Οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου ήθελαν άραγε αποκατάσταση της δημοκρατίας;

Όπως είναι γνωστό, το Πολυτεχνείο υπήρξε η κορυφαία εκδήλωση αντίστασης του λαού ενάντια στη Χούντα και ταυτόχρονα το απόλυτο αίτημα για Δημοκρατία. Η Χούντα πράγματι, έπειτα από λίγο χρονικό διάστημα κατέρρευσε και άνοιξε ο δρόμος για τη Δημοκρατία.

Όμως ποια δημοκρατία δημιουργήθηκε μετά το Πολυτεχνείο; Δικαιώθηκαν ή όχι οι αγώνες εκείνων των εξεγερμένων Ελλήνων;

Μέχρι τώρα, στις γραμμές που προηγήθηκαν πιο πάνω, αποφύγαμε σκόπιμα να....

αναφέρουμε το γνωστό μεταπολιτευτικό σύνθημα που έριξε το παλιό πολιτικό κατεστημένο στη λαϊκή συνείδηση και έκτοτε αυτό μας έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό.

Το σύνθημα αυτό είναι η φράση:..............  «Η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας».

Για σκεφτείτε λοιπόν; Δεν σας έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό ότι μετά την κατάρρευση της Χούντας είχαμε αποκατάσταση της Δημοκρατίας; Δεν σας έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό ότι το αίτημα του Πολυτεχνείου ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας;
Και φυσικά σας έρχεται. Είναι τόσο παντοδύναμο σύνθημα που έγινε αυτόματη σκέψη και αυθόρμητη εκφορά λόγου.

Τι σημαίνει όμως αποκατάσταση; Σημαίνει ότι κάτι έχει καταργηθεί ή έχει υποστεί βλάβη και πρέπει να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση. Να αποκατασταθεί.

Τι επανήλθε λοιπόν μετά την πτώση της Δικτατορίας;

1) Επανήλθε το ίδιο πολιτικό σύστημα της Βασιλευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, το οποίο απλά άλλαξε με το γνωστό (και μοναδικό στη νεότερη ιστορία) δημοψήφισμα, σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δηλαδή επανήλθε ατόφιο, το ίδιο ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα που είχε οδηγήσει σε αδιέξοδο και στη Χούντα.

2) Επανήλθε αυτούσιο και ολόκληρο το υπεύθυνο παλιό πολιτικό προσωπικό της χώρας, δηλαδή οι τρεις γνωστές πολιτικές οικογένειες (Καραμανλικοί, Παπανδρεϊκοί, Μητσοτακικοί), μαζί με άλλες δευτερεύουσες πολιτικές οικογένειες, οι οποίες μας έφτασαν και πάλι σε αδιέξοδο και τη χώρα στη χρεοκοπία.

Σήμερα έχουμε μπει σε μια τεράστια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Και όμως οι ίδιες οι υπεύθυνες πολιτικές οικογένειες, μαζί με ολόκληρο το κρατικοδίαιτο οικονομικό κατεστημένο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, οχυρωμένοι πίσω από το πολίτευμα της απόλυτα ελέγξιμης από τους ίδιους, Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, έχουν το θράσος να επαγγέλλονται ότι οι ίδιοι θα μας βγάλουν από την κρίση.

Σήμερα, ο Αντώνης Σαμαράς μιλάει για Νέα Μεταπολίτευση. Θα πρέπει προφανώς να γνωρίζει και ο ίδιος πως, αν επιδιώξει να κάνει ο,τιδήποτε μέσα από το ίδιο πολιτικό σύστημα, στο τέλος θα γίνει και αυτός ένας απλός συμβιβασμένος διαχειριστής του συστήματος, όπως τόσοι και τόσοι. Γνωρίζει άλλωστε, ότι οι 800.000 Νεοδημοκράτες ψήφισαν επαναστάτη και όχι διαχειριστή.

Σε κάθε περίπτωση, η Πραγματική Μεταπολίτευση, θα πρέπει να πιάσει το μήνυμα του Πολυτεχνείου από εκεί που το άφησε η τότε εξεγερμένη γενιά, της οποίας τον αγώνα εκμεταλλεύτηκε το πολιτικό σύστημα και την ανάγκασε στη συνέχεια να συμβιβαστεί μαζί του.
Και το μήνυμα αυτό δεν ήταν η αποκατάσταση της παλιάς και αποτυχημένης «δημοκρατίας», αλλά η θεμελίωση μιας καινούργιας γνήσιας δημοκρατίας, που δεν θα είχε την κοινωνία στη γωνία, αλλά θα έβαζε την κοινωνία στην πολιτική.

Αυτό το μήνυμα παραμένει και σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επίκαιρο.