| του Γκρεγκ Πάλαστ |
©Truthout
Στις 18 Σεπτεμβρίου, ο καλλιτέχνης του χιπ-χοπ Παύλος Φύσσας (ή «Killah P»), μαχαιρώθηκε έξω από ένα μπαρ στο Κερατσίνι, στην Ελλάδα. Ο Λάρι Σάμερς (Larry Summers) έχει γερό άλλοθι, αλλά δεν τον πιστεύω. Όχι, ο Λάρι δεν κατηγορείται πως κρατούσε το μαχαίρι: ο δολοφόνος ομολόγησε -είναι ένα άσημο μέλος της «χρυσής αυγής» (ΧΑ), ενός κόμματος που αποτελείται από φρικαρισμένους σκίνχεντ, αντισημίτες, ξενόφοβους, αντιαλβανούς και ισλαμόφοβους παράφρονες, και θερμοκέφαλους υπερπατριώτες. Σκεφτείτε το σαν την ελληνική εκδοχή του «κόμματος του τσαγιού»!
Μετά τη δολοφονία του Φύσσα, κάτι άλλες ομάδες επικίνδυνων ψυχοπαθών, ονόματι «Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)» και «ελληνική δικομματική κυβέρνηση», βάλθηκαν να απαγορέψουν την ΧΑ. Οι Έλληνες ηγεμόνες συνέλαβαν έξι βουλευτές της ΧΑ. Προφανώς, οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες είναι θαυμαστές της δημοκρατίας όπως την ορίζει ο Αιγύπτιος στρατηγός Σίσι (Sisi).
Προς τους Έλληνες αριστερούς φίλους μου: έχω σιχαθεί να σας βλέπω να πανηγυρίζετε για τις συλλήψεις των βουλευτών της ΧΑ. Σημειώστε την ώρα που σας το λέω: θα είστε οι επόμενοι.
|
Δεν υπάρχει τίποτα περίεργο στο ξέσπασμα της βίας και των εγκλημάτων μίσους: επισήμως, η ανεργία στην Ελλάδα φτάνει το 28% -πάνω από 60% στους νέους. Είναι αναμενόμενο απελπισμένοι νεαροί να βουτάνε καδρόνια με ελληνικές σημαίες και να ξυλοφορτώνουν μετανάστες: όταν κολλάς τον κόσμο στον τοίχο, αναζητάει κάπου να ξεσπάσει -και συχνά το κάνει σε όποιον βρει εμπρός του.
Η οικονομική κατάρρευση κυοφορεί το φασισμό. Τη δεκαετία του '30 οι πεινασμένοι και οργισμένοιαναζήτησαν ανακούφιση στον υπερπατριωτισμό, το ρατσισμό και τα πογκρόμ. Τη δεκαετία του '80 επί Ρέιγκαν (Reagan), όταν η ύφεση σάρωνε τις ΗΠΑ και τα εργοστάσια έκλειναν το ένα μετά το άλλο στις μεσοδυτικές πολιτείες, οι απελπισμένοι άνεργοι σχημάτισαν ακροδεξιές ομάδεςσκίνχεντ και βάλθηκαν να σκοτώνουν κόσμο -αρχής γενομένης από τη δολοφονία του εβραίου δημοσιογράφου 'Αλαν Μπεργκ (Alan Berg) ως τον βομβαρδισμό του κυβερνητικού κτιρίου της Οκλαχόμα, με 168 νεκρούς.
Γύπες πάνω από την Αθήνα
Η ΧΑ είναι σύμπτωμα της ελληνικής ασθένειας -όχι η αιτία της. Ατυχώς, οι τύποι με τα μαύρα μπλουζάκια κυνηγάνε εύκολους στόχους –Πακιστανούς, τσιγγάνους, Αφρικανούς, όποιον είναι διαφορετικός και ανυπεράσπιστος. Είναι πολύ ευκολότερο να μαχαιρώσεις έναν τραγουδιστή χιπ-χοπ από το να κυνηγήσεις έναν καρχαρία των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Οι πραγματικοί ένοχοι για τα δεινά της Ελλάδας είναι καλά κρυμμένοι. Λοιπόν, επιτρέψτε μου να κατονομάσω ορισμένους: ας αρχίσω με τους δισεκατομμυριούχους Κένεθ Νταρτ (Kenneth Dart) καιΠολ Σίνγκερ (Paul Singer) τον επονομαζόμενο και «γύπα». Ο Νταρτ και ο Σίγνκερ αγόρασαν ένασωρό ελληνικά ομόλογα για πενταροδεκάρες. Κι ενώ το 97% των κατόχων των ελληνικών ομολόγων συμφώνησαν να χάσουν το 75% της αξίας τους, οι Νταρτ και Σίνγκερ απαίτησαν να τα πουλήσουν πολλές φορές πάνω από την αξία τους. Ακολούθως, οι Νταρτ και Σίνγκερ δεν δίστασαν να απειλήσουν ευθέως τη χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση: αν δεν έπαιρναν τα λύτρα που απαιτούσαν, οι Νταρτ και Σίνγκερ θα ανακήρυσσαν αναξιόχρεα τα ελληνικά ομόλογα. Όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν ελληνικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκιά τους θα αντιμετώπιζαν το φάσμα της τεχνικής χρεοκοπίας· η αξία όλων των κρατικών ομολόγων στον κόσμο θα κατέρρεε· ολόκληρος ο αναπτυγμένος κόσμος θα αντιμετώπιζε μια ακόμα χρηματοπιστωτική κρίση.
Επρόκειτο περί οικονομικής τρομοκρατίας, και η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε. Πλήρωσε ό,τι της ζήτησαν. Ο Νταρτ ενθυλάκωσε πάνω από μισό δις δολάρια (513 εκατομμύρια) από το ελληνικό κράτος, και μόνον οι θεοί γνωρίζουν πόσα τσέπωσε ο Σίνγκερ.
Πώς ταΐστηκαν αυτά τα κοράκια; Χάρη στη λιτότητα και το σφίξιμο του ζωναριού, που ήταν ήδη στην τελευταία τρύπα του. Για να πληρώσει τους Σίνγκερ και Νταρτ, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα απολύσει 15 χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτό που είναι άθλιο με τον κυβερνώντα (ο Θεός να το κάνει) συνασπισμό είναι πως δεν αποκαλύπτει πως απολύει τον κόσμο για να ταΐσει τα χρηματοπιστωτικά κοράκια. Αντί να ορθώσει το ανάστημά του στους οικονομικούς τρομοκράτες, προτιμά να κατηγορεί τα θύματά τους και να χαρακτηρίζει τους ίδιους τους συμπατριώτες του τεμπέληδες και άπληστους ρεμπεσκέδες, που αξίζει να τιμωρηθούν. Και η τιμωρία τους λέγεται «λιτότητα».
Το παραμύθι της «λιτότητας»
Τα παιδιά μου με ρωτάνε συχνά: «Μπαμπά, από πού ήρθε η "λιτότητα";». Έτσι, σκάρωσα αυτό το παραμύθι: «μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια καλή νεράιδα που λεγόταν Τζον Μάιναρντ Κέινς(John Maynard Keynes). Αυτή ήθελε να σταματήσει τις υφέσεις, τις οικονομικές κρίσεις και τα βάσανα του κόσμου, κι έτσι σκέφτηκε να φτιάξει το "διεθνές νομισματικό ταμείο" (ΔΝΤ) και την "παγκόσμιο τράπεζα". Μετά ζήτησε από τις πλούσιες χώρες σαν τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να δανείζουν μέσω αυτού του ΔΝΤ όποιο φτωχό κράτος είχε δημοσιονομικό πρόβλημα (π.χ. την Ελλάδα αν οι τιμές των καυσίμων ανέβαιναν και ο τουρισμός της μειωνόταν λόγω υπερτίμησης του νομίσματός της). Κι έτσι οι πλούσιοι δάνειζαν τους φτωχούς, ο κόσμος ευημερούσε κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... μέχρι τη δεκαετία του '80. Τότε μια κακιά μάγισσα, γνωστή ως "σιδηρά κυρία" κι ένας Αμερικανός παλιόγερος, ο "λεφτάς Ρέιγκαν" επέμειναν πως το ΔΝΤ έπρεπε να δέρνει τα φτωχά κράτη με ένα ραβδί, που το έλεγαν "διαρθρωτική διόρθωση". Έτσι τα κράτη που αντιμετώπιζαν οικονομική κατάρρευση λόγω αύξησης των δαπανών τους, ανισορροπίες στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους ή κερδοσκοπικά επιτόκια πάθαιναν "διαρθρωτική διόρθωση". Αυτή είναι άπονες και αναρίθμητες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, φτηνό ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και απορρύθμιση των κερδών των επιχειρήσεων. Αυτό το ξεπουπούλιασμα των καλύτερων αγγέλων του κράτους λέγεται "λιτότητα".
