του Εουτζένιο Μπενετάτσο
Italian economist Eugenio Benetazzo: «act now or wait for social unrest»
©Café Babel
Ο γκουρού της οικονομίας είναι απαισιόδοξος για την Ευρώπη, καθώς μάς εξηγεί τους μηχανισμούς λειτουργίας της διεθνούς χρηματοοικονομικής και των παγκόσμιων αγορών. Με μεγάλη παρουσία στο μπλογκ ενός από τους δημοφιλέστερους κωμικούς της Ιταλίας, τον Μπέπε Γκρίλο (Beppe Grillo), ο νεαρός χρηματιστής έχει γίνει μια «καλτ» μορφή του διαδικτύου και των ανεξαρτήτων τηλεοπτικών διαύλων. Πρόσφατα εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο, με τον τίτλο «ήταν η χώρα μου» («era il mio paese») και το οικονομικό του μανιφέστο για την Ιταλία, στο οποίο εν συντομία εκτίθεται η (μάλλον πικρή) πρότασή του για την Ιταλία, για το πώς να βγει η χώρα από την κρίση και θα τονωθεί η οικονομία της. «Δυστυχώς, είναι αδύνατο να βελτιώσουμε την ευρωπαϊκή οικονομία, πόσο μάλλον την ιταλική, χωρίς κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», εξηγεί. «Αν δεν επανακαθορίσουμε με δραστικό τρόπο την έννοια του "κράτους πρόνοιας", το μόνο που μπορούμε να πετύχουμε είναι να επιβραδύνουμε την παρακμή της Ευρώπης. Το φάρμακο είναι πικρό, κι όσο κι αν έχουμε ξεσυνηθίσει σε κάτι τέτοια είμαστε αναγκασμένοι να το καταπιούμε». Όποιος αναζητεί βολικές κι εύκολες απαντήσεις, ας μην τις αναζητήσει σε αυτό το βιβλίο: Ο Μπενετάτσο (Benetazzo) είναι διάσημος για την ευθύτητα των οικονομικών του εκτιμήσεων.
«Χρειάζεται να προετοιμαζόμαστε για ένα δυσοίωνο σενάριο που οι ιθύνουσες τάξεις της Ιταλίας και της Ευρώπης μας το απέκρυπταν επί πολλά χρόνια, λόγω των εκλογικών τους αναγκών», προειδοποιεί ο Μπενετάτσο. «Το κοινωνικό μοντέλο χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση, ιδίως όσον αφορά το συνταξιοδοτικό. Είναι σαφές πως όποιο κόμμα τολμούσε να ξεστομίσει τις προτάσεις αυτές θα έχανε εκατομμύρια ψήφους. Αλλά αν δε δράσουμε αμέσως, η χώρα θα πέσει σε μια πολύ σοβαρότερη κρίση, και μόνιμη κοινωνική αναταραχή».
Τζιάκομο Ρόσο (Giacomo Rosso)
.....................................
Cafe Babel (CB): Σε ποιο βαθμό φταίνε τα κράτη PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα κι Ισπανία) για την οικονομική κατάσταση που βρέθηκαν και σε ποιο υπήρξαν απλά θύματα των ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης;
Εουτζένιο Μπενετάτσο (Eugenio Benetazzo, ΕΒ): Οι ευθύνες είναι μοιρασμένες όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση της Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια, τόσο τα ισχυρότερα, όσο και τα ασθενέστερα κράτη-μέλη της Ευρώπης απλά εκμεταλλεύθηκαν τα πλεονεκτήματα του ευρώ. Οι μεν επωφελήθηκαν από τη δυνατότητα να δανείζονται με εξαιρετικά προνομιακούς όρους, που τους οδήγησε ως ένα βαθμό στην απρονοησία όσον αφορά τη δημοσιονομική τους κατάσταση. Οι δε, τα ισχυρότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ιδίως η Γαλλία κι η Γερμανία, αποθήκευσαν ένα μεγάλο μέρος των νομισματικών τους αποθεμάτων σε αγοράζοντας χρέος των PIIGS. Αυτή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη κατέστησε υπερβολικά εκτεθειμένους τους χρηματοπιστωτικούς τους οργανισμούς. Αμφότερες οι πλευρές είναι υπεύθυνες. Αυτό σημαίνει πως η τρέχουσα κρίση χρέους ενώνει σε κοινή μοίρα πιστωτές και δανειολήπτες.
CB: Θεωρείτε πως η αντίδραση των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν η ενδεδειγμένη για την πρώτη μεγάλη κρίση μετά τη γέννηση του ευρώ;
EB: Η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και η ΕΕ συνολικά βρέθηκαν υπό τεράστια πίεση που δεν τους επέτρεψε να προχωρήσουν στην έκδοση κοινών κρατικών ομολόγων, ή ευρωομολόγων. Αν αυτά είχαν εκδοθεί δύο ή τρία χρόνια πριν την κρίση, οι καταστροφικές επιπτώσεις της, που βαραίνουν σήμερα ιδιαίτερα στα πιο ελλειμματικά κράτη-μέλη της Ευρώπης, θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Αυτό καθιστά ακόμα πιο εξόφθαλμη την αποτυχία του ευρώ.
CB: Είναι αυτό απλά ένα οικονομικό πρόβλημα, ή έχει και πολιτικές προεκτάσεις;
EB: Υφίσταται ασφαλώς ένα ζήτημα κυριαρχίας. Υπάρχει έλλειμμα υπερεθνικής διακυβέρνησης ικανής να αντιταχθεί στις επιθυμίες ορισμένων διεθνών τραπεζικών λόμπι, που αντιτίθενται στην έκδοση ευρωομολόγων.
CB: Αρκούν κινήματα σαν τους «αγανακτισμένους» ή το «καταλάβετε την Ουολ Στριτ» για να φέρουν την αλλαγή;
EB: Δεν πιστεύω πως αυτά τα κινήματα είναι αρκετά. Θα χρειαστεί να αδειάσουν οι τσέπες, πράγμα που προς το παρόν δεν έχει ακόμα συμβεί. Αυτά τα κινήματα συγκεντρώνουν μεν τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας δεν έχουν ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Φυσικά υπάρχουν σημάδια πως εντείνεται μια κάποια κοινωνική νευρικότητα. Κι αυτό θα είναι δύσκολο να καμφθεί χωρίς αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά στην Ευρώπη συνολικά.
CB: Μπορούμε να αντλούμε αισιοδοξία από την προφανή ανάκαμψη της Ισλανδίας; Πρόκειται για ένα πιθανό μοντέλο διεξόδου ή για μια μεμονωμένη περίπτωση;
EB: Προς το παρόν η Ισλανδία είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια βλέπουμε κι άλλες χώρες να συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Η Ισλανδία είχε πάντως τη δυνατότητα να αξιοποιήσει μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, διέθετε εθνικό νόμισμα και -πάνω από όλα- ο πληθυσμός της αντιδρά απροσδόκητα. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις απαιτήσεις των μεγάλων τραπεζών, οι Ισλανδοί αρνήθηκαν την αποπληρωμή των χρεών τους. Υπέδειξαν ως υπευθύνους την τάξη των ιθυνόντων του τραπεζικού τομέα, πράγμα που οδήγησε στην οικονομική συντριβή της χώρας τους. Αν είχαν συμπεριφερθεί κι άλλες χώρες κατ' αυτόν τον τρόπο, οι επιπτώσεις θα ήταν δίχως άλλο καταστροφικές από οικονομική άποψη. Η Ισλανδία είναι μια μικροσκοπική χώρα και το σύνολο του χρέους της δεν υπερέβαινε τα 10 δις ευρώ, τη στιγμή που η Ελλάδα χρωστάει 300 δις. Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση όπου ήταν φτηνότερο να αφήσεις τον ασθενή να πεθάνει, παρά να προσπαθήσεις να τον γιατρέψεις.
Ο Eugenio Benetazzo είναι οικονομολόγος
πηγη ppol
Italian economist Eugenio Benetazzo: «act now or wait for social unrest»
©Café Babel
Ο γκουρού της οικονομίας είναι απαισιόδοξος για την Ευρώπη, καθώς μάς εξηγεί τους μηχανισμούς λειτουργίας της διεθνούς χρηματοοικονομικής και των παγκόσμιων αγορών. Με μεγάλη παρουσία στο μπλογκ ενός από τους δημοφιλέστερους κωμικούς της Ιταλίας, τον Μπέπε Γκρίλο (Beppe Grillo), ο νεαρός χρηματιστής έχει γίνει μια «καλτ» μορφή του διαδικτύου και των ανεξαρτήτων τηλεοπτικών διαύλων. Πρόσφατα εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο, με τον τίτλο «ήταν η χώρα μου» («era il mio paese») και το οικονομικό του μανιφέστο για την Ιταλία, στο οποίο εν συντομία εκτίθεται η (μάλλον πικρή) πρότασή του για την Ιταλία, για το πώς να βγει η χώρα από την κρίση και θα τονωθεί η οικονομία της. «Δυστυχώς, είναι αδύνατο να βελτιώσουμε την ευρωπαϊκή οικονομία, πόσο μάλλον την ιταλική, χωρίς κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», εξηγεί. «Αν δεν επανακαθορίσουμε με δραστικό τρόπο την έννοια του "κράτους πρόνοιας", το μόνο που μπορούμε να πετύχουμε είναι να επιβραδύνουμε την παρακμή της Ευρώπης. Το φάρμακο είναι πικρό, κι όσο κι αν έχουμε ξεσυνηθίσει σε κάτι τέτοια είμαστε αναγκασμένοι να το καταπιούμε». Όποιος αναζητεί βολικές κι εύκολες απαντήσεις, ας μην τις αναζητήσει σε αυτό το βιβλίο: Ο Μπενετάτσο (Benetazzo) είναι διάσημος για την ευθύτητα των οικονομικών του εκτιμήσεων.
«Χρειάζεται να προετοιμαζόμαστε για ένα δυσοίωνο σενάριο που οι ιθύνουσες τάξεις της Ιταλίας και της Ευρώπης μας το απέκρυπταν επί πολλά χρόνια, λόγω των εκλογικών τους αναγκών», προειδοποιεί ο Μπενετάτσο. «Το κοινωνικό μοντέλο χρειάζεται ριζική αναδιοργάνωση, ιδίως όσον αφορά το συνταξιοδοτικό. Είναι σαφές πως όποιο κόμμα τολμούσε να ξεστομίσει τις προτάσεις αυτές θα έχανε εκατομμύρια ψήφους. Αλλά αν δε δράσουμε αμέσως, η χώρα θα πέσει σε μια πολύ σοβαρότερη κρίση, και μόνιμη κοινωνική αναταραχή».
Τζιάκομο Ρόσο (Giacomo Rosso)
.....................................
Cafe Babel (CB): Σε ποιο βαθμό φταίνε τα κράτη PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα κι Ισπανία) για την οικονομική κατάσταση που βρέθηκαν και σε ποιο υπήρξαν απλά θύματα των ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης;
Εουτζένιο Μπενετάτσο (Eugenio Benetazzo, ΕΒ): Οι ευθύνες είναι μοιρασμένες όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση της Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια, τόσο τα ισχυρότερα, όσο και τα ασθενέστερα κράτη-μέλη της Ευρώπης απλά εκμεταλλεύθηκαν τα πλεονεκτήματα του ευρώ. Οι μεν επωφελήθηκαν από τη δυνατότητα να δανείζονται με εξαιρετικά προνομιακούς όρους, που τους οδήγησε ως ένα βαθμό στην απρονοησία όσον αφορά τη δημοσιονομική τους κατάσταση. Οι δε, τα ισχυρότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ιδίως η Γαλλία κι η Γερμανία, αποθήκευσαν ένα μεγάλο μέρος των νομισματικών τους αποθεμάτων σε αγοράζοντας χρέος των PIIGS. Αυτή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη κατέστησε υπερβολικά εκτεθειμένους τους χρηματοπιστωτικούς τους οργανισμούς. Αμφότερες οι πλευρές είναι υπεύθυνες. Αυτό σημαίνει πως η τρέχουσα κρίση χρέους ενώνει σε κοινή μοίρα πιστωτές και δανειολήπτες.
CB: Θεωρείτε πως η αντίδραση των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν η ενδεδειγμένη για την πρώτη μεγάλη κρίση μετά τη γέννηση του ευρώ;
EB: Η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και η ΕΕ συνολικά βρέθηκαν υπό τεράστια πίεση που δεν τους επέτρεψε να προχωρήσουν στην έκδοση κοινών κρατικών ομολόγων, ή ευρωομολόγων. Αν αυτά είχαν εκδοθεί δύο ή τρία χρόνια πριν την κρίση, οι καταστροφικές επιπτώσεις της, που βαραίνουν σήμερα ιδιαίτερα στα πιο ελλειμματικά κράτη-μέλη της Ευρώπης, θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Αυτό καθιστά ακόμα πιο εξόφθαλμη την αποτυχία του ευρώ.
CB: Είναι αυτό απλά ένα οικονομικό πρόβλημα, ή έχει και πολιτικές προεκτάσεις;
EB: Υφίσταται ασφαλώς ένα ζήτημα κυριαρχίας. Υπάρχει έλλειμμα υπερεθνικής διακυβέρνησης ικανής να αντιταχθεί στις επιθυμίες ορισμένων διεθνών τραπεζικών λόμπι, που αντιτίθενται στην έκδοση ευρωομολόγων.
CB: Αρκούν κινήματα σαν τους «αγανακτισμένους» ή το «καταλάβετε την Ουολ Στριτ» για να φέρουν την αλλαγή;
EB: Δεν πιστεύω πως αυτά τα κινήματα είναι αρκετά. Θα χρειαστεί να αδειάσουν οι τσέπες, πράγμα που προς το παρόν δεν έχει ακόμα συμβεί. Αυτά τα κινήματα συγκεντρώνουν μεν τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ρεαλιστικά μιλώντας δεν έχουν ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Φυσικά υπάρχουν σημάδια πως εντείνεται μια κάποια κοινωνική νευρικότητα. Κι αυτό θα είναι δύσκολο να καμφθεί χωρίς αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά στην Ευρώπη συνολικά.
CB: Μπορούμε να αντλούμε αισιοδοξία από την προφανή ανάκαμψη της Ισλανδίας; Πρόκειται για ένα πιθανό μοντέλο διεξόδου ή για μια μεμονωμένη περίπτωση;
EB: Προς το παρόν η Ισλανδία είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια βλέπουμε κι άλλες χώρες να συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Η Ισλανδία είχε πάντως τη δυνατότητα να αξιοποιήσει μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, διέθετε εθνικό νόμισμα και -πάνω από όλα- ο πληθυσμός της αντιδρά απροσδόκητα. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις απαιτήσεις των μεγάλων τραπεζών, οι Ισλανδοί αρνήθηκαν την αποπληρωμή των χρεών τους. Υπέδειξαν ως υπευθύνους την τάξη των ιθυνόντων του τραπεζικού τομέα, πράγμα που οδήγησε στην οικονομική συντριβή της χώρας τους. Αν είχαν συμπεριφερθεί κι άλλες χώρες κατ' αυτόν τον τρόπο, οι επιπτώσεις θα ήταν δίχως άλλο καταστροφικές από οικονομική άποψη. Η Ισλανδία είναι μια μικροσκοπική χώρα και το σύνολο του χρέους της δεν υπερέβαινε τα 10 δις ευρώ, τη στιγμή που η Ελλάδα χρωστάει 300 δις. Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση όπου ήταν φτηνότερο να αφήσεις τον ασθενή να πεθάνει, παρά να προσπαθήσεις να τον γιατρέψεις.
Ο Eugenio Benetazzo είναι οικονομολόγος
πηγη ppol
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου