Η νέα μεταπολίτευση ήρθε ...[Οικο­νομική δικτατορία] !!!

Μόνο πίκρα, απο­γοήτευση και οργή για το κατάντημα στο οποίο οδηγήθηκε από τους πολιτικούς της ταγούς η χώρα...

Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

Η πρώτη φαση της εφαρμογής του μνημονίου, με την περικοπή των εισοδημάτων και των μισθών και τις αυξήσεις του ΦΠΑ, αποτέλεσε την «περίοδο προετοιμασίας του πυροβολικού», περίοδο κατά την οποία εκκαθαρίζονται οι θέσεις και οι άμυνες των αντιπάλων ενόψει της «τελικής επίθεσης».

Η δεύτερη φάση πραγματοποιείται τώρα, με στόχο τις..........εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Από τον πρώτο στόχο, της συρρίκνωσης του κράτους και της αποκοπής του από κάθε είδους παρέμβαση στις οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες, ερχόμαστε τώρα στον επόμενο στόχο: στην αποδυνάμωση ή και την κατάργηση των θεσμικών ερεισμάτων της κοινωνιας και στην απώλεια-ακύρωση βασικών κοινωνικών και, κατά συνέπεια, ατομικών πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτός εί­ναι και ο κυρίαρχος στόχος τον οποίο προωθεί το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και ο οποίος εφαρμόζεται σήμερα πιστά, μέσω του μνημονίου, στη χώρα μας.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο καπιταλισμός της ύστερης νεοτερικότητας, όπως τον προσδιορίζει ο J. Habermas, ακυρώνει τις... βάσεις αναπαραγωγής του -κοινωνικές και θεσμικές-, οι οποίες διαμορ­φώθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ποια είναι στην πραγ­ματικότητα -κι όχι στα πρωθυ­πουργικά «ευχολόγια»- η προοπτική της χώρας μας ; Πώς μπορεί να προχωρήσει η ανάπτυξη σε έναν παραγωγικό ιστό που αυτο­διαλύεται, σε συνθήκες ραγδαίως αυξανόμενης ανεργίας, μέσα σ' ένα δίπολο ύφεσης και πληθωρισμού, που ακυρώνει κάθε επεν­δυτική δραστηριότητα;
Μύθος πρώτος: Η εφαρμογή των διατάξεων του μνημονίου θα οδηγήσει σε συνθήκες έμμεσης υποτίμησης (τιμών και εισο­δημάτων) και θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα, οπότε θα προ­ωθηθεί η ανάπτυξη. Ουδείς, βέβαια, πιστεύει σ' αυτό το «μύ­θο» και πριν απ' όλους η «υπερκυβέρνηση» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Σε όχι μικρό διάστημα, η χώρα θα υποβαθμιστεί και η διατήρηση της στην Ευρωζώνη θα εξαρτηθεί από τις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών της τελευταίας αλλά και από την εξέλιξη της ιστορικής σύγκρουσης ευρώ-δολαρίου. Συνεπώς, τα «ευ­χολόγια» ή τα «πικρά δάκρυα» για την ανάπτυξη αποτελούν προπαγανδιστικά επικοινωνιακά παιχνίδια για τη διασφάλιση της «άκρας του τάφου σιωπής» από πλευράς κοινωνίας.
Μύθος δεύτερος: Η κυβέρνηση ελέγχει τις εξελίξεις και υπάρ­χουν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα....Αυτός ο μύθος ενισχύε­ται και από (τυπικές) δηλώσεις «εξωχωρίων» παραγόντων (ΔΝΤ, Ευρωπαίοι «αρμόδιοι»), που αντιλαμβάνονται ότι ουδέ­ποτε συνάντησαν τόσο ευήκοους και υποτελείς συνομιλητές, γι' αυτό και θα πρέπει να τους «συντηρήσουν» στην εξουσία. Η κυβέρνηση δεν ελέγχει, αλλά σύρεται. Δεν έχει ατζέντα θέ­σεων διαπραγμάτευσης, αλλά "δηλώσεις υποταγής" στις επιλογές και στα μέτρα του ΔΝΤ. Το χειρότερο; Δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι οι υπουργοί ούτε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην ορθότη­τα και την αποτελεσματικότητα των μέτρων του μνημονίου και αναλογίζονται περιδεείς τι τους πε­ριμένει το «μαύρο Σεπτέμβρη» που έρχεται μετά τις διακοπές. Η σχιζοειδής αυτή κατάσταση αποτυπώνεται στις δηλώσεις της ιδιάζουσας τραγελαφικής φιγούρας του Ανδρέα Λοβέρδου, ο onoios «αγωνίζεται» μεν «σκληρά», αλ­λά, τελικώς, υποκύπτει -και κύπτει- ασμένως στο ΔΝΤ, χωρίς ού­τε να πιστεύει στον «αγώνα» ούτε να συνειδητοποιεί την εθελόδου­λη υποταγή του...
Μύθοε τρίτος : Αυτός αφορά στο δημοκρατικό μας πολίτευμα. Το μνημόνιο ψηφίζεται στη Βουλή «εν λευκώ», χωρίς να το γνωρί­ζουν (ως όφειλαν) οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Στο υπουργικό συμβούλιο που προηγήθηκε απλώες ενημέρωσαν, γενικώς, τους υπουργούς ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, χωρίς να επακολουθήσει ουδεμία συζήτηση. Αρχικά, μάλιστα, υπήρξε η σκέψη κορυφαίες νομοθετικές διατάξεις που αφορούν στην εργασία και στη ζωή των Ελ­λήνων να μην εισάγονται στη Βουλή, αλλά να «νομιμοποιού­νται» μέσω Προεδρικών Διαταγμάτων... Η νέα μεταπολίτευση ήρθε. Πρόκειται για μια σύγχρονη «οικο­νομική δικτατορία», η οποία καταλύει Συντάγματα, Κοινοβού­λια, κοινωνικά, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα... Και στο «θέ­ατρο των σκιών» οι θλιβερές φιγούρες που υποδύονται την εκτε­λεστική εξουσία δεν φέρνουν καν γέλιο... Μόνο πίκρα, απο­γοήτευση και οργή για το κατάντημα στο οποίο οδηγήθηκε από τους πολιτικούς της ταγούς η χώρα...
ΠΗΓΗ listonplace