ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ                               
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ                                   
 ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Προς νέες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας

του Πατρίκ Μαρτέν-Ζενιέ

Vers de nouveaux abandons de souveraineté ©La Croix  Η κρίση που αναταράσσει την Ευρώπη σε βαθμό να απειλεί να την ανατρέψει ισοπεδώνοντας πενήντα χρόνια ευρωπαϊκής οικοδόμησης, οδήγησε τους πολιτικούς υπευθύνους να συνειδητοποιήσουν πως η ώρα των υπεκφυγών πέρασε. Ο καλύτερος πλέον τρόπος να αντιμετωπισθούν οι παρενέργειες της ανεξέλεγκτης διεθνούς αισχροκέρδειας είναι να κατευθυνθούμε προς περισσότερο ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με προτεραιότητα στην οικονομική ολοκλήρωση. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας ήταν ο πρώτος που διακήρυξε την ανάγκη για «οικονομική διακυβέρνηση». Οι βασικοί του πολιτικοί εταίροι, με τους υπουργούς του στην πρώτη γραμμή, αφέθηκαν να κάνουν δηλώσεις που να μας οδηγούν να υποθέτουμε πως επιτέλους άνοιξε ο δρόμος προς την ενισχυμένη ολοκλήρωση της Ευρώπης. Σε μια πρόσφατη ακρόαση της κοινοβουλευτικής επιτροπής ευρωπαϊκών και οικονομικών υποθέσεων, ενώ η κρίση χρέους βρισκόταν σε έξαρση, ο υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων Ζαν Λεονετί (Jean Leonetti) δήλωσε ενώπιον των γερουσιαστών πως ήταν αναγκαίο «να οδεύσουμε προς τον "οικονομικό φεντεραλισμό", μια διατύπωση που προσωπικά καθόλου δε με σοκάρει, έστω κι αν εξάπτει ορισμένους». Ο υπουργός εξωτερικών Αλέν Ζιπέ (Alain Juppé) αυτοπροσώπως χρησιμοποίησε τον όρο «ευρωομοσπονδία». Το να βλέπουμε σήμερα μια σειρά πολιτικών που κατάγονται από την γκολική παράδοση να ασπάζονται τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, ιδού μια πολιτική επανάσταση που αίρεται στο ύψος του διακυβεύματος της σοβαρότατης κρίσης που διανύει η Ευρώπη! Οι οικονομικές αναταράξεις δε γνωρίζουν σύνορα σήμερα, όπως δε γνώριζαν ποτέ. Οι πλέον ανεύθυνοι παράγοντες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, κατά κάποιον τρόπο «σέρφαραν» πάνω στο κύμα δυσπιστίας που έπληξε την Ελλάδα. Κάνοντάς το, πρόβαλε στον ορίζοντα η προοπτική της χρεοκοπίας ενός κράτους-μέλους της ευρωζώνης, πράγμα που θα μπορούσε να προκαλέσει την πτώση του ευρώ και τη χρεοκοπία πολυάριθμων ευρωπαϊκών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων μερικών γαλλικών, που δεν ήσαν όσο προσεκτικές όφειλαν ως προς την έκθεσή τους στο χρέος ορισμένων κρατών, αν και σήμερα ισχυρίζονται πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να χρειαστούν κρατική βοήθεια προκειμένου να αποκατασταθεί η κεφαλαιοποίησή τους.

......................................  Το να χορηγηθούν στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας» (ESM) πόροι ύψους 1 τρις ευρώ, θα ήταν η εντυπωσιακή απάντηση που όλοι αναμένουν. Καμία κυβέρνηση δεν αντέχει να δει μια μεγάλη τράπεζα της χώρας της να χρεοκοπεί, οδηγώντας εκατομμύρια πολίτες στην οικονομική καταστροφή.
 Όλοι οι πολιτικοί παράγοντες, αριστεροί και δεξιοί, γνωρίζουν σήμερα πως μόνη σανίδα σωτηρίας της Ευρώπης είναι η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο όρος «φεντεραλισμός» δεν αποτελεί πια ταμπού, έστω κι αν συνεχίζει να προκαλεί αντιπαραθέσεις.
 Κι όμως, η φεντεραλιστική προοπτική της Ευρώπης ουδέποτε αμφισβητήθηκε... 
Η ίδια η ύπαρξη της «ευρωπαϊκής επιτροπής» (Κομισιόν) και του «ευρωπαϊκού κοινοβουλίου» (ΕΚ) αποτελούν απτή έκφραση της πολιτικής αυτής στόχευσης. Η Ευρώπη εκδίδει ένα κοινό νόμισμα που είναι πια το πιο χρησιμοποιούμενο παγκοσμίως μετά το δολάριο, και η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) κατόρθωσε να επιβάλει την παρουσία της ως το «αφεντικό» της κοινής νομισματικής πολιτικής. 
 Φαίνεται άρα πως είναι αναπόφευκτη η πορεία προς την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήτοι τη συγκρότηση μιας πραγματικής οικονομικής κυβέρνησης της Ευρώπης, με αποφασιστικές αρμοδιότητες όσον αφορά τα οικονομικά και δημοσιονομικά ζητήματα. Η ολοένα και πιο αποδεκτή αυτή άποψη θα μπορούσε να οδηγήσει στην υλοποίηση του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού. Αλλά οφείλουμε να δείξουμε αυτοσυγκράτηση. 
Μήπως η κρισιμότητα της κατάστασης οδηγεί παράλληλα ορισμένα κράτη-μέλη να είναι επιφυλακτικότερα στην προοπτική της ομοσπονδοποίησης; 
Η ίδια η Γαλλία, δια του προέδρου της δημοκρατίας της, έδειξε να μετριάζει την αρχική της θέρμη. Το ευρωπαϊκό συμβούλιο της 8ης και 9ης Δεκεμβρίου προανήγγειλε μεν την τροποποίηση των συνθηκών, αλλά ο Νικολά Σαρκοζί (Nicolas Sarkozy) διευκρίνισε πως αυτό που αποκαλούμε οικονομική διακυβέρνηση θα ακολουθούσε ουσιαστικά τη διακυβερνητική προσέγγιση. Εξ ου και η εμμονή των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο να μην αποδοθεί στο «ευρωπαϊκό δικαστήριο» η δυνατότητα να ελέγχει τους κρατικούς λογαριασμούς. Ακόμα πάντως κι αν το δικαστήριο δεν μπορεί να το κάνει αυτό, είναι βέβαιο πως η Κομισιόν θα το μπορεί, ως εγγυητής της τήρησης των συνθηκών. Κι αν δεν το κάνει ούτε εκείνη, θα το κάνουν τα συνταγματικά δικαστήρια των κρατών-μελών, αφού βεβαίως τροποποιηθούν τα συντάγματά τους...
 Όσον πάντως αφορά το «χρυσούν κανόνα», ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί παρέπεμψε την καθιέρωση αυτής της συνταγματικής διάταξης μετά την προεδρική εκλογή. 'Αλλες κυβερνήσεις πάλι μοιάζουν εξαιρετικά απρόθυμες να τον καθιερώσουν... 
Ως προς το σημείο αυτό, η προσέγγιση της 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) φαίνεται πως τελικά ήταν υπέρμετρα μονομερής...
 Κοντολογίς, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των 26 κρατών-μελών μόνον εύκολες δεν προμηνύονται. Πάντως αποσαφηνίζεται πλέον πως απέναντι στην ολοένα και πιο αποσταθεροποιητική ρευστότητα των χρηματαγορών, τα κράτη-μέλη θα αναγκασθούν να συγκατανεύσουν σε νέες παραχωρήσεις της εθνικής τους κυριαρχίας.
 Ο Patrick Martin-Genier είναι πολιτικός επιστήμονας, γενικός γραμματέας της δεξαμενής σκέψης «παράθυρο στην Ευρώπη» ppol

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πού ξοδεύτηκαν τα 73 δισ. που μας έδωσε η τρόικα;

• Γκρεμίζεται ο μύθος του “να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις…”

• Οργή και μόνο προκαλούν τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν πλήρως την θέση που μόνο το Ολυμπία είχε το θάρρος να αρθρώσει από τον Ιούνιο του 2010, όταν τα καθάρματα του μνημονίου έθεταν το εκβιαστικό δίλημμα περί “πληρωμής μισθών και συντάξεων”.
• Πόσες φορές το ακούσατε αυτό το παραμύθι; Με τον εκβιασμό κάθε δόσης;

• Του Μ. Χριστοδούλου

Από τα 73 δισ. ευρώ, που έλαβε η χώρα μας από την τρόικα των δανειστών, το 85,5%, ή 62,4 δισ. ευρώ, κατευθύνθηκε στην αναχρηματοδότηση του υφιστάμενου χρέους. Ό,τι απέμεινε από αυτό το δάνειο, μόλις 10,6 δισ. ευρώ, αξιοποιήθηκε κατά το δοκούν από την κυβέρνηση, για να καλυφθούν διάφορες υποχρεώσεις του Δημοσίου. Μόλις ένα πολύ μικρό μέρος αυτού του ποσού, διατέθηκε για την κάλυψη της μισθοδοσίας όσων εργάζονται σε υπουργεία, ΟΤΑ, υπηρεσίες και οργανισμούς του Δημοσίου.

Με τα λεφτά της τρόικας, το κράτος πλήρωνε, κυρίως, συντάξεις, εσωτερικές οφειλές προς προμηθευτές φαρμάκων, εργολάβους και τεχνικές εταιρείες, ακόμη και επιχορηγήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και ΔΕΚΟ. Όταν οι δανειστές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ καθυστερούσαν να καταβάλουν μία δόση (κάτι που συνέβη με την 6η των 8 δισ. ευρώ, η οποία εκταμιεύθηκε με τρίμηνη καθυστέρηση), το Δημόσιο διέκοπτε αμέσως τις πληρωμές. Από τον Ιούνιο του 2010, που η Ελλάδα μπήκε στον μηχανισμό της ευρωβοήθειας (ΔΝΤ και Ευρωζώνη) μέχρι σήμερα, η χώρα μας πέρασε τρεις τρικυμίες με την καταβολή των δόσεων από την τρόικα..................................  Εκείνοι, οι οποίοι βίωναν πιο έντονα αυτές τις καταστάσεις, σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες, ήταν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και οι συνταξιούχοι. Επί της κεφαλής όλων αυτών επικρεμόταν η απειλή, να μην πάρουν τους μισθούς ή τις συντάξεις τους. Απειλή, εντούτοις, καθαρά ψυχολογική, την οποία η κυβέρνηση έβγαζε τεχνηέντως προς τα έξω, για να μπορέσει να πάρει τα μέτρα που ζητούσαν οι πιστωτές.
 Όπως προκύπτει από το σχέδιο δημοσιονομικής χρηματοδότησης της Ελλάδας από την τρόικα, ελάχιστα είναι τα ποσά που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να καλύψει τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Οι μισθοί στο Δημόσιο πληρώνονταν σχεδόν αποκλειστικά από τις εκδόσεις γραμματίων, οι οποίες είχαν πυκνώσει το τελευταίο διάστημα, εξαιτίας της καθυστέρησης που σημειώθηκε στην καταβολή της 6ης δόσης.
Τα λεφτά, που απαιτούνται για να πληρωθούν οι μισθοί, φτάνουν, σε μηνιαία βάση, το 1,1 δισ. ευρώ. Αντιθέτως, οι συντάξεις πληρώνονταν με τα δάνεια της τρόικας.
 Σύμφωνα με το προηγούμενο σχέδιο, οι μηνιαίες δαπάνες για συντάξεις ανέρχονται σε 530 εκατ. ευρώ. Από το σχέδιο δημοσιονομικής χρηματοδότησης προκύπτουν και άλλα ενδιαφέροντα συμπεράσματα, σχετικά με τις ανάγκες του Δημοσίου, αλλά και την κατανομή των δανείων της τρόικας, στους 18 μήνες της ευρωβοήθειας. 
Συγκεκριμένα:
 ● Το συνολικό δάνειο από την τρόικα φτάνει τα 73 δισ. ευρώ. Από αυτά, 52,9 δισ. ευρώ κατέβαλε η Ευρωζώνη, και 20,1 δισ. ευρώ το ΔΝΤ. 
● Τα 62,4 δισ. ευρώ χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση του υφιστάμενου χρέους. Τα 24,9 δισ. ευρώ «απορρόφησαν» τα έντοκα γραμμάτια, και τα 37,5 δισ. ευρώ τα ομόλογα. 
● Η αναχρηματοδότηση αυτών των τίτλων το 2ο εξάμηνο του 2010, απαίτησε 19,3 δισ. ευρώ, και 43,1 δισ. ευρώ, συνολικά, το 2011.
 ● Οι συνολικές ανάγκες του κράτους το διάστημα Ιουνίου 2010 – Δεκεμβρίου 2011 ανέρχονται σε 94,4 δισ. ευρώ. Στο ποσό αυτό, η τρόικα έχει υπολογίσει υποχρεώσεις, που σχετίζονται με την κάλυψη του ελλείμματος τρεχουσών αναγκών του Δημοσίου, έκτακτες δανειακές ανάγκες, χρεολύσια και το κόστος ανανέωσης του χρέους (βραχυπρόθεσμο – μακροπρόθεσμο). Αυτές επιμερίζονται σε 32,8 δισ. ευρώ για το 2010, και σε 61,6 δισ. ευρώ για το 2011. 
● Σε 32 δισ. ευρώ ανέρχονται τα ποσά που άντλησε το Δημόσιο από την εσωτερική αγορά (έντοκα), προκειμένου να καλύψει τη διαφορά, σε σχέση με το δάνειο της τρόικας. 
● Οι ανάγκες για μισθούς και συντάξεις, στο Δημόσιο, μαζί με τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιρινής αδείας, ανέρχονται, για το διάστημα Ιουνίου 2010 – Δεκεμβρίου 2011, σε 28,7 δισ. ευρώ. 
● Για εσωτερικά χρέη και επιχορηγήσεις σε νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία, το Υπουργείο Οικονομικών χρησιμοποίησε το 4,5% του δανείου της τρόικας. Ήτοι 3,3 δισ. ευρώ. Από το 2012 η τρόικα παύει να δίνει δάνεια για την κάλυψη ελλειμμάτων και εσωτερικών χρεών. Η εξυπηρέτηση αυτών των υποχρεώσεων θα γίνεται αποκλειστικά από τον προϋπολογισμό. 
Οι πιστωτές, εφόσον όλα πάνε καλά, θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν, μόνο για να εξυπηρετούμε τα δάνειά μας. Βέβαια, σύμφωνα με το προηγούμενο κείμενο του σχεδίου, οι χρηματοδοτικές ανάγκες, το 1ο εξάμηνο του 2012, ανέρχονται σε 40,5 δισ. ευρώ. 
Στο 1ο τρίμηνο λήγουν ομόλογα και έντοκα 19,1 δισ. ευρώ, και στο δεύτερο 13,2 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον υφιστάμενο σχεδιασμό, μέσα στο καλοκαίρι θα πρέπει να καλυφθούν τίτλοι αξίας 12,6 δισ. ευρώ. Εξ αυτών, 8,1 δισ. ευρώ αφορούν ομόλογα, ενώ από τον Σεπτέμβριο έως και τον Δεκέμβριο του 2012 το Δημόσιο θα πρέπει να καλύψει λήξεις 5,5 δισ. ευρώ.
 Τα έντοκα γραμμάτια, που έχει προγραμματιστεί να εκδοθούν όλο το 2012, υπολογίζονται σε 17 δισ. ευρώ.
 kostasxan

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ο αισχρός ρόλος των ΜΚΟ – κυνική ομολογία της Ουάσιγκτον...

(Σ.τ.Σ.) Όπως παρουσίασα σε προηγούμενη ανάρτηση(κλικ εδω), υπάρχει ανάμειξη ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ, σε εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών. Διαβάστε τη συνέχεια ,και πως έρχεται επιβεβαίωση από τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Η υπόθεση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ/ΝGΟ) δικαιολογημένα ενοχλεί πολλούς ανθρώπους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, όπου το «φαινόμενο» λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, καθώς ορθώς θεωρείται ως μία άνευ προηγουμένου παρέμβαση στα εσωτερικά κρατών. Οι ΜΚΟ/ΝGΟ επανήλθαν ξανά στο προσκήνιο σε ... 

παγκόσμιο επίπεδο μετά τις καταγγελίες του Βλαντιμίρ Πούτιν εναντίον της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, ενώ στην Ελλάδα διαβάσαμε τις αποκαλύψεις για το «πάρτι» που γινόταν από... τους αρμοδίους του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίοι κατασπάραξαν τα «απόρρητα ταμεία» με ύποπτες χρηματοδοτήσεις οργανώσεων κηφήνων. Και έχει δικαίωμα ο κάθε πολίτης να έχει υποψίες για όσους διετέλεσαν υπουργοί, διότι εάν ήταν καθαρός ο τρόπος διανομής των χρημάτων, δεν θα κατέστρεφαν τα παραστατικά.Όπως έγραψα πολλές φορές, το φαινόμενο ξεκίνησε από την Αμερική και βασικά οι ΜΚΟ/ΝGΟ δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν τα «Κινήματα Ειρήνης» που είχε στήσει σε όλο τον κόσμο η ΕΣΣΔ. Η σκέψη ήταν να ενισχύονται με αμερικανικά δολάρια οργανώσεις σε χώρες-στόχους, βασικά για να προωθούν και να επιβάλλουν την αμερικανική εξωτερική και αμυντική πολιτική. Ηταν (και είναι)................................... «οχήματα» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και καθοδηγούνται από την USΑΙD και τις κατά τόπους πρεσβείες των Ην. Πολιτειών. Μέχρι το δημοψήφισμα για το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, οι αμερικανικές ενισχύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν απόρρητες, παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικοί νόμοι απαιτούν διαφάνεια. Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο στην Κύπρο από την κατά λάθος(;) διαρροή της έκθεσης Νathans, άρχισαν να ανοίγουν τα στόματα.
 Αρχικά οι Αμερικανοί παραδέχθηκαν αόριστα και με αρκετή δόση ασάφειας ότι χρησιμοποίησαν τα χρήματα «για την επαναπροσέγγιση και την επανένωση της Κύπρου», αλλά στη συνέχεια μέσα από έγγραφα αποδείχθηκε ότι διατηρούσαν τέσσερα είδη ταμείων, ένα εκ των οποίων αφορούσε «πολιτικές δραστηριότητες» στο νησί.
 Μετά την περίπτωση της Κύπρου, όπου άνοιξαν μία τρύπα και πέταξαν μέσα εκατομμύρια δολάρια, πληροφορηθήκαμε ότι μέσω ΜΚΟ/ΝGΟ διοχέτευσαν χρήματα στην Παλαιστίνη, στη Γεωργία, στην Ουκρανία και σε άλλες χώρες. Ομως, η βασική χώρα-στόχος (ήταν και παραμένει) η Ρωσία.
 Ο Πούτιν, που δεν είναι και ο ίδιος ο πιο δημοκρατικός άνθρωπος στον πλανήτη, έχει απόλυτο δίκιο να φωνάζει, διότι έχει αποδείξεις, αν και μετά την κατάθεση του Φίλιπ Γκόρντον στο Κογκρέσο στις 14 Δεκεμβρίου, δεν τις χρειάζεται… 
Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών παραδέχθηκε ενώπιον των μελών της Υποεπιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας ότι οι ΗΠΑ «από το 2009 έχουν δώσει περίπου 160 εκατ. δολάρια για την υποστήριξη προγραμμάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, την καταπολέμηση της διαφθοράς, για την κοινωνία των πολιτών, των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, της χρηστής διακυβέρνησης και τις δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες».
 Αφού παραδέχθηκε και την οικονομική ενίσχυση ρωσικών ΜΜΕ, πρόσθεσε ότι «πιο πρόσφατα, η χρηματοδότηση των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκε για την υποστήριξη ανεξάρτητης παρακολούθησης των εκλογών». Ο Αμερικανός υφυπουργός ήταν όντως αποκαλυπτικός και δεν έκρυψε τα λόγια του, που ξάφνιασαν τους γερουσιαστές, με δεδομένη την αντίδραση και τις καταγγελίες του Ρώσου προέδρου. Ο κ. Γκόρντον τόνισε πως «ως μέρος της στρατηγικής (των ΗΠΑ), η κυβέρνηση έχει διαβουλεύσεις με το Κογκρέσο για μια πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου ταμείου για την υποστήριξη ρωσικών ΜΚΟ/ΝGΟ που έχουν δεσμευθεί σε μια πιο πλουραλιστική και ανοικτή κοινωνία». 
Για όσους προωθούν τα συμφέροντα κρατών στην Αμερική, ο νόμος απαιτεί να καταχωρηθούν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ως «πράκτορες» (agents) ξένων συμφερόντων. Ομως, τα μέλη των ΜΚΟ/ΝGΟ στις χώρεςστόχους είναι για τους Αμερικανούς «μαχητές της ελευθερίας». Είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό…
 ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Ασχολήθηκε άραγε η υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, κατά την επίσκεψή της στην Ουάσινγκτον, με δύο ανοικτά θέματα, που την αφορούν και τα οποία είναι πολύ σοβαρά; Αναφέρομαι στο θέμα του οίκου δημοσίων σχέσεων και στο ζήτημα της πρεσβευτικής κατοικίας, που εάν δεν επιδιορθωθεί άμεσα, το κόστος θα πολλαπλασιαστεί. Για το θέμα του οίκου, φέρει μεγάλη ευθύνη η κ. Μαρκουλλή, η οποία πληροφορούμαι ότι το «πάγωσε» προφανώς για να παραμείνει η προηγούμενη κατάσταση, που θεωρήθηκε αποτυχημένη. Οσον αφορά στην πρεσβευτική κατοικία, να θυμίσω ότι για όσο διάστημα δεν επιδιορθώνεται, οι Κύπριοι φορολογούμενοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν 20 χιλιάδες δολάρια το μήνα για την κατοικία που νοικιάστηκε για τον νυν πρέσβη… ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ: Η κ. Μαρκουλλή επέλεξε να μην συναντηθεί με τους ανταποκριτές των κυπριακών και των ελληνικών εφημερίδων. Γιατί; Προφανώς ήθελε να αποφύγει απαντήσεις για τις επαφές της στην Ουάσινγκτον. Δεν βλέπω άλλο λόγο… 
Μ.Ιγνατίου 
Από το Φιλελεύθερο

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου;

Η Ιστορία του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Πότε στολίστηκε το πρώτο δέντρο στην Ελλάδα
και πότε στην Αθήνα, στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο;

Σήμερα, θεωρούμε δεδομένο και αυτονόητο ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, όμως,  τα γενέθλια του Χριστού ήταν θέμα ατελείωτων συζητήσεων. Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αποφασίστηκε, τελικά,   το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή των Ελλήνων και των Λατίνων. Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis). Κατά την αστρονομία, επίσης,  23 - 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου. Μέχρι τον 7ο - 8ο  αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζητήματα, για παράδειγμα:  ο Επιφάνιος (315 -  403) είχε προτείνει την 6η  Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο σημαντικότερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η  Νοεμβρίου. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια είναι ότι πρώτα προσδιορίστηκε η ημερομηνία της γέννησης του Χριστού (25 Δεκεμβρίου) και στη συνέχεια ορίστηκε η ημερομηνία της γιορτής της σύλληψης του Θεανθρώπου, ακριβώς εννέα μήνες νωρίτερα (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, 25 Μαρτίου).
Όταν ο χριστιανισμός θα διαδοθεί στους βόρειους λαούς της Ευρώπης, τότε, θα εμπλουτιστεί με νέα ήθη και έθιμα, όπως, για παράδειγμα το χριστουγεννιάτικο έλατο. .................................. 
Το χριστουγεννιάτικο δένδρο καθιερώθηκε τον 8ο αιώνα από τον Άγιο Βονιφάτιο (672- 754), ο οποίος διαδίδοντας τον Χριστιανισμό στους Γερμανούς, έπρεπε να αντικαταστήσει τις δοξασίες των γηγενών πληθυσμών. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Γερμανοί λάτρευαν τον ιερό δρυ (: βελανιδιά) και ο Βονιφάτιος τους τον αντικατέστησε με το χριστουγεννιάτικο έλατο. Πολλούς αιώνες αργότερα (το 1539) ο Μαρτίνος Λούθηρος θα κρεμάσει πάνω στο έλατο φαγώσιμα ή είδη ρουχισμού. Αυτά τα χρήσιμα δώρα θα αντικατασταθούν, αργότερα, με τα σημερινά άχρηστα στολίδια (μπάλες, λαμπάκια κ.α) 
Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Ελλάδα στολίστηκε το 1833 στο Ναύπλιο, έξω από το σπίτι του Όθωνα. Στη συνέχεια, όταν η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Αθήνα, η οικία του Όθωνα (ακόμα δεν υπήρχαν ανάκτορα) ήταν το μοναδικό στολισμένο σπίτι στην Αθήνα. Εμπρός στο σπίτι του βασιλιά, λοιπόν, έκαναν ουρά οι Αθηναίοι για να θαυμάσουν το πρωτόγνωρο δέντρο. Το στολισμένο καραβάκι δεν το γνώριζαν στην Αθήνα παρά μόνο σε ορισμένα νησιά. Συνεπώς, το χριστουγεννιάτικο έλατο ήταν μία νέα μόδα και δεν περιόρισε κάποια προϋπάρχουσα συνήθεια των Αθηναίων (και των περισσοτέρων Ελλήνων). Τώρα, γιατί πρέπει να το στολίζουμε, το δέντρο και τη φάτνη, με ψεύτικο χιόνι αυτό δεν έχει να κάνει με τη Βηθλεέμ, αλλά με τη Γερμανική προέλευση του εθίμου. Πάντως και στην Εσπερία το έθιμο με το στόλισμα του δέντρο διαδόθηκε την ίδια, περίπου, εποχή. O Λευκός Oίκος απέκτησε το πρώτο του στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο το 1856, επί προεδρίας Φράνκλιν Πιρς, ενώ το παλάτι του Oυίδσορ στόλισε για πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο το 1834. Tο έφερε στο παλάτι ο Πρίγκιπας Aλβέρτος, σύζυγος της Bασίλισσας Bικτόριας για χάρη της βασιλικής οικογένειας.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Ο Σκρούτζ, το άρρωστο ελληνόπουλο και το φάρμακο της δραχμής

               ΚΑΛΕΣ  ΓΙΟΡΤΕΣ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ

Μία νέα παραλλαγή με ελληνικό ενδιαφέρον της γνωστής ιστορίας των Χριστουγέννων παρουσιάζουν οι «Financial Times» σε δημοσίευμά τους, στο οποίο τον ρόλο του τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρούτζ ενσαρκώνει ο Μάριο Ντράγκι που συστήνει ως μόνο τρόπο για να σωθεί ένα μικρό ελληνόπουλο που δεν έχει χρήματα να πάρει φάρμακα, την επιστροφή στην... δραχμή.

O Νέιλ Κόλλινς των Financial Times, δίνει τη δική του παραλλαγή του παραμυθιού του Καρόλου Ντίκενς με τον Σκρούτζ, υπό τον τίτλο «A Dickens of a mess».

Το παραμύθι έχει ως εξής:..............................  «Ο Εμπενίζερ Ντράγκι αναστέναξε. Δεν θα καταφέρει ποτέ να τελειώσει με αυτούς τους ισολογισμούς των τραπεζών, και είναι ήδη παραμονή Χριστουγέννων. Έχει ζαλιστεί από τα πολλά νούμερα. Τόσο πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τόσες ρήτρες ασφαλείας, εγγυήσεις, αναχρηματοδοτήσεις... 
Αρχίζει να μισοκοιμάται. Βρίσκεται μία δεκαετία πίσω. Ένα χαρούμενο πρωινό γεμάτο αισιοδοξία, όταν ο κόσμος καλωσόριζε το νέο νόμισμα. Πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή! 
Αυτοί οι ύπουλοι Βρετανοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο ευρώ, αλλά εμείς θα τους δείξουμε! 
Το ενιαίο νόμισμα θα ενώσει την Ευρώπη οικονομικά και συμβολικά και σύντομα θα απειλήσει το δολάριο στην πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος. 
 Αποκαθηλώνουμε τους Γιάνκηδες από τον θρόνο τους και αφήνουμε στο περιθώριο τους Βρετανούς. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Μέσα σε μία δεκαετία οι οικονομίες του βορρά και του νότου θα έχουν συγκλίνει σε μία μεγαλοπρεπή ισχυρή μηχανή.
 Το ευρώ θα είναι σαν το γερμανικό μάρκο, αλλά με πιο σκούρο χρώμα από τον ήλιο του νότου.
 Ο Εμπενίζερ δεν μπόρεσε να κρατήσει περισσότερο αυτές τις χαρούμενες σκέψεις. Ξύπνησε από θορύβους στην πόρτα του. Δύο άνδρες, ένας Ιταλός και ένας Ισπανός, είχαν απόλυτη ανάγκη από χρήματα.
 Ρώτησαν αν, υπό το πνεύμα των Χριστουγέννων, ο κ. Ντράγκι θα μπορούσε να τους βοηθήσει και αυτοί σε αντάλλαγμα θα υποσχεθούν ότι θα σταματήσουν να είναι πολυέξοδοι. Πλάκα κάνουν; Νομίζουν ότι μπορεί απλώς να τυπώσει χρήμα; Αυτά τα κάνει ο ύπουλος ανταγωνιστής του σε έναν άλλο οίκο εκκαθάρισης και οδεύει προς την καταστροφή. Ο Ντράγκι άρχισε και πάλι να λαγοκοιμάται. Είχε, όμως, σπασμωδικά και περίεργα όνειρα. Έβλεπε την εικόνα ενός μικρού παιδιού από την Ελλάδα που οι γονείς του δεν μπορούσαν να του δώσουν το φάρμακο που απεγνωσμένα χρειαζόταν. Αποφάσισε ότι είναι απλώς κουρασμένος επειδή για τόση ώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να ισοσκελίσει τα βιβλία των τραπεζών.
 Μερικές φορές πετάχτηκε νομίζοντας ότι είχε βρει τα χρήματα που χρειαζόταν. Σχεδόν αμέσως, όμως, συνειδητοποιούσε ότι τελικά η διαφορά ήταν μεγαλύτερη από όση είχε εκτιμήσει αρχικά. Αν είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα εξαρχής, τώρα δεν θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκε με καημό. Δεν είχε πια κανένα νόημα. Καλύτερα να πήγαινε σπίτι του. Η ώρα είχε περάσει και εκείνος, εξουθενωμένος, έπεσε στο κρεβάτι. Σχεδόν αμέσως ονειρευόταν. 
Να και πάλι αυτό το μικρό αγόρι από την Ελλάδα. Οι γονείς του, ρακένδυτοι, θρηνούν. Το αγόρι πέθανε. Λες και ήταν χαρακτήρας από αυτές τις φθηνές μελοδραματικές ταινίες. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, σκέφτηκε ο Ντράγκι. 
Τότε κοίταξε την ημερομηνία: 24 Δεκεμβρίου 2015. Έβλεπε στο μέλλον. Αχ, αν μπορούσε μόνο να δει τις τιμές των μετοχών εκείνη την ημέρα, θα έβγαζε μια περιουσία! Λογικεύτηκε. Άρχισε να σκέφτεται το αγόρι και όχι το ταλαίπωρο νόμισμά του. Αν ο μικρός Τίμαιος πεθαίνει το 2015, τότε υπάρχει ακόμη χρόνος να σωθεί.
 Ποιο ήταν και πάλι το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει; Το φάρμακο υπάρχει και έχει δοκιμαστεί πολλές φορές. Το αποτέλεσμα δεν είναι απολύτως βέβαιο και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και από τον ασθενή. Συνήθως, όμως, η θεραπεία έχει αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λύση. 
Αν οι μικροί Έλληνες θέλουν να σωθούν, θα πρέπει να τους επιτραπεί να φύγουν από το πολύτιμο ευρώ και (μακριά από εμάς) να κάνουν υποτίμηση. Άρχισε να σκέφτεται πώς μπορούσε να γίνει αυτό το σχέδιο. Τον πήρε και πάλι ο ύπνος. Νάτος και πάλι ο μικρός Τίμαιος. Δείχνει τόσο χαρούμενος και υγιής παίζοντας στην παραλία. Πίσω του, εκατοντάδες τουρίστες που απολαμβάνουν τον ήλιο και ούζο σε καταπληκτικές τιμές, με την ευγενική συνδρομή των νέων πτήσεων της Ryanair στα ελληνικά νησιά. Ίσως πάει και ο ίδιος κάποια στιγμή εκεί, σκέφτηκε, και κοιμήθηκε και πάλι μέχρι το πρωί των Χριστουγέννων». iefimerida

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Το «Βατερλό» του Smart Money

«Ο πρώτος κανόνας για τις επενδύσεις είναι να μη χάσεις. Ο δεύτερος είναι να μην ξεχάσεις τον πρώτο και αυτοί είναι όλοι οι κανόνες που υπάρχουν». Τάδε έφη Warren Buffet, ένας από τους κορυφαίους διαχειριστές hedge funds.

Σε περιόδους χρηματοοικονομικής κρίσης όλοι αναζητούν τους «κακούς», οι οποίοι με τη στρατηγική και τις μεθόδους τους οδήγησαν στην αρνητική πορεία της αγοράς. «Κακοί» είναι συνήθως αυτοί που επιδιώκουν την κερδοσκοπία σε βάρος των «έντιμων» επενδυτών. Με τη λογική, όμως, του Buffett, δεν υπάρχουν «κακοί» επενδυτές. Υπάρχουν μόνο εύστοχοι και άστοχοι! Μάλιστα, στο νέο κόσμο των επενδύσεων, το κλειδί της επιτυχίας είναι να εμπιστευτείς τον πιο διορατικό διαχειριστή κεφαλαίου, ο οποίος θα επενδύσει έξυπνα τα χρήματά σου. Δυστυχώς όμως οι διαχειριστές των hedge funds, στους οποίους αποδίδονταν σχεδόν… μαντικές ικανότητες, φέτος αποδείχτηκαν άστοχοι.

Τα αστέρια της Wall Street, αρχίζουν να χάνουν την λάμψη τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ινστιτούτου ερευνών Hedge Fund Research, κατά μέσο όρο τα hedge funds έχουν χάσει 4,37% από τις αρχές του έτους. Πρόκειται για τη χειρότερη επίδοση του κλάδου από το 2008, όταν η χρεοκοπία της Lehman Brothers απείλησε με κραχ το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα. Το μέγεθος της πτώσης δεν είναι δραματικό, αλλά είναι αρκετό για να προβληματίσει τους διαχειριστές οι οποίοι έχουν συνηθίσει σε μεγάλες απόλυτες αποδόσεις. Επιπλέον, η «καταστροφή» του 2008 είχε πλήξει τις αγορές μεμιάς, στο τελευταίο τρίμηνο, ενώ στην φετινή χρονιά οι απώλειες είναι αδιάκοπες. Όπως με τα στοιχεία του HFR το μέσο hedge fund είχε απώλειες σε εξι από τους επτά τελευταίους μήνες. Μόνο τον Οκτώβριο απεκόμισε ο κλάδος κάποια κέρδη στην εμφάνιση, με άνοδο 4,89%......................

  Τα hedge funds έκλεισαν στο «κόκκινο» τους έξι, από τους τελευταίους επτά μήνες, καθώς ηττήθηκαν από τις έντονες διακυμάνσεις. Αλλά και από το γεγονός ότι οι περισσότερες αγορές εμφάνισαν τόσο μεγάλη συσχέτιση στις κινήσεις τους, που κάθε προσπάθεια για trading έπεφτε στο κενό. Όλες οι αγορές ανέβαιναν και έπεφταν μαζί, προκαλώντας το γνωστό στον κλάδο, «pain trade». Δηλαδή, το trade του πόνου. Η κακοφωνία των Ευρωπαίων αξιωματούχων και οι αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις τους δημιουργούσαν έντονη μεταβλητότητα στις αγορές, με αποτέλεσμα το κλίμα να μεταβάλλεται από μέρα σε μέρα. Ετσι οι διαχειριστές που θεωρούνταν μέχρι πρότινος σταρ δεν κατάφεραν να νικήσουν τις διακυμάνσεις και υποχρεώθηκαν σε ζημίες. Ο πρωταγωνιστής των hedge funds, o Τζον Πόλσον, της Paulson & Co μάλλλον έχει αρχίσει να χάνει το άγγιγμα του Μίδα. Έχοντας εξανεμίσει το 46% των χρημάτων των πελατών του, από τις αρχές του έτους, ο διαχειριστής ίσως δεν θεωρείται, πλέον, ο εξυπνότερος, μέσα στο «έξυπνο χρήμα». Ο Πόλσον θεωρούνταν βασιλιάς των εναλλακτικών επενδύσεων, καθώς το στοίχημά του κατά της αγοράς στεγαστικής πίστης, του απέφερε κέρδη και φήμη, που ξεπερνούσαν εκείνα, για το στοίχημα του Τζορτζ Σόρος κατά της στερλίνας. Απογοητευτικές είναι οι αποδόσεις και για άλλα γνωστά ονόματα του κλάδου, όπως η Moore Capital του Λούις Μπέικον. Μετά την αποτυχία του, πως το έξυπνο χρήμα θα δικαιολογήσει τις υπέρογκες αμοιβές, που χρεώνει; Είναι χαρακτηριστικό πως το τυπικό hedge fund χρεώνει προμήθεια ίση με το 2% των υπό διαχείριση κεφαλαίων, ενώ παρακρατά και το 20% των κερδών. Και, για τα πιο επιτυχημένα funds, τα ποσοστά φτάνουν στο 5% και 50%. Την ίδια στιγμή ο κλάδος βρίσκεται αντιμέτωπος με μαζική έξοδο πελατών. Τον Οκτώβριο, οι συνολικές εκροές κεφαλαίων από τα hedge funds άγγιξαν τα 9 δισ. δολάρια -τριπλάσιες σε σχέση με τον Σεπτέμβριο. Η βιομηχανία αυτή, που κάποτε άγγιζε τα 2 τρισ. δολάρια υπό διαχείριση κεφαλαίων, συρρικνώνεται αισθητά, πέφτοντας στα 1,66 τρισ. δολάρια. sofokleous10

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

"Τα αδιέξοδα της στρατηγικής Χριστόφια"

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τη στρατηγική... του Προέδρου της Κυπρια κής Δημοκρατίας, είτε αυτή αφορά στο Κυπριακό είτε στην κυπριακή οικονομία, που ακολουθεί τον καταστροφικό δρόμο της ελληνικής, είτε στο μείζον ζήτημα της ενέργειας, που με συντηρητικούς υπολογισμούς θα μπορούσε να διασώσει από τον όλεθρο Ελλάδα και Κύπρο. Με έκπληξη και με απογοήτευση διάβασα τις δηλώσεις του Δημήτρη Χριστόφια κατά την επίσκεψή του στην πλατφόρμα της αμερικανικής εταιρείας Noble Energy. Προσπαθώντας προφανώς να αποδείξει ότι είναι το «καλό παιδί» της περιοχής και νιώθοντας συνεχώς την ανάγκη να στέλνει μηνύματα στους ξένους, οι οποίοι ό,τι και να πράξει ο Κύ πριος Πρόεδρος θα του επιρρίψουν την ευθύνη, δήλωσε ότι η συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου θα γίνει με τους Τουρκοκύπριους αλλά και με την Τουρκία, η οποία, για όσους το ξέχασαν, συνεχίζει να κατέχει κυπριακά εδάφη... Η δήλωση αυτή προστέθηκε στα πολλά λάθη του και αποδεικνύει, σε όσους τον γνωρίζουμε, ότι ασκεί καταλυτική επιρροή σε αυτόν η υπουργός Εμπορίου της Κύπρου, η γνωστή Πραξούλα, η οποία είχε αναδειχτεί στην πλέον φανατική οπαδό του «ναι» στο φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν και επιχειρηματολόγησε με άρθρα, συνεντεύξεις και ομιλίες της υπέρ του ρατσιστικού κειμένου του πρώην γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Είναι θέση της κυρίας αυτής η χρησιμοποίηση του τουρκικού εδάφους για τη μεταφορά του φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ενώ γνωρίζει ότι η Κρήτη αποτελεί την καλύτερη διέξοδο και οδό, η οποία είναι και πιο συμφέρουσα, ενώ θα προσφέρει ένα καλό έσοδο για την Ελλάδα. Ο Πρόεδρος της Κύπρου κακώς της παρέδωσε το πλέον σημαντικό υπουργείο και δημιουργείται πρόβλημα στο νησί όταν «βάζει αφτί» –για να χρησιμοποιήσω μία προσφιλή του φράση–....................... στις «αμπελοφιλοσοφίες» της, που δεν στηρίζονται πουθενά. Πρόκειται για θεωρίες που ξεφουρνίζει η εν λόγω κυρία και, χωρίς αμφιβολία, δεν ικανο ποιούν το κυπριακό ακροατήριο. Εάν, δε, υποθέσουμε ότι το ΑΚΕΛ και το κομματίδιο της κυρίας Πραξούλας μετά βίας αγγίζουν το 30%, γεγονός είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού διαφωνεί μαζί της και οι απόψεις της προκαλούν την κοινή γνώμη. Το βασικό μήνυμα της επίσκεψής του στην πλατφόρμα έπρεπε να αφορά στην εθνική κυριαρχία της Κύπρου, η οποία στο πρόσωπο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας προστατεύτηκε από τα ισραηλινά και αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα και πλοία. Η αναφορά του κ. Χριστόφια σε συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου με την Τουρκία, ακόμα και εάν υπονοεί πως αυτό θα συμβεί μετά τη μεσοβέζικη λύση που προωθούν οι Βρετανοί, προκαλεί τρόμο. Διότι εάν ποτέ η Τουρκία θέσει υπό τον έλεγχό της τον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου, θα πολεμήσει με αυτόν και τους Ελληνοκύπριους αλλά και θα καταστεί ηγεμονική δύναμη της περιοχής, χρησιμοποιώντας αυτή την ισχύ εναντίον της Ελλάδας και του Ισραήλ, το οποίο –είτε κανείς το μισεί είτε το αγαπά– επέδειξε τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες συνέπεια και σταθερότητα στη στρατηγική σχέση που αναπτύσσεται με τη Λευκωσία. Το Κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί με το «καλόπιασμα» του Ταγίπ Ερντογάν ούτε με προσφορές για συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Η απάντηση στον ηγεμόνα πρωθυπουργό της Τουρκίας είναι η συμμαχία με άλλες χώρες της περιοχής, που αντιστέκονται στην Άγκυρα, και η συνεργασία με δυνάμεις όπως η Αμερική, η Ρωσία και η Γαλλία, που ενδιαφέρονται να ενισχύσουν τα συμφέροντά τους στη Μεσόγειο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για παίκτες δειλούς και μικρούς, που δεν γνωρίζουν από γεωστρατηγική και γεωπολιτική...  Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 1/12/11

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η πτώση της Δύσης: Η φυγή προς τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο

Του Pr Chems Eddine Chitour*

«Πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από τους τακτικούς στρατούς. Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματός τους, πρώτα μέσω πληθωρισμού, στη συνέχεια μέσου αποπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι εταιρείες θα στερήσουν τον λαό από κάθε περιουσία μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά τους άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους είχαν κατέκτησει». Thomas Jefferson, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, που χαρακτηρίστηκε σαν το «Τέλος της Ιστορίας» από τον Φουκουγιάμα, η «Pax Americana» φαινόταν ότι θα διαρκέσει χίλια χρόνια. Σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από έλλειψη πρώτων υλών και που το 90% των σπάνιων γαιών βρίσκεται στην Κίνα, η οικονομική κατάρρευση των ΗΠΑ και της Ευρώπης τους οδήγησε να μην ασχοληθούν πια με «αρχές», αλλά να παίρνουν τους πόρους που χρειάζονται με τη βία από τις πιο αδύναμες χώρες, όπως είναι η περίπτωση του Καντάφι που σταυρώθηκε από τη Δύση και να συνεχίζουν να αποσταθεροποιούν τα πάντα με το πρόσχημα μιας μεταμφιεσμένης δημοκρατίας που δεν ξεγελά πλέον κανέναν Γνωρίζουμε ότι το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικού διασχίζει τις θάλασσες και από καιρό σε καιρό πλευρίζει σε κάποιο λιμάνι για να δείξει τη δύναμή του, όπως τις παλιές καλές μέρες του Ψυχρού Πολέμου, υφαίνοντας ένα όλο και πιο πυκνό δίκτυο αμερικανικών βάσεων εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι, οι περισσότερες πηγές πληροφοριών σχετικά με το θέμα (συμπεριλαμβανομένου του C. Johnson, της Επιτροπής Εποπτείας του ΝΑΤΟ, του Διεθνούς Δικτύου για την κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, κλπ.).................................. αποκαλύπτουν ότι οι Αμερικανοί έχουν στη κυριότητα τους 700 με 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Ένα έγγραφο του 2002 αποκαλύπτει την παρουσία Αμερικανών στρατιωτικών σε 156 χώρες, με αμερικανικές βάσεις σε 63 χώρες, εκ των οποίων πρόσφατα χτισμένες (μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001) σε επτά χώρες, ένα σύνολο 255.065 στρατιωτικού προσωπικού. Σύμφωνα με τον Gelman, με βάση τα επίσημα στοιχεία του Πεντάγωνου του 2005, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 737 βάσεις στο εξωτερικό.
 (1)Για τον καθηγητή Jules Dufour, η επιρροή της αμερικανικής ισχύος είναι τεράστια και συνεχίζει να αυξάνεται. Οι Αμερικανοί θεωρούν την επιφάνεια της γης ως έδαφος για κατάκτηση, κατοχή και εκμετάλλευση. Η διαίρεση του κόσμου σε μάχιμες και διοικητικές μονάδες καταδεικνύει σαφώς το γεγονός αυτό. Σε αυτά τα πλαίσια, η ανθρωπότητα φαίνεται να ελέγχεται ή να είναι δεμένη με αλυσίδες οι κρίκοι των οποίων αποτελούν τις στρατιωτικές βάσεις. Η διαδικασία της ανακατανομής των στρατιωτικών εγκαταστάσεων διεξάγεται υπό την καθοδήγηση της εξουσίας, της ένοπλης βίας, την παρέμβαση μέσω συμφωνιών «συνεργασίας» των οποίων οι φιλοδοξίες κατάκτησης συνεχώς επαναλαμβάνονται στο σχεδιασμό των εμπορικών πρακτικών και των εμπορικών ανταλλαγών.
 Η οικονομική ανάπτυξη εξασφαλίζεται μέσω της στρατιωτικοποίησης και του έλεγχου των κυβερνήσεων και θυσιάζονται ολόκληρες κοινωνίες και τεράστιοι πόροι για να εξασφαλιστεί ο έλεγχος στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη προικισμένες με στρατηγικά πλούτη, ώστε να εδραιωθούν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας.
(1) Θα το έχετε καταλάβει, ο έλεγχος των όλο και πιο σπάνιων πρώτων υλών θα δημιουργήσει οξύτερες εντάσεις. Ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι η ίδια με αυτήν που επικρατούσε μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας πριν από είκοσι χρόνια. Ας θυμηθούμε την εποχή εκείνη, ο Τζορτζ Μπους πατέρας είχε ανακοινώσει μια νέα τάξη.
 Η αυτοκρατορία δεν είχε κανέναν απέναντι της. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών, μίλαγε για υπερδύναμη. Σήμερα μαθαίνουμε ότι οι Κινέζοι δεν είναι ευχαριστημένοι για την τύχη του Πακιστάν που βομβαρδίστηκε και έχασε 26 στρατιώτες. Επιπλέον, βλέπουν με πολύ κακό μάτι την επιχειρούμενη περικύκλωση τους από την ανάπτυξη 2.500 πεζοναυτών στην Αυστραλία. 
Σύμφωνα με τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου AFP, ο Κινέζος πρόεδρος Χου Ζιντάο κάλεσε την Τρίτη 6 Δεκέμβρη το Πολεμικό Ναυτικό να προετοιμαστεί για στρατιωτικές μάχες, εν μέσω των αυξανόμενων περιφερειακών εντάσεων για διαφορές στη θάλασσα και της εκστρατείας των ΗΠΑ να επιβληθεί στον Ειρηνικού.
Απευθυνόμενος προς την ισχυρή Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή ο Χου δήλωσε: «Το κύριο έργο μας είναι η εθνική μας άμυνα και η ανάπτυξη νέων στρατιωτικών κατασκευών».
Το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Xinhua ανέφερε ότι ο πρόεδρος δήλωσε ότι το κινεζικό πολεμικό ναυτικό θα πρέπει να «προετοιμαστεί για έναν μακρύ πόλεμο»
 (2) «Ο Κινέζος Πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο έστειλε μήνυμα τον περασμένο μήνα κατά της παρέμβασης των «εξωτερικών δυνάμεων» στις περιφερειακές εδαφικές διαφορές, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στην Νότια Θάλασσα της Κίνας. 
 Ενώ η Χίλαρι Κλίντον έφτασε στο Μιανμάρ (Βιρμανία) στις 30 Νοεμβρίου για μια διήμερη επίσκεψη, η Κίνα ήδη πήρε το προβάδισμα. Ο Κινέζος Αντιπρόεδρος Xi Jinping δέχτηκε στο Πεκίνο τη Δευτέρα τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Βιρμανίας Min Aug Hlaing, και του υπενθύμισε ότι η Κίνα επιθυμεί να συμβάλει προς μια «στρατηγική εταιρική σχέση» με το Μιανμάρ, αναφέρει η South China Morning Post.
 Η εφημερίδα του Χονγκ Κονγκ, διευκρινίζει ότι «η πρόθεση της Βιρμανίας είναι να μη επιτρέψει να χαλάσουν οι σχέσεις της με την Κίνα και ότι προσπαθεί πάντα να εξισορροπήσει τα συμφέροντα της ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό στρατόπεδο».
 Ο κινεζικός στρατός πραγματοποίησε μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στο Πακιστάν μετά την εγκατάσταση των αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή. Σε απάντηση της ανόδου της Δυτικής επιθετικότητας εναντίον του Ιράν, ο Υποστράτηγος Zhang Zhaozhong παρατήρησε ότι «η Κίνα δεν θα διστάσει να προστατεύσει το Ιράν ακόμη και αν αυτό θα πυροδοτήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», σχόλια που δημιούργησαν μεγάλη συζήτηση στην ίδια την Κίνα. 
 Ο Κινέζος πρεσβευτής στον ΟΗΕ προειδοποίησε τον διευθυντή της Διεθνούς Επιτροπής Πυρηνικής Ενεργείας (ΙΑΕΑ) Yukiya Amano, ότι δεν μπορεί να παράγει «αβάσιμες αποδείξεις» (evidence baseless) ώστε να δικαιολογήσει μια επίθεση στο Ιράν, με το πρόσχημα του αμφιλεγόμενου πυρηνικού του προγράμματος».
(2) Από τη ρωσική πλευρά, η ίδια ανησυχία οδηγεί και εκεί σε κινητοποίηση, όπως μεταξύ άλλων η ανάπτυξη της πυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη. Ο Ρώσος Στρατηγός Νικολάι Makarov δήλωσε την περασμένη εβδομάδα: «Δεν αποκλείω τοπικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις με εξέλιξη ενός πόλεμου μεγάλης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πυρηνικών όπλων». Οι παγκόσμιες εντάσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης εξερράγησαν κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο, όταν ο Ρώσος πρεσβευτής Βλαντιμίρ Titorenko και δύο από τους βοηθούς του προερχομένους από τη Συρία έπεσαν θύματα από μια βίαιη επίθεση από τις δυνάμεις ασφαλείας του Κατάρ που υποστηρίζονται από τη CIA και από πράκτορες της βρετανική MI6. Οι τελευταίοι επεχείρησαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε έναν διπλωματικό σάκο που περιείχε πληροφορίες των συριακών υπηρεσιών πληροφοριών σχετικά με την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Συρίας και στο Ιράν.
 Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο Greg Hunter, εξηγεί γιατί «ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου». Αποκαλύπτει ότι το σύνολο της Δυτικής οικονομίας καταρρέει υπό το βάρος του πάνω από 100.000 δισ. Δολάρια που δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει: «Ποτέ στην ιστορία ο κόσμος δεν ήταν τόσο κοντά σε ένα συνολικό οικονομικό χάος και στον πυρηνικό πόλεμο ταυτόχρονα».
(3) Τέλος, ένα ενημερωτικό δελτίο του Υπουργείου Άμυνας που εκδόθηκε σήμερα από τον πρωθυπουργό Πούτιν αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ και ο Πρόεδρος Χου έχουν συνάψει μια «κατ 'αρχήν συμφωνία» θεωρώντας ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η επιθετικότητα της Δύσης με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι «μια στρατιωτική και άμεση δράση». Παράλληλα ο Κινέζος ηγέτης διέταξε το Πολεμικό Ναυτικό να «προετοιμαστεί για πόλεμο».
(4) Η Claude Jacqueline Herdhuin συνοψίζει καλά τον συνεχή πειρασμό της αυτοκρατορίας γράφοντας ότι ο πραγματικός πόλεμος είναι οικονομικής φύσης: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να παραμείνουν ο φύλακας σκύλος του κόσμου, ακόμα και εάν αυτός ο σκύλος είναι σήμερα ψωριάρης και τυφλός και δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μερικές φορές, η σοφία και η ευφυΐα επιβάλουν την υποχώρηση, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ, υπό τον έλεγχο των οικονομικών και στρατιωτικών βιομηχανιών, συνεχίζει να διεκδικεί την κυριαρχία του πλανήτη. Φτάνει όμως λίγη μικρή διορατικότητα και κοινή λογική για να παρατηρήσουμε ότι αυτή η καταρρέουσα δύναμη δεν είναι πια σε θέση να συγκλονίσει τον κόσμο».
(5) Ο συνασπισμός της Κίνας και της Ρωσίας «Μετά την αποκεφάλιση και το γονάτισμα της Λιβύης, προκειμένου να αποδυναμώσουν την περιοχή και να απομονώσουν το Ιράν, είναι σαφές ότι η Δύση βρίσκεται σε πολύ άσχημη θέση. Οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ πιάστηκαν στο λαιμό. Η οικονομία τους υφίσταται τις συνέπειες μιας πολύ καλά ενορχηστρωμένης επίθεσης από τον κόσμο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η αμερικανική οικονομία πάει άσχημα, η Ευρώπη «κρατά ακόμα» κάτω από την ηγεσία της Ανγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, αλλά το ψωραλέο σκυλί δεν παραδέχεται την ήττα του και απειλεί να δαγκώσει. Η ένοπλη επέμβαση σίγουρα χρησιμοποιείται, αλλά ο πραγματικός πόλεμος παίζεται έξω στον κόσμο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Η απειλή της Standard & Poors είναι μια απτή απόδειξη. Και οι λαοί είναι οι όμηροι και τα θύματα αυτού του πολέμου. Μετά τη Λιβύη, το ΝΑΤΟ έβαλε στο μάτι τη Συρία. Αυτό θα του επιτρέψει να απομονώσει περαιτέρω το Ιράν.
 Όμως, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι ένας πολύ πιο δύσκολος στόχος. Επιτιθέμενη στο Ιράν η Δύση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις χώρες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ, SCO), που ιδρύθηκε το 2001 από τους προέδρους πέντε ευρασιατικών χωρών: Ρωσία, Κίνα, Καζακστάν, Κιργιζία, Τατζικιστάν και στις οποίες προστέθηκε το Ιράν το 2005.
 Ο ΟΣΣ αντιπροσωπεύει σαφώς την βούληση αυτών των χωρών να ενωθούν εναντίον της Δύσης. Μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα νέο Ανατολικό Μπλοκ, και δηλώνει σαφώς την επιστροφή σε μια ισορροπία που υπήρχε πριν την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ που επέτρεψε την παγκόσμια «δικτατορία» των Ηνωμένων Πολιτειών. 
 Για άλλη μια φορά, οι κυρίαρχες χώρες εφαρμόζουν την πολιτική του «ένα μέτρο δυο σταθμά»: το Ισραήλ (που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον) έχει το δικαίωμα να απειλήσει το Ιράν με τα πυρηνικά όπλα του, αλλά η Τεχεράνη δεν έχει κανένα δικαίωμα με το πρόσχημα ότι θα ήταν μια απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ και του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου».
(5) Κατά τον Μπάνι Σαντρ, πρώην Πρόεδρος του Ιράν, η Δύση υποστηρίζει ότι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα θέτει πρόβλημα, διότι εμπεριείχε μια στρατιωτική διάσταση. Αλλά γνωρίζετε ότι τα WikiLeaks έχουν δημοσιεύσει μυστικές εκθέσεις. Μερικές από αυτές τις εκθέσεις αφορούν αυτόν τον Κύριο Yukika Amano, τον Ιάπωνα επικεφαλής του ΔΟΑΕ: σύμφωνα με αυτές τις εκθέσεις, οι Αμερικανοί υποστήριξαν τον διορισμό του στην διεύθυνση του ΔΟΑΕ, επειδή ο ίδιος δεσμεύτηκε να δράσει προς την κατεύθυνση της Στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών. 
Αυτό που δεν θέλουν να δηλώσουν οι Δυτικοί αξιωματούχοι, είναι ότι το βασικό ζήτημα γι 'αυτούς είναι να ελέγχουν ολόκληρη την περιοχή. Ο κ. Μπους είχε επιφορτιστεί με το έργο, να φέρει τη Δημοκρατία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αυτήν την Ευρύτερη Μέση Ανατολή - από την Βόρεια Αφρική μέχρι το Πακιστάν -σκοπεύουν στην πραγματικότητα να θέσουν υπό τον έλεγχό τους οι Ηνωμένες Πολιτείες .
 Παρενέβησαν στη Λιβύη, κατέστρεψαν μια χώρα για να θεσπιστεί η δημοκρατία, αλλά κανείς δεν βλέπει δημοκρατία. Αυτό που βλέπουμε είναι μεγαλύτερη ανασφάλεια και μεγαλύτερη φτώχεια. Επιδιώκουν, στην πραγματικότητα, να καταστρέψουν για να ανοικοδομήσουν, πληρώντας ακριβά τις δυτικές εταιρείες που θα πάνε εκεί για την ανοικοδόμηση . «Δεν πιστεύω ότι οι ΗΠΑ έχουν τα μέσα για να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην Κίνα, ή ακόμη στις μικρότερες χώρες του Ειρηνικού ή στην Ινδία. Και αυτό επειδή, κατά τη γνώμη μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι πλέον μια υπερδύναμη, γίνονται όλο και περισσότερο μια χώρα όπως όλες οι άλλες».
 (6) «Η Ιαπωνία μαζί με τις άλλες ασιατικές χώρες, είναι πιο σημαντικές σήμερα από όλο το σύνολο της Δύσης. (...) 
 Αυτό που επιδιώκουν όμως, είναι ο έλεγχος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Πιστεύουν ότι με τον έλεγχο των δύο κέντρων της Κεντρικής Ασίας και του Περσικού Κόλπου, θα μπορέσουν να μιλήσουν ως ίσοι ή ακόμη και να επιβάλουν μια οριακή υπεροχή στην Ασία. Αυτό που θέλουν είναι να ελέγχουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η αιτιολόγησή τους: μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, το Ιράν θα γίνει η ηγεμονική δύναμη της περιοχής, λόγω της διάσημης πράσινης ζώνης του σιιτισμού. Η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία με την αποκατάσταση ενός σουνιτικού καθεστώτος σημαίνει την απομόνωση του Ιράν από τον Λίβανο»
(6) Κλείνοντας την συνέντευξή του, Ο Bani Σαντρ χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα με τον Πρέσβη Kishore Mahboubani: «Υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί λόγοι για την κρίση της Δύσης που πανικοβάλλεται στην προοπτική να χάσει την ηγεμονία της σε όφελος των νέων κέντρων εξουσίας της Ασίας ή της Ευρασίας, όπως η Κίνα, η Ινδία, και καταρχήν το χαμήλωμα του επίπεδου διαβίωσης των λαών. (...)
 Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα: η Δύση έχει παραδώσει τον έλεγχο της οικονομίας της στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα χρήματα που επενδύθηκαν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και όχι στην πραγματική οικονομία είναι δυσανάλογα και ανέρχονται σε μια αναλογία 7 προς 1».
(6) Ο Kishore Mahbubani περιγράφει επίσης την πτώση της Δύσης με την απώλεια των δικών της αξιών. Κατά τον ίδιο, «ήρθε η ώρα για την αναδιάρθρωση της παγκόσμιας τάξης, η Δύση είναι ανίκανη να διατηρήσει, να σεβαστεί, και ακόμη λιγότερο να ενισχύσει τους θεσμούς που δημιούργησε. Ο αμοραλισμός υπονομεύει ακόμα περισσότερο τις δομές και το πνεύμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και εμφανίζεται ανίκανη να ασκήσει εξουσία, καθιστώντας την σήμερα περισσότερο το πρόβλημα παρά τη λύση. «Οι πολιτισμοί, έλεγε ο Arnold Toynbee, δεν φονεύονται, αυτοκτονούν». Η αμερικανική αυτοκρατορία υπέστη την ίδια πτώση όπως η βρετανική προκάτοχός της. (...)
 Θα κατανοήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτό το μάθημα; Ή θα επιδιώξουν να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία μόνο με την στρατιωτική δύναμη, δημιουργώντας έτσι όλο και περισσότερη αναταραχές, συγκρούσεις και βαρβαρότητα;» Μετά από καιρό, θα διαπιστώσουμε ότι τα κενά συνθήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι αποκλειστικά αυτά του λευκού άνθρωπου της Δύσης - αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμη και σε αυτές τις κοινωνίες η ρήξη μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι πλήρης - θα καταπατηθούν προοδευτικά με τη εξαφάνιση της υλικής ευημερίας. «A Beastly Century», «Ένας κτηνώδης αιώνας», είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Margaret Drabble, για να περιγράψει τον εικοστό αιώνα. 
(7) Αν ξεσπάσει ο πόλεμος, η πρώτη κίνηση του Ιράν θα ήταν να κλείσει τα στενά του Ορμούζ. Το 40% του παγκοσμίου πετρελαίου περνά μέσα από αυτό. Μεταξύ του πολέμου και των κυρώσεων, οι τιμές του πετρελαίου θα ανεβούν στα ύψη, ίσως 300 δολάρια και θα ωθήσουν στην άβυσσο την δυτική οικονομία η οποία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Ο πυρηνικός πόλεμος θα πάψει να είναι αποκύημα της φαντασίας, φέρνοντας στην μνήμη μας την ρήση του Αϊνστάιν: «Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, τόξα και βέλη». Μας προειδοποίησε. 


 Σημειώσεις
 1. Pr Jules Dufour http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=5314 2. Joseph Watson et Yi Han: L'armée chinoise, programme de grosses manoeuvres militaires près du Pakistan. Mondialisation.ca,
 le 2 décembre 2011
 3. http://gold-up.blogspot.com/2011/12/la-chine-rejoint-la-russie-la-solution.html 4.http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5gAez8SIMfjSbwOXzFSBLxNzlZrFgdocId=CNG.858b1c9b4e61e65eb7764010c93e843b.2a 
 5.Claude Jacqueline Herdhuin: Les Etats-Unis: le chien de garde du monde http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=28101 8 12 2011
 6. www.solidariteetprogres.org/Abolhassan-Bani-Sadr-Non-a-une-guerre-contre-l-Iran_08363
 7. C.E. Chitour www.legrandsoir.info/Declin-de-sens-ou-declin-de-puissance-le-dilemme 
*Ο Pr Chems Eddine Chitour είναι καθηγητής Θερμοδυναμικής στην Ecole Polytechnique του Αλγερίου. Πηγη sofokleous10

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Γιατί χρειάστηκαν την 11η Σεπτεμβρίου Πετρέλαιο, Χρήματα & Γεωπολιτική

Ποιες οικογένειες ελέγχουν το πετρέλαιο; Ποιοι δεν θέλουν να αποκτήσουμε πρόσβαση στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας; Τι είναι το (κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα); Πως οι δυναστεία τραπεζιτών Ροκφέλερ και Μοργκαν κατέκτησαν τον κόσμο και ελέγχουν την ροή του χρήματος; Ποιος ο πραγματικός σκοπός της εισβολής στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν; Ποιος ελέγχει τις καλλιέργειες σε όπιο στο Ιράκ; Δείτε το ντοκιμαντέρ ........................... 

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η κατάσταση της Ευρώπης

του Ζαν Πικ

L' Europe dans ses États ©La Croix Η Ευρώπη βιώνει σήμερα μια ποικιλομορφία καταστάσεων, που όλες συγκλίνουν προς τον ίδιο ορίζοντα: το φόβο της χρεοκοπίας του τραπεζικού συστήματος, την αβεβαιότητα των καταθετών για το μέλλον, την ανησυχητική αναβίωση του εθνικισμού και -πιο απλά- το φόβος του κενού. Η διάχυτη φοβία πυροδοτεί αντανακλαστικά εξεύρεσης «αποδιοπομπαίων τράγων», του «βολικού» «άλλου» που θα θεωρηθεί ένοχος για όλα τα δεινά: μετά την Ελλάδα και τα δημοσιονομικά της ή την Ισπανία και την «φούσκα» ακινήτων της, να κι η Γερμανία κι ο νομισματικός της δογματισμός. Αν στο τοπίο αυτό προσθέσουμε τη δυσκολία να κατανοηθούν οι μηχανισμοί που διέπουν τη λειτουργία των χρηματαγορών και τις διαδικασίες υστάτης δανειακής καταφυγής, γιατί να μας εκπλήσσει η πλήρης σύγχυση στην οποία βρίσκονται οι λαοί; Είναι άρα περισσότερο αναγκαίος από ποτέ ένας πολιτικός λόγος που να δίνει προοπτική, και να μην αφήνει κενό χώρο στις εύκολες ενοχοποιήσεις και στους λαϊκιστές που «σερφάρουν» στη λαϊκή ανησυχία προς άγραν ψήφων. Ας επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε τα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε: Πρώτο και θεμελιώδες ερώτημα είναι αν στον κόσμο μας, όπως αυτός είναι σήμερα, μπορεί κάποιο κράτος της Ευρώπης να διαφύγει μόνο του από την κρίση. Εδώ και εξήντα σχεδόν χρόνια, σταδιακά πειστήκαμε ότι προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του κόσμου, οφείλουμε να δρούμε από κοινού. Αυτός ο κύκλος της συνεργασίας, που αρχικά απαρτιζόταν από έξι κράτη, διευρύνθηκε σταδιακά στα είκοσι επτά κράτη και πυροδότησε τη φιλοδοξία της ένταξης σε αυτόν ως τα πέρατα της ηπείρου μας. Αυτό είναι κάτι που οφείλει να μας χαροποιεί, πόσο μάλλον που όλα τα μέλη, ακόμα και τα πιο πρόσφατα, έχουν ως επί το πλείστον επιδείξει αλληλεγγύη προς τους εταίρους τους. Είναι ένα κεκτημένο που οφείλουμε να διαφυλάξουμε, καθώς απομακρύνει την αναβίωση των αιματηρών ανταγωνισμών του παρελθόντος.

............................................ 
Δεύτερο ερώτημα, πιο δύσκολο να απαντηθεί, είναι η διάκριση της πολιτικής διάστασης στην τρέχουσα κρίση. Όπως λέει και το όνομά του, το «δημόσιο χρέος» είναι «δημόσιο», είναι κρατικό, αφορά δηλαδή το κάθε κράτος-μέλος χωριστά. Τα κράτη-μέλη είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την υπερχρέωσή τους -και τις επιπτώσεις της. Η κρίση χρέους δεν είναι μια κρίση ευρωπαϊκή, παρά μόνο στο βαθμό που ορισμένα κράτη-μέλη κρύφτηκαν πίσω από το ευρωπαϊκό παραπέτασμα για να μπορούν να παραβιάζουν τις επιταγές της χρηστής διαχείρισης των εθνικών τους λογαριασμών, για την οποία ήταν πλήρως υπεύθυνα. Αν σε μια πολυκατοικία κάποιοι συνιδιοκτήτες ή ένοικοι δε συμπεριφέρονται κόσμια και δεν καταβάλουν τα κοινόχρηστα που τους αναλογούν, βλάπτεται ολόκληρη η κοινότητα. Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της Ευρώπης. Το ευρώ είναι σπουδαίο νόμισμα και αμύνεται αξιοπρεπώς, αλλά εκφράζει μια Ευρώπη που διοικείται από ανεπαρκώς συντονισμένα κράτη-μέλη και υποφέρει από την αδιαφορία ορισμένων και την απουσία πειθαρχίας όλων. Πάντως στο εδώλιο κάθεται το «σύστημα του ευρώ». Όπου «σύστημα» ένας πολυχρησιμοποιημένος όρος για να περιγράψει κάτι πολύπλοκο που εκ των υστέρων διαπιστώνεται πως δεν είναι λειτουργικό λόγω απουσίας κανόνων και λογοδοσίας. Αυτό άρα που χρειάζεται να μεταρρυθμιστεί είναι το «σύστημα». 


 Τρίτο ερώτημα: πώς; Η Ευρώπη βρίσκεται κατ' αρχήν στα κράτη της. Εξ αυτών δημιουργήθηκε και δεν μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς αυτά. Αλλά αυτή η διαπίστωση απαιτεί προσοχή σε ορισμένα σημεία. Η μεταρρύθμιση του «συστήματος» είναι υπόθεση όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης και όχι μόνο δύο εξ αυτών, όσο αποφασιστικός κι αν είναι ο ρόλος τους στο εγχείρημα. Ο καθορισμός κοινών κανόνων (ενός κώδικα καλής δημοσιονομικής συμπεριφοράς), η επιλογή ενός «πιλότου» (ενός Ευρωπαίου υπουργού οικονομικών που θα συνεργάζεται με τους δεκαεπτά εθνικούς του ομολόγους), ο προσδιορισμός διαδικασιών δημοκρατικού ελέγχου (η θέσπιση μιας ad hoc κοινοβουλευτικής επιτροπής, που θα αποτελείται από τους προέδρους των οικονομικών επιτροπών των δεκαεπτά εθνικών κοινοβουλίων), όλα αυτά απαιτούν τη συναίνεση των «δεκαεπτά», που βραχυπρόθεσμα είναι πιθανή χωρίς αναμόρφωση των συνθηκών, που είναι πάντοτε μια άσκηση χρονοβόρα και τρομερά αβέβαιη. Μόλις επιτευχθεί η συμφωνία των «δεκαεπτά» σε ένα νέο, πραγματιστικό θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης, θα χρειαστεί να συζητηθεί και στο επίπεδο των «είκοσι επτά», μεταξύ δηλαδή όσων επέλεξαν να έχουν το ίδιο νόμισμα και όλων των υπόλοιπων που διαμένουν στο «κοινό σπίτι». Η δυσπιστία των αγορών αφορά λιγότερο το ευρώ και περισσότερο τη συμπεριφορά των πολιτικών υπευθύνων της Ευρώπης, που αξιολογείται ως διστακτική και κατώτερη των περιστάσεων. Αυτό που αναμένουν οι αγορές, όπως κι οι πολίτες, είναι ως εκ τούτου μια απάντηση πολιτική. Κανείς ας μην αμφιβάλει πως οι κυβερνήσεις το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό, πλήρως. Αλλά ο χρόνος πιέζει. Θα ήταν οδυνηρό αν οι νομιναλιστικές αντιπαραθέσεις στις οποίες τόσο συχνά εγκλωβιζόμαστε (π.χ. διακυβερνητική ή ομοσπονδιακή προσέγγιση) μας εμποδίσουν να αποφασίσουμε. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως αν η ευρωζώνη καταρρεύσει θα πρόκειται για φοβερή οπισθοδρόμηση, ανάλογη με την επιστροφή στις... καραβέλες, την εποχή της Αirbus! Χωρίς την Airbus η Ευρώπη θα βρισκόταν χωρίς «φτερά» και οι λίγοι εθνικοί κατασκευαστές που θα επιβίωναν θα λειτουργούσαν το πολύ ως υπεργολάβοι της Boeing. Το δίδαγμα της, συχνά χαοτικής, αλλά επιτυχημένης ιστορίας της Airbus, είναι πως για να υπάρξει επιτυχημένη δράση χρειάζεται από κοινού επαναπροσδιορισμός του τρόπου λειτουργίας όποτε αυτό είναι απαραίτητο, και ταχεία επίτευξη συμβιβασμών. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις της επιβίωσης. Στο κεντρικό ερώτημα «μπορεί κάποιο κράτος από μόνο του να αντεπεξέρθει στην κρίση;» η απάντηση είναι αρνητική. Όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται.
 Ο Jean Picq είναι καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Παρίσι
 ppol

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........