Η μεγάλη ΤΑΡάτη και τι κρύβει η κυβέρνηση - Μόνες ευνοημένες ΗΠΑ, Τουρκία και ... Ρωσία!

Ξεπερνάει κάθε όριο σοβαρότητας και καταδεικνύει την ανάγκη αλλά και την απελπισία της να "παρουσιάσει έργο" κι επενδύσεις η κυβερνητική προπαγάνδα των ημερών για τον αγωγό μεταφοράς αζερικού αερίου ΤΑΡ από το κοίτασμα Σαχ Ντενίζ ΙΙ στην Ευρώπη.

Και αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα το όλο θέμα θα καταντούσε πραγματικά γελοίο.

Ας δούμε λοιπόν τι αποκρύβουν από την όλη υπόθεση οι κυβερνητικοί παράγοντες που εργάστηκαν άοκνα για να ικανοποιήσουν τον σχεδιασμό των ΗΠΑ να μεταφερθεί φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, χωρίς η Ελλάδα να έχει σχεδόν ΚΑΝΕΝΑ άμεσο όφελος:

-Η Ελλάδα, φυσικά και δεν γίνεται ενεργειακός κόμβος, όπως θα γινόταν στην περίπτωση του South Stream. Απλά γίνεται ένας κρίκος στην αλυσίδα και μάλιστα ούτε καν ο κρίσιμος κρίκος, όπως η Αλβανία από το έδαφος της οποίας θα περάσει ο αγωγός ρπιν "βουτήξει" στην Αδριατική και περάσει στην Ιταλία. Ε-Η Ελλάδα ΔΕΝ έχει δικαίωμα να καταναλώνει ΟΥΤΕ ΕΝΑ κυβικό μέτρο φυσικού αερίου από τα 16 εκατομμύρια που υπολογίζεται να "φεύγουν" από το Αζερμπαϊτζάν. Τα 6 εκατ. θα απορροφώνται από την Τουρκία και τα υπόλοιπα θα πηγαίνουν στην Ευρώπη. Άρα δεν θα υπάρχει καν η αυτονόητη για ένα σοβαρό κράτος εμπορική πίεση στην ρωσική Gazprom να μειώσει τις τιμές φυσικού αερίου γιατί επιτέλους βρέθηκε εναλλακτικός προμηθευτής. Και δεν παίρνει, γιατίδεν υπάρχει αρκετή ποσότητα στο αζερικό κοίτασμα, αλλά και γιατί δεν θέλουν να τα σπάσουν οι Αζέροι με τους Ρώσους. Οι ΗΠΑ θέλουν την μείωση της εξάρτησης της δυτικής Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, όχι της Ελλάδας.

-Η Ελλάδα δεν θα εισπράττει, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής συμφωνηθέντα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ευρώ από τέλη διέλευσης. Αυτή ήταν η απίστευτη συμφωνία για να επιλεγεί ο ΤΑΡ και να εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά (αλλά και ρωσικά, όπως θα δούμε) συμφέροντα. Κάποιοι στο ΠΕΚΑ έχουν καταλάβει ότι αυτό είναι απίστευτα ετεροβαρές και επιχειρούν να το αλλάξουν αλλά είναι απίθανο αν θα επιτευχθεί.

-Η Ελλάδα αναμένει μόνο έμμεσα οφέλη, τα οποία και αυτά είναι άκρως αμφισβητήσιμα: Οι περίφημες θέσεις εργασίας αφορούν κατά 90% το κατασκευαστικό μέρος για μια συγκεκριμένη περίοδο μέχρι το 2019 που θα ολοκληρωθεί ο αγωγός στην Ελλάδα (το 2023-25 θα ξεκινήσει η λειτουργία του). Μαντέψτε, φυσικά, τι είδους εργάτες θα απασχολήσουν οι κατασκευστικές εταιρείες: Ξένους!

-Στο 1,5 δισ. ευρώ που υποτίθεται ότι θα κερδίσει η Ελλάδα, περιλαμβάνονται και αφορούν κατά κύριο λόγο τις απαλλοτριώσεις (!) ακίνητων περιουσιών που θα γίνουν για να περάσει από τα ελληνικό έδαφος ο αγωγός. Αλλά αυτό πυο να βγει και σε ποιον να το πει η κυβέρνηση χωρίς τον κίνδυνο να τους πάρουν με τις πέτρες;

-Στρατηγικά, οι μόνοι οφελημένοι είναι η Τουρκία και η Αλβανία. Η Τουρκία έτσι κι αλλιώς θα κέρδιζε με οποιαδήποτε επιλογή είτε του ΤΑΡ είτε του Nabucco. Και βέβαια, όποτε θέλει κλείνει την στρόφιγγα ή περιορίζει την ποσότητα, λόγω των τεράστιων αναγκών της εσωτερικής της αγοράς, αλλά αυτό είναι πρόβλημα που αφορά τους Ευρωπαίους, αφού η Ελλάδα δεν προβλέπεται να συνδέεται με το δίκτυο.

-Στρατηγικά, επίσης, δημιουργείται ένα τεράστιο ζήτημα: Σε αντίθεση με τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη που θα διαπερνούσε κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων τον Έβρο και θα δημιουργούσε ένα "ρωσικό τείχος" μεταξύ των δύο χωρών, ο ΤΑΡ θα διατρήσει την ελληνική αμυντική τοποθεσία και θα δημιουργήσει μια τεράστια οπή στο ελληνικό αμυντικό σύστημα από την περιοχή που θα περάσει αφού ο αγωγός θα ελέγχεται από κοινού από την κοινοπραξία και την Τουρκία. Στις δύο πλευρές των συνόρων θα γίνουν έργα που ουσιαστικά θα καταργήσουν την αμυντική διάταξη στην περιοχή. Θα ανοίξει, δηλαδή, μία κερκόπορτα στο ελληνικό αμυντικό σύστημα.

Η επιλογή του ΤΑΡ, έναντι του Nabucco, φυσικά δεν είναι άσχετη με τις επιθυμίες και τον απώτερο σχεδιασμό της Μόσχας. Έχοντας χάσει την Ελλάδα από τον ενεργειακό σχεδιασμό της στον South Stream δεν ήθελε να μπλεχθεί στα πόδια της το αζέρικο φυσικό αέριο με τον Nabucco.

Τώρα ο South Stream μένει κυρίαρχος αγωγός από την Βουλγαρία μέχρι την κεντρική Ευρώπη και ταυτοχρόνως τιμωρείται η Αυστρία που μένει εκτός δικτύου αγωγών μετά τα "κορδελάκια" που έκανε στην Μόσχα και τα πισωγυρίσματά της για τον South Stream.

Η Αυστρία είναι και η μεγάλη χαμένη της υπόθεσης γιατί εκεί θα κατέληγε  ο Nabucco, όπως βλέπουμε και στον χάρτη και εξ αυτού του λόγου είχε ανατρέψει την συμφωνία με την Ρωσία για τον South Stream

Πλέον, είναι αναγκασμένη είτε να συμβιβαστεί με την Μόσχα είτε να μείνει χωρίς φυσικό αέριο.

Οι Αζέροι μπορεί να είναι τουρκοαμερικανικός δορυφόρος, αλλά ευρισκόμενοι στην αυλή της Ρωσίας το τελευταίο που θα ήθελαν είναι να μπλεχθούν στα πόδια της Ρωσίας και να θυμώσει η "αρκούδα"...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η τοξική κληρονομιά της ελληνικής κρίσης

του Μάρτιν Γουλφ

The toxic legacy of the Greek crisis ©Financial Times Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, η Ελλάδα διαμόρφωσε το ελληνικό πνεύμα. Πιο πρόσφατα, διαμόρφωσε την απάντηση στην οικονομική κρίση. Η Ελλάδα καταστράφηκε και ο φόβος των υπόλοιπων κρατών πως θα πάθαιναν το ίδιο δικαιολόγησε τη στροφή στη λιτότητα. Το αποτέλεσμα ήταν μια αναιμική ανάκαμψη από την ύφεση που προκάλεσε η κρίση, ιδίως στην ευρωζώνη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Δυστυχώς, η Ελλάδα υπήρξε η λάθος κρίση στη λάθος ώρα. Ο Σάιμον Ούρεν-Λιούις (Simon Wren-Lewis) του πανεπιστημίου της Οξφόρδης αφηγείται αυτή την ιστορία σε μια εξαιρετική ανάρτησή του. Επισημαίνει την κριτική εκτίμηση του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) για το πρόγραμμα διάσωσης που συμφωνήθηκε τον Μάιο του 2010. Να τι γράφεται εκεί σχετικά με τα ελαττώματά του: «η εμπιστοσύνη των αγορών δεν αποκαταστάθηκε, το τραπεζικό σύστημα απώλεσε το 30% των καταθέσεών του, και η οικονομία βυθίστηκε σε μια πολύ μεγαλύτερη του αναμενομένου ύφεση με εντυπωσιακά υψηλή ανεργία. Το δημόσιο χρέος παρέμεινε σε πολύ ψηλά επίπεδα και τελικά αναδιαρθρώθηκε αναγκαστικά, με παράπλευρες απώλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, που είχαν εξασθενήσει και από την ύφεση. Η ανταγωνιστικότητα κάπως βελτιώθηκε λόγω της μείωσης του μισθολογικού κόστους, αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές καρκινοβατούν και τα κέρδη στην παραγωγικότητα αποδεικνύονται απατηλά». Ενώ το πρόγραμμα προέβλεπε μείωση του ΑΕΠ κατά 5.5% μεταξύ 2009 και 2012, το τελικό αποτέλεσμα έφτασε στο 17%. Σύμφωνα με τον «οργανισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ) (της λέσχης των πλουσίων κρατών) μεταξύ των πρώτων τριμήνων του 2008 και του 2013 η πραγματική ιδιωτική ζήτηση μειώθηκε στην Ελλάδα κατά 33% και η ανεργία έφτασε στο 27% του ενεργού πληθυσμού. Το μόνο πράγμα που δικαιολογούσε τόσο βαθιά ύφεση είναι πως αυτή η τόσο μεγάλη μείωση του εγχωρίου προϊόντος σε συνδυασμό με την πρωτοφανή ανεργία ήταν απαραίτητα για να μειωθούν τα σχετικά κόστη ενός κράτους-μέλους της νομισματικής ενότητας. Από τη στιγμή που οι Έλληνες ήθελαν να μείνουν στην ευρωζώνη, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν το σχετικό αντίτιμο.

 ΕΚι όμως, υπάρχει μια πτυχή του προγράμματος που δεν καλύπτεται ούτε από αυτό: το ΔΝΤυποτίθεται πως δανείζει μια χώρα μόνο όταν το χρέος της δεν είναι πια βιώσιμο. Αλλά οι πάντες διαβεβαίωναν πως δεν ήταν αυτή η περίπτωση της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση, ο δανεισμός της Ελλάδας αντί να καταστήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος, επέτρεψε σε πολυάριθμους ιδιώτες δανειστές της να ξεφορτωθούν τα ελληνικά χρεόγραφα και να διαφύγουν αλώβητοι. Τελικά επιβλήθηκε ένα κούρεμα της αξίας των χρεογράφων που κατείχαν ιδιώτες, αλλά το ελληνικό χρέος παρέμεινε σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα: το ΔΝΤ προβλέπει πως το 2020 θα φτάνει στο 120%. Η δαμόκλειος σπάθη αυτού του χρέους καθιστά δύσκολη την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές και την οικονομική εξυγίανση. Χρειάζεται κι άλλη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Όλα αυτά λένε δυστυχώς πολλά για την πολιτικοποίηση του ΔΝΤ και την ανικανότητα της ευρωζώνης να παρέμβει προς όφελος των ασθενέστερων μελών της. Ακόμα χειρότερα όμως, ηελληνική κρίση είχε δύο παγκόσμιες επιπτώσεις:

• Πρώτον, εντός ευρωζώνης, το γεγονός πως η πρώτη χώρα που είχε προβλήματα ήταν η Ελλάδα, ενίσχυσε την βορειοευρωπαϊκή θεώρηση πως η κρίση ήταν δημοσιονομική. Ακόμα και πριν την κρίση, η Ελλάδα ήταν πράγματι μια χώρα με εντυπωσιακή φοροδιαφυγή και καθαρό δημόσιο χρέος που υπερέβαινε το 100% του ΑΕΠ. Αλλά αλλού τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: ο ιδιωτικός δανεισμός ήταν η βασική αιτία της κρίσης στην Ιρλανδία και την Ισπανία και σε μικρότερο βαθμό και της Πορτογαλίας. Στην Ιταλία το δημόσιο χρέος ήταν ψηλό, αλλά όχι λόγω πρόσφατων ασωτιών. Αποφασίζοντας πως η κρίση είναι πρωτίστως δημοσιονομική, οι πολιτικοί απέφυγαν να δουν την αλήθεια: πως βασική αιτία της κρίσης ήταν ο ανεύθυνος διασυνοριακός δανεισμός, στον οποίο οι δανειστές είναι τουλάχιστο εξίσου υπεύθυνοι με τους δανειζόμενους. Αν είχε θεωρηθεί πως η ευθύνη για την κρίση ήταν μοιρασμένη, θα ήταν πολύ ισχυρότερα και τα ηθικά επιχειρήματα υπέρ της διαγραφής του χρέους.
• Δεύτερον, η ελληνική κρίση τρομοκράτησε τους πολιτικούς παντού. Αντί να δώσουν έμφαση στο πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού τομέα και τη μείωση του εκκρεμούς ιδιωτικού χρέους, που ήταν και οι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση, ασχολήθηκαν με τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αλλά αυτά ήταν μάλλον σύμπτωμα της κρίσης, αν και ο περιορισμός τους ήταν -εν μέρει- ένα κατάλληλο αντίδοτο σε αυτήν. Όπως είχα σημειώσει τον Ιούνιο του 2010, λίγο μετά το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, οι ηγέτες των G20 που συναντήθηκαν στο Τορόντο αποφάσισαν να αντιστρέψουν την πολιτική της τόνωσης της οικονομίας, αποφασίζοντας πως «οι αναπτυγμένες οικονομίες δεσμεύτηκαν να εφαρμόσουν δημοσιονομικά πλάνα που ως το 2013 θα έχουν μειώσει τουλάχιστο στο μισό τα ελλείμματά τους». Ακολούθησε ο απότομος περιορισμός της οικονομίας. Οι πολιτικοί δικαιολόγησαν αυτή τη στροφή προσφεύγοντας σε ορισμένα ακαδημαϊκά πορίσματα: η άποψη πως ο δημοσιονομικός περιορισμός θα λειτουργούσε επεκτατικά στην πραγματική οικονομία, ήταν μια ενθάρρυνση· η άποψη πως αν το δημόσιο χρέος υπερέβαινε ορισμένα επίπεδα θα κατεδάφιζε την ανάπτυξη, ήταν μια προειδοποίηση.

Αλλά οι ελπίδες που ως τα μέσα του 2010 συνόδευαν αυτό που έμοιαζε με ανάκαμψη από τον εφιάλτη της «μεγάλης ύφεσης» τελικά διαψεύστηκαν, ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών όσον αφορά την επιβίωση από την κρίση, οφειλόταν στο πιο επιθετικό ξεκαθάρισμα του χρηματοοικονομικού τομέα, την μεγαλύτερη αποδοχή της αναμόχλευσης των χρεών των νοικοκυριών και την πιο επιθετική νομισματική πολιτική, ιδίως σε σύγκριση με την ευρωζώνη. Αν επιβεβαιωθούν οι τελευταίες προβλέψεις του ΟΟΣΑ, το ΑΕΠ της ευρωζώνης το τέταρτο τρίμηνο του 2014 θα είναι χαμηλότερο από ότι ήταν το πρώτο τρίμηνο του 2008 -και κατά μόλις 0.7% ανώτερο εκείνου του πρώτου τριμήνου του 2011. Φταίει για την τόσο αναιμική ανάκαμψη μόνο η δημοσιονομική περιοριστική πολιτική; Βεβαίως κι όχι. Αλλά απέτυχε να προσφέρει στον άγρια πληγέντα από την κρίση ιδιωτικό τομέα τα αντισταθμίσματα που τόσο απελπισμένα χρειαζόταν.

  

Αυτό που κάνει τόσο καταθλιπτική αυτή την ιστορία είναι πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν αναγκαία. Πρώτον, όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση ίσως να ήταν λογικός ο φόβος μιας δημοσιονομικής πανδημίας. Αλλά έγινε σύντομα σαφές πως τα κράτη που διέθεταν τα δικά τους νομίσματα, με κυμαινόμενη ισοτιμία, εξακολουθούσαν να είναι εις θέση να πουλάνε κρατικά χρεόγραφα με εξαιρετικά μικρά επιτόκια. Αυτό συνέβαινε εν πολλοίς χάρη στην «ποσοτική διευκόλυνση» εκ μέρους των κεντρικών τους τραπεζών. Οι κυβερνήσεις που διαθέτουν δική τους κεντρική τράπεζα αποκτούν αυτομάτως ένα βαθμό αυτονομίας στη διαμόρφωση της πολιτικής τους αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Για τις χώρες αυτές, η ώρα της ταχείας διαρθρωτικής δημοσιονομικής λιτότητας έρχεται μόνο αφού ο ιδιωτικός τομέας αρχίζει να περιορίζει τα διαρθρωτικά του οικονομικά πλεονάσματα. Που σημαίνει όχι τόσο σύντομα μετά την κρίση. Θα απαιτούνταν επίσης προηγούμενη αναδιάρθρωση του δημοσιονομικού τομέα -και διαγραφή του υπερβάλλοντος ιδιωτικού χρέους.

Κοντολογίς, η ελληνική κρίση αποδείχθηκε τριπλά καταστροφική:

• πρώτον για τους ίδιους τους Έλληνες·
• δεύτερον για τον τρόπο που έγινε αντιληπτή η κρίση·
• τρίτον για τις οικονομικές πολιτικές, παντού.

Το αποτέλεσμα ήταν οικονομική στασιμότητα (ή κι ύφεση) ιδίως στην Ευρώπη. Σήμερα χρειάζεται να αναγνωρίσουμε πως η πελώρια μείωση του παραγόμενου προϊόντος σε σχέση με πριν την κρίση ίσως να μην αναπληρωθεί ποτέ. Κι όμως, η αντίδραση των πολιτικών δεν είναι η αυτοκριτική, αλλά ο επαναπροσδιορισμός νέων, αποδεκτών οικονομικών επιδόσεων σε νέα, πολύ χαμηλότερα, επίπεδα. Πρόκειται για μια θλιβερή ιστορία.

---

Ο Martin Wolf είναι Βρετανός δημοσιογράφος, πρώην στέλεχος της «παγκόσμιας τράπεζας»  
 .

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Infowar: Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος... ( Mίνι ντοκιμαντέρ )

Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του απολυθέντα Άρη Χατζηστεφάνου από τοΣΚΑΪ...

Το "Infowar" εξερευνά τις αλήθειες και τους μύθους για το ρόλο του Ισραηλινού λόμπι στη διεθνή διπλωματική σκηνή.

Η εκπομπή παρακολουθεί ένα θέμα που προκαλεί θυελλώδεις συζητήσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ., με τη βοήθεια των απόψεων που έχουν καταθέσει πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι όπως ο Τζίμι Κάρτερ, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Νόαμ Τσόμσκι, οΡόμπερτ Φισκ κ.ά.

Επίσης το "Infowar" δίνει το λόγο σε παλαιστίνιους ράπερ αλλά και ξένους σκιτσογράφους και γελοιογράφους για να διηγηθούν την ιστορία αλλά και τις πρόσφατες εξελίξεις στην αραβοϊσραϊλινή διένεξη. Συγκροτήματα όπως οι DAM και ο Iron Sheikh παρουσιάζουν τις δικές τους hip hop "αναλύσεις" για ένα από τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη... Ε...
.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Μπράβο στην ξαφνική επίδειξη ειλικρίνειας για το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας

του Βόλφγκανγκ Μουνχάου

Hail the outbreak of honesty about Greece's bailout © Financial Times Ήταν μια από τις ειλικρινέστερες και σαφέστερες αναλύσεις της κρίσης της ευρωζώνης που έχει γίνει ως σήμερα από κάποιον επίσημο οργανισμό. Μέσα σε 50 σελίδες, το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) παρήγαγε μια πυκνή και λιτή ανάλυση με το τι πήγε στραβά στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Αυτή η έκθεση αποτελεί επίσης μια ευθεία βολή κατά της ευρωπαϊκής συναίνεσης στη διαχείριση αυτής της κρίσης. Πολλοί σχολιαστές, εμού συμπεριλαμβανομένου, κατακρίνουν αυτή τη συναίνεση εδώ και τρία χρόνια. Αλλά είναι η πρώτη φορά που κάποιος επίσημος φορέας έρχεται μαζί μας. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το βασικό λάθος ήταν η υπεραισιοδοξία όσον αφορά τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας. Βασικό υπό την έννοια πως αυτό οδήγησε και σε άλλα λάθη -όσον αφορά τη μείωση του ελλείμματος, την πίεση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων και τη βιωσιμότητα του χρέους. Επιπλέον δεν ήταν ένα αναπόφευκτο λάθος. Οι σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις του συμπεφωνημένου ελληνικού προγράμματος μόνο απρόβλεπτες δεν ήταν· όπως παραδέχεται ανοικτά το ΔΝΤ, πολλοί επικριτές του προγράμματος τις είχαν προεξοφλήσει.

 ΕΤο άλλο γεγονός για το οποίο η έκθεση του ΔΝΤ εκφράζει την θλίψη της, είναι ο χρόνος που χρειάστηκε για να συμφωνηθεί η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Μέχρι να γίνει αυτό, οι περισσότεροι ιδιώτες επενδυτές είχαν απαλλαγεί από τα ελληνικά χρεόγραφά τους.

Οι επιπτώσεις αυτής της συσσώρευσης λαθών είναι σοβαρές. Η σοβαρότερη είναι πως υπό τα σημερινά δεδομένα η ελληνική κρίση εξακολουθεί να είναι άλυτη. Σε μια ξεχωριστή του ανάλυση,το ΔΝΤ συμπεραίνει πως η δήθεν βιωσιμότητα στην οποία στηριζόταν το πρόγραμμα του 2012 έχει προ πολλού διαψευσθεί. Για να επιτευχθούν τα όρια που υποτίθεται πως εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα του χρέους -124% του ΑΕΠ ως το 2020 και 110% ως το 2022- χρειάζεται ακόμα ταχύτερη μείωση του χρέους του προβλεπομένου -της τάξης του 7% του ΑΕΠ. Αναγνωρίζεται πως στη συμφωνία του 2012 έχει ήδη εμφανιστεί μια «τρύπα» του 4% του ΑΕΠ, που κάπως πρέπει να καλυφθεί. Επιπλέον, αν και δεν της πολυφαίνεται, κι αυτή ακόμα η εκδοχή βασίζεται σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις. Όπως πάντα, θεωρεί δεδομένους τους καλύτερους δυνατούς αριθμούς.

Προσωπικά προβλέπω πως η Ελλάδα θα παραμείνει κολλημένη στο φαύλο κύκλο της ύφεσης ως ότου είτε χρεοκοπήσει μονομερώς και αποχωρήσει από το ευρώ, είτε υπάρξει μια μείζων ανατροπή στις ακολουθούμενες πολιτικές. Για το δεύτερο, θα χρειαστούν δύο αλλαγές στο τρέχον πρόγραμμα.

• Η πρώτη είναι ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της βιωσιμότητας. Ο στόχος του 124% είναι ταυτόχρονα αυθαίρετος και παραπλανητικός. Αυθαίρετος διότι δεν βασίζεται σε καμία οικονομική λογική. Παραπλανητικός διότι οι επενδυτές δεν θεωρούν πια «εθνικό» το ελληνικό χρέος, αλλά περιφερειακό. Το χρέος των περιφερειακών οντοτήτων σαν τις αμερικανικές πολιτείες ή τα γερμανικά länder δεν μπορεί να κρίνεται με τα ίδια κριτήρια με το κρατικό χρέος, διότι οι οντότητες αυτές δεν μπορούν να τυπώσουν χρήμα. Ένα ύψος χρέους της τάξης του 60%-80% του ΑΕΠ θα ήταν πολύ πιο ρεαλιστικό.
• Η δεύτερη είναι πως κάθε εκτίμηση για τη βιωσιμότητα του χρέους θα πρέπει να βασιστεί σε πιο ρεαλιστικές προβλέψεις όσον αφορά την μελλοντική ανάπτυξη ή την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων. Αλλά αυτός ο συνδυασμός πιο ρεαλιστικών στόχων για το χρέος και την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων, λογικά είναι ασύμβατος με τη βιωσιμότητα του χρέους. Ελλείψει αρκετών ιδιωτών επενδυτών, μόνη διέξοδος απομένει το «κούρεμα» των χρεογράφων που κατέχουν οι επίσημοι φορείς (OSI). Κάτι τέτοιο όμως εξακολουθεί να είναι ταμπού, διότι θα σημαίνει την παραδοχή πως τελικά η κρίση θα κοστίσει πολλά λεφτά στις βορειοευρωπαϊκές χώρες.

