Η ΑΟΖ σώζει την κυβέρνηση και το «σύστημα»…

Οι παλινδρομήσεις και οι σκόπιμες – αλλιώς δεν εξηγείται… το φαινόμενο – καθυστερήσεις στο θέμα της ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), ενέχει για την ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά τεράστιο πολιτικό κόστος. Ο Ελληνισμός μετά το μπαράζ δημοσιεύσεων αναλύσεων και ενημερώσεων για το θέμα αντιλαμβάνεται πλέον τη σημασία της, όσο και οι γνωστοί «ψύχραιμοι» σε ΥΠΕΞ και ΥΠΕΚΑ, οι οποίοι για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν – μη θεωρήσου βέβαια ότι όλοι οι υπόλοιποι τρέφονται με… κουτόχορτο – γενικώς «δυσκολεύονται» με αποτέλεσμα να προκύπτουν διαστρεβλώσεις και αποπροσανατολισμός στο σημαντικό αυτό θέμα…

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Πρεταίρω καθυστέρηση στο συγκεκριμένο ζήτημα θα έχει συνέπειες τόσο στη συνέχιση του βίου της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας, όσο και στην προσωπική πολιτική επιβίωση του σημερινού πρωθυπουργού και του στενού κύκλου που τον στηρίζει. Το συγκεκριμένο ζήτημα «έπαιξε» από τη Νέα Δημοκρατίας τουλάχιστον στο «πρωτοσέλιδο» του προεκλογικού αγώνα και της παρουσίασης του κομματικού προγράμματος εξουσίας. Είναι δυνατόν κάποιος να ξεχάσει και τα προεκλογικά σποτ των εκλογών του Μαΐου, όπου εμφανιζόταν μέχρι και η… Αγία Σοφία; Σήμερα τι έχει λοιπόν συμβεί; Μήπως το σποτ εννοούσε την Αγία Σοφία… Ψυχικού, κι όχι αυτή της Κωνσταντινούπολης;

 ΕΓια να μην παρεξηγηθούμε, φυσικά και δεν εννοούμε πως η σημερινή κυβέρνηση θα πρέπει να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία και να πάρει… την Πόλη! Εδώ η ηγεσία του υπουργείου… ΠΡΟ-ΠΟ φαίνεται πως θεωρεί πολιτικά ορθό να παριστάνει τη ζόρικη με τη «Χρυσή Αυγή» (φαινόμενο και κίνημα το οποίο αποτελεί ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ δημιούργημα του «προοδευτισμού» της Μεταπολίτευσης, της κατάλυσης δηλαδή της Δημοκρατίας προς όφελος μίας οχλοκρατίας του χειρίστου είδους και της ψευτοκουλτουριάρικης ιδεοληψίας μετατροπής της χώρας σε ξέφραγο αμπέλι), ενώ αδυνατεί να ελέγξει τα μπουλούκια των… Μαμελούκων που νομίζουν πως η Αθήνα είναι Ισλαμαμπάντ.

Ταυτοχρόνως, η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα πρέπει να περάσει από το Κοινοβούλιο αλλά κυρίως προς τη κοινωνία ένα τσουνάμι μέτρων τα οποία να είναι σίγουροι οι φίλοι αναγνώστες πως θα λειτουργήσουν ΜΟΝΟ ως προς τον εισπρακτικό τους μέρος και καθόλου ως προς το διαρθρωτικό, πολύ απλά διότι δεν υπάρχει ούτε ο μηχανισμός για να κάνει τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις, ούτε όμως και η πραγματική πολιτική βούληση να τελειώσει ένα σύστημα το οποίο έως σήμερα έτρεφε τον εκάστοτε «εθνοσωτήρα» που από άγνωστο ακόμη και του… θυρωρού της πολυκατοικίας του, τον μετέτρεπε σε θαμώνα κοσμοπολίτικων προορισμών και κάτοχο σημαντικών περιουσιακών στοιχείων…

Σήμερα λοιπόν, τη στιγμή που καθίσταται προφανές πως όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και των υπολοίπων κομμάτων αναφορικά με τις περικοπές «πάνε περίπατο» – το «defence-point.gr» στις αναλύσεις του ΠΡΙΝ τις εκλογές έγραφε ακριβώς αυτό που θα συμβαίνει, ότι δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση θα ισχυριζόταν πως «παίρνει τα μέτρα της Τρόικας για να διαπραγματευτεί την επιμήκυνση» – μία είναι η διέξοδος κάθε «έξυπνου» πολιτικού ο οποίος θα ήθελε να επιβιώσει της τελικής κοινωνικής κατάρρευσης και της πιθανότητα να αναγκαστεί… να φύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα της Βουλής. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ ίσως να βοηθούσε στην «αποσυμπίεση» της βαλβίδας της «χύτρας ταχύτητος» που ονομάζεται Ελλάδα και φαίνεται έτοιμη να εκραγεί… Με τον τρόπο αυτό ίσως καλυφθεί όσο είναι δυνατόν η ολιγωρία δεκαετιών όλων των κυβερνήσεων.

Η συγκεκριμένη τοποθέτηση ουσία υπογραμμίζει τη σημασία της ΑΟΖ όχι για την εθνική επιβίωση αλλά ακόμα και για την παράταση του πολιτικού τους βίου. Ακόμα και με όρους τόσο ιδιοτελείς, εάν είναι να καταλήξει υπέρ των συμφερόντων της χώρας «από καραμπόλα» ας γίνει κι έτσι… Με άλλα λόγια οι πολιτικοί να αφουγκραστούν το αίσθημα αυτοσυντήρησης το οποίο τους βοήθησε να επιβιώσουν μέχρι τις μέρες μας.

Η ψήφιση των επώδυνων μέτρων θα περάσει ως μία προσπάθεια εξόντωσης του κρατικοδίαιτου κράτους, κάτι όμως το οποίο θα επιφέρει τεράστια κοινωνική αναταραχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα έφερνε στο προσκήνιο τον περιζήτητο αναπτυξιακό παράγοντα, ενώ – το κυριότερο για τους πολιτικούς, θα άλλαζε την ατζέντα τόσο λόγω κάποιας «αντίδρασης», έστω και φραστικής, της Τουρκίας, όσο βέβαια και των αναμενόμενων κινήσεων επενδυτικών σχημάτων του εξωτερικού. Επιπροσθέτως, ποιος μπορεί να πει ότι ένα νομοσχέδιο για την ψήφιση της ΑΟΖ από τη Βουλή δεν θα υπερψηφιζόταν από ΟΛΑ τα κόμματα, πλην φυσικά των μουσουλμάνων βουλευτών της Θράκης, αφού το εν λόγω θέμα το είχαν πρώτο στην ατζέντα τους κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με σκοπό την εξασφάλιση της ψήφου του ελληνικού λαού;

Η ανακήρυξη λοιπόν ΑΟΖ δεν πρόκειται να κάνει καλό μόνο στον Ελληνισμό ως η μόνη ορατή αναπτυξιακή επιλογή για τον 21ο αιώνα – τουλάχιστον το πρώτο του μισό – αλλά πρόκειται να δώσει μία σοβαρή ανάσα ζωής στο εξ ορισμού προβληματικό πολιτικό σύστημα αφού θα το βοηθήσει να αναβιβάσει τη δημόσια συζήτηση από το κοινωνικό-εσωτερικό στο εθνικό-εξωτερικό επίπεδο.

Η πολιτική τάξη λοιπόν θα μπορούσε να επιδιώξει την ανακήρυξη της ΑΟΖ με σκοπό να διασωθεί της επερχόμενης «τέλειας καταιγίδας» που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Αποκλείεται να μην αντιλαμβάνονται ότι ΑΟΖ θα γίνει «με ή χωρίς αυτούς», διότι το έθνος δεν έχει την πολυτέλεια πλέον να περιμένει. Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος, αποτελούν το τελευταίο χρονικό παράθυρο ευκαιρίας («window of opportunity» για τους αγγλομαθείς πολιτικούς μας, μακάρι να κατανοούσαν και τη σημασία του όρου στη στρατηγική…) για να κάνουν κάτι το οποίο θα είναι καλό για τους εαυτούς τους, εκτός από το γενικό σύνολο. Μετά τον Νοέμβριο μπορεί να είναι πλέον αργά. Το αντιλαμβάνονται άραγε;.