Γίγαντες στην αρχαιότητα Τα ευρήματα που αρνείται να κατατάξει η Παλαιοντολογία!!!

Σε αρκετούς λαούς υπάρχει κοινή η παράδοση γιγάντων που ζήσανε κάποια στιγμή στο παρελθόν και άφησαν πίσω τους τα μεγαλιθικά κτίσματα. Απ' ότι φαίνεται όμως αυτά δεν είναι μόνο μυθολογία... Στο Γκαργκαγιαν στις Φιλιππίνες βρέθηκε ο σκελετός ενός γίγαντα με ανάστημα 5.18 μέτρων. Στην Νορβηγία αναφέρθηκαν ευρήματα παρόμοιων σκελετών. Ακόμα και σε κάποιο σπήλαιο της Ελλάδας, φημολογείται ότι υπάρχει ακόμα ένας τέτοιος γιγάντιος σκελετός.

Στην νοτιοανατολική Κίνα βρέθηκαν οστά που φαίνεται να ανήκαν σε ανθρώπινους σκελετούς ύψους τριών μέτρων. Στην επαρχία Αγαδίρ βρέθηκαν εργαλεία 3.000 ετών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο από ανθρώπους με σωματική διάπλαση ιδιαίτερα μεγαλύτερη απ' την σημερινή. ΕΟ βασιλιάς Αίαντας του Τρωικού πολέμου ήταν ένας γίγαντας όπως αναφέρει ο Παυσανίας στα Αττικά. Γράφει ότι βλέποντας τον σκελετό του, η επιγονατίδα του ήταν περίπου όσο ο δίσκος που ρίχνουν τα παιδιά στο πένταθλο.
Η Ελληνική μυθολογία περιγράφει λεπτομέρειες για τις συμμαχίες στους πολέμους των γιγάντων και την σταδιακή αντικατάστασή τους από άλλους Θεούς. Η γιγαντομαχία λέγεται ότι έληξε κοντά στην σημερινή Μεγαλόπολη όπου ο Δίας κατέκαυσε με κεραυνούς τους γίγαντες. Σήμερα εκεί υπάρχουν τα ορυχεία λιγνίτη της Δ.Ε.Η. και κάποιοι υποστηρίζουν ότι συχνά βρίσκονται μέσα στον λιγνίτη και τεράστια κόκαλα!

Στην Ύδρα, στο σπήλαιο του Αγ. Κυπριανού (μετά το Ζάστανι και πριν το Μώλο) αναφέρεται ύπαρξη γιγάντιου ανθρώπινου σκελετού.Παρόμοια οστά λέγεται ότι είναι θαμμένα και στον περίβολο του ναού του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Στον Φενεό της Πελοποννήσου επίσης οι ντόπιοι βεβαιώνουν την ανακάλυψη τάφων με γιγάντιους σκελετούς. Οι τάφοι καταστράφηκαν και οι σκελετοί εξαφανίστηκαν, αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάτοικοι που ξέρουν την ακριβή τοποθεσία άλλων τάφων γιγάντων, οι οποίοι δεν έχουν γίνει γνωστοί ακόμη στις αρχές, οπότε και «διασώζονται»...• Το Τρίτο Μάτι έχει γράψει για τον γιγάντιο σκελετό (περίπου 2,20 μ. διπλωμένος σε ταφική σχάση) που ανακαλύφθηκε και ξαναθάφτηκε στην Πελάνα της Λακωνίας.
Σύμφωνα με τον γνωστό ερευνητή Γ.Μπαλάνο, σκελετοί γιγάντων και μάλιστα με μεγάλους κυνόδοντες βρέθηκαν στον λόφο της Βίγλας στην Καστάνιτσα Αρκαδίας.

"Το 1993 βρισκόμουν σε αναζήτηση σκελετού 6 μέτρων(!), που οι πληροφορίες τον έφεραν να είχε ταξιδέψει από την Αθήνα στο Τέξας! Με βοήθησε σε αυτό η δημοσιογράφος Δ. Σωτηριάδου, που εργαζόταν τότε στο MEGA. Εξαντλήσαμε όλους τους τρόπους για να τον βρούμε, μέχρι και αγγελία στην εφημερίδα Χρυσή Ευκαιρία στις 10-10-94 βάλαμε! Συγχρόνως σε αναφορά μου στον Πρωθυπουργό (22-9-04, α.π. 1921) ρωτώ εάν λόγω έλλειψης κέντρου συντήρησης σκελετών, εδόθησαν τα τελευταία 50 χρόνια σκελετοί ευρεθέντες στην Ελλάδα, στο εξωτερικό." (Πληροφορία από τον κορυφαίο ανθρωπολόγο και πρόεδρο της Ελληνικής Ανθρωπολογικής Εταιρείας, Νίκο Πουλιανό, ο οποίος αναφέρεται σε 50.000 σκελετούς!). Ρωτώ, επίσης, τι απέγιναν οι σκελετοί της Ομηρικής περιόδου, ύψους 2,05-2,25 μέτρων που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες.

Προέκυψε, βέβαια, και η φήμη ότι στη διάνοιξη του δρόμου της Επισκοπής Ευβοίας βρέθηκαν στοιβαγμένα ανθρώπινα οστά διπλάσιου μεγέθους από το κανονικό. Δεν δόθηκαν περαιτέρω πληροφορίες.
"Οι δικές μας έρευνες στη Γραβιά Παρνασσίδος, προ οκταετίας, μας έφεραν σε δυο τεχνητούς λόφους-τούμπες, με τους τάφους — στον πρώτο λόφο συλημένους από το 1970, όπως πληροφορηθήκαμε— βασιλέων, προφανώς ύψους 2,35-3,25 μέτρων". Πληροφορίες υπάρχουν για ομαδικούς παρόμοιους τάφους σε Θεσσαλία - Μακεδονία - Αττική.

Οι Γίγαντες της Μεσσηνίας
Δημοσίευμα εφημερίδος της "Εμπρός". Ένα περίεργο δημοσίευμα- απόκομμα εφημερίδας των αρχών του περασμένου αιώνα



ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΕΥΡΗΜΑ ΕΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ. ΔΥΟ ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ-ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ- ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΙΝ ΕΝ ΤΩ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩ - Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ.
"...Εκ θετικής και λίαν αξιοπίστου πηγής ανακοινούται ημιν, ότι εν τινι χωρίω της Μεσσηνίας ανευρέθησαν προ τινος ανασκαπτομένου αγρού τινος δύο γιγάντιοι σκελετοί ανθρώπων, μήκους τριών και ημίσεος περίπου μέτρων. Ο κάτοχος αυτών κατώρθωσε να τους μεταφέρη λάθρα εις Καλάτας, όπου και τους φυλάττε, καραδοκών την ευκαιρίαν όπως τους εξαγάγη εις το εξωτερικόν. Εμάθομεν δ' ότι ο κύριος ούτος ήλθεν ήδη εις διαπραγματεύσεις μετά της διευθύνσεως του..."

Βρέθηκαν στην Αίγυπτο στην περιοχή της Αβύδου και είναι δύο από τους 27 που βρέθηκαν. Δεν αναφέρονται πουθενά επίσημα γιατί υπάρχει φοβερή συγκάλυψη από τις μυστικές υπηρεσίες. Στην Ελλάδα βρέθηκαν οι περισσότεροι γιγάντιοι σκελετοί. Όμως και εδώ έπεσε μαύρο σύννεφο σιωπής. Από τις ......σπάνιες, κλεμμένες φωτό των ειδικών είναι και αυτή.

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Στην Αμερική: Αναφορές και ευρήματα περί γιγάντων υπάρχουν σε ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο. Το 1833, στο Lanpock Rancho της Καλιφόρνια βρέθηκε σκελετός ύψους 12 ποδών με κοίλες σφαίρες, πέτρινα τσεκούρια κτλ. Το 1850, το 1875, το 1882, ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος F. Μ. Fetty και η σύζυγος του βρήκαν σε ρηχή σπηλιά υπολείμματα γιγαντιαίου σκελετού καθιστού με χειροποίητα αντικείμενα-κτερίσματα από πέτρα και τσακμακόπετρα. Το 1883 βρέθηκε άλλος σκελετός από τον J. A. Faulkner.

Γιγάντιος σκελετός βρέθηκε στις νοτιοανατολικές ΗΠΑ. Αυτός ο συγκεκριμένος σκελετός μετρήθηκε και βρέθηκε να είναι πάνω 12-1/2 πόδια ψηλός. Έχουν αναφερθεί σκελετοί αυτού του τύπου σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα στα νοτιοανατολικά. και μάλιστα στην περιοχή της νότιας Φλόριντα, (οι ινδιάνοι της περιοχής αναφέρονται σε δάσκαλους από τα αστέρια).

Άλλες καταγεγραμμένες περιπτώσεις: στη Β. Αμερική, το 1947 (Death Valley), αρχαίο λόγοι βρίσκουν σκελετούς ύψους 9 ποδών (μεγαλύτεροι των 3 μέτρων). Στο Τενεσί, το 1821, βρέθηκε σκελετός ύψους 7 ποδών από τον John Haywood. To 1800, βρέθηκε σκελετός κοντά στο Rutland της Νέας Υόρκης! Στο Evant Kanyon της Αριζόνα, το 1923, δυο σκελετοί με ύψος 15 και 18 πόδια!

Ομάδα στρατιωτών ξεθάβει στο Lompock Ranco της Καλιφόρνια, το 1833, σκελετό ύψους 12 ποδών με μέγα-όπλα και πέτρινο φέρετρο. Άλλος σκελετός με ύψος 12 πόδια βρίσκεται το 1891, στο Crittenden της Αριζόνα. Σε δυο περιπτώσεις, ο σκελετός είχε 6 δάχτυλα (Braton Tennesee) σε κάθε πόδι στη μια και 6 σε κάθε χέρι, στην άλλη περίπτωση.

Το 1897, βρέθηκε σκελετός ύψους 9 ποδών κοντά στο Brewersuille της Ιντιάνα. Άλλοι βρέθηκαν στην Bowa της Γιούτα, στο Zenesville του Οχάιο και πάλι στη Νεβάδα στη Humboldt Lake σκελετοί με ύψος 8 1/2 και 10 πόδια! Το 1965, βρέθηκε σκελετός ύψους 8 ποδών και 9 ιντσών στο Holly Greek του Κεντάκι, ενώ υπάρχει και πλήθος άλλων περιπτώσεων.

• Στην Αυστραλία: Στον ποταμό Gravels κοντά στο Bathurst στη Νέα Νότιο Ουαλία, βρέθηκαν πολλά μέγα-αντικείμενα, σφαίρες, ρόπαλα, πέλεκεις, μαχαίρια, βλήματα, (αντικείμενα βάρους 8, 10, 15, 21, 25 λίβρες) και σκελετοί ανδρών ύψους 10 και 12 ποδών.
Στην ίδια περιοχή, ο φυσικός Rex Gilroy βρήκε σε βάθος δύο μέτρων σκελετό 25 πόδια ψηλό, και με βάρος -κατά τον επιστήμονα-1.000 λίβρες! Στο Gympie Queensland, ένας γεωργός, ο Keith Walker, βρήκε δόντια που κατά τον Gilroy ανήκαν σε άτομο με ύψος 10 πόδια.
Στα Blue Mountains, βρίσκονται ίχνη ποδιών ατόμων που το μεγαλύτερο προσδιορίζει ύψος 20 ποδών. Αυτά και άλλα βρέθηκαν από τον P. Holman.
Ο Noel Reeves βρήκε «πατήματα» ανθρώπων κοντά στο Kempsey N.S.W. άνωθεν του ποταμού Macleay και προσδιόρισε τους ψηλότερους σε 17 πόδια ύψος!

• Στην Κίνα: Σε πάμπολλα δόντια δράκων(!), τα οποία συγκέντρωσαν πρόσφατα Κινέζοι επιστήμονες, διαπιστώθηκε ότι στα περισσότερα εξ αυτών είχαμε να κάνουμε με δόντια ανθρώπων-γιγάντων ή γιγαντοπιθήκων (MEGAN-THROPUS & GIGANTOPITHECUS). Σκελετούς 10 ποδών έχουν βρει οι Κινέζοι, οι οποίοι έχουν και την πρωτιά σε αριθμό και είδη ευρεθέντων δεινοσαύρων, τα τελευταία 50 χρόνια.

• Στις Φιλιππίνες: Ένας σκελετός με ύψος 17 πόδια

• Στο Μαρόκο: Ένας σκελετός με ύψος 12 πόδια

• Στον Καύκασο: Σκελετοί ύψους 2,8 έως 3,12 μέτρων έχουν βρεθεί στον Καύκασο από τους Σοβιετικούς.

• Στο Μεξικό: Το 1926, οι D.W. Page και F.W. Devalda βρίσκουν γιγαντιαίους σκελετούς ύψους 10-12 ποδών. Περιοχές που έχουν βρεθεί στο ΜΕΞΙΚΟ, Sisoguiche -Tapextla - Mico River.

• Στην Αφρική: To 1936, ο παλαιοντολόγος και ανθρωπολόγος Larson Kohl από τη Γερ μανία βρήκε έναν γιγάντιο σκελετό στις άκρες της Λίμνης ELYASI της Κεντρικής Αφρικής.

Γιγαντοπίθηκος ή Μεγάνθρωπος;
Είναι δυνατόν οι ανθρωπολόγοι να υποστηρίζουν ότι οι σκελετοί Κίνας (BLACKI), Ιάβας, Αυστραλίας κλπ. που συνοδεύονται από εργαλεία (50.000 έως 180.000 ετών) -π.χ. τσεκούρι 37 λιβρών (16 κιλών!- ήταν Γιγαντοπίθηκοι και όχι Άνθρωποι; Σκελετοί 1.000.000 ετών (Ιάβα), footprints, δηλαδή πατημασιές 9.000.000 ετών στη Νότιο Αφρική μήκους 4 ποδών από γυναίκα με ύψος 30 πόδια (9 μέτρα) και τα διδασκόμενα από την Ελληνική Μυθολογία οδηγούν σε πανάρχαιους ανθρώπους και γίγαντες εκατομμυρίων ετών!

Μάλιστα, η περίπτωση του Ιουλίου 1877 στο Spring Valley Eureka της Νεβάδα-όπου χρυσοθήρες ανιχνεύοντας τις πέτρες βρήκαν κάτι ασυνήθιστο και με έκπληξη διαπίστωσαν ότι ήταν ένα γιγαντιαίο οστό ανθρώπινου ποδιού, όρθιο ανάμεσα στα βράχια, αλλά ενσωματωμένο μέσα σε σκληρό σκούρο κόκκινο χαλαζίτη- οδηγεί σε ασύλληπτης παλαιότητας εποχή...

Η επιγονατίδα και η ποδοκνήμη, απανθρακωμένες, έδειχναν κάταγμα 4 ίντσες πάνω από το γόνατο, με απόσταση γονάτου-φτέρνας 39 ίντσες. Δεκάδες γιατροί που το εξέτασαν διαπίστωσαν ότι πρόκειται για γιγαντο-οστό, που ανήκε σε άνθρωπο ύψους 12 ποδών! (3 μέτρα 60 εκ.).

Το πολύ ενδιαφέρον όμως είναι ότι το έδαφος που ενεπλάκη ο γίγαντας και στο οποίο βυθίστηκε το πόδι του, είναι χρονολογημένο 185.000.000 χρόνια πριν! Πολλές εφημερίδες έγραφαν γι' αυτό και πολλά μουσεία έστειλαν ερευνητές για περαιτέρω έρευνα της περιοχής. Εντύπωση έκανε δε ότι εκτός από το οστό που βρέθηκε ακέραιο, στην πέτρα είχε αποτυπωθεί τόσο η πατούσα όσο και ολόκληρο το πόδι.

Ωστόσο, όλη η παλαιοανθρωπολογική δραστηριότητα χαρακτηρίζεται από χιλιάδες "εξαφανίσεις" σκελετών και άλλων συναφών ευρημάτων, όπως ο απολιθωμένος γίγαντας που βρέθηκε το 1895, στα μεταλλεία του Αντρίμ της Ιρλανδίας, ύψους 3,70 μέτρων! Το δεξί πόδι είχε 6 δάχτυλα! Συνολικό βάρος 2050 kg! Οι ιδιοκτήτες και το απολίθωμα εξαφανίστηκαν!

Στο Crittenton της Αριζόνα, το 1891, βρέθηκε σαρκοφάγος με ανθρώπινο σκελετό 3 μέτρων ύψους, με 6 δάχτυλα σε κάθε πόδι! Ενώ στο Lompock Rancho της Καλιφόρνια, ο σκελετός που βρέθηκε είχε θαμμένα μαζί του βλήματα, πέτρινα τσεκούρια και άλλα «artifacts». Είχε, επίσης, διπλή σειρά δοντιών στην επάνω και κάτω γνάθο! Δυστυχώς, το σύνολο ξαναθάφτηκε βιαστικά λόγω της απειλής των συγκεντρωμένων Ινδιάνων, οι οποίοι θεωρούσαν ιερές τις ταφές.

Έχουμε, λοιπόν, συχνά παραλλαγές με 6 δάχτυλα ή και απολιθωμένα σώματα, πιθανόν λόγω κλιματολογικών ή εδαφικών συν θηκών, και οπλισμό με κοίλα βλήματα, τσεκούρια - μαχαίρια - ρόπαλα, αλλά και ξίφος σε μία περίπτωση στην Αγγλία.

Όλα αυτά δεν είναι παρά ελάχιστες περιπτώσεις από τις πάμπολες που ζητούν απάντηση από την επιστήμη. Το πόσο θα «κοστίσει» αυτή η απάντηση είναι άλλο θέμα...

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ FORUM
1) Σε αρκετούς λαούς υπάρχει κοινή η παράδοση γιγάντων που ζήσανε κάποια στιγμή στο παρελθόν και άφησαν πίσω τους τα μεγαλιθικά κτίσματα. Απ' ότι φαίνεται όμως αυτά δεν είναι μόνο μυθολογία. Στο Γκαργκαγιαν στις Φιλιππίνες βρέθηκε ο σκελετός ενός γίγαντα με ανάστημα 5.18 μέτρων. Στην Νορβηγία αναφέρθηκαν ευρήματα παρόμοιων σκελετών. Ακόμα και σε κάποιο σπήλαιο της Ελλάδας, φημολογείται ότι υπάρχει ακόμα ένας τέτοιος γιγάντιος σκελετός. Στην νοτιοανατολική Κίνα βρέθηκαν οστά που φαίνεται να ανήκαν σε ανθρώπινους σκελετούς ύψους τριών μέτρων. Στην επαρχία Αγαδίρ βρέθηκαν εργαλεία 3.000 ετών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο από ανθρώπους με σωματική διάπλαση ιδιαίτερα μεγαλύτερη απ' την σημερινή.
Η ελληνική μυθολογία αναφέρει αρκετούς γίγαντες και ακόμη και στην Βίβλο αναφέρεται ο περίφημος Γολιάθ.
Ο βασιλιάς Αίαντας του Τρωικού πολέμου ήταν ένας γίγαντας όπως αναφέρει ο Παυσανίας στα Αττικά. Γράφει ότι βλέποντας τον σκελετό του, η επιγονατίδα του ήταν περίπου όσο ο δίσκος που ρίχνουν τα παιδιά στο πένταθλο. Η Ελληνική μυθολογία περιγράφει λεπτομέρειες για τις συμμαχίες στους πολέμους των γιγάντων και την σταδιακή αντικατάστασή τους από άλλους Θεούς. Η γιγαντομαχία λέγεται ότι έληξε κοντά στην σημερινή Μεγαλόπολη όπου ο Δίας κατεύκαυσε με κεραυνούς τους γίγαντες. Σήμερα εκεί υπάρχουν τα ορυχεία λιγνίτη της Δ.Ε.Η. και κάποιοι υποστηρίζουν ότι συχνά βρίσκονται μέσα στον λιγνίτη και τεράστια κόκαλα!

Αδελφός κολλητού μου, δούλευε στις ανασκαφές στο νέο μουσείο της ακρόπολης, (που μέχρι να ανοίξει, θα είναι παλιό), όταν συνάντησε έναν φίλο του, όπου δούλευε Συγγρού Φιξ, στο σταθμό του μετρό. Ο μετροπόντικας, είχε σταματήσει τις εργασίες του, είχαν βρει κάποια αρχαιολογικά ευρήματα και περίμεναν την αρχαιολογική υπηρεσία, να τα δει. Ανάμεσα στα ευρήματα, υπήρχαν κοκάλα, κόκαλα «ανθρώπινα», τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν παρά το τεράστιο μέγεθος τους. Ο χώρος έκλεισε για κάποιες μέρες, απαγορεύτηκε η είσοδος στους εργάτες, η αρχαιολογική υπηρεσία, έφτασε, κάτι μαύρα τζιπ, χωρίς διακριτικά έφτασαν, κάτι φουσκωτοί με μαύρα κουστούμια επίσης, αστυνομία δεν ήρθε, μόνο κάποια άτομα από την ασφάλεια. Δεν ανακοινώθηκε ποτέ τίποτα περισσότερο παρά μόνο ότι βρέθηκαν κάποια αγγεία, όχι κάποιας σημαντικής αξίας.
(ΕΝΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΧΕΙ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ )

Έστω ότι όντως βρήκαν μεγάλα οστά, "ανθρώπινα" στην Αθήνα ή και οπουδήποτε αλλού. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι γιατί να μην ανακοινωθεί επίσημα από τους ερευνητές. Έχει κανείς καμιά ιδέα για το τι μπορεί να κρύβουν και φοβούνται να το ανακοινώσουν.

Πριν από κάποιους μήνες οι επιστήμονες είχαν ανακοινώσει ότι βρέθηκαν κάποιοι πολύ μικρόσωμοι σκελετοί. Παραθέτω απόσπασμα από άρθρο που παρουσιάστηκε στην εφημερίδα Τα Νέα onLine: Iνδονησία:

"Λείψανα νάνου εξαδέλφου του ανθρώπου ξαναγράφουν την ιστορία της εξέλιξής μας.
Τα λείψανα ενός μικρόσωμου εξαδέλφου του σύγχρονου ανθρώπου, που επονομάστηκε «το χόμπιτ» και έζησε πριν από μόλις 12.000 χρόνια, ανακαλύφθηκαν από επιστήμονες. Το εντυπωσιακό αυτό εύρημα μας οδηγεί να ξαναγράψουμε την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου".

Στη Γένεση, υπάρχει το περίφημο απόσπασμα "οι δε γίγαντες ήσαν επί της γης εν ταις ημέρες εκείναις(...) οι απ' αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί".
Διαβάζοντας τη Γένεση και το Απόκρυφο του Ενώχ (και αυτά μόνο από την ιουδαιοχριστιανική άποψη), βλέπουμε πως οι γίγαντες ήταν τα προϊόντα ένωσης των "υιών του θεού" ή εκπεσόντων αγγέλων με τις θυγατέρες των ανθρώπων, ενώ στο Δευτερονόμιο αναφέρονται ως "υιοί του Ανάκ".

Σε μια από τις μετόπες του Παρθενώνα, υπάρχει η απεικόνιση των Τιτάνων, σε σύγκριση με τους ανθρώπους, όπου φαίνεται το υπερφυσικό μέγεθός τους. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς..

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Bloomberg: Το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης των... γερμανικών τραπεζών

Τα κεντρικά της Deutsche Bank στην Φρανκφούρτη

Οι ασφυκτικές γερμανικές πιέσεις για τη συρρίκνωση του «υπερδιογκωμένου» κυπριακού τραπεζικού τομέα, τον τερματισμό του «ξεπλύματος βρόμικου (ρωσικού) χρήματος» και την υιοθέτηση ενός νέου, λελογισμένου και «ηθικά αποδεκτού» οικονομικού μοντέλου από τη Μεγαλόνησο, παραπέμπει σε ένα παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό, το οποίο η «ηθικώς άσπιλη» Γερμανία επιμένει να αγνοεί: αυτό της υπερέκθεσης των γερμανικών τραπεζών στα τοξικά, όπως αποδείχθηκε, ομόλογα της «ευρωπαϊκής περιφέρειας», αλλά και άλλα προϊόντα αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας- και τον τρόπο απεμπλοκής τους από αυτά.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε άρθρο του με ημερομηνία 24 Μαΐου του 2012 και τίτλο «Ε, Γερμανία, έχεις κι εσύ ένα πακέτο διάσωσης» («Ηey Germany: You Got a Bailout Too»), το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg, παρά τη ρητορική που επικράτησε περί «αμαρτωλού», «σπάταλου» ευρωπαϊκού Νότου και «ηθικού», «συνετού» Βορρά, αυτές που στηρίχθηκαν- και ουσιαστικώς διεσώθησαν- από τα πακέτα στήριξης που δόθηκαν στην «ευρωπαϊκή περιφέρεια» ήταν οι γερμανικές τράπεζες. Η έκθεση των τελευταίων σε τοξικά ομόλογα της συγκεκριμένης περιοχής, δεν ήταν μόνο υπερβολική: ξεπερνούσε τα συνολικά αποθεματικά τους, με αποτέλεσμα να απειλείται άμεσα η επιβίωσή τους. ΕΣτα 545 δισ. ευρώ οι απαιτήσεις των Γερμανικών τραπεζών το 2009

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), έως τον Δεκέμβριο του 2009, οι γερμανικές τράπεζες είχαν σωρεύσει μελλοντικές απαιτήσεις πληρωμών σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία, ύψους 704 δισ. δολαρίων (545 δισ. ευρώ)- ποσό το οποίο υπερέβαινε το συνολικό τους κεφάλαιο.

«Με άλλα λόγια», όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά το Bloomberg, «δάνεισαν πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να διαθέσουν».

Η στήριξη των συγκεκριμένων χωρών μέσω Ευρωπαϊκής Ενωσης και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπως υπογραμμίζει το Bloomberg, έδωσε ουσιαστικά τη δυνατότητα στη Γερμανία να «επαναπατρίσει» κεφάλαια τα οποία, σε περίπτωση κατάρρευσής τους, θα έχαναν οι ίδιες οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες θα έπρεπε ακολούθως να διασωθούν με χρήματα των γερμανών φορολογουμένων.

 Πώς έγινε η στήριξη των γερμανικών τραπεζών

Σε αντίθεση με τη βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα, η στήριξη των γερμανικών τραπεζών έγινε αυτομάτως, στο πλαίσιο των δομών και των λειτουργιών της νομισματικής ένωσης.

Πώς έγινε αυτό; Οταν οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν κεφάλαια από την Ελλάδα, οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης αντιστάθμισαν συλλογικά τις εκροές με δάνεια που παραχώρησαν προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Τα συγκεκριμένα δάνεια ενεγράφησαν στον ισολογισμό της Bundesbank, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, ως μελλοντικές απαιτήσεις κατά του υπολοίπου της ευρωζώνης. Ο συγκεκριμένος μηχανισμός διευκόλυνε τις γερμανικές τράπεζες απαλλαγούν από τις θέσεις τις οποίες κατείχαν.

Με ποιο τρόπο; Αντίθετα από τις απαιτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών, οι απαιτήσεις της Bundesbank, καθιστούσαν τη Γερμανία εν μέρει μόνο υπεύθυνη γι’ αυτές. Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα, για παράδειγμα, κήρυσσε  χρεοκοπία, οι ζημίες θα μοιράζονταν από κοινού σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, αναλόγως με το μερίδιο που κατείχαν στην ΕΚΤ. Το μερίδιο της Γερμανίας θα ανερχόταν στο 28%. Εν ολίγοις, τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά μία μεταφορά του κινδύνου που είχε καταγραφεί στους ισολογισμούς των γερμανικών τραπεζών στους φορολογουμένους όλης της ευρωζώνης.

Το πόσο ακριβώς επωφελήθηκε η Γερμανία είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Ενδεικτικό ενδεχομένως δείκτη αποτελούν τα κεφάλαια που απέσυραν οι γερμανικές τράπεζες από άλλες χώρες της ευρωζώνης, από το ξέσπασμα της κρίσης. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, από το Δεκέμβριο του 2009, έως τα τέλη του 2011, οι τράπεζες της Γερμανίας απέσυραν μαζικά κεφάλαια ύψους 353 δισ. δολαρίων (273 δισ. ευρώ)...

Σε αντιδιαστολή, οπως χαρακτηριστικά αναφέρει το Bloomberg, το συνολικό ποσό των δανείων προς την Ελλάδα από το μηχανισμό στήριξης ανήλθε στα 340 δισ. ευρώ, εκ των οποίων, μόλις 15 δισ. ευρώ προέρχονται απευθείας από τη Γερμανία.  

Το «αμαρτωλό» παρελθόν των γερμανικών τραπεζών...

Οι πρόσφατες «αμαρτίες» ωστόσο των γερμανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν αρχίζουν, ούτε τελειώνουν ενδεχομένως, στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Ξεκινούν από το σκάσιμο της αμερικανικής «φούσκας» των ενυπόθηκων δανείων, με την Deutsche Bank να εμπλέκεται άμεσα, πλασάροντας στους πελάτες της «τοξικά» προϊόντα, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Γερμανία, έχοντας πλήρη γνώση ότι οι τελευταίοι θα έχαναν χρήματα. Για τις συγκεκριμένες ενέργειες εξάλλου, η συγκεκριμένη τράπεζα καταδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας το 2011...

Αίσθηση είχε προκαλέσει εξάλλου η διαρροή στο γερμανικό Τύπο και συγκεκριμένα στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung  το 2009 απόρρητης έκθεσης του αρμόδιου εποπτικού φορά BaFin, σύμφωνα με την οποία το ύψος των τοξικών προϊόντων που κατείχαν οι γερμανικές τράπεζες ξεπερνούσε τα 800 δισ. ευρώ.

Ο μακρύς κατάλογος διάσωσης των γερμανικών τραπεζών...

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι τράπεζες της Γερμανίας που χρειάστηκαν ενίσχυση προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν δεν είναι λίγες.

Αναλυτικά: η Hypo Real Estate κατάφερε να διασωθεί χάρη στην «ενίσχυσή» της με κεφάλαια ύψους 100 δισ. ευρώ, ενώ το 2009 κρατικοποιήθηκε σε ποσοστό 90%, η Industriebank (IKB) διασώθηκε με κεφάλαια ύψους 10 δισ. ευρώ, οι γερμανικές περιφερειακές τράπεζες (Landesbank), όπως η Baden-Wurttemberg, η West και η Sanchen, έλαβαν 150 δισ. ευρώ, ενώ η Dresdner Bank, δεύτερη σε μέγεθος τράπεζα της Γερμανίας, χρεοκόπησε και απορροφήθηκε από την Commerzbank, η οποία με τη σειρά της έλαβε ενίσχυση ύψους 100 δισ. ευρώ...

Πιο πρόσφατη ενδεχομένως πράξη στο σάγκα των σκανδάλων που σκιάζουν τον γερμανικό τραπεζικό τομέα αποτελεί η υπόθεση χειραγώγησης των διατραπεζικών επιτοκίων euribor και libor, βασικός πρωταγωνιστής του οποίου είναι, μαζί με την Credit Swiss, την ελβετική UBS, τις βρετανικές Lloyds και Royal Bank of Scotland (οι οποίες έχουν εθνικοποιηθεί σε ποσοστό 40% και 80% αντίστοιχα), η γερμανική Deutsche Bank…πηγη Εφ. Βημα

.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Από τα πιο καλά «πλυντήρια» μαύρου χρήματος η …αθώα Γερμανία

Την ίδια ώρα που το Βερολίνο κατηγορεί την Κύπρο ως τον παράδεισο των ύποπτων οικονομικών δραστηριοτήτων, η Γερμανία βρίσκεται 40 και πλέον θέσεις ψηλότερα στη σχετική λίστα με τις χώρες-μέλη του ΟΗΕ.

Τον Ιανουάριο του 2013 ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε μία καθόλου τυχαία, όπως αποδεικνύεται σήμερα πια, τοποθέτησή του, κατηγορεί την Κύπρο ότι λειτουργεί ως παράδεισος ξεπλύματος βρώμικου χρήματος μέσω του τραπεζικού της τομέα και του ευνοϊκού φορολογικού καθεστώτος της.

Κοινώς, τη χαρακτηρίζει ως «πλυντήριο» του παράνομου διεθνούς χρήματος και ζητά την αποστολή ξένων ελεγκτών στο νησί, με τη στήριξη μάλιστα των γνωστών «δορυφόρων» της γερμανικής πολιτικής, της Αυστρίας, της Φινλανδίας και της Ολλανδίας.

Οι επιθέσεις αυτές συνεχίστηκαν με σειρά δηλώσεων, τόσο από τον ίδιο τον Σόιμπλε, όσο και από άλλους Γερμανούς αξιωματούχους, αποδεικνύοντας πως η λεηλασία του κυπριακού πλούτου ενορχηστρώθηκε από τη Γερμανία πολύ προσεκτικά και πολύ μεθοδευμένα.

Μπορεί τα στοιχεία που επικαλέστηκαν οι Γερμανοί να ήταν επίπλαστα και παραπλανητικά, η «λάσπη» ωστόσο έμεινε και δυστυχώς έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα: Η Κύπρος εξήλθε ταπεινωμένη από το τελευταίο Eurogroup, ενώ σήμερα απειλείται με χρεοκοπία, εάν δεν «συμμορφωθεί» σε όσα της επιβάλουν οι δανειστές της

 ΕΟ γκεμπελικός χαρακτήρας των μεθόδων που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί αλλά και τα φερέφωνά τους για να ταπεινώσουν τον κυπριακό λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία και να δημιουργήσουν συνθήκες οικονομικής υποδούλωσης και νεοαποικισμού αποδεικνύεται περίτρανα αν κανείς μελετήσει την έκθεση του διεθνώς αναγνωρισμένου οίκου ερευνών Basel Institute on Governance για τις χώρες που ενέχονται σε ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και σε ύποπτες οικονομικές δραστηριότητες.

Προτού αναφερθούμε στα όσα επισημαίνονται στην έκθεση, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο ελβετικός οίκος θεωρείται ο εγκυρότερος διεθνώς σε θέματα αξιολόγησης αυτών των ζητημάτων, καταρτίζοντας κάθε χρόνο τον σχετικό πίνακα με 144 χώρες-μέλη του ΟΗΕ.

Σύμφωνα λοιπόν με τη λίστα των πιο «βρώμικων» χωρών, η οποία δημοσιεύεται σε κυριακάτικη εφημερίδα, οι «αναμάρτητοι» και αδιάφθοροι Γερμανοί είναι σε πολύ χειρότερη θέση από την Κύπρο.

Συγκεκριμένα, η Γερμανία στην εμφανίζεται στην 68η θέση της λίστας, ενώ η δακτυλοδεικτούμενη Κύπρος βρίσκεται στην 114η θέση.

Εν ολίγοις, η Γερμανία είναι 46 θέσεις υψηλότερα της Κύπρου και, παρά τις περισσότερες οικονομικές...σκιές που τη βαραίνουν, βρίσκεται σε θέση κατηγόρου και τιμητή των πάντων.

Εδώ αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι παρόμοια είναι και τα αποτελέσματα της τελευταίας έκθεσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το ζήτημα. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, η Γερμανία κατατάσσεται στην ίδια βαθμίδα με το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Ελβετία, την Τουρκία, τη Βρετανία, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, ακόμη και τις ίδιες τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τη διαφάνεια του χρηματοπιστωτικού τομέα τους και τα μέτρα που λαμβάνει για την αντιμετώπιση του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος.

Το γεγονός ότι ενώ αυτά τα στοιχεία είναι γνωστά, ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της Γερμανίας, ώστε αν μη τι άλλο να αποκατασταθεί η αλήθεια, προκαλεί φυσικά οργή αλλά και ερωτηματικά για τις ικανότητες των κυβερνήσεων. Όχι μόνο της Κύπρου, αλλά φυσικά και της Ελλάδας, αφού οι ίδιες μέθοδοι εφαρμόστηκαν και κατά την επιβολή του Μνημονίου στη χώρα μας. Οι τεμπέληδες Έλληνες, οι διεφθαρμένοι Έλληνες αποδείχθηκαν εκ των υστέρων και αφού πλέον είχε επιβληθεί η γραμμή Μέρκελ πιο δουλευταράδες από τους «φίλους» Γερμανούς. Κάπως έτσι και η Κύπρος αποδείχθηκε υποδεέστερη στο «ξέπλυμα» σε σχέση με τη Γερμανία. Δυστυχώς όμως το πάθημα της Ελλάδας, δεν έγινε μάθημα. Το κακό έγινε....

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Γιατί πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν πανηγυρίζουμε το Όχι της Κύπρου

Η κύρια απαίτηση της “βουλευτικής ανταρσίας” αυτής της εβδoμάδας ήταν να παραμείνει η Κύπρος ένας offshore φορολογικός παράδεισος.

Του Νίκου Χρυσολωρά, άρθρο στη Guardian

Κύπριοι διαμαρτύρονται έξω από τη βουλή στη Λευκωσία. Φωτογραφία:   Patrick Bazpatrick/AFP/Getty Images

Το δράμα που εξελίσσεται στην Κύπρο τις τελευταίες μέρες ήταν πραγματικά κάτι σουρεαλιστικό   Η άκρα αριστερά και οι Ευρωσκεπτικιστές αγαλλίασαν ταυτόχρονα μετην ψήφο του όχι από την κυπριακή βουλή σε μια συμφωνία η οποία θα εξασφάλιζε την χρηματοδότηση της ελλειμματικής οικονομίας από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ.

Η λεπτομέρεια, η οποία φαίνεται να τους διαφεύγει, είναι ότι οι Κύπριοι δεν απέρριψαν σκληρά μέτρα λιτότητας. Αυτά τα μέτρα είχαν ήδη συμφωνηθεί από την προηγούμενη – κομμουνιστική υποτίθεται – κυβέρνηση του νησιού, και είχαν εγκριθεί από την τωρινή κυβέρνηση. Δεν ήταν καν μια ανταρσία εναντίον ενός άνισου κουρέματος στις καταθέσεις. Η ευρωζώνη είχε ήδη σηματοδοτήσει τη συμφωνία της να σώσει τους μικρούς αποταμιευτές, με τον όρο ότι τα περιουσιακά στοιχεία, που ανήκουν σε ξένους ολιγάρχες και σε μεγιστάνες θα  κουρεύονταν κατά ένα σημαντικό 15,6%. ΕΣτην πραγματικότητα, ήταν η κυπριακή κυβέρνηση που απέρριψε αυτή την δυνατότητα, σε μια δραματική συνάντηση 10 ωρών των υπουργών οικονομίας της ευρωζώνης την τελευταία Παρασκευή, γιατί θα ζημίωνε το εκτεταμένο χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας. Έτσι η κύρια απαίτηση αυτής της “βουλευτικής ανταρσίας” ήταν να παραμείνει η Κύπρος ένας offshore παράδεισος. Σε αντάλλαγμα, η κυπριακή κυβέρνηση φάνηκε διατεθειμένη να προσφέρει τόσες πολλές παραχωρήσεις στη Μόσχα, έτσι ώστε πρακτικά να μετατραπεί η Κύπρος σε ρωσική περιοχή επιρροής.  Γιατί θα πρέπει κάποιος να πανηγυρίζει αυτή την εξέλιξη δεν είναι σαφές.

Στις Βρυξέλλες, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι που διευθύνουν την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου έδειξαν πάλι μια γελοιώδη έλλειψη ικανότητας. Πρώτα από όλα, κατέληξαν σε, και υπερασπίστηκαν μια συμφωνία η οποία παραβίαζε την ιερότητα των καταθέσεων ιδιωτών. Όταν τους επισημάνθηκαν οι καταστροφικές επιπτώσεις , άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Όταν αποφάσισαν να υποχωρήσουν ήταν ήδη πολύ αργά.

Είναι αλήθεια ότι η συμφωνία έφερε χάος όχι μόνο στην Κύπρο – μία μικρή χώρα, η οποία σύμφωνα με το Βερολίνο, δεν ήταν συστημικά σημαντική. Αλλά οι αγορές και οι άνθρωποι ξέρουν ότι την επόμενη φορά, που θα υπάρξει κρίση στην Ιταλία, την Ισπανία ή αλλού, η Ευρωζώνη είναι διατεθειμένη να διαβεί το Ρουβικώνα. Αυτή είναι μια καταστροφή αφάνταστου μεγέθους.

Όλα αυτά δεν έπρεπε να εκπλήσσουν κανένα που παρακολουθεί την φούσκα των Βρυξελλών.  Περιττό να πούμε ότι ο μόνος λόγος που ο Jeroen Dijsselbloem επιλέχθηκε να διοικήσει το πανίσχυρο Eurogroup (το συμβούλιο των υπουργών οικονομίας της ευρωζώνης), δεν ήταν η εξειδίκευση του, ούτε η υπουργική του εμπειρία, αλλά το γεγονός ότι ήταν Ολλάνδος. Όλες οι άλλες, πιο αξιόπιστες, επιλογές απορρίφθηκαν λόγω της εθνικότητας τους.

Και πώς θα μπορούσε η κυπριακή κρίση να επιλυθεί; Πρώτα από όλα δίνοντας περισσότερο χρόνο : δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ζητήσεις από ένα μικρό κράτος να παραδώσει το 30% του ΑΕΠ του προκαταβολικά μετρητοίς μέσα σε τρεις μέρες. Μια τέτοια εξωφρενική απαίτηση δεν είχε ξαναγίνει σε καμιά χώρα υπό διάσωση – γελοιοποίησε την φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση του νησιού. Δεύτερον δεν ήταν το δημόσιο χρέος του νησιού που ήταν μη βιώσιμο, αλλά αυτών των τραπεζών της χώρας. Και υπήρχε λύση σε αυτό : ξεκαθαρίζοντας μετόχους και μικρούς ομολογιούχους, και κάνοντας ένα κούρεμα σε μεγάλους ομολογιούχους, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα μπορούσε να αναλάβει τις κυπριακές τράπεζες. Θα μπορούσε μετά να τις συρρικνώσει σταδιακά και να τις οδηγήσει ένα μηχανισμό εκκαθάρισης, δίνοντας ταυτόχρονα στην Κύπρο το χρόνο να ρυθμίσει την βασισμένη στο χρηματοπιστωτικό τομέα οικονομία της. Αυτή η επιλογή υπάρχει θεωρητικά – αποφασίστηκε από μία ευρωπαϊκή συνάντηση κορυφής τον Ιούνιο – αλλά δεν υπάρχουν οι νομικές διαδικασίες για την εφαρμογή της, γιατί η Γερμανία άλλαξε γνώμη από τότε. Η Κύπρος θα μπορούσε, σε αντάλλαγμα για αυτό το διακανονισμό, να δεσμεύσει μελλοντικά της κέρδη από τα αποθέματα φυσικού αερίου και να τα προσφέρει ως εγγυήσεις, μαζί με ένα αυστηρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.

Δύο χρόνια πριν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να αποφασίσει να εγγυηθεί όλα τα κρατικά ομόλογα στην ευρωζώνη, όπως έκανε με το αποκαλούμενο πρόγραμμα “οριστικών χρηματικών συναλλαγών” τον τελευταίο Σεπτέμβριο, υποκείμενο στην εφαρμογή μίας πολιτικής σταθερότητας από τις χώρες δικαιούχους. Αντίθετα, το χρέος της Ελλάδας μεταφέρθηκε στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, δημιουργώντας έχθρα ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης. Η χώρα οσυιαστικά πτώχευσε, δημιουργώντας έτσι αυξανόμενη ανασφάλεια σε όλη την ήπειρο.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η ευρωζώνη, ένας φιλόδοξος παγκόσμιος παίχτης, προσφέρει ένα μεσογειακό φυλάκιο στρατηγικής σημασίας δώρο στους Ρώσους. Επαφίεται στη Μόσχα να αποφασίσει εάν θα το δεχτεί. Και ο Κύπριος δεν θα γελοιοποιήσει τις φιλοευρωπαϊκές ελίτ στην Ελλάδα και αλλού, γιατί θα το κάνει να φανεί σαν να υπήρχε μια ιδανική λύση, που απλά αγνοήθηκε από τις “μαριονέτες της Μέρκελ”. Τη στιγμή που θα γίνει αντιληπτό ότι  αυτή η εναλλακτική δεν είναι καθόλου ιδανική, θα είναι πλέον αργά.

Η ερώτηση παραμένει στο γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Γιατί οι βόρειες ευρωπαϊκές χώρες συμπεριφέρονται σαν να έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την ευρωζώνη, αντί να τη φτιάξουν;  Δεν πιστεύω σε μια διαβολική συνωμοσία στην καρδιά όλων αυτών,  αλλάφαίνεται ότι δρα ένας ασυνείδητος, απερίσκεπτος  ρατσισμός – το οποίο είναι εξίσου καταστροφικό. Η τωρινή  πολιτική συμπεριφορά υπονοεί ότι όλος ο πλούτος που έχει συσσωρευτεί στη βόρεια Ευρώπη είναι η δίκαιη ανταμοιβή της προτεσταντικής ηθικής της εργασίας, ενώ ο πλούτος που έχει συσσωρευτεί στο νότο είναι προϊόν διαφθοράς (Ελλάδα, Ιταλία), φορολογικής αποφυγής (Κύπρος) ή μη βιώσιμων επιχειρηματικών μοντέλων (Ισπανία). Για αυτό ζητήθηκε από τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες να αλλάξουν τα οικονομικά τους μοντέλα όχι μέσα από μια σταδιακή διαδικασία προσαρμογής, αλλά μέσα από ένα βίαιο σοκ.

Η άβολη αλήθεια βέβαια είναι ότι όχι πριν πολύ καιρό είχε χρεοκοπήσει σχεδόν η Φινλαδία, και υπάρχουν ακόμα αρκετά μεγάλοι άνθρωποι που θυμούνται το κούρεμα του Γερμανικού χρέους. “Οι καλύτεροι και πιο ξανθοί μας φίλοι” (όπως το έθεσε η Μαύρη Οχιά)στο βορρά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι και στις δικές τους διασωθείσες τράπεζες, δεν έχουν πληρώσει τους φόρους τους όλοι οι καταθέτες.  Ακόμα πιο βασικό δεν υπάρχει ούτε μία ακαδημαϊκή μελέτη, που να δείχνει ότι η βόρεια Ευρώπη δεν έχει κερδίσει εξίσου από το ευρώ όσο ο νότος. Εάν οι πολιτικοί δεν αρχίσουν να το επικοινωνούν αυτό σύντομα,  τότε η ευρωζώνη όχι μόνο θα καταρρεύσει, αλλά θα επανέλθουν στη ζωή τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Μετάφραση : La Scapigliata πηγη lascapigliata.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ο Μπράουν, ο Φισερ και η … Μέρκελ

Οι μεγαλύτερες γερμανικές βιομηχανίες απαιτούν πρόσβαση σε πρώτες ύλες ακόμη και αν απαιτηθεί προσφυγή στα όπλα.

«Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» τραγουδούσε πριν από χρόνια ο Βασίλης Παπακωνστατίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική του Μάνου Λοϊζου. Και όπως όλα δείχνουν το τραγούδι της δεκαετίας του ’60 βρίσκει νέο νόημα στη Γερμανία του 2013.

Πριν από σχεδόν ένα χρόνο οι ισχυρότερες βιομηχανίες της Γερμνίας ίδρυσαν την περίφημη Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες (Rohstoffallianz) με στόχο, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της, «να ανοίξει νέους δρόμους για την παροχή πρώτων υλών στη γερμανική βιομηχανία». Ανάμεσα στους πρώτους πυλώνες της συμμαχίας συναντά κανείς μεγαθήρια της γερμανικής οικονομίας όπως η Volkswagen, η ThyssenKrupp και η Bayer. ΕΗ ίδρυση της συμμαχίας πέρασε αρχικά στα ψιλά του γερμανικού και του διεθνούς Τύπου καθώς η Rohstoffallianz θύμιζε περισσότερο ένα από τα δεκάδες ιδρύματα ερευνών, που απλώς αναλαμβάνουν να παρουσιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως αποδείχθηκε ότι η Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες μετατρεπόταν σε ένα πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι, το οποίο χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου καλώντας το Βερολίνο να προετοιμαστεί στρατιωτικά για τον έλεγχο κρίσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις προθέσεις των κολοσσών της γερμανικής βιομηχανίας. «Νέος στόχος για τη Γερμανία η εξασφάλιση πρώτων υλών» τιτλοφορούσε σχετική ανάλυσή της, στην οποία σημείωνε με νόημα ότι «τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για την εξασφάλιση πολύτιμων πρώτων υλών δεν αρκούν πλέον». Οι Γερμανοί αναλυτές χαρακτήριζαν την εξάρτηση της Γερμανίας σαν «αχίλλειο πτέρνα» της χώρας και προειδοποιούσαν ότι οι τομείς υψηλής τεχνολογίας μπορούν να αποκοπούν εύκολα από τα απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία τους. Στην ανάλυσή της η Handelsblatt απαριθμεί σειρά στοιχείων όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το ίνδιο, το χρώμιο αλλά και σπάνιες γαίες ο έλεγχος των οποίων θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στον πλανήτη για τον 21ο αιώνα. Το μήνυμα ήταν σαφές: η πολιτική και οικονομική διπλωματία του Βερολίνου πρέπει πλέον να συνοδεύεται και από στρατιωτικά μέσα.

Μιλώντας στην εφημερίδα ο πρόεδρος της συμμαχίας Ντιρκ Πάσκερτ εξήγησε ότι οι «πόλεμοι των πρώτων υλών» του μέλλοντος θα αφορούν πολύ περισσότερο τα σπάνια μεταλλεύματα που απαιτεί η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και λιγότερο το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καθόριζε τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Πάσκερτ, χωρίς να χρονοτριβεί, αναφέρθηκε στο ρόλο που παίζει ο αμερικανικός στρατός αλλά και ο κινεζικός στόλος για την εξασφάλιση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξήγησε χωρίς περιστροφές ότι και η Γερμανία «θα χρειαστεί επιπλέον στρατιωτικά εργαλεία». Μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες και στο Reuters, ο ίδιος έκανε λόγο ακόμη και για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Στόχος η Κίνα

Η αναφορά στους μηχανισμούς της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραπέμπει σε ένα κοινό μέτωπο με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Και όπως όλα δείχνουν κοινός εχθρός αυτού του μετώπου θα είναι πολύ σύντομα η Κίνα για δυο λόγους. Καταρχήν γιατί στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης ο κινεζικός καπιταλισμός απορροφά τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών που διεκδικούν οι βιομηχανίες της Δύσης. «Η δυσκολία εξεύρεσης πρώτων υλών» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη παράγραφο της ιστοσελίδας της Rohstoffallianz «οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από συγκεκριμένες χώρες αλλά και σε κυβερνητικές παρεμβάσεις όπως οι περιορισμοί εξαγωγών». Δύσκολα θα μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς με μεγαλύτερη πιστότητα την Κίνα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που καθιστά την Κίνα «στόχο» της γερμανικής βιομηχανίας και ανεβάζει το θερμόμετρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης.

Η Κίνα παράγει σήμερα το 90 με 95% από τις λεγόμενες σπάνιες γαίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή συσκευών υψηλής τεχνολογίας και έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει περαιτέρω τις εξαγωγές – γεγονός που θα προκαλέσει ασφυξία στις βιομηχανίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Προς το παρόν λοιπόν τα συμφέροντα της γερμανικής και της αμερικανικής βιομηχανίας είναι κοινά και δικαιολογούν τις αναφορές της γερμανικής Συμμαχίας πρώτων υλών σε διεθνή μέσα προβολής ισχύος όπως το ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα όμως οι ελλείψεις πολύτιμων στοιχείων θα μπορούσαν να φέρουν της Γερμανία σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όπως έλεγε και το τραγούδι: «Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ χώρισαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ… εχθροί τάχα γίνανε διαλύσαν το τραστ».

Μια συμμαχία από τα παλιά

Δεν ήταν λίγοι οι επικριτές του Βερολίνου που βλέπουν πίσω από τη δημιουργία της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες την ανάδυση ενός νέου Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι αρκετές από τις εταιρείες που εντάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στη Rohstoffallianz, είτε είχαν συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ είτε αποτελούν διάδοχα επιχειρηματικά σχήματα τέτοιων εταιρειών: Η Volkswagen ιδρύθηκε το 1937 από το συνδικάτο εμπόρων των Ναζί και ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του Χίτλερ για την κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού». Η ThyssenKrupp χρησιμοποιούσε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις εργασίες της ενώ ο πρόεδρος της εταιρείας Άλφρεντ Κρουπ, καταδικάστηκε στη στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η Bayer, ως θυγατρική τότε της IG Farben, επίσης χρησιμοποιούσε σκλάβους από το στρατόπεδο του Μάουτχάουζεν ενώ παρασκεύαζε και τα χημικά που χρησιμοποιούνταν στους θαλάμους αερίων για την γενοκτονία των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των τσιγγάνων. Παρόμοια όμως είναι και η ιστορία της BASF η οποία επίσης ως θυγατρική της IG Farben, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς.

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση του σημερινού επιχειρηματικού τοπίου της Γερμανίας με αυτό της περιόδου του Χίτλερ είναι αδική και πιθανώς κακοπροαίρετη. Αυτό που συνδέει όμως το χτες με το σήμερα είναι η ίδια ανησυχία των εταιρειών για την εξασφάλιση των σπάνιων πρώτων υλών που απαιτούνται για τη λειτουργία τους.
Η ανησυχία αυτή συμπίπτει με το νέο στρατηγικό δόγμα του Βερολίνου, το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει τον στρατιωτικό απομονωτισμό που του επιβλήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητά ευκαιρίες για την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η ανάμιξη της Μπούντεσβερ (του γερμανικού στρατού) στην επίθεση της Γαλλίας στο Μάλι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Παράλληλα όμως η γερμανική πολεμική βιομηχανία, με τη στήριξη της καγκελαρίας – και παρά τις αντιδράσεις αρκετών Γερμανών πολιτών – εξοπλίζει αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες. Πριν από ένα χρόνο οι αποκαλύψεις για την πώληση 200 αρμάτων μάχης στη Σαουδική Αραβία και ενός ακόμη πυρηνικού υποβρυχίου στο Ισραήλ, είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα στη γερμανική πρωτεύουσα χωρίς όμως να κάμψει ούτε κατ’ ελάχιστο τα σχέδια της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Ίσως τελικά η πιο ανησυχητική πτυχή αυτής της ιστορία να μας έρχεται και πάλι από εκείνο το τραγούδι για τον Μπραουν, τον Φισερ και τον Κραφτ – και συγκεκριμένα από τον τίτλο του: Τρίτος Παγκόσμιος

Άρης Χατζηστεφάνου

Επίκαιρα Μάρτιος 2013.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ιδού που παίζεται το παιχνίδι αυτή την ώρα!

Δεν είναι τυχαία τα δημοσιεύματα που θέλουν την Ελλάδα να βοηθά την Κύπρο με ένα ποσό της τάξεως των 2 δις ευρώ. Μάλιστα, αυτό το θέμα φέρεται να ζήτησε από τον Σαμαρά ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης το μεσημέρι της Κυριακής που βρέθηκε στην Αθήνα.

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός, ότι ο νέος πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας είχε την προηγούμενη της επίσκεψης, τηλεφωνική επικοινωνία με την Άγκελα Μέρκελ. Και όλα αυτά την ώρα που στην Αθήνα βρίσκεται η τρόικα.

Το παιχνίδι σύμφωνα με πληροφορίες, παίζεται στο μέλλον του ελληνικού κομματιού των κυπριακών τραπεζών. Αξιωματούχοι της ΕΕ στο Reuters πριν από λίγες ημέρες πως Ρώσοι επενδυτές ενδιαφέρονται για την απόκτηση μεγάλου ποσοστού συμμετοχής στην Λαϊκή Τράπεζα και να αυξήσουν το ποσοστό συμμετοχής τους στην Τράπεζα Κύπρου.

Το Reuters αναφέρει ακόμη ότι ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης αναμένεται να ταξιδέψει στη Ρωσία για να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν για να συζητήσει πιθανή ρωσική βοήθεια. Αναμένεται να επιδιώξει μια πενταετή παράταση του ισχύοντας ρωσικού δανείου προς την Κύπρο (ύψους 2,5 δισ. ευρώ), που ωριμάζει το 2016, καθώς και μείωση του επιτοκίου που διαμορφώνεται στο 4,5%, με την κυπριακή πλευρά να ζητά μείωση κατά 1,5%-2%.

Όπως αναφέρει το οικονομικό κανάλι SBCTV στην ιστοσελίδα του, η ΕΕ έχει ήδη δώσει το πράσινο φως για Ρώσικα κεφάλαια στις Κυπριακές τράπεζες.

Διαβάστε το ρεπορτάζ με τις πληροφορίες από το SBC:

 Ε

Οι όποιες αντιρρήσεις για την είσοδο Ρώσικων κεφαλαίων στο Κυπριακό τραπεζικό σύστημα κάμφθηκαν. Τις τελευταίες ώρες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ συμφωνούν, όπως το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και ως προς την συμμετοχή της Ελλάδας στην ανακεφαλαιοποίηση, ενώ είναι πια προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα επεκτατικό πλάνο το οποίο κανένα δεν θα εκπλήξει αν σε ένα βάθος χρόνου  φανεί πως περιλαμβάνει ενεργειακές όπως και γεωπολιτικές παραμέτρους.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όταν πριν από λίγες μόνο ημέρες το ρεπορτάζ των  Financial Times ανέφερε πως ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου κ. Ν. Αναστασιάδης πρόκειται να ζητήσει από τον Ελληνα Πρωθυπουργό τη συμμετοχή της χώρας μας στο «πακέτο» της ανακεφαλαιοποιησης των Κυπριακών τραπεζών, όσοι έχουν την εμπειρία να «διαβάζουν» πίσω από τις λέξεις και τα γεγονότα δεν δίστασαν να προβλέψουν πως το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι αποκομμένο από ένα ακόμη κρίσιμο σενάριο. Εκείνο δηλαδή που επιμένει πως τα Ρώσικα κεφάλαια θα πάρουν τελικά το πράσινο φως από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να συνδράμουν επίσης στην ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της Μεγαλονήσου.

Σύμφωνα λοιπόν με αποκλειστικές πληροφορίες του SBC TV που προέρχονται από κορυφαίους κυβερνητικούς κύκλους της Κύπρου, τα τελευταία εικοσιτετράωρα και προφανώς μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις, τόσο η Ε.Ε. (και κυρίως βεβαίως η Γερμανία)  συμφώνησαν πάνω σε δυο άξονες. Ο πρώτος αφορά το πράσινο φως στην συμμετοχή της Ρωσίας στην ανακεφαλαιοποιηση των τραπεζών στην Κύπρο και με ένα τρόπο που όπως αναφέρθηκε εξαρχής ενδεχομένως να κρύβει στρατηγικά σχέδια επέκτασης Ρώσικων τραπεζών στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ο δεύτερος άξονας,έχει να κάνει με αυτό που κατηγορηματικά έσπευσε να διαψεύσει η Ελλάδα, ότι δηλαδή όντως θα κληθούμε να αναλάβουμε το κομμάτι της ανακεφαλαιοποίησης των Κυπριακών τραπεζών που δραστηριοποιούνται εδώ με ένα κονδύλι της τάξεως των 2 δισ. ευρώ.

Κατά τις ίδιες πηγές της Κυπριακής Κυβέρνησης υπάρχει πλέον από την πλευρά των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ, όχι μόνο συναίνεση άλλα και παρότρυνση για άμεσες ενέργειες. Όσων αφορά τις προηγούμενες αντιρρήσεις, από την ώρα που η Γερμανία φέρεται να έχει αποδεχτεί την εμπλοκή των Ρώσων εκτιμάται πως προφανώς θα έχει συνυπολογίσει το «έξτρα» κονδύλι που θα χρειαστεί η Ελλάδα, το οποίο φυσικά σε αντίθετη περίπτωση θα βάρυνε και πάλι το ταμείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης..

Το σχέδιο

Αναλυτικότερα το σύνθετο ομολογουμένως σχέδιο περιλαμβάνει κατ’ αρχήν την είσοδο Ρώσικης τράπεζας (ή τραπεζών) στο μετοχικό κεφάλαιο των Κυπριακών τραπεζών με ένα στρατηγικό ποσοστό και ανάλογα κεφάλαια, που θα οδηγήσει ακόμη και σε εξαγορά. Με άλλα λόγια της δημιουργίας επί της ουσίας μιας Ρώσικης τράπεζας που θα είναι καθαρή από επισφάλειες, με ότι αυτό σημαίνει για τον χώρο και τον ευρύτερο ανταγωνισμό.

Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει προηγουμένως να αποκοπούν οι βραχίονες των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα από τις μητρικές τράπεζες, με κάποια μέθοδο όπως για παράδειγμα η απόσχιση κλάδου ή η δημιουργία θυγατρικών εταιρειών, ή ακόμη και πώληση των εδώ δικτύων σε κάποιον πιθανό ενδιαφερόμενο.

Όμως το project δεν σταματά εδώ μια και οι πληροφορίες προσθέτουν πως η Ρωσία ενδέχεται να συμμετάσχει όχι μόνο με κεφάλαια αποκλειστικά για τις τράπεζες, αλλά να αποκτήσει ρόλο και στην εποπτεία της Κύπρου από την τρόικα που με άλλα λόγια θα αποκτήσει ένα ακόμη μέλος.

Ακούγεται δε πως το ΔΝΤ δεν έχει αντίρρηση να δώσει ακόμη και την θέση του στην Ρωσία, αποχωρώντας από την διαδικασία. Ενδεχόμενο που παρεμπιπτόντως μάλλον ικανοποιεί τα ουκ ολίγα όσο και ισχυρότατα μέλη του ΔΝΤ που είναι γνωστό πως δεν βλέπουν με καλό μάτι την εμπλοκή του Ταμείου. Εχωντας φυσικά την προηγούμενη κακή εμπειρία από την Ελλάδα.

Συνοψίζοντας και με την επισήμανση πως τις τελευταίες ώρες υπάρχει νέος κύκλος φημολογίας για πρόθεση των Κυπριακών τραπεζών να πουλήσουν τα Ελληνικά assets, αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς είναι πως τα πράγματα αλλάζουν. Η Ρωσία παίρνει επί της ουσίας το «ok» για να βάλει πόδι στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό σύστημα, έχοντας εξασφαλίσει τις «ευλογίες» και του ΔΝΤ και της Γερμανίας. Αυτό είναι και το σημαντικότερο συμπέρασμα, πέρα βέβαια από το γεγονός ότι αλλάζει ο προγραμματισμός και για την Ελλάδα και για την Κύπρο που τώρα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την ένταξή της σε Μνημόνιο.

.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Τα «αγόρια του ΜΙΤ» στην κορυφή του κόσμου

Μια παρέα αποφοίτων του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης καταλαμβάνει τις θέσεις κλειδιά της παγκόσμιας οικονομίας.

Το προσωπικό και ο σεφ, στο εστιατόριο που στεγάζεται στο 18ο όροφο ενός στρογγυλού ουρανοξύστη στη Βασιλεία της Ελβετίας, ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Σχεδόν κάθε δυο μήνες υποδέχονται μια περίεργη παρέα από μεσήλικες οικονομολόγους, οι οποίοι καθορίζουν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, κυριολεκτικά, μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Οι κεντρικοί τραπεζίτες των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη συζητούν εδώ την πορεία της κρίσης και λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή (και το θάνατο) δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς την τήρηση πρακτικών και δίχως τους τύπους, που επιβάλλει το πρωτόκολλο σε τέτοιου είδους συνάντησης κορυφής, οι κεντρικοί τραπεζίτες μιλούν έξω από τα δόντια και πολλές φορές… τρίζουν τα δόντια όταν τυχαίνει να εκπροσωπούν αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα. Οι συνδαιτυμόνες εκπροσωπούν οικονομίες το ΑΕΠ των οπόιων ξεπερνά, αθροιστικά, τα 51 τρισεκατομμύρια δολάρια. Στην πραγματικότητα όμως καθορίζουν τη ρευστότητα για ολόκληρο τον πλανήτη. ΕΑνάμεσά τους ξεχωρίζουν οι φιγούρες του Μπεν Μπερνάνκι, από την περίφημη FED των ΗΠΑ, του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, και του Μέρβιν Κινγκ, σημερινού διοικητή της κεντρικής τράπεζα της Αγγλίας. Όπως εξηγούσε πρόσφατα και η αμερικανική Wall Street Journal, οι τρεις ισχυρότεροι κεντρικοί τραπεζίτες είχαν συνηθίσει να τρώνε πολύ πιο ταπεινά γεύματα στην καντίνα του τμήματος οικονομικών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Γνωστό στους περισσότερους για τις τεχνολογικές του καινοτομίες το ΜΙΤ φιλοξενεί και το περίφημο κτίριο Ε52, απ’ όπου αποφοίτησαν ή δίδαξαν ορισμένοι από τους οικονομολόγους που σήμερα διαχειρίζονται την παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική. Ο Μπερνάνκι και ο Ντράγκι σπούδασαν στα ίδια έδρανα ενώ αργότερα ο επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας μοιραζόταν το ίδιο γραφείο με τον Κινγκ.

Στην παρέα των «τριών μεγάλων» του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης είχε προστεθεί παλαιότερα και ο Αθανάσιος Ορφανίδης, ο οποίος αφού θήτευσε ως ανώτατος σύμβουλος της FED στις ΗΠΑ υπηρέτησε ως διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου από το 2007 έως το Μάιο του 2012.

Οι απόφοιτοι του ΜΙΤ σήμερα μπορούν με μια τους απόφαση μπορούν να βυθίσουν μικρές και ανυπεράσπιστες οικονομίες στην άβυσσο της ύφεσης ή να τις διασώσουν από βέβαιη καταστροφή. Και όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες «τα αγόρια του ΜΙΤ» ασχολήθηκαν ουκ ολίγες φορές και με την ελληνική οικονομία. Αν και οι περισσότερες επαφές δεν καταγράφονται, γνωρίζουμε ότι το πρωινό της 18ης Ιουνίου ο Μπερνάνκι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα στο σπίτι του από τον Μάριο Ντράγκι ενώ λίγο αργότερα στη γραμμή μπήκε και ο Κινγκ. Οι τρεις άνδρες συζήτησαν τις πιθανές επιπτώσεις από το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το τι αποφάσισαν, όμως, δεν ανακοινώθηκε ποτέ.
Οι «παρέες» γράφουν οικονομική ιστορία

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που μια «παρέα» οικονομολόγων από ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο βρίσκεται στο πηδάλιο της παγκόσμιας οικονομίας. Το κυρίαρχο στις μέρες μας ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα, ήδη από τη δεκαετία του ’60, στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου του Σικάγου. Καθηγητές, όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, κύρρηταν το μίσος προς το δημόσιο τομέα και εξυμνούσαν τα προτερήματα της ελεύθερης αγοράς. Όπως εξηγούσε παλαιότερα η Ναόμι Κλάιν στο ντοκιμαντέρ Catastroica και στο βιβλίο της Το Δόγμα του Σοκ, οι θεωρίες τους θεωρούνταν μέχρι και τη δεκαετία του ‘70 τόσο αντιδημοκρατικές ώστε ακόμη και η Μάργκαρετ Θάτσερ δήλωνε ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εφαρμοστούν στον Δυτικό κόσμο.

Έτσι προέκυψαν τα λεγόμενα «αγόρια του Σικάγο», μια ομάδα νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων από τη Χιλή, που συνέταξαν το οικονομικό πρόγραμμα του στρατηγού Πινοσέτ όταν αυτός κατέλαβε με τα όπλα την εξουσία. «Την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος» εξηγούσε η Ναόμι Κλάιν «οι υπουργοί της δικτατορικής κυβέρνησης βρήκαν στα γραφεία του το λεγόμενο «τούβλο» – ένα πολυσέλιδο τόμο με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές για την εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας, που ετοίμαζαν για δεκαετίες οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Σικάγου».

Οι πανεπιστημιακές «παρέες» θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορία και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και το μαζικό ξεπούλημα της περιουσίας των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αυτή τη φορά ήταν τα λεγόμενα «αγόρια του Χάρβαρντ», μεταξύ των οποίων και ο διάσημος οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, που ανέλαβαν να εξηγήσουν στους νέους ολιγάρχες της Μόσχας πως να εκποιήσουν σε μερικά 24ωρα την περιουσία ενός ολόκληρου λαού. Με τη βοήθεια του Ανατόλι Τσουμπάις, του πρώτου αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιέλτσιν, οδήγησαν τη ρωσική κοινωνία στο χείλος της αβύσσου. Η δραματική πτώση του προσδόκιμου ζωής, η αύξηση του AIDS και του αλκοολισμού ήταν οι πιο εμφανείς επιπτώσεις του καρκινώματος που δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερου ακαδημαϊκοί στη Ρωσία. Σε αντίθεση όμως με τους προκατόχους τους, από τη σχολή του Σικάγου, τα αγόρια του Χάρβαρντ υπέπεσαν σε ένα θανάσιμο ατόπημα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επέτρεψαν το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των νέων Ρώσων ολιγαρχών αφήνοντας τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολυεθνικές με άδεια χέρια. Ένα λάθος που οι διάδοχοί τους φρόντισαν να μην επαναληφθεί ποτέ.

Ο σοσιαλισμός των πλουσίων

Σε αντίθεση με τα αγόρια του Σικάγου και του Χάρβαρντ, που δίδαξαν και εφάρμοσαν τις πιο ακραίες μορφές του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς κανένα κοινωνικό και δημοκρατικό έλεγχο, τα αγόρια του ΜΙΤ βρίσκονται αντιμέτωπα με μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Μετά την παρολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008 οι κεντρικές τράπεζες των μεγαλύτερων οικονομικών κέντρων της Δύσης κλήθηκαν να συνδράμουν στη διάσωση ρίχνοντας στην αγορά τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ των Αμερικανών και Ευρωπαίων φορολογούμενων. Πρόκειται, όπως έχει χαρακτηριστεί και στο παρελθόν για ένα «σοσιαλισμό των πλουσίων» στον οποίο το κράτος αποκτά κυρίαρχο ρόλο στην αναδιανομή του εισοδήματος – όχι όμως προς όφελος των πολλών αλλά τον λίγων. Και για να το κάνουν αυτό χρησιμοποιούν τα πιο ισχυρά όπλα και των δυο κόσμων. Τα «αγόρια του ΜΙΤ» λοιπόν βρέθηκαν στην φαινομενικά παράδοξη θέση να πρέπει να χρησιμοποιήσουν το σύνολο των εργαλείων του κεϊνσιανού παρεμβατισμού για να σώσουν τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας. Η υποτιθέμενη «ανεξαρτησία» τους αποτελεί, για αρκετούς επικριτές του συστήματος, έναν απλό ευφημισμό με τον οποίο αποκρύπτεται το γεγονός ότι μια τόσο σημαντική θέση δεν υπόκειται σε κανενός είδους δημοκρατικό έλεγχο. Ίσως ποτέ άλλοτε η ελευθερία της αγοράς δεν χρειάστηκε τόση συγκαλλημένη κρατική βία για να λειτουργήσει.
Ένα πείραμα τα αποτελέσματα του οποίου μετριούνται ήδη σε αυξημένα κέρδη για τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του πλανήτη και τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης για ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Άρης Χατζηστεφάνου

Επίκαιρα Ιανουάριος 2013.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........