Η επιστροφή του Ιθαγενούς

του Σάιρους Λ. Σουλτσμπέργκερ

The Return of the Native (6/8/1974) ©New York Times Είχα γράψει και στο παρελθόν πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός της Ελλάδας από την εποχή του Περικλή, αλλά κι ο χειρότερος πολιτικάντης της από την εποχή του Αλκιβιάδη. Εννοούσα πως ενώ είχε κυβερνήσει υποδειγματικά από το 1955 ως το 1963, μόλις έχασε την εξουσία, αντί να παραμείνει στη χώρα ως ηγέτης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, έφυγε χολωμένος στο εξωτερικό. Ευτυχώς, ως προς το δεύτερο σκέλος η ανάλυσή μου απεδείχθη λανθασμένη: ο Καραμανλής κατόρθωσε να επιστρέψει στην ηγεσία. Κατά τη διάρκεια της μακράς και πικρής περιόδου της αυτοεξορίας του, ο Καραμανλής συχνά έλεγε: «αρκεί να κάνεις ένα λάθος στη ζωή σου κι έχεις ξοφλήσει, αν δεν είσαι τυχερός». Αλλά τελικά, ήταν τυχερός· ήταν και πανούργος. Γνώριζε βλέπετε πως «είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθείς μια χούντα. Μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, αυτές έγιναν της μόδας σε πολλά μέρη του κόσμου. Μετά το 1945, τα μιλιταριστικά και χουντικά καθεστώτα εκπροσωπούν την υποχώρηση της ιδεολογίας εμπρός στην ωμή εξουσία» Διατηρούσε -έστω χαλαρές- σχέσεις με τις διάφορες αντιδικτατορικές ομάδες εντός κι εκτός Ελλάδος, από τους αριστερούς ως τον βασιλιά, που ήταν επίσης αυτοεξόριστος, μετά από τον Δεκέμβριο του 1967. Η ανάλυσή του είχε ως εξής: «η χούντα των συνταγματαρχών δεν είναι ούτε δικτατορία, ούτε δημοκρατία. Είναι μόνο γελοία και αναποτελεσματική. Η αποτυχία της μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή». Από την ελληνική οπτική, αυτή η «καταστροφή» δεν μπορούσε παρά να αφορά τη σύγκρουση στην Κύπρο.

 ΕΟ Καραμανλής συμπέρανε πως στην Ελλάδα της χούντας υπήρχαν τρεις πραγματικοί πόλοι εξουσίας. Αν ένας εξ αυτών δεν αποφάσιζε να υποστηρίξει την επιστροφή του στην εξουσία, η κατάσταση θα εκφυλιζόταν σε αναρχία και αιματοχυσία. Ουδέποτε σκέφτηκε να επιστρέψει χωρίς να έχει εξασφαλίσει ισχυρή υποστήριξη. Θεωρούσε πως σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιτυχίας: εντός ολίγων μηνών θα είχε απολέσει κάθε πολιτική επιρροή.

Οι «πόλοι της πραγματικής εξουσίας» που διέβλεπε ήταν:

— η κυβέρνηση της χούντας, που κρατούσε τα ηνία της χώρας·

— οι ένοπλες δυνάμεις, το μυϊκό σύστημα του καθεστώτος·

— οι Ηνωμένες Πολιτείες, που αν το επιθυμούσαν μπορούσαν να ασκήσουν αφόρητες πιέσεις σε οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Εκτιμούσε πως προκειμένου να σταθεροποιηθεί η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση, τελικά ένας από τους τρεις πόλους θα εγκατέλειπε τη χούντα.

Αλλά δεν υπολόγιζε και τόσο στους Αμερικανούς. Όλα αυτά τα χρόνια, εκείνοι διατηρούσαν περιορισμένες επαφές μαζί του, και κρατούσαν τα υψηλότερα στελέχη τους, όπως π.χ. τους πρεσβευτές τους, σε απόσταση ασφαλείας. Κάποτε συναντήθηκε με τον Κίσινγκερ (Kissinger) στο σπίτι ενός κοινού τους φίλου. Εκείνος τον ρώτησε τι θα ήθελε «να κάνουν» οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έδειξε κανένα σημείο πως συμφωνεί μαζί του, όταν ο Έλληνας πολιτικός του εξήγησε τις απόψεις του.

Όταν ο πρωθυπουργός και σήμερα πια «ισχυρός ανήρ» της Ελλάδας ήταν ένα φτωχόπαιδο από τη Μακεδονία, ο δάσκαλος πατέρας του ήταν ευτυχής που ο Κωνσταντίνος του είχε γίνει δικηγόρος, αλλά τον προειδοποίησε να μην αναμειχθεί με την πολιτική: «είναι ένα βρώμικο παιχνίδι», του είπε. «δεν είσαι φτιαγμένος γι' αυτό. Παραείσαι ευθύς, άμεσος και ειλικρινής».

Τελικά όμως, αυτή η αμεσότητα απεδείχθη μάλλον χρήσιμη στην σταδιοδρομία του, σε μια χώρα συνηθισμένη σε πολιτικούς πλουμιστούς, ύπουλους και φλύαρους. Απέκτησε γρήγορα τη φήμη του ανθρώπου των πράξεων. Υπογράμμιζε τις αρετές του αυτοελέγχου και μελέτησε εις βάθος τις δυνατότητες που θα έδινε στη χώρα μια «πειθαρχημένη» συνταγματική δημοκρατία.

Πριν επιστρέψει στην πατρίδα του, υπολόγισε προσεκτικά τις πιθανότητές του, θεωρώντας πως η στιγμή της παλινόρθωσής του είχε φτάσει κάπως πρόωρα. Παρέμεινε σε επαφή με τον βασιλιά, αλλά αρνήθηκε να τον συναντήσει προσωπικά, μη θέλοντας να αναμειχθεί στο πολιτειακό ζήτημα. Η σύγχρονη Ελλάδα έζησε για πολύ καιρό διχασμένη ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους της μοναρχίας.

Ταυτόχρονα πικραμένος και απογοητευμένος από αυτό που ο ίδιος θεωρούσε αμερικανική στήριξη προς τη χούντα, δεν μπορούσε να κατανοήσει πώς ήταν δυνατό να μη βλέπει η Ουάσινγκτον πως τα συμφέροντά της θα εξυπηρετούνταν καλύτερα με μια κυβέρνηση φιλική προς τις ΗΠΑ και με πλατειά λαϊκή υποστήριξη. Εκνευριζόταν με την εμμονή των ΗΠΑ να βλέπουν την ανατολική Μεσόγειο αποκλειστικά σχεδόν ως στρατηγικό σημείο, λόγω της εμπλοκής τους στη Μέση Ανατολή. Περίμενε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πιέσουν πολύ περισσότερο τη δικτατορική Ελλάδα.

Τελικά τον Καραμανλή τον επανέφερε στην εξουσία ο δεύτερος από τους «πόλους της πραγματικής εξουσίας» της ανάλυσής του. Όταν η τελευταία χούντα αποσυντέθηκε μέσα σε κλίμα σύγχυσης, το ανδρείκελό της που ασκούσε χρέη προέδρου της δημοκρατίας, ο στρατηγός Γκιζίκης,ένας αξιωματικός καριέρας που σχετιζόταν με τους συναδέρφους του στρατιωτικούς, παρέκαμψε τους πολιτικούς και προώθησε ένα ξεχωριστό σχέδιο παράδοσης της εξουσίας.

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς προς τα πού θα κινηθεί ο Καραμανλής. Αρχικά καλείται να διαχειριστεί το χάος στην Κύπρο, την οικονομική κρίση και τον πληθωρισμό. Συμπεριέλαβε στο υπουργικό του συμβούλιο διακεκριμένους ηγέτες της αντίστασης και συναντήθηκε με προσωπικότητες της αριστεράς, επιχειρώντας να διευρύνει την πολιτική του βάση. Και φαίνεται να αρχίζει να τιθασεύει την πελώρια επιρροή της χούντας στους πολιτικοποιημένους αξιωματικούς.

'Αφησε για αργότερα το ζήτημα της μοναρχίας ή της σύνταξης του νέου συντάγματος. Αλλά φαίνεται πως σύντομα θα ασχοληθεί και με αυτά τα θεμελιώδη θέματα. Είναι αποφασισμένος να επιβάλει μια συνταγματική δημοκρατία, που όμως εφεξής δεν θα πάσχει από τις ανούσιες λογομαχίες και τη διαφθορά, ώστε η Ελλάδα να γίνει, όπως λέει ο ίδιος, «σύγχρονο κράτος».

---

Ο Cyrus Leo Sulzberger ΙΙ (1912-1992) ήταν Αμερικανός χρονικογράφος, επιφυλλιδογράφος και συγγραφέας, που συνεργάστηκε με τους "Νιου Γιορκ τάιμς" ως μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών της εφημερίδας.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Έρχεται Τσουνάμι Στο Νότο Της Ευρώπης

Του  Ambrose Evans-Pritchard *

Η στρατηγική για την κρίση χρέους της ευρωζώνης κοντεύει να καταρρεύσει. Η πολυαναμενόμενη ανάκαμψη δεν έχει έρθει. Τα χρέη σε όλη τη Νότια Ευρώπη αυξάνονται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Η πολιτική συγκατάθεση για ακραία μέτρα λιτότητας εξασθενεί σχεδόν σε κάθε κράτος της κρίσης. Και τώρα και η Fed επέφερε ένα πλήρες πιστωτικό σοκ.

Κανένας από τους βασικούς «παίκτες» της Ευρώπης δεν φαίνεται πρόθυμος να παραδεχθεί ότι η τρέχουσα στρατηγική είναι αδύνατον να υλοποιηθεί. Ελπίζουν να μπαλώσουν τις τρύπες μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, λες και αυτό θα κάνει κάποια διαφορά. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που διέρρευσε επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα θα χάσει τους στόχους για μία ακόμα φορά και με μεγάλη διαφορά. Ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει την «προθυμία ούτε και τη δυνατότητα» να συλλέξει φόρους. ΕΣτην πραγματικότητα, η Αθήνα χάνει τους στόχους διότι η οικονομία της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και αυτό οφείλεται στην υπερβολική λιτότητα. Το ΙΟΒΕ εκτιμά πως το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί κατά 5% φέτος. Σε δημοσιογράφους έχει πει κατ’ ιδίαν ότι το τελικό νούμερο μπορεί να είναι 7%. Η ελληνική σταθεροποίηση είναι μια οφθαλμαπάτη.

Η αργή κρίση στην Ιταλία αναζωπυρώνεται και πάλι. Η τροχιά του χρέους της έχει υπερβεί τη ζώνη κινδύνου τα τελευταία δύο χρόνια. Το χρέος ύψους 2,1 τρισ. ευρώ της χώρας -στο 129% του ΑΕΠ- μπορεί ήδη να έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, για μια χώρα που δεν διαθέτει δικό της νόμισμα. Η Standard & Poor’s δεν το είπε αυτό ξεκάθαρα όταν υποβάθμισε την αξιολόγηση της χώρας στο ΒΒΒ την Τρίτη. Αν όμως διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές, σχεδόν λέει ότι το παιχνίδι τελείωσε για την Ιταλία. Σημειώνει πως αν η αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ παραμείνει κοντά στο μηδέν, η Ρώμη θα πρέπει να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα 5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για να σταθεροποιήσει το χρέος. «Οι κίνδυνοι απέναντι στο ενδεχόμενο επίτευξης ενός τέτοιου αποτελέσματος φαίνεται πως αυξάνονται», αναφέρει.

Πράγματι. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μόλις περιέκοψε τις προβλέψεις του για την Ιταλία για φέτος στο -1,8%. Η συνολική πτώση του ιταλικού ΑΕΠ από το 2007 θα φτάσει το 10%. Αυτό είναι οικονομική κρίση. Πώς όμως θα μπορέσει η χώρα να βγει από αυτήν την παγίδα, με ένα νόμισμα υπερτιμημένο κατά 20-30% εντός της ΟΝΕ;

Η κρίση στην Ισπανία πήρε νέα τροπή. Το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα έχει εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας τόσο σοβαρό που δεν μπορεί πια με εύλογο τρόπο να συνεχίσει να απορρίπτει τις κατηγορίες, πόσο μάλλον να συσπειρώσει το έθνος για έναν ακόμα χρόνο περικοπών. Η El Mundo κάνει λόγο για ένα προεπαναστατικό κλίμα. Ένας ειρηνοδίκης ισχυρίζεται πως ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι δέχθηκε παράνομες πληρωμές όταν ήταν υπουργός. Η Αριστερά ζητά την κεφαλήν του επί πίνακι, όμως το ίδιο θέλουν και τα μέλη των Αρχών της Δικαιοσύνης, του Consejo General del Poder Judicial.

«Οι πολίτες δεν μπορούν να ανεχτούν μια κατάσταση στην οποία ο πρωθυπουργός έχει λάβει αδήλωτες πληρωμές», ανέφερε το μέλος του Consejo, Jose Manuel Gomez. Μεγάλο μέρος του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται να έχει διαφθαρεί από ένα δίκτυο κρυφών χρηματοδοτήσεων. Εάν αποδειχθεί ότι αυτό πράγματι ισχύει, λέει ο κ. Gomez, τότε θα υπάρξει μια πολύ σοβαρή απειλή για την ισπανική δημοκρατία.

Η Πορτογαλία αρχίζει να απομακρύνεται. Το βιβλίο του καθηγητή João Ferreira do Amaral που τιτλοφορείται «Γιατί πρέπει να φύγουμε από το ευρώ» είναι best seller για μήνες. Ο ίδιος κατηγορεί τις Βρυξέλλες ότι επιβάλλουν τη θέληση της Γερμανίας και των πιστωτριών δυνάμεων.

Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Πορτογαλία κυνηγάει την ουρά της σε ένα πτωτικό σπιράλ. Η οικονομική ύφεση του 3% ετησίως διαβρώνει τη φορολογική βάση, με αποτέλεσμα η Λισαβόνα να χάνει τους στόχους της για το έλλειμμα. Ένα νέο έγγραφο της Τράπεζας της Πορτογαλίας εξηγεί γιατί το πρόγραμμα δεν πάει καλά. Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής είναι διπλάσιος του κανονικού, ή 2,0 στις μικρές ανοικτές οικονομίες σε περιόδους κρίσεων

Το καινούριο στοιχείο είναι ότι ο Vitor Gaspar, ο «αρχιερέας» της θεραπείας του σοκ της Πορτογαλίας, παραιτήθηκε. Κατηγορεί τους δειλούς για άρνηση να προχωρήσουν με μεγαλύτερη ένταση στις περικοπές. Μάλιστα, εξακολουθεί να αρνείται να αποδεχθεί ότι η στρατηγική των περικοπών μισθών και του αποπληθωρισμού σε μια χώρα με συνολικό χρέος 370% του ΑΕΠ πάντα είχε πιθανότητα να αποτύχει.

Εάν η Πορτογαλία προχωρήσει σε «εσωτερική υποτίμηση» εντός της ΟΝΕ, αυτό θα συρρικνώνει την οικονομική της βάση. Ωστόσο, το χρέος παραμένει. Αυτή είναι η επίπτωση του παρονομαστή. Το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί από το 93% στο 123% από το 2010.

Η έξοδος του Gaspar έκλεισε ένα κεφάλαιο. Οι μικρότεροι εταίροι του κυβερνητικού συνασπισμού απαιτούν αλλαγή πορείας. Άγνωστο παραμένει εάν ο πρόεδρος Anibal Cavaco Silva θα ζητήσει πρόωρες εκλογές, ανοίγοντας τον δρόμο για μια αριστερίζουσα κυβέρνηση, που θα τάσσεται κατά της λιτότητας.

Ο πορτογαλικός τύπος ήδη αναφέρει πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εργάζεται μυστικά πάνω σε ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης, γεγονός που αποτελεί παραδοχή ότι όλα πάνε στραβά με την αρχική διάσωση ύψους 78 δισ. ευρώ από την τρόικα. Αυτό είναι ένα πολιτικό ναρκοπέδιο. Οποιαδήποτε νέα διάσωση θα χρειαστεί να ψηφιστεί από τη γερμανική Bundestag, η οποία είναι σίγουρο ότι θα απαιτήσει τρομακτικούς όρους εάν αυτό συμβεί πριν από τις εκλογές.

Οι ηγέτες της Ευρώπης έχουν ορκιστεί ότι δεν θα επαναλάβουν ποτέ το λάθος που έκαναν στην Ελλάδα, αναγκάζοντας ένα κράτος μέλος της ΟΝΕ να οδηγηθεί στη χρεοκοπία, με «κουρέματα» στις τράπεζες και στα συνταξιοδοτικά ταμεία. Εάν η Πορτογαλία χρειαστεί ελάφρυνση χρέους, τότε οι ηγέτες θα έρθουν αντιμέτωποι με μια άσχημη επιλογή: να παραβιάσουν τη δέσμευση αυτή και να διαλύσουν την εμπιστοσύνη της αγοράς ή να παραδεχθούν για πρώτη φορά ότι οι φορολογούμενοι θα πρέπει να επωμιστούν το βάρος της διατήρησης της ΟΝΕ. Όλα τα πακέτα διάσωσης, μέχρι στιγμής, είναι δάνεια. Τα κοινοβούλια των Γερμανών, των Ολλανδών, των Φινλανδών και των άλλων πιστωτών δεν χρειάστηκε μέχρι στιγμής να «αποκρυσταλλώσουν» ούτε 1 ευρώ ζημία.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι σκέψεις της Fed για περιορισμό του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσής της προκαλούν αναταράξεις στις αγορές, αυξάνοντας τα κόστη δανεισμού κατά 70 μονάδες βάσης σε όλη την Ευρώπη. Οι αποδόσεις των ισπανικών 10ετών ομολόγων έχουν επιστρέψει στο 4,8%. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο από αυτό που φαίνεται, αφού η Ισπανία βρίσκεται ήδη σε αποπληθωρισμό εάν δεν υπολογιστούν οι φορολογικές στρεβλώσεις. Τα πραγματικά επιτόκια βρίσκονται στα ύψη.

Καθώς δεν κάνει τίποτα για να το αντισταθμίσει αυτό, η ΕΚΤ επιτρέπει την εξέλιξη μιας «παθητικής σύσφιγξης». Η προσπάθεια του Μάριο Ντράγκι να οδηγήσει σε μείωση του κόστους δανεισμού με τη νέα του πολιτική καθοδηγώντας εκ των προτέρων τις αγορές για τα επιτόκια, είναι σαν να φτύνει στον αέρα. Η ΕΚΤ πρέπει να ανοίξει τη νομισματική κάνουλα -όπως έκανε η Τράπεζα της Ιαπωνίας- για να προλάβει την ολίσθηση σε μια παγίδα αποπληθωρισμού και για να περιορίσει την καταστροφή μέχρι το επόμενο έτος. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει.

Σύμφωνα με το Der Spiegel, στο μπλοκ του οποίου ηγείται η Γερμανία, αγωνίστηκε με πάθος για να μην υπάρξει μείωση επιτοκίων στην τελευταία συνεδρίαση της ΕΚΤ, παρότι η ίδια η Γερμανία έρχεται αντιμέτωπη με τη στασιμότητα, την ώρα που η Κίνα και οι BRICs εκτροχιάζονται.

Οι αγορές έχουν αντιδράσει με αδιαφορία μέχρι στιγμής σε αυτές τις κυοφορούμενες κρίσεις στις ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου. Παραμένουν εκστασιασμένες με τον Ντράγκι και την υπόσχεση της ΕΚΤ να περιορίσει το κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, ξεχνώντας ότι η ΕΚΤ μπορεί να ενεργήσει μόνο υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις δεν μπορούν πλέον να υλοποιηθούν. Η πολιτική δεν τα πάει πουθενά καλά. Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα πρέπει να «δει» αυτήν την τεράστια μπλόφα.
* Ο Ambrose Evans-Pritchard καλύπτει θέματα διεθνούς οικονομίας για την Daily Telegraph. Έχει πείρα 30 ετών στον τομέα. Εντάχθηκε στο δυναμικό της εφημερίδας το 1991 αρχικά ως ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον και εν συνεχεία καλύπτοντας ανάλογη θέση στις Βρυξέλλες..