Τρεις μήνες πριν τις γενικές εκλογές, η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει καμία όρεξη να κληθεί να «πουλήσει» αυτό το μήνυμα. Κι υποπτεύομαι πως μετά τις εκλογές δεν θα μπορεί πια να το κάνει. Έτσι μόνος -περιορισμένος- τρόπος OSI απομένει η ελάφρυνση των όρων εξυπηρέτησης του χρέους: να συμφωνήσουν δηλαδή οι δανειστές να επιμηκύνουν το χρόνο ωρίμανσης των χρεογράφων, μειώνοντας παράλληλα τα επιτόκια δανεισμού. Αυτός είναι ένας τρόπος καλυμμένου «κουρέματος», αλλά δύσκολα μπορώ να δω πώς μπορεί να γίνει σε τόσο ευρεία κλίμακα. Από την άλλη, χωρίς κάποια ορατή προοπτική ελάφρυνσης του χρέους της, μόλις αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα και ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα της επιτρέπουν να επωφεληθεί από την υποτίμηση του νομίσματός της και την χρεοκοπία, η Ελλάδα θα έχει πολύ ορθολογικά κίνητρα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Αυτή η στιγμή δεν έχει φτάσει ακόμα, αλλά πλησιάζει.

Η επικριτική έκθεση του ΔΝΤ είναι επίσης διαυγής όσον αφορά τα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ταμείο ως μέλος της τρόικα -στην οποία συμμετέχουν επίσης η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και η «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν). Είναι σαφές πως το ΔΝΤ δεν νιώθει άνετα με την υποβάθμισή του στο ρόλο του ελάσσονα εταίρου και θεωρεί πως είναι το μόνο μέλος της τρόικα που διαθέτει την απαιτούμενη τεχνογνωσία που απαιτεί η διαχείριση της κρίσης.

Ποιες μπορεί να είναι οι πολιτικές επιπτώσεις της ανάλυσης του ΔΝΤ; Είναι προφανές πως το ΔΝΤ δεν πρόκρινε αυτόν το νέο τρόπο σκέψης όταν συζητιόταν το πρόγραμμα διάσωσης της Κύπρου. Μόλις πριν ένα μήνα, το ΔΝΤ προέβλεπε δημοσίως πως το νησί θα επανέρθει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς... το 2015 -πράγμα γελοίο, ιδίως μετά από όσα συνέβησαν στην Ελλάδα. Δύσκολα μπορεί κανείς να αποφύγει την σκέψη πως το ΔΝΤ δεν μιλάει ακριβώς με ενιαία φωνή σε αυτό το ζήτημα. Όταν ο σταθμάρχης του στην Ελλάδα Πολ Τόμσεν (Poul Thomsen) λέει πως με τις ίδιες διαθέσιμες πληροφορίες το ΔΝΤ θα επαναλάμβανε ακριβώς την ίδια πολιτική, δε θα 'λεγε κανείς πως στηρίζει ακριβώς το μήνυμα της έκθεσης. Η Ουάσινγκτον διαλαλεί mea culpa, αλλά ο κ. Τόμσεν απαντά «je ne regrette rien».

Αν κρίνουμε τέλος από τις οργίλες αντιδράσεις του Ευρωπαίου επιτρόπου για την οικονομική πολιτική Όλι Ρεν (Olli Rehn), θεωρώ μάλλον ασφαλή την πρόβλεψη πως οι πολιτικοί ιθύνοντες της ευρωζώνης θα αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της έκθεσης του ΔΝΤ. Μπορεί να θεωρείται δεδομένο πως το ίδιο θα κάνει και η γερμανική κυβέρνηση. Αν το ΔΝΤ εννοεί όσα λέει στην έκθεσή του (μάλλον έτσι πρέπει να συμβαίνει) θα πρέπει είτε να προσπαθήσει να εκβιάσει μια αλλαγή πολιτικής, είτε να εγκαταλείψει την τρόικα.

---

Ο Wolfgang Munchau είναι συντάκτης των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Αμερικανός Σύμβουλος προς την Εξουσία: Γιατί βοηθάτε το μυστικό γερμανικό σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Του Μιχαήλ Στυλιανού
Σάλπισμα αφύπνισης προς την αμερικανική εξουσία, ότι βοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  πραγματοποιεί (με βομβαρδισμούς),εν αγνοία της,  ένα γερμανικό μυστικό σχέδιο ,εξέπεμψε προ ημερών διάσημος Αμερικανός δημοσιολόγος, κυβερνητικός κατά καιρούς συνεργάτης και προεδρικός σύμβουλος.
Το εκρηκτικό άρθρο του Robert Kaplan δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο όργανο του Gatestone Institute με τίτλο «Οι ΗΠΑ βοηθούν στην ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Στον  πληθωρισμό της καθημερινής διεθνούς δημοσιότητος (ελεγχόμενης κατά το πλείστον) απαντώνται κάποτε άρθρα και αναλύσεις  πιστοποιημένης ενημερωτικής ποιότητας, αξιοπιστίας και κύρους. Πολύ σπανιότερα ο ασκημένος ερευνητής ανακαλύπτει και κείμενα-τροχιοδεικτικά εξελίξεων. Των οποίων το πυροδοτικό περιεχόμενο και η ταυτότητα της υπογραφής απαιτούν σοβαρότερη της συνήθους ανάγνωση –μελέτη και αρχειοθέτηση σε φάκελο αναφοράς.
Μακρά πορεία του Ρόμπερτ Κάπλαν στα ασαφή όρια μεταξύ διεθνούς δημοσιογραφίας, διδασκαλίας σε στρατιωτικές σχολές, συνεργασίας με το Πεντάγωνο, τη CIA και το Στέητ Ντηπάρτμεντ και λειτουργίας ως κυβερνητικού και προεδρικού συμβούλου, κατατάσσει ορισμένα τουλάχιστον άρθρα του σ’ αυτή τη τελευταία κατηγορία. Δεκαπέντε βιβλία του –ορισμένα γεωπολιτικής- αποτελούν μέρος της συγκομιδής μακροχρόνιων  αποστολών του Κάπλαν στα Βαλκάνια (έμενε για καιρό στην Αθήνα,όπου και νυμφεύθηκε), στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από το Στέητ Ντηπάρτμεντ με το παράσημο «Διακεκριμένων Υπηρεσιών», διετέλεσε προεδρικός σύμβουλος το 2001 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής. ΕΤώρα, στο προκείμενο άρθρο του ο Κάπλαν επισημαίνει ότι όλες οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις (πέριξ της Μεσογείου), όπου ένα κοσμικό καθεστώς αντικαταστάθηκε από ένα ισλαμικό είχαν αποτελέσει στο παρελθόν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και « μέχρι σήμερα –γράφει- η γερμανική πολιτική έχει πετύχει να κρατήσει μυστικό τον ηγετικό ρόλο της στην ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.»

Υπενθυμίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά σε σειρά ενόπλων εσωτερικών συρράξεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή: βομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη του ισλαμικού καθεστώτος Ιζετμπέκοβιτς στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995, ξαναβομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη των μουσουλμάνων του Ου Τσε Κα στο Κόσοβο το 1999 και βομβαρδίζοντας το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη σε υποστήριξη των ανταρτών. Κάθε επέμβαση εδικαιολογείτο στους Αμερικανούς πολίτες ως γινόμενη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως επιπρόσθετοι λόγοι αναφέρονταν η απόκτηση αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια,  η εξάλειψη του κομμουνισμού από τη  Γιουγκοσλαβία και η προστασία του πληθυσμού της Λιβύης από το δολοφονικό καθεστώς του Καντάφι.
Κάθε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή –εκτός του Ιράκ- εφαρμόσθηκε στο ίδιο πατρόν. Πρώτα σημειώνεται μια εσωτερική ενοπλη σύρραξη στη δεδομένη χώρα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ρίχνουν σ’ αυτή όλο το βάρος τους. Στήν αφήγηση που αναπτύσσεται «οι καλοί» είναι οι αντικαθεστωτικοί. Οι «κακοί», τους οποίους πρέπει να συντρίψουν οι Αμερικανοί, είναι βάρβαροι δεσπότες, εγκληματίες πολέμου,ένοχοι γενοκτονίας. Διεθνείς προσωπικότητες επιρροής, ΜΚΟ, διεθνείς οργανώσεις  ζητούν την στήριξη των αντικαθεστωτικών και την ανατροπή του καθεστώτος. Κατόπιν ο πρόεδρος των ΗΠΑ διατάσσει  αμερικανική λογιστική υποστήριξη και βοήθεια σε όπλα στους εξεγερμένους. Τελικά διατάσσει και βομβαρδισμούς υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Η διαδικασία αυτή καταλήγει πάντοτε με την αντικατάσταση ενός κοσμικού από ένα ισλαμικό καθεστώς σε περιοχή που διετέλεσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...
Και στις χώρες της «Αραβικής ΄Ανοιξης», Τυνησία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρξε αμερικανική επέμβαση, σημειώθηκε η ίδια κατάληξη και η τακτική της Τουρκίας ήταν να σπεύσει σε στήριξη των εξεγερμένων και σε αναγνώρισή τους ως νόμιμης κυβέρνησης. Οι Τούρκοι ηγέτες  συσχετίζουν άλλωστε τις συρράξεις στη Βοσνία και στις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης», όπως επεσήμανε ο Αμερικανός Τουρκολόγος Ηarold Rhode.Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογκάν ξεκαθάρισε άλλωστε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του στον επινίκειο λόγο του στις εκλογές του 2011, επισημαίνει ο Κάπλαν. Είπε ότι η νίκη του κόμματός του είναι εξ ίσου σημαντική για την ΄Αγκυρα και για το Σεράγεβο (πρωτεύουσα της Βοσνίας), για τη Σμύρνη όσο και για τη Δαμασκό, για την Κωνσταντινούπολη όσο και για την Ιερουσαλήμ...
Η θέση ότι οι χώρες που απέκτησαν ισλαμικά καθεστώτα τύπου Αδελφών Μουσουλμάνων ή Αλ Κάϊντα, με αμερικανική ένοπλη επέμβαση ή με την «Αραβική Ανοιξη», σημειώνουν την επιστροφή στην οθωμανική επικράτεια δεν στερείται λογικής, κατά τον Ρόμπερτ Κάπλαν. Που εξηγεί ότι, εκτός από πολιτική εξουσία στο έδαφος και στον πληθυσμό της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε και την υπόσταση Χαλιφάτου με πνευματική εξουσία επί του συνόλου των Μουσουλμάνων, εντός και εκτός των συνόρων της. Είναι- γράφει- λογικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, ότι το σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κινείται σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την αποδόμηση του κεμαλικού κράτους και την προώθηση του Χαλιφάτου, το οποίο λένε πως λαχταρούν οι Μουσουλμάνοι.
Η θεώρηση της τουρκικής επιδίωξης για ανασύσταση της αυτοκρατορίας στο ιστορικό της πλαίσιο εγείρει κατά τον Κάπλαν το θέμα του ρόλου της Γερμανίας σ’ αυτό το σχέδιο. Υπενθυμίζει ότι από της συγκρότησής της (σε ενιαίο κράτος) το 1870 η Γερμανία αντιμετώπισε την Τουρκία σάν τον πολυτιμότερο πελάτη και σύμμαχο, χώρα ελέγξιμη με συνδυασμό μέσων όπως οικονομικές δοσοληψίες, εκπαιδευτικές υποτροφίες, οργανωτική βοήθεια και τεχνογνωσία όσο και δωροδοκία των Τούρκων αξιωματούχων. Την επιρροή της στη Τουρκία η Γερμανία έβλεπε σάν μέσο επηρεασμού του παγκόσμιου Ισλάμ προς το συμφέρον της. Και όπως κατέδειξε ο Γερμανός καθηγητής  Wolfgang Schwanitz, κατά τον 1o Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρησιμοποίησε το τουρκικό Χαλιφάτο για να υποδαυλίσει Τζιχάντ – ταραχές και εξεγέρσεις- σε περιοχές όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό την διοίκηση των εχθρών της: Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών και Σέρβων.
Ως εντυπωσιακή επιτυχία απόκρυψης της γερμανικής πολιτικής  προβάλλει ο Κάπλαν στο άρθρο του ότι στα πενήντα τόσα αμερικανικά άρθρα για την «Αραβική ΄Ανοιξη» που εξερεύνησε δεν βρήκε πουθενά τη λέξη Γερμανία. Τον έμμεσο (πλην κρίσιμο) ρόλο της στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι ιχνηλάτησε μέσω  παραπομπής σε άρθρο στην «Επιθεώρηση Πολιτικής» της 1-2-2004, με τίτλο « ΄Ενα ΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο», για το Δικαστήριο Εγκληματιών (της Χάγης), το οποίο διατύπωσε την κατηγορία και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης του Μουαμάρ Καντάφι, που προσέφεραν την νομική βάση «νομιμοποίησης» των Νατοϊκών βομβαρδισμών , οι οποίοι οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος. Η αναφορά στη Γερμανία βρίσκεται σ΄αυτό το άρθρο του 2004, το οποίο αποκαλύπτει ότι αυτό το «΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο» είναι δημιούργημα γερμανικής έμπνευσης, επιβολής και σε σημαντικό βαθμό γερμανικής χρηματοδότησης.
( Σημ.συν. Πόκειται για το δικαστήριο  που καταδίκασε και καταδικάζει σωρεία Σέρβων ηγετών, ενώ απαλλάσσει Κροάτες αλλά και Ουτσεκάδες οπλαρχηγούς –σήμερα ηγέτες του Κοσόβου- μολονότι ενοχοποιημένους από την πρώην Πρόεδρό του για την απόσπαση ζωτικών οργάνων προς πώληση από Σέρβους αιχμαλώτους, σε «κλινικές» βασανισμού.)
Με αυτά τα δεδομένα λογικό είναι το συγκεκριμένο δικαστήριο να υπηρετεί τις γερμανικές επιδιώξεις, σημειώνει ο Κάπλαν και προσθέτει ότι αυτό αντιπροσωπεύει και τη σχέση της Γερμανίας με την «Αραβική ΄Ανοιξη». Ωστόσο- υπογραμμίζει- αυτά δεν αναφέρονται πουθενά. Σιωπή, που επιβάλλει εξήγηση.
Στοιχεία  της δράσης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας ΒΝD και της συνεργασίας του γερμανικού υπουργείου των Εξωτερικών επισημαίνει ο Κάπλαν σε ανταπόκριση του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζών Ρόζενθαλ στούς ΄Ασιαν Τάϊμς.  Η ανταπόκριση αποκαλύπτει ότι η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε «για λόγους εθνικού συμφέροντος» την δημοσιότητα αναφορών της μυστικής υπηρεσίας BND στη Συρία ότι τη περιβόητη σφαγή αμάχων στη πόλη Χούλα διέπραξαν οι ισλαμιστές αντάρτες και όχι οι κυβερνητικές δυνάμεις. Επίσης ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών συνεργάζεται  με εκπροσώπους της συριακής αντιπολίτευσης στην εκπόνηση «συγκεκριμένων σχεδίων» ομαλής μεταπολίτευσης, μετά την ανατροπή του ΄Ασσαντ.
Ανακεφαλαιώνοντας την  ιστορία αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων η ευνοουμένων αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που εγκαθιδρύουν  φανατικά ισλαμικά καθεστώτα σε χώρες όπου η Τουρκία (με την μυστική γερμανική συνέργεια) επιχειρεί την ανασύσταση του Οθω μανικού Χαλιφάτου, ο Ρόμπερτ Κάπλαν κλείνει το άρθρο του με την εκρηκτική κατακλείδα:
«Για ποιο λόγο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να προάγει ενεργητικά τις γερμανικές στοχεύσεις – την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας (θύμα γερμανικής εισβολής στους δύο μεγάλους πολέμου) και την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί.»

Υ.Γ. Μ.Σ.
Απουσιάζει από τα στοιχεία του Ρόμπερτ Κάπλαν, προφανώς λόγω αγνοίας, η συντριπτική μαρτυρία του διαπρεπούς Γάλλου στρατηγού Γκαλουά, πρώην ΓΕΕΘΑ, στη συγκλονιστική συνέντευξη-εξομολόγηση που έδωσε λίγο προ του θανάτου του προ λίγων ετών, όπου εκφράζει την συντριβή του για το λάθος της Γαλλίας να συμμετάσχει στην καταστροφή της πιστής συμμάχου της Σερβίας. Απεκάλυψε εκεί ότι την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σχεδίαζαν και συζητούσαν παρουσία του παράγοντες της γερμανικής ελίτ από τη δεκαετία του ’70, σε ετήσιες συνάξεις τους σε περιοχή της Βαυαρίας. Κατέθεσε την προσωπική μαρτυρία του, από επισκέψεις στο Σεράγεβο, ότι η επιχείρηση στήθηκε σε οικοδόμημα προπαγανδιστικής ψευδολογίας και ότι διττός στόχος του γερμανικού σχεδίου ήταν η καταστροφή της Σερβίας για την συμπαράταξή της με τους Συμμάχους στους δύο Πολέμους και η έξοδος της Γερμανίας δια της Αδριατικής στη Μεσόγειο. Ιδού η συνέντευξη: 

πηγη infognomonpolitics .

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Είναι πρόωρο να μιλάμε για ανάκαμψη της Ελλάδας κι όσοι το κάνουν απλά προσπαθούν να δικαιώσουν τη λιτότητα /

του Αντιτίγια Τσακραμπόρτι

Talk of recovery in Greece is premature -and all about justifying austerity ©The Guardian Ίσως να θυμάστε που κάποια στιγμή γινόταν πολλή συζήτηση για ένα ερείπιο ονόματι Ελλάδα. Ήταν το πρώτο ντόμινο που έπεσε στην κρίση της ευρωζώνης. Επισήμως χρεοκόπησε, αλλά κατάφερε να επιπλεύσει χάρη σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια που πήρε από την Ευρώπη και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ). Για να μπορέσει να δανειστεί, η Αθήνα χρειάστηκε να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες, να απολύσει ή να μειώσει τους μισθούς χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και να ξεπουλήσει κρατική περιουσία. Το αποτέλεσμα ήταν κοινωνική αναταραχή, πολιτική αναστάτωση και οικονομική κατάρρευση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βγήκαν στους δρόμους. Η χώρα βρέθηκε εμπρός στο φάσμα της αποπομπής της από το ευρώ, μια εξέλιξη μάλιστα που πήρε το όνομα «Grexit». Κοντολογίς, η χώρα βρέθηκε στο καναβάτσο. Αλλά αν αυτή εξακολουθεί να είναι η εικόνα που έχετε για την Ελλάδα, χρειάζεται να την αλλάξετε: είναι τόσο άνοιξη/καλοκαίρι 2012! Τις τελευταίες εβδομάδες, οι κορυφαίοι ιθύνοντες των Αθηνών προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως επιστρέφουν στις παλιές καλές ημέρες. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μιλάει για το«success story» της χώρας του. Ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας και ο υπουργός οικονομικών του διαβεβαιώνουν πως η Ελλάδα πέρασε τον κάβο. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, δημοσιογράφοι και επιφυλλιδογράφοι του ελλαδικού, αλλά και μέρους του διεθνούς οικονομικού τύπου, καταφάσκουν στο συμπέρασμα αυτό, υπό τα χειροκροτήματα όλων όσοι προσπαθούν να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία στην Ελλάδα και την Ευρώπη: «ξεχάστε το "Grexit" -ετοιμαστείτε να υποδεχθείτε την ελληνική ανάκαμψη-"Greecovery"» όπως σημείωνε μια ιδιαιτέρως βλακώδης «έρευνα» που έλαβα την Παρασκευή (31/5).

 ΕΤο διακύβευμα αυτής της επιχείρησης είναι πολύ σημαντικότερο από το αν μια οικονομία που μετά βίας αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης έχει πραγματικά πάρει την ανιούσα. Αυτό που παίζεται είναι η δικαίωση της θεραπείας-σοκ που επιβλήθηκε στα υπερχρεωμένα κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Προ μιας εβδομάδας, το παραδέχτηκε αυτό δημόσια στους «φαϊνάσιαλ τάιμς» η Μαρία Πάολα Τόσι (Maria Paola Toschi), που εργάζεται ως ερευνητής αγορών στην «Τζ. Π. Μόργκαν»: «αν η Ελλάδα κατορθώσει να πείσει πως ανακάμπτει χάρη στην αγωγή της λιτότητας και τις συνοδευτικές μεταρρυθμίσεις, τότε η μεταρρυθμιστική στρατηγική της "ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας" (ΕΚΤ) και του ΔΝΤ θα καταξιωθεί περαιτέρω».

Αν οι ελίτ της Ευρώπης και των ΗΠΑ καταφέρουν να πείσουν πως «θεράπευσαν» την Ελλάδα, θα αποκρούουν ευκολότερα τις επικρίσεις για τη λιτότητα στην ευρωζώνη. Θα μπορούν επίσης να συνεχίσουν να υπερασπίζονται ένα οικονομικό υπόδειγμα που πριν μια τριετία έμοιαζε να έχει εκπνεύσει.

Ατυχώς, τα πειστήρια που μας παρουσιάζουν οι υπερασπιστές της ελληνικής ανάκαμψης δεν πείθουν. Διπλασιάστηκε ο δείκτης τιμών του χρηματιστηρίου Αθηνών; Το φτηνό χρήμα των κεντρικών τραπεζών και των επενδυτών που αναζητούν απεγνωσμένα κέρδη μπορεί να κάνει αστεία παιχνίδια. Έπεσαν οι μισθοί; Ναι, αλλά οι επενδύσεις που υποτίθεται πως θα ακολουθούσαν ουδέποτε εμφανίστηκαν. Τα δημόσια οικονομικά οδηγήθηκαν σε κάτι που μοιάζει με τάξη; Αν πετσοκόψεις το κράτος πρόνοιας και τις δημόσιες υπηρεσίες μπορείς να το πετύχεις αυτό· λίγοι όμως θεωρούν πως η Αθήνα θα κατορθώσει κάποια μέρα να βγει στις αγορές και να λάβει εξιτήριο από τη δανειακή φυλακή όπου την έχουν κλείσει.

Κανείς δεν ισχυρίζεται στα σοβαρά πως η ελληνική οικονομία έπαψε να ασθενεί βαριά· ο«οργανισμός οικονομικής συνεργασίας και ανάκαμψης» (ΟΟΣΑ) προβλέπει πως το 2014 θα διανύσει την έβδομη συνεχιζόμενη χρονιά ύφεσης. Περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι άνεργοι· στους νέους, είναι οι δύο στους τρεις. Περισσότεροι από το 60% εξ αυτών είναι άνεργοι για πάνω από ένα χρόνο. Σύμφωνα με ένα άρθρο των Νίκου Μαλκουτζή και Γιάννη Μουζάκη στην «καθημερινή», 400,000 ελληνικές οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο.

Αν και αντιτάχθηκα εξαρχής στη λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, θα ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής αν είχα κάνει λάθος. Έχοντας επισκεφθεί την Αθήνα αρκετές φορές από το 2011 και έχοντας πολλούς Έλληνες φίλους, θα προτιμούσαν να τους έβλεπα να ορθοποδούν.

Προς το παρόν όμως, το περισσότερο που μπορεί να πει κανείς για την Ελλάδα είναι πως η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη αποφάσισαν να την κρατήσουν στο ενιαίο νόμισμα και να της παρέχουν όσα ευρώ χρειάζεται. Εξ αυτού προέκυψε μια αίσθηση οικονομικής σταθεροποίησης, που προσέλκυσε τους επενδυτές. Η σιωπηλή επίθεση κατά των τραπεζών, από τους επενδυτές -που τραβούσαν σιγά-σιγά τις καταθέσεις τους- σταμάτησε· αλλά οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί πλέον λειτουργούν μάλλον σαν χρηματοκιβώτια, παρά σαν διαχειριστές ρευστότητας.

Βέβαια, όπως σημειώνει ο διαχειριστής κεφαλαίων Ιάσων Μανωλόπουλος, υπήρξαν ορισμένες σημαντικές πολιτιστικές και θεσμικές αλλαγές: πριν την κρίση, η κυβέρνηση δεν γνώριζε ούτε καν πόσους δημοσίους υπαλλήλους απασχολούσε -τώρα ξέρει. Και για όποιον επιμένει να ανοίξει επιχείρηση καταμεσής στην κρίση, σήμερα μπορεί να το κάνει πολύ ευκολότερα. Αλλά αυτές οι πρόοδοι αντισταθμίζονται από την σχεδόν πλήρη κατάρρευση του συστήματος υγείας, την άνοδο της νεοναζιστικής «χρυσής αυγής» (ΧΑ) και την επιχείρηση φίμωσης δημοσιογράφων σαν τονΚώστα Βαξεβάνη, που διώκεται από τη δικαιοσύνη διότι δημοσίευσε έναν κατάλογο υπερ-πλούσιων φοροφυγάδων.

Ενώ η οικονομία εξακολουθεί να είναι κατατονική και η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση, οι τρέχουσες ζητωκραυγές μοιάζουν με το γνωστό «η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε». Είναι μια πιο δραματική εκδοχή αυτού που προσπαθεί να κάνει στη Βρετανία ο Τζορτζ Όσμπορν (GeorgeOsborne) και οι οπαδοί της λιτότητας: να επαναπροσδιορίσουν προς τα κάτω τα κριτήρια της επιτυχίας.

Εδώ και δυο καλοκαίρια, καθόμουν με τον οικονομολόγο Γιάννη Βαρουφάκη στο μπαλκόνι του με θέα την Ακρόπολη, και τον ρώτησα να μου πει εν συντομία τι σκέφτεται για την Ελλάδα: «βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση», μου απάντησε. Τον ρώτησα το ίδιο χτες βράδυ: «η πτώση συνεχίζεται». Κι ύστερα μου είπε μια ιστορία: πέρσι το βιβλίο του «ο παγκόσμιος Μινώταυρος» ήταν ευπώλητο στην Ελλάδα, και ξεπέρασε σε πωλήσεις ακόμα και τις «πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Κι όμως, δεν έλαβε ούτε ένα ευρώ για τα συγγραφικά του δικαιώματα. Γιατί όχι; Διότι ο εκδότης του δεν πήρε καθόλου λεφτά από τα βιβλιοπωλεία, που ήταν όλα καταχρεωμένα. Αντί να τα κυνηγήσει, να τα κλείσει και να χάσει για πάντα τα λεφτά τους, ο εκδότης του προτίμησε να αφήσει αυτή την κατάσταση να σέρνεται. Κι έτσι η λιανική πώληση, τα τυπογραφεία και οι συγγραφείς συνεχίζουν να γυρίζουν στο κενό.

Αυτή η γλυκιά ιστορία οικονομικής ανυπαρξίας, για μένα λέει πολλά.

---

Ο Aditya Chakrabortty είναι οικονομικός συντάκτης.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

1958-1990: H επιχείρηση Gladio, Ιταλία, και ο ρόλος του σημερινού ΝΑΤΟ

Εισαγωγή:

Μετά τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η επιχείρηση Gladio ήταν μέρος του σχεδίου “Stay Behind” του ΝΑΤΟ, της CIA, και της MI6 προκειμένου να “καταπολεμήσουν την κομμουνιστική/αριστερή επιρροή στην Ευρώπη”. Μικροί μυστικοί στρατοί επιχορηγούμενοι από τα κράτη τους, έκαναν χρήση προβοκατόρικων συνήθως “τυφλών” τρομοκρατικών χτυπημάτων, προκειμένου να επιρρεάσουν εκλογικά αποτελέσματα και κρατικούς σχεδιασμούς, αλλά και να δικαιολογήσουν μέτρα “ασφάλειας”. (Στην Ελλάδα, ένας τέτοιος στρατός ενταγμένος στο δίκτυο Stay Behind από το 1952 ήδη οπότε και τέθηκαν υπό ΝΑΤΟική αιγίδα επίσημα, ήταν τα ΛΟΚ του Παπάγου, για τα οποία λέγεται ότι απέκλειε “οποιονδήποτε άνδρα με απόψεις από μετριοπαθείς συντηρητικές εώς αριστερές”)Τα τελευταία χρόνια η δράση της Gladio έχει επίσημα επιβεβαιωθεί από αρκετές κυβερνήσεις και καταδικαστεί από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (το 1990 παραδέχθηκε την ύπαρξη της οργάνωσης και έδωσε εντολή να εξιχνιαστούν οι σχετικές υποθέσεις χωρίς βέβαια να γίνει η παραμικρή κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση). Τα χτυπήματα των πρακτόρων της Gladio περιλαμβάνουν:

-Το 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνο,βόμβα σκοτώνει 16 και τραυματίζει 80. Στη δίκη που θ ακολουθήσει, ο στρατηγός Giandelo Maletti πρώην επικεφαλής της ιταλικής υπηρεσίας πληροφοριών παραδέχεται ότι η σφαγή είχε έρθει σε πέρας από πράκτορες του δικτύου stay-behind σε συνεργασία με ιταλούς ακροδεξιούς, υπό τις εντολές της CIA προκειμένου να καμφθεί η υποστήριξη που έχαιραν οι κομμουνιστές.

-2 Αυγούστου 1980: Βόμβα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια. 85 νεκροί. Αρχικά κατηγορούνται οι “Ερυθρές Ταξιαρχίες” ενώ αργότερα συλλαμβάνονται κάποιοι φασίστες. Τελικά καταδικάζονται τρεις πράκτορες του ιταλικού κράτους, μεταξύ των οποίων ο Lucio Gelli (επικεφαλής της παρακρατικής μασωνικής στοάς Ρ2).Η βόμβα είχε κατασκευαστεί στα εργαστήρια της Gladio. Ε-1985, στο Βέλγιο παρακρατικοί πυροβολούν πελάτες σουπερμάρκετ στην τύχη σκοτώνοντας 28. Μεταγενέστερες έρευνες σταματούν στη διασύνδεση του γεγονότος με την δράση του βελγικού δικτύου stay-behind SDRA8, της βελγικής αστυνομικής μονάδας SDRA6, της βελγικής φασιστικής οργάνωσης WNP και της υπηρεσίας του αμερικανικού πενταγώνου DIA.

Με τα λόγια του καταδικασμένου ακροδεξιού βομβιστή Vincenzo Vinciguerra που δούλευε για την Gladio: “Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Έπρεπε ν’ αναγκαστούν αυτοί οι άνθρωποι, ο ιταλικός λαός, να στραφεί στο κράτος του για να ζητήσει μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτή είναι η πολιτική λογική πίσω από όλες τις σφαγές και τις βομβιστικές επιθέσεις που έμειναν ατιμώρητες, μιας και το κράτος δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του ή να αναλάβει την ευθύνη για όσα συνέβησαν”. (από συνέντευξη στην εφημερίδα The Guardian)

Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον μυστικό νεο-φασιστικό στρατό στην Ιταλία, που στήθηκε προκειμένου να αντισταθεί σε περίπτωση σοβιετικής εισβολής, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην ανάπτυξη της μαχητικής εργατικής τάξης.

Μετά το τέλος του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου, το ιταλικό εργατικό κίνημα κέρδιζε συνεχώς δύναμη. Σε ορισμένες πόλεις, οι φασίστες εκδιώκονταν από τις δυνάμεις της Αντίστασης (όπως και πριν τον πόλεμο, συνήθως σ’ αυτές πρωταγωνιστούσαν σοσιαλιστές και αναρχικοί), και εμβρυακές μορφές εργατικών συμβουλίων έπαιρναν τον έλεγχο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ιδιαίτερα, κατάφερε να αποσπάσει μεγάλη συμπάθεια για την συμμετοχή του στο κίνημα αυτό.

Όταν οι συμμαχικές δυνάμεις εισέβαλλαν στη χώρα, η καταστροφή αυτού του είδους “λαϊκής εξουσίας” ήταν το αμέσως επόμενο πράγμα στην ατζέντα τους, μετά το ξεκαθάρισμα με το καθεστώς του Μουσσολίνι. Όταν το φιλελεύθερο ιταλικό κράτος ξαναστήθηκε, μαζί του οργανώθηκαν και οι μηχανισμοί που θα διεσφάλιζαν ότι οι εργαζόμενοι δε θα ‘παιρναν την εξουσία. Σε συνδυασμό με τους προϋπάρχοντες παρακρατικούς κύκλους: το Ρ2, που ήταν βαθιά μπλεγμένο στη Στρατηγική της Έντασης το 1960-70, ενάντια στην εργατική τάξη, μέσα από την μυστική και ταυτόχρονα επίσημη οργάνωση “Gladio” (“ξίφος”).

Η Gladio ιδρύθηκε το 1958 από την S.I.F.O.R (Ιταλική μυστική υπηρεσία, αργότερα αντικαταστάθηκε καθώς υπήρχαν υποψίες για ανάμειξή της σε ένα σχέδιο πραξικοπήματος το 1964) και την CIA. Τα 15.000 μέλη της στρατολογήθηκαν από ομάδες βετεράνων φασιστών του ‘Β Π.Π. και είχαν πρόσβαση σε 151 στρατιωτικές γιάφκες. Σκοπός της Gladio ήταν (καθώς επισήμως έχει τεθεί εκτός λειτουργίας το 1990, αν και επισήμως δεν υπήρχε πριν τη χρονολογία αυτή) καθώς λέγεται, να δράσει ως ένας πυρήνας αντίστασης σε περίπτωση επίθεσης από τις χώρες του “συμφώνου της Βαρσοβίας”, σε περίπτωση “σοβιετικής κατάληψης”. Ωστόσο, το τί ενδιαφέρον θα μπορούσαν να έχουν οι Ρώσοι στην ραδιενεργή έρημο που θα χε μείνει από την Ιταλία μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, που θα ήταν το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας σοβιετικής επίθεσης σε οποιοδήποτε κράτος του ΝΑΤΟ είναι ένα ερώτημα. Στην πραγματικότητα, μέχρι να έφταναν τα “σοβιετικά τανκς” στην Ιταλία δε θα είχε μείνει ούτε πεντάγωνο, ούτε κρεμλίνο να δίνουν εντολές.

Απόρρητα έγγραφα για τη Gladio που ήρθαν στο φώς το 1990 πάντως μιλούν για έναν διαφορετικό κίνδυνο: αυτόν της “κατάληψης από τα μέσα”: την άυξηση του ελέγχου των καθημερινών ανθρώπων πάνω στις αποφάσεις για τις ζωές τους, τη δύναμη της εργατικής τάξης. Σύμφωνα με τον στρατηγό Gerardo Serravalle, διοικητή της Gladio στη δεκαετία του 1970, τα καθήκοντά του είχαν να κάνουν με:

“Τον εσωτερικό έλεγχο: δηλαδή το επίπεδο ετοιμότητας να αντιμετωπιστούν διαδηλώσεις στο δρόμο, γενικές απεργίες και κάθε εσωτερικός ξεσηκωμός”.

Ενώ ο γενικότερος ρόλος της Gladio ήταν:

“Να γεμίζει τους δρόμους, δημιουργώντας μια κατάσταση τέτοιας έντασης ώστε να απαιτείται επέμβαση του στρατού [1].

Με άλλα λόγια, να διεξάγει μια “Στρατηγική της Έντασης”, δημιουργώντας μια χαοτική κατάσταση ως ένα πρόσχημα, μια δικαιολογία για την καταστολή. Όλα αυτά έγιναν γνωστά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων δικαστικών ερευνών με αφορμή τον θάνατο τριών αστυνομικών από παγιδευμένο αμάξι το 1972. Παλιά, σκονισμένα υπηρεσιακά αρχεία έδειξαν τελικά ότι οι βομβιστές ήταν μέλη της Gladio. Ακόμη και τα εκρηκτικά που χρησιμοποίησαν ήταν της οργάνωσης. Ένας απ’ τους βομβιστές, ο Vincenzo Vinciguerra αποκάλυψε ότι η φασιστική ομάδα που θεωρούνταν υπεύθυνη, η Ordine Nuovo (“Νέα Τάξη”) ήταν στην πραγματικότητα επινόηση των μυστικών υπηρεσιών.

Η Gladio ήταν μέρος ενός δικτύου μυστικών στρατών που απλωνόταν σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ, ενώ θεωρείται ότι έχει συμμετάσχει ενεργά σε τρομοκρατικές ενέργεις και πραξικοπήματα στην Ελλάδα, την Τουρκία και το Βέλγιο. Ο Γερμανικός τομέας αποτελούταν από βετεράνους των Waffen S.S. που σχεδίαζαν τη δολοφονία σοσιαλδημοκρατών πολιτικών, σε περίπτωση “σοβιετικού κινδύνου”.

Σύμφωνα με τον Mike Peters, που γράφει στο Lobster τεύχος 32[2]:

“Ελάχιστοι υπήκοοι χωρών μελών του ΝΑΤΟ γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους στις οποίες τα κράτη τους δεσμεύονται. Για παράδειγμα, τα σχέδια 10-G και 100-1 σύμφωνα με τα οποία σε “καταστάσεις έκτακτης ανάγκης” ειδικές μονάδες του αμερικάνικου στρατού νομιμοποιούνται να δράσουν προκειμένου να κατασταλεί άμεσα οποιοδήποτε κίνημα “απειλεί στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ”.

Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι αυτή μια τέτοια κατάσταση εφαρμόστηκε προκειμένου να παρεμποδίσει μια υποχωρηση της πρωτοφανούς τότε αμερικανικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Ιταλίας, που συμπεριλάμβανε 100 εκ. δολάρια σε “κάτω απ’΄το τραπέζι” επιδοτήσεις των δεξιών πολιτικών σχηματισμών, κι ένα τέλειο παράδειγμα εξαγωγής δημοκρατίας, κατά τις πρώτες μετά-τον-Μουσσολίνι εκλογές, οπότε και ο 6ος αμερικανικός στόλος είχε προσεγγίσει την ακτή κοντά στη Ρώμη, έτοιμος να στείλει τους πεζοναύτες σε περίπτωση που το εκλογικό σώμα δεν έπαιρνε τις πρέπουσες αποφάσεις και ψήφιζε τους κομμουνιστές.

[...]

Όπως και να χει, τα φαντάσματα του ελληνικού πραξικοπήματος του 1967 αναρριχώνται πάνω απ’ τους σκιώδεις βάλτους όπου συναντιώνται οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και ο φασιστικός υπόκοσμος. Το πραξικόπημα αυτό υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου-πράκτορα της CIA, απολάμβανε την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ. Ελάχιστα πριν το πραξικόπημα και στη διάρκεια μιας διαφωνίας με τον έλληνα πρέσβη σχετικά με την αμερικανική πρόταση για διχοτόμηση της Κύπρου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson έστειλε το ακόλουθο μήνυμα:

“Γαμώ το κοινοβούλιο και το σύνταγμά σου. Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας, η Κύπρος είναι μια ψείρα, η Ελλάδα μια ψείρα. Αν αυτά τα δυο φιλαράκια συνεχίσουν να ενοχλούνε τον ελέφαντα, μπορεί κάλλιστα να τα λιώσει η προβοσκίδα του, να τα ισοπεδώσει… Αν ο πρωθυπουργός σου μου κάνει κι άλλο κύρηγμα για τον δημοκρατία, το κοινοβούλιο και το σύνταγμα μπορεί κι αυτός, και το κοινοβούλιό του και το σύνταγμα να μη κρατήσουν για πολύ ακόμα [3].
Πηγή: άρθρο της Free Earth επεξεργασμένο απ’ την διαδικτυακή κοινότητα LibCom.

Σημειώσεις:
1. Πηγή: ‘The Beast Reawakens’ του Martin Lee σελίδα 206.
2. Lobster 32 σελίδα 3 (υποσημείωση)

3. Από το ‘Turning the Tide’ του Noam Chomsky.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........