Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Eπιτέλους άρχισαν κάπως να μιλούν για τον μυστηριώδη ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investement Partnership), άρχισαν να γράφουν οι εφημερίδες και το θέμα έπαψε να βρίσκεται μόνο στο διαδίκτυο και στα άδυτα των υπολογιστών.
Ωστόσο, εάν κάποιος βασιστεί μόνο στην κατά γράμμα «ένδειξη» του αγγλικού αρκτικόλεξου, θα διαβάσει για μια αθώα, συνηθισμένη συμφωνία συναλλαγών και επενδύσεων ο σκοπός της οποίας δεν μπορεί να είναι παρά η καθόλα νόμιμη διεύρυνση του εμπορίου έτσι ώστε να πολλαπλασιαστούν οι οικονομικές σχέσεις, να δημιουργηθούν νέοι ορίζοντες ευπορίας και καλύτερης ζωής των ανθρώπων.
Τελείως λανθασμένη ερμηνεία, και το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια.Ε
Πάντως, και τώδε (το ΤΤΙΡ) είναι αμερικάνικο προϊόν (όλη η Ευρώπη – τί χάλι! – δεν κατάντησε να είναι αμερικάνικο προϊόν;!) – ένα φρούτο άκρως δηλητηριώδες που όποιος έχει την απερισκεψία ή την βλακεία ή την αδυναμία να φάει, ο θάνατός του είναι απολύτως εγγυημένος!
Μια άλλη «πρόταση» λοιπόν – θα έλεγα μια «ευγενής προσφορά», ως συνήθως, για το καλό όλων μας – που η πανταχού παρούσα αμερικάνικη οικονομική intelligenzija και ο πολύς Πρόεδρος Stars and strips ύπουλα εισάγουν μέσα στο κοινοτικό οικοδόμημα, σύγχρονος Δούρειος Ίππος από τον οποίο θα βγουν στην ώρα τους οι δαίμονες που θα σαρώσουν τα πάντα διαλύοντας κράτη και έθνη μέσα στον οργιαστικό θρίαμβο του θεού Χρήματος των μεγάλων επιχειρήσεων, εάν εγκαίρως δεν ανακοπεί αυτός ο δρόμος που εγκαινίασε το «περίοπτο» Ιερατείο της Κομισιόν.
Ο Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε την έναρξη διαπραγματεύσεων τον Φεβρουάριο του 2013 και σαν υπάκουα παιδάκια οι της Επιτροπής δέχθηκαν αμέσως, τόσο αμέσως που κιόλας τον Ιούλιο του 2013 είχε ήδη διεξαχθεί ο πρώτος γύρος! Επιπλέον, όπως κάνουν και οι συνωμότες, συναντήσεις, εργασίες, αποτελέσματα, τα πάντα έγιναν τελείως μυστικά και τίποτα δεν διέρρευσε επίσημα, ούτε καν κάποιο ανακοινωθέν, ίσως με την ελπίδα να τελειώσουν γρήγορα οι συζητήσεις και να παρουσιάσουν στην οικουμένη το τετελεσμένο γεγονός!
Αλλά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον .Όλο και κάτι, όλο και περισσότερο βγαίνει στο φως. Βέβαια ο σκοπός τόσης μυστικότητας δεν ήταν (και δεν είναι) η νόμιμη διεύρυνση του εμπορίου μέσω της κατάργησης των δασμών (που στην ουσία βρίσκονται ήδη σε σχεδόν μηδαμινό επίπεδο, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού), όπως είχε επιμελώς διαρρεύσει, αλλά κάτι το εξαιρετικά πιο βαρύ και εξοντωτικό: ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν και είναι η άρση των ρυθμιστικών φραγμάτων που περιορίζουν τα δυνητικά κέρδη των υπερεθνικών επιχειρήσεων», ειδικά των γιγαντιαίων αμερικανικών υπερεθνικών που αποσκοπούν στην παγκόσμια ηγεμονία.
Ένα μέρος αυτής, άλλωστε, το έχουν ήδη πετύχει με την θέσπιση του ΤΤΡ που δένει τις χώρες του Ειρηνικού και άλλες στο ελεγκτικό άρμα των ΗΠΑ! Και ποιοι είναι αυτοί οι «φραγμοί» που ενοχλούν τον Ομπάμα και τις πολυεθνικές του; Σε γενικές γραμμές είναι όλες οι κατακτήσεις που κατόρθωσε ο εργασιακός κόσμος της «Ευρώπης του ανθρώπου», έτσι ώστε να υπάρχει ένας «πολιτισμός της εργασίας» για έναν τρόπο ζωής όσο γίνεται πιο δίκαιο, σωστό και υγιή.
Είναι συνεπώς τα εργασιακά δικαιώματα, η ασφάλεια των τροφίμων, οι περιορισμοί των γενετικά τροποποιημένων, οι περιβαλλοντολογικοί κανόνες, οι κανονισμοί για τις τοξικές ουσίες, η προστασία των ψηφιακών προσωπικών δεδομένων, οι ασφαλιστικοί κανόνες στον τραπεζικό τομέα.
Το ΤΤΙΡ «εργάζεται» για την πλήρη απορρύθμιση όλων αυτών των προνομιούχων ευρωπαϊκών καταστάσεων, όμοιες των οποίων ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχουν στον αμερικάνικο χώρο (κράτος, κοινωνία, εργασία, νομοθεσία) ή, για να το πούμε με έναν ευφημισμό: «εργάζεται» για να «εναρμονίσει» όλον αυτόν τον ευρωπαϊκό πλούτο με την φρικτή αμερικάνικη ένδεια, ή ακόμη με καλύτερα εφιαλτικό τρόπο: «εργάζεται» για να μετατρέψει τα ευρωπαϊκά κεκτημένα σε ένα νέο-αμερικάνικο επιβεβλημένο μοντέλο εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου παράγοντα με σκοπό κυρίως τον ανεξέλεγκτο πλούτο για τους πλούσιους του πλανήτη, κάτι που συμπίπτει συνήθως με την κατάλυση της δημοκρατίας.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια και τις ΗΠΑ διότι η μη ύπαρξη εκεί τέτοιου είδους κεκτημένων είναι καθαρά ένδειξη έλλειψης δημοκρατίας, ό, τι και να λένε οι αμετανόητοι «αισιόδοξοι» φιλοαμερικανοί.
Δεν συμφωνώ, επομένως, με εκείνους οι οποίοι άκριτα λένε ότι το ΤΤΙΡ είναι «μια απόπειρα των υπερεθνικών επιχειρήσεων να ανοίξουν (!) και να απορρυθμίσουν τις αγορές εκατέρωθεν του Ατλαντικού», διότι δεν είναι καθόλου «εκατέρωθεν», αλλά μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά σε όλη την Ευρώπη μιας και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν υπάρχουν όλα αυτά τα δικαιώματα και ευνοϊκές για τον άνθρωπο καταστάσεις, οπότε δεν καταλαβαίνω ποια απορρύθμιση αυτών των ανύπαρκτων θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί!
Μην αυτό-κοροϊδευόμαστε, προπαντός, και μη πάμε να μπερδέψουμε τα χαρτιά! Σε αυτό το σημείο, καιρός να κάνουμε μια μικρή απογραφή εκείνων που θεωρούμε προδοτικών συμπεριφορών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε σχέση με το κοινοτικο-ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η έστω και σχηματική ανάλυση αυτών των συμπεριφορών θα μας αποκαλύψει και το μέγεθος και το βάρος των απορρυθμίσεων που μηχανεύονται.
Προδικαστικά όμως θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτήν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή διευθύνει ένας Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πρώην προθυπουργός ενός κράτους που, χωρίς να διαθέτει ποτέ καμία μεγάλη οικονομική παραγωγή (και ούτε και μικρή!) ή πλουτοφόρα ιδιοσυστασία, κατέχει το υψηλότερο στον κόσμο, και κατά πολύ, ανά κεφαλήν ΑΕΠ ονομαστικό και το δεύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ αγοραστικής δύναμης! και είναι το κέντρο συλλογής χρημάτων από όλο τον κόσμο, η προέλευση των οποίων δεν ξέρουμε κατά πόσο δεν είναι «ύποπτη».
Είναι λοιπόν αυτό το κράτος που ζει και υπάρχει – κατά γενική ομολογία – από την διαχείριση χρήματος που αγνοούμε πόσο καθαρό μπορεί να είναι και όπου – ούτε κι αυτό είναι μυστικό – η «διαχείριση» γιγαντιαίων όγκων χρημάτων όλων των χρωμάτων και αρωμάτων, μέσω των «μοναδικών» υπηρεσιών των περίπου 170 τραπεζών και άλλων «συναλλαγματικών πρακτορείων», μακριά από ευρωπαϊκούς κρατικούς νόμους και ελέγχους, έχει γεμίσει με πλούτο το Μεγάλο Δουκάτο και έχει εκτινάξει στα ύψη το ΑΕΠ του!
Είναι φύσει αδύνατο ο κ. Γιουνκέρ, από το 1994 ως το 2013, να μην έχει βοηθήσει ουσιαστικά ώστε να δημιουργηθεί το πρωτότυπο παράδοξο ενός κράτους δίχως βιομηχανία, δίχως ναυτιλία, δίχως φυσικούς πόρους, δίχως τίποτα, μόνο με τις τραπεζικές του υπηρεσίες(!), μέσα σε ένα μαντίλι εδάφους, αλλά με ένα πρωτοφανές ΑΕΠ που ζηλεύουν μεγάλα κράτη με πολλαπλά και μεγάλα παραγωγικά μεγέθη.
Δεν μπορεί κανείς να μη φανταστεί πως η «παραξενιά» κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό, έχοντας υπόψη ότι γενικά και παντού η τιμιότητα και νομιμότητα δεν έχουν ποτέ δημιουργήσει τεράστιο πλούτο. Αυτός είναι κατά κανόνα προνόμιο και αποτέλεσμα κάποιας παρανομίας.
Και για να μείνουμε στο κλίμα της προδοσίας, διόλου παράξενο που ένας τέτοιος (άνθρωπος), ο Γιουνκέρ ανέλαβε, με την ομάδα των κολαούζων του, όπως θα εκτεθεί στη συνέχεια, στην ουσία, την εργολαβία ενός συμβολαίου θανάτου για τους ευρωπαίους πολίτες και τις χώρες τους μόνο και μόνο για να ευνοήσει – υποθέτω, με το αζημίωτο – τις μυριάδες πολυεθνικών που έκαναν το στέκι τους στο μικροσκοπικό πλην επικινδυνέστατο Λουξεμβούργο του.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το «κομπολόι» των προδοσιών της περιβόητης Κομισιόν.
1. κιόλας τον Νοέμβριο του 2011 υποκύπτοντας στις αμερικανικές πιέσεις οργάνωσε μυστικά μια ατελείωτη σειρά συναντήσεων (119 τουλάχιστον meetings!) με επιχειρηματικά λόμπι για να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος(!) απορρύθμισης των αγορών στην Ε.Ε.
2. διαβάζω: «τον Δεκέμβριο του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωνε ότι οι τύποι ρυθμίσεων που κινδυνεύουν από το ΤΤΙΡ περιλαμβάνουν πρωτογενή νομοθεσία της ΕΕ, εκτελεστικά μέτρα και κανονισμούς, που έχουν θεσπιστεί σε εθνικό πλαίσιο από κράτη –μέλη της ΕΕ», δηλαδή το ΤΤΙΡ του Γιουνκέρ ξεχαρβαλώνει εκ βάθρων την νομική υπόσταση της ΕΕ έτσι ώστε», πάλι διαβάζω, «οι επιχειρήσεις να αποκτήσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων», μάλλον ενάντια στα κράτη που αντιστέκονται.
3. η προδοσία των ευρωπαϊκών κρατών και λαών «διακοσμείται» και με μια γερή δόση υποκρισίας και ψέματος όταν, τον Σεπτέμβριο του 2013 ενώ η Κομισιόν ξεδιάντροπα δημοσιεύει κείμενο στο οποίο βεβαιεί επίσημα πως το ΤΤΙΡ «δεν συνιστά απειλή για τους κανονισμούς που αφορούν την υγεία, την ασφάλεια, το περιβάλλον και το χρηματοπιστωτικό σύστημα επειδή οι διαπραγματεύσεις θα είναι διαφανείς», όπως διαβάζω, ενώ ήδη τον προηγούμενο Ιούλιο του 2013 ο Ιγνάθιο Γκαρθία Μπερθέρο, κοινοτικός διαπραγματευτής, πάλι διαβάζω, «επιβεβαίωνε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα εμποδίσει την πρόσβαση των πολιτών σε όλα τα έγγραφα που σχετίζονται με το ΤΤΙΡ», σε μια επιστολή του προς τον αμερικανό διαπραγματευτή L. Daniel Mullaney.
4. για να πραγματοποιήσει τις απαιτήσεις των αμερικανών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όχι μόνο αποκλείει την πρόσβαση των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά ΚΑΙ των κυβερνητικών αξιωματούχων των κρατών-μελών της ΕΕ, όπως επίσης και των βουλευτών των εθνικών κοινοβουλίων. Όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι αποκλείονται από το να γνωρίσουν τι ζητούν οι αμερικάνοι από τις χώρες τους, που θα μπορούσε πολύ πιθανόν και να έχει για αυτές δραματικές επιπτώσεις
. Ο Γιουνκέρ ορίζει πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν δικαιούνται να ξέρουν τί τους επιφυλάσσουν οι αμερικανοί!
Εδώ όμως θα πρέπει να γίνει μια βασική διευκρίνιση η οποία αποδεικνύει όσο δεν γίνεται διαυγέστερα τις αμερικάνικες θέσεις σχετικά με το ΤΤΙΡ: απ’ τη μια πλευρά λένε πως ούτε και το Κογκρέσο θα μπορεί να μάθει τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις και από την άλλη, ωστόσο, αυτές οι απαιτήσεις θα μπορούν να γνωστοποιηθούν από την αμερικάνικη διαπραγματευτική ομάδα σε «επιχειρηματικούς αξιωματούχους της κυβέρνησης των ΗΠΑ»!
5. είναι γνωστή η απαίτηση των ΗΠΑ – απ’ ό, τι φαίνεται, οι ΗΠΑ μόνο απαιτήσεις έχουν, όχι υποχρεώσεις! – να διαθέτουν οι επιχειρήσεις μεγάλο ρόλο στη λήψη αποφάσεων για τον καθορισμό των κανόνων σχετικών με τις δραστηριότητές τους και είναι γνωστή και η άμεση ανταπόκριση της Επιτροπής έτσι ώστε οι επιχειρήσεις (βλ. πολυεθνικές) όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν και να επεμβαίνουν στην υλοποίηση των απορρυθμίσεων, αλλά και να «εντοπίζουν περαιτέρω κανονισμούς προς κατάργηση» και μετά που θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του ΤΤΙΡ!
Αυτό σημαίνει απλά ότι κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα μπορεί ποτέ να τολμήσει να επαναφέρει παλιά κεκτημένα που οι πολυεθνικές θα έχουν καταργήσει και θα υπόκειται εσαεί στον έλεγχο αυτών των πολυεθνικών, ως επί το πλείστον αμερικάνικων, αλλά και ευρωπαϊκών συνεργατών ή υποκείμενών τους.
6. ξέρουμε ιστορικά πως κάθε «συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών» επιφέρει μεγάλες απώλειες θέσεων εργασίας. Η Επιτροπή το παραδέχεται κυνικά και το δέχεται δουλικά όταν λέει πως το ΤΤΙΡ θα προκαλέσει «παρατεταμένη και ουσιαστική» έξοδο των ευρωπαίων εργαζομένων από την αγορά εργασίας. Με την ανεργία να καλπάζει έτσι κι αλλιώς στην Ευρώπη, είναι πια απόλυτα σίγουρο πως με επιπλέον το ΤΤΙΡ οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους όχι μόνο θα πολλαπλασιαστούν τραγικά, αλλά και θα εξαφανιστούν και οι ίδιες οι θέσεις εργασίας, εκτός και εάν στην Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετηθούν τα κατά πολύ υποδεέστερα εργασιακά πρότυπα και τα ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα των ΗΠΑ, αλλοιώνοντας τραγικά όλη την έως σήμερα εργασιακή κοινοτική φιλοσοφία.
Και σε αυτή τη περίπτωση η προδοσία της Επιτροπής είναι αναμφισβήτητη.
7. πριν από τον πρώτο γύρο των διαπραγματεύσεων η Επιτροπή κοινοποίησε στις ΗΠΑ τη σύμφωνη γνώμη της, διαβάζω, «να αναθεωρήσει τα ευρωπαϊκά μέτρα για την ασφάλεια των τροφίμων» έτσι ώστε να μπορεί να γίνει «άρση των περιττών φραγμών»!
Και για δείξει πόσο προδοτικά ενεργεί σε σχέση με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, η λεγόμενη Επιτροπή ακύρωσε την απαγόρευση «εισαγωγών από τις ΗΠΑ ζωντανών χοίρων και βοδινού κρέατος ψεκασμένα με γαλακτικό οξύ», αγνοώντας επιδεικτικά τις όποιες αντιρρήσεις πολλών κρατών της ΕΕ.
8. γνωρίζουμε πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχύουν οι ρυθμιστικοί κανόνες του REACH (Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals) για την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος, ενώ στις ΗΠΑ ισχύει ο νόμος TSCA (Toxic Substances Control Act), όπως γνωρίζουμε επίσης ότι με το TSCA οι κανονισμοί είναι κατά πολύ χαλαρότεροι από εκείνους του REACH. H Επιτροπή μολονότι ξέρει ότι τα δυο «συστήματα» είναι τελείως ασύμβατα, ωστόσο για να διευκολύνει την επικράτηση των αμερικανικών προσπαθεί να βρει μια ρυθμιστική σύγκλιση υπέρ των επιχειρήσεων σχετικά με το τεράστιο θέμα των χημικών ουσιών. Σε αυτή την οπτική γωνία βασική επιδίωξη της Κομισιόν είναι η κατάργηση των ευρωπαϊκών περιβαλλοντολογικών κανονισμών ασφαλείας και η υιοθέτηση των ανεξέλεγκτων αμερικανικών. Δεν εξηγείται αλλιώς η σπουδή της να βρεθεί δήθεν μια «ενδιάμεση» λύση όταν γνωρίζει οπωσδήποτε πως ή θα υπάρξει ασφάλεια ή δεν θα υπάρξει.
9. η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύτηκε με το Πρωτόκολλο του Κιότο να μειώσει τις εκπομπές αερίων. Η Επιτροπή τώρα, αν και αναγνωρίζει ότι το ΤΤΙΡ, με την ακανόνιστη αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης που πρεσβεύει θα προκαλέσει «κινδύνους τόσο για τους φυσικούς πόρους όσο και για την βιοποικιλότητα», επιβαρύνοντας ίσως και δραματικά και ανεπανόρθωτα την ατμόσφαιρα, επιδεικνύει την απρονόητη τάση να παραιτηθεί από την «Αρχή της προφύλαξης», βασικό εργαλείο κατά την οιανδήποτε απόπειρα παραβίασης της σχετικής νομοθεσίας και των κανονιστικών διατάξεων.
Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Καθόλου αμελητέο αφού αντί να είναι οι βιομήχανοι υποχρεωμένοι να αποδείξουν προληπτικά ότι οι χημικές τους ουσίες είναι ασφαλής και μπορούν να λάβουν τη έγκριση χρήσης, όπως προβλέπει η ευρωπαϊκή «Αρχή της προφύλαξης», με το αμερικάνικο μοντέλο είναι η κρατική υπηρεσία που θα πρέπει να αποδείξει ότι οι χημικές ουσίες των υπερεθνικών δεν είναι ασφαλείς και μπορούν να εγκριθούν! Τελείως παράλογο και παρανοϊκό!
10. η Επιτροπή διαβεβαίωσε πως οι δημόσιες (ευρωπαϊκές) υπηρεσίες, ειδικά η υγεία και η παιδεία, δεν θα συμπεριληφθούν στο ΤΤΙΡ χάρη, δήθεν, στη προβλεπόμενη εξαίρεση με βάση τον GATS (General Agreement on Trade Services).
Τίποτα το πιο απατηλό, όμως, διότι η ίδια η Επιτροπή έδειξε πως, μες στη λογική του ΤΤΙΡ, βαδίζει γοργά και «χαρωπά» προς την άρση αυτής της εξαίρεσης επειδή απλώς επιθυμεί και οι δημόσιες υπηρεσίες να «συμπεριληφθούν» σε όλες τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ – για την Επιτροπή, φυσικά και δυστυχώς, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με και στο εμπόριο, με και στα χρήματα! – με το σκεπτικό, πουθενά όμως βασισμένο, ότι οπωσδήποτε θα εξαιρεθούν ορισμένες απ’ αυτές, όπως οι σχετικές με την ασφάλεια, την δικαιοσύνη, την φύλαξη των συνόρων και την εναέρια κυκλοφορία. Μένει να δούμε τώρα ποια είναι η αξιοπιστία της Επιτροπής σε ό, τι λέει! Λίγες οι ελπίδες, γιατί ως σήμερα απέδειξε πως είναι τελείως αναξιόπιστη και «εφιαλτική».
11. μετά την κρίση του 2008, είχαν θεσπιστεί στην ΕΕ σημαντικοί κανονισμοί προστασίας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Τώρα η Επιτροπή, παρά του ότι η Ευρώπη ολόκληρη δεν έχει εξέλθει από την κρίση, προχωρά σε μια δράση οξείας απορρύθμισης όχι ζητώντας αλλά απαιτώντας(!!) αυτό το θέμα να περιληφθεί στην ατζέντα του ΤΤΙΡ. Αφήνω στον αναγνώστη να βγάλει επ’ αυτού τα συμπεράσματά του και να κρίνει.
12. το 2012 το Ευρωκοινοβούλιο είχε απορρίψει (με 478 ψήφους έναντι 39) την Διεθνή Εμπορική Συμφωνία κατά της Παραποίησης (ACTA: Anti-Counterfeiting Trade Agreement), όντας αυτή μια εμφανή επίθεση ενάντια στις ατομικές ελευθερίες μέσω ενός στυγνού χαφιέδικου συστήματος όπου οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θα είχαν το δικαίωμα να παρακολουθούν ασύστολα την δραστηριότητα των πολιτών στο διαδίκτυο καταγγέλλοντας στην αστυνομία εκείνους των οποίων κρίνουν ύποπτες τις ενέργειες περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Την επάνοδο βασικών διατάξεων της ACTA προνοεί τώρα η Επιτροπή, όπως εμφανίζεται σε ένα απόρρητο έγγραφό της που αποκαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, όπου υπάρχει η επιδίωξη μιας πλαγίως υιοθεσίας της ACTA από το μελλοντικό ΤΤΙΡ, εξουδετερώνοντας έτσι το «εκδικασμένο» του Ευρωκοινοβουλίου. Εκτός αυτού, η Επιτροπή ελέγχεται και για την σημαντική άμβλυνση των κοινοτικών κανόνων περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων την οποία έχει ήδη πραγματοποιήσει και η οποία φαίνεται να είναι το προοίμιο της περεταίρω απορρύθμισης μέσα από την υπαγωγή στο ΤΤΙΡ. Όλα αυτά και μετά το σκάνδαλο του αμερικάνικου δικτύου κατασκοπίας που είχε στηθεί εις βάρος των γραφείων της ΕΕ στη Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες με το οποίο οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν πρόσβαση σε όλη την ηλεκτρονική αλληλογραφία της ΕΕ!
Μολονότι η Επίτροπος Δικαιοσύνης Βίβιαν Ρέντινγκ ζήτησε (μάλλον για τα μάτια;!) την διακοπή των διαπραγματεύσεων για το ΤΤΙΡ, ο κύριος Γιουνκέρ ακριβώς γιατί ήταν «για τα μάτια», κατάπιε τη γλώσσα του και έκανε όπως οι τρεις μαϊμουδίτσες μαζί! Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
13. τον Ιανουάριο του 2014 η Επιτροπή ανήγγειλε πως θα «αναστείλει» για τρεις μήνες τις διαπραγματεύσεις για το ISDS μέσα στο ΤΤΙΡ θέλοντας να ξεκινήσει μια «δημόσια διαβούλευση» με τους ευρωπαίους πολίτες. Μια πολύ ισχυρή «επίδειξη» δημοκρατικού φρονήματος, υπερβολικά ωραία όμως για να είναι και αληθινή! Και πώς κατέληξε η «διαβούλευση»; Στην συνήθη «τρύπα στο νερό», διότι ποτέ δεν έγινε «διαβούλευση» και η Επιτροπή είναι, απ’ ό, τι φαίνεται, εντελώς πεπεισμένη για την ορθότητα του ISDS.
Αλλά, για να τελειώνουμε με τις διαδοχικές προδοτικές συμπεριφορές της Επιτροπής, τις οποίες κάποτε κάποιος θα πρέπει να «συλλέξει» και δεόντως να καταγγείλει, είναι οπωσδήποτε αναγκαίες μερικές διευκρινίσεις σχετικά με αυτό το μυστηριώδες ακρωνύμιο, ISDS, που κρύβει μέσα του κυριολεκτικά μια πυρηνική βόμβα, την πιο τρομακτική και καταστροφική «καινοτομία» όπως την επεξεργάστηκαν τα πιο αρρωστημένα μυαλά των πολυεθνικών εταιρειών και τα αμερικάνικα λόμπι προσπαθούν να «μεταφυτέψουν» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά γράμμα είναι απλά ένα «Σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή/Κράτους» – Investor-State Dispute Settlement -, μόνο «κατά γράμμα» απλά, όμως: στην ουσία, σκέτος θάνατος για τα κράτη! Οι ΗΠΑ κάτι ξέρουν για το ISDS, αφού έχουν πάντα επιμείνει να συμπεριληφθεί σε όλες (πλην μια: με την Αυστραλία) τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που συνομολόγησαν έως σήμερα. Στην σκαιή πραγματικότητα, με την θέσπιση του ISDS, οι εταιρείες (πολυεθνικές ή όχι) θα έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να καταθέτουν αγωγές εναντίον οποιανδήποτε χώρα ζητώντας απ’ αυτήν αποζημιώσεις (συνήθως «τσουχτερές») εάν κρίνουν πως η ίδια με την συμπεριφορά της έχει προκαλέσει οικονομικές απώλειες σε αυτές, (και το πιο ωραίο!) είτε έχουν συνάψει συμβάσεις με τη χώρα είτε όχι!
Αυτό όμως δει είναι και το χειρότερο.
Το χειρότερο έρχεται μετά την κατάθεση της αγωγής, διότι η αγωγή δεν συζητιέται στα τακτικά δικαστήρια όπου, όπως παντού, σε κάθε ευνομούμενη χώρα, όλοι έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να απευθύνονται, αλλά σε πολύ ειδικά διεθνή διαιτητικά δικαστήρια, που μόνο δικαστήρια δεν μπορούν να ονομάζονται, ενάντια πάσης συνταγματικής τάξης. Και τί είναι αυτά τα «διαιτητικά δικαστήρια»; Τίποτα περισσότερο από μια γελοιοποίηση του δικαστικού λειτουργήματος.
Οι «δικαστές» απαρτίζουν μια διεθνή αναγνωρισμένη μαφία δικηγόρων εταιρικού δικαίου, ιδιωτικώς «διορισμένων», και οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι στο αντικείμενο των αγωγών, για να «αποφαίνονται» πάντα, κατά το δοκούν, υπέρ των εταιρειών.
Και βέβαια «συνεδριάζουν» απαραίτητα κεκλεισμένων των θυρών.
Η έκβαση της «δίκης» είναι προκαθορισμένη και το κράτος θα καταδικαστεί να αποζημιώσει την εταιρεία. Έως σήμερα είναι πάνω από 500 οι υποθέσεις προσφυγής στη «διαιτησία» και πάνω από 95 είναι οι εναγόμενες χώρες!
Πού να υπήρχε και το ΤΤΙΡ!
Όλα αυτά σημαίνουν μόνο ένα, βασικότατο γεγονός: με το ISDS δίνεται στις πολυεθνικές μια πανίσχυρη νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη ενός κράτους, έτσι ώστε όταν οι εταιρείες κρίνουν πως αποφάσεις δημοκρατικά παρμένες από κάποιο κράτος θίγουν τα συμφέροντα και κέρδη τους, έχουν την εξουσία να προσφεύγουν σε αυτά τα λεγόμενα «δικαστήρια» και να ζητήσουν την πιο εξωφρενική «ικανοποίηση».
Έτσι, αντί το κράτος να είναι κυρίαρχο, γίνεται κυρίαρχη η πολυεθνική!
Προθυμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι το ISDS να γίνει ενεργό μέρος του ΤΤΙΡ και οι υπερεθνικές επιχειρήσεις να είναι οι ρυθμιστές της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομικής (και όχι μόνο) ζωής σε πλανητική έκταση. * * *
Αυτές λοιπόν, εν ολίγοις, οι έως τώρα καταστάσεις όπου η Επιτροπή εμφανίζεται σαφώς εχθρική προς το συμφέρον των κοινοτικών κρατών και πολιτών.
Και δεν νομίζουμε πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί και κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η έννοια της προδοσίας, όπως θα μπορούσε να συγκροτηθεί εναντίον κάθε κυβέρνησης εθνικού κράτους, έως ακόμη και της εσχάτης προδοσίας εφόσον αφορά την ασφάλεια και παράδοση σε ξένη δύναμη, όσο παρατραβηγμένο θα μπορούσε αυτό να φανεί.
Η Επιτροπή είναι η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εξίσου απαντά για προδοσία των ευρωπαίων πολιτών όπως ένα κράτος απαντά για προδοσία των πολιτών του, υπό τη έννοια βέβαια ότι υπεύθυνος είναι πάντα εκείνος που «κυβερνά» το κράτος και «παραχωρεί» ή «μεταβιβάζει» σε ξένο (εχθρό ή αντίπαλο) κυρίαρχες οντότητες αυτού καθιστώντας το «δέσμιο» του ξένου, απαξιώνοντάς το και υποδουλώνοντάς το.
Στην ορισμένη περίπτωση ο εχθρός (ο ξένος) είναι οι ΗΠΑ, ένα κράτος το οποίο, πίσω και με το πρόσχημα των συμμαχικών και φαρισαϊκοφιλικών σχέσεων και των δήθεν κινδύνων εξ ανατολάς που το ίδιο δόλια επινόησε: – έχει κατακλύσει τις ευρωπαϊκές χώρες με στρατιωτικές παντός είδους βάσεις, – τις έχει επιβάλει να διατηρήσουν ένα embargo με την Ρωσία από το οποίο η μόνη ζημιωμένη είναι η κοινοτική οικονομία και σίγουρα όχι η αμερικάνικη, – έχει επαναφέρει το κλίμα του ψυχρού πολέμου με ό, τι πιο δυσμενές αυτό συνεπάγεται μόνο για την Ευρώπη, όπου βιώνεται, και όχι στις ΗΠΑ, – επέδειξε και επιδεικνύει πλειστάκις αλαζονική και προσχηματική επιθετικότητα παρατάσσοντας σε ευρωπαϊκά εδάφη δικά του και των δουλικών προθύμων οπλικά συστήματα, και τώρα: – μέσω του ΤΤΙΡ, επιχειρεί και μάλλον έχει το θράσος να απαιτεί την ολοκληρωτική παράδοση της ΕΕ στις αρπαχτικές διαθέσεις των αμερικανικών πολυεθνικών του ασύδοτου παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, με τους ντόπιους δοσίλογους να ενεργούν παρασιτικά για κάποια ψίχουλα που θα περισσέψουν.
Η ανακοπή του ολισθηρού δρόμου που εγκληματικά ακολουθεί η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ένας δρόμος που περιλαμβάνει και το παράφρονο ξεπούλημα στην δικτατορική και εξτρεμιστική Τουρκία – θα πρέπει οι δημοκρατικά εκλεγμένοι θεσμοί της Ένωσης και οι ίδιοι οι λαοί της να μεριμνήσουν να γίνει πραγματικότητα.
Άλλα πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το ΤΤΙΡ: λεπτομέρειες για την επίθεση που δρομολογείται κατά την εργασία, την ασφάλεια των τροφίμων, τον δημόσιο τομέα, τα προσωπικά δεδομένα, την ίδια την υπόσταση του κοινοτικού χώρου, και περισσότερα ακόμη.
Μπορεί μια άλλη ευκαιρία να είναι πιο πρόσφορη.
Είναι πάντως αναμφισβήτητο πως η πολιτική της Επιτροπής εγγράφεται στα πλαίσια μια γενικής και γενικευμένης έλλειψης δημοκρατίας εκ μέρους της.
Και η ίδια η πείσμων βούλησή της άκριτα να ευθυγραμμιστεί με τα αμερικάνικα εργασιακά «ιδεολογήματα» απαρνούμενη όλους τους δημοκρατικούς και ευνοϊκούς για τον ευρωπαίο άνθρωπο κοινοτικούς κανόνες αντί να τους θεωρεί απαράβατες «κόκκινες γραμμές», τίποτα άλλο δεν είναι παρά απόδειξη, μέρος και θρίαμβος αυτής της αντιανθρωπιστικής έλλειψης δημοκρατίας.
Η καταβαράθρωση της Δημοκρατίας.
Τελικά, παραφράζοντας τον περίφημο και αδιάφθορο Μάρκο Πόρκιο Κάτονα τον Κήνσορα, μια είναι η ακολουθητέα διαδικασία : et ceterum censeo TTIP esse delendum!
Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής
".
Πάντως, και τώδε (το ΤΤΙΡ) είναι αμερικάνικο προϊόν (όλη η Ευρώπη – τί χάλι! – δεν κατάντησε να είναι αμερικάνικο προϊόν;!) – ένα φρούτο άκρως δηλητηριώδες που όποιος έχει την απερισκεψία ή την βλακεία ή την αδυναμία να φάει, ο θάνατός του είναι απολύτως εγγυημένος!
Μια άλλη «πρόταση» λοιπόν – θα έλεγα μια «ευγενής προσφορά», ως συνήθως, για το καλό όλων μας – που η πανταχού παρούσα αμερικάνικη οικονομική intelligenzija και ο πολύς Πρόεδρος Stars and strips ύπουλα εισάγουν μέσα στο κοινοτικό οικοδόμημα, σύγχρονος Δούρειος Ίππος από τον οποίο θα βγουν στην ώρα τους οι δαίμονες που θα σαρώσουν τα πάντα διαλύοντας κράτη και έθνη μέσα στον οργιαστικό θρίαμβο του θεού Χρήματος των μεγάλων επιχειρήσεων, εάν εγκαίρως δεν ανακοπεί αυτός ο δρόμος που εγκαινίασε το «περίοπτο» Ιερατείο της Κομισιόν.
Ο Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε την έναρξη διαπραγματεύσεων τον Φεβρουάριο του 2013 και σαν υπάκουα παιδάκια οι της Επιτροπής δέχθηκαν αμέσως, τόσο αμέσως που κιόλας τον Ιούλιο του 2013 είχε ήδη διεξαχθεί ο πρώτος γύρος! Επιπλέον, όπως κάνουν και οι συνωμότες, συναντήσεις, εργασίες, αποτελέσματα, τα πάντα έγιναν τελείως μυστικά και τίποτα δεν διέρρευσε επίσημα, ούτε καν κάποιο ανακοινωθέν, ίσως με την ελπίδα να τελειώσουν γρήγορα οι συζητήσεις και να παρουσιάσουν στην οικουμένη το τετελεσμένο γεγονός!
Αλλά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον .Όλο και κάτι, όλο και περισσότερο βγαίνει στο φως. Βέβαια ο σκοπός τόσης μυστικότητας δεν ήταν (και δεν είναι) η νόμιμη διεύρυνση του εμπορίου μέσω της κατάργησης των δασμών (που στην ουσία βρίσκονται ήδη σε σχεδόν μηδαμινό επίπεδο, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού), όπως είχε επιμελώς διαρρεύσει, αλλά κάτι το εξαιρετικά πιο βαρύ και εξοντωτικό: ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν και είναι η άρση των ρυθμιστικών φραγμάτων που περιορίζουν τα δυνητικά κέρδη των υπερεθνικών επιχειρήσεων», ειδικά των γιγαντιαίων αμερικανικών υπερεθνικών που αποσκοπούν στην παγκόσμια ηγεμονία.
Ένα μέρος αυτής, άλλωστε, το έχουν ήδη πετύχει με την θέσπιση του ΤΤΡ που δένει τις χώρες του Ειρηνικού και άλλες στο ελεγκτικό άρμα των ΗΠΑ! Και ποιοι είναι αυτοί οι «φραγμοί» που ενοχλούν τον Ομπάμα και τις πολυεθνικές του; Σε γενικές γραμμές είναι όλες οι κατακτήσεις που κατόρθωσε ο εργασιακός κόσμος της «Ευρώπης του ανθρώπου», έτσι ώστε να υπάρχει ένας «πολιτισμός της εργασίας» για έναν τρόπο ζωής όσο γίνεται πιο δίκαιο, σωστό και υγιή.
Είναι συνεπώς τα εργασιακά δικαιώματα, η ασφάλεια των τροφίμων, οι περιορισμοί των γενετικά τροποποιημένων, οι περιβαλλοντολογικοί κανόνες, οι κανονισμοί για τις τοξικές ουσίες, η προστασία των ψηφιακών προσωπικών δεδομένων, οι ασφαλιστικοί κανόνες στον τραπεζικό τομέα.
Το ΤΤΙΡ «εργάζεται» για την πλήρη απορρύθμιση όλων αυτών των προνομιούχων ευρωπαϊκών καταστάσεων, όμοιες των οποίων ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχουν στον αμερικάνικο χώρο (κράτος, κοινωνία, εργασία, νομοθεσία) ή, για να το πούμε με έναν ευφημισμό: «εργάζεται» για να «εναρμονίσει» όλον αυτόν τον ευρωπαϊκό πλούτο με την φρικτή αμερικάνικη ένδεια, ή ακόμη με καλύτερα εφιαλτικό τρόπο: «εργάζεται» για να μετατρέψει τα ευρωπαϊκά κεκτημένα σε ένα νέο-αμερικάνικο επιβεβλημένο μοντέλο εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου παράγοντα με σκοπό κυρίως τον ανεξέλεγκτο πλούτο για τους πλούσιους του πλανήτη, κάτι που συμπίπτει συνήθως με την κατάλυση της δημοκρατίας.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Δεν συμπεριλαμβάνω βέβαια και τις ΗΠΑ διότι η μη ύπαρξη εκεί τέτοιου είδους κεκτημένων είναι καθαρά ένδειξη έλλειψης δημοκρατίας, ό, τι και να λένε οι αμετανόητοι «αισιόδοξοι» φιλοαμερικανοί.
Δεν συμφωνώ, επομένως, με εκείνους οι οποίοι άκριτα λένε ότι το ΤΤΙΡ είναι «μια απόπειρα των υπερεθνικών επιχειρήσεων να ανοίξουν (!) και να απορρυθμίσουν τις αγορές εκατέρωθεν του Ατλαντικού», διότι δεν είναι καθόλου «εκατέρωθεν», αλλά μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά σε όλη την Ευρώπη μιας και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν υπάρχουν όλα αυτά τα δικαιώματα και ευνοϊκές για τον άνθρωπο καταστάσεις, οπότε δεν καταλαβαίνω ποια απορρύθμιση αυτών των ανύπαρκτων θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί!
Μην αυτό-κοροϊδευόμαστε, προπαντός, και μη πάμε να μπερδέψουμε τα χαρτιά! Σε αυτό το σημείο, καιρός να κάνουμε μια μικρή απογραφή εκείνων που θεωρούμε προδοτικών συμπεριφορών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε σχέση με το κοινοτικο-ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η έστω και σχηματική ανάλυση αυτών των συμπεριφορών θα μας αποκαλύψει και το μέγεθος και το βάρος των απορρυθμίσεων που μηχανεύονται.
Προδικαστικά όμως θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτήν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή διευθύνει ένας Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πρώην προθυπουργός ενός κράτους που, χωρίς να διαθέτει ποτέ καμία μεγάλη οικονομική παραγωγή (και ούτε και μικρή!) ή πλουτοφόρα ιδιοσυστασία, κατέχει το υψηλότερο στον κόσμο, και κατά πολύ, ανά κεφαλήν ΑΕΠ ονομαστικό και το δεύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ αγοραστικής δύναμης! και είναι το κέντρο συλλογής χρημάτων από όλο τον κόσμο, η προέλευση των οποίων δεν ξέρουμε κατά πόσο δεν είναι «ύποπτη».
Είναι λοιπόν αυτό το κράτος που ζει και υπάρχει – κατά γενική ομολογία – από την διαχείριση χρήματος που αγνοούμε πόσο καθαρό μπορεί να είναι και όπου – ούτε κι αυτό είναι μυστικό – η «διαχείριση» γιγαντιαίων όγκων χρημάτων όλων των χρωμάτων και αρωμάτων, μέσω των «μοναδικών» υπηρεσιών των περίπου 170 τραπεζών και άλλων «συναλλαγματικών πρακτορείων», μακριά από ευρωπαϊκούς κρατικούς νόμους και ελέγχους, έχει γεμίσει με πλούτο το Μεγάλο Δουκάτο και έχει εκτινάξει στα ύψη το ΑΕΠ του!
Είναι φύσει αδύνατο ο κ. Γιουνκέρ, από το 1994 ως το 2013, να μην έχει βοηθήσει ουσιαστικά ώστε να δημιουργηθεί το πρωτότυπο παράδοξο ενός κράτους δίχως βιομηχανία, δίχως ναυτιλία, δίχως φυσικούς πόρους, δίχως τίποτα, μόνο με τις τραπεζικές του υπηρεσίες(!), μέσα σε ένα μαντίλι εδάφους, αλλά με ένα πρωτοφανές ΑΕΠ που ζηλεύουν μεγάλα κράτη με πολλαπλά και μεγάλα παραγωγικά μεγέθη.
Δεν μπορεί κανείς να μη φανταστεί πως η «παραξενιά» κρύβει κάποιο ένοχο μυστικό, έχοντας υπόψη ότι γενικά και παντού η τιμιότητα και νομιμότητα δεν έχουν ποτέ δημιουργήσει τεράστιο πλούτο. Αυτός είναι κατά κανόνα προνόμιο και αποτέλεσμα κάποιας παρανομίας.
Και για να μείνουμε στο κλίμα της προδοσίας, διόλου παράξενο που ένας τέτοιος (άνθρωπος), ο Γιουνκέρ ανέλαβε, με την ομάδα των κολαούζων του, όπως θα εκτεθεί στη συνέχεια, στην ουσία, την εργολαβία ενός συμβολαίου θανάτου για τους ευρωπαίους πολίτες και τις χώρες τους μόνο και μόνο για να ευνοήσει – υποθέτω, με το αζημίωτο – τις μυριάδες πολυεθνικών που έκαναν το στέκι τους στο μικροσκοπικό πλην επικινδυνέστατο Λουξεμβούργο του.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το «κομπολόι» των προδοσιών της περιβόητης Κομισιόν.
1. κιόλας τον Νοέμβριο του 2011 υποκύπτοντας στις αμερικανικές πιέσεις οργάνωσε μυστικά μια ατελείωτη σειρά συναντήσεων (119 τουλάχιστον meetings!) με επιχειρηματικά λόμπι για να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος(!) απορρύθμισης των αγορών στην Ε.Ε.
2. διαβάζω: «τον Δεκέμβριο του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωνε ότι οι τύποι ρυθμίσεων που κινδυνεύουν από το ΤΤΙΡ περιλαμβάνουν πρωτογενή νομοθεσία της ΕΕ, εκτελεστικά μέτρα και κανονισμούς, που έχουν θεσπιστεί σε εθνικό πλαίσιο από κράτη –μέλη της ΕΕ», δηλαδή το ΤΤΙΡ του Γιουνκέρ ξεχαρβαλώνει εκ βάθρων την νομική υπόσταση της ΕΕ έτσι ώστε», πάλι διαβάζω, «οι επιχειρήσεις να αποκτήσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων», μάλλον ενάντια στα κράτη που αντιστέκονται.
3. η προδοσία των ευρωπαϊκών κρατών και λαών «διακοσμείται» και με μια γερή δόση υποκρισίας και ψέματος όταν, τον Σεπτέμβριο του 2013 ενώ η Κομισιόν ξεδιάντροπα δημοσιεύει κείμενο στο οποίο βεβαιεί επίσημα πως το ΤΤΙΡ «δεν συνιστά απειλή για τους κανονισμούς που αφορούν την υγεία, την ασφάλεια, το περιβάλλον και το χρηματοπιστωτικό σύστημα επειδή οι διαπραγματεύσεις θα είναι διαφανείς», όπως διαβάζω, ενώ ήδη τον προηγούμενο Ιούλιο του 2013 ο Ιγνάθιο Γκαρθία Μπερθέρο, κοινοτικός διαπραγματευτής, πάλι διαβάζω, «επιβεβαίωνε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα εμποδίσει την πρόσβαση των πολιτών σε όλα τα έγγραφα που σχετίζονται με το ΤΤΙΡ», σε μια επιστολή του προς τον αμερικανό διαπραγματευτή L. Daniel Mullaney.
4. για να πραγματοποιήσει τις απαιτήσεις των αμερικανών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όχι μόνο αποκλείει την πρόσβαση των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά ΚΑΙ των κυβερνητικών αξιωματούχων των κρατών-μελών της ΕΕ, όπως επίσης και των βουλευτών των εθνικών κοινοβουλίων. Όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι αποκλείονται από το να γνωρίσουν τι ζητούν οι αμερικάνοι από τις χώρες τους, που θα μπορούσε πολύ πιθανόν και να έχει για αυτές δραματικές επιπτώσεις
. Ο Γιουνκέρ ορίζει πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν δικαιούνται να ξέρουν τί τους επιφυλάσσουν οι αμερικανοί!
Εδώ όμως θα πρέπει να γίνει μια βασική διευκρίνιση η οποία αποδεικνύει όσο δεν γίνεται διαυγέστερα τις αμερικάνικες θέσεις σχετικά με το ΤΤΙΡ: απ’ τη μια πλευρά λένε πως ούτε και το Κογκρέσο θα μπορεί να μάθει τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις και από την άλλη, ωστόσο, αυτές οι απαιτήσεις θα μπορούν να γνωστοποιηθούν από την αμερικάνικη διαπραγματευτική ομάδα σε «επιχειρηματικούς αξιωματούχους της κυβέρνησης των ΗΠΑ»!
5. είναι γνωστή η απαίτηση των ΗΠΑ – απ’ ό, τι φαίνεται, οι ΗΠΑ μόνο απαιτήσεις έχουν, όχι υποχρεώσεις! – να διαθέτουν οι επιχειρήσεις μεγάλο ρόλο στη λήψη αποφάσεων για τον καθορισμό των κανόνων σχετικών με τις δραστηριότητές τους και είναι γνωστή και η άμεση ανταπόκριση της Επιτροπής έτσι ώστε οι επιχειρήσεις (βλ. πολυεθνικές) όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν και να επεμβαίνουν στην υλοποίηση των απορρυθμίσεων, αλλά και να «εντοπίζουν περαιτέρω κανονισμούς προς κατάργηση» και μετά που θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του ΤΤΙΡ!
Αυτό σημαίνει απλά ότι κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα μπορεί ποτέ να τολμήσει να επαναφέρει παλιά κεκτημένα που οι πολυεθνικές θα έχουν καταργήσει και θα υπόκειται εσαεί στον έλεγχο αυτών των πολυεθνικών, ως επί το πλείστον αμερικάνικων, αλλά και ευρωπαϊκών συνεργατών ή υποκείμενών τους.
6. ξέρουμε ιστορικά πως κάθε «συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών» επιφέρει μεγάλες απώλειες θέσεων εργασίας. Η Επιτροπή το παραδέχεται κυνικά και το δέχεται δουλικά όταν λέει πως το ΤΤΙΡ θα προκαλέσει «παρατεταμένη και ουσιαστική» έξοδο των ευρωπαίων εργαζομένων από την αγορά εργασίας. Με την ανεργία να καλπάζει έτσι κι αλλιώς στην Ευρώπη, είναι πια απόλυτα σίγουρο πως με επιπλέον το ΤΤΙΡ οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους όχι μόνο θα πολλαπλασιαστούν τραγικά, αλλά και θα εξαφανιστούν και οι ίδιες οι θέσεις εργασίας, εκτός και εάν στην Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετηθούν τα κατά πολύ υποδεέστερα εργασιακά πρότυπα και τα ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα των ΗΠΑ, αλλοιώνοντας τραγικά όλη την έως σήμερα εργασιακή κοινοτική φιλοσοφία.
Και σε αυτή τη περίπτωση η προδοσία της Επιτροπής είναι αναμφισβήτητη.
7. πριν από τον πρώτο γύρο των διαπραγματεύσεων η Επιτροπή κοινοποίησε στις ΗΠΑ τη σύμφωνη γνώμη της, διαβάζω, «να αναθεωρήσει τα ευρωπαϊκά μέτρα για την ασφάλεια των τροφίμων» έτσι ώστε να μπορεί να γίνει «άρση των περιττών φραγμών»!
Και για δείξει πόσο προδοτικά ενεργεί σε σχέση με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, η λεγόμενη Επιτροπή ακύρωσε την απαγόρευση «εισαγωγών από τις ΗΠΑ ζωντανών χοίρων και βοδινού κρέατος ψεκασμένα με γαλακτικό οξύ», αγνοώντας επιδεικτικά τις όποιες αντιρρήσεις πολλών κρατών της ΕΕ.
8. γνωρίζουμε πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχύουν οι ρυθμιστικοί κανόνες του REACH (Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals) για την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος, ενώ στις ΗΠΑ ισχύει ο νόμος TSCA (Toxic Substances Control Act), όπως γνωρίζουμε επίσης ότι με το TSCA οι κανονισμοί είναι κατά πολύ χαλαρότεροι από εκείνους του REACH. H Επιτροπή μολονότι ξέρει ότι τα δυο «συστήματα» είναι τελείως ασύμβατα, ωστόσο για να διευκολύνει την επικράτηση των αμερικανικών προσπαθεί να βρει μια ρυθμιστική σύγκλιση υπέρ των επιχειρήσεων σχετικά με το τεράστιο θέμα των χημικών ουσιών. Σε αυτή την οπτική γωνία βασική επιδίωξη της Κομισιόν είναι η κατάργηση των ευρωπαϊκών περιβαλλοντολογικών κανονισμών ασφαλείας και η υιοθέτηση των ανεξέλεγκτων αμερικανικών. Δεν εξηγείται αλλιώς η σπουδή της να βρεθεί δήθεν μια «ενδιάμεση» λύση όταν γνωρίζει οπωσδήποτε πως ή θα υπάρξει ασφάλεια ή δεν θα υπάρξει.
9. η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύτηκε με το Πρωτόκολλο του Κιότο να μειώσει τις εκπομπές αερίων. Η Επιτροπή τώρα, αν και αναγνωρίζει ότι το ΤΤΙΡ, με την ακανόνιστη αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης που πρεσβεύει θα προκαλέσει «κινδύνους τόσο για τους φυσικούς πόρους όσο και για την βιοποικιλότητα», επιβαρύνοντας ίσως και δραματικά και ανεπανόρθωτα την ατμόσφαιρα, επιδεικνύει την απρονόητη τάση να παραιτηθεί από την «Αρχή της προφύλαξης», βασικό εργαλείο κατά την οιανδήποτε απόπειρα παραβίασης της σχετικής νομοθεσίας και των κανονιστικών διατάξεων.
Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Καθόλου αμελητέο αφού αντί να είναι οι βιομήχανοι υποχρεωμένοι να αποδείξουν προληπτικά ότι οι χημικές τους ουσίες είναι ασφαλής και μπορούν να λάβουν τη έγκριση χρήσης, όπως προβλέπει η ευρωπαϊκή «Αρχή της προφύλαξης», με το αμερικάνικο μοντέλο είναι η κρατική υπηρεσία που θα πρέπει να αποδείξει ότι οι χημικές ουσίες των υπερεθνικών δεν είναι ασφαλείς και μπορούν να εγκριθούν! Τελείως παράλογο και παρανοϊκό!
10. η Επιτροπή διαβεβαίωσε πως οι δημόσιες (ευρωπαϊκές) υπηρεσίες, ειδικά η υγεία και η παιδεία, δεν θα συμπεριληφθούν στο ΤΤΙΡ χάρη, δήθεν, στη προβλεπόμενη εξαίρεση με βάση τον GATS (General Agreement on Trade Services).
Τίποτα το πιο απατηλό, όμως, διότι η ίδια η Επιτροπή έδειξε πως, μες στη λογική του ΤΤΙΡ, βαδίζει γοργά και «χαρωπά» προς την άρση αυτής της εξαίρεσης επειδή απλώς επιθυμεί και οι δημόσιες υπηρεσίες να «συμπεριληφθούν» σε όλες τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ – για την Επιτροπή, φυσικά και δυστυχώς, τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με και στο εμπόριο, με και στα χρήματα! – με το σκεπτικό, πουθενά όμως βασισμένο, ότι οπωσδήποτε θα εξαιρεθούν ορισμένες απ’ αυτές, όπως οι σχετικές με την ασφάλεια, την δικαιοσύνη, την φύλαξη των συνόρων και την εναέρια κυκλοφορία. Μένει να δούμε τώρα ποια είναι η αξιοπιστία της Επιτροπής σε ό, τι λέει! Λίγες οι ελπίδες, γιατί ως σήμερα απέδειξε πως είναι τελείως αναξιόπιστη και «εφιαλτική».
11. μετά την κρίση του 2008, είχαν θεσπιστεί στην ΕΕ σημαντικοί κανονισμοί προστασίας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Τώρα η Επιτροπή, παρά του ότι η Ευρώπη ολόκληρη δεν έχει εξέλθει από την κρίση, προχωρά σε μια δράση οξείας απορρύθμισης όχι ζητώντας αλλά απαιτώντας(!!) αυτό το θέμα να περιληφθεί στην ατζέντα του ΤΤΙΡ. Αφήνω στον αναγνώστη να βγάλει επ’ αυτού τα συμπεράσματά του και να κρίνει.
12. το 2012 το Ευρωκοινοβούλιο είχε απορρίψει (με 478 ψήφους έναντι 39) την Διεθνή Εμπορική Συμφωνία κατά της Παραποίησης (ACTA: Anti-Counterfeiting Trade Agreement), όντας αυτή μια εμφανή επίθεση ενάντια στις ατομικές ελευθερίες μέσω ενός στυγνού χαφιέδικου συστήματος όπου οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών θα είχαν το δικαίωμα να παρακολουθούν ασύστολα την δραστηριότητα των πολιτών στο διαδίκτυο καταγγέλλοντας στην αστυνομία εκείνους των οποίων κρίνουν ύποπτες τις ενέργειες περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Την επάνοδο βασικών διατάξεων της ACTA προνοεί τώρα η Επιτροπή, όπως εμφανίζεται σε ένα απόρρητο έγγραφό της που αποκαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, όπου υπάρχει η επιδίωξη μιας πλαγίως υιοθεσίας της ACTA από το μελλοντικό ΤΤΙΡ, εξουδετερώνοντας έτσι το «εκδικασμένο» του Ευρωκοινοβουλίου. Εκτός αυτού, η Επιτροπή ελέγχεται και για την σημαντική άμβλυνση των κοινοτικών κανόνων περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων την οποία έχει ήδη πραγματοποιήσει και η οποία φαίνεται να είναι το προοίμιο της περεταίρω απορρύθμισης μέσα από την υπαγωγή στο ΤΤΙΡ. Όλα αυτά και μετά το σκάνδαλο του αμερικάνικου δικτύου κατασκοπίας που είχε στηθεί εις βάρος των γραφείων της ΕΕ στη Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες με το οποίο οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν πρόσβαση σε όλη την ηλεκτρονική αλληλογραφία της ΕΕ!
Μολονότι η Επίτροπος Δικαιοσύνης Βίβιαν Ρέντινγκ ζήτησε (μάλλον για τα μάτια;!) την διακοπή των διαπραγματεύσεων για το ΤΤΙΡ, ο κύριος Γιουνκέρ ακριβώς γιατί ήταν «για τα μάτια», κατάπιε τη γλώσσα του και έκανε όπως οι τρεις μαϊμουδίτσες μαζί! Ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
13. τον Ιανουάριο του 2014 η Επιτροπή ανήγγειλε πως θα «αναστείλει» για τρεις μήνες τις διαπραγματεύσεις για το ISDS μέσα στο ΤΤΙΡ θέλοντας να ξεκινήσει μια «δημόσια διαβούλευση» με τους ευρωπαίους πολίτες. Μια πολύ ισχυρή «επίδειξη» δημοκρατικού φρονήματος, υπερβολικά ωραία όμως για να είναι και αληθινή! Και πώς κατέληξε η «διαβούλευση»; Στην συνήθη «τρύπα στο νερό», διότι ποτέ δεν έγινε «διαβούλευση» και η Επιτροπή είναι, απ’ ό, τι φαίνεται, εντελώς πεπεισμένη για την ορθότητα του ISDS.
Αλλά, για να τελειώνουμε με τις διαδοχικές προδοτικές συμπεριφορές της Επιτροπής, τις οποίες κάποτε κάποιος θα πρέπει να «συλλέξει» και δεόντως να καταγγείλει, είναι οπωσδήποτε αναγκαίες μερικές διευκρινίσεις σχετικά με αυτό το μυστηριώδες ακρωνύμιο, ISDS, που κρύβει μέσα του κυριολεκτικά μια πυρηνική βόμβα, την πιο τρομακτική και καταστροφική «καινοτομία» όπως την επεξεργάστηκαν τα πιο αρρωστημένα μυαλά των πολυεθνικών εταιρειών και τα αμερικάνικα λόμπι προσπαθούν να «μεταφυτέψουν» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά γράμμα είναι απλά ένα «Σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή/Κράτους» – Investor-State Dispute Settlement -, μόνο «κατά γράμμα» απλά, όμως: στην ουσία, σκέτος θάνατος για τα κράτη! Οι ΗΠΑ κάτι ξέρουν για το ISDS, αφού έχουν πάντα επιμείνει να συμπεριληφθεί σε όλες (πλην μια: με την Αυστραλία) τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που συνομολόγησαν έως σήμερα. Στην σκαιή πραγματικότητα, με την θέσπιση του ISDS, οι εταιρείες (πολυεθνικές ή όχι) θα έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να καταθέτουν αγωγές εναντίον οποιανδήποτε χώρα ζητώντας απ’ αυτήν αποζημιώσεις (συνήθως «τσουχτερές») εάν κρίνουν πως η ίδια με την συμπεριφορά της έχει προκαλέσει οικονομικές απώλειες σε αυτές, (και το πιο ωραίο!) είτε έχουν συνάψει συμβάσεις με τη χώρα είτε όχι!
Αυτό όμως δει είναι και το χειρότερο.
Το χειρότερο έρχεται μετά την κατάθεση της αγωγής, διότι η αγωγή δεν συζητιέται στα τακτικά δικαστήρια όπου, όπως παντού, σε κάθε ευνομούμενη χώρα, όλοι έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να απευθύνονται, αλλά σε πολύ ειδικά διεθνή διαιτητικά δικαστήρια, που μόνο δικαστήρια δεν μπορούν να ονομάζονται, ενάντια πάσης συνταγματικής τάξης. Και τί είναι αυτά τα «διαιτητικά δικαστήρια»; Τίποτα περισσότερο από μια γελοιοποίηση του δικαστικού λειτουργήματος.
Οι «δικαστές» απαρτίζουν μια διεθνή αναγνωρισμένη μαφία δικηγόρων εταιρικού δικαίου, ιδιωτικώς «διορισμένων», και οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι στο αντικείμενο των αγωγών, για να «αποφαίνονται» πάντα, κατά το δοκούν, υπέρ των εταιρειών.
Και βέβαια «συνεδριάζουν» απαραίτητα κεκλεισμένων των θυρών.
Η έκβαση της «δίκης» είναι προκαθορισμένη και το κράτος θα καταδικαστεί να αποζημιώσει την εταιρεία. Έως σήμερα είναι πάνω από 500 οι υποθέσεις προσφυγής στη «διαιτησία» και πάνω από 95 είναι οι εναγόμενες χώρες!
Πού να υπήρχε και το ΤΤΙΡ!
Όλα αυτά σημαίνουν μόνο ένα, βασικότατο γεγονός: με το ISDS δίνεται στις πολυεθνικές μια πανίσχυρη νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη ενός κράτους, έτσι ώστε όταν οι εταιρείες κρίνουν πως αποφάσεις δημοκρατικά παρμένες από κάποιο κράτος θίγουν τα συμφέροντα και κέρδη τους, έχουν την εξουσία να προσφεύγουν σε αυτά τα λεγόμενα «δικαστήρια» και να ζητήσουν την πιο εξωφρενική «ικανοποίηση».
Έτσι, αντί το κράτος να είναι κυρίαρχο, γίνεται κυρίαρχη η πολυεθνική!
Προθυμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι το ISDS να γίνει ενεργό μέρος του ΤΤΙΡ και οι υπερεθνικές επιχειρήσεις να είναι οι ρυθμιστές της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομικής (και όχι μόνο) ζωής σε πλανητική έκταση. * * *
Αυτές λοιπόν, εν ολίγοις, οι έως τώρα καταστάσεις όπου η Επιτροπή εμφανίζεται σαφώς εχθρική προς το συμφέρον των κοινοτικών κρατών και πολιτών.
Και δεν νομίζουμε πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί και κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η έννοια της προδοσίας, όπως θα μπορούσε να συγκροτηθεί εναντίον κάθε κυβέρνησης εθνικού κράτους, έως ακόμη και της εσχάτης προδοσίας εφόσον αφορά την ασφάλεια και παράδοση σε ξένη δύναμη, όσο παρατραβηγμένο θα μπορούσε αυτό να φανεί.
Η Επιτροπή είναι η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εξίσου απαντά για προδοσία των ευρωπαίων πολιτών όπως ένα κράτος απαντά για προδοσία των πολιτών του, υπό τη έννοια βέβαια ότι υπεύθυνος είναι πάντα εκείνος που «κυβερνά» το κράτος και «παραχωρεί» ή «μεταβιβάζει» σε ξένο (εχθρό ή αντίπαλο) κυρίαρχες οντότητες αυτού καθιστώντας το «δέσμιο» του ξένου, απαξιώνοντάς το και υποδουλώνοντάς το.
Στην ορισμένη περίπτωση ο εχθρός (ο ξένος) είναι οι ΗΠΑ, ένα κράτος το οποίο, πίσω και με το πρόσχημα των συμμαχικών και φαρισαϊκοφιλικών σχέσεων και των δήθεν κινδύνων εξ ανατολάς που το ίδιο δόλια επινόησε: – έχει κατακλύσει τις ευρωπαϊκές χώρες με στρατιωτικές παντός είδους βάσεις, – τις έχει επιβάλει να διατηρήσουν ένα embargo με την Ρωσία από το οποίο η μόνη ζημιωμένη είναι η κοινοτική οικονομία και σίγουρα όχι η αμερικάνικη, – έχει επαναφέρει το κλίμα του ψυχρού πολέμου με ό, τι πιο δυσμενές αυτό συνεπάγεται μόνο για την Ευρώπη, όπου βιώνεται, και όχι στις ΗΠΑ, – επέδειξε και επιδεικνύει πλειστάκις αλαζονική και προσχηματική επιθετικότητα παρατάσσοντας σε ευρωπαϊκά εδάφη δικά του και των δουλικών προθύμων οπλικά συστήματα, και τώρα: – μέσω του ΤΤΙΡ, επιχειρεί και μάλλον έχει το θράσος να απαιτεί την ολοκληρωτική παράδοση της ΕΕ στις αρπαχτικές διαθέσεις των αμερικανικών πολυεθνικών του ασύδοτου παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, με τους ντόπιους δοσίλογους να ενεργούν παρασιτικά για κάποια ψίχουλα που θα περισσέψουν.
Η ανακοπή του ολισθηρού δρόμου που εγκληματικά ακολουθεί η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ένας δρόμος που περιλαμβάνει και το παράφρονο ξεπούλημα στην δικτατορική και εξτρεμιστική Τουρκία – θα πρέπει οι δημοκρατικά εκλεγμένοι θεσμοί της Ένωσης και οι ίδιοι οι λαοί της να μεριμνήσουν να γίνει πραγματικότητα.
Άλλα πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το ΤΤΙΡ: λεπτομέρειες για την επίθεση που δρομολογείται κατά την εργασία, την ασφάλεια των τροφίμων, τον δημόσιο τομέα, τα προσωπικά δεδομένα, την ίδια την υπόσταση του κοινοτικού χώρου, και περισσότερα ακόμη.
Μπορεί μια άλλη ευκαιρία να είναι πιο πρόσφορη.
Είναι πάντως αναμφισβήτητο πως η πολιτική της Επιτροπής εγγράφεται στα πλαίσια μια γενικής και γενικευμένης έλλειψης δημοκρατίας εκ μέρους της.
Και η ίδια η πείσμων βούλησή της άκριτα να ευθυγραμμιστεί με τα αμερικάνικα εργασιακά «ιδεολογήματα» απαρνούμενη όλους τους δημοκρατικούς και ευνοϊκούς για τον ευρωπαίο άνθρωπο κοινοτικούς κανόνες αντί να τους θεωρεί απαράβατες «κόκκινες γραμμές», τίποτα άλλο δεν είναι παρά απόδειξη, μέρος και θρίαμβος αυτής της αντιανθρωπιστικής έλλειψης δημοκρατίας.
Η καταβαράθρωση της Δημοκρατίας.
Τελικά, παραφράζοντας τον περίφημο και αδιάφθορο Μάρκο Πόρκιο Κάτονα τον Κήνσορα, μια είναι η ακολουθητέα διαδικασία : et ceterum censeo TTIP esse delendum!
Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής
".
