

Άλλοι πάντως βλέπουν εδώ τις συνέπειες της κατάρρευσης της πρόσφατης προσπάθειας διαμεσολάβησης στο θέμα των ζηλωτών της Μονής Εσφιγμένου υπό τον ηγούμενο Μεθόδιο που είχε αναλάβει πρόσφατα ο κ. Αμανατίδης.

Υπενθυμίζεται επίσης ότι δικηγόρος της κοινότητας των ζηλωτών (που μεταξύ άλλων έχουν διακόψει τη κοινωνία με το Πατριαρχείο το 1972 επί ηγουμένου Αθανασίου λόγω του ανοίγματος προς την Καθολική Εκκλησία – το ίδιο είχαν πράξει τότε και άλλες 10 μονές οι οποίες όμως στη συνέχεια αποκατέστησαν τις σχέσεις με το Πατριαρχείο) είναι η νυν πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης καθηγήτρια κα Ιφιγένεια Καμτσίδου (σύντροφος του Υπουργού Δικαιοσύνης καθηγητή κ. Νίκου Παρασκευόπουλου) που υπερασπίσθηκε τους ζηλωτές όταν -χαρακτηρισμένοι πλέον σχισματικοί– διετάχθη η απέλαση τους από το Όρος (η απόφαση δεν έχει εκτελεστεί).

Κατά έμπειρους διπλωμάτες η αποχή του κ. Παυλόπουλου (επ’ αδελφή ανεψιού, θυμίζουμε, του μακαριστού Μητροπολίτη Γαλλίας Μελέτιου Καραμπίνη) από τη λειτουργία και την επίσημη υποδοχή ήταν τελικά η καλύτερη λύση.

Οι μοναχοί ακολούθησαν το δικό τους εθιμοτυπικό (που προβλέπει την υποδοχή ενός αρχηγού κράτους), ενώ η λύση των «ισουψών» θρόνων υποδείκνυε ακριβώς την συγκυριαρχία που δεν θέλουμε να θυμόμαστε.

Ως «παρανυχίδα» στο όλο θέμα της επισκέψεως του κ. Πούτιν, επισημαίνουμε ότι κατά το σχεδιασμό του κ. Πούτιν θα ευρίσκετο στο Άγιο Όρος από ημέρες ο γνωστός σύμβουλός του Αλεξάντερ Ντούγκιν (την παλιότερη επίσκεψή του σε σεμινάριο του κ. Κοτζιά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς την έχει πληρώσει με ουκ ολίγα δημοσιεύματα ο νυν ΥΠΕΞ).

Κατά την άφιξη όμως του κ. Ντούγκιν στη Θεσσαλονίκη του απαγορεύθηκε η είσοδος στο έδαφος της ΕΕ λόγω «ερυθρού δελτίου» που έχει εισάγει στο σύστημα Σένγκεν η Ουγγαρία.".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης: Ώρα για μια νέα στρατηγική και νέα μοντέλα!

FILE PHOTO: Jeffrey Immelt (L), CEO of General Electric (GE) and GE France Director Clara Gaymard (R) leave the Elysee Palace in Paris, France. EPA, IAN LANGSDON JUNE 9, 2016

 Του Δημήτρη Γ. Απόκη*

 Τα τελευταία εβδομήντα χρόνια το διεθνές σύστημα σε πολιτικό, στρατηγικό αλλά και οικονομικό επίπεδο λειτουργεί με βάση την αρχή της παγκοσμιοποίησης. Κυβερνήσεις και πολυεθνικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο δρούσαν και αποφάσιζαν τις κινήσεις τους σε όλα τα επίπεδα με βάση αυτή την αρχή.

 Υπήρχε εποχή που ανάμεσα στις παγκόσμιες ελίτ επικρατούσε μια ρήση σύμφωνα με την οποία, ότι προωθούσε ο αμερικανικός κολοσσός, General Motors, αποτελούσε παγκόσμια πολιτική επιταγή. 

General Electric 

Σήμερα όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα θα μπορούσαν να πουν το ίδιο για τον επίσης αμερικανικό κολοσσό, General Electric. 

Μια γιγαντιαία εταιρία πολυεθνικών συμφερόντων της οποίας τα πλοκάμια απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και σε οποιονδήποτε τομέα παραγωγής μπορεί να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου. Με βάση λοιπόν αυτό το δεδομένο, αποκτούν τρομερή σημασία οι απόψεις που εξέφρασε ο επικεφαλής της GE, Jeffrey Immelt, στην τελετή αποφοίτησης μια από τις καλύτερες σχολές επιχειρήσεων στον κόσμο, του Stern School of Business του New York University

Η Μετά την Παγκοσμιοποίηση Εποχή

 Σε αυτή την εξαιρετικής σημασίας ομιλία του ο κ. Immelt, αφού επιτέθηκε στην πολιτική του προστατευτισμού, άφησε να εννοηθεί ότι η GE, έχει αρχίσει ήδη να σχεδιάζει μια νέα παγκόσμια στρατηγική έτσι ώστε να μπορέσει να ηγηθεί και να είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις στη νέα, μετά το τέλος της παγκοσμιοποίησης, εποχή. 
Οι πολιτικές πιέσεις προστατευτισμού σε παγκόσμια κλίμακα, θα αναγκάσουν τους πολυεθνικούς κολοσσούς να κάνουν μια δραστική στροφή στην στρατηγική τους.
Εισερχόμαστε σε μια εποχή μεταβαλλόμενης και ασταθούς παγκόσμιας οικονομίας, ίσως της πιο αβέβαιης που έχει υπάρξει ποτέ. 
Μια εποχή που η αρχή της παγκοσμιοποίησης δέχεται μια επίθεση, όπως δεν έχει δεχθεί ποτέ.
 Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον παγκόσμιου προστατευτισμού, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τον ηγέτη της GE, θα πρέπει να κατευθύνουν το πηδάλιο από μόνες τους. 
Με απλά λόγια, θα πρέπει να ισορροπήσουν το γήπεδο, χωρίς την ανάμιξη κυβερνήσεων. Κάτι τέτοιο απαιτεί δραματική μεταρρύθμιση σκέψης και στρατηγικής.

 United Nations Secretary-General Ban Ki-moon. EPA, JUSTIN LANE 

Η Στρατηγική της Εντοπιότητας 

Η απάντηση της GΕ, σε αυτή την σεισμική εξέλιξη, είναι η εφαρμογή μιας στρατηγικής εντοπιότητας, μέσα σε ένα παγκόσμιο γήπεδο. Δηλαδή, η διαρκής ανάπτυξη θα απαιτεί τοπικές δυνατότητες, με παγκόσμια παρουσία. 
Για παράδειγμα η GE, έχει 420 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, και αυτό της δίνει τεράστια ευελιξία. Στο παρελθόν, είχε ένα εργοστάσιο κατασκευής μηχανών. Σήμερα έχει πολλά και σε όλο τον κόσμο, γεγονός που της δίνει πρόσβαση στις αγορές.
 Η στρατηγική της εντοπιότητας, δεν μπορεί να πληγεί από τις πολιτικές προστατευτισμού. 
Εταιρίες όπως η GE, θα συνεχίσουν να παράγουν στις χώρες τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά λόγω του κλίματος προστατευτισμού οι εξαγωγική τους δύναμη θα δεχθεί πλήγμα.
 Το αφεντικό της GE, μπορεί σε αυτή την κομβικής σημασίας ομιλία του για τις παγκόσμιες εξελίξεις να μην ανέφερε τον Ντόναλντ Τράμπ και τη Χίλαρι Κλίντον, ονομαστικά, αλλά έκανε αναφορά σε μια προεδρική εκλογή γκρίνιας, όπου όλοι οι υποψήφιοι είναι υπέρ του προστατευτισμού.
 Όπως τόνισε η παγκοσμιοποίηση κατηγορείται για τα επίπεδα ανεργίας και την ανισότητα στις αμοιβές, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η άποψη ότι πρόκειται για το λάθος κάποιου άλλου και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν αποτελεί επιλογή.
 Μάλιστα, αποκήρυξε την κριτική πολιτικών ανά τον κόσμο εναντίον της εταιρίας του και άλλων πολυεθνικών κολοσσών, σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε απόψεις ατόμων που δεν διαθέτουν παγκόσμια αντίληψη, δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε εργοστάσιο και δεν επιθυμούν να μπουν στον ανταγωνισμό. 

Η Επερχόμενη Σεισμική Αλλαγή Στην Παγκοσμιοποίηση 

Μια προσεκτική ανάλυση της ομιλίας του αφεντικού της GE, σε συνδυασμό με μια επίσης προσεκτική ανάλυση του κλίματος που διαμορφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνει ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο σεισμικής αλλαγής του παγκοσμίου συστήματος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
 Για δεκαετίες, οι πολυεθνικοί κολοσσοί ήταν οι κινητήριες μηχανές του πλανήτης.
 Παρήγαγαν προϊόντα, δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, και είχαν την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο. 
Σήμερα, οι μεγάλες εταιρίες αντιμετωπίζονται με καχυποψία, οι κυβερνήσεις και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του πλανήτη. 
Η παγκοσμιοποίηση βάλλεται από παντού. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά παντού. 
Σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική, επικρατεί παρόμοιο συναίσθημα και βρίσκει απήχηση και στην αριστερά και στη δεξιά. 
Στην Ευρώπη, ήδη έχει ανοίξει η συζήτηση για την επιβίωση ή όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Τείχη προστατευτισμού έχουν αρχίσει να υψώνονται σε Ασία και Αφρική. 
Η Κίνα επανατοποθετεί την οικονομία της έτσι ώστε να γίνει πιο διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς. 
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι έχουν αφεθεί πίσω και η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται με υπερβολικά αργούς ρυθμούς. Μεγάλος αριθμός εργατικού δυναμικού έχει χάσει τις δουλειές του λόγω διαφυγής θέσεων εργασίας σε άλλες χώρες. 
Η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό, και το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχιας έχει διευρυνθεί.
Όσο η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση τρέχει, τόσο οι άνθρωποι τρέμουν για τις δουλειές τους και το εισόδημά τους, και σαν αποτέλεσμα δεν εμπιστεύονται εταιρίες και κυβερνήσεις.

 Απονομή Ευθύνης

Ποιος ευθύνεται για αυτό το κλίμα; 
Κατά ένα μέρος οι επιχειρήσεις και κατά ένα μέρος η τεχνολογία. Επίσης ένα μέρος της ευθύνης βρίσκεται και στις κυβερνήσεις. Στις επιχειρήσεις τα πράγματα έχουν γίνει πολύ περίπλοκα. Η χρηματοδότηση και οι επενδύσεις έχουν πληγεί. Σαν αποτέλεσμα πλήττεται η παραγωγή, από την οποία εξαρτάται το ύψος των αμοιβών. Στην τεχνολογία η εφευρετικότητα έχει ενισχύσει την ανάπτυξη, αλλά έχει δημιουργήσει και αστάθεια. Το Ιντερνέτ έχει κάνει εύκολη τη σύνδεση των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα δημιουργία θέσεων εργασίας. 
Η τεχνολογία αυξάνει την ανταγωνιστικότητα για επιχειρήσεις και ανθρώπους, αλλά διευρύνει την οικονομική ανασφάλεια. 
Οι κυβερνήσεις σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν αποτύχει να προωθήσουν την ανάπτυξη. 
Στις ΗΠΑ οι κανόνες έχουν αυξηθεί και οι υποδομές έχουν μείνει πίσω.
 Η εκπαίδευση έχει αποτύχει να συμβαδίσει με τις νέες δεξιότητες. 
Οι μικρές επιχειρήσεις, βασικό συστατικό της ανάπτυξης, έχουν αποδυναμωθεί σε σχέση με το παρελθόν. 
Η πολιτική εμποδίζει την μεταρρύθμιση των παλιών συστημάτων. 
Τα φορολογικά συστήματα είναι απαρχαιωμένα. 
Το μεταναστευτικό σύστημα είναι διαλυμένο. 
Όλα αυτά δημιουργούν κλίμα ελλείματος για το μέλλον. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανίκανη να προωθήσει την ανάπτυξη.
 Αντί να λύνει προβλήματα, προσθέτει γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες.
 Η έμφαση της οικονομίας της Κίνας στις εξαγωγές πυροδότησε λαϊκίστικη έξαρση στη Δύση, επηρεάζοντας την παγκόσμια δυναμική. Οι Κινέζοι είναι φοβερά ικανοί στο να συνδέουν την οικονομική ανάπτυξη με την γεωπολιτική επιρροή. Η Συνταγή Χρειάζεται ευέλικτη σκέψη και στρατηγική. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει χωρίς ηγετικό ρόλο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλες οι χώρες θέλουν και επιδιώκουν νέες θέσεις εργασίας. 
Το συναίσθημα εναντίον του ελεύθερου εμπορίου δεν είναι εύκολο να επιλυθεί. 
Άρα η παγκοσμιοποίηση που γνωρίζουμε , βασισμένη στο εμπόριο και την παγκόσμια ενοποίηση, αλλάζει. 
Το επόμενο κύμα ανταγωνιστικότητας θα βασιστεί στην ικανότητα των επιχειρήσεων να μπορούν να επικρατήσουν στην ψηφιακή εποχή. 
Η επιτάχυνση της ανάπτυξης θα έρθει μέσα από την επίλυση προβλημάτων σε τοπικό επίπεδο, σε αντίθεση με το παρελθόν που κάθε λύση αντιμετωπίζονταν μέσα από παγκόσμια οπτική. Η εφαρμογή της νέας παγκόσμιας στρατηγικής, απαιτεί απλουστευμένους οργανισμούς. 
Οι πολύπλοκες και συγκεντρωτικές γραφειοκρατίες είναι πλέον δεινόσαυροι και θα αφανιστούν.
 Η εποχή προώθησης οικουμενικών ιδεών μέσω κεντρικών διοικήσεων έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
 Ακούγοντας αυτή την τοποθέτηση, ας φέρουμε στο μυαλό μας την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών κ.λπ. 
Η νέα παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση νέων επιχειρησιακών μοντέλων, λιτών, γρήγορων, και αποκεντρωμένων. 
Η Νέα Παγκοσμιοποίηση απαιτεί προώθηση δυνατοτήτων σε τοπικές ομάδες που έχουν τη δύναμη να πάρουν ρίσκα, χωρίς αμφισβήτηση.
 Μέχρι σήμερα η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζονταν ως φιλοσοφία. Στην ουσία είναι περισσότερο το τι κάνεις επί τόπου. Η επιτυχία, στην νέα εποχή, απαιτεί μικρά πράγματα, και αποφάσεις που λαμβάνονται με γνώμονα το τοπικό πλαίσιο.
 Ένας καλός παγκόσμιος ηγέτης, στη νέα εποχή, πρέπει να αντιλαμβάνεται πως οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά σε μια τοπική κοινωνία και κουλτούρα. Προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά της ομάδας σημαντική για τη χώρα τους. Αυτό επιτρέπει την πρόσληψη των καλύτερων ταλέντων σε κάθε χώρα, όπου βρίσκεται ο ανταγωνισμός. Σε αυτή τη νέα στρατηγική δεν υπάρχει τίποτα ελιτίστικο, δεν υπάρχει κατεστημένο (βλέπε άνοδο Τράμπ και κατάκτηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, κόντρα στο κατεστημένο του κόμματος).
".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Το ΤΤΙΡ και η προδοσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή η Αποκάλυψη του Αρμαγεδώνα;

European Council President Donald Tusk (R) and European Commission President Jean Claude Juncker. EPA, OLIVIER HOSLET

 Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

 Eπιτέλους άρχισαν κάπως να μιλούν για τον μυστηριώδη ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investement Partnership), άρχισαν να γράφουν οι εφημερίδες και το θέμα έπαψε να βρίσκεται μόνο στο διαδίκτυο και στα άδυτα των υπολογιστών.

 Ωστόσο, εάν κάποιος βασιστεί μόνο στην κατά γράμμα «ένδειξη» του αγγλικού αρκτικόλεξου, θα διαβάσει για μια αθώα, συνηθισμένη συμφωνία συναλλαγών και επενδύσεων ο σκοπός της οποίας δεν μπορεί να είναι παρά η καθόλα νόμιμη διεύρυνση του εμπορίου έτσι ώστε να πολλαπλασιαστούν οι οικονομικές σχέσεις, να δημιουργηθούν νέοι ορίζοντες ευπορίας και καλύτερης ζωής των ανθρώπων. 

Τελείως λανθασμένη ερμηνεία, και το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια.Ε
Πάντως, και τώδε (το ΤΤΙΡ) είναι αμερικάνικο προϊόν (όλη η Ευρώπη – τί χάλι! – δεν κατάντησε να είναι αμερικάνικο προϊόν;!) – ένα φρούτο άκρως δηλητηριώδες που όποιος έχει την απερισκεψία ή την βλακεία ή την αδυναμία να φάει, ο θάνατός του είναι απολύτως εγγυημένος! 
Μια άλλη «πρόταση» λοιπόν – θα έλεγα μια «ευγενής προσφορά», ως συνήθως, για το καλό όλων μας – που η πανταχού παρούσα αμερικάνικη οικονομική intelligenzija και ο πολύς Πρόεδρος Stars and strips ύπουλα εισάγουν μέσα στο κοινοτικό οικοδόμημα, σύγχρονος Δούρειος Ίππος από τον οποίο θα βγουν στην ώρα τους οι δαίμονες που θα σαρώσουν τα πάντα διαλύοντας κράτη και έθνη μέσα στον οργιαστικό θρίαμβο του θεού Χρήματος των μεγάλων επιχειρήσεων, εάν εγκαίρως δεν ανακοπεί αυτός ο δρόμος που εγκαινίασε το «περίοπτο» Ιερατείο της Κομισιόν. 
Ο Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε την έναρξη διαπραγματεύσεων τον Φεβρουάριο του 2013 και σαν υπάκουα παιδάκια οι της Επιτροπής δέχθηκαν αμέσως, τόσο αμέσως που κιόλας τον Ιούλιο του 2013 είχε ήδη διεξαχθεί ο πρώτος γύρος! Επιπλέον, όπως κάνουν και οι συνωμότες, συναντήσεις, εργασίες, αποτελέσματα, τα πάντα έγιναν τελείως μυστικά και τίποτα δεν διέρρευσε επίσημα, ούτε καν κάποιο ανακοινωθέν, ίσως με την ελπίδα να τελειώσουν γρήγορα οι συζητήσεις και να παρουσιάσουν στην οικουμένη το τετελεσμένο γεγονός!
 Αλλά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον .Όλο και κάτι, όλο και περισσότερο βγαίνει στο φως. Βέβαια ο σκοπός τόσης μυστικότητας δεν ήταν (και δεν είναι) η νόμιμη διεύρυνση του εμπορίου μέσω της κατάργησης των δασμών (που στην ουσία βρίσκονται ήδη σε σχεδόν μηδαμινό επίπεδο, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού), όπως είχε επιμελώς διαρρεύσει, αλλά κάτι το εξαιρετικά πιο βαρύ και εξοντωτικό: ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν και είναι η άρση των ρυθμιστικών φραγμάτων που περιορίζουν τα δυνητικά κέρδη των υπερεθνικών επιχειρήσεων», ειδικά των γιγαντιαίων αμερικανικών υπερεθνικών που αποσκοπούν στην παγκόσμια ηγεμονία.
 Ένα μέρος αυτής, άλλωστε, το έχουν ήδη πετύχει με την θέσπιση του ΤΤΡ που δένει τις χώρες του Ειρηνικού και άλλες στο ελεγκτικό άρμα των ΗΠΑ! Και ποιοι είναι αυτοί οι «φραγμοί» που ενοχλούν τον Ομπάμα και τις πολυεθνικές του; Σε γενικές γραμμές είναι όλες οι κατακτήσεις που κατόρθωσε ο εργασιακός κόσμος της «Ευρώπης του ανθρώπου», έτσι ώστε να υπάρχει ένας «πολιτισμός της εργασίας» για έναν τρόπο ζωής όσο γίνεται πιο δίκαιο, σωστό και υγιή.
 Είναι συνεπώς τα εργασιακά δικαιώματα, η ασφάλεια των τροφίμων, οι περιορισμοί των γενετικά τροποποιημένων, οι περιβαλλοντολογικοί κανόνες, οι κανονισμοί για τις τοξικές ουσίες, η προστασία των ψηφιακών προσωπικών δεδομένων, οι ασφαλιστικοί κανόνες στον τραπεζικό τομέα. 
Το ΤΤΙΡ «εργάζεται» για την πλήρη απορρύθμιση όλων αυτών των προνομιούχων ευρωπαϊκών καταστάσεων, όμοιες των οποίων ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχουν στον αμερικάνικο χώρο (κράτος, κοινωνία, εργασία, νομοθεσία) ή, για να το πούμε με έναν ευφημισμό: «εργάζεται» για να «εναρμονίσει» όλον αυτόν τον ευρωπαϊκό πλούτο με την φρικτή αμερικάνικη ένδεια, ή ακόμη με καλύτερα εφιαλτικό τρόπο: «εργάζεται» για να μετατρέψει τα ευρωπαϊκά κεκτημένα σε ένα νέο-αμερικάνικο επιβεβλημένο μοντέλο εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου παράγοντα με σκοπό κυρίως τον ανεξέλεγκτο πλούτο για τους πλούσιους του πλανήτη, κάτι που συμπίπτει συνήθως με την κατάλυση της δημοκρατίας.
 Αυτό πολύ απλά σημαίνει υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια και τις ΗΠΑ διότι η μη ύπαρξη εκεί τέτοιου είδους κεκτημένων είναι καθαρά ένδειξη έλλειψης δημοκρατίας, ό, τι και να λένε οι αμετανόητοι «αισιόδοξοι» φιλοαμερικανοί.
 Δεν συμφωνώ, επομένως, με εκείνους οι οποίοι άκριτα λένε ότι το ΤΤΙΡ είναι «μια απόπειρα των υπερεθνικών επιχειρήσεων να ανοίξουν (!) και να απορρυθμίσουν τις αγορές εκατέρωθεν του Ατλαντικού», διότι δεν είναι καθόλου «εκατέρωθεν», αλλά μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά σε όλη την Ευρώπη μιας και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν υπάρχουν όλα αυτά τα δικαιώματα και ευνοϊκές για τον άνθρωπο καταστάσεις, οπότε δεν καταλαβαίνω ποια απορρύθμιση αυτών των ανύπαρκτων θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί!
 Μην αυτό-κοροϊδευόμαστε, προπαντός, και μη πάμε να μπερδέψουμε τα χαρτιά! Σε αυτό το σημείο, καιρός να κάνουμε μια μικρή απογραφή εκείνων που θεωρούμε προδοτικών συμπεριφορών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε σχέση με το κοινοτικο-ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η έστω και σχηματική ανάλυση αυτών των συμπεριφορών θα μας αποκαλύψει και το μέγεθος και το βάρος των απορρυθμίσεων που μηχανεύονται. 
Προδικαστικά όμως θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτήν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή διευθύνει ένας Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πρώην προθυπουργός ενός κράτους που, χωρίς να διαθέτει ποτέ καμία μεγάλη οικονομική παραγωγή (και ούτε και μικρή!) ή πλουτοφόρα ιδιοσυστασία, κατέχει το υψηλότερο στον κόσμο, και κατά πολύ, ανά κεφαλήν ΑΕΠ ονομαστικό και το δεύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ αγοραστικής δύναμης! και είναι το κέντρο συλλογής χρημάτων από όλο τον κόσμο, η προέλευση των οποίων δεν ξέρουμε κατά πόσο δεν είναι «ύποπτη».
 Είναι λοιπόν αυτό το κράτος που ζει και υπάρχει – κατά γενική ομολογία – από την διαχείριση χρήματος που αγνοούμε πόσο καθαρό μπορεί να είναι και όπου – ούτε κι αυτό είναι μυστικό – η «διαχείριση» γιγαντιαίων όγκων χρημάτων όλων των χρωμάτων και αρωμάτων, μέσω των «μοναδικών» υπηρεσιών των περίπου 170 τραπεζών και άλλων «συναλλαγματικών πρακτορείων», μακριά από ευρωπαϊκούς κρατικούς νόμους και ελέγχους, έχει γεμίσει με πλούτο το Μεγάλο Δουκάτο και έχει εκτινάξει στα ύψη το ΑΕΠ του! 
Είναι φύσει αδύνατο ο κ. Γιουνκέρ, από το 1994 ως το 2013, να μην έχει βοηθήσει ουσιαστικά ώστε να δημιουργηθεί το πρωτότυπο παράδοξο ενός κράτους δίχως βιομηχανία, δίχως ναυτιλία, δίχως φυσικούς πόρους, δίχως τίποτα, μόνο με τις τραπεζικές του υπηρεσίες(!), μέσα σε ένα μαντίλι εδάφους, αλλά με ένα πρωτοφανές ΑΕΠ που ζηλεύουν μεγάλα κράτη με πολλαπλά και μεγάλα παραγωγικά μεγέθη.
Δεν μπορεί κανείς να μη φανταστεί πως η «παραξενιά» κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό, έχοντας υπόψη ότι γενικά και παντού η τιμιότητα και νομιμότητα δεν έχουν ποτέ δημιουργήσει τεράστιο πλούτο. Αυτός είναι κατά κανόνα προνόμιο και αποτέλεσμα κάποιας παρανομίας.
 Και για να μείνουμε στο κλίμα της προδοσίας, διόλου παράξενο που ένας τέτοιος (άνθρωπος), ο Γιουνκέρ ανέλαβε, με την ομάδα των κολαούζων του, όπως θα εκτεθεί στη συνέχεια, στην ουσία, την εργολαβία ενός συμβολαίου θανάτου για τους ευρωπαίους πολίτες και τις χώρες τους μόνο και μόνο για να ευνοήσει – υποθέτω, με το αζημίωτο – τις μυριάδες πολυεθνικών που έκαναν το στέκι τους στο μικροσκοπικό πλην επικινδυνέστατο Λουξεμβούργο του. 
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το «κομπολόι» των προδοσιών της περιβόητης Κομισιόν.
 1.  κιόλας τον Νοέμβριο του 2011 υποκύπτοντας στις αμερικανικές πιέσεις οργάνωσε μυστικά μια ατελείωτη σειρά συναντήσεων (119 τουλάχιστον meetings!) με επιχειρηματικά λόμπι για να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος(!) απορρύθμισης των αγορών στην Ε.Ε.
 2.  διαβάζω: «τον Δεκέμβριο του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωνε ότι οι τύποι ρυθμίσεων που κινδυνεύουν από το ΤΤΙΡ περιλαμβάνουν πρωτογενή νομοθεσία της ΕΕ, εκτελεστικά μέτρα και κανονισμούς, που έχουν θεσπιστεί σε εθνικό πλαίσιο από κράτη –μέλη της ΕΕ», δηλαδή το ΤΤΙΡ του Γιουνκέρ ξεχαρβαλώνει εκ βάθρων την νομική υπόσταση της ΕΕ έτσι ώστε», πάλι διαβάζω, «οι επιχειρήσεις να αποκτήσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων», μάλλον ενάντια στα κράτη που αντιστέκονται.
 3.  η προδοσία των ευρωπαϊκών κρατών και λαών «διακοσμείται» και με μια γερή δόση υποκρισίας και ψέματος όταν, τον Σεπτέμβριο του 2013 ενώ η Κομισιόν ξεδιάντροπα δημοσιεύει κείμενο στο οποίο βεβαιεί επίσημα πως το ΤΤΙΡ «δεν συνιστά απειλή για τους κανονισμούς που αφορούν την υγεία, την ασφάλεια, το περιβάλλον και το χρηματοπιστωτικό σύστημα επειδή οι διαπραγματεύσεις θα είναι διαφανείς», όπως διαβάζω, ενώ ήδη τον προηγούμενο Ιούλιο του 2013 ο Ιγνάθιο Γκαρθία Μπερθέρο, κοινοτικός διαπραγματευτής, πάλι διαβάζω, «επιβεβαίωνε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα εμποδίσει την πρόσβαση των πολιτών σε όλα τα έγγραφα που σχετίζονται με το ΤΤΙΡ», σε μια επιστολή του προς τον αμερικανό διαπραγματευτή L. Daniel Mullaney.
 4.  για να πραγματοποιήσει τις απαιτήσεις των αμερικανών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όχι μόνο αποκλείει την πρόσβαση των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά ΚΑΙ των κυβερνητικών αξιωματούχων των κρατών-μελών της ΕΕ, όπως επίσης και των βουλευτών των εθνικών κοινοβουλίων. Όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι αποκλείονται από το να γνωρίσουν τι ζητούν οι αμερικάνοι από τις χώρες τους, που θα μπορούσε πολύ πιθανόν και να έχει για αυτές δραματικές επιπτώσεις
. Ο Γιουνκέρ ορίζει πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν δικαιούνται να ξέρουν τί τους επιφυλάσσουν οι αμερικανοί! 
Εδώ όμως θα πρέπει να γίνει μια βασική διευκρίνιση η οποία αποδεικνύει όσο δεν γίνεται διαυγέστερα τις αμερικάνικες θέσεις σχετικά με το ΤΤΙΡ: απ’ τη μια πλευρά λένε πως ούτε και το Κογκρέσο θα μπορεί να μάθει τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις και από την άλλη, ωστόσο, αυτές οι απαιτήσεις θα μπορούν να γνωστοποιηθούν από την αμερικάνικη διαπραγματευτική ομάδα σε «επιχειρηματικούς αξιωματούχους της κυβέρνησης των ΗΠΑ»!
 5. είναι γνωστή η απαίτηση των ΗΠΑ – απ’ ό, τι φαίνεται, οι ΗΠΑ μόνο απαιτήσεις έχουν, όχι υποχρεώσεις! – να διαθέτουν οι επιχειρήσεις μεγάλο ρόλο στη λήψη αποφάσεων για τον καθορισμό των κανόνων σχετικών με τις δραστηριότητές τους και είναι γνωστή και η άμεση ανταπόκριση της Επιτροπής έτσι ώστε οι επιχειρήσεις (βλ. πολυεθνικές) όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν και να επεμβαίνουν στην υλοποίηση των απορρυθμίσεων, αλλά και να «εντοπίζουν περαιτέρω κανονισμούς προς κατάργηση» και μετά που θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του ΤΤΙΡ!
 Αυτό σημαίνει απλά ότι κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα μπορεί ποτέ να τολμήσει να επαναφέρει παλιά κεκτημένα που οι πολυεθνικές θα έχουν καταργήσει και θα υπόκειται εσαεί στον έλεγχο αυτών των πολυεθνικών, ως επί το πλείστον αμερικάνικων, αλλά και ευρωπαϊκών συνεργατών ή υποκείμενών τους.
 6. ξέρουμε ιστορικά πως κάθε «συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών» επιφέρει μεγάλες απώλειες θέσεων εργασίας. Η Επιτροπή το παραδέχεται κυνικά και το δέχεται δουλικά όταν λέει πως το ΤΤΙΡ θα προκαλέσει «παρατεταμένη και ουσιαστική» έξοδο των ευρωπαίων εργαζομένων από την αγορά εργασίας. Με την ανεργία να καλπάζει έτσι κι αλλιώς στην Ευρώπη, είναι πια απόλυτα σίγουρο πως με επιπλέον το ΤΤΙΡ οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους όχι μόνο θα πολλαπλασιαστούν τραγικά, αλλά και θα εξαφανιστούν και οι ίδιες οι θέσεις εργασίας, εκτός και εάν στην Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετηθούν τα κατά πολύ υποδεέστερα εργασιακά πρότυπα και τα ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα των ΗΠΑ, αλλοιώνοντας τραγικά όλη την έως σήμερα εργασιακή κοινοτική φιλοσοφία. 
Και σε αυτή τη περίπτωση η προδοσία της Επιτροπής είναι αναμφισβήτητη. 
7. πριν από τον πρώτο γύρο των διαπραγματεύσεων η Επιτροπή κοινοποίησε στις ΗΠΑ τη σύμφωνη γνώμη της, διαβάζω, «να αναθεωρήσει τα ευρωπαϊκά μέτρα για την ασφάλεια των τροφίμων» έτσι ώστε να μπορεί να γίνει «άρση των περιττών φραγμών»!
 Και για δείξει πόσο προδοτικά ενεργεί σε σχέση με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, η λεγόμενη Επιτροπή ακύρωσε την απαγόρευση «εισαγωγών από τις ΗΠΑ ζωντανών χοίρων και βοδινού κρέατος ψεκασμένα με γαλακτικό οξύ», αγνοώντας επιδεικτικά τις όποιες αντιρρήσεις πολλών κρατών της ΕΕ.
 8. γνωρίζουμε πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχύουν οι ρυθμιστικοί κανόνες του REACH (Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals) για την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος, ενώ στις ΗΠΑ ισχύει ο νόμος TSCA (Toxic Substances Control Act), όπως γνωρίζουμε επίσης ότι με το TSCA οι κανονισμοί είναι κατά πολύ χαλαρότεροι από εκείνους του REACH. H Επιτροπή μολονότι ξέρει ότι τα δυο «συστήματα» είναι τελείως ασύμβατα, ωστόσο για να διευκολύνει την επικράτηση των αμερικανικών προσπαθεί να βρει μια ρυθμιστική σύγκλιση υπέρ των επιχειρήσεων σχετικά με το τεράστιο θέμα των χημικών ουσιών. Σε αυτή την οπτική γωνία βασική επιδίωξη της Κομισιόν είναι η κατάργηση των ευρωπαϊκών περιβαλλοντολογικών κανονισμών ασφαλείας και η υιοθέτηση των ανεξέλεγκτων αμερικανικών. Δεν εξηγείται αλλιώς η σπουδή της να βρεθεί δήθεν μια «ενδιάμεση» λύση όταν γνωρίζει οπωσδήποτε πως ή θα υπάρξει ασφάλεια ή δεν θα υπάρξει.
 9. η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύτηκε με το Πρωτόκολλο του Κιότο να μειώσει τις εκπομπές αερίων. Η Επιτροπή τώρα, αν και αναγνωρίζει ότι το ΤΤΙΡ, με την ακανόνιστη αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης που πρεσβεύει θα προκαλέσει «κινδύνους τόσο για τους φυσικούς πόρους όσο και για την βιοποικιλότητα», επιβαρύνοντας ίσως και δραματικά και ανεπανόρθωτα την ατμόσφαιρα, επιδεικνύει την απρονόητη τάση να παραιτηθεί από την «Αρχή της προφύλαξης», βασικό εργαλείο κατά την οιανδήποτε απόπειρα παραβίασης της σχετικής νομοθεσίας και των κανονιστικών διατάξεων. 
Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Καθόλου αμελητέο αφού αντί να είναι οι βιομήχανοι υποχρεωμένοι να αποδείξουν προληπτικά ότι οι χημικές τους ουσίες είναι ασφαλής και μπορούν να λάβουν τη έγκριση χρήσης, όπως προβλέπει η ευρωπαϊκή «Αρχή της προφύλαξης», με το αμερικάνικο μοντέλο είναι η κρατική υπηρεσία που θα πρέπει να αποδείξει ότι οι χημικές ουσίες των υπερεθνικών δεν είναι ασφαλείς και μπορούν να εγκριθούν! Τελείως παράλογο και παρανοϊκό!
 10. η Επιτροπή διαβεβαίωσε πως οι δημόσιες (ευρωπαϊκές) υπηρεσίες, ειδικά η υγεία και η παιδεία, δεν θα συμπεριληφθούν στο ΤΤΙΡ χάρη, δήθεν, στη προβλεπόμενη εξαίρεση με βάση τον GATS (General Agreement on Trade Services).
 Τίποτα το πιο απατηλό, όμως, διότι η ίδια η Επιτροπή έδειξε πως, μες στη λογική του ΤΤΙΡ, βαδίζει γοργά και «χαρωπά» προς την άρση αυτής της εξαίρεσης επειδή απλώς επιθυμεί και οι δημόσιες υπηρεσίες να «συμπεριληφθούν» σε όλες τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ – για την Επιτροπή, φυσικά και δυστυχώς, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με και στο εμπόριο, με και στα χρήματα! – με το σκεπτικό, πουθενά όμως βασισμένο, ότι οπωσδήποτε θα εξαιρεθούν ορισμένες απ’ αυτές, όπως οι σχετικές με την ασφάλεια, την δικαιοσύνη, την φύλαξη των συνόρων και την εναέρια κυκλοφορία. Μένει να δούμε τώρα ποια είναι η αξιοπιστία της Επιτροπής σε ό, τι λέει! Λίγες οι ελπίδες, γιατί ως σήμερα απέδειξε πως είναι τελείως αναξιόπιστη και «εφιαλτική». 
11. μετά την κρίση του 2008, είχαν θεσπιστεί στην ΕΕ σημαντικοί κανονισμοί προστασίας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Τώρα η Επιτροπή, παρά του ότι η Ευρώπη ολόκληρη δεν έχει εξέλθει από την κρίση, προχωρά σε μια δράση οξείας απορρύθμισης όχι ζητώντας αλλά απαιτώντας(!!) αυτό το θέμα να περιληφθεί στην ατζέντα του ΤΤΙΡ. Αφήνω στον αναγνώστη να βγάλει επ’ αυτού τα συμπεράσματά του και να κρίνει. 
12. το 2012 το Ευρωκοινοβούλιο είχε απορρίψει (με 478 ψήφους έναντι 39) την Διεθνή Εμπορική Συμφωνία κατά της Παραποίησης (ACTA: Anti-Counterfeiting Trade Agreement), όντας αυτή μια εμφανή επίθεση ενάντια στις ατομικές ελευθερίες μέσω ενός στυγνού χαφιέδικου συστήματος όπου οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θα είχαν το δικαίωμα να παρακολουθούν ασύστολα την δραστηριότητα των πολιτών στο διαδίκτυο καταγγέλλοντας στην αστυνομία εκείνους των οποίων κρίνουν ύποπτες τις ενέργειες περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Την επάνοδο βασικών διατάξεων της ACTA προνοεί τώρα η Επιτροπή, όπως εμφανίζεται σε ένα απόρρητο έγγραφό της που αποκαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, όπου υπάρχει η επιδίωξη μιας πλαγίως υιοθεσίας της ACTA από το μελλοντικό ΤΤΙΡ, εξουδετερώνοντας έτσι το «εκδικασμένο» του Ευρωκοινοβουλίου. Εκτός αυτού, η Επιτροπή ελέγχεται και για την σημαντική άμβλυνση των κοινοτικών κανόνων περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων την οποία έχει ήδη πραγματοποιήσει και η οποία φαίνεται να είναι το προοίμιο της περεταίρω απορρύθμισης μέσα από την υπαγωγή στο ΤΤΙΡ. Όλα αυτά και μετά το σκάνδαλο του αμερικάνικου δικτύου κατασκοπίας που είχε στηθεί εις βάρος των γραφείων της ΕΕ στη Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες με το οποίο οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν πρόσβαση σε όλη την ηλεκτρονική αλληλογραφία της ΕΕ!
 Μολονότι η Επίτροπος Δικαιοσύνης Βίβιαν Ρέντινγκ ζήτησε (μάλλον για τα μάτια;!) την διακοπή των διαπραγματεύσεων για το ΤΤΙΡ, ο κύριος Γιουνκέρ ακριβώς γιατί ήταν «για τα μάτια», κατάπιε τη γλώσσα του και έκανε όπως οι τρεις μαϊμουδίτσες μαζί! Ούτε γάτα, ούτε ζημιά! 
13. τον Ιανουάριο του 2014 η Επιτροπή ανήγγειλε πως θα «αναστείλει» για τρεις μήνες τις διαπραγματεύσεις για το ISDS μέσα στο ΤΤΙΡ θέλοντας να ξεκινήσει μια «δημόσια διαβούλευση» με τους ευρωπαίους πολίτες. Μια πολύ ισχυρή «επίδειξη» δημοκρατικού φρονήματος, υπερβολικά ωραία όμως για να είναι και αληθινή! Και πώς κατέληξε η «διαβούλευση»; Στην συνήθη «τρύπα στο νερό», διότι ποτέ δεν έγινε «διαβούλευση» και η Επιτροπή είναι, απ’ ό, τι φαίνεται, εντελώς πεπεισμένη για την ορθότητα του ISDS.
 Αλλά, για να τελειώνουμε με τις διαδοχικές προδοτικές συμπεριφορές της Επιτροπής, τις οποίες κάποτε κάποιος θα πρέπει να «συλλέξει» και δεόντως να καταγγείλει, είναι οπωσδήποτε αναγκαίες μερικές διευκρινίσεις σχετικά με αυτό το μυστηριώδες ακρωνύμιο, ISDS, που κρύβει μέσα του κυριολεκτικά μια πυρηνική βόμβα, την πιο τρομακτική και καταστροφική «καινοτομία» όπως την επεξεργάστηκαν τα πιο αρρωστημένα μυαλά των πολυεθνικών εταιρειών και τα αμερικάνικα λόμπι προσπαθούν να «μεταφυτέψουν» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
 Κατά γράμμα είναι απλά ένα «Σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή/Κράτους» – Investor-State Dispute Settlement -, μόνο «κατά γράμμα» απλά, όμως: στην ουσία, σκέτος θάνατος για τα κράτη! Οι ΗΠΑ κάτι ξέρουν για το ISDS, αφού έχουν πάντα επιμείνει να συμπεριληφθεί σε όλες (πλην μια: με την Αυστραλία) τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που συνομολόγησαν έως σήμερα. Στην σκαιή πραγματικότητα, με την θέσπιση του ISDS, οι εταιρείες (πολυεθνικές ή όχι) θα έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να καταθέτουν αγωγές εναντίον οποιανδήποτε χώρα ζητώντας απ’ αυτήν αποζημιώσεις (συνήθως «τσουχτερές») εάν κρίνουν πως η ίδια με την συμπεριφορά της έχει προκαλέσει οικονομικές απώλειες σε αυτές, (και το πιο ωραίο!) είτε έχουν συνάψει συμβάσεις με τη χώρα είτε όχι!
 Αυτό όμως δει είναι και το χειρότερο. 
Το χειρότερο έρχεται μετά την κατάθεση της αγωγής, διότι η αγωγή δεν συζητιέται στα τακτικά δικαστήρια όπου, όπως παντού, σε κάθε ευνομούμενη χώρα, όλοι έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να απευθύνονται, αλλά σε πολύ ειδικά διεθνή διαιτητικά δικαστήρια, που μόνο δικαστήρια δεν μπορούν να ονομάζονται, ενάντια πάσης συνταγματικής τάξης. Και τί είναι αυτά τα «διαιτητικά δικαστήρια»; Τίποτα περισσότερο από μια γελοιοποίηση του δικαστικού λειτουργήματος.
 Οι «δικαστές» απαρτίζουν μια διεθνή αναγνωρισμένη μαφία δικηγόρων εταιρικού δικαίου, ιδιωτικώς «διορισμένων», και οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι στο αντικείμενο των αγωγών, για να «αποφαίνονται» πάντα, κατά το δοκούν, υπέρ των εταιρειών. 
Και βέβαια «συνεδριάζουν» απαραίτητα κεκλεισμένων των θυρών. 
Η έκβαση της «δίκης» είναι προκαθορισμένη και το κράτος θα καταδικαστεί να αποζημιώσει την εταιρεία. Έως σήμερα είναι πάνω από 500 οι υποθέσεις προσφυγής στη «διαιτησία» και πάνω από 95 είναι οι εναγόμενες χώρες!
 Πού να υπήρχε και το ΤΤΙΡ!
 Όλα αυτά σημαίνουν μόνο ένα, βασικότατο γεγονός: με το ISDS δίνεται στις πολυεθνικές μια πανίσχυρη νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη ενός κράτους, έτσι ώστε όταν οι εταιρείες κρίνουν πως αποφάσεις δημοκρατικά παρμένες από κάποιο κράτος θίγουν τα συμφέροντα και κέρδη τους, έχουν την εξουσία να προσφεύγουν σε αυτά τα λεγόμενα «δικαστήρια» και να ζητήσουν την πιο εξωφρενική «ικανοποίηση».
 Έτσι, αντί το κράτος να είναι κυρίαρχο, γίνεται κυρίαρχη η πολυεθνική! 
Προθυμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι το ISDS να γίνει ενεργό μέρος του ΤΤΙΡ και οι υπερεθνικές επιχειρήσεις να είναι οι ρυθμιστές της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομικής (και όχι μόνο) ζωής σε πλανητική έκταση. * * *
 Αυτές λοιπόν, εν ολίγοις, οι έως τώρα καταστάσεις όπου η Επιτροπή εμφανίζεται σαφώς εχθρική προς το συμφέρον των κοινοτικών κρατών και πολιτών.
 Και δεν νομίζουμε πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί και κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η έννοια της προδοσίας, όπως θα μπορούσε να συγκροτηθεί εναντίον κάθε κυβέρνησης εθνικού κράτους, έως ακόμη και της εσχάτης προδοσίας εφόσον αφορά την ασφάλεια και παράδοση σε ξένη δύναμη, όσο παρατραβηγμένο θα μπορούσε αυτό να φανεί.
 Η Επιτροπή είναι η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εξίσου απαντά για προδοσία των ευρωπαίων πολιτών όπως ένα κράτος απαντά για προδοσία των πολιτών του, υπό τη έννοια βέβαια ότι υπεύθυνος είναι πάντα εκείνος που «κυβερνά» το κράτος και «παραχωρεί» ή «μεταβιβάζει» σε ξένο (εχθρό ή αντίπαλο) κυρίαρχες οντότητες αυτού καθιστώντας το «δέσμιο» του ξένου, απαξιώνοντάς το και υποδουλώνοντάς το. 
Στην ορισμένη περίπτωση ο εχθρός (ο ξένος) είναι οι ΗΠΑ, ένα κράτος το οποίο, πίσω και με το πρόσχημα των συμμαχικών και φαρισαϊκοφιλικών σχέσεων και των δήθεν κινδύνων εξ ανατολάς που το ίδιο δόλια επινόησε: – έχει κατακλύσει τις ευρωπαϊκές χώρες με στρατιωτικές παντός είδους βάσεις, – τις έχει επιβάλει να διατηρήσουν ένα embargo με την Ρωσία από το οποίο η μόνη ζημιωμένη είναι η κοινοτική οικονομία και σίγουρα όχι η αμερικάνικη, – έχει επαναφέρει το κλίμα του ψυχρού πολέμου με ό, τι πιο δυσμενές αυτό συνεπάγεται μόνο για την Ευρώπη, όπου βιώνεται, και όχι στις ΗΠΑ, – επέδειξε και επιδεικνύει πλειστάκις αλαζονική και προσχηματική επιθετικότητα παρατάσσοντας σε ευρωπαϊκά εδάφη δικά του και των δουλικών προθύμων οπλικά συστήματα, και τώρα: – μέσω του ΤΤΙΡ, επιχειρεί και μάλλον έχει το θράσος να απαιτεί την ολοκληρωτική παράδοση της ΕΕ στις αρπαχτικές διαθέσεις των αμερικανικών πολυεθνικών του ασύδοτου παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, με τους ντόπιους δοσίλογους να ενεργούν παρασιτικά για κάποια ψίχουλα που θα περισσέψουν. 
Η ανακοπή του ολισθηρού δρόμου που εγκληματικά ακολουθεί η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ένας δρόμος που περιλαμβάνει και το παράφρονο ξεπούλημα στην δικτατορική και εξτρεμιστική Τουρκία – θα πρέπει οι δημοκρατικά εκλεγμένοι θεσμοί της Ένωσης και οι ίδιοι οι λαοί της να μεριμνήσουν να γίνει πραγματικότητα.
 Άλλα πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το ΤΤΙΡ: λεπτομέρειες για την επίθεση που δρομολογείται κατά την εργασία, την ασφάλεια των τροφίμων, τον δημόσιο τομέα, τα προσωπικά δεδομένα, την ίδια την υπόσταση του κοινοτικού χώρου, και περισσότερα ακόμη. 
Μπορεί μια άλλη ευκαιρία να είναι πιο πρόσφορη.
 Είναι πάντως αναμφισβήτητο πως η πολιτική της Επιτροπής εγγράφεται στα πλαίσια μια γενικής και γενικευμένης έλλειψης δημοκρατίας εκ μέρους της. 
Και η ίδια η πείσμων βούλησή της άκριτα να ευθυγραμμιστεί με τα αμερικάνικα εργασιακά «ιδεολογήματα» απαρνούμενη όλους τους δημοκρατικούς και ευνοϊκούς για τον ευρωπαίο άνθρωπο κοινοτικούς κανόνες αντί να τους θεωρεί απαράβατες «κόκκινες γραμμές», τίποτα άλλο δεν είναι παρά απόδειξη, μέρος και θρίαμβος αυτής της αντιανθρωπιστικής έλλειψης δημοκρατίας.
 Η καταβαράθρωση της Δημοκρατίας. 
Τελικά, παραφράζοντας τον περίφημο και αδιάφθορο Μάρκο Πόρκιο Κάτονα τον Κήνσορα, μια είναι η ακολουθητέα διαδικασία : et ceterum censeo TTIP esse delendum! 

Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής

".

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........