του καλού...υπόκοσμου!...

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου»!

Όχι πριν δυο χιλιάδες χρόνια εκεί στα Ιεροσόλυμα. Αλλά εδώ και τώρα! Ο Χριστός ξανασταυρώνεται! Στο πρόσωπο των απανταχού της Γης «ελάχιστων αδελφών» του.
Των εκατομμυρίων ανθρώπων, που δεινοπαθούν από τη φτώχεια και τους πολέμους και πεθαίνουν από την πείνα και την κακουργία.
Όχι επειδή οι χώρες τους είναι φτωχές και οι ίδιοι τεμπέληδες, όπως οι σταυρωτές και τα φερέφωνά τους διατυμπανίζουν. Αλλά επειδή οι σταυρωτές κλέβουν τον πλούτο της χώρας τους και τον ιδρώτα του προσώπου τους.
Και ποιοι είναι οι σταυρωτές;
Αναμφίβολα οι κακούργοι του κάθε τόπου και της κάθε εποχής!
Και ποιοι είναι οι κακούργοι;
΄Όχι, βέβαια, οι λήσταρχοι και οι φονιάδες και οι αναρχικοί και «ταραξίες» και οι πάσης φύσεως δακτυλοδεικτούμενοι και αποδιοπομπαίοι, βαρυποινίτες και οι τρομοκράτες, που είναι κλεισμένοι σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας ή ζουν σε τόπους εξορίας. ΄Όχι αυτοί!
Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των κακούργων: Η αφρόκρεμα του, λεγόμενου, «καλού κόσμου»! Ή, όπως θα ταίριαζε καλύτερα στην περίπτωσή τους, του …καλού υπόκοσμου! Οι μεγαλύτεροι συνένοχοι-σε όλους τους τόπους και όλες τις εποχές- για τη σταύρωση λαών και αθώων…
Που, κατά κανόνα, είναι κάποιοι μεγάτιμοι εκπρόσωποι της θρησκείας, του μαμωνά και του νόμου…
Αλλά για τη σταύρωση του Χριστού και των «ελάχιστων αδελφών» του δεν είναι αμέτοχος και, ο δήθεν ανεύθυνος, όχλος.
Στην περίπτωση του Χριστού τον ακούμε να φωνάζει το «άρον-άρον». Καθώς τον καθοδηγούσαν και του κανοναρχούσαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι.
Ενώ σήμερα τον βλέπουμε και τον ακούμε να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει και να ψηφίζει τους σταυρωτές των λαών. Καθώς του κανοναρχούν τα κομματόσκυλα και οι κομματοκαρχαρίες των ΜΜΕ και του οικονομικού κατεστημένου…
Και η αποκρουστική αυτή πραγματικότητα γίνεται ακόμη αποκρουστικότερη, όταν οι όχλοι αυτοί, που χειροκροτούν και ψηφίζουν την καταλήστευση και τον θάνατο των «ελαχίστων αδελφών» του Χριστού, φιγουράρουν και ως σούπερ-χριστιανοί.

Έτσι ώστε να δίνουν το προκάλυμμα στους σταυρωτές τους να ταυτίζουν την άδικη και κακουργούσα νομοθεσία τους με τη δικαιοσύνη. Την οποία δικαιοσύνη, συστηματικά μεθοδικά και προγραμματισμένα δολοφονούν. Επειδή ακριβώς είναι αντίθετη με τα συμφέροντά τους.
Και η τραγική ειρωνεία είναι πως η άδικη νομιμότητα πλήττει, μεταξύ των άλλων, και τη συντριπτική πλειονότητα του όχλου, που ψηφίζει, χωρίς περίσκεψη και συναίσθηση, τους νομοθέτες της αδικίας…
Έτσι ώστε κάποιοι εύλογα να αναρωτιούνται: Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τότε προς τι οι αγώνες και οι θυσίες; Δεν είναι παραλογισμός και ουτοπία!
Και βέβαια όχι. Γιατί μπορεί οι ακατέργαστοι και ασυνείδητοι όχλοι να επιμένουν, μαζί με τους γραμματείς και αρχιερείς και φαρισαίους στη δολοφονία του Χριστού και των συνανθρώπων τους και στην αυτοκτονία τη δική τους, αλλά ο Θεός και η δικαιοσύνη του, που αενάως δολοφονούνται, αενάως και ανασταίνονται…
Λοιπόν;
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται; Αλλά και αδιάκοπα ανασταίνεται! Επιμένουν οι άνθρωποι του “καλού”…υπόκοσμου να μας προσφέρουν ασταμάτητα τη χολή της Μεγάλης Παρασκευής; Κι εμείς, αδιάκοπα, όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε να κρατάμε αναμμένη την αναστάσιμη λαμπάδα!
Μαζί με τους Χρυσόστομους και τους Τερτσέτηδες. Και όλους τους άλλους Σίμωνες Κυρηναίους, που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη. Και που φορτώνονται τους σταυρούς των «ελάχιστων αδελφών» του Χριστού….

Παπα-Ηλίας