Στις ρίζες της κρίσης.....

(του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα)
Η σημερινή Ελληνική κρίση, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι ταυτόχρονα (αν όχι πρωτίστως) ηθική και πολιτική. Και φυσικά, δεν προέρχεται μόνο, ή έστω κυρίως, από τις αστοχίες, τα λάθη και τις παραλείψεις της 5,5/ετούς πρόσφατης διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Οι ρίζες της σημερινής Ελληνικής κρίσης είναι βαθύτατες. Πάνε τρείς, πλέον, 10/ετίες πίσω. Τότε που το (και σήμερα) κυβερνών ΠΑΣΟΚ, ευαγγελιζόμενο την «Αλλαγή», αποβιομηχανοποιούσε τη χώρα, διεσπάθιζε αφρόνως τον δημόσιο πλούτο κάνοντας «κοινωνική πολιτική» με δανεικά, άνοιγε τη «μαύρη τρύπα» στα δημοσιονομικά διορίζοντας ασύστολα στο Δημόσιο, και (το χειρότερο) αποσαθρώνοντας με το «ήθος» της τότε εξουσίας ηθικά την Ελληνική κοινωνία.
Ήδη από τότε (πολύ πριν οι πολιτικοί συνεχιστές εκείνων που βύθισαν τον τόπο στην κρίση, ανακαλύψουν σήμερα με υποκριτική έκπληξη την ύπαρξή της, ρίχνοντας με θράσος «χιλίων πιθήκων» τις ευθύνες ... στη Νέα Δημοκρατία, ενώ τότε συνεργούσαν και υπερηφανεύονταν μαζί με τους τότε πρωταίτιους για τα «επιτεύγματά» τους) κάποια άγρυπνα πνεύματα της εποχής είχαν, καιρίως, διαγνώσει το χάος που επερχόταν. Και με «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», είχαν επιχειρήσει να σημάνουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Αποκαλυπτικό από αυτήν την άποψη, είναι το άρθρο του αείμνηστου Παναγιώτη Φωτέα, ενός από τους πιο σημαντικούς στοχαστές του τελευταίου τετάρτου του 20ού αιώνα στην πατρίδα μας, που δημοσιεύθηκε στις 18/12/1987, στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα». Που με εκπλήσσουσα ενάργεια, εικονογραφεί από τότε το χάος που αιφνιδιασμένοι, δήθεν, «ανακαλύπτουν» σήμερα οι «γνωμηγήτορες» της παρακμής και οι πρωταίτιοι της διάλυσης.
Είμαι βέβαιος ότι μια απλή έστω ανάγνωσή του μπορεί να «πει» πολλά, σε όσους θέλουν να «ακούσουν». Όχι μόνο για τις ευθύνες του χθες. Όσο για την προοπτική του Αύριο.

Η παιδαγωγική του παραδείγματος ...

Του Παναγιώτη Φωτέα
«Εκτιμώ ένα φιλόσοφο κατά το μέτρο που θα μπορούσε να προσφέρει ένα παράδειγμα», έγραφε ο Νίτσε στους «παράκαιρους στοχασμούς» του. Νομίζουμε θα ταίριαζε πολύ περισσότερο ο αφορισμός αυτός αν απέβλεπε, αντί στον φιλόσοφο, στον πολιτικό και το τι παράδειγμα προσφέρει.
Έτσι, με κριτήριο αυτή την «πυρηνική», θα λέγαμε, στη δύναμή της σκέψη, μας δίδεται η δυνατότητα να κρίνουμε τους σημερινούς κυβερνώντες και ειδικά τον αρχηγό τους από το τι παράδειγμα προσφέρουν μέσω της εικόνας που παρουσιάζουν: Το γενικό παράδειγμα που προσφέρουν είναι του αρχολίπαρου και αδίστακτου τρυγητή της εξουσίας. Στο βωμό της θυσιάζουν υποσχέσεις, ελπίδες, ιδέες, αυτοδεσμεύσεις.
Σε ένα λαό όχι και τόσο εραστή της οργανωμένης και συνετής εργασίας δίδουν ένα άκρατο παράδειγμα ιδεολογίας της ευκολίας, προχειρότητας και «καταφερτζισμού».
Πράγματα που κατακτώνται με αξία και μόχθο, δίδουν παράδειγμα ότι κατακτώνται με επίδειξη της κομματικής κάρτας και συμμετοχής σε κάποιες από τις διαβόητες «κλαδικές».
Εκεί που χρειάζεται γνώση και ειδικότητα δίδουν το παράδειγμα ότι τα πράγματα μπορούν να αντιμετωπισθούν με την πίστη στον «Ανδρέα» και τις επιδιώξεις του στενού του περιβάλλοντος.
Αντί να τιμούν την ελευθερία γνώμης και τους ανθρώπους που έχουν «σπονδυλική στήλη» δίδουν το παράδειγμα ότι μόνο με οσφυοκαμψία μπορείς να επιπλεύσεις. Άλλως σε περιμένει «λάσπη» και «πυρά».
Σ’ ένα λαό που έχει μπει στη μακρά σήραγγα της οικονομικής λιτότητας δίδουν το παράδειγμα ότι αρκεί να μπεις στην πολιτική για να έλθεις πολύ γρήγορα σε επαφή με τα «τρελά λεφτά» και τη «μεγάλη κονόμα». Πράγμα αυτόχρημα υπονομευτικό για τους δημοκρατικούς θεσμούς και το νόημα της πολιτικής.
Σε περιοχές της δημόσιας ζωής που ειδικά οι (εκάστοτε) κυβερνώντες πρέπει να είναι άτεγκτοι, δίδουν το παράδειγμα απόλυτης ανοχής και ατιμωρησίας, με αδυναμία στις υποθέσεις που αφορούν το δημόσιο χρήμα ως προϊόν του λαϊκού μόχθου.
Σε μια χώρα με τόσα προβλήματα που απαιτούν πολιτική και λύσεις μέτρου, εμπειρίας και σύνθεσης απόψεων, δίδουν το παράδειγμα ενός καταστραφικού μείγματος αυθαιρεσίας, μπαγαποντιάς και θαυματοποιίας, που καταλήγει στα αποτελέσματα που όλοι σήμερα ζούμε.
Σε ένα λαό με βαθιά παράδοση δημοκρατίας που βάση της είναι η συναίσθηση ότι όλοι παρέρχονται – και ειδικά η δύναμη της εξουσίας – δίδουν παράδειγμα αλαζονείας, καταφρόνησης των πολλών και «ύβρεως».
Ο κατάλογος των πτυχών του σημερινού κυβερνητικού παραδείγματος δεν είναι εξαντλητικός, αλλά ό,τι άλλο προστεθεί απλώς τον ενισχύει.
Συμπληρωματικά με τον Νίτσε, ο Άλμπερτ Σβάιτσερ έλεγε ότι το παράδειγμα δεν είναι ο κυριότερος τρόπος να διδάξεις. Είναι ο μοναδικός. Τι διδάσκει λοιπόν τον λαό, το «μοναδικό» πράγματι κυβερνητικό παράδειγμα;
ΠΗΓΗ Online - press