Του Νίκου Σταματάκη
Η αποδοχή του κοινού ανακοινωθέντος από τον πρόεδρο της Κύπρου κ. Αναστασιάδη κάτω από την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ (και με την συγκατάβαση της Αθήνας), βάζει το Κυπριακό στην τελική του φάση, ανεξάρτητα από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων που αναμένεται να αρχίζουν στις επόμενες μέρες.
Το κοινό ανακοινωθέν δίνει το περίγραμμα μιας κυριολεκτικά «μπάσταρδης» ιδέας «διττής κυριαρχίας» που όμοιό της δεν συναντάται στο διεθνές δίκαιο, την οποία οι «μαθητευόμενοι μάγοι» της αμερικανικής διπλωματίας ονομάζουν «δημιουργική ασάφεια». Με το κοινό ανακοινωθέν περιορίζονται τα δυνητικά καταληκτικά σενάρια των επερχόμενων διαπραγματεύσεων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος της διαδικασίας αυτής οι Τ/Κ θα έχουν – με την δική μας υπογραφή – αναβαθμιστεί σε κρατική οντότητα. Αυτό ας το κρατήσουμε στο κέντρο της σκέψης μας για τα περαιτέρω.
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ
Αλλά εάν οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται με το Ιράν, αποχωρούν (ή έστω αδιαφορούν) από το Κουρδιστάν και υποχωρούν στη Συρία, ποια θα είναι η τελική τους γραμμή υποχώρησης και άμυνας; Απότι φαίνεται αυτή θα είναι η Κύπρος και η Ανατολική Μεσόγειος… Σε συνδυασμό μάλιστα με την συνολική διευθέτηση όλων των θεμάτων που αφορούν όλες τις χώρες της περιοχής (κατά πρώτο λόγο Τουρκία και Ισραήλ και κατόπιν Ελλάδα και Αίγυπτο)… Τι σύμπτωση! Και οι τέσσερις αυτές χώρες έχουν βασικό ρόλο στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου…. Αλλά η Κύπρος είναι στο γεωγραφικό κέντρο της περιοχής και στο επίκεντρο των εξλίξεων. Χωρίς «διευθέτηση» του Κυπριακού τα υπόλοιπα θέματα χωλαίνουν…
Αυτές οι εξελίξεις λαβαίνουν χώρα στο γενικότερο πλαίσιο των επιδιώξεων των ΗΠΑ σχετικά με τη Ρωσία και την «περιχαράκωσή» της. Εάν η Τουρκία συνεχίσει να αποτελεί «ενεργειακό όμηρο» της Ρωσίας και του Ιράν, και με τον αυξανόμενο πληθυσμό της να τροφοδοτεί οικονομικά τους δύο αυτούς αντιπάλους των ΗΠΑ, τότε η περιχαράκωση δεν είναι δυνατή… Ως ένα βαθμό αυτές οι σκέψεις εξηγούν και τα γεγονότα της Ουκρανίας. Αλλά εκεί πρόκειται μάλλον για αντιπερισπασμό των ΗΠΑ (με στόχο να δοκιμάσουν τις αντοχές του Πούτιν) καθώς η Ρωσία είναι αδύνατο να εγκαταλείψει την Ουκρανία. Στην χειρότερη των περιπτώσεων θα έχουμε διάσπαση με το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας να περιέρχεται υπό δυτική επιρροή…
Σε αυτό το πλαίσιο ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο στο Κυπριακό. Τι εξυπηρετεί λοιπόν η «διττή κυριαρχία»; Σε συνδυασμό με την χρεοκοπία του Κυπριακού κράτους δημιουργεί τις προϋποθέσεις «πολυεθνικού» ελέγχου του τεράστιου ενεργειακού πλούτου που κρύβεταιστην Κυπριακή ΑΟΖ. Εάν στην ήδη «εκπορνευμένη» Κύπρο δημιουργηθεί μια χαλαρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην οποία θα έχουν λόγο αν όχι «βέτο» όλοι (ΗΠΑ, ΕΕ, Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα, αλλά προφανώς και το Ισραήλ) τότε καμία απόφαση δεν θα λαμβάνεται χωρίς την σύμφωνη γνώμη του ισχυροτέρου δηλ. των ΗΠΑ). Ετσι απλά…
Κατά συνέπεια δεν θα υπάρξει ποτέ θέμα παραχώρησης μονιμότερων στρατιωτικών διευκολύνσεων στη Ρωσία. Πολύ περισσότερο, η μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής θα γίνει με τρόπο που να εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα – και ειδικά αυτά των αμερικανικών εταιριών πολλές από τις οποίες είναι αμερικανοεβραϊκής ιδιοκτησίας. Επιπλέον, με την καθοριστική συμμετοχή της Τουρκίας (μέσω των Τουρκοκυπρίων) στη μοιρασιά, λύνεται (όπως υποθέτουν οι «μαθητευόμενοι μάγοι») το μεγαλύτερο των προβλημάτων: Μεγάλο μέρος των ενεργειακών αποθεμάτων θα καλύψει τις ανάγκες της διψασμένης για ενέργεια Τουρκίας, περιχαρακώνοντας ταυτόχρονα τη Ρωσία και το Ιράν. Και φυσικά μέσω της Τουρκίας θα ανοίξει “οικονομική» οδός τροφοδοσίας των Ευρωπαϊκών αγορών, οπότε και πάλι η Ρωσία βγαίνει χαμένη… Ας μην ξεχνάμε ότι το «μέγιστο έπαθλο» του αμερικανικού καπιταλισμού και των ελίτ των ΗΠΑ δεν είναι άλλο από το αχανές «θησαυροφυλάκιο» της Σιβηρίας και της Αρκτικής. Η αρχή πήγε να γίνει με τον Γέλτσιν, αλλά η άνοδος του Πούτιν έθεσε απαγορευτικά εμπόδια στην εκμετάλλευση του ασύλληπτου πλούτου που είναι τώρα υπό ρωσικό έλεγχο.
ΝΑ ΜΠΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ «ΔΙΖΩΝΙΚΗΣ-ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ»
Με βάση τα δεδομένα αυτά τι περιθώρια έχει ο Ελληνισμός να ελιχθεί ώστε να προστατέψει τα δικαιώματά του (αλλά και την ίδια του την ύπαρξη) στην περιοχή; Θα έλεγε κανείς ότι και μόνο που αναφέρουμε κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολή, δεδομένης της χρεοκοπίας της Ελλάδας και της Κύπρου. Ακόμα όμως και στις τραγικές συνθήκες οικονομικής και ηθικής χρεοκοπίας που βιώνει ο Ελληνισμός υπάρχουν περιθώρια ελιγμών – αρκεί η ηγεσία ή έστω τμήμα της να επιδείξει την απαιτούμενη ευελιξία και το ακόμα περισσότερο απαιτούμενο σθένος και πατριωτισμό.
Καταρχήν, οι Ελληνες της Κύπρου και η ηγεσία τους πρέπει με ειλικρίνεια να κοιταχθούν στον καθρέπτη και να απαντήσουν στο πρώτο αμείλικτο ερώτημα: Υπό τις συνθήκες απόλυτου και ασφυκτικού ελέγχου που ασκεί η Τουρκία στην Τ/Κ κοινότητα θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους Τ/Κ; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ. Το όχι αυτό το διαπίστωσε αυτοπροσώπως ο γράφων το 1989-90 στη διάρκεια πολύμηνης κοινωνικής έρευνας στην Κύπρο με θέμα την σχέση γλώσσας, ιστορίας και εθνικής ταυτότητας. Με εξαίρεση μικρό τμήμα της αριστεράς, η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου, προσφύγων και μή, απαντούσε με εμφαση αρνητικά στο ερώτημα αυτό.
Εφόσον σήμερα πλέον αυτή η αντίληψη στον κοινωνικό χώρο έχει πλέον παγιωθεί, τι λόγο έχει η κυπριακή πολιτική ηγεσία να εμμένει σώνει και καλά στον ανεδαφικό στόχο της«διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας»; Οταν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι και οι λοιποί ευρωπαίοι αρνούνται να κάνουν την Τουρκία εταίρο τους στην ΕΕ, εμείς γιατί να την βάλουμε συγκάτοικο και συνεταίρο από την πίσω πόρτα έστω και στο εναπομείναν μισό σπίτι μας; Εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θέλουν να συνεταιρισθούν την Τουρκία άς την βάλουν στην ΕΕ και τότε το Κυπριακό θα λυθεί αυτόματα. Εκείνοι αρνούνται να πληρώσουν το τίμημα. Γιατί να το πληρώσουμε εμείς; Η τελική επιλογή μας είναι ΑΥΤΗ: ΕΙΤΕ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΣΤΗ ΜΙΣΗ). Εφόσον βέβαια διαπραγματευθούμε σωστά και το πετύχουμε έστω και αυτό το ελάχιστο των δικαιωμάτων μας…. Γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο στη ζούγκλα των διεθνών συμφερόντων – και μάλιστα όταν έχεις να κάνεις με έναν «πληγωμένο λέοντα» (ΗΠΑ)…
Ας σταματήσουμε λοιπον να βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας» – η οποία ταλαιπώρησε την διπλωματία μας για δεκαετίες – και ας πάψουμε τάχατες να ανησυχούμε με τις ψεύτικες απειλές του κ. Νταβούτογλου περί δημιουργίας «δύο κρατών» και διχοτόμησης… Αυτή την μπλόφα του κ. Νταβούτογλου την έχει αποκαλύψει και σχολιάσει ο γράφων εδώ και καιρό (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2013/03/blog-post_4030.html#.UvUeFPldUQQ). Μα είμαστε τόσο ηλίθιοι να πιστεύουμε ότι στόχος της Τουρκίας είναι να «μονιμοποιήσει τα τετελεσμένα»; Αυτό το έχει ήδη πράξει, τι άλλο παραμένει ακόμα; Την τυπική αναγνώριση τη κρατικής οντότητας των Τ/Κ; Μα όποια και να είναι η κατάληξη των συνομιλιών, με την αποδοχή του κοινού ανακοινωθέντος έχουμε ήδη αποδεχτεί την ξεχωριστή κρατική οντότητα των Τ/Κ. Γιατί να αποδεχτούμε και την τουρκική συγκυριαρχία στην πλούσια ΑΟΖ στα νότια της Κύπρου; Η οποία, σε περίπτωση δύο ξεχωριστών κρατών, θα ανήκει στην Kυπριακή Δημοκρατία; Γιατί να δεχτούμε την τουρκική συγκυριαρχία σε όλη την Κύπρο, η οποία εκτός των άλλων, θα οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην εξαφάνιση του Ελληνισμού της μαρτυρικής μεγαλονήσου; Δεν γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει τουρκική αρβύλα; Δεν έχουμε πεισθεί από τις τωρινές προωθήσεις μεταναστών από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες προς την Eλλάδα;
Ο στόχος της Τουρκίας ήταν πάντοτε και εξακολουθεί να είναι ο έλεγχος όλης της Κύπρου και ειδικά των πλούσιων κοιτασμάτων στην ΑΟΖ της και όχι τα δύο ξεχωριστά κράτη στην Κύπρο. Η Τουρκία καθόλου δεν ήθελε ελληνικά F-16 μονίμως σταθμευμένα στην Πάφο την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος» και απεχθάνεται την παρουσία εκεί τώρα των ισραηλινών F-16, καθώς και την συχνή παρουσία ρωσικών πλοίων και αεροσκαφών στην περιοχή.
ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΗΠΑ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ
Μήπως όμως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θέλουν την Τουρκία να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο; Kατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Και πρέπει να το εκμεταλλευθούμε ελισσόμενοι και αντιπροτείνοντες αλλά και τελικά αρνούμενοι με ένα από τα μεγαλειώδη ΟΧΙ που εμείς οι ελληνες είμαστε συνηθισμένοι να λέμε.
Καταρχήν ας εμμείνουμε με σθένος στην ανεδαφικότητα ενός νέου σχεδίου Ανάν. Πως θα καταστεί λειτουργικό ένα πολυ-εθνικό, πολυ-πολικό σύστημα διακυβέρνησης, δέκα φορές πιο πολύπλοκο από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου; Και μάλιστα συμβατό με τις αρχές και τους νόμους της ΕΕ; Ακόμα και μια απλή ανάγνωση του κοινού ανακοινωθέντος μας προσφέρει πολλά επιχειρήματα για την επερχόμενη δυσλειτουργικότητα.
Επειτα, εάν οι στρατηγικές ανάγκες της Δύσης και τα οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου επιβάλλουν ανεφοδιασμό της Τουρκίας από την περιοχή, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια μακρόχρονη εμπορική συμφωνία Κύπρου, Ισραήλ, Τουρκίας. Η εμπορική αυτή συμφωνία μπορεί να περιέχει ειδικές προβλέψεις, ακόμα και προνόμια, υπέρ της Τουρκίας. Ομως δεν υπάρχει λόγος, αντί εμπορικής συμφωνίας, να δεχθούμε «συγκυβέρνηση» με την Τουρκία – και δεν νομίζουμε ότι αυτό θα το ήθελε ούτε το Ισραήλ αλλά ούτε και οι ΗΠΑ… Η «εκτρωματική» ιδέα του Συνταγματικού Δικαστηρίου με διεθνείς δικαστές του σχεδίου Ανάν, η οποία τώρα προφανώς επανέρχεται, αυτό το λόγο έχει. Να περάσει δηλαδή τον τελικό έλεγχο των αποφάσεων στον διεθνή παράγοντα και όχι στην Τουρκία ή τους Ελληνες της Κύπρου…
Οσο για τον αγωγό προς Τουρκία, είναι συζητήσιμο θέμα υπό την προϋπόθεση ότι θα δημιουγηθεί ΠΡΩΤΑ τερματικό υγροποίησης στην Κύπρο, έτσι ώστε να μην υπάρχει μελλοντική εξάρτηση από την Τουρκία με τις πάντοτε παρούσες «νεο-οθωμανικές» βλέψεις της. Και στην περίπτωση αυτή τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ συμβαδίζουν με τα δικά μας. Εφόσον η Τουρκία επανειλλημένα αποδείχθηκε «κακόπιστος εταίρος» και αρνήθηκε στις ΗΠΑ «δίοδο» προς το Ιράκ, πιστεύουμε αλήθεια ότι ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ θα της εμπιστευθούν το μονοπώλιο της διόδου του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη; Σαφώς, σαφέστατα όχι.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την αμερικανική διπλωματία. Τα αδύνατα σημεία της τα έχει επιδείξει σε όλα τα μέτωπα τον τελευταίο χρόνο και τα γνωρίζουμε. Η δε αμερικανική ισχύς βαίνει μειούμενη. Δεν υπάρχει λόγος να την φοβόμαστε ειδικά όταν είναι φανερό ότι τα συμφέροντά μας αλληλοκαλύπτονται σε μεγάλο βαθμό. Ομως θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στις «άτσαλες» κινήσεις ενός «πληγωμένου λέοντα» όπως οι ΗΠΑ – τέτοιες έχουμε διαπιστώσει πολλές πρόσφατα… Βέβαια θα είμασταν πολύ πειστικότεροι εάν είχαμε προχωρήσει σε μεγαλύτερη ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία. Δυστυχώς, αυτές χωλαίνουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο…
Αλλά σε τελική ανάλυση, το μεγάλο μας όπλο θα είναι να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων την κατάλληλη στιγμή, αποδεχόμενοι την ιδέα των δύο ξεχωριστών κρατών. Και ας απολαύσουμε τότε τον «κύριο καθηγητή» Νταβούτογλου να αναψοκοκκινίζει… Ας είμαστε πάντοτε ανυποχώρητοι στην ιδέα εκεί που απέτυχε το εκτρωματικό Σύνταγμα του 1960 θα επιτύχει το ακόμα πιο εκτρωματικό προτεινόμενο νέο σχέδιο Ανάν. Και ας προετοιμάζουμε την τελική γραμμή άμυνάς μας, τον Κυπριακό Ελληνισμό. Στο τέλος το ΝΕΟ ΟΧΙ θα εδραιωθεί ως η βάση για το μέλλον. Και αυτό το μέλλον δεν θα προβλέπει συγκατοίκηση και συγκυβέρνηση με την Τουρκία.
Νέα Υόρκη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου