Για την ιστορική σιωνιστικο–ναζιστική συνεργασία: το σύμφωνο της ΧΑΑΒΑΡΑ (haavara agreement) Β΄ΜΕΡΟΣ

Η παγκόσμια κεφαλαιοκρατική συμπαιγνία με επικεφαλείς τους σιωνιστές αρχιφασίστες εις βάρος του εβραϊκού λαού (υπό την σκιάν του αιμοδιψή σιωνιστή ''θεού''  ιεχωβά)

ΜΕΡΟΣ Β'

 «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΛΗΓΑΔΕΣ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΥΒΔΗ

Διάφοροι παράγοντες καθόρισαν την μεταναστευτική ροή των Εβραίων από τη Γερμανία . Σε αυτούς τους παράγοντες περιλαμβάνονται ο βαθμός των πιέσεων, αποκλεισμού από την δημόσια ζωή-ταπεινώσεων-εξευτελισμών-φυλακίσεων-δολοφονιών,  που ασκούνταν για τον εξανδραποδισμό των μελών της εβραϊκής κοινότητας στη Γερμανία και την προθυμία των άλλων χωρών να υποδεχτούν Εβραίους μετανάστες . Ωστόσο , εν όψει της αύξησης της κρατικής ναζιστικής καταστολής και εξαιτίας του φυσικού ενστίκτου επιβίωσης διαλέγοντας την ζωή από τα καθημερινά ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια από τα τάγματα SA, πολλοί Εβραίοι έφυγαν από την Γερμανία . Μέχρι τον Οκτώβριο του 1941, η ναζιστική γερμανική πολιτική ενθάρρυνε επίσημα την εβραϊκή μετανάστευση . Σταδιακά , όμως , οι Ναζί προσπάθησαν να στερήσουν από τους Εβραίους που διέφευγαν από τη Γερμανία την περιουσία τους , επιβάλλοντας όλο και πιο βαρύ φόρο μετανάστευσης και περιορίζοντας το ποσό των χρημάτων που θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο εξωτερικό από τις γερμανικές τράπεζες .

Τον Ιανουάριο του 1933 υπήρχαν περίπου 523.000 Εβραίοι στη Γερμανία , αριθμός που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 1 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της χώρας . Ο εβραϊκός πληθυσμός κατοικούσε κυρίως στις αστικές περιοχές και περίπου το ένα τρίτο των Γερμανών Εβραίων ζούσαν στο Βερολίνο.  Η αρχική αντίδραση των Γερμανών Εβραίων στην εξαγορασμένη κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί ήταν ένα σημαντικό κύμα μετανάστευσης ( 37.000-38.000 ), προς τις  γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες Γαλλία , Βέλγιο , Ολλανδία, Δανία , Τσεχοσλοβακία και Ελβετία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες αργότερα πιάστηκαν από τους Ναζί μετά την κατάκτηση της δυτικής Ευρώπης τον Μάιο του 1940. Οι Γερμανοί Εβραίοι που ήταν πολιτικοποιημένοι και άρα σίγουροι στόχοι  ήταν από τους πρώτους που μετανάστευσαν. Άλλα μέτρα που ώθησαν τους Γερμανούς Εβραίους να μεταναστεύσουν στα πρώτα χρόνια της βασιλείας των Ναζί ήταν η απόλυση των Εβραίων από τη δημόσια διοίκηση και το ναζιστικό μποϊκοτάζ των ιδιόκτητων εβραϊκών καταστημάτων .

Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών σημειώθηκε μείωση του αριθμού των μεταναστών . Η τάση αυτή μπορεί εν μέρει να οφειλόταν στη» σταθεροποίηση»  της εγχώριας πολιτικής κατάστασης , αλλά επίσης προκλήθηκε από την ταυτόχρονα αυστηρή εφαρμογή των αμερικανικών περιορισμών μετανάστευσης, καθώς και από την αυξανόμενη απροθυμία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και των αποικιών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας να αποδεχθούν επιπλέον Εβραίους πρόσφυγες .

Παρά το πέρασμα των Νόμων της Νυρεμβέργης τον Σεπτέμβριο του 1935 και στα μετέπειτα 400 συναφή διατάγματα που στερούσαν από τους Γερμανούς Εβραίους τα ατομικά, πολιτικά, νομικά και κοινωνικά τους δικαιώματα, η δυνατότητα των Εβραίων να μεταναστεύουν διατηρήθηκε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σταθερή.

Τα γεγονότα του 1938 προκάλεσαν μια δραματική αύξηση της μετανάστευσης των Εβραίων. Η προσάρτηση της Αυστρίας τον  Μάρτιο από τους Ναζί, η αύξηση των προσωπικών επιθέσεων κατά των Εβραίων κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού , το εθνικό πογκρόμ της  « Νύχτας των Κρυστάλλων » τον Νοέμβριο και η επακόλουθη κατάσχεση της εβραϊκής ιδιοκτησίας,  όλα αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν πλημμύρα αιτήσεων θεώρησης μετανάστευσης. Παρά το γεγονός ότι η εύρεση ενός προορισμού αποδείχθηκε δύσκολη, περίπου 36.000 Εβραίοι από τη Γερμανία και την Αυστρία το 1938 και 77.000 το 1939 μετανάστευσαν.

Η ξαφνική πλημμύρα των μεταναστών δημιούργησε ένα σημαντικό πρόβλημα με τους πρόσφυγες. Ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt συγκάλεσε διάσκεψη στην πόλη Εβιάν, στη  Γαλλία, τον Ιούλιο του 1938. Παρά την συμμετοχή εκπροσώπων από 32 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά και της Αυστραλίας, μόνο η Δομινικανή Δημοκρατία συμφώνησε να δεχθεί επιπλέον πρόσφυγες . Τα δεινά των Γερμανών - Εβραίων προσφύγων, οι οποίοι διώκονταν τόσο  στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό σαν ανεπιθύμητοι και κάτω από αδιάκοπο καθεστώς εκβιασμών, καταδεικνύεται επίσης από το ταξίδι του «Σαιντ Λούις ».

Κατά τη διάρκεια του 1938-1939 , σε ένα πρόγραμμα που είναι γνωστό ως το Kindertransport , το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνώρισε 10.000 ασυνόδευτα παιδιά των Εβραίων σε επείγουσα βάση .
Το 1939 πρώτη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δήλωσαν ότι συμπληρώθηκε η συνδυασμένη γερμανο- αυστριακή ποσόστωση υποδοχής Εβραίων προσφύγων. Ωστόσο , το όριο αυτό δεν θα μπορούσε ούτε στο ελάχιστο να καλύψει την ζήτηση  αφού μέχρι το τέλος του Ιουνίου του 1939, 309.000 Εβραίοι από την Γερμανία, την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία  είχαν υποβάλλει αίτηση  για τις διαθέσιμες στο πλαίσιο της ποσόστωσης 27.000 άδειες εισόδου στις ΗΠΑ .

Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1939, περίπου 282.000 Εβραίοι είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία και 117.000 την ναζιστοκρατούμενη  Αυστρία . Από αυτούς, περίπου 95.000 μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, 60.000 στην Παλαιστίνη, 40.000 στη Μεγάλη Βρετανία, και περίπου 75.000 στην Κεντρική και Νότια Αμερική , οι περισσότεροι από τους οποίους εγκαταστάθηκαν στην Αργεντινή, την Βραζιλία, την Χιλή και την Βολιβία. Περισσότεροι από 18.000 Εβραίοι γλύτωσαν από το γερμανικό Ράιχ βρίσκοντας καταφύγιο στην Σαγκάη την οποία είχε αποσπάσει η Ιαπωνία από την κατοχή της Κίνας .

Στο τέλος του 1939 , περίπου 202.000 Εβραίοι παρέμειναν στη Γερμανία και 57.000 στη ναζιστοκρατούμενη Αυστρία, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ηλικιωμένοι.
 Μέχρι τον Οκτώβριο του 1941, που η μετανάστευση των Εβραίων επίσημα απαγορεύτηκε,  ο αριθμός των Εβραίων στη Γερμανία είχε μειωθεί σε 163.000, οι οποίοι δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα και τα γκέτο κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος .

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ST . LOUIS

Στις 13 Μαΐου του 1939, η γερμανική γραμμή του Ατλαντικού, St. Louis απέπλευσε από το Αμβούργο της Γερμανίας, για την Αβάνα στην Κούβα. Στο ταξίδι ήταν 938 επιβάτες, ένας από τους οποίους δεν ήταν πρόσφυγας . Σχεδόν όλοι οι Εβραίοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από το Τρίτο Ράιχ . Οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί πολίτες, κάποιοι ήταν από την Ανατολική Ευρώπη  και ορισμένοι  ήταν επίσημα χαρακτηρισμένοι ως  « απάτριδες ».

Η πλειοψηφία των Εβραίων επιβατών είχαν υποβάλει αίτηση για τη χορήγηση θεώρησης εισόδου (βίζα) στις ΗΠΑ, και είχαν προγραμματίσει να μείνουν στην Κούβα μόνο μέχρι να μπορούν να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες . Αλλά από τη στιγμή που το Σεντ Λούις απέπλευσε, υπήρχαν ενδείξεις ότι οι πολιτικές συνθήκες στην Κούβα μπορούσαν να εμποδίσουν την αποβίβαση των επιβατών. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον , το προξενείο των ΗΠΑ στην Αβάνα , ορισμένες εβραϊκές οργανώσεις και φορείς των προσφύγων είχαν όλοι επίγνωση της κατάστασης . Οι ίδιοι οι επιβάτες δεν είχαν ενημερωθεί.  Οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ευρώπη .

Από τη «Νύχτα των κρυστάλλων », ευρύτερα γνωστή ως  " Night of Broken Glass ",  το ναζιστικό πογκρόμ κατά των Γερμανών Εβραίων της 9 - 10 Νοεμβρίου 1938, η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε να επιταχυνθεί ο ρυθμός της αναγκαστικής μετανάστευσης των Εβραίων.  Το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Προπαγάνδας ήλπιζε να εκμεταλλευτεί την απροθυμία των άλλων εθνών να δώσουν άσυλο στον μεγάλο αριθμό των Εβραίων προσφύγων, για να δικαιολογήσει  τις στοχευμένες διώξεις κατά των Εβραίων  και τις πολιτικές του ναζιστικού καθεστώτος, τόσο στην εγχώρια αγορά της Γερμανίας όσο και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Οι ιδιοκτήτες του Σαιντ Λούις , το Hamburg- Amerika Line, ήξερε πριν ακόμη το πλοίο αποπλεύσει ότι οι επιβάτες του δεν μπορούσαν να αποβιβαστούν στην Κούβα . Οι επιβάτες,  οι οποίοι κατείχαν πιστοποιητικά αποβίβασης και τις θεωρήσεις διέλευσης που εκδίδονται από τον Κουβανό Γενικό Διευθυντή της Μετανάστευσης , δεν ήξεραν ότι ο Πρόεδρος της Κούβας Federico Laredo Bru είχε εκδώσει ένα διάταγμα μόλις μια εβδομάδα πριν το πλοίο αποπλεύσει που ακύρωσε όλα τα πιστοποιητικά αποβίβασης που εκδόθηκαν πρόσφατα . Για να εισέλθει κάποιος στην Κούβα ήταν απαραίτητη γραπτή άδεια από τους Κουβανούς Υφυπουργούς Κράτους και Εργασίας και την καταβολή ενός ομολόγου αξίας πεντακοσίων δολαρίων $ 500. Από την καταβολή των πεντακοσίων δολαρίων απαλλάσσονταν οι τουρίστες προς τις ΗΠΑ.

Το ταξίδι του Σαιντ Λούις προσέλκυσε την προσοχή πάρα πολλών μέσων ενημέρωσης . Πριν ακόμη το πλοίο αποπλεύσει από το Αμβούργο, δεξιές εφημερίδες της Κούβας αποδοκίμασαν την επικείμενη άφιξή του και απαίτησαν από την κουβανική κυβέρνηση να σταματήσει την αποδοχή Εβραίων προσφύγων . Πράγματι, οι επιβάτες έπεσαν θύματα της πικρής φαγωμάρας που διεξαγόταν στο εσωτερικό της κουβανικής κυβέρνησης . Ο Γενικός Διευθυντής του γραφείου μετανάστευσης  της Κούβας, Manuel Benitez Gonzalez , υποβλήθηκε σε εξονυχιστικό δημόσιο έλεγχο για την παράνομη πώληση των πιστοποιητικών αποβίβασης . Κατ’ επάγγελμα πωλούσε τα εν λόγω έγγραφα για $ 150 ή περισσότερο και , σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ΗΠΑ , είχε συσσωρεύσει μια προσωπική περιουσία των $ 500.000 έως $ 1.000.000 . Αν και ήταν προστατευόμενος του Κουβανού Αρχηγού του Στρατού ( και μελλοντικού προέδρου ) Μπατίστα , ο Manuel Benitez Gonzalez αδικαιολόγητα πλούτιζε μέσω της διαφθοράς και της κατάχρησης της εξουσίας του αξιώματός του και τροφοδότησε με τόση δυσαρέσκεια την κουβανική κυβέρνηση γύρω από το πρόσωπό του όση αρκούσε για να επιφέρει την παραίτησή του .

Περισσότερο και από τα χρήματα , ο πραγματικός αγώνας στην Κούβα γινόταν για την αναρρίχηση σε αξιώματα σχετιζόμενα με διαπλεκόμενα συμφέροντα που προϋπέθεταν χρηματισμό και την εσωτερική πάλη για την εξουσία. Όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η  Αμερική γενικότερα, η  Κούβα αγωνίστηκε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης . Πολλοί Κουβανοί αγανάκτησαν με τον σχετικά μεγάλο αριθμό προσφύγων,  συμπεριλαμβανομένων των  2.500 Εβραίων, τους οποίους η κυβέρνηση είχε ήδη υποδεχθεί  στη χώρα, επειδή ανταγωνίζονταν για τις λιγοστές θέσεις εργασίας .

Η εχθρότητα προς τους μετανάστες τροφοδοτούνταν τόσο από τον αντισημιτισμό όσο και από την ξενοφοβία . Και οι δύο παράγοντες, της ναζιστικής Γερμανίας και τα φασίζοντα δεξιά κινήματα ιθαγενών κατέκριναν στις δημοσιεύσεις τους και στις διαδηλώσεις τους την υποδοχή των Εβραίων μεταναστών, υποστηρίζοντας ότι οι εισερχόμενοι Εβραίοι ήταν κομμουνιστές . Δύο από τις εφημερίδες, η «Diario de la Marina», ιδιοκτησία της οικογένειας Rivero  και η «Avance» , ιδιοκτησία της οικογένειας Zayas, είχαν υποστηρίξει τον Ισπανό Φασίστα ηγέτη Φράνκο, ο οποίος, μετά από τον τριετή εμφύλιο πόλεμο, είχε μόλις ανατρέψει την Ισπανική Δημοκρατική Κυβέρνηση την άνοιξη του 1939 με τη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας . Οι αναφορές σχετικά με την επικείμενη άφιξη των Εβραίων προσφύγων  τροφοδότησε μεγάλη αντισημιτική διαδήλωση στην Αβάνα, στις 8 Μαΐου, πέντε ημέρες πριν το πλοίο Σαιντ Λούις αποπλεύσει από το Αμβούργο. Η συγκέντρωση, η μεγαλύτερη αντισημιτική διαδήλωση στην ιστορία της Κούβας, χρηματοδοτήθηκε από τον Grau San Martin , πρώην πρόεδρο της Κούβας . Ο εκπρόσωπος του Grau,  Primitivo Rodriguez κάλεσε τους Κουβανούς να « πολεμήσουν τους Ιουδαίους μέχρι που και ο τελευταίος Εβραίος να πεταχτεί έξω από την Κούβα» .  Η εκδήλωση συγκέντρωσε 40.000 θεατές. Χιλιάδες περισσότεροι άκουγαν από το ραδιόφωνο.

Όταν το πλοίο St. Louis έφτασε στο λιμάνι της Αβάνας , στις 27 Μαΐου , η κουβανική κυβέρνηση ενέκρινε την αποβίβαση 28 επιβατών: 22 από αυτούς ήταν Εβραίοι και είχαν έγκυρες θεωρήσεις των ΗΠΑ.  Από τους υπόλοιπους 6, οι 4 ήταν Ισπανοί και οι 2 Κουβανοί πολίτες και είχαν έγκυρα έγγραφα εισόδου. Επιπλέον ένας επιβάτης, μετά την αποτυχημένη απόπειρα να αυτοκτονήσει, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στην Αβάνα . Από τους υπόλοιπους 908 επιβάτες (ένας επιβάτης είχε πεθάνει από φυσικά αίτια καθ 'οδόν ) - συμπεριλαμβανομένου ενός μη πρόσφυγα , Ούγγρου Εβραίου επιχειρηματία ο οποίος περίμενε να του δοθεί θεώρηση εισόδου στην Κούβα και διέθετε μόνο την θεώρηση διέλευσης από την Κούβα που εκδίδονταν από τον υπόδικο Gonzales, οι 743 Εβραίοι επιβάτες περίμεναν να λάβουν την βίζα των ΗΠΑ . Η κουβανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους δεχθεί ή να τους επιτρέψει να αποβιβαστούν από το πλοίο .

Μετά την άρνηση της Κούβας εισόδου στους Εβραίους επιβάτες του πλοίου Σαιντ Λούις, ο τύπος σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, έκανε γνωστή την ιστορία σε εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Αν και οι αμερικανικές εφημερίδες απεικόνιζαν γενικά τα δεινά των επιβατών με μεγάλη συμπάθεια,  μόνο λίγοι δημοσιογράφοι και συντάκτες πρότειναν ότι οι πρόσφυγες πρέπει να γίνουν δεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες .

Στις 28 Μαΐου, μια μέρα μετά που το Σαιντ Λούις ελλιμενίστηκε στην Αβάνα, ο  Lawrence  Berenson, δικηγόρος που εκπροσωπούσε την Εβραϊκή Κοινή Επιτροπή Διανομής ( JDC ) με έδρα τις ΗΠΑ, έφθασε στην Κούβα για να διαπραγματευθεί εξ ονόματος των επιβατών του Σαιντ Λούις . Ο πρώην πρόεδρος του Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Κούβα, Μπέρενσον είχε εκτενή επιχειρηματική εμπειρία στην Κούβα. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Bru, αλλά δεν κατάφερε να τον πείσει να δεχθεί τους επιβάτες στην Κούβα . Στις 2 Ιουνίου, ο Bru διέταξε το πλοίο να απομακρυνθεί από τα χωρικά ύδατα της Κούβας. Παρ 'όλα αυτά, οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν, καθώς το Σαιντ Λούις έπλεε αργά προς το Μαϊάμι . Ο Bru προσφέρθηκε να δεχθεί τους επιβάτες, αν η JDC Jewish Joint Distribution Committee κατέθετε ένα ομόλογο αξίας τετρακοσίων πενήντα τριών χιλιάδων πεντακοσίων δολαρίων$ 453,500 ( $ 500 ανά επιβάτη ). Ο Berenson έκανε μια αντιπροσφορά, αλλά ο Bru απέρριψε την πρόταση και διέκοψε τις διαπραγματεύσεις .

Το Σαιντ Λιούις έπλεε τόσο κοντά στη Φλόριντα που οι Εβραίοι επιβάτες έβλεπαν τα φώτα του Μαϊάμι. Ορισμένοι επιβάτες στο Σαιντ Λούις προσπάθησαν με τον ασύρματο του πλοίου να επικοινωνήσουν με τον Πρόεδρο Franklin D. Roosevelt ζητώντας καταφύγιο. Ο Roosevelt δεν απάντησε ποτέ. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο Λευκός Οίκος είχαν αποφασίσει να μην λάβουν έκτακτα μέτρα για να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες . Ένα τηλεγράφημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στάλθηκε σε έναν επιβάτη το οποίο δήλωσε ότι οι επιβάτες πρέπει να « περιμένουν την σειρά τους  στη λίστα αναμονής και να πληρούν τις προϋποθέσεις για την απόκτηση  των θεωρήσεων μετανάστευσης  για  να γίνουν αποδεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες».       Διπλωμάτες των ΗΠΑ στην Αβάνα παρενέβησαν για μια ακόμη φορά προκειμένου η Κυβέρνηση της Κούβας να δεχθεί τους Εβραίους επιβάτες σε μια «ανθρωπιστική» βάση, αλλά χωρίς επιτυχία .

Στην Μεταναστευτική και Εθνικιστική Πράξη του 1924 των ΗΠΑ καθορίζονται οι ποσοστώσεις και περιορίζεται αυστηρά ο αριθμός των μεταναστών που θα μπορούσαν να γίνουν δεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο.
Το 1939 , η ετήσια ποσόστωση της συνδυασμένης μετανάστευσης γερμανο- αυστριακής προέλευσης ήταν 27.370 και οι θέσεις καλύφθηκαν αμέσως. Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια λίστα αναμονής τουλάχιστον αρκετών χρόνων.
Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι θα μπορούσαν μόνο να χορηγήσουν θεώρηση για τους επιβάτες του πλοίου St. Louis, στερώντας την πολυπόθητη βίζα από τους χιλιάδες Γερμανούς Εβραίους που ήδη ήταν πιο ψηλά στη λίστα αναμονής .
Η κοινή γνώμη στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αν και φαινομενικά έτρεφε συμπάθεια για τα δεινά των προσφύγων και επέκρινε τις πολιτικές του ναζιστικού καθεστώτος του  Χίτλερ, συνέχισε να υποστηρίζει τους περιορισμούς μετανάστευσης .
Η Μεγάλη Ύφεση είχε αφήσει εκατομμύρια ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες άνεργους  και οι Αμερικανοί πολίτες φοβόντουσαν τον ανταγωνισμό για τις λιγοστές διαθέσιμες θέσεις εργασίας .
Επίσης τροφοδότησε τον αντισημιτισμό, την ξενοφοβία, τον πρωτογονισμό και τον απομονωτισμό.
 Μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune σε αυτό το χρονικό διάστημα έδειξε ότι το 83 τοις εκατό των Αμερικανών αντιτίθενται στην χαλάρωση των περιορισμών σχετικά με τη μετανάστευση.
Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ θα μπορούσε να εκδώσει μια «executive order»,   εκτελεστική εντολή προκειμένου να δεχθεί τους Εβραίους πρόσφυγες του πλοίου Σεντ Λούις, αλλά αυτή η γενική εχθρότητα προς τους μετανάστες, τα κέρδη από την πολιτική του απομονωτισμού που προπαγάνδισαν οι Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου και επικράτησαν στις εκλογές του 1938 και το προσεκτικό ζύγισμα του Ρούσβελτ, ο οποίος θα έβαζε υποψηφιότητα για μια άνευ προηγουμένου τρίτη θητεία ως πρόεδρος, ήταν μεταξύ των πολιτικών σκοπιμοτήτων που αντιστρατεύονταν στη λήψη μιας τέτοιας εξαιρετικής απόφασης ενάντια στο λαϊκό έρεισμα.

Ο Roosevelt δεν ήταν μόνος στην απροθυμία του να αμφισβητήσει τη διάθεση του έθνους, για το θέμα της μετανάστευσης.
Τρεις μήνες πριν τον απόπλου του St . Louis,  ηγέτες του Κογκρέσου και των δύο παρατάξεων των ΗΠΑ απέρριψαν στην επιτροπή ένα νομοσχέδιο που υποστηρίχτηκε από τον Γερουσιαστή Robert Wagner ( DN.Y. ) και από τον Εκπρόσωπο Edith Rogers ( R-Mass. ). Αυτό το νομοσχέδιο θα επέτρεπε την αποδοχή 20.000 παιδιών Εβραίων από τη Γερμανία πάνω από την υφιστάμενη ποσόστωση .

Δύο μικρότερα πλοία που μετέφεραν Εβραίους πρόσφυγες κατέπλευσαν στην Κούβα τον Μάιο του 1939. Το γαλλικό πλοίο , η Φλάνδρα , με 104 επιβάτες και το βρετανικό σκάφος Orduña, με 72 επιβάτες. Όπως και με το Σεντ Λούις , στα πλοία αυτά δεν δόθηκε άδεια να δέσουν στην Κούβα.
Η Flandre επέστρεψε πίσω στην αφετηρία της στη Γαλλία, ενώ η Orduña  περιπλανήθηκε σε διάφορα λιμάνια των χωρών της Λατινικής Αμερικής.  Οι επιβάτες του αποβιβάστηκαν τελικά στις ΗΠΑ- στην ελεγχόμενη Ζώνη της Διώρυγας του Παναμά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποδέχθηκαν τελικά τους περισσότερους από τους 72 Εβραίους πρόσφυγες.

Μετά την άρνηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να επιτρέψουν στους επιβάτες να αποβιβαστούν, το Σαιντ Λούις έπλευσε πίσω στην Ευρώπη στις 6 Ιουνίου 1939.
Οι επιβάτες όμως δεν επέστρεψαν στη Γερμανία.
 Εβραϊκές οργανώσεις και  κυρίως η Jewish Joint Distribution Committee, διαπραγματεύτηκαν με τέσσερις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για την εξασφάλιση θεώρησης εισόδου για τους επιβάτες :
η Μεγάλη Βρετανία πήρε 288 επιβάτες 
η Ολλανδία υποδέχθηκε 181 επιβάτες
το Βέλγιο πήρε 214 επιβάτες 
Και 224 επιβάτες βρήκαν τουλάχιστον προσωρινό καταφύγιο στη Γαλλία.

Από τους 288 επιβάτες που έγιναν δεκτοί από τη Μεγάλη Βρετανία, όλοι έζησαν πολλά χρόνια μετά το τέλος του  Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός από έναν, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής το 1940.
 Από τους 619 επιβάτες, οι οποίοι επέστρεψαν στην Ευρώπη, 87 Εβραίοι πρόσφυγες (ποσοστό 14%) κατάφεραν να μεταναστεύσουν πριν από τη γερμανική εισβολή της Δυτικής Ευρώπης τον Μάιο του 1940.
Οι 532 Εβραίοι επιβάτες του Σεντ Λούις παγιδεύτηκαν όταν η Γερμανία κατέλαβε τη Δυτική Ευρώπη .
Ακριβώς πάνω από το μισό, 278 επέζησαν του Ολοκαυτώματος.
254 έχασαν τη ζωή τους :
84 που κατέφυγαν στο Βέλγιο 
84 που είχαν βρει καταφύγιο στην Ολλανδία , και
86 που είχαν εισαχθεί στη Γαλλία .

Ακολουθεί σε λίγες  μέρες και το Γ' ΜΕΡΟΣ.