Αντώνιος ο Μικρός

του Γιώργου Καραμπελιά

Όποιος είδε τον Σαμαρά, την Κυριακή το βράδυ της 8 Ιουλίου, στη Βουλή, να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί που θέλουν να του πάρουν το παιχνίδι του, δηλαδή την πρωθυπουργία, μάλλον θα πρέπει να απαλλάχθηκε από όσους δισταγμούς είχε –αν είχε– μέχρι τότε.

Πολλοί περίμεναν δυόμισι χρόνια για να ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Σαμαρά. Και μέχρι σήμερα φάνηκαν ελαστικοί απέναντί του διότι κρυβόταν πίσω από τους αντιπάλους του. Εξελέγη πρόεδρος στη Ν. Δημοκρατία διότι είχε αντίπαλο την Μπακογιάννη. Αποτέλεσε, έστω και στανικώς, αντίβαρο στον ΓΑΠ και το Μνημόνιο. Ωστόσο, από πέρυσι τον Νοέμβριο, άρχισε πια να ξεπροβάλλει στο προσκήνιο ως ο εαυτός του. Τρομοκρατημένος (και πιεζόμενος άραγε;) από όσα συνέβησαν στις Κάννες, αντί να αδράξει την ευκαιρία και να τελειώσει με το ΠΑΣΟΚ –και ουσιαστικά και με το Μνημόνιο– αποδέχτηκε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου και κατέστη συνένοχος στο επαίσχυντο Μνημόνιο ΙΙ. Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, αναμετρούμενος με τον εαυτό του, κατέδειξε ήδη το μέγεθός του. Ωστόσο, για άλλη μια φορά διεσώθη, πρόσκαιρα, από τους αντιπάλους του. Η τυχοδιωκτική επιδίωξη ενός ανέτοιμου κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με έναν νεαρό και άπειρο αρχηγό, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, σε συνθήκες κρίσης χωρίς προηγούμενο, του επέτρεψαν και πάλι να επιβιώσει. Αυτή τη φορά κρυπτόμενος πίσω από τον Τσίπρα.

Ωστόσο, και πάλι μετά τη μισονίκη του στις εκλογές της.........................  117^ης Ιουνίου και αφού κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του να γίνει Πρωθυπουργός, θα έπρεπε επιτέλους να εμφανιστεί ο ίδιος αυτονόμως στο προσκήνιο. Και από τότε επιταχύνθηκε η αποδόμησή του. Σχημάτισε μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών έναν πατενταρισμένο μνημονιακό εθνομηδενιστή, κατάλληλο για τεμενάδες, και ένα υπουργικό συμβούλιο που, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα. Ανέθεσε στον κυριότερο εσωκομματικό εχθρό του, μετά την αποχώρηση της Μπακογιάννη, τον Χατζηδάκη, να ιδιωτικοποιήσει κάθε κινητή ή ακίνητη περιουσία. Έβαλε υπουργό Εξωτερικών τον κύριο Τίποτα. Και όλες οι υπόλοιπες επιλογές του είναι του ιδίου χαρακτήρα. Εξαφάνισε το υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο θα είχε την ευκαιρία να τοποθετήσει ως υπουργό μια προσωπικότητα ευρύτερου κύρους, παρότι και ο ίδιος και ο ευτραφής συνεταίρος είχαν χρηματίσει υπουργοί Πολιτισμού. Έκανε την κυβέρνηση με τον μικρότερο αριθμό γυναικών των τελευταίων δεκαετιών. Όταν όλοι οι Έλληνες περίμεναν να φτιάξει, έστω «για τα μάτια», μια κυβέρνηση που να τροφοδοτεί κάποιες ελπίδες, κατασκεύασε μια απίστευτη τρικομματική σούπα.

Και τέλος, επέλεξε(;) να χειρουργηθεί και να εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό και εσωτερικό προσκήνιο την κρισιμότερη στιγμή, αμέσως μετά τις εκλογές, ενώ τον ακολούθησε και ο υπουργός του επί των Οικονομικών. Τη στιγμή που έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ο ίδιος προσωπικά,  ώστε να ανυψώσει λίγο το κύρος της χώρας που βρισκόταν στο ναδίρ, και να θέσει εξ αρχής τα ζητήματα της αναδιαπραγμάτευσης και της επιμήκυνσης, εξαφανίστηκε. Και στην κρισιμότερη σύνοδο Κορυφής, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει πολλά και να μπει στο τραίνο με τον Μόντι και τον Ραχόι, η Ελλάδα απουσίαζε τραγικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Ενώ οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, πριν από τις εκλογές, μιλούσαν για τη δεδομένη επιμήκυνση, τώρα την δέχονται μόνον υπό όρους και έρχονται οι τροϊκανοί αλητήριοι να μας ζητήσουν και τα ρέστα. Και έχει χρηματίσει και υπουργός Εξωτερικών, τρομάρα του! Και θα ’πρεπε να γνωρίζει πως, στις διεθνείς σχέσεις, η αρχή δεν είναι απλώς το ήμισυ του παντός, είναι το παν!  Η πρώτη εικόνα που έδωσε η κυβέρνηση και ο ίδιος ήταν η εικόνα μιας ανάπηρης κυβέρνησης ενός αποτυχημένου κράτους.

Όταν, την Παρασκευή 5 Ιουλίου, παρουσίασε τις προγραμματικές δηλώσεις αυτής της «κυβέρνησης», υπερέβη εαυτόν και, αντί να προσφέρει ένα οποιοδήποτε όραμα σ’ έναν καθημαγμένο λαό, εμφανίστηκε ως επαρχιακός λογιστάκος με μόνο του μέλημα να πλασάρει ως μοναδική λύση τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίποτε για την κρίση στην Ευρώπη και τη ρατσιστική συμπεριφορά έναντι της Ελλάδας, τίποτε για την ύφεση και τον πόνο των Ελλήνων, κανένα όραμα για μια αυριανή Ελλάδα. Και δύο μέρες μετά, ήρθε στη Βουλή επιχειρώντας και πάλι να κρυφτεί πίσω από κάποιον άλλο, τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, όλοι όσοι τον είδαν, είδαν έναν νευρωτικό άνθρωπο που προσπαθούσε να επιβληθεί με προσβολές και επιθέσεις.

Ο Σαμαράς επέλεξε άραγε οριστικά το στυλ και τον τρόπο της κυβέρνησής του;  Μήπως, επειδή δεν διαθέτει όραμα και έχει επιλέξει να υποταχθεί σε αυτά που του επιτάσσει η Τρόικα και οι εταίροι, θα προσπαθήσει να ρίξει την μπάλα στην κερκίδα, δηλαδή να μεταφέρει τη σύγκρουση σε μια εύκολη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι πλέον σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την Τρόικα, τους Γερμανούς ή στην αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Και εάν όντως ήταν θέμα πολιτικής τακτικής, όπως αφήνει να εννοηθεί  ο περίγυρός του, και εάν όντως είχε ένα οποιοδήποτε όραμα, όχι απλώς ήταν η στιγμή για να το εκφράσει αλλά και θα απευθυνόταν στους Έλληνες λέγοντάς τους: «Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω να σας προτείνω παρά “ιδρώτα και δάκρυα”, διότι αυτή είναι η πραγματικότητα, όμως δεν πρόκειται να σκύψουμε το κεφάλι!» Εξάλλου, η πολιτική τακτική και η ιστορία διδάσκουν πως δεν μπορείς να κάνεις καμιά μεταρρύθμιση χωρίς τη συναίνεση του λαού, με μόνη τη συναίνεση των ξένων! Αλλά τότε θα είχε στόφα ηγέτη.

Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τα λάθη και την ανικανότητα των αντιπάλων, προβάλλοντας το φάντασμα του σε πολλούς απεχθούς «Φωτόπουλου», προκειμένου να εξευμενίσει την Καθημερινή και τους δανειστές πλασάροντας ως αποκλειστική λύση για τη χώρα την ιδιωτικοποίηση – κατ’ εξοχήν εκείνη της ΔΕΗ. Έτσι όμως ο Σαμαράς αποκαθηλώθηκε οριστικά, ακόμα και στα μάτια εκείνων που κάτι ήλπιζαν απ’ αυτόν. Και επειδή χρησιμοποίησε τους στίχους του Καβάφη, «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις», του υπενθύμισαν πως αυτός ο στίχος προέρχεται από το ποίημα του Καβάφη: «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»! Δεν το γνώριζε αυτό ο δικός μας Αντώνιος; Ίσως σκέφθηκε, και ορθά, πως δεν έχει καμία σχέση με τον Μάρκο Αντώνιο του ποιήματος, αντίθετα αυτός κινδυνεύει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο Αντωνάκης ο μικρός.

2