Η ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΕΠΙ ΣΤΑΛΙΝ

Μια ευχάριστη έκπληξη μας επιφύλαξε η “Αυγή της Κυριακής ” , που λόγω Χριστουγέννων κυκλοφόρησε στις 25 Δεκεμβρίου. Στις σελίδες “Γράμματα και Τέχνες” φιλοξενεί ένα άρθρο για τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Και αναφωνούμε… “επιτέλους!” αναγνωρίζοντας ειλικρινά την κίνηση αυτή. Γιατί ο χώρος της Αριστεράς που προήλθε από τη ρήξη με το σταλινισμό, φαινόταν να έχει αδρανοποιήσει πλήρως τα αντανακλαστικά του. Φαινόταν να αδιαφορεί για μια σημαντική σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας -αλλά και την ιστορία της Αριστεράς- που σχετίζεται με τη σταλινική παραμόρφωση…..

Φανταστείτε ότι κάποιοι φίλοι είχαν προσπαθήσει να κινητοποιήσουν το, σοβαρό κατά τα άλλα, ερευνητικό κέντρο υπό την επωνυμία Ινστιτούτο “Νίκος Πουλατζάς” να πραγματοποιήσει τον Ιούνιο που μας πέρασε μια επιστημονική συνάντηση με θέμα “Σταλινισμός και Μειονότητες”, μ΄ αφορμή την ανακήρυξη εδώ και πολλά χρόνια, από το 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, της 13ης Ιουνίου ως ¨Ημέρας Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις”. Δυστυχώς η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών του Ινστιτούτου, μαζί μάλλον με την ατολμία και το παραδοσιακό “δε βαριέσαι” των υπευθύνων, οδήγησε στην περιφρόνηση της πρότασης και στην πλήρη απογοήτευση κάποιων καλών φίλων (και δικών μας και του ΣΥΝ), που ακόμα ήλπιζαν ότι υπάρχουν ίχνη ευαισθησίας.

Το άρθρο είναι γραμμένο από τον τεμέτερον τον Βλάση τον Αγτζίδη που έχει μια ειδικότητα στα θέματα του Μεσοπολέμου. Τα στοιχεία αυτά που παραθέτει βρίσκονται στο βιβλίο του “Παρευξείνιος Διασπορά. Οι ελληνικές εγκαταστάσεις στις βορειοανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου“. Βέβαια, πολλές φορές αυτά τα είχαμε διαβάσει στην εφημερίδα “Εύξεινος Πόντος” και αλλού. Όμως οι αναγνώστες της “Αυγής”, που αποτελούν ένα φυσικό ακροατήριο, για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με την εποχή αυτή και τα συγκεκριμένα άγνωστα ιστορικά γεγονότα. Και είναι ένα φυσικό ακροατήριο γιατί προέρχονται από το μοναδικό αυθεντικό αντισταλινικό κίνημα που διαμορφώθηκε με το ΚΚΕ-εσ. από τη μια και γιατί απ’ την άλλη η προσέγγιση αυτή αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα που παρατηρείται η συντηρητική στροφή του ΚΚΕ που αποτυπώθηκε καθαρά στις αποφάσεις του 18ου Συνέδριού του.

Επίσης, στο κείμενο που δημοσιεύτηκε συνδέεται η κακή μοίρα των ελληνικών κοινοτήτων της Σοβιετικής Ένωσης με τη μοίρα των μελών του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει τότε στην “σοβιετική πατρίδα” για να γλυτώσουν από την αστυνομιή βία της αστικής Ελλάδας του Ιδιώνυμου.

Στο τέλος παρατίθεται και ένας πίνακας των δολοφονημένων μελών του ΚΚΕ από τους σοβιετικούς σταλινικούς την περίοδο 1937-38. Νομίζουμε όμως ότι από τον πίνακα αυτό λείπουν κάποια ονόματα, όπως του Σακαρέλου η του Μπεζεντάκου.

Αξίζει να δείτε το κείμενο.