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Η σκληρή αλήθεια είναι πως η Ελλάδα χρειάζεται τώρα ένα ακόμα βαθύ "κούρεμα"

του Στέφαν Κάιζερ

The Painful Truth: Greece Needs a Debt Haircut Now ©Der Spiegel Η Αθήνα πρέπει να έμοιαζε με πόλη-φάντασμα στον Γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (Wolfgang Schäuble) κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην ελληνική πρωτεύουσα, την Τετάρτη (17/7). Το κέντρο είχε αποκλειστεί και οι συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν. Υπήρχε έντονη ανησυχία πως θα ξεσπούσαν ταραχές λόγω του μίσους που τρέφουν πολλοί Έλληνες για τον υπουργό οικονομικών. Η αριστερή εφημερίδα «αυγή» χαιρέτισε την έλευσή του με μια γνωστή λατινική φράση: «ave, Schäuble, morituri te salutant» («χαίρε Σόιμπλε, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν») Όταν στην ενωμένη Ευρώπη ένας εταίρος γίνεται δεκτός κατ' αυτόν τον τρόπο, είναι προφανές πως κάτι έχει πάει τρομερά άσχημα. Η επίσκεψη αυτή δίνει στον Σόιμπλε μια καλή ευκαιρία να δει εκ του σύνεγγυς τα ερείπια που προκάλεσε η αποτυχημένη πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή της κρίσης, οι ειδήμονες από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) προέβλεπαν πως οι δυσκολίες της χώρας δεν θα κρατούσαν πολύ. Αν δούλευε σκληρά για να εφαρμόσει την λιτότητά της, τα χειρότερα θα περνούσαν γρήγορα, διαβεβαίωναν την Αθήνα.Αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση επί πέντε συνεχόμενα χρόνια και δε φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Η ανεργία έφτασε στο 27%. Και οι δήθεν διασώστες της χώρας θα θεωρούσαν επιτυχία τους αν αυτός ο φοβερός αριθμός ανέβαινε λιγάκι περισσότερο.

 ΕΦυσικά δεν υπάρχουν εύκολες θεραπείες για μια τόσο βαθιά κρίση -που δεν οφείλεται σε μια μόνο αιτία. Στην ελληνική πολιτική και διοικητική μηχανή υφίστανται δυνάμεις αδράνειας που συμβάλλουν κατά πολύ στη σημερινή μιζέρια. Αλλά ο Σόιμπλε έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο, αποκλείοντας διάφορες εναλλακτικές προσεγγίσεις στην διαχείριση της κρίσης.

Το ζήτημα τώρα είναι αν χρειάζεται ένα ακόμα «κούρεμα» του φοβερού ελληνικού δημόσιου χρέους, ώστε να μπορεί η χώρα να συμβιώνει μαζί του. Το τρέχον ημερολογιακό έτος, ο σωρός του ελληνικού χρέους θα φτάσει στα 330 δις ευρώ ή 180% του παραγόμενου εγχωρίου προϊόντος. Λίγες είναι οι χώρες του κόσμου με τόσο μεγάλες υποχρεώσεις -και καμιά τους δεν διαθέτει τόσο αδύναμη οικονομική δομή όσο η Ελλάδα. Τα επιτόκια που καλείται να καταβάλει η Ελλάδα στο εξωτερικό επιδεινώνουν κι άλλο την ύφεση, που με τη σειρά της διογκώνει το χρέος. Πώς θα κατορθώσει η Ελλάδα να ξεφύγει από αυτό το φαύλο κύκλο;

Ήρθε η ώρα να δοθεί μια ακόμα ευκαιρία στην Ελλάδα

Το ελληνικό χρέος έχει «κουρευτεί» ήδη μια φορά, στις αρχές του 2012 όταν οι ιδιώτες δανειστές χρειάστηκε να ξεχάσουν ένα μέρος της αξίας των ελληνικών χρεογράφων που κατείχαν. Αλλά είναι ήδη σαφές πως εκείνο το «κούρεμα» δεν ήταν αρκετό. Προκειμένου να προταθεί αληθινά χείρα βοηθείας στην Ελλάδα, οι κρατικοί δανειστές (π.χ. οι κυβερνήσεις κρατών σαν την Γερμανία) θα χρειαστεί κι εκείνοι να διαγράψουν μέρος των χρημάτων που δάνεισαν στην Ελλάδα. Σήμερα τα δύο τρίτα των ελληνικών χρεογράφων βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια επίσημων, κρατικών φορέων του εξωτερικού.

Το πώς θα αποκληθεί μια τέτοια κίνηση, «κούρεμα», διαγραφή χρέους ή χρεοκοπία είναι δευτερεύουσας σημασίας, και θα καθορίσουν απλά τους όρους υπό τους οποίους θα περικοπεί το χρέος της Ελλάδας. Το μόνο βέβαιο είναι πως μόνο έτσι θα έχει η Ελλάδα μια δεύτερη ευκαιρία να βγει από την κρίση με τις δικές της δυνάμεις.

Φυσικά, υπάρχει ένα «αλλά». Σε μια τέτοια περίπτωση πόνο δε θα νιώσουν μόνο οι Έλληνες, αλλάκαι οι φορολογούμενοι όλης της Ευρώπης, ειδικά οι Γερμανοί. Για πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια της κρίσης θα χρειαστεί να βάλουν άμεσα το χέρι στην τσέπη, καθώς τα χρήματα που θα διαγραφούν από το ελληνικό χρέος θα λείψουν από άλλους κωδικούς του κρατικού προϋπολογισμού.

Αυτό δεν προμηνύεται να είναι τόσο εύκολο. Κάθε φορολογούμενος δικαίως θεωρεί υποχρέωση της κυβέρνησής του να αποτρέψει αυτό το σενάριο. Αλλά όπως είναι σήμερα τα πράγματα, δεν διαφαίνεται άλλη εναλλακτική λύση. Το χειρότερο δεν μπορεί πια να αποτραπεί, αλλά μόνο να αναβληθεί, δίνοντας ξανά και ξανά δάνεια στην Ελλάδα και παριστάνοντας στους λαούς τους πως αυτά τα λεφτά κάποτε θα ξεπληρωθούν. Αν παραστεί ανάγκη, μπορούν επίσης να αναβάλουν την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, μεταθέτοντάς την στις επόμενες γενεές πολιτικών.

Αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος που έχουν επιλέξει ο Σόιμπλε και η καγκελάριος 'Ανγκελα Μέρκελ(Angela Merkel).Οι γερμανικές γενικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 22 Σεπτεμβρίου και προεκλογικά κανείς δεν επιθυμεί να ξεκινήσει συζήτηση για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ή για ελάφρυνση των υποχρεώσεων της Ελλάδας. Αλλά μετά; Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, ο υπουργός οικονομικών προφανώς θα αρχίσει τις αοριστολογίες. Προτιμά να μιλάει για ένα ακόμα πρόγραμμα βοήθειας -με άλλα λόγια κι άλλα δισεκατομμύρια δανεικών που βασικά θα διογκώσουν περαιτέρω το ελληνικό δημόσιο χρέος και θα οξύνουν κι άλλο τα προβλήματα. Και τι επιπτώσεις θα έχουν αυτά τα δάνεια για τους Γερμανούς; Όταν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, είναι πιθανό ο Σόιμπλε να μην είναι πια υπουργός οικονομικών. Αλλά το τιμιότερο θα ήταν να αποδεχτεί από τώρα πως δεν υπάρχει άλλη λύση.

---

Ο Stefan Kaiser είναι συντάκτης του «Σπίγκελ».

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Καλή τύχη Ελλάδα!

Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση»!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εισαγωγή

Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.

Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον

οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.

Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.

Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης ‘σχολής’ σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.

Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου. Ε

Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή

Τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.

Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.

Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.

Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου

Αμέσως μετά την ‘ολοκλήρωση’ της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι  η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν ‘αθώο’, γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως ‘εντελώς ακατανόητη’.

Αποτέλεσμα;

Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο ‘ασκός του Αιόλου’ σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.

Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.

Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του ’87

Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρεςδεσμευόντουσαν να απέχουν από ‘προκλητικές ενέργειες’ σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.

Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.

Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ‘τουρκικών’ σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, ‘τελειώνεται’ με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία ‘γκριζάρει’ ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.

Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής ‘προκλητικών ενεργειών’ εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.

Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη

Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα ‘παράθυρα’ που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).

Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.

Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί

Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.

Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει’ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.

Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι’ αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι ‘μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ’, η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του ’70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.

Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»

Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμαν λή-Μολυβιάτη.

Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46^ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι ‘κρουαζιέρες’ του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.

Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»

Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων ‘κύκλων’ στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό.Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.

Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να ‘βάλει’ στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η ‘αποκάλυψη’ του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οιπυρκαγιές, η αποκάλυψη του ‘σκανδάλου’ Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίουκλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.

Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.

Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.

Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.

Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά ‘παίζεται’, με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.

Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.

(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος

Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.

Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ’ ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος,χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.

Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.

Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.

Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που ‘μαγειρεύεται’ γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία,υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.

Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»

Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.

Επειδή συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.

Καλή τύχη Ελλάδα!.

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........

Πούτιν – Ομπάμα: Δύο ρεαλιστές καθορίζουν το μέλλον των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων

Γελοιογραφία του Νιγιάζ Καρίμοφ

 Φιόντορ Λουκιάνοφ, για το περιοδικό «Ogoniok»

Χωρίς ελπίδες για ριζικές αλλαγές αναμένεται η συνάντηση των δύο ηγετών στην Ιρλανδία. Κοινός «τόπος» για τους δύο ισχυρούς άνδρες του πλανήτη είναι η απόλυτη συναίσθηση των θεμελιωδών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που συντελούνται σήμερα στον κόσμο.

Οι πρόεδροι Μπαράκ Ομπάμα και Βλαντίμιρ Πούτιν, έχουν συναντηθεί στο παρελθόν δύο φορές. Η πρώτη συνάντηση τους, έγινε το καλοκαίρι του 2009 όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέφτηκε τη Μόσχα και συνομίλησε με το ρώσο πρωθυπουργό, που είχε ήδη υπηρετήσει δύο θητείες στο αξίωμα του αρχηγού του κράτους. Στη συνέχεια, ο επικεφαλής του Λευκού Οίκου συναντήθηκε με τον Πούτιν το καλοκαίρι του 2012, όταν ο ρώσος πολιτικός κατείχε ξανά το αξίωμα του προέδρου. Η δεύτερη συνάντηση των δύο προέδρων, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής του G20 στο Λος Κάμπος, στο Μεξικό. Ε
Από τον απολογισμό στην «επανεκκίνηση»

Η πρώτη συνάντηση των δύο ηγετών στη Μόσχα, μετατράπηκε σε μια «φιλοσοφική» συζήτηση με συνοδεία χαβιαριού και παραδοσιακά σερβιρισμένου τσαγιού. Όταν ρωτήθηκε για τις διμερείς σχέσεις, ο Ομπάμα απάντησε με μια σαραντάλεπτη ομιλία, στην οποία ο αμερικανός πρόεδρος παρέθεσε με πειστικότητα όλα όσα σκέπτεται για την πολιτική της Ουάσιγκτον (απέναντι της Μόσχας), κάνοντας ταυτόχρονα έναν απολογισμό της διακυβέρνησης Μπους του νεώτερου.

Ο Ομπάμα, άκουσε με προσοχή τους συνομιλητές του, υποσχέθηκε να σκεφτεί για την πορεία των σχέσεων και την πολιτική που θα ακολουθήσει και το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, άρχισε η πραγματική επανεκκίνηση. Μια διαδικασία διπλωματικών ανταλλαγών διακοινώσεων, η οποία οδήγησε σε άρση του αδιεξόδου που είχαν οδηγηθεί οι ρωσο-αμερικανικές σχέσεις στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000.

Η δεύτερη συνομιλία των δύο προέδρων, πραγματοποιήθηκε σε τεταμένη ατμόσφαιρα. Ο Πούτιν, μόλις είχε επιστρέψει στο Κρεμλίνο αλλάζοντας στη θέση του επικεφαλής του ρωσικού κράτους τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, με τον οποίο ο Ομπάμα είχε αναπτύξει καλές σχέσεις. Η προεδρία του Πούτιν, από τον Μάϊο του ίδιου χρόνου, είχε ξεκινήσει με την άρνηση του να παραστεί στη σύνοδο κορυφής του G8 στις Ηνωμένες Πολιτείες, φιλοξενούμενος του αμερικανού ομολόγου του.

Στο Μεξικό, όλοι οι σχολιαστές είχαν επισημάνει την έλλειψη εκφράσεων στα πρόσωπα των συνομιλητών, αλλά το τελικό ανακοινωθέν ήταν ένα αριστούργημα πολιτικής ορθότητας. Οι δύο πλευρές είχαν πολύ προσεκτικά παρακάμψει όλα τα θέματα που ενδεχομένως θα μπορούσαν να προκαλέσουν αντιπαραθέσεις, εστιάζοντας μόνο σε ότι τους ένωνε.

Η τρίτη συνάντηση κορυφής – ο διάλογος συνεχίζεται …

Το κλίμα, μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθεί στη Βόρεια Ιρλανδία το ιστορικό τρίτο ραντεβού των αρχηγών των δύο κρατών (17-18/6) είναι εξαιρετικά δυσμενές. Στα τέλη του 2012, αρχές του 2013, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αντιμάχονταν για θέματα που δεν σχετίζονταν άμεσα με την πραγματική πολιτική, αλλά που ανήκουν περισσότερο στη σφαίρα των ιδανικών. Στη συνέχεια, ήρθε μια σύντομη ανάπαυλα εύθραυστης σταθεροποίησης, όταν και οι δύο πλευρές κατανόησαν ότι τελικά, δεν επιθυμούν να μαλώνουν. Αν η συνάντηση στη Βόρεια Ιρλανδία  θα περάσει συγκρατημένα και ήρεμα, τότε ο «πήχης» των σχέσεων δεν θα πέσει ακόμη περισσότερο.

 Βίοι παράλληλοι

Αν κοιτάξουμε τη διαδρομή της ζωής των δύο ηγετών, τότε υπάρχει τουλάχιστον ένα κοινό σημείο μεταξύ τους. Ούτε ο Πούτιν, ο οποίος μεγάλωσε στους δρόμους των εργατικών συνοικιών του Λένινγκραντ σε μια όχι και τόσο πλούσια οικογένεια, ούτε ο Ομπάμα, ένας αφροαμερικανός με εξωτική καταγωγή, ο οποίος πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν, ποιές κορυφές θα κατακτούσαν.Οι σχολιαστές και οι αρθρογράφοι λατρεύουν να συζητάνε για τη «χημεία» των συναντήσεων. Θα έχουμε καλή «χημεία» μεταξύ των προέδρων; Αν ναι, τότε θα έχουμε πρόοδο στα αμφιλεγόμενα ζητήματα. Το ερώτημα όμως είναι: Υπάρχει πραγματικά ένας… χημικός τύπος αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ Πούτιν και Ομπάμα;

Και ο ένας και ο άλλος, είναι απλοί άνθρωποι που έφτασαν στην «κορυφή του πολιτικού Ολύμπου». Σε όλα τα άλλα θέματα, βρίσκονται στους δύο αντίθετους πόλους.

Ο Ομπάμα, προέρχεται από τα χαμηλά ταξικά (κοινωνικο-οικονομικά) στρώματα των κοινωνικών ακτιβιστών και έγινε επαγγελματίας πολιτικός μέσα από το έργο του στην κοινωνία των πολιτών. Σίγουρα διαθέτει το χάρισμα του δημόσιου πολιτικού προσώπου: Να προσελκύει πάνω του την προσοχή ανθρώπων, τόσο από τις μικρές κοινότητες, όσο και από τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες ή/και τις πολιτείες και με τη δύναμη της πειθούς, να τους κάνει να δουλέψουν σε ότι είναι ωφέλιμο και χρήσιμο για τον ίδιο.

Ο Πούτιν, έχει μαθητεύσει σε έναν κλειστό προνομιακό οργανισμό, εκεί όπου η δημοσιότητα και η ανοικτή πολιτική, αν δεν είναι «εχθρικές έννοιες», είναι σίγουρα αντικείμενα στενής και ειδικής παρατήρησης. Πέραν όλων των άλλων, η δομή αυτή βασίζεται στην ιεραρχία. Παρά το γεγονός ότι η άνοδος των Πούτιν και Ομπάμα είναι το αποτέλεσμα θεμελιωδών αλλαγών στη συμπεριφορά της κοινωνίας, η κατεύθυνση της και ο λόγος επιλογής τους στο ανώτατο κρατικό αξίωμα, είναι ακριβώς αντίθετα. Τον Ομπάμα, τον εξέλεξαν πάνω στο ανέβασμα του κύματος επιθυμίας της κοινωνίας να αλλάξει κάτι. Τον Πούτιν, σε συνθήκες γενικής κόπωσης από τις συνεχείς αλλαγές, με την επιθυμία να σταθεροποιήσει την κατάσταση.

Η αντίληψη περί εξωτερικής πολιτικής

Το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό, στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, είναι ότι και οι δύο ηγέτες έχουν καταλάβει απόλυτα τις θεμελιώδεις αλλαγές που συμβαίνουν στον κόσμο. Μεταβολές, που δεν επιτρέπουν παρεμβάσεις με τη μορφή που είχαν συνηθίσει να ενεργούν μέχρι σήμερα η Αμερική και η Ρωσία.

Δ

Ο Πούτιν, βασίζεται στην αντίληψη ότι ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι για παιχνίδια. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη και με πιο έντονα χαρακτηριστικά από αυτά που κατανοούν οι περισσότεροι δυτικοί πολιτικοί. Όλα τα θέματα αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους και η ανάληψη αποφασιστικών  ενεργειών χωρίς να έχουμε εκ των προτέρων σκεφτεί διεξοδικά για τις ευρύτερες συνέπειες τους, είναι επικίνδυνη. Από αυτή την αντίληψη προέρχεται η ειλικρινής προσήλωση του ρώσου προέδρου στο status quo. Αυτό ισχύει, τόσο για την εξωτερική, όσο και για την εσωτερική πολιτική. Ο ρώσος ηγέτης, έχει επίσης έντονο το συναίσθημα του εθνικού γοήτρου, το οποίο είναι έτοιμος να το προασπίσει με οποιοδήποτε σχεδόν μέσο. Πιστεύει, ότι η Ρωσία ταπεινώθηκε πάρα πολύ από τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 για να προχωρήσει σε κάποιες παραχωρήσεις σήμερα. Αυτό που οι επικριτές του Ομπάμα ονομάζουν αδυναμία ή έλλειψη αρχών (όπως π.χ., η επιφυλακτική του άποψη σχετικά με τις συγκρούσεις, η απροθυμία του να παρεμβαίνει χωρίς να υπάρχει άμεση ανάγκη, η σχετική του αδιαφορία στα θέματα της «δημοκρατίας»), στην πραγματικότητα, είναι η πεποίθηση του, ότι το παγκόσμιο περιβάλλον σήμερα είναι τόσο διαφορετικό από τις προηγούμενες εποχές, που οι δοκιμασμένες συνταγές μπορεί να επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Υπάρχει «χημεία» μεταξύ των δύο ηγετών;

Για τον Ομπάμα, η κατάσταση είναι διαφορετική: Η Αμερική, κατά την άποψή του, είναι τόσο μεγάλη ώστε μπορεί να αντέξει μερικά μικρά βήματα προς τα πίσω, προς την ευελιξία. Δεν θα χάσει τίποτα, μόνο όφελος θα έχει. Για πολλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό είναι ταπεινωτικό, παρόλο που είναι σχεδόν αδύνατο να ανακαλύψουμε σε πιο ουσιώδες και θεμελιώδες ζήτημα έχει κάνει υπαναχωρήσεις ο Ομπάμα.

Καμία «χημεία» μεταξύ των δύο προέδρων δεν θα εμφανιστεί. Όμως, η «χημεία» δεν είναι απαραίτητη. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι δύο άνδρες μοιράζονται την ίδια αντίληψη που λέει, ότι στο σημερινό κόσμο πρέπει να αποφεύγονται οι επιδεικτικές επιθέσεις. Και οι δύο είναι επί της αρχής υπέρ των προσαρμοσμένων αντιμετωπίσεων των θεμάτων, αν και τα βλέπουν με διαφορετικό τρόπο.

Και ίσως, το πιο σημαντικό να είναι, ότι παρά την τεράστια εξουσία που κατέχουν (διότι και ο Πούτιν και ο Ομπάμα, κατατάσσονται στους πιο ισχυρούς άνδρες στον κόσμο), οι δύο πρόεδροι εξαρτώνται από την τυχαιότητα της διαμόρφωσης των συνθηκών πολύ περισσότερο από ότι μπορούν οι ίδιοι να τις επηρεάσουν. Αλλά ούτε το ένα, ούτε το άλλο, δεν θα το παραδεχτούν ποτέ.

Ο Φιόντορ Λουκιάνοφ, είναι ο επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής πολιτικής.

Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται εδώ.  .

Συνεχίστε το διάβασμα ΕΔΩ........