| της Τζούλια Αμαλία Χέγιερ |
©Der Spiegel
Η επιμήκυνση για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ελλάδας είναι πρακτικά αποφασισμένη. Μισό λεπτό όμως. Ποιες μεταρρυθμίσεις; Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση της Αθήνας παίζει με το χρόνο και εξοικονομεί χρήματα μόνο από αυτούς που αντιδρούν λιγότερο. Ακριβώς έτσι θα συνεχίσει να γίνεται.
Δεν υπάρχει λόγος να αρνηθεί κανείς την ελάφρυνση του βάρους της κρίσης για τους Έλληνες. Για τους Έλληνες όμως: για την ταμία, τον γραφίστα, την καθηγήτρια, τη νοσοκόμα για παράδειγμα. Διότι αυτοί είναι που υποφέρουν από την ύφεση, την ανεργία.
Η επιμήκυνση που αρνούνται για την ώρα οι διεθνείς δανειστές, ελαφρύνει όμως κυρίως έναν άλλο κλάδο: τους πολιτικούς. Ακριβέστερα την κυβέρνηση των Αθηνών. Κι αυτή δεν το αξίζει.
Για την πλειοψηφία των Ελλήνων δεν παίζει κανένα ρόλο αν τα επώδυνα μέτρα και οι περικοπές παραταθούν για δύο χρόνια ή όχι. Έτσι ή αλλιώς είναι επώδυνα. Ακόμα κι αν η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν στέκεται μαζικά στην ουρά για συσσίτιο, το επίπεδο διαβίωσης της κοινωνίας συρρικνώνεται βίαια.
Για την πλειοψηφία η επιμήκυνση των δύο χρόνων δεν παίζει κανένα ρόλο, κι αυτό γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα στην αδικία των οριζόντιων περικοπών, δίχως καμία μέριμνα για τις απώλειες. Οι περικοπές αφορούν πάντοτε αυτούς στους οποίους το κράτος έχει την ευκολότερη πρόσβαση. Γιατί; Διότι είναι απλούστερο για τους κατέχοντες την εξουσία στην Αθήνα, που δεν τους πονάει τίποτα.
|
Είναι πολύ πιο εύκολο για τους Αθηναίους πολιτικούς να καταργούν αναπηρικές συντάξεις από το να θίγουν τα προνόμια ομάδων συμφερόντων με μεγάλη επιρροή όποιες κι αν είναι αυτές, δικαστές, γιατροί ή η δημόσια διοίκηση.
Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και η πελατεία τους είναι διάχυτη σε όλη την Ελλάδα.
Γι' αυτό οι κυβερνώντες θα χαρούν ιδιαίτερα αν καταφέρουν να μεταθέσουν ακόμα λίγο τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Εξάλλου τις έχουν ήδη παγώσει εδώ και δυόμισι χρόνια.
Ένα είναι δεδομένο: το ελληνικό κράτος πρέπει να αναδομηθεί εκ βάθρων. Και είναι βέβαιο πως αυτήν την αποστολή-μαμούθ, αυτόν τον ηράκλειο άθλο δεν μπορούν να τον φέρουν εις πέρας εκείνοι που οικοδόμησαν το κράτος στα μέτρα τους -και προς το συμφέρον τους.
Οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διορθωτικά, κάτι που ουκ ολίγοι Έλληνες θα το ευχόντουσαν. Ακόμη περισσότερο: οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να λειτουργήσουν διορθωτικά.
Αντί να επιτραπεί στους Έλληνες πολιτικούς και επαναλαμβάνουν τις τερατολογίες και τα εξωφρενικά τους ψέματα επί 2.5 χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) με την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ), θα έπρεπε να επιμείνουν ώστε κατ' αρχήν να αντιμετωπίσουν τον παρακμασμένο κρατικό μηχανισμό με όλες τους τις εκβλαστήσεις -και ύστερα, αν και όταν αυτό θα ήταν αναγκαίο, να καλέσουν τους ανάπηρους να κάνουν θυσίες.
Όπου λείπει η πολιτική βούληση, λείπει η πολιτική αλλαγή
Πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα 4,500 κρατικοί «οργανισμοί», δηλαδή χρηματοδοτούμενοι από το δημόσιο, των οποίων ο προορισμός είναι εντελώς απροσδιόριστος, όπως επί παραδείγματι ο οργανισμός για την οργάνωση της νόμιμης τοποθέτησης πάγκων στην λαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης; Ακούγεται σαν γκαγκ των «Μόντι Πάιθον», αλλά είναι θλιβερή ελληνική πραγματικότητα: ο «οργανισμός λαϊκών αγορών Θεσσαλονίκης» διαθέτει εννέα υπαλλήλους. Σε αυτούς προστίθενται άλλοι... δεκαπέντε προϊστάμενοι. που δεν εργάζονται βέβαια εθελοντικά.
Το ότι πολλά πράγματα βρίσκονται ακόμα σε στραβό δρόμο δεν εκπλήσσει κανέναν. Αρκεί να κοιτάξει κανείς εκείνους που έχουν αναλάβει την αναδιάρθρωση του κράτους: ο Κωστής Χατζηδάκης για παράδειγμα, «υπουργός ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας, υποδομών, μεταφορών και δικτύων» επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του υπουργείου του με ένα σώμα... πενήντα οκτώ έμπιστων προσωπικών συμβούλων. Μάλιστα πρόσφατα επαινέθηκε για την ταπεινότητα και μετριοπάθειά του από την «τασκ φορς».
Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα: οι Ευρωπαίοι αρκούνται να εξωραΐζουν την στασιμότητα και την μη-αλλαγή. Όμως αυτό δεν βοηθάει τις μεταρρυθμίσεις και την κρατική αναδιάρθρωση να προχωρήσουν, όπως δεν θα το κάνει ούτε η διετής επιμήκυνση. Διότι εκεί που δεν υπάρχει πολιτική βούληση δεν υπάρχει αλλαγή.
Διαφορετικά τα πράγματα θα είχαν εδώ και καιρό προχωρήσει: από τις προγραμματισμένες (αλλά έως σήμερα ανεκπλήρωτες) ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το άνοιγμα της αγοράς εργασίας.
Εάν η σημερινή κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να αλλάξει κάτι, η επιμήκυνση δεν θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα επιχειρούσε μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά της· θα έπιανε αμέσως δουλειά για να εφαρμόσει αυτές τις αλλαγές.
«Οι γενναίοι θα σώσουν την Ελλάδα» είπε ο πρωθυπουργός Σαμαράς το απόγευμα της Τρίτης (23/10) σε τηλεοπτικό του διάγγελμα. Θα ήταν ευχής έργο κάποιος να του φώναζε: «γίνετε επιτέλους γενναίος κύριε Σαμαρά. Διαρρήξτε τις σχέσεις σας με το παλιό σύστημα, ξεχάστε τις παλιές μεθόδους».
Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλη απαίτηση· θα ήταν ένα κάλεσμα για πολιτική αυτοκτονία.
Η Julia-Amalia Heyer είναι ανταποκριτής γερμανικών ΜΜΕ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου