Σοκάρει τα όσα περιγράφει σε συνέντευξή του ο Paul Craig Roberts, ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών επί προεδρίας Ρ.Ρήγκαν, λέγοντας ότι υπάρχουν ισχυρά κέντρα στο αμερικανικό Πεντάγωνο και το υπουργείο Εξωτερικών που υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ, μαζί με την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Σιγκαπούρη, τη Νότιο Κορέα κλπ μπορούν να επικρατήσουν σε μία στρατιωτική σύγκρουση με την Ρωσία και της Κίνα!
Και κατ'αυτό το τρόπο προετοιμάζουν μία σύγκρουση η οποία από την στιγμή που θα είναι νικηφόρα "σβήνει" και το χρέος των ΗΠΑ προς την Κίνα και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία κλπ, το οποίος πλησιάζει τα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια σε ένα σύνολο 16 τρισ. χρέους!
Μίληε ακόμα για την απεριόριστη ισχύ που δίνει στις ΗΠΑ το ανεξέλεγκτο τύπωμα δολαρίων που τους επιτρέπει να εξοπλίζουν τις ΕΔ τους με ταχύτατους ρυθμούς, και οτι Κίνα και Ρωσία πρέπει να βιαστούν να γκρεμίσουν το δολάριο από την θέση του αποθεματικού παγκόσμιου νομίσματος, και να το αντικαταστήσουν τάχιστα για να χτυπήσουν την ισχύ της Ουάσιγκτον.
Δήλωσε ακόμα οι ΗΠΑ ελέγχονται πλήρως από πέντε-εξι υπερεθνικές απάτριδες εταιρείες που όμως η ισχύς τους εξαρτάται από αυτήν της χώρας και για αυτό είναι διαθέσιμες να διαλύσουν τον πλανήτη προκειμένου να την διατηρήσουν σε πρωτοκαθεδρία.
Δήλωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον και ότι κυριολεκτικά εμφανίζει το άσπρο-μαύρο, και την επίθεση των Αμερικανών στην Ουκρανία εν μέσω ολυπιακών Αγώνων του Σότσι, για να είναι απασχολημένος ο Β.Πούτιν την παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ ως επίθεση του Ρώσου ηγέτη!
Παραδέχεται ο ίδιος ότι οι ΗΠΑ παραβίασαν όλες τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει με τον Μ.Γκορμπατσόφ για μη επέκταση του ΝΑΤΟ σε χώρες που ανήκαν στη ρωσικη επιρροή, και ελπίζει να σωθεί ο πλανήτης από μια μεγάλη παγκόσμια καταστροφή από την σοφή με φρόνηση πολιτική του Β.Πούτιν ο οποίος όμως έχει να αντιμετωπίσει την απίστευτη ισχύ της προπαγανδας των δυτικών ΜΜΕ.
Ιδού τα βασικά σημεία της συνέντευξης:
-Τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ επισημαίνουν την αυξανόμενη αποδοκιμασία του κοινού της εξωτερικής πολιτικής του Προέδρου Ομπάμα, κάτι που παρατηρείται τόσο από τους Ρεπουμπλικάνους όσο και από τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους.
Μιλώντας στην συνδιάσκεψη του Συνασπισμού για την Πίστη και την Ελευθερία στην Ουάσιγκτον, ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ είπε "Στο εξωτερικό, βλέπουμε την κατάρρευση της εξωτερικής μας πολιτικής καθώς όλες οι περιοχές του κόσμου καθίστανται καθημερινά και πιο επικίνδυνες."
Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσκοπικά στοιχεία των Τάιμς της Ν. Υόρκης και του Σι Μπι Ες, καταγράφεται αυξανόμενο το ποσοστό των πολιτών που είναι επιφυλακτικοί προς τον πρόεδρο και την ηγεσία του, με ποσοστό της τάξης του 58% των δυσαρεστημένων με τους χειρισμούς της κυβέρνησης Ομπάμα στην εξωτερική πολιτική.
-Ποιος είναι ο λόγος που δυσαρεστούνται οι Αμερικανοί;
Ρόμπερτς: Μου φαίνεται πως οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται όλα τα ψέματα. Υπάρχουν πλέον άλλες πηγές πληροφόρησης, άλλες από τα αγγλόφωνα Δυτικά μέσα. Και οι εξηγήσεις που δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, παραδείγματος χάριν αναφορικά με την Ουκρανία, είναι σαφώς ψεύτικες. Παίρνει χρόνο, αλλά κάποιοι καταλαβαίνουν. Δεν πιστεύω πως η πλειοψηφία θα το αντιληφθεί ποτέ, αρκετοί όμως θα το κάνουν.
Έπειτα, πολλοί είναι οι Αμερικανοί που είναι δυσαρεστημένοι για οικονομικούς λόγους. Θα ήθελαν οι πόροι αυτοί να καλύψουν τις ανάγκες που έχουμε εδώ, όχι να χρηματοδοτήσουν και άλλους πολέμους. Για παράδειγμα, η κρίση του Ιράκ εμφανίστηκε πάλι, και γίνεται τόσος λόγος για αποστολές στρατευμάτων στη Βαλτική, την ανατολική Ευρώπη για την φύλαξή τους από τη Ρωσική απειλή.
Λοιπόν, αυτό ανησυχεί τον κόσμο που δεν είδε το εισόδημά του να μεγαλώνει, που δεν βρίσκει δουλειά, που φέρει το βάρος των δανείων που πήρε για να κάνει σπουδές, από τις περικοπές και το κοινωνικό βοήθημα στους άνεργους, τις απειλές που δέχεται η κοινωνική ασφάλιση όπως και το δημόσιο σύστημα υγείας (αν και δεν αξίζει τίποτε, παρόλα αυτά κάποιοι βασίζονται σε αυτό).
Έτσι, οι περισσότεροι Αμερικανοί, βλέποντας κι άλλα προβλήματα στο εξωτερικό, που έχουν να κάνουν με πολέμους..., βλέπετε, η Αμερική βρίσκεται σε πόλεμο τα τελευταία 13 χρόνια. Σπατάλησε τρισεκατομμύρια και δεν πέτυχε αποτέλεσμα. Έτσι, αυτός είναι ο πιθανότερος λόγος που ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος, γιατί εδώ υποφέρουν για λογαριασμό μακρινών πολέμων στους οποίους δεν πιστεύουν πια.
- Αυτοί, όμως, οι πόλεμοι που δεν τελειώνουν, τι σκεπτικό έχουν;
Ρόμπερτς: Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που σχετίζονται μεταξύ τους. Ένας είναι η νεο-συντηρητική ιδεολογία, η οποία ανδρώθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και η ιδεολογία αυτή λέει πως η ιστορία έχει διαλέξει τις ΗΠΑ ως το κράτος που θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο, πως δεν υπάρχει εναλλακτικό πολιτικό ή οικονομικό σύστημα στο Αμερικανικό, και πως αυτή η επιλογή της ιστορίας δίνει στις ΗΠΑ την ευθύνη να ασκεί την ηγεμονία της σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολύ ισχυρή ιδεολογία, ισχυρότερη από οποιανδήποτε είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Και φτάνει σε μιαν εποχή που άλλες ιδεολογίες έχουν παρέλθει. Η κομμουνιστική έχει περάσει, τα μαρξιστικά επαναστατικά κινήματα αποτελούν παρελθόν. Αφήνουν, λοιπόν, την Αμερική κυρίαρχη στο ιδεολογικό πεδίο.
Ένας άλλος λόγος είναι το σύμπλεγμα βιομηχάνων και στελεχών περί τις ένοπλες δυνάμεις. Πρόκειται για μια απίστευτα μεγάλη και ισχυρή ομάδα συμφερόντων με μέλη και από το δημόσιο, όπως όλες οι υπηρεσίες ασφαλείας, η CIA και το Πεντάγωνο. Και απορροφά εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, πιθανόν κοντά στο τρισεκατομμύριο, κάθε χρόνο.
Αυτό το χρήμα είναι πολύ σημαντικό για τα συμφέροντα αυτής της ομάδας. Μέρος του ποσού ανακυκλώνεται, επιστρέφει στο Κογκρέσο, τους υποψήφιους προέδρους ως συνεισφορά για τις προεκλογικές τους εκστρατείες εκλογής και επανεκλογής. Πρόκειται για μια δεύτερη, πολύ ισχυρή δύναμη--συμφέροντα μεγάλης σημασίας που επωφελούνται από τους πολέμους και την απειλή πολέμων.
Και η τρίτη πολύ ισχυρή ομάδα είναι το Ισραηλινό λόμπι. Οι περισσότεροι νεο-συντηρητικοί είναι Εβραίοι στην εθνική τους καταγωγή. Πολλοί έχουν διπλή υπηκοότητα (Ισραηλινή-Αμερικανική). Σχεδόν όλοι έχουν στενούς δεσμούς με το Ισραήλ.
Έτσι, η νεο-συντηρητική ιδεολογία της Αμερικανικής ηγεμονίας συνδυάζεται άψογα με τους πολέμους των 13 χρόνων στη Μ. Ανατολή, καθώς οι πόλεμοι αυτοί έχουν και δευτερεύοντα στόχο, να δώσουν ορισμένη κατεύθυνση στα αραβικά κράτη της Μ. Ανατολής που δεν είναι ευθυγραμμισμένα με την πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ και που θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν την πολιτική ή τις επεκτατικές βλέψεις του Ισραήλ στην περιοχή.
Αυτά λοιπόν τα τρία συμπλέουν, το ένα στηρίζει το άλλο, και σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα. Οι νεο-συντηρητικοί είναι ο ίδιοι με το λόμπι του Ισραήλ. Οι αξιωματούχοι του Πενταγώνου, του υπουργείου Εξωτερικών, είναι επίσης νεο-συντηρητικοί. Πρόκειται για ένα ακλόνητο τριμερές θεμέλιο που συνέχει το πράγμα.
-Λέτε, λοιπόν, πως η πολιτική εν πολλοίς καθορίζεται από το λόμπι του Ισραήλ. Η αμερικανική πολιτική, παρόλα αυτά, στη Μ. Ανατολή στην πραγματικότητα δημιουργούν κινδύνους για το Ισραήλ, το οποίο βρίσκεται περιστοιχισμένο από περισσότερο εξτρεμιστικά καθεστώτα από ότι παλαιότερα.
Ρόμπερτς: Ναι, πρόκειται για ακούσια συνέπεια αυτής της πολιτικής. Κάποιοι αναλυτές προσπάθησαν να προειδοποιήσουν τους νεο-συντηρητικούς πως τα σύνορα στη Μ. Ανατολή είναι όπως εκείνα στην Αφρική, που χάραξαν οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες, κυρίως αναφορικά με τους Γάλλους.
Έχουμε, λοιπόν, κράτη με πλειονότητα σιιτών και μειονότητα σουνιτών, και άλλα κράτη στα οποία βλέπουμε το αντίθετο, σουνιτική πλειονότητα και σιιτικές μειονότητες. Το όλο πράγμα θυμίζει τα αφρικανικά σύνορα που με τον τρόπο που χαράχτηκαν έβαλαν στην ίδια χώρα δύο πολεμικές φυλές, παραδοσιακούς αντιπάλους. Έτσι, τα σύνορα της χώρας δεν έχουν πολλή λογική.
Η αντιπαράθεση των διαφόρων ισλαμικών ομολογιών αποφεύχθηκε από πολύ ισχυρούς κοσμικούς κυβερνήτες, όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν, η κυβέρνηση του οποίου ήταν κοσμική, ή όπως ο Άσσαντ στη Συρία. Αυτές ήταν κοσμικές, μη ισλαμικές κυβερνήσεις, που κατέστειλαν τις αντιπαραθέσεις. Όταν λοιπόν τους ανατρέψεις αυτούς, ελευθερώνεις ταυτόχρονα τις συγκρούσεις.
Αυτό που παρατηρούμε από την πλευρά του ΙΚΙΛ, όπως τον λέμε, είναι μία προσπάθεια αναμόρφωσης των συνόρων, ώστε να συμφωνήσουν με τα υφιστάμενα δόγματα, και παρατηρούμε την ανασύσταση των σουνιτικών κρατών επάνω στον χάρτη της Συρίας και του Ιράκ. Δεν ξέρουμε, βεβαίως, αν θα πετύχουν τον στόχο τους, όμως μπορεί να δει κανείς καθαρά πως αυτή είναι η τάση.
Ένας από τους λόγους που αυτό δεν φάνηκε εξαρχής απειλητικό για το Ισραήλ, ήταν οι ίδιοι οι ισραηλινοί και οι νεο-συντηρητικοί σχεδιαστές πολιτικής. Σκέφτηκαν--αυτό θα μας βγει σε καλό, αν διαλύσουμε αυτές τις χώρες, θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους, και δεν θα υπάρχει καμία χώρα πλέον εκεί.
Στη θέση του Ιράκ υπάρχουν αυτές οι φατρίες που θα βρίσκονται σε μόνιμη διαμάχη, όπως συμβαίνει σήμερα με την Λιβύη. Και σκέφτονται, Μία χώρα που δεν έχει κεντρική κυβέρνηση δεν αποτελεί κίνδυνο για εμάς. Και, συνεπώς, Εμείς βλέπουμε με καλό μάτι την καταστροφή των πολιτικών οντοτήτων των χωρών αυτών, γιατί μας ελευθερώνει από τους περιορισμούς που μας επιβάλλει μία οργανωμένη κυβέρνηση. Το Ιράκ δεν έχει πλέον κυβέρνηση, έχει αντίπαλα στρατόπεδα, όπως και η Λιβύη, όπως πάει να γίνει και στη Συρία.
Έτσι λοιπόν, το είδαν οι Ισραηλινοί και οι νεο-συντηρητικοί. Δεν το βλέπουν ως απειλή, μάλλον ως καταστροφή μιας ενιαίας χώρας, η οποία πλέον θα είχε περιορισμένες δυνατότητες αντίστασης, έστω και μικρής, στα ισραηλινά ή αμερικανικά συμφέροντα, πρακτικά αυτή η δυνατότητα πλέον δεν θα υπάρχει.
-Σε αυτήν όμως την περίπτωση, δεν θα αντικατασταθούν οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί τους με κάποιες πολιτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις, τέτοιες που θα αποκαλούσαμε σήμερα 'εξτρεμιστικά στοιχεία', σαν αυτά που δρουν σήμερα; Και δεν θα αποτελούν μεγαλύτερη απειλή από ό,τι οι αυτόνομες κυβερνήσεις; Ή μήπως πιστεύουν πως θα μπορούσαν με κάποιον τρόπο να τους ελέγξουν;
Ρόμπερτς: Όχι, δεν πιστεύω πως μπορούν να τους ελέγξουν. Και, ναι, αποτελούν απειλή, για τον λόγο πως δεν είναι κοσμικοί οργανισμοί. Αυτό είπα. Κάποιοι προειδοποιούσαμε πως εκεί θα πάει το πράγμα. Μας αγνόησαν όμως και μας αγνόησαν κυρίως γιατί για τους Ισραηλινούς και τους νεο-συντηρητικούς η διάσπαση αυτών των κρατών αποτελεί μικρότερη απειλή.
-Η νεοσυντηρητική ιδεολογία με αυτή την αντίληψη της παγκόσμιας αποστολής καθώς την περιγράφατε--δεν μοιάζει καταπληκτικά κάπως σαν την μαρξιστική ιδεολογία, την κομμουνιστική ιδεολογία;
Ρόμπερτς: Ναι, ακριβώς αυτό είναι. Η Ιστορία διάλεξε τις ΗΠΑ. Ξέρετε, στον μαρξισμό, η Ιστορία επιλέγει το προλεταριάτο. Στη νεο-συντηρητική ιδεολογία, την Ουάσιγκτον.
-Μήπως αυτό σημαίνει πως τελικά αυτές οι δύο ιδεολογίες έχουν κοινές ρίζες;
Ρόμπερτς: Όχι, δε νομίζω πως έχουν κοινή προέλευση, το αποτέλεσμά τους στον κόσμο, όμως, είναι το ίδιο, γιατί δίνει στην χώρα-εκφραστή αυτής της ιδεολογίας το κίνητρο να σαρώσει άλλες χώρες για την πραγμάτωσή της, καθώς, σύμφωνα με την ίδια της την αντίληψη, αποτελεί το μόνο νόμιμο σύστημα. Και κατά την έννοια αυτή, η μαρξιστική και η νεο-συντηρητική ιδεολογία είναι ίδιες, οι ρίζες τους όμως πολύ διαφορετικές.
Και, ξέρετε, σκέφτομαι επίσης, πως αυτή η ιδέα του μονοπολικού κόσμου, με την Αμερική μοναδική υπερδύναμη, αυτή πάει γάντι στα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα. Δεν τα ανέφερα στην θεμελίωση των τριών σημείων που είπα προηγουμένως, όμως θα λέγαμε πως κατά κάποιον τρόπο αποτελεί μία θεμελίωση τεσσάρων, γιατί με την υφιστάμενη αμερικανική ηγεμονία, αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να επιβάλλουμε κυρώσεις στον κόσμο.
Αν το νόμισμά σου δεν είναι το παγκόσμιο νόμισμα και δεν ελέγχεις το σύστημα των συναλλαγών, δεν μπορείς να επιβάλεις κυρώσεις. Λοιπόν η δυνατότητα που έχεις να επιβάλεις κυρώσεις δίνει ταυτόχρονα στα πιστωτικά σου ιδρύματα τη δύναμη να επιβληθούν στα ιδρύματα των άλλων χωρών. Την ιδεολογία, λοιπόν, στην οποία αναφέρθηκα, την βρίσκει ελκυστική και η Γουώλ Στρητ, οι μεγάλες τράπεζες, γιατί εξασφαλίζει και τη δική τους ηγεμονία.
Σε αυτή την περίπτωση, όμως--έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι--πρόκειται για σκόπιμη συνέπεια ή ίσως πάλι αθέλητη, που οτιδήποτε έκαναν οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία ή ίσως και περισσότερο έχει ως συνέπεια την ενίσχυση της θέσης της Κίνας, την οποία οι ΗΠΑ φαίνεται πως πλέον προσδιορίζουν ως τον πρωταρχικό τους ανταγωνιστή.
-Μόλις αναφερθήκατε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι Κινέζοι έχουν αρχίσει να κάνουν λόγο πως θα φέρουν το δικό τους νόμισμα ως το νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Και αυτό είναι εν πολλοίς συνέπεια όλων αυτών των κρίσεων τις οποίες έχει προκαλέσει η ίδια η Αμερική.
Ρόμπερτς: Εκείνο που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και που έβαλε τα οικονομικά θεμέλια της Κίνας, ήταν να μεταφέρει τις αμερικανικές βιομηχανικές δουλειές. Η βιομηχανία, οι δουλειές στην παραγωγή, μεταφέρθηκαν εκτός συνόρων από τους καπιταλιστές υπό την πίεση της Γουωλ Στρητ και χάριν των πριμ των στελεχών τους.
Ήταν, λοιπόν, μια κοντόθωρη πολιτική από την πλευρά των εθνικών μας συμφερόντων, συμβατή, όμως, με τα συμφέροντα της Γουώλ Στρητ και τα ιδιωτικά συμφέροντα των συμβούλων των επιχειρήσεων.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που η Κίνα είχε στα χέρια της την αμερικανική τεχνολογία και τεχνογνωσία, ελευθερώθηκε από την αμερικανική επικυριαρχία. Και πλέον, στην πραγματικότητα, η Κίνα διαθέτει πολύ ισχυρότερη οικονομία, τουλάχιστον ως προς τη βιομηχανία, από τις ΗΠΑ.
Άλλος παράγοντας που συντέλεσε στην αποδυνάμωση του αμερικανικού οικονομικού συστήματος ήταν η εμφάνιση του γρήγορου διαδικτύου, γιατί πλέον ήταν δυνατόν οι επαγγελματικές υπηρεσίες, όπως οι μηχανολογικές, ή η συγγραφή υπολογιστικού κώδικα, οι ίδιοι οι υπολογιστές, κάθε τύπου μηχανολογική εργασία που δεν χρειάζεται να γίνει επί τόπου, μπορεί πλέον να γίνει πάνω στο διαδίκτυο, οπουδήποτε στον κόσμο.
Και αυτό έδωσε σε χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα την ικανότητα να δώσουν στον κόσμο τους θέσεις που μέχρι πρότινος έπαιρναν διπλωματούχοι αμερικανικών πανεπιστημίων. Και σε αυτή την περίπτωση εξοικονομεί πόρους για τις επιχειρήσεις, και αρέσει στη Γουώλ Στρητ, αφού αυξάνει τα κέρδη.
Αυτή ήταν λοιπόν η οδός της ανόδου της Κίνας. Πρόκειται για απρομελέτητη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης. Και πάλι κάποιοι προειδοποιήσαμε, ο ίδιος έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου για δέκα-δεκαπέντε χρόνια, αλλά δεν ακούνε. Λένε--'Α, δεν είναι τίποτε, απλώς ελευθερία εμπορίου, θα επωφεληθούμε.' Δεν χωρά αμφιβολία πως έκαναν λάθος, δεν επρόκειτο για ελεύθερο εμπόριο και δεν έχουμε ωφεληθεί.
-Κατ' αυτή την έννοια, μήπως αυτό σημαίνει πως, ίσως, όταν μιλάμε για τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών έναντι των εθνικών συμφερόντων, πώς τα εθνικά όλο και περισσότερο υποχωρούν στα επιχειρησιακά;
Ρόμπερτς: Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Υπάρχουν τα συμφέροντα αυτών των ισχυρών ομάδων που έχουν κοινά συμφέροντα. Και τον τελευταίο καιρό είχαμε αυτές τις μελέτες από ερευνητές που βρήκαν πως το αμερικανικό κοινό δεν έχει κανένα λόγο στις κυβερνητικές αποφάσεις ή τη διαμόρφωση της πολιτικής.
Το συμπέρασμα της πρόσφατης μελέτης, που εξέτασε χιλιάδες κυβερνητικές αποφάσεις, ήταν πως οι αμερικανοί δεν επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο την διαμόρφωση της πολιτικής.
Έτσι, ως προς το αν κάτι γίνεται προς όφελος του λαού, κατ' αυτή την έννοια, μηδέν, όλα γίνονται για τα περίπου έξι περίπου ισχυρές ομάδες οργανωμένων συμφερόντων. Έχω μιλήσει για τις τέσσερις, οι οποίες νομίζω πως είναι οι πιο καθοριστικές για την εξωτερική πολιτική--την ερώτηση που κάνατε.
Αναφορικά με αυτά λοιπόν, οι ΗΠΑ μόνες τους καθίστανται ευάλωτες και με διάφορους τρόπους. Κοιτάξετε, για παράδειγμα, την οικονομική πολιτική. Χρόνια τώρα, προκειμένου να στηρίξει πέντε - έξι μεγάλες τράπεζες η Φεντ [Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ] δημιουργεί τρισεκατομμύρια δολάρια, νέα δολάρια.
Η δημιουργία αυτών των δολαρίων, κατά κάποιο τρόπο δημιουργεί υποτίμηση για τα δολάρια που ήδη υπάρχουν, και που έχει ο κόσμος ανά την υφήλιο. Το βλέπουν και σκέφτονται--τι θα αξίζουν τα δολάριά μου σε λίγο, όταν η Φεντ δημιουργεί τόσα πολλά καινούρια δολάρια κάθε χρόνο;
Αυτό λοιπόν έχει οδηγήσει σε κάποιες σκέψεις να εγκαταλειφθεί το δολάριο ως το παγκόσμιο αποθεματικό μέσο. Και το κίνητρο να βρεθεί κάποιος άλλος μηχανισμός τακτοποίησης λογαριασμών από το δολάριο αυξάνεται, όταν προσθέσουμε αυτή την απειλή στην πραγματική αξία των χρηματικών και πιστωτικών μέσων που έχουν συνομολογηθεί σε δολάριο στην τυραννία του αμερικανικού χρηματοοικονομικού συστήματος.
Και βεβαίως, οι Κινέζοι έχουν δηλώσει πως είναι πλέον καιρός να 'απο-αμερικανοποιηθεί' ο κόσμος. Και ο Ρώσοι είπαν πρόσφατα πως πρέπει να 'απο-δολλαροποιήσουμε' το σύστημα πληρωμών. Έτσι φτάσαμε σε αυτή τη μεγάλη ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας η οποία θα είναι εκτός αυτού του συστήματος πληρωμών.
Βλέπουμε τις BRICS, τις πέντε χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιο Αφρική) που συζητούν πως θα τακτοποιούν το μεταξύ τους άνοιγμα του εμπορικού ισοζυγίου στα δικά τους νομίσματα. Και συζητούν ακόμη και την δημιουργία κάποιου τύπου δικής τους τράπεζας, κάτι σαν το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα.
Αυτές οι εξελίξεις, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα της κατάχρησης του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών. Το χρησιμοποιούν ως μέσο τρομοκράτησης, τιμωρίας και ηγεμονικής επιβολής των πιστωτικών τους ιδρυμάτων έναντι των άλλων. Και με τον χρόνο, αυτά όλα δημιουργούν εχθρότητα και ανησυχία. Όταν μάλιστα προσθέσει κανείς και το κερασάκι των νέων δολαρίων που έχει τυπώσει η Φεντ από το 2008 πάνω σε αυτή την τούρτα, δημιουργείται πραγματική ανησυχία. Και κατ' αυτή την έννοια πιστεύω πως οι ΗΠΑ έχουν αποδυναμώσει τη θέση τους.
-Όμως πού πιστεύετε είναι διατεθειμένες να φτάσουν οι ΗΠΑ, προκειμένου να προστατέψουν το δολάριο; Ή μήπως όλες εκείνες οι ομάδες με τα οργανωμένα συμφέροντα δεν ενδιαφέρονται πλέον να προστατέψουν το συγκεκριμένο νόμισμα; Ίσως έχουν ήδη λάβει τα μέτρα τους.
Ρόμπερτς: Από την σκοπιά της Ουάσιγκτον, η απώλεια του παγκόσμιου μέσου συναλλαγής θα ήταν ολέθρια, γιατί αυτή κυρίως είναι η βάση της ισχύος της. Αποτελεί τον μοχλό της χρηματοοικονομικής της ηγεμονίας, και τον λόγο που είναι στη διάθεσή της να επιβάλει κυρώσεις. Αν λοιπόν χάσεις αυτόν τον ρόλο, στην περίπτωση που το δολάριο σταματήσει να είναι το αποθεματικό νόμισμα, θα δούμε δραματική μείωση της εξουσίας της.
Συνεπώς, κάθε ομάδα οργανωμένων συμφερόντων που επωφελείται από την ισχύ της Ουάσιγκτον θα έβρισκε μία τέτοια εξέλιξη επιζήμια. Βεβαίως, οι περισσότερες από αυτές τις επιχειρήσεις είναι πλέον παγκόσμιες, υπερεθνικές. Και ίσως έχουν λογαριασμούς σε τράπεζες πολλών κρατών. Ίσως κρατούν αποθεματικά σε άλλα νομίσματα. Δεν το γνωρίζω και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το μάθω.
-Εντούτοις, σε ποιο σημείο νομίζετε πως είναι διατεθειμένη η Ουάσιγκτον να φτάσει; Θα είχε τις δυνάμεις για έναν ακόμη πόλεμο; Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν αποπειράθηκε να αψηφήσει το δολάριο τότε, το 2000, του κόστισε. Και όλοι ξέρουμε πόσο του κόστισε αυτό. Τώρα που η Κίνα και η Ρωσία και άλλες χώρες αρχίζουν να το καλοσκέφτονται, τι κινδύνους διατρέχουν;
Ρόμπερτς: Ναι, διατρέχουν κίνδυνο. Ξέρουμε ήδη πως οι ΗΠΑ έχουν εξαγγείλει την στρατηγική της 'Στροφής προς την Ασία' ["Pivot to East Asia"], με την οποία ανακατανέμουν το 60% του αμερικανικού ναυτικού στη Νότια Σινική Θάλασσα, ώστε να ελέγξουν τη ροή των πρώτων υλών από τις οποίες εξαρτάται η Κίνα. Οι ΗΠΑ δίνει εργολαβίες για σειρά αεροπορικών και ναυτικών βάσεων από τις Φιλιππίνες έως το Βιετνάμ, ώστε να αποκλείσει την Κίνα.
Στα λίγα χρόνια του αιώνα που διατρέχουμε είδαμε τις ΗΠΑ να αποχωρούν από την συνθήκη που είχε με τη Ρωσία για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους. Είδαμε επίσης τις ΗΠΑ να κατασκευάζουν τέτοιο σύστημα και να το αναπτύσσουν στα σύνορα της Ρωσίας. Ο σκοπός ενός αντιβαλλιστικού είναι εξουδετέρωση του στρατηγικού αποτρεπτικού μέσου της άλλης χώρας.
Είδαμε τις ΗΠΑ να αλλάζουν το δόγμα εμπλοκής τους σε πόλεμο και πλέον τα πυρηνικά όπλα δεν αποτελούν μέσο άσκησης αντιποίνων σε ενδεχόμενο επίθεσης. Συνιστούν πλέον ένα προληπτικό, ένα προνομιακό όπλο. Και αυτό στοχεύει καθαρά τη Ρωσία. Η υπόθεση της Ουκρανίας είναι στροφή κατά της Ρωσίας. Λοιπόν, ο πόλεμος έχει κιόλας αρχίσει, είναι καθ' οδόν. Αυτή είναι η ιστορία στην Ουκρανία--πόλεμος κατά της Ρωσίας.
Και ο πόλεμος κατά της Κίνας προετοιμάζεται. Οι ΗΠΑ παίρνουν το μέρος κάθε χώρας που έχει κάποια διένεξη με την Κίνα, ακόμη και για μικρά πράγματα που δεν σχετίζονται στο ελάχιστο με τις ΗΠΑ.
Λοιπόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες περικυκλώνουν και τις δύο χώρες με στρατιωτικές βάσεις. Η Αμερική θέλει να βάλει την Γεωργία, τον τόπο που γεννήθηκε ο Στάλιν και αποτελούσε τμήμα της Ρωσίας για διακόσια ή τριακόσια χρόνια, στο ΝΑΤΟ. Θα βάλουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ.
Έχουν παραβιάσει όλες τις συμφωνίες που έκαναν ο Ρήγκαν με τον Γκορμπατσόφ, αναφορικά με την προσχώρηση στο ΝΑΤΟ των ανατολικο-ευρωπαϊκών κρατών. Το ΝΑΤΟ τώρα είναι στη Βαλτική. Σε όλη την ανατολική Ευρώπη. Τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας αποτελούν πλέον μέλη του ΝΑΤΟ.
Λοιπόν, ο πόλεμος είναι ήδη καθ' οδόν, είναι σαφές. Οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για χρόνια. Και οι Ρώσοι θα πρέπει να το έχουν αντιληφθεί. Αν δεν το έχουν, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.
-Η Αμερική έχει τα μέσα να κάνει κάτι τέτοιο;
Ρόμπερτς: Βεβαίως! Ασφαλώς! Το αποθεματικό νόμισμα πληρώνει τους λογαριασμούς μέσω πιεστηρίου. Και αυτό κάνουν. Τυπώνουν νόμισμα.
-Όπως είπατε, όμως, αυτό εγκυμονεί κινδύνους.
Ρόμπερτς: Μέχρι να χαθεί ο ρόλος του αποθεματικού νομίσματος, δεν υπάρχει όριο. Είδα πρόσφατα πως κάποιος σύμβουλος του Πούτιν πρότεινε συμμαχίες με κράτη, ώστε να εκπέσει το δολάριο από τη θέση του αποθεματικού νομίσματος, και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει η στρατιωτική επιθετικότητα της Ουάσιγκτον.
Έχει, ασφαλώς, απόλυτο δίκιο. Το ερώτημα όμως είναι--μπορούν να οργανώσουν κάτι αρκετά γρήγορα που να πετύχει--γιατί η Ευρώπη είναι υποχείριο της Αμερικής. Αυτές οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν είναι ανεξάρτητες.
Δεν είναι περισσότερο ανεξάρτητες από ό,τι ήταν η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία και η Πολωνία από το σοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα. Και η Ιαπωνία πιόνι είναι, δεν είναι αυτεξούσια χώρα.
Όταν λοιπόν έχεις το ευρώ να στηρίζει το δολάριο και το γιεν να στηρίζει το δολάριο, βρίσκεσαι σε αρκετά ισχυρή θέση. Έτσι λοιπόν, θα είναι δύσκολο για τη Ρωσία και την Κίνα ή οποιονδήποτε άλλον ενδιαφέρεται να προοδεύσει αρκετά γρήγορα.
Παρόλα αυτά, βλέπουμε... --κοιτάξετε τι συνέβη στην Ουκρανία. Η Ρωσία βρισκόταν αφοσιωμένη στους Ολυμπιακούς και οι ΗΠΑ πήγαν και έκλεψαν την Ουκρανία. Η Ρωσία είχε στραμμένη την προσοχή της, κατά κάποιον τρόπο στους Ολυμπιακούς του Σότσι που είχαν μεγαλύτερη σημασία.
Έτσι λοιπόν τι συνέβη; Η Ουάσιγκτον άπλωσε και έκλεψε την Ουκρανία, και αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα για τη ρωσική κυβέρνηση, για τον Πούτιν, την ηγεσία του.
Ο Πούτιν ζήτησε από την Δούμα να άρει την άδεια χρήσης ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία. Λοιπόν, καθαρά, επιδεικνύει αυτοσυγκράτηση. Προσπαθεί να αποφύγει την σύρραξη. Αντιλαμβάνεται, πιθανότατα, πως μία σύγκρουση θα αποβεί πιο επικίνδυνη για κάθε άλλον, παρά για τους νεο-συντηρητικούς της Ουάσιγκτον.
Το ερώτημα όμως είναι, Θα μπορέσει να αποφύγει την σύγκρουση; Τι θα σκεφτεί η Ουάσιγκτον; Θα σκεφτούν μήπως πως 'Α, ο άνθρωπος αυτός είναι συνετός, μπορούμε να φτάσουμε σε συμβιβασμό μαζί του.' Ή μήπως θα σκεφτούν, 'Φοβάται, είναι ανίσχυροι, πάμε για ολομέτωπη επίθεση';
-Πράγματι! Θυμάμαι πως ο Τζώρτζ Μπους ο νεόερος σε συνέντευξή του στη WSJ προς το τέλος της δεύτερης θητείας του είπε κάτι για τον Πούτιν που φάνηκε μάλλον απρόσμενο από αυτόν. Είπε πως ο Πούτιν ποτέ δεν πάτησε υπόσχεσή του. Λοιπόν φαίνεται πως η αποτίμηση ήταν μάλλον θετική, παρά αρνητική.
Ρόμπερτς: Ναι, αλήθεια. Βλέπετε, όμως, η προπαγάνδα της Ουάσιγκτον δεν σχετίζεται με τα γεγονότα. Δεν υπάρχει προπαγάνδα σαν την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον έχει στον έλεγχό της τις ιστορίες γύρω από όλα τα περιστατικά.
Ο Πούτιν δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Οι Αμερικανοί πιστεύουν πως ο Πούτιν προκάλεσε τα γεγονότα στην Ουκρανία, πως εισέβαλε, προσάρτησε, πως υποκινεί τις σημερινές φασαρίες στην νοτιοανατολική Ουκρανία και πως για το όλο επεισόδιο ευθύνεται η Ρωσία, πως συνιστά κίνδυνο, και πως θα πρέπει να εξοπλιστούμε εναντίον της. Η Ουάσιγκτον ανασυνθέτει τις ψυχροπολεμικές συνθήκες όπως υπήρχαν επί Σοβιετικής Ένωσης.
Και ξέρετε, αποτελεί επικερδή ασχολία η προμήθεια εξοπλισμού στο συγκρότημα άμυνας-αντικατασκοπίας με τα χρήματα των φορολογουμένων. Και κατά κάποιον τρόπο είναι και ασφαλέστερο από τον ίδιο τον πόλεμο, γιατί ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δεν πήγε καλά, ο πόλεμος στο Ιράκ δεν πήγε καλά.
Αν όμως μπορείς να έχεις ψυχρό πόλεμο και δεν χρειάζεται να πολεμήσεις, μπορείς να συνεχίζεις για χρόνια, όπως ακριβώς και επί ψυχρού πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό ακριβώς ήταν που οικοδόμησε το συγκρότημα άμυνας--αντικατασκοπίας στις ΗΠΑ.
Αυτή λοιπόν είναι η εναλλακτική για την Ουάσιγκτον. Δεν είμαι βέβαιος πως μπορούμε να βασιστούμε στην Ουάσιγκτον να μην φτάσει το ζήτημα στην πολεμική σύρραξη. Ακούγεται εξωφρενικό πως η Ουάσιγκτον θα έφτανε σε πολεμική αναμέτρηση με την Κίνα ή τη Ρωσία. Είναι δύο μεγάλες ισχυρές χώρες. Έχουν πυρηνικά όπλα.
Πολλά όμως εξωφρενικά πράγματα έχουν συμβεί, και συχνά οι κυβερνήσεις πέφτουν θύματα της ίδιας τους της προπαγάνδας. Πράγματι, κάποιος στην Ουάσιγκτον πιστεύει πως ένας πυρηνικός πόλεμος μπορεί να κερδηθεί--διαφορετικά για ποιον λόγο θα άλλαζαν το δόγμα που περιόριζε τη χρήση των πυρηνικών στην εφαρμογή αντιποίνων και τα έκαναν μέτρο πρώτης προσβολής;
Γιατί θα έφτιαχναν αντιβαλλιστικούς πυραύλους και θα τους έβαζαν στα σύνορα της Ρωσίας και σε πλοία στην Νότια Σινική Θάλασσα;
Είναι σαφές, λοιπόν. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον πιστεύουν πως οι ΗΠΑ μπορούν να κερδίσουν έναν πυρηνικό πόλεμο. Και πράγματι, πριν αρκετά χρόνια στο περιοδικό Foreign Affairs, που είναι το κύριο περιοδικό του Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις, του ομίλου των στρατηγικών αναλυτών και πρώην κυβερνητικών αξιωματούχων, δημοσίευσε άρθρο με αυτό το θέμα. Και έλεγαν σε αυτό πως οι ΗΠΑ προηγούνται τόσο της Ρωσίας που θα μπορούσαν εύκολα να της επιτεθούν και να μην υποστούν αντίποινα.
Όπως βλέπετε, λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο.
-Αυτό το πείραμα όμως θα μπορούσε να κοστίσει ολόκληρο πλανήτη.
Ρόμπερτς: Αυτό ακριβώς! Κοιτάξετε όμως τον Πρώτο Παγκόσμιο. Κοιτάξετε πόσες αυτοκρατορίες κόστισε. Θυσιάστηκε ο Τσάρος, χάθηκε η Ρωσία και η αυτοκρατορία της. Χάθηκε η Αυστρο-Ουγγαρία, τους κατέστρεψε. Κατέστρεψε τη βασιλική οικογένεια της Γερμανίας.
-Ναι, πράγματι. Όμως δεν υπήρχαν πυρηνικά τότε.
Ρόμπερτς: Γίνεται συστηματική προπαγάνδα υπέρ της χρήσης των πυρηνικών--πως δηλαδή τα πυρηνικά μπορούν πράγματι να χρησιμοποιηθούν. Στην ιστοσελίδα μου φιλοξένησα πρόσφατα άρθρα από αρκετούς επιστήμονες που επισημαίνουν πως κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος.
-Μένω άφωνη από τον τρόπο που το υπουργείο Εξωτερικών χειρίζεται την ίδια του την προπαγάνδα, στο ελάχιστο δεν διαφαίνεται πραγματική επιχειρηματολογία. Γιατί; Δεν τους ενδιαφέρει πλέον η έξωθεν καλή μαρτυρία;
Ρόμπερτς: Θα μπορούσε να είναι ο λόγος. Όμως είναι η ισχύς. Ας πούμε, πώς λειτουργεί η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Πάντα βασίζεται σε καταναγκασμό, απειλές ή τη δωροδοκία. Όταν η δωροδοκία δεν δουλέψει, χρησιμοποιείς την απειλή. Λέων λοιπόν πως αντικειμενική επιδίωξη της κατασκόπευσης ολόκληρου του κόσμου από την NSA είναι να καταστεί εφικτός ο εξαναγκασμός των ηγετών όλων των κυβερνήσεων, κάτι που κάνουν πολύ αποτελεσματικά.
Θέλω να πω, όλοι έχουν κάτι που δεν θα ήθελαν να μαθευτεί. Χρησιμοποιούν λοιπόν την δωροδοκία, πακτωλούς χρημάτων. Κατ' αρχήν, η Ουάσιγκτον εξαγοράζει όλους τους ξένους ηγέτες. Αν υπάρξει κρατήσει κανείς, τον ανατρέπουν, όπως τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Καντάφι. Αρκετοί στην Νότιο Αμερική έχουν απλώς δολοφονηθεί, γιατί αρνούνταν να υπακούσουν.
Έτσι, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι πολιτική που στηρίζεται στην επιβολή. Δεν βασίζεται στην διπλωματία ή την πειστικότητα. Βασίζεται στην ωμή βία. Θυμάστε αυτό που λέει το υπουργείο Εξωτερικών--κάνετε αυτό που σας λέμε, διαφορετικά θα σας βομβαρδίσουμε τόσο που θα ξαναβρεθείτε την εποχή του λίθου. Θυμάστε; Το είπαν στον ηγέτη του Πακιστάν. Κάνε ό,τι λέμε. Τώρα!
Αν λοιπόν αυτή είναι η στάση σου, δεν έχει σημασία αν λες αλήθεια ή ψέματα, γιατί είσαι ο άρχοντας, ο μοναδικός, είσαι ο Καίσαρας. Και αυτό που λες ισχύει, αλήθεια ή ψέματα. Λοιπόν δεν δίνεις σημασία αν αυτό που λες είναι αλήθεια ή ψέμα, γιατί δεν εργάζεσαι σε διπλωματικό επίπεδο.
Και αυτό είναι κάτι που ο Πούτιν και ο Λαβρόφ--ο υπουργός των Εξωτερικών--δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν. Επιμένουν να σκέφτονται πως μπορούν να φτάσουν σε κάποια συμφωνία με την Ουάσιγκτον, εάν φανούν αρκετά λογικοί, εάν οι Ρώσοι μπορούσαν να φανούν όλο και περισσότερο λογικοί, να δείξουν περισσότερη καλή θέληση. Η Ουάσιγκτον δεν έχει καλή θέληση.
-Από τη δική σας σκοπιά, αυτή η πολιτική θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτες συνέπειες;
Ρόμπερτς: Μόνον αν ο κόσμος αντιληφθεί την κατάσταση και καταλάβει κάποτε, και σε αυτό ποντάρει ο Πούτιν. Κάποια στιγμή, τι συμβαίνει στη Γαλλία και τη Γερμανία; Θα καταλάβουν και θα πουν, 'Για δες, οι Αμερικανοί μας οδηγούν στο χάος. Τι έχουμε να κερδίσουμε από την αμερικανική κυριαρχία; Τι θα κερδίσουμε από μια σύρραξη με τη Ρωσία ή την Κίνα; Είναι καιρός να το σταματήσουμε αυτό, ας αποτραβηχτούμε.'
Αν κάποιος τραβιόταν από το ΝΑΤΟ ή την Ε.Ε., τότε οι Ιάπωνες θα παρείχαν κάλυψη στα εγκλήματα πολέμου των Αμερικανών, γιατί έχουν συμμετοχή, και ως εκ τούτου πρόκειται για συνασπισμό προθύμων. Αν λοιπόν η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να έχει τη στήριξη των Ηνωμένων Εθνών, παίρνει τη στήριξη του ΝΑΤΟ.
Και τώρα η Ουάσιγκτον έχει πράγματι πει στο Κογκρέσο, 'Εφόσον έχουμε τη στήριξη του ΝΑΤΟ, δεν χρειαζόμαστε την άδειά σας για να πάμε σε πόλεμο.' Λοιπόν, είναι ζήτημα εξουσίας. Η παλιά φράση--"η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα"--αποδίδεται στον Λόρδο Άκτον, και ίσως γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας κατάστασης.
Νομίζω πως μία απρόβλεπτη συνέπεια είναι πως οι χώρες του ΝΑΤΟ οδηγούνται στη συνειδητοποίηση πως παρασύρονται σε μία διαμάχη από μια χώρα που είναι στην ουσία παράφρων, που διακυβεύει τις ζωές όλων και τον πλανήτη.
Μου φαίνεται, λοιπόν, πως σε αυτό ελπίζει ο Πούτιν. Ελπίζει πως 'Όσο περισσότερο επιδείξω λογική, και αποφύγω τις προκλήσεις και δεν προβώ σε προκλητικές πράξεις, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα η γερμανική κυβέρνηση, η γαλλική κυβέρνηση να συνειδητοποιήσουν πως πρόκειται για λάθος, πως δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, και πως θα αποφασίσουν να κάνουν κινήσεις για να ξεφύγουν οι ίδιοι και οι χώρες τους από την κατάσταση αυτή, στην οποία περίπτωση ο αμερικανικός συνασπισμός διαλύεται.'
Αυτό λοιπόν πιστεύω πως είναι το στοίχημα του Πούτιν. Δεν είναι χαζός, σε καμία περίπτωση, και αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο ενός πολέμου, τον βλέπει. Αυτός, συνεπώς, είναι πιθανότατα ο λόγος που ζήτησε από τη Δούμα να άρει την άδεια ανάπτυξης ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, Προσπαθεί να δείξει στους Γερμανούς, στους Γάλλους, 'Κοιτάξετε, δεν το κάνω εγώ, δεν το κάνουμε εμείς.'
Ελπίζω να πετύχει. Το μέλλον το κόσμου πραγματικά εξαρτάται από την άσκηση της διπλωματίας από τον Πούτιν--αν μπορεί να κατισχύσει στην χρήση βίας από την πλευρά της Ουάσιγκτον. (paulcraigroberts.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου