Από την αλλαγή στην δολοφονία μιας χώρας

Από την Ιόλη Πιερίδη

Eλλάδα, Τετάρτη 7 Νοέμβριου 2012. Η  κυβέρνηση Σαμαρά φέρνει στην Βουλή του Μειμαράκη, των διορισμένων συγγενών, φίλων, κολλητών των εθνοπατέρων και του ζημιογόνου καναλιού το 3ο Μνημόνιο προς ψήφιση.

Την ίδια ώρα τα 3 κόμματα της συγκυβέρνησης συνεχίζουν ακάθεκτα να διορίζουν τα δικά τους παιδιά σε οργανισμούς που ελέγχονται από το κράτος με πιο χαρακτηριστική την ξεφτίλα στην κρατική τηλεόραση.

Μόλις σήμερα ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αδαμόπουλος κατήγγειλε τον διορισμό της συζύγου του υπουργού Εργασίας Βρούτση και της κόρης του Γενικού Γραμματέα του υπ. Οικονομικών Μέργου.

Το άθλιο καρατικοδίαιτο παρακράτος της διαπλοκής που οικοδομήθηκε πάνω στα κουμπούρια της Τρομοκρατίας με το άλλοθι των σταγονιδίων της χούντας-αλήθεια οι εκτελέσεις των τρομοκρατών ποιους ωφέλησαν;-συνεχίζει ως σήμερα να κάνει παιγνίδι με τα πολιτικά κουρέλια της μεταπολίτευσης να διεκδικούν ηγετικούς ρόλους αντί να σαπίζουν  στις πιο σκοτεινές φυλακές.

Όταν ρωτήθηκε ο περίφημος Κάρλος το Τσακάλι, αν γνωρίζει ποιοι είναι πίσω από τις τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ελλάδα είχε απαντήσει «ρωτήστε τον Καραμανλή και τον Ανδρέα». Δίχως να ασπαζόμαστε την άποψη ότι οι δύο ιδρυτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γνώριζαν ποιοι έκαναν κουμάντο στα κουμπούρια δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι κάποιες εκτελέσεις της «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» και κάποια χτυπήματα του ΕΛΑ έγιναν σε πολύ «δύσκολες» συγκυρίες για το σαθρό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης-όπως για παράδειγμα η εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη.

Η εκτέλεση του Τσάντες την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983, στις Ε7.25 το πρωί, στην Φιλοθέη θεωρείται “κλειδί” για την «συνάντηση» των παπούδων της οργάνωσης με την νέα γενιά των εκτελεστών, την γενιά του Κουφοντίνα.

Κάνοντας σήμερα, λίγο πριν το 3ο Μνημόνιο τον απολογισμό της Μεταπολίτευσης που διαρκώς πεθαίνει αλλά είναι πάντα παρούσα μαζί με το σκοτάδι που κουβαλάει διαπιστώνουμε πως οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι λες και η Ιστορία μας κάνει πλάκα.

Ακόμη και η έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών παραπαίμπει στην γέννηση της Ελευθεροτυπίας των Συντακτών  το 1974 πριν περάσει στα χέρια του πανέξυπνου Κίτσου Τεγόπουλου.

Ο Κίτσος μαζί με τον Λαμπράκη, την Ελένη Βλάχου και λίγους ακόμη παραδοσιακούς εκδότες προσπάθησαν όσο μπορούσαν να αντισταθούν όσο μπορούσαν στους πάσης φύσεως πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών που έγιναν στην συνέχεια οι κυρίαρχοι της μεταπολίτευσης με κανάλια, εφημερίδες, νταλαβέρια με το κράτος και μπροστινούς αχυρανθρώπους.

Με βιτρίνα το τηλεοπτικό μπούστο της Ελένης Μενεγάκη και άλλων πιο σοβαρών δήθεν κυριών και κυρίων της ελληνικής τηλεόρασης πράκτορες της KGB, της ΣΤΑΖΙ, της  CIA  και άλλων υπηρεσιών έστηναν και εξακολουθούν να στήνουν κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς ομίλους αξιοποιώντας το αποτέλεσμα των τρομοκρατικών οργανώσεων και στην συνέχεια  τα 45αρια της δημοσιογραφίας.

Αίφνης τα τελευταία χρόνια  όλοι σχεδόν οι  δημοσιογράφοι έχουν υποστεί αμνησία και ξεχνούν για ποια αφεντικά δουλεύουν. Το γεγονός ότι η Γερμανία και οι άνθρωποί της εξακολουθούν να ελέγχουν το εγχώριο παιγνίδι πολιτικής και οικονομικής εξουσίας οφείλεται απλά και μόνο στο οργανωμένο Αρχείο που διαθέτουν οι υπηρεσίες τους σε αντίθεση με τους πιο επιπόλαιους Αμερικανούς.

Οι Γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έχοντας αρχικά την εμπειρία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και στην συνέχεια του τέλειου κτήνους παρακολούθησης της «ζωής των άλλων», την διαβόητη ΣΤΑΖΙ κατάφεραν να κερδίσουν τους Αμερικανούς στον πόλεμο της πληροφορίας.
Μόνο που είχαν και τουλάχιστο μια σχεδόν καταστροφική απώλεια. Ήταν τότε που οι Αμερικανοί αποκάλυψαν το παγκόσμιο κύκλωμα δωροδοκιών της  Siemens.
Αμερικανοί και Γερμανοί πάντως είχαν αγαστή συνεργασία εντός της χώρας στην υπόθεση των υποκλοπών και στην εξουδετέρωση του Καραμανλή-ο οποίος είχε ένα περιβάλλον απολύτως διαβρωμένο που έμπαζε από παντού.
Είχαν προηγηθεί απανωτές νίκες των Γερμανών όπως για παράδειγμα η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δια χειρός Συμπιλίδη που σήμερα είναι και επίκαιρος.

Το εγχώριο κύκλωμα των διεφθαρμένων πολιτικών και επιχειρηματιών που είχε στηθεί μεθοδικά από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.  Γνωστοί μεγαλοεπιχειρηματίες  που πρωταγωνιστούν δεκαετίες τώρα  σε δημόσια έργα, σε πάσης φύσεως προμήθειες, στα ΜΜΕ, στις μίζες στα εξοπλιστικά πάνε πακέτο με την  επιμονή ανθρώπων της Δικαιοσύνης να κρατάνε για δεκαετίες τα μάτια και τα αυτιά τους ερμητικά κλειστά.

Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι ίδιοι οι πολιτικοί που φρόντιζαν, με περισσή μαεστρία, να «καθαρίσουν» οι συνάδελφοί τους όπως έκαναν οι Βενιζέλος και Λοβέρδος για χάρη των Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου στην περίφημη Εξεταστική Επιτροπή για τα Εξοπλιστικά με επικεφαλής τον γραφικό Τραγάκη.



ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1975-Η εκτέλεση του Ρίτσαρντ Γουέλς

25 Δεκεμβρίου 1975:Η Αθήνα ετοιμάζεται να γιορτάσει τα δεύτερα μεταπολιτευτικά της Χριστούγεννα. Μεταξύ των καλεσμένων στη δεξίωση που παραθέτει ο αμερικανός πρέσβης είναι και ο ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας, Pίτσαρντ Σκίφινγκτον Γουέλς, με τη σύζυγό του Μαρία - Χριστιάνα.
Λίγο πριν από τις 10, το ζεύγος -ιδιαίτερα ευδιάθετο- παίρνει το δρόμο της επιστροφής για την οικία του, στο Ψυχικό, αγνοώντας την τραγική κατάληξη της βραδιάς.

Καθώς η μαύρη λιμουζίνα σταματάει έξω από την έπαυλη, κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο αυτοκίνητο, από το οποίο αποβιβάζονται τρεις ένοπλοι μασκοφόροι. Απομακρύνουν τον οδηγό και τη γυναίκα και εκτελούν τον 45χρονο διπλωμάτη με τρεις πυροβολισμούς.
Στον τόπο της επίθεση αφήνουν μία προκήρυξη, με την οποία την ευθύνη αναλαμβάνει η πρωτοεμφανιζόμενη «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη». Η ίδια προκήρυξη αποστέλλεται τρεις ημέρες αργότερα και στις εφημερίδες. Ωστόσο, δεν θα δημοσιευθεί κατόπιν εισαγγελικής απαγόρευσης. Επιπλέον, μέσα στο κλίμα της εποχής κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων της CIA.
Η προκήρυξη που εστάλη σε όλες τις εφημερίδες στις 24.12.1975 –και δε δημοσιεύτηκε ποτέ- ανέφερε μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το «Βήμα»: «Σε πρόσφατο λόγο του ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικανοί δεν θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στο εσωτερικό των άλλων όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν και ο Κίσινγκερ. (...) Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. (...) Η κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στον γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Και η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21ης Απρίλη, να μην αναφέρει το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. (...) Έτσι αποφασίζουμε να εκτελέσουμε υποδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA, αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. (...) Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ως αρχηγός είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας».
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1975, η «17Ν» βγάζει «ανακοίνωση προς τον Τύπο» για τη μη δημοσίευση της πρώτης προκήρυξης, στην οποία εξηγεί γιατί δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα του Γουέλς. «Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος ήταν συνυπεύθυνος μαζί με άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφός μας για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη χώρα μας. Απόφασή μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός», αναφέρει η «17Ν». Ούτε αυτή η «ανακοίνωση» όμως δημοσιεύεται.
Την εποχή εκείνη επικρατούσε σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη και ποιος έχει την ευθύνη καθώς η «17Ν» ήταν άγνωστη. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ένα χρόνο αργότερα, όταν η γαλλική εφημερίδα «Liberation» δημοσιεύει κείμενο της «17Ν» όπου περιγράφεται αναλυτικά η παρακολούθηση του Γουέλς και η οργάνωση της δολοφονίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος», η τρίτη προκήρυξη είχε δοθεί σε σφραγισμένο φάκελο από μια γυναίκα στον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος την παρέδωσε στον διευθυντή της εφημερίδας Σερζ Ζυλί. Ο φάκελος παρέμεινε στα συρτάρια της εφημερίδας μέχρι τις 26.12.1976, οπότε και είδε το φως της δημοσιότητας.

Στα γεγονότα αυτά επικεντρώνονται οι έρευνες για τον αρχηγό και την ιστορική ηγεσία. Στη δολοφονία συμμετείχαν τουλάχιστον τρία άτομα (στην προκήρυξη της 17Ν στη «Liberation» αναφέρεται ότι από το αυτοκίνητο «βγήκαμε αμέσως τρεις με τα πρόσωπα καλυμμένα»). Ανάμεσα σε αυτά η Αστυνομία εκτιμά ότι ήταν ο Αλέκος Γιωτόπουλος (ο οποίος πυροβόλησε τον αμερικανό πράκτορα), ο Παύλος Σερίφης, όπως επίσης μια γυναίκα και ένας άνδρας, αμφότεροι 55 ετών σήμερα, γνωστοί στις αρχές.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1981-Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ  Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑΣ

Ο δημοσιογράφος Αθ. Παπανδρόπουλος θα γράψει ένα ιστορικό άρθρο-ντοκουμέντο για το πώς η παρέα του Ανδρέα Παπανδρέου έστησε την μεγάλη ληστεία της χώρας. Βρισκόμαστε στον Φεβρουάριο του 1981.

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.



Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1983- Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΥΟ ΓΕΝΙΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΣΑΝΤΕΣ

Την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983, στις 7.25 το πρωί, δολοφονήθηκαν ο αμερικανός πλοίαρχος Τζορτζ Τσάντες (ανώτερο στέλεχος της Τζασμάγκ στην Αθήνα) και ο οδηγός του Νίκος Βελούτσος στον Φάρο Ψυχικού. Δύο νεαροί πλησίασαν με τη βέσπα τους το διπλωματικό αυτοκίνητο που βρισκόταν επί της λεωφόρου Κηφισιάς, σταματημένο σε έναν φωτεινό σηματοδότη, και πυροβόλησαν εξ επαφής με το 45άρι που είχαν χρησιμοποιήσει σε όλες τις προηγούμενες δολοφονικές επιθέσεις τους. Τι έλεγε η 17Ν 
«Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, την αμερικανική στρατιωτική αποστολή, εκτελώντας ένα από τα ανώτερα στελέχη του. (...) Η ενέργειά μας είναι παράλληλα και συγκεκριμένη αγωνιστική συμπαράσταση διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς της περιοχής που αγωνίζονται για ανεξαρτησία αλλά και γενικότερα σ' όλους τους λαούς και ιδίως τους λαούς της Κεντρικής Αμερικής και του Σαλβαδόρ που βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας ένοπλης αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι, όταν το '75 εκτελέσαμε τον σταθμάρχη της CIA Γουέλς, η Αθήνα ήταν το κέντρο συντονισμού των συνωμοσιών και επεμβάσεων της CIA στην Αγκόλα - πράγμα που εμείς βέβαια αγνοούσαμε - όπου οι λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις βρίσκονταν στην τελική φάση για την κατάληψη της εξουσίας» (από την προκήρυξη της 17Ν που οι δράστες ταχυδρόμησαν στον Τύπο και έγινε γνωστή στις 17.11.1983). Η 17Ν απείλησε όλους τους Ελληνες που εργάζονταν στις αμερικανικές βάσεις. Προειδοποίησε ότι, όπως ο οδηγός του Τσάντες, όλοι οι έλληνες οδηγοί-σωματοφύλακες πρακτόρων της CIA, της DIA και της Jusmagg, αξιωματούχων της πρεσβείας και αξιωματικών αμερικανικής βάσης θεωρούνταν στόχοι.

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. θεωρούσαν υπόθεση «κλειδί» για την εξιχνίαση της δολοφονίας του 53χρονου πλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες και του 62χρονου οδηγού του Νίκου Βελούτσου μια επίθεση που σημειώθηκε εναντίον δύο χωροφυλάκων του τότε Τμήματος Χωροφυλακής Φιλοθέης μία ακριβώς εβδομάδα - στις 8 Νοεμβρίου 1983 - πριν από τη δολοφονία Τσάντες - Βελούτσου στη λεωφόρο Κηφισιάς.

Η επίθεση σημειώθηκε στη γειτονική οδό Βεκιαρέλη στη Φιλοθέη, όταν οι δύο χωροφύλακες Κώστας Αργυρόπουλος, 33 ετών, και Ιωάννης Χατζημπύρος, 22 ετών, προσπάθησαν να ακινητοποιήσουν μοτοσικλέτα μάρκας Suzuki 550, χρώματος ασημί, που δεν είχε αριθμό κυκλοφορίας και στην οποία επέβαιναν δύο άτομα.

Σε απόρρητο έγγραφο που είχε συντάξει τότε η Αστυνομία αναφέρεται ότι «ο οδηγός ήταν ηλικίας 25-28 ετών, αναστήματος 1,70-1,75 μ. περίπου, κανονικής σωματικής διάπλασης. Φορούσε μπουφάν νάιλον, χρώματος μπλε, στο κεφάλι κράνος μοτοσικλετιστή και είχε μαύρο παχύ μουστάκι. Ο συνοδηγός ηλικίας 24-26 ετών, αναστήματος 1,65-1,70 μ., λεπτής σωματικής διάπλασης, φορούσε μπουφάν νάιλον, χρώματος σκούρου, στο κεφάλι κράνος μοτοσικλετιστή».
* Οι επιβάτες της μοτοσικλέτας
Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν έλεγχο στους επιβάτες της μοτοσικλέτας γιατί αυτή δεν είχε πινακίδες και εκείνοι έσπευσαν να απομακρυνθούν πυροβολώντας το περιπολικό που τους ακολουθούσε. Από τη βαλλιστική έρευνα διαπιστώθηκε - αρκετό διάστημα αργότερα - ότι το 38άρι όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν αυτό που χρησιμοποίησε η 17Ν σε μεταγενέστερες επιθέσεις, με πρώτη τη δολοφονία του φρουρού αστυφύλακα Χρήστου Μάτη στις 24.12.1984 στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας Πετραλώνων.
Οπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων, ο έλεγχος των αστυνομικών και το «επεισόδιο της οδού Βεκιαρέλη» έδωσαν παράταση στη ζωή για μία εβδομάδα του πλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες και του οδηγού του, αφού αυτοί ήταν ο «στόχος» των μελών της 17Ν. Η κυρίως επίθεση σημειώθηκε την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 1983 στις 7.20 το πρωί, στη λεωφόρο Κηφισιάς 236, με τρόπο όμοιο με αυτόν που δολοφονήθηκε ο βρετανός ταξίαρχος Στίβεν Σόντερς στις 7 Ιουνίου 2000. Οι δράστες επέβαιναν σε μια βέσπα χρώματος μπλε μεταλλικού, που είχε κλαπεί από την οδό Πλαστήρα 24 στου Ζωγράφου, σε πολύ κοντινό σημείο από όπου είχε κλαπεί και η μοτοσικλέτα στο επεισόδιο με τους αστυνομικούς μία εβδομάδα νωρίτερα.
Οπως περιγράφεται στο απόρρητο ενημερωτικό έγγραφο της Αστυνομίας για τη δολοφονία Τσάντες, «ενώ το υπ' αριθμ. κυκλοφορίας ΞΑ 14033 αυτοκίνητο μάρκας Plymouth στο οποίο επέβαιναν τα θύματα κατερχόταν τη λεωφόρο Κηφισίας με κατεύθυνση προς την Αμερικανική Πρεσβεία, κινούμενο επί της αριστερής εσωτερικής λωρίδας κυκλοφορίας, κοντά στη στάση "Κολλέγιο" σταμάτησε, διότι εκεί το φανάρι έδειχνε κόκκινο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και ενώ το παραπάνω αυτοκίνητο βρισκόταν τρίτο στη σειρά από το φανάρι, το πλησίασε από τη δεξιά πλευρά μια βέσπα στην οποία επέβαιναν δύο άτομα. Ο οδηγός της βέσπας μαρσάρισε και ταυτόχρονα ο άλλος, που βρισκόταν πίσω, πάτησε σταθερά το αριστερό του πόδι στην άσφαλτο και, βγάζοντας από την τσέπη τού τζάκετ που φορούσε ένα μεγάλο πιστόλι, άρχισε να πυροβολεί εναντίον των επιβαινόντων στο αμερικανικό αυτοκίνητο επανειλημμένα».
* Η περιγραφή των δραστών
Οι δράστες στο συγκεκριμένο έγγραφο περιγράφονται ως «δύο άγνωστα άτομα, μάλλον μετρίου αναστήματος, ηλικίας 20-25 ετών, που επέβαιναν σε βέσπα, χρώματος μπλε μεταλλικού, σχετικώς καινούργια. Ο οδηγός φορούσε κράνος πράσινο παλιό και τζάκετ χρώματος λαδί. Ο δε συνεπιβαίνων φορούσε κράνος μπλε σκούρο και τζάκετ μαύρο».
Στην προκήρυξη που έχει γραφεί τον Οκτώβριο του 1983 - ίσως δηλαδή και ένα μήνα νωρίτερα -, αφού δικαιολογείται γιατί η 17Ν επαναδραστηριοποιείται ύστερα από σιωπή τριών ετών, αναφέρεται ότι «αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, εκτελώντας ένα από τα σημαντικότερα ανώτερα στελέχη του, όπως και τον οδηγό-γορίλα σωματοφύλακά του».
Οπως όμως προέκυψε, ο Νίκος Βελούτσος κάθε άλλο παρά «σωματοφύλακας» του Τζορτζ Τσάντες μπορεί να θεωρηθεί, αφού τοποθετήθηκε ως οδηγός του μόλις 15 ημέρες πριν από τη δολοφονία, ύστερα από ένα ατύχημα που είχε οδηγώντας λεωφορείο σε εκδρομή υπαλλήλων της πρεσβείας των ΗΠΑ.
* Ο συνδυασμός των χτυπημάτων
Οι αξιωματικοί αμέσως ασφαλώς συνδύασαν την επίθεση κατά του Τσάντες με την προ μιας εβδομάδας κατά των δύο αστυνομικών. Οι μαρτυρίες του Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου, ο οποίος υπηρετούσε μέχρι πρότινος στο Αστυνομικό Τμήμα Φιλοθέης και συνταξιοδοτήθηκε, και του Ιωάννη Χατζημπύρου, ο οποίος σήμερα υπηρετεί στη Θεσσαλονίκη, θεωρήθηκαν καθοριστικές και σημαντικές αφού είχαν δει εκείνους που προετοίμαζαν την επίθεση κατά του Τσάντες. Σύμφωνα με πληροφορίες, κατέθεσαν ότι το «παχύ μουστάκι» του οδηγού της μοτοσικλέτας δεν προερχόταν από μεταμφίεση. Παράλληλα, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες - πολλούς μήνες αργότερα -, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί φέρεται να αναγνώρισαν, όχι με απόλυτη βεβαιότητα, ότι το άτομο που τους πυροβόλησε - συνεπιβάτης στη μοτοσικλέτα - ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο οποίος σκοτώθηκε στη συμπλοκή στου Γκύζη στις 15 Μαΐου 1985. Σημειώνεται ότι στο παρελθόν υπήρχαν πολλές ενδείξεις εμπλοκής της ομάδας Τσουτσουβή στη 17Ν, με κυριότερη την ανεύρεση στη γιάφκα της «Αντικρατικής Πάλης» στην οδό Καλαμά του κλειδιού που άνοιγε το αυτοκίνητο των δραστών της δολοφονίας του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς.

ΑΝΟΙΞΗ 1985- ΤΟ «ΜΥΣΤΗΡΙΟ» ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ ΚΑΙ  Η ΑΤΑΚΑ ΤΟΥ ΣΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΝΟΝΝΗΣΟΥ

Το παιδί από την Τερπνή Σερρών θα έχει μια φυσιολογική ζωή ως την εφηβεία του που συμπίπτει με την ταραγμένη μεταπολίτευση. Τότε θα ενταχθεί στη μαθητική οργάνωση του ΠαΣοΚ, ΠΑΜΚ, της περιοχής Γκύζη αλλά δεν θα πάψει, σε κάθε φάση της ζωής του, να θεωρεί τον εαυτό του μαρξιστή-λενινιστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείται από τον έφηβο μαθητή «δεξιός» και ο «ένοπλος αγώνας» απαραίτητη προϋπόθεση για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Παίρνει μέρος στις πρώτες γεμάτες ένταση πορείες του Πολυτεχνείου και δεν μένει αδιάφορος στα συνθήματα των οργανώσεων της άκρας Αριστεράς, όχι τόσο των τροτσκιστών όσο των μαοϊκών ΕΚΚΕ και ΚΚΕ (μ-λ).

«Πίσω από το ήσυχο πρόσωπο και τους χαμηλούς τόνους υπήρχε μια μόνιμη οργή που ορισμένες φορές έμοιαζε με μίσος» λέει ένα μέλος του ΠαΣοΚ στην οργάνωση του Γκύζη που γνώριζε τον Κουφοντίνα και θέλει να παραμείνει ανώνυμο.

Οι γονείς του αντιμετωπίζουν προβλήματα με ένα παιδί που περνά δύσκολη εφηβεία. Ο νεαρός Κουφοντίνας αισθάνεται μειονεκτικά εξαιτίας μιας κινητικής δυσκολίας που έχει στο «καλό» του χέρι. «Αυτό θα διαμορφώσει και τη συμπεριφορά του, θα προσπαθήσει να αποδείξει όχι μόνο ότι είναι σαν τους άλλους αλλά και λίγο παραπάνω από αυτούς» λέει ένας συγγενής του που θέλει επίσης να παραμείνει ανώνυμος.

Ο Κουφοντίνας εγκαταλείπει το ΠαΣοΚ το 1977, στις διαγραφές των ομάδων των «μαρξιστών-λενινιστών» (χαρακτηρισμός που περιελάμβανε και τους τροτσκιστές), η πολιτική συμπεριφορά των οποίων «εμπόδιζε» το Κίνημα να πάρει τα χαρακτηριστικά του «κόμματος εξουσίας».

Η «προδοσία της ηγεσίας» για τον Κουφοντίνα, αλλά και για άλλους, είναι πλέον αποδεδειγμένη.

Ο Στέφανος Τζουμάκας, ένας από τους καθοδηγητές τότε της νεολαίας του ΠαΣοΚ, θυμάται ότι «γινόταν τότε ιδεολογικός πόλεμος μέσα στις οργανώσεις» με ανθρώπους που χαρακτηρίζει«σταλινικούς και εισοδιστές».

Αλλά οι επιλογές του Κουφοντίνα δεν έχουν σχέση μόνο με το πώς βιώνει τον μετασχηματισμό του ΠαΣοΚ σε κόμμα εξουσίας. Ισως από όλα τα μέλη της 17Ν να αποτελεί την πιο τυπική ενσάρκωση της σχιζοειδούς προσωπικότητας στη μεγαλούπολη. Ενα χρόνο μετά την αποχώρησή του από την ΠΑΜΚ είναι πια φοιτητής στη Νομική Σχολή (Οικονομικό Τμήμα) και μέλος της σπουδαστικής παράταξης του ΚΚΕ (μ-λ), της ΠΠΣΠ. Στον νέο του «πολιτικό χώρο» αισθάνεται πιο άνετα καθώς η αποδοχή της βίας «ως εργαλείου ενός επαναστατικού μαζικού κινήματος» βρίσκεται μέσα στις θεωρητικές επιλογές της καινούργιας πολιτικής του οικογένειας. Αλλά και σε αυτό το σχήμα ο Κουφοντίνας θα βιώσει την πολιτική ως προδοσία.

Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Καραμανλή για τον φοιτητικό νόμο 815 θα ριζοσπαστικοποιήσει όσους ακολουθούν τις οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Τον Νοέμβριο του 1979 στην επέτειο του Πολυτεχνείου γίνονται άγριες συγκρούσεις των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με τους φοιτητές της ΚΝΕ βασικά αλλά και της νεολαίας ΠαΣοΚ.

Στις 4 Δεκεμβρίου αρχίζει η κατάληψη του Χημείου εναντίον του νόμου 815.

* Η ώρα της ένοπλης δράσης

Στις 11 Δεκεμβρίου καταλαμβάνεται η Νομική. Ο Κουφοντίνας διαδηλώνει με άλλα 2.000 άτομα στη Φυσικομαθηματική με συνθήματα: «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «ΚΝΕ-ΠαΣοΚ πουλάνε τους αγώνες», «Εμπρός για καταλήψεις στα εργοστάσια».

Με την έλευση των Χριστουγέννων του '79 οι καταλήψεις «σβήνουν».

Η επόμενη μεγάλη σύγκρουση για τον Κουφοντίνα έρχεται τον Νοέμβριο του 1980. Πρωθυπουργός είναι ο Γεώργιος Ράλλης και οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς βρίσκονται «επί ποδός πολέμου». Το ΚΚΕ (μ-λ) γράφει καλώντας σε πορεία στην αμερικανική πρεσβεία: «Η κυβέρνηση ξεπουλά τη χώρα και απαγορεύει το δικαίωμα της πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία. Η αντιπολίτευση υποχωρεί - εν ονόματι του ήπιου κλίματος - γιατί η λύση για κάθε πρόβλημα είναι οι... εκλογές, όπου επιδιώκει να εξαργυρώσει τη "μετρημένη στάση" της με περισσότερους ψήφους, στο όνομα μιας αλλαγής μέσα από τις κάλπες... Ομως η λύση είναι ο κάθε δημοκράτης να αντισταθεί έμπρακτα στην κρατική τρομοκρατία, όχι διπλώνοντας τις σημαίες του Νοέμβρη και μετατρέποντάς τον σε ανώδυνο μνημόσυνο, αλλά εκφράζοντας αγωνιστικά την αντίθεσή του με το κράτος της Δεξιάς - το κράτος του ξεπουλήματος της χώρας, της λιτότητας και της τρομοκρατίας - με τη συμμετοχή του στην πορεία».

Η προσπάθεια του μπλοκ της άκρας Αριστεράς να διασπάσει τις αλυσίδες της Αστυνομίας για να φθάσει στην αμερικανική πρεσβεία οδηγεί σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ. Οι αριστεριστές βιώνουν εκείνη τη σύγκρουση σαν ολοκληρωτική ήττα. Οι αλυσίδες στην κεφαλή της διαδήλωσης στην αρχή αντέχουν στην πίεση της σύγκρουσης αλλά το πλήθος πίσω από αυτές τρέπεται σε φυγή. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και γρήγορα και οι πρώτες σειρές διαλύονται από τις επιθέσεις της Αστυνομίας.

Στις 10 το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει την εξής δήλωση: «Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσηςδημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Στις συγκρούσεις σκοτώνονται δύο άτομα (Κουμής, Κανελλοπούλου) και δύο μέρες αργότερα οι οργανώσεις της άκρας Αριστεράς κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι βοήθησε την κυβέρνηση της ΝΔ «σαν να έχει αναλάβει από τώρα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης» (Προκήρυξη ομάδα Πρωτοβουλίας Πολυτεχνείου '80).

Ο Κουφοντίνας εισπράττει την περίοδο αυτή σαν μια νέα «προδοσία» ενός συντεταγμένου κομματικού μηχανισμού που δεν είναι σε θέση να «αμυνθεί» στις επιθέσεις του κράτους. Είναι η ώρα του ένοπλου αγώνα. 

Για τους αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας είναι ακόμη ασαφές αν ο Κουφοντίνας στρατολογήθηκε κατευθείαν στη 17Ν ή «πέρασε» πρώτα από την «Αντικρατική Πάλη» του Χρήστου Τσουτσουβή, αδιαμφισβήτητου ηγέτη του χώρου του ένοπλου αγώνα στις αρχές της δεκαετίας του '80, ή από τον ΕΛΑ.

Στις 16 Ιανουαρίου του 1980 η 17Ν σκοτώνει τον τότε υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρουκαι τον αστυφύλακα σωματοφύλακά του Σταμούλη. Είναι η χρονιά που σημαδεύεται από μια «έκρηξη» εμπρησμών με δράστες μέλη ακροαριστερών οργανώσεων - ο ΕΛΑ φθάνει στο σημείο να πυρπολήσει ένα βοθρατζίδικο στον Βοτανικό τον Αύγουστο του 1980 - και ταυτόχρονα η χρονιά εμφάνισης πολλών νέων οργανώσεων ενός ή δύο ατόμων. Η Αντιτρομοκρατική δεν αποκλείει ο Δημήτρης Κουφοντίνας να προσχωρεί στην αρχή σε κάποια από αυτές.

* Η στρατολόγηση στη 17Ν

Σε κάθε περίπτωση διατηρεί στενές σχέσεις με τον Πάτροκλο Τσελέντη, ο οποίος σπουδάζει επίσης στη Νομική και συζητεί το ενδεχόμενο σύμπραξής του στον «ένοπλο αγώνα». Εν όψει της ανόδου του ΠαΣοΚ στην εξουσία η 17Ν σταματάει για δύο χρόνια τα «χτυπήματά» της αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στρατολόγησης σε άλλες οργανώσεις, όπως ο ΕΛΑ και η «Αντικρατική Πάλη».

Το βέβαιο είναι ότι το 1983 ο Κουφοντίνας στρατολογείται στη 17Ν. Ποιος τον στρατολόγησε παραμένει άγνωστο, αν και η Αστυνομία έχει κάποιες ενδείξεις ότι τον έφερε σε επαφή με την οργάνωση ηγετική φυσιογνωμία των «παππούδων» που εκινείτο στον χώρο του ΕΛΑ.

Η Αστυνομία πάντως είναι βέβαιη ότι όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός μπήκε στη 17Ν ο Κουφοντίνας ήταν ήδη μέλος της. Αν αυτό ισχύει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας τοποθέτησε, χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του, βόμβα στη Citibank της οδού Πανόρμου, τρία χρόνια αργότερα. Απλούστατα το 1986«καταγράφεται» για πρώτη φορά το όνομα «Κουφοντίνας» στα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας αλλά ο νεαρός «έχει βουτήξει στα βαθιά νερά της παρανομίας» τρία χρόνια νωρίτερα.

Η Αστυνομία ταυτίζει την είσοδό του στην παρανομία με την εγκατάλειψη της πατρικής στέγης και την απόφασή του να μην παρουσιασθεί για να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία. Αλλά αυτή η απόφαση είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού για τους γονείς του, προκειμένου να δικαιολογήσει τη ζωή του στην παρανομία την οποία όμως έχει επιλέξει για πολύ πιο σοβαρούς λόγους.

Ο Κουφοντίνας στρατολογεί στην οργάνωση τους Χριστόδουλο Ξηρό και Πάτροκλο Τσελέντη. Σκοτώνει για πρώτη φορά, σύμφωνα με την προανακριτική απολογία του Πάτροκλου Τσελέντη, τον φρουρό της Εθνικής Τράπεζας στα Πετράλωνα Χρ. Μάτη και είναι «πολύ ταραγμένος» στο βάπτισμα πυρός. Το πιστόλι που βρέθηκε στον Πειραιά στις 29 Ιουνίου «είναι το πιστόλι που αποτυπώνει την πορεία του Κουφοντίνα στην οργάνωση και όχι εκείνη του Σάββα Ξηρού» είπε στο «Βήμα» αστυνομική πηγή. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο Χριστόδουλος Ξηρός παίρνει για πρώτη φορά μέρος σε βομβιστική ενέργεια το 1987. Από εκεί και πέρα ο «Λουκάς» σκοτώνει ευκολότερα. Το 1985 είναι ήδη «επιμελητής» της οργάνωσης, φέρνει τα όπλα για τις επιθέσεις και τα παίρνει μετά από αυτές.

Πριν από την εκλογή από τη Βουλή του Προέδρου της Δημοκρατίας την άνοιξη του 1985 ο Κουφοντίνας, που ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, συναντάει στο κέντρο της Αθήνας ένα βουλευτή του ΠαΣοΚ από την Πελοπόννησο και του λέει ότι «ξέρει (σ.σ.: ο Κουφοντίνας) τι θέλουν οι κουφάλες που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στη Δεξιά».

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1989-Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Την Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 1989,στις 7.58 το πρωί, τρεις ένοπλοι πυροβόλησαν με δύο 45άρια πιστόλια και τραυμάτισαν θανάσιμα τον ΠαύλοΜπακογιάννη, βουλευτή Ευρυτανίας της ΝΔ και γαμπρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην είσοδο του γραφείου του στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Ο βουλευτής μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό», όπου εξέπνευσε μία ώρα αργότερα.

«Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου Γραμμής, αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης» (απόσπασμα από τη 12σέλιδη προκήρυξη με ημερομηνία 18.9.1989 που εστάλη στην «Ελευθεροτυπία» στις 9 Οκτωβρίου 1989).

Στην προκήρυξη με τίτλο «Αρχισε η κάθαρση», που έχει ημερομηνία 18.9.1989, αναφέρθηκε ότι η ΝΔ και ο Συνασπισμός εξαπάτησαν και εξαπατούν χυδαία τον λαό, αφού οδηγούν με τη στάση τους στην παραγραφή των εγκλημάτων, χωρίς να κρατάνε τα προσχήματα. Στην προκήρυξη αναφέρονται ως συνυπεύθυνοι (με τον Μπακογιάννη) του σκανδάλου Κοσκωτά οι Παπανδρέου, Κουτσόγιωργας, Πέτσος, Ρουμελιώτης και Χαλικιάς. Επίσης γίνεται αναφορά για την κρίση στην ΚΝΕ.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ  1993-Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

! 

9 Σεπτεμβρίου 1993.  Ο βουλευτής Κιλκίς Γιώργος Συμπιλίδης ανεξαρτητοποιείται και ρίχνει τη κυβέρνηση Μητσοτάκη με μια ακατάληπτη δήλωση η οποία ήταν όλα τα λεφτά:«Το θέμα της Μακεδονίας μας δρομολογήθηκε (...) προς την κατεύθυνση της εθνικής τραγωδίας. (...) Το θέμα του ΟΤΕ, μετά μάλιστα από τις γνωστές περιπέτειες της ΑΓΕΤ, εγείρει τεράστια ερωτηματικά (...) Κύριε πρόεδρε, όλα τα παραπάνω με φέρνουν στην επώδυνη θέση να κάνω χρήση του συνταγματικού μου δικαιώματος και να προχωρήσω στην άρση της εμπιστοσύνης μου από την κυβέρνηση».

O Mητσοτάκης κατηγορεί τον Σαμαρά για τη πτώση της κυβέρνησής  του και αφήνει να εννοηθεί ότι τον ρίξανε συμφέροντα φωτογραφίζοντας τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη. 

Ενάμισι χρόνο μετά ο Συμπιλίδης με τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπό του μιλάει στο«Star» και στον Γιώργο Τράγκα για τη νύχτα πριν τη πτώση του Μητσοτάκη>

-Την πέρασα στο σπίτι των κουμπάρων μου με ψωμί και τυρί. Είχε προηγηθεί μια συνάντηση στο σπίτι του Στεφανόπουλου όπου ο Σαμαράς μας εξήγησε πως έχει η υπόθεση της Μακεδονίας…

ΜΑΡΤΙΟΣ 2005-ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΣΑΛΙΚΙΔΗ

Ξημερώματα Τετάρτης 9 Μαρτίου 2005, στην οδό Ευκλείδου 18 στον Κολωνό.
 
Από το παταράκι του μπάνιου στο μικρό διαμέρισμα του Κώστα Τσαλικίδη, κατεβαίνει ένα σχοινί το οποίο είναι δεμένο στους σωλήνες του καλοριφέρ. Το σχοινί καταλήγει σε θηλιά, περασμένη στο λαιμό του 39χρονου στελέχους της Vodafone. Το σώμα του Κώστα Τσαλικίδη αιωρείται μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα και μια καρέκλα είναι πεσμένη κάτω από τα πόδια του....


Η ώρα είναι 07:55. Το άψυχο σώμα του γιού της καθώς κρέμεται μπροστά στη πόρτα του μπάνιου, θα το αντικρύσει πρώτη η μητέρα του Γεωργία. Ο Κώστας, που ήταν πάντα συνεπής στην δουλειά του, εκείνη τη μέρα δεν είχε φύγει ακόμη από το διαμέρισμα και οι γονείς τον καλούσαν στο τηλέφωνο με τη σκέψη ότι τον είχε πάρει ο ύπνος. Ο πατέρας του Γιώργος, εργολάβος οικοδομών, υπέφερε από την αναπηρία του στο ένα του πόδι με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται η κίνησή του. Οι γονείς κατοικούσαν στον ίδιο όροφο με το γιο τους, σε διαφορετικά διαμερίσματα. Η μητέρα ήταν εκείνη που με το δικό της κλειδί, θα πήγαινε να ξυπνήσει τον Κώστα.

Η ώρα είναι 08:35, όταν φτάνει τυχαία στο διαμέρισμα ο αδελφός του Παναγιώτης. Εκείνος με μαχαίρι κόβει το σχοινί και τοποθετεί το άψυχο σώμα του αδελφού του στο κρεβάτι του υπνοδωματίου, όπου και τον φωτογράφισε. Στη συνέχεια τηλεφωνεί στο ΑΤ Κολωνού.

Στις 9.30-10 το πρωί της ίδιας μέρας, (σύμφωνα με την κατάθεσή του στις 10 Μαρτίου 2006), ενημερώνεται ο επικεφαλής της Vodafone Γιώργος Κορωνιάς, για το θάνατο του Κώστα Τσαλικίδη. Στο διαμέρισμα της οδού Ευκλείδου βρίσκεται ακόμη η Σήμανση και το ΕΚΑΒ.

Στο μεταξύ κανείς δεν φροντίζει ν απομονώσει το χώρο και να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα. Ούτε καν από το πατάρι. Μέχρι σήμερα.
Όσο για την νεκροψία, αυτή γίνεται την επόμενη το βράδι, 10 Μαρτίου 2005, αντί της πάγιας τακτικής-παραλαβή νεκρών μέχρι 10 το πρωί για νεκροτομή την ίδια μέρα. (Στην Ελλάδα πρωθυπουργός είναι ο Κώστας Καραμανλής και κορυφαία στελέχη στο Μαξίμου ο Γιάννης Αγγέλου και ο Γιάννης Ανδριανός.)

Κανείς εως σήμερα δεν γνωρίζει την πραγματική ώρα του θανάτου του Κώστα Τσαλικίδη. Κι αυτό γιατί πουθενά δεν αναγράφεται- σε κανένα έγγραφο! Κανείς εκτός από τον δολοφόνο του.

Στην οδό Ευκλείδου 18, στο διαμέρισμα που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το δυάρι που κατοικούσε ο Κώστας Τσαλικίδης, μένουν δυο φοιτήτριες, κορίτσια από την επαρχία που βρέθηκαν στην Αθήνα. Ένα πρωί καθώς έχουν κατέβει για ψώνια στο κέντρο της πόλης-συγκεκριμένα πήγαν ν αγοράσουν καλλυντικά από γνωστό κατάστημα, θα κάνουν μια γνωριμία λίγο ασυνήθιστη, για το μέρος. Ενας ώριμος άνδρας, αθλητικός και με κοντοκουρεμένο μαλλί, θα τις πλησιάσει. Τους πιάνει κουβέντα. Για κάποιο διάστημα, μιλάει μόνο με τη μία, καθώς η άλλη συνεχίζει να ψωνίζει.

Αργότερα και καθώς επιστρέφουν σπίτι τους, ανακαλύπτουν ότι έχουν χάσει τα κλειδιά τους. Πολύ μετά κι όταν ο Κώστας Τσαλικίδης του κάτω ορόφου, θα είχε φύγει από τη ζωή, οι φοιτήτριες βρίσκουν έντρομες μια βαλίτσα στο πατάρι του μπάνιου τους. Μια τεράστια βαλίτσα που δεν ανήκε σε καμία από τις δύο. Τα παταράκια στις παλιές πολυκατοικίες, όπως εκείνη που κατοικούσαν, χτιζόντουσαν με τον ίδιο τρόπο σ όλα τα διαμερίσματα. Οι σωληνώσεις ήταν παρόμοιες.

Οποιος είχε μπει στο διαμέρισμα των κοριτσιών γνώριζε ακριβώς πως ήταν και το πατάρι στο δυάρι του Κώστα Τσαλικίδη. Από πού περνούν οι σωληνώσεις της κεντρικής θέρμανσης. Είχε σκόμη στη διάθεσή του και το κλειδί της κεντρικής εισόδου της μικρής πολυκατοικίας.

Το τι μπορεί να περιείχε η βαλίτσα που τοποθετήθηκε στο πατάρι τους, είναι ένα ερωτηματικό. Οπως επίσης και πως θα μπορούσε να χρησιμεύει στους δολοφόνους του νεαρού Τσαλικίδη.

Ένα ακόμη ερωτηματικό είναι οι τρείς ναυτικοί κόμποι που έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό του Κώστα Τσαλικίδη. Οι ναυτικοί κόμποι, απαιτούν ιδιαίτερη τεχνική και έμπειρο χέρι. Ο νεαρός Τσαλικίδης, δεν ήξερε να δένει παρά τους κόμπους στα κορδόνια των παπουτσιών του.

Οι φοιτήτριες –σύμφωνα με πληροφορίες-έχουν δώσει καταθέσεις και στη συνέχεια «εξαφανίσθηκαν» τρομαγμένες από το σπίτι του Κολωνού.

-«Εμείς ποτέ δεν είχαμε βαλίτσα στο πατάρι μας…», θα πουν στην οικογένεια του νεκρού Τσαλικίδη.

Ηταν γύρω στις 11 το βράδι της 8ης Μαρτίου, όταν ο Κώστας Τσαλικίδης πήγε στο φούρνο της γειτονιάς του. Είχε αδυναμία στις πάστες που έφτιαχνε ο φίλος του φούρναρης και αγόρασε τρεις. «Μ αρέσουν πολύ οι πάστες που φτιάχνεις…» έλεγε καθώς έβγαζε να τις πληρώσει.

«Δεν έμοιαζε με άνθρωπο που θ αυτοκτονούσε. Ανοίξαμε μια κουβεντούλα, ως συνήθως…» θα πει ο φούρναρης για τον πελάτη και φίλο του.

Ο Κώστας κρατώντας τις πάστες ανεβαίνει στο διαμέρισμα. Τα γεγονότα τον θέλουν να περνάει πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Όταν ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι του. Το πώς ένας δολοφόνος θα εξουδετερώσει εντελώς την αντίσταση ενός ανθρώπου που κοιμάται, απαιτεί φαντασία αντίστοιχη μ εκείνη του τελευταίου διαρρήκτη. Ένα αναισθητικό σπρέυ αρκεί.

Το κοιμισμένο σώμα του νεαρού Τσαλικίδη οδηγείται από τους δολοφόνους του στην κρεμάλα με τους ναυτικούς κόμπους. Αφού τη περάσουν στο λαιμό ένας απ αυτούς τον «αγκαλιάζει» και κρέμεται μαζί του. Τα σημάδια στο λαιμό του νεκρού δεν δικαιολογούνται ούτε από το βάρος , ούτε από τη διάμετρο του σχοινιού.

Το γεγονός ότι επέλεξαν να τον κρεμάσουν έξω από το μπάνιο του, έχει την εξήγησή του. Ηθελαν να στείλουν «μήνυμα» σε όσους γνώριζαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Διαφορετικά ότι θα είχαν την ίδια τύχη: Θα τους περίμενε κι εκείνους «Το Μπάνιο της Αφροδίτης» …

Ο σκοτεινός κόσμος της Μεταπολίτευσης εξακολουθεί να ξετυλίγεται μπροστά μας σε όλο του το μεγαλείο. Ακόμη και σήμερα ο Πρόεδρος της Βουλής Μειμαράκης έφερε σε πέρας μια ακόμη βρώμικη δουλειά με τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την ψηφοφορία για την αντισυνταγματικότητα του Μνημονίου που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.

Συνεχίζεται...ΠΗΓΗ KOYRDISTOPORTOKALI.