Το Ισραήλ θέλει να αγοράσει ελληνικά νησιά για να στείλει τους ….Παλαιστίνιους (!!!)

Πάει, θα μας τρελάνουν τελείως. Δείτε τι γράφει το http://www.gpexaminer.com/?p=32

Και ενώ η Ελλάδα παλεύει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα, μπορεί επιτέλους να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το τέλος της κρίσης στη Μέση Ανατολή. Ο αιώνιος πόλεμος μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, μπορεί σύντομα να αποτελεί παρελθόν.

Αν και η ΕΕ έχει ήδη συμφωνήσει να........... βοηθήσει την Ελλάδα ως προς τα χρέη της, μια νέα ευκαιρία αναδύεται για αυτήν στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ ενδιαφέρεται για να αγοράσει ακατοίκητα ελληνικά νησιά με σκοπό να τα εποικίσει με Παλαιστίνιους από τη λωρίδα της Γάζας.

Σύμφωνα με πηγές, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Avigdor Liebermann έχει ήδη ολοκληρώσει συμφωνία με την Ελλάδα και την ΕΕ, αναφορικά με την αγορά μερικών ακατοίκητων ελληνικών νησιών. Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν εδώ και καιρό και για την ελληνική κοινή γνώμη αποτελούν κρυφό μυστικό. Η ισραηλινή κυβέρνηση σκοπεύει να αγοράσει 13 νησιά για τα οποία θα πληρώσει περίπου 12 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ποσό θα εξευρεθεί από τη πώληση νέων εκτάσεων στο Ισραήλ και τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Η μεταφορά των Παλαιστινίων και οι διαδικασίες μετοίκησης θα ανακοινωθούν επίσημα μόλις η συμφωνία υπογραφεί από όλες τις πλευρές. Το Ισραήλ κρατά τα ονόματα των νησιών ως επτασφράγιστο μυστικό μέχρι να κλείσει η συμφωνία.

Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι που ρωτήθηκαν δήλωσαν πως έχουν άγνοια για το όλο ζήτημα, όμως θα ήταν διατεθειμένοι να το συζητήσουν ως επιλογή, εφόσον τα έξοδα καλύπτονταν από τους Ισραηλινούς. Ζήτησαν μάλιστα ο νέος αυτός «οικισμός» να θεωρηθεί ως το νέο παλαιστινιακό κράτος και να ενταχθεί στην ΕΕ.

Η δολοφονία που σημειώθηκε τον περασμένο μήνα στο Ντουμπάϊ, θεωρείται πως αποτελεί μέρος της συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Ισραήλ. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Franco Frattini, αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής Κομισιόν που έχει αναλάβει τις διαπραγματεύσεις από πλευράς ΕΕ, βλέπει την συμφωνία σαν μια μοναδική ευκαιρία να τερματιστεί ο κύκλος της βίας που σπαράζει τη Γάζα.
ΠΗΓΗ antinews Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Κωνσταντινούπολη: Μυστική συνάντηση προκαλεί ερωτηματικά στην Ευρώπη

Συνάντηση με περίπου 1.500 πολιτκούς και επιχειρηματίες τουρκικής καταγωγής από όλη την Ευρώπη πραγματοποίησε στην Κωνσταντινούπολη ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι καλεσμένοι του Ερντογάν έφτασαν στην πόλη με έξοδα του τουρκικού κράτους, ενώ τόσο οι πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών όσο και τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης δεν αντιλήφθηκαν το τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη.

Σύμφωνα με πληροφορίες της γερμανικής εφημερίδας WELT, ο Ερντογάν κάλεσε τους περίπου 1.500 .............πολιτκούς και επιχειρηματίες ώστε να τους ενημερώσει για τα συμφέροντα της Τουρκίας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι μπορούν να τα «υπηρετήσουν». Αυτό το οποίο αξίζει να σημειωθεί είναι η μυστικότητα η οποία διατηρήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της συνάντησης, ενώ ασαφές παραμένει ακόμα το περιεχόμενο των συζητήσεων. Σύμφωνα με Ευρωπαίο διπλωμάτη, το γεγονός κατάφερε να παραμείνει κρυφό, όχι λόγω των «λεπτών χειρισμών» της κυβέρνησης, αλλά κυρίως λόγω της αδράνειας των Τούρκων δημοσιογράφων, οι οποίοι δεν κατάλαβαν περί τίνος ακριβώς επρόκειτο.

Όπως δημοσιεύει το γερμανικό περιοδικό SPIEGEL, το οποίο συνομίλησε με έναν από τους συμμετέχοντες, ο Ερντογάν ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να μην ξεχνούν ποια είναι τα συμφέροντα της Τουρκίας κατά τη διάρκεια των πολιτικών τους δραστηριοτήτων. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας ανέφερε ότι στόχος των Τούρκων οι οποίοι ζουν στην Ευρώπη πρέπει να είναι το να λάβουν την υπηκοότητα της χώρας που τους φιλοξενεί- διατηρώντας πάντα και την τουρκική- ώστε να μπορούν να ασκήσουν ευκολότερα πολιτική επιρροή στα θέματα τα οποία αφορούν την Τουρκία. Ωστόσο, ο Ερντογάν τόνισε πως σε καμία περίπτωση οι ίδιοι δεν θα πρέπει να υιοθετούν τα χαρακτηριστικά και την ταυτότητα των ανθρώπων της χώρας που ζουν.

Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα

Η ηλεκτρονική σελίδα WELT ONLINE επικοινώνησε με ευρωπαϊκές πρεσβείες, εκ των οποίων μόνον μία γνώριζε για την συγκεκριμένη συνάντηση. Η μία πρεσβεία, η οποία γνώριζε για αυτό, είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον της στην τουρκική κυβέρνηση για να στείλει έναν δικό της παρατηρητή, χωρίς να λάβει όμως ποτέ σχετική πρόσκληση.

Η πρεσβεία της Ολλανδίας απάντησε πως διερευνά το θέμα, σχετικά με το ποιος πολιτικός της χώρας συμμετείχε στη συνάντηση αλλά και ποιο ήταν το αντικείμενο της, ενώ η πρεσβεία της Ελβετίας ανέφερε ότι γενικά, οι ψηφοφόροι της χώρας θεωρούν ότι όλες οι κινήσεις των διπλωματών της γίνονται για το κοινό καλό. Παράλληλα, όλες οι πρεσβείες χαιρέτησαν τις επαφές της Τουρκίας και των σημαντικών προσωπικοτήτων τουρκικής καταγωγής, εφόσον αυτές γίνονται με σκοπό το «χτίσιμο γεφυρών» για τη φιλοξενία και αφομοίωση των Τούρκων στις χώρες φιλοξενίας τους. Ωστόσο κοινό ερώτημα παραμένει αν ήταν αυτός ο σκοπός της συγκεκριμένης συνάντησης.


ΠΗΓΗ Αγγελιοφόρος Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Για την Οικονομία της Ελλάδας, η Γεωγραφία ήταν Πεπρωμένο

Του Robert D. Kaplan*
Stockbridge, Μασαχουσέτη

Η οικονομική κρίση που ανάγκασε την Ελλάδα να ζητήσει διεθνή διάσωση την Παρασκευή έχει αποδοθεί σε πολλά πράγματα, όλα οικονομικής φύσης: τα δημοσιονομικά ελλείμματα της Ελλάδας, την έλλειψη διαφάνειας και την υπέρ του δέοντος διαφθορά της, που συμβολίζεται από τις λέξεις "φακελάκι," για φακέλους δωροδοκίας, και "ρουσφέτι," χάρες πολιτικής φύσης. Όμως υπάρχει μια βαθύτερη αιτία για την ελληνική κρίση που κανείς δεν τολμά να αναφέρει, διότι υποδηλώνει την αποδοχή της μοίρας: την γεωγραφία.

Η Ελλάδα βρίσκεται εκεί που αλληλοεπικαλύπτονται οι υποανάπτυκτοι ιστορικά κόσμοι της Μεσογείου και των Βαλκανίων, και αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις στην πολιτική και την οικονομία της. Το να συμπεριλάβει η βόρεια Ευρώπη μια χώρα σαν την Ελλάδα στην νομισματική της ένωση είναι μια επίδειξη για το πόσο πραγματικά φιλόδοξο ήταν το ευρωπαϊκό σχέδιο εξ αρχής. Υπερβολικά φιλόδοξο ίσως, όπως σκέπτονται τώρα πολλοί Γερμανοί και άλλοι βορειοΕυρωπαίοι.

Το γεγονός ότι οι προβληματικές οικονομίες της Ευρώπης - Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία - βρίσκονται όλες στο Νότο δεν είναι τυχαίο. Οι μεσογειακές κοινωνίες, παρά τις καινοτομίες τους στην πολιτική (Αθηναϊκή Δημοκρατία και Ρωμαϊκό πολίτευμα) ορίζονταν, σύμφωνα με τα λόγια του Γάλλου ιστορικού του 20ου αιώνα, Fernand Braudel, από "συντηρητισμό και ακαμψία."

Η σχετικά κακή ποιότητα των.......μεσογειακών εδαφών ευνόησε τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις που, αναγκαστικά, βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των πλουσίων. Αυτό συνέβαλε σε μια άκαμπτη κοινωνική τάξη, μέσα στην οποία αναπτύχθηκαν οι μεσαίες τάξεις πολύ αργότερα από ό, τι στη Βόρεια Ευρώπη, και η οποία οδήγησε σε οικονομικές και πολιτικές παθολογίες όωπς ο κρατισμός και ο αυταρχισμός. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι τον τελευταίο μισό αιώνα η ελληνική πολιτική κυριαρχείται από δύο οικογένειες, τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου.

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι το πολλά υποσχόμενο ευρωπαϊκό υπερ-κράτος της εποχής μας συγκεντρώνεται στον πυρήνα της μεσαιωνικής Ευρώπης, με την πρωτεύουσα του Καρλομάγνου, Aix-la-Chapelle (τώρα Aachen -Άαχεν-, Γερμανία), που εξακολουθεί να βρίσκεται στο γεωγραφικό κέντρο της - κοντά στο πλέγμα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή των Βρυξελλών, της Χάγης, του Μάαστριχτ στην Ολλανδία και του Στρασβούργου της Γαλλίας. Αυτή η λωρίδα γης, η σπονδυλική στήλη του πολιτισμού του Παλαιού Κόσμου, είναι η πλουσιότερη διασύνδεση θάλασσας και ξηράς της Ευρώπης.

Οι Κάτω Χώρες, με το άνοιγμα τους στο μεγάλο ωκεανό και τον πλούτο από προστατευόμενα ποτάμια και εσωτερικούς διαύλους, ήταν ιδανικές για εμπόριο, μετακίνηση και την επακόλουθη πολιτική ανάπτυξη. Το εύφορο έδαφος είναι σκούρο και παραγωγικό, καθώς και τα δάση παρείχαν φυσική άμυνα. Η Ευρωπαϊκή αρχαιότητα οριζόταν από τη γεωγραφική της επιρροή στη Μεσόγειο, αλλά καθώς η Ρώμη έχανε την ενδοχώρα της, η ιστορία μετακινήθηκε προς το βορρά.

Δεν είναι μόνο ο διαχωρισμός μεταξύ βορρά και νότου που ταλανίζει την Ευρώπη. Τον τέταρτο αιώνα, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δυτική και ανατολική, με συγκρουόμενες πρωτεύουσες τη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη. Η δυτική αυτοκρατορία της Ρώμης έδωσε τη θέση της στη βασιλεία του Καρλομάγνου και το Βατικανό: Δηλαδή τη Δυτική Ευρώπη. Η ανατολική αυτοκρατορία, το Βυζάντιο δηλαδή, κατοικούνταν κυρίως χριστιανούς ορθόδοξους που μιλούσαν ελληνικά, και στη συνέχεια από μουσουλμάνους, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453.

Τα Καρπάθια Όρη, τα οποία βρίσκονται βορειοανατολικά της πρώην Γιουγκοσλαβίας και χωρίζουν σε δύο μέρη τη Ρουμανία, εν μέρει ενίσχυσαν αυτό το σύνορο μεταξύ Ρώμης και Βυζαντίου, και αργότερα μεταξύ της ευημερούσας αυτοκρατορίας των Αψβούργων στη Βιέννη και την φτωχότερη τουρκική αυτοκρατορία στην Κωνσταντινούπολη. Η Ελλάδα είναι περισσότερο το παιδί της βυζαντινής και της τουρκικής δεσποτείας από ό, τι της Αθήνας του Περικλή.

Στην αρχαιότητα η Ελλάδα ήταν ο δικαιούχος της γεωγραφίας, ο προθάλαμος της Εγγούς Ανατολής - ο τόπος όπου τα άκαρδα συστήματα της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας μπορούσαν να μαλακώσουν και να εξανθρωπιστούν οδηγόντας έτσι τροποντινά στην εφεύρεση της Δύσης. Αλλά στη σημερινή Ευρώπη, η Ελλάδα βρίσκεται προσανατολισμένη σε λάθος πλευρά. Ναι, είναι πολύ πιο σταθερή και ευημερούσα από μέρη όπως η Βουλγαρία και το Κοσσυφοπέδιο, αλλά μόνο επειδή γλίτωσε τις καταστροφές του σοβιετικού τύπου κομμουνισμού.

Για να δείτε πόσο πολύ η γεωγραφία και οι παλιές αυτοκρατορίες σχήματισαν τη σημερινή Ευρώπη, κοιτάξτε πώς έχει εξελιχθεί η πρώην κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη: οι χώρες του Βορρά, κληρονόμοι των παραδόσεων της Πρωσίας και των Αψβούργων - Πολωνία, Τσεχική Δημοκρατία και Ουγγαρία - τα έχουν πάει πολύ καλύτερα οικονομικά από τους κληρονόμους του Βυζαντίου και της Οθωμανικής Τουρκίας: Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία και Ελλάδα. Και οι περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που ήταν υπό την επιρροή των Αψβούργων, Σλοβενία και Κροατία, εκτινάχθηκαν μπροστά περισσότερο τους πιο Τούρκους γείτονες τους, Σερβία, Κοσσυφοπέδιο και ΠΓΔΜ. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, αρχικά τουλάχιστον, αντανακλούσε τις διαφορές μεταξύ Ρώμης και Βυζαντίου.

Η ελληνική οικονομική κρίση είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, από την περίοδο των Γιουγκοσλαβικών αποσχίσεων, στην προσπάθεια της Ευρώπης να ξεπεράσει τις γεωγραφικές και ιστορικές διαιρέσεις της. Ενώ στις πρώτες δεκαετίες του ψυχρού πολέμου το Ευρωπαϊκό εγχείρημα έπρεπε να θεραπεύσει μόνο την επί μακρόν ρήξη μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, τώρα είναι ζήτημα καρολίγγειας και πρωσικής Ευρώπης - Βρυξελλών και Βερολίνου - που ενσωματώνει τις απομακρυσμένες μεσογειακές και βαλκανικές περιφέρειες.

Και ακριβώς επειδή η Ευρώπη, για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή για την ασφάλειά της, μπορεί να πέσει θύμα του ναρκισσισμού και των εσωτερικών αντιφάσεων της. Το ότι οι βόρειες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι πρόθυμες να διασώσουν την Ελλάδα εξ ολοκλήρου από μόνες τους, αλλά βασίζονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να σπρώξει έως και 20 δισεκατομμύρια δολάρια, δείχνει ότι υπάρχουν όρια στο πόσο μακριά προτίθενται να βαδίσουν προς το όνειρο μιας ενοποιημένης υπερηπείρου.

Ωστόσο, όπως η γεωγραφία έχει διχάσει την Ευρώπη, την ενώνει επίσης. Για παράδειγμα, ένας πεδινός διάδρομος από τον Ατλαντικό έως τη Μαύρη Θάλασσα επέτρεψε στους ταξιδιώτες να διασχίζουν την Ευρώπη για αιώνες με ταχύτητα και άνεση, συμβάλλοντας στην συνοχή της Ευρώπης και την αίσθηση του εαυτού της. Ο Δούναβης, όπως ραψωδεί ο ιταλός μελετητής Claudio Magris, "τραβάει την γερμανική κουλτούρα, με το όνειρό μιας Οδύσσειας του πνεύματος, προς τα ανατολικά, αναμειγνύοντας την με άλλους πολιτισμούς σε αμέτρητες υβριδικές μεταμορφώσεις." Η Κεντρική Ευρώπη, αποσχισμένη από τη Δύση κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, είναι η καθολική ένωση της ηπείρου: ένα γεγονός που τοποθετεί ξεκάθαρα την ευθύνη να ξεπεραστεί η πολιτική της ιστορικής διαίρεσης στους ώμους της ενωμένης Γερμανίας.

Οι Γερμανοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα, με μόνο 11 εκατομμύρια κατοίκους, παραμένει μολαταύτα το τελικό μητρώο υγείας της Ευρώπης. Είναι το μόνο μέρος των Βαλκανίων με πρόσβαση σε διάφορες αιγιαλίτιδες ζώνες προς τη Μεσόγειο, βρίσκεται περίπου σε ίση απόσταση από τις Βρυξέλλες και τη Μόσχα, και είναι τόσο κοντά στη Ρωσία πολιτιστικά, όπως στην Ευρώπη λόγω του Ανατολικού Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Στον αιώνα όπου πιθανόν θα δούμε μια ανακάμπτουσα Ρωσία να ασκεί πίεση στην Ευρώπη, ιδίως όσον αφορά τα πρώην σοβιετικά κράτη - δορυφόρους στην ανατολή, η κατάσταση της πολιτικής στην Αθήνα, θα πει πολλά για την επιτυχία ή την αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Τα καλά νέα είναι ότι οι βόρειοι Ευρωπαίοι το γνωρίζουν αυτό, και δεν θα αφήσουν την Ελλάδα να αποτύχει. Πράγματι, αφήνοντας την Ελλάδα να παρασυρθεί πολιτικά προς ανατολάς θα χάσουν κάθε ελπίδα για μια μεγάλη και χωρίς αποκλεισμούς Ευρώπη - γεωγραφικά, πολιτικά και πολιτιστικά - προς χάριν μιας μικρής και ασήμαντης αυτοκρατορίας όπως του Καρλομάγνου που προσποιείται ότι είναι η Ρώμη.

πηγή Hellas on the Web

*Ο Robert D. Kaplan είναι ανώτερος συνεργάτης στο Κέντρο για τη Νέα Αμερικανική Ασφάλεια και εθνικός ανταποκριτής για την The Atlantic. Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ελπίζω...

Στη φωτογραφία, ο ιδεολογικός μέντορας του ΑΚΕΛ, με ειδικό φέσι, παρόμοιο με αυτό το οποίο καλείται να φορέσει ο κυπριακός ελληνισμός!

Ελπίζω να μην μας πουν ότι θα γωνιάσουν τον ‘Ερογλου και θα τον πιέσουν να αποδεχθεί τα συμφωνηθέντα και τις γενναιόδωρες προσφορές του προέδρου.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι θα πιέσουν τον ‘Ερογλου να αποδεχθεί την εκ περιτροπής προεδρία, τη σταθμισμένη ψήφο και την παραμονή 50000 εποίκων.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι πρέπει να........... υπογράψουμε ενδιάμεση συμφωνία με τον κ. ‘Ερογλου για να κλειδώσουμε τη συμφωνημένη βάση της λύσης και να μας μείνει η εκ περιτροπής προεδρία και οι έποικοι.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι πρέπει να δείξουμε ευελιξία και να διαφοροποιήσουμε τη θέση μας για τη διάρκεια της εκ περιτροπής προεδρίας για να δελεάσουμε τον ‘Ερογλου να την αποδεχθεί.

Ελπίζω να μη μας πουν ότι θα κάνουμε κι άλλες προσφορές για να διατηρήσουμε το καλό κλίμα που δημιούργησε ο πρόεδρος και ο Ταλάτ στη Λήδρας και στο Λιμνίτη.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι θα δεχθούν κοντά στα δυο FIR και μια εσωτερική ιθαγένεια και διεθνείς συμφωνίες για τα δυο κράτη, για να διατηρηθεί το καλό κλίμα και να κάμουμε βήματα μπροστά..

Ελπίζω να μην μας πουν ότι δεν πρέπει να παίζουμε με τις λέξεις μετεξέλιξη και νέος συνεταιρισμός, αλλά να δείξουμε ευελιξία για μια επανενωμένη Κύπρο.

Ελπίζω να μη μας πουν ότι φταίει ο Τάσσος, που δεν ήταν αρεστός στους Τουρκοκύπριους και από αντίδραση ψήφισαν τον ‘Ερογλου.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι φταίει ο Τάσσος που δεν ανοίγει ο Λιμνίτης, επειδή δεν άνοιξε έγκαιρα τη Λήδρας.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι πρώτος Τάσσος έκαμε εκπτώσεις στην μια κυριαρχία και ο Χριστόφιας την διόρθωσε με το ανακοινωθέν της 23ης Μαίου.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι ο Τάσσος πρώτος δέχτηκε το συνεταιρισμό των δυο κρατών και ο Χριστόφιας με τον Τσελεπή πάλι διορθώνουν.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι φταίει ο Τζιωνής και ο Πιασαρδής που είπαν ότι το σχέδιο Ανάν βρίσκεται στο τραπέζι του νεκροτομείου και από αντίδραση οι έποικοι ψήφισαν τον ‘Ερογλου για να το επαναφέρει.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι φταίνε οι «μασκοφόροι της ΕΟΚΑ», επειδή οι γκρίζοι λύκοι ιδρύθηκαν για να τους αντιμετωπίσουν.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι επειδή η παρούσα κατάσταση είναι καταστροφική, πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με την επανένωση των δυο κρατών και την παρθενογένεση της νέας δικοινοτικής ομόσπονδης Κυπριακής Δημοκρατίας, για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση.

Ελπίζω να μην μας πουν ότι είμαστε πολιτικά ερωτευμένοι με τον ‘Ερογλου, όπως εκείνοι είναι ερωτευμένοι με τον Ταλάτ και τον Ερντογάν.

Ελπίζω να πάψουν να μας βρίζουν λέγοντας ότι δεν θέλουμε λύση, αλλά προτιμούμε τη διχοτόμηση.

Θεόφιλος για το christofias-watch Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

"Απαγορευμένη περιοχή" για τους πιλότους της Π.Α. το μισό Αιγαίο, σήμερα...

Aπαγορεύθηκε με εντολή του υπουργείου Εξωτερικών στους πιλότους των μαχητικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, να πλησιάσουν σήμερα στην εναέρια περιοχή Σκύρου-Λέσβου-Αγίου Ευστρατίου-Ψαρών και μεταξύ Χίου-Λέσβου την οποία η Τουρκία χαρακτηρίζει «τουρκικής αρμοδιότητας περιοχή έρευνας και διάσωσης» (SEARCH AND RESCUE (SAR) EXERCISE ON 29-30 APR 10, IN THE TURKISH SAR AREAS BOUNDED...) και διεξάγει άσκηση! Τα νησιά θα έμεναν και πάλι, για δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα μετά την απαγόρευση πτήσεων ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού λόγω της τουρκικής εορτής στις 23 Απριλίου, χωρίς την ......

«ομπρέλα» της Πολεμικής Αεροπορίας, αν το ΓΕΕΘΑ και το ΓΕΑ δεν «σήκωναν» με δική τους πρωτοβουλία τέσσερα μαχητικά τα οποία περιπολούσαν γύρω από την περιοχή της τουρκικής άσκησης.

Το θέμα αποκάλυψε την περασμένη Παρασκευή 23/04 το defencenet.gr, δημοσιεύοντας την τουρκική ΝAVTEX. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα δεν αντιδρά στον χαρακτηρισμό TURKISH SAR AREAS BOUNDED (τουρκική περιοχή έρευνας και διάσωσης που περιεχόταν στη ΝAVTEX που εξέδωσε την περασμένη Παρασκευή 23/04 η Άγκυρα. Και εν συνεχεία δώσαμε (η ΥΠΑ, κατόπιν εντολών άνωθεν) και ... έγκριση για την διενέργεια της άσκησης!

Σήμερα όλο το κεντρικό βόρειο και ανατολικό Αιγαίο από την Σκύρο μέχρι την Λέσβο και την Χίο ήταν «κλειδωμένο» από τις τουρκικές δυνάμεις χωρίς να έχουν δικαίωμα οι ελληνικές δυνάμεις να εισέλθουν σε αυτό το χώρο

Οι συντεταγμένες των δύο περιοχών είναι οι ακόλουθες:

AREA.I
39 04 N 024 55 E
39 04 N 025 30 E
38 44 N 025 30 E
38 44 N 024 55 E

AREA.II
38 55 N 026 00 E
38 51 N 026 20 E
38 43 N 026 12 E
38 44 N 025 53 E

Η τουρκική άσκηση συνεχίζεται και αύριο και οι εντολές στους Έλληνες πιλότους είναι σαφείς: «Μην πλησιάσετε»!

πηγη defencenet Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Αναδ/γμάτευση: Λύση ή κατάρα

Ένας στους τρεις αναλυτές εκτιμά ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της στα επόμενα πέντε χρόνια σύμφωνα με δημοσκόπηση ειδησεογραφικού πρακτορείου.
Καλώς ή κακώς όπως βλέπουμε οι αναλυτές δίνουν αυξημένες πιθανότητες στο σενάριο μιας πιθανής αναδιαπραγμάτευσης –ένας πιο ευγενικός τρόπος για να πει κανείς «χρεωκοπία»- του δημόσιου χρέους από τη χώρα μας.

Σε μια κανονική χρεωκοπία όπως ανέφερε η ΝΥΤ, όπως αυτή που έζησε η Αργεντινή, οι επενδυτές θα χάσουν πάνω από τα μισά τους χρήματα-μια πιθανότητα που μπορεί να είναι τρομερά επώδυνη για την περίπτωση της Ελλάδας. Όμως ακόμα και ένα λεγόμενο haircut-όπου οι επενδυτές θα έπρεπε να δεχτούν μια............σχετικά μικρή μείωση στην ονομαστική αξία των ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους, θα είχε ανεπανόρθωτες συνέπειες για την ευρωζώνη αλλά και για τις τράπεζες της περιοχής που έχουν στην κατοχή τους μεγάλο μέρος του χρέους.

Μια πιο μετριοπαθής προσέγγιση θα ήταν η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής όπου οι επενδυτές θα πρέπει να δεχτούν μια μείωση της τωρινής αξίας των επενδύσεών τους. Η λύση αυτή φαίνεται να είναι η προτιμότερη από μια σειρά κακών επιλογών.

Θα μπορούσαν όλα τα ομόλογα με ημερομηνία λήξης μέχρι το 2019 να αναχρηματοδοτηθούν με ομόλογα 25ετίας. Με επιτόκιο της τάξεως του 4.5%, αυτό θα μείωνε τις υποχρεώσεις της χώρας κατά 60% . Η απόδοση των δεκαετών ομολόγων είναι 8%-10% αυτή τη στιγμή οπότε όσοι αγόρασαν πρόσφατα θα έχουν σημαντικές απώλειες.

Ή θα μπορούσε να παραταθεί ο χρόνος ωρίμανσης των ομολόγων για πέντε χρόνια επιπλέον με τα ίδια επιτόκια. Οπότε, ένα πενταετές ομόλογο με 6% επιτόκιο, θα γίνει δεκαετές αλλά το επιτόκιο θα παραμείνει σταθερό.

Οι δυο αυτές προτάσεις θα δώσουν μια ανάσα στην Ελλάδα που αναγκάζεται να δανειστεί από τις…εχθρικές κεφαλαιαγορές με πολύ δυσμενείς όρους λόγω των αυξημένων αναγκών της. Οπότε θα μπορούσε η χώρα να συγκεντρωθεί στο πως θα μειώσει το έλλειμμα, το οποίο έχει αγγίξει το 13.6% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, θα κέρδιζε χρόνο ώστε να μπορέσει να στραφεί στον δρόμο προς την ανταγωνιστικότητά της.

Οι επενδυτές, έχουν κάθε λόγο να φοβούνται για τις επενδύσεις τους, αν ρίξουν μια γρήγορη ματιά στην ιστορία των πτωχεύσεων. Για παράδειγμα, όσοι είχαν στην κατοχή τους μέρος του αργεντίνικου χρέους δέχτηκαν «κούρεμα» της τάξεως του 67% το 2005, όπως διαπιστώνει έκθεση της Commerzbank. Η απειλή λοιπόν μιας τέτοιας απώλειας μπορεί να είναι αρκετή για να οδηγήσει τους επενδυτές να υποστηρίξουν την αναδιάρθρωση.

Φυσικά υπάρχει και η αντίθετη άποψη όπως την παρέθετε τις προάλλες ο Δ. Κοντογιάννης και η οποία λέει ότι ναι μεν είναι αλήθεια ότι από τη μια πλευρά η αναδιαπραγμάτευση μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ ανάλογα με τη μορφή που θα πάρει, από την άλλη πλευρά όμως, οι αγορές θα σταματήσουν να δανείζουν στο κράτος, τις τράπεζες και τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Και όταν ξαναρχίσουν να δανείζουν ύστερα από χρόνια θα το κάνουν με φειδώ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού θα πρέπει να μειωθούν άμεσα και πολύ για να έλθουν ίσα βάρκα – ίσα νερά με τα έσοδα. Οι συνέπειες είναι προφανείς. Αν δεν υπάρχουν λεφτά κάποιο μήνα δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις.

Δεν είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα, αλλά η ρωσική Δημοκρατία εξέδωσε πολυετές ομόλογο πριν από μερικές μέρες για πρώτη φορά από το 1998 που χρεοκόπησε. Φυσικά, μεγάλες ρωσικές εταιρείες που ελέγχονται από το κράτος, όπως η Gazprom, το έχουν πράξει νωρίτερα. Όμως, η Ρωσία είναι μεγάλη πετρελαιοπαραγωγός χώρα και έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει συνάλλαγμα εξάγοντας πετρέλαιο και αέριο. Εμείς τι έχουμε;

Ότι από τα δύο και να υποστηρίζει κανείς, ένα είναι σίγουρο .Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με ένα μακρύ και επώδυνο δρόμο……πηγη Politis-gr blog Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το.....χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.

Μακάρι να έχω άδικο.


Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης
ΠΗΓΗ RESALTOMAG Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Όχι στη Γερμανία της εσωστρέφειας!

του Ούλριχ Μπεκ

Non à l' Allemagne du repli

© Le Monde

Αμβροσία τέρμα! Από εδώ και πέρα, βραστό λάχανο!

Ο υπ' αριθμό ένα νόμος της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας της διακινδύνευσης θα μπορούσε να εκφρασθεί κάπως έτσι: ποτέ μην αφήνεις ανεκμετάλλευτη μια παγκόσμια απειλή, διότι πάντοτε αντιπροσωπεύει μια ευκαιρία να επιτύχεις σημαντικά επιτεύγματα. Μολοταύτα, η εντολή αυτή δεν είναι αναγκαίο να ερμηνεύεται με τρόπο πολυμερή και «κοσμοπολιτικό»· μπορεί κανείς να δει την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια μονομερή κι εθνοκεντρική απάντηση. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της προσέγγισης μάς την προσφέρει π.χ. η ομοσπονδιακή καγκελάριος 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), που επωφελείται από την......ευρωπαϊκή νομισματική κρίση της ευρωζώνης, προκειμένου να επανακαθορίσει τη δημοσιονομική ευρωπαϊκή πολιτική σύμφωνα με την οπτική μιας γερμανικής Ευρώπης.

Όταν η παγκόσμια οικονομική διακινδύνευση αιφνιδίασε ολόκληρο τον πλανήτη, οι κυβερνήσεις απροσδόκητα ανέλαβαν την πολιτική πρωτοβουλία να διασώσουν την παγκόσμια οικονομία με τα δικά τους μέσα. Πέρσι, το πρόβλημα ήταν οι τράπεζες· φέτος τα δημόσια οικονομικά. Ποιος θα σώσει, τις κυβερνήσεις τούτη τη φορά, από τη δημοσιονομική κατρακύλα; H διακινδύνευση πλέον αφορά την προεξόφληση της καταστροφής στο παρόν, που όμως φυσικά και δεν είναι η απλή μεταφορά και υλοποίηση των προγνώσεων του μέλλοντος.

Έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βρίσκονται να παλεύουν με αυτό που έως μόλις χτες ήταν αδιανόητο: το φάντασμα της πιθανής δημοσιονομικής χρεοκοπίας και της κατάρρευσης του ευρώ πλανάται πάνω από τις χρηματοοικονομικές αγορές. Κι όμως, δεν πάει πολύς καιρός που το ευρώ ήταν το αξιόπιστο αγκυροβόλι, που εγγυούταν τη σταθερότητα σε αυτή την εποχή των παγκόσμιων οικονομικών αναστατώσεων.

Και ιδού που έξαφνα εμφανίζεται ένα δίλημμα αρχής: συνεργασία ή αποτυχία; Αμέσως είπα: Θεέ μου, τι ευκαιρία! Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), θα χρειαζόταν να την ανακαλύψουμε, για να αποτρέψουμε την κατάρρευση του ευρώ. Ιμμάνουελ Καντ (Ιmmanuel Kant) ή καταστροφή! Χρειαζόμαστε ένα ευρώ ισχυρό και σταθερό, οπότε είναι η ώρα να κινητοποιηθεί κάθε ικμάδα πολιτικής βούλησης ώστε η «πολιτική της ειρήνης με άλλα μέσα» η οικονομική συνεργασία και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, να υπερβούν μια ακόμα αποφασιστική φάση.

Εκτός αν η Γερμανία εκτιμήσει πως σήμερα είναι η ώρα να υπερασπιστεί τον εαυτό της ενάντια στην Ευρώπη ή το επιτυχημένο γερμανικό μοντέλο έναντι των ασωτιών των ζηλόφθονων Ευρωπαίων εταίρων τους που σκοπεύουν να θεραπεύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα απομυζώντας τα πορτοφόλια των Γερμανών πολιτών. Μήπως τελικά ο αμοιβαίος εθνικισμός είναι η λύση, όπως δηλώνουν διάφοροι «πραγματιστές» Ευρωπαίοι, αφού όχι μόνο επιτρέπει, αλλά αναγκάζει την κάθε χώρα να λύσει μόνη της, αυτόνομα, τα οικονομικά της προβλήματα;

Αν και κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ οφείλει πράγματι να αναγνωρίζει την εθνική κυριαρχία των υπολοίπων εταίρων του, κάθε Ευρωπαίος υποχρεούται ταυτόχρονα να προσπαθεί οι οικονομικές του αποφάσεις να μην έχουν αρνητικές επιπτώσεις στους εταίρους του.

Έχουμε εδώ μια άποψη που στηρίζεται σε τρεις αρχές: (α) ισότητα δικαιωμάτων, (β) διαβούλευση πριν τη λήψη των αποφάσεων και (γ) αμοιβαία ευθύνη -στις οποίες προστίθεται μια τέταρτη: η εμμονή στην άρνηση να επεκταθεί η δικαιοδοσία της ΕΕ στον οικονομικό τομέα. Αν όμως αυτό το υπόδειγμα «αμοιβαίου εθνικισμού» μπορεί να αρκέσει σε αίθριες συνθήκες, είναι συνταγή βεβαίας αποτυχίας όταν το ευρώ απειλείται με κατάρρευση. Η ασυμβατότητα της οικονομικής και νομισματικής σφαίρας από την οικονομική και δημοσιονομική σφαίρα λειτουργεί ως ναρκοπέδιο, τόσο εντός του κάθε κράτους-μέλους όσο και σε διακρατικό επίπεδο, αφού κανένα κράτος δεν είναι αρκετά ισχυρό ώστε να διασώσει τα υπόλοιπα όταν πέσουν σε κινούμενη άμμο. Ταυτόχρονα όμως η άποψη αυτή συσκοτίζει το βαθμό στον οποίο αλληλεξαρτώνται τα κράτη-μέλη: όταν ένα κράτος-μέλος χρεοκοπήσει, κινδυνεύει να συμπαρασύρει τους εταίρους του.

Από τις τρέχουσες δημοσιονομικές απειλές αναδύεται μια «κοσμοπολιτική επιταγή», από την άποψη πως τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι πλέον αναγκασμένα να συνεργάζονται, κι αυτό αφορά και τους παράγοντες εκείνους, σαν την ομοσπονδιακή καγκελάριο, που δεν θέλουν επ' ουδενί να αντιληφθούν αυτή την αναγκαιότητα.

Η κρίση που προκάλεσαν οι απειλές κατά του ευρώ λειτούργησε ως καταλύτης στη διαμόρφωση νέων συσχετισμών δύναμης. Όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων, αυτές πλέον δεν επαφίενται στην «ευρωπαϊκή επιτροπή», ούτε στον πρόεδρο της ΕΕ, ούτε στον πρόεδρο του συμβουλίου, ούτε καν στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο· τις κρίσιμες στιγμές, τις αποφάσεις τις λαμβάνει η Γερμανίδα ομοσπονδιακή καγκελάριος, σε στενή συνεργασία με το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy).

Όμως η 'Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι η 'Ανγκελα Κολ (Kohl) ούτε η 'Ανγκελα Μπραντ (Brandt). Ο καγκελάριος Κολ δήλωνε στις προγραμματικές του δηλώσεις, εν έτει 1991: «η Γερμανία είναι η πατρίδα μας, αλλά η Ευρώπη το μέλλον μας». Και ο Βίλι Μπραντ είχε δηλώσει στην πρώτη συνεδρίαση της ομοσπονδιακής βουλής της ενοποιημένης Γερμανίας: «Το να είναι κανείς Γερμανός και το να είναι Ευρωπαίος πάνε πλέον μαζί, ας ελπίσουμε δια παντός». Η αναθεώρηση αυτής της παράδοσης στην οποία προχώρησε η Μέρκελ αγγίζει ορισμένα πολύ ευαίσθητα νεύρα, και όχι μόνο στους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Δεν είναι όμως ούτε η Μάγκι Μέρκελ, που υποτάσσει την Ευρώπη στη λογική της αγοράς, με σιδηρά πυγμή. Είναι όμως η 'Ανγκελα Μπους (Bush). Σαν τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους, που αξιοποίησε την έννοια της διακινδύνευσης ώστε να επιβάλει τη μονομερή του προσέγγιση στον υπόλοιπο κόσμο κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, η 'Ανγκελα Μπους αξιοποίησε την νομισματική διακινδύνευση της Ευρώπης ώστε να επιβάλει στην υπόλοιπη ΕΕ την γερμανική πολιτική δημοσιονομικής σταθεροποίησης.

Το γερμανικό μάρκο υπήρξε το σύμβολο της γερμανικής ισχύος. Θα πρέπει άρα να συμβεί το ίδιο με το ευρώ. Εκ των υστέρων -και κατά συνέπεια- ο εθνικισμός που αποτυπωνόταν στο γερμανικό μάρκο, μεταφέρεται πλέον στο απειλούμενο από κατάρρευση ευρώ. Οι ίδιες οι βάσεις της μεταπολεμικής γερμανικής πολιτικής, πάει να πει η ίδια η πολυμερής προσέγγιση, θυσιάστηκαν εν μια νυκτί, και μάλιστα στο όνομα της Ευρώπης, στο βωμό της «σταθεροποίησης του ευρώ», με κόστος ένα εκπληκτικό μείγμα αυτοϊκανοποίησης, αυτάρκειας και αυταπάτης.

Αλλά η επέλαση της Μέρκελ υπέρ του «γερμανευρώ» («deutscheuro», DE) εγγράφεται και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που περικλείει την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και τα περιθώρια ελιγμού των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων (Bundeswehr) στο εξωτερικό. Η καγκελάριος εκπροσωπεί μια Γερμανία αναδιπλωμένη στον εαυτό της, μιας Γερμανία που παύει να είναι «ο πλέον ευρωπαϊστής των Ευρωπαίων» και που επιλέγει να περιστέλλει τις συμμαχίες της και τις υποχρεώσεις της εντός της ΕΕ· μια Γερμανία που φλερτάρει με την ιδέα της μεταβολής της σε «εκτενή Ελβετία» ή σε «μικρή Κίνα» (με μεγάλα πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών, συνδυασμένα με περιορισμένη εσωτερική ζήτηση)· μια Γερμανία που ξαναγράφει τη μεταπολεμική της συνταγματική ιστορία στην κατεύθυνση ενός αυτο-αναφορικού κράτους, και τελευταίο αλλά όχι έλασσον, μια Γερμανία που επαναδιατυπώνει το «γερμανικό πρόβλημα» εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου.

Πίσω από όλα αυτά, αρχίζει να παίρνει πολιτική μορφή μια ψευδής εθνική μυθολογία που επεξεργάζονται ορισμένες διανοητικές ελίτ που αρέσκονται να στιγματίζουν την απρόσωπη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία –όπως το έκανε πρόσφατα από τις στήλες του Σπίγκελ ο Χανς-Μάγκνους Ενζενμπέργκερ (Hans-Magnus Enzensberger)- που εκφράζεται και ως δημοκρατική οπισθοχώρηση (δείτε την εξέταση της συνταγματικότητας της «συνθήκης της Λισσαβόνας» από το συνταγματικό δικαστήριο, μία ακόμα κραυγαλέα ένδειξη, ειρήσθω εν παρόδω, της νέας γερμανικής μονομέρειας). Με όλα αυτά, σχηματίζεται άρρητα η παντελώς αιθεροβάμων υπόθεση που είναι δυνατή η επιστροφή στην ειδυλλιακή εποχή του κράτους-έθνους.

Βασιλεύει μια τυφλή πίστη στο κράτος-έθνος, που έρχεται σε κατάφορη σε αντίθεση με την ιστορικότητά του, και η επίμονη και καταθλιπτική αφέλεια να θεωρείται «αιώνιο» και «φυσικό» αυτό που έως και δύο ή τρεις αιώνες μόλις πριν, θεωρούνταν εντελώς απίθανο και αφύσικο. Ο διανοητικός αυτός εθνικισμός, και η -θεμελιωμένη στη νοσταλγία- απατηλή εθνική μυθολογία που τον συνοδεύει, δεν φιλοξενείται μόνο σε ορισμένους σκοτεινούς θύλακες της Ευρώπης, όπου εμφιλοχωρεί και ο δεξιός λαϊκισμός, αλλά κυριαρχεί στους πλέον πεφωτισμένους και καλλιεργημένους ευρωπαϊκούς κύκλους.

Το μεταπολεμικό γερμανικό υπόδειγμα υπήρξε φορέας μιας εξωτερικής πολιτικής που χαρακτηριζόταν από τη μέγιστη νεωτερικότητα: ήταν μετα-εθνικό, πολυμερές, βασισμένο στην οικονομία, ειρηνόφιλο από κάθε άποψη και σε κάθε επίπεδο, που διακήρυσσε την ολομέτωπη αλληλεξάρτηση, αναζητούσε παντού φίλους και δεν έβλεπε πουθενά αντιπάλους. Λέξεις σαν «ισχύς» ή «πυγμή» θεωρούνταν υβριστικές, κι έπρεπε να αντικατασταθούν από την «ευθύνη»· όσο για το εθνικό συμφέρον, έμπαινε πάντοτε στο ράφι, σαν τις παλιές πολυθρόνες «Σαρλ Ντις», πίσω από βαριές κουρτίνες στις οποίες ήταν ραμμένες με χρυσά γράμματα οι λέξεις «Ευρώπη», «ειρήνη», «συνεργασία», «σταθερότητα», «ομαλότητα», ακόμα και «ανθρωπότητα».

Πρόκειται απλά για μια στιγμιαία εντύπωση ή για ένα τετελεσμένο γεγονός; H «ενωμένη Ευρώπη» στην οποία αναφέρεται το προοίμιο του γερμανικού συντάγματος έπαψε να αποτελεί τον πολικό αστέρα της γερμανικής πολιτικής, ή τον τρόπο που αντιλαμβάνονται εαυτόν οι ίδιοι οι Γερμανοί; Κάτι τέτοιο, που αν συμβαίνει οφείλει να προκαλέσει ζωηρή συζήτηση στο εσωτερικό της ΕΕ, θα σήμαινε το τέλος των ευτυχών ημερών της Ευρώπης και της Γερμανίας. Η ΕΕ θα προοριζόταν να ξαναγίνει μια ζώνη ελευθέρων συναλλαγών ειδών πολυτελείας, σε μια κοινωνία που ευρίσκεται υπό την διακινδύνευση της παγκοσμιοποίησης, όπου καμιά χώρα δεν μπορεί πλέον να λύσει μόνη της τα προβλήματά της.

Ο Ulrich Beck είναι κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Μας ετοιμάζουν για το επόμενο βήμα (θέλουν και ταφόπλακα)

Η Ελλάδα στην "παγίδα θανάτου" του χρέους / του Ντάνιελ Ρουμπίνι

The Debt Death Trap

© Project Syndicate

Το δημοσιονομικό ελληνικό σίριαλ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της μη-βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών πολλών αναπτυγμένων οικονομικών, και όχι μόνο των λεγομένων PIIGS (Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας και Ισπανίας). Πράγματι, ο «οργανισμός οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ) εκτιμά πλέον πως το δημόσιο χρέος των αναπτυγμένων οικονομιών θα υπερβεί κατά μέσο όρο το 100% του ΑΕΠ. Πρόσφατα, σε παρόμοιες εκτιμήσεις προέβη και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ).

Στις PIIGS το πρόβλημα υπερβαίνει, σε διαφορετικό βαθμό για κάθε χώρα, την υπέρμετρη αύξηση των ελλειμμάτων και τη δυσμενή σχέση χρέους-ΑΕΠ. Αφορά επίσης τη πτώση της ανταγωνιστικότητας, την αναιμική ανάπτυξη και το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών.

Πρόκειται για οικονομίες που ακόμα κι εδώ και δέκα χρόνια ήδη έχαναν έδαφος από την Κίνα και την Ασία, λόγω του υψηλού κόστους εργασίας τους και της χαμηλής προστιθέμενης αξίας των εξαγώγιμων προϊόντων τους. Επί μια δεκαετία, οι μισθοί τους αυξάνονταν δυσανάλογα σε σχέση με την παραγωγικότητα, το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (και την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία, βάσει αυτών των μεγεθών). Η επακόλουθη απώλεια ανταγωνιστικότητας εκδηλώθηκε με μεγάλα (και διαρκώς αυξανόμενα) ελλείμματα και μείωση των ρυθμών ανάπτυξης. Τη χαριστική βολή τους την έδωσε η ανατίμηση του ευρώ ανάμεσα στο 2002 και το 2008.

Οπότε, ακόμα κι αν (και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο...........«αν») υποτεθεί πως η Ελλάδα και τα υπόλοιπα κράτη PIIGS διέθεταν την πολιτική αποφασιστικότητα να μειώσουν δραστικά τα μεγάλα τους δημοσιονομικά ελλείμματα (αν ξεχνούσαμε με άλλα λόγια τη μεγάλη αντίσταση που παρατηρείται σε κάθε προσπάθεια περικοπής δαπανών και αύξησης των φόρων) η τρέχουσα ύφεση μπορεί -τουλάχιστο βραχυπρόθεσμα- να επιδεινωθεί, καθώς η αύξηση της φορολογίας και η μείωση των δαπανών πλήττουν την εσωτερική ζήτηση. Όταν πέφτει το ΑΕΠ, η επίτευξη συγκεκριμένων (χαμηλών) στόχων ελλείμματος και χρέους (που εκφράζονται ως ποσοστό του ΑΕΠ) είναι απλά ανέφικτη.

Αυτή ακριβώς ήταν η «παγίδα θανάτου» του ελλείμματος στην οποία έπεσε η Αργεντινή μεταξύ 1998 και 2001.

Η αποκατάσταση της ανάπτυξης απαιτεί πραγματική συναλλαγματική υποτίμηση. Και υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι να συμβεί αυτό:

*Πρώτος τρόπος είναι ένας αποπληθωριστικός κύκλος που θα μείωνε τους μισθούς και τις τιμές κατά 20%-30%. Αλλά αυτού του είδους οι κύκλοι συνδέονται με εμμένουσα ύφεση (δείτε ξανά την Αργεντινή) και δεν υπάρχει κοινωνία ή πολιτικό σύστημα που να μπορεί να ανεχθεί πολυετή ύφεση και δημοσιονομική αυστηρότητα, στο όνομα της προσπάθειας να επιτευχθεί ένας αποπληθωριστικός κύκλος. Πιθανότατα κάποια στιγμή, πολύ πριν από την ολοκλήρωση αυτού του «κύκλου», θα επέλθει/προτιμηθεί η χρεοκοπία και η έξοδος από το ευρώ.

*Δεύτερος τρόπος είναι να ακολουθηθεί το γερμανικό υπόδειγμα της επιτάχυνσης των διαρθρωτικών αλλαγών και της επιχειρηματικής αναδιάρθρωσης, με παράλληλη συγκράτηση του μισθολογικού κόστους. Αλλά η Γερμανία χρειάστηκε δέκα χρόνια πριν κατορθώσει να μειώσει το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος της με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα κι αν η Ισπανία ή η Ελλάδα ακολουθούσαν τα βήματά της από σήμερα, το κόστος της αναδιανομής των αγαθών θα ήταν πιθανότατα βαρύ, ενώ τα οφέλη από την αύξηση της ανάπτυξης θα χρειάζονταν υπερβολικά πολλά χρόνια πριν γίνουν ορατά.

*Τρίτος τρόπος είναι η απότομη υποτίμηση του ευρώ. Αλλά κάτι τέτοιο θα ευνοούσε και πάλι κυρίως τη Γερμανία. Επιπλέον, προκειμένου να υποτιμηθεί αρκετά το ευρώ, ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας θα έπρεπε να γίνει τόσο μεγάλος -και η επέκταση των υψηλών «σπρεντ» στα υπόλοιπα κράτη PIIGS θα είχε τόση σφοδρότητα- που η διεύρυνση των «σπρεντ» θα βύθιζε την ευρωζώνη ξανά σε ύφεση, πριν καν η υποτίμηση του ευρώ παραγάγει τα αναμενόμενα οφέλη της.

Χωρίς κάποιο θαύμα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας. Όταν ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση της Αργεντινής, το έλλειμμά της έφτανε το 3%, το δημόσιο χρέος της το 50% και το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών της το 2% (όλοι οι αριθμοί ως ποσοστό του ΑΕΠ). Οι αντίστοιχοι αριθμοί για την Ελλάδα σήμερα είναι πολύ χειρότεροι: 13%, 120% και 10%.

Για να μειωθούν οι πιθανότητες να χρεοκοπήσει η Ελλάδας και να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, θα χρειαστεί Ηράκλεια προσπάθεια, πολύ τύχη και υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το ΔΝΤ.

Η Ελλάδα σήμερα είναι υπερβολικά συνδεδεμένη με την παγκόσμια οικονομία για να της επιτραπεί απλά να καταρρεύσει: με δημόσιο χρέος ύψους 300 δις ευρώ (400 δις δολαρίων), εκ των οποίων τα τρία τέταρτα βρίσκονται με τη μορφή χρεογράφων στα χαρτοφυλάκια χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού, ως επί το πλείστον ευρωπαϊκών, μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγούσε σε μαζικές ζημίες και θα κινδύνευε να προκαλέσει μια συστημική κρίση. Επιπλέον, η επέκταση της κρίσης στα «σπρεντ» των υπολοίπων κρατών-PIIGS, θα έπληττε καίρια πλείστες όσες από αυτές τις οικονομίες.

Οπότε, ανεξαρτήτως της απέχθειας που μπορεί να προκαλεί στη Γερμανία ή την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) η ιδέα να «στηριχθεί» η Ελλάδα, η αλήθεια είναι πως αν δε θέλουμε να δούμε την τρέχουσα αδυναμία δανεισμού της να μετατρέπεται αμέσως σε χρεοκοπία, φέτος η Αθήνα θα χρειαστεί ρευστότητα με βιώσιμα επιτόκια -που δεν μπορεί πια να τα βρει στις αγορές. Αλλά αυτή η βοήθεια το πολύ-πολύ να αναβάλει το μοιραίο έως του χρόνου. Διότι είναι απίθανο να πετύχει η Αθήνα το «τρίπτυχο» βιώσιμο χρέος/έλλειμμα, πραγματικής εσωτερική υποτίμηση κι επάνοδο της ανάπτυξης, όποια βοήθεια κι αν της παρασχεθεί.

Όλες οι πετυχημένες επιχειρήσεις διάσωσης κρατών από την οικονομική κατάρρευση (Μεξικό, Κορέα, Ταϊλάνδη, Βραζιλία, Τουρκία) απαιτούν δύο προϋποθέσεις:

*την αξιόπιστη βούληση της ίδιας της χώρας να επιβάλει τη δημοσιονομική πειθάρχηση και τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοσιονομική της βιωσιμότητα και η ανάπτυξη
*τη μαζική εισροή ρευστότητας, προκειμένου να αποφευχθεί μια «αυτοεπιβεβαιούμενη» ανατροπή, λόγω της κρίσης που προκαλεί η ωρίμανση δημοσίων ή ιδιωτικών χρεών. Μεταρρύθμιση χωρίς λεφτά δε γίνεται, αφού οι νευρικοί επενδυτές, που έχουν πάντα το δάχτυλο στη σκανδάλη, θα προτιμήσουν να αποσύρουν τα λεφτά τους από μια χώρα που δε θα μπορεί να επιδείξει ικανά συναλλαγματικά αποθέματα.

Οπότε, μετά από ένα παντελώς ανεπαρκές «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης» που ίσως να απέδιδε πολύ αργά, μόνο όταν η χώρα πλέον θα είχε μπει στη φάση της αυτοτροφοδοτούμενης δημοσιονομικής κρίσης και οι χρηματαγορές θα είχαν καταστήσει μη-βιώσιμη τη συνέχιση της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους από τις αγορές, η ΕΕ ήρθε στα συγκαλά της και συνέταξε ένα νέο «μηχανισμό στήριξης», κατ' εικόνα ενός τυπικού προγράμματος του ΔΝΤ, με «εμπροσθοβαρή» βοήθεια και συμπεφωνημένο επιτόκιο.

Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν αυτός ο «μηχανισμός στήριξης» θα δουλέψει, αν δηλαδή αποδειχθεί πως η Ελλάδα -παρά το πρόβλημα ρευστότητάς της- είναι εις θέση να αποπληρώσει το χρέος της, μπορεί να αντεπεξέρθει στους όρους για φορολογική αυστηρότητα και διαρθρωτικές αλλαγές και θα βοηθηθεί με σημαντική ρευστότητα.

Μπορεί αντιθέτως η Ελλάδα (σαν την Αργεντινή, τη Ρωσία, τον Ισημερινό) να αποδειχθεί αναξιόχρεη και να αποτύχει να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα της εξυπηρέτησης του χρέους της και την ανάπτυξη.

Προς το παρόν, η διεθνής κοινότητα έχει αποφασίσει να μείνει προσηλωμένη στο σχέδιο Α'· αν αυτό αποτύχει, το σχέδιο Β' είναι η στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας και ο διακανονισμός των οφειλών της, ώστε να μειωθεί το μη-βιώσιμο δημόσιο χρέος της, παράλληλα με την έξοδό της από την ευρωζώνη, ώστε να μπορεί να υπάρξει υποτίμηση του νομίσματός της, αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητάς και επάνοδος στην ανάπτυξη.

Ο Nouriel Roubini είναι νομπελίστας (πρόβλεψε τη διεθνή οικονομική κρίση) και πρόεδρος της δεξαμενής σκέψης «παγκόσμια οικονομικά Ρουμπίνι» Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η χρεοκοπημένη θεολογία της οικονομικής απορρύθμισης

Αλήθειες εκ των έσω


Του Χέκτορ Τόρες

The Bankrupt Theology of Financial Deregulation

© Project Syndicate

-Ο κύβος ερίφθη! Πρέπει να προσφύγουμε στο ΔΝΤ!

-Μα είμαστε το ΔΝΤ!

Τώρα που ηρεμεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι η ώρα να προχωρήσουμε στον απολογισμό των λαθών μας και να εξασφαλίσουμε πως αυτά δε θα επαναληφθούν. Πέραν της βελτίωσης των ρυθμιστικών μηχανισμών, της προσπάθειας να μην επιβραβεύεται οικονομικά η ανεύθυνη ριψοκινδύνευση και της οικοδόμηση ενός «σινικού τείχους» μεταξύ των παραγώγων οικονομικών ομολόγων και των οίκων αξιολόγησης, χρειάζεται να αντιληφθούμε τη ήταν αυτό που δεν μας επέτρεψε να προβλέψουμε έγκαιρα την κρίση.

Στο «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) έχει ανατεθεί και ο ρόλος του παγκόσμιου ......φύλακα της οικονομίας και δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν πως ο οργανισμός απέτυχε να προβλέψει την τρέχουσα κρίση διότι κοιτούσε στα λάθος μέρη. Το πρόβλημα είναι πως το ΔΝΤ απέτυχε να ερμηνεύσει σωστά στοιχεία που διέθετε.



Το 2006, όταν το ΔΝΤ συνέτασσε την ετήσια έκθεσή του για τις ΗΠΑ, ήμουν μέλος του διοικητικού του συμβουλίου. Ο οργανισμός «διαπίστωσε» πόσο είχαν χαλαρώσει οι έλεγχοι στην αμερικανική αγορά των ενυπόθηκων δανείων, αλλά κατέληξε πως «τα αληθινά επισφαλή ενυπόθηκα δάνεια εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν μια μικρή μειοψηφία, που ως επί το πλείστον αφορά νοικοκυριά με υψηλό εισόδημα, που έχουν πλήρη επίγνωση της επισφάλειας των δανείων τους».



Λίγους μήνες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2006, δέκα μόλις μήνες πριν «σκάσει» η κρίση των ενυπόθηκων δανείων, το ΔΝΤ έγραφε σε μία από τις εμβληματικές του εκδόσεις, την «παγκόσμια έκθεση οικονομικής σταθερότητας» (GFSR) πως «στις ώριμες αγορές, οι σημαντικότεροι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί είναι υγιείς, εξακολουθούν να είναι κερδοφόροι και εμφανίζουν ικανοποιητική κεφαλαιοποίηση (ενώ) ο χρηματοπιστωτικός τομέας στις περισσότερες χώρες είναι απολύτως ικανός να αντεπεξέρθει στις "κυκλικές" προκλήσεις και τις επερχόμενες περαιτέρω διορθώσεις των αγορών».



Το «ραντάρ» του ΔΝΤ άρχισε να κουδουνίζει μόλις το 2007, όταν πια το πρόβλημα ήταν στην κυριολεξία σχεδόν ορατό δια γυμνού οφθαλμού, αλλά και πάλι ο οργανισμός δίστασε να σημάνει συναγερμό. Είναι σαφές πως η επίβλεψη της αμερικανικής οικονομίας από το ΔΝΤ ήταν ανεπαρκής, ενώ εξίσου κακή ήταν κι εκείνη των ευρύτερων, παγκόσμιων εξελίξεων. Είναι αλήθεια πως το ΔΝΤ δεν ήταν ο μόνος που απέτυχε να διαβλέψει τα προφανή συμπτώματα που επέτειναν την κρίση, αλλά αυτό είναι μικρή παρηγοριά.



Πριν την κρίση, η βασική και γνωστότερη αποστολή του ΔΝΤ -να δανείζει χώρες με δανειακό πρόβλημα- είχε καταστεί ασήμαντη. Πολλές αναδυόμενες αγορές προτιμούσαν να ασφαλίσουν εαυτόν σωρεύοντας πλεονάσματα, και απέφευγαν να προσφύγουν στο δανεισμό από το ΔΝΤ. Είναι ειρωνικό, αλλά αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ στο να επικεντρωθεί στον ελεγκτικό του ρόλο. Όποιος άρα αναζητεί τις αιτίες του πλημμελούς ελέγχου εκ μέρους του ΔΝΤ, ξέρει πως ο οργανισμός στα σίγουρα δεν είχε απορροφηθεί από άλλα πιο επείγοντα ζητήματα.



Το ΔΝΤ ανέμενε πως τα προβλήματα θα εμφανίζονταν ως συνήθως στους συνήθεις υπόπτους -τις ασταθείς οικονομίες των αναπτυσσομένων κρατών: αλλά τούτη τη φορά η κρίση επωαζόταν λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τα κεντρικά του γραφεία. Μάλιστα, αυτή ακριβώς η εγγύτητα ίσως να εξηγεί την αδυναμία του ΔΝΤ να ερμηνεύσει σωρεία δεδομένων που βρίσκονταν ακριβώς κάτω από τη μύτη του.



Αν πράγματι έτσι συνέβησαν τα πράγματα, εγείρονται δύο κρίσιμα ερωτήματα.

* Πρώτον, είναι οι δομές λειτουργίας του ΔΝΤ κατάλληλες να ελέγχουν αποτελεσματικά τους βασικούς του εταίρους;
* Δεύτερον, μήπως το ΔΝΤ πάσχει από ιδεολογική μονομέρεια που δεν του επέτρεψε να αναγνωρίσει τα ολέθρια αποτελέσματα της απορύθμισης, στην οποία εξάλλου τόσο πολύ είχε συμβάλει και το ίδιο;

Αν η κρίση των ενυπόθηκων δανείων αφορούσε μια αναπτυσσόμενη χώρα και όχι τις ΗΠΑ, είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς πως το ΔΝΤ, με το τόσο καταρτισμένο και αφοσιωμένο προσωπικό του, θα είχε αποτύχει τόσο παταγωδώς να την εντοπίσει -και στη συνέχεια να της δώσει τη δέουσα προσοχή. Αλλά στο σημερινό ΔΝΤ, το μοντέλο διακυβέρνησής του έχει σχεδιαστεί στη βάση του πιστωτικού του ρόλου: όποιος βάζει τα περισσότερα λεφτά στα ταμεία του, έχει τη μεγαλύτερη επιρροή.

Όσον με αφορά, είμαι απολύτως ικανοποιημένος με τον τρόπο που υπολογίζονται τα «ποσοστά» του ΔΝΤ και οφείλω να παραδεχτώ πως για έναν πιστωτικό οργανισμό είναι απολύτως λογικό τις αποφάσεις να τις παίρνουν όποιοι βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά δεν είναι δυνατό να λειτουργεί έτσι ένας οργανισμός που καλείται να ελέγξει τα μέλη του, και μάλιστα εκείνα με τη μεγαλύτερη επιρροή -που είναι εξάλλου εκείνα που οι «εσωτερικές» πολιτικές τους αποφάσεις έχουν παγκόσμιες επιπτώσεις.

Αυτή η κυβερνητική δομή όπου «τα λεφτά ανταλλάσσονται με επιρροή», υπονομεύει εμμέσως την ευθυκρισία του ΔΝΤ όσον αφορά τις οικονομίες των πλέον σημαντικών του κρατών-μελών (κι ας αφήσουμε καλύτερα κατά μέρος την «ελαστική» αντιμετώπιση των υποχρεώσεών τους). Όπως διαπίστωσα προσωπικά πολλές φορές, αν κάποιο ισχυρό κράτος-μέλος γίνει αντικείμενο υπερβολικά ειλικρινούς κριτικής, η κυβέρνηση που επικρίνεται αυξάνει την πίεση ώστε να «πνίξει» τα σχετικά δημόσια ανακοινωθέντα του οργανισμού.

Ας εξετάσουμε τώρα το δεύτερο ερώτημα, αν το ΔΝΤ υποφέρει από ιδεολογική μονομέρεια που το εμπόδισε να αντιληφθεί τι συνέβαινε. Ήδη από τον Αύγουστο του 2005, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Ράγκουραμ Ράτζαν (Raghuram Rajan) είχε αντιληφθεί σημαντικές αδυναμίες στις αμερικανικές χρηματαγορές. Ο Ράτζαν διέβλεπε πως συνέβαινε κάτι εν δυνάμει πολύ επικίνδυνο και προειδοποιούσε πως ο ανταγωνισμός ωθούσε της χρηματαγορές στο «να κινούνται συνειδητά στα όρια της ρευστότητάς τους» αποκρύβοντας παράλληλα από τους επενδυτές τους τούς κινδύνους που συνεπαγόταν αυτή τους η τακτική.



Ίσως όμως να είναι ακόμα αποκαλυπτικότερο πως παρά τη διαύγειά του, ο Ράτζαν συμπέραινε υπεραισιόδοξα πως «η απορύθμιση ήρε τα τεχνητά εμπόδια που εμπόδιζαν την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην αγορά κι ενθάρρυνε τον ανταγωνισμό μεταξύ προϊόντων, θεσμών, αγορών και δικαιοδοσιών». Με άλλα λόγια εκτιμούσε σαφώς πως η ρύθμιση δημιουργούσε «τεχνητά εμπόδια» και πως ο «ανταγωνισμός μεταξύ δικαιοδοσιών» (διάβαζε: μεταξύ των ελεγκτικών μηχανισμών) ήταν καλοδεχούμενος.

Παρόμοιες αντιλήψεις διατυπώνονται με τόσο αυτόματο τρόπο μόνο από όσους θεωρούν αυτονόητο πως οι ανεξέλεγκτες αγορές λειτουργούν καλύτερα, και από την άποψη αυτή η δήλωση του Ράτζαν είναι ένα καλό δείγμα του τρόπου σκέψης του ΔΝΤ εκείνη την εποχή. Ήταν δε αυτή η απεριόριστη πίστη του ΔΝΤ στη δυνατότητα των αγορών να αυτορυθμίζονται, που τελικά φαίνεται πως βρίσκεται στη ρίζα της αποτυχίας του να εντοπίσει αυτό που θεωρητικά αναζητούσε.

Σήμερα υπάρχουν ενθαρρυντικά σημάδια αλλαγής στο ΔΝΤ, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Όπως τόνισε ο κοινωνιολόγος Φρεντ Μπλοκ (Fred Block) «οι κοινωνίες συνολικά εμμένουν στον καθολικό τους πειραματισμό με την "αυτορρύθμιση" των αγορών». Αυτό δυστυχώς σημαίνει πως η αυτορρύθμιση έχει μεταβληθεί σε θρησκευτική πεποίθηση που είναι πολύ δύσκολο να απορριφθεί, αφού το ιερατείο της είναι πάντα έτοιμο να ισχυριστεί πως οι αποτυχίες της δεν οφείλονται στην θεωρητική της χρεοκοπία, αλλά στην πλημμελώς «ορθόδοξη» εφαρμογή της.

Ο Hector R. Torres είναι πρώην εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

ΔΝΤ: «Μια φωλιά από οχιές»

Μια όχι και τόσο συνομωσιολογική προσέγγιση στο ρόλο του ΔΝΤ.

Η ιστορία του ΔΝΤ δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Και παρότι τα παρακάτω θα θεωρηθούν από πολλούς ως συνομωσιολογίες και …Λιακοπουλισμοί, εγώ θα τα παραθέσω:

Ο μοναδικός πρόεδρος των ΗΠΑ που κατάφερε να εκμηδενίσει το χρέος της χώρας του, ο Andrew Jackson (1893-47) είχε καταδικάσει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα χαρακτηρίζοντας το «φωλιά από οχιές». Είχε μάλιστα πει πως αν οι Αμερικανοί πολίτες καταλάβαιναν το τι ακριβώς κάνουν αυτές οι οχιές, «θα είχαμε επανάσταση αύριο το πρωί…».

Πολλά χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος Woodrow Wilson έκανε μια εξίσου αποκαλυπτική δήλωση:.....«Οι μεγαλύτεροι άνδρες της Αμερικής, στον τομέα του εμπορίου και των κατασκευών, γνωρίζουν πολύ καλά για μια δύναμη που υπάρχει και είναι τόσο οργανωμένη, τόσο μυστική και τόσο επικίνδυνη, που δεν τολμούν όχι να τη καταδικάσουν, αλλά ούτε να την αναφέρουν». Ο Wilson μιλούσε για τους ελιτιστές, τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης της εποχής του, που επεδίωκαν μια νέα παγκόσμια τάξη.

Για πολλά χρόνια, κάθε αναφορά σε μια τέτοια συνομωτική ομάδα ήταν αιτία πρόκλησης γέλιου και χλεύης. Σήμερα όμως δεν είναι πολλοί αυτοί που γελούν. Αυτά που είδαμε στην Ασία και κυρίως στη Λατινική Αμερική, (οσονούπω και στα καθ`ημάς Βαλκάνια), δεν επιτρέπουν το γέλιο.

Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι απόλυτα επηρεασμένα από τους Rothschilds, τους Rockefellers, και άλλους παρόμοιου βεληνεκούς μεγαλοτραπεζίτες. Δεν είναι πλέον καθόλου μυστικό ότι το ΔΝΤ συστηματικά προσφέρει κακές υπηρεσίες και συμβουλές στα ταλαιπωρημένα και οικονομικά ασθενή κράτη, παίζοντας το ίδιο έναν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Γιατί όμως να ισχύει κάτι τέτοιο; Ποιος ο λόγος που το ΔΝΤ θέλει την οικονομική κατάρρευση κάποιων κρατών;

Ιδού ένας βασικός λόγος: Αν και οι οικονομικές καταρρεύσεις των κρατών δημιουργούν δυστυχία τόσο για τα ίδια όσο και για τους κατοίκους τους, τα τραπεζικά και οικονομικά συμφέροντα που κυριαρχούν στο πλανήτη, πάντα βγαίνουν κερδισμένα από αυτές τις καταστροφές. Το βλέπουμε στην Ασία, όπου οι πολυεθνικές, σαν όρνεα, κατέπεσαν επί των χωρών, αγοράζοντας κάθε τι που κινείται ή μη. Αλυσίδες ξενοδοχείων, ουρανοξύστες, εργοστάσια, επαύλεις, κρουαζιερόπλοια, στόλους αλιευτικών, συλλογές τέχνης, γήπεδα γκολφ κλπ. κλπ. Εξαγόρασαν μάλιστα και όλους τους ντόπιους συνεταίρους των επιχειρήσεων που ιδρύθηκαν, μεγαλώνοντας τη δική τους συμμετοχή στο όλο φαγοπότι. Μεγάλοι αγοραστές και επενδυτικοί όμιλοι όπως οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, Dean Witter και Merrill Lynch, αγόρασαν και συνεχίζουν να αγοράζουν κοψοχρονιά ασιατικά κεφάλαια και πόρους.

Για τους απανταχού διεθνιστές οπαδούς της νέας παγκόσμιας τάξης, που συνδέονται άμεσα με το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (Council on Foreign Relations) ή την Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission) του David Rockefeller, η εξαγορά σχεδόν χρεοκοπημένων εταιριών με ελάχιστο αντίτιμο, είναι τόσο συνηθισμένη συναλλαγή όσο και η καταστροφή εθνικών οικονομιών.

Υπάρχει όμως και μια άλλη αξιοσημείωτη παράμετρος.

Το μεγάλο πρόβλημα στην Ασία ξεκίνησε όταν το ΔΝΤ συμβούλεψε την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης να μη πιέσει τις τράπεζες να διακόψουν τη δημιουργία χρήματος, που ήταν και η κύρια πηγή του προβλήματος. Επί πλέον τη συμβούλεψαν να διακόψει κάθε σύνδεση του νομίσματός τους με το αμερικανικό δολάριο. Οι Ταϊλανδοί βεβαίως διαμαρτυρήθηκαν. Όταν όμως πείστηκαν πως οι όροι αυτοί αποτελούν προϋπόθεση της οικονομικής τους διάσωσης, συμμορφώθηκαν. Το ΔΝΤ κέρδισε, και η οικονομική κρίση ξεκίνησε. Η ίδια συνταγή εφαρμόστηκε στη Νότιο Κορέα, στη Μαλαισία, στην Ινδονησία και στις Φιλιππίνες. Τότε είναι που μπήκαν στο παιχνίδι και οι διάφοροι κερδοσκόποι συναλλάγματος ωθώντας τις ασιατικές οικονομίες, τη μία μετά την άλλη σε χρεοκοπία, βαθιά ύφεση και εξουθενωτικό πληθωρισμό. Το παιχνίδι είχε αρχίσει για τα καλά.

Αυτοί που πιστεύουν πως οι πρακτικές του ΔΝΤ οδηγούν σε καταστροφή χάνουν το δάσος για το δέντρο. Το ΔΝΤ κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, η οποία είναι να ελέγχει την οικονομία «αυτόνομων» και «κυρίαρχων» κρατών. Ο καθηγητής του Harvard Martin Feldstein, είχε γράψει ένα καταπληκτικό άρθρο στην εφημερίδα The Wall Street Journal τον Οκτώβριο του 1998. Είχε παρατηρήσει πολύ σωστά, πως τα μεγάλα οικονομικά πακέτα στήριξης που δίνονταν στα ασιατικά κράτη για να διασωθούν, δεν χρησιμοποιούνταν για να αποφευχθεί μια νομισματική απώλεια (όπως θα ήταν λογικό), αλλά χορηγούνταν μόνο εφόσον τα κράτη αποδέχονταν μια σειρά από ριζοσπαστικές αναμορφώσεις και αναδιατάξεις των οικονομιών τους που είχαν σχέση με το εργασιακό δίκαιο, τον έλεγχο της επιχειρηματικότητας, το δημοσιονομικό, το φορολογικό, και άλλα ζητήματα που δεν είχαν ουσιαστική σχέση με τη τρέχουσα οικονομική κρίση. Επανέλαβε μάλιστα τη δήλωση του τότε διοικητή του ΔΝΤ Michel Camdessus, ο οποίος είχε πει πως αν το ΔΝΤ ήθελε να ασχοληθεί αποκλειστικά με θέματα ρευστότητας και χρεών, θα είχε πετύχει. «Ευτυχώς όμως η ασιατική κρίση έδωσε την ευκαιρία στο ΔΝΤ να πιέσει για δομικές αλλαγές πολιτικής, τις οποίες καμία εθνική κυβέρνηση δεν θα επιχειρούσε από μόνη της». Και όπως έγραψε ο Feldstein, καταδικάζοντας το ΔΝΤ, οι ασιατικές οικονομίες ήταν κατά βάθος σε σχετικά καλή κατάσταση. Με μια σειρά μικρών μόνο, και ανώδυνων προσαρμογών, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να κερδίσουν ξένο συνάλλαγμα και να πληρώσουν τα χρέη τους. Αντ`αυτού, το ΔΝΤ τις κατηγόρησε για ανικανότητα και διαφθορά, υπονομεύοντας έτσι τη διεθνή εμπιστοσύνη προς τις αναδυόμενες αυτές αγορές. Σας θυμίζει κάτι αυτή η τακτική; Κάτι που βλέπουμε τελευταία και εν Ελλάδι;

Αυτό που βλέπουμε ιστορικά όσον αφορά στο ΔΝΤ, είναι τις μεγάλες τράπεζες να λεηλατούν τα αναπτυσσόμενα κράτη, τις κεντρικές τράπεζες να ξεζουμίζουν τα συναλλαγματικά τους αποθέματα, και όλες μαζί να υπονομεύουν τις εθνικές κυβερνήσεις και να αποσταθεροποιούν ολόκληρες οικονομίες, προωθώντας πολιτικές αναταραχές και ανακατατάξεις σε σύμπασα την υφήλιο.

Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση που έπληξε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δημιούργησε και μια συγκέντρωση χρήματος και δύναμης στα χέρια κάποιων ολίγων. Κάποιων που μπροστά τους, ακόμη και το οργανωμένο έγκλημα μοιάζει με παιδική χαρά. Και που μοναδικός σκοπός τους είναι η εγκαθίδρυση της πολυπόθητης για αυτούς παγκόσμιας κυβέρνησης και του ενός νομίσματος. Η νέα παγκόσμια τάξη έρχεται με βήμα ταχύ. Την μεταφέρει στις πλάτες του το ΔΝΤ. Ήρθε καιρός να το αντιληφθούμε και στην Ελλάδα.πηγη antinews Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η εκδίκηση της πολιτικής...

Του Σταυρου Λυγερου
Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα...

οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει.....
η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.

Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.

Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.

Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.. Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε...
Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(Από το βιβλίο: Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984, Επιμέλεια Γ.Π.Σαββίδης)

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Μυστική συνάντηση Παπανδρέου- Σόρος

Το Σάββατο 18 Απριλίου νωρίς το πρωί, δηλαδή τρεις μέρες πριν την έναρξη των συζητήσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους τοποτηρητές του ΔΝΤ (και τους Ευρωπαίους παρατρεχάμενους της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) φτάνει στην Αθήνα ο μετρ της θεσμοθετημένης παγκόσμιας κερδοσκοπίας Τζ. Σόρος. Ο κερδοσκόπος έφτασε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με ιδιωτικό αεροσκάφος (Έλληνα φίλου του), επιβιβάστηκε σε λιμουζίνα και …χάθηκε για τρεις ώρες. Αυτές τις τρεις ώρες ο Σόρος… συμβούλευε τον Ελληνες πρωθυπουργό!!! Ο Σόρος μετά το ραντεβού του με τον Γ. Παπανδρέου, επέστρεψε στο Ελευθέριος Βενιζέλος απ όπου αναχώρησε με το ίδιο αεροσκάφος. Τι είχε να πει το αρπακτικό των αγορών με τον Γ. Παπανδρέου; Τι του ζήτησε; Τι τον …

συμβούλεψε; Γιατί η συνάντηση (αυτή η συγκεκριμένη αλλά και άλλες) δεν ανακοινώνονται;


Την ίδια περίπου στιγμή που ο Πρωθυπουργός τα έλεγε με τον Σόρος, όπως γράφτηκε στο Ποντίκι (και επιβεβαιώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο) η υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη συναντήθηκε μυστικά με ένα άλλο μεγάλο… επενδυτή, μεγαλοστέλεχος ταυτόχρονα της Goldman Sachs και της BP. Η «μυστικότητα» της συνάντησης, πήγε περίπατο μετά από το δημοσίευμα του Ποντικιού υποχρεώνοντας την Λούκα Κατσέλη και τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο να αναζητήσουν γελοίες δικαιολογίες, όπως ότι τον εν λόγο κύριο (Σέδερλαντ) η υπουργός τον γνώριζε από παλιά, από τη θητεία της στο ΔΝΤ…

Αυτές οι μυστικές επαφές και συναντήσεις δεν είναι οι μόνες. Αυτήν την περίοδο τα πιράνχας των αγορών, τριγυρίζουν γύρω από το ημιθανές ελληνικό πτώμα. Οι … επενδυτές, είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν τις διαδικασίες που επιβάλλει το ΔΝΤ και να τραφούν από το ελληνικό χρέος. Για το λόγο αυτό συνωστίζονται αυτήν την περίοδο στην Αθήνα. Παρακολουθούν από κοντά τις συζητήσεις του ΔΝΤ με την κυβέρνηση και ταυτόχρονα καλλιεργούν τις επαφές τους, τόσο με κυβερνητικά στελέχη, όσο και με παράγοντες της ελληνικής αγοράς (τραπεζίτες, επιχειρηματίες) με τους οποίους θα συνεργαστούν στο επερχόμενο τσιμπούσι. Πάντα υπάρχει ένα ξεροκόμματο και για τα εγχώρια λαμόγια…

Η πρακτική με την οποία γίνεται το ξεκοκάλισμα μιας ολόκληρης χώρας, από τα μεγάλα παγκόσμια αφεντικά και τους ντόπιους οικονομικούς και πολιτικούς «πράκτορές»τους είναι γνωστή και δοκιμασμένη σε δεκάδες χώρες:

* Με λαμογιές, μίζες και… θαλασσοδάνεια το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας μετατρέπεται σε υπαλληλικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων, ντόπιων και κυρίως των ξένων. Με το πέρασμα του χρόνου το χρέος γίνεται δυσβάσταχτο. Τότε ξεκινά η θεσμοθετημένη τοκογλυφική πρακτική που ζούμε αυτές τις μέρες με τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.

* Το ΔΝΤ, εμφανίζεται ως από μηχανής θεός και δίνει δανεικά για να καλύψει η χώρα τους τρέχοντες τόκους από προηγούμενα δάνεια.
* Για …αντάλλαγμα το ΔΝΤ ζητά «μεταρρυθμίσεις». Για την ακρίβεια απορρύθμιση της οικονομίας με περικοπές αμοιβών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, διάλυση της νομοθεσίας για τα εργασιακά και ασφαλιστικά. Με τον τρόπο αυτό (συμπίεση του κόστους εργασίας) βαθαίνει η ύφεση και υποτιμώνται συνολικά οι αξίες.
* Το επόμενο βήμα είναι η εμφάνιση των… επενδυτών (σαν το Σόρος) οι οποίοι θα αγοράσουν «τζάμπα» ότι μας έχει απομείνει. Από τον ΟΠΑΠ, την ΕΥΔΑΠ και τη ΔΕΗ, μέχρι τις τουριστικές υποδομές, τον ορυκτό πλούτο και την … Ακρόπολη.

Επειδή ενδεχομένως, κάποιοι θα σκεφτούν πως κινδυνολογούμε, θα αναφέρουμε απλώς ένα παράδειγμα: Σε χώρες της Λατινικής Αμερικής που… διασώθηκαν με τη συμβολή του ΔΝΤ, και του… Σόρος που συμβουλεύει τον πρωθυπουργό μας, έχει ιδιωτικοποιηθεί μέχρι και το νερό της βροχής το οποίο διαχειρίζεται ο αμερικανικός κολοσσός Bechtel τον οποίο πιθανώς θα συναντήσουμε και στα μέρη μας… σύντομα…
πηγή skakistis.wordpress
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η παγίδα της Χάγης

Τις τελευταίες μέρες ανάμεσα στα άλλα προβλήματα που λύνει ο Γ.Α.Π. , ακούσαμε να λέει περιχαρής ότι βρήκε επιτέλους τη λύση των Ελληνοτουρκικών διαφορών , και αυτή είναι η προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης ,όπου ως δια μαγείας θα μας λυθούν όλα τα προβλήματα , όπως και το ΔΝΤ θα μας σώσει(;) από τη φτώχεια μας(;).
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο που έχει γραφεί σε παρελθόντα χρόνο και δείτε τι συμβαίνει με τέτοιες λύσεις.

του Χρύσανθου Λαζαρίδη 5. Ιουλίου 2006 (κλικ στην εικόνα)

Πριν λίγες μέρες συζητώντας με ένα σοβαρό οπαδό της ιδέας να προσφύγει η Ελλάδα στη Χάγη, άκουσα το εξής «ρεαλιστικό» επιχείρημα: Αν δεν θέλουμε να πάμε σε απευθείας διμερείς διαπραγματεύσεις με την Τουρκία πάνω σε όλα τα ζητήματα που αυτή έχει θέσει σε βάρος μας τα τελευταία χρόνια, κι αν δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε άμεσα, τους επόμενους μήνες, ένα ή περισσότερα «θερμά επεισόδια» στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να προσφύγουμε άμεσα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης...
Ακούγεται εύλογο;
Ίσως. Είναι ρεαλιστικό. Όχι! Όπως θα δούμε, η προσφυγή στη Χάγη σήμερα, δεν είναι «εναλλακτική λύση» έναντι των απευθείας διμερών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Δεν είναι μέσο αποφυγής του «κινδύνου» θερμών επεισοδίων. Δεν είναι καν «λύση» στο πρόβλημα των μονομερών αιτιάσεων της Τουρκίας. Είναι, αντίθετα, παγίδα πλήρους νομιμοποίησης και αποδοχής των αιτιάσεων που έχουν υπάρξει ως τώρα και εκείνων που κατά πάσα πιθανότητα θα εγερθούν από την Άγκυρα μελλοντικά. Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή...

Αντιστροφή λογικής

• Πρώτον, η προσφυγή στη Χάγη δεν είνα αποφυγή διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, αντιθέτως προϋποθέτει και επιβάλλει διμερείς διαπραγματεύσεις με την Τουρκία: Για να προσφύγουμε στη Χάγη πρέπει να υπογράψουμε συνυποσχετικό με την Άγκυρα: δηλαδή να συμφωνήσουμε μαζί της ποιά διμερή θέματα θα θέσουμε στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου και σε ποιά νομική βάση θα ζητήσουμε να κριθούν τα ζητήματα αυτά. Αυτό, όμως, εξαρτά την προσφυγή στη Χάγη από την υπογραφή της Άγκυρας. Η οποία μπορεί να θέσει όποιο ζήτημα θέλει, αλλιώς δεν θα υπογράψει συνυποσχετικό. Η Άγκυρα μπορεί επίσης να επικαλεστεί όποια νομική βάση επιθυμεί (για παράδειγμα την αρχή της «ευθιδικίας», η εφαρμογή της οποίας οδηγεί στον πλήρη διαμοιρασμό της Αιγαίου) ή να ζητήσει να εφαρμοστούν εξαιρέσεις για οποιαδήποτε αρχή Δικαίου δεν την συμφέρει (όπως το Δίκαιο της Θάλασσας).

Συμπέρασμα: Η προσφυγή στη Χάγη προϋποθέτει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα εφ’ όλης της ύλης. Όχι μόνο διαπραγματεύσεις, αλλά και συμφωνία μαζί της επί της ουσίας. Δεν πάμε στη Χάγη για να αποφύγουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκία τις μονομερείς αιτιάσεις της. Πάμε στη Χάγη, μόνον εφ’ όσον διαπραγματευθούμε εκ των προτέρων με την Άγκυρα όλες τις μονομερείς αιτιάσεις της. Αλλά, αν είναι να διαπραγματευθούμε και να συμφωνήσουμε επί της ουσίας με την Τουρκία, δεν χρειαζόμαστε την κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Κι αν χρειαζόμαστε την κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου, είναι γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκια απ’ ευθείας όλα όσα κατά καιρούς εγείρει σε βάρος μας. Δεν είναι η Χάγη «εναλλακτική λύση» της απευθείας διαπραγμάτευσης. Είναι η ευθεία διαπραγμάτευση προϋπόθεση προσφυγής στη Χάγη.

• Δεύτερον, εν όψει της υπογραφής συνυποσχετικού, είναι προφανές ότι θα υπάρξουν διαφωνίες και θα προκύψουν αδιέξοδα. Σε τέτοιες συνθήκες είναι πιθανό η Τουρκία να κλιμακώσει τις στρατιωτικές προκλήσεις της, ώστε να μας εξαναγκάσει να αποδεχθούμε όρους συνυποσχετικού, που δεν θα θέλαμε, γιατί δεν μας ευνοούν. Είναι πιθανό, δηλαδή, να κλιμακώσει τις πιέσεις της, ώστε να αναγκαστούμε να δεχθούμε να συμπεριληφθούν οι «γκρίζες ζώνες» στα επίδικα αντικείμενα της Χάγης, κι έτσι να βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε και πράγματα που απορρίπταμε εξ αρχής.

Κατά τη διάρκεια κρίσιμων διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, οι στρατιωτικές πιέσεις της Τουρκίας είναι πιθανό να κλιμακώνονται επικίνδυνα. Αφού έχουμε δείξει να μας φοβίζει ένα θερμό επεισόδιο μαζί της, είναι προφανές ότι θα μας εκβιάζει συνεχώς με την απειλή ενός θερμού επεισοδίου, για να εξασφαλίσει την υποχώρησή μας στη διάρκεια διαπραγματεύσεων. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τέτοιους εκβιασμούς από την Τουρκία, είναι να της καταργήσουμε το «κίνητρο» των εκβιασμών: Είτε να μην εμπλακούμε σε διαπραγματεύσεις μαζί της, είτε να την πείσουμε ότι δεν φοβόμαστε θερμό επεισόδιο...

Ολα αυτά θα ήταν εξαιρετικά πιθανά να συμβούν ακόμα κι αν η Τουρκία περνούσε σήμερα «ομαλή» εσωτερική περίοδο. Δεδομένου, ότι η Τουρκία διέρχεται σήμερα περίοδο μεγάλων εσωτερικών αναστατώσεων, και κυοφορείται ήδη «μεταπολίτευση» στο εσωτερικό της, η πιθανότητα να κλιμακωθούν οι πιέσεις σε βάρος μας είναι μεγάλη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση συνυποσχετικού...

Έτσι κι αλλιώς στη σημερινή φάση ο κίνδυνος θερμών επεισοδίων είναι μεγάλος. Αν επιβαρύνουμε την κατάσταση και με μια απευθείας διαπραγμάτευση για συνυποσχετικό, η μεγάλη πιθανότητα θερμού επεισοδίου μετατρέπεται σε πλήρη βεβαιότητα σειράς θερμών επεισοδίων πάνω από το Αιγαίο. Ο κίνδυνος που θέλουμε να αποφύγουμε με την προσφυγή στη Χάγη, μεγιστοποιείται με τις διαπραγματεύσεις συνυποσχετικού που προϋποθέτει η προσφυγή στη Χάγη. Κατά πάσα πιθανότητα, κινδυνεύουμε να προκαλέσουμε μόνοι μας εκείνο ακριβώς που φοβόμαστε περισσότερο... Η Χάγη δεν είναι μέσο αποτροπής θερμού επεισοδίου. Εϊναι αντίθετα παράγοντας που μεγιστοποιεί την πιθανότητα κλιμάκωσης των πιέσεων της Άγκυρας, άρα και καθιστά βέβαιο το θερμό επεισόδιο. Πάμε στη Χάγη σήμερα, σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε το ρίσκο των θερμών επεισοδίων που η Άγκυρα μετά βεβαιότητος θα προκαλέσει. Και μην πεί κανείς ότι δεν τους προειδοποιήσαμε σχετικώς...

Πώς απέτυχε η στρατηγική διεθνούς διαιτησίας

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα, αξίζει να επιχειρήσουμε μια σύντομη αναδρομή των προσπαθειών της Ελλάδας να λύσει τις Ελληνοτουρκικές διαφορές της στο Διεθνώς Δικαστήριο της Χάγης:

• Τον Αύγουστο του 1976, η Ελληνική Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσέφυγε μονομερώς στη Χάγη, υποστηρίζοντας ότι το Διεθνές Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να αποφανθεί για την ελληνοτουρκική διαφορά που αφορούσε την υφαλοκρηπίδα και μόνο. Δύο χρόνια αργότερα το Διεθνές Δικαστήριο απέρριψε την Ελληνική προσφυγή και αποφάνθηκε ότι επίλυση του ζητήματος απαιτεί συνυποσχετικό Ελλάδας – Τουρκίας.

• Μετά την αποφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της 18ης Δεκεμβρίου 1978, προσφυγή στη Χάγη για τα ελληνοτουρκικά σημαίνει, διμερείς διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνυποσχετικού.

• Μετά το Νοέμβριο του 1994, το Δίκαιο της Θάλασσας έγινε Εθιμικό, κι αποτελει πιο σταθερή βάση για ενδεχόμενη κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου σε θέματα υφαλοκρηπίδας, υπέρ της Ελλάδας. Τότε, θεωρητικά τουλάχιστον, η Ελλάδα θα μπορούσε μονομερώς να εφαρμόσει το Εθιμικό πλέον Διεθνές Δίκαιο και να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο. Κι έχοντας επιβάλει αυτο το «τετελεσμένο» νομίμως, θα μπορούσε μετά να προσφύγει μονομερώς στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα. Ή να εκβιάσει την υπογραφή συνυποσχετικού από την Άγκυρα, με ευνοϊκούς για την Ελλάδα όρους...

• Αλλά μετά την διακήρυξη του casus belli από την πλευρά της Τουρκίας (Ιούνιος 1995), είναι δύσκολο να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο, χωρίς να θεωρηθεί οτι διακινδυνεύουμε Πόλεμο με την Τουρκία.

• Μετά το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, (Ιούλιος 1997), με το οποίο η Ελλάδα αναλαμβάνει να σεβαστεί μη κατονομαζόμενα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, αποδυναμώθηκαν οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας υπέρ της Ελλάδας. Να σημειωθεί ότι η Τουρκία αρνείται να αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, επικαλούμενη τα ζωτικά της συμφέροντα. Τα «ζωτικά συμφέροντα» δεν έχουν αντικειμενικό προσδιορισμό και δεν υποχρεούται μια χώρα να σέβεται ό,τιδήποτε μια άλλη επικαλείται ως «ζωτικά της συμφέροντα». Από τη στιγμή, όμως, που η Ελλάδα δεσμεύθηκε να σεβαστεί μη κατονομαζόμενα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο νοθεύθηκαν οι ευνοϊκές για την ίδια προβλέψεις του Εθιμικού Δικαίου.

• Μετά την απόφαση του Ελσίνκι (Δεκέμβριος του 1999), η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση να λύσει «συνοριακές και άλλες συναφείς» διαφορές της με την Τουρκία, συνεπώς είναι δύσκολο να αρνηθεί τη διαπραγμάτευση των «γκρίζων ζωνών». Αν κάποτε φθάσουμε να διαπραγματευθούμε συνυποσχετικό με την Τουρκία, για προσφυγή στη Χάγη, έχουμε ήδη αναλάβει την υποχρέωση να περιλάβουμε και τις γκρίζες ζώνες ως «επίδικο αντικείμενο»... Η όλη προσπάθεια να «δεσμεύσουμε» την Τουρκία σε μια προοπτική ρύθμισης από το Διεθνές Δικαστήριο, μέσα σε νομικό πλαίσιο που ευνοεί την Ελλάδα απέτυχε. Κι απέτυχε από χειρισμούς που είτε νόθευσαν το νομικό πλαίσιο (απόφαση Μαδρίτης), είτε αναγνώρισαν εκ μέρους της Ελλάδας «συνοριακές διαφορές» - άρα και «γκρίζες ζώνες» - που αποτέλεσαν μονομερείς αιτιάσεις της Άγκυρας σε βάρος μας (Ελσίνκι).

Από τις τέσσερις μείζονες εξελιξεις της τελευταίας τριακονταετίας, η πρώτη (απόρριψη της Ελληνικής προσφυγής στη Χάγη) έγινε το 1978 επί κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας και επι Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά όχι με ευθύνη της.

Η δεύτερη, η διακήρυξη casus belli έγινε τον Ιούνιο του 1995, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και επί Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά επίσης όχι με ευθύνη της.

Η τρίτη, η Συμφωνία της Μαδρίτης, έγινε τον Ιούλιο του 1997, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και επί Πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, με ευθύνη του. Και η τέταρτη, η Συμφωνία του Ελσίνκι, έγινε το 1999, επίσης επί Κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, επίσης με ευθύνη του. Η προσφυγή στη Χάγη σημαίνει σήμερα ότι θα αποδεχθούμε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα (για συνυποσχετικό) εφ’ όλης της ύλης, αυτό δηλαδή που θέλαμε να αποφύγουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σημαίνει ακόμα ότι στην τελική λύση η Τουρκία είναι σε θέση να κερδίσει τουλάχιστον το ένα τρίτο του Αιγαίου και μάλιστα σε σημεία που αποκόπτουν τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Σημαίνει, επίσης, ότι στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης η Τουρκία θα κλιμακώσει τις προκλήσεις της και θα διακινδυνεύσει θερμά επεισόδια.

Σημαίνει τέλος, ότι μετά το τέλος της υπόθεσης αυτής, ανεξαρτήτως τι θα συμφωνήσουμε εμείς στο συνυποσχετικό και τι θα αποφασίσει το Διεθνές Δικαστήριο, η Τουρκία είναι πιθανό να θέσει, στη συνέχεια, νέα ζητήματα σε βάρος μας: για παράδειγμα τον αφοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου ή την αλλαγή του καθεστώτος στη Δυτική Θράκη.

Θα έχει εξασφαλίσει ευνοϊκή λύση, για την ίδια, σε κάποια θέματα πρίν θέσει καινούργια. Η πιθανότητα αυτή γίνεται μεγαλύτερη, σε περίπτωση που η Τουρκία δεν έχει στο μεταξύ ενταχθεί ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή έχει λάβει «ειδική σχέση» με την Ένωση...

Η προσφυγή στη Χάγη δεν αποτρέπει τις διαπραγματεύσεις, τις προϋποθέτει. Ουσιαστικά είτε θα αμφισβητήσουμε τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει η Άγκυρα είτε θα τα αποδεχθούμε. Τρίτη «λύση», να τα αποκρούσουμε μέσα από διαιτησία δεν υπάρχει πλέον. Ουδέποτε υπήρξε, εδώ που τα λέμε. Αλλά ειδικά μετά τις αποφάσεις της Μαδρίτης και του Ελσίνκι έπαψε να υπάρχει οριστικά και με ευθύνη των δικών μας κυβερνήσεων. Που έτυχε να είναι του Κώστα Σημίτη. Ο οποίος τώρα ζητάει «και τα ρέστα»...
Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Τα έγγραφα ντοκουμέντα του σκανδάλου των υποβρυχίων Type 214

Νέες διαστάσεις παίρνει η υπόθεση της σύμβασης παραλαβής των υποβρυχίων Type 214 και της αγοράς δύο νέων Type 214 από την γερμανική ThyssenKrupp Marine Systems, καθώς βάσει των εγγράφων που φέρνει σήμερα στην δημοσιότητα το defencenet.gr, αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί της TKMS ψεύδονται όταν διαβεβαιώνουν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ότι «Η Ferrostaal δεν έχει καμία σχέση με τη νέα σύμβαση και η όποια σχέση της με την TKMS σταματάει το 2005».

Υπενθυμίζεται η Ferrostaal είναι..
η εταιρεία η οποία ελέγχεται στην Γερμανία για την δωροδοκία Ελλήνων αξιωματούχων με ποσό ύψους 84 εκατ. ευρώ για τις δύο συμβάσεις των ετών 2000 (αγορά τεσσάρων T.214) και του 2002 (πρόγραμμα εκσυγχρονισμού τριών υποβρυχίων 209/1200).

Σε επιστολή του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου προς την TKMS και τον εκτελεστικό πρόεδρο της TKMS H.C.Atzpodien για το ενδεχόμενο εμπλοκής της Ferrostaal, ο τελευταίος απάντησε στον υπουργό ότι «από το 2005 δεν μετέχει πλέον η Ferrostaal, στη σχετική κοινοπραξία άρα δεν είναι αντισυμβαλλόμενός μας στην προκειμένη περίπτωση, αφήνοντας την αίσθηση, η οποία είναι σαφής -όχι ρητή αλλά σαφής από την επιστολή του- ότι είναι και ο ίδιος πιο ευτυχής που δεν εκπροσωπεί τώρα και την εταιρεία αυτή αλλά μόνο το δικό του όμιλο", όπως ο ίδιος ο Ε.Βενιζέλος είπε χθες στην ομιλία του στο συνέδριο της Διεθνούς Διαφάνειας.

Το ψεύδος και το θράσος των Γερμανών είναι απίστευτο: Η Ferrostaal (που στο μεταξύ είχε συγχωνευθεί με την άλλη γερμανική εταιρεία που ελέγχεται επίσης για δωροδοκίες αξιωματούχων, την ΜΑΝ), όχι απλώς εξακολουθούσε να είναι και μετά το 2005 αντισυμβαλλόμενο μέρος στις δύο συμβάσεις των υποβρυχίων, αλλά στις 21 Σεπτεμβρίου 2009 ήταν η μία από τις δύο εταιρείες (η άλλη είναι η θυγατρική της TKMS, η HDW) που κατήγγειλαν τις δύο συμβάσεις υποβρυχίων σε βάρος του ελληνικού δημοσίου!

Το defencenet.gr φέρνει σήμερα για πρώτη φορά στην δημοσιότητα το κείμενο της καταγγελίας των συμβάσεων υποβρυχίων που έστειλαν οι δύο γερμανικές εταιρείες στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις 21 Σεπτεμβρίου, όπου αφ’ενός μεν διακρίνεται το λογότυπο, της MAN Ferrostaal, αφ’ετέρου υπογράφεται και στο τέλος «For and for behalf FS”! Eπίσης δημοσιεύουμε και μία «προειδοποιητική» επιστολή των HDW-ΜΑΝ Ferrostaal προς το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πάλι, με ημερομηνία 17 Αυγούστου, με τις ίδιες υπογραφές.

Σελίδα 1 της γερμανικής καταγγελίας από τις ΗDW/Man-Ferrostaal.

Σελίδα 2 της γερμανικής καταγγελίας από τις ΗDW/Man-Ferrostaal.

Σελίδα 1 της προειδοποιητικής επιστολής της 17ης Αυγούστου από τις ΗDW/Man-Ferrostaal.

Τι αποδεικνύουν όλα αυτά:
-Η TKMS ψεύδεται συνειδητά απέναντι στο υπουργείο και κατ’επέκταση απέναντι στο ελληνικό δημόσιο όταν υποστηρίζει ότι «Από το 2005 δεν μετέχει στην κοινοπραξία η Ferrostaal». Η Ferrostaal, η εταιρεία στελέχη της οποίας ομολόγησαν στην Γερμανία ότι «λάδωσαν» Έλληνες κρατικούς αξιωματούχους το 2000 και το 2002, είναι πάντα ΕΔΩ.

-Η Ferrostaal είναι πρακτικώς αδύνατον να μην έχει εμπλοκή και στη νυν σύμβαση. Για να αποσυρθεί η καταγγελία χρειάζεται την υπογραφή της Ferrostaal, ακόμα και αν δεχθούμε ότι την «γερμανική ανακούφιση» από την «μη συμμετοχή πλεόν της Ferrostaal στο σχήμα». Δηλαδή αν δεχθούμε ότι η Ferrostaal παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της από συμβάσεις ύψους 3,4 δισ. ευρώ γιατί έτσι της είπαν οι Γερμανοί της ΤΚMS.

Μάλιστα όλα αυτά μας οδήγησαν να ερευνήσουμε ποιος βρίσκεται πίσω από την MFI (Marine Force International), τη νέα εταιρεία «χρηματοδοτήσεων» της TKMS που επίσης ερευνάται από την γερμναική δικαιοσύνη: Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στις HDW και … Ferrostaal, αλλά επιφυλασσόμαστε για την προσκόμιση και των σχετικών ντοκουμέντων

Είναι βέβαιο ότι το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν θα αφήσει το θέμα να περάσει «αβρόχοις ποσί», έστω και αν η όλη υπόθεση των συμβάσεων παραλαβής των Type 214 και της τροποποίησης της Neptune II με την προμήθεια δύο νέων Type 214, άρα και της αποδοχής εμπλοκής ενός διεφθαρμένου εταιρικού φορέα όπως η Fεrrostaal, σαφώς και ξεπερνά τις τυπικές αρμοδιότητες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........