Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης *
Ἀσχέτως τοῦ τί θὰ πράξει ὁ νέος πρόεδρος τῆς Νέας Δημοκρατίας καὶ τί κόμμα θὰ διαμορφώσει ἐν τέλει καὶ ἐν καιρῷ, ἡ ἐκλογή του στὶς 29 Νοεμβρίου σαρκώνει κάποιες ἰδιαιτέρως εὐχάριστες, ἐνδιαφέρουσες καὶ ἐλπιδοφόρες ἐκπλήξεις. Ἐκπλήξεις ὄχι μόνο γιὰ τοὺς ψηφοφόρους τῆς ΝΔ, ἀλλὰ γιὰ σύνολο τὸ ἐν Ἑλλάδι σύστημα.
Ὡς γνωστόν, τὸ ἑλλαδικὸ πολιτικὸ σύστημα πάσχει ἀπὸ καρκίνο τοῦ πνεύματος, τελικοῦ σταδίου. Μερικὰ ἀπὸ τὰ συμπτώματα, ἀτάκτως ἐρριμένα καὶ ἐπ’ οὐδενὶ ἱεραρχημένα, εἶναι τὰ παρακάτω. Ὅλα ἀνεξαιρέτως δέχθηκαν ἀπρόοπτο πλῆγμα ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ Σαμαρᾶ.
(α) Ἀνισορροπία («μπατάρισμα») πολιτικοῦ σκηνικοῦ, λόγῳ ἐν σήψει ζέχνουσας μεταπολιτεύσεως. Κληροδότημα τοῦ πτώματος τῆς μεταπολίτευσης εἶναι ἡ ἁγιοποίηση τῆς ἀριστερᾶς καὶ ἡ «ἐπαρατοποίηση» τῆς δεξιᾶς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αἰωρεῖται εὐρέως μιὰ ἀντίληψη περὶ «καλῶν» ἀριστερῶν καὶ «κακῶν» δεξιῶν- ὑπάρχει μιὰ φοβερὴ δυστοκία στὸ νὰ αὐτοχαρακτηριστεῖ κάποιος δεξιός, σὲ κάποια περιβάλλοντα ἀπαιτεῖ τὴν ἴδια γενναιότητα ποὺ ἀπαιτοῦσε 80 χρόνια πρὶν τὸ νὰ αὐτοχαρακτηριστεῖς δημοσίως κομμουνιστής. Αὐτὸ δὲν σηματοδοτεῖ νίκη τῶν ἰδεῶν τῆς ἀριστερᾶς στὴν κοινωνία, ἀλλὰ φοβερὴ δυσλειτουργία τοῦ συνόλου πολιτικοῦ σκηνικοῦ, ἡ ὁποία «φρακάρει» τὴν ἔκφραση τῆς λαϊκῆς βούλησης ἀπὸ τὰ κόμματα μέσα σὲ ἕναν κυκεώνα παρεξηγήσεων- δηλαδή, τὴν ἴδια τὴ δημοκρατία. Διαπιστώνεται γλαφυρὰ κάτι τέτοιο στὴν δημοσκόπηση τῆς Public Issue γιὰ τὴν Καθημερινὴ τῆς 29/11/09, ὅπου οἱ πολῖτες αὐτοπροσδιορίζονται σὲ ποσοστὸ 42,5% ὡς ἀριστεροὶ καὶ 32% ὡς δεξιοί, ταυτόχρονα ὅμως σὲ ποσοστὸ 57% ὡς συντηρητικοί!
Ἐπίσης, ἐνῶ ὁ σοσιαλισμὸς ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς πλέον δημοφιλεῖς πολιτικὲς ἀξίες στὴν ἴδια δημοσκόπηση (παρὰ τοῦ ὅτι τὸ ὁμώνυμο κίνημα κυβέρνησε τὴν Ἑλλάδα τὰ 20 ἀπὸ τὰ τελευτία 28 χρόνια), ἡ δεξιὰ ἀποτελεῖ θετικὴ ἔννοια μόνον γιὰ τὸ 22% τοῦ συνόλου πληθυσμοῦ καὶ βρίσκεται ἀκροτελεύτια στὶς πολιτικὲς ἀξίες, τοῦ ἴδιου πληθυσμοῦ ποὺ δηλώνει κατὰ 57% συντηρητικός! Ἡ σύγχυση εἶναι πελώρια.
(β) Ἀνυπαρξία ἰδεολογικῶν ρευμάτων πέραν τῶν τσιτάτων αὐτοπροσδιορισμοῦ. Δηλαδὴ ἀνυπαρξία κομμάτων, κομμάτων ποὺ νὰ ἀντλοῦν λόγο ὕπαρξης ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο ὅραμα – συγκεκριμένη πρόταση ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν κοινωνία καὶ ἀπὸ τὴν ἔκθεση αὐτοῦ τοῦ ὁράματος – αὐτῆς τῆς πρότασης στὴν λαϊκὴ ψῆφο. Ἡ «πολυσυλλεκτικότητα» δηλώνει ἀκριβῶς τὸ ὅτι τὰ κόμματα δὲν ἔχουν ἕναν συγκεκριμένο καὶ ξεκάθαρο στόχο, ἀλλὰ βασίζονται στὸ «βλέποντας καὶ κάνοντας». Ἂν τὰ κόμματα τὰ διαφοροποιεῖ καὶ τὰ νοηματοδοτεῖ ἡ ριζικὰ διαφορετικὴ κατεύθυνση που θέλουν νὰ δώσουν στὴν κοινωνία σὲ 5,10, 15 χρόνια, κατεύθυνση ἀσυμβίβαστη μὲ τὸ μέλλον ποὺ ὁραματίζονται τὰ ὑπόλοιπα κόμματα, τότε δὲν ὑπάρχουν κόμματα στὴν σημερινὴ πολιτικὴ σκηνὴ (μὲ ἐξαίρεση τὸ ΚΚΕ, ποὺ μᾶς ἔχει ξεκαθαρίσει τὸ τί ὁραματίζεται καὶ τὸ τί προτείνει: σταλινικοῦ τύπου «δικτατορία τοῦ προλεταριάτου»). Ἂν τὰ πράγματα εἶχαν διαφορετικά, τότε θὰ εἶχε ἐπικρατήσει ἀπὸ τὴν 4η Ὀκτωβρίου στὴν Ἑλλάδα ὁ σοσιαλισμός, ἀφοῦ δὲν μᾶς κυβερνᾶ ἁπλῶς τὸ Πανελλήνιο Σοσιαλιστικὸ Κίνημα, ἀλλὰ ὁ Πρόεδρος τῆς Σοσιαλιστικῆς Διεθνοῦς αὐτοπροσώπως! Ἂν τὰ πράγματα εἶχαν διαφορετικά, ὁ ἱδρυτικὸς «ριζοσπαστικὸς φιλελευθερισμὸς» τῆς Νέας Δημοκρατίας θὰ σήμαινε κάτι- ὁτιδήποτε! Ἡ σύγχυση εἶναι, πάλι, πελώρια.
(γ) λειτουργία κομμάτων-μαντριῶν καὶ ὄχι κομμάτων-ἐκφραστῶν λαϊκῆς βούλησης.
Πρόκειται γιὰ συνέπεια τοῦ (β). Ἀφοῦ τὰ κόμματα δὲν ἔχουν –πραγματικὰ- ἰδεολογία, δὲν δύνανται νὰ ἐκφράσουν ἰδεολογικὰ ρεύματα τῆς κοινωνίας- τόσο ἁπλᾶ. Παράλληλα, ένα πλέγμα συνήθειας, δεκανικίου προσωπικῆς ταυτότητας, «ὁμαδάρας» καὶ πελατειακῶνσχέσεων συντηροῦν συμπαγῆ τὰ κόμματα, κυρίως τὰ κόμματα ἐξουσίας. Ὡς ἐκ τούτου,ἀποκτοῦν χαρακτηριστικὰ «μαντριοῦ».
(δ) οἰκογενειοκρατία – νεποτισμός. Συνέπεια τῶν παραπάνω. Σὲ ἀντίθεση μὲ ἕνα κόμμα –πολιτικὸ ὀργανισμὸ μὲ ἐναργὲς πάντα τὸ συγκεκριμένο ὅραμα γιὰ τὴν κοινωνία, ἕνα«μαντρὶ» δὲν εὐνοεῖ τὴν συσπείρωση ὁπαδῶν ποὺ ἔχουν κάποιον ἰδιαίτερο λόγο νὰ ἐναντιωθοῦν σ’ αὐτὰ τὰ φαινόμενα. Γιατί νὰ συσπειρωθοῦν στὴν «ὁμαδάρα» ὅσοι ζητοῦν ἀμείλικτη ἀξιοκρατία; Ὁ γιὸς/ ἡ κόρη/ ὁ ἀνηψιὸς ἐντείνουν τὸ αἴσθημα τῆς «ὁμαδάρας» στοὺς ὀπαδούς, δὲν τὸ ἀντιμάχονται. Εὐνοοῦν τὴν αἴσθηση οἰκειότητας καὶ τὶς «πολώσεις γόνιμες σὲ φαντασιώσεις ἰσχύος», δὲν τὶς ἀκυρώνουν.
(ε) γλωσσική, δηλαδὴ πολιτική, ἀφασία. Ὅταν τὸ πολιτικὸ σκηνικὸ δὲν ἀκονίζεται καθημερινὰ στὴν προσπάθεια ἔκφρασης τῶν διαφορετικῶν προτεινόμενων ὁραμάτων καὶ τῶν συγκρίσεών τους σὲ θεωρητικὸ καὶ πραγματιστικὸ ἐπίπεδο, ἡ ρώμη τῆς γλώσσας ξεθωριάζει. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ δυνατότητα ἀνάκαμψης. Στὴν Ἑλλάδα βέβαια ἔχουμε πιάσει πάτο: χαρακτηριστικὰ δείγματα οἱ λέξεις «δημοκρατικὸς» καὶ «φασίστας». Ἔχουν χάσει παντελῶς τὴν ἀρχική τους σημασία, de facto τείνει νὰ τοὺς ἀποδίδεται τὸ νόημα «ὅποιος συμφωνεῖ μαζί μου» καὶ «ὅποιος διαφωνεῖ/ ὅποιου οἱ ἰδέες μοῦ εἶναι ξένες» ἀντιστοίχως.
Ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ σὲ πατρίδα εἶναι αὐτομάτως ἐθνικισμός. Ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ σὲ σεβασμὸ τοῦ ἱεροῦ εἶναι σκοταδισμός. Τὸ πανεπιστημιακὸ ἄσυλο εἶναι, ἀκόμα σήμερα, δημοκρατικὴ κατάκτηση καὶ μέσον ἐνάντια στὸν φασισμό. Τὰ συμπεράσματα δικά σας! Ὁ ἐθελούσιος βιασμὸς τῆς σημαντικῆς τῶν λέξεων, τῆς γλώσσας, προλειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ κοινωνικὸ σκότος μεσαιωνικῶν προδιαγραφῶν καὶ ἀκυρώνει ὁποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρῆς πολιτικῆς. Ὁ μόνος ποὺ κερδίζει ἀπὸ τὴν ταμπελολογία εἶναι ὁ... μεσαίωνας!
Πῶς ἐτρώθησαν, σὲ κάποιο βαθμό, τὰ παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ Σαμαρᾶ;
(α, β) Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ὑποσχέθηκε κόμμα μὲ ὑπερήφανη συνείδηση κεντροδεξιᾶς ταυτότητας: «δὲν πρέπει νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τὶς ἰδέες μας». Καὶ ἐξελέγη πανηγυρικά. Ἡ προοπτικὴ ἔκφρασης τοῦ συντηρητικοῦ πόλου τῆς κοινωνίας (σήμερα: 57%) ἀπὸ κόμμα ἐξουσίας στὸ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο ἀποτελεῖ σαφῶς μιὰ καινοτομία μετὰ τὴν μεταπολίτευση, ὅσο παράξενο κι ἂν ἀκούγεται. Τὰ συντηρητικὰ κομμάτια τῆς κοινωνίας φέρονταν νὰ ἔχουν δώσει λευκὴ ἐπιταγὴ στὴν ΝΔ γιὰ τὴν πολιτική τους ἔκφραση- κάτι φυσικὰ ποὺ δὲν ἐπαληθεύεται στὴν ἐκλογικὴ πράξη, μᾶλλον ἐπρόκειτο γιὰ διαρκῆ φαντασίωση τῆς ΝΔ. Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς εἶχε ἀνέκαθεν τὴ φήμη τοῦ «μοναδικοῦ ποὺ παράγει ἰδεολογία» στὸ κόμμα τῆς ΝΔ καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πράξει ἀναλόγως. Τὸ νὰ συμπαρασυρθοῦν τὰ ἄλλα κόμματα στὴν ἀνάγκη ἐπιτελικῆς ἔκφρασης τῆς ἰδεολογίας καὶ τῶν «πιστεύω» τῶν κομματιῶν τῆς κοινωνίας ποὺ ἀντιπροσωπεύουν μοιάζει ἐνδεχόμενο σοβαρῆς ἀνασύνταξης τοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ μὲ ἀπροβλέπτως θετικὰ ἀποτελέσματα. Ἀναλογιστεῖτε, νὰ ἀπαιτοῦν αὔριο οἱ πολῖτες ἀπὸ τὰ κόμματα διακριτῆ ταυτότητα, πολιτικὴ θεωρία καὶ ἀντίστοιχο συγκεκριμένο ἐπιτελικὸ σχέδιο ὑλοποίησης τῶν θεωρητικῶν στόχων! Δὲν
πρόκειται γιὰ μιὰ ἐξέλιξη θετικὴ μόνον γιὰ τὴ Δεξιά, ἀλλὰ θετικώτατη γιὰ σύνολο τὸ
πολιτικὸ σκηνικό, ἀφοῦ ἕλκει τὰ μέρη του σὲ ἀνάγκη ἄρθρωσης ξεκάθαρης ταυτότητας. Μιὰ κεντροδεξιὰ ποὺ θὰ ἐκφράζει τοὺς «πολιτικὰ ἄστεγους» συντηρητικοὺς πολίτες (ἂν τοὺς «στέγαζε» τὸ ΛΑ. Ο.Σ. θὰ εἶχε ποσοστὸ κοντὰ στὸ 57%, κάτι ποὺ δὲν συμβαίνει, παραμένουν ἄστεγοι) θεραπεύει τὸ «μπατάρισμα» ποὺ ἀναφέραμε στὸ (α), ἀφοῦ ἀκυροῦται ἡ κατασυκοφάντηση τοῦ φορέα τῶν συντηρητικῶν, τῆς δεξιᾶς, μὲ τὴν ἐπανεμφάνισή του στὴν κοινωνία, ὄχι χωρὶς ἀξιώσεις. Ἡ Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη δὲν θὰ μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι ἕνας Γιῶργος Παπανδρέου μὲ μαλλιὰ- ἄλλωστε, περίπου αὐτὸ ἐπαγγελόταν, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Καὶ καταποντίστηκε, παρὰ τὴν συντριπτικὴ ὑποστήριξη τῶν στελεχῶν τοῦ κόμματός της καὶ τοῦ περιώνυμου «μηχανισμοῦ».
(γ) Προεκλογικὸ motto ὅλων τῶν ὑποψηφίων, ἡ ἑνότητα. Δηλαδή, μὴ καὶ φύγει κανένας ἀπὸ τὸ μαντρὶ λόγῳ διαφωνίας- νὰ τὸν κάνουμε νὰ πιστεύει ὅτι δὲν διαφωνεῖ, ἢ νὰ μὴν δώσουμε σὲ κανέναν κάτι γιὰ νὰ διαφωνήσει: δηλαδή, νὰ μὴν παἰρνουμε ξεκάθαρη θέση γιὰ τίποτα. Ἡ φετιχιστικὴ «ἑνότητα» δὲν μπορεῖ νὰ σημαίνει τίποτε ἄλλο. Ἄρα, ἀφοῦ ἄξονας συνοχῆς δὲν ἀποτελεῖ ἡ ἰδεολογία (κι ἂν αὐτὴ ἀλλάξει, οἱ ὀπαδοὶ παραμένουν μαντρωμένοι), μοναδικὸς ἄξονας συνοχῆς παραμένει ἡ τυφλὴ δίψα γιὰ ἐξουσία, γιὰ τὴν περίφημη «κουτάλα». «Ποτὲ δὲν ὑπέστειλα τὴν κομματικὴ σημαία, ποτὲ δὲν κατέθεσα τὴν κομματικὴ ταυτότητα» εἶχε ὡς μεγιστο καύχημα ἡ Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη: τὸ κόμμα ὡς ὑπέρτατη ἀξία. Καὶ οἱ Νεοδημοκρᾶτες τὴν ἔστειλαν στὴν Κοπροδόχο τῆς Ἱστορίας: δὲν θὰ δεῖ ἡγεσία πρὶν τὰ δισέγγονα τοῦ Κυριάκου. Βεβαίως, καὶ ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ἐπαγγέλετο «ἑνότητα»- ὅταν ὅμως στὸ παρελθὸν πίστεψε ὅτι τὸ κόμμα πρόδιδε τὶς ἰδέες γιὰ χάρη τῶν ὁποίων ἐντάχθηκε σ’ αὐτό, εἶχε τὸ θάρρος νὰ τὸ παρατήσει καὶ νὰ ἱδρύσει ἄλλο ποὺ νὰ ἐκφράζει πληρέστερα αὐτὲς τὶς ἰδέες. Τὸ κόμμα ἦταν τὸ μέσον γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἰδεῶν γιὰ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὄχι αὐτοσκοπὸς ὑπερκείμενος καὶ πατρίδας καὶ ἰδεῶν. Οἱ νουνεχεῖς πολῖτες παρατηροῦσαν ἐμβρόντητοι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς προεκλογικῆς τῆς ΝΔ περιόδου νὰ ἐπισείεται ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ τόλμημα, τὸ καύχημα, ὡς μέγιστο μειονέκτημα ποὺ πρέπει νὰ ξεχαστεῖ ἢ νὰ τιμωρηθεῖ! Ὅμως, ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ὑπερψηφίστηκε ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ἐντυπωσιακοῦ ἀριθμοῦ τῶν 780.000 πολιτῶν ποὺ προσῆλθαν στὴ διαδικασία.
(δ) Δεν χρειάζεται ἀνάλυση.
(ε) Ἄκουσα πολλοὺς κατὰ τὴν προεκλογικὴ τῆς ΝΔ περίοδο νὰ ἀποκαλοῦν τὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ «φασίστα», «φασισταριὸ» καὶ τὰ συναφῆ. Κάτι ποὺ δείχνει φυσικὰ ὅτι δὲν ἔχουν ἐπίγνωση οὔτε κἂν τῶν λεξικογραφικῶν πληροφοριῶν γιὰ τὴ λέξη. Ἂν ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης ὑποστήριζε τὸ κόμμα («Πολιτικὴ Ἄνοιξη») ἑνὸς «φασίστα»... ἀλλὰ τέλος πάντων. Στὴν περίπτωση ποὺ παραμείνει ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς πιστὸς στὶς ἀξίες καὶ στὰ πιστεύω του καὶ ὄντως «δὲν ντρέπεται γιὰ τὶς ἰδέες του» καὶ στὸ μέλλον, τότε πολλὲς ἀπὸ τὶς «ἀπαγορευμένες» στὸ ἐπικίνδυνα μπαταρισμένο σημερινὸ πολιτικὸ τοπίο συντηρητικὲς ἰδέες θὰ ἀποκτήσουν τὴν νομιμοποίηση ποὺ τοὺς ἀξίζει, ὅπως σὲ κάθε προηγμένη εὐρωπαϊκὴ χώρα. Ἡ διαστρευλώνουσα τὶς λέξεις ἰδεολογικὴ τρομοκρατία θὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἐξαλειφθεῖ, ἂν ἀποδειχθεῖ ὅτι «δὲν περνάει» μὲ τίποτα. Εἶναι ἕνα πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῶν ξεχειλωμένων λέξεων στὰ πραγματικά τους σημαίνοντα, ἄρα γιὰ τὴν ἐλεύθερη (ἐπιτέλους!) διακίνηση τῶν ἰδεῶν. Ἕνα πρῶτο βῆμα.
Φυσικά, ἐνδέχεται νὰ διαψεύσει ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς στὴν πράξη ὅλες τὶς προσδοκίες ποὺ γεννήθηκαν. Ἀλλὰ ἐνδέχεται καὶ νὰ τὶς δικαιώσει. Αὐτὸ ἄλλωσε ὑποσχέθηκε. Ἐλπίδα.
Γιὰ τὸ τέλος, ἂς μοῦ ἐπιτραποῦν δυὸ ταπεινὲς συμβουλές, μία γιὰ τὴ Νέα Δημοκρατία
καὶ μία γιὰ τοὺς Νεοδημοκράτες:
Γιὰ τὴ νέα Νέα Δημοκρατία: δὲν γίνεται νὰ εἶναι «καὶ ἡ πίττα ὁλόκληρη καὶ ὁ σκῦλος χορτᾶτος». Ἂν ἐπιθυμεῖ ἡ ΝΔ «ἐπανίδρυση τοῦ κόμματος», ὀφείλει νὰ ἀποκηρύξει τὴν πενταετία τῆς ντροπῆς 2004-2009. Δὲν γίνεται καὶ νὰ ἐπαγγέλεσαι τομὲς στὸ κράτος ἂν γίνεις κυβέρνηση καὶ νὰ ἰσχυρίζεσαι πὼς «ἔγιναν πολλά» σὲ αὐτὸ τὸ μνημειωδῶς καταστροφικὸ πενταετὲς κυβερνητικὸ ραχάτι. Ὁ πιὸ εὔκολος τρόπος νὰ προδοθεῖ ἡ ἐλπίδα ὅλων αὐτῶν ποὺ προσῆλθαν στὶς κάλπες στὶς 29/11/09 (πόσοι ἀπ’ αὐτοὺς ἄραγε ΔΕΝ ψήφισαν ΝΔ στὶς τελευταῖες βουλευτικὲς ἐκλογές: οἱ μισοί; Περισσότεροι ἀπ’ τοὺς μισούς;) εἶναι νὰ μὴν ἀποκηρύξει ὁ νέος ἀρχηγὸς αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποκήρυξαν: τὴν παλιὰ ΝΔ. Γιὰ τοὺς Νεοδημοκρᾶτες: Προϊὸν συγκυριῶν, σωστοῦ χρόνου, τύχης καὶ ἐπιμονῆς λίγων ἀνθρώπων ἦταν ἡ ἐκλογὴ τοῦ προέδρου ἀπὸ τὴ βάση, μετὰ ἀπὸ ἀλλαγὴ τοῦ καταστατικοῦ.
Εἰδάλλως θὰ ψήφιζαν οἱ σύνεδροι, οἱ ὁποίοι σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς ἐνδείξεις θὰ ἐξέλεγαν
«φανατικὰ» τὴν Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη νέα πρόεδρο τῆς Νέας Δημοκρατίας, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς μεγάλης πλειονότητας τῶν στελεχῶν. Μήπως αὐτὸ πρέπει νὰ σᾶς βάλει σὲ σκέψεις, ἀφοῦ ἀπεδείχθη ὅτι ἡ βούλησή σας ἦταν ἐντελῶς διαφορετική;
*Μεταπτυχιακός φοιτητής του University of Athens (2010)
Μεταπτυχιακός φοιτητής του FU Berlin (2009)