Αλλά η καλή νεράιδα Κέινς είχε προειδοποιήσει τι θα πάθαινε όποιος έπινε το μαγικό φίλτρο της κακιάς μάγισσας, το δηλητήριο της "λιτότητας". Το να περικόπτεις τις κρατικές δαπάνες σε καιρούς ύφεσης, είχε πει, μπορεί μόνο να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Έτσι κι έγινε: κάθε φορά που μια χώρα πάθαινε "διόρθωση", η οικονομία της ισοπεδωνόταν».
H «διαρθρωτική διόρθωση» έφτασε στο ολέθριο απόγειό της στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπό την καθοδήγηση του επικεφαλής οικονομολόγου της «παγκοσμίου τράπεζας», του προαναφερόμενου Λάρι Σάμερς. Αλλά τότε, το 1997, τη θέση του Σάμερς πήρε ένας καθηγητής, ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Joseph Stiglitz).
Το 2001 συνάντησα τον Στίγκλιτς που τον είχα ακούσει να εκφράζει χαμηλόφωνα σοβαρές αμφιβολίες για την λιτότητα και την αλά Σάμερς διαρθρωτική διόρθωση. Συμφώνησε να το κάνεικαι δημόσια. Στις πολύωρες συνομιλίες μας, που μαγνητοσκοπήθηκαν για την τηλεόραση τουBBC, ο Στίγκλιτς παρομοίασε τα προγράμματα λιτότητας που επέβαλλε το ΔΝΤ «σαν τις θεραπείες του μεσαίωνα. Όταν πέθαινε ο ασθενής, έλεγαν πως είχαν σταματήσει πολύ νωρίς την αφαίμαξή του·δυστυχώς είχε φαίνεται μείνει μέσα του λίγο αίμα ακόμα».
Ο Στίγκλιτς μου ανέλυσε λεπτομερώς τις ολέθριες παρενέργειες των απαιτήσεων της «διαρθρωτικής διόρθωσης», συμπεριλαμβανομένων:
Ÿ της «απελευθέρωσης» του εμπορίου, που την παρομοίασε με τους «πολέμους του οπίου»·
Ÿ της απορρύθμισης του τραπεζικού συστήματος, που την εύρισκε φοβερά επικίνδυνη·
Ÿ των ιδιωτικοποιήσεων, που τις αποκαλούσε «δωροδοκοποιήσεις» και
Ÿ των προγραμμάτων λιτότητας και τις περικοπές των δαπανών.
Οι περικοπές των δαπανών και η κατίσχυση των αγορών, μου είπε ο Στίγκλιτς, δεν ήταν μόνο επώδυνες, αλλά και ανόητες. Αναφερόμενος σε όσους επωφελούνται από τις οδηγίες του ΔΝΤ, μου είπε: «δεν δίνουν δεκάρα αν ο κόσμος θα ζήσει ή θα πεθάνει». Λόγω αυτού του σκεπτικισμού του για τις αγορές über alles, ο Στίγκλιτς τελικά τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
Λοιπόν, δέκα χρόνια αφού αποκαλύφθηκαν και απαξιώθηκαν η λιτότητα και η «δωροδοκοποιήσεις» κ.λπ. πώς φτάσαμε στο σημείο να πέσει η Ελλάδα (αλλά και η Ισπανία, η Πορτογαλία και πολλοί ακόμα) στα αιματοβαμμένα νύχια της λιτότητας;
Κατ αρχήν, το 2000 ο Λάρι Σάμερς έγινε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ και απαίτησε και πέτυχε να απολυθεί ο Στίγκλιτς από την «παγκόσμια τράπεζα» και να εκκαθαριστούν από αυτήν και το ΔΝΤ όλοι οι αντιφρονούντες στην λιτότητα. Γιατί; Μα διότι η λιτότητα μπορεί να βλάπτει τον πολύ κόσμο, αλλά είναι επικερδέστατη στους εντός των τειχών.
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια εξέγερση και μερικά πτώματα.
Οι εξεγέρσεις του ΔΝΤ
Μια από τις εκπληκτικές αποκαλύψεις που μου έκανε ο Στίγκλιτς ήταν όταν μου περιέγραψε τις «εξεγέρσεις του ΔΝΤ». Του επέδειξα μερικές εμπιστευτικές εκθέσεις της «παγκοσμίου τράπεζας» και του ΔΝΤ για τον Ισημερινό. Σε αυτές αναγραφόταν πως ο υπουργός οικονομικών του Ισημερινού ανησυχούσε πως η επιβεβλημένη στη χώρα του λιτότητα θα οδηγούσε σε ταραχές («κοινωνική αστάθεια») που η «παγκόσμια τράπεζα» του συνιστούσε να τις αντιμετωπίσει «με αποφασιστικότητα», που ήταν ένας ευφημισμός για το κατέβασμα των τανκς στους δρόμους.
Υπήρχε μήπως περίπτωση το ΔΝΤ να είχε συμπεριλάβει εκ των προτέρων αυτές τις ταραχές στα σχέδιά του; Απολύτως, μου απάντησε ψυχρά ο Στίγκλιτς. «Έχουμε κι ένα όνομα για αυτό: τις λέμε "εξεγέρσεις του ΔΝΤ"». Όταν ένα κράτος «είναι νοκ άουτ (το ΔΝΤ) βρίσκει την ευκαιρία να ξεζουμίσει και την τελευταία σταγόνα αίμα του. Ρίχνει συνέχεια λάδι στη φωτιά -έως ότου σκάσει το καζάνι».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2010, όταν μια δράκα αρρωστημένων και παραπλανημένων παλαβών έβαλαν φωτιά στο υποκατάστημα μιας τράπεζας, καίγοντας τέσσερις υπαλλήλους της. Αυτή η δολοφονία κατάφερε να ανακόψει τις διαμαρτυρίες της αριστεράς κατά τις παράφρονος λιτότητας και του γκανγκστερισμού των τραπεζιτών. Αλλά ο πολύς κόσμος συνέχιζε να καταλαβαίνει πως η θεραπευτική αγωγή της λιτότητας σκότωνε την Ελλάδα. Έτσι επένδυσε τις ελπίδες τους σε ένα νεοσύστατο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που από το πουθενά έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα, υποσχόμενο πως θα έβαζε ένα τέλος στη λιτότητα. Αλλά μόλις ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα, ο ψευτο-αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ξεπούλησε όλες τις θέσεις του.
Έτσι η ΧΑ -αν και ήταν ένα κόμμα βαθιά άρρωστο από ρατσισμό και βία- παρέμεινε το μοναδικό από τα τέσσερα μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα που στεκόταν αναφανδόν κατά της λιτότητας και της πρόσδεσης της ελληνικής οικονομίας στο γερμανικό νόμισμα, σαν δαρμένος σκύλος σε στύλο.
Η πυρπόληση της τράπεζας του 2010 αξιοποιήθηκε για να απαξιωθούν οι διαμαρτυρίες της αριστεράς. Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση -ενώ χορεύει στα δύο ποδαράκια της εκλιπαρώντας ένα μπισκοτάκι από το χέρι των Γερμανών τραπεζιτών αφεντικών της- αξιοποιεί μια δολοφονία για να βγάλει εκτός νόμου το μόνο μείζον κόμμα που διαφωνεί με το σύμφωνο αυτοκτονίας της λιτότητας.
Μακάρι να μπορούσα να πω πως ο λόγος που η ΧΑ βγαίνει εκτός νόμου είναι οι βιαιότητες των ρατσιστών οπαδών της. Αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει.
Ο Δημήτρης Καζάκης, ο ηγέτης του αληθινά προοδευτικού ελληνικού κόμματος «ενιαίο παλλαϊκό μέτωπο» (ΕΠΑΜ), κατήγγειλε με σαφήνεια τη ρατσιστική βία της ΧΑ, αλλά και τη μεγαλύτερη απειλή που αντιπροσωπεύει η κατασκευή κατηγοριών με σκοπό τη φυλάκιση βουλευτών. Θύμισε στους Έλληνες πως κάπως έτσι πήρε ο στρατός την εξουσία και εγκατέστησε δικτατορία το 1967.
Λοιπόν, ποιοι είναι οι πραγματικοί φασίστες;
Από τον καιρό του Ντούτσε, φασισμός είναι η επίσημη σύντηξη της κρατικής εξουσίας με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από αυτή την άποψη, η ΧΑ είναι στην Ελλάδα το μόνο μη φασιστικό κόμμα από τα τέσσερα μεγαλύτερα. Κι αυτός είναι ο λόγος που μπήκε στο στόχαστρο με σκοπό την εξόντωση.
Ελπίζω οι ομοϊδεάτες μου προοδευτικοί να με συγχωρέσουν που δεν χειροκροτώ μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου