Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Η συμφωνία για την τραπεζική ένωση είναι μια τρύπα στο νερό

των Φιλίπ Λαμπέρ και Σβεν Γκίγκολντ    

©Le Monde



Τον Ιούνιο 2012, οι επικεφαλής των κρατών και των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)συμφώνησαν να διαρρήξουν το φαύλο κύκλο που συνέδεε τις τράπεζες με τα δημόσια οικονομικά των κρατών-μελών. Όταν τα κράτη-μέλη έσπευσαν προς βοήθεια των τραπεζών τους, ήδη από το 2008, οι ζημιές τους εθνικοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα την απότομη αύξηση κατά 20% της αναλογίας του δημοσίου χρέους προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν στην Ευρώπη. Η δημοσιονομική κατάσταση επιδεινώθηκε ιδιαιτέρως στην Ιρλανδία και την Ισπανία, δύο κράτη που μολοταύτα θεωρούνταν ως τότε από τους «καλύτερους μαθητές» της ΕΕ.

Το σχέδιο που αποφασίστηκε τον Ιούνιο του 2012 βασιζόταν στο ότι, από τούδε και στο εξής, οι τράπεζες της ευρωζώνης (αλλά και εκείνες που εδρεύουν σε κράτη-μέλη της ΕΕ εκτός ευρωζώνης, εφόσον το επιθυμούν) που θα συναντούν δυσκολίες, θα διασώζονται από τον «ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας» (ESM) το ταμείο αλληλοβοήθειας που συστήθηκε για να παράσχει έκτακτα δάνεια διάσωσης στα κράτη-μέλη που αντιμετώπιζαν το φάσμα της χρεοκοπίας. Αν και το ταμείο αυτό χρηματοδοτείται από εθνικούς πόρους, ουσιαστικά αναδιανέμει στο σύνολο της ευρωζώνης το κόστος της πιθανής διάσωσης κάθε χρηματοπιστωτικού οργανισμού.Ελαφρύνει έτσι ουσιαστικά το κόστος για το κράτος-μέλος στο οποίο ανήκει η περί ου ο λόγος τράπεζα.
 ΕΌπως είναι φυσικό, μια τέτοια από κοινού ανάληψη του κόστους των επιχειρήσεων διάσωσης συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ανάλογων ελεγκτικών μηχανισμών: αν οι τράπεζες επιθυμούν να έχουν τη δυνατότητα να απευθύνονται στα κρατικά ταμεία των κρατών-μελών της ευρωζώνης,εξυπακούεται πως θα υφίστανται ελέγχους από το ίδιο επίπεδο, την ευρωζώνη, ώστε να μην επωφελούνται πλέον από την υπέρμετρη ανεκτικότητα που επιδείκνυαν προς τις τράπεζες οι εθνικές ελεγκτικές αρχές.

Μια ενιαία Αρχή

Είναι προφανές πως για να είναι πράγματι αποτελεσματικός ένας τέτοιος κοινός ελεγκτικός μηχανισμός, θα πρέπει να εξασφαλίζεται από μια κοινή, επίσης πανευρωπαϊκή, Αρχή, με δικαιοδοσία να αναμορφώνει τις ελλειμματικές τράπεζες. Τέλος, χρειάζεται να εγκαθιδρυθεί ένα κοινό σύστημα εγγύησης των καταθέσεων, ώστε σε περίπτωση αποτυχίας του σχεδίου διάσωσης μιας τράπεζας, να προστατεύονται οι καταθέτες στην ευρωζώνη.

Κοντολογίς, αυτό το σχέδιο περί «τραπεζικής ένωσης» συνιστά την πιο φιλόδοξη απόπειρα των κρατών-μελών της ευρωζώνης να ασκούν από κοινού την εθνική τους κυριαρχία, μετά τη δημιουργία του ευρώ. Στηρίζεται δε σε τρεις πυλώνες: τον «ενιαίαιο εποπτικό μηχανισμό» (SSM), τον «ενιαίο μηχανισμό εξυγίανσης» (SRM), το «ενιαίο σύστημα εγγυοδοσίας των καταθέσεων» (SDGS). Αλλά το συμβούλιο των υπουργών οικονομικών της ΕΕ απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες αυτόν τον τελευταίο πυλώνα, θεωρώντας τον πολύ ευαίσθητο πολιτικά χωρίς να είναι εξίσου ουσιώδης. Ούτως ώστε σήμερα το σχέδιο της «τραπεζικής ένωσης» να στηρίζεται πια σε δύο μόνο πυλώνες.

Το Σεπτέμβριο, το «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο» (ΕΚ) και το «συμβούλιο», συμφώνησαν να προχωρήσουν στη σύσταση του SSMΣε ένα έτος από σήμερα, η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) θα αναλάβει την επιτήρηση των τραπεζών των κρατών-μελών της ευρωζώνης και θα ασκεί άμεση εποπεία στους 130 «συστημικούς» χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, που εξασφαλίζουν το 85% του κύκλου εργασιών του τραπεζοπιστωτικού κλάδου.

Μεγάλες δυσκολίες

Αλλά αν αυτός ο πρώτος κοινοβουλευτικός κάβος ξεπεράστηκε χωρίς μείζονα προβλήματα, η προσπάθεια να συστηθεί ο δεύτερος πυλώνας, το SRM, συνάντησε σοβαρές δυσκολίες, ιδίως λόγω των συνεχόμενων αντιδράσεων της Γερμανίας, που δεν είναι μυστικό πως διατηρεί ζωηρές επιφυλάξεις και στην ιδέα ακόμα της εγκαθίδρυσης της «τραπεζικής ένωσης». Εν πάση περιπτώσει, ο «ενιαίος μηχανισμός εξυγίανσης» εξ αρχής διέθετε δύο βασικές πτυχές:

 Από τη μια την εγκαθίδρυση μιας «ενιαίας αρχής εξυγίανσης», όπου θα εκπροσωπούνται όλα τα κράτη-μέλη -χωρίς μολοταύτα να διαθέτουν δικαίωμα βέτο- και που θα προτείνει στην «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν) την αναδιάρθρωση μιας τράπεζας.
 Από την άλλη, τη δημιουργία ενός «ενιαίου ταμείου εξυγίανσης» από συνεισφορές των ιδίων των τραπεζών, που θα χρηματοδοτεί την εξυγίανσή τους, αφού όμως πρώτα έχει εξασφαλιστείη κάλυψη του 8% του ελλείμματος των τραπεζών από τους μετόχους και τους πιστωτές.

Ανεφάρμοστη απόφαση

Ατυχώς η συμφωνία του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της ΕΕ της νύχτας μεταξύ 18 και 19 Δεκεμβρίου αμφισβητεί άμεσα αυτή τη σώφρωνα αρχιτεκτονική. Σε βαθμό που, όπως καταγγέλλουν οι περισσότεροι παρατηρητές, μεταξύ των οποίων ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι (MarioDraghi), πρόεδρος της ΕΚΤ, ο «ενιαίος μηχανισμός εξυγίανσης» κινδυνεύει να είναι μόνο κατ' όνομα «ενιαίος».

Πράγματι, περιπλέκοντας υπερβολικά τη διαδικασία, καθίσταται πρακτικά αδύνατο να αποφασιστεί η αναδιάρθρωση μιας ελλειμματικής τράπεζας. Στόχος αυτής της επιχείρησης είναι η περιθωριοποίηση της Κομισιόν, ώστε η σχετικά διαδικασία να παραμείνει απολύτως ελεγχόμενη από τα κράτη-μέλη.

Αλλά η πρόσφατη εμπειρία δείχνει πως τα κράτη και οι τράπεζες συνδέονται με μη υγείς δεσμούς. Οι σχέσεις των πολιτικών ελίτ με τα διευθυντικά τραπεζικά στελέχη οδήγησαν πολύ συχνά σε αποφάσεις που εξυπηρετούσαν μάλλον τα συμφέροντα των τραπεζών, παρά εκείνα των πολιτών. Εξ ου και η ανάγκη η όλη διαδικασία να ελέγχεται από την Κομισιόν, που είναι εκ κατασκευής λιγότερο ευεπίφορη στο να λειτουργεί ως υπηρέτης ειδικών συμφερόντων όσον αφορά την εξυγίανση των χρεοκοπημένων τραπεζών.

Εξίσου προβληματική είναι η θέση που υιοθέτησε το «συμβούλιο» για τη διαμόρφωση του «ενιαίου ταμείου εξυγίανσης». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το «συμβούλιο» προτείνει αυτή να προκύψει από τη σύναψη μιας νέας συνθήκης, εκτός του πλαισίου της ΕΕ.

Επιστροφή στην αφετηρία

Η προτεινόμενη διαδικασία λήψης απόφασης καθιστά επίσης ιδιαιτέρως δυσχερή την παρέμβαση του ταμείου αυτού, περιορίζοντας καταλυτικά τη δυνατότητα μιας πραγματικής αμοιβαιοποίησης του κόστους της εξυγίανσης των τραπεζών σε όλα τα κράτη-μέλη.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως τίθεται πλέον εκτός συζήτησης το ESM να λειτουργεί ως δίκτυ ασφαλείας για τις τράπεζες, πράγμα που αποτελούσε τον πυρήνα του σχεδίου της τραπεζικής ένωσης! Διαφαίνεται πια ξεκάθαρα η προοπτική, σε περίπτωση μείζονος κρίσης σε μια τράπεζα, το λογαριασμό της σωτηρίας της να κληθεί να τον πληρώσει μονομερώς το κράτος-μέλος όπου εδρεύει η τράπεζα αυτή.

Να 'μαστε λοιπόν ξανά στην αφετηρία! Ενώ η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου πανευρωπαϊκού συστήματος εποπτείας των τραπεζών συνιστά αναντίρρητα πρόοδο, οι υπουργοί οικονομικών της ΕΕ τορπίλλισαν το βασικό του στόχο: να διαρραγούν οι προνομιακές σχέσεις μεταξύ κρατών και τραπεζών.

Αλλά το ΕΚ δεν δέχεται αυτή την προοπτική: με μεγάλη πλειοψηφία επιθυμεί να μπορεί η Κομισιόν να αποφασίζει την εξυγίανση μιας τράπεζας και να δημιουργηθεί ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο που να χρηματοδοτεί τη σχετική διαδικασία. Από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ του ΕΚ και του «συμβουλίου», που θα ξεκινήσουν τον Ιανουάριο, θα εξαρτηθεί ίδια η ύπαρξη μιας τραπεζικής ένωσης αντάξιας αυτού του ονόματος.

Οι Philippe Lamberts και Sven Giegold είναι αντίστοιχα Βέλγος και Γερμανός «πράσινοι» ευρωβουλευτές".
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Όταν ήμαστε φτωχοί και παλιά

της Αλμουδένα Γκράντες Χερνάντες    

©New York Times



Όταν ήμουν παιδί, τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά στη Μαδρίτη οι υπηρέτριες δεν περπατούσαν ποτέ. Τις θυμάμαι πάντοτε να τρέχουν, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, προσπαθώντας να παραμείνουν ζεστές μέσα στις λεπτές μάλλινες ζακέτες τους.

Θυμάμαι ακόμα σκουρόχρωμους άνδρες να περπατούν αργά, με σηκωμένους τους γιακάδες τους, κουβαλώντας βαλίτσες από χαρτόνι. Θυμάμαι πως τους κοιτούσα και θαύμαζα την ανθεκτικότητά τους, κι αναρωτιόμουν αν κρύωναν κι εκείνοι. Φυσικά κρατούσα τις απορίες αυτές για τον εαυτό μου.

Στην Ισπανία της δεκαετίας του '60, η περιέργεια των παιδιών θεωρούνταν κακή συνήθεια. Μας περιτριγύριζαν ένα σωρό φωτογραφίες νεαρών χαμογελαστών προσώπων που δεν είχαμε συναντήσει ποτέ -καμιά φορά ήταν κορνιζαρισμένες, άλλοτε παραχωμένες στον πάτο συρταριών, κάτω από στοίβες ρούχα. Κι αυτός ποιος είναι; Ήταν θείοι, ξαδέλφια, συγγενείς, φίλοι που είχαν πια πεθάνει.

Πώς πέθανανΠαλιά, πολύ παλιά. Ναι, αλλά πώς, γιατί, τι συνέβη; Στον πόλεμο ή μετά από αυτόν. Αλλά η ιστορία τους ήταν τόσο λυπητερή, τόσο τρομερή που εμείς τα παιδιά καλύτερα να μην ασχολούμαστε με τόσο δυσάρεστες υποθέσεις.
 ΕΓια μας τα παιδιά ο πόλεμος ήταν μια μυστηριώδης σύγκρουση για την οποία κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει, αν και οι αναμνήσεις της ήταν φανερό πως στοίχειωναν το βλέμμα των μεγάλων, σαν μια ανοικτή πληγή μολυσμένη από φόβο ή ενοχές. Αλλά κάθε αναφορά στον πόλεμο τέλειωνε απότοματη συζήτηση.

Κι έτσι εμείς τα παιδιά μάθαμε να μη ρωτάμε, πολύ πριν διαβάσουμε τους φοβερούς και δηκτικούς στίχους του Ζεμ Ζιλ Ντε Μπιέντμα (Jaime Gil de Biedma): «από όλες της περιπτώσεις της ιστορίας, η πιο θλιβερή είναι αναμφίβολα η Ισπανία, γιατί δεν έχει ευτυχές τέλος».

Ακόμα και σήμερα, οι Ισπανοί δεν θέλουν να θυμούνται.

Ζούσαμε σε μια φτωχή χώρα, αλλά αυτό το είχαμε συνηθίσει. Ήμαστε ανέκαθεν φτωχοί, ακόμα και την εποχή που οι βασιλείς της Ισπανίας ήταν οι κυρίαρχοι της οικουμένης και ο χρυσός από τις αμερικανικές μας κτήσεις εισέρρεε στην ιβηρική χερσόνησο, αφήνοντας πίσω του μόνο την σκόνη από τα κάρα που τον μετέφεραν στη Φλάνδρα για να ξεπληρώσει τα χρέη του στέμματος. Στη Μαδρίτη των παιδικών μου χρόνων, όπου ένα ζεστό παλτό ήταν άφταστο όνειρο για τις υπηρέτριες κι όπου οι εργάτες περίμεναν στο σιδηροδρομικό σταθμό τα τρένα που θα τους πήγαιναν στους αμπελώνες της Γαλλίας και στα γερμανικά εργοστάσια, η φτώχεια ήταν η κοινή μας μοίρα, το μόνο που οι περισσότεροι γονείς μπορούσαν να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους.Αλλά υπήρχε και κάτι ακόμα που μας κληροδοτούσαν, κάτι πολύτιμο, που οι σημερινοί Ισπανοί το έχουμε χάσει.

Θυμάμαι και μπορώ να ανακαλέσω μερικές εικόνες στο μυαλό μου: το κρύο, οι ζητιάνοι, η σιωπή. Η ανησυχία των μεγάλων όποτε έβλεπαν αστυνομικό, μια παλιά συνήθεια που ήταν τόσο δύσκολο να αποτινάξουμε. Εκείνες τις μέρες, αν μας έπεφτε κάτω ένα κομμάτι ψωμί, μας έβαζαν να το μαζέψουμε και να το φιλήσουμε πριν το ξαναβάλουμε στο τραπέζι. Τόση ήταν η πείνα που είχαν γνωρίσει τα σπίτια μας την εποχή που είχαν πεθάνει εκείνοι οι αγαπημένοι για τους οποίους κανείς δε μιλούσε. Όσο σκληρά όμως κι αν προσπαθήσω, δεν μπορώ να θυμηθώ ίχνος θλίψης.

Υπήρχε οργή, ναι, και σφιγμένα σαγόνια ανδρών και γυναικών που είχαν υποφέρει τα πάνδεινα κι όμως συνέχιζαν να αγωνίζονται. Εδώ και τριάντα μόλις χρόνια, στην Ισπανία τα παιδιά κληρονομούσαν από τους γονείς τους φτώχεια, αλλά και αξιοπρέπεια· έναν τρόπο να είσαι φτωχός, χωρίς να είσαι ποτέ αναξιοπρεπής. Ποτέ δεν παύαμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον, ποτέ δεν τα παρατούσαμε. Ούτε καν ο Φράνκο (Franco), στα 36 χρόνια της δικτατορίας του που γεννήθηκε από εκείνο τον άθλιο πόλεμο δεν κατάφερε να εμποδίσει τους αντιπάλους του από το να προκόψουν, να ερωτευτούν, να κάνουν οικογένεια, να είναι ευτυχισμένοι. Στην Ισπανία των παιδικών μου χρόνων, η ευτυχία ήταν ένας τρόπος να αντιστεκόμαστε.

Αργότερα μας είπαν να ξεχάσουμε. Μας είπαν πως για να φτιάξουμε τη δημοκρατία μας ήταν σημαντικό να κοιτάμε μόνο εμπρός. Καλά θα κάναμε να παριστάνουμε πως δεν είχε συμβεί τίποτα.Αλλά ξεχνώντας το κακόσβήσαμε το καλόΠράγμα που δεν έμοιαζε να έχει σημασία, γιατί άξαφνα ήμασταν ελκυστικοί, μοντέρνοι, της μόδας. Ποιος νοιαζόταν τώρα για τον πόλεμο, την πείνα, τη μιζέρια και τους εκατοντάδες χιλιάδες πεθαμένους;

Γυρνώντας όμως την πλάτη μας στις υπηρέτριες με τις λεπτές ζακέτες, στους άνδρες με τις βαλίτσες από χαρτόνι, στη συνήθεια να φιλάμε το ψωμί, αποκοπήκαμε από την παράδοσή μας και από εκείνες τις αξίες που θα μας βοηθούσαν να αντεπεξέρθουμε στην επιστροφή της φτώχειας.Αυτό το νέο κύμα στέρησης εξαπολύθηκε εναντίον μας από την καρδιά της ίδιας εκείνης Ευρώπης που υποτίθεται πως θα μας έκανε όλους πλούσιους, αφού πριν μας είχε κλέψει ένα θησαυρό που δεν μπορεί να αγοράσει όλο το χρυσάφι του κόσμου. Σήμερα οι Ισπανοί δεν είμαστε μόνο αδέκαροι· είμαστε χαμένοι, ζαλισμένοι, σε σύγχυση, αποπροσανατολισμένοι σαν παραχαϊδεμένα παιδιά που τους πήραν όλα τους τα παιχνίδια. Παιδιά που δεν ξέρουν πώς να κάνουν να ακουστεί η φωνή τους, πώς να διεκδικήσουν ό,τι είναι δικό τους, πώς να καταγγείλουν την κλοπή ή να σταματήσουν τους κλέφτες.

Αν μας έβλεπαν οι παππούδες μας θα έσκαγαν στα γέλια πριν πεθάνουν από ντροπή. Για αυτούς, τα σημερινά μας οικονομικά προβλήματα θα ήταν μια μικρή αναποδιά, όχι μια κρίση. Γιατί εμείς οι Ισπανοί ξέραμε επί αιώνες πώς να είμαστε φτωχοί αλλά αξιοπρεπείς, χωρίς ποτέ να είμαστε πειθήνιοι.

Ποτέ, ως τώρα.

Η Almudena Grandes Hernández είναι μυθιστοριογράφος.
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Rotcschilds & Rockefellers: Η ηγεσία της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης!

Rotcschilds & Rockefellers: Η ηγεσία της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης!
Συγκλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν σήμερα στο πλανήτη μας, με την οικονομική κρίση στην Ευρώπη, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε παγκόσμια οικονομική ύφεση, όμοια με εκείνη του 1929 στις ΗΠΑ, και η οποία συνήθως είναι πρόδρομος παγκόσμιου πολέμου.
Θυμηθείτε το οικονομικό Κραχ του 1929 στην Αμερική που οδήγησε εν συνεχεία την υφήλιο στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα στο πλανήτη μας, παραθέτουμε τη κάτωθι ανάλυση.
ROTHSCHILDS & ROCKEFELLERS
Αυτοί φέρονται να είναι οι δύο δημιουργοί της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
H οικογένεια ROTHSCHILDS φημολογείται ότι ελέγχει όλες τις τράπεζες του κόσμου, και όλη την ενέργεια παγκοσμίως, δηλαδή πηγές και κοιτάσματα πετρελαίων και φυσικού αερίου, διϋλιστήρια, εγκαταστάσεις, δεξαμενόπλοια, μεταφορές προϊόντων , εμπορία και εκμετάλλευση προϊόντων πετρελαίου, κλπ.
Οι Ρότσιλντ δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη, και οι Ροκφέλερ στην Αμερική. Αυτές οι δύο δυναστείες φέρονται να είναι η ηγεσία σε όλες τις παγκόσμιες σκοτεινές δυνάμεις, μυστικές οργανώσεις και λέσχες, όπως π.χ. λέσχη Bilterberg, Στοές Μασονίας-Τεκτονισμού, οργάνωση Πεφωτισμένων (Illuminati), Τριμερή Επιτροπή (Ροκφέλερ, Κίσινγκερ, Μπρεζίνσκυ), οργάνωση Μορμόνων, οργάνωση Κρανίο & Οστά (Μπούς), OPUS DEI (Βατικανό), Ναϊτες -Ιππότες, Τοξότες, Ροδόσταυροι, Μασόνοι με τις ποδίτσες στη κοιλιά, και άλλα φαιδρά..
ΕΌποια παγκόσμια μυστική οργάνωση, και παγκόσμια σκοτεινή λέσχη και αν ανασύρεις, θα τους βρεις από κάτω.
Αυτοί φέρονται να διαφθείρουν τους πολιτικούς κάθε χώρας με το χρήμα και την εξουσία, και τους κάνουν να υπακούν στις εντολές τους.
Από παντού αντλούν δύναμη.
rockefeller.gi.top
Πληροφοριακώς αναφέρουμε ότι ο σημερινός ηγέτης Jacob Rothschild, είχε επισκεφθεί το 2009 τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή στο μέγαρο Μαξίμου, κατόπιν των συμφωνιών των αγωγών του Καραμανλή με τους Ρώσους, και ύστερα από μερικούς μήνες ο Καραμανλής έπεσε...
Καταρρέουν χρηματιστήρια, καταρρέουν νομίσματα, χρεοκοπούν κράτη, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, και η Παγκοσμιοποίηση είναι σε συναγερμό...
Παντού οικονομική κινδυνολογία και τρομοκρατία...
Η Ισπανία έχει ζητήσει βοήθεια από τη τρόϊκα (ΔΝΤ+ΕΚΤ+Μηχανισμό στήριξης Ε.Ε.).
Ο Ιταλός Πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, παρενέβη στα εσωτερικά της Ελλάδος, και ζήτησε από τους Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίσουν τα μνημονιακά κόμματα διότι γνωρίζει ότι εάν η Ελλάς βγει από την Ευρωζώνη, τότε θα καταρρεύσει όλος ο Ευρωπαϊκός Νότος, και συνεπώς η Ευρωζώνη, και εν συνεχεία οι άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη.
Η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας συνεχώς κινδυνολογεί παρεμβαίνοντας έτσι στα εσωτερικά της Ελλάδας.
Κάτι συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία...
Είναι το μόνο σίγουρο.
Εάν η ηγεσία της παγκόσμιας διακυβέρνησης έχει αποφασίσει να προκαλέσει παγκόσμια οικονομική κρίση, τότε η Ελλάς σαν οικονομικό πειραματόζωο στα χέρια των Ρότσιλντ και Ροκφέλερ, θα βγει από την Ευρωζώνη, ώστε έτσι να πυροδοτήσει το φαινόμενο του ντόμινο.
Υπάρχει σχέδιο εναντίον της Ελλάδος, και των Ελλήνων.
Α.- ROTHSCHILDS
Πολύ συχνά ακούμε να μιλούν για τους Ρότσιλντ, όμως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε ποιοί είναι, ούτε τι είναι. Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από το οικόσημο της Κόκκινης Ασπίδας, από το οποίο προέρχεται η ονομασία της οικογένειας.
Η ιστορία των Ρότσιλντ αρχίζει από την εποχή των Ναπολεόντιων πολέμων, τότε που ο πρώτος Ρότσιλντ χρηματοδότησε το Ναπολέοντα, γεγονός που καθιστούσε τους Ρότσιλντ επικυρίαρχους, και Εξουσιαστές της Ευρώπης, ασχέτως της έκβασης των πολέμων.
Από τη Wikipedia μαθαίνουμε, ότι οι Rothschilds είναι η Διακεκριμένη οικογένεια ΓερμανοΕβραίων τραπεζιτών, με σημαντική επιρροή στην οικονομική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης.
Η Οικογένεια έχει ιστορία από το 1743.
Γενάρχης της δυναστείας θεωρείται ο Μάγερ Μπάουερ (1743), ο οποίος έλαβε το επίθετο Ρότσιλντ, στα Γερμανικά σημαίνει «κόκκινη ασπίδα».
Ο Πατέρας του Μάγερ διατηρούσε ενεχυροδανειστήριο στη Φρανκφούρτη. Ως γνωστόν τα αγαπημένα επαγγέλματα των ανθρώπων αυτής της εθνότητος της διασποράς είναι σαράφηδες, ενεχυροδανειστές, Τραπεζίτες, casino, οικονομικοί σύμβουλοι, επενδυτικά κεφάλαια, χρηματιστές, χρηματιστηριακές εταιρίες και εργασίες, αμοιβαία κεφάλαια, (MUTUAL FUNDS), (HEDGE FUNDS), μετοχές, χρηματιστήρια, ομόλογα, τόκους, επιτόκια, CDS, SPREADS, SWAPS, και άλλα τραπεζικά προϊόντα, με τα οποία οδηγούν τους αφελείς επενδυτές της ανθρωπότητας στον οικονομικό όλεθρο, και τη καταστροφή, και συσσωρεύουν όλο το χρυσάφι της Γης.
Ο Μάγερ Ρότσιλντ έστησε τη πρώτη του επενδυτική τράπεζα στη Φραγκφούρτη το 1790. Πολύ γρήγορα επεκτάθηκε και ίδρυσε υποκαταστήματα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Ευρώπης, με επικεφαλής τους πέντε υιούς του.
Τον Άμσελ Ρότσιλντ στη Φραγκφούρτη, τον Σάλομον Ρότσιλντ στη Βιέννη, τον Νάθαν Ρότσιλντ στο Λονδίνο, τον Κάλμαν Ρότσιλντ στη Νάπολη, και τον Τζέιμς Ρότσιλντ στο Παρίσι.
images
Έπιασε όλα τα πόστα...
Βασικός κανόνας του πατρός Ρότσιλντ ήταν ότι οι επιχειρήσεις δεν θα έπρεπε να ξεφύγουν από τα χέρια της οικογένειας, που θα τους επέτρεπε να κρατήσουν σε πέπλο μυστικότητας το μέγεθος του πλούτου Χρηματοδοτούσαν με δάνεια όλα τα εμπόλεμα κράτη στην Ευρώπη από την εποχή του Μεγάλου Ναπολέοντα, και κέρδιζαν αμύθητα πλούτη.
Η ιστορία λέει ότι χρηματοδοτούσαν το Μέγα Ναπολέοντα, και όχι μόνον, αλλά και τους αντιπάλους του τη Βρετανία-Γερμανία, γεγονός που τους καθιστούσε επικυρίαρχους του τότε κόσμου.
Από τότε είχαν στα σκαριά την παγκόσμια διακυβέρνηση!
Οι Ρότσιλντ συμμετείχαν σε κονσόρτσιουμ που χορήγησε τα δύο δάνεια στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1824, ενώ ήταν και από τους ιδρυτικούς μετόχους της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ) το 1841.
Σήμερα είναι ιδιοκτήτες της Τράπεζας της Ελλάδος κατά 94%.
Πραγματοποίησαν σημαντικές επενδύσεις στη Βιομηχανική επανάσταση στην Ευρώπη, στους σιδηροδρόμους, σε ανθρακωρυχεία, σιδηρουργία, μεταλλουργία, ενώ κατέκτησαν σημαντική θέση στο εμπόριο πετρελαίου. Μέχρι σήμερα παραμένουν από τους μεγαλύτερους παίκτες στη παγκόσμια τραπεζική αγορά.
Οι Ρότσιλντ χρηματοδότησαν τη μετοικεσία και επανεγκατάσταση των Εβραίων από τη διασπορά, στη Γη της επαγγελίας το 1943 κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, και υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ.
Τη δυναστεία Ρότσιλντ, τους έχουν κατατάξει στους «Πεφωτισμένους», (ILLUMINATI), στις 13 οικογενειακές δυναστείες που κυβερνούν τον κόσμο, μαζί με τους Ροκφέλερ, Μόργκαν, Μπούς, Σόρος, Ντιπόν, Βάντερμπιλντ, κ.λ.π. Ο Jacob Rothschild, φέρει το τίτλο του λόρδου, και είναι Άγγλος υπήκοος. Όλοι αυτοί είναι Λόρδοι και Βαρώνοι.
Πολλοί θεωρητικοί της συνωμοσιολογίας λέγουν ότι οι Ρότσιλντ χρηματοδότησαν το 1770 τον Άνταμ Βάϊσχαουπτ, για να ιδρύσει τη μυστική εταιρία των Illuminati-Πεφωτισμένων.
Πολλά ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι οι Ρότσιλντ συμμετείχαν σε μια κλίκα τραπεζιτών που προκάλεσαν τους δύο παγκόσμιους πολέμους, για να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Φήμες και ψίθυροι λέγουν ότι χρηματοδοτούσαν το Χίτλερ, και ότι αυτός ήταν όργανό τους.
Χρηματοδοτούσαν και τις δύο πλευρές των εμπολέμων, δηλαδή έπαιζαν διπλό παιχνίδι, εκ του ασφαλούς.
Ο σημερινός αρχηγός της οικογένειας λέγεται Jacob (Ιακώβ) Ρότσιλντ.
Οι οικογένειες Ρότσιλντ και Ροκφέλερ, μπροστά στον πυρηνικό όλεθρο που έρχεται στην παγκόσμια οικονομία, ενώνουν τις δυνάμεις τους.
Δύο δυναστείες στην ίδια στέγη.
Από τα ΜΜΕ πληροφορούμεθα ότι, ο Βρετανικός όμιλος RIT Capital (Ρότσιλντ) , εξαγοράζει το 37% του χρηματοπιστωτικού ομίλου Rockefeller Financial Services (Chase Manhattan Bank, ExxonMobil) κ.λ.π. Οι Jacob (Ιακώβ) Ρότσιλντ, και David (Δαυϊδ) Ροκφέλερ, αποφάσισαν ότι τα συμφέροντά τους δεν είναι ανταγωνιστικά, κοινοποιώντας τη συμφωνία μεταξύ των φερώνυμων επιχειρηματικών ομίλων.
Γνωρίζουν ότι έρχεται το τέλος της Ευρωζώνης, αφού αυτοί το σχεδίασαν, και συγχωνεύονται για να περάσει η κρίση «αβρόχοις ποσί» γι αυτούς. Έχουν συγκεντρώσει στις τράπεζές τους, όλο το χρυσό της Γης, και ανέβασαν τη τιμή του στα ύψη. Ο τύπος γράφει, «Προ των πυλών η παγκόσμια ύφεση» και πάλι «Η Ευρώπη κινείται προς μια δικτατορία των τραπεζών».
Ο Τζέϊκομπ Ρότσιλντ δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για τη σύμπραξη με τον οίκο των Ροκφέλερ. «H συμφωνία είναι ιστορική και δημιουργεί προοπτικές μακροπρόθεσμης συνεργασίας για τις δύο οντότητες» δήλωσε ο Άγγλος Λόρδος Rothschild.
Το τίμημα που θα καταβληθεί από την RIT Capital του Ρότσιλντ για την εξαγορά των μετοχών της εταιρίας του Ροκφέλερ παραμένει άγνωστο.
Έτσι οι δύο όμιλοι αποκτούν πλέον υπερατλαντικό χαρακτήρα.
Κατά τη τελετή της συγχωνεύσεως των δύο κολοσσών, ο ένας προσφώνησε τον άλλον με τους εξής χαρακτηριστικούς λόγους.
Ο David Rockefeller είπε,
«Κύριε Rothschild, γνωρίζει ο ένας τον άλλον για πέντε δεκαετίες, η σύνδεση μεταξύ των δύο οικογενειών μας παραμένει πολύ ισχυρή. Είμαι στην ευχάριστη θέση να καλωσορίσω τον Jacob Rothschild και την RIT ως μετόχους και εταίρους στη συνεχιζόμενη ανάπτυξη της διαχείρισης των επενδύσεών μας και το πλούτο των συμβουλευτικών μας επιχειρήσεων».
Ο δε πρόεδρος Rothschild απάντησε,
«Είμαστε ενθουσιασμένοι με τη προοπτική που φέρνει κοντά αυτές τις δύο οντότητες σε μια μακροπρόθεσμη εταιρική σχέση. Όπως τόσοι σε όλο το κόσμο, έχω παρακολουθήσει την ανάπτυξη της Rockefeller & Co με μεγάλο θαυμασμό. Η δημιουργία αυτής της εταιρικής σχέσης με την οικογένεια Rockefeller είναι πραγματικά ιστορική. Ανυπομονούμε για την ανάπτυξη κοινών επενδυτικών δραστηριοτήτων μας σε όλες τις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου.»
Είναι όντως τα μεγαλύτερα μυαλά του κόσμου στις επιχειρήσεις.
Ο γνωστός και αγαπητός στους Έλληνες οικονομικός αναλυτής Max Keiser όταν ρωτήθηκε για το αν θα πρέπει να πιστέψουμε στις θεωρίες συνωμοσίας για τους Rothschilds, & Rockefellers , σε συνδυασμό με τη χρεοκοπία της Ελλάδος, απάντησε:
«Δεν έχει σημασία το αν θα τις πιστέψουμε, αλλά το αν θα συνειδητοποιήσουμε πως η ύπαρξη αυτών των τραπεζών, είναι συνώνυμη με την απόλυτη ανομία. Το είδαμε αυτό στη πράξη όταν, από τη τράπεζα MF Global των ΗΠΑ, έκαναν φτερά ένα δισεκατομμύριο δολάρια, και δεν έγινε ούτε μια εισαγγελική έρευνα για την υπόθεση! Δεν υπάρχουν νόμοι. Οι διωκτικοί νόμοι καταργήθηκαν με εντολή της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και έχουν όλοι αρπάξει μια καραμπίνα και λεηλατούν. Η Γερμανία το ξέρει αυτό καλά και το απολαμβάνει. Στα χέρια της θα καταλήξει σε λίγο όλη η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, Πορτογαλίας, και της Ισπανίας. Η Γερμανία –όπως όλη η Ε.Ε.- είναι υπό τον έλεγχο των Rothschilds».
Β.- ROCKEFELLERS
Ο Τζον Ροκφέλερ (1839-1937) ήταν Αμερικανός βιομήχανος, και ένας από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους ανθρώπους στο κόσμο.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, και η οικογένειά του ήταν Γερμανο-Εβραϊκής καταγωγής. Το 1863 ο οίκος Rockefellers έκανε γεωτρήσεις στις ΗΠΑ, ανακάλυψε κοιτάσματα και πηγές πετρελαίου, και ίδρυσε το πρώτο διϋλιστήριο πετρελαίου στις ΗΠΑ , και το 1870 ίδρυσε τη Στάνταρτ Οϊλ Κόμπανυ (Standard Oil Company), τη γνωστή ESSO. Σταδιακά η εταιρία του απέκτησε τον έλεγχο όλων των διϋλιστηρίων στις ΗΠΑ, έχοντας στα ταμεία της σε ρευστό περισσότερα από 40 εκ.δολάρια, ποσόν ιλιγγιώδες για την εποχή εκείνη. Μέχρι το 1882 είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα από τα ισχυρότερα τράστ ενέργειας του κόσμου.
Το 1913 αποσύρθηκε από τις επιχειρήσεις του και ίδρυσε με αρχικό κεφάλαιο 500 εκ. δολάρια, το ίδρυμα Ροκφέλερ (Rockefeller Foundation), με σκοπό τη προαγωγή της ευημερίας της ανθρωπότητας στο κόσμο. Σήμερα το ίδρυμα Ροκφέλερ είναι ένα από τα πλουσιότερα στο κόσμο, με περιουσία άνω των 2 δισ. Δολαρίων (Mόνο το ίδρυμα...).
john rockefellerBEST
Ο μετέπειτα κυβερνήτης της πολιτείας της Ν.Υ. και αντιπρόεδρος των ΗΠΑ , Νέλσον Ροκφέλερ ήταν έγγονός του.
Σήμερα ο πετρελαϊκός γίγαντας ESSO λέγεται EXXON ιδιοκτησία της δυναστείας Ροκφέλερ.
Ο Ροκφέλερ φέρεται να ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και αυτός να ήταν ο βασικός χρηματοδότης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το μεταπολιτευτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ούτε διαυγές είναι, ούτε εμπνέει εμπιστοσύνη. Ο παλαιός πολιτικός κόσμος έσβησε, και ο καινούργιος που εμφανίστηκε, δεν είχε καμία σχέση με τους παλαιούς Άρχοντες και πατριώτες της πολιτικής ζωής.
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος φέρεται να ήταν υπάλληλος των Rockefellers, και της τριμερούς επιτροπής των Rockefelleres, ο οποίος έσπευσε να πληρώσει εις το ακέραιο τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου, αξίας 436 εκ. δολαρίων, στον άλλο υπάλληλο τον Rockefellers, το κύριο DART των νήσων CAYMAN ενώ το δημόσιο ταμείο δεν έχει να πληρώσει συντάξεις...
Τα σκάνδαλα πήγαιναν σύννεφο. Διάφορα σκοτεινά κέντρα-εντός και εκτός Ελλάδος- είχαν εργασθεί από μακρού ώστε να κυριαρχήσουν στο προσκήνιο πρόσωπα και κόμματα πρόθυμα για συνεργασία με τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» των Ροκφέλερ και Ρότσιλντ.
Ο Αρχηγός της σημερινής δυναστείας Ροκφέλερ, ο Δαυϊδ Ροκφέλερ είναι 86 ετών, «and still going strong», λένε οι Αμερικανοί.
Ο επιχειρηματικός όμιλος Ροκφέλερ αντιστοιχεί στο «Αμερικανικό ισοδύναμο», της Ευρωπαϊκής δυναστείας των Ρότσιλντ.
Στη πραγματικότητα ο όμιλος-κολοσσός των Ροκφέλερ μονοπωλούσε επί χρόνια την Αμερικανική και παγκόσμια αγορά.
Οι ομοσπονδιακές αρχές των ΗΠΑ υποχρέωσαν τον Αμερικανο-Εβραίο μεγιστάνα να «σπάσει» τον όμιλο σε μικρότερες επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων οι γίγαντες των πετρελαίων EXXONMOBIL & CHEVRON.
Σήμερα η τράπεζά του Chase Manhattan Bank έχει απορροφηθεί από την JP Morgan Chase.
Έτσι για να θολώνουμε τα νερά... αφού το τρίο Rothschild-Rockefeller-Morgan είναι της γνωστής παρέας.
Ο David Rockefeller σε μια κυνική ομολογία δήλωσε,
«Ναι, συνωμοτούμε κατά της ανθρωπότητας, και είμαι περήφανος γι αυτό!»
Ο David Rockefeller που συμμετέχει συνεχώς στις διασκέψεις της λέσχης Bilterberg, έγραψε τα εξής σε ένα βιβλίο το 2003 με τίτλο «Απομνημονεύματα»,
«Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι είμαστε μέρος μιας μυστικής κλίκας που δουλεύουμε εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ, χαρακτηρίζοντάς μας σαν διεθνιστές, και ότι συνωμοτούμε με άλλους ανά τον κόσμο, για να οικοδομήσουμε ένα πιο ολοκληρωμένο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα. Αν αυτή είναι η κατηγορία, δηλώνω ένοχος, και είμαι υπερήφανος γι' αυτό».
Εμείς λέμε, «Ποίαν έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;»
O David Rockefeller πρόεδρος της τριμερούς επιτροπής, δήλωσε,
«Η παρούσα ευκαιρία μιας ειρηνικής και αλληλεξαρτώμενης παγκόσμιας τάξης, δεν θα είναι ανοιχτή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της παγκόσμιας μεταμόρφωσης. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η κατάλληλη μεγάλη κρίση, και τα έθνη θα αποδεχτούν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Ο Νοών Νοείτω...
Πρέπει όλοι να σταματήσουμε να μιλάμε για κυριαρχία κρατών.
Όλους τους πολιτικούς ηγέτες των κρατών, τους έχουν καταστήσει πιόνια και μαριονέτες για τη δική τους δούλεψη.
Ο στρατός της παγκόσμιας δικτατορίας είναι το ΝΑΤΟ. Αντλούν τη δύναμή τους από το χρυσό όλης της Γης, που έχουν συγκεντρώσει στις τράπεζές τους. Όπου ορυκτός πλούτος εκεί και αυτοί, λειτουργούν σαν αρπακτικά, αετοί και γύπες.
Όλα αυτά τα συμβαίνοντα σήμερα, εναρμονίζονται πλήρως με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Αναφέρουμε κάποια από αυτά, τα οποία έχουν ανησυχητικές ομοιότητες με τα γεγονότα που τρέχουν.
Τα πρωτόκολλα στο σύνολό τους είναι 24, όποιος ενδιαφέρεται να τα διαβάσει ας ψάξει στο διαδίκτυο, αλλά και σε πολλές εκδόσεις.
Το Πρωτόκολλο 21ο λέει,
«Επωφεληθήκαμε από τη διαφθορά και αμέλεια των πολιτικών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια, και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών, χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος. Έτσι χρεώσαμε το κράτος αυτό!».
Το 7ο Πρωτόκολλο λέει,
«Η αύξηση των εξοπλισμών είναι αναγκαίο συμπλήρωμα του σχεδίου για τη χρεοκοπία των κρατών. Πρέπει να μη υπάρχουν πια τα κράτη, παρά μόνο μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας, αστυνομικοί και στρατιώτες, για τον έλεγχο των απόρων μαζών».
Οι πολιτικοί του δικομματισμού, φέρονται να χρεοκόπησαν την Ελλάδα, αλλά στέρησαν από το λαό μας όλα τα αναγκαία φάρμακα για τη θεραπεία του καρκίνου, για να πληρώνουν τα τοκοχρεολύσια στους κ.κ. Rothschild & Rockefeller.
Και έχουν το θράσος και να ζητούν τη ψήφο μας στις προσεχείς εκλογές.
Οφείλουμε όλοι οι Έλληνες να ενεργοποιηθούμε για να σώσουμε την Ελλάδα μας.
Σήμερα έχουμε Γερμανική κυβέρνηση υπό τον χερ Ράϊχενμπαχ και υπουργούς τους Γερμανούς λογιστάκους της τρόϊκα που μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία. Ζούμε τη Γερμανική κατοχή του 1940-1945.
Οι κ.κ. Rothschild & Rockefellers με τις μεθόδους διακυβερνήσεως των λαών που εφαρμόζουν, προκαλούν «Σοκ και Δέος» στην ανθρωπότητα, για να υφαρπάξουν το πλούτο όλων των κρατών, με τελικό στόχο την εγκαθίδρυση παγκόσμιας δικτατορίας υπό τον δικό τους έλεγχο.
Όλοι οι πόλεμοι στο πλανήτη ήταν δικό τους έργο.
Ο Ο.Η.Ε., το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., το ΔΝΤ, το Διεθνές δικαστήριο, κ.λ.π. είναι δικά τους όργανα, και με αυτά υποτάσσουν τους ανυπότακτους λαούς. Ο ορυκτός μας πλούτος είναι η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδος, για να μας τον αρπάξουν οι γύπες.
Οι πολιτικοί μας, αντί να τον εκμεταλλευθούν και να γεμίσουν τα δημόσια ταμεία, τον παρεχώρησαν στα μεγάλα αφεντικά.
Αξίζει να επισημάνουμε ότι ακόμα και ο Ερντογάν μας ξεφτίλισε λέγοντας ότι πουλάμε τα νησιά μας για να επιβιώσουμε!
Πουλάμε εθνική κυριαρχία. Πουλάμε νησιά με υφαλοκρηπίδα και Α.Ο.Ζ. με ορυκτό υποθαλάσσιο πλούτο. Ενώπιον αυτής της καταστάσεως ευρισκόμενοι, κάποιοι πολιτικοί μας έχουν στήσει πανηγύρι καταχραστών του δημοσίου χρήματος.".
ΠΗΓΗ newsbomb
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ευρωεκλογές 2014: το χειρότερο δεν πρόκειται να συμβεί

του Αρνό Λεπαρμεντιέ   

© Le Monde/ Presseurop



«Επιμένοντας να γράφεις και να ξαναγράφεις για καταστροφές, κινδυνεύεις να τις προκαλέσεις».Στους ταραγμένους μας καιρούς, αυτά τα λόγια του ηθοποιού Μισέλ Σιμόν (Michel Simon) στην ταινία «Drôle de drame», όπου υποδύεται έναν συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών που φοβάται μη δολοφονηθεί, ίσως να κολλάνε «γάντι» στην Ευρώπη. «Αν έχουμε μια Ευρώπη που ντρέπεται για τον εαυτό της, τότε θα κυριαρχήσουν τα άκρα», προειδοποιεί ο Ευρωπαίος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ (Michel Barnier). «Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μιαν Ευρώπη που να σιωπά και να κρύβεται».

Έξι μόλις μήνες πριν τις ευρωεκλογέςας μην σκιαζόμαστε από την Μαρίν Λε Πεν (Marine Le Pen), που θριαμβολογεί κραυγάζοντας πως θα τις κερδίσει. Ίσως αυτό να συμβεί πράγματι, αλλά μόνο στη Γαλλία. Σύμφωνα τουλάχιστο με τον πρόεδρο του «ευρωπαϊκού κοινοβουλίου» (ΕΚ) Μάρτιν Σουλτς (Martin Schulz), που έχει κιόλας κάνει τους υπολογισμούς του, στην Ευρώπη δεν πρόκειται να κυριαρχήσει η ακροδεξιά.
. ΕΤο πολύ που μπορούν τελικά να λάβουν είναι ως 90 έδρες. Επιπλέον, παραμένουν διχασμένοι: οι 'Αγγλοι ευρω-φοβικοί του «κόμματος ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου» (UKIP), που συνεργάζονται με τους αγροτιστές του «κόμματος του πολωνικού λαού» (PSL) (30 έδρες συνολικά) δεν έχουν καμία όρεξη να συμπλεύσουν με τους φίλους της Μαρίν Λε Πεν (40 έδρες), που με τη σειρά τους δεν θέλουν καμία σχέση με τους Έλληνες νεοναζί της «χρυσής αυγής» (ΧΑ)ή τους Ούγγρους νεοναζί του κόμματος «γιόμπικ» (20 έδρες). Οι πάντες σιχαίνονται τους πάντες. Στην αριστερά, οι εξτρεμιστές θα είναι οι ανεξάρτητοι (15 ως 20 έδρες) και οι φίλοι του Ζαν-Λικ Μελενσόν (Jean-Luc Mélenchon) και του «Die Linke» (50 έδρες). Συνολικά, οι αντίπαλοι της Ευρώπης θα καταλάβουν από 100 ως το πολύ 160 έδρανα.

Γερμανοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι δεν έλκονται από τα άκρα

Αυτό το αποτέλεσμα, σε μια συνέλευση 764 αιρετών, σηματοδοτεί μια σχετική ανθεκτικότητα των Ευρωπαίων στα άκρα, που εξηγείται με την αυτοσυγκράτηση των κρατών που έχουν εμπειρία φασιστικών δικτατοριών: Γερμανοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι δεν υπερψηφίζουν τα άκρα. Η δεξιά στις χώρες αυτές μπορεί να είναι κατά περίπτωση μυώδης, σαν τη βαυαρική «χριστιανική κοινωνική ένωση» (CSU)··υπερπατριωτική ή αποσχιστική, σαν την ισπανική, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένει εντός των ορίων του πολιτικά αποδεκτού. Αλλά ας μην συνεχίζουμε άλλο αυτή την ανθυγιεινή γκρίνια: το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο Στρασβούργο είναι πως οι ευρωπαϊστές -σοσιαλδημοκράτες, «πράσινοι», φιλελεύθεροι και χριστιανοδημοκράτες- θα καταλάβουν τουλάχιστο 539 έδρες -το 70% του συνόλου, αν και αρκετά λιγότερες από τις 610 που κατέχουν σήμερα.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο

Αυτά τα προγνωστικά, βασισμένα σε δημοσκοπήσεις ή σε πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, μπορεί να έχουν παρενέργειες όσον αφορά την πόλωση στο κοινοβούλιο του Στρασβούργου: θεωρείται βέβαιο πως το «ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα» (ΕΣΚ) θα ανακάμψει, και με 220 έδρες θα ισοβαθμήσει με το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα» (EΛΚ). Στους ηττημένους θα συγκαταλεχθούν οι «πράσινοι» (40 από 58 έδρες) και η «συμμαχία φιλελεύθερων και δημοκρατών για την Ευρώπη» (ALDE) (μεταξύ 60 και 70 εδρών από 85). Το πρόβλημα είναι πως ένα τέτοιο αποτέλεσμα οδηγεί το Στρασβούργο να ακολουθήσει την πορεία της Γερμανίας, προς ένα «ευρύ συνασπισμό». Αυτή η εξαναγκαστική συνεργασία όμως διακινδυνεύει να εμπεδώσει την αίσθηση πως το εκλογικό αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, κάτι που κινδυνεύει με τη σειρά του να οδηγήσει σε μαζική αποχή. Η αύξηση της οποίας πάντως ως σήμερα έμοιαζε αναπόφευκτη: από συμμετοχή 62% στις πρώτες άμεσες ευρωεκλογές το 1979, φτάσαμε στο 50% το 1999 και στο 42% το 2009.

Προκαλεί από την άποψη αυτή αμηχανία η συμπεριφορά των εκλογέων, που ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο να εκλέξουν ευρωβουλευτές που έχουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες. Μια φορά κι έναν καιρό το μόνο που μπορούσαν να εγκρίνουν οι αιρετοί του Στρασβούργου ήταν ο προϋπολογισμός της Ευρώπης -πλην εκείνου της «κοινής αγροτικής πολιτικής» (CAP)- πάει να πει σχεδόν τίποτα, ή να εκπονεί ψηφίσματα για τις Νήσους Γρεναδίνες, για να θυμηθούμε τον σχετικό αστεϊσμό του Ζακ Ντελόρ (Jacques Delors). Αλλά σήμερα, συναποφασίζουν ολόκληρη την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η αδιαφορία των πολιτών μπορεί να οφείλεται σε τρεις αιτίες:

Ÿ Πρώτον, το ΕΚ αρκείται στο να εγκρίνει ή να τροποποιεί ελαφρώς τους συμβιβασμούς στους οποίους έχουν καταλήξει προηγουμένως τα κράτη-μέλη με την «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν).
Ÿ Δεύτερον, η πραγματική πολιτική αντιπαράθεση γίνεται στο εθνικό επίπεδο.
Ÿ Τέλος, το κοινοβούλιο του Στρασβούργου ουδέποτε θα γίνει αυθεντικό νομοθετικό σώμα, διότι δεν εκπροσωπεί τους λαούς της Ευρώπης. Αυτό τουλάχιστο πιστεύει το συνταγματικό δικαστήριο της Καρλσρούης, που εξηγεί πως οι Μαλτέζοι υπερεκπροσωπούνται σε σχέση με τους Γερμανούς. Λίγη περισσότερη αυτογνωσία θα ήταν καλοδεχούμενη εδώ, με δεδομένο πως το ΕΚ κυριαρχείται από τις -σε μεγάλο βαθμό γερμανόφωνες- ομάδες του EΛΚ και του ΕΣΚ.

Απουσία ευρωπαϊκού δήμου

Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει ευρωπαϊκός «δήμος»· τουλάχιστο όχι ακόμα. Οι πολίτες της γηραιάς ηπείρου δεν αναγνωρίζουν τη νομιμότητα μιας συνέλευσης με τόσο πολύπλοκους διαχωρισμούς (μεταξύ αριστεράς-δεξιάς, βορρά-νότου, παλιών-νέων μελών κ.ο.κ). Εν γένει οι ψήφοι των ευρωβουλευτών συγκεντρώνονται γύρω από τον πυλώνα της μετριοπαθούς ευρωπαϊκής συναίνεσης, πράγμα όμως που δεν επιτρέπει μια παραδοσιακή δημοκρατική αντιπαράθεση κι αποπροσανατολίζει τους πληθυσμούς. Κορωνίδα στο διάχυτο σχιζοφρενικό κλίμα είναι πως τα κόμματα, που στις Βρυξέλλες παριστάνουν τα πανευρωπαϊκά, τείνουν να παραγεμίζουν τα ψηφοδέλτιά τους με υποψηφίους που δεν έχουν καμία όρεξη να αναφέρονται στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στις πατρίδες τους.

Ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν (Valéry Giscard d'Estaing) θεωρεί σήμερα πως δεν έπραξε σωστά τη δεκαετία του 1970, όταν επέμενε στην άμεση εκλογή του ΕΚ, αρχής γενομένης από το 1979. Έχει ένα δίκιο: το ΕΚ δεν έχει ρίζες στους πληθυσμούς των κρατών-μελών, λειτουργεί ανεξάρτητα από την εθνική εκπροσώπηση, και το έργο του δεν βοηθά να διασωθεί. Θα χρειαστεί να αναβαπτισθεί στις ευρωπαϊκές πραγματικότητες. Αλλά στην Ευρώπη κανείς δεν ξέρει πώς να αναδιοργανώσει έναν θεσμό. Αντιθέτως, οι πάντες προτιμούν τις αλληλοκατηγορίες για το ότι τα πράγματα δε λειτουργούν όπως προβλεπόταν.

Προκειμένου να διαχειριστούμε την οικονομική και νομισματική κρίση της ευρωζώνης, ίσως θα ήταν καλό να συγκληθεί μια συνέλευση στην οποία θα συνεδρίαζαν ευρωβουλευτές με βουλευτές των εθνικών κοινοβουλίων. Ίσως οι πολίτες να αναγνωρίζονταν σε ένα παρόμοιο κοινοβούλιο.

Ο Arnaud Leparmentier είναι αρχισυντάκτης της «μοντ».
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........