Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας ισοπεδωτικής υποστήριξης της Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη από τους πάσης φύσεως μηχανισμούς. Παράδειγμα τα γκάλοπ που δημοσιεύουν εφημερίδες όπου έχουν ποσοστά κουμπάροι και πολιτικοί υποστηρικτές της Ντόρας Μπακογιάννη.
Με δεδομένο όμως ότι εμείς τελικά είμαστε αυτοί που θα αποφασίσουμε για το αν θα γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, σχεδόν νομοτελειακά, αύριο πρωθυπουργός (όσοι τουλάχιστον από εμάς αποφασίσουμε τελικά να πάμε να ψηφίσουμε δηλώνοντας Νεοδημοκράτες), αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν τελικά να «μασήσουμε» για μια ακόμη φορά ως λαός και να μας επιβάλουν οι κάθε είδους εχθροί μας (από νταβατζήδες μέχρι εθνικούς εχθρούς) αυτόν που χρειάζονται αυτοί και όχι αυτόν που χρειαζόμαστε εμείς.
Αυτό που βλέπουμε είναι στην πραγματικότητα μια επανάληψη της ιστορίας του ελληνικού κράτους από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα. Πρώτα οι Φαναριώτες, μετά η δολοφονία Καποδίστρια, ο δοτός μονάρχης, οι γαλλικές λόγχες, ο υποκινημένος από τους Άγγλους εμφύλιος, η επιβολή Καραμανλή από το παλάτι, η προδοσία της Κύπρου από τους ξεπουλημένους πολιτικούς μας, η επιβολή Παπανδρέου του Α από το παλάτι, η αποπομπή του Παπανδρέου του Α από το παλάτι και τους Αμερικανούς, η αμερικανοκίνητη χούντα που ανέλαβε να “καθαρίσει” το Κυπριακό, ο Καραμανλής που θα ήταν “πιο λογικός” στο Κυπριακό, κατά τον Κίσινγκερ, ο Ανδρέας που εκφύλισε ένα ολόκληρο κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας, ο Μητσοτάκης που έφτιαξε και εκμεταλλεύτηκε μηχανισμούς όσο κανένας άλλος, ο Σημίτης της διαπλοκής, ο Γιώργος και τώρα η Ντόρα. Και εμείς από κάτω να τους στηρίζουμε, να τους ψηφίζουμε, να τους χειροκροτούμε. Για να συνεχίσουν να εργάζονται εις βάρος μας, εις βάρος του συνόλου, για να συνεχίσουν να μας πίνουν το αίμα οι νταβατζήδες και τα τρωκτικά του κρατικού πλούτου, για να συνεχίσουμε να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι ως έθνος.
Βλέπουμε σήμερα έναν Σαμαρά μακριά από μηχανισμούς. Έναν Σαμαρά που το νιώθεις ότι εννοεί αυτά που λέει, που δεν είναι ο βαριεστημένος Κωστάκης, δεν είναι ο υπονομευτής Μητσοτάκης. Θα τον ψηφίσουμε άραγε; Αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή μια κρίσιμη μάζα σκεπτόμενων ανθρώπων που απεξαρτώνται σταδιακά από τους μηχανισμούς. Αυτή είναι η μεγάλη προσφορά του Ίντερνετ. Όμως ίσως ακόμη να είναι ένα-δυο χρόνια πίσω από αυτό που πρέπει. Ακόμη έχουν δύναμη ο Χατζηνικολάου και ο Πρετεντέρης.
Αν όμως ο Ομπάμα νίκησε χάρη στο Ίντερνετ, και νίκησε όχι όποιον κι όποιον αλλά την Κλίντον των μηχανισμών, κι ο Σαμαράς θα μπορούσε να νικήσει μέσω Ίντερνετ. Το Ίντερνετ είμαστε όλοι εμείς, όλοι εμείς που καταλάβαμε τι γίνεται και δεν θέλουμε τη Ντόρα Μητσοτάκη, την εκφυλιστική συνέχεια των μηχανισμών εις βάρος του ελληνικού κράτους.
Νομίζω ότι είναι καλό που πήγαν οι εσωκομματικές το Δεκέμβριο και είναι καλό που θα υπάρξουν δύο γύροι. Η Ντόρα έχει “πιστούς” που μπορεί να της δώσουν σχετική πλειοψηφία, αλλά πόσο εύκολο θα μπορέσει να κερδίσει απόλυτη πλειοψηφία, 50% συν ένα; Πόσο κάφροι πια θα φανούμε ώστε να της δώσουμε την εξουσία;
Δύο μήνες, ενάμιση μήνας, είναι πολύ, είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι εξελίξεις είναι αναπάντεχα συμφέρουσες.
Σκεφθείτε μόνο: Θα μπορέσει ο οποιοσδήποτε να ξεπουλήσει το Σκοπιανό, το Κυπριακό, το Αιγαίο με το Σαμαρά αντιπολίτευση; Όχι μόνον δεν θα το κάνει, αλλά θα σπεύδει πρώτος να υιοθετεί πατριωτικότερες θέσεις και δράσεις για να μην μπορεί να του κάνει αντιπολίτευση ο Σαμαράς.
Δεν υπάρχει δίλημμα, υπάρχει μόνον η μάχη που πρέπει να δοθεί. Ο Σαμαράς ξεκινάει αναμφίβολα ως αουτσάιντερ, χρειαζόταν ακόμη ένα-δύο χρόνια για να καθιερωθεί στη συνείδηση του Νεοδημοκράτη ως διάδοχος Καραμανλή, αλλά η περίπτωση Ομπάμα δείχνει το δρόμο. Οι μηχανισμοί μπορούν να νικηθούν, αυτό που πραγματικά θέλει ο λαός μπορεί να υπερισχύσει. Αρκεί να το πιστέψουμε και να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις γι’ αυτό. Αξίζει τον κόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου