Η σημερινή δραματική κατάσταση της πατρίδας μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο απίστευτο και φανταστικό και αν φαίνεται αυτό. Έχω γράψει πολλά βιβλία και πολλές αναλύσεις για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό, αλλά συνήθως βρίσκομαι μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος, που έχτισαν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι λεγόμενοι κατά το λαϊκόν «νταβατζήδες», εντός και εκτός Ελλάδας).
Όμως χωρίς την αποκαθήλωση από το βάθρο του, δεν πρόκειται η Ελλάδα να βγει από την βαθιά και πολυποίκιλη κρίση που την διαπερνά σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά καθαρά πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας.
Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε συνειδητά και επέβαλε πανούργα ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπού.
Το ερώτημα είναι: Είναι δυνατό μια πολιτική προσωπικότητα να μπορεί να προξενήσει γενικά μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Η απάντηση: Μόνη της ασφαλώς όχι. Αλλά μόνη της μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τους συσχετισμούς εκείνους, που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία του σκοπού της.[2]
Οι μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν αυτή τη δύναμη και τη δυναμική. Σε ένα βαθμό και στο μέγεθος της Ελλάδας ο........... . Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια τέτοια προσωπικότητα. Κατάφερε να σαγηνέψει από τη μια και να ελέγξει από την άλλη έναν ολόκληρο λαό και να θεμελιώσει τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις. Ακόμη και τα θετικά μέτρα (π.χ. η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης κ.λπ) χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα για την εξυπηρέτηση της μοναδικής του επιδίωξης, δηλαδή της εξουσίας ως αυτοσκοπού. Γι’ αυτό και κάποιος ισχυρίστηκε ότι ή Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.Η κύρια αιτία για την υπερχρέωση της χώρας και την παρακμιακή της πορεία, που καταγράφεται από τη μεταπολίτευση, αλλά κυρίως – για να ακριβολογούμε από το 1981 κι’ εντεύθεν - συνίσταται στο καταναλωτικό μοντέλο που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και εφάρμοσαν οι επόμενες κυβερνήσεις ανεξαιρέτως. Σ’ αυτήν την πορεία συνέπραξαν και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης, αποδεχόμενα στην πράξη την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στην χείριστή της μορφή. Δηλαδή ουσιαστικά, η πλειοψηφία των πολιτικών, οικονομικών, συνδικαλιστικών και πνευματικών δυνάμεων της Ελλάδας.
Το καταναλωτικό όμως αυτό μοντέλο προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και την καταρράκωση και οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την καταναλωτική αποκτήνωση της. Από αυτήν την παρακμιακή πορεία δεν εξαιρείται φυσικά διόλου και η Αριστερά. Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και πάντοτε.
Η Ελλάδα είναι σύμφωνα με πιστοποιημένα στοιχεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και φυσικά πολύ πέραν αυτής.
Η κατάρρευσή της ταυτίζεται με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μάλιστα πολλοί περιπαικτικά θεωρούν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγω των ίδιων ή παρεμφερών φαινομένων εκείνου του συστήματος και αυτού που εφάρμοσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τον άκρατο κρατισμό και παρακρατισμό:(μια κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική κάστα με τις παραφυάδες της. Ένα κράτος, αν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και όχι για φέουδο, που έγινε παρακράτος της δυναστείας και της ρεμούλας των κομματικών γραφειοκρατικών ηγεσιών και της κάστας των κρατικοδίαιτων φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων και αριστεροφιλελεύθερων πολιτών, με μόνη ιδεολογία τον αδίστακτο ατομικό πλουτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Το αποδεικνύουν οι πολυποίκιλες των ευνοουμένων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως από τη Νέα Δημοκρατία συντεχνίες, που καταλήστεψαν τον τόπο.[3]
Αυτό πρακτικά σημαίνει την προϊούσα διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της μετατροπής των Ελλήνων πολιτών σε εξατομικευμένα, εγωιστικά καταναλωτικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Το ερώτημα που ανακύπτει πάλι είναι: Τις πταίει. Το ερώτημα αυτό επιμερίζεται σε μερικά άλλα ερωτήματα, όπως: Υπάρχει συλλογική ευθύνη της κοινωνίας και αν ναι, πως ιεραρχείται αυτή; Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανά: Φταίμε όλοι, φταίνε μερικοί, φταίνε τα κόμματα, φταίνε τα συνδικάτα, φταίνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, φταίει η πνευματική μας ηγεσία, φταίνε τα ΜΜΕ; Τα «φάγαμε όλοι μαζί», όπως λέει με την συνηθισμένη του αλαζονεία και αμετροέπεια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος;
Η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή, γιατί, αν φταίμε όλοι, τότε όλοι πρέπει να πληρώσουμε και όλοι να «βάλουμε πλάτη», όπως λέγεται από επίσημα κυβερνητικά χείλη και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που ζητά τώρα και κοινωνική συναίνεση, για να βγούμε, υποτίθεται, από την κρίση.
Η άποψή μου είναι ότι υπάρχει συλλογική ευθύνη, με την έννοια ότι άλλοι εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη πολιτική και εισέπραξαν απ’ αυτή την πολιτική, άλλοι συνέπραξαν και συμμετείχαν αναλογικά στο φαγοπότι, ενώ άλλοι δεν συνέπραξαν και δεν επωφελήθηκαν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, του ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, αλλά δεν έπραξαν τα δέοντα για να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη, είτε από ανικανότητα είτε από αφέλεια, είτε από κακώς εννοούμενο συμφέρον, είτε γιατί πίστεψαν στις υποτιθέμενες καλές προθέσεις τους, λόγω πλύσης εγκεφάλου από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, που υπηρετούν το παρασιτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε βάρος του ελληνικού λαού και των εθνικών συμφερόντων.
Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι οι ελεγκτές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έμειναν κατάπληκτοι και δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους για το μέγεθος της διαφθοράς και της ρεμούλας του κρατικού μηχανισμού, που αποτελεί θαύμα, πώς δεν είχε καταρρεύσει νωρίτερα. Φαίνεται πως η παραοικονομία, που το διατηρούσε να επιπλέει, αρχίζει κι’ αυτή να εξαντλείται.
Όμως για να ερμηνεύσουμε τα αίτια της κρίσης δεν επαρκεί να αναφερθούμε στα φαινόμενα, αλλά να εισχωρήσουμε στις βαθύτερες αιτίες και να προσωποποιήσουμε τις ευθύνες στους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους: Ποιοι είναι αυτοί άραγε;
Η απάντηση η δική μου: Ο πρώτος διδάξας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να ακολουθήσει μετά ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κ. Καραμανλής και τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα βάλει την ταφόπλακα.
Γιατί όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου; Απλούστατα, γιατί από αυτόν και εξαιτίας της πολιτικής του μπήκαν τα θεμέλια για την όλη αρνητική εξέλιξη σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής του τόπου.
Αυτός δρομολόγησε την παρακμιακή πορεία της Ελλάδας, την οποία υφιστάμεθα σήμερα.
