O εγκληματίας Ντεκτάς και οι μηχανισμοί του τουρκικού παρακράτους

Toυ Σάββα Καλεντερίδη

Οι δολοφόνοι αποκαλύπτουν ο ένας μετά τον άλλο το βρώμικο ρόλο της Άγκυρας στα εγκλήματα που έγιναν στην Κύπρο. Ακριβώς τις ίδιες μεθόδους χρησιμοποιούν στην Ελληνική Θράκη. Η επίθεση στο μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Κομοτηνή, μια μέρα πριν τη λειτουργία στη Σουμελά, ήταν έργο των ίδιων μηχανισμών. Να τους ξεσκεπάσουμε στην Κύπρο, για να είναι πιο εύκολη η αποκάλυψή τους στη Θράκη, όπου το τουρκικό προξενείο είναι άντρο του φασιστικού βαθέος κράτους της Άγκυρας.

Πίσω από τις δολοφονίες και τις βόμβες στα τζαμιά, κρύβεται ο Ντενκτάς
YILDIRAY OĞUR - Κωνσταντινούπολη - 25.09.2010

Η κόρη του Αϊχάν Χικμέτ (Ayhan Hikmet), ενός από τους δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν τη δεκαετία του ’60 στην Κύπρο, είπε: «Είναι γνωστό ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβεται ο Ντενκτάς». Μετά την ομολογία του πρώην διοικητή της Διοίκησης Ανορθοδόξου Πολέμου (Özel Harp Dairesi), στρατηγού Σαμπρί Γιμριμπέσογλου (Sabri Yirmibeşoğlu):............

  «Στην Κύπρο κάψαμε ακόμα και τζαμιά, για να αυξήσουμε τη συσπείρωση και τη συμμετοχή του κόσμου στην Αντίσταση (ΤΜΤ)», ομολογία που επανέφερε στο προσκήνιο την καταστροφή μετά από τοποθέτηση βόμβας στα τζαμιά Μπαϊρακτάρ και Ομεριέ της Λευκωσίας και τις επακολουθήσασες δολοφονίες τουρκοκυπρίων δημοσιογράφων, η εφημερίδα Ταράφ έψαξε και βρήκε μάρτυρες εκείνων των γεγονότων.

Η Χισφιέ Χικμέτ (Hıfsiye Hikmet) κόρη του δημοσιογράφου Αϋχάν Χικμέτ, που ήταν ένας από τους δημοσιογράφους που δολοφονήθηκαν την ημέρα (23 Απριλίου 1962) που έγραψαν στην εφημερίδα Τζουμχουριέτ ότι γνωρίζουν και θα αποκαλύψουν στα επόμενα φύλλα τους δράστες των βομβαρδισμών των τζαμιών, που έγιναν την προηγούμενη μέρα, απάντησε στις ερωτήσεις της εφημερίδας Ταράφ.

Η Χισφιέ, που ζει στην ελεύθερη Κύπρο με την αδελφή της, Εμίν, ήταν μόλις τεσσάρων χρονών όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας της.
Η Χισμιέ, που παρακολουθεί τις εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με την ελπίδα ότι μετά τις αποκαλύψει του Γιρμιμπέσογλου, που έγιναν 48 χρόνια ολόκληρα χρόνια μετά τα θλιβερά γεγονότα, θα εξιχνιαστεί επιτέλους η δολοφονία του πατέρας της, απάντησε τηλεφωνικά στις ερωτήσεις μας. Η Χισμιέ μας είπε ότι είναι σε όλους γνωστό ότι πίσω από τις βόμβες στα τζαμιά και πίσω από τη δολοφονία του πατέρα της κρύβεται ο ίδιος ο Ντενκτάς, όμως κανείς δεν το λέει επειδή φοβάται.

Ερ. Σε ποια φάση και πού βρίσκεται ο φάκελος της δολοφονίας του πατέρα σας;
Απ. Εγώ και η αδελφή μου ψάξαμε παντού, ερευνήσαμε τα αρχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ο φάκελος της δολοφονίας του πατέρα μας δεν υπάρχει πουθενά, χάθηκε. Ο φάκελος αυτός δεν βρέθηκε σε κανένα δικαστήριο. Κάποιοι κατέστρεψαν το φάκελο του πατέρα μου. Ποιος θα μπορύσε να το κάνει αυτό;

Ερ. Κατηγορείται η ΤΜΤ και ο Ντενκτάς για τη δολοφονία. Εσείς συμφωνείται με αυτό;
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Όλοι γνωρίζουν ότι ο Ντενκτάς βρίσκεται πίσω από αυτά τα γεγονότα. Όμως κανείς δεν λέει τίποτα επειδή όλοι φοβούνται.

Ερ. Την περίοδο εκείνη εκπρόσωπος της τουρκικής πλευράς εδώ ήταν ο Ντενκτάς. Η ελληνική πλευρά συγκρότησε μια επιτροπή υπό την προεδρεία του υπουργού εσωτερικών Γιωρκάτζη, που ήταν ένα από τα ονόματα της ΕΟΚΑ και του Σχεδίου ΑΚΡΙΤΑΣ, για να ερευνήσει το θέμα. Η επιτροπή εκείνη δεν έβγαλε κανένα αποτέλεσμα.
Μα πώς θα μπορούσε να αποκαλύψει την αλήθεια, όταν την δουλειά την είχε κάνει ο Ντενκτάς. Η επιτροπή εκείνη κουκούλωσε την υπόθεση.

Ερ. Την περίοδο εκείνη και ο πρέσβης της Τουρκίας στην Κύπρο, Εμίν Ντιρβάνα (Emin Dırvana) κατηγόρησε την τουρκική πλευρά για τις δολοφονίες.
Μάλιστα, εκείνος ήξερε την αλήθεια. Άλλωστε, γι’ αυτό τον απέσυραν αμέσως μετά από τη θέση του.

Ερ. Ύστερα από 48 ολόκληρα χρόνια και μετά από τις αποκαλύψεις του Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ήλθε και πάλι στο προσκήνιο η δολοφονία του πατέρα σας και του Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν (Ahmet Muzaffer Gürkan). Σκέφτεστε να κάνετε κάτι για να ανακινηθεί νομικά το θέμα της δολοφονίας του πατέρα σας;
Θα πρέπει να κάνουμε κάτι ως κοινωνία. Θα πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Οι δολοφονηθέντες αγωνίστηκαν γι’ αυτήν την κοινωνία. Εμάς μας αποκαλούσαν τόσα χρόνια προδότες. Τραβήξαμε πολλά. Επιτέλους, μετά από 48 χρόνια θα πρέπει να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Όλοι στο νησί γνωρίζουν την αλήθεια

Και ο Λεβέντ Σενέρ, εκδότης της εφημερίδας Αφρική, που εκδίδεται στην Κύπρο, θεωρεί ότι οι δηλώσεις του Γιρμιμπέσογλου έχουν ιστορική σημασία. Ο Λεβέντ, που πιστεύει ότι οι ανατινάξεις των τζαμιών και οι επακολουθήσασες δολοφονίες των Τ/Κ δημοσιογράφων, το 1962, ήταν γεγονότα που οδήγησαν στο διαμελισμό του νησιού, είπε τα εξής:
«Στην πραγματικότητα (ο Γιρμιμπέσογλου) δεν είπε κάτι που δεν ήταν γνωστό σε μας. Εμεί το έχουμε γράψει πολλές φορές στην εφημερίδα Αφρική ότι στα τζαμιά που ανατινάχτηκαν το 1962, τις βόμβες τις τοποθέτησε η ΤΜΤ».

Και ο Λεβέντ είναι της άποψης ότι από τη μια πλευρά ο εθνικιστής Ντενκτάς που ήταν υπέρ του διαμελισμού συμμετείχε στα γεγονότα και από την άλλη, ο Γεωργκάτζης, που ήταν επίσης εθνικιστής και υπέρ του διαμελισμού του νησιού, ως πρόεδρος της σχετικής επιτροπής τα κουκούλωσε για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Ο Τούρκος πρέσβης κατηγόρησε τον Ντενκτάς

ο Λεβέντ λέει ότι δεν έχει στα χέρια του γραπτά ντοκουμέντα, όμως ισχυρίζεται ότι η μαρτυρία του Τούρκου πρέσβη της εποχής, του Εμίν Ντιρβάνα, αποτελεί από μόνη της απόδειξη. Ο Ντιρβάνα ήταν ένας κυπριακής καταγωγής συνταγματάρχης, που έστειλαν στο νησί ως πρέσβη οι κινηματίες που έκαναν το πραξικόπημα της 27ης Μαΐου (λέγεται ότι τον επέλεξε προσωπικά ο Αρπαρσλάν Τουρκές, ηγέτης των Γκρίζων Λύκων). Ο Ντιρβάνα, που αγωνίστηκε για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μιλούσε συχνά με τους δολοφονηθέντες δημοσιογράφους Γκιουρκάν και Χικμέτ. Ο Ντιρβάνα, μετά τη δολοφονία τους, συστήνει τον τουρκοκυπριακό λαό να μην ρίχνει τις ευθύνες και να μην κατηγορεί του ελληνοκυπρίους και κατονομάζει τον Ντενκτάς ως υπεύθυνο των δολοφονιών. Την αντίδρασή του δε στη δολοφονία την δείχνει έμπρακτα στέλνοντας ένα στεφάνι με μια τεράστια μαύρη σημαία στην κηδεία των δολοφονηθέντων. Ο Ντιρβάνα πληρώνει για τη στάση του αυτή. Μερικούς μήνες μετά τις δολοφονίες, χωρίς να έχει πληρωθεί ο χρόνος παραμονής του στη θέση του, ανακαλείται στην Άγκυρα. Ο Λεβέντ λέει ότι «ο Ντιρβάνα, αφού γύρισε στην Τουρκία, έγραψε στην εφημερίδα Μιλλιέτ ότι πίσω από το έγκλημα ήταν ο Ντενκτάς».

Ένα από τους δολοφόνους βρίσκεται ακόμα στην Κύπρο

Ο εκδότης της εφημερίδας Σενέρ Λεβέντ λέει ότι οι δολοφόνοι των Γκιουρκάν και Χικμέτ ήταν δυο τουρκοκύπριοι, ο ένας από τους οποίους έχει πεθάνει, ενώ ο άλλος ζει ακόμα στην Κύπρο. Λέει επίσης ότι τα ονόματα των δυο δολοφόνων είναι γνωστά. Μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, ο γιος ενός εκ των στελεχών της ΤΜΤ που αναμείχθηκαν στις δολοφονίες έγραψε μια επιστολή και την έστειλε στον Σενέρ Λεβέντ, μέρος της οποίας δημοσιεύθηκε σε σχετικό άρθρο του Λεβέντ. Στην επιστολή γίνεται αναφορά στη δολοφονία του Αϋχάν Χικμέτ. Ο γιός του δολοφόνου, που ήλθε πρόσωπο με πρόσωπο με τη γυναίκα του Χικμέτ, όταν τον πυροβόλησε στο κρεβάτι που κοιμόταν, γράφει στην επιστολή του:
«Ο πατέρας μου τράβηξε τη σκανδάλη, όμως οι πραγματικοί δολοφόνοι είναι εκείνοι που του έδωσαν την εντολή». Γράφει ότι ο πατέρας του σηκωνόταν πάντα ενωρίς το πρωί και πήγαινε να ανοίξει το μικρό κατάστημα που διατηρούσε. Ένα πρωί, περπατώντας στα στενοσόκακα της Λευκωσίας, συναντήθηκε με μια νεαρή γυναίκα. Όταν ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο, τα μάτια του πατέρα μου γέμισαν δάκρια. Η γυναίκα, όταν είδε τον πατέρα του να κλαίει, γύρισε και του είπε:

-Εκείνο το βράδυ σε είδα να σκοτώνεις τον άνδρα μου. Σε θυμάμαι. Όμως μην κλαις, δεν φταις εσύ, το φταίξιμο είναι εκείνων που όπλισαν το χέρι σου, εκείνων που σου έδωσαν την εντολή να το κάνεις…

Πηγή: Εφημερίδα Ταράφ



http://infognomonpolitics.blogspot.com Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η βόμβα των 90 δισ. που φέρνει τη χρεοκοπία!

Με μαθηματική βεβαιότητα οδηγεί την Ελλάδα στη χρεοκοπία ο ίδιος ο μηχανισμός στήριξης που απέτρεψε τα χειρότερα τον περασμένο Μάιο, καθώς δημιουργεί μια ωρολογιακή βόμβα τοκοχρεολυσίων ύψους 90 δις. ευρώ, έτοιμη να εκραγεί το 2014, αν δεν συμφωνηθεί μια αναθεώρηση των όρων δανεισμού από το μηχανισμό στήριξης!

Οι υπολογισμοί στους οποίους βασίσθηκε το μνημόνιο δανεισμού, διαστρεβλωμένοι από τις πολιτικές επιδιώξεις των παραγόντων που μετείχαν στη διαπραγμάτευση για τη «διάσωση» (των πιστωτών) της Ελλάδας, με πρώτη την.......  Γερμανία, κατέληξαν να προγραμματίσουν με απόλυτη ασφάλεια τη χρεοκοπία της χώρας αμέσως μόλις λήξει η περίοδος των δανειακών ενισχύσεων.

Οι αγορές έχουν εντοπίσει το πρόβλημα και πιέζουν ασφυκτικά για αλλαγή των όρων δανεισμού της χώρας, η οποία όμως προσκρούει και πάλι σε κοντόφθαλμους υπολογισμούς της γερμανικής ηγεσίας:

- Το 2014, το πρώτο έτος που η Ελλάδα καλείται να βρει χωρίς δεκανίκια το δρόμο της στις αγορές ομολόγων, σχηματίζεται μια εφιαλτική εικόνα για τα τοκοχρεολύσια, που θα πρέπει να καλυφθούν με δανεισμό και μάλιστα με βιώσιμους όρους. Δηλαδή, με εκδόσεις πολυετών ομολόγων, με πραγματικές αποδόσεις (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) χαμηλότερες από το ρυθμό ανάπτυξης.

- Τα χρεολύσια από λήξεις παλαιότερων δανείων το 2014 θα φθάσουν τα 40,6 δις. ευρώ, ενώ τα χρεολύσια από τα τριετή δάνεια του μηχανισμού στήριξης θα ανέλθουν σε 28,6 δις. ευρώ. Σε αυτό το ποσό θα πρέπει να προστεθούν και οι δαπάνες τόκων του δυσθεώρητου χρέους (150% του ΑΕΠ), που θα ξεπεράσουν τις 8 μονάδες του ΑΕΠ, δηλαδή θα φθάσουν περίπου σε 20 δις. ευρώ. Το άθροισμα προσεγγίζει τα 90 δις. ευρώ, ή περίπου 40% του ΑΕΠ του 2014! Δηλαδή, ακόμη και αν η χώρα έχει καταφέρει να εξαφανίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού ως τότε, ο λογαριασμός των τοκοχρεολυσίων θα είναι διογκωμένος πέρα από κάθε όριο ανοχής των αγορών.

Στην πραγματικότητα, όμως, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα εμφανισθεί στις αγορές το 2014, αλλά πολύ νωρίτερα. Σύμφωνα με το μνημόνιο, το 2012 η Ελλάδα θα έχει να καλύψει χρεολύσια από λήξεις παλαιών δανείων ύψους 40,5 δις. ευρώ, αλλά από το μηχανισμό στήριξης θα λάβει μόνο 24 δις. ευρώ -αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να διαθέσει στις αγορές ομόλογα αξίας τουλάχιστον 35 δις. ευρώ.

Ποιος σοβαρός επενδυτής, όμως, θα δανείσει έστω και ένα ευρώ με τίτλους μεγάλης διάρκειας, σε μια χώρα που το 2014 θα έχει να καλύψει χωρίς την παραμικρή διεθνή στήριξη ένα λογαριασμό τοκοχρεολυσίων, διογκωμένο πέρα από κάθε όριο; Το πιθανότερο είναι, ότι αν δεν αλλάξουν θεαματικά οι όροι δανεισμού από το διεθνή μηχανισμό στήριξης η αγορά ομολόγων θα κρατήσει την Ελλάδα αποκλεισμένη και το 2012, αφού η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών θα είναι αδύνατο να υπερκεραστεί από την όποια πρόοδο μπορεί να έχει επιτευχθεί στην οικονομία στο μεταξύ.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η τιμολόγηση των ασφαλίστρων κινδύνου χρεοκοπίας της Ελλάδας (CDS), όπως προκύπτει από στοιχεία των αρχών Σεπτεμβρίου που επεξεργάσθηκαν αναλυτές του Council of Foreign Relations (δείτε το με σχολιασμό εδώ: http://blogs.cfr.org/geographics/2010/09/02/greek-debt-2/), δείχνει ότι για περιόδους δανεισμού από τρία χρόνια και πάνω οι αγορές θεωρούν, ότι η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο κίνδυνο χρεοκοπίας από αυτόν που είχε στις 30 Απριλίου ή στις 11 Μαϊου, λίγο πριν και λίγο μετά τη διεθνή συμφωνία δανεισμού. Σε ορίζοντα δεκαετίας, μάλιστα, η πιθανότητα χρεοκοπίας ξεπερνά το 90% και γίνεται σχεδόν… βεβαιότητα (εξ ου και ο τίτλος του σχετικού γραφήματος: «Η ελληνική χρεοκοπία είναι μόνο θέμα χρόνου»).

Στο απλοϊκό ερώτημα κάθε πολίτη, «μα, πώς οι ισχυροί της Ευρώπης και το ΔΝΤ δημιούργησαν ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης της Ελλάδας που την οδηγεί σε… ραντεβού με την χρεοκοπία», η απάντηση που δίνουν αναλυτές ανάγει το πρόβλημα στη σφαίρα της πολιτικής. Οι δανειστές της χώρας ασφαλώς και αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο που δημιούργησαν –και το αντιλαμβάνονταν εξαρχής-, αλλά το… ανοσιούργημα του μνημονίου διαμορφώθηκε υπό την επιρροή πολιτικών παραμέτρων, που εκείνη την εποχή έμοιαζε αδύνατο να παραβλεφθούν.

Το βασικό πρόβλημα, όπως λένε αναλυτές, ήταν ότι η γερμανική κυβέρνηση «στύλωσε τα πόδια» σε ό,τι αφορά τη διάρκεια των δανείων προς την Ελλάδα, αρνούμενη κατηγορηματικά να αυξηθεί η διάρκειά τους πάνω από τα τρία χρόνια. Η καγκελάριος Μέρκελ έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να διαβεβαιώσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους, ότι η βοήθεια στην Ελλάδα, όπως και το σχήμα στήριξης όλων ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωζώνης, θα είχε προσωρινό χαρακτήρα και αυτή η πολιτική σκοπιμότητα φαίνεται ότι διαστρέβλωσε εντελώς την οικονομική λογική του σχήματος διάσωσης της Ελλάδας.

Σύμφωνα με πληροφορίες του “S10”, η γερμανική κυβέρνηση γνωρίζει το πρόβλημα και διαβεβαιώνει την Αθήνα, ότι εφόσον δείξει «καλή διαγωγή» φέτος, μέσα στο 2011 οι όροι διεθνούς δανεισμού θα αναθεωρηθούν, με μια γενναία επιμήκυνση των δανείων, ώστε το πλάνο να γίνει βιώσιμο. Η αναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού με την τρόικα θα γίνει αμέσως μόλις καταφέρει η κυβέρνηση να ανακοινώσει (με σχετική πιστοποίηση της Eurostat και της τρόικας), ότι πέτυχε το στόχο για το φετινό έλλειμμα, δηλαδή την άνοιξη του επόμενου χρόνου. Αν οι νέοι όροι πείσουν τις αγορές ότι η βόμβα του 2014 αποσυνδέθηκε, θα ανοίξει πραγματικά και ο δρόμος επιστροφής της χώρας στις αγορές…
πηγη sofokleous10 Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να διαπραγματεύεστε το όνομα μου

Με την ελπίδα η αφίσσα αυτή να φτάσει σε κάθε γωνιά του κόσμου,  κυρίως όμως στον Πρωθυπουργό της χώρας, Γιώργο Παπανδρέου (στην ηλεκτρονική διεύθυνση gpapandreou@parliament.grΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. ) καθώς και στο Υπουργείο Εξωτερικών (στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/MailForm.aspx?UICulture=el-GR)

Καιρός να ενωθούν οι Έλληνες παγκοσμίως.

Εάν δεν υψώσουμε και τώρα τη φωνή μας, καλύτερα να σωπάσουμε για πάντα.

Παρακαλούμε αντιγράψτε, αναδημοσιεύστε και προωθήστε την αφίσσα σε όλους όσους γνωρίζετε. Κυρίως όμως στείλτε το κείμενο που ακολουθεί στους παραπάνω αναφερόμενους παραλήπτες.

ΑΣ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΝΗ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ
Όσες οργανώσεις, σύνδεσμοι, σύλλογοι, ιστότοποι, ιστολόγια κλπ επιθυμείτε να συμμετέχετε ενεργά στην εκστρατεία, παρακαλούμε στείλτε μας τα στοιχεία σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση campaign@macedoniaontheweb.euΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.  ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ;

Δεν μας ξεγελούν οι όροι "διεθνής, διμερής, συνταγματική"

Δεν μας ξεγελούν οι "γεωγραφικοί" προσδιορισμοί "βόρεια, άνω, Μακεδονία του Βαρδάρη" (με ή χωρίς παρένθεση)

Η "βόρεια" Μακεδονία συνεπάγεται και "νότια". Η "άνω" Μακεδονία συνεπάγεται και "κάτω".

Η συγκατάθεση στη σύνθετη ονομασία συνεπάγεται με το ξεπούλημα της εθνικής μας κληρονομιάς. Συνεπάγεται με συνένεση στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Συνεπάγεται με έσχατη προδοσία.

Οι χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ, έχουν συμφωνήσει πως θα δεχθούν το όνομα που θα προκύψει από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών. Γιατί εκχωρείτε λοιπόν χωρίς δεύτερη σκέψη το όνομα 2,5 εκατομμυρίων Μακεδόνων;

Πείτε Όχι στη σύνθετη ονομασία. Ανατρέψτε τα δεδομένα. Δεν είναι δικό μας το πρόβλημα αλλά της πΓΔΜ. Δε χρειαζόμαστε εμείς "διμερή" λύση, αλλά αυτοί. Όσες χώρες στον κόσμο κι αν τους αναγνωρίσουν, η Ελλάδα έχει την τελευταία λέξη.

Σας απευθύνουμε έκκληση: Μην ξεπουλήσετε το όνομα μας.

Ποιός είναι αυτός που έχει το δικαίωμα, Έλληνας ή όχι, να στερήσει σε εμάς τους Μακεδόνες, το δικαίωμα μας στην ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, και να παραχωρήσει την ταυτότητα μας σε ένα νεοσύστατο Σλαβικό έθνος;

Η Μακεδονία, ένα ζωτικό τμήμα του Ελληνικού κόσμου από τις απαρχές της ιστορίας μας, είχε επανειλλημένως χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο της επεκτατικής πολιτικής των Βούλγαρων, Σλάβων και Σοβιετικών, που ήθελαν πρόσβαση στο Αιγαίο.

Η π.Γ.Δ.Μ, ήταν γνωστή ως Βαρντάρσκα έως τα μέσα της δεκαετίας του 1940, όταν ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο άλλαξε το όνομα της και παραχάραξε το όνομα της και την πολιτιστική της κληρονομιά στην προσπάθεια του να αρπάξει την Μακεδονία από την Ελλάδα.

Γιατί πρέπει ξαφνικά να αναγνωρίσουμε ένα "Μακεδονικό" κράτος και έθνος από τη στιγμή που η χρήση αυτού του όρου από μη-Έλληνες αποτελεί προσβολή της κληρονομιάς μας;

Όπως δήλωσε ο πρώτος πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο ΓΚλιγκόρωφ: «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ.… Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Σοβαροί ιστορικοί γελούν με όσα συμβαίνουν στην χώρα μου. Έτσι όπως πάμε θα βγούμε απευθείας απόγονοι του Αδάμ και της Εύας και θα αποδειχτεί ότι και ο παράδεισος είναι Μακεδονικός…»

Κοινή λογική. Θα διαπραγματευόταν ποτέ κάποια άλλη χώρα την εθνική της κληρονομιά;

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ


Την εκστρατεία συνυπογράφουν έως τώρα:

Ανεξάρτητο Ελληνικό Δίκτυο - Πανμακεδονικές οργανώσεις Υφηλίου (Καναδά, ΗΠΑ, Ευρώπης, Αυστραλίας και Αφρικής) - Ελληνο-Αμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο (HANC), Ελληνικό Ηλεκτρονικό Κέντρο (HEC) - Hellenic Congress of Quebec Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

'Αλεξ Ρόντος: Το "φάντασμα" του ΥΠΕΞ δίνει συνέντευξη & μιλάει για όλα: Σκόπια, πόλεμο Γεωργίας κλπ

Σπάνια ένας υπουργός Εξωτερικών «καρφώνει» δημοσίως έναν μυστικοσύμβουλο. Αυτό που συνέβη δηλαδή με τον ΥΠΕΞ Δημήτρη Δρούτσα και το «κάρφωμα» που έριξε περί εξωθεσμικής εμπλοκής του Άλεξ Ρόντου στο Σκοπιανό πριν από μερικές ημέρες. Στο χώρο των media το μυστήριο και η συνωμοσία πάντα πουλούσαν και για τον λόγο αυτό, τα πρόσωπα που συγκεντρώνουν το ένα ή το άλλο χαρακτηριστικό, γίνονται τα αγαπημένα «φαντάσματα» των media. Πόσο μάλλον όταν συγκεντρώνουν και τα δύο χαρακτηριστικά όπως ο περίφημος ή περιβόητος - διαλέγετε και παίρνετε - Άλεξ Ρόντος. Και όμως: Το «φάντασμα» έδωσε ... συνέντευξή στο ΒΗΜΑgazino, το περιοδικό της εφημερίδας «ΒΗΜΑ της Κυριακής» του περασμένου Αυγούστου. Την παραθέτουμε αυτούσια (οι φωτό επίσης προέρχονται από αυτή την συζήτηση-συνέντευξη), όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό με τον τίτλο «Ο σύμβουλος»,  αφού σημειώσουμε ότι αναμφίβολα πρόκειται για μία δημοσιογραφική επιτυχία που ελάχιστα αναγνωρίστηκε γιατί ο ίδιος ο Ρόντος λέει πολλά και αφήνει να εννοηθούν ακόμα περισσότερα. Για τον ρόλο του στην πτώση του Μιλόσεβιτς, για την Ρωσία, την Γεωργία, την θέση του συμβούλου δίπλα στον Γ.Παπανδρέου, τον ρόλο τυο στα Βαλκάνια κλπ. Αυτό που αξίζει ιδιαίτερα να σημειωθεί είναι η θέση του για την Τουρκία που δείχνει ρεαλιστική: "Και αντίστοιχα με την Τουρκία θα πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς, μα επιστρέφω πάντοτε στο εξής: Αυτό το καταφέρνεις αφού πρώτα κατακτήσεις τον δικό σου αυτοσεβασμό. Να μπορείς να λες ότι έχω τα μέσα για να κάνω τους ανθρώπους να καθήσουν να σκεφτούν και το κάνω είτε με ένα καλό επιχείρημα είτε με σοβαρές δυνατότητες – οικονομικές, ηθικές, κοινωνικές, στρατιωτικές, οτιδήποτε". Ο σύμβουλος Ο ΑΛΕΞ ΡΟΝΤΟΣ ήταν ενεργά παρών σε όλα τα θερμά επεισόδια της τελευταίας δεκαετίας στα Βαλκάνια. Μεταξύ άλλων, υπήρξε μέλος του στενού κύκλου του......

 Γιώργου Παπανδρέου αλλά και σύμβουλος του γεωργιανού προέδρου τον καιρό του πολέμου στη Νότια Οσετία. Με την επάνοδο του ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση οι φήμες σχετικά με την επιστροφή του 56χρονου άντρα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας πύκνωσαν ξανά. Απευθυνθήκαμε στον ίδιο προκειμένου να ξεχωρίσουμε τους μύθους από την αλήθεια.

-Ερέλι: Τον λόγο έχει ο κ. Λάμπρος.

- Ερώτηση: Ναι, και πάλι για τους Ολυμπιακούς. Στο ρεπορτάζ του περιοδικού “New York” που δεν διαβάσατε.....(δεν ακούγεται)...... ανώτατη αρχή, υπάρχουν κάποιες επιζήμιες δηλώσεις από έναν Αμερικανό, που ονομάζεται Άλεξ Ρόντος, Αρ-όου-εν-ντι-όου-ες, ο οποίος, στην προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, ήταν ο γενικός συντονιστής κατά της τρομοκρατίας. Αναρωτιέμαι αν ο κύριος Ρόντος εργάζεται σήμερα στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα.

-Ερέλι: Δεν γνωρίζω. Θα το κοιτάξω».

Στο παραπάνω απόσπασμα των αρχείων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο Ανταμ Ερέλι, τότε εκπρόσωπος Τύπου, απαντά στην ερώτηση του έλληνα ανταποκριτή Λάμπρου Παπαντωνίου, κατά τη διάρκεια του πρωινού brief της 26ης Ιουλίου 2004. Στο αντίστοιχο brief της επόμενης ημέρας ο κ. Ερέλι ενημέρωσε τον κ. Λάμπρο πως ο κ. Ρόντος δεν εργάζεται για την αμερικανική πρεσβεία. Και πρόσθεσε ότι «ο κ. Ρόντος μιλάει για λογαριασμό του κ. Ρόντου και εμείς μιλάμε για λογαριασμό της αμερικανικής πολιτικής». Επομένως, πράγματι ο κ. Ρόντος δεν υπήρξε υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας.

Η αλήθεια είναι πως κατά καιρούς του έχουν αποδοθεί από τον Τύπο κάθε λογής χαρακτηρισμοί. Μυστικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ενορχηστρωτής της πτώσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, σύμβουλος του πρώην προέδρου της Γρεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι το ταραγμένο 2008, «σκιώδης υπουργός» της κυβέρνησης, πρώην συνεργάτης του αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου, «γενικός συντονιστής κατά της τρομοκρατίας».

«Δεν υπήρξα ποτέ συντονιστής κατά της τρομοκρατίας» διευκρινίζει ο ίδιος ο κ. Ρόντος.

Image

Φοράει βερμούδα, κάθεται σε μία ξύλινη καρέκλα στον ημιώροφο του διαμερίσματός του στη Γλυφάδα, στα πόδια του κουρνιάζει ο σκύλος του, o Buddy, ενώ ο ίδιος κρατάει ένα ποτήρι με Coca-Cola και καπνίζει. «Αυτό που έκανα για κάποιους μήνες όταν ακόμη ήταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ ήταν να αναλάβω την ευθύνη για τον συντονισμό του υπουργείου Εξωτερικών σε θέματα οργάνωσης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έμεινα στη συγκεκριμένη θέση για περίπου έξι μήνες και έκανα μόνο συντονισμό με τα προξενεία και με διάφορους φορείς. Βοήθησα και λίγο στις δημόσιες σχέσεις. Μάλιστα είχα εμφανιστεί και στο αφιέρωμα της εκπομπής “60 Minutes” για τους Αγώνες, στο CBS. Πρέπει να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι με άγρια φαντασία, που αγαπούν τις συνωμοσίες, για να με χαρακτηρίσουν συντονιστή κατά της τρομοκρατίας».

Ποιος είναι όμως στ’ αλήθεια ο Άλεξ Ρόντος και γιατί η δραστηριότητά του έφτασε να γεννά θεωρίες συνομωσίας; Ο πατέρας του πατέρα του, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, έφτασε το 1910 στο Νταρ Ες Σαλάμ της Τανζανίας από την Κωνστάντζα της Ρουμανίας. Καλλιέργησε εκεί το δικό του κτήμα καφέ, έπειτα έγινε πολιτικός μηχανικός και αργότερα τον ακολούθησε και ο γιος του το 1935, ταξιδεύοντας στην Τανζανία από τη Ρουμανία. Παντρεύτηκε τη μητέρα του κ. Ρόντου, μια γυναίκα με καταγωγή από την Τένεδο, και ο Άλεξ Ρόντος γεννήθηκε το 1954.

Ως το 1975, που η οικογένειά του μετακόμισε στην Ελλάδα, έζησε στο Νταρ Ες Σαλάμ. Αργότερα αποδήμησε στην Αγγλία για να σπουδάσει ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και έπειτα εργάστηκε για λίγα χρόνια ως δημοσιογράφος στο εβδομαδιαίο περιοδικό «West Africa». Λίγο καιρό αργότερα μετακόμισε στην Ουάσινγκτον και συμμετείχε σε μια ομάδα πίεσης για να καταπολεμηθεί η φτώχεια στην (κομμουνιστική τότε) Αιθιοπία.

Έπειτα δέχτηκε μια πρόσκληση από το γραφείο της Caritas, του μεγαλύτερου ίσως φιλανθρωπικού οργανισμού στον κόσμο που ελέγχεται και χρηματοδοτείται από την Καθολική Εκκλησία, για να παράγει ανθρωπιστικό έργο καθώς και για να συμβάλλει στην ανάπτυξη χωρών του Τρίτου Κόσμου. Με τη συγκεκριμένη ιδιότητα ταξίδεψε στην Αιθιοπία, στο Κάιρο, στο Μαρόκο και στον Λίβανο.

«Έζησα πολύ έντονα τη σχέση μεταξύ της φτώχειας και της αρχής του φονταμενταλισμού. Η ερώτηση πάντα ήταν: Πώς μπορείς να βοηθήσεις τον φτωχό; Όχι πάντοτε άμεσα, αλλά μέσα από ποιον θεσμό; Τα πιο έντιμα μέσα, και μάλιστα σε μια εποχή που η εκκοσμίκευση ήταν a la mode, ήταν τα θρησκευτικά, το τζαμί ή η εκκλησία. Από εκεί μάθαιναν την αφοσίωση του πολίτη. Και εκείνο που έμαθα ήταν ότι οι Δυτικοί πρέπει να πλησιάζουμε τέτοια ζητήματα με ταπεινότητα. Δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις». Ο Άλεξ Ρόντος παρέμεινε στην Caritas για περίπου δέκα χρόνια, ως το 1992.

Τότε ήταν που ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ο (αμφιλεγόμενος κατά πολλούς) Ιάκωβος θέλησε να δημιουργήσειμια αντίστοιχη φιλανθρωπική οργάνωση με την Caritas, την International Orthodox Christian Charity. Τοποθέτησε τον κ. Ρόντο ως επικεφαλής και απηύθυνε εκκλήσεις συμμετοχής σε όλα τα ορθόδοξα πατριαρχεία στον κόσμο, οι οποίες έγιναν αποδεκτές.

Εκείνη την περίοδο ο κ. Ρόντος άρχισε να δραστηριοποιείται στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Ρωσία, στη Γεωργία και στα Ιεροσόλυμα και συνέχισε για πέντε ακόμη χρόνια μαζί με την οργάνωση που εξακολουθεί να είναι δραστήρια ως σήμερα. Παράλληλα εργαζόταν ως σύμβουλος στην Παγκόσμιας Τράπεζας για θέματα σχετικά με τις κοινωνικές συνέπειες των επενδύσεών της σε κάθε χώρα.

Ήταν η περίοδος κατά την οποία γνωρίστηκε με τον Γιώργο Παπανδρέου στα μέσα της δεκαετίας του ΄90.
«Από εκείνη την περίοδο ξεκίνησε η συζήτηση μας με τους έλληνες της Γεωργίας ή τους έλληνες σε άλλα μέρη» θυμάται ο κ. Ρόντος «και η συζήτηση κατέληξε με εμένα να λέω πως θα ήθελα μια μέρα να κάνω κάτι που δεν έχω κάνει ακόμη..να εργαστώ στην πατρίδα μου. Πάντοτε κρατούσα την ελληνική υπηκοότητα αλλά ήθελα πολύ να βρω έναν τρόπο να επιστρέψω, να μείνω» καταλήγει ενώ ο απογευματινός ήλιος φωτίζει την ευρύχωρη βεράντα του διαμερίσματος μες την πληθωρική διακόσμηση ακριβώς έξω από το δωμάτιο.

Ο Άλεξ Ρόντος έχει μόλις επιστρέψει από ένα ακόμα ταξίδι, η βαλίτσα του βρίσκεται μπροστά στην πόρτα, ενώ τα μάτια του πίσω από τα χαρακτηριστικά γυαλιά του με τον καμπυλωτό σκελετό από ταρταρούγα κοιτούν ευθεία προς τον συνομιλητή. Ο τόνος της φωνής του παραμένει σταθερός και δυνατός. Συχνά χαμογελάει ή αστειεύεται. Μοιάζει αρκετά ευδιάθετος συνεχίζοντας τη διήγηση.

Το 1999 ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου (με υπουργό τον Θεόδωρο Πάγκαλο) κάλεσε τον Άλεξ Ρόντο να έρθει στην Ελλάδα ως σύμβουλός του. Λίγο καιρό αργότερα ξέσπασε η θύελλα της υπόθεσης Οτσαλάν και ο κ. Πάγκαλος υπέβαλε την παραίτησή του στον Κώστα Σημίτη, με αποτέλεσμα ο Γιώργος Παπανδρέου να βρεθεί στη θέση του υπουργού. Έχει γραφτεί μάλιστα ότι ο κ. Πάγκαλος «φωτογράφιζε» τον κ. Ρόντο όταν λίγο μετά την παραίτησή του την ίδια χρονιά είχε μιλήσει για συμβούλους του υπουργείου Εξωτερικών που δεν μιλούν ελληνικά.

Αρχικά ο Αλεξ Ρόντος ασχολήθηκε με τη σύσταση της Υπηρεσίας Αναπτυξιακής Συνεργασίας, την υπηρεσία που διαχειριζόταν το επίσημο ανθρωπιστικό έργο της Ελλάδας, για την οποία διετίθετο ένα καθορισμένο από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ποσοστό του ΑΕΠ. «Αισθάνομαι περήφανος για όσα έκανε αυτό το γραφεία – για την ανθρωπιστική βοήθεια που στείλαμε προς το Κόσοβο, για τη βοήθειά μας προς την Τουρκία κατά τον φονικό σεισμό των 7,6 ρίχτερ στο Ισμίτ» θυμάται ο ίδιος.

Η περίοδος από το 1999 ως το 2004 υπήρξε μία από τις πιο θερμές στην ιστορία των Βαλκανίων. Η κρίση στο Κόσοβο κλιμακώθηκε με τους πολύμηνους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Έπειτα ακολούθησαν αστάθεια στη χώρα, νοθευμένες εκλογές από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, η επεισοδιακή άνοδος του Κοστούνιτσα στην εξουσία καθώς και, αργότερα, η δολοφονία του Ζόραν Τζίντζιτς. «Τον καιρό που η Σερβία έμενε διεθνώς απομονωμένη, μπλόκαρε όλο το σύστημα των Βαλκανίων» σημειώνει ο κ. Ρόντος. «Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε όσους ήθελαν μια δημοκρατική αλλαγή στην Σερβία και παίξαμε ρόλο. Το κλειδί ήταν ο πρόεδρος Μιλόσεβιτς. Έγιναν οι εκλογές και πετύχαμε να τον απομακρύνουμε.», καταλήγει.

«Γνώριζα καλά τον Ζόραν Τζίντζιτς και η αλήθεια είναι ότι το 2003, με την δολοφονία του, χάσαμε ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, είχε μεγάλο θάρρος.» σημειώνει. «Νομίζω ωστόσο ότι μετά την δολοφονία του Τζίντζιτς η Σερβία είναι μια χώρα που έχει προσπαθήσει να ξεκαθαρίσει το οργανωμένο έγκλημα, και να αποβάλλει την εγκληματικότητα από το πολιτικό σύστημά της.» Και για το κομμάτι των Ελλήνων, που υποστήριζε την πολιτική του Μιλόσεβιτς; «Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το εσωτερικό της χώρας, με το κομμάτι της κοινής γνώμης, που υποστήριζε τον Μιλόσεβιτς. Εκείνοι ασχολήθηκαν με εμένα! (γελάει). Από τότε ξεκίνησαν όλες αυτές τις φήμες, αλλά τι να κάνω;».

Την άνοιξη του 2004, έπειτα από την αλλαγή της κυβέρνησης, ο κύριος Ρόντος υποβάλλει την παραίτησή του στο νέο υπουργό Εξωτερικό και συνεχίζει να εργάζεται ιδιωτικά ως σύμβουλος επιχειρήσεων, δίχως να αναμειγνύεται περεταίρω με την πολιτική. Ωστόσο δεν απομακρύνθηκε από τα Βαλκάνια. Υπήρξε ένα από τα δέκα μέλη της Διεθνούς Αρμοστείας για τα Βαλκάνια που συγκρότησαν ερευνητικά ιδρύματα από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και το 2006 δημοσίευσε έκθεση όπου υποστηριζόταν ότι, ως το 2014, όλες οι βαλκανικές χώρες θα πρέπει να έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Την ίδια χρονιά η κυβέρνηση της Γεωργίας υπό τον πρόεδρο Μιχαήλ Σαακασβίλι, τον καλεί ως σύμβουλο σε θέματα που είχαν να κάνουν με τις σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. «Προσπαθούσα να εξηγήσω και να συμβάλλω στο να οικοδομήσουν ισορροπημένη σχέση με την Ευρώπη, ως μια χώρα που γνωρίζει ότι δεν θα γίνει σύντομα μέλος της ΕΕ, αν και έβλεπα πολύ συχνά τον πρόεδρο Σαακασβίλι, δεν ήμουν σύμβουλος σε θέματα ασφαλείας», εξηγεί ο κύριος Ρόντος.

Ωστόσο, στις 8 Αυγούστου 2008, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, γεωργιανές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον της πόλης Τσχινβάλι, στη νότια Οσσετία με την δικαιολογία της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης. Σχεδόν ταυτόχρονα, με την επίθεση της Γεωργίας, και καθώς αυτή οδηγούνταν σε κλιμάκωση, ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στο έδαφος της Οσσετίας υποστηριζόμενα από άρματα μάχης ενώ ρωσικά αεροπλάνα βομβάρδισαν στρατιωτική βάση κοντά στην Τυφλίδα. Ο Άλεξ Ρόντος έζησε από κοντά τα θερμά γεωπολιτικά επεισόδια της περιόδου.

«Διαφωνώ με τον τρόπο που κινήθηκε η Ρωσία αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι τα αίτια. Η Ρωσία δεν είναι μια χώρα που προβαίνει σε απερίσκεπτες κινήσεις. Είναι μια χώρα με μεγάλη ιστορία, και με βαθιά κατανόηση της στρατηγικής. Πιστεύω πως θορυβήθηκε από την ρητορική της Γεωργίας από ένα αίσθημα περικύκλωσης. Η Γεωργία με σθεναρό τρόπο απέρριψε τη Ρωσία και ζήτηση τη βοήθεια του ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η υπόθεσή μου: Οι Ρώσοι πίστεψαν ότι επρόκειτο για εσκεμμένη πρόκληση. Πιστέυω επίσης ότι η Γεωργία ήταν ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος για τη Ρωσία να τιμωρήσει τη Δύση για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την υπόθεση του Κοσσόβου.

Το Κόσσοβο, η πολιορκία του το 1999 και η ειρηνευτική διαδικασία αργότερα ήταν ταπείνωση για την Ρωσία. Η Γεωργία έγινε το έμβλημα μιας κατάστασης που η Ρωσία έπρεπε να αντιμετωπίσει άμεσα. Το ότι επέλεξαν να το κάνουν με τον συγκεκριμένο τρόπο... τι μπορούμε να πούμε; Το έκαναν. Η Γεωργία έγινε μια από τις χώρες με εδαφικές διαφορές όπως είναι η Σερβία ή η Κύπρος.» σημειώνει ο κύριος Ρόντος.

Με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έπειτα από τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου, εμφανίστηκαν αρκετά δημοσιεύματα και ακούστηκαν ακόμα περισσότεροι ψίθυροι περί επιστροφή του Άλεξ Ρόντου στο υπουργείο Εξωτερικών και την εμπλοκή του στην ενεργή άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

«Άκουσα πως επέστρεψα στο ΥΠΕΞ, πως έχω διπλωματικό διαβατήριο, πως διατηρώ γραφείο στη Βασ. Σοφία, πως διαμένω στο Χίλτον, τρελά πράγματα.» διαψεύδει ο κύριος Ρόντος. «Είμαι ιδιώτης και βρίσκομαι στην ασυνήθιστη να διαθέτω μέρος του χρόνου μου όταν υπάρχει ανάγκη. Εργάζομαι ως σύμβουλος επιχειρήσεων και επενδύσεων, στα Βαλκάνια και αλλού. Ωστόσο αν μπορώ να μιλήσω σε κάποιον, ή να παρέχω μια άποψη για κάποιο θέμα, θα το κάνω. Είναι ο τρόπος μου να συνεισφερω. Δεν ζητώ τίποτε.» καταλήγει χαϊδεύοντας το πυκνό τρίχωμα του Μπάντι, του σκύλου του.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η τελευταία φορά που συνάντησε τον πρωθυπουργό ήταν στο συνέδριο που ο ίδιος διοργάνωσε πριν από λίγες εβδομάδες στον Πόρο. «Αν τύχει και γνωρίζω κάτι που μπορεί να βοηθήσει, του το λέω και εκείνος, αν πιστεύει ότι υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να βοηθήσω, μου τηλεφωνεί.» σχολιάζει σχετικά με την σχέση τους.

Και η άποψη του για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας σήμερα; «Η μεγαλύτερη απειλή για την Ελλάδα είναι ο αλυτρωτισμός κάποιων γειτονικών χωρών. “Ξεκαθαρίζουμε” με αντιπαράθεση ή με συμβιβασμό; Είναι ο συμβιβασμός απαραίτητος; Είναι αποτελεσματικός; Είναι ταπεινωτικός ή είναι ο δρόμος προς το μέλλον; Μεγάλα ερωτήματα. Για παράδειγμα, το Μακεδονικό στα δικά μου μάτια δεν έχει να κάνει με ένα όνομα αλλά με το γεγονός ότι οι πράξεις τους και τα σύμβολά τους αντανακλούν αλυτρωτισμό απέναντί μας. Αν πουν επισήμως “είμαστε αυτοί που είμαστε και δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτε σε σχέση με τη γλώσσα, με τις περιουσίες κτλ.”, τότε δεν υπάρχει θέμα με το όνομα, είναι εύκολο να διευθετηθεί. Και αντίστοιχα με την Τουρκία θα πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς, μα επιστρέφω πάντοτε στο εξής: Αυτό το καταφέρνεις αφού πρώτα κατακτήσεις τον δικό σου αυτοσεβασμό. Να μπορείς να λες ότι έχω τα μέσα για να κάνω τους ανθρώπους να καθήσουν να σκεφτούν και το κάνω είτε με ένα καλό επιχείρημα είτε με σοβαρές δυνατότητες – οικονομικές, ηθικές, κοινωνικές, στρατιωτικές, οτιδήποτε» σχολιάζει.

Ένα από τα βιβλία που ο Άλεξ Ρόντος απόλαυσε τελευταία ήταν οι «Κατάσκοποι των Βαλκανίων», του γνωστού, ιδιοσυγκρασιακού συγγραφέα πολιτικών θρίλερ Αλαν Φερστ. Το βιβλίο εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη του τέλους του Μεσοπολέμου, έχει καθηλωτική αφήγηση και αναφέρεται – πού αλλού;- στα Βαλκάνια, στην περιοχή όπου δραστηριοποιείται ο κ. Ρόντος τα τελευταία 20 χρόνια. «Δεν διάλεξα εγώ τα Βαλκάνια, εκείνα με διάλεξαν» αστειεύεται ο ψαρομάλλης άντρας με την ενδιαφέρουσα ζωή, σήμερα πρέσβης επί τιμή του ΥΠΕΞ, που μιλάει πότε σε άπταιστα αγγλικά και πότε σε σωστά ελληνικά. «Τα Βαλκάνια ήταν το προσωπικό μου Έβερεστ – έπρεπε να σκαρφαλώσω» καταλήγει.

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Άρχισε η μεγάλη μοιρασιά

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Για μέρες σερνόταν η πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, πηγαίνοντας στο Αμέρικα, θα είχε στην ατζέντα του την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους – ή, σωστότερα, τους όρους με τους οποίους αυτή θα επέλθει. Κάποιοι πολύ δύσπιστοι απέρριπταν αυτή την εκδοχή θεωρώντας αξιόπιστες τις συνεχείς διαψεύσεις τόσο του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου όσο και του υπουργού του επί των Οικονομικών, πολλών Ευρωπαίων κ.λπ. Άλλη μια φορά θεωρήθηκε από κάποιους ότι οι κακές «αγορές» διέσπειραν φήμες έχοντας κερδοσκοπικές βλέψεις.

Αν, μάλιστα, κάποιος, τις μέρες της........  πρωθυπουργικής επίσκεψης στις ΗΠΑ, διάβαζε ελληνικές εφημερίδες (εκτός του «Π» βεβαίως), θα θεωρούσε, με το... δίκιο του ίσως, ότι αναζητούμε επενδύσεις, ανάπτυξη και όλες τις άλλες ανοητολογίες που κατά κόρον γράφτηκαν και ακούστηκαν εδώ κι εκεί. Στην πραγματικότητα αυτό που βρισκόταν στο τραπέζι ήταν η μεγάλη μοιρασιά – σε όλα τα επίπεδα.

Κατ’ αρχάς στο πεδίο της αναδιάρθρωσης ξεκαθάρισε το τοπίο. Όταν ο Παπακωνσταντίνου πήγε εσπευσμένα – διαρκούντος του πρωθυπουργικού ταξιδιού στις ΗΠΑ – στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για να ζητήσει χρονική αναδιάρθρωση του χρέους και εισέπραξε άρνηση, επί της ουσίας επιχείρησε να τον «εκβιάσει» (!) με τον συνήθη – και ήδη γνωστό από το πρόσφατο παρελθόν... – τρόπο: «Αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνει το ΔΝΤ».

Ο άτεγκτος Γερμαναράς παρέμεινε, όπως αναμενόταν, αμετακίνητος στη γερμανική θέση ότι πέραν του 2013 δεν υπάρχει παράταση του «μηχανισμού στήριξης». Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της Ευρωζώνης: όποιος απειληθεί από χρεοκοπία θα κληθεί είτε να τα βγάλει πέρα μόνος του είτε να προσφύγει αποκλειστικά στο ΔΝΤ.

Η Γερμανία δεν έχει όρεξη να πληρώσει τα σπασμένα κανενός. Γι' αυτό, άλλωστε, αντί για ενίσχυση του υποτιθέμενου «μηχανισμού στήριξης», προωθεί τη δυνατότητα για ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης, με έσχατο όπλο εκβιασμού ακόμη και τη δική της αποχώρηση από το ευρώ!

Άλλωστε για τους Γερμανούς τα πράγματα είναι σαφή, όπως κι άλλες φορές έχουμε γράψει: Ό,τι είχαν να κερδίσουν από την Ευρωζώνη το έχουν ήδη ταμιεύσει και πλέον βρίσκονται σε φάση αποδρομής, με στρατηγικό προσανατολισμό προς την Ανατολή. Όποιος λοιπόν δεν τα βγάζει πέρα ας τα βρει με το ΔΝΤ, το οποίο η ίδια η Γερμανία έχει βάλει κατά το ένα τρίτο όχι μόνο στον ελληνικό «μηχανισμό στήριξης», αλλά και στον μεγάλο ευρωπαϊκό των 750 δισ. ευρώ.

Το σημαντικό, για όσους τυχόν δεν έχουν δει παλαιότερα κείμενά μας, είναι ότι το μεγάλο πακέτο στήριξης ουδέποτε υπήρξε στ’ αλήθεια με κάποιον... ρεαλιστικό και μετρήσιμο τρόπο. Η υποτιθέμενη δημιουργία του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διαπραγματευτικού τύπου «εγγύηση» προς τις παντοδύναμες αγορές, αφού η συμμετοχή του ΔΝΤ στο όλο πακέτο ανερχόταν στο ένα τρίτο, δηλαδή σε 250 δισ. ευρώ.

Από τα υπόλοιπα το μεγαλύτερο μέρος δεν ήταν ποτέ πραγματικό χρήμα, αλλά ασαφείς... «εγγυήσεις», οι οποίες, ως γνωστόν, ανά πάσα στιγμή μπορούν να αποσυρθούν. Ε, λοιπόν, τώρα αποσύρονται διότι τα φράγκα απλώς δεν υπάρχουν!

Στην περίπτωση της Ελλάδας η εγγύηση φαίνεται να αποσύρεται για πολλούς και διάφορους λόγους, στους οποίους θα αναφερθούμε πολύ πιο αναλυτικά προσεχώς τόσο από την ιστοσελίδα μας όσο και από το έντυπο «Π».

Κατόπιν όλων αυτών ο πρωθυπουργός της χώρας έχει πλέον ως μόνο συνομιλητή (για το ζήτημα του χρέους) τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ. Δηλαδή η χώρα θα πρέπει να πλέον οριστικά παραδομένη στους Αμερικανούς, με τους οποίους είναι αστείο να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πιθανότητα... διαπραγμάτευσης.


Μόνο ο Γιώργος ξέρει...

Ωστόσο θα είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι οι Ευρωπαίοι πιστωτές και συμμέτοχοι στην τρόικα της επιτήρησης (με προεξάρχοντες πάντα τους Γερμανούς) βρίσκονται εκτός παιχνιδιού στο μεγάλο πάρτι της διανομής της λείας. Κάθε άλλο. Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους είναι αρκετά περίπλοκο ως προς τους όρους και τις διαδικασίες και πολλές εκκρεμότητες παραμένουν. Ήδη όμως φαίνεται να διαμορφώνονται κάποιες κατευθύνσεις:

● Οι Γερμανοί έχουν ήδη, από τη διακυβέρνηση Σημίτη και Καραμανλή, κερδίσει σαφείς θέσεις στις τηλεπικοινωνίες και τις αερομεταφορές. Σήμερα ζητούν τράπεζες, ενεργειακές και μεταφορικές υποδομές, πιθανώς στον σιδηρόδρομο και σίγουρα σε λιμάνια και αεροδρόμια, ενώ και στον τομέα των αμυντικών προμηθειών διεκδικούν και κερδίζουν νέα προνόμια (μια ματιά στη σελ. 8 του τρέχοντος φύλλου του «Π» είναι αρκετή).

● Ο πρωθυπουργός στις ΗΠΑ μίλησε για τη δημόσια περιουσία προβάλλοντας κυρίως διάφορες μορφές real estate, το οποίο, στην περίπτωση του ήδη παρόντος... μνημονίου με το Κατάρ, περιλαμβάνει, κατά τα φαινόμενα, τριτοκοσμικού τύπου «επενδύσεις» παροχής «υπηρεσιών».

● Οι Αμερικανοί, ως ήδη νικητές στον ανταγωνισμό με την Ευρώπη για τη διαχείριση της πανευρωπαϊκής «κρίσης χρέους», φαίνεται ότι θα επιλέξουν τα φιλέτα γεωστρατηγικής σημασίας, αφού το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στη διαχείριση του «οικοπέδου» (ενεργειακά κοιτάσματα και οικονομικές ζώνες αποκλειστικής επιρροής και ρύθμισης στο Αιγαίο, τη Μακεδονία και τη Θράκη) παρά στην είσπραξη ρευστού από δευτερεύουσες παρασιτικές δραστηριότητες.

Άλλωστε το πιθανότερο είναι ότι, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την προτεραιότητα και το κουμάντο της αναδιάρθρωσης του χρέους, θα έχουν τον τελευταίο λόγο και στην «αναδιάρθρωση» του τραπεζικού συστήματος. Σ' αυτή την περίπτωση θα ελέγξουν και το «ζεστό» χρήμα.

Αυτή η πρόχειρη καταγραφή ωστόσο αφορά μόνο τις έως σήμερα ενδείξεις, άρα τίποτε δεν αποκλείει αλλαγές «στα σημεία». Οι εξελίξεις στο παιχνίδι που διεξάγεται στη «μεγάλη σκακιέρα», την οποία θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το επόμενο διάστημα, θα διαμορφώσουν την τελική μορφή και τις «αναλογίες» στη μοιρασιά.

Το μόνο βέβαιο προς το παρόν είναι ότι η Ελλάδα μεταβάλλεται γοργά σε πεδίο βολής και οικόπεδο προς διανομή. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να γνωρίζει με ακρίβεια τι πρόκειται να συμβεί και με ποιους όρους. Εκτός, ίσως, του πρωθυπουργού της χώρας. Του μόνου που βρίσκεται σε θέση όχι μόνο να γνωρίζει τις προθέσεις και τις διαθέσεις της κάθε πλευράς, αλλά και του ανθρώπου ο οποίος θα δώσει το τελικό ΟΚ σε κάθε είδους διευθέτηση...
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

«Εμείς κάψαμε τεμένη στην Κύπρο» παραδέχεται απόστρατος Τούρκος στρατηγός

Ομολόγησε την προβοκάτσια

Αίσθηση προκάλεσαν στην κυπριακή κοινή γνώμη οι αποκαλύψεις Τούρκου στρατηγού, ο οποίος στο παρελθόν υπήρξε επικεφαλής της Διευθύνσεως Ειδικού Πολέμου, ότι ο τουρκικός στρατός προέβη συστηματικά στην Κύπρο σε προβοκατόρικες ενέργειες, μεταξύ των οποίων και ο εμπρησμός τεμένων.
Εξηγώντας στο τουρκικό δίκτυο Haberturk τη δράση της υπηρεσίας του, ο απόστρατος σήμερα στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου παραδέχτηκε:.....

 «Στις Ειδικές Επιχειρήσεις υπάρχει ένας κανόνας: Για να ενισχύσεις το αντιστασιακό φρόνημα του λαού κάνεις δολιοφθορές σε συμβολικούς στόχους δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για έργο του εχθρού. Για παράδειγμα βάζεις φωτιά σε ένα τζαμί. Εμείς κάψαμε τζαμιά στην Κύπρο».

Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η αποκάλυψη του Τούρκου στρατηγού έγινε στην προσπάθεια του ιδίου να διαψεύσει προηγούμενη δημόσια ομολογία του, το 2006, ότι το πογκρόμ των Σεπτεμβριανών το 1955 εις βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ήταν έργο της Διεύθυνσης Ειδικού Πολέμου.

«Το 1971 ανέλαβα επιτελάρχης της Διεύθυνσης Ειδικού Πολέμου. Τα Σεπτεμβριανά έγιναν το 1955. Άλλωστε την εποχή εκείνη δεν υπήρχε αυτή η διεύθυνση. Υπήρχε το Συμβούλιο Αξιολόγησης Στρατιωτικής Κινητοποίησης» δήλωσε.

Σύμφωνα με την Καθημερινή της Κύπρου, η οποία έφερε στη δημοσιότητα τις αποκαλύψεις του Τούρκου στρατηγού ε.α., το εν λόγω Συμβούλιο ιδρύθηκε το 1953 στην Άγκυρα από τρεις αξιωματικούς του τουρκικού στρατού και ότι τροφοδότησε την τουρκοκυπριακή οργάνωση Volkan και στην συνέχεια την TMT με όπλα. Σύμφωνα με τον ίδιο, στόχος τoy Συμβουλίου ήταν η ένοπλη αντιμετώπιση της ΕΟΚΑ.

Ο στρατηγός Γιρμιμπέσογλου προέβη στην αποκάλυψη αυτή λίγα εικοσιτετράωρα μετά τους ισχυρισμούς του υιού του πρώην προέδρου Τουργκούτ Οζάλ, ότι η Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου είχε καταστρώσει σχέδια δολοφονίας του πατέρα του. Στις δηλώσεις του στο «Haberturk», ο στρατηγός Γιρμιμπέσογλου αρνήθηκε την ανάμειξη του στα σχέδια αυτά.

To Bήμα Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ανδρεϊκή και ανδρεικελική ομοιοτυπία

Tου Χρηστου Γιανναρα

Οι επερχόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν και πρέπει να έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Με την ψήφο τους οι πολίτες να προσδιορίσουν τον τύπο του πολιτεύματος: Θέλουν δημοκρατία ή κομματοκρατία;

Αν θέλουν δημοκρατία, ας περισώσουν αυτή τη φορά με την ψήφο τους τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας. Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων. Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη.

Κάθε υποψήφιος για την..........  τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει....
εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους.

Δεν μοιάζει να υπάρχει Ελληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους.

Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.

Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή. Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση. Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα.

Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Εστησαν «Τρόικα» πατρωνείας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο».

Χωρίς, όμως, να λογαριάσουν οι πάτρωνες την πανουργία της κομματικής ατσιδοσύνης: Ετσι, η τρίτη γενιά του παπανδρεϊσμού κατάφερε, με άψογη επιδεξιότητα, να φορτώσει στην πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας τα «σπασμένα» της αφροσύνης των κομμάτων. Μας κρατάνε ομήρους παζαρεύοντας την παράταση της παντοδυναμίας τους.

Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». Και συνεχίζουμε «να μεταλλάσσωμεν τυράννους», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από 118 χρόνια.

Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι. Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη). Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής.

Αυτή τη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε διαχειριστές καινούργιων θεσμών αυτοδιοίκησης. Η κομματοκρατία αποφασίζει για τους θεσμούς ερήμην των πολιτών και για τη διαχείριση των θεσμών μεθοδεύει την υφαρπαγή της ψήφου μας. Η προηγούμενη γενιά του παπανδρεϊσμού, η ανδρεϊκή, επέβαλε τον «Καποδίστρια», η τωρινή, η ανδρεικελική, μας καπελώνει με τον «Καλλικράτη». Και στις δύο περιπτώσεις κίνητρο και κριτήριο δεν ήταν οι ανάγκες, οι ιδιαιτερότητες, οι ιστορικοί εθισμοί της κοινωνίας των Ελλήνων. Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος. Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας.

Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης - κράτους, της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν. Η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας. Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ποιος κυβερνά αυτή την χώρα; Ο ΥΠΕΞ παραδέχεται εξωθεσμική ανάμιξη του Άλεξ Ρόντου στο Σκοπιανό!

Mείζον θέμα δημιουργειται για την κυβέρνηση από την αποκάλυψη (ή καλύτερα "κάρφωμα"...) του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα για την εξωθεσμική και απόλυτα παράτυπη εμπλοκή του μυστικοσυμβούλου του πρωθυπουργού Άλεξ Ρόντου στην "επίλυση" (;) του Σκοπιανού. Σε ερώτηση αν υπάρχει «μυστική διπλωματία» στις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια και τι έχει να πει για τις πληροφορίες ότι ο Αλ. Ρόντος και η Μ.Κοππά συμμετέχουν σ’ αυτού του είδους τη διπλωματία, ο Δ.Δρούτσας, απλώς το ... παραδέχθηκε: "Όπως γνωρίζετε, ο κ. Ρόντος είναι πολύ καλός γνώστης της περιοχής των Βαλκανίων. Υπήρξε και στο παρελθόν, συνεργάτης στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο κ. Ρόντος όμως σήμερα δεν έχει καμία θεσμική θέση, δεν υπάρχει καμία θεσμική συνεργασία με τον κ. Ρόντο, αλλά εάν μπορούν και άτομα όπως ο κ. Ρόντος ή και άλλοι να μεταφέρουν τα ελληνικά μηνύματα, αυτό είναι ευπρόσδεκτο. Αλλά, να το ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει καμία θεσμική σχέση μεταξύ υπουργείου Εξωτερικών, ελληνικής κυβέρνησης και κ. Ρόντου" Πάλι καλά που το διέψευσε! Σημειώνεται ότι και πριν από οκτώ χρόνια ο Άλεξ Ρόντος είχε αποτελέσει στόχο του Θ.Πάγκαλου με την περίφημη ατάκα του δεύτερου "Στο υπουργείο Εξωτερικών σήμερα μιλάνε περισσότερα αγγλικά παρά ελληνικά" Συμπλήρωσε, επίσης, και για τον Μ.Κοππά ότι: «Έχω δει και εγώ πολλές φορές τον κ. Μιλόσοσκι σε διάφορα διεθνή φόρα και έχουμε πει από την πρώτη στιγμή ότι σε πολλά επίπεδα μπορούν να υπάρξουν επαφές οι οποίες βοηθάνε την υπόθεση. Όπως αναφέρατε παραδείγματος χάριν ένα όνομα, την ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μαριλένα Κοππά, η οποία συμμετέχει στην Επιτροπή Εξωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Άρα, εκεί, εκ των πραγμάτων, γίνονται συζητήσεις για το θέμα της ονομασίας και είναι λογικό, αυτονόητο και χρήσιμο για μας να υπάρξουν και επαφές της κ. Κοππά γύρω απ’ αυτό το θέμα, όπως έχουν υπάρξει επαφές και του κ. Λαμπρινίδη ως αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της κ. Ποδηματά και του κ. Κουμουτσάκου, οι οποίοι είναι μέλη της Κοινής Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Όλες αυτές οι επαφές είναι βεβαίως πολύ σημαντικές και χρήσιμες, συμβάλλοντας, όπως είπαμε, στη διαπραγμάτευση η οποία γίνεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ." Ποιος είναι όμως ο Αλεξ Ροντος;......

  Γεννήθηκε πριν πριν από 54 χρόνια στην Τανζανία. Γιος Ελληνα ομογενή, στους περισσότερους δεν λέει πολλά, παρότι τις τελευταίες ημέρες υπήρξαν σποραδικές αναφορές σ’ αυτόν, ως συμβούλου του προέδρου της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι.

Ο κ. Αλεξ Ρόντος σπούδασε ιστορία στην Οξφόρδη, και τα πρώτα του εργασιακά βήματα τα έκανε ως ρεπόρτερ σε χώρες της Αφρικής, όπου του κίνησαν το ενδιαφέρον οι περίφημες πλέον μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το κρίσιμο, πρώτο βήμα στην ταραχώδη σταδιοδρομία του, όμως, φαίνεται πως υπήρξε η γνωριμία του με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο.

Εκείνος τον έχρισε επικεφαλής της ανθρωπιστικής οργάνωσης Orthodox Christian Core, που ανέπτυσσε δραστηριότητα στη Μαύρη Ηπειρο. Το 1998 ήλθε στην Αθήνα, μαζί με τον τότε πρόεδρο του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού κ. Αντριου Αθενς προκειμένου να πείσουν την ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει οικονομικά τους Ελληνες ομογενείς της Μαύρης Θάλασσας. Τότε, γνωρίστηκε με τον κ. Γ. Παπανδρέου που ακόμη ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, υπό τον κ. Θ. Πάγκαλο.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, όταν ο κ. Θ. Πάγκαλος υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της υπόθεσης Οτσαλάν και ο κ. Γ. Παπανδρέου ανέλαβε τα ηνία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ο κ. Αλεξ Ρόντος από το πουθενά εξελίχθηκε σε ένα από τα πρόσωπα-κλειδιά του υπουργείου, αναλαμβάνοντας την Υπηρεσία Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ).

Είχε τεράστια οικονομική δύναμη, καθώς σύμφωνα με τότε στενό συνεργάτη του κ. Γ. Παπανδρέου διαχειριζόταν όλα τα χρήματα που διέθετε το ΥΠΕΞ σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, αλλά σταδιακά και μυστικά κονδύλια για την «άσκηση πολιτικής» στα Βαλκάνια με έμφαση την πρώην Γιουγκοσλαβία, η οποία είχε διολισθήσει σε βαθιά κρίση. Οπως θυμάται επιτελής του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, «κάθε βδομάδα πήγαινε στον Γιώργο και ζητούσε λεφτά!».

Η ισχύς του ήταν τέτοια, που φέρεται να πήγε έτοιμο σχέδιο υπουργικής απόφασης στον τότε προϊστάμενό του υφυπουργό κ. Γ. Ζαφειρόπουλο, ο οποίος σύμφωνα με όσα θυμάται στέλεχος του υπουργείου, το έσκισε μπροστά του. Πάντως, παρά τα διαβήματα του τελευταίου προς τον κ. Γ. Παπανδρέου, ο κ. Ρόντος παρέμεινε στο στενό περιβάλλον του πρώην ΥΠΕΞ. Περιγράφεται από όσους τον έχουν συναντήσει, ως κοσμοπολίτης, ιδιαίτερα ευφυής και άνθρωπος που του «αρέσει η καλή ζωή».

Σύμφωνα με συνομιλητές του ο κ. Ρόντος αρεσκόταν να εμφανίζεται ως ο «αρχιτέκτονας» της στροφής της Αθήνας από τον Μιλόσεβιτς στη σερβική αντιπολίτευση. Σύμφωνα με ανθρώπους που έζησαν τις συχνές του επισκέψεις στο Βελιγράδι το 1999, όταν ο Μιλόσεβιτς ήταν ακόμη ισχυρός, οι κινήσεις του ήταν ιδιαίτερα προσεκτικές. Ομως, στη συνέχεια ανέπτυξε στενές σχέσεις τόσο με τους ηγέτες της σερβικής αντιπολίτευσης, όσο και με την εκεί Εκκλησία.

Μάλιστα, το 2000, όντας σύμβουλος του κ. Γ. Παπανδρέου διοργάνωσε στο Καβούρι συνάντηση των πρώτων, στην οποία προσκάλεσε και τον «διεκδικητή του θρόνου της Σερβίας», τον Καραγεώργεβιτς, τον οποίο και προσφώνησε «μεγαλειότατο». Η σχετική του αναφορά προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από τα ΜΜΕ, αλλά και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, και ο κ. Ρόντος υπέβαλε στον κ. Γ. Παπανδρέου την παραίτησή του, η οποία όμως δεν έγινε δεκτή.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε να μη μεταβεί –όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο– στο Καβούρι και περιορίστηκε να συναντηθεί μόνο με τους εκπροσώπους των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου στο υπουργείο Εξωτερικών. Ομως, λέγεται ότι σε εκείνη την περιπετειώδη «σύναξη» δίπλα στον Σαρωνικό, επελέγη ως «αντι-Μιλόσεβιτς» ο Κοστούνιτσα, που στη συνέχεια αναδείχθηκε σε πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας.

Και εάν άσπονδοι φίλοι του στο ΥΠΕΞ υποβαθμίζουν το ρόλο του στις τότε εξελίξεις στην περιοχή, αυτό φαίνεται πως ουδέποτε το έκαναν οι Αμερικανοί: Σύμφωνα με πληροφορίες, σε συνάντηση που είχαν λίγα χρόνια αργότερα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Κόλιν Πάουελ με τον κ. Γ. Παπανδρέου, ο υπεύθυνος για θέματα νοτιοανατολικής Ευρώπης κ. Φρίντμαν είπε για τον παριστάμενο κ. Ρόντο: «Υπουργέ, είναι ο άνθρωπός μας στα Βαλκάνια, και αυτός που έριξε τον Μιλόσεβιτς».

«Ρόλο», άγνωστο σε εύρος όμως, ο κ. Ρόντος φαίνεται πως διαδραμάτισε και στην υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Κατά μια εκδοχή, ήταν εκείνος που έπεισε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» στις αρχές του 2004, προκειμένου να μην πληγεί ο κ. Γ. Παπανδρέου, που μόλις είχε αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εν όψει των εκλογών του Μαρτίου. Πάντως, σύμφωνα με στενούς, τότε, συνεργάτες του κ. Γ. Παπανδρέου το σχετικό «ντιλ» το έκλεισε με την Ουάσιγκτον ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνη την περίοδο, ο Αλεξ Ρόντος επιχείρησε και το άλμα από τη διεθνή στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Το όνομά του ως υποψηφίου προτάθηκε στις βουλευτικές εκλογές στην εκλογική περιφέρεια της Λακωνίας. Ομως, ο κ. Ρόντος «κόπηκε» από την Επιτροπή Ψηφοδελτίων της Χαριλάου Τρικούπη με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς όπως θυμάται μέλος της, «όλοι είπαμε πως θα μας πάρουν με τις πέτρες, εάν πάει να κάνει προεκλογική εκστρατεία στη Μάνη, στα αγγλικά».

Κι όμως, ο κ. Ρόντος έχει προλάβει να ζήσει μια σχεδόν μυθιστορηματική και σίγουρα μυστηριώδη ζωή. Από στέλεχος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής με αρμοδιότητα τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, την τελευταία δεκαετία κατάφερε να βρεθεί «δίπλα» σε τρεις προέδρους. Αρχικά διετέλεσε στενότατος συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου, κατά τη θητεία του τελευταίου ως υπουργού Εξωτερικών την περίοδο 1999 - 2004.

Μάλιστα, η παρουσία του στο υπουργείο Εξωτερικών είχε προκαλέσει θύελλα υπόγειων αντιδράσεων από τους μόνιμους διπλωμάτες, αλλά και τη δημόσια έκρηξη του κ. Θ. Πάγκαλου, καθώς ήταν μεταξύ εκείνων που «φωτογράφισε» ο πρώην υπουργός, όταν έκανε λόγο για στελέχη που κινούνται στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας και μιλάνε μόνο αγγλικά. Εξάλλου το ελληνικό λεξιλόγιο του κ. Ρόντου, σύμφωνα με τις «κακές γλώσσες» του ΠΑΣΟΚ, δύσκολα υπερέβαινε όταν έφθασε στην Αθήνα τις διακόσιες λέξεις.

Στη συνέχεια, κατά την παρουσία του στο υπουργείο Εξωτερικών, φέρεται να έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην «απομάκρυνση» της Αθήνας από το καθεστώς Μιλόσεβιτς, και λέγεται πως ήταν ο πρώτος που συναντήθηκε με τον Βόισλαβ Κοστούνιτσα, όταν ο τελευταίος ανέλαβε την προεδρία της Γιουγκοσλαβίας, το 2000, ενώ ιδιαίτερα στενές σχέσεις είχε και με τον δολοφονηθέντα, το 2003, πρωθυπουργό της Σερβίας Ζόραν Τζίντζιτς.

Τέλος, μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004 το ενδιαφέρον του μεταφέρθηκε στην κρίσιμη για τις ενεργειακές οδούς περιοχή του Καυκάσου, και άρχισε να απασχολείται ως σύμβουλος της κυβέρνησης της Γεωργίας και του προέδρου της Μιχαήλ Σαακασβίλι.Το 2004 είχε ενοικιάσει γραφεία για τα ενεργειακά του project στην λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τα οποία μάλιστα ανήκαν σε πρώην υφυπουργό του ΠΑΣΟΚ. Αποχώρησε από εκεί το 2005. Μάλιστα, στις 8 Μαΐου του 2004, η Χέραλντ Τρίμπιουν είχε φιλοξενήσει άρθρο του, μέσω του οποίου έκανε λόγο για την πιθανότητα μερικής κατοχής της Γεωργίας από τη Ρωσία και καλούσε τη Δύση να κινητοποιηθεί.

Κάπως έτσι, ο «μυστηριώδης» κ. Ρόντος –που τα προηγούμενα χρόνια είχε καλλιεργήσει στενές σχέσεις με μια σειρά «αμερικανοσπουδαγμένους» πολιτικούς των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της ρωσικής «περιφέρειας»– βρέθηκε, μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, να δίνει τα φώτα του στον Σαακασβίλι. Οχι με ιδιαίτερη επιτυχία, βέβαια, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Πάντως, παρότι όποιος τον αναζητούσε τον έβρισκε σχεδόν πάντα στην Τιφλίδα, φαίνεται πως έχει διατηρήσει κάποιες σχέσεις με τον Γ. Παπανδρέου. Παριστάμενοι στα «Συνέδρια της Σύμης» που διοργανώνει κάθε καλοκαίρι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τον θυμούνται να είναι παρών τόσο πέρυσι στην Πάρο, όσο και φέτος στη Χαλκιδική...

Στην ακόλουθη δήλωση προχώρησε το ΚΚΕ μετά τις δηλώσεις Δρούτσα:

"Ποιον κοροϊδεύει ο υπουργός Εξωτερικών για το ρόλο του Αλ. Ρόντος; Η θέση του υπουργού ότι οι υπηρεσίες του Αλ. Ρόντος είναι “ευπρόσδεκτες” επειδή είναι “καλός γνώστης των Βαλκανίων” μιλάει από μόνη της. Είναι πράγματι γνωστός ο ρόλος του κ. Ρόντος και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο πλευρό των ΗΠΑ και της ΕΕ στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στον πόλεμο εναντίον της, στη διαμόρφωση κρατών προτεκτοράτων στα Βαλκάνια και αλλού. Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί για τις εξελίξεις στην περιοχή μας."

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'

Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...
παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...  
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο­δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ­ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ­σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα­νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο­πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό­ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα­φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί­δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη­μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ­χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα­τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ­σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα­διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο­νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά­ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό­ρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ­λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ­μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου­λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι­κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι­διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ­πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ­ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή­νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα­θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ­τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι­κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλ­λιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγά­ρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πα­τρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δου­λειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τί­ρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό­γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτι­κά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρε­ώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμη­θούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δου­λειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρ­ταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ­τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί­ζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοί­ρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε δια­κοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθή­να δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγι­νε άγνωστη λέξη.

(*) Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Σημείωση (Πηγή: 'ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ' τ. 45) Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Οι τράπεζες νίκησαν τα κράτη!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ενα παγκόσμιο... μνημόνιο θυμίζουν αυτές τις ημέρες οι μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες όταν αναφέρονται στο τραπεζικό σύστημα. Τέτοιες μέρες, πριν από δύο χρόνια, στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2008, κατέρρευσε η επενδυτική τράπεζα Λίμαν Μπράδερς, μία από τις πέντε μεγαλύτερες του κόσμου, σηματοδοτώντας τη μεγαλύτερη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Οι κυβερνήσεις των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, διέθεσαν αμέσως τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ για να διασώσουν τους τραπεζίτες. Η μαύρη επέτειος ωθεί αυθόρμητα σε έναν απολογισμό των συνεπειών της κρίσης και στο θεμελιώδες ερώτημα, αν άλλαξε κάτι ώστε να αποτραπεί στο μέλλον μια επανάληψη της τραγωδίας αυτής.

"Ο χρηματοοικονομικός σεισμός που συνδέεται με το όνομα της.......
 Λίμαν Μπράδερες άλλαξε όμως τον κόσμο λιγότερο απ' όσο φαινόταν στην αρχή" γράφει απογοητευμένη σε ολοσέλιδη ανάλυσή της η συντηρητική γερμανική εφημερίδα "Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε".

Δεν έχει μόνο αυτή, την απαισιόδοξη εκτίμηση που προαναφέραμε. "Ο χορός της νίκης των τραπεζιτών" είναι ο τίτλος σχετικής ανάλυσης της βρετανικής εφημερίδας "Γκάρντιαν", κεντροαριστερής κατεύθυνσης. "Μόλις οι τράπεζες ξεπέρασαν την κρίση διάσωσης αμέσως μετά τη Λίμαν, εξαπέλυσαν μια επίθεση που τις οδήγησε να κερδίσουν όλες τις μάχες που έδωσαν έκτοτε. Εχουν τώρα τόση αυτοπεποίθηση, ώστε δεν ενοχλούνται πλέον να υποκρίνονται ότι τους νοιάζει τι νομίζουν οι πολιτικοί ή ο κόσμος" γράφει ο αρθρογράφος.

Εξοργισμένη είναι μια ακόμη εφημερίδα, ο "Ιντιπέντεντ" του Λονδίνου, σαφώς πιο μετριοπαθής, η οποία σε κύριο άρθρο της με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Ο θρίαμβος των λομπιστών" γράφει μεταξύ άλλων: "Φαίνεται ότι οι πολιτικοί βρίσκονται σε διαδικασία παράδοσής τους στα κατοχυρωμένα συμφέροντα του τραπεζικού κόσμου".

Η κατεξοχήν εφημερίδα του βρετανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι "Φαϊνάνσιαλ τάιμς" του Λονδίνου, δεν έχει ουσιαστικά διαφορετική εκτίμηση, παρόλο που την εκφράζει με λιγότερο δηκτικές λέξεις, αναλύοντας ψύχραιμα τις αιτίες αυτής της συμπεριφοράς των τραπεζιτών. Γράφει μεταξύ άλλων: "Το σοκ της κατάρρευσης της Λίμαν ήταν τόσο τρομακτικό, ώστε οι κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα που χρειάζονταν για να σώσουν το σύστημα. Πέτυχαν σε αυτή την προσπάθεια, αλλά με κόστος. Οι μέθοδοι σωτηρίας που μηχανεύτηκαν προστάτευσαν σε μεγάλο βαθμό τους επενδυτές των τραπεζών από τις συνέπειες της τρέλας τους. Τώρα, όμως, είμαστε εμείς που πληρώνουμε το αντίτιμο.

Η στήριξη που έλαβαν οι τράπεζες με τη μορφή φθηνής ρευστότητας είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει πολύ κερδοφόρες τις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες. Ανυπομονώντας να αποκαταστήσουν τους στραπατσαρισμένους ισολογισμούς τους, οι τράπεζες έχουν χρησιμοποιήσει τα φθηνά κεφάλαια για χρηματοπιστωτικά παιχνίδια παρά για να δανείσουν χρήματα. Οι επενδυτές δεν έδρασαν για να περικόψουν τις πιο ριψοκίνδυνες στρατηγικές των τραπεζών, καθώς οι ίδιοι είχαν προστατευθεί από τις ζημίες (σ.σ. με τα λεφτά που είχαν δώσει οι κυβερνήσεις)" υπογράμμιζαν σε κύριο άρθρο τους οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς".

Τις τελευταίες μέρες έλαβαν χώρα δύο γεγονότα που αποκαρδίωσαν εντελώς όσους είχαν ελπίδες ή αυταπάτες πως θα έμπαινε κάποιο χαλινάρι στους τραπεζίτες ως αποτέλεσμα του ασύλληπτου κόστους της τελευταίας κρίσης.


Το πρώτο είναι καθαρά συμβολικό και αποτυπώνει την αποθράσυνση των τραπεζιτών: ορίστηκε διευθύνων σύμβουλος της Μπάρκλεϊς, μιας από τις μεγαλύτερες βρετανικές τράπεζες, ένα πασίγνωστο στέλεχος που συμβολίζει τον πιο ακραίο τραπεζικό τυχοδιωκτισμό, το ίνδαλμα της τράπεζας - καζίνο, ονόματι Μπομπ Ντάιαμοντ.

Το δεύτερο γεγονός είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Την Κυριακή οι κεντρικοί τραπεζίτες συνήλθαν στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας και αποφάσισαν τους νέους κανόνες για να περιορίσουν την ασυδοσία των εμπορικών τραπεζών. Αποδείχθηκε μια τρύπα στο νερό. Τι αποφάσισαν; Να έχουν π.χ. σε άμεση ζήτηση το... 3,5% των καταθέσεων από το 2013 και το ποσοστό αυτό να φτάσει σταδιακά το 7% το 2019, για να το πούμε εκλαϊκευμένα! Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι... 2% (!!!), που σημαίνει ότι αν ένας στους πενήντα (!) καταθέτες σηκώσει τα λεφτά του, η τράπεζα καταρχήν ξεμένει από ρευστό με βάση τους κανόνες!

Το 98% των καταθέσεων δηλαδή οι τράπεζες το τζογάρουν και με τους νέους κανονισμούς, μετά από την κρίση αυτή και μετά από μια δεκαετία, θα τζογάρουν "μόνο" το... 93%! Αλίμονό μας αν ποτέ χρειαστεί να αποσύρουμε μαζικά τις καταθέσεις μας - έστω και ένας στους δεκαπέντε...
Τραπεζίτες
Μας σέρνουν πάλι προς τον γκρεμό
Απέτυχε παταγωδώς η προσπάθεια του Ομπάμα να επιβάλει φόρο 19 δισεκατομμύριων δολαρίων στις τράπεζες. Ναυάγησε στο Κογκρέσο. Απέτυχαν επίσης οι προσπάθειες να διαχωριστούν οι κανονικές τράπεζες από τις επενδυτικές. Γελοιοποιήθηκαν οι προσπάθειες να υποχρεωθούν οι τράπεζες να κρατούν σε ρευστό μεγαλύτερο ποσοστό των καταθέσεων. "Οι τράπεζες νικούν διαρκώς και νικώντας έρπουν πάλι προς το χείλος του γκρεμού. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, αν δεν έσερναν πίσω τους κι εμάς" γράφει με απελπισία ο αρθρογράφος του "Γκάρντιαν" Τζον Λάντσεστερ. Οι πάντες συμφωνούν ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν έχει μπει φραγμός σε καμία από τις τραπεζικές δραστηριότητες που προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση.

ΕΘΝΟΣ

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τώρα θεωρούν αναξιόπιστο και το ΔΝΤ..

Δριμύτατη επίθεση εξαπολύει εκ νέου στην Ελληνική κυβέρνηση αλλά και στο ΔΝΤ(!) η εφημερίδα Wall Street Journal και συγκεκριμένα ο αρθρογράφος Alen Mattich.

Στη σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, ο Mattich σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι...«η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αξιoπιστία, ούτε της αξίζει να την εμπιστεύεσαι. Και στο τέλος, θα κηρύξει πτώχευση». Το άρθρο προστίθεται στη μακρά λίστα με τα αναρίθμητα δημοσιεύματα εναντίον των πρακτικών που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Αθήνας. Αυτή τη φορά όμως, στρέφεται και κατά του Δ.Ν.Τ (!).
Η δημοσίευση ξεκινά με μία εκτενή αναφορά στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ συνεργάτη του περιοδικού Vanity Fair, Michael Lewis, για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας – δηλαδή την ενδημική και εκτεταμένη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και τα ψευδή στατιστικά στοιχεία. Αυτό που διαφοροποιεί το άρθρο της........
 Wall Street Journal σε σχέση με προηγούμενα δημοσιεύματα που επιτίθενται στη χώρα μας, είναι ότι αμφισβητεί την εγκυρότητα των στοιχείων της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ για την δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας.
«Οι περικοπές των δαπανών στο πρώτο εξάμηνο του έτους είναι μικρότερες απ’ ότι ισχυρίζονται οι Έλληνες και οι αυξήσεις των εσόδων, οι οποίες ούτως ή άλλως υπολείπονται των στόχων, είναι επίσης μικρότερες… και μην ακούτε το Δ.Ν.Τ και την Ε.Ε. Δεν έχουν κανένα συμφέρον να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και γι’ αυτό επικυρώνουν τα στοιχεία που τους δίνει η Αθήνα... Αν όμως έχεις λεφτά να επενδύσεις, είναι μεγάλη βλακεία να εμπιστευτείς τους Έλληνες. Εξάλλου, για την αναδιάταξη των φοροεισπρακτικών μηχανισμών της Ελλάδας, χρειάζονται πρώτα δομικές αλλαγές στη νομοθεσία, αλλά και αλλαγή στην κουλτούρα της διαφθοράς που χαρακτηρίζει όλους τους Έλληνες… Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τα πετύχει αυτά τόσο γρήγορα», αναφέρεται μεταξύ άλλων.

Νωρίτερα πάντως, την Παρασκευή, το μέλος του Δ.Σ. της Ε.Κ.Τ και διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας, Άλεξ Βέμπερ είχε επαινέσει την πρόοδο που έχει σημειώσει η Ελλάδα στο σκέλος της δημοσιονομικής προσαρμογής και του νοικοκυρέματος των οικονομικών της. Εξάλλου, αν τα ασφυκτικά χρονικά όρια για την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων που απαιτούνται από τους εταίρους μας, δεν αποδειχθούν επαρκή, τότε το ΔΝΤ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεχίσει να δανείζει την Ελλάδα και μετά τα τρία χρόνια που διαρκεί το υφιστάμενο πρόγραμμα έκτακτης χρηματοδότησης. Αυτό τουλάχιστον διαρρέει από ανώτατους αξιωματούχους του Ταμείου. Προϋπόθεση είναι βέβαια η «κοσμιοτάτη διαγωγή» της Ελληνικής κυβέρνησης έως τότε, με άλλα λόγια, η κατά γράμμα εφαρμογή του Μνημονίου.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ο ΜΑΧ KEISER ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ!

Ο Μαξ τα λέει ως εχουν. Πολλοί τα λένε. Εμείς τα έχουμε συνειδητοποιήσει τελικά; Καιρός να δούμε κατάματα τι παίζεται.
Γινόμαστε περίγελως και απρούν με την αδράνειά μας. Αυτή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι προδοτικές και ξεκάθαρα ανθελληνικές. Και τα υπόλοιπα κόμματα που τα ανέχονται όλα αυτά και κάνουν τους Γερμανούς, συνεργοί τους! Το σύστημα είναι σάπιο φαύλο και αντιλαϊκό. Αν δεν το έχουμε εμπεδώσει αυτό πλέον, η περίπτωσή μας είναι ανίατη. Δεν έχω άλλα να πω. Τα λέει ευθέως ο Μαξ. Τα συμπεράσματα και τα σχόλια, δικά σας.

Ευχαριστώ την Ελένη Σκόπη που πήρε τη συνέντευξη, ευχαριστώ και τη http://www.youtube.com/user/thornless... που την ανάρτησε.....

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η ιστορία του internet σε ένα video !!!

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ ............ Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τι γλώσσα μου έδωσαν Eλληνική

Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους...
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα
εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει
καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από............

 διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο
συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές,
σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,
γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο
αρθρώνων λόγο) ή ορθότερα = ο άνω θρωσκειν (κοιτα ψηλα,σε αναζητηση του θειου).

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες.

Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.

<>
Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη
=...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο....,
ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ......, ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ...., ΣΥΝ...,
ΣΥΜ..., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες
επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.

Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί
να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

“Καταπιεσμένη αλβανική μειονότητα” στην Ελλάδα ανακάλυψαν από το πουθενά οι "φίλοι" και "σύμμαχοι" Αμερικανοί

Προβοκάτσια σε βάρος της Αθήνας αποτελεί το χθεσινό ρεπορτάζ της αμερικάνικης εφημερίδας The Washington Times, με τίτλο “Leader concerned by Albanian nationalism”, που αναφέρεται στην δήλωση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στην Θεσσαλονίκη, με αφορμή την δολοφονία του Α. Γκούμα μέλους της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας στις 13 Αυγούστου στην Χειμάρρα.

Ο Γ. Παπανδρέου τόνισε ότι τον ανησυχεί η έξαρση του εθνικισμού ( ο οποίος στην περιοχή των Βαλκανίων είναι πάντα πηγή πρόκλησης σοβαρών προβλημάτων) από ομάδες εξτρεμιστών, οι οποίες στρέφονται κατά της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Υπολογίζεται ότι στην ............ Αλβανία διαμένουν από 40 μέχρι 100 χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι διαμαρτύρονται για διακρίσεις και εκφοβισμό εκ μέρους των Αλβανών, ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν 500 χιλιάδες Αλβανοί μετανάστες, οι οποίοι επίσης διαμαρτύρονται για διακρίσεις εις βάρος τους(!!!!!!!).

Στο σημείο αυτό η εφημερίδα που απηχεί συχνά τις τάσεις ορισμένης μερίδας του Σταίητ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου, εξισώνει τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα που η χώρα μας δέχθηκε, προσφέροντάς τους εργασία και προνοιακές υπηρεσίες -συχνά δωρεάν- με την αναγνωρισμένη με διεθνή συμφωνία Εθνική Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας.

Την στιγμή που η Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου προσπαθεί να επιβιώσει σε καθεστώς βίας και τρομοκρατίας η "συμμαχική" κατά τ άλλα κυβέρνηση των ΗΠΑ με τα φερέφωνά της προσπαθεί να δημιουργήσει νέες εντάσεις και νέα Κόσσοβα από το πουθενά.

Φυσικά μεχρί στιγμής ουδεμία επίσημη αντίδραση έχει υπάρξει από την φιλοΑμερικανική κυβέρνηση του Γιώργου Παπαναδρέου.


Τμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki. Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δημοψήφισμα στην Τουρκία: Από το σύνταγμα των στρατηγών στο σύνταγμα των ισλαμιστών;

(Δημοψήφισμααα..., Σκίτσο του Ερτζάν Ακγιόλ, Μιλιέτ 9/9/2010)
Μια καθοριστικής σημασίας απόφαση καλείτε να λάβει ο τουρκικός λαός στο δημοψήφισμα της 12ης Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, το πακέτο συνταγματικής αναθεώρησης που προωθεί η ισλαμική κυβέρνηση, φαίνεται να έχει σημαντικές αδυναμίες.

Στις 12 Σεπτεμβρίου ο τουρκικός λαός έχει κληθεί να αποφασίσει για την αναθεώρηση μέρους του ισχύοντος συντάγματος, το οποίο αποτελεί προϊόν του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1980. Το δημοψήφισμα που πραγματοποιείται σε μία μέρα εξαιρετικής συμβολικής σημασίας για τη σύγχρονη Τουρκία, την 30η επέτειο της κατάληψης της εξουσίας από τους στρατιωτικούς και την επιβολή ενός άτεγκτου στρατιωτικού καθεστώτος (1980-1983), εγείρει υποψίες και ερωτηματικά για το αν και κατά πόσο το πακέτο αναθεώρησης θα διορθώσει τα κακώς κείμενα ή θα τα επιδεινώσει.

Το δημοψήφισμα που λαμβάνει χώρα στην Τουρκία αυτή την Κυριακή, έχει λάβει έντονο πολιτικό χαρακτήρα, οδηγώντας τους ψηφοφόρους σε πόλωση μεταξύ δύο στρατοπέδων: Του «ναι» και του «όχι». Από τη μία έχουμε τους οπαδούς της............

 αναθεώρησης του στρατιωτικού συντάγματος, οι οποίοι προσεγγίζουν το θέμα από μία αρκετά κοντόφθαλμη και ρεβανσιστική σκοπιά, με αποκλειστικό κίνητρο το γόητρο που θα προέλθει από την αναθεώρηση άρθρων του συντάγματος τα οποία ταυτίστηκαν με το στρατιωτικό καθεστώς. Σε αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα και το κυβερνόν ισλαμικό κόμμα, καθώς φρόντισε να κινητοποιήσει τον κομματικό μηχανισμό του και να ευαισθητοποιήσει τους ψηφοφόρους του υπέρ της αναθεώρησης. Η ισλαμική κυβέρνηση φαίνεται να εξασφαλίζει ακόμη περιορισμένη υποστήριξη από μερίδα θυμάτων της χούντας του Εβρέν, οι οποίοι έχοντας δεχτεί διωγμούς, βασανιστήρια κ.λπ. αντιλαμβάνονται το δημοψήφισμα ως «δικαίωση» για τα δεινά που υπέστησαν.

Από την άλλη, έχουμε εκείνους που αντιτίθενται στην αναθεώρηση στα πλαίσια του ίδιου πνεύματος αντιπαράθεσης. Το εν λόγω στρατόπεδο τάσσεται υπέρ της διατήρησης των άρθρων του συντάγματος απορρίπτοντας την ιδέα της «αλλαγής». Οι οπαδοί του «όχι», ωστόσο, δεν αποτελούν μία συμπαγής ομάδα και οι λόγοι της αρνητικής στάσης που τηρούν έως και τις παραμονές του δημοψηφίσματος διαφέρουν. Διακρίνουμε κατ’ αρχάς τους οπαδούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, και τους γκρίζους λύκους του Κόμματος της Εθνικιστικής Δράσης. Τα δύο αυτά κόμματα είχαν τηρήσει αρνητική στάση και στην ψηφοφορία που διεξήχθη στην εθνοσυνέλευση πριν από λίγους μήνες. Διακρίνουμε επίσης το Κόμμα της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Το κουρδικό κόμμα έχει καλέσει τους ψηφοφόρους του να απέχουν από τη διαδικασία, μολονότι είχε υπερψηφίσει ορισμένα άρθρα στην εθνοσυνέλευση, με το σκεπτικό ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αναθεώρησης του τουρκικού συντάγματος πρέπει να επικεντρωθεί κατ’ αρχάς στην επίλυση του κουρδικού ζητήματος, πράγμα που θα εξασφαλίσει ένα δημοκρατικό χαρακτήρα στην αναθεώρηση.

Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και τα μικροπολιτικά παιχνίδια και πέραν αυτής της φαινομενικά «επιβεβλημένης» αναθεώρησης του Συντάγματος εκφράζονται σοβαρές ανησυχίες για τον δημοκρατικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος αυτού καθεαυτού. Και ο λόγος είναι ότι το πακέτο περιλαμβάνει αρκετά άρθρα που δεν σχετίζονται μεταξύ τους, γεγονός που αντιβαίνει στις αρχές της δημοκρατίας. Η συνολική ψήφισή ή απόρριψή του περιορίζει τις επιλογές των ψηφοφόρων, οι οποίοι ενδέχεται να συμφωνούν με την αναθεώρηση ορισμένων άρθρων, αλλά να διαφωνούν ριζικά με κάποια άλλα. Εξάλλου, εκφράζονται φόβοι ότι η αναθεώρηση των άρθρων που σχετίζονται με τη δικαιοσύνη, θα αποτελέσουν σημαντική παρέμβαση στον χαρακτήρα της νομοθετικής εξουσίας, η οποία ούτος ή άλλος τελεί υπό την επιρροή του κεμαλικού στρατοπέδου. Έτσι οι ισλαμιστές θα κατορθώσουν να «αλώσουν» ακόμη ένα «προπύργιο» των αντιπάλων τους. Στην ουσία, όμως, το κέντρο βάρους του συστήματος κινδυνεύει να μετατοπιστεί από το ένα άκρο στο άλλο.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αναμένεται να είναι αμφίρροπο και θα διεξαχθεί σε κλίμα εκλογικής αναμέτρησης. Μέλλει να δούμε κατά πόσο η εκστρατεία του ισλαμικού κόμματος θα του εξασφαλίσει και την προσδοκώμενη πολιτική νίκη. Σε κάθε περίπτωση είναι γεγονός ότι η Τουρκία θα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από ένα δημοκρατικό σύνταγμα την επομένη του δημοψηφίσματος!

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........