Αθηναϊκή Δημοκρατία και Σύγχρονη κοπριτοδημοκρατία!

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα


Ποιος θα το περίμενε, ότι σε τούτο εδώ τον ιερό τόπο, στην Αττική γη όπου το 508 π.Χ. ο Κλεισθένης ο Αθηναίος έχτισε την Πρώτη Δημοκρατία της Ανθρωπότητας, βασιζόμενος στη μεταρρύθμιση του δημοτικού συστή­ματος, θα έκανε την εμφάνισή της η απαίσια κοπριτοδημοκρατία.Η πρώτη, υπήρξε το......................  αγλάισμα του παγκόσμιου πολιτισμού και το υπόδειγμα διακυβέρνησης της ανθρωπότητας (βλ. το έργο μου: "Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία: Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη σύγχρονη οικογενειοκρατία και από την κληρωτή δημοκρατία στη δημοκρατία των επιγόνων", εκδ. "Πελασγός", Αθήνα, 2007). Δυστυχώς το έργο αυτό όχι μόνο θάφτηκε κάτω από τους μαύρους μπερντέδες της συνωμοσάις της σιωπής των "προοδευτικών" παντός χρώματος αλλά έπεσε και θύμα εμπρησμού τον ίδιο χρόνο, όταν οι... προοδευτικοί έβαλαν φωτιά στο βιβλιοπωλεί του Γιάννη Γιαννάκενα! Δημοκρατία με τα όλα της.

Η δεύτερη, η πιο χυδαία και η πιο διεφθαρμένη "δημοκρατία" του κοσμου, η κοπριτοδημοκρατία είναι προϊόν της τελευταίας τεσσαρακονταετίας και υπήρξε το αμάλγαμα χυδαίων πολιτικών τζακιών και πρόστυχων ψηφοφόρων – κοπριτών.

Πρόκειται για τις αντινομίες που βασιλεύουν στους κόλπους της Ιστορίας όταν αυτή γράφει τα πεπρωμένα του κόσμου.

Εδώ γεννήθηκε το θείον, εδώ εμφανίστηκε το τέρας!

Εδώ σφυρηλατήθηκε η έννοια του αληθινού πολίτη, του υπέροχου πολίτη που ζούσε και δρούσε για το μεγαλείο της πόλης, εδώ γεννήθηκε ο κοπρίτης που θεοποίησε το ατομικό του συμφέρον σε βάρος όλων των άλλων.

Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία σμιλεύτηκε ο αληθινός και υπερήφανος πολίτης, που ξεκινούσε χαράματα με το δισάκι στον ώμο να βρεθεί στη θεία συνεδρίαση της Πνύκας για να πει τη γνώμη του και να ψηφίσει.

Στην κοπριτοδημοκρατία των ημερών μας σμιλεύτηκε ο ερζάτς πολίτης, ο πολιτικός Αυστραλοπίθηκος, ο κοπρίτης που αντάλλασσε τις πολιτικές του ιδέες και τα πιστεύω του με τους Αρχικοπρίτες πολιτικούς για να διοριστεί στο δημόσιο και, γενικά, να έχει την εύνοιά τους!

Πιο χυδαία κακοποίηση της έννοιας του πολίτη δεν μπορούσε να γίνει. Αυτή η πρόστυχη "πολιτική" συμπεριφορά των κοπριτών βρήκε την αποθέωσή της στην αισχρή τους συμπεριφορά που οδήγησε είκοσι χιλιάδες απ' αυτούς να έχουν διπλή κομματική ταυτότητα: Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ (βλ. τα στοιχεία αυτά στην "Καθημερινή" της 18/12/2001). Χρόνια και δεκαετίες καταγγέλλει ο γράφων αυτή την προστυχιά, αλλά κόμματα και κοπρίτες τραβούν τον εθνοκτόνο δρόμο τους σφιχταγκαλιασμένοι. Πρόκειται για τους μεγάλους δωσίλογους της εποχής μας και τους πραματευτάδες της ιδεολογίας (βλ. το άρθρο μου: "Η ιδεολογία ως εμπόρευμα", στην "Καθημερινή" της 16/3/1990).

Οι δούλοι της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, είχαν μεγαλύτερη αίσθηση της αξιοπρέπειας απ' ό,τι οι σημερινοί "ελεύθεροι" κοπρίτες, που επέλεξαν το δρόμο της εθελοδουλείας, για λίγα ευρώ, για μια θεσούλα, πουλώντας την ψήφο τους στους νταβατζήδες και τους νονούς.

Πρόκειται για τους κοπριτοψηφοφόρους τους οποίους λοιδορούσε ο σατιρικός μας Γ.Σουρής γράφοντας: "Πουλούσατε την ψήφο σας αντί του αργυρίου σαν πρόστυχοι ντελάληδες του Αναβρυτηρίου".

Αυτή είναι η σημερινή... σοσιαλιστική δημοκρατία, που εναλλάσσεται με την εκφυλισμένη αστική, οι ψηφοφόροι της οποίας υπολοίπονται πολύ από τη συμπεριφορά των δούλων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (για τη θέση των δούλων και τη γνώμη του Φ. Ένγκελς γι' αυτούς βλ. στο πιο πάνω έργο μου).

Αυτή την Ελλάδα των κοπριτών, των λαμογιών, των νονών και των αρχικοπριτών ήρθε η ώρα ν' ανασκολοπίσουμε. Μας το επιτάσσει η παράγρ. 4 του άρθ. 120 του Συντάγματος και μας το θυμίζει ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε λέγοντας για τη χαμένη αξιοπρέπεια: "Ήρθε ο καιρός ν' αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών". Γονατισμένοι Έλληνες! Ανακτήστε τη χαμένη σας αξιοπρέπεια.
Από το ιστολόγιο "Ελεύθερη Σκέψη"

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Έλεγχος του Νου - Πλύση Εγκεφάλου - Project MK Ultr

Project MKULTRA, ή MK-ULTRA, ήταν το κωδικό όνομα ενός μυστικού, παράνομου ερευνητικού προγράμματος της Μυστικής Υπηρεσίας της Αμερικής CIA, του οποίου τη διαχείριση είχε το Γραφείο Επιστημονικών Πληροφοριών . Αυτό το επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, συνεχίζοντας τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, εκμεταλλευόμενο αμερικανούς και καναδούς πολίτες ως πειραματόζωα στις δοκιμές ελέγχου του νου.

Τα δημοσιευμένα στοιχεία καταδεικνύουν ότι το Project MKULTRA περιελάμβανε τη χρήση πολλών μεθόδων για το χειρισμό μεμονωμένων ψυχικών καταστάσεων και μεταβολών των λειτουργιών του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένης της συγκαλυμμένης χορήγησης φαρμάκων και άλλων χημικών ουσιών, αισθητηριακής στέρησης, απομόνωσης, και της λεκτικής και σεξουαλικής κακοποίησης.

Το Project MKULTRA ήρθε στην προσοχή της κοινής γνώμης το 1975 από το Κογκρέσο των ΗΠΑ , μέσω των ερευνών από την Εκκλησιαστική Επιτροπή , και με μια προεδρική επιτροπή γνωστή ως η Rockefeller Επιτροπή. Οι ερευνητικές προσπάθειες παρακωλύθηκαν από το γεγονός ότι ο διευθυντής της CIA Richard Helms διέταξε όλα τα αρχεία σχετικά με το MKULTRA να καταστράφούν το 1973 – οι έρευνες της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και της επιτροπής Rockefeller στηρίχθηκαν στην ένορκη μαρτυρία των άμεσων συμμετεχόντων και στον σχετικά μικρό αριθμό εγγράφων που διασώθηκαν από την καταστροφή.


Το 1977, ένα αίτημα βασιζόμενο στην Ελευθερία της Πληροφορίας, αποκάλυψε μια κρύπτη με τα 20.000 εγγράφα για το έργο MKULTRA, η οποία οδήγησε την Γερουσία στις ακροάσεις του 1977.

Παρά το γεγονός ότι η CIA επιμένει ότι αυτού του τύπου τα πειράματα έχουν εγκαταλειφθεί,  ο επί 14 χρόνια βετεράνος της CIA Victor Marchetti έχει δηλώσει σε διάφορες συνεντεύξεις ότι η CIA διεξάγει συστηματικά εκστρατείες με στόχο την παραπληροφόρηση και ότι η έρευνα για τον έλεγχο του νου συνεχίζεται κανονικά.

Στο έδρανο της Γερουσίας το 1977, ο γερουσιαστής Τεντ Κένεντι δήλωσε τα εξής:
"Ο αναπληρωτής διευθυντής της CIA αποκάλυψε ότι πάνω από τριάντα πανεπιστήμια και ιδρύματα συμμετείχαν σε «εκτενείς δοκιμές και ο πειράματα», σε ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε συγκεκαλυμμένες δοκιμές ναρκωτικών χωρίς πρόθεση των πολιτών "σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, υψηλά και χαμηλά, Αμερικανούς και ξένους». Σε αρκετές από αυτές τις δοκιμές έγινε χορήγηση LSD ακούσια σε άτομα σε κοινωνικές καταστάσεις.Τουλάχιστον ένας θάνατος, αυτό του Δρ Olson , προήλθε από τις δραστηριότητες αυτές. Ο ίδιος ο Οργανισμός αναγνώρισε ότι αυτές οι δοκιμές δεν είχαν ιδιαίτερο επιστημονικό νόημα. Οι πράκτορες που πραγματοποιούσαν την έρευνα δεν είχαν τα προσόντα επιστημονικών παρατηρητών.

 
Ένας πρόδρομος του προγράμματος MKULTRA ξεκίνησε το 1945, όταν ιδρύθηκε η Joint Intelligence Objectives Agency στην οποία και δόθηκε άμεση ευθύνη για το Operation Paperclip. To Operation Paperclip ήταν ένα πρόγραμμα για την πρόσληψη πρώην Ναζί επιστήμονων, φυγαδεύοντάς τους μετα το πέρας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στην Αμερική. Ορισμένοι από αυτούς τους επιστήμονες μελέτησαν τα βασανιστήρια και τη πλύση εγκεφάλου , και αρκετοί αναγνωρίστηκαν και διώχθηκαν ως εγκληματίες πολέμου κατά τη διάρκεια της δίκης Νυρεμβέργης .

Με επικεφαλής τον Sidney Gottlieb, το πρόγραμμα MKULTRA άρχισε με διαταγή του διευθυντή της CIA Allen Dulles στις 13 Απριλίου του 1953, κυρίως λόγω της υποψίας ότι χρησιμοποιούνταν τεχνικές ελέγχου του μυαλού από τους σοβιετικούς, τους κινέζους και τους βορειοκορεάτες στους αιχμαλώτους των ΗΠΑ στην Κορέα. Η CIA ήθελε να χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους για τους δικούς τους αιχμαλώτους Η CIA ήθελε επίσης, να είναι σε θέση να χειριστεί ξένους ηγέτες με τέτοιες τεχνικές, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να ναρκώσουν τον Φιντέλ Κάστρο.Σε μερικές περιπτώσεις, ακαδημαϊκοί ερευνητές που επιχορηγούνταν από οργανώσεις πίσω από τις οποίες ήταν η CIA, αγνοούσαν ότι η εργασία τους προοριζόταν γι’αυτούς τους σκοπούς. Το έργο είχε σαν στόχο να παραγάγει ένα τέλειο ορό αλήθειας για χρήση στις ανακρίσεις πιθανών Σοβιετικών κατασόπων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου , και γενικά να διερευνηθούν τυχόν άλλες δυνατότητες ελέγχου του νου.

Ένα έγγραφο MKULTRA του 1955 δίνει μια ένδειξη του μεγέθους και του εύρους της προσπάθειας της μελέτης του μυαλού -χρησιμοποιώντας ουσίες. Ακολουθούν οι στόχοι:

1. Ουσίες οι οποίες θα προωθήσουν την παράλογη σκέψη και παρορμητικότητα στο σημείο όπου ο δικαιούχος θα απαξιωθεί δημόσια.
2. Ουσίες που αυξάνουν την αποτελεσματικότητα της εφαρμογή και αντίληψης.
3. Υλικά που θα είναι σε θέση να αποτρέψουν ή να εξουδετερώσουν τη μεθυστική επίδραση του αλκοόλ.
4. Υλικά που θα ενισχύουν τη μεθυστική επίδραση του αλκοόλ.
5. Υλικά που θα παράγουν τα συμπτώματα αναγνωρισμένων ασθενειών με αναστρέψιμο τρόπο έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εξαπάτηση ή εκφοβισμό.
6. Υλικά που θα καταστήσουν την εφαρμογή της ύπνωσης ευκολότερη ή που θα ενισχύουν τη χρησιμότητά της.
7. Ουσίες οι οποίες θα ενισχύσουν την ικανότητα των ατόμων να αντέχουν στερήσεις, βασανιστήρια και ο εξαναγκασμούς κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των λεγόμενων "πλύσεων εγκεφάλου".
8. Υλικά και φυσικές μέθοδοι που θα παράγουν αμνησία για τα γεγονότα πριν και κατά τη πραγματοποίηση τους.
9. Φυσικές μέθοδοι παραγωγής σοκ και σύγχυσης για εκτεταμένες χρονικές περιόδους και με συγκαλυμμένη χρήση.
10. Ουσίες που παράγουν σωματική αναπηρία, όπως η παράλυση των κάτω άκρων, οξεία αναιμία κ.λπ.
11. Ουσίες οι οποίες θα παράγουν "καθαρή" ευφορία χωρίς “hangover”.
12. Ουσίες που μεταβάλλουν τη δομή της προσωπικότητας με τέτοιο τρόπο o παραλήπτης να εξαρτάται από ένα άλλο πρόσωπο.
13. Ένα υλικό το οποίο θα προκαλέσει νοητική σύγχυση τέτοιου τύπου στο άτομο υπό την επιρροή της, που θα είναι δύσκολο να επιμείνει σε ένα ψέμα ή κατασκεύασμα.
14. Ουσίες οι οποίες θα μειώνουν τη φιλοδοξία και τη γενική απόδοση εργασίας για τους άνδρες, όταν χορηγούνται σε μη ανιχνεύσιμες δοσολογίες.
15. Ένα χάπι νοκ-άουτ που θα μπορεί να χορηγηθεί κρυφά σε ποτά, τρόφιμα, τσιγάρα, αεροζόλ, κλπ., το οποίο θα είναι ασφαλές στη χρήση, και θα είναι κατάλληλο για χρήση από πράκτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία.
16. Ουσίες που ευνοούν την αδυναμία ή τη νόθευση των ικανοτήτων όρασης και ακοής, κατά προτίμηση χωρίς μόνιμες συνέπειες.

Για τα πειράματα χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι τρόποι, ουσίες και σενάρια. Η CIA δημιούργησε αρκετές οίκους ανοχής στο San Francisco, CA για την χειραγώγηση ανδρών που θα ήταν πάρα πολύ δύσκολη θέση να μιλήσουν για τα γεγονότα, λόγω ντροπής. Στους ανδρες αυτούς χορηγείτο LSD, και οι οίκοι ανοχής ήταν εξοπλισμένοι με αμφίδρομους καθρέπτες, με κινηματογράφηση των συνεδριών για μελέτη και εκβιασμό.

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα MKULTRA αναφέρουν ύπνωση μελετήθηκε στις αρχές του 1950. Από εκείνη τη χρονιά, ο γιατρός Cameron είχε την ελπίδα να διορθώσει σχιζοφρένεια με την εξάλειψη υφιστάμενων μνήμες και τον επαναπρογραμματισμό της ψυχής. Εκτός από το LSD, ο Cameron πειραματίστηκε με διάφορες παραλυτικές ναρκωτικές ουσίες καθώς και ηλεκτροσπασμοθεραπεία σε τριάντα με σαράντα φορές την ανεκτή δοσολογία.Τα καινοτομικά πειράματά του αποτελούνταν από την εφαρμογή τεχνητού κώμα στα πειραματόζωα για εβδομάδες εως και ένα χρόνο, ενώ παίζονταν μηνύματα σε ένα κασετόφωνο ή απλά επαναλαμβανόμενες δηλώσεις. Τα πειράματα αυτά διεξάγονταν σε ασθενείς οι οποίοι είχαν εισέλθει στο ίδρυμα για μικρής σημασίας προβλήματα, όπως διαταραχές άγχους και της κατάθλιψης μετά τον τοκετό, πολλοί από τους οποίους υπέφεραν μέχρι το τέλος της ζωής τους από την κτηνωδία του.Ένα πείραμα περιελάμβανε την συμμετοχή δύο γυναικών, εκ των οποίων η μία είχε φοβία με τα όπλα και η οποία κατόπιν ύπνωσης όχι μόνο ξεπέρασε τη φοβία της αλλά διετάχθη να πυροβολήσει - με άδειο όπλο - την άλλη γυναίκα, κάτι το οποίο και έπραξε χωρίς να θυμάται ξυπνώντας τα τεκταινόμενα.

Η τεχνογνωσία και η τεχνολογία αυτών των παλιών πειραμάτων είναι ακόμα στην κατοχή των μυστικών υπηρεσιών. Ποιος ξέρει τι είναι σε θέση να κάνουν σε μεγάλη κλίμακα… Σας συστήνω να δείτε την ταινία "The Manchurian Candidate" για να αποκτήσετε μια ολοκληρωμένη εικόνα για την ύπνωση και τον έλεγχο του νου.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ανάρτηση του Eσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες: τα έξι διδάγματα της "υπόθεσης Λάουτσι"

του Τζον Ουαιτ

Crucifix/ Six Lessons from the Lautsi case: An American Perspective © Ilsussidiario Τo «ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (ΕΔΑΑ) απεφάνθη υπέρ της ιταλικής πρακτικής της ανάρτησης εσταυρωμένων στις αίθουσες των δημοσίων σχολείων της χώρας. Στην υπόθεση «Λάουτσι εναντίον Ιταλίας», μία άθεη μητέρα δύο παιδιών που φοιτούσαν σε δημόσιο σχολείο, αμφισβήτησε νομικά αυτή την πρακτική, που ισχύει από το 1924. Αφού ηττήθηκε στα ιταλικά δικαστήρια, εφεσίβαλλε τις αποφάσεις τους στο ΕΔΑΑ, εκτιμώντας πως η παρουσία του εσταυρωμένου στα δημόσια σχολεία παραβίαζε το δικαίωμά της ίδιας και των παιδιών της, στη θρησκευτική ελευθερία και στην ουδετερόθρησκη εκπαίδευση, που το εγγυάται η «ευρωπαϊκή σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στις 3 Νοεμβρίου 2009, ένα επταμελές τμήμα του ευρωπαϊκού δικαστηρίου απεφάνθη υπέρ της κ. Λάουτσι (Lautsi). Αλλά στις 18 Μαρτίου 2011 ηολομέλεια του δικαστηρίου ανέτρεψε αυτήν την απόφαση με πλειοψηφία 15-2, και απεφάνθη υπέρ της Ιταλίας.

 
Το δικαστήριο απεδέχθη μεν σαφώς (α) πως ο εσταυρωμένος είναι θρησκευτικό σύμβολο, (β) πως η αθεΐα είναι μια θρησκευτική πεποίθηση που δικαιούται προστασίας, και (γ) πως τα δημόσια σχολεία θα πρέπει να είναι ουδετερόθρησκα. Αλλά το δικαστήριο απεδέχθη επίσης πως η «παθητική ανάρτηση» του εσταυρωμένου σε μια σχολική αίθουσα ενός δημοσίου σχολείου, όπου δεν ασκείται θρησκευτικός ενδογματισμός, δεν παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία, ιδίως όταν όλες οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι καλοδεχούμενες στο σχολείο και επιτρέπεται σε όλους τους μαθητές να φέρουν τα θρησκευτικά σύμβολα της αρεσκείας τους. Το δικαστήριο επίσης απεφάνθη πως η ιταλική πρακτική της ανάρτησης του εσταυρωμένου δεν παραβιάζει τη θρησκευτική ουδετερότητα των σχολικών ιδρυμάτων, αλλά αποτελεί μια αποδεκτή έκφραση της κυρίαρχης χριστιανικής της πολιτιστικής ταυτότητας. Την ώρα που τα ευρωπαϊκά κράτη είναι βαθιά διχασμένα στο αν πρέπει ή όχι να εκτίθενται σε δημόσιους χώρους θρησκευτικά σύμβολα, απεφάνθη τελικά το δικαστήριο, η Ιταλία θα πρέπει να παραχωρήσει στα εκπαιδευτικά της ιδρύματα ένα «περιθώριο εκτίμησης» να αποφασίσουν αυτοβούλως το πώς και πού θα εκδηλώνουν τη χριστιανική παράδοση στο σχολικό χώρο.

Η «υπόθεση Λάουτσι» αντηχεί πολλά οικεία επιχειρήματα που ακούστηκαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες τα δικαστήρια εκλήθησαν να αποφανθούν για την (εθιμική και δημόσια) επίδειξη φατνών, σταυρών και καταλόγων με τις «δέκα εντολές» σε αμερικανικά κρατικά ιδρύματα. Παρά τις όποιες διαφορές στις ετυμηγορίες των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών δικαστηρίων σε αυτές τις υποθέσεις θρησκευτικών συμβόλων, μπορούμε να πούμε πως υπάρχει πλέον ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού μια νομική σύγκλιση, γύρω από έξι νομικές αρχές:

Πρώτον: η παράδοση μετράει. Στα αμερικανικά δικαστήρια, τα παλιότερα θρησκευτικά σύμβολα τείνουν να ανθίστανται νομικά πολύ καλύτερα από τα νεότερα. Η μακρόχρονη, εθιμική έκθεση ενός θρησκευτικού συμβόλου σε δημόσιο χώρο, τελικά το καθιστά όχι απλά αποδεκτό, αλλά αναντικατάστατο όσον αφορά τον καθορισμό της συλλογικής μας ταυτότητας ως λαού. Στην υπόθεση «Λάουτσι» ο δικαστής Μπονέλο (Bonello) έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο επιχείρημα αυτό: «ένα δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων δε δικαιούται να επιτρέψει στον εαυτό του να συμπεριφέρεται ωσάν να πάσχει από ιστορικό Αλτσχάιμερ. Δε δικαιούται να αδιαφορεί για την ιστορική πορεία ενός έθνους, ούτε να αγνοεί τι ήταν αυτό που το διαμόρφωσε ιστορικά και πολιτιστικά ως έθνος, διαμέσου των αιώνων».

Δεύτερον: τα θρησκευτικά σύμβολα διαθέτουν συχνά εγγενή πολιτιστική αξία. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν από πολύ καιρό αναγνωρίσει πως οι «δέκα εντολές» δεν περιλαμβάνουν απλά θρησκευτικές εντολές, αλλά έναν κοινό ηθικό κώδικα· πως ο σταυρός δεν είναι μόνο χριστιανικό σύμβολο, αλλά μια ρωμαλέα υπενθύμιση της θυσίας στο πεδίο των μαχών κ.ο.κ. Όταν επιδεικνύονται «παθητικά» και με τον αρμόζοντα τρόπο, το περιεχόμενο παρομοίων θρησκευτικών συμβόλων αποδίδεται από τον κάθε θεατή τους, σε ένα είδος «ερμηνευτικής ελεύθερης αγοράς». Στην υπόθεση «Λάουτσι» το δικαστήριο υιοθέτησε μια παρόμοια λογική. Αν και αναγνώρισε πως ο εσταυρωμένος είναι θρησκευτικό σύμβολο, το δικαστήριο απεδέχθη παράλληλα την άποψη της Ιταλίας πως «ο εσταυρωμένος συμβολίζει επίσης τα ιδεώδη και τις αξίες» της ελευθερίας, της ισότητας και της αδερφοσύνης που αποτελούν «θεμέλιο της δημοκρατίας» και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη δύση.

Τρίτον: οι τοπικές νοοτροπίες αξίζουν σεβασμό. Στην Αμερική, το ομοσπονδιακό σύστημα απαιτεί από τα ομοσπονδιακά δικαστήρια να αναγνωρίζουν τις πρακτικές και τις πολιτικές των ανεξαρτήτων πολιτειών, εκτός αν υπάρχει σαφής και κραυγαλέα παραβίαση της ομοσπονδιακής συνταγματικής τάξης για την ελεύθερη άσκηση όλων των θρησκευτικών αντιλήψεων και την μη ύπαρξη επισήμου θρησκείας. Το (αμερικανικό) ανώτατο δικαστήριο (SCOTUS) υιοθέτησε αυτή την προσέγγιση στην ετυμηγορία του υπέρ της συνέχισης της δημόσιας έκθεσης σταυρών και «δεκαλόγων» σε κτίρια πολιτειακών νομοθετικών σωμάτων. Στην «υπόθεση Λάουτσι» το δικαστήριο εισήγαγε την έννοια του «περιθωρίου εκτίμησης», που έχει πάνω-κάτω το ίδιο περιεχόμενο. Καθώς δεν υφίσταται πανευρωπαϊκή συναίνεση όσον αφορά τη δημόσια έκθεση θρησκευτικών συμβόλων και δεν απεδείχθη πως υφίσταται ενδογματισμός ή πρακτικές θρησκευτικού εξαναγκασμού, το δικαστήριο επέτρεψε στην Ιταλία να αποφασίσει αυτοβούλως πώς να εξισορροπήσει τη θρησκευτική συμβολική της χριστιανικής της πλειοψηφίας με τη θρησκευτική ελευθερία και την προάσπιση των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων της αθεϊστικής μειονότητάς της.

Τέταρτον: η θρησκευτική ελευθερία δεν προαπαιτεί την εκκοσμίκευση της κοινωνίας. Είναι διάσημη η ρήση του SCOTUS περί «ενός υψηλού και αδιαπέραστου τείχους που διαχωρίζει την εκκλησία από το κράτος. Αυτή η θεώρηση απέκλεισε ερμητικά την εκκλησία από την πολιτική ζωή και την κρατική θέσμιση. Αλλά η αλήθεια είναι πως το δικαστήριο εντωμεταξύ έχει εγκαταλείψει ένα μεγάλο μέρος αυτού του αυστηρού διαχωρισμού κι επιτρέπει πλέον σε θρησκευτικές και αντιθρησκευτικές συλλογικότητες να αναμειγνύονται ελεύθερα σε ειρηνικές δημόσιες δραστηριότητες, ακόμα κι εντός των δημοσίων σχολείων. Κατά παρόμοιο τρόπο, το ΕΔΑΑ φημιζόταν για την προώθηση της -γαλλικού τύπου- «laϊcité» (εκκοσμίκευσης) στη δημόσια εκπαίδευση και το δημόσιο βίο, απαγορεύοντας τις μουσουλμανικές μαντίλες και άλλα θρησκευτικά σύμβολα ως αντίθετα με το «πνεύμα ανεκτικότητας και αλληλοσεβασμού, την ισότητα και την απουσία διακρίσεων» που οφείλει να χαρακτηρίζει κάθε δημοκρατική κοινωνία. Η «υπόθεση Λάουτσι» όμως υποδηλώνει την στροφή προς μια άλλη αντίληψη, όπου νομιμοποιούνται ασφαλώς οι θρησκευτικές κι οι άθρησκες ομάδες να εκδηλώνουν τις πεποιθήσεις τους, αλλά επιτρέπεται επίσης στις εθνικές κυβερνήσεις να λειτουργούν δημοκρατικά σύμφωνα με τις παραδοσιακές θρησκευτικές αντιλήψεις της πλειοψηφίας των πολιτών τους.

Πέμπτον: η θρησκευτική ελευθερία δεν αποδίδει στις μειοψηφίες το δικαίωμα «παρενοχλητικού» τύπου αρνησικυρίας στις πλειοψηφικές πρακτικές. Ως πρόσφατα, τα αμερικανικά δικαστήρια έδιναν το δικαίωμα σε κάθε Αμερικανό φορολογούμενο να εγκαλεί τη δικαιοσύνη για υποθέσεις άσκησης θρησκευτικής ελευθερίας, ακόμα και χωρίς να υφίσταται έννομο συμφέρον. Με τον τρόπο αυτό ουσιωδώς είχε αποδοθεί στους οπαδούς της εκκοσμίκευσης το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε κάθε μορφή θρησκευτικής πρακτικής, ανεξαρτήτως πόσο παλαιά, συνήθης και δημοφιλής ήταν αυτή. Το SCOTUS έχει πια περιορίσει κατά πολύ το περιθώριο αυτό, υποδεικνύοντας στους αντιφρονούντες να επιλέξουν το δημοκρατικό τρόπο της επιβολής των μεταρρυθμίσεων που προτείνουν διαμέσου της νομοθετικής εξουσίας, ή να ζητήσουν την ατομική τους εξαίρεση από πρακτικές που μπορεί να προσβάλουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Η απόφαση της «υπόθεσης Λάουτσι» πηγαίνει προς την ίδια κατεύθυνση. Αναγνωρίζει μεν πως η παρουσία του εσταυρωμένου πιθανόν να προσβάλλει την κ. Λάουτσι, πλην όμως η παρουσία του εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες εκφράζει αγαπημένες πολιτιστικές αξίες εκατομμυρίων συμπολιτών της -που επίσης προσβάλλονται, από τις δικές της αντιλήψεις. Αλλά η ατομική προσβολή δεν μπορεί να δικαιολογεί τη λογοκρισία! Η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της έκφρασης απαιτούν να ακούγονται όλες οι φωνές στο δημόσιο βίο.

Έκτον: οι υποθέσεις θρησκευτικών συμβολισμών είναι σοβαρές. Είναι εύκολο να τις αντιμετωπίζει κανείς με κυνισμό, ή να τις θεωρεί αμελητέες, ένα είδος ακριβού χόμπι για ιδεοληπτικούς ή φιλόδοξους διαδίκους. Αλλά αυτή η προσέγγιση υποτιμά την εκπληκτική πολυτέλεια που απολαμβάνουμε στη δύση να αντιμαχόμαστε για τις πολιτιστικές μας αξίες και τα θρησκευτικά μας σύμβολα στα δικαστήρια και τα πανεπιστήμια και όχι στους δρόμους ή στα πεδία των μαχών.

Επί πολλούς αιώνες στη δύση (και ως σήμερα, σε πολλά μέρη του κόσμου) οι αντιπαραθέσεις για τα θρησκευτικά σύμβολα καταλήγουν συχνά σε βιαιότητες, καμιά φορά σε κανονικές πολεμικές συρράξεις. Διότι, φυσικά, το διακύβευμα τέτοιων υποθέσεων είναι πολύ ευρύτερο από την τύχη δύο κομματιών ξύλου δεμένων αναμεταξύ τους. Παρόμοιες υποθέσεις αποτελούν στην πραγματικότητα εργαστήρια για να επεξεργαστούμε από κοινού τις βαθιές πολιτιστικές μας διαφορές και να συμφωνήσουμε ειρηνικά ποιες παραδόσεις και πρακτικές οφείλουν να διατηρηθούν -και ποιες χρειάζεται να αλλάξουν.
Ο John Witte είναι καθηγητής νομικής στο πανεπιστήμιο της Ατλάντα

ΠΗΓΗ PPOL

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Οι αραβικές επαναστάσεις αποκαθιστούν το φυσικό ρου της ιστορίας

του Αχμέτ Νταβούτογλου  

We in Turkey and the Middle East have replaced humiliation with dignity

©The Guardian 

Χάρτης της δυτικής Ασίας και της νοτίου Μεσογείου του 17ου αιώνα

Το κύμα των επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο ήταν αυθεντικό, αλλά κι απαραίτητο. Οι επαναστάσεις αυτές ήταν αναγκαίες προκειμένου να αποκατασταθεί η φυσιολογική ροή της ιστορίας. Τον τελευταίο αιώνα, στην περιοχή μας, τη δυτική Ασία και τη νότιο Μεσόγειο, υπήρξαν δύο ανωμαλίες:

• Πρώτον, η αποικιοκρατία, που τις δεκαετίες του '30, του '40 και του '50 χώρισε την περιοχή μας σε αποικιακές οντότητες που έπληξαν τους φυσικούς δεσμούς που συνέδεαν λαούς και κοινότητες. Επί παραδείγματι, η Συρία έγινε γαλλική αποικία και το Ιράκ βρετανική, με αποτέλεσμα να διακοπούν οι δεσμοί μεταξύ Δαμασκού και Βαγδάτης.
• Δεύτερη ανωμαλία ήταν ο «ψυχρός πόλεμος», που πρόσθεσε νέες διαιρέσεις. Χώρες που συμβίωναν επί αιώνες, σαν την Τουρκία και τη Συρία, μετατράπηκαν σε εχθρούς. Εμείς ήμαστε στο ΝΑΤΟ· η Συρία ήταν φιλοσοβιετική. Τα σύνορά μας έπαψαν να είναι σύνορα εθνών-κρατών κι έγιναν σύνορα των ψυχροπολεμικών στρατοπέδων. Εξ αυτού του λόγου, η Υεμένη διχοτομήθηκε.

Τώρα είναι η.......  η ώρα να αποκαταστήσουμε το φυσιολογικό ρου της ιστορίας. Θεωρώ όλες αυτές τις επαναστάσεις σαν μια καθυστερημένη διαδικασία, που θα έπρεπε να έχει συμβεί στα τέλη της δεκαετίας του '80 ή του '90, όπως στην ανατολική Ευρώπη. Αλλά δε συνέβη τότε, διότι ορισμένοι επέμεναν πως οι αραβικές κοινωνίες δε ήταν έτοιμες για δημοκρατία κι ότι η αυταρχική διακυβέρνησή τους ήταν απαραίτητη, προκειμένου να διατηρηθεί το status quo και να αντιμετωπιστεί ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Ορισμένοι ηγέτες, που κατά τα άλλα ήταν υπερήφανοι για τη δημοκρατία στη χώρα τους, επέμεναν πως η δημοκρατία στη Μέση Ανατολή θα... απειλούσε την ασφάλεια στην περιοχή μας.

Τώρα όμως λέμε όλοι μαζί: όχι! Οι απλοί Τούρκοι, οι απλοί 'Αραβες, οι απλοί Τυνήσιοι μπορούμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας. Πιστεύουμε πως η δημοκρατία είναι καλή και πως οι λαοί μας τη δικαιούνται. Ιδού ο φυσιολογικός ρους της ιστορίας. Οι πάντες υποχρεούνται να σέβονται τη θέληση του λαού.

Αν αποτύχουμε να αντιληφθούμε πόσο αναγκαίο είναι να αποκατασταθούν οι δεσμοί μεταξύ των κοινωνιών, των κοινοτήτων, των φυλών και των εθνοτήτων της περιοχής μας, θα χάσουμε την ιστορική αυτή ευκαιρία. Το μέλλον μας βρίσκεται στη συναίσθηση του κοινού μας πεπρωμένου. Όλοι στην περιοχή μας έχουμε κοινό μέλλον.

 Αλλά αν αυτή η αλλαγή αποκαθιστά το φυσιολογικό ρου της ιστορία, πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε;

• Πρώτον, χρειάζεται ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για να σώσουμε τις ζωές των ανθρώπων, να αποτρέψουμε ανθρωπιστικές καταστροφές.
• Δεύτερον, χρειάζεται η αποκατάσταση της ομαλότητας της καθημερινής ζωής.
• Τέλος, χρειάζεται να ανοικοδομήσουμε και να αποκαταστήσουμε τα πολιτικά συστήματα της περιοχής μας, σαν να αναστηλώναμε το σπίτι μας μετά από ένα τσουνάμι.

Για να αναλάβουμε όμως το έργο αυτής της αναστήλωσης, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο, ένα όραμα. Χρειαζόμαστε την αυτοπεποίθηση πως θα τα καταφέρουμε· την αυτοπεποίθηση να πούμε: αυτή η περιοχή είναι δική μας κι εμείς θα την αναστηλώσουμε. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα χρειαστεί να είμαστε σαφείς ως προς τις βασικές αρχές που πρέπει να ακολουθήσουμε.

• Πρώτον, χρειάζεται να εμπιστευόμαστε τις μάζες της περιοχής μας, που ζητούν σεβασμό και αξιοπρέπεια. Ιδού η βασικότερη έννοια σήμερα: η αξιοπρέπεια! Επί δεκαετίες, μας χλεύαζαν· επί δεκαετίες, μας ταπείνωναν. Τώρα ζητάμε αξιοπρέπεια! Αυτό ζητούσαν οι νέοι της πλατείας «ταχρίρ». Ακούγοντάς τους, έγινα πολύ πιο αισιόδοξος για το μέλλον. Αυτή η γενιά είναι το μέλλον της Αιγύπτου. Ξέρει τι θέλει. Πρόκειται για μια νέα συγκυρία στην περιοχή που οφείλουμε να τη σεβαστούμε.
• Δεύτερη αρχή είναι πως η αλλαγή και ο μετασχηματισμός είναι αναγκαιότητα, όχι επιλογή. Όποιος επιχειρεί να αντισταθεί στο ρου της ιστορίας, θα σαρωθεί. Κανείς ηγέτης, όσο χαρισματικός κι αν είναι, δεν μπορεί να σταματήσει την ιστορία. Τώρα είναι η ώρα της αλλαγής. Κανείς δεν πρέπει να προσκολληθεί στην παλιά, ψυχροπολεμική, λογική. Κανείς ας μην ξαναπεί πως μόνο ένα συγκεκριμένο καθεστώς ή ένας ηγέτης μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα. Μόνο ο λαός εγγυάται τη σταθερότητα.
• Τρίτον, η αλλαγή πρέπει να είναι ειρηνική -η ασφάλεια και η ελευθερία δεν τίθενται διαζευκτικά· τις χρειαζόμαστε αμφότερες. Στην περιοχή μας έχουμε μπουχτίσει από εμφυλίους πολέμους κι εντάσεις. Οφείλουμε όλοι να επιδείξουμε σωφροσύνη, να μην υποδαυλίζουμε βιαιότητες και εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ αδερφών. Αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει στο πνεύμα του κοινού μας πεπρωμένου.
• Τέταρτον, χρειαζόμαστε διαφάνεια, λογοδοσία, ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος δικαίου και υπεράσπιση των κοινωνικών και κρατικών μας θεσμών. Επανάσταση δε σημαίνει κατεδάφιση. Η αιγυπτιακή περίπτωση είναι διδακτική από την άποψη αυτή: οι ένοπλες δυνάμεις έδειξαν σωφροσύνη και δε στράφηκαν κατά του λαού. Αλλά αν δεν υπάρξει σαφής και πλήρης διαχωρισμός στους ρόλους των πολιτικών και των ενόπλων δυνάμεων, μπορεί να υπάρξουν προβλήματα. Έχω εντυπωσιαστεί από την απόφαση του στρατάρχη Ταντάουι (Tantawi) να γίνει όσο το δυνατό ταχύτερα η μετάβαση της εξουσίας από τις ένοπλες δυνάμεις στους πολιτικούς.
• Τέλος, πρέπει να προστατευθεί η εδαφική κυριαρχία όλων των κρατών της περιοχής. Χρειάζεται να προστατευθεί το νομικό καθεστώς και η εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών, συμπεριλαμβανομένων της Λιβύης και της Υεμένης. Αρκετές διαιρέσεις και διχασμούς είχαμε επί αποικιοκρατίας.

 Η πολιτική διαδικασία σε κάθε χώρα πρέπει να έρθει εις πέρας από τον ίδιο το λαό της, αλλά θα πρέπει να υπάρχει κι αίσθημα περιφερειακής ενότητας. Αυτή είναι η περιοχή μας! Διανοούμενοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πολιτικοί της περιοχής θα πρέπει να πυκνώσουν τις συναντήσεις τους και να συναποφασίσουν το μέλλον της περιοχής μας. Θα συμπορευτούμε στους επερχόμενους αιώνες.

Το τι θα συμβεί στην Αίγυπτο, την Υεμένη, το Ιράκ και το Λίβανο μας αφορά όλους. Χρειάζεται άρα να επιδείξουμε αλληλεγγύη προς τους λαούς αυτών των κρατών. Χρειάζεται να υπάρξουν περισσότερα περιφερειακά fora για πολιτικούς κι ηγέτες, διανοούμενος, μίντια.

Ο όρος «Μέση Ανατολή», που έχει οριενταλιστικές ρίζες, θεωρείται συνήθως συνώνυμος της έντασης, της σύγκρουσης, της υπανάπτυξης. Αλλά η περιοχή μας υπήρξε κέντρο του πολιτισμού επί χιλιετίες, και παρήγαγε ισχυρές πολιτικές παραδόσεις εντός των οποίων άνθισε ο πολυπολιτισμός. Πέραν δε αυτής της πολιτιστικής και πολιτικής κληρονομιάς μας, διαθέτουμε σήμερα αρκετές πλουτοπαραγωγικές πηγές, ώστε η περιοχή μας να γίνει παγκόσμιο κέντρο βάρους.

Τώρα είναι η ώρα να προχωρήσουμε σε ιστορικές αναθεωρήσεις που θα εμπεδώσουν στην περιοχή μας τη σταθερότητα, την ελευθερία, την ευημερία, την πολιτιστική αναγέννηση και τη συνύπαρξη. Αυτή η νέα περιφερειακή τάξη θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από λιγότερη βία και λιγότερους φραγμούς μεταξύ κρατών, κοινωνιών και θρησκειών, αλλά και περισσότερη οικονομική αλληλεξάρτηση, πολιτικό διάλογο και πολιτιστικές αλληλεπιδράσεις.

Σήμερα εξελίσσεται η πορεία αναζήτησης μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Μετά την διεθνή οικονομική κρίση, χρειάζεται να αναπτύξουμε μια οικονομική νέα τάξη, που να βασίζεται στη δικαιοσύνη· μια νέα κοινωνική τάξη, που να βασίζεται στον αλληλοσεβασμό και την αξιοπρέπεια. Αυτή η περιοχή -η περιοχή μας!- μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ανάδυση αυτής της νέας τάξης: μιας παγκόσμιας νέας τάξης, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής.

Ευθύνη μας είναι να ανοίξουμε το δρόμο στη νέα γενιά, και να οικοδομήσουμε τις επερχόμενες δεκαετίες μια νέα κατάσταση στην περιοχή μας, όπου καθοριστικός παράγοντας θα είναι η θέληση του λαού της.

---

Ο Ahmet Davutoğlu είναι υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας
ΠΗΓΗ PPOL

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ανδρέας Παπανδρέου: Ο αρχιτέκτονας της διαφθοράς

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, ιδρυτικού, ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) και του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος)¹

Η σημερινή διαφθορά στην Ελλάδα δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Έχεις βαθιές τις ρίζες της στο παρελθόν.
Η σημερινή δραματική κατάσταση της πατρίδας μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο απίστευτο και φανταστικό και αν φαίνεται αυτό. Έχω γράψει πολλά βιβλία και πολλές αναλύσεις για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό, αλλά συνήθως βρίσκομαι μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος, που έχτισαν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι λεγόμενοι κατά το λαϊκόν «νταβατζήδες», εντός και εκτός Ελλάδας).
Όμως χωρίς την αποκαθήλωση από το βάθρο του, δεν πρόκειται η Ελλάδα να βγει από την βαθιά και πολυποίκιλη κρίση που την διαπερνά σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά καθαρά πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας.
Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε συνειδητά και επέβαλε πανούργα ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπού.
Το ερώτημα είναι: Είναι δυνατό μια πολιτική προσωπικότητα να μπορεί να προξενήσει γενικά μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Η απάντηση: Μόνη της ασφαλώς όχι. Αλλά μόνη της, εφόσον πρόκειται για εξαιρετική προσωπικότητα -δεν έχει σημασία προς το καλό ή το κακό- μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τους συσχετισμούς εκείνους, που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία του σκοπού της..................
 Οι μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν αυτή τη δύναμη και τη δυναμική. Σε ένα βαθμό και στο μέγεθος της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια τέτοια προσωπικότητα. Κατάφερε να σαγηνέψει από τη μια και να ελέγξει από την άλλη έναν ολόκληρο λαό και να θεμελιώσει τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις. Ακόμη και τα θετικά μέτρα (π.χ. η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης κ.λπ) χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα για την εξυπηρέτηση της μοναδικής του επιδίωξης, δηλαδή της εξουσίας ως αυτοσκοπού. Γι’ αυτό και κάποιος ισχυρίστηκε ότι ή Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η κύρια αιτία για την υπερχρέωση της χώρας και την παρακμιακή της πορεία, που καταγράφεται από τη μεταπολίτευση, αλλά κυρίως – για να ακριβολογούμε από το 1981 κι’ εντεύθεν – συνίσταται στο καταναλωτικό μοντέλο που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που βασίστηκε στον υπερδανεισμό και εφάρμοσαν οι επόμενες κυβερνήσεις ανεξαιρέτως. Σ’ αυτήν την πορεία συνέπραξαν και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης, αποδεχόμενα στην πράξη την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στην χείριστή της μορφή. Δηλαδή ουσιαστικά, η πλειοψηφία των πολιτικών, οικονομικών, συνδικαλιστικών και πνευματικών δυνάμεων της Ελλάδας.

Το καταναλωτικό όμως αυτό μοντέλο προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και καταρράκωση και οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την καταναλωτική αποκτήνωση της. Από αυτήν την παρακμιακή πορεία δεν εξαιρείται φυσικά διόλου και η Αριστερά. Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και πάντοτε.

Η Ελλάδα είναι σύμφωνα με πιστοποιημένα στοιχεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και φυσικά πολύ πέραν αυτής.

Η κατάρρευσή της ταυτίζεται με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μάλιστα πολλοί περιπαικτικά θεωρούν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγω των ίδιων ή παρεμφερών φαινομένων εκείνου του συστήματος και αυτού που εφάρμοσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τον άκρατο κρατισμό και παρακρατισμό:(μια κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική κάστα με τις παραφυάδες της. Ένα κράτος, αν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και όχι για φέουδο, που έγινε παρακράτος της δυναστείας και της ρεμούλας των κομματικών γραφειοκρατικών ηγεσιών και της κάστας των κρατικοδίαιτων φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων και αριστεροφιλελεύθερων πολιτών, με μόνη ιδεολογία τον αδίστακτο ατομικό πλουτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Το αποδεικνύουν οι πολυποίκιλες των ευνοουμένων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως από τη Νέα Δημοκρατία συντεχνίες, που καταλήστεψαν τον τόπο.3

Αυτό πρακτικά σημαίνει την προϊούσα διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της μετατροπής των Ελλήνων πολιτών σε εξατομικευμένα, εγωιστικά καταναλωτικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Το ερώτημα που ανακύπτει πάλι είναι: Τις πταίει. Το ερώτημα αυτό επιμερίζεται σε μερικά άλλα ερωτήματα, όπως: Υπάρχει συλλογική ευθύνη της κοινωνίας και αν ναι, πως ιεραρχείται αυτή; Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανά: Φταίμε όλοι, φταίνε μερικοί, φταίνε τα κόμματα, φταίνε τα συνδικάτα, φταίνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, φταίει η πνευματική μας ηγεσία, φταίνε τα ΜΜΕ; Τα «φάγαμε όλοι μαζί», όπως λέει με την συνηθισμένη του αλαζονεία και αμετροέπεια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος;

Η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή, γιατί, αν φταίμε όλοι, τότε όλοι πρέπει να πληρώσουμε και όλοι να «βάλουμε πλάτη», όπως λέγεται από επίσημα κυβερνητικά χείλη και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που ζητά τώρα και κοινωνική συναίνεση, για να βγούμε, υποτίθεται, από την κρίση.

Η άποψή μου είναι ότι υπάρχει συλλογική ευθύνη, με την έννοια ότι άλλοι εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη πολιτική και εισέπραξαν απ’ αυτή την πολιτική, άλλοι συνέπραξαν και συμμετείχαν αναλογικά στο φαγοπότι, ενώ άλλοι δεν συνέπραξαν και δεν επωφελήθηκαν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, του ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, αλλά δεν έπραξαν τα δέοντα για να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη, είτε από ανικανότητα είτε από αφέλεια, είτε από κακώς εννοούμενο συμφέρον, είτε γιατί πίστεψαν στις υποτιθέμενες καλές προθέσεις τους, λόγω πλύσης εγκεφάλου από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, που υπηρετούν το παρασιτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε βάρος του ελληνικού λαού και των εθνικών συμφερόντων.

Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι οι ελεγκτές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έμειναν κατάπληκτοι και δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους για το μέγεθος της διαφθοράς και της ρεμούλας του κρατικού μηχανισμού, που αποτελεί θαύμα, πώς δεν είχε καταρρεύσει νωρίτερα. Φαίνεται πως η παραοικονομία, που το διατηρούσε να επιπλέει, αρχίζει κι’ αυτή να εξαντλείται.

Όμως για να ερμηνεύσουμε τα αίτια της κρίσης δεν επαρκεί να αναφερθούμε στα φαινόμενα, αλλά να εισχωρήσουμε στις βαθύτερες αιτίες και να προσωποποιήσουμε τις ευθύνες στους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους: Ποιοι είναι αυτοί άραγε;

Η απάντηση η δική μου: Ο πρώτος διδάξας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να ακολουθήσει μετά ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κ. Καραμανλής και τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα βάλει την ταφόπλακα, αν του δοθεί η δυνατότητα.

Γιατί όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου; Απλούστατα, γιατί από αυτόν και εξαιτίας της πολιτικής του μπήκαν τα θεμέλια για την όλη αρνητική εξέλιξη σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής του τόπου.

Αυτός δρομολόγησε την παρακμιακή πορεία της Ελλάδας, την οποία υφιστάμεθα σήμερα.

Αυτός είναι που θεμελίωσε το καταναλωτικό μοντέλο, που αποτέλεσε την απαρχή της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ένα καταναλωτικό μοντέλο, που θεοποίησε το χρήμα και που βασίστηκε στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, στον παρασιτισμό και τον δανεισμό και όχι στην παραγωγή και την ανάπτυξη.4 Ένα μοντέλο που από τα πριν ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, (όπως τα μοντέλα του υπαρκτού σοσιαλισμού), όταν θα είχαν εξαντληθεί πια τα περιθώρια της φορολόγησης και του υπερδανεισμού, για να καλύψει τις παροχές στους ημετέρους, τους διαπλεκόμενους, τους έχοντες και κατέχοντες, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι επόμενες γενιές, αν ποτέ στο μέλλον μπορούν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο.5

Οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το παράδειγμά του και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.

Αυτός είναι που εφάρμοσε πρώτος την αναξιοκρατία, απομακρύνοντας όλα τα αξιόλογα και έντιμα στελέχη και δημιουργώντας την αυλή των καιροσκόπων, απατεώνων και λωποδυτών. Αυτούς ήθελε δίπλα του και αυτούς επέλεξε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρώην «κομμουνιστής», μετά «σοσιαλιστής», μετά ακραίος νεοφιλελεύθερος Πάγκαλος και άλλοι φυσικά, ων ουκ έστιν αριθμός. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και οι εξαιρέσεις, που όμως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Είναι όλοι εκείνοι, που καλή τη πίστη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο Κίνημα της «αλλαγής», η οποία φυσικά ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Είναι εκείνοι που, όταν διέγνωσαν την απάτη, προς τιμήν τους, αποχώρησαν.6

Όμως υπάρχουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και πολλοί, που από άγνοια, από συναισθηματισμό, από απόγνωση για μια άλλη εναλλακτική λύση, αλλά και για άλλους λόγους, παραμένουν εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το πάλαι ποτέ πατριωτικό και νυν μεταλλαγμένο αντεθνικό και αντιλαϊκό κόμμα.

Εμείς που από τις γραμμές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αγωνιστήκαμε, είχαμε άλλες προτεραιότητες: Να δημιουργήσουμε μια άλλη ηθική και πνευματική ποιότητα και ένα άλλο ήθος, που θα βασιζόταν στην αξιοκρατία και τις διαχρονικές αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Το Κίνημα που ονειρευόμασταν και το αποτυπώσαμε στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, θέλαμε να δράσει παιδευτικά με οράματα, ιδανικά και αξίες. Αντ’ αυτού επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλη πορεία που βόλευε την εξουσιομανία του.

Πρόδωσε τις αρχές μας. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και το έκανε συνειδητά.

Είναι αυτός που από τη μια διέλυσε την παιδεία, τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό και αντ’ αυτού δημιούργησε τις αντικοινωνικές συντεχνίες και από την άλλη ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Αριστερά στο σύστημα, στο στρεβλό αυτό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας στο περιθώριο όσους αντιστέκονταν. Συντελέστηκε μια, όπως την αποκαλώ, φαουστική συναλλαγή με τις λεγόμενες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις.7

Το τίμημα για την Αριστερά, για τις προοδευτικές δυνάμεις και για την Ελλάδα γενικά ήταν καταστροφικό, γιατί η δική του πολιτική μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο ΔΝΤ. Υπάρχει μια αρχή, μια εξέλιξη και μια καταληκτική πορεία. Τα γεγονότα δεν προέκυψαν από παρθενογένεση, όπως τόνισα στην αρχή.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο εξαπάτησε την Αριστερά, εκμεταλλευόμενος την εαμική παράδοση και τη δράση της ΕΔΑ, με το αζημίωτο. Την ενσωμάτωσε και την διέφθειρε μέσα από το καταναλωτικό πρότυπο που εφάρμοσε. Οι εαμικές και εδαϊτικες αξίες, ιδανικά και οράματα ενταφιάστηκαν μέσα στην καταναλωτική αποκτήνωση.8

Όσοι ευνοήθηκαν είναι δύσκολο να το παραδεχτούν και να ασκήσουν κριτική στον ίδιο. Θέλησε να κάνει συμμέτοχους στο έγκλημα με το αζημίωτο (τα λεφτά δεν ήταν δικά του), όλα τα κόμματα και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού, που εκλέγουν και τα δύο κόμματα εξουσίας).

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, γιατί η κριτική στο σύστημα ξεκινάει το πολύ από την εποχή Σημίτη, ενώ ο κύριος υπεύθυνος που ανέδειξε και τον Σημίτη και τους υπολοίπους, είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τώρα δειλά δειλά ξεκινάει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας από την μεταπολίτευση και εντεύθεν.

Η κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου όχι μόνο ήταν ταμπού, αλλά αντιθέτως υπήρχε και εξιδανίκευση της δήθεν προσφοράς του. Όλα μια σκέτη απάτη.

Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που την απωθούν στο ασυνείδητο, όσοι ευνοήθηκαν απ’ τον ίδιο. Και είναι πάρα πολλοί. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές πάλι επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αυτός είναι που εκμαύλισε όλο τον λεγόμενο προοδευτικό και αριστερό χώρο, διορίζοντας τον σε θέσεις και αξιώματα, για να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.9

Αυτός είναι που πανέξυπνα χρησιμοποίησε την αριστερή διανόηση για να σώσει το αστικό σύστημα, γιατί η δεξιά διανόηση είχε χρεοκοπήσει.10 Ο Σημίτης που ήταν ο καλύτερός του μαθητής, απλώς επαύξησε την αρνητική πορεία.11

Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική, γιατί σχεδόν όλοι έχουν συμπράξει μαζί του και έχουν και την σχετική ευθύνη. Θέλουν να τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως άλλοθι, με την έννοια ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο, ενώ αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος, για όλες τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις έως σήμερα.

Όσο το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου και της δυναστείας Παπανδρέου δεν ξηλώνεται από το βάθρο του, όπως αναλογικά έγινε με τα αγάλματα των καθεστωτικών ηγετών στα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, όσο δεν αποκαθηλώνεται το είδωλό του, δεν πρόκειται αυτός ο τόπος να δει θεού πρόσωπο, όπως λέει και ο λαός.12 Και όταν μιλάμε για είδωλα εννοούμε ότι πρέπει να ξηλωθεί όλο το σύστημα του εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, με την οποία την διαμόρφωσε.

Η δημιουργία της νοοτροπίας της καταναλωτικής μανίας και αποκτήνωσης που δημιούργησε (βλ. σκυλάδικα κ.λπ, η Αλεξανδράτου αναδεικνύεται σε «ηθικό» πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας), εξαχρείωσαν τα ήθη, απάλειψαν από τον τόπο κάθε δημιουργική προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω, αφαίρεσε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Δεν υπήρξε τομέας της δημόσιας ζωής που να μην εκφυλίστηκε. Ίσως η οικογένεια απομένει το τελευταίο καταφύγιο, αλλά και αυτή απειλείται άμεσα.

Η συντεχνιακή νοοτροπία που δημιούργησε κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό. Ο αθέμιτος πλουτισμός σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αναδείχτηκε μαζί με το χρήμα ως η μεγαλύτερη «σοσιαλιστική» κοινωνική αξία.

Η παρακμή ήταν προδιαγεγραμμένη και ο κατήφορος ασταμάτητος.13 Δεν είναι μόνο τα οικονομικά στοιχεία του χρέους που μας προσφέρουν ένα δείγμα της επερχόμενης καταστροφής. Ήταν η απαξίωση και ο εκφυλισμός όλων των αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται οποιαδήποτε υγιής κοινωνία.

Το χειρότερο απ’ όλα αποτελεί η προσπάθεια μέσω του αφελληνισμού της παιδείας να καταρρακωθεί το εθνικό φρόνημα του Έλληνα, για να υπαχθεί τελικά ως Νέο –Ραγιάς στον Νέο –Οθωμανισμό.

Στην Ελλάδα, για να το πούμε υπερβολικά και ας φαίνεται αντιφατικό, δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, για να μη μιλούμε για σοσιαλισμούς και πράσινα άλογα, φταίει το γεγονός ότι δε λειτούργησε αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, για να μιλάμε και για κάτι πάρα πέρα.

Άν δούλευε ο καπιταλισμός, έστω και κατά προσέγγιση προς τις σκανδιναβικές χώρες, τότε ασφαλώς και δεν θα είχαμε όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα.

Δεν θα είχαμε σαφώς σοσιαλισμό. Όμως δεν θα καταλήγαμε στη χειρότερη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή στο ΔΝΤ και στα δεινά που μας επιφυλάσσει. Αντιθέτως θα είχαμε δημιουργήσει έναν παράδεισο, που θα τον ζήλευαν οι πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο ευλογημένος από τη φύση τόπος που λέγεται Ελλάδα, θα αποτελούσε υπόδειγμα, αν δεν είχε όλους αυτούς που την οδήγησαν στον γκρεμό.

Η κύρια αιτία λοιπόν εν κατακλείδι οφείλεται στους ανάξιούς της ηγέτες. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τις ευθύνες του, είτε γιατί συνέβαλε μαζί τους στην παρακμιακή πορεία από ιδιοτέλεια, είτε γιατί προσδοκούσε κάποια μελλοντική εύνοια, είτε γιατί δεν τους εμπόδισε, γιατί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπως και να είναι αυτό, υπάρχει πάντοτε εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχουν ποτέ μονόδρομοι, όπως θέλει να μας προπαγανδίσει ο Γιώργος Παπανδρέου και τα διάφορα παπαγαλάκια, κάνοντας μας πλύση εγκεφάλου, γιατί μονόδρομος σημαίνει δικτατορία και όχι δημοκρατία.

Η δημοκρατία, και αυτό είναι η αλήθεια, δεν έχει αδιέξοδα.

Από τα πράγματα είναι πια φανερό ότι κανένας δεν ήταν άξιος να διαμορφώσει και εφαρμόσει αυτήν την εναλλακτική λύση.

Μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία οδήγησε την Ελλάδα κυρίως μέσω της διαφθοράς, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στην καταστροφή, ώστε τώρα να αποζητούμε τους «βαρβάρους» για να μας βάλουν σε τάξη.14

Τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού που εντάχτηκαν και πήραν μέρος στη λεηλασία του κράτους από το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ζουν και βασιλεύουν ακόμη.

Τώρα μόλις αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται η κοινωνία τους ενός τρίτου, γιατί με την οικονομική κρίση και την παράδοσή μας στο ΔΝΤ αρχίζει να σπάει η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και να τρίζουν τα θεμέλια και άλλων κοινωνικών ομάδων. Ούτως ή άλλως ήταν στο σχέδιο.

Βέβαια εκείνοι που πλήρωναν πάντοτε και τώρα θα πληρώσουν πάλι τα σπασμένα, είναι εκείνοι που δεν πήραν μέρος στο πλιάτσικο και το μεγάλο φαγοπότι. Απλώς θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάστασή τους. Ενώ πρώτα ζούσαν στην φτώχεια, τώρα θα περιπέσουν στην εξαθλίωση.

Εν κατακλείδι το δικομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή η παρασιτική άρχουσα αστική τάξη της Ελλάδας, που αποτελεί αυτό που αποκαλούμε συγκρότημα εξουσίας, απομύζησε εναλλάξ τον ελληνικό λαό, και αφού τον καταλήστεψε τον παρέδωσε στο ΔΝΤ για τα περαιτέρω.

Μόνο που τώρα υπάρχει και ο κίνδυνος εθνικών καταστροφών.

Αναστροφή αυτής της πορείας μπορεί να αρχίσει σαν πρώτο βήμα και έχει ελπίδες μόνο με την κατάργηση της δυναστείας Παπανδρέου και των συνοδοιπόρων.15

1 Πολλοί που θα διαβάσουν αυτή την ανάλυση πολύ πιθανόν να σχηματίσουν τη γνώμη ότι πρόκειται για κάποιον, ο οποίος έχει εμπάθεια ή εμμονή για την ενοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στα τεκταινόμενα, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Αυτούς όλους θέλω να τους προειδοποιήσω ότι ουδέν ψευδέστερον τούτου. Οι αποκαλύψεις προέρχονται από έναν άνθρωπο, που ξέρει τις ρίζες του κακού από μέσα, τις έχει αναλύσει σε βιβλία και άρθρα του και διαθέτει, χωρίς υποκριτική ταπεινοφροσύνη, το θάρρος (χωρίς αυτό δε γίνεται) να πει την αλήθεια, γιατί δεν εξαρτάται από καμιά σκοπιμότητα, όχι μόνο οικονομική, κοινωνική ή πολιτική, αλλά κυρίως ηθική. Σε απλά ελληνικά: Δεν έχει λερωμένη τη φωλιά του. Παραιτήθηκε το 1977, καταγγέλλοντας την όλη παρακμιακή πορεία του τόπου, που δρομολόγησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο ΔΝΤ. Θα με ενδιέφερε φυσικά, γραπτώς και επωνύμως, η αντίθετη άποψη, ώστε γνωρίζοντάς την, να την αναλύσω και την αντικρούσω.

2 Βλέπε: Μέγας Αλέξανδρος, Ναπολέων, Λένιν, Χίτλερ, Μάο Τσε Τουνγκ κ.λπ. Συνήθως η Αριστερά αρνείται αυτή την εκδοχή, διαπράττοντας ένα σοβαρό λάθος στη θεωρία της.

3 Στις συντεχνίες συγκαταλέγω και τα κόμματα.

4 Γνωστό είναι το γνωστό: «Είπαμε ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια! (δραχμές τότε).

5 Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 29,7% τους ΑΕΠ και το πήγε στα τέλη του 1989 στο 69,7%. Παρ’ όλο τον πακτωλό των χρημάτων τότε από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος για να το ρίχνει στην κατανάλωση και να εξαγοράζει ψήφους από τους υπηκόους του. Όλοι τους στη συνέχεια και με το δικό του παράδειγμα ξεπούλησαν την Ελλάδα στα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.

6 Προσωπικά ήδη είχα παραιτηθεί το 1977, διαπιστώνοντας την αλλαγή της «αλλαγής με την αριστερή φρασεολογία και την δεξιά πολιτική πρακτική του Ανδρέα Παπανδρέου.

7 Βλ. στο θέμα αυτό το τις αναλύσεις μου στο βιβλίο, Ο μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007.

8 Το έπαιξε πατριώτης, για να ξεγελάει του αφελείς. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει κανείς το Νταβός που περιόρισε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και έβαλε «στο ράφι» την Κύπρο. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την ενδιάμεση συμφωνία με τα Σκόπια, μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον για να έχει την ησυχία του, ενώ μπορούσε τότε να το λύσει. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι κατήργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, χωρίς να θέσει όρους προηγουμένως για την προστασία της ελληνικής μειονότητας. Δεν τόλμησε μετά το 1982, όταν ήταν παντοκράτορας, να εφαρμόσει ην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που αποτόλμησε κάτω από ανείπωτα πιο δύσκολες συνθήκες να εφαρμόσει ο Τάσος Παπαδόπουλος.

Δεν τον ένοιαζε παρά μόνο η εξουσία και η καλοπέρασή του. Θεωρούσε ότι τους Έλληνες με λίγη ή μεγάλη ρητορεία περί πατριωτισμού και αριστερών συνθημάτων, θα μπορούσε να τους ξεγελάσει, όπως και το κατάφερε. Σ’ αυτά ήταν ασύγκριτος μαέστρος. Μοίραζε τα δανεικά δεξιά και αριστερά για να έχει όλους στο χέρι και να κάνει ότι θέλει.

9 Βλ. άρθρο μου στο περιοδικό Άρδην, τεύχος 78, Δεκέμβριος –Φεβρουάριος 2010 με τίτλο: «Οι συμβιβασμένοι και προσεταιρισμένοι»

10 Ακόμη και μεγάλη διανοούμενοι της Αριστεράς έπεσαν θύματα της «ριζοσπαστικής» πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου. Θα αναφέρω τον Νίκο Πουλαντζά, έναν από τους κορυφαίους διανοητές της Αριστεράς, που σε μια συνέντευξή του ισχυριζόταν ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ένα «αυθεντικό αριστερό στρατηγικό πρόγραμμα αντιμονοπωλιακών και αντιϊμπεριαλιστικών αλλαγών» καθώς και μια «βαθιά διάρθρωση μέσα στους οικονομικούς –κοινωνικούς μαζικούς χώρους», εφημ. Τα Νέα, 12.4.78). Τόσο νυχτωμένη ήταν η Αριστερά, όπως και η πλειοψηφία των λεγόμενων «προοδευτικών» κομμάτων και οργανώσεων, που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να δει την αλήθεια, πέρα από τα φαινόμενα.

11 Τα φαινόμενα αυτά τα έχω αναλύσει σε πάρα πολλά άρθρα, που μερικά είναι αναρτημένα στο ιστολόγιό μου: www. damonpontos.gr, στο φάκελο ΠΑΚ – ΠΑΣΟΚ.

12 Βλ. άρθρο του καθηγητού Τζέιμς Πέτρας, συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου 1981- 84 με τίτλο:

«Η κατάρα των τριών Παπανδρέου», αναρτημένο στο ιστολόγιό μου, καθώς και μια σειρά σχετικών αναλύσεων και μελετών, για όποιον θέλει πραγματικά να μάθει την αλήθεια.

13 Την κατηφορική πορεία είχα καταγράψει ήδη από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, ακόμη δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο, στο βιβλίο μου: «ΠΑΚ –ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδόσεις «Βέγας», Αθήνα 1977. Έκτοτε στα βιβλία μου και σε πάμπολλες αναλύσεις, που μπορεί να τις δει κανείς στο ιστολόγιό μου.

14 «Αν Παπανδρέου και Σαμαράς δεν κάνουν τίποτα, υποθέτουμε δεν είναι γιατί δεν το σκέφτηκαν, αλλά γιατί οι εγκληματήσαντες και δωροδοκηθέντες δεν είναι δυο-τρεις, είναι «χίλιοι δεκατρείς». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το «μάρμαρο». Έχουν τον τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Αν οι πολιτικοί αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πουλόβερ, κόμματα, υπουργούς, βουλευτές. Αντί να αποδείξουν τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα αποκαλύψουν την έκταση της ηθικοπολιτικής του αποσύνθεσης. Λέγοντας «μαζί τα φάγαμε», ο κ. Πάγκαλος θέλει να αποτρέψει την επικίνδυνη αναζήτηση αυτών που «τα έφαγαν». Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει κάθαρση: δεν μπορεί να αποκαλύψει τη διαφθορά χωρίς να θίξει σπουδαία συμφέροντα ξένων τραπεζών, εταιρειών, κυβερνήσεων και δανειστών μας. Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών “ελίτ” είναι στενότατα συνδεδεμένες. Όταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι Έλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ».

Στην πολύ πετυχημένη του ανάλυση για τη διαφθορά ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σε άρθρο του, που αξίζει να διαβαστεί, δεν εισδύει στις βασικές αιτίες της διαφθοράς και στα πρόσωπα, φορείς αυτής της διαφθοράς (konstantakopoulos.blogspot.com). Είναι συγκεκριμένοι εκείνοι που διέφθειραν την ελληνική κοινωνία. Η αοριστία στην ονομασία των υπευθύνων, δε βοηθά αποτελεσματικά στην κάθαρση από την «ύβριν» της διαφθοράς, που αποτελεί την μητέρα των δεινών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. (του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας).

15 Ήδη δύο δυναστείες βρίσκονται στο λυκόφως της πολιτικής, Απομένει η τελευταία δυναστεία, που ολοκληρώνει το δράμα. Η κάθαρση θα αρχίσει μετά τη συντριβή κα την εξαφάνισή της από το πολιτικό προσκήνιο.
ΠΗΓΗ damonpontos.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ισραηλινοτουρκική εμπλοκή στην Ελληνική ΑΟΖ!

Του Γιάννη Θεοδωράτου

OGS_EXPLORAΗ Τουρκία πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη «εχθροπραξία» κατά της χώρας μας στο πεδίο μάχης της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) επιλέγοντας για μια ακόμη φορά τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Η Ελληνοισραηλινή πρόσφατη συμμαχία είναι η μόνη ευχάριστη είδηση που κυκλοφορεί αυτή την εποχή για τη χώρα μας. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μην περιλαμβάνουν την Τουρκία στους "κλειστούς" συμμάχους τους, μετά από δύο συγκεκριμένες αρνήσεις της Τουρκίας να το παίξει "Ανεξάρτητη" και να μην τους παράσχει βοήθεια σε κρίσιμες στιγμές.

Αυτό γράφτηκε στο Αμερικάνικο κατεστημένο και είναι ίσως το σημαντικότερο στρατηγικό λάθος του Ερντογάν του οποίου η Έπαρση έχει αρχίσει να ενοχλεί τη Δύση. Είναι ευχής έργον, επομένως που η παραπαίουσα χώρα μας βρέθηκε να έχει ως σύμμαχο τη δεύτερη ισχυρότερη πολεμική μηχανή του πλανήτη στο πλάι της, αυτές τις κρίσιμες εποχές που μας βρίσκουν τελείως απροετοίμαστους για οποιαδήποτε περιπέτεια..................... Με τη χρήση πολεμικού πλοίου, εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή της στρατηγική προκειμένου να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου, προκαλώντας παράλληλα και την ισραηλινή αντίδραση. Το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον ημερών, έδωσε στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία αναφορικά με την παρενόχληση του ιταλικού ερευνητικού σκάφους OGS-Explora, το οποίο είχε μισθωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση με σκοπό την εκτέλεση βυθομέτρησης εντός της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ. Η Τουρκία αντέδρασε δυναμικά αποστέλλοντας την κορβέτα «Bandirma» (F502), η οποία το Σάββατο 12 Μαρτίου προσέγγισε το ιταλικό σκάφος προειδοποιώντας το να διακόψει τις μετρήσεις και να εγκαταλείψει την περιοχή, ενημερώνοντας ότι βρίσκεται παράνομα (χωρίς άδεια) εντός της τουρκικής ΑΟΖ! Το ιταλικό σκάφος που εκτελούσε τις υποθαλάσσιες έρευνες - μετά το πέρας των οποίων θα ποντιζόταν καλώδιο οπτικών ινών που θα συνέδεε το Ισραήλ με την Ιταλία - είχε ζητήσει και λάβει σχετική άδεια από την Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ).

Ο κυβερνήτης του πλοίου ενημέρωσε την αρμόδια εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, καθότι το πλοίο (που δεν είναι πολεμικό) δεν είχε καμία απολύτως σχέση / αρμοδιότητα να επικοινωνήσει με τις ελληνικές αρχές. Η εταιρεία στη συνέχεια ενημέρωσε για το συμβάν την Υδρογραφική Υπηρεσία του ΠΝ, οπότε το θέμα έφθασε στο ΓΕΕΘΑ, πλην όμως τον χειρισμό του ανέλαβε το Υπουργείο των Εξωτερικών.

Το ιταλικό πλοίο διέκοψε τις έρευνες και στη συνέχεια κινήθηκε με τη συνοδεία της τουρκικής κορβέτας εκτός της ελληνικής ΑΟΖ. Όταν εισήλθε στην κυπριακή, η «Bandirma» απομακρύνθηκε, έχοντας ολοκληρώσει την πρώτη καταγεγραμμένη εχθροπραξία, η οποία έληξε με την καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ελληνικό ΥΠΕΞ απέκρυψε το γεγονός, προκειμένου να κρατηθούν κατά την πάγια τακτική χαμηλοί τόνοι, μέχρις ότου (άγνωστο πώς) υπήρξε διαρροή στην εφημερίδα «Αυγή». Η μη ανακήρυξη ΑΟΖ εκ μέρους της Αθήνας δημιουργεί ένα «ύποπτο κενό» στην περιοχή του Καστελορίζου (βλ. τις αποκαλύψεις Ρολάνδη στο τρέχον τεύχος Μαρτίου του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ τ.13 που κυκλοφορεί πανελλαδικά), που έρχεται να καλύψει η Άγκυρα!

Η τουρκική ενέργεια προκάλεσε την ισραηλινή αντίδραση, η οποία σύντομα αναμένεται να λάβει πιο σαφή μορφή, διότι παρεμποδίστηκε ένα έργο που αφορά τα συμφέροντα του εβραϊκού κράτους και διέρχεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Ωστόσο πρέπει να επισημανθούν τρία σημεία:

Α. Η τουρκική αντίδραση δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της αποστολής σκάφους της Ακτοφυλακής αλλά του Τουρκικού Ναυτικού, το οποίο μάλιστα φαίνεται ότι περιπολεί βάσει σχεδίου στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ με αποστολή να αποτρέψει οποιαδήποτε ενέργεια ξένης δύναμης / εταιρείας, η οποία δεν θα έχει λάβει την άδεια από την Άγκυρα. Συνεπώς η Τουρκία προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα και έχει προσδιορίσει κανόνες εμπλοκής.

Β. Η ελληνική πλευρά υπέστη την πρώτη της ήττα στον πόλεμο της ΑΟΖ καθότι η τουρκική κορβέτα όχι μόνο προσδιόρισε το εύρος της τουρκικής διεκδίκησης δίνοντας το στίγμα (!) γεωγραφικού μήκους 32ο 16΄18'' δυτικά του οποίου (ανοικτά των κυπριακών ακτών) η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα, αλλά κατέστησε άμεσα σαφές προς την Ελλάδα, την Κύπρο και ειδικά το Ισραήλ, ότι δεν υφίσταται συνέχεια των μεταξύ του ΑΟΖ, «εξουδετερώνοντας το φρούριο» του Καστελόριζου.

Γ. Αποτελεί παράδοξο το γεγονός της αναφοράς - σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες - των τουρκικών στρατιωτικών αρχών σε ύπαρξη τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982, ενεργοποιήθηκε μετά τη συλλογή των προβλεπόμενων κυρώσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και συνεπώς δεν αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή (εξαίρεση αποτελεί ο καθορισμός ΑΟΖ στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα).

Η εμπλοκή συνιστά επιβεβαίωση του «κρυφού casus belli» που έχει γνωστοποιηθεί στη χώρα μας και είναι συνέχεια της δήλωσης Νταβούτογλου περί τοποθέτησης του Καστελορίζου στη Μεσόγειο. Η επιθετική αυτή ενέργεια έρχεται να απαντήσει σε ισραηλινές δηλώσεις περί ελληνικής ΑΟΖ, η οποία εσφαλμένα δεν ανακηρύσσεται. Πιθανόν η Άγκυρα να σκέφτεται σοβαρά να προχωρήσει και σε ανακήρυξη ΑΟΖ, σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση.

Συμπερασματικά, θα πρέπει να αναμένονται τις επόμενες εβδομάδες νέες κινήσεις στο μέτωπο της ΑΟΖ, όπου η ισραηλινή εμπλοκή αναμένεται να είναι πολύ πιο συγκεκριμένη διότι επηρεάζονται πλέον ανοικτά και ισραηλινά συμφέροντα. Σε Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και φυσικά στην Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι η τουρκική ενέργεια αποτελεί προοίμιο πρόκλησης προσχεδιασμένης κρίσης στην ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να διαπιστωθεί η «αντοχή» του πιο αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, που είναι χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα.

Από το Insurance Daily

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τα κίνητρα του 1821, εθνικά ή κοινωνικά;

Πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί αυτοαποκαλούνται «αναθεωρητικοί» και δηλώνουν πως επιχειρούν το «ξεσαβάνωμα» της ιστορίας από «εθνοκεντρικές» προκαταλήψεις και «θρησκόληπτα» μυθεύματα.

Μπορούμε κάλλιστα να ανατρέξουμε στην πλούσια απολογητική που έχει σχηματισθεί απέναντι σε αυτή τη συλλογιστική, αλλά και στις ιστορικές πηγές του Αγώνα....

* * *

Για τα κίνητρα της επανάστασης είναι εύγλωττη η «διαμαρτύρησις», που η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε στις 12 Αυγούστου 1824 προς την Αγγλία, αγανακτισμένη για το προτεινόμενο ρωσικό σχέδιο δημιουργίας τριών κρατιδίων στο ελληνικό έδαφος..................................: «Οι Έλληνες προ τεσσάρων ετών θαρρούντες αδιασείστως εις την θείαν Πρόνοιαν υπερασπίζονται με καλήν έκβασιν το έδαφος των προπατόρων των˙ λέγω ότι υπερασπίζονται το έδαφος, επειδή ολίγον φροντίζουν διά τας πόλεις και τα χωρία, διά τας οικίας και ιδιοκτησίας των. Αποσείοντες τον αφόρητον ζυγόν αυτών είχον προ οφθαλμών τον ιερόν σκοπόν του να σώσουν την πίστιν των, την πατρίδα των, τους ιερούς ναούς των και όχι εκείνα τα πολιτικά τέλη, τα οποία ετάραττον τότε την Ευρώπην…» (Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως, Αθήναι 1925, τομ. 2ος, σελ. 266).
Η ίδια αλήθεια διαλάμπει και στο υπ’ αριθμ. 221/20 Μαρτίου 1822 έγγραφο, που απηύθυνε προς τους κατοίκους του Ολύμπου το «Εσωτερικών Μινιστέριον» (Υπουργείο Εσωτερικών).
«Άνδρες Ολύμπιοι, μη σας φοβίση το δύσκολον του επιχειρήματος˙ ο Θεός μεθ’ ημών. Ο κόσμος όλος επληροφορήθη ότι το έθνος μας δεν έλαβε τα όπλα εις χείρας, ει μη προς υπεράσπισιν της ιεράς και ορθοδόξου θρησκείας του, της ελευθερίας του, της τιμής του και της ιδιοκτησίας του. Κάτοικοι του Ολύμπου, το έθνος των Ελλήνων δεν τρέφει άλλον σκοπόν παρ’ εκείνον της ελευθερίας και ανεξαρτησίας του…» (Αρχεία της Ελλην. Παλιγγενεσίας, εκ του Εθν. Τυπογραφείου, Αθήναι 1971, τομ. α΄, σ. 403).
Ο όρκος της αντικυβερνητικής Επιτροπής του 1827 ενώπιον της Εθνοσυνελεύσεως ήταν:
«Ορκίζομαι εις το όνομα της τρισυποστάτου Θεότητος και εις την γλυκυτάτην Πατρίδα, πρώτον μεν ή να ελευθερωθη το ελληνικόν Έθνος ή με τα όπλα εις τας χείρας ν’ αποθάνω Χριστιανός και ελεύθερος».
«Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είναι άνθος αυτοφυές και κατ’ εξοχήν ελληνικόν. Δεν ενέπνευσαν αυτήν αι περί πολιτείας και κοινωνίας θεωρίαι της γαλλικής επαναστάσεως, αρχαί ανέκαθεν οικείαι προς τους Έλληνας, αλλά ιδέαι κατά πολύ υψηλότεραι: Η πίστις προς τον Θεόν, η Ορθόδοξος θρησκεία μας και η Πατρίς. Διεξήχθη αύτη υπό πληθυσμού, ο οποίος ενώ κατ’ ανάγκην είχε αντιτιθέμενα ενίοτε οικονομικά συμφέροντα (ιδρυτές της Φιλικής, ο Υψηλάντης, οι Νησιώτες, οι λαϊκές τάξεις) διετήρησαν όμως αδιάσειστον την ιδεολογικήν βάσιν του αγώνα του και την κοινήν απελευθερωτικήν του προσπάθειαν και ορμήν» (Βλ. Ε.Γ. Πρωτοψάλτη, Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος σσ. 123-128).
Στη διακήρυξη της Α΄ εν Επιδαύρω Εθνοσυνελεύσεως διαβάζουμε: Εκινήσαμεν τον πόλεμον κατά των Τούρκων αποφασίσαντες ή να επιτύχωμεν τον σκοπόν μας ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου. Ο ύψιστος Θεός μάς εβοήθησε καίτοι όχι ικανά προπαρασκευασμένους, εις το τοιούτον μέγα τω όντι επιχείρημα» (Αρχεία της Ελλ. Παλιγγενεσίας, εκδ. Βιβλιοθήκης Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα ι1971, τομ. 3ος, σ. 41).
Ο ιστοριογράφος της οθωμανικής Αυτοκρατορίας Ασαάδ-Εφέντης παραδίδει το λόγο, που το 1826 απήγγειλε ο αρχιβεζύρης Μαχμούτ στη συνέλευση των μεγιστάνων του. Ο αγώνας των ραγιάδων τούς είχε καταταράξει:
«Οποίων λυπηρών σκέψεων παραίτιον είναι το θέαμα των σημερινών Ελλήνων! Οι αντάρται ούτοι, οι ως κάλαμοι ασθενείς, εματαίωσαν τους μέχρι τούδε αγώνας μας˙ εν ακαρεί έπρεπεν η ακάθεκτος ορμή των ανδρείων Μουσουλμάνων να τους καταστρέψη, και όμως δεν εδυνήθημεν εισέτι να σβέσωμεν την φλόγα της ανταρσίας των!…» (Σπ. Τρικούπη, Ιστορ. Ελλην. Επαν., Αθήναι 1925, τομ. 2ος, σελ. 278).
Και το θαύμα σε πείσμα εκείνων που με επιμέλεια επιδίδονται στην «απομυθοποίηση» της Ιστορίας μας και τον αποχριστιανισμό του νέου ελληνισμού έγινε. Ο Σπ. Τρικούπης στον επίλογο της Ιστορίας του γράφει: Είναι τω όντι αξιοπαρατήρητον, ότι τα σχέδια της Αυλής επί του ελληνικού αγώνα όχι μόνον εματαιώθησαν, αλλά και ενάντια της θελήσεως και της πολιτικής των όλα απέβησαν. Ήθελαν αύται την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατεκολοβώθη˙ ήθελαν την κατάθλιψιν και αποτυχίαν του επαναστατικού κινήματος της Ελλάδος, και το επαναστατικόν κίνημα της Ελλάδος εν μέσω ορατών και αοράτων δυσκολιών και κινδύνων εθριάμβευσεν˙ ή ήθελαν την Τουρκίαν ισχυράν, και κατέστρεψαν αυταί την δύναμίν της εν Νεοκάστρω. Μελετώ δε, ω αναγνώστα, τα κατά την επανάστασιν και εκπληττόμενος δι’ όσα κατώρθωσαν οι επέκεινα εξαετίας αβοηθητί τον υπέρμεγαν τούτον και άνισον αγωνισθέντες και κατά γην και κατά θάλασσαν αγώνα, ενθυμού, ότι ο αγών ήτον υπέρ πίστεως και υπέρ ανακτήσεως πατρώας γης και ελευθερίας, τουτέστιν ο ιερώτερος και ο ενδοξότερος όλων των αγώνων…».

"κουρσάρος"

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........