Αυτός είναι που θεμελίωσε το καταναλωτικό μοντέλο, που αποτέλεσε την απαρχή της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ένα καταναλωτικό μοντέλο, που θεοποίησε το χρήμα και που βασίστηκε στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, στον παρασιτισμό και τον δανεισμό και όχι στην παραγωγή και την ανάπτυξη.[4] Ένα μοντέλο που από τα πριν ήταν καταδικασμένο, να αποτύχει, (όπως τα μοντέλα του υπαρκτού σοσιαλισμού), όταν θα είχαν εξαντληθεί πια τα περιθώρια της φορολόγησης και του υπερδανεισμού, για να καλύψει τις παροχές στους ημετέρους, τους διαπλεκόμενους, τους έχοντες και κατέχοντες, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι επόμενες γενιές, αν ποτέ στο μέλλον μπορούν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο.[5]
Οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το παράδειγμά του και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Αυτός είναι που εφάρμοσε πρώτος την αναξιοκρατία, απομακρύνοντας όλα τα αξιόλογα και έντιμα στελέχη και δημιουργώντας την αυλή των καιροσκόπων, απατεώνων και λωποδυτών. Αυτούς ήθελε δίπλα του και αυτούς επέλεξε. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και οι εξαιρέσεις, που βέβαια πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Εμείς που από τις γραμμές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αγωνιστήκαμε, είχαμε άλλες προτεραιότητες: Να δημιουργήσουμε μια άλλη ηθική και πνευματική ποιότητα και ένα άλλο ήθος, που θα βασιζόταν στην αξιοκρατία.
Το Κίνημα που ονειρευόμασταν και το αποτυπώσαμε στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, θέλαμε να δράσει παιδευτικά με οράματα, ιδανικά και αξίες. Αντ’ αυτού επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλη πορεία που βόλευε την εξουσιομανία του.
Πρόδωσε τις αρχές μας.
Είναι αυτός που από τη μια διέλυσε την παιδεία, τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό και αντ’ αυτού δημιούργησε τις αντικοινωνικές συντεχνίες και από την άλλη ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Αριστερά στο σύστημα, στο στρεβλό αυτό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας στο περιθώριο όσους αντιστέκονταν. Συντελέστηκε μια, όπως την αποκαλώ, φαουστική συναλλαγή με τις λεγόμενες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις.[6]
Το τίμημα για την Αριστερά, για τις προοδευτικές δυνάμεις και για την Ελλάδα γενικά ήταν καταστροφικό, γιατί η δική του πολιτική μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο ΔΝΤ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο εξαπάτησε την Αριστερά, εκμεταλλευόμενος την εαμική παράδοση και τη δράση της ΕΔΑ, με το αζημίωτο. Την ενσωμάτωσε και την διέφθειρε μέσα από το καταναλωτικό πρότυπο που εφάρμοσε. Οι εαμικές και εδαϊτικες αξίες, ιδανικά και οράματα ενταφιάστηκαν μέσα στην καταναλωτική αποκτήνωση.[7] Όσοι ευνοήθηκαν είναι δύσκολο να το παραδεχτούν και να ασκήσουν κριτική στον ίδιο. Θέλησε να κάνει συμμέτοχους στο έγκλημα με το αζημίωτο (τα λεφτά δεν ήταν δικά του), όλα τα κόμματα και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού, που εκλέγουν και τα δύο κόμματα εξουσίας).
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, γιατί η κριτική στο σύστημα ξεκινάει το πολύ από την εποχή Σημίτη, ενώ ο κύριος υπεύθυνος που ανέδειξε και τον Σημίτη και τους υπολοίπους, είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που την απωθούν στο ασυνείδητο όσοι ευνοήθηκαν. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αυτός είναι που εκμαύλισε όλο τον λεγόμενο προοδευτικό και αριστερό χώρο, διορίζοντας τον σε θέσεις και αξιώματα, για να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.[8]
Αυτός είναι που πανέξυπνα χρησιμοποίησε την αριστερή διανόηση για να σώσει το αστικό σύστημα, γιατί η δεξιά διανόηση είχε χρεοκοπήσει.
Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική, γιατί σχεδόν όλοι έχουν συμπράξει μαζί του και έχουν και την σχετική ευθύνη. Θέλουν να τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως άλλοθι, με την έννοια ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο, ενώ αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος, για όλες τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις έως σήμερα.
Όσο το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου και της δυναστείας Παπανδρέου δεν ξηλώνεται από το βάθρο του, όπως αναλογικά έγινε με τα αγάλματα των καθεστωτικών ηγετών στα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, όσο δεν αποκαθηλώνεται το είδωλό του, δεν πρόκειται αυτός ο τόπος να δει θεού πρόσωπο, όπως λέει και ο λαός.[9] Και όταν μιλάμε για είδωλα εννοούμε ότι πρέπει να ξηλωθεί όλο το σύστημα του εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, με την οποία την διαμόρφωσε.
Η δημιουργία της νοοτροπίας της καταναλωτικής αποκτήνωσης που δημιούργησε (βλ. σκυλάδικα κ.λπ, η Αλεξανδράτου αναδεικνύεται σε «ηθικό» πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας), εξαχρείωσαν τα ήθη, απάλειψαν από τον τόπο κάθε δημιουργική προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω, αφαίρεσε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Δεν υπήρξε τομέας της δημόσιας ζωής που να μην εκφυλίστηκε. Η συντεχνιακή νοοτροπία που δημιούργησε κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό. Ο αθέμιτος πλουτισμός σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αναδείχτηκε μαζί με το χρήμα ως η μεγαλύτερη «σοσιαλιστική» κοινωνική αξία.
Η παρακμή ήταν προδιαγεγραμμένη και ο κατήφορος ασταμάτητος.[10] Δεν είναι μόνο τα οικονομικά στοιχεία του χρέους που μας προσφέρουν ένα δείγμα της επερχόμενης καταστροφής. Ήταν η απαξίωση και ο εκφυλισμός όλων των αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται οποιαδήποτε υγιής κοινωνία.
Στην Ελλάδα, για να το πούμε υπερβολικά και ας φαίνεται αντιφατικό, δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, για να μη μιλούμε για σοσιαλισμούς και πράσινα άλογα, φταίει το γεγονός ότι δε λειτούργησε αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, για να μιλάμε και για κάτι πάρα πέρα.
Άν δούλευε ο καπιταλισμός, έστω και κατά προσέγγιση προς τις σκανδιναβικές χώρες, τότε ασφαλώς και δεν θα είχαμε όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα.
Δεν θα είχαμε σαφώς σοσιαλισμό. Όμως δεν θα καταλήγαμε στη χειρότερη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή στο ΔΝΤ και στα δεινά που μας επιφυλάσσει. Αντιθέτως θα είχαμε δημιουργήσει έναν παράδεισο, που θα τον ζήλευαν οι πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο ευλογημένος από τη φύση τόπος που λέγεται Ελλάδα, θα αποτελούσε υπόδειγμα, αν δεν είχε όλους αυτούς που την οδήγησαν στον γκρεμό.
Η κύρια αιτία λοιπόν εν κατακλείδι οφείλεται στους ανάξιούς της ηγέτες, κατά κύριο λόγο. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τις ευθύνες του, είτε γιατί συνέβαλε μαζί τους στην παρακμιακή πορεία από ιδιοτέλεια, είτε γιατί προσδοκούσε κάποια μελλοντική εύνοια, είτε γιατί δεν τους εμπόδισε, γιατί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπως και να είναι αυτό, υπάρχει πάντοτε εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχουν ποτέ μονόδρομοι, όπως θέλει να μας προπαγανδίσει ο Γιώργος Παπανδρέου και τα διάφορα παπαγαλάκια, κάνοντας μας πλύση εγκεφάλου.
Η δημοκρατία, και αυτό είναι αλήθεια δεν έχει αδιέξοδα. Από τα πράγματα είναι πια φανερό ότι κανένας δεν ήταν άξιος να διαμορφώσει και εφαρμόσει αυτήν την εναλλακτική λύση.
Μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία οδήγησε την Ελλάδα κυρίως μέσω της διαφθοράς, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στην καταστροφή, ώστε τώρα να αποζητούμε τους «βαρβάρους» για να μας βάλουν σε τάξη.[11]
Τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού που εντάχτηκαν και πήραν μέρος στη λεηλασία του κράτους από το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ζουν και βασιλεύουν ακόμη. Τώρα μόλις αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται η κοινωνία τους ενός τρίτου, γιατί με την οικονομική κρίση και την παράδοσή μας στο ΔΝΤ αρχίζει να σπάει η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και να τρίζουν τα θεμέλια και άλλων κοινωνικών ομάδων. Ούτως ή άλλως ήταν στο σχέδιο. Βέβαια εκείνοι που πλήρωναν πάντοτε και τώρα θα πληρώσουν πάλι τα σπασμένα, είναι εκείνοι που δεν πήραν μέρος στο πλιάτσικο και το μεγάλο φαγοπότι. Απλώς θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάστασή τους. Ενώ πρώτα ζούσαν στην φτώχεια, τώρα θα περιπέσουν στην εξαθλίωση.
Εν κατακλείδι το δικομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή η παρασιτική άρχουσα αστική τάξη της Ελλάδας, απομύζησε εναλλάξ τον ελληνικό λαό, και αφού τον καταλήστεψε τον παρέδωσε στο ΔΝΤ για τα περαιτέρω.
Μόνο που τώρα υπάρχει και ο κίνδυνος εθνικών καταστροφών.
Αναστροφή αυτής της πορείας μπορεί να αρχίσει και έχει ελπίδες μόνο με την κατάργηση της δυναστείας Παπανδρέου και των συνοδοιπόρων.[12]
[1] Πολλοί που θα διαβάσουν αυτή την ανάλυση πολύ πιθανόν να σχηματίσουν τη γνώμη ότι πρόκειται για κάποιον, ο οποίος έχει εμπάθεια ή εμμονή για την ενοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στα τεκταινόμενα, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Αυτούς όλους θέλω να τους προειδοποιήσω ότι ουδέν ψευδέστερον τούτου. Οι αποκαλύψεις προέρχονται από έναν άνθρωπο, που ξέρει τις ρίζες του κακού από μέσα, τις έχει αναλύσει σε βιβλία και άρθρα του και διαθέτει, χωρίς υποκριτική ταπεινοφροσύνη, το θάρρος (χωρίς αυτό δε γίνεται) να πει την αλήθεια, γιατί δεν εξαρτάται από καμιά σκοπιμότητα, όχι μόνο οικονομική, κοινωνική ή πολιτική, αλλά κυρίως ηθική. Σε απλά ελληνικά: Δεν έχει λερωμένη τη φωλιά του. Θα με ενδιέφερε φυσικά, γραπτώς και επωνύμως, η αντίθετη άποψη, ώστε γνωρίζοντάς την, να την αναλύσω και την αντικρούσω.
[2] Βλέπε: Μέγας Αλέξανδρος, Ναπολέων, Λένιν, Χίτλερ, Μάο Τσε Τουνγκ κ.λπ. Συνήθως η Αριστερά αρνείται αυτή την εκδοχή, διαπράττοντας ένα σοβαρό λάθος στη θεωρία της.
[3] Στις συντεχνίες συγκαταλέγω και τα κόμματα.
[4] Γνωστό είναι το γνωστό: «Είπαμε ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 χιλιάδες!».
[5] Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 29,7% τους ΑΕΠ και το πήγε στα τέλη του 1989 στο 69,7%. Παρ’ όλο τον πακτωλό των χρημάτων τότε από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος για να το ρίχνει στην κατανάλωση και να εξαγοράζει ψήφους από τους υπηκόους του. Όλοι τους στη συνέχεια και με το δικό του παράδειγμα ξεπούλησαν την Ελλάδα στα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.
[6]
[7] Το έπαιξε πατριώτης, για να ξεγελάει του αφελείς. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει κανείς το Νταβός που περιόρισε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και έβαλε «στο ράφι» την Κύπρο. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την ενδιάμεση συμφωνία με τα Σκόπια, μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον για να έχει την ησυχία του, ενώ μπορούσε τότε να το λύσει. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι κατήργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, χωρίς να θέσει όρους προηγουμένως για την προστασία της ελληνικής μειονότητας. Δεν τόλμησε μετά το 1982, όταν ήταν παντοκράτορας, να εφαρμόσει ην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που αποτόλμησε κάτω από ανείπωτα πιο δύσκολες συνθήκες να εφαρμόσει ο Τάσος Παπαδόπουλος.
Δεν τον ένοιαζε παρά μόνο η εξουσία και η καλοπέρασή του. Θεωρούσε ότι τους Έλληνες με λίγη ή μεγάλη ρητορεία περί πατριωτισμού και αριστερών συνθημάτων, θα μπορούσε να τους ξεγελάσει, όπως και το κατάφερε. Σ’ αυτά ήταν ασύγκριτος μαέστρος. Μοίραζε τα δανεικά δεξιά και αριστερά για να έχει όλους στο χέρι και να κάνει ότι θέλει.
[8] Βλ. άρθρο μου στο ιστολόγιό μου και στο περιοδικό Άρδην, τεύχος 78, Δεκέμβριος –Φεβρουάριος 2010 με τίτλο: «Οι συμβιβασμένοι και προσεταιρισμένοι»
[9] Βλ. άρθρο του καθηγητού Τζέιμς Πέτρας, συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου 1981- 84 με τίτλο:
«Η κατάρα των τριών Παπανδρέου» στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr καθώς και μια σειρά σχετικών αναλύσεων και μελετών, για όποιον θέλει πραγματικά να μάθει την αλήθεια.
[10] Την κατηφορική πορεία είχα καταγράψει ήδη από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, ακόμη δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο, στο βιβλίο μου: «ΠΑΚ –ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδόσεις «Βέγας», Αθήνα 1977. Έκτοτε στα βιβλία μου και σε πάμπολλες αναλύσεις, που μπορεί να τις δει κανείς στο ιστολόγιό μου.
[11] «Αν Παπανδρέου και Σαμαράς δεν κάνουν τίποτα, υποθέτουμε δεν είναι γιατί δεν το σκέφτηκαν, αλλά γιατί οι εγκληματήσαντες και δωροδοκηθέντες δεν είναι δυο-τρεις, είναι «χίλιοι δεκατρείς». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το «μάρμαρο». Έχουν τον τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Αν οι πολιτικοί αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πουλόβερ, κόμματα, υπουργούς, βουλευτές. Αντί να αποδείξουν τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα αποκαλύψουν την έκταση της ηθικοπολιτικής του αποσύνθεσης. Λέγοντας «μαζί τα φάγαμε», ο κ. Πάγκαλος θέλει να αποτρέψει την επικίνδυνη αναζήτηση αυτών που «τα έφαγαν». Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει κάθαρση: δεν μπορεί να αποκαλύψει τη διαφθορά χωρίς να θίξει σπουδαία συμφέροντα ξένων τραπεζών, εταιρειών, κυβερνήσεων και δανειστών μας. Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών “ελίτ” είναι στενότατα συνδεδεμένες. Όταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι Έλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ».
Στην πολύ πετυχημένη του ανάλυση για τη διαφθορά ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σε άρθρο του, που αξίζει να διαβαστεί, δεν εισδύει στις βασικές αιτίες της διαφθοράς και στα πρόσωπα, φορείς αυτής της διαφθοράς (konstantakopoulos.blogspot.com). Είναι συγκεκριμένοι εκείνοι που διέφθειραν την ελληνική κοινωνία. Η αοριστία στην ονομασία των υπευθύνων, δε βοηθά αποτελεσματικά στην κάθαρση από την «ύβρι» της διαφθοράς, που αποτελεί την μητέρα των δεινών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. (του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας).
[12] Ήδη δύο δυναστείες βρίσκονται στο λυκόφως της πολιτικής, Απομένει η τελευταία δυναστεία, που ολοκληρώνει το δράμα. Η κάθαρση θα αρχίσει μετά τη συντριβή κα την εξαφάνισή της από το πολιτικό προσκήνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου